History of Mazovia and its people

Odcinek 16
1025-1035

​

Zygmunt II został koronowany kilka dni po pogrzebie swego ojca na nowego Króla Mazowieckiego. Otrzymał on staranne wykształcenie z zakresu wojskowości i strategii, w Poznaniu miedzy innymi studiował kampanie tak wielkich wodzów jak Aleksander Macedoński, Hanibal Barka oraz Juliusza Cezara a także Karola Młota, dzięki temu stał się on wybitnym dowódcą wojskowym, posiadał też osobistą ambicje która napędzała go by podobnie jak tamci wielcy stworzyć imperium. ​

Kilka dni po koronacji Zofia Mazur małżonka Zygmunta zmarła w połogu, wydając na świat córkę Agnieszkę. Śmierć Zofii bynajmniej nie wstrząsnęła Zygmuntem gdyż nie darzył on swej pierwszej żony zbyt głębokimi uczuciami.​

Dokładanie w dwa miesiące po pogrzebie Zofii, poślubił on siostrę Króla Krymskiego Katalinę Arpad, związek ten zaowocował narodzinami trzech córek i jednego syna, pierwsza urodziła się Magdalena potem Stanisława, Konrad był czwartym dzieckiem Zygmunta i jego jedynym synem ostatnia za to urodziła się Jadwiga która kropka w kropkę przypominała swą matkę. ​

Nim Zygmunt począł realizować swe ambitne plany dotyczące ujarzmienia pobliskich pogańskich państw zorganizował on wielki turniej dla wojów z całego państwa Mazowieckiego, pragnął on w ten sposób sprawdzić gotowość swych sił a także zapewnić rozrywkę podanym. ​

11 kwietnia 1032 roku, Zygmunt rozpoczął realizowanie swych ambicji o podbojach. Jego pierwszym celem miało paść królestwo Pomorskie władane przez słowiańskich pogan, nie tylko miał poszerzyć granice swego dominiom ale też zdobywał te ziemie dla chwały królestwa niebieskiego. Pomorze obecnie władane było przez Heasteinna I Hilditotonna, będącego potomkiem Wikińskim.​

Kampania pomorska została rozplanowana przez Zygmunta w sposób następujący podzielił on swe siły na trzy oddzielne armie które miały uderzać z trzech różnych punktów w kierunku północnym, z Pomorza Gdańskie miał atakować jego młodszy brat Bolko książę Łużycki który dysponował 2,5 tysiącem wojów, z Brandenburgi natomiast z taką samą liczbą ludzi atakował marszałek Zygmunta, Jerzy Korecki. Sam Zygmunt natomiast z ziemi santockiej uderzał w środku. Walki o pomorze trwały do roku 1035, do tego czasu udało się zdobyć następujące grodu Słupsk, Koszalin, Szczecin Wolgast i Neudranderbug. Jedynie Świnoujście jeszcze się broniło w kwietniu roku 1035, odsiecz Króla Pomorskie Heastinna została rozbita w bitwie nieopodal Szczecina i to był ostatni akt tej wojny.​

Trzyletni konflikt z Pomorzem zakończony został 15 lipca 1035 roku, Zygmunt zdobywał całe terytorium księstwa Pomorskiego, w skład którego wchodziło pomorze przednie. Nowe nabytki terytorialne na zachodzie jedynie rozbudziły apetyt Zygmunta II na nowe podboje, kampania Pomorska udowodniła iż był on zaradnym i odpowiedzialnym dowódcą, teraz skierował on swój wzrok na wschód jego kolejnym celem miała być Ruś Kijowska.​

 

Odcinek 17
1035-1040​

Zygmunt postanowił zaręczyć swego jedynego syna Konrada z córką księcia Czeskiego Mladą Przemyślidą. Mlada posiadał roszczenia do księstwa Czeskiego, które odziedziczyła po swym przedwcześnie zmarłym ojcu Bolesławie. Zygmunt planował wyswatać swego dziedzica z Mladą następnie podarować Konradowi księstwo Mazowieckie a następnie osadzić w Czechach Mlada plan ten miał sprawić iż potomkowie Konrada i Mlady odziedziczyli by księstwo Czeskie. ​

​

Związek Zygmunta z Kataliną oziąbł, dlatego władca Mazowiecki poszukiwał rozrywek miłosnych wśród dwórek. Dobrawie jednej z nich udało się rozkochać w sobie Zygmunta, na tyle że kiedy powiła mu syna Jakuba, nie tylko uznał go za swojego, czym rozsierdził Katalinę to jeszcze obiecał Dobrawie iż w przyszłości otrzyma on tytuł księcia Pomorskiego. ​

W czerwcu roku 1037, wikiński awanturnik Kettilmud najechał zdobyte niedawno ziemie pomorskie, zabrał on imponującą gdyż niemal 16 tysięczną zbieraninę wojowników. Zygmunt odpowiedział na ten atak mobilizując wszystkie dostępne siły, udało się mu się zebrać 20 tysięczną armie wojów gotowych rozprawić się z najeźdźcami ze Skandynawii. 1 marca roku 1038 doszło do największej bitwy stoczonej do tej pory na ziemiach Królestwa Mazowieckiego. Nieopodal Szczecina starły się wojska Mazowieckie i Wikińskie. Razem na polu bitwy było niemal 40 tysięcy ludzi. Bitwa ta była czystą jatką w jej wyniku tysiące poniosły śmierć straty po stronie Kettila wyniosły w ostatecznym rozrachunku 8 tysięcy natomiast Zygmunt utracił 5 tysięcy swych wojów. Po tej bitwie Kettilm został schwytany a jego inwazja została zakończona, jednak Zygmunt musiał w wyniku tak dużych strat własnych odłożyć swe plany dotyczące najazdu na Ruś Kijowską na dalszą przyszłość. ​

​

25 grudni 1038 roku, najstarsza córka Zygmunta Agnieszka został wydana za mąż. Poślubiła ona króla Zachodniejfranki Bosona. Kilka miesięcy po dotarciu do Paryża zmarła ona na zapalenia płuc wieści te niezwykle zasmuciły króla gdyż była to jego ulubiona córka. ​

Zamiłowanie władcy Mazowi do pogłębiania swej wiedzy z ksiąg, sprawiła iż stał się on jednym z bardziej oczytanych i wykształconych ludzi swej epoki. Przykładał on dużo wagi do rozwoju posiadanego przez siebie księgozbioru. Biblioteka zamku Poznańskiego posiadała w swych zbiorach dzieła takich autorów jak Tukidydes, Plutarch, Herodion a także wielu innych wybitnych historyków filozofów z okresu klasycznego. Zygmunt wydawał bajońskie sumy na sprowadzanie do swego królestwa tak rzadkich i celnych ksiąg jednak uważał iż warte one były swej ceny, dzięki nim mógł poznawać strategie stosowane przez wodzów w poprzednich stuleciach. Wykorzystane były także w kształceniu potomka Zygmunta Konrada.​

 

Odcinek 18
1040-1047

​

Wyprawa na Ruś Kijowską została rozpoczęta kwietniem roku 1042, straty poniesione w wyniku najazdu Kettlima zostały uzupełnione i Zygmunt mógł śmiało realizować swą ambicje budowania imperium środkowo europejskiego. Celem najazdu była stolica tego pogańskiego królestwa ,Kijów. Zygmunt pragnął zdobyć ten potężny gród dla bogactw które znajdowały się w jego obrębie. Obecnie Wielką Kniaziówną była Grzymisława I Kryvicz. ​

Wyprawa skierowała się prosto pod bramy Kijowa, po drodze napotykając znikomy opór ze strony Rusinów. Grzymisława opuściła gród nim wojska Zygmunta dotarły do niego. Gdy też 12 czerwca siły Zygmunta rozpoczęły oblężenie nikt nie przypuszczał iż potrwa ono prawie pięć lat. 18 tysięczna armia Mazowiecka była nękana podjazdami, Zygmunt chciał wsiąść miasto głodem jednak problem stanowił fakt iż leżało ono nad Dnieprem rzeka ta ułatwiała transport zapasów i nowych zbrojnych walczących na wałach. ​

Zygmunt pragnąc zaradzić temu rozpoczął budowę grobli na rzece. Rozdzielił wiec swe siły w wyniku czego 8 tysięczna armia pod jego dowództwem została przy oblężeniu. Był to wyczekiwany moment dla jego wrogów, dokładnie 20 sierpnia 1044 roku czyli dwa lata od rozpoczęcia oblężenia książę Miński, zaatakował wojska Zygmunta. Wynik bitwy był niejednoznaczny. Nieroztropność króla który walczył w pierwszych szeregach swych ludzi doprowadziła do tego że wdał się w pojedynek, potężny cios który zadał mu ruski bojar przekreślił jego egzystencje. Cios ten zakończył wszystkie ambicje i marzenia jakie Zygmunt II posiadał, w jego wyniku stał się bezmyślnym warzywem które potrafiło się jedyni ślinić i patrzeć bez krzty intelektu w dal. Jedynie dzięki obecności wiernego marszałka Wacław który to przejął w imieniu swego monarchy komendę, bitwa nie została przegrana. Natychmiast po jej zakończeniu Zygmunt został zabrany z pola walki i przetransportowany do Poznania gdzie do swej śmierci nie odzyskał świadomości. ​

​

Regentem Zygmunta został Stanisław z Łużyc, który szybko wykorzystał swoją pozycje dla własnych korzyści, niemal natychmiast po przejęciu władzy nada sobie starostwo krakowskie, zrobił to podtykając Zygmuntowi dokumenty i praktycznie pisząc jego ręką, kilka miesięcy później znowu tego dokonał nadając sobie starostwo Santockie.

​

Zachowanie Stanisława, doprowadzało do furii Konrad jedynego syna Zygmunta który właśnie kończył swą szesnastą wiosnę, niemal natychmiast po wejściu w wiek męski zaślubił on swą narzeczoną Mladę Przemyślid i w ten sam sposób co Stanisław nadał sobie księstwo Mazowieckie. ​

Jednak dopiero gdy Stanisław ograniczył władze królewską wydając przywileje dla wasali Konrad wpadł w istną furię, następca tronu był jawnie okradany przez regenta swego ojca, w tym momencie przysiągł on sobie iż to bękarcie ścierwo jakim był Stanisław zapłaci za te zniewagi własną krwią a jego potomstwo zostanie wytępione. ​

Gdy w Mazowi trwała niepisana wojna miedzy regentem Stanisławem a Konradem, Kijów ostatecznie padł po 5 latach oblężenia 12 stycznia 1047 rok ten potężny gród został splądrowany i niemal do cna spalony Kniaziówna natomiast musiała uznać swą klęskę, i oddać ziemię Kijowską we władanie królestwa Mazowieckiego.​

​

Jeszcze tego roku dwie młodsze córki Zygmunta zostały wydane za mąż. Magdalena poślubiła brata obecnego Imperatora Bizantyńskiego Waleriosa z kolei Stanisława poślubiła Khaikhosra następcę tronu Gruzińskiego. Małżeństwa te zostały zaaranżowane jeszcze przez Zygmunta a Konrad strzegł tego by jego siostrom nie stała się krzywda, głownie z powodu iż Stanisław próbował w pewnym momencie unieważnić zaślubiny Magdaleny prawdopodobnie po to by samemu ją poślubić, tylko stanowczy sprzeciw Konrada i Kataliny zakończyły spisek Stanisława. ​

​

23 listopada 1047 roku, Zygmunt II ostatecznie pożegnał się z tym światem jego śmierć była zapewne błogosławionym uwolnieniem go ze stanu w którym znajdował się w ciągu ostatnich trzech lat. Wybawianiem też była ona dla Konrada który w tym momencie zyskiwał pełną kontrolę nad królestwem Mazowi, mógł w końcu urzeczywistnić swe plany zemsty na Stanisławie.

Spoiler: Mazowia w momencie śmierci Zygmunta II.

 

Odcinek 19
1047-1055


​

Konrad, jedyny syn Zygmunta II i trzeci władca królestwa Mazowieckiego z dynastii Zygmuntowskiej. Dzięki staraniom swego ojca odebrał on porządne wykształcenie, jednak w odróżnieniu od niego nie przejawiał geniuszu strategicznego, był raczej dobrym dowódcą. Nie posiadał także ambicji swego poprzednika co do budowy imperium, pragnął on zemścić się na Stanisławie za upokorzenia jakich doznał on i jego ojciec gdy ten sprawował funkcje regenta, niemal natychmiast rozpoczął on realizować swój plan zawiązując spisek mający na celu odebranie mu starostwa Santockiego. ​

​

​

21 kwietnia 1048 roku, Mieszko wuj Konrada a zarazem Biskup Gnieźnieński, został wysłany by nawrócił pogańskich Duńczyków, początkowo został on przyjęty przez nich przyjaźnie jednak gdy jego nauki zaczęły zyskiwać popularność został uwieziony przez Króla Duńskiego, który złożył go w ofierze swym bogom. Konrad próbował odzyskać zwłoki swego wuja zapłacił on Ketlowi równowartość ich wagi w złocie. W dalszych latach starł się on u papieży o uznanie męczeńskiej śmierci Mieszka a także jego świętości. Dopiero Leo V wywodzący się z dynastii Karolińskiej, obwołał go błogosławionym a kilka lat później został on kanonizowany i stał się pierwszym Mazowieckim świętym i patronem Mazowieckim.​

​

​

Sierpniem 1050 roku zmarła Mlada, małżonka Konrada z dynastii Przemyślidzkiej jej bez dzietna śmierć przekreśliły plany opanowania Księstwa Czeskiego przez dynastie Zygmuntowską, Konrad zwlekał z osadzeniem jej w Czechach do momentu aż urodzi mu syna. ​

​

​

Już we wrześniu natomiast poślubił on Luitgardę von Babenberg, córkę Martina władcy Karyntu oraz królowej Bawarskiej, była ona ich bezpośrednią dziedziczką. Luitgarda była niezwykle bystrą i przedsiębiorczą kobietą, jednak zarazem była płochliwa i stroniła od kontaktów z ludźmi. W rok później doczekał się syna którego ono powiła, chłopczyk otrzymał imię Zygmunta po ojcu i dziadku Konrada. ​

​

​

Niestety gdy była ona drugi raz brzemienna zachorowała. Jej stan z dnia na dzień pogarszał się ostatecznie powodując iż zmarła wraz z nienarodzonym dzieckiem. ​

​

​

Konrad poślubił kwietniem roku 1053 córkę Cesarza Bizantyńskiego Petronele Macedońską, z powodu iż posiadała ona dwóch braci jej szanse na tron cesarski były małe, jednak sojusz z Cesarstwem Wschodnim było bardzo korzystny dla Konrada, zabezpieczał południowe granice. ​

​

​

Październikiem roku 1054 Konrad zebrał ostatecznie odpowiednią ilość osób by wysunąć żądanie wobec Stanisława by ten zwrócił starostwo Santockie. Jednak te się nie ugiął wobec Konrada, co i tak było dla samego władcy Mazowieckie na rękę. Zebrał om swoją drużynę przyboczną która obecnie liczyła już blisko 5,5 tysiąca ludzi i rozpoczął oblężenie Santoka i Krakowa. Po roku oba grody padły a Stanisław znalazł się w lochu Poznania gdzie zabawiał Konrada swymi żałosnymi jękami. ​

​

 

Odcinek 20
1055-1065


Listopadem roku 1055 siostra Konrada Jadwiga poślubiła Sidbjorna trzeciego w kolejności do tronu Norweskiego. Norwegia dopiero pięć lat temu przyjęła chrzest królowa Pyra ochrzciła siebie wraz ze wszystkimi swymi krewnymi wprowadzając Norwegię tym samym do rodziny państw Rzymsko Katolickich.
​

​

Nowo przyłączone tereny Rusi Kijowskiej, były obszarem gdzie co rusz dochodziło do powstań pogańskich Rusinów próbujących zrzucić jarzmo chrześcijaństwa. Do najpotężniejszej rebelii doszło w roku 1057 kiedy to niejaki Wolodar poderwał 8 tysięczną zbieraninę nieopodal Korsunia. Konrad pomaszerował na czele około 10 tysięcznej armii by zdławić to powstanie. Bitwa nieopodal Bohopola zakończyła to powstanie w sposób ostateczny. ​

​

​

1059 roku, na świat przeszedł drugi syn Konrada, Przemysław. Petronela była także matką trzeciego syna monarchy Mazowieckiego nazwanego Konradem. Niestety sama Petronela zmarła w roku 1061 z powodu zapalenia płuc którego nabawiła się je jesieniom uprzedniego roku. Śmierć trzeciej żony Konrada którą pokochał wstrząsnęła nim do głębi. Jednak zabójstwo jego pierworodnego syna Zygmunta którego sprawców nie udało się wykryć, jednak dokonało się ono po tym jak małoletni Zygmunt zasiadł na tronie Karynckim. Konrad mógł się tylko domyślać że za morderstwem tym stał Albert nowy władca tego państwa.​

​

​

Z kolei śmierć Przemysława spowodowana słabym zdrowiem, wymusiła na Konradzie że ożenił się on po raz czwarty tym razem jego wybranką była Finguala młodsza siostra króla Irlandzkiego Gilla-Comgaina. ​

​

​

Konrad jednak nie różnił się aż tak bardzo od swego ojca Zygmunta, gdyż postanowił najechać Pomorzan w celu zajęcia księstwa Meklemburskiego, obecnie na Pomorzem władał Hawel II. Konflikt ten był tak naprawdę nieunikniony Konrad zdawał sobie sprawę iż jeżeli nie on zajmie te ziemie zrobią to inni chrześcijańscy władcy albo pogańscy Duńczycy z północy. ​

​

​

Sam konflikt potrwał zaledwie dwa lata, Hawel nie mógł tak naprawdę przeciwstawić się wojskom Konrada. Jego królestwo było słabe, kolejne wojny z Mazowią tylko je osłabiały, sprawiając iż pozostawało niemalże że bezbronne wobec sąsiadów. Gdy padł ostatni gród na terenie Meklemburgi Havel uznał zwycięstwo Konrada i jego prawa do tych ziem. ​

​

​

Gdy Stanisław zakończył swój nędzny żywot w lochu, starostwo Krakowskie odziedziczone zostało przez jego córka będącą jego jedyną spadkobierczynią, inni zginęli w oblężeniu Santoka. Konrad pragnąc odzyskać starostwo Krakowskie zlecił zamordowanie Wolisławy, spisek ten zakończony sukcesem, przywrócił mu wszystkie ziemie którymi bezpośrednio władał jego ojciec. ​

 

Odcinek 21
1065-1080




15 lipca 1067 roku, Konrad cofnął przywileje i prawa które wprowadził Stanisław w okresie swej regencji. Tym samy udało mu się uzyskać większą kontrolę nad swymi wasalami. Sytuacja wewnętrzna kraju powróciła do okresu zanim Stanisław zaczął wykorzystywać swą pozycje jako regent Zygmunta II. ​

​

​

​

Związek Konrada z Finugualą zaowocował narodzinami syna, Imrama który przyszedł na świat 12 czerwca 1069 roku, później urodziła się tej parze jeszcze córką Konstancja a ostatnim ich dzieckiem był Edward. Najmłodszy syn Konrada miał zostać przeznaczony do stanu duchowego, Edward w przyszłości miał stać się najpotężniejszym człowiek w średniowiecznej europie. ​

​

​

7 Listopada 1072 roku, Konrad postanowił ostatecznie rozprawić się z pogańskim królestwem Pomorskim, dokonał on najazdu i aneksji ich ostatnich ziem. Lubeka po podbój przez Konrada zamieniona została w małą republikę handlową, miasto to idealnie nadawało się do tych celów znajdowało się na szlaku handlowym miedzy Europą wschodnią a zachodnią. ​

​

​

12 lutego 1077 roku, doszło do zaślubin pomiędzy Mladą z Psowa a Konradem dziedzicem Mazowieckim. Ślub ten był staranie zaplanowanym przedsięwzięciem, Barbora posiadał roszczenia wobec Czech i Konrad zamierzał je wykorzystać by poszerzyć swe wpływy. Po weselu Konrad otrzymał księstwo mazowieckie na własność. ​

​

​

W kilka miesięcy po zaślubinach Konrada z Barborą zostały wysunięte jej roszczenia wobec księstwa Czeskiego przez władcę Mazowieckiego. Małoletni książę Czeski Cenek był kuzynem Barbory. Konrad I był zadowolony z tego iż jego synowa znajdowała się już w stanie błogosławionym, zapewniało to szanse na to iż w tym razem Czechy zostaną w rekach dynastii Zygmuntowskiej. ​

​

​

Sama wojna ograniczyła się do jednej bitwy stoczonej w okolicach Wettina, Konrad I na czele 11 tysięcznej armii starł się tam z siłami czeskimi które liczyły dwukrotnie mniej ludzi. Bitwa ta zakończona Mazowieckim zwycięstwem gdy wieści te dotarły do Pragi, Cenek uciekł Czech szukając schronienia w sąsiedniej Bawarii. Tym samym Barbora stawała się nową księżną Czeską. ​

​

​

2 Lipca 1080 roku, Konrad I umiera w wieku 50 lat, na tron wstępuje jego najstarszy syn korowany na Konrada II. Konrad I zakończył istnienie pogańskiego państwa Słowian połabskich na Pomorzu. Udało mu się niemal całkowicie zjednoczyć pod swym berłem wszystkie ziemie zamieszkane przez Słowian zachodnich. Osadził on w Czechach małżonkę swego syna Barbore z Psowa. ​

​

​

Mazowia w momencie śmierci Konrada I. ​

 

Odcinek 22
1080-1090​

​

​

​

Konrad II, urodził się zajęcza wargą. Wada ta utrudniała wymowę Konrada przez co był on osobą trudną do zrozumienia przez rozmówcę. Ciągłe powtarzanie by zostać zrozumiany sprawiała iż był on często sfrustrowany nieraz też z tego powodu wpadał w szał. Podobnie jak jego poprzednicy odebrał wykształcenie z zakresu wojskowości i jak jego ojciec był kompetentnym wodzem. Pozytywnymi cechami jego charakteru była pracowitość oraz niezwykła hojność.​

​

​

21 kwietnia 1081 roku, małżonka Konrada Barbora, prosiła go o pomoc w sprawie buntu rozpentanego przeciwko niej przez hrabiego Zdenka z Brehny, wojska pozostawione przez ojca Konrada II nie wystarczały do opanowania sytuacji. W takiej sytuacji musiał on zareagować, czym niezwłocznie zebrał około 8 tysięcy ludzi i ruszył na pomoc swej małżonce. ​

​

​

Bitwa stoczona w okolicach miasteczka Naumburg, doprowadziła do końca rebelii przeciwko Barborze. Gdy Konrad przybył do Pragi zażądał by jego żona i ich córka Matylda wróciła z nim do Poznania, w imieniu Barbory władze miał sprawować jej kanclerz Henryk Dubrawski. Już w Poznaniu na świat przyszła druga córka Konrada Agnieszka, nieco później urodziła się natomiast trzecia dziewczynka Euforyzana. ​

​

​

5 lipca 1085 roku, Konstancja przyrodnia sistra Konrada, poślubiła następcę tronu Norweskiego księcia Waldemara. Obecnie Norwegią władał Mellet ojciec Waldemara oraz syn Pyry, który odziedziczył po niej tron, jego starszy brat Sibjorn zmarł zanim mógł przywdziać koronę. ​

​

​

Hojność Konrada Imram jego przyrodni brat, zawdzięczał to iż ten nadał mu na własność księstwo Kijowskie. Imram był przyrodnim bratem monarchy Mazowieckiego którego matką była irlandzka księżniczka Finnuguala która przeprowadziła się na dwór swego syna gdy ten osiadł już w Kijowie. ​

​

​

13 kwietnia 1086 roku, Konrad II postanowił najechał Litwinów, wszelkie próby nawracania w sposób pokojowy tego ludu czynione przez samego Konrada jak i jego poprzedników kończyły się porażką w takim wypadku trzeba było użyć miecza by ugiąć ich karki przed krzyżem na którym zginął Chrystus za grzechy tego świata. ​

​

​

Gdy wojska pod dowództwem Konrada przekroczyły granice miedzy oboma królestwami zagłębiły się one w nieprzeniknioną gęstwinę nad bałtyckich kniei. Gdzie też oczekiwał na ich przybycie Treniotas, zastawił on zasadzkę na siły Konrada. W jej wyniku Mazowiecki monarcha został ciężko rany, niemal całkowicie odrąbana mu została lewa ręka przez wielkiego księcia litewskiego. By uratować mu życie nadworny medyk zmuszony został do amputacji reki poniżej stawy ramieniowego, nigdy w całym swym życiu Konrad nie zaznał tak potwornego bólu jak w momencie gdy medycy zasklepiali jego kikuta przy pomocy rozżarzonego żelaza.​

​

​

Gdy półtorej roku później Konrad ponowił najazd na Litwę, zebrał on blisko 17 tysięczną armię do tego celu, unikał on wielkich borów gdzie łatwo było by zastawić zasadzkę na jego siły. Wybierał bardziej otwarte tereny do przemarszu swych sił. Listopadem roku 1088 udało mu się wymusić bitwę nieopodal Grodna, na otwartym terenie szybko jego siły rozprawiły się z 8 tysiączną armią Litewską. ​

​

​

Konradowi udało się wyciągnąć z tych doświadczeń ceną lekcję, wódz nigdy nie powinien dowodzić swymi siłami z pierwszych szeregów, powinien obserwować bitwę z bezpiecznej odległości i koordynować jej przebieg by w dogodnym momencie zadać swemu przeciwnikowi celny cios, zdał on sobie sprawę iż dowodzenie armią jest niczym szermierka na miecze. ​

​

​

Gdy wieczorem tego samego dnie przechadzał się on po pobojowisku, usłyszał szept który dochodził zdawać by się mogło zewsząd, był niczym niesiony przez wiatr. Na niebie z kolei zaobserwować można olbrzymi krwisty krzyż zdawać by się mogło iż niczym Konstantyn, do Konrada przemawia sam bóg. Czym prędzej monarcha Mazowiecki padł na kolana i począł się modlić, zarazem przeklinając swe kalectwo w końcu nie mógł złożyć dłoni do modlitwy. Całe to wydarzenie uznał on za cud obwieszczający mu iż jest on wybranym przez Boga do wielkich czynów. ​

​

​

Kilka miesięcy po tym wydarzeniu doszło do zawarcia pokoju miedzy Konradem a Treniotasem. Ten drugi zrzekał się ziem Podlaskich na rzecz Konrada, który darował swemu młodszemu bratu Edwardowi Bielsk podlaski. Było to pierwsze biskupstwo na ziemiach Litewskich. Konrad postanowił prosić papieża Innocentego IV by ten nadał mu status zwierzchniczy nad resztą ziem Litewskich. ​

​

 

Odcinek 23
1090-1100




28 lutego 1090 roku, na świat przyszła czwarta córka Konrada i Barbory Kena, dopiero rok później urodził się syn którego Konrad nazwał Zygmuntem po założycielu dynastii. Z Barborą Konrad posiadał piątkę dzieci. Upragniony syn i dziedzic zapewniał Konrada iż Czechy staną się częścią królestwa Mazowieckiego. W grudniu roku 1092 zmarła Barbora a Zygmunt w wieku zaledwie roku stał się nowy księciem Czeskim, Konrad wysłał do Czech w jego imieniu swego Kasztelana Bolesława który sprawował tam władze dopóki Zygmunt nie osiągnie wieku męskiego.​

​

​

Konrad wiedział że jeden męski potomek nie gwarantował przetrwania dynastii, dlatego też poślubił Sagę córkę króla Norweskiego Melleta. W rok później po zaślubinach urodziła się piąta córka Konrada Aldona.​

​

​

W październiku roku 1096, władca Mazowiecki postanowił udać się na pielgrzymkę do Rzymu od czasu wizje na pobojowisku nieopodal Grodna pragnął on zobaczyć groby pierwszych apostołów i męczenników które znajdowały się w tym świętym mieście.​

​

​

W czasie podróży do Rzymu Konrad napotkał na swej drodze konstrukcję mostu, mającego łączyć brzegi nad rzeką Pad w północnych Włoszech. Zaciekawienie Konrada sprawiło iż poszedł się on przyglądać pracy robotników, mistrz budowniczych spostrzegł go i poinformował iż chętnie podzieli się z nim swą wiedzą.​

​

​

Rzym niestety rozczarował Konrada, audiencja u papieża okazała się wyuzdaną ucztą. Zachowanie Konstantyna III znieważało urząd jaki on pełnił. Konrad zdawał sobie sprawę iż jego brat Edward jest bardziej pobożnym i oddanym Maryi człowiek niż obecny papież. ​

​

​

22 lutego 1098 roku, Konrad wydał swoją najstarszą siostrę Matyldę za Króla Norweskiego Melleta. Niestety zmarł on rok później i Matylda powróciła na dwór swego ojca. ​

 

Odcinek 24
1100-1114​

2 stycznia 1100 roku, Matylda będąca najstarszą córką Konrada II poślubiła Ludwika, dziedzica tronu Longobardzkiego. Agnieszka druga córka Konrada otrzymała propozycje małżeństwa z dalekiego królestwa Sennaru, miała ona poślubić obecnie panującego władze tego państwa Apouliumena, Konrad zdecydował przyjąć tą propozycję. 1 maja 1106 Euforyzowana poślubiła z kolei nowego Króla Norwegi Sigtrygga. Dwa lata później Kena czwarta córka Konrada wydana została za króla Kastylijskiego Alonsa VI.


Konrad z czasem coraz bardziej obrzydzony stawał się poczynaniami Konstantyna III. Jednak do otwartego konfliktu z papieżem doszło dopiero w momencie gdy ten na początku roku 1109 zażądał by Konrad zmieniał prawo wolnej inwestytury na obszarze Mazowii. Jawna odmowa Konrada doprowadziła do nałożenia przez Konstantyna klątwy na monarchę Mazowieckiego. W odpowiedzi Konrad powołał na Antypapieża swego brata Edwarda który przywdział imię Symmachusa IV. Konstantyn nałożył na Konrada i Edwarda ekskomunikę, jednak ta niewiele znaczyła w momencie gdy 21 tysięczna armia maszerowała już w kierunku półwyspy apenińskiego.


Grudniem roku 1110 , wojska Konrada przekroczył Alpy i skierowały się w kierunku Rzymu.
Konrad wyruszał na czele 20 tysięcznej armii, by obalić Konstantyna III i osadzić na tronie Piotrowym swego młodszego brata. Po drodze nikt nie ważył się niepokoić sił króla Mazowii, hrabiowie, książęta i królowie Italii, nie dysponowali środkami by móc zatrzymać marsz jego wojsk, większość z nich była przychylna jego celowi Konstanty był jednym z bardziej znienawidzony papieży.


Bitwa która zadecydowała o losie Konstantyna III, rozegrała się pod murami zamku świętego anioła. Właśnie tam schronił się on, zanim wojska Konrada dotarły do miasta. Gwardia papieska wraz z najemnikami włoskimi nie mogła uchronić go przed tym co miało nadejść. Wieczne miasto pierwszy raz od najazdu Wandalów, stało się łupem najeźdźców. Bitwa o zamek świętego anioła trwała kilka dni w czasie których całe miasto stało się miejscem dantejskich scen, mimo rozkazów Konrada by zostawić ludność miasta w spokoju dochodziło do licznych grabieży i gwałtów. Ostatecznie 2 lipca 1111 roku Konstantyn został pochwycony, zdradzili go jego kardynałowie którzy pragnęli zachować swoje życie.


Konstantyn za darowanie życia zrzekł się na rzecz Symmachusa swych praw do stolicy Piotrowej, resztę swych dni spędził on w jednym z wielu klasztorów benedyktyńskich na terenie królestw Mazowieckiego. Konrad trzymał w tajemnicy informacje o tym gdzie się on znajdował, jednak po jego śmierci Konstantyn został zamordowany zapewne na zlecenie Symmachusa.


Konrad II zmarł w wieku 53 lat, pozostawił on królestwo Mazowieckie swemu najstarszemu synowi, ksieciowi Czeskiemu Zygmuntowi. Zygmunt został koronowany w kilka dni po pogrzebie swego ojca na Zygmunta III. Rządy Konrada II uznać można za udane, poszerzył on nieznacznie granice państwa na wschodzie, konflikt z papiarzem Konstanty III zaowocował powołaniem przez niego antypapieża którym był Edward, ostatecznie osadził on swego brata na tronie Piotrowym.


Mapa Mazowi w momencie śmierci Konrada II.​

 

Odcinek 25
1114-1126



Zygmunt III odziedziczył po swym ojcu zajęcza wargą która to powodowała u niego trudność w wysławianiu. Wada ta sprawiły iż wyrósł on na niezwykle gnuśnego oraz tchórzliwego młodzieńca, mimo starań Konrada kładzionych na jego wykształcenie stał się on miernym dowódcą. Jedynymi zaletami nowego monarchy była jego dobroć i szczerość wobec bliźnich. Gdy Zygmunt, rozpoczynał swe rządy do Poznania dotarły niemal jednocześnie posłańcy informującego monarchę iż jego dwie starsze siostry odeszły z tego świata. Euforyzana oraz Agnieszka zmarły w wyniku zarazy która przetaczała się przez cały kontynent Europejski, straszne żniwo zbierała czarna ospa,


Cztery miesiące po śmierci Konrada II, Saga jego druga żona urodziła syna. Konrad bo tak nazwany został ten pogrobowiec uznany został przez Zygmunta za potomka swego ojca wynikało to faktu iż podobnie jak on posiadał on zajęcza wargą, był to jednoznaczny dowód iż został on spłodzony przez Konrada II. Ze względu iż przyszedł on na świat po śmierci Konrada, Zygmunt nie musiał się przejmować jego roszczeniami do tronu.


Symachus IV, osadzony na tronie Piotrowym przez swego brata Konrada II. Znajdował się w niezręcznej sytuacji, z powodu iż nie został wybrany przez konklawe jego władza nie była respektowana przez biskupów w całej Europie, by jakoś zaradzić tej sytuacji i uwiarygodnić się jako następca świętego Piotra. Sposobem na to było odwrócenie uwagi władców świecki od zagadnienia czy Symachus legalnie osiadł w Rzymie, doszedł on do wniosku iż najlepszym sposobem była wojna, wojna w imię Boga z niewiernymi. Na placu Świętego Piotra 22 kwietnia 1116 roku, wygłosił on swoje orędzie do wszystkich zgromadzonych tam ludzi, przedstawił on obraz nad wyraz wyraźny jakich to bestialstw dopuszczać się mieli Saraceni na biednych pielgrzymach którzy jedynie pragnęli pokłonić się przed grobem pańskim w Jerozolimie. Ogłosił on iż nadszedł czas by ziemia święta ponownie znalazła się w rekach chrześcijan. Jednak nie poprzestał on na tym, malował on obraz w którym wedle jego wizji całe wybrzeże morza śródziemnego powinno znaleźć się z powrotem w rekach chrześcijan, tak jak było to w okresie nim barbarzyńskie chordy muzułmanów wylały się z półwyspu Arabskiego.


Zakony rycerskie, nowy rodzaj formacji zbrojne, ich powstanie wynikało z faktu zapoczątkowania nowego nurtu w kulturze średniowiecznej europy. Do tej pory rycerstwo walczyło dla swych panów, w zamian za wikt z ich strony, bardzo często prowadzili oni niezwykle brutalny styl życia, który wymagał od nich łamania przykazań boskim a tym samym skazywał ich dusze na potępienie. Jednak wraz z informacją iż w zamian za walkę w imię krzyża z Saracenami kościół obiecywał pełne odpuszczenie grzechów, wielu z nich decydowało się wstąpić do zakonów rycerskich by uzyskać odpuszczenie za swe czyny popełnione w dotychczasowym życiu.

Mniej więcej w ten sposób powstały właśnie dwa pierwsze zakonny rycerskie. Zakon Ubogich Rycerzy Chrystusa i Świątyni Salomona bądź po prostu Templariusze. Suwerenny Rycerski Zakon Szpitalników św. Jana, tak zwani Joannici. Oba te zakony rycerskie stawiały sobie za zadanie walkę z Saracenami, poganami i heretykami. Powstały one nim Symachus IV ogłosił I Krucjatę do ziemi świętej.


W rok po ogłoszeniu przez Symachusa IV, nowej drogi jaką podążać miał kościół i chrześcijaństwo, udało się zakończyć przygotowania do krucjaty. Dokładnie 16 kwietnia 1117 roku, na placu Świętego Piotra w Rzymie, Symachus IV odprawiał msze w intencji powodzenia tego przedsięwzięcia, brali w niej udział rycerze z niemal całego kontynentu Zygmunt III który postanowił o swym udziale w wyprawie też się stawił by odebrać błogosławieństwo z rąk Papieskich nim ruszy w kierunku Jerozolimy. W dwa dni później do ziemi świętej zajmowanej przez kalifat Abdul-idów, wyruszyły siły krzyżowców.


Trasa przemarszu wojska Zygmunta w trakcie 1 wyprawy Krzyżowej.

Zygmunt zgromadził największa armie jaką do tej pory udało się wystawić władcą Mazowieckim, 26 tysięczne wojska prowadzona przez niego, miały swój pierwszy postój w Konstantynopolu skąd przeprawiły się do Azji mniejszej. Dalej niepokojony przez nikogo pomaszerował do Antiochii gdzie znów zatrzymał się na kilka tygodni w trakcie których podziwiał to starożytne i malownicze miasto. 20 czerwca 1018 roku, Zygmunt wraz ze swymi wojskami wkroczył na tereny zajęte przez muzułmanów, pomaszerował on na Sydon.


Miasto to było ważnym punktem strategicznym ze względu na swe położenie, znajdowało się blisko granicy z Królestwem Antiochii z którego ciągle nadchodziły nowe siły krzyżowców, zdobywając Sydon Zygmunt uzyskał by przyczółek do dalszej ekspansji krucjaty a także ważny punkt zaopatrzeniowy. W ciągi kilku tygodni udało się wojskom Zygmunta sforsować mury tego miasta. Wraz ich zdobyciem rozpoczęły się grabieże, mordy i gwałty które dokonywane były za przyzwoleniem Zygmunta, muzułmanie wedle niego nie zasługiwali na żadną litość jedynie tamtejsi kopci znaleźli się pod ochroną królewską i niewolno ich było tknąć.

Po dokonanej grabieży Sydonu, armia Zygmunta pomaszerowała w stronę innego bogatego miasta Hajfy reszta sił krzyżowych pod dowództwem papieskim pomaszerowała w stronę Jerozolimy. Hajfę zdobyto szturmem marcem 1119 roku, spotkał ją podobny los co Sydon, miasto został niemal doszczętnie splądrowane a jej muzułmańskich mieszkańców w większości wyrżnięto.

30 lipca 1119 roku, pod murami Jerozolimy rozegrała się jedyna bitwa tej krucjaty siły Kalifa Badszaha Qwarda w sile blisko 35 tysięcy próbowały przełamań oblężenie świętego miasta które trwało już kilka miesięcy, głównym dowódcą krzyżowców był w niej wielki mistrz zakonu joannitów Mathieu Amalric dowodził on siłami liczącymi blisko 28 tysięcy ludzi. Przybycie 18 tysięcznej armii Zygmunta w odpowiednim momencie czyli w trakcie trwania już tej bitwy przechyliły szale zwycięstwa na stronę Krzyżowców wraz z rozgromieniem armii Kalifa krucjata niemal została zakończona. Gdy cztery tygodnie później Jerozolima wpadła w ręce krzyżowców 1 krucjata została uznana za zakończoną.


Symachus IV, ziemie święta przekazał w opiekę zakonowi Joannitów, którzy wedle niego najbardziej przyczynił się oni do odzyskania jej dla chrześcijaństwa. Zygmunt III był rozczarowany decyzją papieża uważał on iż najbardziej przyczynił się do sukcesu krucjaty i to jemu powinien przypaść ten zaszczyt. Władca Mazowiecki musiał się niestety pogodzić z decyzją Symachusa i wracać do kraju z zdobytymi łupami, powrót do kraju zajął Zygmuntowi niemal rok.


Gdy jesienią roku 1121, wrócił on do Poznania w Państwie Wielkomorawskim trwała wojna domowa. Obecnie panująca tam królowa Katarzyna walczyła się z opozycją która wszczęła bunt celem zdetronizowania jej i posadzenia na tron innego kandydata z dynastii Mojomirskiej. Zygmunt postanowił wykorzystać tą okazje celem włączenia do królestwa Mazowieckiego hrabstwa Kladskiego. Wojna ta trwała zaledwie dwa lata, 15 sierpnia 1123 podpisany został pokój w którym Katarzyna zrzekała się Kładska na rzecz Zygmunta.


W czasie jednej z podróży po swych włościach Zygmunt, zmuszony został do obrania mniej uczęszczanej drogi wynikało to z faktu iż pierwotna trasa została zablokowana przez uschłe drzewo i szybciej było skorzystać z bocznej ścieżki. Niestety jak się później okazało była to wymyślna pułapka zastawiona przez któregoś z wrogów Zygmunta. Karoca królewska została napadnięta przez grupę dobrze uzbrojonych bandytów, w wyniku walki która się wywiązała miedzy obstawą karocy a bandytami Zygmunt został śmiertelnie rany. Wraz z upływem krwi uchodziło z niego powoli życie, zadawał on sobie pytanie kto mógłby skorzystać na jego śmierci, oczywistym kandydatem był jego bezpośredni spadkobierca Konrad jednak ten był jeszcze dzieckiem niezdolnym do tak zuchwałej akcji. Wszystko to musiało zostać zorganizowane przez Sagę matkę Konrada, albo za tym zamachem stał Jan książę Łużycki który rościł sobie pretensje do tronu. W istocie nie miało to już znaczenie gdyż Zygmunt wydał swe ostanie tchnie w momencie gdy orszakowi udało się wyrwać z zasadzki.


W wyniku zabójstwa dokonanego na Zygmuncie III, korona królestwa Mazowieckiego przeszła w ręce jego młodszego brata Konrada który skończył zaledwie 11 lat. Został on koronowany 11 marca 1126 roku na Konrada III. Faktu iż był on pogrobowcem, urodził się dopiero po śmierci Konrada II, mógł doprowadzić do tarć w królestwie. Rządy Zygmunta III, zaliczyć należy do przeciętnych jak i samego monarchę, jedynie jego udział w pierwszej krucjacie do ziemi świętej jest godne wspomnienia, choć nie uzyskał w jej wyniku nowych nabytków terytorialnych.


Mapa Mazowi w momencie śmierci Zygmunta III. ​

 

Odcinek 26
1126-1130



11 letni Konrad III, wstąpił na tron po śmierci swego brata Zygmunta III który został zamordowany przez nieznanych sprawców. Funkcję regenta do momentu objęcia przez Konrada samodzielnych rządów, sprawować miał kanclerz Bolesław z Grodna.Młody władca posiadał zajęczą wargę tak jak jego ojciec i brat, był on chciwym dzieckiem zagarniającym wszystkie zabawki i smakołyki dla siebie, a zarazem cechowała go nad wyraz rozwinięta odwaga jak na tak młody wiek. Konrad III będąc tylko dzieckiem niemogącym bezpośrednio kontrolować państwa musiał polegać na swych doradcach. Bolesław był człowiekiem całkowicie lojalnym wobec jego matki Sagi jak i reszta dworzan w Poznaniu, królowa matka, Saga posiadała rzeczywistą władze w Mazowii. Wielu podejrzewało iż to właśnie jej intryga doprowadziła do śmierci Zygmunta III.


Miesiąc po śmierci Zygmunta III urodził mu się męski potomek który został nazwany przez swą matkę Konradem. Pogrobowiec ten posiadał słabe roszczenia do tronu Mazowieckiego. Saga postrzegała chłopca jako zagrożenie dla swego syna, jednak nie podejmowała prób jego usunięcia. Jego śmierć mogła by tylko wzbudzić większe podejrzenia wśród wasali, którzy już i tak nie byli przyjaźnie nastawieni do małoletniego władcy i jego matki.


Jak na ironie właśnie narodziny Konrada sprowokowały księcia Łużyckiego do wypowiedzenia posłuszeństwa i rozpętania wojny sukcesyjnej. Jan książę Łużycki w kilka dni po narodzinach pogrobowca, zebrał swe wojska i pomaszerował w kierunku Poznania. Po jego stronie opowiedziała się większość możnowładców którzy uważali iż za zabójstwem Zygmunta III stała Saga.



Jan I Zygmuntowicz książę Łużycki oraz Czeski, był potomkiem Zygmunta I Okrutnego gdyż wywodził się od jego drugiego syna Bolka, dlatego rościł on sobie prawa do korony królestwa Mazowieckiego. W jego dążeniach do obalenia Konrada III, wsparli go miedzy innymi książęta Brandenburgii, Pomorza, Wołynia, Kamieńca, Meklemburgii oraz wielcy burmistrzowie Pomorza Gdańskiego i Lubeki. Po stronie Konrada III opowiedzieli się władcy księstw Mazowieckiego, Kujawskiego, Bełskiego, Podlaskiego, Kijowskiego oraz Śląskiego.



Wojna o sukcesje Mazowiecką lata 1126-1130.



Pomiędzy rokiem 1127 a 1130 stoczone zostało kilkanaście bitew. Wojska Konrada III dowodzone przez marszałka Stanisława z Tarnowa wychodziły z nich zwycięsko, głównie dzięki swojej przewadze liczebnej. Ponad 13 tysięczna armia bez większych problemów rozbijała kolejne zgrupowania buntowników, którzy nie mogli dojść do porozumienia co do strategi prowadzenia działań zbrojnych.



Walki z buntownikami trwały do roku 1130, kiedy to w bitwie został schwytany Jan. Starcie w okolicach Lublina zakończyło się rozbiciem jego wojsk i pochwyceniem jego samego. Książę Łużycki wylądował w lochach zamku Poznańskiego gdzie spędził resztę swych dni. Pokonanie go jednak nie kończyło problemów Konrada III. Brat Jana, Siemowit zbiegł z pola bitwy i znalazł schronienie u jednego z hrabiów czeskich który postanowił pomóc mu w walce przeciwko Konradowi. Wojna domowa wiec trwała dalej, z zmienionym tylko pretendentem do korony królestwa Mazowieckiego.



1 września roku 1130, Konrad III osiągnął pełnoletność, wraz ze skończeniem swej szesnastej wiosny przejął on pełnie władzy w królestwie. Stał się ambitnym, okrutnym młodzianem, dzięki starannie odebranemu wykształceniu zagadnienia militarne były mu dość dobrze znane. ​

 

Odcinek 27
1130-1142




Konrad III, poślubił córkę króla Bawarskiego Idę Urso. Małżeństwo to miało zapewnić Konradowi silnego sojusznika w trwającym konflikcie wewnętrznym. Władca Bawarski Albert wezwany przez Konrada na pomoc, przekroczył granice pomiędzy państwami i wsparł wojska swego zięcia w walkach z buntownikami. Z tego małżeństwa na świat przyszła jedna córka Samboja Zygmuntowicz.

Jacek Przemyślid, czeski hrabia, postanowił wykorzystać panujący chaos w państwie Mazowieckim, dla tego pomógł Siemowitowi zbiec przed wojskami Konrada. Ukrył on brata Jana Zygmuntowicza na swoim dworze. Następnie poparł jego roszczenia do tronu Mazowieckiego doprowadzając do kontynuacji wojny sukcesyjnej zapoczątkowanej przez Jana Zygmuntowicza.

Wojna sukcesyjna w królestwie Mazowieckim wciąż trwała. Jan znajdował się obecnie w Poznańskim lochu, jego brat Siemowit poparty został przez kilku znacznych wasali Konrada. Roszczenia Siemowita wsparli książęta Kijowa, Podlasia, Brandenburgii,Pomorza, Meklemburgii, Kamieńca, Wołynia oraz Podola. Konrada wsparty został przez wielkich burmistrzów Lubeki oraz Pomorza gdańskiego a także książąt Śląska, Mazowieckiego,Kujawskiego, Bełskiego.


Bitwa o Zgorzelec, przyczyniła się do rozwoju umiejętność militarnych i przywódczych Konrada, starcie to zakończone zwycięsko dla młodego monarchy, nauczyło prowadzić działania zbrojne w trudnych warunkach terenowych. Doświadczenie to sprawiło iż zaczął dbać on wywiadowczą stronę kampanii wojennych, wysyłał zwiad który miał go informować o ruchach przeciwnika.


W bitwie tej Konrad został niestety rany, doszło do tego w końcowej jej fazie. Wojska przeciwnika zmuszone zostały do odwrotu, Konrad chciał pokazać swym ludziom iż muszą atakować i zaszarżował wraz z swą strażą przyboczną na przeciwnika w tym momencie dosięgła go strzała która to ugodziła go pod pachwiną. Rana ta zagoiła się w przeciągu kilku miesięcy, dając o sobie znać Konradowi tylko w momencie zmian pogody.


Sytuacje wykorzystali pogańscy sąsiedzi Mazowii, Litwini i Rusini. W czasie trwania wojen sukcesyjnych zaatakowali oni zbuntowanych książąt Kijowa, Podlasia a także Wołynia. Konrad III był zbyt zajęty walką z wewnętrznymi wrogami by odpierać te najazdy. W ich wyniku królestwo Mazowieckie utraciło cześć swych nabytków terytorialnych na wschodzie zdobytych za panowania dziada i pradziada Konrada III. Wojna domowa zakończona została ostatecznie jesienią roku 1137, kiedy to w bitwie Krakowskiej rozbite zostały ostatecznie siły zbuntowanych wielmożów a Jacek Przemyślid oraz Siemowit Zygmuntowicz zostali schwytani. Prowodyr Jacek został stracony, natomiast Siemowit dołączył do swego brata w lochu gdzie obaj dokonali swego żywota w czasie tortur zadawanych im przez Konrada III.


14 marce 1138 roku, zmarła pierwsza żona Konrada Ida, po tym jak kilka tygodni wcześnie zachorowała na zapalenie płuc. Małżeństwo z Idą niestety nie zaowocowało przyjściem na świat męskiego potomka dlatego Konrad musiał poszukać nowej małżonki która to zapewniła by kontynuacje dynastii.


Nie posiadając męskiego potomka Konrad, czym prędzej pragnął ponownie się ożenić. Po zakończonym okresie żałoby ożenił się z Henryką córką Króla Longobardzkiego. Nowa małżonka Konrada była niezwykle przebiegłą i inteligentną kobietą. Doskonale obeznaną w dworskich intrygach, spiskach i wszelkiego rodzaju knowaniach.

Konrad postanowił, iż w podzięce za zwycięstwo w wojnie z buntownikami uda się na pielgrzymkę. Jako iż Jerozolima stała się miastem rządzonym przez chrześcijan właśnie do niej wybrał się by podziękować bogu za swe zwycięstwo. Na okres jego nieobecności Henryka miała sprawować rządy w jego imieniu.


W czasie swej podróży przez Europę do portu w Wenecji, pogoda nie rozpieszczała Konrada. Ciągłe deszcze były uprzykrzeniem które negatywnie wpłynęło na jego stan zdrowia, jednak uważając, iż był to jedno z wyzwań tej pielgrzymki sprawdzający jego wiarę podróżował on dalej mimo gorączki i przeziębienia które się nabawił.


Gdy pogoda po dwóch miesiącach się ostatecznie poprawiła i Konrad znalazł się na statku płynącym do ziemi świętej, każdej nocy widział on na niebie jasno świecą gwiazdę która wskazywała mu jakoby drogę do Jerozolimsku. Widok ten uznał on za pomyślny znak dany mu przez wszechmogącego.


Już w ziemi świętej podróżując w stronę Jerozolimy od portowego miasta Akki podroż tą Konrad dzielił z kilkoma rycerzami zakonu templariuszy. Każdej nocy przy wieczerzy, prowadzili oni dysputy na temat swych czynów w czasie wojen, monarcha Mazowiecki zdołał wiele nauczyć się od swych towarzyszy na temat sztuki wojennej.


Konrad przekroczył mury Jerozolimy latem roku 1140, święte miasto było miejscem niezwykłym. Spotka on w nim chrześcijan z przeróżnych stron świata czarnoskórych Nubijczyków, prawosławnych Greków, Koptów. Konrad był zachwycony tym miejsce, niemal namacalnie odczuwał on obecność Chrystusa który zginął za grzechy śmiertelników.


12 sierpnia Konrad znowu się poważnie rozchorował, tym razem jednak gorączka nie ustępowała. W przeciągu następnych miesięcy monarcha leżał w swych komnatach zmożony chorobą, żaden nadworny medyk nie potrafił uleczyć go z tej choroby, sprowadzani z zagranicy cyrulicy też nie potrafili nic doradzić. Msze i nabożeństwa odprawiane w kościołach za zdrowie władcy także nie przynosiły poprawy.


Konrad III, dokonał swego żywota 22 października 1142 roku , tron po nim odziedziczył jego bratanek Konrad IV syn Zygmunta III, który podobnie jak Konrad III był pogrobowcem. Rządy Konrada III to okres walk wewnętrznych pomiędzy główną linią dynastyczną Zygmuntowiczów a poboczną o tron Mazowiecki. Wraz ze śmiercią Konrada III, Prendota III Zygmuntowicz książę Łużycki zapewne zechce sięgnąć po koronę królestwa.


Mazowia w momencie śmierci Konrada III.
​

 

Odcinek 28
1142-1150



Konrad IV, syn Zygmunta III który urodził się po jego śmierci. Odziedziczył tron po tym jak Konrad III, będący wujem Konrada IV, rozchorował się i zmarł nie posiadając męskiego potomka. Konrad był zaledwie 16 letnim młodzieńcem gdy przywdział koronę królewską na swe czoło. Od najmłodszych lat kształcony przez swego wuja, kształcił się w zakresie wojskowość i przywództwa, jest on ambitnym i cierpliwym człowiekiem który z łatwością nawiązuje kontakty innymi, ponad jest szczodry dla wiernych mu podanych, a zarazem wykazuje się chytrością umysły w podstępnym traktowaniu ich.


Konrad mając wiele propozycji matrymonialnych z całego kontynentu europejskiego, wybrał najbardziej egzotyczną z nich, gdyż zgodził się poślubić córkę władcy królestwa Nubijskiego Krystynę Smith. Czarnoskóra piękność przybyła do Poznania 20 czerwca 1143 roku, wybranka Konrada okazała się być doskonale wykształcona z zakresu matematyki, ponad to była


Królestwo Nubijskie władane jest przez Khaela II Sprawiedliwego ojca Krystyny. Państwo to w przeciągu kilkunastu ostatnich dziesięcioleci stało się mocarstwem regionu. Władcą Nubijskim udało się zniszczyć sułtanat Abisyński, obecnie istnieje tam chrześcijańskie królestwo Mailek Bahr władane przez poboczną linie Smithów.


Nubia rok 1143.


Prendota III książę Łużycki, wystąpił z roszczeniami wobec tronu Mazowieckiego, rozpętał on trzecią wojnę sukcesyjną jaka miała miejsce w Mazowii w przeciągu ostatnich dwudziestu lat. Boczna linia Zygmuntowiczów ciągle sprawiała problemy, Prendota był kuzynem Jana, który po jego śmierci odziedziczył księstwo Łużyckie. Roszczenia Prendoty poparte zostały przez kilku wasali Konrada, tych którzy obecnie nie znajdowali się w lochach Poznańskich. Wojna ta trwała w latach 1143-1148, w jej trakcie doszło do kilku bitew, które nie przyniosły jednak rozstrzygnięcia.


Konfrontacja która przyniosła ostateczną porażkę Prendocie była bitwa nieopodal wsi Pretzsh. Starły się tam armie królewska oraz buntownicza, obie w sile podobnej gdyż 10 tysięcy zbrojnych. Bitwa ta rozegrała się rankiem 12 listopada 1148 roku, w jego wyniku wojska buntowników zostały rozgromione. Prendota został wydany przez swych byłych zwolenników pragnących ratować własne karki, spotkał go los godny zdrajcy gdyż z rozkazu Konrada został ścięty a jego syna potajemnie zamordowano.


W wyniku tej batalii Konrad IV, podniósł swe umiejętności przywódcze oraz nabrał większego doświadczenia w dowodzeniu zbrojnymi. Nabranie doświadczenia było dla niego niezbędne gdyż w dalszej przyszłości planował on prowadzić wojny z pogańskimi sąsiadami ze wschodu.


19 lipca 1148 roku, na świat przyszedł pierworodny syn Konrada, chłopczyk otrzymał imię po jego ojcu. Mały Zygmunt był dziedzicem królestwa Mazowieckiego, o raz jedynym pretendentem do tronu, po tym jak Konrad ściął Prendotę i dokonał zabójstwa jego syna. 29 grudnia 1148 roku,urodził się drugi syn Konrada nazwany Jerzym. ​

 

Odcinek 29
1150-1160




15 kwietnia 1151 oku, papież Sylwester IV, wezwał wszystkich prawych chrześcijan do udziału w krucjacie przeciwko muzułmanom półwyspu Iberyjskiego. Sułtanat Jattabidów, stanowił zagrożenie dla państw chrześcijańskich tego regionu, tylko interwencja zbrojna mogła powstrzymać napór Maurów. Konrad IV wyraził brak zainteresowania wzięciem udziału w tym przedsięwzięciu, gdyż sam przygotowywał się do wojny przeciwko swym pogańskim sąsiadom, nie zamierzał on marnować sił w wojnie która zapewne nie przyniosła by mu korzyści.

W momencie gdy krucjata Iberyjska ruszała z Rzymu, wojska Konrada IV przekroczyły granice z Wielkim Księstwem Litewskim. Najechał on swych pogańskich sąsiadów z północy celem przyłączenia ziem Pruskich do państwa Mazowieckiego. Wybrany moment ataku był doskonały, gdyż Litwa do niedawna kontrolująca obszar całych Inflant, utraciła go w wyniku wojny domowej. Obecnie istnieje tam niezależne królestwo Liwońskie.


Konrad IV posiadający 21 tysięczną wojska, wkraczając do Prus był on pewien swego zwycięstwa. Posiadał przewagę liczebną i moment był odpowiedni. Wedle przewidywań jego armia szybko rozprawiła się z Litewskim siłami wysłanymi by go zatrzymać. Po ich pokonaniu przystąpiono do zdobywania grodów w Prusach.


Gdy 16 sierpnia 1145 roku ostatni z tych grodów znalazł się w rekach Mazowieckich. Wielki Książę Litewski Erdenis I, wystąpił z propozycją pokojową, w jej wyniku cały obszar Prus przechodził w ręce Konrada, ten przyjął tą ofertę gdyż jego celem były w końcu Prusy. Wojna ta zwycięska dla Konrada była zemstą za najazdy przeprowadzane przez Litwinów w okresie gdy w Mazowii trwały wojny domowe.


Rok po kampanii Litewskiej, do Poznania dotarły wieści o zwycięsko zakończonej krucjacie. Półwysep Iberyjski uwolniony został od narastającego muzułmańskiego zagrożenia. Terytoria te zdobyte zostały dla chwały krzyża przez Joannitów którzy osadzili się na południu Hiszpanii, obecnie zakon ten kontrolował ziemie święta oraz spory obszar leżący w południowej cześć półwyspu Iberyjskiego.


19 marca 1147 roku, urodziła się Nawoja córka Konrada i Krystyny. Było to ich trzecie dziecko i ostanie gdyż później już nie doczekali się kolejnych dzieci.


W czerwcu tegoż też roku, Konrad wyswatał swą siostrę stryjeczną Samboję. Została ona wydana za księcia Burgundzkiego Lutberta, będącego następca tronu tegoż że królestwa. ​

 

Odcinek 30
1160-1165



Konrad potrzebując uzyskać środki finansowe na przeprowadzenie kolejnej kampanii na Litwie zwrócił się z prośbą do nowego Papierza Sylweriusza IV. By ten wsparł jego działania krzewienia wiary chrześcijańskiej mieczem wśród tych bałtyckich pogan, Sylweriusz w odpowiedzi wysłał Konradowi znaczną sumę pieniędzy, która to miała pomóc mu w wojnie przeciwko poganom. Nowe fundusze znacznie ułatwiły Konradowi rozbudowę jego osobistych sił zbrojnych które w tym momencie liczyły 10 tysięcy zbrojnych.

14 kwietnia 1161 roku, po raz drugi Konrad najechał Wielkie Księstwo Litewskie, tym razem obierając za swój cel księstwo Trockie. Siły zbrojne Mazowieckiego monarchy liczyły 15,5 tysiąca ludzi, liczba ta w wystarczała w opinii Konrada by odnieść zwycięstwo nad poganami z północy. Walki z Litwinami w kilku pierwszych miesiącach ograniczały się do zajęcia kilku pomniejszych wsi i miasteczek, dopiero sierpniem roku 1162, Wielki książę Litewski Vaidiginas wydał bitwę Konradowi.


12 tysięczna armie Litewska, starła się z Mazowszanami w okolicach Trok, bitwa ta była jedną z najkrwawszych jakie stoczone zostały w okresie panowania Konrada IV. Wojska Mazowieckie pod dowództwem Konrada natarły na Litwinów w momencie gdy ci wyłaniali się z lasów otaczających twierdzę Trocką, dzięki zwiadowcą Konrad został ostrzeżony o przybyciu odsieczy Litewskiej i przygotował się na nią. Odciął on załogę warowni Trockiej poprzez wykopanie głębokich rowów wokół ich twierdzy więżąc ich w niej, nie pozwalając na przyjście z pomocą swemu władcy. W ostateczny rozrachunku straty po obu stronach wyniosły po 10 tysięcy zbrojnych.


Straty w bitwie Trockiej.


Klęska w tej bitwie nie doprowadziła do rozbicia armii Vaidiginasu. Konrad zmuszony był ścigać go, udało mu się wydać mu ponownie bitwę w okolicach wsi Ariuogala, gdzie to doszło do ostatecznej rozprawy z Litwinami, wojska Konrada w sile bliskiej 9 tysięcy ludzi, dokonała masakry Litwinów,cudem ocalałemu z tego Vaidiginasowi udało się zbiec przed pościgiem zbrojnych Konrada.

Nie mogąc jednak zebrać nowych sił, przystąpił on do rokowań z Konradem zrzekając się ziemi Trockiej oraz swego tytułu Wielkiego Księcia Litewskiego. Konrad IV przystał na warunki Vaidiginasa, podpisując z nim rozejm 12 czerwca 1163 roku. Traktat pokojowy z Litwinami miał obowiązywać w przeciągu najbliższych pięciu lat. Vadiginas utracił tytuł Wielkiego Księcia Litwy ale nadal był władcą wszystkich plemion na tym obszarze władał także Inflantami, stworzył on nowy tytuł, obwołał się królem Liwońskim.


Po zakończeniu tej wojny Konrad IV, spełnił ambicje swego przodka Zygmunta I, gdyż Papierz koronował go pierwszym Cesarzem Europejskim od czasów rozpadu Frankijskiego Imperium. Dzięki udanej mediacji ze stolicą apostolską udało się uzyskać od Sylweriusza IV zgodę na koronacje i tytuł Cesarski, dokładnie 14 czerwca 1165 roku, Sylweriusz IV przywdział na skronie Konrada koronę Imperatorską. Datę te uznaję się za początek I Cesarstwa Mazowieckiego które to szczyt swej potęgi miało dopiero przed sobą.


Od momentu przywdziania korony Cesarskiej Konrad, pragnął jedynie zaspokoić swą ą żądze coraz większej władzy i wpływów, dlatego swego pierworodnego syna Zygmunta zaręczył z Bożysławą. Była ona dziedziczką Wielkomorawską, Konrad zamierzał osadzić ją na tronie tego państwa gdy związek ten zostanie skonsumowany. Rozważał on także możliwość, zastosowania mniej siłowego rozwiązania mógł w wszakże zlecić morderstwo małoletniego brata Bożysławy.
Oba te problemy jednak pozostawały na dalszą przyszłość. ​

 

Odcinek 31
1165-1173




Wraz z wejściem w wiek męski Zygmunta, Konrad nadał mu ziemie odpowiednie do jego statusu, otrzymał on tytuły: Wielkiego Księcia Litewskiego, Księcia Pruskiego, Księcia Mazowieckiego oraz Trockiego. Ziemie te stawały się od tego momentu prywatną domeną Zygmunta. Wykształcenie Zygmunta zaowocował iż stał się kompetentnym dowódcą, Konrad sam przykładał się do kształcenia swego pierworodnego syna, z zadowoleniem obserwował jak wyrasta on na błyskotliwego i ambitnego młodzieńca. Zygmunt był oczkiem w łowie Konrada, jego drugi syn Jerzy bardzo źle odbierał faworyzowanie go przez ich ojca, z tego powodu wykształcił on w sobie głęboka skrywaną nienawiść do swego starszego brata.


Kilka miesięcy później do Płocka przybyła narzeczona Zygmunta, Bożysława. W kilka dni później młodzi zostali z sobą zaślubieni. Bożysława Mojomir, synowa Konrada IV, była ona skrytą, podstępną oraz chciwą na wszelkiego rodzaju błyskotki kobietom. Do perfekcji opanowała ona sztukę intryg dworskich, dzięki niej udało się jej przetrwać na dworze Wielkomorawskim. Bożysława była wnuczką Katarzyny z którą ojciec Konrada prowadził wojnę o Kładska.


Marcem roku 1168 drugi syn Konrada, Jerzy wszedł w wiek męski, Konrad nadał mu księstwo Kamienieckie w posiadanie. Jerzy podobnie jak Zygmunt odebrał wykształcenie z zakresu wojskowości jednak w odróżnieniu od swego starszego brat,a od najmłodszych lat przejawiał większy talent w tej materii. Mimo wrodzonych predyspozycji przywódczych ignorowany on był przez swego ojca, dla tego nienawiść wobec rodzonego brata rosła w nim z każdym rokiem.


Konrad zgodził się na propozycje, Somy I by poślubił on jego jedyną córkę Nawoje. Soma wywodził się z nowej dynastii która obaliła Arpadów w królestwie Krymskim. Zgoda Konrada wynikała z faktu iż Krym jest strategicznym sojusznikiem dla Mazowsza, relacje z dynastią Arpadzką była bardzo dobra, chcąc nawiązać przyjazne relacje z Somą zgodził się on na ten ślub.


Mało istotną informacją dla Mazowsza i Konrada, był fakt o tym iż religia Zaratusztriańska, stała się herezją wobec do tej pory pomniejszego odłamu głównego nurtu teologicznego w Zaratusztrianizmie, Mazdakizmu. Wartym wspomnienia faktem jest to iż Persom udało się odeprzeć Turków Seldżuckich.


13 marca 1169 roku, Dytryk syn Zygmunta i Bożysławy, zasiadł na tronie Wielkomorawskim, po tym jak w niewyjaśnianych okolicznościach zginął Bolesław Mojomir brat Bożysławy. Konrad miał swój udział w śmierci Bolesława Mojomira, w istocie zlecił jego zabójstwo. które to zapewniło Dytrykowi odziedziczenie tronu Wielkomorawskiego, co ważniejsze zamach ten nie został wykryty co czyniło Konrada wolnym od wszelkich podejrzeń. Z powodu iż Dytryk był dopiero rocznym niemowlakiem, nie mógł sam sprawować rządów, w jego imieniu Wielkimimorawami władała Bożysława, faktycznie wysyłając w swym imieniu kardynała Zygmunta, Zdzisława Branickiego.


Konrad ponowił swe plany ekspansji na wschód atakując pogańskie królestwo Liwońskie, latem roku 1171. Kampania ta w początkowej swej fazie była całkowicie udana dopiero w momencie gdy, Konrad się rozchorował sierpniem tego roku, walki zostały całkowicie wstrzymane. Jak się później okazało choroba która zmogła Konrada była franca. Medycy Konrada próbowali kurować swego monarchę, poprzez wcieranie szaruchy, podawali mu także odwary z przeróżnych ziół, ostatecznie próbowali wkładaniu go do dobrze ogrzanego pieca, aby się wypocił po czym nacierali go rtęcią, niestety żadna z tych kuracji nie poprawiła jego stanu.


Konrad IV zmarł w wyniku kiły latem roku 1173, której prawdopodobnie nabawił się w trakcie którejś z nocy w obozie, zapewne w czasie swej poprzedniej kampanii wojennej przeciwko Litwinom. Po jego śmierci jego syn Zygmunt odziedziczył Cesarstwo Mazowieckie, kilka dni po pogrzebie koronował się on na Zygmunta IV. Konrada IV, za uzyskanie korony Cesarskiej z rąk papieskich uznany został za wielkiego, monarcha ten był pierwszym z władców Mazowieckich noszących tytuł Cesarza, choć był to w istocie tylko tytularne określenie.


Mazowia rok 1173.
​

 

Odcinek 32
1173-1180



Jerzy Zygmuntowicz, książę Kamieniecki oraz brat Zygmunta, rozpętał wojnę sukcesyjną w Mazowii. Kierował się on głęboką urazom wobec swego brata, uważał iż bardziej od niego zasługuję na koronę Cesarską. Już od wczesnego dzieciństwa zazdrościł on swemu starszemu bratu, uwagi jaką poświęcał mu ich ojciec oraz tego iż to on odziedziczy tron a nie on. Właśnie z tych pobudek postanowił on spróbować zagarnąć siłą to co wedle niego mu się należało. Roszczenia Jerzego poparło kilku z pośród wasali Zygmunta, którzy upatrzyli w tym konflikcie możliwość osłabienia korony Mazowieckiej, wojna ta była dla nich idealnym możliwością do uzyskania jakichś przywilej w razie zwycięstwa Jerzego.


Nie mogąc jednocześnie prowadzić wojny z bratem i Liwończykami, Zygmunt wysunął propozycje zawarcia białego pokoju z poganami. Król Liwoński przystał na jego propozycje, wraz z podpisaniem tego pokoju Zygmunt natychmiast pomaszerował z powrotem w kierunku granicy by walczyć z siłami zbuntowanych możnowładców którzy stanęli po stronie Jerzego.

Wojna domowa pomiędzy brać trwała w latach 1174-1179. Był to konflikt niezwykle krwawy i długotrwały, przez dłuższy okres czasu żadna ze stron nie uzyskała przewagi nad drugą. Walki ograniczały się do oblegania fortec przeciwników, Jerzemu nie udało się zdobyć żadnej z ważniejszych warowni Zygmunta. Oblężenie Poznania zakończyło się porażką, gdyż Zygmuntowi udało się przyjść stolicy z odsieczą na czas. Dopiero gdy Kamieniec został zdobyty przez siły lojalistów, sytuacja się zmieniła na korzyść dla starszego z braci. Wraz z zamkiem w ręce Zygmunta dostał się pojmany przez jego ludzi Edward bratanek Zygmunta, syn Jerzego.


Mimo posiadania Edwarda jako jeńca, Jerzy nadal nie zamierzał się podać, dopiero bitwa w okolicach Mrągowa, zmusiła go do uznania swej porażki. Starcie to stoczone na podmokłych obszarach Prus, zakończyło się zwycięsko dla Zygmunta który sam poprowadził do boju swą 9 tysięczną armie. Gdy z pola bitwy znoszone były zwłoki poległych, Jerzy padł przez Zygmuntem na kolana i błagał o litość dla siebie i swej rodziny, Zygmunt uwięził go, jednak obiecał iż jego syna i żony nie spotka żadna krzywda z jego strony.


Zygmunt podjął decyzje o wykonaniu egzekucji swego młodszego brata, Jerzego. Jego czyny podlegały najsurowszemu wymiarowi kary. Zdradził on zaufanie i miłość braterską jaką żywił do niego Zygmunt co więcej podniósł on rękę na swego suwerena i brata zarazem, nie ma tu miejsca na wybaczenie, Jerzy musiał umrzeć by wasale Zygmunta zrozumieli iż każda zdrada będzie karana w sposób bezwzględny i ostateczny.

W pochmurny listopadowy dzień, został on przetransportowawszy z lochu na rynek Poznański, gdzie oczekiwał już na niego kat. Gdy ksiądz odmawiał modlitwy za duszę Jerzego ten nie wytrzymał i zaczął błagać o darowanie mu życia. Zygmunt jednak nie zamierzał ustąpić, zmiana decyzji, odebrana została by jako słabość, gdy Jerzy zorientował się iż nic mu nie da skomlenie o litość zaczął przeklinać Zygmunta iż ten dopuszcza się bratobójstwa najgorszego rodzaju zbrodni, w końcu Abel został zamordowany przez Kaina. Katowscy pomocnicy zmuszeni byli przytrzymywać Jerzego bo ten z całych swych sił próbował się uwolnić, jednak nie mogło to powstrzymać opadającego topora który odrąbał jego głowę od karku. Przedstawienie to jedynie rozbawiło gawiedź która zebrała się by obejrzeć egzekucje.


Zygmunt był prześladowany przez obraz twarzy swego brata, gdy katowski topór oddzielał jego głowę od reszty ciała, widok ten nawiedzał go nocami, w swych sennych koszmarach Jerzy torturował go ogniami piekielnymi śmiejąc się przy tym iż taki los czeka wszystkich bratobójców, z początku Zygmunt próbował sam siebie przekonać o tym iż gdyby to Jerzy wygrał to on prawdopodobnie stracił by swoją głowę, jednak nie udało mu się przekonać samego siebie tymi argumentami. Wobec ciągłych snów i narastającym poczuciu winny udał się się on do Rzymu, błagać kościół a oraz Boga by przebaczyli mu ten czyn.

Gdy po miesiącach bosej wędrówki po traktach europy Zygmunt padł na kolana przed obliczem Eugeniusza V, w wyrazie skruchy za swe grzechy. Papież wzruszył się jego postawą i postanowił oficjalnie wymazać mu ten grzech, pobrał on przy tym oczywiście niewielki datek dla kościoła. Zygmunt po audiencji poczuł się o wiele lepiej na swym sumieniu w oczach kościoła i Boga egzekucja jego brata była złem konicznym które zostało mu przebaczone.
​

 

Odcinek 33
1180-1185





Zakon Santiago, lub tak zwany zakonu świętego Jakuba z Composteli, utworzony został on na początku roku 1180, utworzyło go bractwo rycerskie, skupiające zbrojnych broniących pątników zmierzających do Composteli jednego z najsłynniejszych miejsc pielgrzymkowych w Europie. Zakon powstał z inicjatywy władcy Kastylijskiego Alfonsa VIII Szlachetnego , w zamiarze miał on pełnić rolę przeciwwagi dla Joannitów którzy zajmowali południową cześć półwyspu Iberyjskiego. Za swą siedzibę zakon obrał zamek Cáceres. Jako zakon rycerski zatwierdził bractwo świętego Jakuba papież Eugeniusz V w 1183 roku, biorąc go 2 lata wcześniej pod swoją protekcję.

Za niezwykłą należy uważać regułę tego zakonu, bazująca na augustiańskiej, gdyż od początku w swe szeregi przyjmowali oni, żonatych mężczyzn. Mieli oni w pewnych okresach mieszkać w domach zakonnych, a w czasie rozłąki zakon opiekował się ich żonami i dziećmi. Co bardziej dziwiło Zygmunta, był fakt o tym iż żony tych rycerzy również należały do zakonu. Dzieci, kiedy dorosły, mogły złożyć śluby zakonne i pozostać w klasztorze, mogły także wybrać życie świeckie. W tych wspólnotach zakonnych żyły niekiedy całe rodziny. Podczas okresu adwentu, wielkiego postu i wielkich świąt, rycerze musieli żyć wstrzemięźliwie. Wdowcy i wdowy za zgodą wielkiego mistrza lub przełożonego klasztoru mogli ponownie wstępować w związek małżeński.



8 października 1181 roku, urodził się drugi syn Zygmunta, Konrad. Władca Mazowiecki w tym momencie posiadał już czwórkę dzieci z prawego łoża oraz dwójkę naturalnego potomstwa spłodzoną ze swą kochanką Adelajdą. Bożysława małżonka Zygmunta była matką jego dwóch synów oraz dwóch córek: Dytryka króla Wielkomorawskiego, Konrada, Dobronegi oraz Jolanty. Ze związku z Adelajdą Zygmunt posiadał jednego syna Przemysława oraz jedną córkę, Bożenę.



12 kwietnia 1182 roku, Edward bratanek Zygmunta zmarł w dość niejasnych okolicznościach, śmierć ta była tajemnicza głownie z powodu iż chłopiec do tej pory posiadał dobre zdrowie, nagła choroba i śmierć wydawał się Zygmuntowi dziwna. Domyślał się on udziału swej małżonki Bożysławy , jednak ta pytana o swój udział zaprzeczała. Ostatecznie Zygmunt postanowił nie drożyć sprawy i uznał iż po prostu nagła choroba uśmierciła Edwarda. Księstwo Kamienieckie które odziedziczył po śmierci swego bratanka Zygmunt nadał swemu naturalnemu synowi Przemysławowi Przemyskiemu.

Bożysława faktycznie uśmierciła Edwarda, pełniąc funkcję mistrza szeptów swego męża kierowała rozległą siatką szpiegów i morderców, których odziedziczyła po swych poprzednikach. Użyła ona ich by otruć młodego Edwarda, w jej przekonaniu Edward rozpętał by kolejną wojnę domową w państwie Mazowieckim, po śmierci swego wuja Zygmunta, dlatego właśnie dokonała ona tego zabójstwa. Motywowała się dobrem swego syna Dytryka, nie zamierzała pozostawić przy życiu kogoś kto mógł zagrozić jego pozycji.



Listopadem roku 1183, do Poznania przybył mnich z opactwa Cluny. Na audiencji jakiej udzielił mu Zygmunt prosił on o dotacje dla swego konwentu, wspomniał on o szczodrości jaką niegdyś obdarzyli władcy Mazowieccy jego opactwo. Zygmunt mając w swym posiadaniu jeszcze środki papieskie jakie uzyskał Konrad IV, postanowił przekazać braciszkom ich cześć mając nadzieje iż zapewni mu to przychylność kościoła. ​

 

Odcinek 34
1185-1190



25 lipca 1185 roku, Zygmunt IV, zaatakował pogańskie królestwo Liwonii, celem tej wojny było odebranie ziemi Beresteckiej, wchodzącą w skład de jure księstwa Wołyńskiego. Zygmunt IV wybrał moment gdy Ruś Kijowska najechała państwo Liwońskie celem zagarnięcia cześć ziem księstwa Podlaskiego,postanowił on skorzystać z tej okazji. Wojna ta była kontynuacja konfliktu przerwanego przez wojnę domową, rozpętaną przez Jerzego. Zygmunt pomaszerował wraz ze swymi wojskami w kierunku ziem podlaski, rozpoczynając oblężenia tamtejszych grodów.

Pozostawiając cześć swych sił by oblegały warownie na obszarach Podlasia, z resztą swych sił pomaszerował bardziej na północ mając nadzieje iż zmusi on Liwończyków do reakcji. W czasie marszu pozwalał on swym ludziom na dokonywanie grabieży w mijanych pogańskich wioskach, Mazowieccy zbrojni dokonywali w nich mordów, gwałtów oraz uprowadzeń.



14 czerwca 1186, Siły Zygmunta napotkały na swej drodze armię Liwońską zmierzającą na południe, 12 tysięcznymi siłami dowodził Vaidginas I. Obie armie spotkały się w okolicach wsi Olita. 17,5 tysięczną wojska Mazowieckie dowodzoną przez Zygmunta, natarły pierwsze na swych pogańskich adwersarzy, doszło do całodniowej batalii, zakończonej późnych godzinach wieczornych. Zygmuntowi udało się rozbić szyk wojsk przeciwnika dzięki szarży jego ciężko zbrojnej kawalerii, po niej Liwończcy zaczęli uciekać w popłochu z pola walki.



Bitwa ta pogłębiła umiejętności militarne Mazowieckiego monarchy, po tym zwycięstwie nabrał on większej pewności w swe umiejętności przywódcze. Jenak nie udało się dzięki niej uzyskać zwycięstwa, armia Liwońska choć została pokona nie została rozbita. Zygmunt musiał zadać Vaidginasowi cios ostateczny który zmusił by go do uznania swej porażki.



Dopiero dwa lata później stoczona została rozstrzygająca bitwa. 15 sierpnia 1188 roku, 12 tysięczna armia Mazowiecka starła się z 8 tysiącami zbrojnych, bitwa ta miejsce miała w okolicach wsi Wołkowysk. Samo starcie przebiegło całkowicie wedle planu Zygmunta, w pierwszej fazie doszło do wymiany ogniowej miedzy łucznikami i kusznikami obu stron, następnie szarża lekko zbrojnej jazdy, wspomaganej przez ciężko zbrojne rycerstwo uderzające na flanki załamało całkowicie linie przeciwnika i zmusiło go do ucieczki. Niedobitki sił Liwońskich pierzchły wraz z Vaidginasem który uciekł już w momencie rozpoczęcia szarży mazowieckiej kawalerii.

Zwycięstwo to ostatecznie przypieczętował sukces tej kampanii, w dwa dni później do obozu Mazowieckiego przybył posłaniec Liwońskii z warunkami pokojowymi, zaproponowanymi przez Vaidginasa, w ich rezultacie ziemia Berestecka wracała do swego de jure, księstwa Wołyńskiego. Wojna ta przybliżyła Mazowieckiego monarchę do odzyskania cześć ziem utraconych w okresie panowania Konrada III.



11 kwietnia 1188 roku, Zygmunt zaślubił swą najstarszą córkę, Dobronege z królem francuskim Eustachym, druga córka Zygmunta Jolanta natomiast poślubiła władcę Kastalijskiego Alfonsa VIII Szlachetnego. Oba te małżeństwa sprawiały iż Zygmunt zyskiwał potężnych sojuszników.



Eugeniusz V, ogłosił krucjatę przeciwko Duńczykom. Królestwo Duńskie nadal było pogańskim państwem, w którym wznoszono modły do Odyna i Thora. Był to ostatni pogański kraj półwyspu Skandynawskiego, duńscy wikingowie nękali najazdami wybrzeża wielu europejskich krajów, plądrowali kościoły, zakony, w wyniku ich najazdów śmierć ponosiło wielu księży a siostry zakonne były nieraz uprowadzane w celach zbereźnych. Wobec tak niegodnych praktyk trwających już do stuleci stolica apostolska nie mogła pozostawać obojętna.

14 Czerwca 1188 roku, wyruszyła wyprawa krzyżowa mająca na celu rozprawienia się z duńskimi wikingami raz na zawsze. Zygmunt nie brał udziału w tej krucjacie, jednak jego pierworodny syn odpowiedział na wezwanie papieża i ruszył on z swą armią w stronę Danii. Dytryk niestety nigdy z tej wyprawy nie powrócił gdyż zginął w czasie jednej z potyczek stoczonych na terenie Jutlandii, na tronie wielkomorawski zasiadł jego młodszy brat Konrad, drugi syn Zygmunta.



Sama wyprawa zakończyła się latem roku 1189, kiedy to młody duński władca zrozumiał iż nie zdoła odpierać w nieskończoność kolejnych fal tej krucjaty. Postanowił on o przyjęciu chrztu, było to idealne rozwiązanie w raz z przejęciem chrześcijaństwa przez Didysisa, krucjata traciła racje bytu zarazem pozwalając mu zachować swój tron. Duńczycy wykorzystali w tym celu jednego z swych jeńców biskupa kornwalijskiego, dokonał on ochrzczenia Didysisa 11 lipca 1189 roku.

Ciąg dalszy nastąpi. ​

 

Odcinek 35
1190-1197



Śmierć Dytryka, mająca miejsce w czasie Duńskiej krucjaty, zapoczątkowała roszczenia wobec tronu Wielkomorawskiego, na którym obecnie zasiadał drugi syn Zygmunta, Konrad. Król Bawarski Arnulf II, mający powiązania dynastyczne z Mojmirowicami, zaatakował Konrada celem odebrania mu tronu Wielkomorawskiego. Zygmunt mając na uwadze interes dynastyczny Zygmuntowiczów, pomaszerował wraz ze swymi wojskimi wspomóc swego syna, wojna z Bawarczykami,jednak niebyła jedynym problem władcy Mazowii, gdyż:



Zdradziecki zięć Zygmunta, władca Francji Eustachy I postanowił iż osadzi siostrę Konrada, Dobronege, na tronie Wielkomorawskim. Zygmunt nie tylko musiał walczyć z Bawarczykami, musiał też spotkać się w boju z mężem swej najstarszej córki, było to bolesne jednak koniczne, Konrad był jego dziedzicem którego prawa do Wielkichmoraw nie powinny być kwestionowane. Wobec takie sytuacji niezbędnym było pokonanie Bawarczyków nim Eustachy i jego sojusznicy zbiorą swych zbrojnych.



Vasvár miasteczko to, stało się miejscem bitwy z Bawarczykami. 27 lipca 1194 roku, 17 tysięczna armia pod dowództwem Cesarza Mazowii Zygmunta IV, starły się z 12 tysięczną armią Bawarską na której czele stał Arnulf II. Dzięki przewadze liczebnej wojsk Mazowieckich udało się szybko rozprawić z Bawarczykami, którzy zmuszeni zostali do odwrotu, w ostatecznym rozrachunku siły Bawarskie zostały doszczętnie w rozbite a Arnulf zbiegł.




Po tym zwycięstwie Zygmunt pomaszerował w stronę Bawarskiej stolicy, Monachium, zamek Monachijski opierał się kilku atakom jednak ostateczni został zdobyty. Kilka dni później Arnulf zgodził się na pokój w zamian za zrzeczenie się swych roszczeń wobec tron Wielkomorawskie, uznając Konrada prawowitym władcą tego państwa. Wojna z Bawarczykami trwała ledwie trzy lata zakończona została podpisaniem pokoju 16 sierpnia 1195 roku. W tym czasie wojska Zygmunta odpierały także ataki ze strony Francuskiej które w mniej lub bardziej skoordynowany sposób, przeprowadzane były od początku roku 1193.

Eustachy po swojej stronie posiadał silnych sojuszników wspierany był miedzy innymi przez Irlandię, Akwitanię oraz Lombardię. Zygmunt zebra największą armie jaką do tej pory wystawili władcy Mazowieccy, 30 tysięczne siły odpierały kolejne ataki. Kwietniem roku 1195 stoczona została bitwa w okolicach Landshut, bawarskiego miasteczka.



Bitwa ta była pewnego rodzaju kuriozum, z przyczyny iż stoczona została w kilka dni po śmierci Dobronegi, zmarłej w połogu, jej śmierć de facto kończyła ten konflikt. Jednak z powodów iż informacje w tych czasach rozchodziły się tygodniami lub miesiącami bitwa ta miała miejsce. Dokładnie 8 kwietnia 1195 roku, wojska Lombardzkie starły się z siłami Mazowieckimi, batalia ta trwała od wczesnych godzin rannych do późnego popołudnia a jej efektem było rozbicie z zdziesiątkowanie Lombardzkiego rycerstwa. W kilka dni później Zygmunt został poinformowany o śmierci swej córki, władce Mazowieckiego ogarnęły mieszane uczucia w tejże chwili, gdyż czuł zarazem smutek i pewnego rodzaju satysfakcje, smutek gdyż jego pierwsze dziecko zmarło, satysfakcje gdyż jego syn i spadkobierca pozostawał na tronie wielkomorawskim.



Informacją mało istotną dla Mazowii i Zygmunta był fakt stworzenia pewnego rodzaju religii w afryce zachodniej, Imperator Malijski M'Bali, dokonał reformy wierzeń tamtejszych ludów. Stworzył on scentralizowany system kapłański, na którego czele stać miał władca Imperium Mali. Powstał też swego rodzaju zakon zbrojnych wojowników mających walczyć z wyznawcami innych religii. Decyzja podjęta przez M'Baliego, spowodowana była faktem chęci przeciwstawienia się najazdom swych muzułmańska sąsiadów z północy.



W państwie Mazowieckim, natomiast książę kamieniecki Przemysław Przemyski, za sponsorował powstanie zakonu Krzyżackiego, gdyż podarował temu nowo sformowanemu zakonowi jeden ze swych zamków. 11 sierpnia 1196 roku, Krzyżacy oficjalnie przejęli z rąk Przemysława swój zamek, ich celem miała by obrona jego ziem przed najazdami pogańskich Rusinów. Zakon ten składał się w większość z rycerzy pochodzenia germańskiego, jednak wielu mazowieckich rycerzy także chętnie zaczęło wstępować w ich szeregi.



Zygmunt IV zmarł w wieku 49 lat, Cesarstwo Mazowieckie zostało odziedziczone przez jego drugiego syna Konrada, który po śmierci Dytryka ,który zginął w trakcie krucjaty przeciwka pogańskim Duńczykom, zasiadł na tronie Wielkomorawskim. Konrad V, nie osiągnął jeszcze wieku męskiego skończone miał dopiero 15 wiosen, do czasu jego 16 urodzin władzę sprawować miała jego matka Bożysława.


Mazowia 1197 rok.

​

 

Odcinek 36
1197-1200



Konrad V, wstąpił na tron po śmierci swego ojca Zygmunta IV. Przez okres kilku miesięcy nim osiągnął on pełnoletność władze w jego imieniu sprawowała jego matka, Bożysława. W kilka miesięcy później przejął on pełnie władzy nad swym państwem.



Wraz z osiągnięciem wieku męskiego, Konrad poślubił córkę Króla Irlandzkiego.



2 grudnia 1198 roku, Konrad V, rozchorował się,nadworni medycy zapewnili iż monarcha złapał jedynie lekkie przeziębienie które nie powinno zaszkodzić jego zdrowiu. Niestety zapewnienia medyków się nie sprawdziły, choroba rozwinęła się w zapalenie płuc. Spowodowane to było zapewne wilgocią panującą w Poznańskim zamku. Stan Mazowieckie monarchy pogarszał się z każdym mijającym tygodniem i miesiącem. Wraz z coraz pogarszającym się stanem zdrowia, Konrad V zadecydował iż należy zabezpieczyć przyszłość Cesarstwa Mazowieckiego, iż był on ostatnim męski przedstawiciel dynastii Zygmuntowskiej, wraz z jego śmiercią państwo pogrążyło by się w chaosie.

Konrad V, postanowił iż jego dziedzicem, po jego śmierci zostanie jego przyrodni brat Przemysław Przemyski. Przemysław był naturalnym synem Zygmunta IV. By zapewnić mu przewagę nad pozostałymi wasalami nadał mu, on tytuł wielkiego księcia Halicko-Wołyńskiego, w zamyśle Konrada miało to zapewnić Przemysławowi przewagę nad innymi pretendentami do tronu w razie wybuchu konfliktu wewnętrznego.



20 grudnia 1199 roku, Konrad V zmarł. Wedle jego testamentu nowym Cesarzem został Przemysła Przemyski. Został on koronowany 18 stycznia 1200 roku, w katedrze Poznańskiej, jako Przemysła I Przemyski.
​

 

Odcinek specjalny, Mazowia w roku 1200.

Odcinek specjalny, Mazowia w roku 1200.




Postep technologiczny Cesarstwa Mazowieckiego.



Podstawową siłą militarną Mazwowii, była armia zawodowa utrzymywana przez monarchę,w początkowym okresie nazywana drużyną królewską. Ewolucja tych sił zbrojnych trwała od momentu uformowania się państwa Mazowieckiego. Pierwsi władcy z dynastii Mazurskiej posiadali nieliczną gdyż około 2-3 tysięczną drużynę zbrojnych, składającą się w większość z lekko zbrojnych jeźdźców, łuczników i piechurów zbrojnych w włócznie. W okresie panowania ostatnich przedstawicieli tej dynastii, drużyna składała się z 6-7 tysięcy ludzi. Po udanej wojnie domowej która przypieczętowała panowanie Zygmunta I Zygmuntowicza, nastąpiło dalsze zwiększenie liczebność drużyny do 8-9 tysięcy ludzi. Monarchowie z dynastii Zygmuntowskiej opierali swą władze właśnie na tej formacji zbrojnej, dzięki niej wszystkie konflikty wewnętrzne kończyły się zwycięsko dla nich. Zygmunt IV Zygmuntowicz, zwiększył stan do 12 tysięcy ludzi. Przemysław I Przemyski, założyciel trzeciej dynastii zasiadającej na Mazowieckim tronie, powiększył tą formacje do 15,5 tysiąca zbrojnych. Obecnie składa się ona z tysiąca dwustu włóczników, tysiąca trzystu ciężkozbrojnych pieszych rycerzy, czterech i pół tysiąca łuczników oraz kuszników, czterech tysięcy dwustu lekkozbrojnych jeźdźców a także ponad 4 tysięcy ciężkozbrojnej kawalerii.



Podstawową siłą uderzeniową stanowiła ciężka jazda, wspomagana przez jej lekki odpowiednik.
Wszyscy zbrojni wchodzący w skład drużyny Cesarskiej, wywodzili się z domeny bezpośrednio zarządzanej przez władcę. Łucznicy, kusznicy oraz lekko zbrojni piechurzy głownie włócznicy należeli do stanu plebejskiego, werbowani byli spośród chłopstwa oraz mieszczaństwa. Ciężkozbrojni piechurzy oraz lekko i ciężko zbrojna jazda wywodziła się z pomniejszych rodów szlacheckich, byli to synowie baronów, hrabiów z całego obszaru państwa Mazowieckiego. Ciężko zbrojni rycerze Mazowieccy, należący do drużyny, byli wyposażani przez swego władcę podobnie jak każdy członek tej formacji. W skład ich wyposażenia wchodził: hełm, ciężko zbrojni jeźdźcy byli wyekwipowani w hełmy rodzaju garnczkowego, który zasłaniał całą głowę wraz z szyją, posiadał on wypukłość w postaci pionowego grzebienia, przeznaczoną na ukrycie nosa oraz poziome szpary wzrokowe i oddechowe. Rycerze ci mogli umieścić na szczycie swych hełmów pióropusz lub plastycznie wykonany herb, jednak koszty z tym związane pokrywali z własnej kiesy.

Lekko zbrojni jeźdźcy wyposażani byli w hełmy otwarte typu półkolistego, nie zakrywały one twarzy, jednak ściśle przylegał do głowy i zakrywał uszy. Spodnia cześć twarzy i szyi, a także kark osłonięte były przyczepionym do hełmu kołnierzem z plecionki kolczej. Piechota lekka zazwyczaj posiadała tylko kaptur kolczy spadający na ramiona i osłaniający szyję, ciężko zbrojni piechurzy posiadali hełmy rodzaju garnczkowego. Podstawowym wyposażeniem ochronnym była tarcza,zazwyczaj wykonana z drewna, obita skórą i zaopatrzona w okucia. Tarcza rycerska lekko i ciężko zbrojnego jeźdźca jak i ciężko zbrojnego piechura miała kształt trójkątny lub migdałowaty.Pancerzami używanymi w Mazowii, były zazwyczaj kolczugi i kaftany skórzane z naszywanymi metalowymi kółkami lub blaszkami, kolczugi pokrywały całe ciało wraz z kończynami. Robiono ją z łączonych ze sobą, niewielkich, żelaznych lutowanych kółek. Ciężko zbrojni jeźdźcy byli odziewani w kaftan skórzany naszywany metalem, nakładany na kolczugę, utrudniał trochę ruchy rycerza, stanowił jednak jeszcze skuteczniejsze zabezpieczenie ciała przed ciosami przeciwnika. Sztywna zbroja płytowa, jeszcze nie została w Cesarstwie rozpowszechniona jedynie najzamożniejsi mogli z niej korzystać.

Podstawowym uzbrojeniem była kopia rycerska, składała się ona z drzewca i osadzonego na nim żelaznego grotu zaopatrzonego w tulejkę, długość około 2 m, z czego około 30 cm stanowił grot. Kopie posiadały zazwyczaj proporczyk, na którym wyhaftowany był herb rycerza, w tym wypadku także musiał on sam pokryć jego wykonanie. Ponadto na swym wyposażeniu posiadali oni do wyboru, miecz, wekierę, topór. Miecz Mazowiecki, miał głownię grubą, prostą, obosieczną, ostro zakończoną, dzięki temu używano go nie tylko do cięcia, lecz i do pchnięcia. Do osłony ręki służył prosty lub zagięty obu końcami ku głowni jelec krzyżowy, długość miecza wynosiła około 110-130 cm, z czego około 20-25 cm przypadało na rękojeść. Wekiera posiadający prosty, gruby trzonek i nasadzoną nań głowicę żelazną zaopatrzoną w grube, ostro zakończone kolce.

Broń miotająca łuk i kusza, w Mazowii używano zachodniej odmiany łuku. Łuk ten był zbudowany z drewnianego, elastycznego pręta i przymocowanej do niego cięciwy. Długość takiego łuku wynosiła od 120 do 180 cm. Pocisk stanowiła strzała składająca się z drzewca i grotu żelaznego. Szybkostrzelność łuku wynosiła do 10 strzałów na minutę, a donośność skuteczna do 200 m. W kuszy drewniany pręt łuku zastąpiono stalowym resorem, zastosowano grubszą cięciwę, a całość umieszczono na łożu z kolbą. W tym okresie w Mazowii używano kusz bez mechanizmu napinającego, zaopatrzonych jedynie w strzemię, które przyciskano nogą, a następnie naciągano cięciwę rękami lub hakiem zaczepionym u pasa. Strzelała ona z częstotliwością jeden strzał na minutę, ale celniej. Jej pocisk, bełt posiadał większą silę przebicia niż strzała łuku przy tej samej donośności skutecznej.



W początkach państwa Mazowieckie na przełomie wieku 9-10, fortyfikacje obronne, budowane były z pomocą powiększających obronność, czynników naturalnych, była to woda rzeka, jezioro czy moczary. Podstawowym materiałem do budowy grodów było drewno i ziemia, piasek, glina, żwir, uzupełniane luźnymi kamieniami. Najprostszą formą umocnień istniejącą na ziemiach Mazowieckich w początkach jego istnienia był częstokół. Był to płot plecionkowy lub z wbitych pionowo pali. Wielokroć jego walory obronne podnoszono poprzez podwojenie lub potrojenie linii pali, zazwyczaj utwierdzając je drewnianymi złączami lub wpuszczając końce słupów w solidne drewniane kloce będące fundamentem konstrukcji, całość uzupełniana była suchą lub nawodnioną fosom.

Z końcem 10 wieku następowały przemiany w konstrukcji umocnień na terenie państwa Mazowieckiego. Zaczęto stosować bardziej wymyślne formy konstrukcji ziemno-drewnianych. Jedną z nich był wał skrzyniowy,wał taki składa się ze skrzyń drewnianych łączonych na zrąb, wypełnionych ziemią i luźnymi kamieniami, a niekiedy grubymi bierwionami. Skrzynie łączone ze sobą w poziomie, tworzyły wały o znacznej wysokości częstokroć dochodzącej do 12 metrów. Fortyfikacje tego typy były znaczniej odporniejsze na zniszczenia mechaniczne i działanie ognia niż miało to miejsce w wypadku częstokołu. Inną odmianę wałów stosowaną w tym okresie była konstrukcja rusztowa. Wały tego typu budowana ze spiętrzonych jeden na drugim warstw bierwion wspartych na legarach i uszczelnionych ziemią, piaskiem lub gliną. Wał taki była potężną, elastyczną a zarazem spoistą konstrukcją, dzięki zastosowanie słupów pilotujących, będących środkami stabilizującymi całość. Najbardziej newralgicznym punktem umocnień wału była brama, najczęściej atakowana w czasie oblężenia, dlatego bezpośrednio nad nią wznoszono wieżę, wysuniętą niekiedy poza obwód wału, korytarz bramy był przez to długi, a więc trudniejszy do sforsowania. Wieże te flankowała też przyległe partie wału, poszerzając pole rażenia. Wraz z rozwojem grodów powstawały podgrodzia, ich umocnienia łączono z grodowymi, powstawał więc kilkuczłonowy, rozległy kompleks obronny, nader trudny do zamknięcia szczelnym pierścieniem oblężniczym. W niektórych grodach znajdowały się budowle kamienne lub ceglane, kościoły, palatia, wolnostojące wieże, zabudowanie te często były ostatecznymi punktami obrony.

Pierwsze murowane fortyfikacje, zamki, zaczęły powstawać z końcem 11 wieku na ziemiach Mazowieckich. Zasadniczym elementem obronnym zamku był mur obwodowy z kamienia lub cegły, wewnętrzna zabudowa była zróżnicowana zarówno pod względem materiału budowlanego, jak i kształtu oraz rozplanowania. W większość wypadków przestrzegano zasady, aby zabudowania przylegały do murów, miało to zapobiegać zniszczeniom w trakcie oblężenia. W zasadzie układ architektoniczny zamku zależał od warunków topograficznych, twierdze na wzgórzach miały zabudowę dostosowaną do warunków terenu, co sprawiało, że często były nieregularne. Na nizinach nadawano zamkom układ regularny i, co jest nowością, miały rzut prostokątny. W twierdzy takiej w jednym narożniku lokowano wieżę główną, w pobliżu niej bramę, a przy jednym z boków, dom mieszkalny o prostokątnym planie. Od zewnątrz obwód warowny wzmocniony był przeszkodami ziemnymi i wodnymi, fosami lub palisadami stawianymi między murem a fosą.


Mapa kultur Cesarstwo Mazowieckie.


Mapa Religii Cesarstwa Mazowieckie.
​

 

Odcinek specjalny, Sytuacja geopolityczna znanego świata 1200 rok.

Odcinek specjalny, Sytuacja geopolityczna znanego świata 1200 rok.


Europa Zachodnia

Sytuacja w Europie Zachodniej w przeciągu ostatnich 200 lat nieuległa żadnym znaczniejszym zmianom. Udana krucjata na półwyspie iberyjskim zakończyła ostatecznie okres Islamskiej obecności w tej cześć kontynentu Europejskiego, ziemie te przypadły w ręce zakonowi Joannitów. Ziemie Niemiecki od czasu rozpadu królestw Lotaryńskiego i Wschodniofrankijskiego pozostają podzielone.

Spoiler

Europa Północna

Wyspy Brytyjskie zdominowane zostały niemal w całości przez królestwo Irlandzkie, któremu w ciągu ostaniach 120 lat udało się podporządkować swej dominacji niemal całkowicie terytoria Szkocji i Walii. Ziemie Angielskie nadal pozostają w stanie rozdrobnienia na niezależne księstewka walczące miedzy sobą o dominacje. W Skandynawii jako takiej cały czas utrzymuje się status qwo pomiędzy królestwami, jedynie Królestwa Gautariki pozostaje nadal pogańskie, inne kraje, poza plemionami ugrofińskimi z obszarów Finlandii, przyjęły chrześcijaństwo.

Spoiler

Europa Wschodnia

Europa Wschodnia zdominowana została niemal całkowicie zdominowana przez królestwa pogańskie. Na tym obszarze leżą trzy państwa pogańskie z których najpotężniejszym jest Ruś Nowogrodzka. Królestwo Krymskie jest państwem Prawosławnym władanym przez Madziarów.

Spoiler

Europa Południowa, Bliski Wschód

Carstwo Bułgarskie w przeciągu ostaniach 2 stuleci upadło, cześć jego ziem została zagarnięta przez Bizancjum na pozostałych powstały nowe państwa takie jak Królestwo Wołoskie i Mołdawskie. W Italii greckiej dynastii Kontomyteskiej, udało się stworzyć królestwo Sycylijskie. Perskiej dynastii Saffaridów wyznających zaratusztrianizm, udało się odbudować upadłe Imperium Perskie, obecny Król Królów Esfandir IV, sięga on tradycją do Imperiów Sasanidów, Achtemidów. Nastąpiło odrodzenie potężnego rywala niegdysiejszego Imperium Rzymskiego.

Spoiler

Afryka, Półwysep Arabski

Kontynent Afrykański w roku 1200, zdominowany był przez kilka potężnych państw pogańskich, z których najsilniejszym jest Imperium Malijskie. Północ kontynentu kontrolowana była przez dwa sułtanaty dynastia Rassidów włada terytoriami Egiptu, natomiast Aghladidzi obszarami Algierii Maroka oraz Tunezji. W zachodni południowej cześć tego kontynentu istnieją trzy królestwa chrześcijańskie z których Nubia i Abisynia są największe. Półwysep Arabski kontrolowany jest w całości przez Kalifat Abdulidów.

Spoiler

​

 

Odcinek 37

Odcinek 37
1200-1210



Przemysław I Przemyski, naturalny syn Zygmunta IV, brat ostatniego przedstawiciela dynastii Zygmuntowskiej na tronie Mazowieckim Konrada V. Przemysław zanim odziedziczy tron Mazowieckie poślubił księżnę Pruską Agnieszką Potocką, z tego związku na świat przyszła Euforozyna. Przemysław będący nieprawym potomkiem Zygmunta tron uzyskał dzięki swemu bratu który zapisał mu go w swym testamencie wraz ze wszystkimi innymi ziemiami i przywilejami z tymi związanymi. W związku z bękarcim pochodzeniem Przemysława, który na świat przyszedł w okolicach Przemyśla podobno skąd też zarazem brało się jego imię jak nazwa nowej dynastii panującej, kilku Mazowieckich możnowładców zapragnęło go obalić.



Na czele stronnictwa stał Ryszard Rogalski, książę Pomorski, posiadający roszczenia do tronu Mazowieckiego, gdyż jego rodzina swe początki bierze od Mieszko Rogalskiego który był bękarcim synem Siemomysła Mazura, pierwszego władcy Królestwa Mazowieckiego. Ryszard Rogalski, posiadał wsparcie kilku znaczniejszych wasali Przemysława, gdyby Przemysław pozwolił działać Ryszardowi dalej pewny był wybuch wojny domowej, celem której zapewne było by osadzenie go na tronie Mazowieckim. Reakcja Przemysława wobec tego zagrożenia była niemal natychmiastowa w kilka dni został pojmany Ryszard Rogalski. Jego pojmanie i uwiezienie zostało dokonane na podstawie sfabrykowanych dowodów jakoby zawiązał on spisek wobec Przemysława. Ryszard został pozbawiony swego tytułu książęcego który został przekazany jednemu z jego wcześniejszych lenników Mirosławowi z Czarnkowa hrabiemu Słupskiemu. Fabrykacja listów z podpisami Ryszarda była dziełem wiernego kanclerza Przemysława, Konrada z Tarnowa, był on wiernym sługą poprzedniego władcy Mazowieckiego jak i zarazem obecnego monarchy. Dzięki udanemu sfabrykowaniu dowodów zdrady Ryszarda a w następstwie uwiezieniu i odebraniu mu jego tytułu, Przemysławowi udało się uniknąć wojny domowej, która to zapewne osłabiła by państwo Mazowieckie.


Drzewo genealogiczne dynastii Przemyskiej.



7 kwietnia 1200 roku, urodziła się druga córka Przemysława Wolisława, 11 maja 1201 roku natomiast przyszedł na świat pierworodny syn Przemysławowi Jan, natomiast 10 listopada 1205 urodziła się Henryk czwarty potomek Przemysława oraz drugi syn. Narodziny dwóch synów dawały Przemysławowi nadzieje na to iż założona przez niego dynastia przetrwa próbę czasu, niemniej władca Mazowiecki pragną by jego potomkowie kontynuowali dzieło budowania potężnego środkowo europejskiego państwa.



W latach 1201-1210, Przemysław I Bękart, przeprowadził trzy znaczne kampanie wojenne. Pierwsza z nich miała miejsce po narodzinach pierworodnego potomka, Jana Przemyskiego, jej celem było odebranie pogańskiemu królestwu Liwońskiemu ziemi Bełskiej, będącej częścią księstwa Podlaskiego. Wojna ta trwająca w latach 1201-1203, była krótkim i niezwykle krwawym konfliktem. Wojna ta zakończona ostatecznie rozgromieniem wojsk Liwońskich w bitwie o Sēlpils, gdzie 4,5 tysięczna armia pogańska została zdziesiątkowana przez 14 tysięczną armię Mazowiecką.



Drugą wojną stoczoną w tym okresie był konflikt z osłabioną Rusią Nowogrodzką walki toczone w latach 1204-1206 , miała na celu przyłączenie hrabstwa Wołkowyskiego będącego składową księstwa Podlaskiego. Wojna ta była dla Cesarstwa Mazowieckiego łatwym konfliktem gdyż Ruś Nowogrodzka rozpadła się obecnie toczy ona wojnę z Rusią kijowską o supremacje. W ostatecznym rozrachunku Przemysław wygra i tą wojnę.



Ostatnim konfliktem stoczonym w tym okresie była druga wojna z królestwem Liwońskim, mająca miejsce w latach 1206-1209. Najazd ten miał na celu zagarniecie całego terytorium księstwa Litewskiego z rąk Vaidiginasa II, małoletniego władcy Liwońskiego. Październikiem roku 1206 trzy armie Mazowieckie przekroczyły granice z państwem Liwońskim, każda z nich w sile około 15 tysięcy zbrojnych, z określonymi przez Przemysława grodami do zdobycia, walki zostały ograniczone przez Mazowieckiego monarchę wyłącznie do terytoriów księstwa Litewskiego, zakazał on swych ludziom dokonywania jakich kolwiek gwałtów, grabieży i mordów w zdobywanych wsiach miastach i warowniach.



Wojna ta swój finał miała na polach w okolicach Ełku, gdzie to pogańscy Liwońscy wojowie starli się z Mazowieckimi rycerzami. Armia Liwońska w sile 8 tysięcy ludzi wydała tutaj bitwę rycerstwu mazowieckiemu dowodzonemu przez Przemysława, które liczyło 14 tysięcy. Sama bitwa stoczona została na podmokłych terenach otaczających miasteczko, walki w tym terenie przerodziły się w starcia pomniejszych formacji i grup walczących miedzy sobą, bitwa zakończyła się zwycięstwem dzięki przewadze liczebnej rycerzy Mazowieckich.
​

 

Odcinek 38

Odcinek 38
1210-1215
​

Najstarsza córka Przemysława Eufrozyna, została zaślubiona następcy tronu Lombardzkiego Bernardowi, był on synem obecnie panującej Królowej Lombardii. Małżeństwo to było podyktowane głownie względami prestiżowymi, dynastia Przemyska zapoczątkowana przez Przemysława była postrzegana w Europie jako Nuworyszka, mimo iż Przemysława władał jednym z najpotężniejszych państw na kontynencie. By zaradzić takiemu postrzeganiu siebie i swej rodziny Przemysław, wżenił swą córkę w jedną z najstarszych i najbardziej prestiżowych dynastii w Europie, Unruorchinger bała dynastią starą zapoczątkowaną około roku 892, nieprzerwanie od 952 roku władającą królestwem Lombardzkim w północnych Włoszech.



Lipcem roku 1212, wobec śmierci poprzedniego Wielkiego Kniazia Kijowskiego, Przemysła postanowił wykorzystać nadarzającą się okazję i ponowił inwazje na ziemie pogańskie. Za swój cel obrał on ziemie księstwa Turowskiego, będącego składową częścią Rusi Kijowskiej. W celu tym zebrał on 45 tysięczne wojska które szybko rozbiły osłabione armie Kijowskie. Po czym przystąpiły one do oblężenia grodów na terenie Turowa.



W trackie nieobecności Przemysława doszło do narodzin jego piątego dziecka, córki którą nazwano Małgorzata. Przyszła ona na świat 12 sierpnia 1213 roku.



Listopadem roku 1212, do Poznania dotarły wieści o tym iż Burgundzki książę Adalbert, będący dalekim krewniakiem uprzednio panującej dynastii Zygmuntowskiej, dzięki temu posiada roszczenia do korony Mazowieckiej. Adalbert przez blisko dwa lata zbierał najemników i różnego rodzaju zawadiaków z których większość stanowiła trzecich synów pomniejszych szlachetków dla których zabrakło ziemi na której mogli by osiąść, w obliczu czego zmuszeni byli do służenia we dworach potężniejszych możnowładców. Sierpniem roku 1214, w momencie gdy Mazowia uwikłana była w drugą wojnę z Rusią Kijowską, Adalbert wyruszył by obalić Przemysława z armią blisko 25 tysięcy zbrojnych.



Adalbert podzielił swe siły na dwie armie, z których przednie wojska liczyły 10 tysięcy ludzi a drugie 15 tysięcy. W trakcie gdy Mazowieccy zbrojni oblegali Kijowskie grody na terenie księstwa Turowskiego. Przemysław naprędce zebrał 25 tysięcy ludzi z tych którzy oblegali fortece Turowskie i pomaszerował w kierunku Bawarii gdzie to miał zamiar zastąpić drogę maszerującym najemnikom Adalberta. Na terenie Bawarii Przemysławowi udało się rozbić przednią armię Aldaberta, która przybyła kilka dni przed pozostałymi siłami. W kilka dni później dokładnie 12 czerwca 1214 roku, w bitwie na polach nieopodal Colmbergu, doszło do rozstrzygnięcia w wyniku którego Burgundzki książę został pojmany a jego wojska rozbite.



W kilka miesięcy później, 12 października roku 1214 Wielki Kniaź Kijowski Rogvolod uznał wyższość wojsk Przemysława i przystąpił do pertraktacji pokojowych. W ich rezultacie zrzekał się całego terytorium uznawanego przez Cesarstwo Mazowieckie za Księstwo Turowskie. Aspiracje Przemysława do szerzenia wiary chrześcijańskiej z pomocą miecza i ognia zaczęły dawać znaczne rezultaty, Mazowia znacznie poszerzyła swe granice na wschód.



Dania będąca jeszcze niedawno pogańskim królestwem, nawróconym w wyniku krucjaty północnej na wiarę chrystusową, zmagała się obecnie z powstaniem pogańskim oraz wojną z królestwem Gautariki, ostatnim pogańskim państwem w Skandynawii. Nie będąc w stanie poradzić sobie z tymi wyzwaniami, władca Duński Korigaila I, postanowił sprowadzić Zakon Najświętszej Maryi Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie, zakon ten miał otrzyma w wieczne posiadanie ziemię hrabstwa Östergötland. Nadanie tych ziem miało się opłacić chrześcijaństwu i samym Duńczykom jednak dopiero historia pokaże czy decyzja Duńskiego króla była słuszna czy też zgubna. Sam wielki mistrz zakonny odebrał zamki w posiadanie listopadem roku 1214.



Sierpnie 1214 roku, misja dyplomatyczna pod wodzą Bezprym z Konina, dotarła do Tbilisi stolicy potężnego prawosławnego królestwa Gruzińskiego. Bezprym miał za zadanie doręczenie listów od Przemysława do obecnie panujące władcy Gruzińskiego, Bagrata V. W pismach tych zawarta była chęć, zawarcia sojuszu dynastycznego z rodziną Bagrationi, jego przypieczętowanie miało dokonać się poprzez małżeństwo Jana będącego pierworodnym synem Przemysława a Mathiko trzecią córką Bagrata. Bagrat przystał na tę propozycję w imieniu Jana będącego jeszcze niepełnoletnim chłopcem zaręczyn dokonał Bezprym. Do samego ślubu dojść miało dopiero w momencie osiągnięcia przez Jana pełnoletności, jego narzeczona do tego czasu pozostawała pod opieką swego ojca.



Z odległych stepowych równin środkowej Azji do cywilizowanych królestw Europejskich zaczęły docierać wielce niepokojące wieści. Były to opowieści o niejakim Temudżynie, wodzu jednego z plemion mongolskich, miał on ponoć zjednoczyć ten koczowniczy lud w jeną niepowstrzymaną hordę niszczącą wszystko na swej drodze. Wieści takowe w roku 1215, dotarły do Mazowii z państwa Węgrów Krymskich, Mazowiecki Emisariusz Bezprym z Konina, wracający z misji uzyskania ręki księżniczki Gruzińskiej Mathiko dla Jana pierworodnego syna Przemysława, goszcząc w pałacu władcy Madziarów na Krymie, zasłyszał on takowe nowiny w trakcie jednego z bankietów urządzonych na jego cześć. Z kontekstu dyskusji rozmówców, wywnioskował on iż zagrożenie takowe jest raczej mało prawdopodobne, i w trakcie swej audiencji u Przemysława, dotyczącej udanych zaręczyn Jana z Mathiko, napomknął on o tym jedynie, uspakajając swego suwerena iż są to zapewne jakoweś bajania.
​

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Mam małą prośbę czy ktoś może ściągnąć blank map moui annd taxes, wrzucić na jakiś serwer. Nie wiem czemu nie chce mi przeglądarka otworzyć tego odnośnika.
http://forum.paradoxplaza.com/forum/showthread.php?553689-FAQ-Blank-Map-for-MEIOU