History of Mazovia and its people

Odcinek 57 (1320-1325)

Odcinek 57
1320-1325


Wiosną roku 1320, Dorota małżonka Jakuba zachorowała, trawiła ją gorączka całymi dniami leżała w swym łożu nie mając siły się podnieść, medycy nadworni nie byli w stanie jej pomoc mi wszystkich ich starań związanych z próbami poprawienia jej stanu zdrowia. Jakub zwrócił się do swojego nadwornego kapelana Bolesława o pomoc ten jednak doradził mu by wraz z synami codzie się modlili i uczynili post który wedle niego miał pomoc w poprawie zdrowia Cesarzowej. Mimo ich pobożnego zachowania stan Doroty nie poprawiał się lecz pogarszał z każdym mijającym dniem. Medycy próbowali wielu znanych im metod by uratować Doroty lecz żadna z nich nie skutkowała, puszczanie krwi ani okłady z wilczej skory.


Dorota na łożu śmierci.

Dorota zmarła dopiero po wielu tygodniach męczarni, Jakub zażądał by jego małżonka została pochowana w kryptach Poznańskich w sarkofagu który był szykowany także dla niego, jednak arcybiskup Mazowiecki Bartosz który sprawował kontrolę nad tymi sprawami odmówił Jakubowi. Wynikało z z faktu walki pomiędzy Arcybiskupem a Cesarzem, Bartosz chciał ugodzić Jakuba swą decyzją, którą popierał jedynie tym iż jako że Dorota była chrześcijanką obrządku wschodnie nie powinna być pochowana na Rzymsko katolickiej ziemi. Argumentacja Bartosza było czystą złośliwością wobec Jakuba który doskonale jak Arcybiskup zdawał sobie sprawę iż wiele z pochowanych w kryptach małżonek poprzednich władców było wyznania Prawosławnego. Tym razem Bartosz przekroczył granice która doprowadziła Jakuba do wrzenia.



Tej zniewagi, Jakub nie mógł już puścić płazem, Arcybiskupowi Mazowieckiemu, Bartoszowi, nakazał on pojmanie i uwiezienia go za zniewagę korony i majestatu Cesarskiego, Bartosz szybko został pojmany i uwieziony w locha zamku Poznańskiego gdzie spędzić miał resztę swych dni. Gniew Jakuba na arcybiskupa, który od lat stanowił dla niego cierń w boku, zaczął maleć z czasem i Mazowieckiemu władcy przychodziło do głowy by okazać łaskę Bartoszowi. Jednak temu udało się potajemnie wysłać list do Damasusa III o pomoc, Papieża zażądał od Jakuba natychmiastowego uwolnienia Bartosza który był przez niego wyznaczonym Arcybiskupem Mazowieckim. Władca Mazowiecki już od dawna narażał się Papieżowi, gniew z powodu tego iż Bartoszowi udało się jakoś przechytrzyć straże Jakuba spowodowała iż wysłał on Papieżowi list odmowny i że jego żądania dotyczące Bartosza nie zostaną spełnione gdyż ten już od dłuższego czasu przeciwstawiał się swemu prawowitemu władcy Jakubowi III Przemyskiemu. Decyzja ta zaogniła sytuacje z Papierzem który, został rozwścieczony odmową Jakuba jak i tonem listu który przekazywał te informacje, nałożył on ekskomunikę na Mazowieckiego Cesarza.

W sytuacji tej, gdy została nałożona Ekskomunika na Jakuba, nie pozostało już mu wiele do wyboru, gdyż nie zamierzał się on ugiąć przed tronem papieskim, wyniósł on swego brata Bogumiła, do roli antypapieża i wyruszył do Rzymu by obalić do tej pory zasiadającego na tronie Piotrowym Damasusa III. Do tego celu Jakub zebrał około 58 tysięcy zbrojnych którzy byli mu lojalni i gotowi byli oddać życie za swego Cesarza, który w ich oczach został niegodnie potraktowany przez Arcybiskupa Bartosza a przez to przez kościół Rzymsko katolicki. Wyprawa ta rozpoczętą w lipcu roku 1320, wojska Cesarskie nie napotkały na swej drodze żadnych przeszkód w trakcie marszu przez królestwo bawarskie jak północne włochy, Jakub pokrywał wszystkie koszty związane z zaopatrzeniem z własnej kiesy gdyż postrzegał ten konflikt jako osobisty,a nie państwa Mazowieckiego.

W końcu września roku 1320 wojska cesarskie stanęły u wrót wiecznego miasta, na tych polach doszło do bitwy miedzy armią Mazowiecką a gwardzistami papieskimi oraz najemnikami którzy zostali najęci do tej batalii, siły papieski liczyły zaledwie 45 tysięcy ludzi przewaga liczebna zapewniła Jakubowi dość łatwe zwycięstwo, bitwa sama w sobie nie trwała dłużej niż kilka godzin. Damascus obserwował stracie z murów miejskich i był przekonany iż bóg da mu zwycięstwo, jednak jak później się okazało nie wysłuchał on modlitw swego przedstawiciela na ziemi. Po tym jak wojska papieskie zostały rozgromione przez armie Mazowiecką, Jakub przystąpił do oblężenia które okazało się zbędne gdyż mieszczanie sami otworzyli mu bramy. Mieszczanie zwrócili się przeciwko swemu Papieżowi, w Rzymie nadal pamiętano o poprzednim konflikcie pomiędzy Cesarstwem i Tronem Piotrowym, w roku 1100 niemal 200 lat wcześniej Konrad II z rodu Zygmuntowiczów podobnie jak Jakub III dzisiaj wdał się w otwarty konflikt z Papiestwem zakończonym osadzaniem przez niego w Rzymie swego brata Edwarda, Symmachusa IV, nim jednak do tego doszło ulice Rzymu spłynęły krwią jego mieszkańców którzy stanęli po stronie Konstantyna III (ówczesnego Papieża). Mazowiecki Cesarz został zaskoczony reakcją mieszczan, którzy dobrowolnie otworzyli wrota miasta przed jego wojskami, postanowił on okazać im dobroduszność i z jego rozkazu plądrowanie zostało zakazane a ci którzy się nie dostosowali mieli być surowo karani.Damascus III, przez pewien czas opierał się w zamku anioła do momentu aż opuścili go najbardziej zaufani gwardziści oraz nadal pozostający przy nim kardynałowie, po ich zdradzie został on pojmany przez Jakuba, który zażądał jego abdykacji na rzecz swego brata. Oficjalnie 20 listopada 1320 roku, w Watykanie objął rządy Evaristus II.


Gdy Jakub wrócił do Poznania po obaleniu do tej pory urzędującego Papieża Damascusa, pilną sprawą stała się kwestia jego, ponownego ożenku. Jakub posiadał dwóch synów ze swgo małżeństwa z Dorotą , starszego swego imiennika Jakuba dla którego szukano odpowiedniej kandydatki na żonę, oraz młodszy Bogumiła który był zaledwie kilku letnim chłopcem. Od momentu śmierci małżonki Jakuba, z wszelkich krańców Europy jak i nawet dalszych regionów świata przychodziły propozycje matrymonialne dla Cesarza Mazowieckiego. Jakub po śmierci Doroty pozostawał raczej osowiałym człowiekiem, trudno mu było to przyznać przed samym sobą ale jednak czuł do swej byłej małżonki jakieś głębsze uczucia, o które do tej pory sam siebie nie posądzał. Gdy przesiadywał w swych komnatach i głąbiej się na tym zastanawiał to dochodziło do niego że małżeństwo zawarte z przyczyn czysto politycznych jaki przedłużenia linii dynastycznej przerodziło się w coś głębszego. Gniew jaki odczuwał on w momencie gdy arcybiskup Bartosz odmówił pochówku Dorocie w kryptach Poznańskich nie był wywołany urażoną dumą Jakuba ale także uczuciami jakie żywił on do Doroty.

Pogodziwszy się samym ze sobą Mazowiecki władca musiał powrócić zarazem do rzeczywistości w jakiej się znajdował, na nie żonatego władce patrzono w Europie nieprzychylnie nie zależnie czy był on zaledwie księciem czy władcą Cesarstwa. Ze wszystkich propozycji jakie nadeszły na dwór w Poznaniu postanowił on wybrać na swą nową małżonkę siostrę Cesarza Abisyńskiego Krystynę Smith, uroczystość weselna odbyła się w kilka tygodni po przybyciu narzeczonej na dwór Cesarski kwietniem roku 1321. Małżeństwo to zostało zaaranżowane głownie z myślą o nowych posiadłościach Cesarstwa na bliskim wschodzie, Jakub (syn Doroty i Jakuba III) odziedziczył po Dorocie tytuł króla Antiochii, gdzie w rzeczywistości władze sprawował wysłannik Jakuba III aż jego syn osiągnie pełnoletność. Bliskość Cesarstwa Abisyńskiego idealnie nadawała się do pomocy przy obronie tych ziem.

Małżeństwo z Krystyną nie należało do łatwych w odróżnieniu od Doroty druga żona Jakuba miała koszmarny charakter, trudno było jej dogodzić i ciągle zrzędziła na pogodę panującą w Mazowii, nie była też tak bystra, jedyną jej zaletą był fakt iż chętnie witała swego małżonkach w swych komnatach a ich łożnica nigdy nie pozostawała pusta. Związek ten zaowocował przyjściem na świat dwóch córek oraz dwóch synów którzy urodzili się kolejno w dalszych latach: Rycheza, Anna, Konrad oraz Władysław.



W czerwcu roku 1323, Jakubowi udało się znaleźć odpowiednią kandydatkę na żonę dla swego pierworodnego syna, Elmend. Najstarszą córkę króla Liwońskiego Vade II. Mariaż ten miał w przyszłości zapewnić Cesarstwu kontrole na państwem Liwońskim, które od ostatnich dwóch stuleci stanowiło kierunek ekspansji Mazowii, przyjecie chrztu przez pogańskich Liwończyków, znacznie utrudniło cel jakim było opanowanie tych ziem, teraz nadarzyła się okazja do tego by wchłonąć całe państwo w przeciągu dwóch kolejnych pokoleń.



Jakub postanowił wykorzystać, nadarzającą się okazje jaka zaistniała w Chanacie Złotej Ordy, wybuchł tam konflikt wewnętrzny Ysengu musiał uporać się z buntem skierowanym przeciwko niemu, większość jego wasali postanowiła go obalić i posadzić na tronie jego młodszego brata. W tej sytuacji Jakub postanowił odegrać się na Mongołach i najechać ziemie Krymu by przyłączyć je do Cesarstwa Mazowieckiego. 60 tysięczna armia wyruszyła z poznania w kierunku granic z Chanatem przed wyruszeniem Jakub otrzymał błogosławieństwo od swego brata Papierza jak i wsparcie finansowe z Watykańskiej kiesy.Mazowieckie wojska którymi dowodził Jakub nienapotkany oporu ze strony Mongołów czasie przekraczania Dniepru jak i w trakcie zajmowania kolejnych zamków oraz miast na terenie Krymu, od czasu do czasu dochodziło do starć z podjazdami mongolskimi które w większości wypadków wycofywały się po krótkiej walce. Tereny zajmowane przez Jakuba zasiedlone były w większości przez Prawosławnych Madziarów którzy nie żywili miłości do swych mongolskich panów, dlatego też armie Mazowieckie nie napotykała na oporu ze strony chłopstwa i pomniejszej szlachty która nadal utrzymywała swoje majątki po podboju Mongolskim. Wielu z tych pomniejszych szlachciców wyczuwając okazje jaka się nadarzała postanowiła stanąć po stronie Jakuba, zebrali oni 10 tysięczną armie na czele której stanął Botár Kovács, później mianowany przez Jakuba księciem Krymskim za zasługi w tej kampanii wojennej.

Zwiadowcy posyłani przez Jakuba, nie przynosili żadnych wieści dotyczących posunięć wojsk mongolskich, węgierscy sojusznicy informowali Jakuba o tym iż walki toczone o tron Chanatu trwały obecnie w okolica Astrachania, gdzie Ysengu przeniósł w ostaniach latach swą stolicę, Jakub nie planował wybierać się tak daleko w głąb obcego terytorium bez odpowiednich przygotowań których nie poczynił z myślą o tej ekspedycji wojennej. Postanowił on wysłać do Chana przedstawicieli ze swymi żądaniami, powrócili oni dopiero po dwóch miesiącach informując Jakubka iż Astrachań znajdował się pod oblężeniem wojska próbujących obalić Ysengu i nie było możliwości by przekazać jego propozycje. Sytuacja stawała się jasna Jakub zebrał swe siły i pomaszerował na Astrachań, gdzie dotarł w sierpniu i z marszu rozbił oblężenie zbuntowanych mongolskich lordów, samemu przystępując do oblężenia stolicy Chanatu Złotej Ordy. Następnie wysłał do Chana swoją propozycje pokojową która w tej sytuacji stawała się jego jedyną możliwością na przetrwanie. Ysengu nie przyjął jej, próbował pertraktować i zwlekał z podjęciem decyzji blisko dwa miesiące jednak ostatecznie nie miał większego wyboru.



Październikiem roku 1324 doszło do podpisania pokoju miedzy Cesarstwem a Chanatem Złotej Ordy, Ysengu musiał przyjąć warunki narzucone przez Jakuba i zrzec się wszystkich swych posiadłości krymskich na jego rzecz. Mazowia tym samym poszerzała swoje terytoriom nad morzem Czarnym. Jakub dzięki temu zwycięstwu odegrał się za poprzednią napaść Ordyńców na swe ziemie sprzed kilkunastu lat, wojna ta pozwoliła Ysengu utrzymać się na tronie głownie z powodu faktu iż wojska Mazowieckie znacznie osłabiły przeciwniku Wielkiego Chana.

Ciąg dalszy nastąpi.
​

Powrót po dłuższej przerwie, proszę o przeniesienie tematu.

 

Odcinek 58 (1325-1330)

Odcinek 58
1325-1330


Po usunięciu Arcybiskupa Bartosz oraz osadzeniu na tronie Piotrowym swego brata Jakub w końcu mógł zabrać się za naprawę gospodarki Cesarstwa w celu tym zamierzał sprowadzić większa ilość żydów w granice Mazowii. Już od dłuższego czasu starał się on by powrócili oni po tym jak jego ojciec (Władysław I), człowiek niezwykle pobożny w ręcz do granic absurdu wygnał ich z granic Cesarstwa. Wcześniejsze próby napotykały się z oporem kleru na czele którego stał Arcybiskup Bartosz. Po jego uwiezieniu, Evaristus II wyznaczył nowego Arcybiskupa Mazowieckiego został nim Konrad z Halicza, był on całkowicie podporządkowany Jakubowi który nie chciał kolejnych problemów z byt ambitnym klerem, mogącym zagrozić jego pozycji władzy w Cesarstwie. Nadal pozostała kwestia nieufności gmin żydowskich do Władcy Mazowieckiego, żądali oni udzielenia im gwarancji w formie praw i przywilejów iż sytuacja jaka zaistniała za panowania Władysława I się nie powtórzy. Jakub wraz ze swymi doradcami przez blisko kilka miesięcy starali się stworzyć odpowiednie prawo które zadowoliło by społeczności żydowskie jak i zarazem nie rozgniewało innych warstw społecznych, przede wszystkim chodziło tutaj o mieszczan jak i kler, który mimo podporządkowania się Cesarzowi mógł nie znieść daleko posuniętego faworyzowania żydów, którzy w ostateczności wydali zbawiciela Rzymianom na ukrzyżowanie.

Jakub III, w końcu po starannych przemyśleniach i rozmowach ze swymi doradcami jak i przedstawicielami kleru wydał zbiór przywilejów dla Żydów, później określany statusem Gnieźnieńskim (doszło do jego podpisania w Gnieźnie w obecności arcybiskupa Konrada oraz przedstawicieli gmin Żydowskich). Składał się on z 35 artykułów i regulował podstawowe problemy gospodarcze, organizacyjne i kulturowo-religijne wszystkich gmin żydowskich w Cesarstwie Mazowieckim. Zapisy statusu były dla Żydów zadowalające jak i dla kleru, dzięki czemu Jakubowi udało się osiągnąć swój cel, w kolejnych latach do Cesarstwa zaczęło napływać coraz więcej ludności żydowskiej która zaczęła parać się handlem rzemiosłem oraz lichwą. Cesarstwo zaczęło się rozwijać i straty spowodowane przez wojnę domową jak i najazd Mongolskich ustępowały powoli, Jakub starał się jak mógł by ziemie które ucierpiały w czasie tamtych wojen zostały z powrotem zagospodarowane i zaludnione jednak jego wysiłki przynosiły wymierne rezultaty, a na długofalowe efekty jego polityki trzeba było czekać przez kolejne dziesięć lat, dopiero wtedy większość tych ziem została przywrócona do stanu z przed wojen i konfliktów.



W czerwcu 1327 roku do Stolicy Cesarstwa Poznania przybył wysłannik Papieski, Evaristus II, proponował Jakubowi przebaczenie za jego śmiertelny grzech bratobójstwa dokonany na Przemysławie. Evaristus będąc młodszym bratem Jakuba (obecny Papież jest trzecim synem Władysława I, Bezprymem który od najmłodszych lat przeznaczony był do stanu duchownego). Rozumiał iż śmierć Przemysława była usprawiedliwiona chciał on odebrać siłą to co należało się Jakubowi z woli boskiej, jednak monarcha Mazowiecki musiał odpokutować za ten czyn, Bezprym zawdzięczał też swemu bratu koronę Piotrową, dlatego był skłony znieść z jego barków ten grzech śmiertelny. Evaristus zaproponował by ten przez okres dwóch miesięcy utrzymywał post ścisły, i także codziennie w tym okresie spędzał co najmniej 4 godziny na modlitwie o przebaczenie. Miał on także dokonać darowizny na rzecz biednych z własnej kiesy, spełnienie tych warunków miało zapewnić uwolnienie Jakuba od znamienia jakim była egzekucja Przemysława. Jakub wypełnił wszystkie polecenia swego brata i uzyskał rozgrzeszenie w formie pisma od Evaristusa.



W latach 1326-1328 Cesarstwo Mazowiecki pod wodzą Jakuba III, przeprowadziło dwie krótkie wojny z których obydwie zakończone zostały szybko i zwycięsko. Konflikty te nie były wojnami w które angażowane były znaczne środki lecz jedynie fragment potęgi militarnej jaką dysponowało Cesarstwo. Wojna z Księstwem Czernihowskim, trwało zaledwie dwa miesiące, Jakubowi udało się rozbić wojska księcia Borysa liczące zaledwie 10 tysięcy ludzi, przewaga liczebna sił Mazowieckich które liczyły 25 tysięcy zbrojnych była zbyt przytłaczająca dla Borysa, który uznawszy swą porażkę zrzekła się Czernihowszczyzny na rzecz Jakuba który uzurpował sobie prawa do tej ziemi. Drugim konfliktem mającym miejsce w tym okresie był podbój pogańskiej Rusi Siewierskiej, było to ostatnie pogańskie państwo ruskie, wszystkie inne przyjęły chrzest w obawie przed unicestwieniem ze strony Cesarstwa Mazowieckiego. Wielki Kniaź Stanisław nadal pozostawał przy starych praktykach religijnych co okazało się jego tragiczką pomyłką. Jakub w tym czasie odprawia pokutę zadaną mu przez Evarstiusa wiec dowodzenie swymi wojskami powierzył marszałkowi Cesarskiemu Bolesławowi ze Świdnicy, który z 35 tysięcznymi siłami dokonał najazdu i szybkie podboju Rusi Siewierskiej, włączając ją w skład Cesarstwa Mazowieckiego.



Już od dłuższego czasu Jakub starał się w jakiś sposób włączyć do Cesarstwa ziemie Królestwa Liwońskiego, małżeństwo Elmed z jego najstarszego syna sprawiało iż mógł on poprzeć roszczenia swej synowej do tronu Liwońskiego. Problem polegał na tym iż posiadała ona dwóch starszych braci a sam Vade II był dopiero 35 letnim w pełni zdrowym mężczyzna, czekając na jego śmierci w sposób naturalny było by nieroztropne. W Liwonii istniała diaspora żydowska a jednym z jej najwyżej postawionych przedstawicieli był skarbnik królewski Shabasai. Żyd ten za obietnice, że żydzi Liwońscy będą mieć takie same przywilej jak ci w Cesarstwie zgodził się zdradzić swego dotychczasowego suwerena, Jakub dostarczył mu mu w sposób dyskretny przez sieć zaufanych pośredników, żydowskich kupców i rzemieślników potrzebna mu sumę pieniędzy która miała pokryć koszty przeprowadzenia zamachu na życie Vade II. Suma ta była dość duża i starczyła na dostatnie życie, gdyby Shabasai zechciał zdradzić Jakuba, jednak ten postanowił dotrzymać obietnicy danej Jakubowi, nadpiłował on drewniane poręcze na balkonie zamku w Rydze gdzie Vade II bardzo często przychodził by podziwiać fale na Bałtyku w czasie wzburzonej pogody, było to jedno z dziwactw Liwońskiego króla, które miał on przypłacić swym życiem. Najętych do tej roboty ludzi Shabasai następnie zamordował z użyciem kolejnych rzezimieszków tych z kolei spotkał podobny lost, koło zamknęło się w momencie gdy mordercy morderców zginęli na szafocie za morderstwo.

Władca Liwoński wedle przewidywań Shabasai, zgodnie ze swym dziwactwem zginał gdy poręcz oberwała się pod jego ciężarem, gdy podziwiał rozszalałe morze. Śmierć Vade II wielce uradowała Jakuba, pozostawała kwestia dwóch synów byłego władcy Liwońskiego byli oni niepełnoletni i nie mogli przejąć władzy w państwie, stanowili jednak problem dla Jakuba, byli oni starsi od Elmede przez co, nim poślubiła by ona jego syna jeden z nich już osiągnął by wiek męski i zasiadł na tronie Liwońskim. Przyszła synowa Jakuba odziedziczyła słabe roszczenia do tronu po śmierci swego ojca, do czasu gdy osiągnie wiek zamaż pójścia i przybędzie do Cesarstwa, roszczenia te stracą jakąkolwiek wartość. Shabasai ponownie pomógł rozwiązać ten problem, dzięki jego knowaniom i spiskom, obaj chłopcy w przeciągu kilku miesięcy zginęli w bliżej nieokreślonych sytuacjach, jeden ugodzony zabłąkaną strzała na polowaniu a drugi w trakcie bankietu zadławił się i udusił kawałkiem pasztetu z przepiórki. Elmed po ich śmierci odziedziczyła tron Liwoński, i gdy nadszedł czas poślubiła Jakuba ( najstarszego syna Jakuba III). Sam Shabasai natomiast zniknął z pałacu w Rydze jak i z Liwonii, Jakub zastanawiał się co się z nim stało, jednak kwestia tego iż to on sponsorował tą serie nieszczęśliwych wypadków, nigdy nie ujrzała światła dziennego. Dlatego nie zawracał on sobie tym głowy i zapomniał o całej sprawie.



Jakub, wchodząc do swej komnaty po wieczornej uczcie w zamku Poznańskim, ciepłym listopadowy wieczorem, został nagle zaatakowany przez nieznaną mu osobę, jedynie pewnego rodzaju szósty zmysł uratował mu życie. Tuż przed otwarciem drzwi swej komnaty zauważył iż brakuje strażnika który zazwyczaj stał w korytarzu, przy drzwiach jego komnaty ka i pokoju obok który należał do jego małżonki, pomyślał iż musiał on się udać na stronę i zaprzestał sobie zawracać tym głowę, jednak tuż przy drzwiach w półmroku pochodni dostrzegł małe plamki ciemnej cieczy (później okazała się iż była to krew bidnego strażnika). Atak który nastąpił po przekroczeniu progu przez Jakuba był precyzyjnie skierowany w szyję Cesarza, jednak ten powstrzymał go dłonią którą uniósł ułamki sekund wcześniej, gdyby nie to rzęził by on na posadzce, z przebitą krtanią, tak udało mu się powstrzymać ostrze skrytobójcy za pomocą dłoni która stała się jego tarczą. Sztylet przebił mu wewnętrzne stronę dłoni, Jakub zacisną swą dłoń w na rękojeści uniemożliwiając swemu przeciwnikowi wyciągniecie go do ponownego ciosu.

Drugą dłonią chwycił wroga za nadgarstek drugiej ręki starając się go unieruchomić, w tym momencie zaczęli się oni obaj szamotać po całej komnacie, Jakub popchnął swego adwersarza na komodę i inne meble, jednak ten nadal pozostawał w pionie nie dając się obalić na podłogę komnaty. Za każdym razem gdy zabójca próbował wyrwać sztylet z przebitej dłoni Jakuba przeszywał go piekące ukucie bólu a sama dłoń stawała się jednym wielkim bezkształtnym ochłapem mięsa. Zdając sobie sprawę z tego iż nie zdoła on obalić się tego rosłego chłopa, a z każdą chwilą tracił on siły, wyciekające wraz z krwią z niekształtnej prawej dłoni. W zwierzęcym odruchy napompowany adrenaliną i chęcią przetrwania za wszelką cenne, Jakub w chwycił zębami za krtań nie niedoszłego mordercy, wyrwał on swemu przeciwnikowi kawał mięsa z szyi, ten w tym momencie kaszląc i rzężąc, począł osuwać się na ziemie nadal opierając się na ciele Cesarza Mazowieckiego.

Jakub jak przez mgłę pamiętał dalsze wydarzenia opuścił on swe pokoje w poszukiwaniu pomocy, daje były krzyki strażników i piski kobiet jak wszedł do sali jadalnej, potem wszystko stało się czarne. Ockną się on dopiero dwa dni później, przy jego łożu siedział jego żona Krystyna która wyjaśniła mu co się stało później, po tym jak stracił on przytomność w wyniku utraty krwi, jego prawa dłoń była nie do uratowania i musiała zostać amputowana, a ranę zasklepiono rozgrzanym żelazem. Zwłoki strażnika znaleziono ukryte w komnacie Jakuba, sam skrytobójca niestety nie nadawał się już do przesłuchania gdyż zmarł dławiąc się krwią z rozszarpanego gardła. Krystyna wspominała też o tym, iż gdy zgromadzeni w sali biesiadnej ujrzeli go po ataku wyglądał on niczym demon z czeluści piekieł jego prawa dłoń była jedną wielką krwawiąc raną a a twarz i usta były obryzgane posoką jak i większość jego odzienia. Mężowie natomiast oniemieli gdy go spostrzegli, i tylko jego pierworodny syn zachował rozsądek, i zrozumiał co przydarzyło się jego ojcu, zaczął on natychmiast wydawać polecenia i szybko opanował sytuacje. Jakub dochodził do zdrowia blisko pół roku w czasie którego musiał nauczyć się posługiwać lewą dłonią, co nigdy do końca się mu nie udało, z szermierza który władał mieczem w sposób niedościgniony w całym kraju stał się niedołęgą nie mogącą się nim posłużyć poprawnie. Najważniejszą kwestią było kto zatrudnił i na czyje zlecenia pracował zabójca mający go uśmiercić, jego mistrzowi szpiegów nie udało się tego wyjaśnić ale Jakub głęboko w trzewiach czuł iż musiało mieć to związek z zabójstwem Vade II i jego synów, jednak nigdy nie udało mu się tego odkryć, od tamtego wieczoru zawsze miał przy sobie dwóch zaufanych gwardzistów jak i mieli oni strzec tez jego dzieci i żony.



Chanat Złotej Ordy, w przeciągu ostatnich 20 lat, stawał się coraz słabszy, wojny wewnętrzne, jak i szarpanie granic tego państwa przez Cesarstwo Mazowieckie jak oraz Ilkhanat sprawiło iż stało się ono cieniem niegdysiejszej potęgi Mongolskiej w regionie. Jakub dostrzegł idealny moment na dobicie tego upadającego państwa, Ysengu walczył na wschodzie z kolejną inwazją Ilkhanatu, obecny Chan Ilkhanatu Megoi-Chan jest kuzynem Jakuba, Jakub jako syn Gurbesu, będącej siostrą Belgunutei-Chana ojca Megoi-Chana którego matką z kolei była Dobrawa siostra Władysława I ojca Jakuba III, te powiązania rodzinne dały Jakubowi wystarczający pretekst do rozpoczęcia kolejnej wojny przeciwko Chanatowi, mimo iż łamał on w ten sposób porozumienia pokojowe zawarte z wojny Krymskiej. Zgromadził on do tego przedsięwzięcia blisko 80 tysięczną armie która miała w szybkim tempie zająć tereny księstwa Sarkel a następnie pokonać wojska Mongolskie w bitwie w raz z sojuszniczymi siłami Ilkhanatu. Od momentu wyruszenia z Poznania, zdrowie Jakuba zaczęło podupadać przez większą cześć podroży do granic Cesarstwa spędził w karocy, kikut który pozostał mu po spotkaniu z zabójcą zaczął mu coraz bardziej doskwierać odczuwał on bóle, w dłoni która została amputowana by ocalić mu życie. Niedyspozycja ta w końcu zagnała go do łoża w swym namiocie którego nie opuszczał do momentu swej śmierci. sama kampania wojenna utknęła z tego powodu w martwym miejscu. Z obawy o życie Cesarza jego syn Jakub (później Jakub IV) wstrzymał wszelkie działania zbrojne i umocnił swoje pozycje na zajętych terenach, zdobytych w czasie pierwszych tygodni tej wojny.



Pogorszenie stanu zdrowia Jakuba uniemożliwiało mu dowodzenie, wojskami na polu, pozostawił to on swemu najstarszemu synowi sam spędzał większość czasu w namiocie gdzie z każdym kolejnym dniem jego stan pogarszał się, w tym momencie rzeczywistą władze przejął Jakub (syn Jakuba III, późniejszy Cesarz Jakub IV). Nakazał on odesłanie swego ojca do Poznania gdzie miał on większe szanse na wykurowania się niż na jałowych pustkowiach Chanatu Złotej Ordy, podroż do Stolicy Cesarstwa jednak pogorszyła stan monarchy który niestety zmarł w jej trakcie. Śmierci Jakuba III winna była utrata dłoni w czasie nieudanego zamachu na jego życie, rana mimo że została przypalona i wydawała się zasklepiona, otworzyła się w trakcie wyprawy na dzikie pola Złotej Ordy, wdała się w nią gangrena która uśmierciła ostatecznie Jakuba III. Do Poznania dotarły zwłoki Cesarza został on pochowany w krypcie obok Doroty, swojej pierwszej małżonki. Jego pierworodny syn Jakub, powrócił czym prędzej do stolicy Cesarstwa na koronacje i pogrzeb swego ojca pozostawił on dowodzenia wojskami Cesarskimi na tery terytorium Złotej ordy marszałkowi Cesarskiemu Bolesławowi ze Świdnicy który doskonale wypełniał swe obowiązki pod nieobecność swego Cesarza. koronacja odbyła się w katedrze Poznańskiej 12 lutego 1235 roku, Jakub IV objął w tedy oficjalnie rządy po swym ojcu Jakubie III.


Mapa Cesarstwa Mazowieckiego rok 1330.

Ciąg dalszy nastąpi.
​

 

Odcinek 59 (1330-1335)

Odcinek 59
1330-1335


Jakub IV Przemyski, syn Jakuba III, po śmierci swego ojca zasiadł na tronie Mazowieckim, w odróżnieniu od swego ojca nie był znamienity wojownikiem ani taktykiem odebrał w tej dziedzinie porządne wykształcenie sprawiające iż stał się o kompetentnym dowódcą mogącym sobie poradzić w wielu sytuacjach, nie posiadał on jednak zmysłu militarnego który wielokrotnie decydował o zwycięstwie i porażce w trakcie trwania kampanii wojennej. Jakub IV zdawał sobie z tego faktu sprawę dlatego w kwestiach militarnych zawsze zwracał się o rade do swego mentora Konrada z Wilna, który zdobył sławę w trakcie służby u ojca i dziada Jakuba IV. Po Jakubie III, Jakub IV zdawać by się odziedziczył przebiegłość oraz umiejętność pochlebnego dyskutowania ze swymi rozmówcami, cechował się ponadto cierpliwością i oddaniem kościołowi i wierze w Jezusa Chrystusa zbawiciela i jego ojca jedynego prawdziwego Boga. Jakub pragnąc uniknąć konfrontacji z bratem Bogumiłem nadał mu tytuł króla Antiochii po ich zmarłej matce Dorocie, Bogumił w kilka dni później pożeglował do swych włości w ziemi świętej pozostawiając Jakuba w spokoju na tronie Mazowiecki, Bogumił uznawał zwierzchność Jakuba, jednak będąc tak daleko od Cesarstwa był on faktycznie władcą nie zależnym. Dzięki temu posunięciu, Jakub zapewnił sobie spokój wewnętrzny jego młodszy brat, z pierwszego małżeństwa Jakuba III, nie stanowił już zagrożenia dla jego władzy. Nadal pozostawała kwestia rodzeństwa z drugiego małżeństwa Jakuba III, jednak to pozostawała kwestia nieco dalszej przyszłości, teraz Jakub IV musiał powrócić do kwestii konfliktu z Chanatem Złotej Ordy.



W czasie gdy Jakub zmierzał by objąć przywództwo nad walkami z Chanatem Złotej Ordy, w Poznaniu Elmed powiła ich pierworodnego syna, później nazwanego Janem, nastąpiło to mniej więcej dziewięć miesięcy po pokładzinach w czasie ich uczty weselnej. Małżeństwo z Elmed dla Jakuba nie było ani trochę, udane czy szczęśliwe kobieta ta z nie wiadomych powodów okazywała się wobec niego oschła przez większość czasu, tylko gdy byli razem w swych komnatach okazywała się bardziej żywa. Jednak mimo to Jakub odnosił wrażenie że jego żona z jakiś powodów była na niego zła, jednak nigdy nie udało mu się odkryć co było tego powodem. Wojna rozpoczęta przez Jakuba III, z Chatem Złotej Ordy nie szła wedle przewidywań nieżyjącego już ojca Jakuba IV, walki zostały wstrzymane na okres pogrzebu Jakuba III, oraz koronacji Jakuba IV. Który nim wyruszył do poznania pozostawił sytuacje pod pieczą marszałka Cesarskiego, Bolesława ze Świdnicy, Jakub był pewien iż ten zdoła utrzymać wszystkie grody zajęte do tej pory. Sytuacja którą zastał po powrocie odbiegała jednak znacznie od jego oczekiwań, Bolesław został kilku krotnie pobity przez wojska Ysengu i wyparty z kilku miast i grodów, ponad nie radził on sobie z prowadzeniem wojny podjazdowej jaką stosowali przeciw niemu Mongołowie. Bolesław okazał się znacznie mniej kompetentny dowódcą niż zakładał Jakub, swą pozycje marszałka zawdzięczał faktowi iż zawsze wykonywał polecenia Jakuba III bez szemrania i okazywał się w tym efektywny jednak pozostawiony sam sobie bez instrukcji i poleceń nie potrafił sobie poradzić. Jakub IV pierwszą rzeczą jaką zrobi było uśniecie Bolesława z funkcji marszałka, i zastąpienie go człowiekiem w jego opinii znacznie odpowiedniejszym, nowym marszałkiem został Konrad z Wilna, znamienity rycerz i strateg, który uczniem w dzieciństwie był Jakub.Konrad był już sędziwym człowiekiem dochodził do swej 60 wiosny służył on w Władysławowi I następnie Jakubowi III, za ich panowania brał udział we wszystkich wojnach jakie miały w tedy miejsce, zdobył on szacunek i poważanie Jakuba III, gdy zdołał utrzymać jedną z pomniejszych przepraw przez Dniepr, w czasie najazdu Mongolskiego z lat 1315-1320, w tedy właśnie został on mentorem pierworodnego syna Jakuba III. Sam konflikt z Ysengu po powrocie Jakuba IV z Poznania, niewiele się zmienił przez blisko trzy lata prowadzona była wojna podjazdowa. Jakub nie umiał wymusić starcia na otwartym polu gdzie zdołał by pokonał wojska Ysengeu, ten z kolei zdawał sobie z tego sprawę i unikał otwartej konfrontacji, atakował pomniejsze skupiska zbrojnych Mazowieckich, małe miejscowości zajęte przez wojska Mazowieckie jak i niszczył szlaki zaopatrzeniowe, starał się utrudnić jak najbardziej życie Mazowieckim zbrojnym. Jakub IV został zmuszony do sprowadzania zaopatrzenia dla swych sił drogą morską, Azow miasto które zostało zajęte jeszcze za życia Jakuba III, stało się głównym portem do którego sprowadzane było zaopatrzenie dla Mazowieckich wojsk.



Wojna taka trwała do momenty śmierci Ysengu, który zmarł w kwietniu 1334 roku, pozostawiając Chanat w rekach swego najstarszego syna Khaidu,ten w odróżnieniu od swego ojca nie zamierzał się chować i prowadzić dłużej wojny podjazdowej, zamierzał jezdny zdecydowanym ciosem rozbić siły Mazowiecki i zmusić je do odwrotu z terytorium Złotej Ordy. Zebrał on siły liczące w przybliżeniu 78 tysięcy ludzi i pomaszerował w kierunku Azowa, jego zdobycie odcięło by zaopatrzenie dostarczane dla wojsk Mazowiecki i znacznie ograniczyło możliwości Jakuba do dalszego prowadzenia tej wojny. Na szczęście dla Jakuba, Konrad poradził mu by ten trzymał w Azowie znaczną załogę mogącą odeprzeć atak sił Mongolskich. Wojskom Mazowieckim udało się utrzymać Azow do czasu przybycia głównych sił Jakuba, który od północy prowadził 80 tysiączną armie mającą stać się młotem, Azow natomiast pełnił rolę kowadła w zamyśle Jakuba. Same walki rozpoczęły się gdy straż przednia Jakuba dotarła w okolice miasta i rozpoczęły natarcie na tyły wojska Mongolskich które w tym czasie zajęte były przeprowadzaniem szturmu na umocnienia miejskie. Bitwa zaczęła się dopiero po przybyciu reszty sił dowodzonych osobiście przez Jakuba, wojska mongolskie znalazły się w potrzasku gdyż z miasta do walki przyłączyła się załogo pozostawiona przez Cesarza, walki były niezwykle brutalne nie brano jeńców gdyż takie rozkazy wydał Jakub, chciał on zniszczyć wojska Chanatu i zakończyć tę wojnę w tym miejscu. na pobojowisku które pozostało po starciu naliczono około 56 tysięcy zabitych mongolskich wojowników, z oklei straty Mazowieckie liczyły około 24-26 tysięcy ludzi.



Wojna z Chanatem dobiegła końca dopiero w roku 1334, kiedy udało się ostatecznie rozgromić wojska Złotej Ordy w bitwie Azowskiej, jednak dopiero kilka miesięcy po samej bitwie, gdzie Jakubowi udało się złamać kręgosłup armii Khaidula, doszło do zawarcia pokoju. Posłowie Jakuba wysłani w celu dokonania pertraktacji powrócili dopiero lipcem roku 1334, udało się im uzgodnić warunki zawarcia pokoju, Khaidu zgadzał się na przekazanie ziem księstwa Sarkel w ręce Jakuba. Do podpisania tego dokumentu doszło w Azowie 20 lipca 1334 roku, kończąc tym samym blisko czteroletnia wojnę rozpoczęta jeszcze za panowania Jakuba III. Po zakończeniu dalszego prowadzenia walk wojska Mazowieckie wycofały się z granic Chanatu Złotej Ordy była to ostania woja z tym państwem. Gdyż w kilka miesięcy później Khaidu został zamordowany, nie posiadał on syna rozpoczęło to walki wewnętrzne o przywództwo które doprowadziły w ostateczności do podziału ziem Chanatu powstał szereg niezależnych królestw, które później włączane zostały do Ilkhantu który z czasem osiągnął wspólną granice z Cesarstwem Mazowieckim.



Zakończenie wojny ze Złotą ordą i jej rozpad nie oznaczał końca militarnych problemów Jakuba, pod koniec roku 1335 do Poznania, dotarły wieści o organizowanej przez jednego z kniaziów Ruskich wyprawie mającej na celu odzyskanie ziem Wielkiego Księstwa Kijowskiego z rąk Mazowieckich. Nie jaki Kozma miał zbierać pod swym sztandarem zbrojnych którzy mili mu pomoc w zdobyciu ziem księstwa Kijowskiego, według ustaleń mistrza szpiegów Jakuba, Bonifacego z Lęborka, miał on mieć armie liczącą 45-50 tysięcy ludzi, niepokojące było to że cały czas mili przybywać kolejni chcący wsiąść udział w tej awanturze. Pod jego sztandarem znajdowali się nie tylko Rusini którzy z wiadomych powodów swej niechęci do Cesarstwa zaciągali się do wojsk Kozma lecz także najemnicy Tureccy, mongolscy wojowie którzy szukali zatrudnienia po upadku Chanatu jaki ugrofinowie z dalekiej Finlandii,chcący życie w mniej mroźnej cześć europy. Wedle raportów jakie dostarczane były jakubowi, Kozma mógł okazać się większym problemem niż mu się wydawało na początku.

Ciąg dalszy nastąpi.
​

 

Odcinek 60 (1335-1342)

Odcinek 60
1335-1342


Zima z przełomu roku 1335-1336 była jedną z najmroźniejszych w ostatnim 100 leciu, morze bałtyckie zamarzło sprawiając iż możliwe było przekroczenie go suchą stopą, wielu ludzi straciło życie w wyniku panujących burz śnieżnych oraz trudnych minusowych temperatur, panujących w trakcie tego okresu. Zima ta dała się we znaki wschodniej i północnej Europie, wiele miasteczek oraz wsi całkowicie opustoszało w jej wyniku, mieszkańcy opuścili swe domu albo pomarli z mrozu lub głodu. Jakub IV sam niemal stracił życie w wyniku tej zimy, postanowił on objechać swoje najbliższe ziemie by sprawdzić jak się ma sytuacja wśród jego podanych, w trakcie podróży rozszalała się zamieć śnieżna która złapała go wraz z orszakiem na otwartym polu. Cesarz stracił z oczu swych ludzi i sam się zgubił, kilka godzin błąkał się próbując odnaleźć drogę jednak nie udało mu się to, zamiast tego udało mu się schronić w jaskini na jaką na trafił w czasie swych desperackich prób odnalezienia swych ludzi, tylko dzięki niej udało mu się przetrwać, jednak był on w niej uwieziony przez blisko cztery dni w czasie których trwała zamieć. Zmuszony on został do zjedzenia swego wiernego rumaka podarowanego mu przez jego ojca Jakuba III, właśnie to doświadczenie sprawiło iż przez resztę swego życia Jakub często miewał ataki paniki, sytuacja ta pozostawiła swój ślad na jego psychice i nerwach. Gdy zamieć minęła udało mu się odnaleźć pobliską wioskę, której mieszkańcy udzielili mu pomocy w powrocie do zamku Poznańskiego, później Jakub odwdzięczył się tym chłopom nadając im na własność ziemie na której żyli.



Na wiosnę roku 1336 na świat przyszedł drugi syn Jakuba, Władysław. Rok później natomiast urodziła się Jadwiga pierwsza córka Jakuba i Elmede. ostatecznie posiadali oni czwórkę dzieci Świętosława oraz Imram przyszli na świat w następnych latach. Mimo obecności dzieci małżeństwo pomiędzy tym dwojgiem nadal pozostawało pozbawione ciepła i miłości, Jakub obserwował także to że jego żona nie okazuje matczynej miłości wobec swych dzieci, Elmede nie karmiła ich ani nie tuliła czy też się nawet z nimi nie bawiła. Większość tych obowiązków spadła na barki nianiek oraz mamek. Odbiegało to w znaczny stopniu od tego co pamiętał on ze swego dzieciństwa, Dorota matka Jakuba zawsze poświęcała mu cześć swego czasu by się z nim bawić, wysłuchać go czy przytulić, było tak aż do jej śmierci, druga żona Jakuba III, Krystyna starała się być miła wobec Jakuba IV jak i jego rodzeństwa jednak nie było to to samo co miłość jego matki. Dlatego Jakub nie rozumiał zachowania Elmede, z tą kobietą było coś nie tak jednak nie wiedział co, spełniała ona wszystkie swoje powinności jako jego żona i to satysfakcjonowało go na tyle by przymrużyć oczy na jej dziwne zachowania.



Jakub, mimo tego iż wielokrotnie zastanawiał się co jest nie tak z jego żoną, musiał rządzić Cesarstwem i dbać o dobro dynastii Przemyskiej. Mariaże dynastyczne które zostały zaplanowane przez jego ojca Jakuba III, były przez niego zmieniane zgodnie z realiami jakie kreowały się w Europie. swą młodz siostrę Kunegundę która pierwotnie była zaręczona z synem króla Chorwackiego Stefanem, postanowił on wydać za następce tronu Nowogrodzkiego. Stefan poległ w bitwie w czasie wojny toczonej miedzy Chorwacją a Serbią, była to tragiczna strata dla Izasława III króla Chorwackiego. Królestwo Nowogrodzkie które przyjęło chrzest z prawosławnej Finlandii, było państwem silnym a przede wszystkim sąsiadem Cesarstwa Mazowieckiego, Jakub wydał Kunegunde za Demida by zawrzeć sojusz dynastyczny oraz obietnice iż Rogowold IV nie wesprze Kozmy w jego roszczeniach wobec wielkiego księstwa Kijowskiego. Kozma był dalekim kuzynem Rogowolda i mógł pomoc temu w zdobyciu ziem Kijowskich.

Rycheza przyrodnia siostra Jakuba zgodnie z zamysłem ich ojca Jakuba III, poślubiła król Bawarskiego, Reinharda II Bawaria była silny państwem które graniczyło z Cesarstwem od południowego-wschodu. Reinhard wywodził się z dynastii Urso która objęła rządy w Bawarii blisko 180 lat temu, wraz z nimi pojawi się tam Prawosławie które zostało z czasem rozprzestrzenione wśród mas chłopskich jak i mieszczan. Sojusz zawiązany z Bawarią dawał jakubowi kolejnego sojusznika który mógł mu pomoc w rozprawieniu się z inwazją Kozmy. Konrad najstarszy z przyrodnich braci Jakuba, posiadający roszczenia do trony Mazowieckiego został przez niego zaślubiony Irlandzkiej królowej Grainne, małżeństwo to miało na celu wysłanie Konrada jak najdalej od granic Cesarstwa gdzie stanowił on ciągłe zagrożenie, gdy by chciał mógłby on rozpętać wojnę sukcesyjną która zagroziła by stabilności Cesarstwa Mazowieckiego. Ze strategicznego punktu widzenia sojusz z Irlandią nie wile dawał Cesarstwu, zapewnia za to osadzeni dynastii Przemyskiej na zielonej wyspie.

Annę drugą przyrodnią siostrę Jakub wydał za Fatha następce Królewa Andaluzji, Andaluzja powstawała około roku 1302 po buncie wobec Królestwa Kastylijko-Aragońskiego, rozpoczętego przez schrystianizowanych Andaluzyjczyków. W wyniku zwycięstwa utworzyli własne państwo, a Królestwa Kastylijko-Aragońskiego rozpadło się na kilka cześć. Władysław najmłodszy przyrodni brat Jakuba został przeznaczony do stanu duchownego, gdy osiągnął on 16 wiosnę został mianowany biskupem Gnieźnieńskim, tytuł ten pełnili w większości przedstawiciele dynastii panującej w Cesarstwie.



Kozma zaatakował cesarstwo w maju 1336 roku, prowadził on armie licząc 75 tysięcy zbrojnych co wydawało się nie lada wyczynem jak na człowieka bez ziemi z zaplecza. Jakub musiał także stawić czoła powstaniu chłopskiemu które wybuchło na ziemiach księstwa Brandenburskiego. Chłopi wystąpili przeciwko Bolesławowi księciu Brandenburgii, gdyż ten mimo zimy która spustoszyła niemal całą traktował swych chłopów bezwzględnie i okrutnie. Bolesław zginał z rąk chłopskich wraz z z całą swą rodziną, a ci ruszyli dalej by grabić majątki szlacheckie, Jakub nie mógł pozwolić by taka sytuacja trwała. podzielił on swe siły, 10 tysięczna armia pod dowództwem lamberta z konina miała wyruszyć i zadławić chłopskie powstanie on sam natomiast na czele 65 tysięcy zbrojnych wyruszył stawić czoło Kozmie który w tym czasie oblegał Smoleńsk. Chłopi zostali pobici przez Lamberta w czerwcu, następnie ruszył on w kierunku Smoleńska by wspomóc Jakuba który w tym czasie cały czas wycofywał się z pod smoleńska po tym jak Kozma dowiedział się o jego marszu. Jakubowi udało się wywabić Rusinów spod smoleńska, Kozma chciał pobić Jakuba w walnej bitwie gdyż zwiadowcy donieśli mu o przewadze liczebnej jakie dysponował, Jakub natomiast cały czas unikał starcia kierując się w stronę Wilna gdzie też maszerowały 10 tysięczna armia Lamberta do której cały czas przybywały kolejne chorągwie z baronii, hrabstw i księstw mijanych przez niego po drodze.

Do bitwy doszło w okolicach Wilna Jakub postanowi stanąć w okolicach miasta, i wydać bitwę Kozmie który nie był świadom tego że z południa nachodziła druga armia Mazowiecka licząca już w tedy 25 tysięcy ludzi. Ustawił on swoje wojska tak iż po prawej stronie miał rzekę Wilię, najdłuższy dopływ Niemna, a po lewej stronie natomiast wzgórza otaczające Wilno. Siły lamberta. zgodnie z poleceniem Jakuba miały przekroczyć Wilię a następnie pomaszerować na północ by zaatakować siły Ruskie od tyłu. Plan Jakuba był prosty, jego armia miała zatrzymać wojska Kozmy do przybycia Lamberta który od tyłu miał zaatakować i zdezorganizować Rusinów którzy wpadli by w panikę co doprowadziło by do i klęski. Wszystko potoczyło się zgodnie z założeniami Mazowieckiego Cesarza, wojska Ruskie dotarły pod Wilno wczesnym rankiem i niemal natychmiast zaatakowały, Kozma pewien przewagi liczebnej swych sił był pewien szybkiego zwycięstwa. walki trwały do popołudnia Rusinom nie udało się wymusić odwrotu Mazowieckich zbrojnych, w tedy też lambert zaatakował tyły Rusinów którzy wpadli w popłoch, Kozma poległ wraz ze wszystkimi swoimi dowódcami.



W latach 1339-1340, Jakub przeprowadził krótką wojnę z Księstwem Czernihowskim, w jej wyniku ziemie tego księstwa zostały wchłonięte przez Cesarstwo Mazowieckie, jednocząc ostatecznie całą Ruś Kijowską pod panowaniem Mazowieckim. Konflikt ten trwał przez okres dwóch lat głownie z powodu iż książę Borys nie stanął ze swymi siłami w polu Jakub był zmuszony do przeprowadzenia oblężenia grodu Czernihowskiego, który był nad wyraz dobrze ufortyfikowany. Borys zmuszony został do podania się gdy zabrakło mu prowiantu i jego ludzie zbuntowali się przeciwko niemu, Jakub okazał mu wspaniałomyślność i pozwolił zachować wszystkie ziemie i tytuły w zamian za uznanie zwierzchności wobec Cesarstwa mazowieckiego oraz płacenia zobowiązań lennych.



Euforyzana Korecka, córka pomniejszego barona z księstwa Poznańskiego, w czasie jednej z uczt w zamku Poznańskim, zdołała przykuć uwagą Jakuba swymi wdziękami, Mazowiecki Cesarz wpadł w pułapkę zastawioną przez szlachciankę i zadurzył się w niej. Euforyzana była sprawną manipulatorką, dała Jakubowi tego czego Elmede nie zdołała ciepło uczucia i żar pożądania. Wielokrotnie w czasie bankietów udawał się on z nią na stroną by pofolgować swym chuciom. Elmende zdała sobie sprawę z tego iż jej małżonek posiada kochankę gdy przestał odwiedzać jej łożnice co do tej pory czynił chętnie i dość często, nie potrafiła ona tylko ustalić która z kobiet na dworze spełnia zachcianki Jakuba. Nie mogąc dojść do prawdy skonfrontowała z się z Jakubem oskarżając o go o zdradę, ten zapewnił ją iż nie posiada żadnej kochanki, jednak nie dała ona za wygraną i zmieniła życie Jakuba w koszmar przy każdej okazji rozpoczynała ona kłótnie, w czasie których dostawała ataków szału często zaczynając rzucać w niego przedmiotami znajdującymi się tuż pod ręką. Jakub który był już w tedy pod butem Euforyzany, za każdym razem zaprzeczał swemu romansowi i uciekał przed gniewem Elmende do swej kochanki, którą obsypywał atłasami i klejnotami by ta pozostała z nim. Trudna sytuacja w jakiej się znalazł mazowiecki Cesarz doprowadzała go do rozstroju nerwowego, trudno było mu pogodzić swe małżeństwo, które zmieniło się w pasmo nie kończących awantur, z gorącym romansem z podetną Euforyzaną.



14 lipca 1342 roku, Elmedne, w końcu przyłapała Jakuba na wiarołomstwie, gdy zabawiał się on z Euforyzaną wpadła ona do ich komnaty. Jakub z głupim wyrazem twarzy patrzył jak jego żona wchodzi i rzuca się na jego kochankę, obie kobiety zaczęły się drapać i wyrywać sobie włosy przy akompaniamencie wyzwisk i wrzasków. Gdy próbował je rozdzielić, jego serce nie wytrzymało i stanęło,, obie kobiety z przerażeniem patrzyły jak osuwa się on na podłogę i dygocze w agonalnych konwulsjach. Jakub IV, zmarł w trakcie swawoli ze swą kochanką Euforyzaną, tak przedstawiła sytuacje Elmede. Z której rozkazu Euforyzana została stracona, gdy nieszczęsna kochankę Jakuba wieziono na ścięcie oraz samą egzekucje, Cesarzowa przypatrywała się egzekucji, zimnym spojrzeniem satysfakcji oraz triumfu. Udało się jej pozbyć kobiety która przez długi czas upokarzała ją, jak i zarazem niewiernego męża którą ją zdradzał. Jakuba IV był synem Jakuba III z którego to rozkazu zginał jej ojciec oraz bracia, Elmede wiedziała o tym, gdyż żyd który zorganizował te zabójstwa został złapany i na torturach wyznał wszystko, z tego właśnie powodu Mazowiecka Cesarzowa nie potrafiła się zmusić do okazywania ciepła wobec Jakuba IV, nigdy nie udało się jej pokochać go. Wiedząc o tym iż Jakub III stał za morderstwami jej bliskich, zorganizowała ona nieudanych zamach na jego życie, zabójca zginął tamtej nocy i nie wyjawił swego mocodawcy, dzięki czemu Elmede nadal mogła poślubić Jakuba IV. Rozumiała ona dla czego Jakub III pozbył się jej bliskich, jej małżeństwo z jego synem Jakubem IV zapewniało wchłoniecie Cesarstwu Mazowieckiemu królestwa Liwońskiego poprzez ich wspólne potomstwo.

Wiedząc to wszystko Emede i tak poślubiła Jakuba IV, dzięki temu stawała się jedną z najpotężniejszych kobiet w Europie, władza jaka się z tym wiązała w pełni zaspokajała jej ambicje. Z za kulis sprawowała ona rządy nie widzialną ręką, zarazem grając rolę poprawnej żony która rodzi dzieci oraz chodzi na bankiety. Wszystko to trwało do momentu pojawienia się Euforyzany która uwiodła Jakuba i zaczęła odbierać Elmede wpływy, władze oraz kontrole nad nim, nie mogła ona konkurować z nią gdyż dawała Jakubowi poczucie miłości i ciepła, coś czego ona nigdy nie była w stanie mu zapewnić. Dlatego postanowiła ona otruć swego męża który wymknął się jej z rąk, podawała ona mu rodzaj trucizny która powoli kumulowała się w organizmie i pod wynikiem wysokiego stresu miała doprowadzić do zgonu, zaplanowała ona całe zajście w komnacie z Euforyzaną w ten sposób by Jakub dostał ataku i zmarł na ich oczach. Pogrzeb Jakuba IV, odbył się kilka dni po tym jak Euforyzana spotkała swój koniec na szafocie. Elmende powróciła w tedy do Rygi i objęła rządy nad królestwem Liwońskim, które do tej pory było rządzone przez wysłannika jej męża, twardą rekom zażądała ona swym dziedzictwem do końca swych dni. W Poznaniu 13 letni Jan został koronowany na Cesarza Mazowieckiego, przez okres regencji władza spoczywała w rekach Przybora z Upate kanclerza Cesarskiego który był zaufanym człowiekiem matki Jana, Elmede.


Mapa Cesarstwa Mazowieckiego rok 1342.

Ciąg dalszy nastąpi.
​

 

Odcinek 61 (1342-1354)

Odcinek 61
1342-1354




Jan II, odziedziczył tron po swym zmarłym ojcu Jakubie IV, jako trzynastoletni młodzieniec nie mógł jeszcze samodzielnie sprawować rządów dlatego wyznaczony został regent, który miał mu pomóc w zarządzaniu Cesarstwem Mazowieckim. Przy wyznaczeniu Regenta kluczową zdanie miała Cesarzowa matka Jana, Elmede, za to jej właśnie radą został nim Przybor z Upate kanclerza Cesarski. Przybor był stronnikiem matki Jana, i wypełniał wszelkie polecenia jakie od niej dostał, przez okres Regencji to właśnie Elmede, kierowała polityką Cesarstwa, a czyniła to wszystko z Rygi. Sam Jan, był już ukształtowanym młodzianem który odebrał przyzwoite wykształcenie, charakteryzował się on pracowitością cierpliwością oraz dobrodusznością, podobnie jak jego ojciec umiał zabawiać ludzi w czasie rozmowy schlebiając im, przez co udawało się mu ich sobie zjednywać. Jego wadą była jednak zarozumiałość we własne możliwości, pycha ta przyczyniła się ostatecznie do jego śmierci.



Mimo iż od zimy stulecia jaka miała miejsce na przełomie lat 1335-1336, minęło już blisko sześć lat to nadal dawało się odczuć jej skutki, chłopi nadal mieli problemy z zebraniem odpowiednich ilości ziarna by móc się wykarmić i spełnić swe obowiązki pańszczyźniane. Po tym jak ojciec Jana, Jakub IV, zdławił powstanie chłopskie, przez pewien czas panował spokój, jednak zachłanność i bezwzględność niektórych Mazowieckich szlachciców była czasem równa ich głupocie. Radosław Rogalski, książę Przemysko-Halicki, doprowadził swoim okrucieństwem iż jego chłopi nie mili innego wyjścia jak wzniecić kolejna rebelie w Cesarstwie Mazowieckim. Radosław schronił się przed rozszalałym motłochem w swym zamku, zarazem posyłając do Poznania gońca z błaganiem o pomoc ze strony korony, Jan za doradztwem Przybora zgodził się by Lambert z Konina, który po śmierci dotychczasowego marszałka Cesarskiego Konrada objął tą funkcje, wyruszył on czym prędzej z odsieczą Radosławowi. Rebelii przewodził niejaki Zygmunt który był prostym wieśniakiem, nie mającym większego pojęcia o sztuce wojennej, jednak pod jego baner lgnęło chłopstwo niczym ćmy do światła. w przeciągu trzech miesięcy mia on za sobą 20 tysięczny motłoch który mógł wyrządzić znaczne straty, Lambert za przyzwoleniem Jana objął dowództwo cześć drużyny Cesarskiej liczącej 35 tysięcy zbrojnych, ta liczba w jego rozumowaniu miała całkowicie wystarczyć do zmiażdżenia zbieraniny plebejuszy.

Lambert po przybyciu w okolice Halicza, będącego wówczas pod oblężeniem chłopskich buntowników, szybkim atakiem zadał im miażdżącą porażkę, ci którzy przeżyli bitwę zostali w większości ułaskawiani przez Jana, jedynie Zygmunt oraz inni liderzy zostali straceni dla przykładu. Jan razem z Przyborem wydał edykt, zmuszający szlachtę w cesarstwie Mazowieckim do zmniejszenia obciążeń pańszczyźnianych wobec ich chłopów do czasu aż sytuacje ich się poprawi. Prawo to ulżyło doli plebejstwa na tyle by nie wzniecali oni kolejnych rewolt, Jan był też postrzegany przez prostaczków jako wielkoduszny i wspaniałomyślny Cesarz. Nadwornego kapelan Jarosław z Tych, zaproponował by Jan,zwrócił się o pomoc do opatrzności Boskiej w sprawie słabych zbiorów ziarna które od blisko sześciu lat gnębią chłopów. Jego propozycja zakładał wykorzystania mocy jednego z najcenniejszych relikwii będących w posiadaniu rodziny Cesarskiej, chodziło tutaj mianowicie o gwoźdź którym Jezus Chrystus miał zostać przybity do krzyża w czasie swej męki na Golgocie.

Gwóźdź ten został przywieziony do Mazowii przez Zygmunta III, który miał wejść w jego posiadania w trakcie krucjaty do ziemi Świętej mającej miejsce w latach 1117-1120, jak Zygmunt wszedł w jego posiadanie nie jest jasne gdyż nigdy nie wyjawił on tego nikomu, sama relikwia była trzymana w skarbcu zamku Poznańskiego w złotej szkatułce, do której dostęp mieli wyłącznie członkowie dynastii panującej. Do tej pory prawie nigdy nie był on wykorzystywany, wielu mazowieckich władców nie zdawało sonie nawet sprawy z jego istnienia, Jarosław który od ponad 50 lat pełnił funkcje kapelana na dworze cesarskim, dopiero niedawno dokopał się do zapisków dotyczących tej relikwii. Jan zgodził się na propozycje Jarosława, który na wiosnę roku 1344 zorganizował msze świtą na której, przy obecności gwoździa, błogosławił on ziarno które chłopi mili wysiać tego roku, sam Jan podchodził raczej sceptycznie do tego przedsięwzięcia. Jednak gdy tego roku wszyscy chłopi których ziarno zostało pobłogosławione uzyskali by się zdawać nienaturalnie wielki plon, musiał on zmienić swoje zdanie i uznać racje Jarosławowi. Zbiory w lecie 1344 były w całym Cesarstwie tak dobre że zapewniały nie tylko przetrwania zimy lecz także możliwość zgromadzenia zapasów ziarna na kolejne dwa lata.



W roku 1345, Jan osiągnął wiek męski, gdy w swe urodziny Przybor przekazywał mu insygnia władzy cesarskiej, którymi były: korona, jabłko, berło oraz miecz, Jarosław namaścił go ceremonialnie olejkami w czasie koronacji w katedrze Poznańskiej oficjalnie czyniąc go Janem II, Cesarzem Mazowieckim. Jan stał się mistrzem arytmetyki i zarządzania, rozumiał doskonale mechanizmy które sprawiały że jego domena jak i całe Cesarstwo funkcjonowały. Elmede traciła swój wpływ kreowaniu polityki Cesarstwa, z powodu iż nigdy nie udało się jej pokochać swoich dzieci ze związku z Jakubem IV, nie miała ona wpływu na Jana, który czuł urazę do swej matki za to że nigdy nie okazywała mu żadnych cieplejszych uczuć. Od tej pory mogła ona tylko starać się zakulisowo wpływać na to co się działo w Poznaniu, jej nieobecność w stolicy Cesarstwa znaczniej utrudniała jej te grę, jednak nadal posiadała ona wielu zwolenników i sprzymierzeńców na dworze którzy starali się wpływać na opinie Jana w sposób zgodny z zamysłami jego matki.



Chcąc uczcić objęcie przez siebie władzy Jan, postanowił o zorganizowaniu turnieju rycerskiego. Miał się on stać jednym z największych wydarzeń kulturalnych zorganizowanych w Cesarstwie jak i poza nim. Pragnąc by przybyli na niego znamienici rycerze ze wszystkich stron Mazowii jak i z poza jej granic, Jan ogłosił iż nagroda za pierwsze miejsce miała wynosić 10 tysięcy talarów w złocie, była to suma równa fortunie za która można było kupić sobie księstwo, nagroda za drugie i trzecie miejsce też robiły wrażenie było to kolejno 5 i 2,5 tysiąca talarów, jednak w srebrze. Zgodnie z przewidywaniem Jana na turniej przybyło wielu chętnych którzy chcieli spróbować swych sił w zmaganiach a przede wszystkim podjąć próbę zdobycia fortuny jaką on im oferował. Błonia otaczające Poznań na kilka tygodni zamieniły się niemal w obóz wojskowy, w turnieju wystartowało dwa i pół tysiąca chętnych, musieli oni się potykać w kilku podgrupach nim zostali zakwalifikowani do głównego konkursu, miało to ograniczyć liczbę uczestników przybyłych na turniej. Jan II sam wystartował w turnieju choć nie był on specjalnie uzdolniony w dziedzinie fechtunku czy też władania kopia, jego duma nie pozwalała mu na to by nie wziął on udziału w zmaganiach.

Gdy Jan, szarżował na przeciwnika z uniesioną do ciosu kopią, jego koń zahaczył o coś, siła z jaką wypadł z konia odrzuciła go do przodu jego przeciwnik który nadjeżdżał z nad przeciwka zamiast trafić w niego ugodził wierzchowca Jana który zaczął wierzgać bez opamiętania na prawo i lewo. Jan został dotkliwie stratowany przez rozszalałe zwierze, jego lewa noga która najbardziej ucierpiała w wyniku tego wypadku, została doszczętnie zdruzgotana. Ocalał on dzięki rycerzom którzy przybyli mu z pomocą, udało się im odgonić od niego rumaka. Jednak rany których doznał zagrażały jego życiu, lewa noga stała się bezwładnym kawałem mięsa, który był jeszcze uwieziony w stalowej zbroi. Mimo udzielonej mu natychmiast pomocy przez medyków, nie mogli oni uratować jego życia bez amputacji lewej nogi, zmuszeni oni byli do tego, Jan który był cały czas przytomny przeklinał wszystkie świętości by nie ucinali oni mu kończyny jednak nie było innego wyjścia, musieli oni usunąć najbardziej zdruzgotana cześć poniżej kolana, która doprowadziła by w innej sytuacji do jego wykrwawienia i śmierci. W czasie całego zabiegu Janowi udało się zachować świadomość, jedynie przy przypalaniu kikuta w końcu zemdlał, resztę życia zmuszony był on poruszać się o kuli, jednak nie zamierzał on sprawiać by to go ograniczało nadal starał się wypełniać wszystkie swe obowiązki.



Evaristus II, ogłosił krucjatę przeciwko sułtanatowi Rassidów, celem miało być odbicie Egiptu z rąk muzułmańskich. Papież starał się pozyskać dla tego przedsięwzięcia, jak największa liczbę, władców Europejskich, jednak ci byli zajęci swymi własnymi sprawami i mało który zainteresował się wezwaniem do walki za krzyż. Krucjata ta miała uwolnić koptyjskich chrześcijan od prześladowań, jakie mieli oni podobno cierpieć pod władzą Rassidów, była to półprawda, Evaristus II chciał ją wykorzystać do pozyskania prostaczków. Brak odzewu od Europejskich monarchów zmusił Evaristus, do wysłania poselstwa do Jana z prośbą o wzięcie udziału w krucjacie, Papież miał nadzieje że udział Cesarza Mazowieckiego przeciągnie na jego stronę pozostałych królów Europy. Jan w odpowiedzi wysłanej do Rzymu, zgodził się na udział swych wojsk w wyprawie do Egiptu, jednak pod pewnymi warunkami. Stolica apostolska miała Ponieść wszystkie koszty związane z transportem, wypłaceniem żołdu oraz innymi nakładami finansowymi jakie wiązały by się z przeprowadzeniem tej krucjaty, ponadto ziemie Egipskie miały przypaść Cesarstwu Mazowieckiemu gdyby ta wyprawa się powiodła. Warunki te nie podlegały dyskusji i Evaristus musiał się na nie zgodzić inaczej jego autorytet został by znacząco nadszarpnięty.

Porozumienie zawarte z Evaristusem II, zapewniło Janowi wyprawę wojenną sponsorowaną z kiesy kościoła Rzymsko katolickiego, musiał on jedynie wystawić żołnierzy do walki a o tych nigdy nie było trudno. Od stycznia roku 1339 w całej Europie w kościołach trwało zbieranie datków na cel oswobodzenia Koptów oraz Egiptu, do Rzymu szła rzeka dużych ilości złota, srebra, kosztownych kamieni czy tkanin, wszystko to było spieniężane a następnie transportowane do Mazowi w ręce Jana który gromadził te pieniądze i przeznaczał zgodnie ze swym uznaniem. Za złoto to udało się Janowi, do końca kwietnia 1350 roku, zgromadzić 70 tysięczną armię która miała wziąć udział w krucjacie.



Jan, choć nie mógł już dosiadać konia ani stawać w polu,zamierzał osobiści wziąć udział w krucjacie Egipskiej. Jego najbliżsi doradcy starali się mu to wyperswadować, nalegania marszałka Lamberta jak i kanclerza Mikołaja by ten powierzył dowództwo swemu młodszemu bratu Władysławowi a sam pozostał w Poznaniu, niewiele dały. Jan II podobnie jak w czasie turnieju rycerskiego był zbyt dumny by uznać racje swych doradców, po za tym nie chciał też przyznać sam przed sobą iż nie jest w stanie podołać temu wyzwaniu. Udał się on zatem, do swego kapelana Jarosława by wysłuchać jego opinii na ten temat, ten powiedział mu iż jest to zesłany przez boga krzyż podobnie jak jego kalectwo które winien jest podnieść i nieść z dumą w sercu, w końcu Bóg był miłosierny, jednak każdy musiał zasłużyć na jego miłość, utrata nogi jak i ta wyprawa były sprawdzianem dla Jana.

Ostatecznie Mazowiecki Cesarz zabrał ze sobą Władysława, powierzył on mu dowództwo nad 50 tysięcznymi siłami które miały drogą lądowa dotrzeć do królestwa Antiochii, poprzez Bałkany oraz Azję mniejszą, gdzie Jan miał pożeglować z pozostałymi 20 tysiącami ludzi. Tam mieli uzupełnić swoje zapasy, oraz przyłączyć kolejne 10 tysięcy zbrojnych ich wuja Bogumiła I króla Antiochii, stamtąd resztę drogi mili pokonać morzem dokonując desantu w okolicy Aleksandrii. Plan ten zakładał zgromadzenia dużo większej ilości statków niż te którymi Jan dysponował, w celu tym zatrudnił on flotę Republiki Sardyńsko-Korsykańskiej, Doża Orso Ipato, dysponował największą flotą kupiecką w basenie morza Śródziemnego, statki te idealnie nadawały się do transportu ludzi w większości były to galery o dużej pojemności.

Jan musiał zapłacić Orso kwotę która musiała zrekompensować straty poniesione przez familie kupieckie Republiki, była to bajońska suma 25 tysięcy talarów w złocie, skarbiec Papieski nie był w stanie całkowicie pokryć kosztów tego zobowiązania. Janowi udało się wynegocjował z Orso umowę na wyłączność handlu z Egiptem gdy ten znalazł by się pod panowaniem Mazowieckim. Kupcy z Republiki sardyńskiej jako pierwsi przez okres 20 lat mogli zakładać swoje placówki handlowe, Jan musiał jednak zapłacić chciwemu Orsoniemu 15 tysięcy talarów, kwota ta jednak była do pokrycia przez Rzym.Dzięki temu Janowi udało się uzyskać możliwość przetransportowania swych 80 tysięcy ludzi z Antiochii, gdy wraz Władysławem dotarli tam 11 sierpnia 1352 roku. Lądowanie wojska Mazowiecki dokonało się przy pięknej bezchmurnej pogodzie 12 października 1353 roku, Jan już w tedy nie wstawał z łóżka w swej kajucie, o tym iż przybyli do Egiptu dowiedział się od swego brata Władysława który wchodząc oznajmił mu o tym. Jan z jego pomocą uda się na pokład, gdzie przyjrzał się murom Aleksandrii które widać było z morza, był to jeden z najpiękniejszych widoków jakie w życiu dane mu było ujrzeć, a także jedn z ostatnich.



Jan II, przypłacił wyprawę do Egiptu swym życiem, zadufany w siebie jak i potęgę swego Cesarstwa, zapomniał iż w rzeczywistości był kaleką, stracił swą lewą nogę w trakcie turnieju rycerskiego która sam zorganizował. Podróż do Egiptu drogą morską nadszarpnęła zdrowie Jana, który był zbyt dumny by przyznać iż źle się czuje swym ludziom. Po wylądowaniu na plażach w okolicy Aleksandrii, jego stan znacznie się pogorszył. Nie był w stanie opuszczać swego namiotu, męczyła go uporczywa biegunka, w dwa tygodnie od lądowania zaczął on krwawić z wszystkich otworów ciała, jego stan stał się agonalny i w kilka godzin później zmarł, pozostawiając 60 tysięczną armie oblegającą Aleksandrię. Mazowieccy zbrojni którzy przybyli z Janem do Egiptu, niedługo pozostawali bez przywódcy, Władysław młodszy brat zmarłego Cesarza, którego zabrał on ze sobą do Egiptu, gdy tylko ciało Jana ostygłą zdjął z jego skroni koronę i nałożył na swe czoło. Wyszedł on następnie przed namiot i oznajmił tam zgromadzonemu rycerstwu iż ich ukochany Jan II odszedł do prawicy ich stwórcy, jednak nie powinni się oni trwożyć gdyż jako jego brat teraz on będzie im przewodził. Przypomniał im też dlaczego się tu znaleźli i czego mieli dokonać, w inspirującej przemowie uprzytomnił im iż z nakazu Boskiego, przybyli do kraju Faraonów by ten znowu stał się ziemią chrześcijan, tak jak miało to miejsce przed podbojem Muzułmańskim.


Mapa Cesarstwa Mazowieckiego rok 1354.
Ciąg dalszy nastąpi.​

 

Odcinek 62 (1354-1360)

Odcinek 62
1354-1360



Władysław II, nakazał zabalsamować zwłoki swego brata Jana II, musiały one przetrwać podróż powrotną do Cesarstwa gdzie miały zostać złożone w krypcie Poznańskiej, gdzie wedle tradycji chowano Mazowieckich monarchów. Wojska mazowieckie którymi dowodził Władysław znajdowały się pod Aleksandrią będącą, ważnym portem strategicznie ulokowanym, którego zdobycie otwierało drogę do zajęcia reszty Egiptu, jednak by tego dokonać musiał on zdobyć to miasto założone przez Aleksandra Wielkiego. Oblężeni prowadzone od czasu wylądowania sił Mazowieckich nie przynosiło skutków, Władysław musiał także uważać na posunięcia Sułtana Milada II, który wedle zwiadowców miał zmierzać ku wybrzeżu z armia 45 tysięcy zbrojnych. Władysław nie mógł odstąpić od odleżenia ale też nie mógł pozwolić na to by Milad zaatakował go w tym miejscu, musiał on podzielić swe siły i uderzyć na Sułtana nim ten przybędzie miastu z odsieczą.



Władysław po naradzie z ze swymi dowódcami zdecydował o podzieleniu swych sił miał on wyruszyć na czele 50 tysięcy, by stawić czoła siłą Milada II, pozostałe 30 tysięcy miało kontynuować oblężenie Aleksandrii. Miasto to musiał zostać zdobyte by wyprawa wgłąb lądu miała szanse powodzenia. Władysław nie zwlekając ruszył na spotkanie wojsk Milana, siły Sułtana kierujące się z okolic Damietty drugiego najważniejszego portu Egipskiego, bitwa która miała miejsce w kwietniu roku 1356, stoczona została właśnie nieopodal tego portu siłą mazowieckim udało się zaskoczyć wojska Rassidów którzy w pośpiesznym marszu kierowali się na zachód by wspomóc oblężoną Aleksandrię. Armia Władysława zadał Miladowi poważne straty jednak nie udało się mu się rozbić jego armii całkowicie. Milad wycofał się na południe gdzie w okolicach Kairu miał formować kolejną armie z pomocą której miał zamiar odeprzeć wojska Krucjaty.

Aleksandrię udało się zdobyć w kilka miesięcy później, pod koniec roku 1356, Damietta do której oblężenia przystąpił Władysław po pokonaniu sił Milada opierała się wojskom krucjatydo marca roku 1357, po tym jak Władysław zdołał zabezpieczyć dwa najważniejsze miasta portowe Egiptu zamierzał on wyprawić się na południe wzdłuż Nilu, który miał zamiar transportować zaopatrzenie dla swych wojsk. Taki by pierwotny plan jego brata Jana II, Władysław podobnie jak jego zmarły brat zdawał sobie sprawę iż żadna armia nie możne maszerować na pusty żołądkach, ludziom potrzebny był prowiant, woda nie mówiąc już o koniach mułach wołach służących jako siła pociągowa. Wojownicy Rassidów nim ulegli przewadze wojsk Mazowieckich w Aleksandrii jak i Damiecie, zniszczyli wszelkie zapasy jakie były zgromadzone w tych miastach, na szczęście dla Władysława wszystko było sprowadzane droga morska z Antiochii, gdzie jego wuj Bogumił wszystkim kierował.



Marsz wzdłuż Nilu na południe trwał przez kolejne miesiące, Mazowszanom nie przyzwyczajonym do takich warunków klimatycznych, upał dawał się znacząco we znaki, Władysław dzięki bliskości Nilu nie musiał martwic się w zaopatrywanie swych wojsk w świeża wodę. 27 września 1357 pierwsze odziały krzyżowców dotarły do Kairu, dwa dni później reszta wojsk pod dowództwem Władysława przybyła w okolice murów miejskich. Do końca roku 1357 Kair znalazł się pod szczelny oblężeniem, uniemożliwiającym obrońcą kontakt z wojskami Milada, z rozkazu Władysława na Nilu umieszczono tratwy oraz statki mające zapobiec sprowadzania przez obrońców Kairu żywności oraz innego zaopatrzenia. Cesarz Mazowiecki rozesłał zwiadowców w poszukiwaniu wojsk Sułtana które jeszcze kilka miesięcy wcześniej znajdowały się właśnie tutaj, z tego co mu doniesiono wymaszerował on kilka dni wcześniej pozostawiając w mieście garnizon który mógłby stawiać opór przez kilka miesięcy, jednak gdzie obecnie się on znajdował żaden z koptyjskich chrześcijan którzy opuścili Kair nie wiedział.

Armia Władysława oblegała Kair przez sześć miesięcy w trakcie których sporadycznie przeprowadzane były szturmu na mury, jednak żaden z ich nie zakończył się powodzeniem, z tego tez powodu próbował on wziąć miasto głodem. Samo miasto było oblegane przez kilka kolejnych miesięcy w czasie których Władysław starał się zjednać sobie miejscowych Koptów, obiecując im pozycje w strukturach przyszłej władzy jaka miała zostać sformowana w Egipcie. Dopiero dotarcie balist które z Damietty były transportowane Nilem doprowadziły do upadku Kairu. Potężne 2 tonowe głazy skalne w szybkim tempie rozprawiły się z murami, a skonstruowane przez inżynierów Władysława wieże oblężnicze oraz katapulty wykorzystane były w ostatecznym szturmie który zorganizowany został 20 czerwca 1358 roku. Mimo zdobycia mrów miejskich miasto nadal pozostawało poza całkowitą kontrolą wojsk Władysława, pałac sułtański będący oddzielną forteca stawiał nadal opór. Jego obrońcy skapitulowali ostatecznie 20 lipca 1358 roku, z rozkazu Władysława zakazane było plądrowanie i dokonywania jakichkolwiek gwałtów czy grabież, po tym jak miasto ostatecznie się podało, otrzymał on wieści o tym gdzie znajdował się Milad II.

Sułtan miał z półwyspu Synaj, kierować się do Kairu, ponoć otrzymał on pomoc od kalifa Radawawidów Mustafy IV, wsparcie to miało polegać na 35 tysiącach dodatkowych żołnierzy którzy mili go wspomóc w jego zmaganiach z wojskami Mazowieckimi. Wedle tych inforamcji armia Sułtana miała liczyś w przybliżeniu 65 tysiecy zbrojnych. Władysław postanowił o tym iż do bitwy dojdzie w okolicach Kairu po lewobrzeżnej stronie Nilu, dysponował on w tym czasie 70 tysiącami ludzi blisko 10 tysięcy zginęło w trackie toczonych do tej pory walk. Postanowił on zwabić Milada w pułapkę, przeprawił on cześć swych wojsk na prawą stronę Nilu, zabezpieczając przy tym jedyną przeprawę jaka istniała na przestrzeni wielu kilometrów inne z jego rozkazu zostały zniszczone, 20 tysięczne siły pod dowództwem jego marszałka Bogusława z Epicy, miały stawić czoła wojskom sułtana, następnie pozorując swój odwrót ku przeprawie gdzie po drugiej stronie ukryte za wzgórzem miały czekać pozostałe siły Władysława. Milad złapał haczyk i bez namysłu zaatakował most gdy siły Bogusława uciekały w popłochu, gdy tylko większa cześć jego sił zmalała się po lewej stronie, most został ostrzelany pociskami z trebuszetów ostrzał zniszczał przeprawę oraz zabił dziesiątki ludzi znajdujących się na niej, pozostała cześć wojsk muzułmańskich została odcięta po lewej stronie rzeki. w tym momencie Władysław wydał rozkaz do natarcia, 50 tysięcy zbrojnych jednocześnie uderzyło ze wszystkich stron zamykając wojska Rassidów w żelaznych kleszczach, w tym momencie bitwa przerodziła się w krwawą jatkę trwająca do końca dnia. Ostatecznie Milad II zdołał jakoś zbiec jednak tego dnia stracił on armie i wszelkie nadzieje na powstrzymanie Władysława II.



Porażka Milada II w bitwie Kairskiej, oznaczała kres Sułtanatu Rassidów, Milad II który zbiegł z pola bitwy niedługo po niej został zamordowany przez swych generałów którzy zaczęli miedzy sobą walki o resztki tego czym kiedyś był Sułtanat Rassidów. Władysław w tym czasie konsolidował swą kontrolę nad Egiptem zajmując kolejne miasta, które nadal pozostawały po za jego kontrolą, ostatecznie pod koniec roku 1359, udało mu się opanować całe terytorium królestwa Egipskiego. Papież Ioannes VII, po tym jak dotarły do niego wieści o sukcesie tej krucjaty oficjalnie przekazał ziemie Egipskie w posiadanie Cesarstwa Mazowieckiego, Władysław nadał swemu młodszemu bratu Imramowi tytuł króla Egiptu, pozostawił on mu 45 tysięczną armie, a następnie wybrał się podroż powrotną do Poznania stolicy cesarstwa Mazowieckiego. Podroż powrotna zajęła kilka miesięcy w czasie których Władysław odwiedził Konstantynopol zwiedzając przy tym Hagia Sophie, ta monumentalny budowla wywarła na nim ogromne wrażenie, niemal takie same jak piramidy które ujrzał w Egipcie, po powrocie do Mazowii, rozpoczął on konstrukcje własnego monumentu którym stalą się katedra świętego Bonifacego, miała ona dorównywać Hadze Sophie, jednak jej konstrukcja zakończyła się długo po jego śmierci, Władysław II nigdy nie ujrzał jej w pełnej krasie potężnej i majestatyczniej.



Władysław po zwycięskim powrocie do Poznania z krucjaty Egipskiej został oficjalnie namaszczony na cesarza Mazowieckiego, 15 stycznia 1360 roku. W miesiąc później odbył się jego ślub z Szarlot, kuzynką będącą księżniczką Bawarską. Szarlota była zaręczona z bratem Władysława i przybyła do Poznania gdy ten wyruszył na wyprawę do Egiptu. Jego śmierć pokrzyżowała plany tego mariażu, Szarlota dopiero od Władysława dowiedziała się ona o tym iż Jan II zmarł niedługo po tym jak wylądował wraz ze swymi wojskami nieopodal Aleksandrii. Renihard II ojciec księżniczki Bawarskiej pragnący nadal pozostawać w dobrych stosunkach z potężnym sąsiadem, zaproponował by to Władysław poślubił Szarlote. Władysław przywiózł ze sobą zabalsamowane zwłoki Jana które spoczęły w krypcie Poznańskiej w sarkofagu przeznaczonym dla niego i jego małżonki, ciało poprzedniego cesarza Mazowieckiego dotarło do Cesarstwa w nienaturalnie dobrym stanie wielu księży przepisywało to mocy Boskiej, wedle nich Jan musiał po śmierci zostać pobłogosławiony za swe czyny za życia, po tym jak za modlitwami które odbywały się za wstawiennictwem Jana II, zaczęły dziać się cuda w postaci uleczeń i uzdrowień, w Cesarstwie z czasem rozpowszechnił się kult Jana II. Kościół katolicki z czasem ogłosił go świętym jednak nastąpiło to dwa wieki później.

Ciąg dalszy nastąpi.​

Małe obwieszczenie zostało mi do opisania 50 lat, do roku 1410, powinien dobić do 71-72 odcinków nie mam jeszcze dokładnie tego podzielonego, ale powiano udać mi się tą cześć w końcu zakończyć tak do końca marca.

 

Odcinek 63 (1360-1365)

Odcinek 63
1360-1365



Władysław III, różnił się od swego brata Jana II jak i ojca Jakuba IV. Jakub IV był znamienitym taktykiem i strategiem, Jan II natomiast doskonały zarządcą i ekonomistą, Władysław III był doskonale obeznany z sprawami dyplomacji feudalnej Europy. Był on naturalny w swej dyplomatycznej naturze wobec innych, wykazywał się sprawiedliwością i rozsadnikiem w swoich sodach wydawanych na podanych, nikt nie potrafił mu zarzucić stronniczości. Umiejętność perswazji wobec rozmówców do których zawsze odnosił się uprzejmie i z gracja ustawiały mu załatwianie wielu spraw, pokora jaka się wykazywał w życiu codziennym była w oczach kościoła wielce pożądaną cecha u władcy. Zarazem Władysław posiadał ambicje by pozostawić coś po sobie, coś co by sprawiło że potomni zapamiętali go jako jednego z wybitniejszych władców Mazowieckich, doświadczenia z Egiptu gdzie na własne oczy ujrzał pomniki dawno upadłej cywilizacji Faraonów, oraz Konstantynopola gdzie zawitał w czasie powrotu do Cesarstwa, sprawiły iż postanowił wybudować pomnik który go przeżyje oraz który zapewni mu nieśmiertelność u potomnych.



Podstawowym monumentem mającym przejść do pamięci potomności, mila być katedra świętego Bonifacego. Władysław pragnął w ten sposub pozostawić trwały ślad w pamięci ludzi, o sobie, sprowadził on rzemieślników oraz architektów z Włoszech, gdzie pracowali oni dla kolejnych Papieży przy buddowie kościołów i bazylik. Materiały sprowadza były z całego terytorium Cesarstwa Mazowieckiego, marmury które miały być przeznaczane na posadzki miały pochodzić z Egiptu, najrzadsze różowe marmury wydobywane od starożytności tylko w jednym obszarze Egiptu, granity miały pochodzić z kamieniołomów z ziem domeny Cesarskiej Władysława. Katedra miała być pięcionawowy z krótką nawą krzyżową dość długim prezbiterium i podwójnym obejściem na półkolu. Dwie wieże katedry miały być identyczne, budowla ta maa służyć arcybiskupstwu mazowieckiemu, a taki przywilej przysługiwał tylko arcybiskupstwom. Całą szerokość fasady miały zajmować pięć portali, z czego dwa środkowy miał być najszerszy. Miała zostać na nim wyrzeźbiono scena Sądu Ostatecznego. Na cokołach lub wspornikach miały znaleźć się figury zwieńczone baldachimami. Katedra była budowana przez Władysława a także jego następców jednak nigdy nie została ostatecznie ukończona, przeszkodziły temu perturbacje jakie miały miejsce za panowania następców Władysława.



Innym projektem w który Władysław się zaangażował było powstanie uniwersytetu Poznańskiego. W Cesarstwie Mazowieckim do tej pory nie istniała żadna wyższa uczelnia naukowa, istniały kolegia oraz szkoły przyklasztorne dla szlachetnie urodzonych jednak Cesarstwo Mazowieckie nie posiadało instytutu naukowego o charakter uczelni wyższej, z tego też powodu Władysław miał zamiar naprawić to zaniedbanie. Posiadanie szkoły wyższej było także formą okazania prestiżu innym władcą Europejskim, królestwo Francuski czy Lombardzkie posiadały takie instytucje Władysław nie mógł wyglądać gorzej wobec nich,dla tego wystosował list do Papieża, z prośbą na udzielenie zgody na jego otwarcie. Pozytywna odpowiedź ze strony stolicy Apostolskiej otworzyła Władysławowi drogę do realizacji jego planu, Akademia Poznańska miała być wzorowana na uniwersytecie Bolońskim. Wykłady miały być prowadzone na czterech wydziałach: sztuk wyzwolonych, medycyny i prawa , w tym prawa rzymskiego, oraz najbardziej prestiżowym wydziale teologii. Ustrój wewnętrzny miał zostać oparty na samorządzie studentów niezależnym od czynników kościelnych. Studenci prawa po wykładach mieli odbywać swego rodzaju praktyki w sądach.



Nieobecność Władysława na dworze Poznańskim, wielce irytowała jego małżonkę Szarlotę. Władysław który był ogarnięty swą wizja pozostawienia po sobie dziedzictwa które zapewniło by mu pamięć potomnych, sprawiło iż zaniedbywał on swą żonę, która z każdym tygodniem jaki Władysław przeznaczał na doglądanie projekty katedry jak i uniwersytety coraz bardziej drażnił. W końcu przy pierwszej nadarzającej się okazji, jaką była wizyta Władysława na dworze, wygarnęła mu co myśli o tym iż ją zaniedbuje. Mazowiecki Cesarz zdał sobie w tedy sprawę iż jego związek małżeński znalazł się w kryzysie a zarazem nie posiadał jeszcze syna który odziedziczył by po nim koronę Cesarską. Starając się udobruchać Szarlotę obiecał jej iż będzie spędza z nią więcej czasu jak i zarazem podarował jej przepiękne kolczyki z czerwonymi rubinami sprowadzone dla jego babki z dalekiego wschodu. Prezent ten poprawił jego relacje z żoną która okazała się całkowitą materialistką łasą na dobra doczesne, od tamtego wieczora w czasie którego otrzymała ona od swego małżonka ten wspaniały prezent chętniej przyjmowała go w swych komnatach jak i stała się bardziej wyrozumiała w stosunku do jego cało tygodniowych nieobecności w Poznaniu które stały się zgodnie z jego obietnicą rzadsze.



Wizyty Władysława zaowocowały stanem błogosławionym Szarloty, która w dziewięć miesięcy później powiła pierworodnego syna Cesarza, Jakuba, chłopczyk ten by zdrowy berbeciem, zapewniającym Władysławowi kontynuacje jego linii na tronie Mazowieckim. Narodziny Jakuba wpłynęły pozytywnie, na relacje pomiędzy Władysławem a Szarlotą, Cesarzowa okazała się znacznie bardziej kochającą i opiekuńczą matką niż miało to miejsce w wypadku Elmede, matki Władysława.

Elmede w tym czasie przysłała do poznania swego syna Zygmunta który urodził się po śmierci Jakuba IV ojca Władysława, ona sama w tym czasie w Rydze starała się wpływać na to co działo się w Cesarstwie Mazowieckim, Zygmunt był podobny do Elmede, jednak nie przypominał z wyglądu Władysława, ani Jana II brata obecnego cesarza, a tym bardziej ich ojca Jakuba IV, posiadał on jednak roszczenia do tronu Mazowieckiego, Władysław był przekonany o tym iż przybył on tutaj w celu szukania poparcia dla swych roszczeń.

W kolejnych latach para Cesarska doczekała się kolejnych potomków miedzy innymi, trzy lata później urodziła się Agnieszka, po niej na świat przyszedł drugi syn Władysława Kazimierz, następnie czwarte dziecko Rycheza druga córka Władysława i Szarloty, piątym dzieckiem Władysława i Szarloty był Zygmunt urodzony w dalszej kolejności, do roku 1370 rodzina Cesarska składała się z siedmiorga członków Władysława Szarloty oraz ich dzieci.



Pragnąc pozbyć się z swojego otoczenia Zygmunta, który był najprawdopodobniej bękartem matki Władysława, przypisującym sobie ojcostwo Jakuba IV, Władysław postanowił o tym iż wyda go za królową Sycylijską Emilie, mariaż ten nie dawał dużych korzyści Cesarstwu Mazowieckiemu, jednak sprawiał iż Zygmunt opuszczał granice cesarstwa, nie mogąc wyrządzić żadnej krzywdy Władysławowi. Zaręczył on też swego małoletnie dyna Jakuba z córką Króla Mołdawskiego, Aleksandrą mariaż ten z kolei mógł zaowocować zagarnięciem Mołdawii przez dynastie Przemyską. Dwie swe siostry które weszły w wiek zamążpójścia, Władysław postanowił wydać starszą siostrę Świętosławę za księcia Jyada z królestwa Andaluzyjskiego natomiast młodsza Jadwiga poślubiła księcia Epiru Zvonimira.

Ciąg dalszy nastąpi.​

 

Odcinek 64 (1365-1370)

Odcinek 64
1365-1370



Cesarstwo Mazowieckie pod rządami Władysława III, w szybkim tempie zaczęło się rozwijać, powstało wiele nowych miast jak i wsi, trwała budowa kilkunastu nowych zamków na granicach oraz na terenie Egiptu i Antiochii, królestwo Antiochii zaczęło poszerzać swe granice przy minimalnej pomocy ze strony Władysława III który wysyłał Bogumiłowi jedynie małe ilości zbrojnych do jego kolejnych podbojów. Uniwersytet Poznański, został oficjalnie otwarty już w roku 1364, teraz pierwsi studenci zaczęli napływać z całego Cesarstwa Mazowieckiego by móc się w nim kształcić, Katedra Świętego Bonifacego zaczęła natomiast coraz bardziej przypominać budowle, choć do jej ukończenia pozostawało jeszcze wiele czasu. Władysław pragnął by Cesarstwo Mazowieckie pod jego panowaniem stało się jednym z centrów Europejskiej kultury, sztuki oraz nauki. W jego rozumieniu o potędze państwa nie świadczyły wyłącznie wielkość jego terytorium czy ilość ludzi których może wystawić do walki, lecz to czy może się ono pochwalić dorobkiem cywilizacyjnym godnym starożytnych cywilizacji. To podejście sprawiło iż w Cesarstwie nastąpił rozkwit nauki oraz sztuki, z Włoszech przybywali wszelacy artyści od malarzy po rzeźbiarzy, poszukiwali oni patronatu ze strony Władysława, ten chętnie im go udzielał. W okresie tym właśnie powstało wiele wybitnych dzieł które później stały się jednymi z najważniejszych zabytków kultury Mazowieckiej.​

Można tu wymienić miedzy innymi porter Władysława oraz wszystkich jego poprzedników, namalowane przez Dziowaniego z Pisy, jednego z wielu malarzy którzy znaleźli zarobek u Władysława, poczet władców Mazowieckich jego pędzla, ozdobił sale tronową Poznańskiego zamku gdzie Władysław przyjmował interesantów, obrazy te miały robić wrażenie na posłach oraz wszystkich którzy przybywali na audiencje do Cesarza Mazowieckiego. Tron na którym zasiadał Władysław w czasie tych wizyt, został wykonany przy współpracy wielu artystów od złotników po cieśli kończąc, efektem ich pracy było imponujące siedzisko które w późniejszych stuleciach obrosło legendami. Godny wspomnienia tutaj jest także pomnik jaki Władysław wystawił swemu dziadkowi Jakubowi III, wykonany z marmuru postawiony został na środku runku Poznania, ukazywał on Jakuba na wierzchowcu z jedna ręką wzniesiona przed siebie, dzierżył on w niej miecz który był wzorowany na Rzymskich galdiusach, w drugiej natomiast trzymał on krzyż który wznosił on do góry, pomnik ten miał 4,5 metra wysokości z czego 2 metry stanowił cokół na którym został on ustawiony.



Sam Władysław w wyniku swych działań stał się zafascynowany nauką, gdy wszedł on w posiadanie tajemniczego woluminu,, który w nie do końca jasnych okolicznościach trafił do jego księgozbioru, księga ta na pierwszy rzut oka wydawała się być napisana w sposób bezsensu wręcz sprawiając iż niektóre rozdziały nie sposób było zrozumieć. jednak po dłuższych badaniach udało mu się ustalić że niezrozumiałe całkowicie fragmenty napisane są jakimiś szyfrem którego złamanie powinno dać mu możliwość zrozumienia zapisków zawartych w tej księdze. Kolejne tygodnie poświecono na badania szyfru przyniosły rezultat Władysławowi udało się zrozumieć go i złamać, jego największym zdziwieniem był odkrycie iż były to zapiski jego imiennika Władysława I, który był jego pradziadkiem. ​

Władysław I w tej księdze zawarł rezultaty swych badań alchemicznych jakie przeprowadzał, dokładnie starał się on ukryć je przed kościołem który postrzegał tego rodzaju praktyki jako szarlataństwo, ponadto rozpisywał się on też nad pochodzeniem genologicznym dynastii Przemyskiej która w istocie wywodziła się od Przemysła I Przemyskiego, bękarciego syna Zygmunta IV Zygmuntowicza, fakt ten pozostał przez Przemysława oraz jego następców staranie ukryty by nie narazić na utratę reputacji dynastii Przemyskiej, wiedza o pochodzeniu dynastii Władysława II specjalnie nie zaskoczyła, mimo starań prawda o pochodzeniu Przemysława I była dość powszechnie znana. ​

Istotniejsze było to co w swych notatkach zawarł Władysław I odnośnie swoich eksperymentów, miał on uzyskać łatwo wybuchającą mieszankę w wyniku wymieszania następujący składników, siarki, węgla drzewnego i saletry potasowej, dywagował on nad tym iż otrzymana substancja, łatwo ulega eksplozji, może być zatem wykorzystana do celów militarnych, nie potrafił on jednak uzyskać odpowiedniej proporcji składników, w wyniku której udało by się uzyskać odpowiednia sile wybuchu. Po tym jak nieomal nie zginął w trakcie jednego ze swych eksperymentów, zarzucił on dalsze badania, zawierając w tej księdze wszystkie swoje przemyślenia i odkrycia na temat tego czarnego proszku, księgę te następnie staranie ukrył w bibliotece zamku Poznańskiego. Władysław II był zafascynowany tym czego dokonał jego pradziad, po tajemnie zebrał on kilku najbardziej zaufanych naukowców jakich posiadał i nakazał im kontynuowanie prac swego pradziada. Ich wynikiem było uzyskanie prochu strzelniczego który mógł być wykorzystany w nowo opracowanej broni, tak zwanej bombardzie, będącym żelazna rura, do której wsadzało się kamienny pocisk, a po odpaleniu kula ta była wystrzeliwana, wszystko to dzięki sile prochu który nadawał pociskowi ruch w wyniku swej eksplozji.



Egipt podbity przez Władysława w wyniku Krucjaty, nadal pozostawał niestabilnym miejscem, co jakiś czas muzułmańska większość podejmowała próby rebelii, jednak Imramowi udawało się je tłumić nim przeradzały się w coś poważniejszego. Dopiero w roku 1366 gdy nie jaki Hanri prosty chłop, dzięki charyzmie poderwał do rebelii większą cześć społeczeństwa Egipskiego, wyznającego wiarę w Allacha, sytuacja szybka stała się krytyczna po tym jak udało mu się pokonać w bitwie wojska Imrama który sam uszedł z życiem jednak tracąc przy tym blisko 30 tysięcy ludzi. Porażka Imrama sprawiło że Władysław osobiście musiał interweniować w tej sprawie, zebrał on 45 tysięcy ludzi i wyruszył do Egiptu gdzie w Aleksandrii dokonał rozładunku a Imram przepraszał go za swoją niekompetencje, Władysław był jednak zadowolony gdyż po raz pierwszy miał możliwość wykorzystani bombardy na polu bitewnym. ​

Hanri w tym czasie zmierzał ku Aleksandrii mając za sobą 50 tysięczną armie składającą się głownie z obdartusów, Władysław był zdziwiony tym iż ci ludzie zdołali pokonać wojska jego brata, jednak po tym jak się dowiedział że Imram został zwabiony na pustynie gdzie jego ludzie poumierali z pragnienia i upału, oznaczało to że jego brat jest idiotą ale był rodziną. Władysław wydał bitwę buntownikom w okolicach Aleksandrii bombardy miały rozpocząć ostrzał po tym jak tylko przeciwnik znalazł się w zasięgu następnie miała uderzać ciężka kawaleria. Bombarda była mało precyzyjną bronią dowiodły tego próby jakie przeprowadzane były przez Władysława w Poznaniu, jednak liczył on n efekt psychologiczny, strach u wroga wywołany nieznanym był czymś co było niemal oczywiste w tej sytuacji. Władysław się nie pomylił gdy muzułmaninie przypuścili atak, bombardy nie wyrządziły dużych strat wśród atakujących lecz wprowadziły zamieszanie i strach, co wykorzysta szarża ciężkiej jazdy zmiatająca ze swej drogi wszystkich których napotkała.



Powstanie to udało się ostatecznie zdławić pod koniec roku 1369, Hanri został pochwycony po tym jak jego siły doznały sromotnej klęski w bitwie w okolicy Aleksandrii. Władysław nakazał jego ukrzyżowanie wraz ze wszystkimi innymi jeńcami których udało się wziąć, po bitwie Aleksandryjskiej mieli oni ozdobić drogę od Aleksandrii do Kairu i stać się przestroga dla innych pragnących powstać przeciwko władzy Cesarstwa Mazowieckiego,Imram będący królem Egiptu wykonał polecenia Władysława, gdy pytał on swego brata czemu taki rodzaj kary, ten powiedział mu że Rzymianie w podobny sposób rozprawili się z powstaniem niewolników Spartakusa, i istnieje tutaj pewna analogia. ​

Po rozprawieniu się z powstańcami, Władysław nakazał wprowadzenie większych podatków dla muzułmanów, nie mogli oni także piastować żadnych urzędów w strukturach królestwa Egipskiego, wprowadzono także wiele innych restrykcji wobec islamskiej części egipskiego społeczeństwa, w sądach bez poświadczenia ze strony chrześcijanina ich zeznania nie były nic warte, większość takich spraw przegrywali właśnie z tego powodu, utracili oni prawo do noszenia broni, oraz dziedziczenia majtku po swych rodzicach bez nadzoru urzędnika królewskiego, wielokrotnie urzędnicy nie uznawali praw spadkowych i majątek przechodził w ręce skarbu królewskiego. Polityka ta miała za zadanie ekonomiczne zmuszenie muzułmanów do odrzucenia swej religii, była to polityka wzorowana na tym co oni sami robili przez stulecia swego panowania na tych ziemiach. Egipscy Kopci, którzy w czasie rządów sułtanatu Rassidów musieli znosić podobne obostrzenia co teraz muzułmanie, stali się klasą uprzywilejowane, wielu z nich zostało zatrudnionych w strukturach królestwa Egipskiego, stali się oni urzędnikami, sędziami, żołnierzami. ​

Mazowszanie którzy osiedli na tych ziemiach po podboju dokonanym przez Władysława II stali się warstwa rządzącą, Imram nadał ziemi swym wiernym ludziom którzy stali się jego lennikami, z czasem jednak ci mazowszanie przyjęli wiarę Koptów oraz ich jerzyk i kulturę asymilując się z tym społeczeństwem niemal całkowicie, cechą wyróżniającą ich były jedynie nazwiska i nieco jaśniejszy odcień skory który przekazali swym potomkom. Sama polityka wobec muzułmanów z czasem przyniosła skutki stali się oni mniejszością a potem islam niemal całkowicie zniknął z terenów Egiptu, jednak zajęło to dwa pokolenia.



Cesarstwo Mazowieckie stało się jednym z głównych pośredników w wyminie handlowej pomiędzy wschodem i zachodem, kontrola nad Egiptem sprawiała iż bogactwa Indii i Afryki przechodziły przez porty w Aleksandrii i Damietcie. Antiochia stała się jednym z głównych centrów handlowych odbierających towary z szlaku jedwabnego który łączył Chiny z Europą, samo Cesarstwo prowadziło wymianę handlową z Ilkhantem, z którym pozostawało w dobrych relacjach, Mazowia niemal całkowicie kontrolowała przepływ towarów, by ominąć Cesarskie porty trzeba było sprowadzać dobra przez Azję mniejsza lub królestwo Jerozolimskie. Z powodu iż Cesarstwo stało się jednym z głównych pośredników w tej wyminie handlowej, Władysław często na swym dworze miewał bogatych kupców. ​

W trakcie jednej z uczt jakie były organizowane w Zamku Poznańskim, Władysław zaprzyjaźnił się z kupcem z Republiki Sardyńsko-Korsykańskiej, Diego de Costilla, kupiec ten był członkiem jednaj z głównych rodzin rządzących republiką Sardyńsko-Korsykańską. W podzięce za gościnę podarował on Cesarzowi eunucha, który miał mu od tej pory wiernie służyć, Władysław nie wiedział do końca co ma uczynić z nowym sługą wiec oddelegował do nadzorowania konstrukcji Katedry Świętego Bonifacego.



Agnieszka najstarsza córka Szarloty oraz Władysława, rozchorowała się na jesieni roku 1369, nadworni medycy nie mogli stwierdzić co jej dolegało, stan młodej ksieżniczki natomiast szybko się pogarszał z każdym mijającym dniem. Po trzech tygodniach Agnieszka zmarła, jej śmierć dogłębnie wstrząsnęła Szarlotą która, od tego momentu stała się bardziej uduchowioną osobą, znacznie częściej bywała ona w kaplicy Poznańskiego zamku niż z Władysławem, sam Władysław z trudem składał ciało swej córki do krypty Poznańskiej jednak udało mu się z tym pogodzić, w odróżnieniu od Szarloty, która starała się znaleźć pocieszenie w modlitwie. ​

Gdy Władysław w końcu porozmawiał z Szarlotą na temat jej dziwnego zachowanie, ta odpowiedziała mu iż w trakcie swej modlitwy nad ciałem ich zmarłej córki doznała objawienia, Agnieszka miała się jej ukazać i powiedzieć by nie martwiła się o nią gdyż trafiła do lepszego miejsca, powiedziała jej także iż jeśli będzie ona postępować zgodnie z wola Jezusa, to spotkają się po tym jak i ona odejdzie ze świata doczesnego. Po tych słowach miała ona odejść trzymając za rękę postać która była jasną światłością, Szarlota uznała iż musiał to być Chrystus. Wyznanie Szarloty o duchowej przemianie jakiej doświadczyła wywarło na Władysławie wrażenie, do śmierci Agnieszki jego żona była do cna materialistka którą zadowalały wszelakie świecidełka, prezenty jakie jej dawał łatwo wkupywały go w jej łaski. ​

Ciąg dalszy nastąpi.​

 

Na prośbę autora, AAR zostaje otwarty. Czekamy na odcinek

 

Odcinek 65
1370-1375​

W roku 1370, po szesnastu latach rządów Władysława II, Cesarstwo Mazowieckie przeżywało swój zloty okres, wyludnione kresy przy granicach z upadłym Chanatem Złotej Ordy znowu się zaludniły, proces ten był powolny jednak bez mongolskich podjazdów ludzie chętniej się tam osiedlali. Cesarstwo przeżywało rozkwit gospodarczo-kulturalny, zawdzięczało to dłuższym okresem pokoju jakim cieszyło się państwo Mazowieckie. Od czasu udanej krucjaty Egipskiej, Mazowia poszerzała swe posiadłości na bliskim wschodzie, udało się w tym czasie opanować spore obszary Syrii.



Na dwór cesarski, w Poznaniu jesieniom roku 1370 przybył prosty mnich z opactwo w Cluny, prosił on Władysława od datek na rzecz rekonstrukcji, budynków klasztornych które ucierpiały na skutek wojen toczonych przez króla Francuskiego . Swą propozycje młody mnich, argumentował faktami iż w przeszłości władcy Mazowieccy już wielokrotnie wspomaga opactwo materialnie. Władysław który był człowiekiem pobożnym w tedy gdy mu to odpowiadało. Mimo udziału w krucjacie Cesarz Mazowiecki zdawał sobie sprawę iż wiara była sposobem kontrolowania ludzi, a od czasu gdy Evaristus II zmarł, stolica apostolska znajdowała się pod kontrola jednego z członków dynastii Karolingów. Postanowił on wykorzystać tą sytuacje by podbudować swój wizerunek bogobojnego władcy katolickiego, przekazał o sporą sumę pieniędzy mnichowi a także dał mu eskortę zbrojna która miała odprowadzić go z powrotem do Cluny.



W rok po tym jak Władysław, obdarował mnichów z opactwa Cluny, sporo suma złota na renowacje ich opactwa, przysłali oni mu w podzięce, swe najprzedniejsze miody pitne, oraz wina które przez dziesięciolecia leżakowały w klasztornych piwniczkach. Alkohole te okazały się nad wyraz przednie i przypadły Cesarzowi do gustu, dobrotliwi mnisi okazali się nad wyraz sprawnymi gorzelnikami, co samo w sobie było godne pochwały w oczach Władysława. Mazowiecki władca był znany z tego że delektował się wytrawnymi trunkami jednak musiały być to alkohole najlepszego sortu, na swych ucztach podawał wyłącznie najprzedniejsze z trunków by zadowolić siebie jak i swych gości. Mnisi którzy doręczyli te podarunki Władysławowi, znali jego upodobania względem mocnych trunków, zresztą jak większa cześć Europy, pragnęli oni wykorzystać ta słabość dla własnych korzyści. Władysław którego takie podarunki zachwyciły, okazał on mnichom większe wsparcie i podarował im kolejną sumę pieniędzy na renowacje opactwa.



Jesieniom roku 1373 roku, Władysław się rozchorował, choroba Cesarza Mazowieckiego, sprawiła iż na kilkanaście miesięcy musiał on przekazać władzę swej małżonce gdyż nie był w stanie sam jej sprawować. Wysoka gorączka powodowała iż nie mógł on opuści łoża swej komnaty gdzie do kwietnia roku 1374 przebywał. W tym czasie Szarlota w jego imieniu zarządzała sprawami Imperium, jak i doglądała zdrowia swego małżonka, udało się jej powiększyć zasoby skarbca poprzez rozdawanie pomniejszych tytułów ziemskich w domenie Cesarskiej.

​

Konstrukcja zamków na terenie Cesarstwa Mazowieckiego, za panowania Władysława przebrała na sile, z jego inicjatywy powstawało wiele nowych budowli warownych. Budowy te rozpoczęte na początku przejęcia przez niego rządów zaczęły powoli przynosić rezultaty, na Krymie został rozbudowany i umocniony zamek powstały jeszcze za panowania królów Węgierskich, później zniszczony przez Mongołów ze Złotej Ordy, jednak zamek obrony w Jałcie, był konstrukcją o strategicznym znaczeniu zapewniającą kontrole na całym niemal półwyspem Krymskim. Wiele budowli warownych które do tej pory były nadal w sporej większości konstrukcjami ziemno-drewnianymi, zostało rozbudowane oraz wzmocnione poprzez mury z kamienia lub cegły, która była dużo powszechniej wykorzystywana.



Matka Władysława II, Elmede zmarła ze staroci kwietniem roku 1374, tron królestwa Liwońskiego wraz z jej zgonem przypadł Władysławowi. Działania Cesarza Mazowieckiego były szybkie i zdecydowane, od do Rygi wesłał swego kanclerza Mateusza Zaborskiego by ten w jego imieniu przejął koronę jego zmarłej matki, eskortowała go 20 tysięczna chorągiew Cesarska. Wojska wysłane z kanclerzem miały zademonstrować wszystkim Liwońskim możnowładcą iż Cesarstwo Mazowieckie jest siłą z którą trzeba się liczyć, było to jawne zastraszenie ze strony Władysława jednak nie miał on w tym momencie czasu na bardziej subtelne metody podporządkowania sobie Liwońskiej szlachty. Zaborski otrzymał od Władysława także potężną sumę złota na wszelkie łapówki i przekupstwa wśród Liwońskim szlachciców.​

Władysław, sam nie mógł się udać do Rygi, gdyż jego ukochana małżonka Szarlota leżała w łożu zmożona chorobą, wysoka gorączka jaka jej dolegała wywoływała niej majaczenia, Władysław który naprawdę kochał swą małżonkę nie potrafił opuścić jej boku. Tym bardziej gdy doświadczył jednego z ataków Szarloty w swych majkach wzywała go by jej pomógł, jej błagalne spojrzenie wypełnione bólem i przerażeniem doprowadzało go do rozpaczy, mimo saran wszystkich nadwornych medyków jak i kapelana, modły jak i kuracje nic jednak nie dawały. Wieści z Rygi były pomyślne dla Cesarza, korona jego matki została przejęta przez Zaborskiego, który w nie cały miesiąc później dostarczył ja Władysławowi. Szarlota zmarła w kilka miesięcy później, pod koniec rok 1374.​

Ciąg dalszy nastąpi. ​

 

Super że powróciłeś do pisania.
Odcinek fajny i już czekam na kolejne.

 

Świetnie, że wrócił ten AAR. Czytałem go już jakiś czas temu i bardzo mi się spodobał, chociaż zblobowałeś potężnie Rażą tylko momentami błędy ortograficzne (JesieniĄ, nie JesieniOM!). Jednak, mimo to czyta się to bardzo przyjemnie. Masz świetną wyobraźnię, dodając od siebie to czego nie ma w grze. Oby tak dalej, liczę na kolejne odcinki.

 

Odcinek 66
1375-1380



Zima roku 1374-1375 była jedną z najłagodniejszych jakie miały miejsce w zapisywanej historii Cesarstwa Mazowieckiego, już wcześniejsze zimy bywały łagodniejsze niż te, które miały w ubiegłych stuleciach, mazowieccy kronikarze zazwyczaj nie spisywali takich informacji. Jednak tej zimy śnieg spadł jedynie na przełomie stycznia i lutego. Na najbardziej wysuniętych na południe ziemiach będących pod panowaniem Władysława zimy w ogóle nie było, on wraz ze swa rodzina przebywał na Krymie gdzie panowała piękna wczesna-letnia pogoda niemal przez cały ten okres. Kroniki Mazowieckie, spisane w ty roku będą wspominać że było to apogeum złotego wieku I Cesarstwa Mazowieckiego. ​

Należy tutaj wspomnieć iż właśnie w tym roku ukazał się pierwszy manuskrypt spisany w języku Mazowieckim, a dokonał tego go nadworny kronikarz Władysława II, Masław z Krakowa. Było to życiowe osiągniecie tego uczonego, w swej kronice „O początkach państwa Mazowieckiego” , opisywał on początki powstania państwa Mazowieckiego założonego Siemomysła „Założyciela”, to on właśnie nadał ten przydomek temu władcy. W swej kronice próbował on udowodnić iż ojciec Siemomysła , wódz plemion Mazowszan, którego określił imieniem Mazura, wszystkie wcześniejsze kroniki spisane po łacinie nie precyzowały dokładnie jak się on nazywał, był wygnańcem z Cesarstwa Wschodni Rzymskiego pochodzenia Cesarskiego. Były to oczywiście domysły i konfabulacje jednak Władysławowi nie przeszkadzało to, kronika Masława miała także udowodnić iż plemię Mazowszan w odróżnieniu od reszty plemion zamieszkujących przyszłe królestwo Mazowieckie pochodziło nie z ludu Słowiańskiego a Sarmackiego. Przodkowie Mazowszan mieli osiąść na tych ziemiach w czasie okresu wędrówki ludów, i upadku zachodniego Cesarstwa Rzymskiego. Reszta księgi poświęcona była dokonaniom władców z dynastii Mazurskiej, dokładnie opisując każdego z nich. Władysław II, który był potomkiem pierwszych władców Mazowii, wiedział o tym iż większość zapisanych przez Masława rzeczy była daleka od prawdy, jednak był to doskonały materiał propagandowy, dla niego jego rodziny.​

Śmierć Szarloty była ciężkim przeżyciem dla Władysława, do tej pory nie zdawał on sobie sprawy jak bardzo on polegał na niej w wielu sprawach, co do wychowania ich dzieci zarządzania zamkiem Poznańskim, czy tez co do układów z możnymi i wasalami, miała ona zawsze jakąś radę dla niego. Jedyne co mógł on teraz zrobić to pochować ją w sposób godny i dostojny, i też tak on uczynił. Doczesne szczątki Szarloty zostały złożone w wcześniej przygotowanym Sarkofagu, na którym została odwzorowana sylwetka zmarłej Cesarzowej, wykonana w białym włoskim marmurze. Obok był już przygotowany podobny gdzie miały spocząć szczątki Władysława gdy zakończy on swoja ziemska wędrówkę.​

Mimo żałoby po śmierci jego ukochanej małżonki Szarloty, Władysław musiał dbać o interesy dynastyczne jak swego państwa, nie mógł on pozostać wdowcem do końca swych dni, gdy minął odpowiedni czas rozpoczął on poszukiwania odpowiedniej kandydatki na Cesarzową. Na początku roku 1376 poślubił on Ouareno, córkę Cesarza Abisyńskiego.



Czas leczy rany te fizyczne jak i psychiczne, Władysław z czasem pogodził się ze śmiercią Szarloty, musiał inaczej postradał by rozum, na pewno jego nowa małżonka pomogła mu w tym, praktycznie o 15 lat młodsza od niego Abisyńska księżniczka była zwinna niczym sarna, jej podróż z Abisynii do Poznania nie należała do najłatwiejszych. Najpierw morzem czerwony, dotarła do Egiptu władanego przez Imrama I Egipskiego, brata Władysława, on wsadził ją na statek zmierzający na Krym, gdzie też czekał na nią Władysław. Tam też po raz pierwszy się spotkali, Ouareno zrobiła na Mazowieckim władcy przeciętne pierwsze wrażenie, była wysoką szczupłą hebano skórą kobitą. Ich wspólna podróż do stolicy Cesarstwa zmieniła jego zdanie na jej temat, właśnie wtedy odkrył u niej tą niespożytą energie do dziania, jak i zachwyt wszystkim co ich otaczało. Ewidentnie Abisynia była całkowicie inna niż Mazowia, z jej opowieści wynikało że był to kraj pustynny gdzie nie często widywało się tyle zieleni co tutaj. Sama Ouareno, szybko też zabrała się do dzieła by przypodobać się swemu narzeczonemu, dając mu jednoznaczne sygnały iż jest na każde jego skinienie, było to coś dziwnego, kobiety z rzadka zachowywały się wobec niego w ten sposób Szarlota, z tego co sobie przypominał była dosyć otwarta ale nie aż w ten sposób. Nim Władysław dotarł do Poznania skonsumował on we małżeństwo z Ouareno, która okazała się bardziej biegłą kochanką od zmarłej Szarloty. ​

W efekcie w dziewięć miesięcy później na świat przyszła Salomea, pierwsza córka Władysława i Ouareno. Biskupowi Poznańskiemu który udzielał Cesarzowi ślubu w katedrze nie zgadzały się daty, i zaczął on dociekać czy aby na pewno Salome jest dzieckiem Władysława. By nie doszło do skandalu Władysław musiał uciszyć nazbyt wścibskiego duchownego, biedak skończył swój żywot nazbyt w wcześnie w wyniku nieszczęśliwego wypadku, skręcił kark gdy spadł z wieży katedralnej.



Młodszy brat Władysława Zygmunt, wstąpił do Zakonu Krzyżackiego, porzucając swa żonę Królową Sycylijską Emilie. Władysław dowiedziawszy się o tym, nie mógł pojąć jak Zygmunt, mógł tak postąpić. Plan ich ojca Jakuba IV, który chciał by na tronie Sycylijskim mogli zasiadać potomkowie Zygmunta. Władysław który chciał dowiedzieć się dla czego Zygmunt tak zrobił wysłał do niego list z zadaniem wyjaśnień takiej sytuacji, list który otrzymał on w odpowiedzi wyjaśniał iż Zygmunt miał doznać przebudzenia duchowego które skierowało go na drogę do zbawienia. Emilie była rozwścieczona na swego małżonka, słała ona listy do wszystkich oczerniając go, Władysław dostał soczysty list informujący go o tym iż jego brat był impotentem który nie potrafił spełnić swych małżeńskich powinności wobec niej, sytuacja małżeństwa Zygmunta była kłopotliwa dla Władysława, jego żona publicznie go poniżała a on w Ziemi Świętej walczył w obronie grobu pańskiego.​

Papież Vigilius V, nie zamierzał unieważnić tego związku, uważał on i Zygmunt został natchniony przez ducha świętego, by walczyć w obronie pielgrzymów, Emilie nie mogła nic poradzić w takiej sytuacji. Władysław był odpowiedzialny za stanowisko Vigiliusa, to dzięki niemu został on Papieżem, wyłożył on fundusze na przekupstwa kardynałów którzy wybrali go, po za tym do niedawna był on biskupem ziemi księstwa Poznańskiego. Uratowało to Zygmunta przed utrata honoru gdyby żądania Emilie nie zostały spełnione.



Latem roku 1378, Władysław wraz ze swą najbliższą świtą polował w kniei niedaleko Poznania. Wielkie Cesarskie polowanie, organizowane co roku, było jednym z ulubionych zajęć Władysława, przez niemal cały tydzień spędzał on w dziczy gdzie wraz ze swymi najbliższymi towarzyszami polował na grubego zwierza. Tego ranka psy gończe zwęszyły trop jelenia, jak się później okazało był to potężny stary samiec który przeżył już niejedno. Gdy Władysław spoglądał w oczy zwierzęcia gdy gasło w nich życie, przypominał sobie z jakim kunsztem udało mu się wystrzelić z luku i zadać śmiertelny cios, czuł on się w tedy jak jeden z herosów greckich mitów. Nieważne że zwierzyna została zapędzona przez psy oraz pachołków pod jego luk. Gdy tak stał pogrążony we własnych myślach, przybył posłaniec z wieściami o śmierci narzeczonej jego syna Jakuba, był on zaręczony z Aleksandrą córką Wielkiego Kniazia Mołdawskiego, tworzyło to problemy jak możliwości, Władysław musiał znaleźć nową kandydatkę dla swego pierworodnego syna ale zarazem sojusz z Mołdawią był skończony a on posiadał roszczenia po swej matce do tytułu Wielkiego Kniazia Mołdawskiego.



Zimą roku 1378, Jakub został zaręczony z Wiesławą, dziedziczką księstwa Worotyńskiego, obecnie znajdowała się ona na dworze Kniazia Nowogrodzkiego, Aleksego. Syn Władysława Jakub osiągnął już szesnaście wiosen, różnica wieku miedzy tymi dwoma wynosiła 6 lat. Władysław w tym mariażu dostrzegł możliwość włączenia księstwa Worotyńskiego w granice Cesarstwa Mazowieckiego. Państwa Ruskie były słabe i znajdowały się pomiędzy młotem a kowadłem, jednym była Mazowia a drugim Ilkhanat, od czasu przyjęcia katolicyzmu przez Ruskich książąt, władcy Mazowieccy musieli zaprzestać podbojów na podstawia krzewienia wiary chrystusowej, dlatego trzeba było uciekać się do gier politycznych.

​

Pod koniec roku 1379 Władysław wysłał do Vigiliusa V list z prośbą odnośnie udzielenia przyzwolenia na dokonanie inwazji wielkiego księstwa Mołdawskiego. Nim otrzymał on odpowiedź ze stolicy Apostolskiej, uzyskał gwarancje neutralności ze strony Wielkiego Księcia Wołoskiego Stefana, w zamian za brak rekcji z jego strony Władysław wypłacił mu potężna sumę w złocie. W tym czasie też zgromadził on 50 tysięcy zbrojnych którzy w jego mniemaniu powinni mu wystarczyć do zajęcia Mołdawii. Zgoda otrzymana przez Władysława od Vigiliusa, dotarła do tego pierwszego z początkiem roku 1380. Papież błogosławi Mazowieckiemu władcy oraz składał na jego ręce relikwie z grobu świętego Piotra, wraz z włócznią Longinusa. ​

Ciąg dalszy nastąpi. ​

 

Przyjemny odcinek, jak zwykle zresztą. Rzuca się znowu w oczy parę błędów, ale nie tragedii pod tym względem. Myślę, że dla władcy Mołdawii trafniejsze byłoby użycie tytułu Hospodara, który zresztą podpowiada Ci gra jak widzę (voievodat of moldova). Chętnie zerknął bym na mapkę z gry zarówno Cesarstwa jak i bliskowschodnich posiadłości.

 

Mnie w twarz najbardziej rzuca się mongoloidalna twarz Władka i nigeryjskie rysy żony i syna. Brrr... ale ahistorycyzm :Z

 

Pytanko mam czy na forum wprowadzono limit znaków w postach?

 

Tak - 12000 znaków

 

Odcinek 67
1380-1385



Władysław wraz z liczącą 50 tysięcy zbrojnych armia wyruszył do Mołdawii styczniem roku 1380, marsz trwał około4 miesięcy, wojska pod dowództwem Władysława w szybkim tempie dotarły do granicy Mołdawskiej, było to głownie zasługą dobrze utrzymywanych traktów w granicach Cesarstwa Mazowieckiego. Cesarstwo było pokryte siecią traktów Cesarskich które służyły głównie kupcom i transporcie ich dóbr, wykorzystywane były tez do przemarszu wojsk. Za ich utrzymanie odpowiadali głównie panowie ziemscy którzy obecnie władali danymi ziemiami, w wielu wypadkach robili oni we własnym interesie gdyż trakty dawały im możliwości rozwoju swych domen. ​

Kampania Mołdawska była szybka wojska Mazowieckie bez większych przeszkód zajęły wszystkie miasta i zamki, jedynie stolica Kiszyniów, pozostawała niezdobyta. Władysław który spodziewał się że Mołdawianie stawią mu czoło w polu zawiódł się, kanclerz Mołdawski będący regentem małoletniej królowy Swietłany nie wyprowadził wojsk w pole a jedynie zabarykadował się w stolicy. Władysław musiał przyznać iż Kiszyniów był nie lada twierdzą a jej zdobycie zajęło by więcej czasu niż początkowo planował on na tę wojnę. W takim wypadku musiał się on uciec do fortelu, wysłał do kanclerza Herberta posłów z propozycjami pokojowymi, młoda królowa miała jak i jej świta miały zachować życie i zdrowie, musiała on jednak się zrzec swego tytułu królewskiego, oraz wszystkich innych poza baronią Kiszniewską którą mogła zachować dla siebie i swych potomków. ​

Propozycja ta została odrzucona jednak wysłannikom Władysława udało się przekupić Mołdawskich żołdaków którzy otworzyli bramy dla wojsk Mazowieckich. Walki na ulicach trwały cały dzień, 12 marca 1380, zdobycie pałacu zakończyło wojnę. Władysław okazał się wielkoduszny, małoletnia Swietłana zachowała barnie jednak wszystkie inne tytułu przechodziły na rzecz Cesarza Mazowieckiego, kanclerz Herbert natomiast został stracony. Mołdawia w szybkim tempie została przekształcona w republikę kupiecką zależną od Cesarstwa Mazowieckiego, Białogród na Dniestrem został nową stolicą a pierwszym dożą Masław z Tomaszowa Mazowieckiego. ​

W zamyśle Władysława, Mołdawia miała stać się potęgą kupiecką na morzu Czarnym a z czasem i Śródziemnym, Republika Gdańska i Lubecka przynosiły olbrzymie dochody do skarbu Cesarskiego, handel na morzu Bałtyckim jak północnym był niemal całkowicie zdominowany przez te dwie republiki wasalne w stosunku do Cesarstwa. Morze Czarne było niezagospodarowane pod tym względem, jedynie kilka punktów handlowych Republik Sardynii -Korsyki istniało w tym rejonie. Białogród miał stać się głównym portem handlowym na morzu Czarnym, rywalizacja z handlową potęgą jaką była Sardynia Ne była problemem ekspansja na morze śródziemne jednak stanowiło już problem, jednak na ten czas Władysław nie rozmyślał o tym. ​

Nowa republika ufundowana przez Władysława w szybkim tempie się rozwinęła do roku 1385, udało się jej nawiązać stosunki handlowe ze wszystkimi państwami basenu morza Czarnego, handel z Trapezuntem, Gruzją, Niceą, Epirem zaowocował znaczną wymianą handlową, Mazowieckie towary sprzedawały się w tych królestwach znakomicie, droga morska była także znacznie bezpieczniejsza dla transportu dóbr niż lądem przez step, gdzie cały czas grasowały bandy mongolskich wojowników pozostałość po Chanacie Złotej Ordy. Republika Mołdawska rozwijała się przewyższając marzenia i oczekiwania Władysława, flota galer którymi dysponowała pod koniec roku 1385 liczyła 50 okrętów.



Latem roku 1381, najstarsza z dwóch córek Władysława Rycheza, jego dziecko z pierwszego małżeństwa z Szarlotą. Została wydana za mąż, poślubiła ona króla Chorwackiego Filipa, Rycheza była lustrzanym odbiciem swej matki, inteligentna i przebiegłą młodą kobietą która nie dawała łatwo sobą sterować czy się manipulować, Władysław który bardzo kochał swą córkę pragnął by ta znalazła szczęście w tym związku. Sama w końcu nalegała na to małżeństwo, Chorwacja była jednym z mniejszych królestw Bałkańskich i sojusz z Cesarstwem był bardziej w ich interesie niż Mazowii.



Była to pół prawda, Królestwo Chorwackie było strategicznie położone nad morzem Adriatyckim, Filip zgodził się otworzyć swe rynki dla republiki Mołdawskiej która zyskała wyłączność na handel z Chorwacją, czego nie udało się dokonać kupcom z Sardynii, powolna ekspansja handlowa Mołdawii w morzu śródziemnym rozpoczęła się w tym momencie. Filip który był człowiekiem inteligentnym zrozumiał w lot iż Władysław, wykorzystywał go do swych celów, jednak on sam nie był gorszy. Rycheza która spotkała Filipa w młodości na dworze Cesarskim w Poznaniu, właśnie wtedy powstało zauroczenie pomiędzy tymi dwojga które później przerodziło się w głębsze uczucie.​

Filip był w tedy14 letnim młodzieńcem, spędzał on kilka lat na dworze w Poznaniu gdzie wysłał go jego ojciec, Rycheza która w tym czasie była 12 letnią dziewczyną, zrobił on na niej wrażenie po tym jak zagrał jej przepiękną melodie na harfie od tamtego momentu spędzał ze sobą coraz więcej czasu spędzając je na żywiołowych dyskusjach, Władysław obserwował te młodzieńcze schadzki poprzez służki służących którzy wszystko mu donosili. Romans młodzieńczy zakończył się gdy Władysławowi doniesiono o zbyt intymnym zachowaniu jakie zostało zaobserwowane pomiędzy tym dwojgiem. Filip musiał powrócić do swego królestwa gdzie po śmierci swego ojca jak i starszego brata został koronowany królem. A Rycheza która nadal pałała uczuciem do niego wymusiła na swym ojcu zaręczyny a następnie małżeństwo.



Hyginus IV, nowo wybrany namiestnik tronu Piotrowego, wysłał w świat wieści o kolejnej Krucjacie, nowa wyprawa krzyżowa miała za cel odebrać ziemie Mauretanii z rąk niewiernych muzułmańskich psów. Świat chrześcijański z sukcesami odbijał kolejne ziemie z rąk Islamu, wybrzeża Afryki północnej obecnie pozostawały nadal pod panowaniem muzułmańskim, podoje Kalifów jedne po drugich zostawały im odebrane. Władysław obiecał wsparcie tej inicjatywy jedynie fin sowo nie zamierzał wybierać się na kraniec znanego świata i wojować z sułtanatem Arasidów.



Wyprawa krzyżowa, była by problemem dla Władysława gdyby wziął w niej udział w momencie gdy wiedział o tym iż jeden z mongolskich watażków grasujących na terenach Ilkhanatu zbierał zbrojnych by zaatakować Cesarstwo. Niejaki Athutaj będący potomkiem Chanów Złotej ordy, plonował on zdobyć dla siebie ziemie z pomocą siły. Mongołowie zamieszkiwali głownie stepowe obszary na pograniczu Mazowieckim i Ilkhanatu, miasta natomiast w większości zasiedlone były przez potomków Węgrów którzy osiedlili się na tych ziemiach, Athutaj który w roku 1383 ostatecznie zgromadził 50 tysięcy ludzi pod swym dowództwem najechał pograniczne księstwo Sarkel z celem zdobycia go dla siebie.



50 tysięczna armia Athutaja, stanowiła znaczne zagrożenie gdyby została pozostawiona sama sobie, Władysław gdy otrzymał wieści o tym ataku zebrał swe siły liczące około 120 tysięcy ludzi, w czasie gdy wraz ze swą armia maszerował on na południe Athutaj grabił i mordował księstwo Sarkel. Wojska Mazowieckie wraz z Władysławem dotarły na miejsce po około 5 miesiącach, ich przewaga liczebna ad Mongołami zmusiła ich do odwrotu, jednak straż przednia wojsk Władysława składająca się z lekkiej mongolskiej kawalerii dogoniła i związała walką siły Athutaja, do czasu przybycia głównej armii, a wraz z nią porażki najeźdźców. Athutaj został pojmany i stracony dla gawiedzi prostaczków z księstwa Sarkel którzy zostali najbardziej dotknięci tym konfliktem.​

Ze stepów dalekiej Azji wyłonił się kolejny mongolski wódz rządny podbojów. Tamerlan, zwany też Timurem Chromym, dzięki swym osiągnięciom i charyzmie pozyskał stepowych wojowników posłuch. Timur na początku był niewiele znaczącym wodzem bandy rozbójników która grasowała na pograniczu Ilkhanatu i Imperium Burkhanidów. Jego sukcesy w kolejnych łupieżczych wyprawach które były skierowane głównie w Perskich Zaratustran, jak i sprawiedliwość w dzieleniu łupów pomiędzy swych ludzi, sprawiły iż pod jego sztandar lgnęły wszelkiej maści szumowiny stepowe. W przeciągu 10 lat zyskał on wystarczającą dużo ludzi by najechać Samarkandę będąca w posiadaniu Ilkhantu, z miasta tego uczynił stolice swego przyszłego Imperium. Wieści te darły na dwór w Poznaniu w roku 1384, wtedy już Timur dokonywał podboju Perskiego Imperium Burkhanidów.



Władysław od pewnego czasu dostrzegał iż jego ciało zaczęło się zmieniać, plamy oraz brak czucia w palcach u stóp, wskazywały iż Mazowiecki cesarz zapał na trąd. Każdy kolejny tydzień pogarszał tylko jego stan zdrowia, po kilku tygodniach zaczęły pojawiać się charakterystyczne krosty. Wysiłki nadwornych medyków którzy z całych sił starali się pomoc Władysławowi jedynie spowalniały postępy choroby. Trąd w cesarstwie mazowieckim był znaną chorobą pierwsze przypadki zachorowań zostały udokumentowane u rycerzy Mazowieckich którzy brali udział w pierwszej krucjacie do ziemi świętej z roku 1117 roku, od tamtego czasu traktowanie chorych których dotknęła ta choroba znacznie się zmieniło, w Poznaniu powołany został do istnienia szpital zajmujący się przypadkami trędowatych, powstał on około roku 1235, z inicjatywy Jakuba I Przemyskiego. Choroba ta jednak pozostawała powolnym wyrokiem śmierci dla wszystkich których dotknęła.



Władysław II, ostatecznie zmarł grudniem roku 1385, pozostawiając tron swemu najstarszemu synowi Jakubowi, który po miesiąca został koronowany w katedrze Poznańskiej jako Jakub V. Panowanie Władysława II trwające 31 lat, było jednym z dłuższych w historii Mazowii, okres ten zaowocował rozwojem kulturalnym jak i duchowym, powstało wiele nowych kościołów i katedr na terytorium Cesarstwa. Władysławowi udało się także poszerzyć granice, odziedziczył on po swej zmarłej matce koronę królestwa Liwońskiego, jak i najechał i podbił z Papieskim błogosławieństwem Mołdawie. Udana krucjata w której Władysław wziął udział zaowocował włączeniem Egiptu pod panowanie Mazowieckie, z biegiem lat ziemie Syrii na bliskim wschodzie także zostały przyłączone.


Mazowia 1385 rok

Spoiler

Egipt pod panowaniem Mazowieckim.

Antiochia i Syria Mazowiecka.

 

Nareszcie mamy czarnego cesarza! ;D Ależ epicką potęgą stała się Mazowia, planujesz jakieś rozbicie przed konwersją do EUIV? Przyjemny odcinek, bardzo podoba mi się motyw z Republiką Mołdawską, chociaż określenie doża trochę mi tu nie pasuje, myślę że Hospodar lub Wojewoda nie byliby tacy źli.

 

To się okaże, konwersje mam już zrobioną i rozegrane do roku 1500, zostały mi trzy odcinki i podsumowanie zanim zajmę się 2 częścią, mam nadzieje ze tak, do polowy marca się uda morze szybciej przy pomyślnych wiatrach.

 

Wrzucaj wrzucaj, potrzebuję jakiejś wymówki dlaczego nie uczę się do matury

 

Odcinek 68
1385-1390



Jakub V Przemyski, najstarszy syn Władysława III, zasiadł na tronie Cesarskim po śmierci swego ojca którego pokonał trąd. Jakub miał 31 lat, posiadał jednego syna Władysława i dwie córki Beatę oraz Scholastykę. Był on pracowity i wstrzemięźliwym człowiekiem, łatwo jednak wpadał w gniew gdy sprawy nie szły po jego myśli, przepełniała go zarazem ogromna duma z dziedzictwa jakie posiadał był spadkobiercą Cesarstwa Mazowieckiego oraz członkiem dynastii Przemyskiej, jednej z najbardziej wpływowych i potężnych rodzin panujących na kontynencie Europejskim. Posiadał on młodszego brata Kazimierza z którego nie darzył braterskimi uczuciami, Kazimierz i Jakub byli od zawsze wrogo nastawieni wobec siebie. Po objęciu tronu Cesarskiego Jakub rozpoczął przygotowania do wzięcia udziału w wyprawie krzyżowej zorganizowanej przez Papieża Hyginusa IV.



Jakub w kwietniu 1386 roku, wysłał do Hyginusa IV, posłów z wieściami o chęci przyłączenia się do jego Krucjaty, Papież przyjął te wieści z olbrzymią radością i pobłogosławił Jakuba oraz jego wojska które miały przyłączyć się do zmagań w Mauretanii. Jakub zebrał 80 tysięcy zbrojnych którzy mieli wsiąść udział w tej krucjacie większość pochodziła z ziem lenników Jakuba. Rycerzy słysząc o tym iż ich władca zamierzał wyruszyć na Krucjatę sami zaczęli zbierać się w Poznaniu skąd tez mieli wyruszyć wojska Mazowieckie. Jakubowi zajęło trochę czasu uporządkowanie tego pospolitego ruszenia które tak hucznie przybyło na jego wezwanie, dopiero po blisko czterech miesiącach siły te gotowe były do marszu na południe.​

Pierwszym przystankiem miała być Republika Mołdawska, wielki kupiec Jan Starsz pełniący role Hospodara Republiki, zorganizował flotę galer która miała przetransportować wojska Mazowieckie do Egiptu, gdzie cześć sił miała wyruszyć droga lada wzdłuż wybrzeża a reszta flotą do Mauretanii. Blisko 40 galer wypłynęło z portu Białogródu na Dniestrem, jesieniom roku 1386. Flotylla ta po czterech miesiącach żeglugi dotarła do Aleksandrii największego poru handlowego nad morzem Śródziemnym, Jakub został tam przywitany przez swego wuja Imrama brata Władysława II, który został władcą Egipskim po udanej krucjacie z roku 1342, Imram przeszedł na Koptyjską wersje chrześcijaństwa.​

Wojska mazowieckie przez blisko dwa miesiące odpoczywały w Egipcie, Jakub w tym czasie zwiedzał starożytne ruiny które zapamiętał z opowiadań swego ojca gdy brał udział w Krucjacie Egipskiej. Egipt pod panowaniem Imrama zmienił się znacząca większość meczetów została przekształcona na miejsca kultu chrześcijańskiego Królestwo Egiptu, stało się w przeciągu kilku dekad chrześcijańskim krajem muzułmanie zmuszeni zostali do płacenia podatków wyższych od tych będących nakładanych na Koptów, wielu krzyżowców po wyprawie osiadło w Egipcie stanowiąc nowa warstwę społeczną, rządzącą królestwem.​

Armia Mazowiecka została podzielona przez Jakuba na dwie równe części liczące po 40 tysięcy zbrojnych i rozpoczęła swa dalsza wędrówkę. Jakub miał pożeglować wzdłuż wybrzeża, natomiast jego Marszałek Jarosław Zabrski pomaszerować z pozostałymi silami wzdłuż brzegu na Kartaginy będącej kolejnym przystankiem na szlaku tejże Krucjaty. Będąca w posiadaniu Republik Sardyńskiej Kartagina była jedynym przyjaznym miejscem na kontynencie Afrykańskim po za Egiptem gdzie Jakub mógł uzupełnić zapasy i ludzi.​

Gdy Jakub rozpoczynał żeglugę ku dalekim wybrzeżom Mauretanii, jego brat Kazimierz, król Syrii, tytuł ten otrzymał od ich ojca Władysława II, rozpoczął wojnę domową, wypowiedział on posłuszeństwo Jakubowi oraz jawnie ogłosił iż to on powinien zasiadać na Cesarskim tronie a nie jego starszy brat. Jakub przewidywał że Kazimierz zwróci się przeciw niemu, już od najmłodszych lat Kazimierz wykazywał w jego stosunku niechęć i pogardę, mimo że mieli tą samą matkę i ojca ich wzajemna niechęć rosła z biegiem czasu. Mimo iż ich ojciec starał się traktować ich jednakowo to właśnie Jakub był przeznaczony na rządzenia Cesarstwem a nie Kazimierz, Władysław w swym testamencie podarował tron Syryjski Kazimierzowi stając się załagodzić w ten sposób dumę młodszego z braci. Ambicja jak i nie nienawiść musiały zaślepić Kazimierza któremu wydawało się ze jest w stanie siłą wydrzeć z rak Jakuba tron Cesarski.



Jak się dla niego tragicznie okazało Jakub od dawna szykował się na taki obrót zdarzeń, na dworze w Damaszku przebywali ludzie wierni Jakubowi gotowi w każdej chwili uderzyć i zabić Kazimierza. Ten nie zdawał sobie sprawy z ich obecności pewien iż wszystko sobie dokładnie zaplanował, wojna domowa rozpoczęta pod nieobecność Jakuba w Poznaniu szybko przechyliła by się na jego korzyść gdyby przeciągnął na swoja stronę potężny wielkich książąt Cesarstwa. Jednak nim propozycje przekup dotarły do nich, Kazimierz został odnaleziony martwy w swych prywatnych komnatach.

Przebity sztyletem wykrwawił się jego lojalni słudzy nic nie zauważyli a jego ambicje umarły wraz z nim, jak i tożsamość tych którzy dokonali tego dzieła. Tron Syryjski przypadł Jakubowi, gdyż Kazimierz nie posiadał synów, ten przekazał tytuł Siemowitowi Przemyskiemu dalekiemu krewnemu z linii bocznej Przemyskich którzy zasiadali na tronie królestwa Antiochii. Jednak gdy wraz ze swą armią Jakub dotarł do Kartaginy powstał nowy problem Imram jego wuj miał knuć za jego plecami w celach rozpętania kolejnego kryzy sukcesyjnego, w tej sytuacji Jakub postanowił zwolni go z jego przysięgi lennej, Imram w tym momencie stawał się wolnym i nie zależnym władcą którego intryga została by znacznie utrudniona, możnowładcy Mazowieccy mniej przychylnie by spoglądali na jego roszczenia. Imram poszedł na to porozumienie z Jakubem w zamian za porzucenie swych roszczeń do korony Cesarskiej miał zostać niezależnym władcą Królestwa Egipskiego, Jakub natomiast zrzekał się wszelkich roszczeń co do Egiptu, podpisany został ten dokument przez kanclerz Cesarskiego Miłosza Lubkę, w imieniu Jakuba, w Aleksandrii na przełomie roku 1386-1387. Po postoju w Kartaginie, Jakub wyruszył w dalszą podróż, jednak nim opuścił miasto podpisał z kupcami Sardyńskimi ważną umowę na dostawę zaopatrzenia dla jego wojsk które zmierzały w stronę Mauretanii.




Jakubowi wraz wojskami udało się dotrzeć do Mauretanii w październiku roku 1387, wojna z Sułtanatem była już w tedy w znaczny stopniu zaawansowania, Zakon Santiago zajął wiele twierdz w wzdłuż wybrzeża morza śródziemnego jednak bez skutków przeprowadzał ataki na pozostałe miasta i fortyfikacje bardziej w głębi lądu. Armie Mazowieckie szybko przechyliły szale zwycięstwa armie pod dowództwem Jakuba wspomogły zakonników i zajmowały kolejne miasta i zamki, do końca roku 1387 udało się zdobyć wszystkie znaczące fortyfikacje. Dalsze walki zajęły niemal do jesieni roku 1388 kiedy ostatecznie padła stolica Mauretanii Fez.



Krucjata zakończyła się na jesieni roku 1388, Sułtan Talib podał wszystkie swoje posiadłości i zbiegł w kierunku Fezenu gdzie miał nadzieje znaleźć schronienie. Jakub mimo czynnego udziału w tym przedsięwzięciu nie uzyskał żadnych ziem, wszystko zostało przekazane zakonowi Santiago, w zamyśle Hyginusa IV, zakon miał się stać przedmurzem chrześcijaństwa, całe wybrzeża Afryki północnej aż do Kartaginy stawało się własnością zakonu który miał zwalczać Berberskich piratów którzy od stuleci nękali wybrzeża Italii jaki i Hiszpanii, zimie te miały stanowić także formę tamy dla pozostały islamskich państw afrykańskich.​

Reguła zakonu Santiago, bazowała na augustiańskiej, jednak była niezwykła, gdyż od początku w jego szeregi przyjmowano także żonatych mężczyzn. Mieli oni w pewnych okresach mieszkać w domach zakonnych, a w czasie rozłąki zakon opiekował się ich żonami i dziećmi. Żony również należały do zakonu. Dzieci, kiedy podrosły, mogły złożyć śluby zakonne i pozostać w klasztorze, mogły też wybrać życie świeckie. We wspólnotach zakonnych żyły całe rodziny. Podczas adwentu, wielkiego postu i wielkich świąt rycerze musieli żyć wstrzemięźliwie. Wdowcy i wdowy za zgodą wielkiego mistrza lub przełożonego klasztoru mogli ponownie wstępować w związek małżeński. Zakon stał się istnym państwem które utrzymywało swoją zależność w stosunku do trony Piotrowego. Do Afryki zaczęły przybywać tysiące europejskich osadników którzy wstępowali w szeregi zakonu pozostając z związkach małżeńskich.

Jakub musiał powrócić do Poznania z pustymi rekami, jego powrót trwał blisko rok, wojska pozostali pod piecza swego Marszałka który miał wraz z nimi powrócić w granice Cesarstwa. Jednak to nigdy nie nastąpiło Marszalek który wraz z flotylla galer płynął wzdłuż wybrzeża postanowił iż nie powróci do Cesarstwa z pustymi rekami, zorganizował on wyprze łupieżczą przeciwko Sułtanatowi Fezanu, wraz z pozostałymi 55 tysiącami zbrojnych zapuścił się głęboko w obszar Saharyjskiego państwa z nadzieja na łatwe zwycięstwo i duże lupy, jednak brak znajomości terenu oraz pustynne słońce pokonało jego i Mazowieckich rycerzy którzy powrócili po 8 miesiącach by znaleźć iż flota galer odpłynęła kilka dni wcześniej pozostawiając ich swemu losowi. ​

Marszałek Jarosław Zabrski, który stracił w tej eskapadzie blisko 25 tysięcy ludzi musiał bez zapasów powrócić do Cesarstwa, nie mając wyboru ruszył w kierunku Egiptu który był ich jedynym ratunkiem w tej beznadziejnej sytuacji. Ciągle nękani aktami ze strony muzułmańskich koczowników zamieszkujących pustynie oraz pozbawieni żywności i świeżej wody żołnierze Jarosława umierali dziesiątkami, on sam nigdy nie dotarł do Egiptu jedynie 250 zbrojnym się to udało, Imram po tym jak nabrali sil odesłał ich do Cesarstwa, jednak połowa z nich postanowiła pozostać w Egipcie i służyć jemu niż Jakubowi. W historii Mazowieckiej wyprawa ta przeszła jako najbardziej nieudanych i źle zorganizowanych.



Listopadem roku 1389, Timur Chromy najechał należącą do Cesarstwa Mazowieckiego, Syrię. Armia licząca 150 tysięcy zbrojnych pozostawiała za sobą jedynie zgliszcza i śmierć, Perskie Imperium Burkhanidów upadło w przeciągu 5 lat, teraz Timur miał zamiar przyłączyć do swego imperium ziemie Syryjskie. Jakub musiał zbrojnie odpowiedzieć na ten atak, problemem jednak było zebranie wojsk do tej konfrontacji, lennicy Cesarscy wystawili armie łącznie liczące 60 tysięcy zbrojnych, argumentowali oni iż nie są w stanie zaopatrzyć Mazowii, w większe siły wyprawa przyzywa w której Jakub brał udział nadwyrężyła ich zasoby ludzkie.​

Jakub musiał zebrać ze swej własnej domeny wojska oraz posłużyć się swoją gwardią Cesarską stanowiąca wojska zawodowe utrzymywana przez monarchę. Jakubowi udało się zgromadzić 170 tysięczną armie którą musiał przeprawić do Syrii co było nie lada wyzwaniem, postanowił on pomaszerować przez Bałkany i Azję mniejszą werbując po drodze każdego, kto zgodził by się walczyć pod jego sztandarem dla chwały czy złota. Mimo wszystko armia Mazowiecka dotarła by do Syrii po dwuletnim marszu, do tego czasu Siemowit musiał utrzymać zamki i twierdze w swoich rekach.
​

 

Dobra muszę zauważyć ze ograniczenie 12 tysięcy znaków jest naprawdę irytujące, jest możliwość zwiększenia tego limitu?

 

W tym poście masz wyjaśnienie dlaczego nie.

 

Dobra dzięki za informacje, tylko nie myślałem ze spacje tez wlicza, do znaków, to wyjaśnia dlaczego takie problemy mailem z tym odcinkiem ze by go zamieścić.