Perła Adriatyku - Republika Dubrownicka AAR

Perła Adriatyku - Republika Dubrownicka AAR

Prolog​

​

Przeszło sto pięćdziesiąt lat minęło odkąd nasze miasto starożytne, Dubrownik, przez wielu Perłą Adriatyku zwany, spod przemożnych wpływów Wenecyji został wyrwany. Od czasu tego zacny lud z Dalmacji u panów i króla węgierskiego bronił swoich racji. Dzięki zabiegom różnym państwo należytego blasku nabierało, handel się w nim rozwijał, a dóbr wszelakich nigdy nie brakowało. Kupcy jego do wielu królestw świata wyruszyli. Byli na dworach wiernych, niewiernych, Afryki, Europy, a także Azyji. Mieli i konkurentów z Genui oraz Wenecyji, z którymi cały czas walkę nierówną toczyli. Były to bowiem kraje bogatsze ludniejsze, a co za tym idzie także zasobniejsze we wszelkie surowce, które fatum dało, a naszemu miastu z chciwości zabrało. Pomimo przeciwności, wbrew wszelkiej pogodzie istniał Dubrownik, jak statek na wzburzonej wodzie morskiej, która nim miotała i niechybnie w stronę skalistego półksiężyca szybko kierowała. W losie starej res publiki nie było nic pewnego, bowiem oprócz zawiści włoskiego krewnego miała naprzeciw siebie groźniejszego wroga, okrutnego Turczyna, który sam siebie zwał wyznawcą jedynego Boga. Po prawdzie był to raczej kat, morderca co dla chrześcijan ni raz jeden nie okazał serca. Nadszedł czas najwyższy, żeby coś poradzić i w sprawach najważniejszych już nigdy się nie wadzić. Trzeba bowiem każdemu wiedzieć, że demokratycznie często znaczyć może: źle, bardzo źle a nawet tragicznie. Były jednak czasy, gdy spory odkładano i priorytety skutecznie omawiano. Czas taki nastał za Bobaldich rodziny, która nie rzucała słów na wiatr, a wprowadzała je w czyny. W roku 1418 rady się zebrały i za poparciem księcia - rektora niewolnictwa zakazały. Było to prawo dziwne jak na owe czasy dlatego nie wyszło poza dubrownickie masy. Tam jednak szybko się zakorzeniło i poglądy ludzi trwale zamieniło. Trzeba jednak wiedzieć, że wolny nie równa się znaczący takim był tylko arystokrata odpowiednie urodzenie mający. W Dubrowniku prymat wiodło siedemnaście rodów, z których wybierano do rad a także na rektorów. Książę urząd swój jeden rok sprawował wraz z Radą Mniejszą, którą sam mianował. Ona to przepisy prawa w życie wprowadzała, które Rada Większa wcześniej wymyślała. W Republice był jeszcze jeden organ stojący przy rektorze senatem zwany, który wiadomym było, że, pomoże w podjęciu decyzyji trudnej, albo w pracy żmudnej. Oprócz arystokracyji, której było mało Republikę wielu innych ludzi zamieszkiwało. Byli tam rolnicy, kupcy bogaci i drobni a także rzemieślnicy.

Terytorium Republiki Dubrownickiej​

Co czekać mogło ten kraj niezwyczajny czy pokój był nadal choć trochę realny? Wiadomym było tylko, że przed państwem całym trudna misja stała nagrodami były jednak bogactwo oraz wieczna chwała.

 

[FONT=Book Antiqua, serif]Perła Adriatyku - Republika Dubrownicka AAR[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Rok 1419[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif][/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Rok dziewiętnasty wieku piętnastego wiąże się z panowaniem Ignazio Bobaldiego. On to gdy tylko zasiadł na rektorskim tronie myśli swe i siły skupił na obronie, granic Dubrownika, o czym wspomina nie jedna kronika. Pierwszy to był z książąt co armię powołał i koszary w mieście nie liche zbudował. Wcześniej Republika żołnierzy swych nie miała i tylko straż książęca z wrogiem wojowała. Teraz miasta pięć tysięcy pieszych zaciekle bronić miało, aby Republikę nic złego nie spotkało. Na lądzie Dubrownik słaby się wydawał jednak na morzu flotę swą posiadał. Piętnaście galer w porcie stało, a jeżeli ktoś kiedyś mówił, że to mało to teraz leży na dnie morza, tam gdzie posłał go przeklęty doża. Nie słuchaj więc oszustw włoskiego bajarza, i wiedz, że nie ma lepszego nad dubrownickiego żeglarza. On to w chwili trudnej, co zrobić wie, pracy nie boi się żmudnej. Wyćwiczony w swym morskim zawodzie nie do pokonania jest na wodzie. Stąd w Europie całej brała się sława kraju o powierzchni małej.[/FONT]

Wenecka galera w służbie Republiki Dubrownickiej​

Na co dzień dużo trudności przed rektorem stało, wiele z nich za sprawą gości do niego zawitało. Oto w kwietniu roku dziewiętnastego do Dubrownika przybyło poselstwo Zygmunta Węgierskiego. Żądał on od Bobaldiego zgody na przejście wojska madziarskiego. W czasie tym bowiem Węgier z Włochem wojnę toczyli i obszar Dalmacyji strasznie spustoszyli. Książę obowiązek wasala wypełnił i żądanie seniora bardzo szybko spełnił. Bał się bowiem gniewu Pana swego, który litości nie znał ni dla człowieka zacnego. Uległość wobec Węgra była jedynym sposobem, aby wkrótce Dubrownik nie został wielkim grobem. Szczęście królowi jednak nie sprzyjało, wojsko jego bowiem bitwę, za bitwą przegrywało. Split i Zagrzeb zostały stracone a wysiłki Zygmunta choć bardzo wzmożone, nic mu nie dawały, a oddziały jego wciąż Włochom pola ustępowały. W Dubrowniku wydarzenia te obserwowano i o możliwej wojnie często rozprawiano. Wierzono, że Wenecyji, atak nastąpi zdradziecki i że mu nie sprosta żywioł łagodny, kupiecki. Minął jednak dziewiętnasty rok cały, a mury Republiki wciąż nienaruszone stały.

Republika Dubrownicka i jej sąsiedzi​

 

Perła Adriatyku - Republika Dubrownicka AAR​

​

[FONT=Book Antiqua, serif]Część II[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Marco Bobaldi[/FONT]
[FONT=Book Antiqua, serif](1420 - 1442)[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Na mocy prawa zwyczajowego panującego w Republice Dubrownickiej Ignazio Bobaldi ustąpił ze sprawowanego przez siebie stanowiska po upływie roku. Uczynił to pomimo możliwości ponownego wyboru. Uważał bowiem, że jego podeszły wiek jest przeszkodą w odpowiednio dobrym sprawowaniu urzędu. Nie chciał jednak aby jego rodzina utraciła uzyskane z wielkim trudem wpływy. Podczas swoich rządów skupił wokół siebie wielu członków Wielkiej Rady. Uczynił to, ponieważ do kompetencji tego organu należała kwestia wyboru nowego władcy. Dzięki zdobyciu pokaźnego grona sojuszników Ignazio Bobaldi mógł przeforsować kandydaturę swego syna, Marco. Został on księciem wraz z początkiem 1420 roku. Jego ojciec żył jeszcze przez pięć lat. Nowy władca postanowił wykorzystać wojnę węgiersko – wenecką. Na początku lutego dzięki poparciu popleczników księcia Wielka Rada przegłosowała wniosek o zerwaniu stosunku wasalnego z Węgrami. Król Zygmunt walczący w tym czasie w Dalmacji dowiedział się o decyzji Republiki niemal natychmiast. Wojna przybrała dla Luksemburczyka bardzo niekorzystny przebieg. Bał się on, że wkrótce może stracić wszelkie wpływy nad Adriatykiem. Z tego powodu zdecydował się zaakceptować decyzję mieszkańców Dubrownika. Jego jedynym warunkiem było przystąpienie niedawnego wasala do koalicji antyweneckiej. Bobaldi przystał na propozycję króla, nie zamierzał jednak prowadzić, żadnych działań ofensywnych. Dzięki poparciu możnych, Wielka Rada uznała Marco, dożywotnim księciem. W wieku 29 lat osiągnął on pozycję jakiej nigdy nie posiadał żaden Dubrowniczanin. W marcu 1420 roku Zygmunt Luksemburski po nieudanych próbach negocjacji wystąpił przeciwko zbuntowanym zwolennikom zmarłego czeskiego reformatora, Jana Husa. W Pradze zebrała się Rada Regencyjna i usunęła króla z tronu. Do wojny po stronie zdetronizowanego władcy oprócz Księstwa Austrii przystąpił także Dubrownik.[/FONT]

Jan Hus​

[FONT=Book Antiqua, serif]Zygmunt nie odniósł w Czechach spodziewanego sukcesu. Z tego powodu postanowił zawrzeć porozumienie z naciskającymi go od południa Wenecjanami. Dwudziestego sierpnia na mocy pokoju w Udine władca Niemiec i Węgier zrzekł się na ich korzyść południowej części wybrzeża dalmatyńskiego, a także przekazał im znaczną część Chorwacji. Pokój ten oznaczał, że Republika Dubrownicka, przynajmniej przez jakiś czas będzie miała szansę na spokojny rozwój. Pomimo zawarcia pokoju z Wenecjanami Zygmunt Luksemburski nadal nie radził sobie na północy. Król tracił kontrolę nad kolejnymi terenami. W ręce Husytów wpadło wiele twierdz. Zdobyli oni między innymi Litomierzyce, Ołomuniec oraz Czeskie Budziejowice. Sytuacja pogorszyła się jeszcze bardziej, gdy do Czechów przyłączył się król Polski, Władysław Jagiełło. Siedemnastego września 1422 roku wobec groźby nieuchronnej klęski ta część szlachty czeskiej, która do tej pory sprzyjała jeszcze Zygmuntowi zawarła pokój ze swoimi rodakami. Po jego podpisaniu w rękach króla pozostał jedynie Śląsk i Morawy. Luksemburczyk nie chciał jednak zrezygnować choćby ze skrawka swego terytorium. Toczył walkę dalej na czele wiernych mu oddziałów węgierskich. Osłabienie wpływów dynastii Luksemburgów było dla Republiki zarówno dobrą jak i złą wiadomością. Z jednej strony Dubrownik mógł dzięki temu wzmacniać swoją niezależność, z drugiej czołową rolę na Bałkanach zaczęła odgrywać Wenecja.[/FONT]​

Francesco Foscari w Wenecji​

[FONT=Book Antiqua, serif]Wyrazem separatystycznej polityki Dubrownika był zawarty w 1425 roku pokój z Husytami. Trzy lata później Zygmunt Luksemburski zawarł porozumienia z sojuszem polsko – litewsko - mołdawskim. Władca Węgier musiał oddać hospodarowi Aleksandrowi Zakarpacie oraz południową część Transylwanii. Polacy i Litwini w zamian za zakończenie konfliktu otrzymali kontrybucję. Jej duża część została pokryta pieniędzmi pochodzącymi ze skarbu Dubrownika. Utrata ponad sześciu tysięcy dukatów sprawiła, że wśród mieszkańców Republiki spadło zaufanie do Marco Bobaldiego. Książę chciał odbudować swoją pozycję. Uważał, że warto wykorzystać ku temu toczącą się wojnę wenecko – turecką. Dubrownik wystąpił przeciwko Doży na początku 1429 roku. Do walki przeciwko Wenecjanom przystąpił także Zygmunt Luksemburczyk, który liczył na odzyskanie Chorwacji. Pod koniec stycznia pięć tysięcy żołnierzy Republiki ruszyło na południe w kierunku twierdzy Kotor. Jej oblężenie rozpoczęło się w lutym. Po dwóch miesiącach miasto było całkowicie odcięte gdyż pod jego mury przybyły oddziały króla Bośni Tvrtko oraz sułtana Turcji Murada. Na początku 1430 roku Wenecjanie próbowali przerwać oblężenie lecz zostali pokonani i wycofali się pod Mostar. Dwa miesiące później zostali tam rozgromieni przez Turków. W wyniku bitwy pod Kotorem oraz na skutek oblężenia miasta siły Dubrownika zmniejszyły się do niecałego tysiąca żołnierzy. Wenecka twierdza upadła ostatecznie w styczniu 1432 roku. W miesiąc po tym wydarzeniu flota dubrownicka z rozkazu Marco Bobaldiego wypłynęła na Adriatyk. Próbowały się temu przeciwstawić jedynie dwie weneckie galery. Zostały one jednak zniszczone nieopodal wyspy Mljet. [/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif][/FONT]
Flota Republiki Dubrownickiej podczas Bitwy pod Mljet​

[FONT=Book Antiqua, serif]Przez następny rok oddziały Francesco Foscariego nie radziły sobie z nacierającymi Bośniakami i Turkami. Pod kontrolą sułtana Murada oprócz Kotoru znajdował się także Split. Oblężona była Kandia na Krecie oraz Chalkis na wyspie Eubea. Sytuacja Wenecjan sprawiła, że w połowie 1433 roku przystali oni na pokój proponowany przez Bobaldiego. Na jego mocy Republika Dubrownicka otrzymała dziesięć tysięcy dukatów. Pieniądze te z nawiązką zapełniły lukę po kontrybucji przekazanej Polakom i Litwinom. Po podpisaniu porozumienia przeciwnicy Wenecji nadal byli stroną przeważającą. Z tego powodu Doża zawarł z władcą Turcji pokój. Został on podpisany we wrześniu 1434 roku. Na jego mocy Wenecjanie przekazali sułtanowi Macedonię Eubeę oraz Kotor. Ponadto dzięki temu porozumieniu Albańczycy otrzymali miasto Durrës. Nie był to jednak koniec kłopotów jakie spadły na Republikę Świętego Marka. W listopadzie 1435 zbuntowani chłopi zdobyli miasto Split, w którym dokonali rzezi włoskiej szlachty. Rebelianci ruszyli następnie na północ w kierunku Sarajewa. Na początku 1436 zostali jednak rozbici przez bośniacką armię. Wkrótce bunt wybuchł także w okolicach Zagrzebia. Twierdza na skutek podstępu rebeliantów została bardzo szybko opanowana. Sukces buntowników spowodował reakcję Zygmunt Luksemburskiego. Król Węgier pokonał chłopów i zdobył zniszczone miasto. Pogrążona w chaosie Republika Wenecka zdecydowała się zawrzeć z nim pokój. Na jego mocy do Węgier powróciła północna część Chorwacji. Wojny niezwykle osłabiły pozycję Doży. Wenecja straciła wiele swoich posiadłości, a przyszłość tych, które przy niej pozostały była bardzo niepewna. Konflikty zupełnie inaczej wpłynęły na kraj Marco Bobaldiego. Sprawiły one, że Dubrownik był silniejszy niż kiedykolwiek. Książę odzyskał utracone zaufanie. Starał się jak najaktywniej działać na arenie międzynarodowej. Za jego poparciem Wielka Rada przyznała w 1439 roku honorowe obywatelstwo Republiki synom Gjona Kastrioti. Przebywali oni w tym czasie jako zakładnicy sułtana Murada. Z aktu tego został wyłączony Gjergj Kastrioti Skanderbeg, który zmienił wyznanie i wstąpił do armii tureckiej. Postanowienie możnych było wyrazem poparcia dla władcy Albanii, który przeciwstawiał się wyznawcom islamu. Republika Dubrownicka starała się w ten sposób zyskać sprzymierzeńca wraz z którym mogłaby bronić swojej niezależności przed rosnącą w siłę Turcją. Pozycja Dubrownika na Bałkanach uległa dalszemu wzmocnieniu dzięki wydarzeniu, które miało miejsce w październiku 1439 roku. Wtedy to buntownicy którzy opanowali środkową część Dalmacji zerwali ostatecznie z władzą Wenecjan i uznali się wasalami księcia Bobaldiego. Doża nie mógł zareagować na to wydarzenie, gdyż musiał stłumić powstanie, które wybuchło we Włoszech. Dzięki przyłączeniu nowych terenów obszar kontrolowany przez Republikę Dubrownicką uległ znacznemu powiększeniu. W końcowych latach swego panowania Marco Bobaldi skupił się na umacnianiu władzy książęcej. Z pełną stanowczością wystąpił przeciwko spiskowi inspirowanemu przez rodzinę Gondola. Wydarzenie to miało miejsce w 1441. Przedstawiciele buntowniczego rodu chcieli pozbawić Bobaldiego władzy. Ich celem był wybór nowego księcia, który byłby całkowicie podporządkowany Wielkiej Radzie. Spisek został jednak wykryty a zdrajcy zabici. Książę wykorzystał to wydarzenie i wymusił na zastraszonych arystokratach decyzję o wyborze swojego syna na przyszłego władcą Republiki. Marco Bobaldi zmarł w połowie 1442 roku w wieku 51 lat.[/FONT]​

Terytorium Republiki Dubrownickiej w 1442 roku​

 

Perła Adriatyku - Republika Dubrownicka AAR



[FONT=Book Antiqua, serif]Część III[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Alessandro Bobaldi[/FONT]
[FONT=Book Antiqua, serif](1442 – 1488)[/FONT]
[FONT=Book Antiqua, serif]1/2[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Po śmierci Marco Bobaldiego władzę w kraju zgodnie z decyzją Wielkiej Rady przejął jego syn Alessandro. Był to dwudziestoletni młodzieniec. Postanowił on kontynuować dzieło swojego ojca. Książę starał się ograniczyć wpływy arystokracji. W tym celu pod koniec 1442 roku nobilitował cztery najbogatsze rody mieszczańskie. Alessandro zyskał w ten sposób w pełni oddanych sojuszników. Opanowana przez nich Wielka Rada przyjęła tzw. „Prawo dziedziczenia”. Na jego mocy księciem mógł zostać jedynie członek rodu Bobaldich. Spotkało się to z wielkim niezadowoleniem arystokracji nie związanej z władcą Dubrownika. Wśród najwyższych warstw społecznych zrysował się wyraźny podział na dwa obozy: proksiążęcy oraz antyksiążęcy. Na czele opozycji wobec rodziny Bobaldich ponownie stanął ród Gondola. Przewodził mu Ignazio najstarszy członek rodziny, który pozostał przy życiu po nieudanym spisku skierowanym przeciwko Marco Bobaldiemu. Początkowo, żadna ze stron nie dążyła do eskalacji konfliktu. Przeciwnicy księcia skupili się przede wszystkim w Splicie. W mieście tym tradycja nieskrępowanej republiki istniejącej przed weneckim podbojem była wciąż żywa. Arystokracja stojąca w opozycji wobec Bobaldiego zyskiwała sobie coraz większe poparcie. Ród Gondola podburzał mieszkańców Splitu, twierdząc, że Alessandro stał się tyranem i wrogiem Republiki. Buntownicze nastroje wzrosły wraz z pojawieniem się na terenie prowincji królewskich poborców podatkowych. W zaistniałej sytuacji książę zdecydował się zaprosić przedstawicieli opozycji do stolicy. Przybyli oni do Dubrownika 2 marca 1448 roku. Początkowo arystokraci zostali przyjęci z wszelkimi honorami. Książę nie zamierzał jednak prowadzić z nim żadnych rozmów. Następnego dnia Bobaldi wydał rozkaz aresztowania opozycjonistów. Członkom delegacji został postawiony zarzut zdrady Republiki. Po krótkim procesie Ignazio Gondola i jego poplecznicy zostali skazani na śmierć. Wyrok wykonano 5 marca na dubrownickim rynku. Alessandro ogłosił, że wszelkie dobra należące do buntowników przechodzą od tej pory pod administracje księcia.[/FONT]

[FONT=Book Antiqua, serif]Egzekucja Ignazio Gondoli[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Informacja o straceniu Ignazio Gondoli dotarła do Splitu dwa dni później. Na wieść o tym pozostający przy życiu opozycjoniści rozpoczęli otwarty bunt przeciwko władzy Alessandro Bobaldiego. Rebeliantów tych zaczęto wkrótce nazywać Gondolistami, od nazwiska ich zmarłego przywódcy. W związku z zaistniałą sytuacją książę zarządził werbunek do wojska. Pod koniec maja 1448 roku armia Dubrownika liczyła dziewięć tysięcy piechurów. Żołnierze ci dotarli pod Split na początku czerwca. W starciu z Gondolistami ponieśli jednak klęskę. W bitwie zginęło cztery tysiące żołnierzy i dwa tysiące buntowników. Wobec przegranej Republika zwerbowała kolejnych żołnierzy. Wyruszyli oni do walki wraz z weteranami pierwszego starcia z Gondolistami. Niestety bitwa stoczona w kwietniu 1449 roku także zakończyła się klęską wojsk książęcych. Buntowników udało się rozgromić dopiero cztery miesiące później. Pokonanie wewnętrznej opozycji sprawiło, że Alessandro zapewnił swojej rodzinie niekwestionowaną pozycję w Republice.[/FONT]

Dubrownik w XV wieku​

[FONT=Book Antiqua, serif]W o wiele gorszej sytuacji od Dubrownika znajdowała się w owym czasie sojusznicza Albania. Rządził w niej Gjergj Kastrioti Skanderbeg. Szlachcic ten ponownie stał się chrześcijaninem i zjednoczył kraj po śmierci swojego ojca. W 1451 roku Albania został zaatakowany przez sułtana. Po stronie Skanderbega do walki stanęli władcy Kefalenii, Morei, Trebizondu i Gruzji. Pomimo przewagi liczebnej Turcy nie potrafili odnieść spodziewanego sukcesu. Chrześcijański sojusz zajął do końca roku Kotor i Janinę. W ciągu następnych miesięcy pod naporem Albańczyków i Greków upadł bośniacki Mostar, a także turecka Prisztina. Wobec niekorzystnego przebiegu wojny sułtan zdecydował się zapłacić chrześcijanom kontrybucję. Dla panującego w Turcji Mehmeda II priorytetem było bowiem prowadzone w tym czasie oblężenie Konstantynopla. Stolica greckiego świata upadła pod naporem muzułmanów 23 sierpnia 1453 roku.[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Walki Albańczyków z Turkami[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Lata pięćdziesiąte piętnastego wieku były dla Dubrownika okresem stałego rozwoju. W tym czasie w Republice doszło jednak do kolejnego konfliktu wewnętrznego. Tym razem rolę niepokornych poddanych przejęli duchowni. Było to spowodowane zamierzeniami księcia Bobaldiego, które ujawnił w 1454 roku. Przywódca Dubrownika chciał podporządkować sobie organizację kościelną istniejącą na terenie państwa. Jego działania spowodowały niezadowolenie arcybiskupa Zadaru Maffeo Valaresso. Między obiema postaciami doszło do sporu. Arcybiskup wezwał dostojników kościelnych do nieposłuszeństwa wobec księcia. Kulminacją antymonarszej polityki duchownych był inspirowany przez księży chłopski bunt. Wybuchł on w 1458 roku. Na Dubrownik ruszyło sześć tysięcy rebeliantów. Stawiło im czoła zaledwie tysiąc żołnierzy Republiki. Pomimo znacznej przewagi liczebnej buntownicy przegrali. Po tym wydarzeniu Bobaldiemu udało się uzyskać kontrolę nad lokalnym duchowieństwem.[/FONT]

[FONT=Book Antiqua, serif]Spór księcia Bobaldiego z arcybiskupem Zadaru oraz tłumienie powstania chłopskiego[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]W styczniu 1459 roku Imperium Osmańskie po raz kolejny zaatakowało Albanię. Skanderbeg nie chciał skupiać się wyłącznie na obronie. Jego wojska ruszyły na terytorium Turcji. We wrześniu Albańczycy zajęli Janinę. Na początku 1460 roku sprzymierzeni z nimi Grecy opanowali Mostar. Po pierwszych sukcesach albański książę zdecydował się ruszyć na Kotor.[/FONT]

[FONT=Book Antiqua, serif]Walki na Bałkanach na początku 1461 roku[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]W tym czasie sułtan Mehmed walczył z azjatyckimi sprzymierzeńcami Skanderbega. W czerwcu 1461 roku pod naporem muzułmanów upadło Cesarstwo Trebizondu. Opanowanie tego terytorium pozwoliło Turkom na bezpośrednie zaatakowanie Gruzji. Na początku lipca muzułmanie dotarli pod twierdzę Lomsia. W Europie na skutek oblężenia Kotoru siły dowodzone przez Skanderbega uległy znacznemu osłabieniu. Dzięki temu do kontrofensywy mogli ruszyć sprzymierzeni z Turkami, Bośniacy. W sierpniu 1461 roku ich przywódca, książę Stjepan Tomasevic, odbił Mostar i obsadził twierdzę swoimi żołnierzami. Skanderbeg nie zrezygnował z walki i miesiąc później zdobył broniony przez Turków Kotor. W późniejszym okresie walk położenie chrześcijan uległo pogorszeniu. Pod koniec 1462 roku do Albanii dotarło dwadzieścia siedem tysięcy tureckich żołnierzy. W tym czasie Skanderbeg wraz ze swą armią oblegał Prisztinę. Książę na Kruji nie widział szans na zwycięstwo w starciu z tak znaczącymi siłami tureckimi. Z tego powodu rozpoczął rozmowy pokojowe z przedstawicielami sułtana. Zostały one uwieńczone porozumieniem podpisanym piętnastego stycznia 1463 roku. Na jego mocy Albańczycy oraz ich sojusznicy zapłacili sułtanowi kontrybucję w wysokości dwudziestu tysięcy dukatów.[/FONT]

[FONT=Book Antiqua, serif]Turcja na początku 1463 roku[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Wojna okazała się dla Albanii ciężką próbą. Jej wynik wywołał w Dubrowniku pewne zaniepokojenie. Po przegranej Skanderbega wszyscy możni zrozumieli, że zagrożenie tureckie wkrótce może dosięgnąć także Republikę.[/FONT]

 

Perła Adriatyku - Republika Dubrownicka AAR​

​

[FONT=Book Antiqua, serif]Część IV[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Alessandro Bobaldi[/FONT]
[FONT=Book Antiqua, serif](1442 – 1488)[/FONT]
[FONT=Book Antiqua, serif]2/2[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Po wygranej wojnie z Albanią Imperium Osmańskie dążyło do dalszego zwiększenia swoich wpływów na Bałkanach. W styczniu 1463 roku do Dubrownika przybyło poselstwo Mehmeda II. Sułtan domagał się się od możnych Republiki zgody na przejście wojsk tureckich przez wybrzeże dalmatyńskie. Wielka Rada zgodnie z sugestią księcia odrzuciła to żądanie. Bobaldi uważał, że obecność wojsk osmańskich nad Adriatykiem przyniosłaby Dubrownikowi utratę niezależności. Większość arystokracji podzielała zdanie księcia. Istniała jednak mała grupa możnych, która uważał, że Republika powinna prowadzić wobec Turków bardziej ugodową politykę. Twórcą tej idei był Benedetto Lucari. Jego stronnictwo nie miało szerokiego poparcia i nie było tak radykalne jak pokonani Gondoliści. Część książęcych doradców uważała jednak, że grupa ta stanowi poważne zagrożenie. Myślał tak między innymi członek senatu Giovanni Sorgo. Zlecił on zabójstwo Benedetto Lucariego. Do morderstwa doszło piątego lutego 1465 roku. Sprawcy zbrodni zostali pochwyceni i w obawie przed torturami wyjawili rolę jaką w całej sprawie odegrał senator. Sorgo ostrzeżony przez swych sprzymierzeńców udał się na wygnanie do Turcji. Wobec zaistniałej sytuacji Alessandro oświadczył przed Wielką Radą, że nie miał nic wspólnego z zabójstwem Lucariego. Książę obiecał możnym, że mordercom zostanie wymierzona sprawiedliwa kara. Arystokraci uwierzyli w zapewnienia Bobaldiego. Zabójcy szlachcica zostali straceni siódmego lutego 1463 roku.[/FONT]

[FONT=Book Antiqua, serif]Zabójstwo Giovanniego Lucariego[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych do Republiki przybywało wielu Greków. Uciekali oni z terenów byłego Cesarstwa Bizantyjskiego. Większość z nich zamierzała dotrzeć do Italii. Zdarzały się jednak osoby, które po przyjęciu katolicyzmu podejmowały decyzję o pozostaniu w Dalmacji. Wśród nich znajdował się Demetrios Ispilanti. Pochodził on z rodziny arystokratycznej, która wywodziła się z Trebizondu. Przed upadkiem Konstantynopola Grek należał do dworu Cesarza. Był jednym z dowódców bizantyjskiej floty. Książę Bobaldi potwierdził szlachectwo Demetriosa i uczynił go swoim doradcą. Za radą Ispilantiego port w stolicy Republiki został przebudowany na wzór bizantyjski. Grek opracował także plan nowych murów, które miały otoczyć Dubrownik. Budowa umocnień została sfinansowana przez miejską arystokrację, która obawiała się ataku Turków. Obie inwestycje zakończyły się w 1470 roku.[/FONT]

[FONT=Book Antiqua, serif]Przebudowa portu w Dubrowniku[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Budowa nowego systemu umocnień Dubrownika[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Zgodnie z przewidywaniami możnych Dubrownika, Turcja nadal prowadziła bardzo agresywną politykę. W 1473 roku sułtan Mehmed II po raz kolejny wystąpił przeciwko Albanii. W kraju tym po śmierci Skanderbega panował jego syn Gjon Kastrioti. Nawrócony na prawosławie książę nie posiadał talentów dowódczych ojca. Postanowił jednak podjąć walkę z najeźdźcą. Swoje główne siły rozlokował w okolicach miasta Durrës. W marcu oddziały sułtana dotarły pod twierdzę Kruje. Turcy zdobyli ją po trzymiesięcznym oblężeniu. Mehmed wraz ze swą armią skierował się następnie na zachód aby rozbić oddziały księcia Gjona. Wobec niekorzystnego rozwoju sytuacji Kastrioti wycofał się z Albanii i ruszył w kierunku Kotoru. Książę rozpoczął oblężenie zamku w sierpniu 1473 roku. Pod koniec grudnia Turcy zajęli sprzymierzone z Albańczykami Księstwo Aten. Po opanowaniu tego kraju jedynym wolnym państwem łacinników zostało hrabstwo Kefalenii. Jego władca Leonardo III Tocco zdobył w styczniu 1474 roku obsadzoną przez muzułmanów twierdzę Janina. Sukces chrześcijan był jednak tylko chwilowy. Turcy nadal znajdowali się w natarciu. W połowie roku upadła, oblegana od początku wojny, twierdza Rodos. Broniącym wyspy Joannitom udało się opuścić zamek i odpłynąć w kierunku Italii. Pomimo tej klęski chrześcijanie walczyli dalej. Wyrazem ich uporu, było zdobycie Kotoru przez księcia Gjona w grudniu 1474 roku. Na wieść o tym wydarzeniu sułtan postanowił ruszyć na północ aby rozbić armię niewiernych. Do starcia doszło w połowie stycznia 1475 roku. Albańczykom udało się wygrać z liczniejszymi Turkami. Było to jednak pyrrusowe zwycięstwo, bowiem podczas walki chrześcijanie ponieśli ciężkie straty. W połowie sierpnia sułtan zaatakował ponownie. Tym razem, dzięki przybyłym posiłkom, a także znacznemu osłabieniu Albańczyków udało mu się odnieść wspaniałe zwycięstwo.[/FONT]

[FONT=Book Antiqua, serif]Zwycięstwo Turków pod Kotorem[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]Książę Kastrioti wraz z niewielką grupą towarzyszy zbiegł z pola walki i od tej pory ukrywał się w Górach Przeklętych. Ostatnim zrywem chrześcijan, było odbicie Aten z rąk muzułmanów. Dokonali tego Grecy z Kefalenii w grudniu 1475 roku. Zwycięstwo to nie odwróciło jednak losu wojny. Oddziały łacinników zostały rozbite przez muzułmanów na początku 1476 roku. Od tego momentu Turcy całkowicie przejęli inicjatywę. W ciągu następnych pięciu miesięcy muzułmanie zdobyli Durrës, Ateny i Kotor. W obliczu całkowitej klęski Gjon Kastrioti zawarł porozumienie z Turkami. Na jego mocy, książę uznał zwierzchnictwo sułtana. Po wojnie jasnym stało się, że Albania nie przedstawia dla Republiki dużej wartości jako potencjalny sojusznik.[/FONT]

[FONT=Book Antiqua, serif]Albania po wojnie z Turcją[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]W kwietniu 1478 roku król Węgier Maciej Korwin wezwał Alessandro Bobaldiego do przyłączenia się do wojny przeciwko styryjskiemu uzurpatorowi Zygmuntowi Habsburgowi. Książę Dubrownika nie chciał angażować się w kolejny konflikt, który nie przyniósłby Republice żadnych korzyści. Z tego powodu Bobaldi odmówił władcy Węgier. Książę rozpoczął równocześnie poszukiwania nowych sojuszników. W sierpniu 1478 roku przedstawiciele Dubrownika zostali przyjęci w Rzymie przez papieża Sykstusa IV. Podczas spotkania Republika zawiązała przymierze z Państwem Kościelnym, Aragonią, Florencją i Urbino. Nowy sojusz spowodował, że do Dubrownika zaczęło przybywać wielu mieszkańców Italii. Przyczynili się się oni do znacznego rozwoju państwa. Wyrazem tego procesu było między innymi szkolenie raguzańskiej armii przez florenckich dowódców wojskowych.[/FONT]

[FONT=Book Antiqua, serif]Przybycie do Dubrownika florenckich przywódców wojskowych[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]W Republice znalazło się także wielu włoskich rzemieślników. Wraz z nimi do Dubrownika zawitała idea budowy manufaktury. Według przybyszów z Italii należało stworzyć zakład, który produkowałyby wyroby włókiennicze na większą skalę niż dotychczasowe małe warsztaty. Władze Raguzy popierały ten pomysł, gdyż potrzebna do produkcji wełna była tania i pozyskiwanie jej z sąsiedniej Bośni nie było problemem. Budowę zakładu rozpoczęto w 1481 roku. Trwała ona przez dwa lata. Manufaktura znajdowała się pod osobistą opieką księcia. Jej zyski należały do państwa. Dzięki powstaniu dużego warsztatu włókienniczego życie gospodarcze w Republice uległo ożywieniu.[/FONT]

[FONT=Book Antiqua, serif]Manufaktura włókiennicza w Dubrowniku[/FONT]​

[FONT=Book Antiqua, serif]W 1486 roku Alessandro Bobaldi, przyłączył się do wojny przeciwko Republice Wenecji. Wezwał do niej papież Innocenty VIII. Był to czas kiedy oddziały doży Agostino Barbarigo walczyły z wojskami Sabaudii, Genui i Mediolanu. Sytuacja nie układała się po myśli Wenecjan. We Włoszech Sabaudczycy zajęli stolicę kraju oraz Padwę. Pod oblężeniem znajdowała się Trydent. Moment do ataku wydawał się więc idealny. W połowie marca 1486 roku armia dubrownicka, w sile jedenastu tysięcy żołnierzy wylądowała na wybrzeżach Istrii i rozpoczęła oblężenie twierdzy Pula. Po trzech miesiącach do żołnierzy Republiki przyłączyły się sprzymierzone oddziały nowego iberyjskiego królestwa, Hiszpanii. Włoscy sojusznicy wbrew zapowiedziom nie podjęli na lądzie żadnych działań ofensywnych. Toskania i Państwo Kościelne ograniczyły się jedynie do wprowadzenia swoich okrętów na Adriatyk. Pola została zdobyta w połowie 1488 roku. Po tym wydarzeniu Alessandro przeprawił się ze swą armią do Włoch. Dwudziestego dziewiątego czerwca Bobaldi zaatakował i zwyciężył trzynastotysięczne siły Wenecjan, które obozowały pod Mantuą. Książę nie doczekał końca wojny. Zmarł dwunastego lipca 1488 roku podczas postoju w Asiago.[/FONT]

[FONT=Book Antiqua, serif]Italia w 1488 roku[/FONT]​

AAR został oczyszczony i zamknięty.
Maciej