History of Mazovia and its people

Podupadło troszkę to Twoje XIV-wieczne imperium kolonialne. I dobrze, bo i tak już za bardzo zblobowałeś ;P Liczę na porażkę w Syrii, a potem jakieś srogie problemy w Mazowii, tak żebyś utracił pół państwa i odbudowywał je w Europce

 

A ją mam nadzieję, że Mazowia będzie miała mechanizm HRE.

 

Okej kolejny odcinek dzisiaj wieczorkiem lub jutro, mam prośbę czy dało by się wyciągnąć rozpoczęty drugi watek z archiwum, i go otworzyć w dziale z Aar-ami.

 

Chodzi o ten?
http://eufigames.com/forum/threads/part-ii-how-far.17622/

 

Tak i pięknie dziękuje.

 

Odcinek 69
1390-1400



Armia Mazowiecka pod dowództwem Jakuba, musiała przedostać się d Syrii, 170 tysięcy zbrojnych, których udało się zgromadzić Jakubowi , cześć postanowiono przetransportować drogą morską z użyciem statków Republiki Mołdawskiej która ponownie musiała wspomóc swego suwerena w jego działaniach wojennych. Kupcom z Białogrodu zarekwirowano na poczet transportu wojsk 50 okrętów głównie galer, w lipcu roku 1390 zadołowano 70 tysięcy Mazowieckich zbrojnych którzy mieli popłynąć na nich do Królestwa Antiochii. Jakub zamierzał zabrać ze sobą swego syna Władysława który wszedł już w wiek męski, jako syn Jakuba był on od najmłodszych lat przygotowywany do roli jakom miał pełnić.

Pozostała cześć armii licząca 100 tysięcy zbrojnych miała pomaszerować drogą lądowa przez Bałkany i Azję-mniejszą po bezpośrednim dowództwem Jakuba. Przemarsz przez ziemie Carstwa Bułgarskiego odbywał się bez większych przeszkód Jakubowi udało się zwerbować kompanie najemnych Bułgarów licząca około 4,5 tysiąca ludzi, zgodzili się wziąć udział w tym przedsięwzięciu za odpowiednia opłatą, kufry Cesarstwa Mazowieckiego od lat były zapełnione zlotem, Jakub odziedziczył po swym ojcu olbrzymie środki które mógł wykorzystać do tej wojny. ​

​

Jakub wraz z Władysławem dotarli do Konstantynopola 22 lipca 1391 roku, za zgoda Króla Epiru Konstantego II, który od ponad 50 lat kontrolował Konstantynopol odbity z rak najemników którzy ustanowili w Tracji własne władztwo. Mimo tego iż formalnie kontrolował on stolice byłego imperium Bizantyjskiego, żaden z pozostałych greckich monarchów, kontrolujących zimie byłego Imperium, nie uznawał go za spadkobiercę Cesarzy Bizantyjskich. Jakub na osobiste zaproszenie Konstantego wziął udział w bankiecie w pałacu, na jego cześć, w trakcie tej uczty Cesarz Mazowiecki zaproponował by jego syn Władysław poślubił Agatę najstarszą córkę Konstantego, władca Epiru wyraził zgodę.

Ceremonia miała miejsce Sierpniem roku 1391 w Kościele Mądrości Bożej, po jej zakończeniu Władysław i Agata, w czasie uczty weselnej zwyczajowo dokonano pokładzin, po niej Władysław pozostał ze swą młodą mrzonka w Konstantynopolu jeszcze przez dwa miesiące nim dołączył do swego ojca który wcześniej wyruszył w dalszą drogę. Konstanty wsparł Jakub dając mu do dyspozycji 10 tysiączna chorągwie swych wojsk zaciężnych. W tym czasie natomiast Tamerlan łupił i grabił na potęgę pozostawiając cale wsie i miasteczka w zgliszczach, ci którzy nie zginali od Mongolskiego miecza trafiali do niewoli, wywożeni w dalekie rejony Persji i Azji środkowej gdzie resztę swych dni spędzali jako niewolnicy.

Postępy Tamerlana jednak nie były znaczące, nie udało mu się zając żadnej znaczącej twierdzy, jego wojska skupiały się właśnie głównie na grabieżach, chociaż już od ponad kilku miesięcy ponad 60 tysięcy zbrojnych oblegało Edesse, będącą księstwem trybutarnym Królestwa Syryjskiego oraz jedną z najbardziej ufortyfikowanych twierdz n bliskim wschodzi, zdobycie tego bastionu otwierało każdemu drogę do Syrii i Antiochii, Tamerlan zamierzał zdobyć to miasto a następnie ruszyć na Aleppo, jego pozostałe wojska właśnie miały się kierować w jego stronę, Siemowit Przemyski starał się spowolnić marsz tych sił w każdy możliwy sposób jaki przychodził mu do głowy jednak przewaga liczebna była zbyt duża, pozostawiał on spalone wioski zatrute studnie oraz puste pola tylko po to by mogołowie niemili gdzie uzupełnić zapasów.



Jakub postanowił przemaszerować wzdłuż północnego wybrzeża morza Czarnego, miało to zapewnić systematyczne uzupełnianie zapasów dla Mazowieckiej armii, Mołdawski punkty handlowe które rozlokowane były wzdłuż wybrzeża morza Czarnego stanowiły przystanki na drodze przemarszu, to właśnie w nich Jakub uzupełniał swe zapasy. Trapezunt był dłuższym przystankiem, wojska Mazowieckie musiały przez kolejne cztery miesiące czekać na wyrażenie zgody by mogły pomaszerować dalej, Theocharistos nie zamierzał wydąć zgody by Mazowieckie wojska wkroczyły na jego zimie, doszło do poważnego napięcia które mogło zaowocować w otwartym konfliktem zbrojnym.

Kanclerz Jakuba, Eustachy Zborowski, porozumiał się z królem Trapezuntu, Theocharistos który był paranoikiem jednak zdawał sobie sprawę z zagrożenia jakie stanowił Tamerlan, wojska Jakuba miały poruszać się uczęszczanymi traktami miały omijać wszelkie duże miejscowości i nie niepokoić miejscowej ludności, dla przypieczętowania tych warunków oraz dobrej woli z obu stron Theocharistos poślubi najstarsza córkę Jakuba, Beatę, nim przybyła ona do Trapezuntu i odbył się ślub Jakub strącił kolejne trzy miesiące. W tym czasie także za namową swego Kanclerza Eustachego, Jakub wydał swą młodszą córkę za następcę Kastylijskiego tronu, Galiando. Sojusz z królestwem Kastalijskim, którego władca Alfonso IV, była zarazem królem Jerozolimskim, zaowocowało wsparciem 35 tysięcy, którzy wsparli Siemowita w jego karkołomnej walce z Timurydami.



Gdy Jakub zajęty był negocjacjami w Trapezuncie, Edessa została ostatecznie zdobyta na początku roku 1393, miasto zostało zrównane z ziemią a mieszkańcy w większości pomordowani, Timur nie okazywał łaski tym którzy mu się sprzeciwiali, cała dynastia Burkahidów władająca Persją została wymordowana kobiety dzieci starcy, to samo działa się wszędzie tam gdzie Timur dotarł ze swymi hordami. Po zdobyciu miasta i puszczeniu go z dymem wojska Tamerlana wyruszyły do Aleppo gdzie miało miejsce drugie oblężenie, armia Timurydów w tym czasie otrzymała posiłki z Persji i według Siemowita który cały czas donosił o wszystkim Jakubowi mogła liczyć teraz przeszło 180-200 tysięcy ludzi, niemożliwe było całkowicie oszacowanie ich sil poprzez to ze ciągle się przemieszczały.

Jakub który zmuszony był do czekania niecierpliwił się na wszystkie wieści dochodzące z Syrii i Antiochii, gdy tylko rozwiązany został ostatecznie problem w Trapezuncie ruszył on na południe. W tym czasie do Antiochii przybiło 50 galer mołdawskich z 70 tysiącami ludzi na pokładzie, rozpoczęły ich wyładunek. Siemowitowi powierzone zostało dowództwo nad nimi i rozkazy które otrzymał od Jakuba brzmiały by wraz ze wszystkimi swymi wojskami pomaszerował w kierunku Aleppo gdzie też zmierzał sam Jakub 100 tysięczną armia Mazowiecką. Miał on do swojej dyspozycji w tym momencie 95 tysięcy ludzi wraz swymi własnymi jak i posiłkami Jerozolimskimi, na polach pod Aleppo miała rozegrać się największa bitwa średniowiecznej Europy, Timur któremu doniesiono o marszu Mazowiecki wojsk gromadził właśnie tam swe wojska zdawać by się mogło, w rozumieniu Jakuba że zaprasza go do otwartej bitwy i też się on nie mylił.

Aleppo, padło w czerwcu roku 1394, na kila tygodni przed tym jak połączone siły Mazowieckie dotarły w rejony miasta. Bitwa która rozegrała się w cieniu ulatującego dymu ze zgliszczy tego miasta były świadkami bitwy która przeszła do historii jako ta kora obroniła Europe przed marszem Timura i jego hord krwiożerczych mogołów. Blisko 200 tysięczne armie z obu stron starły się w krwawych i tytanicznych zmaganiach, śmierć zebrała swe ponure żniwo, po obu stronach liczba zabitych przekroczyła od 70-80 tysięcy ludzi, a i tak żadna ze stron nie uzyskała ostatecznego zwycięstwa, Timur wycofał się pozostawiając zgliszcz Aleppo Jakubowi, ten natomiast postanowił go nie ścigać. Wojska Tamerlana cofnęły się do Edessy gdzie się przegrupowały i rozpoczęły okres blisko 5 letniej wojny podjazdowej.

​

W roku 1396 marła Wiesława małżonka Jakuba i matka Władysława, Cesarz Mazowiecki zajęty był prowadzeniem wojny z Timurem który nie dawał za wygraną i prowadził ciągłe ataki na tereny kontrolowane przez Cesarstwo, z wiązu z tym księstwo po niej odziedziczone przez Władysława stało się częścią Mazowii, jednak Władysław nie był w stanie samodzielnie go objąć w jego imieniu dokonał tego Eustachy będący wiernym kanclerzem Jakuba. To on doradził mu żeby jak najszybciej znalazł nowa małżonkę której krewni byli by wstanie wesprzeć Cesarstwo.

Wybranką Jakuba została córka Chana Ilkhantu, Chakha druga córka Beluguteia III, Jakub zmuszony został na pozostawienie wojny z Timurem na czas ślubu i pokładzin, które miały odbyć się na Krymie. Ilkhanat który w tym czasie podupadł nadal jednak był znacząca siła na stepach Azjatyckich, Jakub liczył że Belugutei zaatakuje Timura w Azji środkowej i zmusi go do podziału swych wojsk. Jednak mimo zawarcia sojusz poprzez małżeństwo. Chan nie zaatakować Timurydów, wynikało to z tego iż w kilka miesięcy później wybuchło potężne powstanie w Ilkhanacie w wyniku którego Chan zginał a Ilkhana staracie kolejne terytoria. Sam związek Chakhą przyniósł Jakubowi syna Aleksandra, mongolska księżniczka jednak mimo próśb Jakuba by udała się do Poznania zamierzała pozostać u jego boku do końca wojny z Timurem.

Chakha, niebyła delikatną damą jak to bywało z Europejskimi kobietami, była ona mongolską kobietą i była z tego dumna, Jakub miał duże problemy z opanowaniem jej temperamentu, towarzyszyła ona mu w Podrazy d Antiochii a następnie brała czynny udział w jego naradach wojennych gdzie wyrażała swoje opnie na temat taktyki stosowanej przez wojska Timura, jej uwagi były niezwykle cennym źródłem informacji dla dowódców Jakuba. Właśnie w namiocie powiła ona syna Jakuba, Aleksandra który nigdy nie zobaczył Cesarstwa Mazowieckiego. Wojna z Timurem jednak ciągnęła się dalej bez większych sukcesów dla obydwu stron.

​

Jakub zmarł w obozie w okolicach Antiochii kwietniem roku 1399, od lat na jego zdrowie coraz bardziej wypływał stres związany z niekończąca się wojna z Timurem Chromym, nie zamierzał on podpisać Cesarstwem rozejmu jedynie ciągle dokonywał podjazdów na tereny Syryjskie oraz obszary królestwa Antiochii. Jakub ostatecznie nie wytrzymał tego napięcia i w czasie jednaj z narad wojennych mających miejsce w jego osobistym namiocie dostał ataku i opadł na ziemie, zaczerwieniony łapał się za klatkę piersiowa w sposób taki jakby próbował złapać oddech, wezwany na pomoc przez Władysława medyk nie zdołał pomóc Cesarzowi który w przeciągu kilku minut wydał swe ostatnie tchnie pozostawiając sprawy wojenne w rekach swego syna Władysława.

Ciąg dalszy nastąpi.​

 

Odcinek 70
1400-1410


​

Władysław syn Jakuba V, po śmierci swego ojca która była dużym zaskoczeniem dla wszystkich, jeszcze do niedawna Jakub dowodził wojskami przeciw Tamerlanowi a teraz leżał nieruchomy niczym głaz na posadzce w swym własnym namiocie, to wszystko by ciężkie do przełknięcia dla nowego monarchy Mazowieckiego. Władysław jednak szybko się pozbierał, sytuacja ta wymagała by nie czekać tak też uczynił został on koronowany jeszcze tego samego dnia przez kapelana nadwornego Henryka Zamojskiego, w obecności wojsk Mazowieckich które były tego świadkiem. Dopiero po tym jak obecni możnowładcy złożyli mu przysięgę wierności Władysław zaczął zastanawiać się jak zakończyć ten konflikt i czym szybciej powrócić do Cesarstwa bo niechybnie wielcy książęta Mazowieccy zaczną knuć przeciw niemu.

Wojna z Tamerlanem ciągnęła się już od niemal jedenastu lat, i nadal pozostawała nie rozstrzygnięta, obecnie Wedla raportów jakimi dysponował Władysław wojska Timurydów, miały znajdować się w okolicach Edessy, doniesienia te wspominały o siłach w granicach 80-90 tysięcy ludzi, Jakub V starał się prowadzić wojnę podjazdowa po bitwie pod Aleppo w której wojska Mazowieckie ucierpiały olbrzymie straty starał się on nie wydawać bitwy Timurowi który także jej unikał. Teraz jednak sytuacja się zmieniała i Władysław musiał jak najszybciej zakończyć tą wojnę, autorytet korony Cesarskiej był zagrożony. Zebrał on swe wojska i ruszył w kierunku Edessy gdzie miał nadzieje na ostateczne rozstrzygniecie. ​

​

Armia Mazowiecka licząca 120 tysięcy ludzi, wzmocniona najemnikami i posiłkami z Cesarstwa kontynentalnego, tymi siłami miał zamiar on rozbić wojska Tamerlana znajdujące się w okolicach Edessy i zakończyć te wojnę. Bitwa ta jednak nie nastąpiła gdyż Timur wycofał się na wschód przed nadciągającymi mazowieckimi silami, stanął on w okolicach Harran, tam tez przygotowywał się do spotkania wojska Mazowieckich. Władysław postanowił pozostać ostrożny gdyż przeczuwał ze Tamerlan próbował zwabić go w jakiegoś rodzaju pułapkę, Władysław nie mylił się w tej kwestii, Tamerlan rzeczywiście szykował pułapkę. Zajął on wzgórze będące idealnym miejscem do odpierania ataków nieprzyjaciela dodatkowo u podstawy nakazał wykopani wilczych dołów mających powstrzymać wrogą szarże.

Władysław po przybyciu na miejsce bitwy, i zapoznaniu się z topografia terenu przyznał iż atakowanie tego wzniesienia będzie problemem dla jego ciężko zbrojnej kawalerii, nie zdawał sobie sprawy z dołów u podstawy wzgórza, jednak nie zamierzał dokonywać frontalnego ataku. Ojciec Władysława Jakub V, sprowadził z Cesarstwa bombardy, działa te znane były już w Europie od mniej więcej od roku 1379 kiedy po raz pierwsze zostały użyte, Władysław wiedział że ich przydatność na polu walki była znikoma i dużo bardziej nadawały się do oblężeń, jednak wojska Timura nigdy nie spotkały się z tego rodzaju bronią zamierzał on tez wykorzystać fakt że armia przeciwnika była ciasno ustawiona na wzgórzu.

Chaos jaki zaprawa w szeregach wojsk Tamerlana był trudny do opisania po tym jak pierwsze strzały zostały oddane, siły Timurskie wpadły w popłoch i zaczęły się nawzajem tratować cześć z nich wpadła w wilcze doły pod węgorzem. Atak z obu flanek na armie w takim chaosie wydawał się dobrym pomysłem jednak zażartość z jaką spotkali się Mazowieccy zbrojni, była zaskoczeniem dla wielu z nich, walka która rozgorzała po szarży zajęła niemal cały dzień i skończyła się odwrotem Timura w stronę Babilonu. Bitwa ta jednak była okupiona dużymi stratami dla Władysława, jego armia utraciła 40 tysięcy ludzi, wielu ucierpiało rany a do dalszej walki nadawało się niespełna 65 tysięcy którzy musieli Władysławowi wystarczyć. ​

Po tej bitwie mającej miejsce w grudniu roku 1401,Tamerlan wycofał w stronę Babilonu, w roku 1402 dokładnie czerwcem doszło do podpisania pokoju pomiędzy Cesarstwem a Tamerlanem. Timur uznał swą porażek w tej wojnie nie miał większego wyboru, dalsze kontynuowanie konfliktu było nieopłacalne, ponadto musiał wrócić by stłumić powstania Zaratustra Perskich którzy wystąpili przeciwko jego panowaniu. Posłowie Mazowieccy przysłani przez Władysława zostali przyjęci z honorami i nie odesłano ich głów jak to zwykł robić Timur, zgodził się on proponowane warunki białego pokoju w którym żadna ze stron nic nie zyskiwała ale tez nic nie traciła, wojna zakończyła się kwietniem roku 1402. W kilka miesięcy później Timur Chromy zmarł pozostawiając swe Imperium na pastwę sępów które zaczęły już krążyć. Wojna pomiędzy synami Tamerlana jak i bunty Perskich Zaratustran, przyczyniły się do rozpadu tego Imperium w przeciągu następnych 20 lat. ​

Wielcy książęta Cesarstwa Mazowieckiego, którzy od niemal 10 lat pozostawali bez kontroli Cesarskiej zaczęli knuć za plecami Jakuba V a potem Władysława III, w ich wyniku stworzyli frakcje w Cesarstwie która zrzeszała najpotężniejszych z lenników Mazowieckich. Ich przywódczyniom była księżna Pruska Beata Sublimowska. W czasie gdy Władysław toczył bitwę pod Harran wysłali ni do Antiochii list ze swymi żądaniami w których stało iż korona Cesarska ma zwolnic z obowiązku lennego i dać im pełnie samodzielnych rządów nad swymi domenami. Żądania te były nie do przyjęcia gdyż oznaczały rozpad Cesarstwa Mazowieckiego na kawałki, Władysław który nie zamierzał podawać się bez walki odmówił Becie i wszystkim wspierającym jej możnowładcą. ​

W odpowiedzi księżna Pruska i jej poplecznicy rozpoczęli, wystąpili zbrojnie przeciw Władysławowi, który musiał w tym momencie jak najszybciej wracać do Cesarstwa gdyż Poznań w niecałe kilka tygodni później znalazł się pod oblężeniem wojsk księcia Łużyckiego Zdzisława II Rogalskiego, małżonka Władysława wraz z jego dziećmi znajdowała się w wielkim niebezpieczeństwie, Agata jak ich najstarszy syn Ryszard oraz dwie młodsze córki mogły zostać zabite przez buntowników. Władysław nie mógł liczyć na pomoc Republiki Mołdawskiej gdyż opowiedziała się ona po stronie Beaty tym samy zmuszony był on do powrotu droga lądowa która zajmie mu minimum dwa lata. Marsz mazowieckich wojsk odbywał się bez większych przeszkód Władysławowi udało się zdobyć wsparcie z Trapezuntu oraz Epiru, jego Theocharistos jak i Konstanty przekazali pod jego dowództwo po 20 tysięcy ludzi tym samym Władysław po wkroczeniu do Mołdawii miał 120 tysięczną armie za swoimi plecami.​

Armia Mazowiecka pod dowództwem Władysława przekroczyła granice sierpniem roku 1405, pierwszym celem stal się port Białogród na Dniestrem, Władysław zamierzał ukarać kupców za to iż postanowi mu się sprzeciwić. Oblężenie miasta było problematyczne gdyż kupcy dostarczali sobie zapasy droga morska i Władysław nie mógł nic uczynić by temu zapobiec, ponadto ponaglał go czas Poznań był doskonale ufortyfikowanym miastem jednak, nie wiadomo było czy starczy zapasów dla obrońców, dla tego Władysław ruszył dalej na północ, pozostawiając jedynie 40 tysięcy ludzi do oblężenia Białogrodu. Co było tragicznym w skutkach błędem, jego 80 tysięczna armia na Podolu spotkała siły zbuntowanych książąt Mazowieckich w liczbie 150 tysięcy ludzi.

Bitwa mająca tam miejsce zakończyła się porażką, Władysława który zmuszony został do cofnięcia się do Mołdawii, i gdzie okazało się że kupcy przekupili pozostawionego do dowodzenia oblężeniem Marszałka Jana z Rawy, Władysław nie miał gdzie się cofnąć utrącił przewagę w ludziach którzy byli wyczerpani wieloletnia wojna z Timurem i coraz częściej porzucali jego obóz w środku nocy, Bilece niewielkie miasteczko w środkowej części Mołdawii stało się polem ostatniej bitwy w tej wojnie jak i historii I Cesarstwa Mazowieckiego.

Władysław który nie mógł liczyć na pomoc i posiłki w ostatnim desperackim ruchu postanowił zaatakować zdrajcę Jana nim armia zbuntowanych książąt dotrze do Bilce, potem jeżeli by się udało wycofać się do Epiru skąd dokonać by zaciągu najemników i wszystkich którzy gotowi by byli wałczyć za obietnice ziemi. Udało mu się rozbić siły Jana jednak jego 65 tysięczna armia nie zdoła powstrzymać ataku od tylu wojsk buntowników którzy szybciej dotarli na miejsce niż Władysław zakładał, straż przednia która liczyła 45 tysięcy zbrojnych zaatakowała tyły wojska Władysława jego armia znalazła się w potrzasku gdy Jan rzucił do natarcia odwody swych sił, tym samy Władysław został otoczony i skazany na sromotna porażkę. Gdy walczył on o swe życie w środku kłębowiska stalowych pancerzy, doznał śmiertelnej rany od zwykłego piechura. W ostatnich chwilach swego żywota gdy wykrwawiał się on na zabłoconym pobojowisku, jego myśli były z jego bliskimi wiedział ze los jego małżonki i dzieci został przypieczętowany, a to sprawiało mu większy ból niż ten który odczuwał z rozszarpanej jamy brzusznej.​

Po bitwie los Poznania został przypieczętowany, w kilka miesięcy później miasto zostało zdobyte rodzina Władysława natomiast zamordowana z rozkazu księcia Łużyckiego Zdzisława II Rogalskiego. W procesie zdobywania miasto zostało obrócone w perzynę ciągle kanonady z katapult, trebuszy oraz nielicznych bombard zniszczyło zabudowę oraz liczne monumenty powstałe w ciągu panowania dynastii Przemyskiej jak i Zygmuntowskiej. Ludność cywilna ucierpiała strasznie ze strony zbrojnych Zdzisława którzy, grabili gwałcili i mordowali na potęgę za przyzwoleniem swego pana.

Zdzisław zamierzał ogłosić się nowym władcą Mazowieckim, Cesarstwo przestało istnieć ale królestwo mazowieckie było do wzięcia, jednak nigdy mu się to nie udało gdyż Jerzy Czartoryski książę Braniborski (Brandenburgia) oraz Śląski zaatakował wojska Zdzisława obozujące pod Poznaniem 20 kwietnia 1409 roku. W wyniku tego ataku armia łużycka została rozbita i zdziesiątkowana, a sam Zdzisław został pojmany przez Jerzego, który strącił go własnoręcznie na rynku przy ludności miejskie Poznania która wycierpiała z jego ręki olbrzymich okrucieństw. Jerzy Czartoryski następnie w ruinach katedry Poznańskiej ogłosił się królem Mazowieckim.

Koniec części 1 zapraszam do komentowania, jestem otwarty na wszelkie uwagi, oraz opinie.
Będzie jeszcze podsumowanie wiec na razie to wszystko.​

 

​

Europa Anno Domini 1410.


​

Europa w roku 1410, zaczęła wychodzić z ciemnych wieków średniowiecza. System feudalny stawał się archaizmem, coraz bardziej scentralizowane organizmy państwowe zaczęły tworzyć się w Europie, jednak nadal potężne dynastie rządziły tym kontynentem. Po upadku Cesarstwa Mazowieckiego oraz niechybnym rozpadzie Imperium Timura obecnie targanym wojną domową o sukcesje pomiędzy synami Tamerlana, Europa wchodziła w nowy wiek.

Półwysep Iberyjski, w przeciągu ostatniego stulecia w Iberii doszło do rozpadu królestwa Kastylii-Aragonii, bunt Andaluzyjczyków któremu przewodniczył lokalny możny z Grenady Fathida Sulejmana, doprowadził do powstania na południu Królestwa Andaluzyjskiego władanego przez schrystianizowanych potomków mahometańskich najeźdźców, w sytuacji gdy otoczeni byli przez królestwa chrześcijańskie pozostali przy tej religii, powrócenie do wiary przodku oznaczało by zwrócenie na siebie gniewu stolicy Apostolskie i szybki koniec nowego bytu politycznego. Po tej porażce zjednoczone Królestwo Kastylii-Aragonii, szybko rozpadło się na części, dynastia de Cabrera, której członkowie zasiadali na tronach królestwa Kastylijskiego, Aragońskiego, Toledo, Nawary jak i księstw Walencji oraz Katalonii, są spadkobiercami tego co zostało z zjednoczonej korny Aragonii i Kastylii, członek tej rodziny także zasiada na tronie Królestwa Jerozolimskiego. Drugą dynastią Iberii byli członkowie rodziny de Fonseca zasiadający na tronach Portugalii Leuno oraz Galicji.

Galia (obecne tereny dzisiejszej Francji) od niemal 300-400 lat podzielona jest pomiędzy trzy zwaśnione królestwa, rywalizujące pomiędzy sobą o spuściznę po Karolu Wielkim, Królestwo Francuskie wraz ze swymi wasalami władane jest przez dynastie Sancere jej członkowie władają Królewem Francuskim księstwami Normandii, Andegawenii, Orleanu. Rodzina ta przeszła olbrzymią drogę od skromnych książąt Normandii, w roku 1325 zdołali oni poprzez mariaż zasiąść na tronie Francuski a następnie stopniowo przejąć pozostałe księstwa wchodzące w jego skład. Królestwo Akwitanii, obecnie rządzone przez członków rodziny de Villemur niemal od zawsze walczyło z Francją jak i Burgundią. Tron Burgundii jest zajmowany przez Huguesa IV Cuiseux, jego dynastia włada tym państwem nieprzerwanie od niemal 260 lat kiedy w wyniku wojny domowej udało się im zdobyć tron.

Germania (współczesne obszary Niemiec), tereny te od rozpadu Cesarstwa Karolingów, podzielonego pomiędzy synów Ludwika I Pobożnego, władane były przez niezależnych wielkich książąt i królów. W roku 1410, do najznaczniejszych z ty państw zalicza się wielkie księstwo Hesji, na którego tronie zasiada Herman II von Hornes, księstwem Luksemburskim włada Karl II von Witellsbach. Te dwie niemieckie dynastie w przeciągu ostatnie stulecia zdobyły władze i wykreowały własne państwa w tym obszarze, jednak do najsilniejszym państewkiem niemieckim było królestwo Bawarskie, na którego tronie zasiadł Wilhelm V Urso, dynastia Urso ponadto kontrolowała lenna Bawarskie księstwo Austrii, Styrii oraz Tyrolu, ponad to jej członkowie zasiadali na tonie królestwa Sycylijskiego oraz księstw Perugii, oraz Kapui. Wielkie księstwo Holandii jak Flandrii oraz Fryzji powstały po rozpadzie Królestwa Fryzji w roku 1367, kryzys monarchii po śmierci Helmuta III von Starsesa, zaowocował wojną domową i walką o koronę której nikt nie wygrał w ostatecznie.

Italia (dzisiejsze obszary Włoch), półwysep włoski podzielony był pomiędzy dwie siły królestwo Prawosławnej Sycylii na południu oraz Państwo Kościelne oraz Lombardie z jej wasalami na północy, tron Lombardzki zajmowany był przez Ermesa I della Scala, rodzina Scala zasiadała na tronie Lombardzkim od roku 1268, jej członkowie władali także księstwem Toskanii które było lennem Lombardzkim. Sycylia natomiast była rządzona przez jedna z najstarszych Europejski dynastii Urso, Martino I Urso, który obecnie władał królestwem Sycylijskim, dynastia Urso sięgała korzeniami do Republiki Amalfi, rodzina ta wywodzi się z rodziny patrycjuszy tej ze już nie istniejącej Republiki, jej członkowie z czasem zajęli tron Sycylijski a potem Bawarski, to dzięki nim Bawaria jest państwem Prawosławnym, oni rozpropagowali tą religie w Królestwie Bawarskim.

Brytania (współczesny obszar wysp Brytyjskich), Irlandia od stuleci jest zjednoczonym królestwem, na jej tronie przez okres ostatnich kilku dziesięcioleci przewinęło się kilka dynastii którym udawało się w pewnym momencie kontrolować zarazem tron Szkocki jak Walijski, dzisiaj władana przez Muchada I O’Gallchobhair. Szkocja jak i Walia władane są przez dynastie Owen, która wywodzi się z Walii, natomiast Kornwalią włada Coll II Carmarthen. Ostatnią ostoją anglosaskich wpływów na wyspie jest księstwo Kent będące ostatnim bastionem niegdyś władających wyspami Anglosasów.

Skandynawia (obszary Norwegii, Szwecji, Finlandii, Danii oraz Islandii), od czasu podboju Krzyżackiego pogańskiego królestwa Gautariki, w Skandynawii nie zachodziły znaczące zmiany, od stuleci jest to obszar częściowo odizolowany od reszty kontynent Europejskiego, Krzyżacy którzy dzisiaj stanowią znacząca siłę musza się liczyć z agresywnym nastawieniem swych sąsiadów którym w wojnach odebrali cześć terytoriów. Prawosławne królestwo Fińskie, jest najmłodszym organizmem państwowym na kontynencie Europejskim, do roku 1260, na terenach Finlandii istniał szereg plemion ugrofińskich które prowadziły ze sobą nieustanie wojny i konflikty, Karelowie oraz Samowie, te trzy plemiona chwilowo się zjednoczyły w roku 1260 kiedy Zakon Krzyżacki dokonał próby najazdu i podboju Finlandii. Charyzmatyczny wódz plemienia Karelów zdołał narzucić swoją wole pozostałym pomienioną i zjednoczyć je pod swym berłem. Hannu I, w roku 1273 ogłosił się królem plemion Ugrofińskich na terenie Finlandii, w roku 1286, przyjął on chrzest z rąk Serbskie misjonarza i rozpoczął chrystianizacje kraju która miała zapewnić mu bezpieczeństwo ze strony Zakonu Krzyżackiego.

Ziemie Rusi oraz Stepy Azji Środkowej (obszary współczesnej Rosji), Wielki Perm pod względem terytorialnym jest największym państwem tego regionu władany jest on jednak przez Nestoriańską dynastie Ugro-Fińskich, Nestorianizm trafił do Permu pod wpływem Ilkahantu państwo to przez długi czas płaciło trybut wielkim Chanom w zamian za protekcje. Ilkhanat utracił swe zachodnie terytoria po wojnie domowej która miała miejsce pomiędzy latami 1397-1405. W jej wyniku niepodległość uzyskało Królestwo Mniejszych-Węgier, oraz Chanat Bołgarski. Najsilniejszym z panstw Ruskich jest królestw Nowogrodzkie, władane przez kniazia Vasyla I Rodczenko.

Afryka Północna (Mauretania oraz Egipt), wybrzeża północnej Afryki zdominowane jest przez Zakon Santiago który, uzyskał on te ziemie w wyniku udanej krucjaty mającej miejsce w latach 1383-1388,wzdłuż wybrzeża istnieją także punkty handlowe kontrolowane przez Replikę Sardynii-Korsyki, republika ta też kontrolowała Maltę, Kretę, Cypr oraz Rodos. Republika Sardynii kontrolowała niemal całkowicie handel w basenie morza Śródziemnego, jednak nadal musiała dogadywać się z Królestwem Egiptu czy tez Antiochii czy Jerozolimy, Egipt jak i Antiochia oraz Syria władane była przez boczne linie dynastii Przemyskiej niegdyś najpotężniejszego rodu na kontynencie Europejskim. Bardziej w głąb kontynentu Afrykańskiego istniały państewka muzułmańskie pozostałe po niegdyś potężnym kalifacie Abbasydów, Islam znajdował się w całkowitym niemal odwrocie jako religia.

Bałkany, Azja Mniejsza, po upadku Cesarstwa Bizantyńskiego na w roku 1273. Od roku 1273, tereny niegdyś kontrolowane przez Cesarstwo Wschodnio Rzymskie, uzyskały całkowitą niezależność, na terenie Bałkanów nastąpiło odrodzenie Carstwa Bułgarskiego, książęta Serbscy do tej pory lennicy Cesarza rozpoczęli zażarte wojny miedzy sobą które trwały blisko 20 lat do roku 1293 kiedy nastąpiła proklamacja Królestwa Serbskiego przez Stefana I Nemana. Chorwacja i Bośnia są dwoma, oba te królestwa rządzone są przez jedną dynastie Chorwacką od roku 1296, kiedy w wyniku podziału miedzy dwóch synów, Władysława I, państwa te stały się niezależne od siebie. W Azji mniejszej obecnie istnieje szereg państewek greckich które cały czas ze sobą rywalizują. Do najsilniejszych można zaliczyć Cesarstwo Trapezuntu oraz Królestwo Kapadocji.

Persja, bliski wschód (obecnie Iran, Irak, Syria), Imperium Timura zajmuje dzisiaj niepodzielnie terytoria od Tygrysu i Eufratu aż po ziemie subkontynentu Indyjskiego, jednak to Imperium chwieje się w posadach po śmierci Tamerlana jego synowie rozpoczęli bratobójcze walki o schedę po swym ojcu, samo Imperium jest także trawione powstaniami Perskich zaratustrian jak i koptyjskich Asyryjczyków, jest to państwo chylące się ku upadkowi i tylko kwestia czasu jest jego rozpad.

Kontynencie Europejski, po okresie ciemnych wieków zaczął wyłaniać się z nich na światło renesansu i oświecenia, nadchodził nowy wiek, kultury i sztuki jak i nauki, jednak zarazem wojen które będą targać starym kontynentem jak i światem. Wiek odkryć geograficznych które przyniosą narodom starego kontyn tu wielkie bogactwa jak i wiedze o świecie, a wraz z nimi Imperia kolonialne powstaną na ruinach cywilizacji nowo odkrytych kontynentów, nowe idee przyniosą zmiany i schizmy w kościele . W ich wyniku dojdzie do krwawych konfliktów na tle religijnym a wraz z nimi śmierć wielu dziesiątek tysięcy ludzi. To wszystko czeka nas w nadchodzących stuleciach.

Mapa religijna Europy w roku 1410



Mapa kultur Europy w roku 1410​

 

Wow. Najpierw Megakampania, teraz First Steps wchodzą do EU4. Zakończenie naprawdę przekonkretne, chociaż aż kusi żeby użyć mocniejszych słów. Liczyłem na rozpad i doczekałem się, chociaż smutno trochę patrzeć na kres dumnego cesarstwa. Oczywiście nie wątpię, iż je odbudujesz, być może tym razem w formie imperium kolonialnego. Stworzyłeś tu kawał znakomitej historii alternatywnej, mój ulubiony chyba smaczek to Królestwo Węgrów Krymskich, dlatego cieszę się, iż wrócą w EU4. Jeszcze raz gratuluję ogromu pracy jaki włożyłeś w tego AARa, wyszło przegenialnie. Teraz nie mogę już doczekać się pierwszych screenów z EU4. Powiem tylko, że liczę na więcej mapek z gry

 

Jak to przekonwertowałeś? Jakiego moda używasz? Te odizolowane obszary na Saharze są osiągalne; da się do nich dotrzeć?

 

MEIOU and Taxes Version 1.22, ręczne grzebanie w plikach zajęło mi to ostatnie 4 tygodnie.

 

Super. Czekam na kolejne odcinki z EU

Mam pytanie co z Azją tam coś zmieniałeś czy wszystko zostawiłeś po staremu?

 

Podsumowanie Cześć 1
Historia Państwa Mazowieckiego (867-1410)





Panowanie dynastii Mazurskiej/Mazowieckiej lata 867-1007.

Historia państwa Mazowieckiego ma swe początki w wędrówce ludów słowiańskich na przełomie, wieków VI-VII naszej ery, potomkowie współczesnych Mazowszan dotarli na nizinę Środkowo mazowiecką (Nizina Środkowopolska), gdzie osiedli. Słowianie z plemię Mazowszan, stanowił pierwotnych, Mazowszan których uznaje się za późniejszych założycieli państwa Mazowieckiego. Po śmierci Mazura, protoplasty dynastii Mazurskiej/Mazowieckiej, do władzy doszedł jego syn Siemomysł, od roku 867 prowadził on systematyczne wojny z innymi plemiona słowiańskimi które zamieszkiwały późniejsze ziemie Mazowii. Wojny te doprowadziły do założenia jednego z pierwszych królestw słowiańskich, w roku 874 Siemomysł ogłosił się niepodzielnym władcą a swe królestwo nazywał Mazowią. Datę te uznaje się oficjalnie za początek istnienia państwa Mazowieckiego a Siemomysła za pierwszego jego władcę. Następcy Siemomysła kontynuowali poszerzania granic państwa Mazowieckiego, które z czasem stało się jednym z silniejszych w europie środkowej. ​

Imram I w 925 roku, przyjął chrzest z rąk Biskupa Havla, będącego biskupem Morawskim, pochodzącym z królestwa Wielkomorawskiego, Imram wprowadzi państwo Mazowieckie do rodziny państw Chrześcijańskich których władcy władali Europa zachodnia, z czasem Papież Rzymski potwierdził status władców Mazowieckich jako królów czyniąc ich równymi z innymi monarchami Europejskimi. Przyjecie chrześcijaństwa było posunięciem politycznym dokonanym przez władcę Mazowieckie, w wyniku zimnej kalkulacji. Chrześcijańscy sąsiedzi Mazowsza z czasem zaczęli by postrzegać je za zagrożenie i zapewne zorganizowali by wyprawę by się z nim rozprawić by temu właśnie zapobiec Imram ochrzcił się z cala swa rodzina. Wprowadzanie chrześcijaństwa na ziemiach Mazowieckich, było jednak czasochłonnym procesem, ponadto wielu nie przyjęło nowej religii dobrowolnie następcy Imrama musieli wielokrotnie stawiać czoła powstania słowiańskich fanatyków którzy próbowali wprowadzić stare wierzenia i porządek w Mazowii.

Wojny toczone przez następców Imrama, doprowadziły do zdobycie przez Mazowsze dostępu do morza Bałtyckiego udało się to osiągnąć Bogumiłowi I, który korzystając z nieograniczonej możliwości do prowadzenia wojen przeciwko poganom najechał pomorze gdańskie będące wówczas w posiadaniu Duńskich wikingów. Wojna z lat 967-969, zaowocowała zdobycie Pomorza Gdańskiego. Bogumił założył miasto Gdańsk, które poprzez nadane mu przywileje przez mazowieckiego monarchę, stało się republiką handlowa pod panowaniem królestwa Mazowieckiego, miasto to stało się później jednym z najbogatszych w basenie morza Bałtyckiego jak i jednym z głównych centrów handlu na kontynencie Europejskim. Trzej ostatni przedstawicie dynastii Mazurskiej zginęli w dziwnych okolicznościach, zostali oni zamordowani jednak przyczyny jak i zleceniodawcy pozostają tajemnicom po dziś dzień, jednak istnieją hipotezy iż dokonał tego Zygmunt Zygmuntowicz, założyciel drugiej dynastii panującej w państwie Mazowieckim.



Panowanie dynastii Zygmuntowskiej lata 1007-1200.

Ostatni władca z dynastii Mazurskiej, Bolko III zginął w dość nie do niejasnych okolicznościach, został on najprawdopodobniej zamordowany na zlecenie Zygmunta I okrutnego bękarciego syna Bolka II. Po śmierci Bolka III zajął on zamek Poznański silą i sam koronował się na króla Mazowieckiego w roku 1007. Rok ten uznaje się za początek panowania dynastii Zygmuntowskiej w państwie Mazowieckim. Czyny Zygmunta doprowadziły do wojny domowej, książęta Mazowieccy nie byli skorzy oddać mu korony, księże Bełski Henryk, zaatakował go próbując odebrać mu tron Mazowiecki. Konflikt ten mający miejsce w latach 1008-1012, zakończył się zwycięstwem Zygmunta który bezwzględnie rozprawił się z zbuntowanymi książętami Mazowieckimi, w większości wypadków dokonał on konfiskaty ich majątków oraz egzekucji.



Synowi Zygmunta I, Zygmuntowi II udało się zorganizować udaną wyprawa na Ruś Kijowską zorganizowaną w roku 1042. W jej wyniku udało się przyłączyć do Mazowii, księstwo Kijowskie będące stolicą Rusi Kijowskiej, potężny gród będący główny centrum wymiany handlu miedzy wschodnia a zachodnia Europą znalazł się w posiadania Mazowieckim. W czasie swego panowania Zygmuntowi II, udało się przyłączyć ziemie Pomorza zachodnie, poszerzając wybrzeże Mazowieckie nad Bałtykiem. Następca Zygmunta II, Konrad I zajął natomiast Pomorze przednie aż do Lubeki, która stała się drugą republikę handlową pod kontrola państwa Mazowieckiego. prowadzona przez niego polityka dynastyczna, doprowadziło do włączenia w skład Mazowii księstwa Czeskiego, wydał on swego pierworodnego syna Konrada, późniejszego Konrada II, za księżniczka Czeską z rodu Przemyślidów. Wojna z księciem Czeskim Cenekiem, doprowadziła do osadzenia Barbary na tronie księstwa Czeskiego przez Konrada I w roku 1079, Zygmunt III syn Barbary i Konrada II odziedziczył księstwo Czeskie po swej matce w 28 lutego 1090 roku.

Konrad II w czasie swego panowania przypadającego na lata 1080-1114, popadł w konflikt z Papieżem Konstantynem III, w jego wyniku Konrad zorganizował wyprawę na Rzym, który udało mu się zdobyć, a na tronie Piotrowym osadził on swego brata Edwarda który przywdział imię Symmachusa IV, miał to miejsce 2 lipca 1111 roku. Prowadził on także udaną wyprawy przeciwko pogańskim Litwinom, odbierając im ziemie Podlasia. Syn Konrada II, Zygmunt III wziął udział w zorganizowanej przez Symmachusa IV, I krucjacie do ziemi świętej, wyprawa ta zakończona zwycięska bitwą, stoczoną 30 lipca 1119 roku, pod murami Jerozolimy, gdzie udało się siłą krucjaty pokonać wojska Kalifa Badszaha Qwarda. Zygmunt III niedługo po powrocie z Palestyny zginął w zamachu który zorganizowany został przez jego wrogów. Po nim na tronie Mazowiecki zasiadł jego brat Konrad III, który był pogrobowym synem Konrada II, jego panowanie spotkało się z oporem ze strony innych członków rodziny Zygmuntowskiej, książę Łużycki Jan Zygmuntowicz spróbował odebrać koronę Konradowi który wówczas był jeszcze niepełnoletni. Wojna ta trwała w latach 1127-1130, Konrad wyszedł z niej zwycięsko jednak nie nacieszył się tym zwycięstwem zmarł on w wyniku gruźlicy w roku 1142, tron przeszedł w ręce jego bratanka Konrada IV będącego synem Zygmunta III. Konrad IV kontynuował ekspansje królestwa Mazowieckiego, dwukrotnie atakował on swych pogańskich sąsiadów Litwinów, zajmując kolejne ziemie, pierwsza wyprawa w latach 1152-1155 zakończyła się przyłączenie ziem Pruskich natomiast druga z okresu pomiędzy rokiem 1161-1163 ziem księstwa Trockiego.



Wzrost potęgi królestwa Mazowieckiego, doprowadził do obwołania się przez Konrada IV Cesarzem, w roku 1165, ceremonii tej dokonał Sylweriusza IV. Papież Rzymski który chciał mieć własne Cesarza dla przeciw wagi do Cesarza Bizantyjskiego któremu w tym czasie udawało się prowadzić kolejne zwycięskie wojny przeciwko Muzułmanom. Data 14 czerwca 1165 roku, uznawana jest za początek I Cesarstwa Mazowieckiego, które przetrwało do roku 1409. Konrad IV był jednym z ostatnich władców z dynastii Zygmuntowskiej która zasiadających na tronie Mazowieckim, po nim panował jego syn Zygmunt IV, którego żady rozpoczęły się od buntu jego brata Jerzego. Wojna domowa pomiędzy brać trwała w latach 1174-1179, Jerzy przegra a Zygmunt rozkazał jego egzekucje która mila miejsce w Poznaniu 11 grudnia 1179 roku.

Konrad V syn Zygmunta IV, był jedynym jego synem który przeżył swego ojca, jednak na nim zakończyła się linia Zygmuntowska, gdyż zmarł on w rok po objęciu przez siebie władzy. Konrad V umarł nie pozostawiając męskiego potomka który mógł by zasiąść na nim na tronie, zmarł on wyniku choroby, tuż przed swoim zgonem przekazał on władze w ręce swego przyrodniego brata Przemysława Przemyskiego. Przemysław był naturalnym synem Zygmunta IV, Konrad który od wczesnej młodości razem z nim się wychowywał a także chcąc zapewnić państwu Mazowieckiemu spokój wewnętrzny, przekazała właśnie mu władze. Przemysław był jednym z najpotężniejszych wasali Cesarskich, był on księciem Halicko-Przemyskim, kontrolował już w tedy 1/3 ziem Cesarstwa po tym jak Konrad przekazał mu resztę władzy nie było nikogo w Mazowii kto mógłby mu się przeciwstawić.

Panowanie dynastii Przemyskiej lata 1200-1410​

Okres panowania Przemyskiej rozpoczął się wraz objęciem tronu przez Przemysława I Przemyskiego, był on bękarcim synem Zygmunta IV Zygmuntowicza. Za swego panowania prowadził on wojny z pogańskimi sąsiadami przyłączając kolejne zimie do cesarstwa mazowieckiego. Po objęciu tronu po śmierci Konrada V udało mus się przeciągnąć na swoja stronę większość Mazowieckich książąt, bez rozlewu krwi i wojny domowej umocnił swoją pozycje rozdając ziemie, pieniądze oraz przywileje. W latach 1201-1210 przeprowadził on trzy znaczne kampanie wojenne. Pierwsza z nich miała miejsce po narodzinach pierworodnego potomka, Jana Przemyskiego, jej celem było odebranie pogańskiemu królestwu Liwońskiemu ziemi Bełskiej, będącej częścią księstwa Podlaskiego. Drugą wojną stoczoną w tym okresie był konflikt z osłabioną Rusią Nowogrodzką walki toczone w latach 1204-1206, miały na celu przyłączenie hrabstwa Wołkowyskiego będącego składową częścią księstwa Podlaskiego. Ostatnim konfliktem stoczonym w tym okresie była druga wojna z królestwem Liwońskim, mająca miejsce w latach 1206-1209. Najazd ten miał na celu zagarniecie całego terytorium księstwa Litewskiego z rąk Vaidiginasa II, małoletniego władcy Liwońskiego.

W kolejnych latach swego panowania Przemysł prowadził kolejne wojny i podboje, lipcem roku 1212, najechał on Ruś Kijowską zajmując w jej wyniku księstwa Turowskie. Zajął on też miedzy innymi hrabstwa Wittenbergi i Magdeburga, dokonał tego poprzez sfabrykowania swych roszczeń do tych ziem odebrał je on Torze Grubemu, Norweskiego szlachcicowi z dynastii Ynglingów, na zachodzie dokonał on jeszcze jednego podboju, hrabstwa Altmark tak zwanej Starej Marchii, którą zdobył w wyniku wojny przeciwko królestwu Karyntii. W lata 1217-1219, Przemysław przeprowadził inwazję przeciwko Rusi Nowogrodzkiej zajmując terytorium księstwa Mińskiego. Kolejny najazd na pogańskich Liwończyków przeprowadzony został przez niego w roku 1220, wojna ta trwała do czerwca 1222, w jej wyniku Cesarstwo zyskało księstwo Żmudzi. Przemysław zmarł 9 sierpnia 1223 roku, po jego śmierci władze objął jego pierworodny syn Jan. Przemysł mimo iż przez wielu potomnych określany był mianem bękarta, z powodu swego nieprawego pochodzenia, to jako jeden z nielicznych Mazowieckich władców włączył on do Cesarstwa największe terytoria toteż wielokrotnie używany jest w stosunku do niego drugi przydomek, Przemysł I Zdobywcy.



Jan I Przemyski, nie włada Cesarstwem Mazowieckim dłużej niż kilka miesięcy, zginał on w wyniku zamachu, śmierć on poniósł w wyniku wypadku swej karocy która spadła z klifu. Na tronie po jego śmierci zasiadł jego niepełnoletni syn Jakub I, który w wieku siedmiu lat objął władzę, regencje do jego szesnastych urodzin sprawował jego wuj Henryk. W pierwszych latach panowania Jakuba z dalekiego wschodu nadeszła Złota Orda, Mongołowie ustanowili swój Chanat poprzez podbój krain leżących na ich drodze.

Gdy w roku 1236, Złota Orda najechała sąsiednie królestw Węgrów-Krymskich, pokonując wojska węgierskie nieopodal Teodozji, następnie zdobywając i łupiąc stolice tego niegdyś bogatego królestwa. Jakub zaatakował Mongołów, prowadząc 120 tysięcy zbrojnych których jedynym celem było powstrzymanie nawałnicy mongolskiej w tym miejscu. 15 lipca 1237 roku wojska Mazowieckie przekroczyły granice i wkroczyły na ziemie zajmowane przez Złotą Ordę. Pierwomajsk, okolice tego miasteczka stały się miejscem starcia, bitwa ta miała miejsce 9 kwietnia 1238 roku, w wyniku największego starcia zbrojnego średniowiecznej Europy, Cesarstwo Mazowieckie zdołało pokonać wojska mongolskie, powstrzymując ich marsz na zachód. Bitwa ta złamała kręgosłup Chanatowi Złotej Ordy, po tym jak zawarto pokój w wyniku którego zajęte terytoria pozostawały w rekach Jakuba, Ilkhanat dokonał najazdu na Chata Złotej Ordy.

Jakub I, po pokonaniu Mongołów poszerzył granice Cesarstwa Mazowieckiego w wyniku, wojen z pogańska Rusią jak Liwonią, 1240 roku zaatakował on Ruś Kijowską, wojna pomiędzy rokiem 1240 a rokiem 1243, zakończyła się odzyskaniem przez Cesarstwo Mazowieckie kontroli nad Kijowem i otaczającymi ziemiami. Cześć Księstwo Kijowskie utracona została za panowania Konrada III Zygmuntowicza, który zmagając się z rebelią możnowładców, nie miał środków by powstrzymać pogańskich Rusinów w ich najeździe mającego miejsce w roku 1140. Jakub I w okresie pomiędzy 1240 a 1244, walczył z królestwem Liwónskim, udało mu się włączyć do Cesarstwa Mazowieckiego, księstwo Semigalii. Ostatnim konfliktem w jaki Jakub I brał udział była wojna z Rusią Nowogrodzką, w trakcie bitwy stoczonej pod Witebskiem w roku 1248 roku, poniósł on śmierć, w wieku zaledwie 28 lat, na tronie zasiadł natomiast jego małoletni syn Jakub II.



Jakub II, odziedziczył tron Cesarstwa Mazowieckiego w wieku 2 lat, w okresie jego małoletniości rada regencyjna składała się z jego matki Cathan oraz Henryka Przemyskiego. W okresie tym Cesarstwo Mazowieckie, targane było wojną wewnętrzną oraz konfliktem z Cesarstwem Bizantyjskim. W latach 1249-1254, Cesarstwo było pogrążone w wojnie domowej rozpętanej przez wielkiego księcia Halicko-Wołyński, Władysława II Koreckiego. Wojna ta zakończona zwycięsko dla Jakuba, który w roku 1255 musiał zmierzyć się z Cesarstwem Bizantyjskim, Theoktistos Cesarz Imperium Wschodnio-Rzymskiego chciał zdobyć koronę Cesarstwa Mazowieckiego, posiadał on po swej matce słabe roszczenia do tronu Mazowieckiego, walki z Bizancjum trwały na przełomie lat 1255 a 1260, ich wyniku Jakubowi udało się zawrzeć z Theoktistosem biały pokój, Cesarstwo Mazowieckie pozostawało w jego rekach. 1264 roku, Jakub II poślubił Violę, księżną Chrobacką, syn Jakuba II oraz Violi, Władysław odziedziczył księstwo po swej matce w roku 1278, Chrobatia stała się wtedy częścią Cesarstwa Mazowieckie do czasu jego upadku.

Latem roku 1261,Theodoruss IV ogłosił krucjatę przeciwko pogańskiemu królestwu Liwonii, wojska Mazowieckie wzięły udział w tej wyprawie, Vaidginas II pogański król Liwonii, nawrócił się na wiarę chrześcijańską w roku 1263, zapobiegając podbojowi swego królestwa przez wojska Mazowieckie. W okresie swego panowania Jakub II prowadził także inne wojny dokonał on najazdów na Ruś Nowogrodzką oraz Kijowską dokonując kolejnych podbojów ziem pogańskich Rusinów. Lipcem roku 1268, wojska Mazowieckie pod przywództwem Jakuba II dokonały najazdu Rusi Nowogrodzkiej, wojna dobiegła końca jesieniom roku 1270, w jej wyniku ziemie księstwa Połockiego, zostały przyłączone do cesarstwa Mazowieckiego. Ruś Kijowska została przez niego najechana w roku 1271, osłabiona po porażce sojuszu Nowogrodzko-Kijowskie w wojnie z lat 1268-1270, została pokonana do kwietnia roku 1273, zajęto w tedy ziemie księstwa Smoleńskiego. W tym okresie Chanat Złotej Ordy powstrzymany przez ojca Jakuba II, Jakuba I, zaatakował Cesarstwo Mazowieckie. Konflikt ten rozpoczęty w roku 1278, trwał do roku 1280, udało się zwyciężyć i powstrzymać najazd mongolski. Wojna z Rusią Kijowską trwająca od 1281 roku, zakończona w roku 1284, zaowocowała przyłączeniem księstwa Perejasławskiego. Jakub II zmarł w roku 1285, po jego śmierci na tronie zasiadł jego jedyny syn Władysław I.

Panowanie Władysława I, trwające pomiędzy rokiem 1285 a 1308, polegało na konsolidowaniu władzy na ziemiach zdobytych przez jego poprzedników, nie prowadził on wojen ekspansyjnych, jedynie w roku 1293 roku, musiał on zbrojnie przeciwstawić się wyprawie Izasława Ruskiego księcia który chciał odebrać cesarstwu ziemie księstwa Kijowskiego, jego wyprawa zakończona porażką, była jedyną wojną prowadzoną przez Władysława I, zaręczył on swego syna Jakuba z królową Antiochii, ich syn odziedziczy po Dorocie II, małżonce Jakuba III, tytuł króla Antiochii w roku 1320. Panowanie syna Władysława I, Jakuba III przypada na lata 1308-1330. Jakub III, na początku swego panowania walczył ze swym bratem Przemysławem który rozpętał w Cesarstwie kryzys sukcesyjny, chciał on siła zgarnąć koronę którą odziedziczył po Władysławie I, Jakub III. Wojna ta mająca miejsce w latach 1309-1315, zakończona jego zwycięstwem zmusiła Jakuba III do dokonania egzekucji jego brata, Przemysława.

W roku 1315, Chanat Złotej Ordy ponowił inwazję na Cesarstwo Mazowieckie, Jakub III musiał stawić czoła mongolskim wojskom, w wojnie tej która trwała pomiędzy latami 1315 a 1319, udało się Cesarstwu Mazowieckiem odnieś kolejne zwycięstwo nad ordyńcami z Chanatu Złotej Ordy. Jakub III prowadził także politykę dynastyczną która doprowadziła do mariażu miedzy jego pierworodnym synem Jakubem IV a królową Liwońską Elmede, ich syn Władysław II odziedziczył po swej matce królestwo Liwónskie które stało się częścią cesarstwa Mazowieckiego. Jakub III prowadził także wojny ofensywne przeciwko swym wschodnim sąsiadom zaatakował on dwukrotnie chanat Złotej ordy po tym jak udało mu się odeprzeć ich inwazje z roku 1315, w roku 1322 najechał on Złotą Ordę po raz pierwszy i dokonał aneksji Krymu w roku 1324, drugi raz tuż przed swa śmiercią zaatakował ich w wojnie o zimie księstwa Sarkel w roku 1233. W czasie swego panowania, Jakub II zdołał także dokonać podboju Rusi Siewierskiej, oraz zajęcia cześć księstwa Czernihowskiego, w latach 1326-1328. W czasie swego panowania Jakub III obalił papieża Damasusa III, osadzając na tronie Piotrowym swego młodszego brata, 20 listopada 1320 roku, który przyjął imię Evaristusa II.

Jakub III zmarł w roku 1330, pozostawiając koronę Mazowiecką swemu synowi Jakubowi IV ten zakończył wojnę z Chanatem Złotej Ordy rozpoczętą przez Jakuba III, przyłączając do Cesarstw Mazowieckiego księstwo Sarkel. Jakub IV rządził Cesarstwem Mazowieckie w latach 1330-1342, w czasie tego okresu, dokończył on podbój księstwa Czernihowskiego, którego ziemie zostały włączone w skład Mazowii w roku 1340, zmarł on w dwa lata później pozostawiając kraj w rekach swego syna Jana II. Jan II władający w latach 1342-1354, przystąpił do krucjaty przeciwko sułtanatowi Rassidów, celem odebrania im ziem Egiptu, zmarł on jednak niedługo po tym jak wojska Mazowieckie dokonały lądowania na plażach w okolicy Aleksandrii. Kontrolę nad wyprawą jak i Cesarstwem przeszła w ręce jego młodszego brata Władysława II, udało mu się zająć Egipt, który następnie z woli Papieża został mu przekazany, osadził on na tronie Egiptu swego brata Imrama.



Kres Cesarstwa Mazowieckiego trwające przez blisko 200 lat, położył bunt możnowładców którzy skorzystali z okazji osłabienia Cesarza. Wojna z Tamerlanem, który dokonał najazdu na Mazowiecką Syrię i Antiochię, trwająca w latach 1390-1402, osłabiła siły militarne jakimi dysponował Cesarz na tyle by wielcy książęta wypowiedzieli mu posłuszeństwo, rozpętując wojnę domową. Ten konflikt zbrojny mający miejsce w latach 1403-1409, zakończył się upadkiem Cesarstwa Mazowieckiego, które rozpadło się na szereg niezależnych wielkich księstw . W jego trakcie życie straciła rodzina Władysława III, ostatniego władcy Mazowieckiego z dynastii Przemyskiej, została ona brutalnie zamordowana po tym jak książę Łużycki Zdzisław II Rogalski, zdobył Poznań. Władysław III poległ w czasie bitwy ze zbuntowanym książętami na jesieni roku 1409, nigdy nie dowiedział się on o losie swoich bliskich. W roku 1410, ziemie Cesarstwa Mazowieckiego, są podzielone na szereg niezależnych księstw. Wielkie księstwo Mazowieckie będące we władaniu Jerzego I Czartoryskiego, będącego wnukiem Jakuba V Przemyskiego, którego syn z nieprawego łoża Bolesław otrzymał od niego księstwo Mazowieckie, Braniborskie oraz Śląskie, założył dynastie Czarnieckich, było jedyną pozostałością po Cesarstwie Mazowieckim. ​

 

1a

 

1​

 

I to chyba pewien błąd, bo ten sunnizm w zachodnich Indiach trochę nie ma racji bytu, wobec tego że islamska Persja upadła.

 

Odcinek 71
1410-1415



Jerzy I Czartoryski, po zwycięskiej odsieczy Poznania i koronacji na nowego Władce królestwa Mazowieckiego, musiał zmierzyć się z realiami nowej rzeczywistości Cesarstwo Mazowieckie które przez ostanie 200 lat zapewniało ład i pokój w Europie środkowo-wschodniej przestało istnieć, teraz na jego ruinach wielcy możni zaczęli walczyć pomiędzy sobą o dominacje. Jerzy wywodził się z rodziny Czartoryskich założonej przez Bolesława Czartoryskiego syna Jakuba V z nieprawego łoza z wczesnych lat swego panowania, Bolesław otrzymał od swego ojca księstwo mazowieckie które odziedziczył po jego śmierci Jerzy. Jerzy poślubił księżnę Śląsko-Braniborską Jadwigę Koniewską, para ta posiadała piątkę dzieci, 14 letniego najstarszego syna Kazimierza który miał odziedziczyć po swym ojcu tron Mazowiecki, młodszego syna Konrada oraz trzy córki Rychezę, Scholastykę i Kazimierę.


Herb dynastii Czartoryskich.



Poznań był w zniszczony po tym jak Zdzisław oblegał go w latach 1403-1409, w tej sytuacji stolica została przeniesiona Sandomierza drugiego co do wielkości miasta w królestwie Mazowieckim, Jerzy postanowił z tego miasta zarządzać swym nowym królestwem. Swego najstarszego syna Kazimierza zaręczył z córką księcia Pomorsko-Meklemburskiego Ludwikiem II Tarnowskim, Konrada natomiast z córką króla Węgierskiego Laszla III.W kilka tygodni później udało się porozumieć z obydwoma państwami w sprawie podpisania obustronnych sojuszniczy militarnych, Jerzy zobowiązywał się w nich wspierać zarazem Ludwika jak i Laszlo w ich konfliktach zbrojnych jak i oni przyrzekali pomoc mu w razie przyszłych wojen. Swe córki natomiast Jerzy postanowił powydawać za następców wielkiego księstwa Liwońskiego , Czernichowskiego oraz za syna Króla Kastylijskiego. ​

​

Jerzy postanowił o przeniesieniu grobów jednych z ostatnich przedstawicieli dynastii Przemyskiej do nowej krypty królewskiej w Sandomierzu, mieli tam spocząć miedzy innymi Jan II, Władysław II, dla Jakuba V i Władysława III miały zostać wykonane nagrobki. Ciało Jakuba V nigdy nie zostało sprowadzone do Poznania, obecnie spoczywał on w krypcie katedry w Antiochii pod pieczą Konrada I Przemyskiego , natomiast zwłoki Władysława III przepadły gdzieś na polach Mołdawskich próba ich znalezienia wydala się szalonym i nierealnym pomysłem, Jerzy jednak pochował małżonkę oraz dzieci Władysława ze wszystkimi honorami i tradycjami jakie obowiązywały członków rodziny królewskie w Mazowii.​

Jerzym nie kierował sentyment do swych krewnych, choć był on obecny w jego duszy, tylko cel polityczny, pochowanie zmaltretowanej żony Władysława III jak i jego dzieci było przez kościół dobrze widziane, posuniecie to w oczach całego Kościoła Mazowieckiego legitymizowało jego władzę, nie długo później udało mu się zdobyć poparcie szlachty jak i pospólstwa.

Wśród tego ostatniego rozpowszechniała się legenda dotycząca Jana II Przemyskiego, miał on być w niej ukazywany jako jeden z najwybitniejszych władców Cesarstwa Mazowieckiego, Jerzy który zasłyszał o tym od swego doradcy nakazał dokładne spisanie żywota Jana II, z odpowiednią koloryzacją dla potomnych, on sam zdawał sobie sprawę że brat Władysława II nie należał do wybitnych raczej do przeciętnych władców z dynastii Przemyskiej ale to właśnie jego wybrało sobie pospólstwo do uwielbienia, wiec Jerzy zamierzał w całości wykorzystać to dla swych celów.​

​

Petycja do Stolicy apostolskiej jaką złożył Jerzy przyniosła skutek kwietniem roku 1412, arcybiskup Gnieźnieński, Stefan z Rawy, został wyniesiony do zaszczytnej funkcji Kardynała. Stefan był tym biskupem który ukoronował Jerzego na króla Mazowieckiego po zdobyciu Poznania. Stefan został przez Jerzego specjalnie zabrany z Gniezna przez Jerzego gdy ruszał by zmierzyć się z Zdzisławem II Łużyckim. Dla tego właśnie Jerzy rekomendował Piusowi IX Stefana do funkcji Kardynała. Stefan okazał się wdzięczny wobec Jerzego gdyż udało mu się u Piusa wstawić w sprawie Jerzego. Papież oficjalnie ogłosił iż Jerzy jest prawomocnym władcą królestwa Mazowieckiego, oraz potwierdził jego roszczenia do korony Cesarskiej.​

Renesans, odrodzenie kultury i nauki, nurt ten znalazł swe początki w południowych Włoszech gdzie Europejscy uczeni i artyści zgłębili tajniki starożytnych dokumentów i dzieł sztuki. Prawosławne królestwo Sycylijskie jak i Epir stawały się coraz częściej miejscem wędrówek wielu Europejczyków w poszukiwaniu skarbów antycznej kultury. Traktaty dawnych filozofów takich jak Arystoteles, Sokrates odkrywane na nowo przez wielu w Europie były dla królestw Greckich będących dziedzicami Imperium Wschodnio Rzymskiego czymś naturalnym. Do Mazowii ten nowy nurt zaczął docierać z końcem roku 1412.​

Kiedy z Epiru powrócił Maćko Lubo jeden z pierwszych Mazowieckich uczonych którzy zainteresowali się dziedzictwem starożytnych, Jerzy u którego Maćko złożył prośbę o sponsorowanie jego badań. Jerzy którym w tym czasie przygotowywał się do wojny z Republiką Gdańską był rozbawiony propozycją Poznańskiego uczonego, mimo to dał mu odpowiednie środki na podroż do Konstantynopola, gdzie udało mu się uzyskać dostęp do biblioteki skrywającej wszystkie traktaty i dzieła starożytnych matematyków filozofów i lekarzy, wiedza ta stała się jego życiowa pasja. Po powrocie do Mazowii udał się na dwór w Sandomierzu, zaprezentował wiele przydatnych zastosowań tej wiedzy dla praktycznego rozwoju królestwa władanego przez Jerzego I.​

Maćko za przyzwoleniem Jerzego rozpoczął proces sprowadzania z Włoch artystów rzemieślników i filozofów którzy w olbrzymiej większości zamieszkiwali Florencję, Jerzy stał się sponsorem właśnie tego nurtu w nowym odrodzeniu kultury starożytnej. ​

​

Jerzy zamierzał odbudować potęgę państwa Mazowieckiego by to jednak uczynić musiał odzyskać dostęp do morza Bałtyckiego byłby to pierwszy krok w kierunku ponownej potęgi Mazowii. Republika Gdańska była pierwszym celem Jerzego, stosunkowo słabe państewko bez sojuszników powinno szybko podać się pod naporem Mazowieckich armii. Republika Gdańska która zaatakował on w lipcem roku 1413 okazała się wedle jego przewidywań słaba, wraz ze swymi wasalami wojska Jerzego liczyły 35 tysięcy ludzi którzy w bitwie nieopodal Pucka, szybko rozprawili się z najemnymi wojskami Gdańskimi liczącymi 15 tysięcy ludzi. Oblężenie samego miasta jednak było już dużo bardziej karkołomnym przedsięwzięciem, brak możliwy blokady morskiej sprawiało iż bez problemów Republika sprowadzała sobie zapasy oraz posiłki najemników. ​

Oblężenie przedłużało się przez kolejne miesiące nie dając żadnych rezultatów Jerzy który pod murami Gdańskimi obozował wraz ze swymi wojskami, rozumiał że morze musie nie udać zdobyci tego miasta Fortyfikacje Gdańska były naprawdę imponujące były jednymi z majstersztyków upadłego Cesarstwa Mazowieckiego, próby przekupstwa najemników były z góry skazane na porażkę kupcy Gdańscy płacili im sowicie za lojalność. Jednak przedłużające się działania wojenne negatywnie wpływały na handel który był znacznie utrudniony. Gdańsk w okresie Cesarstwa był głównym potem handlowym na Bałtyku, obecnie nadal stanowił znaczenie jednak towary nie płynęły tak potężnym strumieniem jak jeszcze 10 lat temu. Jerzy wysłał do Bolesława Stasza, Wielkiego Kupca Gdańskiego, propozycje na zawarcie pokoju, ten nie przyjmował jej jednak pod naciskiem rodzin kupieckich które cierpiały z powodu wojny udało się dojść do porozumienia.



Na mocy porozumienia pokojowego podpisanego z przedstawicieli Republiki Gdańskiej, miasto to zrzekało się na rzecz Królestwa Mazowieckiego ziemi: Puckiej, Tucholskiej oraz Bytowskiej. Republika musiała także zapłacić 111 tysięcy Mazowieckich złotych w srebrze, ponadto miasto stawało się lennym korny Mazowieckiej, co dawało jej protekcje ze strony Mazowieckich armii, przed wszelkimi zagrożeniami. Po zdobyciu dostępu do morza Jerzy mógł zwrócić swoja uwagę na wschód gdzie Królestwo Halickie pod panowaniem Zygmunta VI Lechowicza leżało. Jednak na razie postanowił on o budowie okrętów wojennych dla państwa Mazowieckiego. ​

 

To chyba pierwszy AAR, który widzę, zaczynający rozgrywkę w Old Gods i będący już w erze Europki. Wielkie propsy za to. Ale ja i tak żądam mapek z gry

 

Nie bardzo lubię mapy zamieszczać z gry psuja mi estetykę, co do Muzułmanów w Indiach mam zamiar to naprawić w przenoszeniu rozgrywki na nowsza wersje moda, gdy wypuszcza kolejny dodatek do Europki. A rozgrywke chyba przprowadze do 1840 roku bo terz zuwazylem ze w konwerterze do vici II jest mozliwosc ustalenia daty startowej rozgrywki.

 

Odcinek 72
1415-1422


​

Zwycięska wojna z Republiką Gdańską, dała dostęp Królestwu Mazowieckiemu powrotem do morza Bałtyckiego Jerzy, który w swych planach miał teraz rozpoczęcie prac nad budowa floty dla Mazowii, nie posiadał on jednak żadnych szkutników którzy by mogli rozpocząć ta prace dla tego celu sprowadził ich z księstwa Pomorsko-Meklemburskiego. Wykwalifikowani szkutnicy zaczęli swą prace w kwietniu roku 1416 na zlecenie Jerzego mieli wybudować 3 kogi i 2 galery. W Puck także rozpoczęto prace nad stocznia w której miały powstawać w przyszłości okręty wojenne. Były to pierwsze kroki w budowie silnej marynarki dla Mazowii.

Jerzy który w tym czasie gromadził środki na kolejna wojnę pozostawił sprawy budowy okrętów swemu młodszemu synowi Konradowi który wraz z Bolesławem Szaleją, nadzorowali cały proces, Konrad który w tym czasie był już 16 letnim młodzieńcem wykazywał olbrzymie zainteresowanie sprawami związanymi z sprawami morskimi, jego starszy brat Kazimierz nie wykazywał jego zainteresowania tym aspektem, Konrad rozumiał iż bez silnej marynarki która broniła by morskich szlaków na Bałtyku handel byłby utrudniony przez piratów którzy atakowali kupców.
​

Jerzy dzięki, wsparciu szkoły Florenckiej jak i Maćkowi zdobył sławę i uznanie jako jeden z najznamienitszych Mecenasem sztuki w europie środkowej, sponsorował on wielu znamienitych malarzy i rzeźbiarzy na jego dworze przybywali muzycy jak i filozofowie którzy mogli w sposób wolny od wszelkich uprzędzeń pracować. Oczywistym było to że kos ciul nie popierał tych działań jednak biskupi Mazowieccy nie sprzeciwili się woli Jerzego. Sam Jerzy zdobywał duży prestiż wśród szlachty i możnowładców całej europy.

Działania w sferze gospodarczej podjęte przez Jerzego, w tym otwarcie zezwolenie na handel dobrami produkowanymi w Mazowszu przez kupców Gdańskich szybko przynosiły znaczne dochody które można było wykorzystać na krzewienie kultury i nauki. Mazowia produkowała duże ilości zboża które trafiało na eksport do Europy zachodniej, drugim produktem była wszelkiego rodzaju tkaniny produkowane w warsztatach tkaczy na terenie królestwa Mazowieckiego. Szybki rozwój handlu poprzez Gdańsk przyniósł znakomite wyniki finansował dla skarbca Mazowieckiego, z którego Jerzy fundował wszelakie dzieła kultury.


​

W roku 1417 Jerzy rozpoczął wojnę z Księstwem Halicko-Przemyskim władanym przez Karol III Czarnieckiego. Czarnieccy jak większość władców byłego Cesarstwa posiadała pretensje do trony Imperialnego z powodu iż w większości byli potomkami jednaj bądź drugiej dynastii która władała Cesarstwem Mazowieckim. Jerzy który miał do swej dyspozycji 35 tysięczną armie liczył na szybkie zwycięstwo jednak nie spodziewał się ze Węgrzy-Krymscy opowiedzą się po stronie Halicza, liczył iż pozostaną neutralna, jednak Jerzy się niestety przeliczył.
​

​

Wojna z księstwem Halickim była konfliktem trwającym na przełomie lat 1417-1421. Armie Mazowieckie po dowództwem Jerzego zajmowały kolejne ziemie bez większych problemów same walki toczone były sporadycznie sojusz Halicko-Smoleńsko-Węgierskim unikał starć w otwartym polu. Armie Mazowieckie wraz z wasalami liczyły 40 tysięcy ludzi, pod dowództwem Jerzego do kwietnia roku 1419, zajęte zostały znaczne połacie księstwa Halickiego.

Walki podjazdowe trwały do jesieni roku 1420, kiedy została stoczona bitwa na terenach Galicji, pierwsze oddziały Mazowiecki dowodzone przez Jerzego I przybyły w okolice, Przemyśla, 29 września. Jerzy wyznaczył miejsce na obóz oraz przeprowadził rekonesans umocnień. W następnych dniach dotarły wojska księstw lennych korony Mazowieckiej, Śląska Łużyc oraz Braniboru (Brandenburgii). Połączone siły Mazowiecki liczyły około 50 tysięcy zbrojnych, połączone armie Halicko-Smoleńsko-Węgierska, miała wedle raportów przybyć w okolice Przemyśla w przeciągu kilku następnych dni Jerzy zamierzał zetrzeć się z nimi w polu i rozbić wojska Karola i jego sprzymierzeńców.

Bitwa miała miejsce 30 października roku 1420, obie armie starły się w boju na polach Przemyskich, wojska Mazowieckim udało się pobić siły Halickie jednak nie całkowicie je rozbić Karol wraz ze swymi sojusznikami zdołał dokonać odwrotu swych sil nie tracąc kontroli nad sytuacją. Jerzy po zajęciu Przemyśla w kilka tygodni później udał się do Krzemieńca będącego kolejnym dobrze ufortyfikowanym miastem o strategicznym położeniu.

W czasie oblężeniu zamku w Krzemieńcu Jerzy został rany, został trafiony przez zabłąkaną strzałę w czasie jednego ze swych rutynowych oględzin pozycji nieprzyjaciela. Rana była ciężka jednak nie zagrażała jego życiu jednak na czas dochodzenia do zdrowia powrócił on do Sandomierza pozostawiając wojska pod dowództwem swego najstarszego syna Kazimierza. Kazimierz w następnych miesiącach kampanii wojennej przeciwko Haliczowi, zdołał zdobyć Krzemieniec stoczył też kilka mniej istotnych bitew, w których straty były wysokie po obu stronach jednak nie udawało mu się przechylić szali zwycięstwa na stronę Mazowsza.​

​

Przedłużający się konflikt trwający już piąty rok, z królestwem Halicko-Przemyskim spowodował znaczne straty ludzkie, niebyło miasta i wioski w której któraś z rodzin nie utraciła członka swej rodziny w tej wonie wzbudzało to coraz większe niezawodowo lnie wśród chłopstwa. Jerzy sam raniony w oblężeniu Krzemieńca od kilkunastu miesięcy znajdował się w Sandomierzu dowodzenie wojskami pozostawił swemu starszemu snowi Kazimierzowi, który w tym czasie znajdował się ze swymi siłami na Wołyniu, walki z Haliczem nie kończyły się a pospólstwo było coraz bardziej zmęczone i zirytowane co prowadziło do wystąpień chłopskich na terenach Mazowsza, sytuacja taka jednak nie mogła trwać bez końca.

Kazimierz musiał zmusić Karola do zawarcia pokoju a by to się udało musiał zdobyć Włodzimierz Wołyński, oblegany prze niego już 7 miesiąc. Miasto było już w tym momencie na skraju swej wytrzymałości i Kazimierz zasugerował honorową kapitulacje wszyscy obrońcy mogli opuści mury bez strachu o swe życie, a mieszczanie mieli pozostać nietknięci przez Mazowieckich zbrojnych. Miasto przystało na te warunki Haliccy obrońcy zostali rozbrojeni i wypuszczeni a miasto przeszło w ręce Kazimierza bez dalszego rozlewu krwi



Wojna z Haliczem dobiegła końca w październiku roku 1421, posłom Mazowieckim udało się wynegocjować pokuj, określany później pierwszym pokojem Halickim. Na mocy tego porozumienia Halicz zrzekał się ziem Galicji, Podola, Bełzkiej, Czerwonych grodów, Chełmskiej, Grabowieckiej, oraz Krzemieńca. Ustalone zostało 10 letni rozejm, na jego mocy działania wojenne mogły być wznowione dopiero w roku 1431. Pokój ten gwarantował Jerzemu iż królestwo mazowieckie znowu stawało się dominującą siłą w regionie środkowo wschodniej Europy. Jednak wielu władców terytoriów dawnego Cesarstwa mazowieckiego zaczęło z uwaga śledzić jego dziania, Halicz który utracił sporą cześć swego terytorium na rzecz Mazowii zaczął szukać sprzymierzeńców którzy pomogli by mu w przyszłości.



Jerzy I, zmarł nie spodziewanie czerwcem roku 1422, przyczyny nagłego zejścia monarchy Mazowieckiego były dość oczywiste rana otrzymana w czasie oblężenia, Krzemieńca musiały się nie do końca zagoić wtórna infekcja wdała się i zakończyła żywot pierwszego władcy z dynastii Czartoryskich. Pozostawił on tron swemu najstarszemu synowi Kazimierzowi który, obejmował tron w trudnych okolicznościach niepokoje społeczne wśród chłopstwa które zmęczone było przeciągająca się wojna z królestwem Halicko-Przemyskim, w każdym momencie mogło zaowocować jawnym powstaniem przeciw władzy monarchy. Kazimierz został koronowany w miesiąc po pogrzebie swego ojca w kościele w Sandomierzu 12 lipca 1422 roku, na Kazimierza I Czartoryskiego. Musiał on się uporać z problemami które pozostały po Jerzym I.


Królestwo Mazowieckie rok 1422, lenna: Śląsk, Brandenburgia, Łużyce, Gdańsk.
​

 

Ciekawie się to czyta. Zastanawiam się, czy planujesz np. event o odbudowie Poznania? Przykro się czyta o tym jak o zniszczonym mieście. Nie mówię o przenoszeniu stolicy, ale np. zrobienie z niego rezydencji Królewskiej (czy na odwrót z Sandomierzem).

 

Widzę, że państwo zakonne już prawie upadło, szkoda. A co to jest za Awaria, co w miejscu historycznych Węgier się ulokowała? Z tego co pamiętam to w CK2 było tam Królestwo Wołoskie.

 

A wiec tak pomysł nie jest zły aczkolwiek w tworzeniu ewentow jestem tragiczny, może cos sie na ten temat napisze, tak czy siak palanuje przeniesc stolice bardiej do centrum panstwa po tym jak odbuduje Cesarstwo.

Awaria, to księstwo Balatonu rządzone przez Awarów, którzy przetrwali do dzisiaj.

 

Odcinek 73
1422-1425




Kazimierz I Czartoryski, najstarszy syn Jerzego I, był wybitny dowódcą wojskowym o szerokim zakresie wiedzy w dziedzinie sztuki wojennej, niestety jego zmysł dyplomatyczny jak i umiejętności zarządzania państwem pozostawały wiele do życzenia. Zasiadł on na tronie Mazowieckim po śmierci swego ojca Jerzego I, był już 26 letnim mężczyzną niestety nie posiadał on potomstwa ze swą małżonką Bolesławą Tarczyńską księżniczką, Pomorsko-Meklemburską. Kazimierz był ambitnym i zadufanym w sobie człowiekiem niewiele myślących o innych ludziach w życiu interesowała go jedynie własna chwała. To że nie posiadał dzieci ze swą żoną wynikała z tego że była on bardzo nieurodziwą kobieta, jednak krążyły także plotki ze Kazimierz od płci przeciwnej wolał młodych chłopców.​

Jedno było faktem to iż nie spędzał on ze swą żoną wystarczająca dużo czasu by była możliwość spłodzenia potomstwa. Dla sytuacji w kraju było jednak ważniejsze uspokojenie sytuacji wśród pospólstwa, doradcy Kazimierz nalegali na obniżenie podatków, które zostały podniesione przez Jerzego I na czas wojny z Królestwem Halicko-Przemyskim, Kazimierz jednak pozostawał obojętny na ich rady, pieniądze zebrane w ten sposób zamierzał wykorzystać na budowę nowej katedr w Sandomierzu. Nowa budowla sakralna była potrzebna w stolicy, Kazimierz jednak nie czynił tego z pobudek religijnych a czysto politycznych, nowa wspaniała katedra w stolicy podniosła by jego prestiż w oczach stolicy apostolskiej.​

​

Kazimierz w połowie roku 1422 rozpoczął budowę katedry w Sandomierzu, w tym celu zatrudnił on włoskiego architekta Giovaniego Starenoze, miał on dla Kazimierza zbudować katedrę godną zastąpienia katedry świętego Bonifacego, z Poznania zbudowanej za panowania Władysława III i Jakuba V. Katedra ta została niemal doszczętnie zniszczona w wyniku oblężenia miasta z lat 1403-1409. Giovani znany był we Włoszech jako jeden z najlepszych architektów, jednak jego budowle były kosztowne. Przedstawił on Kazimierzowi plany zakładające wybudowanie katedry na planie centralnym, w postaci krzyża greckiego. Ta zamknięta, zwarta i symetryczna forma najlepiej odzwierciedlała poszukiwanie kształtów zbliżonych do doskonałości, wedle Giovaniego.​

Budowla zakryta by kopułą wspartą na pendentywach, zastosowane by zostało sklepienia żaglaste lub żaglowe, tutaj nie było jeszcze ostatecznej decyzji. Przy katedrze wybudowana by była kaplica grobowa. Kaplice projektowano na planie centralnym z przekryciem w postaci kopuły na bębnie. Wewnątrz umieszczano by sarkofagi przyścienne zdobione rzeźbiarską dekoracją mówiącą o życiu ziemskim zmarłych, o jego dokonaniach i sławie. Kaplica miała także posiadać podziemną kryptę gdzie spoczywać mieli wcześniejsi władcy państwa Mazowieckiego z dynastii Przemyskiej, można by było w łatwy sposób dostać się do krypy, poprzez schodki prowadzące z Kaplicy.​

Jednak dla realizacji tego ambitnego projektu trzeba było większych funduszy niż te jakimi dysponował Kazimierz, bez mrugnięcia okiem, nałożył on nowy podatek na konstrukcje katedry, posuniecie to jeszcze bardziej wzburzyło chłopstwo które już i tak było znacznie obciążone daninami względem korony Mazowieckiej. Mazowiecki monarcha nie zdawał sobie sprawy a tak naprawdę nic go nie obchodził los Mazowieckich chłopów którzy na swych barkach utrzymywali ciężar państwa.​

​

Sytuacja wśród pospólstwa była zaogniona, jednak chłopstwo obawiało się wystąpić przeciw Kazimierzowi. Na jego nieszczęście pielgrzymi mający udawać się do ziemi świętej miewali złowieszcze sny i wizje, które były dla nich trudne w interpretacji, gdy wieści o tym dotarły do biskupa Gnieźnieńskiego Wojuty Lisowskiego, miał on stwierdzić ze Ssą to znaki zesłane od Boga iż Kazimierz jest zbyt mało bogobojny i że Mazowie czeka nieszczęście jeżeli nie zacznie on poważniej traktować Boga. Mazowiecki monarcha który uważał iż budowla wspanialej nowej świątyni była wystarczającym dowodem na jego głęboką wiarę zignorował Wojute i jego przesłanie. Biskup Gniezna nie był zachwycony tym iż Kazimierz otwarcie go zignorował odczuł on się obrażony jego postępowaniem i zamierzał się odegrać na Kazimierzu przy pierwszej możliwej sytuacji. ​

​

A okazja taka nadeszła w rok później gdy na południu w okolicach Lublina i Przemyśla, odnotowane zostały pierwsze przypadki zgonów spowodowanych zarazą morową, choć mór nawiedzał ziemie Mazowieckie już wcześniej rzadko kiedy zdarzało się by zabijał całe wsie, jednak był to znak jakiego potrzebował Wojuta, z ambony otwarcie namawiał do nieposłuszeństwa wobec władzy Kazimierza którego nazywał obłudnikiem, oraz otwarcie miał mówić o upodobaniach seksualnych jakimi miał się Kazimierz zajmować. To już spowodowało otwartą rebelie wśród chłopów którzy otwarcie wystąpili przeciw władzy Kazimierza.​

​

To właśnie przelało czarę goryczy dla prostaczków którzy w Lublinie wystąpili przeciwko Kazimierzowi, 12 tysięcy chłopów porzuciło swe pola chwytając za kosy i widły zaatakowało Lublin. Kazimierz w tej sytuacji nadal nie zamierzał słuchać rozsądku i iść na ustępstwa wobec plebsu, zamiast tego wysłał 20 tysięczną armie pod dowództwem swego zaufanego kompana wojennego Alberta Przyjemskiego. Wraz z Przyjemskim Kazimierz zdobył Włodzimierz Wołyński, był to utalentowany dowódca który powinien być poradzić sobie z łatwością z chłopstwem. Przyjemski po dotarciu w okolice Lublina jednak zastał nie 12 tysięcy ale 35 tysiącu ludzi, ponadto wpadł w zastawiona zasadzkę w czasie przemarszu przez jeden z borów jego ludzie zostali zaatakowani z obu skrzydeł ciężko zbrojna jazda nie zdała się na nic i Przyjemski zmuszony został do rotowania się ucieczka. Poniósł on przy tym znaczne straty a chłopi zdobyli dużo porządnego uzbrojenia mającego przydać im się w dalszej walce. ​

​

Po tym jak armia Przyjemskiego została rozbita i zmuszona do odwrotu w kierunku Rawy, gdzie czekało 6 tysięcy ciężko zbrojnych husarzy, w okolicach Sandomierza i Grabowca chłopi także wzniecili lokalne powstania przeciwko Kazimierzowi, sytuacje pogorszył fakt iż w samym Sandomierzu doszło do rozruchów. Kazimierz mając zamiar zapanować nad sytuacja w mieście zebrał 500 zbrojnych z którymi miał zamiar spacyfikować rozwścieczona tłuszcze, sytuacja szybko wymknęła się z pod kontroli gdyż na ciasnych uliczkach trudno było wykorzystywać jazdę w ciężkich pancerzach, wielu jeźdźców zginęło ściągniętych ze swych koni i zatłuczonych palkami przez chłopów którzy dostali się do miasta. Sam Kazimierz który był pewien swego dostał się w ręce motłochu który nie ulitował się nad nim tylko cały swój gniew wylądował właśnie na nim. Kazimierz został skatowany przez parobków i chłopków którzy nie mogli znieść jego tyranii, los tragiczny jak dla człowieka który pożądał chwały i sławy.​

​

Konrad młodszy brat Kazimierza I, nie był obecny w Sandomierzu gdy jego brat usiłował rozpędzić rozwścieczoną tłuszcze prostaczków. Przebywał on wtedy w Pucku gdzie nadzorował konstrukcje galer oraz portu wojennego, po tym jak dotarły do niego wieści o tragicznej śmierci brata ruszył w stronę Sandomierza by przywrócić porządek. Konrad musiał naprawić błędy po swym starszym bracie, który swą niekompetencje przypłacił swym życiem. W tym samym czasie do stolicy nadciągała 20 tysięczna armia pod dowództwem Mieszka Potockiego, mianowanego na stanowisko dowódcze przez ojca Konrada Jerzego I. Sytuacja w Mazowszu była trudna jednak Konrad zdolny był w szybkim tempie zdławić chłopskie rebelie z użyciem sil zbrojnych, jednak uspokojenie sytuacji wymagało by wprowadzenia reform względem chłopstwa. ​

Ciąg Dalszy Nastąpi.​

 

Jest chaos, dobrze! ;D Tylko z tymi husarzami to poleciałeś trochę. Tak ze 150 lat...