History of Mazovia and its people

Odcinek 39 (1215-1223)

Odcinek 39
1215-1223





W okresie miedzy rokiem 1215 a 1223, Przemysław przeprowadził dwie kolejne kampanie wojenne przeciwko swym pogańskim sąsiadom ze wschodu. W latach tych także zachodnie granice państwa Mazowieckiego zostały nieznaczenie poszerzone, poprzez fabrykacje roszczeń do przygranicznych hrabstw należących do księstwa Brabanckiego i królestwa Karyntii. Pierwszym konfliktem tego okresu była wojna przeprowadzona przeciwko królestwu Karyntii, wysuniecie roszczeń do hrabstwa Altmark tak zwanej Starej Marchii, ziemie te szybko została opanowane przez siły Przemysława. Sama wojna była wyjątkowo krótka trwała zaledwie kilka miesięcy, spowodowane to było faktem iż Karyntia była w tym czasie uwikłana w wojnę z Lombardią.


W tym też czasie zaatakował on także księstwo Brabanckie, władane przez Torę grubego, Norweskiego szlachcica z dynastii Ynglingów. Wojna ta była podobnie jak w przypadku Karyntii, usankcjonowana sfabrykowanymi roszczeniami wobec Tory. Wittenberg i Magdeburg, oba te hrabstwa, stały się zarzewiem konfliktu. Wojna jak i w wypadku z Karyntią była krótka, Brabancja nie mogła wystąpić wystarczająco licznych wojsk by zastąpić drogę armią Mazowieckim. Po kilku miesiącach systematycznego zajmowania kolejnych zamków, miast i miasteczek jak i palenie wsi mordowania pospólstwa a zarazem dokonywania gwałtów na chłopkach, Tore zmuszony był do zarzeknięcia się obu hrabstw na rzecz Przemysława.



W lata 1217-1219, Przemysław przeprowadził inwazję przeciwko Rusi Nowogrodzkiej celem zajęcia terytoriów księstwa Mińskiego. Wojna ta była znacznie dłuższa i brutalna niż konflikty na zachodnich rubieżach Cesarstwa Mazowieckiego. Wojska Mazowieckie szybko przystąpiły do oblężenia grodów na terenie księstwa Mińskiego, w odpowiedzi na to Kniaź Volodar pomaszerował naprzeciw armią Przemysława. Bitwa która się wywiązała w okolicach Borysowa, mająca miejsce 12 czerwca 1219 roku, zakończyła się druzgoczącym zwycięstwem rycerstwa Mazowieckiego.​

W październiku roku 1219, po sromotnej klęsce wojsk wielkiego kniazia Volodara, w bitwie o Borysów. Nastąpiło podpisanie pokoju, w jego wyniku wszystkie grody, wsie i miasta, całe księstwo Mińskie przechodziło w ręce Przemysława. Zwycięstwo w tej wojnie jednak nie zaspokoiło ambicji Przemysława, po jej zakończeniu zwrócił on swą uwagę ponownie w stronę królestwa Liwońskiego. Księstwo Żmudzi, będące ostatnim teren Litwy nieznajdującym się pod panowaniem Mazowieckim, znalazło się w celem kolejnego ataku Przemysława.



Najazd na Liwończyków rozpoczął się kwietniem roku 1220, wojna ta trwała do czerwca 1222, kiedy to doszło do konfrontacji armii mazowieckiej i Liwońskiej na polach Veivirženai, gdzie to doszło do jatki. Starcie to zwycięskie było dla Przemysława dysponował on przewagą liczebną, 32 tysięcy zbrojnych Mazowieckich kontra 20 tysięcy Liwończyków. Sama bitwa trwał mniej niż kilka godzin w czasie których doszło do szybkiego oskrzydlenia Liwończyków a następnie ich wybicia. Po tej klęsce Vaidiginas II, zrzekał się Żmudzi na rzecz Przemysława.


Ilkhanat, orda mongolska pod przywództwem jednego z wnuków Czyngis-chana. Hulagu-chan wnuk Czyngis-chana, prowadził niezliczone zastępy konnych wojowników na podbój w kierunku centralnej Azji. Za pierwszy cel obrali sobie Imperium Perskie, zaratusztriańska Persja odparła najazd Turków Seldżuckich sprzed niemal 200 lat, niewidomym było czy i tym razem uda się jej przetrwać. Przemysława te wieści nie interesowały gdyż jakie mogą mieć znaczenie, miały one miejsce na końcu znanego świata.



9 sierpnia 1223 roku, zmarł Przemysław I, po jego śmierci władze objął jego pierworodny syn Jan. Przemysław I przeszedł do historii jako założyciel trzeciej dynastii panującej na tronie Mazowieckim. Swój przydomek gdyż potomni nazwali go Bękartem wywodził się z faktu iż był on nieślubnym potomkiem Zygmunta IV, przedostatniego władcy dynastii Zygmuntowskiej. Był on również zapamiętany z faktu iż za jego panowania doszło do jednej z największych ekspansji terytorialnych państwa Mazowieckiego w jego historii. ​

Śmierć Przemysława nastąpiła w dość niefortunnym momencie, gdyż zmarł on w czasie wybuchu drugiej wojny z księstwem Brabanckim. Trzy miesiące przed swą śmiercią posłowie Przemysława obwieścili księciu Torze iż wysunął on swe roszczenia do ziem przez niego obecnie władanych. Konflikt ten kontynuowany miał być przez Jana, który za punkt honoru postawił sobie zwycięstwo.


Mapa Cesarstwa Mazowieckiego rok 1223.​

 

Odcinek 40 (1223-1225)

Odcinek 40
1223-1225



Jan I, pierworodny syn Przemysława I Bękarta, odziedziczył po swym ojcu nadzwyczaj rozrośnięte państwo, znajdujące się w stanie wojny z swym zachodnim sąsiadem księstwem Brabanckim. Jan który od swych narodzin był wychowywany pod pieczą Przemysława, stał się niemalże kopią swego ojca. Był on wybitnym dowódcą udowodnił to w czasie ostatniej kampanii przeciwko pogańskim Rusinom i Liwończykom, na polu bitwy wykazywał się odwagą. Wojny te ukazały też jego głęboką wiarę która z czasem przerodziła się w fanatyzm, wobec swych podanych i lenników okazywał się sprawiedliwym władcą. Ważną cechą jego charakteru którą zjednywał sobie wielu była jego gościnność oraz rozmowność, które wykorzystywał do swych celów, knując i spiskując.



Nim Jan odziedziczył tron Mazowiecki przez okres 5 lat władał księstwem Litewskim, w roku 1218 poślubił Mathiko gruzińską księżniczkę z którą był zaręczony, była ona od niego starsza o prawie 4 lata, małżeństwo to przyniosło Janowi dwie córki i syna Jakuba. Zofia była najstarszym dzieckiem Jana, Grzymisław urodziła się po objęciu przez niego tronu w roku 1223, Jakub natomiast był jego jednym synem który urodził się w 1218 roku. ​

Wojna z księciem Torą władającym Brabancją, rozpoczęta jeszcze za życia Przemysława. Celem tegoż że konfliktu było hrabstwo Blankenburg władane przez hrabiankę Fru Ilmetrud. Obszary te stanowiły de jure księstwa Saksonii-Wittenbergi, terytoria te postrzegane było przez Jana jako cześć jego państwa. Walki trwały blisko rok, jednak ostatecznie w ich wyniku Jan uzyskał zwycięstwo i przyłączył nowe ziemie na zachodzie cesarstwa Mazowieckiego.



W trakcie jednej z przejażdżek po wsiach i miasteczkach hrabstwa Poznańskiego, Jan I został zdradzony przez swych zaufanego woźnice, w wyniku czego jego karoca spadła z klifu, leżąc w połamanej karocy z roztrzaskanymi kości i plując krwią, Jan zastanawiał się kto przyczynił się do tegoż że zamachu. Henryk jego brat prawdopodobnie, bo któż inny skorzystał by na jego śmierci jego małoletni syn Jakub bynajmniej nie był jeszcze zdolny do takich spisków.



Morderstwo w kwiecie wieku, zakończyło doskonale zapowiadające się rządy Jana I. Wobec jego śmierci tron odziedziczony zostawał przez jego jedynego syna, siedmioletniego Jakuba. Mathiko matka małoletniego monarchy Mazowieckiego, obawiała się o życie swego potomka, wobec śmierci swego męża i władcy której okoliczność nieostały do końca poznane, uważała ona iż kolejnym celem zamachowców miał być właśnie jej syn. Z tego też powodu postanowiono iż Jakub pozostanie pod jej pieczą a rządy w jego imieniu sprawować będzie jego wuj, Henryk, brat Jana, książę Żmudzki. Rządy Jana trwały zaledwie dwa lata, w ich trakcie udało się jedynie przyłączyć do Cesarstwa ziemie na zachodzie.


Mapa Cesarstwa Mazowieckiego rok 1225.​

 

Odcinek 41
1225-1235





Po śmierci Jana I, tron przeszedł w ręce jego siedmioletniego syna Jakuba I, 14 lipca 1225 roku w dwa tygodnie od pogrzebu Jana, nastąpiła koronacja małoletniego monarchy. Wedle ustaleń przeprowadzonych miedzy matką Jakuba, Mathiko a jego wujem Henrykiem księciem Żmudzkim, to on miał pełnić obowiązki regenta do czasu osiągnięcia przez Jakuba pełnoletności. W okresie regencji Jakub miał znajdować się pod pieczą swej matki, która od śmierci swego męża Jana popadła w paranoje, niemal wszędzie dostrzegając spiski na życie swego syna. Henryk książę Żmudzki, wuj Jakuba, był osobą zadowoloną z swej pozycji i roli, jego poczynaniami nie kierowała osobista ambicja i żądza władzy, kochał on swego brata miłością wielką i postanowił iż ochroni jego syna przed wszelki możliwymi zagrożeniami.




W rok później Małgorzata Przemyska ciotka, Jakuba osiągnęła wiek panieński, zgodnie z zawartymi przez Przemysława umowami została ona wydana za Hypatiosa władcę Królestwa Sycylijskiego. Starsza siostra Jana i druga ciotka Jakuba, Wolisława w tym czasie już dawno była zamężna Przemysław zaślubił ją z księciem Irlandzkim, Fergusonem. Mathiko wraz z Henrykiem natomiast znalazła dla swej najstarszej córki Zofii odpowiednią partię, została ona zaręczona z niepełnoletnim władcą Królestwa Francuskiego Arnaudem.



1230 roku, 11 kwietnia zmarła Mathiko matka i opiekunka Jakuba, wyprawiony został jej huczny pogrzeb w katedrze Poznańskiej gdzie do tej pory spoczęły szczątki większości władców państwa Mazowieckiego wraz ze swymi małżonkami, pochowana została w sarkofagu obok swego męża Jana I. Matkiko zmarła w wieku 36 lat, pozostawiając Jakuba pod opieką swego wuja Henryka, który zarazem pełnił funkcję regenta. Dwunastoletni l Jakub, rozpaczał wielce po śmierci swej matki będącej niemal całym światem dla niego, Henryk zaopiekował się swym bratankiem stawiając sobie za zadanie ukształtowanie go w wielkiego zdobywce i wojownika jakim był jego dziad a jego ojciec Przemysław I Bękart.



W tym celu sprowadził z zagranicy najlepszych możliwych fechmistrzów mających wprowadzić go w arkana szermierki. Ponad to przymuszano Jakuba do nauki o wielkich zdobywcach z minionych wieków i stuleci, przedkładano mu miedzy innymi strategie stosowane przez Juliusza Cezara gdy dokonywał podboju Galii, czy też jak to Hannibal Barca rozgromił Rzymian w bitwie pod Kannami. W wyniku tych wszystkich zabiegów jakie Henryk poczynił w celu przygotowania Jakuba do pełnienia funkcji Cesarza, efektem było wychowanie go na genialnego taktyka który podobnie jak jego dziad pragnął rozszerzać granice Cesarstwa.



Z dalekich stepów środkowej Azji nadciągnęła druga mongolska orda, tak zwana Złota Orda. Chordy mongolski wojowników wiedzione na podbój były przez Batu-chana kolejnego z wnuka Czyngis-chana, ci krwiożercy barbarzyńcy obrali sobie za cel podbój ziem Europejskich. Orda ta pochłodniała na swej drodze kolejne państwa znajdujące się na wschód od granic Cesarstwa Mazowieckiego. 13 lipca 1233 roku w bitwie pod Aktobe dokonała podboju Chanatu Aktobe. W dwa lata później Orda pochłonęła królestwo Permskie, krainy te były pogańskie jednakże historie o okrucieństwach jakich się ci najeźdźcy dopuszczali wobec podbitych ludów wielu przyprawiała o dreszcze.



W sytuacji gdy konfrontacja w opinii Jakuba była nieunikniona i tylko kwestią czasu było dotarcie tej Ordy do granic jego Cesarstwa. Przedsięwziął on środki mające pomóc mu w tej walce, poprosił on jego świątobliwość Papierza Innocentego VII o wsparcie finansowe, pieniądze które wielkodusznie zostały przekazane przez stolice apostolską zostały wykorzystane do najęcia chorągwi zaciężnych, mających stanowić wsparcie dla drużyny cesarskiej oraz chorągwi ziemskich i rodowych. Po za tym rozesłał listy z prośbą o wsparcie do wszystkich zakonów rycerskich, z pozytywną odpowiedzią na jego wezwanie przybyli Krzyżacy, Joannici oraz Templariusze, trzy największe i najpotężniejsze z zakonów rycerskich. Do roku 1238 udało się Jakubowi zgromadzić największą armię jaką do tej pory wystawiło Cesarstwo Mazowieckie.
​

 

Odcinek 42
1235-1240​

Gdy w roku 1236, Złota Orda najechała sąsiednie królestw Węgrów-Krymskich, pokonując wojska węgierskie nieopodal Teodozji, następnie zdobywając i łupiąc stolice tego niegdyś bogatego królestwa. Sromotna porażka Węgrów zdawała się potwierdzać opinie jakoby mongolscy jeźdźcy byli niepokonanymi wojownikami, a wszędzie gdzie tylko dotrą sieją zniszczenie i pożogę. Rodzina panująca Atradów, została całkowicie wymordowana przez mongolskich zdobywców, pomniejszym panom ziemskim pozwolono zachować życie i ziemie w zamian za płacenie trybutu Chanowi.



W momencie gdy Złota Odra łupiła palącą się Teodozje wojska Jakuba rozpoczęły marsz w kierunku granicy z niegdysiejszym Królestwem Węgrów-Krymskim, Jakubowi udało się zgromadzić gigantyczną armię, prowadził on blisko 120 tysięcy zbrojnych których jedynym celem było powstrzymanie nawałnicy mongolskiej w tym miejscu. 15 lipca 1237 roku wojska Mazowieckie przekroczyły granice i wkroczyły na ziemie zajmowane przez Złotą Ordę. Jak się okazało wybór momentu do ataku na mongołów nie mógł być lepszy Batu-chan zginął w walkach z Węgrami, obecnie ordą władał jego małoletni syn Bagaridai.

Przeciwko Jakubowi Chan wysłał swe zastępy, liczące około 80-100 tysięcy zbrojnych. Pierwomajsk, okolice tego miasteczka stały się miejscem starcia obu armii. Do bitwy doszło 9 kwietnia 1238 roku, armia Mazowiecka została ustawiona przez Jakuba w dwie linie w której znajdowały się po cztery hufce, dodatkowo w odwodzie pozostawiając swą osobistą chorągiew Cesarską. W pierwszej linii walczyć mieli rycerze zakonni i chorągwie zaciężne, w drugiej linii natomiast stanowiła chorągwie ziemskie i rodowe. Takie ustawienie miało zminimalizować straty wśród Mazowieckiego rycerstwa. Wojska mongolskie zostały ustawione w szyku dwu rzutowym, z silnym odwodem złożonym z najbardziej doświadczonych i najlepiej uzbrojonych wojowników.



Bitwa rozpoczęła się od natarcia pierwszej linii Mazowieckiej armii, Jakub wysłał do walki najemników i braci zakonnych, w zamyśle pragnął sprawdzić czym zaskoczą go mongołowie. Uderzyli oni na całej linii mongolskich wojsk, pod ich naporem mongołowie cofnęli się, po czym zasypali rycerzy gradem strzał i w większości niszcząc hufce zakonne i najemne. Jakub wysłał następnie drugą linie swych wojsk na pomoc, spychając siły złotej ordy na całej linii. W odpowiedzi i niemająca większego wyboru mongolski dowódca posłał do ataku swe odwody.

Jakub w tym momencie ruszył do walki na czele swej własne chorągwi odwodowej, doprowadzając do okrążenie sił mongolskich. W wyniku ataku Jakuba, mongolskie wojska zostały ostatecznie rozbite i zmuszone do ucieczki, bitwa zakończyła się całkowitym zwycięstwem rycerstwa Mazowieckiego. Klęska wojsk złotej ordy, była całkowita na polu bitwy zginęło od 45 do 70 tysięcy mongolskich wojowników, straty mazowieckie były porównywalne jednak przez to iż pierwszych do boju Jakub rzucił najemników i rycerzy zakonnych, zminimalizował on swe straty własne do 20 tysięcy ludzi. Bitwa ta złamała kręgosłup Chanatowi Złotej Ordy, po tym jak zawarto pokój w wyniku którego zajęte terytoria pozostawały w rekach Jakuba, Ilkhanat najechał złotą ordę.





Po powrocie do Poznania w październiku roku 1239, Jakub poślubił Cathan, córkę władcy Irlandzkiego Ruirecha II. Małżeństwo to miało cele czysto polityczne, aczkolwiek Catha okazała się nadobną białogłową, która szybko zjednała sobie Jakuba. Małżeństwo to zaowocowało rok później narodzinami ich pierwszej córki Pechny. ​

 

Odcinek 43
1240-1245​

Pod koniec roku 1240, Jakub który dzięki zwycięskiej wojnie z Chanatem Złotej Ordy, stał się w Europie symbolem obrońcom wiary chrześcijańskiej a zarazem doskonały przykładem stratega, począł przeprowadzać przygotowania do kolejnej kampanii wojennej tym razem wymierzonej przeciwko Rusi Kijowskiej. Celem tejże wyprawy miało być odebranie części ziem księstwa kijowskiego, znajdującego poza granicami Cesarstwa Mazowieckiego. Księstwo Kijowskie zostało przyłączone do Mazowi przez Zygmunta II który w roku 1042 najechał Ruś Kijowską celem włączenia tych ziem do swego państwa. Jednakże cześć tych obszarów utracona została za panowania Konrada III Zygmuntowicza, który zmagając się z rebelią możnowładców, nie miał środków by by powstrzymać pogańskich Rusinów w ich najeździe mającego miejsce w roku 1140, zmuszony został on w tedy do uznania utraty tych ziem na rzecz Rusi Kijowskiej.

Jakub zebrał 45 tysięczną armie do zrealizowania swego celu, 12 kwietnia 1240 roku, wymaszerował on n czele swych wojsk z Poznania i skierował się w stronę granic z Rusią Kijowską. Rozpoczęło to konflikt trwający blisko trzy lata, wojna ta mająca miejsce pomiędzy rokiem 1240 a rokiem 1243, swój finał miała na polach otaczających Kijów gdzie doszło do drugiej bitwy Kijowskiej. Tam też 12 stycznia 1243 roku, w boju starły się dwie armie, dowodzone przez Jakuba Mazowieckie rycerstwo w liczbie 40 tysięcy, z armią Wielkiego Kniazia Kijowskiego Rogovolda liczącą 38 tysięcy ludzi.



Bitwa na skutych zmarzlina ukraińskich stepach, przeszła do historii jako jedno z największych militarnych zwycięstw oręża Mazowieckiego. Bitwa ta stoczona została na południowo-zachodnich polach otaczających Kijów, po nastaniu świtu Rusini przypuścili natarcie na linie Mazowieckich zbrojnych znajdujących się po drugiej stronie Dniepru. Ciężkozbrojni konni bojarzy i piechota Kijowska uderzała w szyku klinowym na centrum wojsk Mazowieckich, składających się w dużej mierze z ciężkozbrojnych pieszych rycerzy.

Jakub nakazał cofnięcie się pierwszych linii swych wojsk celem zwabienia przeciwnika, spadziste brzegi Dniepru pokryte lodem utrudniały dalsze natarcie Ruskich wojów. W momencie gdy zostali oni uwiezieni w walce z Mazowieckimi z centrum, Jakub przystąpił do wykonywania swego planu. Rozkazał on uderzać obu flanką Mazowieckiej armii na Rusinów celem okrążenia ich, w rezultacie doszło do okrążenia armii Ruskiej. Ostatnim aktem tegoż że starcia było uderzenie odwodów, trzymanych przez Jakuba na wypadek niepowodzenia pierwotnego planu bitwy, na tyłu przeciwnika które doprowadziło do całkowitego ich otoczenia. Bitwa zakończyła się, wieczorem tegoż że dnia. Do niewoli dostało się wielu hrabiów i książąt ruskich za których Jakub otrzymał spore okupy.



23 lutego roku 1243, Rogovold wysłał poselstwo do obozu Jakuba znajdującego się niedaleko Kijowa. Posłowie wysłani przez Kniazia mieli za zadanie przedstawić warunki zawarcia pokoju jakie proponował ich władca, wedle jego propozycji ziemie uznawane przez Jakuba jako składowe księstwa Kijowskiego stawały się jego własnością, ponadto Rogovold zobowiązywał się wypłacić Jakubowi znaczną sumę w złocie daniny za zawarcie pokoju. Postulaty posłów pokrywały się z celami władcy Mazowieckiego, dlatego też przystał on na nie, oficjalnie do podpisanie dokumentu doszło 25 lutego 1243 roku.



Po zwycięstwie nad Rusią Kijowską, władca Mazowiecki zaczął przejawić coraz większe objawy zadufania we własne możliwości. Z czasem przerodziło się to w arogancje do oponentów politycznych wewnątrz kraju jak przeciwników z pól bitewnych. Jakub zyskał sobie przydomek dumny, jednak była to cecha która przywiodła go w pewnym momencie do śmierci.



Jakub który rozsmakował się w wojaczce, już w trakcie pertraktacji z posłami Rogowolda, planował kolejną kampanie wojenną wycelowaną przeciwko swym pogańskim sąsiadom, jego kolejnym celem miało stać się królestwo Liwońskie. Nim jednak dokonał on najazdu w roku 1244, powrócił on do Poznania celem spłodzenia męskiego potomka który potrzebny był celem zachowania ciągłości władzy i dynastii Przemyskiej na tronie Mazowieckim, efektem wizyty w łożnicy swej nadobnej małżonki Cathi, były narodziny kolejnej córki nazwanej przez niego Kazimierą.

Narodziny kolejnej córki były niepokojące, gdyż nie posiadając męskiego dziedzica, tron przeszedł by w ręce wuja Jakuba jednakowoż on także nie doczekał się jeszcze syna, byt dynastii w tej sytuacji stawał się zagrożony.Perspektywy posiadania przez Henryka potomstwa były raczej nikłe, wynikało to z faktu iż poślubił on blisko dziesięć lat starszą od siebie Katarzynę z rodu Koreckich, córkę Jana III Koreckiego księcia Halicko-Bełskiego.



W czasie swej obecności w stolicy, Jakub zorganizował zaręczyny swej młodszej siostry Grzymisławy z Cesarzem Bizantyjskim Theoktistosem, będącym kuzynem Jakuba, wynikało to z faktu iż był on synem ciotki Jakuba, Wolisławy. Zofia jego starsza siostra, poślubiła króla Francuskiego Arnauda, któremu w posagu Jakub przesłał pokaźną sumę złota.

Jakub nie mogąc usiedzieć w Poznaniu, wyruszył by zrealizować swój plan najazdu na państwo Liwońskie. Jego celem w tym konflikcie było zajęcie ziem Semigali, były to ziemie zlokalizowane na północ od księstwa Żmudzkie. Vaidiginas II postanowił nie stawiać do walki z Jakubem w polu, zmusiło to Mazowieckie władcę do przystąpienia do oblężeń zamków i grodów. Próbując wymusić Vaidiginasa do wyruszenia w pole Jakub pozwolił swym wojskom na przeprowadzanie grabieży gwałtów mordów na zajmowanych terenach. Skutkiem tego był tylko większy opór ze strony pogańskiego plebsu.



W sytuacji tej Jakub pomaszerował na Rygę będącą stolicą Królestwa Liwońskiego, zdobycie tego grodu powinno zmusić Vaidiginasa do kapitulacji, albo chociaż do rozpoczęcia rokowań. Jakub postanowi z marszu zdobyć miasto, po dotarciu pod wały 14 listopada 1244 roku, przystąpiono do szturmu. Atak zaczęto 15 listopada, kontynuowany był przez następne trzy dni, jednak bez machin oblężniczych pierwszy szturm został odparty przez Liwońskich obrońców którzy zdawali sobie sprawę iż zdobywcy nie okażą im łaski. W sytuacji tej Jakub musiał przystąpić do oblężenia, rozpoczęto budowę taranów katapult oraz wież, mających posłużyć do kolejnego ataku na umocnienia.

Oblężenie trwało do grudnia roku 1244, kiedy to przeprowadzony został drugi atak na wały otaczające Rygę. Od listopada przeprowadzona były improwizowane ataki w celu zmylenia obrońców, gdy rano 12 grudnia rozpoczął się zdawać by się kolejny tego typu atak obrońcy zareagowali z opóźnieniem. Gdy pierwsi zbrojni wdzierali się po drabinach na wały rozpoczęty został ostrzał z katapult celem rozniecenia pożarów w drewnianym grodzie, wraz z rozbiciem bram z pomocą taranów coraz więcej Mazowieckich rycerzy wdzierało się do miasta, efektem czego stał się pogrom jego mieszkańców. Dnia 15 grudnia, okazało się Vaidiginas nigdy nie dowodził obroną swej stolicy, uszedł przed nadejściem Mazowieckiej armii, Jakub musiał zadowolić się wzięciem do niewoli jego żony, Sarmity oraz części potomstwa.



Gdy Ryga została złupiona, Jakub pomaszerował z powrotem w kierunku Semigali, która do tej pory została już całkowicie spacyfikowana przez jego wojska. Wraz z jego przybyciem dotarli też posłowie Vaidiginasa którzy za bezpieczny powrót jego małżonki i dzieci gotowi byli iść na wszelkie możliwe układy. Za uwolnienie Samity i je dwóch synów Vaidiginas musiał zapłacić znaczną sumę złota, ponadto zrzekał się ziem Semigalii na rzecz Jakuba I. ​

 

Odcinek 44 (1245-1248)

Odcinek 44
1245-1248​

Po zwycięskiej kampanii przeciwko poganom, Jakub powrócił do Poznania zamiarem przedsięwzięcia przygotowań do kolejnej wyprawy wojennej na wschód. 12 lutego 1246 roku Jakub przekroczył bramy Poznańskie, gdzie prostaczkowie witali jego zwycięski powrót do stolicy Cesarstwa. W której spędził kolejne dwa lata, nim ponownie wyruszył w pole. Następną wojnę planował przeciw Rusi Nowogrodzkiej, w tym że czasie ogarniętej wojną domową, zamierzał on odczekać z dwa lata nim zaatakuje, mając nadzieje na wykrwawienie się Rusinów walczących miedzy sobą.

W czasie swego pobytu w stolicy, prowadził on intensywne przygotowania mające na celu zgromadzenie środków potrzebnych w planowanym konflikcie. Jego wojny z Mongołami, Rusią Kijowską oraz Królestwem Liwońskim, sprawiły iż skarbiec Mazowiecki został nadwyrężony, by uzyskać niezbędne złoto, podniósł on podatek kościelny oraz dla miast lokowanym na prawie Cesarskim. Zabiegi te szybko napełniły ponownie kufry Jakuba, który zamierzał ponownie obniżyć te podatki po wojnie z Nowogrodem.



W miedzy czasie, Jakub zabawiał na ucztach organizowanych przez jego małżonkę Cathanie, w czasie jednej z takowych zabaw do Mazowieckiego monarchy dotarło iż jego żona jest niezwykłą kobietą. Była ona nad wyraz odpowiedzialną i zdolną białogłową, w istocie pod jego nieobecność to ona sprawowała faktyczną władzę w Cesarstwie. Ponadto jej uroda przyćmiewała tą wielu innych szlachetnie urodzonych panien, Jakub zdał sobie sprawę iż kocha swą małżonkę, do tej pory ich związek był czysto formalny.

W czasie jednej ze wspólnych przechadzek po ogrodach Poznańskiego pałacu Jakub wyznał, Cathanie iż kocha ją z głębi swego serca. Od tamtego wieczoru ich małżeństwo przybrało bardziej emocjonalny wyraz, Jakub nie odwiedzał łożnicy swej żony z przymusu jak to robił wcześniej, teraz robił to z przyjemnością.



Efektem rozpalonego uczucia pomiędzy parą Cesarską, był stan błogosławiony Cathani. Która w dziewięć miesięcy później poczęła syna, będącego następcą trony Mazowieckiego, chłopcu nadane zostało imię Jakub, wiązało się to z megalomanią jego ojca na swoim własnym punkcie zapewne.



Posiadanie syna było spełnieniem osobistej ambicji Jakuba, jego narodziny zapewniały ciągłość dynastyczną, która zdawała się być zagrożona. Henryk będący wujem Jakuba przybył na chrzciny swego stryjecznego wnuka, które miało miejsce 12 kwietnia 1247 roku.



Trzy tygodnie po chrzcinach małego następcy tronu, do Jakuba przybyli z prośbą bracia zakonni, z pobliskiego zakonu kontemplacyjnego. Wyrazili oni potrzebę odnowienia ich konwentu, który został ufundowany przez Zygmunta III, w roku 1120. Jakub będący w dobrym nastroju wyraził zgodę na przeznaczenie funduszy w celu dokonania renowacji budynków zakonnych oraz kościoła, w którym pochowanych zostało 4 władców Mazowieckich z dynastii Zygmuntowskiej.

W styczniu 1248 roku, Jakub był już gotowy do rozpoczęcia wyprawy przeciw Nowogrodowi. Zgromadził w tym celu 45 tysięczną armię, która w jego ocenie powinna wystarczyć do rozprawienia się z Rusinami. Wyruszając lutym miał on zamiar najechać księstwo Połockie. W kwietniu Jakub przekroczył granice pomiędzy Cesarstwem Mazowieckim a ziemiami należącymi do Rusi Nowogrodzkiej, podzielił on swe siły na dwie duże armie. Dowodzoną bezpośrednio przez niego liczącą 25 tysięcy ludzi, która pomaszerował w kierunku Witebska oraz drugą liczącą 20 tysięcy pozostawioną pod murami Połocka na której czele stanął Henryk, stryj Jakuba.



Gdy wojska Jakuba dotarły na przedpola Witebska, spotkały tam zmierzającą z Nowogrodu armię dowodzona przez Wielkiego Kniazia, Mitrofana I, z wojskami liczącymi około 24 tysięcy. Jakub nie posiadając przewagi liczebnej ani też efektu zaskoczenia postanowił się wycofać do Połocka gdzie z połączonymi siłami dowodzonymi przez swego stryja, zagniótł by Nowogrodzian. Nie docenił on swych przeciwników, gdyż Mitrofan wezwał na pomoc swego krewniaka Rogovolda wielkiego Kniazia Kijowskiego, który był małżonki siostry Mitrofana. W swej arogancji Jakub nie przeprowadził odpowiedniego rekonesansu i nie wiedział iż z południowego-wschodu nadciągał Rogowold na czele 28 tysięcy ludzi.

Gdy straż tylna poinformowało go o tym, iż droga odwrotu została odcięta przez wojska Rogovolda, Jakub zrozumiał iż znalazł się miedzy młotem a kowadłem. W sytuacji bez wyjścia postanowił on iż uderzy na wojska Kijowskie nim wojska Nowogrodzkie przybędą im z pomocą, był to akt całkowitej desperacji wynikający z faktu iż była to sytuacja bez wyjścia. Wysłał on także posłańców do swego stryja z nadzieją iż dotrą na czas. Jednak gdy Henryk wraz ze swymi wojskami przybył pod Witebska odnalazł jedynie pobojowisko usłane dziesiątakami tysięcy ciał, wojska Ruskie wycofały się w kierunku wschodni, spowodowane to było olbrzymimi stratami poniesionymi w tej bitwie. Ciało Jakuba zostało odnalezione po długich poszukiwaniach jedynie posiadanie przez nie charakterystycznego stroju sprawiło iż rozpoznano go wśród dziesiątków zmasakrowanych rycerzy. Henryk postanowił iż wraz z ciałem swego bratanka wycofa się z granic Rusi Nowogrodzkiej.



Śmierć Jakuba poniesiona w bitwie Witebskiej, sprawiła iż zaledwie jednoroczny Jakub II zasiadł na tronie. Szczątki Jakuba zostały zabalsamowane a następnie przetransportowane do Poznania gdzie, w Katedrze ufundowanej przez Bogumiła I, zostały one złożone. Jakub I "Dumny" przeszedł do historii jako jeden z wybitniejszych Mazowieckich monarchów, zarazem postrzegany jako ucieleśnienie Arogancji i Pychy, to właśnie te cechy przyczyniły się do jego śmierci w wieku zaledwie 28 lat, kończąc jego panowanie.


Mapa Cesarstwa Mazowieckiego rok 1248.​

 

Odcinek 45 (1248-1255)

Odcinek 45
1248-1255​

Tragiczna śmierć Jakuba I, mająca miejsce na polu bitwy z pogańskimi Rusinami nad wyraz skomplikowała sytuacje wewnętrzną państwa Mazowieckiego. Objęcie tronu przez zaledwie dwuletniego Jakuba II nie poprawiało sytuacji, dziecko nie mogło sprawować efektywnej kontroli nad tak rozległym terytorium. Cathani królowa matka obawiała się iż co zuchwalsi lennicy jej zmarłego męża, mogą wystąpić przeciw jej synowi. Po pogrzebie Jakuba I, który swoje miejsce miał 12 wrześniem 1248 roku, zorganizowane zostało posiedzenie rady cesarskiej, zwołane na życzenie Cathani. W czasie obrad udało się ustalić iż stanowisko regenckie do czasu wejścia w wiek Jakuba, sprawować miał jego stryjeczny dziad Henryk. Henryk książę Żmudzki oraz Litewski, pełniący funkcję marszałka wojsk Jakuba I, ze względów swej absolutnej lojalność wobec swego siostrzeńca, ponownie otrzymał zaszczy pełnienia funkcji regenta Cesarstwa Mazowieckiego. Jedną z pierwszych decyzji podjętych przez Henryka było podpisanie pokoju z Rusią Nowogrodzka, w warunkach tego porozumienia było zachowanie stanu posiadania obu stron, podpisany został biały pokój 20 października 1248 roku. Henryk cofnął także podatki podniesione przez Jakuba, zrobił on to by lennicy kościelni i mieszczańscy nie odwrócili się od dynastii Przemyskiej.

Cathan która do tej pory sprawowała w Mazowii rzeczywistą władze, nie do końca ufała Henrykowi, mimo jego oddaniu i lojalności wobec jej zmarłego małżonka postrzegała go jako zagrożenie dla swego syna. W sytuacji której nie mogła ona po prostu uśmiercić stryjecznego dziadka Jakuba II, rozpoczęła grę która w ostateczny rozrachunku doprowadziła by do przejęcia kontroli nad Henrykiem a tym samym regencją jej syna. Po kilku próbach uwiodła ona Henryka, który zdawał się być wyczulonym na jej wdzięki, posiadanie starej i nietrakcyjnej małżonki przez niego ułatwiło jej tylko zadanie.

Ognisty romans pomiędzy tym dwojgiem zakończył się ślubem grudniem roku 1248, miesiąc po śmierci Katarzyny małżonku Henryka, która zmarła w wyniku nie do końca wyjaśnionego wypadku, odnaleziono jej ciało spoczywające u podnóża murów zamku Wileńskiego. Wielu wiedziało o zamiłowaniu Katarzyny do przechadzek po murach zamku Wileńskiego, wielu uznało iż musiał to być wypadek, biedna białogłowa poślizgnęła się na mokrym kamieniu i spadła z wysokości. Po ślubie Cathania oplątał sobie Henryka wokół palca, seksapil zapewniał jej kontrolę nad małżonkiem i jego decyzjami w sprawach Cesarstwa.





Jesieniom roku 1249 wybuchło powstanie bałtyckich pogan, zamieszkujących Semigalie, księstwo to zostało niedawno włączone do Cesarstwa Mazowieckiego. Okrutny podbój ziem Semigali którego dokonał Jakub I, sprawił iż miejscowa ludność opierała się chrystianizacji. Zarzewiem konfliktu było spalenie jednego ze świętych miejsc kultu bałtyckich pogan, dokonanego przez duchownych, wysłanych w celu nawracania tamtejszej ludności. Księża ci zostali w okrutny sposób zabici, przez rozwścieczony pogańskich motłoch, ten mały lokalny bunt przerodził się w otwarte powstanie ogarniające swym zasięgiem nie tylko tereny Semigali ale także Żmudzi i Litwy. Ziemie te nadal zamieszkane były w znacznym stopniu przez wyznawców dawnych bóstw.

Henryk pełniący funkcję marszałka oraz regenta Cesarstwa wyruszył na czele drużyny Cesarskiej celem zdławienia tego powstania. Armia Henryka licząca 30 tysięcy, miała rozprawić się z wojskami pogańskimi liczącymi nie całe 10 tysięcy. Zakładał on iż walki z powstańcami nie potrwają dłużej niż rok czy dwa, rebelie ta składała się głownie z chłopstwa, słabo uzbrojonego i wyszkolonego, pierwsza bitwa miała zadecydować o zwycięstwie. Mimo usilnych starań regent do wymuszenia bitwy na pogańskich powstańcach ci unikali jego sił, udawało się im wymykać tuż przed przybyciem Henryka,w sytuacji tej podzielił on swą armie na dwie cześć bardziej ruchliwą składającą się wyłącznie z lekkiej jazdy w sile 10 tysięcy oraz drugą 20 tysięczną.

Straż przednia, 10 tysięczna armia lekkiej jazdy, dogoniła powstańców na terenie Semigali, gdzie wycofywali się oni przed wojskami Henryka. Bitwa ta zakończyła się wraz z przybyciem pozostałych wojsk mazowieckich, Henryk zgniótł powstańców, wybijając ich niemal wszystkich. Tych którzy do stali się do niewoli postanowił on dla przykładu ukarać, wszystkim mężczyznom ucięto prawą dłoń, a co dziesiątego powieszono wzdłuż traktów na terenie Semigali. Nastepnie Henryk wycofał się ze swymi wojskami do Wilna.



Cathania prezentująca poddanym Jakuba II.


Zgodnie z obawami Cathani, jeden z wasali rozpętał wojnę domową w Cesarstwie, wielki książę Halicko-Wołyński, Władysław II Korecki postanowił wykorzystać nadarzającą się sytuacje by siłą poprzeć swe roszczenia do tronu Cesarskiego. Władysław, mógł się poszczycić się tym iż wywodził się w prostej linii od Bogumiła I Mazurskiego. Jako iż dynastia Przemyska dopiero od 48 lat panowała w Cesarstwie Mazowiecki, nadal wielu kwestionowała ich prawa do korony, co zamierzał wykorzystać Władysław. Rebelia Władysława rozpoczęła się w momencie wysłania listu do Poznania, informującego iż nie uznaje zwierzchnictwa małoletniego Jakuba II, którego określał mianem uzurpatora, w liście zawarte były też jego pretensje do tronu Cesarskiego, który to należał się jemu zgodnie z prawem.

Stronnicy Władysława, jak i on sam, wystawili armie składającą się z około 25-30 tysięcy zbrojnych. Armia ta pomaszerowała z Halicza celem zdobycia Poznania.Cathan która w tym momencie nie mogła liczyć na Henryka który rozprawił się w Semigali z buntem pogańskich bałtów, wysłała przeciwko Władysławowi armie rycerstwa powołanego z domeny Jakuba, siły te liczyły 32 tysięcy ludzi wiec zdawało się iż starczą do pokonania rebelii. Jakub I, w swych kampaniach korzystał z Rycerstwa swych wasali, dlatego wojska z jego domeny jak i drużyna Cesarska pozostały nietknięte w wyniku wojny z Rusią Nowogrodzką.

Dowództwo nad wiernymi Jakubowi rycerzami Cathania, powierzyła Skarbimirowi z Cieszyna, był to pomniejszy szlachcic który pełnił funkcję dowódcy w armiach Jakuba I, w czasie wojen przeciwko Liwończykom i Rusi Kijowskiej wykazał się talentem i odwagą. Obie armie spotkały się w okolicach Krakowa. Bitwa ta zakończyła się porażką wojsk Skarbimira a on sam zginął na polu walki. Wieści o klęsce dotarły do Poznania w kilka dni bitwie, dzięki poświeceniu jednego z oddanych zbrojnych, Catahanie mogła zaplanować swoje kolejne posunięcia.



Ucieczka małoletniego monarchy i jego matki.

Po klęsce wojsk koronnych dowodzony przez Skarbimira z Cieszyna, Cathania rozkazała natychmiastowe wywiezienie skarbca Cesarskiego z Poznania, mimo iż zamek Poznański był przepotężną twierdzą, postanowiła ona o ucieczce z swym synem. Cathania rozumiała doskonale iż Władysław, po zdobyciu Poznania zapewne ich zabije. Ucieczka była jedynym sensownym rozwiązaniem w tej sytuacji,zanim wojska Władysława przybyły w okolice Poznania opuściła ona wraz ze swym w pośpiechu stolicę. Udała się ona do Wilna gdzie znajdował się Henryk z armią liczącą 20-27 tysięcy ludzi.

Władysławowi pod Krakowem udało się pobić rycerstwo pochodzące z domeny Jakuba, Henryk do którego zmierzała Cathania dowodził drużyną Cesarską. Po jej przybyciu wraz z Henrykiem dokonali, zaciągu chorągwi zaciężnych z Italii oraz Germanii, były to dodatkowe 10 tysięcy ludzi. Z armią liczącą 37 tysięcy, Henryk skierował się do Poznania który był oblężony przez Władysława, który zapewne myślał iż w stolicy nadal znajduję się małoletni monarcha i jego matka.



Bitwa pod murami Poznania.

Decydującym starciem rebelii Władysława była bitwa Poznańska, miała ona miejsce 14 lipca 1254 roku. Henrykowi udało się zaskoczyć Władysława, który całą swoją uwagę poświęcał zdobyciu Poznania. Miasto jak i zamek Poznański były najbardziej rozwiniętą fortyfikacją na terenie Cesarstwa Mazowieckiego, przy odpowiednich zapasach i załodze mógł on wytrzymać oblężenie trwające 4-5 lat. Cathan nim opuściła stolice powierzyła jej obronę kompetentnemu dowódcy, baronowi Bezprymowi z Kalisza, zgodnie z jej instrukcjami bronił się do póki starczyło mu zapasów i ludzi. Gdy wojska Henryka przybyły pod Poznań, obrońcy dokonali wypadu, co całkowicie zdezorientowało wojska Władysława, które zostały zakatowane z dwóch stron, walki trwały zaledwie pół dnie, nim rycerze samozwańca wzięli nogi zapas. Władysław został pochwycony, wraz z jego uwiezieniem w podziemiach zamku Poznańskiego, wojna domowa doszła do końca.

Władysław został pozbawiony swych tytułów, oraz skazany na śmierć. Egzekucja została wykonana 20 listopada 1254 roku. Henryk który wyszedł zwycięsko z tej batalii otrzymał od małoletniego Jakuba tytuł Wielkiego Księcia Litewskiego. Z pokonaniem pretendenta do tronu, Henrykowi udało się umocnić władze swego wnuka stryjecznego w Cesarstwie Mazowieckim.



Cathan żegnająca Henryka ruszającego do boju z Bizantyjczykami.


Gdy Cesarstwo Mazowieckie uporało się z wojną domową wywołaną przez Władysława, do Poznania 12 lipca 1255 roku, przybył poseł Bizantyjski, informował on iż Theoktistos Cesarz Imperium Wschodnio-Rzymskiego wypowiada wojnę Jakubowi II. Theoktistos w ten sposób chciał zdobyć koronę Cesarstwa Mazowieckiego, posiadał on po swej matce słabe roszczenia do tronu Mazowieckiego, co gorsze był mężem ciotki Jakuba, Grzymisławy. Był to cios w plecy dla osłabionego państwa Mazowieckiego, kolejna wojna w przeciągu tak krótkiego czasu mogła zakończyć się porażką. Henryk zebrał wszystkie możliwe siły jakimi obecnie dysponowano, udało mu się zgromadzić 45 tysięczną armię, na której czele wyruszył w kierunku Mołdawii. ​

 

Odcinek 46 (1255-1260)

Odcinek 46
1255-1260



Gdy Henryk raz ze swymi wojskami maszerował ku Mołdawskim polom by tam zetrzeć się z Bizantyjczykami, Cathan w Poznaniu dokonywała ponownych zaciągów chorągwi zaciężnych, mających wesprzeć jej nowego małżonka. Zatrudniła najemników Ruskich oraz Tureckich a także dwie chorągwie Skandynawskich wojowników, razem było to 15 tysięcy dodatkowych zbrojnych. Postanowiła też o dokonaniu wybaczeniu winny i uwolnieniu z lochu wszystkich stronnikom Władysława którzy skłoni byli by wesprzeć jej syna w wojnie przeciwko Theoktistosowi. Polityka ta pozwoliła jej zebrać dodatkowe 10 tysięcy. Armia licząca 25 tysięcy ludzi pod dowództwem Konrada z Opola miała dołączyć do Henryka, który w Mołdawii toczył boje z Bizantyjczykami.

Cathan poświęcała wychowaniu swego syna wiele uwagi, do celów jego edukacji sprowadzano wielu wybitnych myślicieli, znawców polityki oraz dowódców wojskowych. Na efekty długo nie trzeba było czekać, Jakub przyswajał sobie wiedzę w nad wyraz szybkim tempie. Już od najmłodszych lat słuchając opowieści o swym ojcu wykazywał się ambicjom iż dorówna mu, lub go prześcignie. W stosunku do swych rówieśników wykazywał się dobrocią, gdy dochodziło do konfliktów w gronie jego przyjaciół ze dwory starał się je rozwiązać, w jak najbardziej sprawiedliwy sposób dla oby stron. Cathania poświeciła też wiele czasu na nauczenie go, odpowiedniego sposobu wysławiania się i retoryki stosowanej w wypowiedziach w czasie prowadzenie pertraktacji i rozmów ze swymi lennikami, jak i zagranicznymi dygnitarzami czy też władcami


Theoktistos ze swą gwardią wareską.

Bizancjum którym władał Theoktistos, dni swej świetności już dawno miało za sobą, obecnie nadal było silnym państwem w basenie morza śródziemnego, dysponującymi znacznymi zasobami ludzkimi jak materialnymi. Wojna z Mazowią była postrzegana w Konstantynopolu jako fanaberia Theoktistosa. Wielu Bizantyjskich arystokratów otwarcia mówiło iż konflikt ten nie przyniesie korzyści Cesarstwu, ich zadaniem powinno się skierować wysiłki armii w kierunku odzyskania terenów na Sycylii czy też Azji Mniejszej. Sycylia i południowa cześć półwyspu Apenińskiego utracone zostały gdy tamtejsza grecka rodzina arystokratyczna ogłosiła swą niezależność od Konstantynopola. Wojna która była tego następstwem toczona w latach 1180-1198, zakończyła się porażką wojski Bizancjum. W roku 1223 w tracie trwanie wojny domowej, Trebizond ogłosił swą niepodległość, to właśnie te ziemie winny być w orbicie zainteresowania Cesarza, anie w jakaś tam Mazowiecka barbaria.

Cathan skwapliwie wykorzystywała to niezadowolenie na swą korzyść, dzięki odpowiednio dużym łapówką dostarczonym do odpowiednich rąk, podżegała niezadowolenie wśród arystokracji Imperium. Roznieciła ona także lęk przed wojną z Imperium Burkhanidzkim, zaratusztriańską Persją. Plotki jakoby Persowie szykowali się do kolejnej wojny z Bizancjum o tereny Armenii, w wielu wzbudzały niepokój, zmusiło to Theoktistosa do wysłania części swych wojsk na granicę z Persami, ułatwiając zadanie Henrykowi. Ku ironii Cathan wyświadczyła Cesarzowi Bizancjum przysługę gdyż Persowie faktycznie najechali tereny Armenii kilka lat później.


Mazowieccy rycerze w walkach z Bizantyjczykami.

Henryk ze swą 45 tysiączną armią dotarł do Mołdawii, nim zjawili się tam Bizantyjczycy, pozwoliło mu to zaplanować zasadzkę na nadchodzących z południowego-wschodu wrogów, mając do swojej dyspozycji armie liczącą 45 tysięcy ludzi, dokonał on podziału swych sił. Z liczącą 15 tysięcy ludzi armią ruszył on dalej na południe w kierunku Besarabii gdzie spodziewał się spotkać wojska Bizantyjskie. Pozostałe 30 tysięcy ludzi zostawił on w okolicach miasta Jassy, gdzie to Henryk chciał zwabić swych przeciwników. Wedle jego przewidywań na terenie Besarabii, zwiadowcy natknęli się na Bizantyjską armie podążająca w kierunku północno-zachodnim, wedle ich szacunków armia ta składała się z 30-35 tysięcy. Gdy podjazdy Bizantyjskie dostrzegły jego wojska w okolicach Kiszyniowa, miasta będącego czasowym postojem jego wojsk, rozpoczął on odwrót w kierunku północnym w okolice Jassy.

Zwiadowcy potwierdzili przepuszczenia Henryka iż Bizantyjski dowódca złapał jego przynętę, chciał on zapewne dopaść i zgnieść mniej liczne wojska Mazowieckie, nie zdając sobie całkowicie sprawy iż wpada w zastawione sidła. Henrykowi udało się dotrzeć do Jassy na dwa dni przed Bizantyjczykami, dał on wypocząć swym ludziom wyczekując nadejścia przeciwnika, zarazem sprawdzając miejsce przyszłej bitwy. Pozostawione 30 tysięcy podzielił na dwie chorągwie po 15 tysięcy ludzi, które pozostawały w ukryciu w pobliskich borach.

Gdy 15 czerwca 1256 roku, Bizantyjczycy przybyli na pola otaczające Jassy, armia Henryka stała gotowa i wypoczęta. Bitwa mająca swoje miejsce w ciągu następnych kilku godzin, zakończyła się Mazowieckim zwycięstwem.Żołnierze Bizantyjscy wyczerpani pogonią po terenach Mołdawii, za uciekającym zdawać się było Henrykiem, szybko ulegli gdy z pobliskich lasów zakatowani zostali przez dodatkowych przeciwników. To znamienite zwycięstwo jednak nie przyniosło końca temu konfliktowi. Armie Theoktiosa w przeciągu kolejnych czterech lat kilku kilkukrotnie ponawiały ataki przez Mołdawię za każdym razem z podobnym rezultatem.



Pod koniec roku 1256, Cathan wraz z Henrykiem, znaleźli dla obecnie, 10 letniego Jakuba odpowiednią kandydatkę na małżonkę. Viola księżna Chrobacka, była blisko pięć lat starsza od niego, jednak była to idealna partia dla Mazowieckiego monarchy. Ich potomstwo miało by zarazem odziedziczyć tron Cesarstwa jak i księstwo Chrobackie. Przemysław założyciel dynastii Przemyskiej, planował wrzenie się w dynastie Chrobacką, chciał on w ten sposób włączyć te ziemie w skład Cesarstwa Mazowieckiego, jednak za jego życia nie było ku temu sposobności. Dopiero teraz Henrykowi udało się zrealizować plany swego ojca.




Sierpniem roku 1260, rozpoczęte zostały negocjacje pokojowe pomiędzy Cesarstwem Mazowieckim a Imperium Bizantyjskim. Kanclerz Mazowiecki Konrad z Braniboru, wyruszył z poselstwem do Konstantynopola, celem jego miało być uzyskanie jak najlepszych warunków pokojowych, ideałem dla Cathany byłoby zrzekniecie się roszczeń Theoktistosa do tronu Mazowieckiego. Rokowania pokojowe trwające w stolicy Bizantyjskie Imperium trwały do października tegoż że roku, w ich trakcie udało się tylko uzgodnić obu stroną zawarcie pokoju na warunkach iż żadna ze stron biorących udział w konflikcie niczego nie traci ani nie zyskuje, jednym słowem podpisano biały pokój.

Choć wojna ta nie zakończyła się zwycięstwem dla Mazowsza, to udało się utrzymać Jakuba II na tronie. Konflikt ten miał daleką idące konsekwencje dla Imperium Bizantyjskiego, wojska Theoktistosa zostały w większej części zniszczone w czasie walk prowadzonych w Mołdawii. Gdy w roku 1267 wybuchła wojna z Persami, Bizantyjczycy nie mogli przeciwstawić się im w odpowiedni sposób. By móc nawiązać walkę zaciągnięte zostały chorągwie zaciężne, dzięki temu udało się na pewien czas oddalić widmo porażki. Jednak wojna z Mazowiom jak i ten ciągnący się blisko 6 lat konflikt opustoszył kufry Cesarskie, nie otrzymując żołdu jedna z chorągwi zbuntowała się, zajęła ona Konstantynopol, w trakcie walk zginął Theoktistos wraz z całą swą rodziną, śmierć poniosła także ciotka Jakuba, Grzymisława. W roku 1273 Wschodnie Cesarstwo Rzymskie oficjalnie przestało istnieć, wydarzenie to kończyło pewną epokę, czas ostatniego spadkobiercy Cesarstwa Rzymskiego przeminął.​

 

Odcinek 47
1260-1265​

Zakończenie wojny z Bizantyjczykami, przyniosło Cesarstwu Mazowieckiemu okres wytchnienia. W czasie następnych pięciu lat, Cesarstwo nie było zaangażowane w żaden znaczniejszy konflikt zbrojny. Większość czasu, w tym spokojnym okresie wykorzystana została na odbudowę osłabionych ciągłymi wojnami, wojsk Cesarskich. Na szeroką skalę przeprowadzano także osadnictwo na terenach podbitych przez Jakuba I, miedzy innymi w Semigalii a także na ziemiach wchodzących uprzednio w skład Rusi Kijowskiej. Obszary te były mało zaludnione, w wyniku powstania pogańskiego, nieliczne osady które nie ucierpiały w czasie podboju Jakuba I, stały obecnie ruiną. By zaradzić temu przeprowadzane były masowe nadania przywilejów osadniczych na tych terenach, wszyscy chętni chłopi z ziem należących do Cesarza jak i innych możnowładców mogli się ubiegać o prawo do zasiedlenie tych ziem.


Jakub i Henryk w trakcie podpisywania edyktu osadniczego.

Edykt regenta, Henryka, który podpisany został przez już wówczas 15 letniego Jakuba, tworzył nowy rodzaj prawa osadniczego, była to forma umowy zawieranej pomiędzy panem ziemi a osadzanymi na niej chłopami. Wedle jej zapisów, grupy chłopów z terenów centralnej części Cesarstwa, ziem wchodzących w skład prywatnej domeny monarchy Mazowieckiego jak i Wielkiego Księstwa Halicko-Podolskiego oraz Wielkiego księstwa Czesko-Morawskiego, mogli za zgodą swych panów opuszczać swe wioski celem osiedlenie się na nowych ziemiach. Edykt ten zobowiązywał chłopów do tworzenia grup osiedleńczych których liczba nie mogła być mniejsza niż pięćdziesiąt osób, mieli oni z pośród siebie wybrać sołtysa który reprezentował by ich interesy wobec nowego panna, na terenie podawanym zasiedleniu. Nowy pan chłopów zobowiązany był w tym prawie do osadzani ich na jak najlepszych gruntach rolnych w jego domenie, często wiązało się to z przepędzeniami pogan którzy nie nawrócili się na wiarę chrystusową.

W prawie tym zawarte były też okresowe przywileje osadzanych chłopów, przez okres 20 lat chłopi zwolnieni byli ze wszelkich rodzajów danin wobec pana do którego należały owe grunty, po tym okresie zobowiązani byli do płacenie czynszu oraz daniny w naturze. Każdy z nich otrzymywał jednakową ilość ziemi pod uprawę było to zazwyczaj od 1 do 2 łanów. Stosowanie pańszczyzny miało zostać ustalone miedzy sołtysem a właścicielem gruntów, prawo to dawało tutaj trzy możliwości, chłopi byli całkowicie zwolnieni z pańszczyzny, mogli pracować dla swego panna 4 lub 8 razy w miesiącu. Każdy z chłopów posiadał prawo do opuszczenia wsi, jednak dopiero odpracowaniu co najmniej połowy okresu wolnizny, było to w praktyce około 10 lat, pod warunkiem iż uregulowane zostaną wszystkie świadczenia na rzecz właściciela gruntu. Sądem pierwszej instancji miała być ława wiejska powoływana przez osadników, sołtysowi wybieranemu przez chłopów, pełniącemu rolę zasadźcy, przysługiwało większe gospodarstw, prawo do prowadzenia karczmy i młyna oraz części świadczeń chłopskich; przewodniczył też ławie wiejskiej. Prawo osiedleńcze, powstała we współpracy Henryka oraz innych członków rady Cesarskiej, Jakub II uczestniczył w jego tworzeniu, było to inicjatywą jego matki, nazwane zostało prawem Henrykowskim, na cześć jego twórcy, Henryka regenta Cesarskiego.


Chłopi przy pracy.

W okresie tych pięciu lat, wprowadzane zostały nowe techniki uprawy roli, który rozpowszechniały się na zachodzie Europy, upowszechnione stało się stosowanie trójpolówki, był to sposób uprawy roli polegający na podzieleniu pola na trzy części. Co roku uprawiane były tylko dwie z nich, a trzecia ugorowała, co miało pozwalać na odpoczywanie gleby. Jedno pole obsiewano jesienią zbożem ozimym, drugie obsiewano wiosną zbożem jarym, a trzecie pole ugorowane stanowiło pastwisko. Co roku zmieniana była kolejność uprawy poszczególnych pól. Ugorowano ziemię, która wiosną obsiana była zbożem jarym dojrzewającym później niż ozime. Po zbiorach jarych, pole stawało się pastwiskiem do jesieni następnego roku, kiedy obsiewano je oziminą. W większości wypadków grunty całej wsi podzielone były na 3 części, a poszczególni właściciele mieli udział w każdej części. Coraz częściej stosowane także były nowe narzędzia przy uprawie, miedzy innymi pług z odkładnicą, brony. Pozwalało to na uzyskiwanie wyższych plonów a także i wyżywić większą liczbę ludzi.




Koniec roku 1260, przyniósł radosne wieści, władca Ilkhnatu Megetu, porzucił swe pogańskie bóstwa i przyjął chrześcijaństwo. Megetu otrzymał chrzest z rąk nestoriańskich batiuszków. Nestorianizm był chrześcijańską doktryna zapoczątkowana w latach 428-431 w wyniku kontrowersji powstałej wokół nauczania Nestoriusza, patriarchy Konstantynopola. Dotyczyły one tematu relacji między dwiema naturami, boską i ludzką, Jezusa Chrystusa. Potępiona jako herezja przez sobór efeski z roku 431, jednakowoż fakt przyjęcia przez Mongolskich wojownik wiary w Chrystusa zbawiciela była wielce budująca, dawało to też możliwość zacieśniania relacji z tym potężnym państwem powstałym na stepach.



Cathania wraz z Henrykiem doszli do zgody iż pogańskie królestwo Liwońskie powinno zostać unicestwione, wynikało to głownie z nieustanych grabieżczych najazdów przeprowadzanych przez tych pogan, w celu tym zamierzali wysłać do Papieża prośbę o zwołanie krucjaty przeciwko tym bałtom. Od co najmniej dwóch stuleci Cesarstwo Mazowieckie prowadziło wojny z bałtyckimi poganami spychając ich coraz bardziej na północ. W imieniu Jakuba II, Henryk wysłał do stolicy Piotrowej prośbę o możliwość dokonania krucjaty przeciwko Liwończykom. Theodoruss IV przystał na tą prośbę i latem roku 1261, ogłosił krucjatę przeciwko pogańskiemu królestwu Liwonii. Vaidginas II, znalazł się w trudnej sytuacji krucjata przeciwko jego państwu, mogła zakończyć się całkowitym unicestwieniem bytu państwowego Liwończyków.

By uniknąć całkowitej zdawać by się było anihilacji, Vaidginas sprowadził na swój dwór, szwedzkiego biskupa który ochrzcił go wraz całą rodziną, w dalszych latach nawróceni zostali pozostali, możnowładcy Liwońscy. Chrzest Liwonii oznaczał, koniec łatwej ekspansji w kierunku północnym dla Cesarstwa Mazowieckiego, zarazem kończył okres wypraw łupieżczych na przygraniczne tereny prowadzonych przez Liwończyków. Osadnicy mogli nareszcie bezpiecznie zasiedlać te obszary.



Cathan postarała się by jej dwie córki wyszły za odpowiednich kandydatów, Pechna najstarsza z trójki rodzeństwa, poślubiła Gómeza I króla Kastylskiego, Gómez wywodził się z dynastii która niedawno objęła władze w Kastylii, wobec czego szukał silnych sojuszników. Cathana przystała na propozycje tego małżeństwa, młodsza z jej córek Kazimiera, wydana została za Aimera. Władcę Królestwa Lombardzkiego, który był dalszym krewniakiem Jakuba II, Aimer był wnukiem Euforyzany córki Przemysława, pradziadka Jakuba II. Oba te małżeństwa zawarte zostały pomiędzy rokiem 1262 a 1264, oba te związki zaaranżowane zostały lata wcześniej. W tym też czasie Cathan powiła Henrykowi syna, Odona, będącego przyrodnim bratem Jakuba, sam Henryk nie nacieszył się swym dziedzicem gdyż zmarł w niecały rok później.



Jakub II, osiągnął wiek męski 14 stycznia 1264 roku, po swym ojcu odziedziczył on naturalny instynkt przywódczy, który razem z latami poświęconymi na edukacje aspektów militarnych, zaowocował iż Jakub stał się ekspertem w rzemiośle wojennym. Pragnął on także dokonać pomsty na tych którzy zgładzili jego ojca, Jakuba I, od wczesnych lat młodzieńczych Henryk i Cathani wpajali mu nienawiść do pogańskich Rusinów zamieszkujących ziemie Nowogrodu i Kijowa, Jakub II z całego serca chciał pomścić śmierć swego ojca, a jakże by inaczej by tego można było dokonać niż nie najeżdżając tych ziem.



W miesiąc po ukończeniu przez Jakuba II 16 urodzin, w Poznaniu odbył się ślub, pomiędzy nim a Violą, księżną Chrobacką. Ceremonia ta miała miejsce w katedrze Poznańskiej, biskup Władysława Olkowski udzielał ślubu swemu suwerenowi i jego wybrance. Następnie Jakub i Viola uczestniczyli w biesiadzie weselnej, na którą zjechali wszyscy dostojni i lennicy Cesarza Mazowieckiego. W czasie uczty zwyczajowo dokonano pokładzin, Cathan dopilnowała by młodej parze nikt nie przeszkadzał, po tym jak służba wyniosła zakrwawione prześcieradło świadczące o skonsumowaniu małżeństwa a zarazem dziewictwie panny młodej, rozpoczęły się tygodniowe uczty i zabawy w zamku Poznańskim. Kolejne dni po zakończeniu wesela, poświęcone zostały na świętowanie, prostaczkowie mogli najeść się do syta pozostałościami z weselnej uczty Jakuba II.​

 

Odcinek 48
1265-1270




Jakub II syn Jakuba I, wnuk Jana I, prawnuk Przemysława I "Bękarta", czwarty władca Mazowiecki z dynastii Przemyskiej. Wchodząc w dorosłość cechował się cierpliwością, sprawiedliwością w osądzaniu sporów miedzy podanymi, odwagą którą okazywał w czasie polowań na grubego zwierza, ambicją wpajaną przez Cathan, a także umiejętnościami krasomówczymi, zachowywał się też przyjaźnie wobec swych wasali i podanych. Mimo tych wszystkich pozytywnych cech, Jakub nadal był postrzegany przez niektórych jako spadkobierca bękarciego potomka Zygmunta IV, którego rodzina też nie pochodziła z prawego łoża. Postanowił on iż najlepszym sposobem na za legitymizowanie władzy jaką dzierżył nad Cesarstwem, było ekshumowanie cześć swych przodków, wykonie dla nich nowych wspaniałych sarkofagów z odpowiednimi maskami pośmiertnymi. Jakub II, nakazał by artyści przyłożyli się do oddania podobieństwa następujących po siebie władców Cesarstwa Mazowieckiego, zależało mu na tym by Przemysław I, jego pradziad miał niemal identyczny twarz jak Zygmunt IV, którego nieślubnym synem był on, podobnie postąpiono w przypadku nagrobków Zygmunta I "Okrutnego"i Bolka II, miało to świadczyć o ciągłości władzy w Mazowii, wywodzącej się bezpośrednio od Siemomysła "Założyciela", pierwszego króla Mazowieckiego.

Mimo iż Jakub oficjalnie objął we władanie swą spuściznę, Cathan nadal starała się kontrolować politykę Cesarstwa Mazowieckiego, prowadziło to do wielu konfliktów pomiędzy Jakubem a jego matką, postawa jego małżonki Violi także nie ułatwiała życia młodego Cesarza. Żądała ona od niego by odsunął on swą matkę całkowicie od władzy w Cesarstwie Mazowieckim, problem wynikał z faktu iż obie te kobiety były do siebie niezwykle podobne pod względem charakteru i nie potrafiły znieść swego towarzystwa. Jakub nie potrafił w pełni przeciwstawić się Cathan, posiadała ona nad swym synem pewną mentalną kontrolę, będącą wynikiem jego przeżyć z czasów rebelii Władysława, ciągłe kłótnie z Violą niosły się echem po korytarzach pałacu w Poznaniu, nie przynosząc nic konkretnego do problemu w jakim znalazł się Jakub. Dopiero gdy Cathan zgodziła się na pewne ustępstwa wobec nowej Cesarzowej, Jakubowi udało się odetchnąć.




Opuściła ona stolicę Cesarstwa i osiadła w jednej z wielu zamków wchodzących w skład domeny swego syna, zamieszkała na Wawelu w Krakowie, z skąd kontrolowała po cześć poczynani swej synowej, dzięki zaufanej siatce szpiegów i stroików znajdującej się na dworze Poznańskim. Viola wiedziała iż znajdowała się pod ciągłą obserwacją swej teściowej, jednak będąc w stanie błogosławionym z dzieckiem jej syna, nie obawiała się z jej strony żadnego zagrożenia, mogącego narazić na szwank dobre imię Jakuba lub życie jego potomka. Musiała się ona pogodzić z tym iż będzie musiała się podzielić z Cathaną wpływem na Jakuba i Cesarstwo Mazowieckie. 26 sierpnia 1266 roku, na świat przyszła córka Jakuba i Violi, dziecko to otrzymało od swych rodziców na imię Dobrawa.



Belgunutei w wieku szenastu lat.

Jakub, rozumiejąc iż Ilkhanat, stał się w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat jedną z najpożyteczniejszych sił w regionie i mimo iż Cesarstwo Mazowieckie aktualnie nie miało czego się obawiać z jego strony, gdyż nie dzieliło z tym państwem granic, a tereny kontrolowane przez nestoriańskich mongołów znajdowały się dalej na wschód od jego ziem, pragnął on w jakiś sposób zacieśnić stosunki z nimi. Okazja ku temu nadarzyła się gdy Chanowi Megetu, urodził się pierworodny syn Belgunutei, postanowił on wykorzysta tą sytuacje to zacieśnienia relacji. Latem roku 1267 wysław on do stolicy Ilkhantu , Buchary , poselstwo z propozycją zaręczenia pomiędzy Dobrawą a Belgunuteiem. Odpowiedź uzyskana w rok później okazała się pozytywna, dwu letnia Dobrawa i jednoroczny Belgunutei w przyszłości mili się pobrać wedle ustaleń pomiędzy Jakubem a Megetu.

Megetu w przesyłanych pozdrowieniach dla Jakuba, przekazywanych za pośrednictwem poselstwa powracającego do Cesarstwa, wyrażał się wielce pochlebnie o ojcu i imienniku obecnego Cesarza oraz by i on był tak wielkim wojownikiem jakim był Jakub I. Ojciec Jakuba II, Jakub I, zyskał wśród Mongołów miano wielkiego wojownika, wynikało to z faktu zwycięstwa jakiego odniósł on nad siłami Złotej Ordy w bitwie stoczonej na polach Pierwomajska. Nikomu do tej pory nie udało się zatrzymać machiny wojennej stworzonej przez Dżyngis chana, dlatego Megetu uznał iż bóg tych zachodnich wojowników musiał mieć coś z tym wspólnego, był to jeden z powodów przyjęcia przez niego nestorianizmu, a także o przyjęciu propozycji o połączeniu obu ich rodzin więzami krwi w postaci potomstwa jakiego miało przyjść na wiat z małżeństwa Dobrawy i Belgunuteia.

Lipcem roku 1268, Jakub II, rozpoczął realizacje swych zamiarów, dotyczących podbojów na wschodzie. Za swój pierwszy cel obrał on tereny Rusi Nowogrodzkiej, która to nie uległa jego ojcu w wojnie z roku 1248. Celem tak jak i w tedy, były ziemie wchodzące w skład księstwa Połockiego. Do przeprowadzenia najazdu Jakubowi udało się zgromadzić armię liczącą 56 tysięcy zbrojnych. Po około dwudziestu latach Jakub, miał wywrzeć swą zemstę na Nowogrodzkich Rusinach, chciał on także zmyć w ten sposób haniebną porażkę jakiej Cesarstwo doświadczyło z rąk tych pogańskich psów. 12 sierpnia w ciepłe letnie popołudnie, wyruszył on na czele swych wojsk w kierunku granic z pogańskimi Nowogrodczykami, marsz ten potrwała około dwóch miesięcy, w jego trakcie kolejni wasale przysyłali Jakubowi swoich rycerzy, 14 października wkroczył on na tereny przeciwnika rozpoczynając kolejną wojnę Cesarstwa Mazowieckiego z poganami na wschodzie.


Mitrofan po klęsce wojsk Nowogrodzko-Kijowskich.

Pod koniec roku 1268, wojska Jakub przystąpiły od oblężenie Witebska, zakładał on iż Mitrofan II przybędzie miastu z odsieczą, Witebsk był jednym z ludniejszych i bogatszych miast Rusi Nowogrodzkiej, jego utrata lub zniszczenie w znacznym stopniu zniwelowało by potencjał gospodarczy tego kraju. Jakub wychodził z założenie że jeżeli on to rozumie, to Mitrofan musi być także tego świadomy, odsiecz powinna być jego priorytetem. Rozumowanie Jakuba potwierdzone zostało, gdy w kilka tygodni później zwiadowcy poinformowali go iż dostrzeżone zostały połączone wojska Nowogrodzko-Kijowskie zmierzające w kierunku oblężonego miasta. Z sprawozdań jakie on otrzymał układał się obraz armii w sile 49-51 tysięcy ludzi, dowodzonych przez Mitrofana II, Wielki Kniaź Kijowski Rogovold II, syn Rogovolda I, mordercy Jakuba I, przybył z pomocą Nowogrodowi.

Bitwa Witebska miała zdecydować o zwycięstwie tej wojny,Jakub postanowił podejść swych przeciwników i zaatakować ich z zaskoczenia, gdy jego zwiadowcy obwieścili mu iż wojska Rusinów znajdują się niecałe dwa dni drogi od Witebska, wyruszył on im na spotkanie pozostawiając pod miastem około 5-7 tysięcy ludzi w celu kontynuowania oblężenia. Udało mu się późnym wieczorem 12 listopada podejść pod obozowisko połączonych sił Nowogrodzko-Kijowskich, jego stanęła niezauważona naprzeciw wojsk sprzymierzonych Rusinów. By nie zdradzić obecności swych wojsk Jakub zakazał jakiegokolwiek paleni pochodni i ognisk w czasie marszu czy odpoczynku, nie zaryzykował on też starcia w ciemnościach ze swymi wrogami, pozwolił on odpocząć swym rycerzom. Wczesnym rankiem następnego dnia, Ruscy wojowie ujrzeli Mazowiecką armie, która powinna znajdować się pod Witebskiem, tuż przed swym obozem, ustawioną w szyku bojowym i gotową do natarcia. Zaskoczenie wojsk przeciwnika przez Jakuba było pełne, Rusini na dodatek nie umocnili swego obozu, zakładali oni iż nie spotkają tutaj Mazowszan. Uderzenie wojsk Mazowieckich poszło na oba skrzydła armii Nowogrodzko-Kijowskiej, w ten sposób Jakub chciał okrążyć swych wrogów.



W momencie natarcia Mazowieckich wojsk, sporej grupie ruskich zbrojnych udało się wydostać się z okrążenia, na widok Cesarskiego sztandaru ich dowódca Vasyl Kyrich, skierował natarcie swych ludzi na Jakuba i jego rycerzy. W wyniku tego starcia Vasylowi udało się zmierzyć w pojedynku z Mazowieckim władcą, którego Jakub niemal nie przypłacił życiem, potężny zamach Vasyla zmiażdżył tarcze Jakuba, mięśnie i kości jego lewej reki zostały zdruzgotane i porozrywane niemiłosiernie , jedynie szybka reakcja jego ludzi którzy zabili Vasyla nim ten zdążył zadać ostateczny cios uratowała Jakuba przed losem jaki spotkał jego ojca. Klęska wojsk Ruskich nastąpiła gdy Mazowieckie siły zamknęły okrążenie, chaos i panika tylko spotęgowała ogrom poniesionej przez nich porażki. Mitrofanowi jak i Rogovoldowi udało się wyrwać z okrążenia, obaj pozostawili swych wojów na łaskę Jakuba, który nie okazał żadnej litości, jedynie znaczniej urodzeni bojarzy byli brani do niewoli. Sam konflikt jednak trwał do roku 1270, gdy Mitrofan wysłał poselstwo do Jakuba, który znajdował się w zdobytym Witebsku. Jakub w wyniku pojedynku z Vasylem, znajdował się w stanie agonalnym, jego medycy nie mogli uratować zdruzgotanej kończyny, jedynym sposobem na uratowanie życia jego Cesarskiej mości, była amputacja poniżej łokcia.



Wojna dobiegła końca jesieniom roku 1270, kiedy Mitrofan II, wielki Kniaź Nowogrodzki, rozpoczął rokowania w sprawie zakończenia tegoż że konfliktu. Musiał on uznać całkowitą porażkę swych wojsk, dalsze kontynuowanie było bezcelowe księstwo Połockie nie mal w całości znajdowały się pod kontrolą Jakuba II, Mitrofan jak i Kniaź Kijowski Rogvolod II, nie mogli wystawić kolejnych wojsk do walki z armiami Jakuba, w tej sytuacji jedynym wyjściem było podanie się, nim Jakub wyruszy grabić i plądrować ziemie poza księstwem Połockim. Posłowie Mitrofana próbowali układać się z Jakubem, jednak on nie zamierzał w jaki kol wiek umniejszać porażki swych przeciwników, żądając wszystkich ziem zajętych do tej pory przez jego rycerzy jak i tych tych nadal wolnych od kontroli na obszarze Połocka, pond to Mitrofan jaki Rogovold mieli zapłacić, równowartość 20 tysięcy denarów w srebrze lub złocie. Warunki postawione przez Jakuba były twarde i trudne do przyjęcia, jednak zdając sobie sprawę ze skali porażki Mitrofan II ugiął się i przystał na nie. Jakub który zwycięsko wyszedł z tej wojny, choć okaleczony, w swym mniemaniu odzyskał utracony honor rodziny Przemyskiej.



Po powrocie z tej wyprawy, Jakub zajął się sprawami następcy tronu Mazowieckiego, odwiedzał on komnaty swej małżonki Violi regularnie,w celu spłodzenia męskiego potomka, z powodu utraty połowy lewej reki było to dość trudne zadanie. Obecnie jedynie przyrodni brat Jakuba, Odon, syn z drugiego małżeństwa Cathan, syn Henryka, dziedziczył by Cesarstwo w wypadku śmierci Jakuba. Odon miał zaledwie 6 lat, po śmierci Henryka władał w Wielkim Księstwem Litewskim, regentem tam była Cathan która w imieniu swego drugiego syna sprawowała władzę. Po kilku tygodniach nadworni medycy potwierdzili przypuszczenia Violi iż znalazła się ona w stanie błogosławionym, wieczorne wizyty Jakuba w komnatach swej żony, przyniosły rezultaty. W osiem miesięcy później powiła ona chłopca, pierworodnego syna Jakuba, a zarazem dziedzica tronu, Jakub nadał na imię chłopcu Władysław. Poród odbył się bez większych komplikacji, oboje Viola i chłopczyk byli silni i zdrowi.



Drzewo genealogiczne dynastii Przemyskiej.​

 

Odcinek 49 (1270-1275)

Odcinek 49
1270-1275



Początek roku 1270, był okresem wprowadzania przez Jakuba II, reformy systemu monetarnego. W Cesarstwie dość powszechnie stosowane były monety rożnego pochodzenia, najbardziej popularne były denary pochodzące z ziem księstw niemieckich jak i tych bitych przez królestw Bawarskiego, monety te swą popularność zawdzięczały dużej zawartości czystego srebra, poprzednicy Jakuba nie przykładali dostatecznej wagi do kontroli monet bitych w mennicach Mazowieckich, jak i do posiadania całkowicie własnego rodzaju środka płatniczego. Jakub rozumiał iż z własną monetą wiąże się prestiż i potęga państwa, a zarazem monarchy który nim władał. Dlatego rozpoczął on produkcje swych własnych monet bitych w srebrze.

1 grosz mazowiecki bo tak określana miała być moneta Cesarstwa, ważyć miała około 3,2 gramów, z czego 0,2 grama miała stanowić miedź, pozostały 3 gramy zawierać miały najczystsze możliwe srebro. Monety te na awersie posiadać miały wizerunek Jakuba II, na rewersie natomiast herb Cesarstwa mazowiecki, czarnego orła z korną. Produkcja tych monet miała znajdować się pod całkowitą kontrolą korony Cesarskiej, tylko wybrane mennice na obszarze prywatnej domeny Jakuba II, uzyskiwały zgodę na ich bicie, ich produkcja rozpoczęta została niemal natychmiast po tym jak Jakub zatwierdził zaprezentowane mu przez pracowników mennicy monety. Mazowieckie grosze szybko rozpowszechniły się na ziemiach Cesarstwa, dzięki preferencyjnej polityce stosowanej przez dwór w Poznaniu, lennicy Jakuba musieli płacić swe zobowiązanie właśnie w tej monecie dopiero w wypadku gdy nią nie dysponowali mogli płacić innymi jednak musiały one zostać przeliczane wedle mazowiecki grosza. Monety te zdobyły też swą popularność za granicami Cesarstwa, w późniejszych latach Jakub zaczął bić także złote monety o wadze 2,2 gramów, które nazywano potocznie złotówkami.


Doquz w wieku 16 lat.

Jakub planował zaręczyć swego syna z księżniczką Ilkhanatu, Doquz w tym celu ponownie wysłał posłów do Chana Metegu rezydującego, w Bucharze. Kolejna wyprawa dyplomatyczna do Ilkhanatu powierzona została kanclerzowi Cesarskiemu Mieszkowi Rogalskiemu, przeprawił się on wpierw morzem Czarnym do Gruzji, gdzie ugoszczony został w Tbilisi, przez Dawida III. Spędził on w królestwie Gruzińskim kilka tygodni, nim wyruszył w dalszą podróż, morzem kaspijskim. Po dotarciu do Buchary, musiał odczekać kilka dni nim udzielona mu została audiencja u Megetu, w jej trakcie zaprezentował on dary jakie przesyłał Jakub II, z wyrazami szacunku i przyjaźni wobec wielkiego chana. Propozycja zawarcia kolejnego mariażu pomiędzy oba rodami została przyjęta, Mieszko mógł wrócić do Cesarstwa z dobrymi wieściami dla Jakuba.



Ruś Kijowska osłabiona po porażce sojuszu Nowogrodzko-Kijowskie w wojnie z Cesarstwem Mazowieckim o księstwo połockie, stało się kolejnym celem ekspansji Jakuba II. Celem tej wojny było przyłączenie ziem księstwa Smoleńskiego w granice Cesarstwa Mazowieckiego. Armia licząca w przybliżeniu 70 tysięcy ludzi pod dowództwem Jakuba, miało dokonać najazdu na Ruś Kijowską, w mniemaniu Mazowieckiego władcy takie siły powinny całkowicie wystarczyć do pokonania jego przeciwników. Po przekroczeni granicy Jakub podzielił swe wojska na trzy 22,5 tysięczne armie których celem było zdobycie strategicznych grodów na obszarze księstwa kijowskiego. Wedel jego przewidywań Rogovold II nie wyszedł w pole by stawić mu czoło, po klęsce w bitwie z wojny o księstwo Połockie, nie dysponował on armią która mogła by powstrzymać Jakuba. Kolejne miasta i grody wpadały w ręce wojska mazowieckich do końca roku 1272, wojska Jakuba kontrolowały niemal całkowicie zimie księstwa Smoleńskiego, walki trwały jeszcze do kwietnia roku 1273.



Wojna zakończyła się podpisaniem porozuminia pokojowego, którego podpisania dokonano w zdobytym Smoleńsku, 11 kwietnia 1273 roku. Rogovold II, został zmuszony do zrzeczenia się ziem Smoleńskich na rzecz Jakuba ponadto musiał zapłacić daninę w srebrze równowartość 10 tysięcy groszy mazowieckich. Pięcioletni rozejm obowiązujący od podpisania pokoju obowiązywać miał do roku 1278, w tedy też Jakub planował ponownie najechać ziemie Rogovolda II.



Gdy wraz ze swymi wojskami Jakub powracał po zakończonej kampanii przeciwko Rusi Kijowskiej, wojska Złotej Ordy pod przywództwem jej nowego Chana Atlana, dokonały najazdu na południowe terytoria Cesarstwa Mazowieckie. Jakub na wieści o tym, w pośpiechu pokierował swe siły w tamtą stronę, mając nadzieje na powstrzymanie Atlana nim ten wyrządzi znaczne szkody w granicach jego państwa. Mongolskie wojownicy, w szybkim tempie zajmowały kolejne osady przy granicy, zatrzymali się oni dopiero pod Kijowem, który zdobyli nim wojska Jakuba zdołały przybyć miastu z odsieczą, Kijów został doszczętnie zniszczony, a wielu mieszkańców straciło swe życie, zdawać by się mogło iż Altan, pokieruje swe armie w stronę bogatszych miast w granicach Cesarstwa Mazowieckiego, jednak na wieści o zbliżającej się 70 tysięcznej armii Jakuba zaczął się wycofywać w kierunku Krymu. Marsz mongolskich sił opóźniały tabory z łupami oraz jeńcami zdobytymi w Kijowie i innych ziemiach na południe od tego miasta.

Jakubowi udało się dognić wojska Atlana w okolicach Krzywego Rogu, miasteczka przy granicy ze Złotą Ordą, wojska mongolskie znajdowały się w trakcie dokonywania przeprawy przez Dniepr, spora cześć wojsk mongolskich nadal znajdowała się po zachodniej stronie rzeki. Zmusił on swe wojsk do forsownego marszu by dopaść mongołów, mimo zmęczeni jego ludzie rządni byli krwi, widać to było po wyrazie ich twarzy gdy mijali kolejne spalone wsie, miasta i zamki w drodze na południe. Natychmiast po dotarciu do miejsca przeprawiani się mongolskich wojsk, nakazał on szarże swej kawalerii, lekko jak i ciężko zbrojnej, po prawej stronie rzeki znajdowało się około 45 tysięcy wojowników, zmasowane natarcie 70 tysięcznej armii, przygniotło ich, wielu utopiło się w samym Dnieprze większość poniosła jednak śmierć z rąk mazowieckich rycerzy. Bitwa ta miała swoje miejsce 12 sierpnia 1274 roku.

Chan Atlan, przyglądał się zagładzie swej armii bezpiecznie z lewego brzegu rzeki gdzie przeprawiła się cześć jego wojsk około 20 tysięcy ludzi, nie udało mu się przeprawić łupów i jeńców, ci pozostali po zachodniej stronie, później zostali oswobodzeni przez Jakuba. Po tym zwycięstwie wojska mazowieckie rozpoczęły marsz na północ w stronę innych przepraw przez Dniepr. Jakub chciał odegrać się na Atlanie i zanieść wojenną pożogę na jego terytorium, jednak wojska mongolskie zawsze ubiegały Mazowszan w dotarciu do kolejnych przepraw, stanowczo uniemożliwiając wojskom Jakuba dokonania bezpiecznego przeprawienia na drugą stronę rzeki. Cesarz nie chciał ryzykować podejmowania ryzyka poniesienia olbrzymich strat, które dokonały by się w wyniku przeprawiania się, w takiej sytuacji.



Chan Atlan, uznał swą porażkę w niecały rok później, gdy pewnym było iż Jakub z posiłkami z reszty Cesarstwa spróbuje dokonania przeprawy przez Dniepr, Atlan wysłał do niego poselstwo z prośbą zawarcia pokoju. Jakub emocjonalnie zareagował na wizytę mongolskich posłów, w pierwszej chwili chciał dokonać ich egzekucji, lecz opamiętał się i przedyskutował z nimi warunki jakie proponowane były przez Atlana. Jakub nie chciał dalej prowadzić wojny z mongołami, nie przyniosło by to żadnych korzyści w danej chwili, kolejne walki zaowocowało by poniesieniem kolejnych strat w ludziach. Pokój został zawarta grudniem roku 1275, na mocy tego postanowienia Chan wypłacał Jakubowi trybut w wysokości 16 tysięcy gramów złota, pokój ten miał obowiązywać przez pięć kolejnych lat, do roku 1280.​

 

Odcinek 50 (1275-1280)

Odcinek 50
1275-1280​

Najazd Złotej Ordy, spustoszył południowo-wschodnie kresy Cesarstwa Mazowieckiego. Tereny te przez kolejne dziesięciolecia będą powracać do stanu sprzed łupieżczej wyprawy Atlana. Ponowne zagospodarowanie zniszczonych terenów, było kosztownym przedsięwzięciem dla lenników korny Cesarskiej, dlatego Jakub postanowił o obniżeniu podatków dla wasali którzy zostali najbardziej dotknięci ostaniom wojną. Zwycięstwo nad mongolskimi wojownikami Atlana, przyniosło Jakubowi sławę i prestiż wśród wielu europejskich władców. Wieści o jego sukcesie dotarły także do Buchary, Chan Ilkhanatu Megetu, przesyłał on Jakubowi swoje wyrazy uznania i szacunku. Ilkhant i Złota Orda od niemal pięćdziesięciu lat prowadziły ze sobą wojny, konwersja Megetu na Nestorianizm tylko zaogniła sytuacje miedzy niegdyś bliskimi sobie państwami mongolskimi.



Jakub postanowił odbyć pielgrzymkę do ziemi świętej, chciał w ten sposób podziękować opatrzności za sukces w wojnie ze Złotą Ordą. Pielgrzymka ta wymagała przedsięwzięcia odpowiednich przygotowań, kalectwo Jakuba, dodatkowo komplikowało sytuacje. Pod jego nie obecności wspólnie sprawować miały rządy Viola małżonka Jakuba oraz jego matka Cathan. Z Poznania Jakub wyruszył 12 sierpnia 1276 roku, zabrał ze sobą świtę liczącą 5 najlepszych rycerzy służących w jego drużynie Cesarskiej. Pierwszym celem, w pielgrzymce do Jerozolimy była Wenecja, po dotarciu do tego portu Jakub chciał wynająć galerę na której pokładzie pożeglowałby przez morze śródziemne do ziemi świętej. W trakcie przeprawy przez górska przełęcz w Karpatach, zostali oni napadnięci przez zgraje rozbójników, Jakub nie zamierzał oddawać swego złota bandytom, w walce która się potem wywiązała odniósł on zwycięstwo, a banda została wybita niemal do nogi, ci którzy przeżyli to spotkanie, uciekli na samym początku walki.



Przeprawa przez Karpaty a potem równinę Panońską zajęła Jakubowi niecałe dwa miesiące, w ich trakcie, Jakub spotkał inną grupę pielgrzymów udających się do ziemi świętej, biedacy zostali obrabowani ze swych pieniędzy i nie mogli kupić żywności od chłopów mijanych po drodze, Jakub na widok ich tragedii postanowił podzielić się z nimi zapasami jakimi dysponowała jego kompania. Dalsza wędrówka do Wenecji zajęła w przybliżeniu około miesiąca, w jej trakcie nie wydarzyło się nic nadzwyczajnego ani niepokojącego. Po dotarciu do Wenecji udało się wynająć galerę która zabrała Mazowieckiego władcę na swym pokładzie w rejs po morzu śródziemnym. Rejs do portu w Akce, potrwał kolejny miesiąc. W swej drodze z Akki do Jerozolimy, Jakub napotkał grupę rycerzy zakonnych, łaskawie zaproponowali swą eskortę do świętego miasta, w czasie wieczornych dyskusji przy ognisku Jakub dzielił się ze swymi kompanami doświadczeniami z wojen w których do tej pory brał udział.



2 lipca 1277 roku, po prawie rocznej podróży Jakub dotarł do Jerozolimy, miasto to zrobiło na Mazowieckim władcy oszałamiające wrażenie, chrześcijanie z całego znanego świata zjeżdżali tu by oddać cześć panu. Wszędzie można było dostrzec najróżniejsze ubiory, zewsząd dochodziły do uszu dźwięk niezliczonych obcych języków, Jakub udał się w pierw odwiedzić grób pański, gdzie pomodlił się w podzięce za odniesione zwycięstwo nad pogańskimi mongołami. Następnie zwiedził to zadziwiające miasto, ujrzał ruiny świątyni żydowskiej z której pozostał tylko jedna ściana, nazywa przez żydów ścina płaczu. Jakub odwiedził także kościół zbudowany na szczycie wzgórza świątynnego, po zdobyciu Jerozolimy w trakcie krucjaty, krzyżowcy spalili meczet Kopuły na Skale,następnie został on zburzony , a na jego miejscu wybudowany został wspaniały kościół zajmujący całe wzgórze, Katedra Jerozolimska.



Pielgrzymka do ziemi świętej okazała się wielce pouczająca, dzięki obserwacji obcych dygnitarzy w czasie wizyty u Wielkiego mistrza zakonu joannitów, Jakubowi udało się podejrzeć obyczaje innych kultur. Droga powrotna do Mazowsza zajęła Cesarzowi kolejne dwa lata, w roku 1279 powrócił on ze swej pielgrzymki do ziemi świętej.



Kalectwo jakiego Jakub doznał w czasie wojny przeciwko Rusi Nowogrodzkiej, przyczyniło się do uzyskania przez Mazowieckiego władcę przydomka Jakuba pół-rękiego. Przydomek ten uzyskany został przez niego z faktu jego kalectwa, utracił on cześć swej lewej reki, która musiała zostać amputowane przez jego medyków, by uratować jego życie.



W trackie pielgrzymki do ziemi świętej, jaką Jakub odbywał w celu podziękowania opatrzności za zwycięstw w wojnie ze Złotą Ordą, matka Jakuba Cathan zmarła, jej śmierć wynikała ze słabego zdrowia z jakim od swych narodzin się borykała,wadę tą nadrabiała ona niezłomnym chartem ducha i woli. Po jej śmierci regencja w całości objęta została przez Violę małżonka Jakuba. Viola jednak zmarła w kilka miesięcy po tym jak Jakub powrócił do Poznania z ziemi świętej, szczątki obu tych ważnych dla Jakuba kobiet zostały złożone w kryptach Poznańskiej Katedry. Jakub postarał się by rzeźbiarze oddali jak najbardziej piękno jego zmarłej małżonki. Po śmierci Violi, Władysław odziedziczył księstwo Chrobackie, w imieniu małoletniego księcia sprawować tam miał władze wysłannik Jakuba, Mieszko z Trzciniarz. ​

__________________________________________________________________________________________________________________

Miał być 10 letni odcinek ale jakoś, tak wyszło że zrobiłem tylko opis pięciu lat.

 

Odcinek 51 (1280-1285)

Odcinek 51
1280-1285​

Stolica Mazowsza, Poznań, znajdowała się w żałobie po ceremonii pogrzebowej, w wyniku której Violi Chrobacka ukochana małżonka Jakuba II Pół-rękiego, została pochowana w katakumbach Katedry Poznańskiej. Jakub postarał się by miejsce wiecznego spoczynku jego żony, oddawało jej urodę, sarkofag w którym została ona złożona został pieczołowicie wykonany, tak by wizerunek Violi oddany został w najdrobniejszym szczególe. Sam sarkofag, wykonany został z białego marmuru sprowadzonego z Italii, specjalnie na zamówienie Jakuba, przyozdobiony został on także wieloma kwiecistymi wzorami.Jednak nie sama śmierć Violi wstrząsnęła tak Jakubem jak fakt tego, iż choroba która odebrała jej życie, nierozpoznana została przez żaden z nadwornych medyków anie też żadnego ze sprowadzony z zagranicy cyrulików. Wielu dworzan z otoczenia Mazowieckie władcy szeptało iż śmierć Violi nie mogła być wynikiem jakieś tajemniczej choroby i zapewne został ona otruta, jakąś egzotyczną trucizną.

Jakub jednak nie zdobył żadnych dowodów, na to by jego małżonka została, otruta co więcej nikt z żyjących w jego otoczeniu bezpośrednio nie skorzystał na jej śmierci, poza Władysławem, który odziedziczył po swej matce, księstwo Chrobackie. Małoletni książę jednak nie mógł tego dokonać, było to oczywiste dla Jakuba. Samym Księstwem Chrobackim w imieniu małoletniego Władysława władać miał regent, przysłany przez Jakuba, Mieszko z Trzciniarz. Gdy minął okres żałobny po śmierci Violi, wielu zaufanych doradców Jakuba nalegało na jego ponowny ożenek, sam Jakub niemal całe życie był kontrolowany przez silne kobiety, dlatego nie spieszyło mu się by ponownie stanąć na ślubnym kobiercu.

Jego stosunek do płci przeciwnej był skomplikowany, wynikał to z stosunków z matką jak i jego żoną, Cathan matka Jakuba była od najmłodszych lat nad wyraz wymagająca i nadopiekuńcza, okres wojny domowej głęboko wrył się w jego pamieć, w tym czasie jego matka uratowała mu życie, gdy razem z nią zbiegli z Poznania nim wojska buntowników dotarły do miasta. Cathan do zakończenia regencji sprawowała niemal pełną kontrolę nad Cesarstwem Mazowieckim, po tym jak Jakub poślubił Violę, nadal starała się mieszać w sprawy polityczne państwa, prowadziło to tylko do ciągłych konfliktów pomiędzy tymi obiema kobietami. Właśnie z tych powodów Jakub starał się jak tylko mógł odwlec swe następne małżeństwo, wszelkie możliwe kandydatki były zazwyczaj od razu eliminowane z najbardziej błahych powodów jakie tylko przyszły mu do głowy. Jednak gdy jego przyrodni brat Odon zmarł bez dzietne, pozostawiając mu Wielkie Księstwo Litewskie w spadku, Jakub ogłosił swe zaręczyny z ledwie 10 letnią córką Cesarza Abisyńskiego, Iesousyko.



Na początku roku 1280, Jerozolima święte miasto trzech wielkich politeistycznych Religi, została zdobyte przez wojska Sułtana Adnana III Rassida. Miasto to broniła się przez 12 tygodni, w czasie których obrońcy okazali niezłomny chart ducha w obliczu przeważających sił przeciwnika. Jednak ostatecznie muzułmańscy wojownikom udało się sforsować mury i wedrzeć się w obręb murów miejskich. W odwecie za rzeź jaką krzyżowcy urządzili w roku 1119 po zdobyciu miasta, wojska sułtana nie oszczędziły żadnego chrześcijanina czy to starca kobiety czy też dziecka. Wraz z upadkiem miasta przestało istnieć państwo Templariuszy w Palestynie, w krótkim czasie muzułmanie zajęli pozostałe twierdze i miasta znajdujące się w rekach templariuszy. Posiadłości tego zakonu obejmujące ziemie na półwyspie Iberyjskim wpadły w ręce królestwa Kastylijskiego, które odpowiedziało na wezwanie ze strony templariuszy by wesprzeć ich w walce z powstaniem Andaluzyjczyków,wojska Kastylijskie, stłumiły powstanie a potem zajęły forty i miasta zakonu, kończąc historie templariuszy w Hiszpanii. Po tym jak wieści o rzezi Jerozolimy dotarły do Vigiliusa IV, ogłosił on II krucjatę do ziemi świętej celem odzyskania grobu pańskiego z rąk niewiernych.

Jakub nie był zainteresowany by wesprzeć tą krucjatę w sposób militarny, choć do głębi przeżył wieści o losie Jerozolimy, to nie mógł pozwolić sobie na wyprawę do ziemi świętej gdy planował kolejną wojnę z sąsiednią Rusią Kijowską. Obiecał wsparcie moralne i finansowe Vigiliusowi, wysłał on mu 20 tysięcy groszy mazowieckich, na chociaż częściowe pokrycie kosztów tego przedsięwzięcia. Jakub nie zamierzał teraz wysyłać swych wojsk na kraniec znanego świata, prawie zakończył on przygotowania do wojny z Rusinami.



11 kwietnia 1281 roku, Jakub rozpoczął kolejną wojnę z Rusią kijowską, tym razem celem jego najazdu padło księstwo Perejasławskie, wojska Jakuba w sile 65 tysięcy ludzi, wymaszerowały z Poznania. Jakub zamierzał rozbić siły Kijowskie w bitwie a następnie przystąpić do oblężenia grodów. Wojska Mazowieckie przekroczyły granice 20 maja tegoż że roku, Jakub pokierował swe wojska bezpośrednio na Perejasław, którego oblężenie trwało przez następne 6 tygodni, miasto podało się gdy zakończyły się zapasy obrońcą Jakub zabronił swym wojskom dokonywania jakich kol wiek grabieży czy też gwałtów na miejscowej ludności. W ten sposób chciał zminimalizować problemy, w okresie po przejęciu władzy nad ludnością ruską. Rogovold nie spieszył z odsieczą Perejasławiowi, dopiero po zdobyciu tego miasta okazało się iż wojska Kijowskie wycofały się na północ, gdzie doszło do połączenia z armią Nowogrodzką przybywającą z pomocą dla Rogovolda.

Połączone siły Nowogrodzko-Kijowskie liczyły w przybliżeniu 58 tysięcy ludzi, jednak podobno armia Kijowska została także wzmocnione przez Tureckich najemników, którzy od upadku swego chanatu nie mogli znaleźć miejsca dla siebie, za pomoc w tej wojnie Rogovold ponoć obieca im miał ziemie. Wraz z Turkami armia przeciwników Jakuba liczyło blisko 70 tysięcy ludzi, w tej sytuacji postanowił on porzucić Perejasław i wycofać się za Dniepr,na tereny Cesarstwa Mazowieckiego. Rozbił on obozowisko w pobliżu Korsunia, gdzie oczekiwał przybycia swych wrogów, wojska Kijowskie w kilka tygodni później próbowały dokonać przeprawy przez Dniepr, dzięki obserwacji brodów Jakub wiedział gdzie postanowili się oni przeprawić.

Jego 65 tysięczna armia oczekiwała kilka kilometrów od przeprawy ukryta w gęstym borze czekając na sygnał do natarcia. Jakub wyczekał moment gdy około 30-40 tysięcy ludzi dokonało przeprawy, wydał on rozkaz ataku. Armia Kijowsko-Nowogrodzka została szybko zepchnięta do rzeki wielu Rusinów się potopiło, walki jednak utrudnili Turcy którzy próbowali ostrzeliwać z łuków wojska Mazowieckie znajdujące się po drugiej stronie Dniepru. Po tym zwycięstwie Jakub podzielił swe wojska i przystąpił do oblężenia grodów w księstwie Perejasławskim. Zdobywając jeden po drugim, do kwietnia roku 1284.



Wojna z Rusią Kijowską zakończyła się kwietniem roku 1284, gdy Rogovold II, utracił całkowitą kontrolę nad księstwem Perejasławskim. W negocjacjach które nastąpiły później Rogovold uznawał swą całkowitą porażkę i zrzekał się ziem księstwa Perejasławskiego na rzecz Jakuba. Porozumienie pokojowe podpisane zostało 24 kwietnia 1284 roku, jego sygnatariuszem był sam Jakub II i Rogovold II, obaj władcy spotkali się pierwszy raz twarzą w twarz, do jego podpisania doszło w Nowogrodzie Siewierskim.



Dobrawa, ukończyła swe szesnaste urodziny, 12 kwietnia 1284 roku. Jej narzeczony Belgunutei w tym czasie był już Chanem Ilkhanatu. Zgodnie z zawartą umową pomiędzy Jakubem a Megetu, Dobrawa miała poślubić Belgunuteia. Do Poznania przebyło poselstwo mongolskie które miało zabrać Dobrawę do Buchary gdzie poślubić miała Belgunuteia. W czasie podróży przez morze Czarne jak i Kaspijskie, Dobrawa musiała przyswoić sobie wiele tradycji związanych z mongolskich ślubem, nie mogła ona zawieść swego ojca, ani także splamić honoru rodu Przemyskiego. Na ceremonii Jakuba reprezentować miał jego kanclerz który udał się wraz z Dobrawą do Buchary by dopilnować by wszystko poszło zgodnie z wolą jego panna.



Pod koniec października roku 1284, Jakub się rozchorował, z początku wydawało się iż złapał on zwykłe przeziębienie, jednak gdy wysoka gorączka nie ustępowała. Nadworni medycy zaczęli się niepokoić o zdrowie jego Cesarskiej mości, wszystkie ich kuracje i medykamenty nie poprawiały stanu Jakuba, puszczanie krwi też nie przyniosło efektu.W grudniu stan monarchy stał się agonalny, dręczyły go dreszcze i poty, na które nie mogli poradzić nic jego lekarze, ostatecznie Jakub zmarł 20 grudnia 1285 roku.



Jakub II, zmarł 20 grudnia 1285 roku, po jego śmierci tron odziedziczył jego jedyny syn Władysława.Przybył on z księstwa Chrobackiego w dwa tygodnie po śmierci swego ojca, jego koronacja odbyła się 12 stycznia 1286 roku. Panowanie Jakuba II trwało od roku 1248 do 1285, ten 37 letni okres, był czasem wojen które prowadzone były przez Mazowieckiego władcę, jak i zarazem przeprowadzania reform gospodarczych, ekonomicznych. Szczątki Jakuba spoczęły w tej samej krypcie gdzie większość jego przodków, sarkofag Jakuba II stał obok tego w którym spoczywała matka Władysława, Viola Chrobacka.


Mapa Cesarstwa Mazowieckiego rok 1285.
​

 

Odcinek 52 (1285-1290)

Odcinek 52
1285-1290



Władysław I, koronowany został w katedrze Poznańskiej 12 stycznia 1286 roku, był on piątym władcą z dynastii Przemyskiej zasiadającym na tronie Mazowieckim. W odróżnieniu od swego znamienitego ojca , Władysław nie odznaczał się geniuszem militarnym, był raczej kompetentnym dowódcą, potrafiącym poradzić sobie na polu bitwy jednak niedostrzegającym krytycznych jej momentu które to mogą zaważyć na szali zwycięstwa i porażki. W większości wypadków Władysław postępował by wedle wcześniej przygotowanego planu bitewnego czy też kampanii wojennej, niezwracająca w większości wypadków uwagi na zachodzące zmiany, mogące mieć wpływ na sukces.Cesarz Mazowiecki zdając sobie sprawę iż nie dorównuje swymi nieumiejętność militarnymi ojcu ani dziadowi, nie planował poszerzania granic państwa na drodze zbrojnej, po za tym włączenie dużych terytoriów pogańskich Rusi Kijowskiej i Nowogrodzkiej, prowadziło do niepokojów na tle religijnym na rubieżach Cesarstwa z którymi Władysław będzie musiał się zmierzyć.

Władysław, charakteryzował się w swych poczynaniach cierpliwością i powściągliwością, choć w odróżnieniu od swych poprzedników nie cechował go geniusz militarny, wiedział on o tym doskonale, zdawał sobie sprawę iż nie może dorównać swemu ojcu Jakubowi. Od najmłodszych lat będąc na dworze Poznańskim, obserwował swego ojca gdy ten powracał zwycięsko z kolejnych kampanii wojennych przeciwko pogańskim Rusinom czy też Mongołom. Porównując siebie z swym ojcem Władysław doszedł do wniosku iż świat jest niesprawiedliwy i jednym daje więcej niż innym, jednak zamiast zbuntować się wobec tej niesprawiedliwości doszedł on do wniosków iż nic z tym się nie da zrobić, i należy przyjąć to takim jakim jest, pokora Władysława wynikała właśnie z tych doświadczeń.

Po śmierci Jakuba II a także jego przyrodniego brata Odona, Władysław został ostatnim męskim przedstawicielem dynastii Przemyskiej, jeszcze sprawując władze w księstwie Chrobackim, poślubił on Gurbesu, księżniczkę Ilkhanckom, związek ten miał zapewni kontynuacje dynastyczną oraz silny sojusz militarny wymierzony przeciwko Chanatowi Złotej Ordy, który ciągle stanowił poważne zagrożenie dla Cesarstwa Mazowieckiego. Dalsze wojny z Rusinami prowadzone pod pretekstem chrystianizacji tych ziem stawały się niemożliwe, głównie z faktu iż wobec postępującego Mazowieckiego podboju, kolejni władcy Ruscy przyjmowali chrzest pragnąc w ten sposób wytrącić Mazowszu pretekst do kolejnych wojen. W roku 1284, Mitrofan III, Wielki Kniaź Nowogrodzki przyjął chrzest w obrządku Bizantyjskim, z rąk Gruzińskiego kapłana o imieniu Grzegorz, od tego momentu kolejni Ruscy książęta i możnowładcy przyjmowali Prawosławie. Ruś Kijowska, natomiast rozpadła się na szereg samodzielnych księstw, nastąpiło to po bezdzietnej śmierci Rogovolda II.



Doquz, pierwotna narzeczona Władysława, zmarła w wyniku choroby nim ukończyła 12 wiosnę. Pragnąc kontynuować sojusz z Cesarstwem Mazowieckim Chan Ilkhancki zaproponował by Władysław poślubi młodszą siostrę Doquz, Gurbesu. Przybyła ona do księstwa Chrobackiego 11 kwietnia 1284 roku, gdzie też odbyła się ceremonia ślubna pomiędzy tymi dwojga. Małżonka Władysława w czasie ceremonii ślubnej nosiła tradycyjny strój mongolski, wraz z nią z buchary przybył cały zastęp służek które pilnowały potrzeb swej pani, wraz z nią do Chrobatii a potem Cesarstwa Mazowieckiego, przybyła chińska architektura, meble oraz sztuka. Po tym jak Władysław objął pełnie władzy nad Cesarstwem mazowieckim jego nowo poślubiona małżonka zażądała dla siebie siedziby w stylu chińsko-mongolskim, nie zamierzała ona spędzać swych dni w ponurych murach Poznańskiego zamku.

Władysław który od zawarcia ślubu ciągle wystawiony był na napady furii swej małżonki postanowił przeznaczyć środki finansowe by wybudować dla niej pałacyk w styku mongolsko-chińskim na terenie hrabstwa Kaliskiego. Władysław musiał sprowadzić w tym celu do Cesarstwa Architektów z Ilkhanatu którzy zdolni by byli wybudować odpowiedni pałac, po za tym nawiązana została z Ilkhanatem stała wymianę handlowa w ten sposób, Mazowsze sprowadzało przez morze kaspijskie i Czarne z Ilkhanatu dobra luksusowe produkowane w chinach ceramikę i jedwabie, które zdobywały wśród Mazowieckiej szlachty szybko popularność. Jedną z największych wad jego żony była jej arbitralność wobec wszystkie co obce kulturze w której została wychowana, obyczaje Cesarstwa Mazowieckiego traktowała po macoszemu i z niesmakiem. Z drugiej strony potrafiła zarachowywać się czule i miło wobec innych ludzi, jej umiejętności krasomówcze także były niczego sobie, wobec potrzebujących potrafiła zachować się wspaniałomyślnie.



Zabiegi Władysława by zadowolić są łatwo wpadającą w złość Cesarzową zaowocowały szybko gdyż w niecałe 9 miesięcy po ślubie powiła ona córkę, dziewczynka otrzymała na imię Jolanta i była pierwszym dzieckiem Władysława i Gurbesu. W Poznaniu jak i w całej domenie zarządzanej przez Władysława bezpośrednio odbywały się uroczystości na cześć narodzin pierwszego dziecka nowej pary Cesarskiej. Księża odprawili msze za zdrowie i pomyślność nowo narodzonej księżniczki.



Po miedzy rokiem 1286 a 1288 wybuchły dwa powstania pogańskie na ziemiach włączonych o Cesarstwa za panowania Jakuba I i Jakuba II. Na terenach Perejasławia zbuntował się nijaki Izasława, który nadal wyznawał wiarę swych ruskich przodków, udało mu się zgromadzić blisko 10 tysięczną armię obdartusów, którzy gotowi byli położyć na szali swe życie w zamian za powrót tych ziem pod panowanie pogańskich bóstw. Na Żmudzi natomiast bałtyccy poganie znowu rozpętali powstanie, pragnęli oni zapewne skorzystać z zmiany władcy na tronie. Sarunas jeden z pogańskich kapłanów zebrał blisko 15 tysięczną armię wiernych wyznawców, powstanie to swym zasięgiem objęło tereny Semigli oraz księstwa Litewskiego.

Władysław zabrał swą drużynę Cesarską która obecnie liczyła około 22-24 tysięcy zbrojnych, i wyruszył w kierunku Perejasławia by najpierw zgnieść powstanie Izasława. Po przybyciu do tego księstwa wraz z osadzonym tam przez Jakuba II, księciem Trojdenem Wawrzyńskim, Władysławowi udało się w ciągu kilku miesiącu rozbić armię Izasława a jego samego złapano i stracono dla przykładu. Po uporaniu się z powstaniem Rusinów, Władysław wyruszył na Żmudź gdzie musiał uporać się z fanatycznie nastawionymi bałtami.

Walki na terenach Semigali, Litwy i Żmudzi należały do skomplikowanych geste lasy utrudniały znacznie przemarsz dużych formacji wojskowych, mimo wyrębu lasów w celu utworzenia sieci traktów ułatwiających komunikacje w tej części Cesarstwa. Choć ziemie te od dawna znajdowały się pod kontrolą mazowiecką to nadal w sporej części zamieszkane były przez pogańskich bałtów, mimo prowadzonej przez Jakuba II polityki osadniczej, która na tych ziemiach przynosiła raczej mizerne skutki, głównie z faktu grasujących band pogańskich bandytów żerujących na biednych wieśniakach. Polityka miejscowy hrabiów i książąt też nieułatwiana sprawy zamiast prowadzić wyważoną politykę wobec pogan próbowali oni zmusić ich siłą do uległości co tylko przynosiło odwrotny efekt do zamierzonego.

W tej sytuacji Władysław przez blisko dwa lata trudził się z zdławieniem rebelii, Sarunasa, dopiero gdy ten drugi został schwytany a następnie uwieziony jego powstanie wygasło, jedna na tych ziemiach cały czas można było wyczuć tlące się płomienie pogańskiej rebelii.Próbując zakończyć pogańskie powstania które co jakiś czas miały miejsce na ziemiach niegdyś wchodzących w skład królestwa Liwońskiego czy też Wielkich księstw Kijowskiego i Nowogrodzkiego, Władysław przedsięwziął bardziej ekonomiczne środki, zmuszające do chrztu i porzucenia byłych obyczajów przez pogan, każdy nowo ochrzczony chłop miał być zwolniony z pańszczyzny wobec swego panna przez kolejne piec lat nie musiał także płacić mu czynszu ani żadnej daniny przez okres 8 lat. Polityka taka okazała się dużo bardziej skuteczna niż siłowe nawracanie, jednak nadal znajdowali się tacy którzy gotowi byli walczyć z Cesarstwem Mazowieckim za wiarę swych przodków.



II wyprawa krzyżowa do ziemi świętej ogłoszona przez Vigiliusa IV, do armii papieskich dołączyli wyłącznie książęta Niemieccy wraz ze swymi wojskami, władcy większości królestw zachodniej i wschodniej Europy zajęci byli własnymi sprawami i szkoda im było marnować środki na walkę z muzułmanami w lewancie. Mimo braku odzewu w świecie chrześcijańskim krucjata ta zgromadziła armie około 120-130 tysięcy ludzi gotowych walczyć za Chrystusa. Wojska Krzyżowców podzielone zostały na dwie armie mniej więcej liczące 60 tysięcy, jedna z nich pod przywództwem Konrada III wielkiego księcia Frankońskiego pomaszerowała przez Bałkany a potem Azję mniejszą do Palestyny, po drodze napotykając opór ze strony Prawosławnych Chorwatów i Greków którym w niesmak był przemarsz obcych wojsk po swych ziemiach. Druga armia natomiast powierzona została dowództwu księcia Holsztyńskiego Fryderyka II, armia ta miała wyruszyć z portów Italii i dokonać desantu w porcie Akce gdzie też zmierzała armia Konrada.

Flota Fryderyka jednak nigdy nie dotarła do Akki, została ona złapana przez sztorm który zatopił niemal 60% wszystkich statków jakimi dysponował Fryderyk, w tej sytuacji powrócił on do Italii, nieświadomy tego Konrad przekroczy granice królestwa Antiochii, nie wiedząc o tym iż on sam pozostał przeciwko wojskom Sułtanatu Rassidów. Zgodnie z uprzednio ustalonym planem pokierował on swą armię ku Akce gdzie miało dojść do połączenia wojsk krzyżowców, oblegał on ten port przez trzy miesiące czekając na przybycie floty Fryderyka. Tam też sułtan Sha'ban wraz ze swą 85 tysięczną armią wydał mu bitwę, która zakończyła się porażką Konrada i krucjaty, większość krzyżowców zginęła w tej bitwie tylko nielicznym udało się ujść z życiem i uciec do królestwa Antiochii. Krucjata ta skończyła się oficjalnie gdy 12 maja 1288 roku, papież Hormisdas III zdecydował o odwołaniu wezwania do walki o odzyskanie grobu pańskiego.



Pod koniec roku 1289, na świat przyszedł pierworodny syn Władysława, Gurbesu powiła chłopca dokładnie 11 listopad 1289 roku. Władysława nadał swemu synowi imię po swym ojcu i dziadku, nazwany on został Jakubem. Narodziny Jakuba zapewniały męska kontynuacje rodu przemyskiego, chłopczyk ten po narodzinach przypominał bardziej swą matkę niż Władysława odwrotna sytuacja miała miejsce w przypadku Jolanty która swym wglądem przypominała bardziej Władysława. ​

 

Odcinek 53 (1290-1295)

Odcinek 53
1290-1295




Polityka Władysława wobec pogan zaczęła przynosić szybko rezultaty, wielu z nich nawracało się na chrześcijaństwo pragnąc skorzystać z przywilejów z tym związanych, nadal jednak dochodziło do niepokojów na ziemiach które niedawno włączone zostały w granice Cesarstwa Mazowieckiego. Tereny na których wybuchły powstania przeciwko władzy Władysława w latach 1286-1288, obszary te zostały w znacznym stopniu zniszczone w trakcie pogańskich rebelii. W związku z czym obszary te musiały być ponownie zagospodarowane, Władysław musiał przeznaczyć na ten cel spore środki finansowe z skarbu Cesarskiego. By ułatwić ponowne zagospodarowanie tych ziem, Władysław na okres 5 kolejnych lat, zmniejszył, a w wielu wypadkach zniósł zobowiązania wobec korony lenników Cesarskich na tych obszarach. Polityka ta szybkim tempie pozwalała wasalom Cesarskim na odbudowę zniszczeń dokonanych przez pogańskich buntowników.

Na terenach tych , zakładane były nowe miasta i miasteczka, w celu tym wykorzystywane był lekko zmodyfikowane prawo Henrykowskim. Prawo Henrykowskie powstałe za panowania Jakuba II, nazwane na część Henryka brata Jakuba II, było dostosowane do zakładania wsi oraz niewielkich wiosek, które miały za zadanie zagospodarowanie ziemi na wschodnich rubieżach Cesarstwa Mazowieckiego. Władysław wykorzystał to prawo by zakładać nowe miasta i miasteczka które miały rozkręcić handel i gospodarkę na tych obszarach. Miasta i miasteczka zakładane były na planie prostokąta w którego centrum znajdować miał się rynek, przy którym zlokalizowane miały zostać wszystkie niezbędne do zarządzania miastem lub miasteczkiem instytucje takie jak ratusz czy też sąd.

Rynek by głównym miejscem handlowym na którym odbywał się obrót handlowy, chłopi mgli się tutaj udać w celu sprzedaży swych plonów rolnych, tak samo postępowali szlachcice. Kolejne miasteczka zdobywały przywileje targowe, które dawały im prawa do prowadzenia wymiany handlowej, zazwyczaj na ten cel przeznaczany był rynek danej miejscowości. Gwarantowało to rozwój handlu oraz przemysły na danym obszarze, miejsce to posiadało immunitet sądowy i zarządzane było przez wyznaczonego sędziego targowego. Prawo do przebywania na terenie targu miał każdy wolny człowiek, działalność handlową można było prowadzić dwa razy w tygodniu. Większe miasta i miasteczka wraz uzyskaniem przywileju targowego otrzymywały od Władysława, również prawo składu, kupcy przejeżdżający przez nie nie mogli handlować poza jego obrębem. Przywilej ten nakładał również na kupców obowiązek przymusu pozostawania w mieście aż do wyprzedania całego towaru. Handlarze byli zwolnieni jednak z opłacania myta w trakcie dni targowych.



Władysławowi udało się odnaleźć dla swego zaledwie dwu letniego syna odpowiednia kandydatkę małżonkę, Władysław planował wydać Jakuba za Dorotę II, małoletnią królowe Antiochii. Po śmierci ojca Doroty, Herakliosa III, w wieku zaledwie 4 lat wstąpiła ona na tron, obecnie królestwo to znajdowało się w dość niekorzystnej sytuacji, graniczyło ono z potężnym Sułtanem Rassidów od południa, który niedawno unicestwił państwo Zakonny Templariuszy znajdujący się w Palestynie. Wysłane przez Władysława poselstwo, dotarło do Antiochii czerwcem roku 1291, poselstwu temu udało się zawrzeć mariaż na którym tak zależało Władysławowi.

Elity Antiochii zdawać się zrozumiały iż w ich interesie jest, związanie się z Cesarstwem Mazowieckim by przetrwać, zagrożenie ze strony muzułmańskich sąsiadów narastało z każdym rokiem. Sułtanat Rassidów prowadził już kilka wojen z królestwem Antiochii tylko dzięki koalicji państw prawosławnych powstałych po upadku Cesarstwa Bizantyjskiego udawało się te wojny kończyć dla Antiochii białymi pokojem. Obecnie jednak koalicja tych prawosławnych królestw w większości znajdujących się w Anatolii znacznie się rozluźniło, wiele z nich zaczęło walczyć miedzy sobą o dominacje na terenach niegdysiejszego Cesarstw Bizantyjskiego. Wobec tego przywódcy Antiochii zmuszeni byli do poszukiwania nowych sojuszy, oferta złożona przez poselstwo Władysława, była to oferta nie do odrzucenia dla możnowładców Antiochii.



W listopadzie 1291 roku, urodziła się drugi syn Władysława, Przemysław. Narodziny drugiego męskiego potomka zabezpieczały dynastie Przemyską na tronie Cesarskim, w razie śmierci Jakuba. Poród odbył się bez komplikacji obydwoje matka i chłopczyk byli zdrowi. Imię Przemysław zostało wybrane przez Władysława na cześć założyciela dynastii Przemyskiej, Przemysława „Bękarta”



Po rozpadzie Wielkiego księstwa kijowskiego, które nastąpiło z bezdzietną śmiercią Rogovolda II, Władysław I ogłosił się w roku 1292 Wielkim Księciem Kijowskim, jednak pretensje do tego tytułu zgłaszał jeden z dalszych krewnych Rogovolda II, Izasław. Który to postanowił zorganizować wyprę zbrojną przeciwko Cesarstwu Mazowieckiemu bu odebrać Władysławowi zagarnięty przez niego tytuł Wielkiego Księcia jak i ziemie będące de jure Wielkiego Księstwa Kijowskiego. w tym celu do końca roku 1293 udało mu się zgromadzić blisko 35 tysięczną armię, z którą wyruszył przeciwko Mazowii.


Starcie z Ruskimi wojami Izasława.

Wojna ta rozpoczęła się gdy 20 lipca 1293 roku Izasław przekroczył granice Cesarstwa mazowieckiego, maszerując w kierunku Mińska który to obrał sobie za cel. Przeciwko niemu wyruszył Władysław który zebrał swą drużynę cesarską oraz kilka chorągwi rycerstwa z ziem swych wasali. Amia mazowiecka dowodzona przez Władysława liczyło około 41-42 tysięcy ludzi, siły te w całkowicie wystarczały w mniemani Mazowieckiego cesarza by rozprawić się z Izasławem. Sam Izasław porzucił oblężenia mińska gdy dowiedział się iż w jego stronę zmierza Władysław na czele 42 tysięcznej armii, udało mu się wymanewrować wojska mazowieckie i udać się w stronę Kijowa. Kijów jako miasto po najeździe dokonanym przez mongołów ze Złotej Ordy, był cieniem niegdyś potężnego grodu warownego, Izasławowi udało się zdobyć go w trakcie pierwszego szturmu.

Władysław dopiero po dotarciu do Mińska, zorientował się iż Izasławowi udało się umknąć, a gdy dotarły do niego wieści o tym iż Kijów znalazł się w jego rekach, wpadł w lekki napad furii, swój gnie wyładował na niekompetentnych zwiadowcach którzy nie potrafili jasno przekazać ruchów wojsk Izasława. Gdy Władysław dotarł do kijowa ten obsadzony był przez załogę pozostawioną przez Izasława on sam natomiast udał się w kierunku Halicza który stał się jego kolejnym celem, Mazowiecki Cesarz zostawił pod Kijowem około 8 tysięcy ludzi którzy mili odbić ten gród sam natomiast z armią liczącą 34 tysiące udał w kierunku Halicza, do którego dotarł gdy Izasław szturmował mury tego miasta, bitwa która wywiązała się pod murami zakończyła się zwycięstwem wojsk Mazowieckich, sam Izasław dostał się do niewoli, w krótko potem Władysław wygnał go ze swej domeny w samych suknach, zgarniając jego dobra, w postaci sporej sumy w srebrze i złocie dla Cesarstwa.



W trakcie jednej z audiencji, jakie Władysław odbywał w Poznaniu. Jeden z petentów przedstawiających swe racje w prezencie za czas jaki Władysław poświecił rozważeniu jego problemom dał on mu tajemniczą księgę która napisana była w jakiś niezrozumiały dla Cesarza sposób. Po dokładniejszych oględzinach jakie Władysław poświęcił na zbadanie zagadkowego pisma, udało mu się dojść do wniosków iż została ona napisana po łacinie jednak zastosowany został w niej jakiegoś rodzaju szyfr który uniemożliwiał jej odczytanie bez jego znajomości.



Władysławowi po kilkudziesięciu próbach udało się złamać kod, w jakim zapisane zostało to tajemnicze tomiszcze, dopiero po odszyfrowaniu tej że księgi okazało się iż porusza ona tajemnice dotyczące Alchemii. W księdze tej odnalazł on opisy w jaki sposób dokonać przemiany ołowiu w złoto czy też w jaki sposób należy przygotować lekarstwo na wszelkie choroby tak zwane panaceum, oraz eliksir nieśmiertelności. Zainteresowanymi tymi niezwykłymi przepisami rozpoczął on eksperymenty, które w większości wypadków niestety nie przynosiły rezultatów. Po tym jak nieomal nie utracił on życie w trakcie jednego ze swych doświadczeń, a cale pomieszczenie niemal doszczętnie spłonęło porzucił on te bezowocne prace.



Pod koniec roku 1294 narodził się trzeci syn Władysława, nazwał on chłopczyka po sobie Władysławem. Sam poród mający miejsce w prywatnym zameczku Gurbesu, odbył się bez żadnych komplikacji.Trzeci męski potomek pary Cesarskiej w zamyśle Władysława w przyszłości miał wstąpić na łono kościoła katolickiego, i w nim działać z korzyścią dla dynastii Przemyskiej.
​

 

Mazowia 1300 rok



​

 

Bliski Wschód 1300 rok


Imperium Burkhanidów



Imperium Sasanidów, będące kontynuacją starożytnej Perskiej cywilizacji upadło wraz z muzułmańskim podbojem, dokonanym przez zjednoczone plemiona Arabskie. Po raz pierwszy Arabowie wtargnęli na tereny Sasanidów w 633 roku, pod wodzą generała Chalid ibn al-Walid. Drugi najazd dokonany został przez Abi Wakkasa w roku 636, w bitwie pod Al-Kadisijją mającej miejsce rok później Sasanidzi doznali druzgoczącej porażki, w wyniku czego utracili oni kontrolę nad zachodnią część swego imperium. Po tej klęsce góry Zagros stały się naturalną przeszkodą oddzielającą persów od arabskiego Kalifatu. W roku 642 kalif Umar ibn al-Chattab nakazał całkowity podbój Perskiego państwa, dokonało się to w bitwie pod Nihawandem w tym samym roku, sam podbój jednak zakończył się ostatecznie w roku 644. Ostatecznie w roku 651 w Merwie, zginął Jezdegerd III ostatni Szachinszach Sasanidzki wraz z jego śmiercią zdawać by się mogło iż ostatnia starożytna cywilizacja bliskiego wschodu została unicestwiona.

Arabskie panowanie nad ziemiami Persji trwało niepodzielnie do czasu upadku kalifatu Abbasydzkiego, od połowy IX wieku państwo Abbasydów zmagało się z tendencjami odśrodkowymi kolejno zaczeły się uniezależniać od Bagdadu poszczególne prowincje. Nie będąc w stanie utrzymać całości gigantycznego Kalifatu Abbasydzi wyrzekli się bezpośredniej kontroli nad Persją, powierzając w roku 821 zarządzanie wszystkich ziem na zachód od Iraku perskiej dynastii Tahirydów.

Zarabizowana dynastia Tahirydów, wdała ziemiami Perskimi do roku 890 kiedy doszło do powstania chłopskiego, mającego swój początek w mieście Semnan. Gdzie miejscowa zaratusztriańska ludność powstała przeciwko swym zarabizowanym perskim panom. Powstańcy wybili miejscowy garnizon i w kilka tygodni opanowali całą prowincję, z pożogi tego zrywy wyłonił się charyzmatyczny lider Burkhan, w następujących po sobie latach odniósł on szereg zwycięstw nad wojskami Tahirydów, jednak dopiero w roku 915 w bitwie pod Tabas dokonało się ostateczne rozstrzygniecie, pokonał on w niej połączone wojska dynastii Tahirydów i Saffaridów, kończąc okres islamskiego panowania nad Persją. Obie zarabizowane dynastie zostały zniszczone przez Burkhana. Męscy członkowie zostali pomordowani za to kobiety powydawane za kompanów Burkhana. W roku 923 koronował się on na szacha całej Persji zakładając dynastię Burkhanidzką.

Dynastia założona przez Burkhana, z czasem opanowała niemal wszystkie terytoria dawnego Imperium Sasanidzkiego. W roku 1021 prawnuk Burkhana, Esfandir II obwołał się Szachinszachem (Król królów) niepodzielnym władcą odrodzonego Imperium Perskiego. Panowanie Burkhanidów przyniosło odrodzenie kultury Perskiej oraz religii Zaratusztriańskiej. W roku 1000 ze stepów Azji środkowej wyłonili się Turcy Seldżucy, przez blisko 120 lat stanowili oni nieustane zagrożenie dla Burkhanidzkiej Persji, oba państwa w tym okresie toczyły serie wojen które zostały zakończone wraz z upadkiem Sułtanatu Seldżuckiego. W roku 1119, Esfandir V poprowadził udana ekspedycje przeciwko Seldżuką w bitwie nieopodal ich stolicy Turkmenabadu na terenach Chiwy, dokonał całkowitej anihilacji ich wojsk, a następnie złupił i zrównał z ziemią to miasto, kończąc istnienie państwa Seldżuckiego. W kolejnych latach przyłączane zostały ziemie Seldżuckie do Imperium perskiego.

W latach 1120-1220, Burkhanidzka Persja toczyła wojny ze swoimi sąsiadami w celu kontroli ziem Armenii i Syrii. Konflikty te toczone głownie z Królestwem Gruzińskim i Cesarstwem Bizantyjskim, wojny te prowadzone były ze zmienny szczęściem, nigdy nieudało się Persom utrzymać swych zdobyczy na tym obszarze dłużej niż przez okres 20-30 lat. Gdy w roku 1224 kiedy ze środkowej Azji nadciągnął Hulagu-chan wiodąc za sobą mongolskich jeźdźców, wschodnie rubieże Imperium okazał się niebronione i szybko stały się łupem Ilkhanatu. Kolejne najazdu przeprowadzane przez mongołów w latach 1230-1260, kończyły się jednak porażką i zmusiły władców Ilkhanatu do zmiany kierunku ekspansji. W roku 1300, Imperium Burkhanidów nadal jest silnym i dużym terytorialnie państwem na bliskim wschodzie, jednak straty terytorialne poniesione na rzecz Ilkhanatu na obszarach Azji Środkowej w znacznej mierze osłabiły to państwo, utracone zostały także obszary w Syrii i Armenii.

Kalifat Radawawidów



Kalifat Islamski władany przez Umajjadów, istniał od czasu gdy Mu'awiji w roku 660 ogłosił się kalifem i zaczął panować nad całym światem islamu. Władza Umajjadów trwała do czasu śmierci Hiszama ostatniego syna Abd al-Malika, po jego śmierci Umajjadzi pogrążyli się w walkach sukcesyjnych. Trwających do momentu gdy Haszymici działający pod przywództwem Abu Muslima obalili władzę Umajjadów w Chorasanie i stamtąd wyruszyli na Irak, gdzie w roku 749 w Al-Kufie ogłosili kalifem członka rodu Abbasydów Abu al-Abbasa as-Saffaha. Ostatecznym końcem panowania Umajjadów na bliskim wschodzie, była porażka w bitwie nad Wielkim Zabem, w roku 750 gdzie armia Marwana została pokonana. Dynastia Abbasydów zapoczątkowana przez Abu al-Abbasa as-Saffaha, panowała nad znacznie mniejszymi terytoriami niż Umajjadzi, jednak nadal kontrolowali rozległe imperium. Od połowy IX wieku Abbasydzi tracili powolnie kontrolę nad swym rozległym państwem. Kolejno prowincje ich imperiów ogłaszały niezależność od zwierzchnictwa Kalifatu mającego swoją stolice w Bagdadzie. Tulunidzi dynastia wywodząca się z tureckiej gwardii sprowadzonej z Iraku, pełniąca początkowo namiestnictwo Egiptu ramienia Abbasydów. W roku 868 roku, Ahmad Ibn Tulun założycie dynastii, wypowiedział posłuszeństwo Kalifowi i całkowicie się usamodzielnił od Bagdadu.

Persja była kolejnym terytorium utraconym za panowania Abbasydów, najpierw władana przez islamskie dynastie Tahirydów i Saffaridów, które pokonane zostały przez zaratusztriańską rewoltę Burkhanida. Gdy w roku 967 tron objął małoletni Al-Mutasima, kalifatem wstrząsnęła wojna domowa, 10 letni konflikt doprowadził do obalenia Abbasydów których miejsce zajęła spokrewniona z nimi dynastia Bakridów. Bakridzi utrzymali się przy władzy do momntu wybuchu kolejnej wojny domowej w Kalifacie, wojna na przełomie lat 1070-1089 doprowadziła do ich obalenia, ich miejsce zajęli Abdulidzi którzy wymordowali wszystkich członków dynastii Bakridówj. Abdulidzi nie potrafili jednak zatrzymać powolnego schyłku Kalifatu islamskiego. Wojny toczone z Bizancjum, Tulunidami oraz Burkhanidzką Persją jedynie osłabiały Kalifat.

Zatem gdy w roku 1117 ziemia święta została najechana przez krzyżowców, w trakcie pierwszej krucjaty zorganizowanej przez Symachusa IV papieża z dynastii Zygmuntowskiej. Nie potrafili oni jej obronić, w bitwie stoczonej pod Jerozolimą, która przyczyniła się w znacznym stopniu do upadku Kalifatu Abdulidów, ponieśli oni sromotną klęskę. Bitwa stoczona na polach otaczających święte miasto zakończyła się porażką armii Kalifa Badszaha Qwurda, znaczną role w zwycięstwie krucjaty odegrał Zygmunt III władca Mazowiecki z dynastii Zygmuntowskiej.

W roku 1127 armia Jonitów oraz Antiochii pod dowództwem mistrza zakonnego Rudolfa von Wedina, zdobyła i spaliła Damaszek, pełniący rolę stolicy kalifatu od czasu utraty Iraku na rzecz Persów. Abdulidzi spotkali swój koniec w trakcie masakry urządzonej przez zdobywców, większość członków rodziny zginęła. Mekka stała się od tego momentu nową stolicą Kalifatu Islamskiego, w którym władze przejęła nowa dynastia Radawawidów, której członkowie mogli się poszczycić pochodzeniem od Fatimy najukochańszej córki Mahometa. Członkowie tego rodu powstrzymali upadek Kalifatu, prowadzili oni udane wojny ze swymi sąsiadami, wyprali oni Joannitów z Damaszku i odzyskali znaczną cześć ziem Syrii. W roku 1300, Kalifat Radawawidów kontroluje ziemie półwyspu Arabskiego wyłączając z tego samodzielny emirat Omanu, a także częścią ziem Syrii. Islam znajduje się w ciężkiej sytuacji niewierni zewsząd otaczają posłusznych nauczań Mahometa, przyszłość islamu rysuje się w czarnych barwach.
​

 

Europa Wschodnia 1300 rok



Ruś Nowogrodzka



Ruś Nowogrodzka, jedno z pierwszych państw na terenie Rusi, założone zostało przez Ruryka, około roku 862. Ruryk od którego imienia wzięła swą nazwę pierwsza dynastia panująca w Wielkim Księstwie, z pochodzenia był wikingiem który wraz ze swą drużyną przyboczną osiadł w Nowogrodzie Wielkim, z czasem oponował on pobliskie plemiona słowiańskie i ogłosił się wielkim Księciem Nowogrodzkim. Jego potomkowie z czasem porzucili oni wikińskie wierzenia i przyjęli bogów swych słowiańskich podanych.

Dynastia Rurykowiczów panowała w Nowogrodzie do roku 1145, w tym że też okresie udana ekspedycja Rusinów z Wielkiego Księstwa Kijowskiego zajęła Nowogród Wielki, tym samym kończąc panowanie Rurykowiczów na ziemiach Ruskich. Krywiczowie panująca dynastia Kijowska zjednoczyła wszystkie ziemie ruski pod swym berłem a dokonał tego Izisław I Krywicz, przeniósł on stolice z Kijowa do Nowogrodu Wielkiego, gdyż w tamtym okresie Kijów znajdował się pod panowaniem Mazowieckim i dopiero w późniejszym okresie został on odzyskany przez władców Rusi Kijowskiej.

Ruś Nowogrodzka pod panowanie Izisława rozkwitła, i stała się jedną z potęg tego regionu, państwo to w tamtym okresie z sukcesami konkurowało ze swymi sąsiadami. Izisław wykorzystując wojnę sukcesyjną pomiędzy Konradem III a Janem Zygmuntowiczem, przyłączył on z powrotem do swego państwa Kijów utracony przez Grzemisławe w roku 1047. prowadził on też udaną politykę przeciwko Królestwu Krymskiemu oraz Permskiegu z którymi Nowogród graniczył na wschodzie. Śmierć Izisława w roku 1204 zapoczątkowała okres osłabienia Rusi Nowogrodzkiej jak i całej Rusi, Wielkie księstwo Nowogrodzkie zostało podzielone miedzy jego trzech synów z których każdy otrzymał tytuł Wielkiego Kniazia. Podział tego wielkiego państwa przyczynił się w rezultacie do podboju Rusi Kijowskiej przez Cesarstwo Mazowieckie.

Obecnie Ruś Nowogrodzka jest jednym z ostatnich pogańskich państw na kontynencie Europejskim, jednak panujący Wielki kniaź Świętosław, przyjął na swój dwór w Nowogrodzie Wielkim duchownego prawosławnego który to miał szerzyć tą wiarę na jego ziemiach, ten manewr polityczny miał zakończyć ekspansje Cesarstwa mazowieckiego, które do tej pory było argumentowane walką z poganami i krzewieniem chrześcijaństwa w pogańskiej Rusi. Prawosławny misjonarz przybył na zaproszenie Świętosława z Królestwa Fińskiego które dopiero niedawno przyjęło prawosławie, w ten sposób pragnął on zyskać sojusz z Finami. Sojusze z pozostałymi księstwami Ruskimi pozostałymi po rozpadzie Wielkiego Księstwa Kijowskiego, gwarantowane były poprzez fakt iż władali nimi przedstawiciele z dynastii Krywiczów, cześć z tych księstw już jakiś czas temu przyjęła Prawosławie jako religie panującą zabezpieczając się w ten sposób przed ekspansywną polityką Cesarstwa Mazowieckiego. Księstewka te w raz z Rusią Nowogrodzką nadal stanowią istotną sile w regionie zdominowanym przez potężne państwa.

Chanat Złotej Ordy



Złota Oda, orda powstała w celu podbój kontynentu Europejskiego wiedziona przez wnuka Czyngis-chana, Batu-chana, przybyła do tej cześć kontynentu Europejskiego na początku, 13 wieku. Pierwsze wzmianki o tejże ordzie dotarły do Cesarstwa Mazowieckiego w roku 1215, kiedy jeden z posłów uzgadniających mariaż pomiędzy Janem najstarszym synem Przemysława I Przemyskiego a Mathiko córką króla Gruzińskiego Bagrata V, z relacji tegoż też posła wynikało iż daleko na wschodzie powstało Imperium konnych jeźdźców którzy mieli zmierzać w tą stronę. W tamtym czasie nie dawano zbytniej wiary w te rewelacje które relacjonował Bezprym z Konina. Dopiero gdy w roku 1233, wojska Batu-chana, w bitwie pod Aktobę, rozbiły siły Chanatu Tureckiego, tym samym kończąc istnienie tego państwa, w Mazowii zaczęto dostrzegać możliwe zagrożenie które zbliżało się ku granicom Cesarstwa. Armie Złotej Ordy w przeciągu kolejnych dwóch lat pobiły cześć królestwa Permskiego, którego gwoździem do trumny był najazd Nowogrodzki który zajął wschodnią cześć tego państwa.

Sytuacja stała się jasna dla władcy Mazowieckiego Jakuba I, gdy wojska Złotej Ordy dokonały najazdu na Królestwo Węgrów-Krymskich. Najazd dokonany w roku 1236, zakończył się spaleniem i złupieniem stolicy tego królestwa, Teodozji na Krymie, rodzinę panujących Arpadów spotkał straszliwy los większość męskich członków została zamordowana a kobiety stały się niewolnicami swych mongolskich zdobywców. Prawosławne królestwo Węgrów zakończyło swe istnienie właśnie w tymże roku, tylko nielicznym możnowładcą Węgierskim udało się zachować swe ziemie jednak w zamian musieli przysiąść wierność Chanowi oraz płacić trybut.

W tejże wojnie śmierć poniósł Batu-chan, po którym tytuł odziedziczył jego niepełnoletni syn, wykorzystując ten moment Cesarstwo mazowieckie na jechało ziemie Chanatu Złotej Ordy w roku 1237, konflikt ten zakończył się największa bitwą stoczoną w tymże okresie naprzeciw siebie stanęły armie liczące blisko po 100 tysięcy zbrojnych, Pierwomajsk stał się miejscem zwycięstwa oręża Mazowieckiego, po tej bitwie doszło do podpisania pokoju pomiędzy obydwom potęgami. Ilkhanat wykorzystał słabość Złotej Ordy, która ujawniła się po porażce doznanej ze strony Mazowsza i uwikłała oba te mongolskie państwa w blisko 20 letniej wojnie zakończonej zwycięstwem Ilkhanatu który zdobył większość cześć ziem Chanatu Aktobe.

Do roku 1271 Chanat Złotej Ordy zmagał się z wewnętrznymi problemami dotyczącymi sukcesji, mało letni syn Batu-Chana zmarł nim objął on władze, po jego śmierci dowódcy wojskowi zaczęli pomiędzy sobą walki o przywództwo nad Chanatem, zakończone zwycięstwem Altana, który po swym zwycięstwie zerwał on kontakty z Imperium Mongolskim na dalekim wschodzie, założył on także własną dynastie która sprawuje do tej pory władze na Chanatem. Chcąc umocnić swą pozycje jako Chana najechał on Cesarstwo Mazowieckie, które w roku 1274 wydawało się łatwym celem gdyż uwikłane było w wojnę z Rusią Kijowską. Wojna ta niestety nie zakończyła się dla Altana korzystnie, gdyż mimo spalenie i złupienia wielu miast i wiosek miedzy innymi Kijowa, doznał on porażki z rąk Jakuba II w bitwie w okolicach Krzywego Rogu. Pokój zawarty w roku 1275, osłabił pozycje Altana, który przez kolejne lata musiał zwalczać wewnętrzną opozycje. Sytuacja wewnętrzna Złotej Ordy w roku 1300, jest stabilna synowi Altana, Ysengowi, udało się zgnieść wszystkich przeciwników jego władzy, sytuacja zewnętrzna tego państwa jednak jest dużo gorsza, gdyż Cesarstwo Mazowieckie i Ilkhanat najpożyteczniejsi siedzie Złotej Ordy zawarli serie mariaży mających wzmocnić sojusz rodowy pomiędzy dynastiami panujący w obu tych państwach.

Ilkhanat



Założycielem państwa Ilkhanatu był Hulag-chan, wnuk Czyngis-chana, który w latach 1224-1230, w imieniu swojego brata wielkiego chana Mongke przedsięwziął wielką wyprawę na Bliski Wschód. Najechał on Perskie Imperium Burkhanidów, zajmując środkowo azjatyckie posiadłości Persów, którzy niebyli w tym czasie przygotowani na toczenie wojny z tak licznym i zorganizowanym przeciwnikiem na północy swego państwa. Kolejna próba ekspansji Ilkhanatu w latach 1230-1260, w stronę Persji i Iraku zostały zatrzymane przez przygotowane Perskie wojska. Porażka w drugiej wojnie z Persami zakończyła ekspansje Ilkhnatu w kierunku Azji Środkowej. W momencie porażki poniesionej przez Złotą ordę w wojnie z Cesarstwem Mazowieckim Hulegu-Chan najechał ziemie swego mongolskiego sąsiada, konflikt ten wynikał głownie faktu iż Huleg-Chan rościł sobie pretensje do cześć terytorium w Azji Środkowej zajmowanej przez Chanat Złotej Ordy. Ten dwudziesto letni konflikt zakończony zwycięstwem wojsk Huleg-chana, przyczynił się do poszerzenia granic Ilkhanatu na północ.

Następca Huleg-Chana, jego syn Metegu, w roku 1260, przyjął chrzest z rąk Nestoriańskich mnichów, od tego momentu następowała konsolidacja władzy na terenach zajętych przez Ilkhant, stopniowa asymilacja ludności tam żyjącej, oraz nawracanie jej na nową religie państwową. Metegu-Chana wykorzystał sytuacje wewnętrzna Złotej Ordy, gdy trwała w niej wojna domowa o władze nad Chantem i przyłączył kolejne terytoria tego państwa do swego imperium, cześć ziem niegdysiejszego królestwa permskiego stała się w tedy własnością Ilkhanatu. Zaaranżował on też mariaże z Cesarstwem Mazowieckim, które było wrogo nastawione do Chanatu Złotej Ordy polityka ta miała w przyszłości doprowadzić do upadku tego państwa. Syn Metegu, Belgunutei-Chan poślubił córkę Jakuba II, Dobrawę której udało się go nakłonić do przyjęcia chrześcijaństwa Rzymsko katolickiego i porzucenia nestorianizmu od tamtego momentu Ilkhanat stał się państwem z religią panującą którą był Rzymski Katolicyzm. Obecnie Ilkhanta jest jednym z najpożyteczniejszych państw w Europie Wschodniej, jego władcy poprzez polityczne mariaże Z Cesarstwem Mazowieckim próbują sobie zapewnić sojusznika który pomógł by im w ekspansji dalej na zachód.
​

 

Skandynawia, Wyspy Brytyjskie 1300 rok


Królestwo Norwegii


Królestwo Norwegii, założone w roku 889 przez Haralda I Jasnowłosego, Ynlinga, w okresie panowania pogańskich władców z tej dynastii, Norwescy Wikingowie prowadzili łupieżcze najazdy na wybrzeża zachodniej Europy. Prowadzili także wojny ze swymi sąsiadami Szwedami i Duńczykami, w roku 982 po raz pierwszy udało się Norwegom zjednoczyć Skandynawie pod jednym berłem dokonał tego wnuk Haralda I, Eilif I Okrutny, udało mu się pobić Duńczyków w oraz Szwedów w latach 967-981, jednak okres panowania Norweskiego nad całym obszarem Skandynawii zakończył się w raz jego śmiercią w roku 995. Państwo Eilifa podzielone zostało miedzy jego trzech synów z których tylko potomkom Haralda II który odziedziczył Norwegię udało się utrzymać na tronie inne gałęzie rodu utraciły swe posiadłości w późniejszych okresach w wynikach buntów lokalnych możnowładców. Ynlingowie panowali w Norwegii ze zmiennym szczęściem do roku 1094 kiedy ostatni przedstawiciel tej dynastii zmarł bezdzietnie, w rok później zjazd możnych obrał sobie na nowego monarchę Melleta I Skanlera, najpotężniejszego z pośród Norweskich możnowładców. ​

Skanlerowie jako dynastia panująca po raz kolejny zjednoczyła półwysep Skandynawski w roku 1123, kiedy to prawnuk Melleta I, Orso II po przyjęciu chrztu i nawróceniu Norwegii na Rzymski Katolicyzm rozpoczął podbój swych pogańskich sąsiadów, wojny te doprowadziły do ponownego zjednoczenia Skandynawii na okres prawie 40 lat, synowi Orso, Melletowi III nie udało się utrzymać tak dużej domeny utracił on z czasem kontrolę nad Danią, Szwecją oraz pogańskim królestwem Gautariki. Sam Mellet III został obalony w trakcie wojny domowej w Norwegii, po jego detronizacji na tronie Norweskim zasiadł nowa dynasta której pierwszym przedstawicielem był Olaf II Swerker. ​

Dynastia ta do dzisiaj włada Królestwem Norweskim które, wraz z sąsiednimi królestwami próbowało wielokrotnie podbić pogańskie królestwo Gautariki, jednak zamieszkujący je Gotlandzi jednak zamierzali ulegać chrystianizacji i nadal modli się do starych skandynawskich bóstw. Władca Duński wobec tego zaprosił do walki z nimi Zakon Krzyżacki, jak później się okazało był to zły pomysł który przyniósł znacznie więcej szkody niż pożytku zarówno Danii jak i pozostałym Skandynawskim królestwom. Norwegia wobec Zakonu była neutralna aż do roku 1288 kiedy to zakon wysuną roszczenia wobec dwóch hrabstw będących w posiadaniu Norwegii, Ostfoldu i Arkeshus. Wojna pomiędzy tymi państwami trwająca w latach 1288-1290 nie przyniósł rozstrzygnięcia i dzięki mediacji Stolicy Piotrowej udało się zakończyć konflikt. Krzyżacy otrzymywali jedno z hrabstw ze stolicą w Oslo a le musieli się zrzec swych pretensji do drugiego. Dopiero po tej wojnie władcy Norwescy zaczęli szukać porozumienia ze swymi sąsiadami w celu walki z Zakonem krzyżackim który ewidentnie próbuje opanować całą Skandynawie. Królestwo Norweski w roku 1300, jest liczącą się siłą na półwyspie Skandynawski, jednak samodzielnie nie jest ono w stanie przeciwstawić się zapędom Zakonu Krzyżackiego, obecnie panujący władca Norwegii Olaf IV Swerker poślubił siostrę Szwedzkiego monarchy Magnusa III, celem zawarcia sojuszu dynastycznego wycelowanego w zakon krzyżacki, trwają też starania by zawiązać podobne porozumienie z królestwem Duńskim.

Zakon Krzyżacki


Zakon Krzyżacki, sięga swych początków pierwszej wyprawy krzyżowej z roku 1117, po tym jak zakończyła się ona sukcesem po wygranej bitwie stoczonej 30 lipca 1119 roku, pod murami Jerozolimy, zakon ten rozpoczął swoje formowanie. Symachus IV Papież osadzony na tronie Piotrowym przez Konrada II Zygmuntowicza, swojego brata króla Mazowieckiego, po zakończonej krucjacie z jego woli na ziemiach Palestyny byłej Rzymskiej prowincji powstało państwo zakonne, którego zwierzchnikiem miał być zakon Joannitów. Krzyżacy zostali oficjalnie sformowani w roku 1122, w Jerozolimie, założony on został przez kilkuset niemieckich rycerzy którzy brali udział w bitwie, rozstrzygającej losy I Krucjaty. Choć następca Symachusa IV, Sylwester IV, oficjalnie uznał Krzyżaków za zakon rycerski w roku 1125, to nie przyznał on im żadnych dóbr ziemskich na terenie Jerozolimskiego państwa Joannitów którzy także niebyli skorzy do dzielenia się swymi wpływami w ziemi świętej. Zakon ten zmuszony był do współpracy z Joannitami którzy de facto sprawowali władze w ziemi świętej, przydzielona im warowni na terenie Akki była ich jedyną siedzibą przez bardzo długi okres czasu.

Krucjata Iberyjska zorganizowana w roku 1151 przez Sylwestra IV, także nie zmieniła sytuacji Krzyżaków bo choć wzięli oni liczny udział w tym przedsięwzięciu ich wysiłki nie zostały docenione, tym także razem to zakon Joannitów zyskał uznania ze strony stolicy Piotrowej, mimo zaangażowani militarnego i poniesionych przez Zakon Krzyżacki strat wszystkie ziemie i łupy zdobyte w tej krucjacie przyznane zostały wielkiemu mistrzowi Arnaudowi. W tym czasie zakon Joannitów przeżywał swój rozkwit a jego posiadłości w Palestynie i południowej cześć półwyspu Iberyjskiego czyniły ten zakon najpotężniejszym z wszystkich zakonów rycerskich. Zakon ten, pozostawał małym i mało znaczącym zakonem rycerskim opiekującymi się rannymi i pielgrzymami w ziemi świetnej, sytuacja ta uległa zmianie gdy 11 sierpnia 1196 roku, Krzyżacy przyjęli zaproszenie Przemysława Przemyskiego, przyszłego Cesarz Mazowieckiego, by osiedli w jednej z jego warowni, na terenie księstwa Kamienieckiego. Przemysław ściągnął Krzyżaków w celu walki z pogańskimi Rusinami którzy najeżdżali jego ziemie.​

Zakon ten z sukcesami wywiązywał się z tego zadania, w tamtym też okresie następowała transformacja zakonu Krzyżackiego, do tego okresu zakon ten w swe szeregi przyjmował niemal wyłącznie rycerzy i szlachciców z terenów wielkich księstw Niemieckich, z czasem jednak zaczął on przyjmować coraz większą ilość Mazowszan którzy chcieli służyć w szeregach tego znamienitego zakonu. Sytuacja taka stała się powszechna w momencie gdy Przemysław I Przemyski objął tron Cesarski, w okresie jego panowania zorganizował on kilka wypraw przeciwko swym pogańskim sąsiadom ze wschodu, w każdej z tych wojen brali udział rycerzy Krzyżacy którzy walczyli po stronie wojsk Cesarskich Przemysława. Konflikty te przyczyniły się do wzrostu prestiżu i szacunku zakonu Krzyżackiego, szczególnie w Cesarstwie Mazowieckim, w trakcie tych wojen jednak zazwyczaj ginęło wielu braci zakonnych, by móc uzupełnić swe szeregi wielki mistrz Ulrich von Swaben postanowił o przyjmowaniu w szeregi zakonu rycerzy z terenów Cesarstwa Mazowieckiego którzy skorzy byli do takie poświecenia. ​

Na początku XIII wieku, w latach 1202-1214, władca Danii Sweyn III, król Szwedzki Magnus II oraz król Norweski Olaf III, prowadzili wojny i próbę chrystianizacji pogańskiego królestwa Gautariki. Mieszkający tam poganie nadal wznosili modły do Thora i Odyna, wszelkie próby misyjne kończyły się fiaskiem księża wysyłani by głosić słowo Pana kończyli poświeceń na ołtarzach starych skandynawskich bogów. Próby militarnego podboju zazwyczaj kończyły się fiaskiem, żadnemu z trzech skandynawskich państw nie udawało się zniszczyć tego pogańskiego królestwa. Wobec tej patowej sytuacji władca Duński Sweyn III, postanowił podarować hrabstwo graniczne Krzyżakom którzy mili bronić jego ziem przed rajdami Wikingów z Gautariki. W niecałe 50 lat od momentu przyznania hrabstwa Skanii Krzyżacy dokonali podboju pogańskiego państwa Gautariki. Tak szybki podbój tych ziem był efektem wsparcia ze strony Cesarstwa Mazowieckiego, którego władcy wspierali Krzyżaków poprzez dostarczanie posiłków i rekrutów chętnych służyć w zakonie. ​

Krzyżacy w roku 1237, wsparli dużym kontyngentem Jakuba I, który zaatakował Chanat Złotej Ordy, ich udział w bitwie, w okolicach Pierwomajska, w znacznej mierze przyczynił się do zwycięstwa Cesarstwa Mazowieckiego. Po roku 1248, rozpoczęły się tarcia pomiędzy Zakonem Krzyżackim a Królestwem Duńskim którego władcy żądali zwrotu hrabstwa Skanii oraz innych ziem które przywłaszczył sobie zakon, tereny te zostały przyznane Krzyżakom na okres 40 lat po nim miały powrócić do Królestwa Duńskiego, próby mediacji ze strony Papieża Klemensa V nie przyniosły oczekiwanych rezultatów, w wyniku czego wybuchła pierwsza wojna Krzyżacko-Duńska mająca miejsce w latach 1249-1256. Zwycięstwo w tym konflikcie zakonu, przyczyniło się do osłabienia Danii która na mocy traktatu pokojowego utraciła wszystkie swoje zimie na terenie półwyspu Skandynawskiego.​

W roku 1260 Zakon zorganizował nieudaną wyprawę przeciwko poganom żyjącym w Finlandii, Ugro-Finowie zamieszkujący te ziemie stawili opór rycerzom zakonnym którzy ponieśli klęskę i musieli ratować się ucieczką przed całkowitą anihilacją. W drodze powrotnej zajęli oni wyspę Gotlandię która oficjalnie należała do królestwa Szwedzkiego, stało się to przyczyną wojny Szwedzko-Krzyżackiej trwającej w latach 1261-1267, mimo porażki w Finlandii Krzyżakom udało się pokonać Szwedów i wymusić zrzeczenie się Gotlandii przez Sweyna IV. Drugi konflikt Duńsko-Krzyżacki toczony w okresie 1270-1278, zakończył się ponownym zwycięstwem Krzyżaków i zajęciem przez nich wyspy Bornholm która stawała się na mocy porozumienia częścią ich państwa. Zakon utracił casus belli względem Ugro-Finów w momencie gdy przyjęli oni chrzest od jednego z Prawosławnych misjonarzy pochodzenia Serbskiego w roku 1286, Gotlandia która zajęta została z myślą bazy do dalszej ekspansji na tereny Finlandii straciła w tym czasie na znaczeniu. W latach 1288-1290 pomiędzy Zakonem a królestwem Norwegii wybuch konflikt graniczny, Zakon uzurpował sobie prawo do dwóch hrabstw będących w poosiadaniu Norwegów, tym razem mediacja ze strony Papieża zakończyła krótkotrwałą wojnę, w efekcie Zakon otrzymał jedno z hrabstw które były przyczyną sporu. W roku 1300, Zakon Krzyżacki jest najsilniejszym państwem Skandynawskim, pod względem siły militarnej, gdy ich stary rywal zakon Joannitów w tym czasie nie posiada już w ziemi świętej ani w Iberii żadnych posiadłości, utraconych w trakcie walk z muzułmanami i władcami Kastylii. Mimo swojej potęgi zakon Krzyżacki otoczony jest przez państwa które najchętniej by go unicestwiły i odebrały utracone na jego rzecz ziemie.


Królestwo Finlandii


Królestwo Finlandii, jest najmłodszym organizmem państwowym na kontynencie Europejskim, do roku 1260, na terenach Finlandii istniał szereg plemion ugrofińskich które prowadziły ze sobą nieustnie wojny i konflikty, w roku 1200 na tym obszarze istniały trzy plemiona które walczyły miedzy sobą nieustanie. Tawastanowie, Karelowie oraz Samowie, te trzy plemiona chwilowo się zjednoczyły w roku 1260 kiedy Zakon Krzyżacki dokonał próby najazdu i podboju Finlandii. W bitwie stoczonej w nieokreślonym dokładnie miejscu, mokradeł środkowej Finlandii wojska Zakonne zostały pokonane przez połączone siły tych trzech plemion. Charyzmatyczny wódz plemienia Karelów zdołał narzucić swoją wole pozostałym pomienioną i zjednoczyć je pod swym berłem. Hannu I, w roku 1273 ogłosił się królem plemion Ugro-Fińskich na terenie Finlandii, nie spotkało się to z ogólnym zadowoleniem ze strony wszystkich wodzów plemiennych, w wyniku czego w Finlandii trwały walki do roku 1278 kiedy Hannu udało się pokonać swych oponentów. W roku 1286, przyjął on chrzest z rąk Serbskie misjonarza i rozpoczął chrystianizacje kraju która miała zapewnić mu bezpieczeństwo ze strony Zakonu Krzyżackiego. Syn Hannu I, Hannu II, kontynuował dzieło swego ojca udało mu się do roku 1300, nawrócić niemalże całą populacje Finlandii na Prawosławie, dokonał on także modernizacji państwa, przyjęty został system feudalny zastępowany przez plemienne zarządzanie terenami stosowane do tej pory, rozpoczął on także modernizacji swych wojów którzy mieli stać się podobni do rycerzy zachodnio Europejskich.

Królestwo Irlandii


Królestwo Irlandii, założone w roku 846 przez Maeil Shechneil Uí Néill, państwo to z czasem stało się dominującą siłą na wyspach Brytyjskich. Dynastia Uí Néill do roku 1000 skonsolidowała swą władze całkowicie nad Irlandią i rozpoczęła ekspansje w kierunku Walii gdzie przejmowała z czasem kontrolę nad kolejnymi Walijskimi księstwami, w roku 1000 największym rywalem królestwa Irlandzkiego była Szkocja władana przez Karolingów, którzy boczna gałąź odziedziczyła tron tego królestwa. Rywalizacja ta prowadziła do serii wojen toczonych na przełomie lat 1000-1100, konflikty te zakończyły się całkowitym wchłonięciem królestwa Szkockiego przez Irlandię w roku 1115. Królestwa Saksońskie istniejące na terenach niegdyś zajmowanych przez Cesarstwo Rzymskie, obroniły się przed Wikińskimi zdobywcami którym nigdy nie udało się zdobyć znacznych ziem na Wyspach. Irlandia wielokrotnie odpierała najazdy łupieżców ze Skandynawii którzy grabili klasztory i wsie. W roku 1134 Cormac II władca Irlandzki w bitwie w okolicach Dublina rozbił wyprawę łupieżcą Duńczyków którzy próbowali zagarnąć cześć wyspy la siebie, od tamtej pory udało się królom Irlandzkimi zachować hegemonie nad wyspami która trwa aż do dzisiaj. ​

Do roku 1200, Królestwo Irlandzkie rozpościerało swe panowanie na obszarze Szkocji Walii oraz północnej Anglii wliczając w to samą Irlandię, po za kontrolą pozostawały niektóre wysepki szkockie znajdujące się w tamtym okresie pod panowaniem Norweskim, oraz księstwa Saksońskie na południu Anglii które faktycznie były rządzone przez Celtyckich władców niż samych Saksonów którzy wyparci zostali już dawno z wysp Brytyjskich. Księstwa te stawały się kilkakrotnie obiektem najazdów Irlandzkich, jednak żaden z nich nie kończył się sukcesem. Złoty okres Królestwa irlandzkie przypada własnie na początek XIII wieku kiedy państwo to władało największym obszarem Wysp Brytyjskich. Władcy Irlandii w tym czasie cieszyli się spokojnymi rządami które dzięki izolacji ich wyspy od kontynentu jak od reszty Brytanii zapewniał spokojny rozwój kulturalny i architektoniczny. Armie irlandzkie w większości stacjonowały w Szkocji i Walii wspomagając tamtejszych lordów w utrzymaniu porządku, w samej Irlandii w tym czasie wzniesionych zostało wiele imponujących murowanych zamków powstających w celach obronnych głownie na wybrzeżach. ​

Spadek znaczenia i potęgi Królestwa Irlandzkie nastąpił w drugiej połowie XIII wieku kiedy to w latach 1267-1280 państwo to ogarnięte zostało przez wojnę sukcesyjną pomiędzy braćmi poprzedniego króla Cormaca IV, wojna ta doprowadziła do częściowego podzielenia kraju. Korona Szkocka przypadła młodszemu z braci Aedowi I, natomiast Irlandia i Walia pozostała w rekach starszego Patryka II. Do roku 1300, Królestwo Szkockie utraciło cześć swych ziem na rzecz królestwa Wysp man powstałego po buncie wobec monarchów Norweskich którzy stracili w ten sposób swe posiadłości w Brytanii. W roku 1300, królestwo Irlandzkie jest nadal silny i najbardziej technologicznie zaawansowanym państwem na terenie wysp Brytyjskich zdolnym do objęcia kontroli nad całością Brytanii. ​

 

Europa Zachodnia 1300 rok



Półwysep Iberyjski:

Królstwo Kastylii-Aragonii


Królestwo Kastylii-Aragonii, królestwo to sięga swymi korzeniami, do Królestwa Asturii, powstałego po upadku państwa Wizygotów najechanego przez muzułmanów. W czasie arabskiego najazdu na Półwysep Iberyjski, mającego miejsce na początku VIII wieku, góry Asturii stały się schronieniem dla arystokracji wizygockiej, po zwycięstwie muzułmanów w decydującej bitwie nad rzeką Guadelete w 711 roku, w której poległ król Wizygotów Roderyk, państwo wizygockie zostało podbite. Napływający z Północnej Afryki muzułmanie w przeciągu kilku lat zajęli niemalże cały Półwysep Iberyjski. W roku 722 pod wodzą Pelagiusza, wojska chrześcijańskie odniosły swe pierwsze zwycięstwo w bitwie pod Covadongą, następnie Pelagiusz utworzył Królestwo Asturii, bitwa ta jest postrzegana jako okres rozpoczęcia rekonkwisty półwyspu Iberyjskiego. W roku 894 królestwo Asturii przekształciło się w Królestwo Leónu. Królestwo Leónu zostało założone oficjalnie w 895, kiedy chrześcijańscy władcy Asturii przenieśli swoją główną twierdzę znad północnego wybrzeża półwyspu z Oviedo do Leónu.​

W roku 1000, w okresie panowania Vermuda II Odważnego, który w tym czasie był jednocześnie władcą Kastylii i Portugalii, León wraz z królestwem Nawary wyparł muzułmańskich najeźdźców z północnych terenów półwyspu Iberyjskiego. Podziały i unie dynastyczne, które miały miejsce na terenie półwyspu Iberyjskiego doprowadziły do połączenia Królestwa Nawary i Leónu w roku 1067, unia ta nie trwała jednak długo gdyż wraz z wymarcie dynastii de Cantabria w roku 1123, to potężne królestwo rozpadło się na szereg pomniejszych organizmów państwowych. Krucjata Iberyjska zorganizowana w roku 1151 przez Sylwestra IV, ostatecznie wyparła z Iberii muzułmanów ich ziemie przeszły w ręce zakonu Joannitów. Do roku 1200, władcą kastylijskim udało się ponownie uzyskać tron Nawary i Aragonii, wraz z upadkiem państwa joannitów w ziemi świętej w roku 1280, włączyli oni cześć ziem na południu półwyspu Iberyjskiego pod swoje panowania, podobnie uczynili władcy Portugalii. W roku 1300, Królestwo Kastylii-Aragonii jest niekwestionowanym hegemonem na terenie półwyspu Iberyjskiego, kontynuuje ono swą ekspansje przez cieśninę Gibraltarską na terenie Maroka, które stało się miejscem krwawych walk miedzy chrześcijanami a muzułmańskimi Berberami. ​

Pozostałe kraje regionu:


Francja:

Królestwo Francuskie


W 843 roku, na mocy traktatu w Verdun, państwo frankijskie zostało podzielone na 3 części. Część zachodnią, państwo Zachodnio-frankijskie przejął Karol II Łysy a następnie jego następcy z dynastii Karolingów. Karolingowie władający państwem Zachodnio-frankijskim jak i Akwitanią, z czasem wymarli oba te królestwa były władane przez Karolingów niemal do roku 1026, kiedy w państwie zachodnio-frankijskim linia Karolingów zakończyła się w raz z bezdzietną śmiercią Burcharda I, na tron po jego bezdzietnej śmierci tron wpadł w ręce dynastii możnowładców Frankijskich, de Boloines, którzy po zwycięskiej wojnie z Karolingami władającą Akwitanią umocnili swoją władze. W kolejnych dziesięcioleciach Królestwo Francuskie pod rządami władców z dynastii de Boloines, starało się zjednoczyć pod swym panowaniem ziemie Cesarstwa Frankijskiego. próby te nie przynosiły jednak rezultatów, kolejne wojny kończyły się porażkami, a sama dynastia została obalano w wyniku najazdu Akwitańskiego w roku 1157.​

Po roku 1157, powstało królestwo Francuzko-Akwitańskie rządzone przez dynastie de Lapen, dynastia ta przejęła władz w Akwitanii po śmierci ostatniego Karolinga w roku 1108, od roku 1157 do roku 1189 dynastia ta władała połączonymi koronami Francuzką i Akwitańską. W roku 1189, w Francji wybuchła rebelia przeciwko Akwitańskim władcą trwająca do roku 1197. Po wojnie dynastia de Lapen utraciła kontrolę na Francją która uzyskała samodzielność i znalazła się pod panowaniem nowej dynastii, de Karel. Obecnie królestwo Francuskie jest sinym państwem, otoczonym jednak przez rywali którzy chętnie zakończyli by jego istnienie.

Pozostałe kraje regionu:


Półwysep Apeniński:

Królestwo Lombardii


W 843 roku traktatem w Verdun podzielono Imperium Karolińskie, a jego włoska część przypadła Lotarowi. Królestwo Lombardzkie powstało po rozpadzie królestwa Lotaryńskiego i upadku dynastii Karolińskiej w tej cześć Europy, mającej miejsce w latach 945-952. W wyniku tego konfliktu potężne królestwo Lotaryngii które w okresie swej świetności obejmowało obszar całych Niemiec i północnych Włoch rozpadło się. Królestwo Lombardzkie założone zostało przez Waltera I Unorchigera, dynastia ta jako jedna z nielicznych utrzymała swą władze na po dzień dzisiejszy. Lombardia na przełomie stuleci od roku 1000 do 1300, zmagała się z swymi sąsiadami z południa oraz północy, wojny z Burgundią jak i Bawarią kończyły się w większości wypadków korzystnie na rzecz państwa Lombardzkiego. Z czasem Lombardzie wchłonęła Republikę Wenecką, jednak utraciła kontrolę nad tymi ziemiami po wojnie z Bawarią z lat 1105-1116, sama Bawaria nie utrzymała długo tych terytoriów gdyż na tych ziemiach powstało niepodległe Królestwo Karyntii w roku 1158. Po powstaniu Królestwa Sycylii półwysep apeniński podzielony został niemalże po połowie przez oba te królestwa które w latach 1200-1300 stoczyły serie wojen o dominującą pozycje, z wojen tych żadna ze stron nie wyszła jednak zwycięsko.

Pozostałe kraje regionu:
​

 

Bałkany, Azja Mniejsza 1300 rok



​

 

Afryka rok 1300
​

 

Odcinek 54 (1295-1308)

Odcinek 54
1295-1308




​

Narodziny trzeciego syna oraz czwartego dziecka, zbliżyły do siebie Władysława i Gurbesu. Związek pomiędzy tym dwojgiem, od tego momentu zdawać się przeradzać w coś więcej niż zwykłe małżeństwo w feudalnej Europie, Władysław zaczął postrzegać swą małżonkę za coś więcej niż tylko gwarancje sojuszu z Ilkanatem. Obojgu udało się odnaleźć namiętność i miłość której brakowało w ich małżeństwie, Władysław wraz z Gurbesu spędzali razem dużo więcej czasu, nie tylko w łożnicy ale przy innych czynnościach codziennego życia, bawili się ze swym potomstwem razem biesiadowali i rozmawiali.
​

​

Efektem nowo odnalezionej namiętności pomiędzy parą Cesarską były narodziny ich piątego dziecka, czwartego syna Bogumiła. Chłopczyk ten przeznaczony miał zostać do stanu duchownego.
​

​

Jolanta, córka Władysława, spadła w trakcie zabawy z murku okalającego dziedziniec zamku Poznańskiego, upadek z 4,5 metra spowodował śmierć dziewczynki która złamała sobie kark.
Po tej tragedii Władysław popadł w ponury pesymistyczny nastrój, śmierć jego jedynej córki, na której twarzy zawsze widniał uśmiech, a jej radosny śmiech potrafił skruszyć nawet najtwardsze serca, wywoływał u niego głębokie cierpienie, przez wiele kolejnych miesięcy starał się zapomnieć o tej tragedii. Lecz dopiero rozmowa z biskupem poznańskim Mieszkiem, dała mu pewne ukojenie, zapewniał on swego władcę iż Jolanta znajduję się już w lepszym miejscu, tak radosna i dobra dziewczynka za swego zaledwie ośmio letniego życia na pewno znajduje się po prawicy ich Panna. Poradził one też Władysławowi by ten udał się w pielgrzymkę do Rzymu by tam pomodlić się przed grobem Piotrowy, jego zdaniem w czasie tej podróży Władysław miał znaleźć ukojenie którego tak pragnął. Usłuchał on rady swego wiernego spowiednika, i udał się do Rzymu gdzie przed grobem Piotrowym miał zamiar zawierzyć łasce Boskiej, na czas swej nieobecność funkcje regenta mieli wspólnie sprawować jego żona Gurbesu oraz kanclerz cesarski Mieszko z Konina.​

​

Pielgrzymka ta, rozpoczęta latem roku 1299 wiodła przez Czechy a następnie Bawarię, gdzie w trakcie postoju w jednej tawern zatrzymał się Władysław wraz ze swymi towarzyszami podróży na noc. W czasie nocnego odpoczynku po całodniowym znoju jazdy na końskim grzbiecie, Władysław śni o swej zmarłej córce, znowu morze ujrzeć jej uśmiechnięta twarzyczkę i usłyszeć radosny śmiech wydobywający się z jej ust. We śnie tym wraz z Jolantą przemierzali las, w którym dokoła widać było małe zwierzątka wiewiórki i ptaki. Władysław z przyjemnością przypatrywał się jak jego pociecha z wielką radością goniła jedną z wiewiórek, w tedy poczuł on z oddali dobiegający zapach, który wydawał mu się jak gdyby znajomy,naglę zdał sobie sprawę iż to zapach palącego się drewna, jego córka się rozmyła i wszystko stało się jasne coś się paliło, w tedy właśnie się ocknął ze snu i spostrzegł iż karczma płonie, nie bacząc na swe własne bezpieczeństwo pomógł swym towarzyszom wydostać się z płomieni i wraz z innymi gośćmi tawerny pomógł w gaszeniu tego pożaru. Nazajutrz gdy płomienie już zostały opanowane Władysław wyruszył w dalszą drogę musiał pokonać Alpy, by znaleźć się na półwyspie Apenińskim.

W trakcie przekraczania tych majestatycznych gór, na swej drodze spotkał on staruszkę która rozpoznała w nim i jego towarzyszach podróży pielgrzymów zmierzających do Rzymu, poprosiła wiec go o przysługę by zaniósł tą kiesę ze złote rodzinie jej córki znajdującej się dalej w kotlinie którą aktualnie podróżowali. Zgodził się on dostarczyć mieszek ze złotem, dlaczego się zgodził by to zrobić nie do końca sam tego nie był pewien ale wspomnienie przez staruszkę, o córce której rodzinie naprawdę się ostatnio nie powodzi, coś w nim dotknęło. Posłał on jedne ze swych ludzi którzy mieli zdać mu raport czy aby na pewno jest tak jak ta miła staruszka jest, po jego powrocie ze zdanej relacji malował się obraz gospodarstwa znajdującego się w ostatniej ruinie i rodziny która przymiera głodem, pragnąc pomóc tym biedakom dołożył on do tej sakiewki drugą która wspomóc miała niedole tych ludzi. Dalsza podróż do Rzymu nie owocowała w dalsze przygody i zakończyła się szczęśliwie przed bramami wiecznego miasta.
​

​

Rzym, wieczne miast, stolica byłego Imperium, stolica apostolska, wrażenia jaki doznał Władysław po przekroczeniu granic tej metropolii były nie do opisania, zapach i mnogość ludzi robiły mogły przyprawić o zawroty głowy a nawet wymioty, Poznań będący stolicą Cesarstwa mazowieckiego, nie był tak ludnym miastem, a przez to zapachy były mniej wyraźne. Nie zrażało to Mazowieckie władcy który udał się na audiencje do Papierza Klemensa V, któremu przedłożył swą prośbę o możliwość pomodlenia się przy grobowcu Piotra założyciela kościoła. Klemens wyraził zgodę, pod warunkiem uiszczenia odpowiednio wysokiego datku na rzecz Kościoła Rzymsko Katolickiego, Władysław przekazał 400 denarów, po czym udał się do grobowca przed którym padł na krzyż i podrożył się w głębokiej modlitwie, w ich trakcie spłynęło na niego olśnienie poczuł obecność wręcz dotyk ducha świętego, za pośrednictwem którego jego świadomość dotknęła Boga, gdzie ujrzał swą córkę po prawicy Jezusa Chrusta, pełną życia, oraz uśmiechniętą, wyglądała dokładnie tak jak ją zapamiętał. To ona powiedziała mu iż nie powinien obwiniać siebie za to co się stało, nadszedł jej czas i Panna zabrał ją do siebie, a on powinien krzewić miłość i wiarę w Chrystusa, Boga Ojca i Ducha Świętego, w Cesarstwie Mazowiecki jak i po zanim, ta wizja odmieniła całego jego życie i dotychczasową politykę.
​

​

Po powrocie do Cesarstwa, Władysław postawił wyznawcą Judaizmu ultimatum, mieli się oni ochrzcić i porzucić swe bluźniercze praktyki, lub też zostaną wygnani z granic Cesarstwa Mazowieckiego. Żydzi zostali sprowadzeni do Mazowii jeszcze za panowania dynastii Zygmuntowskiej, pierwsze ich grupy zaczęły się osiedlać za przyzwoleniem Konrada IV, który wykorzystywał pieniądze pożyczane od żydowskich lichwiarzy do opłacania swoich wypraw wojennych przeciwko poganom. Od tamtego czasu społeczność żydowska na ziemiach mazowieckich cieszyła się dużymi przywilejami, ponadto nie była w żaden sposób prześladowana cieszyła się całkowitą wolnością w swych praktykach religijnych. W przeciągu dwóch lat Władysław usunął z granic państwa większość społeczność żydowskiej która osiedliła się tutaj od roku 1163, przy okazji udało się uzyskać pokaźne sumy pieniędzy które w oczach Władysława były wszeteczne w końcu obracali nimi żydowscy lichwiarze, zostały one podarowane Zakonowi Krzyżackiemu który od tego momentu stał się jednym z głównych pożyczkodawców Cesarstwa Mazowieckiego. Fanatyzm Władysława jednak sprawiał iż to on częściej dawał krzyżakom pieniądze w postaci darowizn niż Cesarstwo pożyczało je od nich, udało się Władysławowi zachować na tyle rozsądku iż nie przeznaczał wszystkich swych pieniędzy na pomoc Zakonowi i Kościkowi. Należy tutaj zaznaczyć iż po wygnaniu żydów w roku 1299 gospodarka Cesarstwa zaczęła powoli podupadać.
​

​

Marco Polo, syn zamożnej rodziny kupieckiej z republiki Sardynii i Korsyki, w roku 1300 spisał swoje podróże które zajęły mu blisko 30 lat życia. W swej księdze opisuję on historie swej podróży jaką odbył razem z ojcem i stryjem, przemierzając Jedwabny Szlak, dotarli oni ponoć do dalekich Chin. Marco w na wiosnę roku 1271, opuścił Sardynię wraz ze swym ojcem Niccolò oraz wujem Matteo popłynęli do Antiochii skąd poprzez państwa prawosławne Armenię i Gruzję dotarli do morza kaspijskiego nim z kolei popłynęli do Ilkhanatu, gdzie zostali ugoszczeni przez obecnego Il-Chana, Megetu. Ten z kolei wysłał ich z poselstwem do Chin gdzie mieli spotkać się z Kubilaj-chanem, Megetu uznawał zwierzchność Chana Chanów, Kubilaj-chana, dlatego postanowił wysłać do niego Europejczyków z poselstwem, dostali oni od niego pajdzę która gwarantowała im bezpieczeństwa na terenie Imperium Mongolskiego. Kolejne lata spędzili oni podróżując do Chin, gdzie przekazali swe poselstwo Kublaj-chanowi i wstąpili na jego służbę. W swym dziele Marco opisuje pobyt w chinach oraz służbę na dworze chana jak i zwyczaje tam panujące jak i inne krainy znajdujące się dalej na wschód.

Gdy zostali oni w końcu zwolnieni ze służby udali się drogą morską do Indii gdzie spędzili kolejne lata, podróż oceanem indyjskim Marco opisał wielce staranie i szczegółowo w swój opis, rozpoczął od opisu konstrukcji statków, budowanych przez chińskich, posiadały one grodzie i wodoszczelne ładownie. Podróżując morzem do Indii, odwiedzili oni Indonezję, na Sumatrze, przez pięć miesięcy czekając na minięcie monsunu, opisał o miejscowych ludożercach. Następnie przez Cejlon, słynący z rubinów, dopłynął do Indii. Reszta księgi poświęcona była opisowi podróży przez Imperium Perskie do Królestwa Antiochii. ​

​

Jesienią roku 1307, Władysław postanowił zorganizować ucztę, na cześć swej nowej synowej która niedawno poślubiła Jakuba najstarszego syna Władysława, by móc zorganizować wystawną ucztę która zachwyci podanych. Władysław zatrudnił najlepszych kucharzy jak i cyrkowców mających zabawiać jego gości, pozostała tylko kwestia dziczyzny mającej zostać podanej na talerzach gości. Wraz z kilkoma myśliwymi jak i sworze wiernych ogarów wyruszył on by upolować dzika mającego stać się główną atrakcją przyszłej uczty.Gdy ogary zwietrzyły woń lochy, Władysław wraz ze swymi towarzyszami podążyli ich tropem, po dostrzeżeniu zwierzęcia myśliwi odegnali swe ogary, by Władysława mógł samodzielnie upolować dzika, który to miał posłużyć za główne danie na przyszłej biesiadzie. Władysław wielokrotnie polował już na dziki jelenie czy też innego grubego zwierza będąc uzbrojonym we włócznie o długim drzewcu miał przewagę nad zwierzęciem.

Gdy przygotowywał się on do zadania ciosu który przebił by grubą skórę i ugodził blisko serca, dostrzegł kontem oka kilka warchlaków wyłaniających się z zarośli. Z niewiadomych przyczyn w jego głowie pojawiła się wspomnienia i uczucia dotyczące śmierci jego córki, Jolanty która to zmarła zaledwie kilka lat temu. Dzik wykorzystał ten moment nieuwagi człowieka i uderzył. Kły lochy wbiły się głęboko w udo Władysława, który stał się niczym kukiełka miotana na wietrze, dzik odrzucił go na kilka metrów. Od pewnej śmierci Władysława uratowali jego towarzysze którzy rzucili się na potężna bestie nim ta zdoła dokończyć swe dzieło i uśmiercić go na miejscu. Jednak rana jakiej doznał on w starciu z tą potężna lochą sprawiała iż został on unieruchomiony, musiał przez kolejne miesiące leżeć w swej komnacie w zamku Poznańskim by się wykurować, na ten czas Jakub jego najstarszy syn przejął obowiązki swego ojca i sprawował władze na Cesarstwem Mazowieckim.Rana mimo starań nadwornych cyrulików, nie goiła się, co gorsze wdała się w nią jakaś infekcja, która sprawiała iż zaczęła ona gnić, zapach w komnacie Władysława z dnia na dzień pogarszał się, wszelkie starania by poprawić stan Imperatora nie działały, puszczanie krwi czy też końskie łajno nie przynosiły efektów.
​

​

Władysław I Przemyski, zmarł 18 maja 1308 roku, zakażenie które wydało się w ranę na udzie doprowadziło do jego zgonu, śmierć Władysława w wieku 40 lat, zapewniała jego najstarszemu synowi Jakubowi tron Cesarstwa . Po tym jak zakończone zostały wszystkie ceremonie związane z pochówkiem swego ojca, Jakub został koronowanym nowy Cesarzem Mazowieckim czerwcem roku 1308. Odziedziczył on tron w wieku 19 lat, do tej pory sprawował on władze nad wielkim księstwem Litewskim, które nadał mu Władysław, mając nadzieje iż przygotuje go to roli władcy Mazowieckiego.
​

Mapa Cesarstwa Mazowieckiego rok 1308.​

 

Odcinek 55 (1308-1315)

Odcinek 55
1308-1315



Jakub III Przemyski, syn Władysława I, był już szóstym władcą z dynastii Przemyskiej zasiadającym na tronie Mazowieckim, był on człowiekiem podstępnym i cynicznym, głębokie nawrócenie swego ojca po pielgrzymce do Rzymu postrzegał raczej jako dziwactwo starego człowieka zatracanego po śmierci ukochanej córki niż prawdziwe doznanie religijne. W czasie swych krótkich rządów w Wielkim księstwie Litewskim nauczył się on iż bycie sprawiedliwym oraz życzliwym wobec swych podanych jest użyteczne i może być wykorzystywane do łatwej i manipulacji, wrodzona cierpliwość oraz umiejętność krasomówstwa którą wpojono mu w młodości przydawała się także do zjednywania sobie ludzi. Lata spędzone w Wilnie, w czasie których Jakub spędzał dnie na polowaniach a wieczora na ucztach, sprawiły iż stał się obżartuchem który nie potrafił się powstrzymać przed pochłanianiem olbrzymich ilości jadła podawanego w czasie uczt. W roku 1304 gdy osiągnął on wiek męski, Władysław I, posłał po jego narzeczoną Agatę II królową Antiochii w jej imieniu królestwem miał władać jej kanclerz Antoginos, a ona sama poślubiła nie cały rok później Jakuba który na ich uczcie weselnej obżarł się jak prosie po czym zwymiotował na jej suknie, do samych pokładzin w tedy nie doszło gdyż Jakub nie był w ten czas w stanie skonsumować małżeństwa.​

Małżeństwo z Dorotą dla Jakuba nie zaczęło się najszczęśliwiej, jego małżonka nie była zachwycona wyczynem swego ledwo co zaślubionego męża, od uczty weselnej pozostawała całkowicie obojętna względem niego i nie dopuszczała go do swego łoża w zamku Wileńskim. Dorota była kobietą dumną gdyż jej rodzina pochodziła z długiej linii grecki władców rządzonych królestwem Antiochii, jej małżeństwo z następcą tronu Cesarstwa Mazowieckiego, zwarte zostało jedynie z powodów politycznych, została ona zmuszona do tego przez szlachtę Antiochii która dopatrywała się w tym związku korzyści dla siebie. Nowa cesarzowa była kobietą podobnie jak Jakub sceptyczną co do kościoła i religii chrześcijańskiej, cechowała ją miłe usposobienie wobec innych ludzi, wykazywała się szczodrością wobec potrzebujących oraz swych podanych, jednak była z natury leniwa i nie chciało się jej nazbyt przemęczać czy to fizycznie czy też psychicznie. Dopiero z czasem stosunki Jakuba z Dorotą uległy poprawie, Mazowiecki władca musiał włożyć dużo wysiłku w ułagodzenie sytuacji ze swą małżonką która nie ułatwiała mu zadania. Jak każda kobieta Dorota była jednak podatna na podarki i pochlebstwa, dzięki pięknemu rubinowemu wisiorowi podarowanemu jej przez Jakuba jej obrzydzeni nim z czasem wygasło, i pozwoliła ona mu na wizytę w swej łożnicy, efektem tego były narodziny ich pierwszego potomka córki Kunegundy, narodziny tego dziecka zakończył konflikt miedzy małżonkami, jednak ich pożycie nie było idealne nadal pozbawione było uczuć głębszych niż zewnętrzne pożądanie.



Jakub swe panowanie, rozpoczął od cofnięcia dekretu dotyczącego żydowskich mieszkańców Cesarstwa Mazowieckiego, dekret Władysława został cofnięty głownie z pobudek gospodarczych, Jakub dostrzegł iż wypędzenie żydów wiązało się z poupadaniem handlu oraz rzemiosła które niegdyś kwitło w wielu miastach i wsiach. Dobrzy chrześcijanie nie zajmowali się lichwą, pożyczanie pieniędzy na procent było postrzegane przez kościół jako grzech ciężki wręcz śmiertelny, z tych powodów od czasu wypędzenia żydów przez Władysława wielu mazowieckich rzemieślnik, kupców czy też chłopów straciła dostęp do łatwego źródła pieniędzy potrzebnych do finansowania ich przedsięwzięć. Sprowadzanie ponownie Żydów jednak było problematyczne kościół katolicki stanowił problem z którym Jakub musiał się liczyć cofniecie edyktu Władysława wywołało gnie wśród wielu duchownych którzy określali go czynem godnym potępienia. Jakub mimo to cofną edykt swego ojca o wypędzaniu Żydów z ziem Mazowieckich, polityka ta spotkała się z potępieniem ze strony biskupa Gnieźnieńskiego Bartosza z Kujaw, będącego zarazem arcybiskupem ziem Cesarstwa Mazowieckiego wyznaczonym przez Papieża. ​

Bartosz wysłał pismo do Papierza Damazego III, by ten zainterweniował, Damazy w swym piśmie ostrzegał Jakuba przed konsekwencjami jego polityki która w oczach kościoła była na granicy bluźnierstwa. Jakub odpowiedział na pismo Papierskie iż cofniecie edyktu swego ojca Władysława, miało na celu ochronę chrześcijan, gdyż nie mogli oni zajmować się lichwą gdyż był to grzech ciężki, potrzebni do tego byli ludzie którzy i tak w oczach boga są już skazani na piekło, cofając edykt swego ojca Jakub ratował niewinne dusze dobrych chrześcijan którzy mogli się w swej desperacji posunąć do pożyczania pieniędzy na procent od innych katolików a to w konsekwencji zaprzepaszczało by ich szanse na raj. Zawiła i dosyć pogmatwana argumentacja Jakuba trafiła do Damazego, który postanowi przymknąć oko na ten czyn jednak ostrzegł iż sprowadzanie żydów będzie źle widziane przez Najświętszy Kościół Rzymsko Katolicki.​

Jakub wiedząc iż nie może bezpośrednio wystosować zaproszenia do gmin żydowskich by te osiedlały się na ziemiach Mazowieckich, wykorzystał w tym celu swego nauczyciela rachunków Wacława z Krakowa, będące żydowskim przechrztą, wysyłał go do społeczności żydowski zamieszkujących Bałkany oraz inne regiony na południu Europy z informacją iż będą w Cesarstwie mazowieckim znowu mile widziani. Problem tym razem polegał na tym iż przedstawiciele żydów nie byli pewni czy mają zaufać posłańcowi Cesarskiemu, w końcu co ich broniło przed następnym Cesarzem który doznał by cudownego objawienia. W odpowiedzi którą przekazali oni jakubowi żądali gwarancji poszanowania swych praw jak obyczajów i praktyk religijnych, pragnęli oni by prawo Cesarskie gwarantowało im prawo do swego mienia wolność praktyk religijnych oraz ochronę ze strony korony Cesarskiej. Spełnieni tych żądań wiązało się z kolejnym konfliktem arcybiskupem Bartoszem który na pewno poskarżył by się Papieżowi, w odpowiedzi wiec Jakub zapewnił ich iż w przyszłości takie prawo zostanie wprowadzone, ta gwarancja musiała im wystarczać. Tylko kilka społeczności żydowskich, uwierzyło słowom Cesarza i osiedliło się ponownie w granicach Cesarstwa Mazowieckiego.



Polityka wobec żydów nie spodobała się nie tylko przedstawicielom kościoła ale też co po niektórym możnowładcą Mazowieckim, książę Braniborski Lambert z Tykocin, stracił by on na sprowadzeniu żydów do cesarstwa gdyż po ich wypędzeniu przez Władysława, wraz z kilkoma innymi zajął się potajemnie pożyczaniem pieniędzy na procent zyskiwał on na tym procederze pokaźne sumy pieniędzy. Wobec ponownego sprowadzenia żydów lambert postanowił poprzeć roszczenia młodszego brata Jakuba, Przemysława do tronu Cesarskiego wraz z kilkoma innymi lennikami Jakuba planował on wywołać wojnę sukcesyjną w Cesarstwie Mazowieckim. Stronnictwo Lamberta z początku nie było pokaźne, jednak nieświadomość Jakuba którego mistrz szpiegów Bogusław nie wiedział nic o zamiarach tego człowieka grały kluczową rolę dla konspiracji jaką zawiązał Lambert, udało mu się w przeciągu kilku pierwszych miesięcy sprawowania władzy przez nowego imperatora pozyskać silnych sojuszników którzy meli wesprzeć Przemysława. Dzięki przekupstwom, obietnicom zwiększenia wpływów, po stronie Przemysława opowiedzieli się miedzy innymi: wielki książę Czesko-Morawski Snowid Barnekow, wielki książę Połocki Bolesław Czarniecki, księżna Ludmiła Rogalska (księstwo Pomorskie) oraz księżna Łucja Lubomirska (księstwo Saksońskie) oraz książę Chrobacki Besar z Gore.

Bunt wybuch sierpniem roku 1309, gdy Jakub odwiedzał południowo-wschodnie ziemie swego Cesarstwa, w czasie tej podróży doglądał on umocnień na przy granicy, z Chanatem Złotej Ordy od czasów ostatniego konfliktu z mongołami dokonano wielu ulepszeń oraz wzniesiono wiele nowych zamków mających bronić tych ziem przed rajdami która cały czas miały miejsce ze strony tych barbarzyńskich pogan. Wieści o tym iż armia zbuntowanych możnowładców pragnących osadzić na tronie Przemysława dotarła do niego gdy dokonywał on oględzin nowo budowanego zamku w Kijowie, Jakub był zdumiony tym iż jego własny brat z którym razem bawił się na dziedzicu pałacu Poznańskiego mógł pragnąć jego śmierci, gdyż tylko w taki sposób mógł on zdobyć koronę, sytuacja była tym gorsza gdyż jego drużyna Cesarska znajdowała się na Litwie gdzie pilnowała by poganie nie wzniecali kolejnych powstań, Posłał on swego zaufanego marszałka Czbiora z Jankowa by ten przejął dowództwo nad drużyną i pomaszerował na południe w kierunku Poznania które wedle raportów znajdował się pod oblężeniem wojsk Lamberta, sam natomiast zebrał 28 tysięczną armie wiernych mu wasali z wschodniej cześć Cesarstwa i wyruszył do Połocka będącego jedną z potężniejszych twierdz znajdujących się w rekach buntowników. ​

Dorota która w tym czasie znajdowała się w poznaniu na wieści o buncie Lamberta, który chciał osadzić na tronie Przemysława, zbiegła wraz z Kunegundą z Poznania do Wilna, drugiego najbardziej ufortyfikowanego miasta na ziemiach cesarstwa Mazowieckiego, będąc już tam na miejscu. Po przybyciu na miejsce wysłała posłańca do Jakuba iż znajduję się w Wilnie razem z ich córką i na razie nie grozi im żadne niebezpieczeństwo ponadto przejęła ona pełną kontrolę nad miastem i okolicznymi ziemiami zbierając rycerstwo będące wierne jej mężowi do obrony zamku. Jakub który na początku roku 1310 oblegał Połock, otrzymał wieści iż Czbior poniósł klęskę, jego siły zostały rozbite niedaleko Krakowa a sam poznań nadal znajdowała się pod oblężeniem Buntowników, jedynie wieści o tym iż Beata wraz z Kunegundą znajdowały się w Wilnie, nieco pocieszały Jakuba w tej sytuacji. Oblężenie Połocka trwało do końca roku 1310, w tym czasie Poznań padł a buntownicy pomaszerowali na Wilno będące miejscem schronienia Doroty i Kunegundy. Armia Lamberta dotarła do Wilna kwietniem roku 1311, liczyła ona około 35-40 tysięcy ludzi.Dorota której doniesiono o nadchodzących wojska Lamberta, widząc iż takie siły przeciwnika zdolne były do zdobycia Wilna, zlękła się o życie swoje i swej córki, czym prędzej posłał ona do Jakuba bu ten przybył im z pomocą. Jakub dostał list od swej małżonki w kilka tygodni po rozpoczęciu oblężenia przez wojska lamberta, zdobył on w tedy już Połock i mógł jak najprędzej przybyć do Wilna, wojska Jakuba zostały w tym czasie wzmocnione resztkami drużyny Cesarskiej która przetrwała bitwę Krakowską oraz najemnikami, dysponował on już w tedy 56 tysiącami zbrojnych którzy pod jego dowództwem wyruszali na odsiecz Wilna.



Do czasu przybycia odsieczy Dorota przez cztery miesiące dowodziła obroną zamku Wileńskiego. Nim wojska Lamberta dotarły do Wilna kazała ogołocić całą okolicę z wszelkie żywności, lubości kazała iść precz gdyż stanowili tylko kolejne gęby do wykarmienia, wszystkie wsie zostały spalone tak samo jak i nakazała podpalenie okolicznych borów oraz wycinkę okolicznych drzew, miło to spowolnić budowę machin oblężniczych przez wojska buntowników. Pierwsze tygodnie po przybyciu lamberta spełzły na pertraktacjach, Dorota miała podać zamek i oddać się w ręce Przemysława który obiecywał jej całkowite bezpieczeństwo, rozmowy te zajęły niemal cały pierwszy miesiąc oblężenia, ostatecznie jedna cierpliwość Lamberta się skończyła. Gdyż sierpniem roku 1311 dokonał on pierwszego nieudanego szturmu na mury Wileńskie, zakończonego całkowitą porażką i olbrzymimi stratami po jego stronie.Porażka tego szturmu wynikała z braku sprzętu oblężniczego, którego niemożna było skonstruować na miejscu w odpowiedniej ilości z powodu braku drewna. ​

Kolejne tygodnie upłynęły na drobnych utarczkach, trwających do października kiedy to wojska lamberta zakończyły budowę katapult oraz trebuszetów z drewna dostarczonego z innych cześć Litwy. 23 października udało się buntownikom spowodować wyłom w murach zamku Wileńskiego, od tego momentu walki były bardzo krwawe, kolejne ataki spychały ludzi Doroty coraz głębiej do wnętrza zamku, zdawać by się mogło iż to już koniec. Dorota wraz z Kunegundą zabarykadowała się w jednym z silniej umocnionych fragmentów zamku i czekała na swój los, wyposażona w flakonik z cykutą. Dorota pewna była iż spotka swój koniec w tym zamku, jednak gdy usłyszała wrzawę ze strony swych ludzi którzy z jakiegoś powodu zaczęli wiwatować, po chwili dobiegły do niej chóralne skandowanie imienia Jakub!!! Jakub!!! Jakub!!! ........​

Jakub wraz ze swymi wojskami dotarł do Wilna gdy trwał ostateczny szturm wojsk lamberta, ten nie wystawiwszy straży całkowicie pochłonięty zdobywaniem zamczyska nie zdał sobie sprawy z tego iż wojska Jakuba rozpoczęły natarcie na jego tyły w momencie gdy jego ludzie znajdowali się już we wnętrzu zamku Wileńskiego. Jakub sam rzucił się w wilk wali, nakazując nie brania jeńców wszystkich którzy walczyli po stronie buntowników nakazał zabijać, wraz z grupą przybocznych sobie rycerzy torował sobie drogę do wnętrza zabijając każdego kto nawinął mu się pod miecz, właśnie w ten sposób dotarł do zabarykadowanej części zamku, gdy ujrzeli go ludzie broniący Wilna zaczęli wiwatować na jego cześć a następnie skandować Jakub, Jakub, Jakub!!!. ​

Gdy rozwarły się wrota Dorota ujrzała swego małżonka w zbroi i całego utytłanego posoką, nigdy wcześniej nie ucieszyła się tak na jego widok jak w tym momencie, zdała sobie też sprawę iż Jakub znacznie stracił na wadze widocznie jedzenie w czasie kampanii wojennej nie służyło mu tak jak to w czasie pokoju. Gdy tylko przekroczył próg razem z córką rzuciły się w jego objęcia. Następne tygodnie minęły Jakubowi i Dorocie na gorączkowych przygotowaniach do ostatecznego zdławienia rebelii Przemysława i Lamberta, Lambert zdołał ujść z odsieczy Wileńskiej ponadto uratował część swych wojsk i nie zamierzał się podawać. Para cesarska przystąpiła zarazem do odnowienia swoich małżeńskich stosunków które doprowadziły do poczęcia pierworodnego syna Jakuba, którego nazwany został Jakubem. Same walki trwały jeszcze do roku 1315, kiedy doszło do decydującej bitwy na polach nieopodal Kalisza.




Bitwa na równie nieopodal Kalisza, rozpoczęła się rankiem 12 marca 1315 roku, wojska Lamberta i Przemysława liczyły 53 tysiące ludzi, ich siły składały się głównie z najemników gdyż większa cześć ich wojsk została utracona w odsieczy Wileńskiej. Dowódcą kompanii obiecano ogromne ilości złota po zwycięstwie,i tym jak Przemysław zasiądzie na tronie Cesarskim. Zdrajcy nie zdawali sobie sprawy iż cześć z najemników zawarła potajemne porozumienie z Jakubem, który płacił im rzeczywistym złotem a nie obietnicami, w krytycznym momencie bitwy na sygnał ze strony wojsk Jakuba mieli rozpocząć paniczną ucieczkę, czym doprowadzili by do załamania szyku i morale reszty wojsk buntowników. Jakub zapłacił blisko 300 tysięcy talarów trzem z pięciu wynajętych kompanii najemników brata z czego polowe otrzymali oni przed bitwą, drugą mieli dostać po zwycięstwie Jakuba, który nie zamierzał otrzymywać umowy z nimi po rozpoczęciu ich odwroty miał zamiar nakazać wybijać wszystkich bez różnicy, z wrogiego obozu później miano odzyskać resztę złota. ​

Sama bitwa rozpoczęła się gdy armia Jakuba licząca 60 tysięcy zbrojnych pojawiła się po drugiej stronie pola otaczającego Kalisz, wedle planu Jakuba pozwolił on wojskom Przemysława i lamberta do natarcia, przez dłuższy czas trwała zmagania na środku pola pomiędzy obiema armiami kiedy w końcu Jakub nakazał zatrąbić w trąbki umówiony sygnał lewe skrzydło wojsk buntowników załamało się zgodnie z umową zawartą z najemnikami. Gdy jednak okazało się iż najemnicy zostali zdradzeni przez Jakuba, zaprzestali ucieczki i stawili zażarty opór swym prześladowcą, jednak było już zapóźni dla nich jak i reszty wojsk buntowniczych. Na polu poległo blisko 40 tysięcy ludzi z czego większość stanowili zwolennicy Przemysława, bitwa ta stanowiła ostatni akt rebelii Przemysława Przemyskiego i Lamberta z Tykocin.



Wojna zakończyła się w kwietniem 1315 roku, Lambert wraz z Przemysławem zostali pochwyceni po tym jak doznali druzgocącej porażki w bitwie Kaliskiej. Wydały ich księżnę Saksońską i Pomorską które w ten sposób miały nadzieje uratować swą skórę, Jakub okazał im łaskę za te przysługę zachowywały one prawa do swych ziem jak zostawały oczyszczone z rzutów zdrady stanu, pozostałych zwolenników Przemysława czekały lochy zamku Poznańskiego gdzie spędzili resztę swych nędznych żywotów. Lambert jako organizator całego buntu został pozbawiony wszystkich ziem i tytułów, a następnie wygnany z Cesarstwa Mazowieckiego, dopóki nie opuścił jego terytorium każdy miał prawo go uśmiercić. Sam Przemysł został stracony w kilka miesięcy później, na głównym placu targowym w Poznaniu, tysiące gapiów przyglądało się gdy wchodził po stopniach i kładł głowę pod topór , Jakub nie uczuł wyrzutów sumienia spowodowanych egzekucją brata, jedyni Bartosz arcybiskup Cesarstwa był wściekły gdyż jego zwierzchnik popełniał jeden z najcięższych grzechów bratobójstwo. Konflikt z Bartoszem znowu się w tym momencie zaognił i był jednym z kilku powodów przyszłego konfliktu Cesarstwa Mazowieckiego i stolicy Apostolskiej.



Zakończenie wojen domowych, nie było dla Cesarstwa końcem problemów. Gdy Jakub wracał z egzekucji swego młodszego brata, posłaniec nadjechał cwałem od strony bramy południowo-wschodniej, żądając widzenia z Jakubem, gdy ten udzielił zgody padł on przed nim na kolano. Posłaniec ten chłopak w wieku około szesnastu lat był cały pobladły na twarzy z trwogi, widać było iż walczy wewnętrznie ze sobą i czegoś śmiertelnie się obawia. Gdy wreszcie nabrał tchu, rzekł iż mogołowie ze Złotej Ordy najechali przygraniczne ziemie na południowym wschodzie Cesarstwa, ich pochód naznaczony jest spalonymi wsie i miasteczkami a ich główne siły zmierzają w kierunku Kijowa, dowodzić nimi miał Chan Ysunge. Jakub nie miał większego wyboru niż ruszyć na czele naprędce zebranych sił by ruszyć na przeciw mongolskiemu zagrożeniu, już 12 lipca 1315 roku udał się na południe z 65 tysięczną armią która miała powstrzymać mongolską nawałnice. Dorota na pożegnanie obiecała Jakubowi iż zbierze dodatkowe siły oraz najmie najemników którzy wesprą go w tej kampanii wojennej, widmo ponownego rzucenia się w wilk walki i możliwa śmierć uświadomiła Jakuba iż jego żona jest jedną z najdzielniejszych kobiet jakie istnieją nie tylko dowodziła obroną Wilna w trakcie oblężenia to także była niezwykle zaradna i rezolutną damą. ​

Ciąg dalszy nastąpi. ​

 

Odcinek 56 (1315-1320)

Odcinek 56
1315-1320



Lata spędzone w obozach wojskowych w trakcie wojny o sukcesje Przemysława, zmieniły Jakuba, przede wszystkim zmienił się jego stosunek do jedzenia, kiedyś gdy miał możliwość obżerał się teraz przyzwyczajony do skromnych posiłków przygotowywanych przez jego kucharza polowego, stracił popęd do objadania, znalazł umiar w stosunku do jedzenia. Wojna z bratem i Lambertem ukazała też geniusz taktyczny jaki posiadał Jakub, w dzieciństwie Władysława powierzył swego pierworodnego syna, swemu zaufanemu marszałkowi Bezprymowi z Chełmna, ten sędziwy już pod wówczas człowiek, mający już 58 wiosen na karku. Swego fachu uczył się w trakcie panowania Jakuba II dziada, Jakuba III, za swego młodu służył on matce Jakuba II, Cathan i walczył przeciwko buntowi wielkiego księcia Halicko-Wołyński, Władysława II Koreckiego, w późniejszych latach brał udział w wojnach przeciwko Bizancjum, Rusi Kijowskiej jak i Chanatowi Złotej Ordy. Bezprym przekazał całą swą wiedzę która nagromadził w trakcie lat prowadzenia wojaczki, Jakubowi który z wielkim zapałem ją chłonną, niczym gąbka rozlane mleko. Konflikt zbrojny z bratem uczynił iż Jakub nie był już debiutant jeżeli chodzi o prowadzenie działań wojennych, wszystko czego nauczył go Bezprym, jak i własne doświadczenie, nabrane w trackie tejże wojenny, czyniło z niego wybitnego startego. Wojna domowa lat 1309-1314, rozbudziła w Jakubie do tej pory ukrywane ambicje względem swego państwa jak i dorównania swemu wielkiemu imionnikowi i dziadowi Jakubowi II. Wszystkie te cechy rozwinięte w trakcie poprzedniego konfliktu, okazała się dla Jakuba wielce przydatne teraz gdy musiał się zmierzyć z wojskami Chana Ysunge (Chan Złotej Ordy).​

Wojna domowa osłabiła Cesarstwo na tyle by Ysunge odważy się zakatować mając nadzieje na zwycięstwo, zapewne wydawało mu się iż państwo mazowieckie niedawno rozdarte bratobójczymi walkami będzie stanowiło łatwy celem dla jego barbarzyńskich chord. Nie zdawał on sobie sprawy kufry Cesarstwa mazowieckiego pęczniały po tym jak Lambert został wygnany a cały jego majątek skonfiskowany przez koronę, Dorota dysponował pokaźnymi zasobami złota które, wykorzystała na zaciąg chorągwi zaciężnych. Zaistniał tutaj problem wynikający z faktu iż co po niektórzy liderzy najemników nie chcieli podpisać kontraktów na służbę u Jakuba jako iż usłyszeli o tym co się stało w bitwie Kaliskiej i niebyli pewni czy Mazowiecki Cesarz dotrzyma danego słowa. Ci którzy skłoni byli do podjęcia tego ryzyka kazali sobie słono płacić za podjecie takowego ryzyka koniec końców udało się nająć jakubowi blisko 15 tysięcy zbrojnych gotowych walczyć po jego stronie. Mimo swych problemów z hierarchami kościelnymi, Jakubowi udało się uzyskać wsparcie od Zakonu krzyżackiego oraz Joannitów którzy wsparli osłabione siły Cesarstwa, dodatkowe 10 tysięcy zbrojnych zawsze było pomocne w czasie wojny, razem z chorągwiami zaciężnymi siły te liczyły 25 tysięcy ludzi. Dorota pod nieobecność Jakuba zbierała też wszystkich możliwych rycerzy od lenników Jakuba, którzy dysponowali się ludźmi, jej wysiłki doprowadziły o zebrania kolejnych 10 tysięcy ludzi gotowych wspomóc jej małżonka, w ostateczny rozrachunku zgromadziła ona dodatkowe 35 tysięcy zbrojnych, których dowództwo powierzyła, księciu Smoleńskiemu Radosławowi z Konina będącego marszałkiem Cesarskim od śmierci Czcibora w bitwie Krakowskiej. Siły skierowały się na południe trzy miesiące po tym jak Jakub wyruszył z Poznania.



Wieści dochodzące do Jakuba, dotyczące agresji Chanatu Złotej Ordy, nie rysowały się najlepiej, wojska mongolskie w większości ominęły przygraniczne umocnienia postawione w przeciągu ostatnich 30 lat. Jakub II dziad Jakuba III po wojnie z Chanatem w latach 1278-1280, rozpoczął budowę serii umocnienie przygranicznych mających na celu ograniczenie mobilność wojsk mongolskich w przyszłych konfliktach. Wojska Ysunge (Chan Złotej Ordy), ominęły szereg zamków przystępując tylko do oblężenia najbardziej istotnych, strategicznie ulokowanych, w pierwszych tygodniach inwazji zajęli oni istotne przeprawy przez Dnieprze. Z doniesień jakie docierały do Jakuba, armia mongolska podzielona była na dwie cześć z czego pierwsza kierowała się w kierunku Kijowa a druga Halicza, liczebność sił mongolskich nie była dokładnie przez zwiadowców Cesarskich określona, udało się im stwierdzić iż armia zmierzająca w stronę Halicza liczy jakieś 50-60 tysięcy zbrojnych. Jakub mający do swej dyspozycji armie o liczebność 65 tysięcy ludzi skierował się w stronę Halicza mając zamiar zastąpić drogę mongolskim wojskom i wydać im bitwę nim te dotrą do miasta. ​

Wojska Cesarskie napotkały Mongołów w okolicach Kamieńca, Jakub dokładnie zaplanował starcie które miało nastąpić dzięki dokładnym informacją od swych zwiadowców jak i lokalnych możnowładców którzy mili za zadani utrudnianie przemarszu mongolskiego, wiedział on iż poruszają się oni traktem Cesarskim w kierunku północno-wschodnim na Halicz. Należy tu wspomnieć iż Cesarstwo dysponowało dobrze zorganizowaną siecią dróg łączących ze sobą najistotniejsze miasta w swym obrębie, co prawda tylko w domenie Cesarskiej rozpoczęta była budowa kamiennych traktów przypominających te Rzymskie, reszta Cesarstwa w znacznej mierze pokryta była siecią traktów powstałych w wynika zwykłego ubicia gleby. Nieostrożność mongolskiego dowódcy miała doprowadzić do jego porażki wykorzystywanie przez niego traku zapewniało przewagę Jakuba który zaplanował zasadzkę w dogodnym dla siebie miejscu. Wybrał on miejsce gdzie trakt zagłębiał się w bory ziem Przemyskich, wojska Jakuba miały oczekiwać na nadejścia przeciwnika po obu stronach drogi ukryte w gąszczu leśnego poszycia.​

11 kwietnia 1316 roku, w południe wojska mongolskie zagłębiły się w borach księstwa Kamienieckiego, zasadzka powiodła się tylko częściowo gdyż dowódca mongolski spostrzegł się iż coś jest nie tak i rozpoczął wycofywanie swych wojsk. Jakub nie mógł pozwolić by przeciwnik mu się wyślizgnął, wiedząc iż tylko cześć wojsk Złotej Ordy znajduje się w lesie, wydał komendę do ataku, walki toczone w borze szybko rozprzestrzeniły się na tereny otaczające ten gesty las, wojska mongolskie w pierwszej fazie starcia były zdezorganizowane i poniosły duże straty lecz na otwartej przestrzeni stawiły zaciekały opór wojskom Mazowieckim. Walki trwały do późnego popołudnia i zakończyły się częściowym zwycięstwem Jakuba, udało mu się zadać duże straty przeciwnikowi jednak sam przy tym stracił wielu dzielnych rycerzy. Na domiar złego cześć wojsk mongolski udało się ujść z pola walki i skierować na wschód w stronę kijowa który miał być w tym czasie pod mongolskim oblężeniem, Kijów nie posiadało jeszcze w pełni dokończonych umocnień których rozbudowa została przerwana z powodu wojny domowej, to też Jakub zdawał sobie sprawę iż miasto to zapewne zostanie zdobyte przez Ysunge. Straty po stroni Mazowieckiej liczyły około 15 tysięcy zabitych natomiast po podliczeniu zwłok Mongołów wyszło iż zginęło ich około 24 tysięcy, do niewoli Mazowieckiej dostało się kilku znamienitszych mongolskich dowódców których Jakub postanowił wsiąść na spytki.​

Jakub osobiście uczestniczył w przesłuchiwaniu schwytanych mongolskich dowódców, dzięki temu iż jego matka Gurbesu była mongolską księżniczką , dane mu było nauczyć się tego języka wystarczająco dobrze by móc porozumiewać się z innymi, co prawda Mongołowie zamieszkujący Chanat Złotej Ordy posiadali lekko inną wymowę niektórych wyrazów niż Mongołowie z Ilkhanatu, lecz nie stanowiło to przeszkody by moc zrozumieć sens wypowiedzi jeńców. Wraz z jednym ze swych dowódców Jakub dokonał inspekcji 15 jeńców którzy byli na tyle wysoko postawieni w mongolskiej hierarchii by wiedzieć coś użytecznego, Jakub wybrał dwóch z nich z czego widać było iż, pierwszy z nich łatwo się nie złamię natomiast drugi już na wstępie wodził rozpaczliwie wzrokiem i pocił się na potęgę, w zamyśle Jakuba widok tortur na kompana miał rozwiązać język drugiemu. Wraz z swym mistrzem tortur zabrali oni obydwu do pobliskiego namiotu gdzie czekały już wszystkie niezbędne przyrządy, pozostałych jeńców kazał on umieścić w pobliżu by mogli słyszeć co dzieje się z ich towarzyszami. Przesłuchanie rozpoczęła się od zadania przez Jakuba kilku prostych pytań dotyczących lokalizacji i liczebności reszty wojsk Mongolskich, twardy z Mongolskich jeńców nie odpowiedział tchórzliwy także widać było iż czerpie sile z oporu towarzysza. -Dobrze w takim razie obetnij temu zuchwalcowi trzy palce u prawej dłoni, zobaczymy jak zacznie po tym śpiewać. (Jakub), Bolesław mistrz tortur posłusznie wykonał polecenie, wrzaski nieszczęśnika były potworne jednak to nie wystarczyło by złamać mu ducha, te same pytania i głucha cisza ponownie zastała Jakuba. -Potraktuj jego kikuty rozżarzony żelazem zobaczymy czy po tym coś nam powie (Jakub), jęki Mongoła sprawiały jego towarzysza o atak drgawek, gdy Jakub bliżej mu się przyjął zauważył iż się on posikał ze strachu. Był to dobry moment by rozpocząć jego przesłuchanie, podrze dl on wiec do niego i zadał mu te same pytania co jego towarzyszowi uprzednio, zaczął on odpowiadać lecz tak nieskładnie ze trudno było zrozumieć co mówi, Jakub z całej siły uderzył go wierzchem dłoni i zażądał by przestał się jąkać bo inaczej czeka go los gorsz od jego kompana. Mongołowi w tym momencie przejaśniło się w oczach i starał się wypowiadać jak najlepiej jak mógł. Z jego spowiedzi wynikało iż pod Kijowem stacjonuje sam Chan z armią liczącą 55 tysięcy ludzi, gdy opuszczali oni obozowisko trwał już ostrzał miasta z balist i katapult. Po tym jak udało się Jakubowi uzyskać wszystkie możliwe informacje od swych więźniów, nakazał sprawdzenie tych informacji u pozostałych czekających na zewnątrz w dybach Mongołów, następnie miana dokonać ich egzekucji. W czasie gdy bawił on w namiocie tortu przybył posłaniec od marszałka Radosława iż wraz z posiłkami w liczbie 35 tysięcy znajduje się trzy dni drogi od jego obozowiska, Jakub poczekał na jego przybycie i po połączeniu ich sił skierował się w stronę Kijowa, dysponują w tym momencie armia liczącą 85 tysięcy zbrojnych.



Gdy Jakub zmierzał na południe, po zwycięskiej bitwie Kamienieckiej, wybuchło powstanie chłopskie na ziemiach księstwa Poznańskiego. Jaromił, przywódca chłopskiej rebelii był fanatykiem religijnym, działający z pobudek moralnych. Uważał on iż Jakub jest heretykiem i nie powinien sprawować rządów w Cesarstwie Mazowieckim. Powstanie to zostało zainspirowane przez Bartosza arcybiskupa Mazowieckiego, który swymi kazaniami nakłaniał do nieposłuszeństwa wobec Jakuba jak i piętnował jego działania, w swych żarliwych przemowach z ambony rzucał także kalumnie wobec monarchy twierdząc iż jest sodomita i heretykiem bratającym się z żydami. Wielu wzięło sobie te słowa do serca i postanowiło walczyć przeciwko jakubowi, niestety tylko niższe warstwy społeczeństwa postanowiły tego dokonać, po wojnie sukcesyjnej opozycja wobec władzy Jakuba wśród możnowładców i szlachty w Cesarstwie przestała istnieć, ci którzy mogli by wesprzeć chłopów znajdowali się w lochach Poznańskiego zamku. Właśnie dlatego 10 tysięczną zbieranina obrała sobie za cel stolice Cesarstwa, Poznań, i wyruszyła by zdobyć to miasto, wielu z tych ludzi nigdy nie widziało tego miasta na własne oczy wiec gdy przybyli pod jego mury zdali sobie sprawę iż porwali się z motyka na słońce (dosłownie). Dorota która podówczas rezydowała w Poznaniu postąpiła podobnie jak w przypadku oblężenia Wilna, jednak jak zobaczyła kto próbował zdobyć jej zamek tylko się roześmiała i nakazała swym rycerzom dokonywania co dziennych wypadów za mury celem zabicia jak największej liczby tych głupich chłopków jak to ich sama określiła. Rozumiała ona iż nie mają oni szans zdobycia tego zamczyska bez machin oblężniczych nigdy by się to nie udało a ci ludzie niezdolni byli do ich budowy, zapasy zgromadzone w zamku powinny wystarczyć jej na przetrwania co najmniej trzy letniego oblężenia, wiec wysłała do Jakuba jedynie informacje o tym co się działo w księstwie Poznańskim.



Na przedpolach Korsunia zwiadowcy Jakuba dostrzegli szybko poruszającą się armie Mongolską która zmierzał z kierunku Kijowa, Jakub domyślił się ze miasto to zostało zdobyte i złupione, w innym wypadku Ysunge nie porzucił by oblężenia, wedle raportów wojska mongolskie liczyły około 75-80 tysięcy można było z tego wnioskować iż doszło do połączenia się ocalałych z bitwy Kamienieckiej z głównymi silami które znajdowały się pod Kijowem. Oznaczało to iż Ysunge, chciał wydać Jakubowi bitwę nim ten otrzyma jakieś posiłki, wiec gdy ujrzał on armie Mazowiecka czekającą na niego przed Korsuniem w liczbie podobnej do jego własnej armii musiał się głęboko zdziwić, jednak fakt ten był nieistotny dla Jakuba, który zamierzał wygrać tutaj, by położyć kres temu konfliktowi, oraz móc wreszcie wyruszyć by zdławić chłopskie powstanie. Obie armie zajęły pozycje na przeciw siebie dokładnie 15 listopada 1318 roku, Jakub planował przeprowadzenia frontalnej szarży a następnie, udawanego odwrotu swego lewe skrzydła które, miało następnie zostać wsparte przez odwody tym samy łapiąc w kleszcze lewą flankę wojsk mongolskich. Plan wydawał się prozy i skuteczny, w razie jakiś niespodzianek Jakub pozostawił sobie jeszcze 10 tysięcy wojsk zakonnych, które w razie jakiś niespodziane miały przyjść z pomocą. ​

Sama bitwa rozpoczęła się rankiem następnego dnia, obie armie starły się w boju który przez blisko godzinę nie dawał rezultatu, gdy Jakub dał sygnał do pozorowanego odwrotu, wojska mongolskie w pierwszej chwili połknęły haczyk i rozpoczęły pościg jednak w jednej chwili zamiast atakować uciekających skręciły i uderzyły na środek linii wojsk mazowieckich, akurat w monecie gdy odwody Jakuba rozpoczynały swój atak. Lewe skrzydło mongolskie znalazło się na tyłach środkowej części wojsk mazowieckich z kolei ich tyły uderzało lewe skrzydło i odwody skierowane przez Jakuba do pozorowanego odwrotu, lewe skrzydło mongolskie znalazło się w potrzasku podobnie jak środek linii Mazowieckiej. Jakub natychmiast posłał wojska zakonne by te zastąpiły lewe skrzydło i uderzyły na środek wojsk mongolskich gdy to się stało, środek wojsk Złotej Ordy się załamał i zaczął uciekać, Yesunge, widząc iż bitwa jest przegrana odtrąbił odwrót. Jakub zakazał pościgu za uciekającymi wydał rozkaz zniszczenia uwięzionych wojsk mongolskich, które znajdowały się w potrzasku miedzy środkiem byłym lewym skrzydłem i odwodami. Zabicie wszystkich okrążonych mongolskich wojowników zajęło wojskom mazowieckim resztę dnia, który był niezwykle krwawy i pracowity. Na pobojowisku naliczono około 45 tysięcy mogołów i 39 tysięcy mazowieckich i sojuszniczych rycerzy.



Po bitwie pod Korsuniem, Jakub powierzył dowodzenie części swych wojsk marszałkowi Radosławowi a sam na czele 25 tysięcznych sił wyruszał by rozprawić się z rebelią chłopską w księstwie Poznańskim, walki z Mongołami od tego momentu prowadzone przez Radosława polegały na ściganiu ich do Dniepru oraz granicy pomiędzy obydwoma państwami, w ich trakcie dochodziło do wielu utarczek pomiędzy strażą tylna wojsk Mongolskich a silami Radosława. Gdy Ysengu znalazł się bezpiecznie na swoim własnym terytorium wystosował on propozycje pokojowa Jakubowi, wedle której miał wypłacić niewielka kontrybucje wojenną. Jakub przystał na tą propozycje obiecując sobie iż policzy się z Ysunge w pomniejszym terminie, około 12 lipca 1319 roku wojska pod jego dowództwem dotarły w okolice Krakowa, rozbił on tam obozowisko i rozesłał zwiadowców w celu wybadania sytuacji w księstwie Poznańskim. Z uzyskanych informacji wynikało iż chłopi be skutecznie próbowali zdobyć zamek Poznański, lecz ta twierdza była zbyt potężna jak dla nich, Jakub postanowi o wymarszu jak jego ludzi odpoczną, rozbicie 10 tysięcznej chłopskiej zbieraniny nie powinno stanowić dla nich problemu. Problem stanowi arcybiskup Bartosz który już od lat podważał autorytet Jakuba, problem ten musiał być rozwiązany i to jak najszybciej by więcej chłopstwa nie usłuchało jego jadowitego języka. ​

20 lipca wojska Jakuba wyruszyły w kierunku Poznania gdzie znajdowała się chłopska armia, na początku sierpnia wojska Mazowieckie dotarły na miejsce Jakub zaatakował oblegających poznań chłopów z marszu, bitwa mająca miejsce u podnóży murów poznańskich była krwawa przede wszystkich dla buntowników których zabijano bez pardonu, stracie to trwało nie dłużej niż dwie godziny i zakończyło się całkowitym zwycięstwem dla wojsk Cesarskich. Przywódców buntu w tym jego lidera Jaromiła stracono, pozostałych jeńców zostali skazani na dożywotnie roboty w kopalniach i na galerach handlowych republik Lubeckiej lub Gdańskiej. Zmiażdżenie powstania jednak nie kończyło problemów Jakuba, państwo było było w słabej kondycji gospodarczej, wojna domowa spustoszyła północno-wschodnie i centralne regiony natomiast wojna z Chanatem Złotej ordy południowo-wschodnie tereny Cesarstwa Mazowieckiego. By moc temu zaradzić trzeba będzie skorzystać z pomocy ludności żydowskiej, której umiejętności handlowe i lichwiarskie w znacznej mierze przydały by się do odbudowy państwa, jednak takie kroki doprowadziły by do otwartego konfliktu z Bartoszem arcybiskupem Mazowieckim, Jakub uważał już tego człowieka za wroga i zamierzał się go pozbyć w niedalekiej przyszłości. ​

Ciąg dalszy nastąpi.​