Piastowski Orzeł

PIAJR · 6 Kwiecień 2015

Piastowski Orzeł

Od autora:

Po dosyć długiej przerwie od pisania AAR-ów, bawienia się modowaniem i ogólnie pojawianiem się na forum, zdecydowałem się, na mały powrót do zabawy z AAR-ami. Jako, że ostatnimi czasy ta część aktywności użytkowników forum zaczyna zamierać, czego bardzo żałuję. Pamiętam jeszcze czasy, gdy dział z AAR-ami z HoI 2 był chyba najbardziej obleganym miejscem na istniejącym wówczas EUFI, i muszę przyznać, że z łezką w oku te czasy wspominam. Obecnie zdecydowałem się na drobną przygodę z Crusader Kings 2, tytułem w który gram od dłuższego czasu z mniejszymi i większymi sukcesami. Jak to zwykle w moim przypadku bywało będę grał... szeroko rozumianą Polską. Jako, że państwo polskie nie istnieje w momencie rozpoczęcia gry w CK 2, dlatego też zdecydowałem się grać Polanami. Wybór podyktowny raczej względami historycznymi - historycznie to plemię Polan podporządkowało sobie pozostałe plemiona polskie, ponadto jak do tej pory widziałem, że powstawały AARy Kujawianami i Mazowszem.

Jeśli chodzi o technikalia, to będę grał na chyba najnowszej wersji ze wszystkimi wydanymi do tej pory DLC, łącznie z Radżami Indii. Pod wieloma względami jestem w CK 2 graczem słabym, mało ogarniętym, dlatego też nie dziwcie się jeśli będę miał tutaj jakieś mniej lub bardziej poważne wpadki podczas gry lub pisania odcinków. Bardzo możliwe, że jak to zwykle bywało do końca nie dotrwam. Staram się zawsze mieć coś w zapasie na dysku, dlatego też sugesite odnośnie bieżącej rozgrywki nie będą miały dla mnie większego znaczenia. Jeśli chodzi o styl pisania to będę starał się, aby jeden odcinek obejmował jedno panowanie. W realiach CK 2 może przybrać to nieco niepokojące rozmiary, z czego doskonale zdaję sobie sprawę. Odcinki przedstawiające sytuację w świecie będą się ukazywać, ale będą one miały raczej charakter krótkiego komentarza odnośnie tego co dzieje się na mapie.

Życzcie mi powodzenia.

Spis treści

Prolog
Europa i Świat w roku 900
Siemowit I Wyznawca
Siemowit II
Siemowit III
Siemowit IV Sprawiedliwy cz.1
Siemowit IV Sprawiedliwy cz.2
Europa i Świat w roku 1000
Siemowit V
Bolesław I
Siemowit VI

PIAJR · 29 Maj 2014

Prolog

Przystępując do pisania historii rodu Piastów, nie można nie wspomnieć o legendarnym założycielu dynastii Piastów, księciu Piaście. Pierwsze potwierdzone historycznie dane dotyczące Piasta pochodzą z 867 roku. Nieznany z imienia pochodzący z Włoch podróżnik zwany Geografem Italskim, opisał ziemie, które wchodziły w skład domeny:

„księcia wielce silnego, który w grodzie Gniazdo, albo Gniezdo siedział i sprawował rządy, po tym jak z grodu zwanego Kruszwica wygnany został inny książę Popiel”.

Z dalszej części opisu pozostawionego przez Geografa, wynika, że do przejęcia władzy przez Piasta doszło w wyniku wojny domowej, którą przedstawiciele najważniejszych rodów w istniejącym wcześniej państwie rządzonym przez Popiela, wywołali na początku lat 60., IX wieku. Trudno powiedzieć, kto oprócz Piasta wziął udział w walkach. Według przytoczonej przez Geografa Italskiego wersji, w wojnie wzięli udział władcy Kujawian, Lędzian, Mazowszan i Ślężan. Ci ostatni zostali jednak szybko podbici przez Wielkomorawian, którzy szybko opanowali ziemie dzisiejszego Śląska.
Z opisu Geografa, wiemy, że w 867 roku, książę Polan miał 32 lata, żonę Rzepichę, często występującą w opisach historyków jako Rzepka, a także 4 letniego syna Ziemowita.

Siedzibą rodu Piastowiców, pozostawało Gniezno, które stanowiło najważniejszy gród państwa Polan. Książę, nie zmierzał jednak ograniczać się do kontroli nad ziemiami, które do tej pory kontrolowali Polanie. Polanie mieli chrapkę również na Kujawy, Mazowsze i Małopolskę. W odpowiednich warunkach politycznych Piast liczył również na opanowanie Śląska. W 867 roku, rozpoczynanie wojny z księstwem Kujawskim byłoby nierozsądnym posunięciem, na którego realizację władca Polan nie mógł sobie pozwolić.

Jeśli chodzi o wiedzę o późniejszym okresie, to mamy już zdecydowanie więcej. Głównie za sprawą biskupa Burcharda, przysłanego do Gniezna przez króla Bawarii Karlomana, który zaczął głosić Dobrą Nowinę w pogańskim grodzie władanym przez księcia Piasta. Piast, zdecydował się pozwolić niemieckiemu misjonarzowi na głoszenie Ewangelii. Książę już wcześniej często spotykał się z katolikami, głównie za sprawą przybywających z południa Wielkomorawian, którzy byli już wyznawcami Chrystusa.
Misja rozwijała się bez większych sukcesów, co w dużej mierze było wynikiem braku zaangażowania niemieckiego biskupa w pracę misyjną. Panujący we władztwie Piasta spokój miał już wkrótce zostać zmącony przez wydarzenia, które nie tylko umocniły pozycję Piasta, ale również pozwoliły mu na bardziej śmiałe myślenie o zjednoczeniu wszystkich ziem zamieszkiwanych przez plemiona, które wcześniej wystąpiły przeciwko Popielowi. Korzystając ze słabości władcy Kujaw, księcia Sobiesława, Piast:

„ Na wiosnę roku pańskiego 869 rozkazał aby w Gnieźnie, gdzie znajdował się dwór książęcy stanęli wszyscy wojewodowie i zarządcy grodów będących pod panowaniem księcia Polan. Po naradach, które trwały cztery dni, zadecydowano iż wojowie Piasta, pomaszerują na ziemie kujawską, która winna jest paść na kolana przed majestatem Piasta. I rzekł Piast do zebranych w Gnieźnie:
Jeśli nasi bogowie dadzą zwycięstwo Polanom, znakiem będzie wiadomym, iż to właśnie nam pisane jest stanie się najpotężniejszym spośród wszystkich okolicznych plemion.”

Już w czerwcu doszło do pierwszej potyczki pomiędzy oddziałami kujawskimi, a wojskami Polan. Bitwa od samego początku toczyła się zgodnie z oczekiwaniami Piasta, którego wojska najpierw wciągnęły Kujawian w zasadzkę, a następnie odcięły im drogę odwrotu i następnie rozbiły kolejne oddziały nieprzyjaciela. Wojska Piasta mogły teraz przenieść wojnę na ziemie kujawską.
Pierwszym celem wojsk prowadzonych przez Piasta stała się Łęczyca, jeden z ważniejszych grodów wchodzących w skład władztwa Sobiesława Kujawskiego, który po porażce w pierwszej bitwie toczonej przeciwko Polanom utracił większość wojów. Łęczyca padła w 870 r.. Po zdobyciu grodu, Polanie pomaszerowali na Inowrocław, gdzie znajdowała się siedziba Sobiesława Kujawskiego.

Stolica księstwa kujawskiego została zdobyta przez Polan dopiero w styczniu 871 r., podczas upadku grodu doszło do walk z załogą, złożoną głównie z najemnych wojów opłacanych przez Sobiesława Kujawskiego. Pobici przez Piasta Kujawianie zostali zmuszeni do przyjęcia niezwykle korzystnego dla Piasta pokoju, na mocy którego, ziemia kujawska miała wejść w skład państwa Polan.

Na mocy pokoju Inowrocławskiego Piast uzyskał dwie nowe prowincje, nad którymi władzę sprawować mieli Sobiesław Kujawski, oraz jego dotychczasowy wasal, zarządzający ziemią sieradzko-łęczycką Warcisław. Książę Piast stał się po podporządkowaniu ziemi kujawskiej jednym z najpotężniejszych władców słowiańskich na ziemiach polskich. Kolejnym celem dla księcia Polan stało się podporządkowanie sobie Mazowsza, a w dalszej perspektywie również ziem Lędzian.

W roku 875, na świat przyszła pierwsza córka książęcej pary. Rodzice nadali dziewczynce imię Eufemia. Dziecko szybko stało się oczkiem w głowie matki, ojciec poświęcał więcej uwagi Siemowitowi, który po jego śmierci miał przejąć władzę w państwie Polan.

W lipcu 875 roku, miało miejsce wydarzenie, które w pewien sposób świadczyło o tym jakim człowiekiem był książę Piast. Przebywający wówczas w Gnieźnie biskup niemiecki pozostawił dokładny opis całej sytuacji, możemy więc zrekonstruować ją z zachowaniem wielu szczegółów. Prawdopodobnie podczas przejazdu książęcego orszaku przez gród książę wraz ze swoimi dostojnikami dostrzegli tłum, który obserwował pewnego mężczyznę, który wszedł na dach jednego z gnieźnieńskich budynków i groził, że popełni samobójstwo. Książę zsiadł z konia, i wszedł na dach, aby porozmawiać z desperatem. Książę usiadł obok niedoszłego samobójcy i zaczął z nim rozmawiać, a gdy to nie przyniosło żadnego rezultatu, książę spróbował złapać desperata. Księciu udało się wciągnąć desperata ponownie na dach. Całą sytuacja przyniosła władcy Polan wielki poklask, zaś niemiecki biskup wciąż przebywający w Gnieźnie stwierdził:
„Zaprawdę wielkim władcą jest ten, który nie waha się zaryzykować własnego życia, dla jednego ze swych poddanych”.

Książę Piast dopiero po kilku latach zdecydował się poświęcić opanowaniu zdobyciu tytułu królewskiego. Podbój Kujaw był raczej wynikiem chęci zapewnienia odpowiedniej oprawy dla jego najbliższych na wypadek śmierci księcia. Dopiero w maju 877 roku, Piast zdecydował się na przeprowadzenie ataku na kolejne ziemie zamieszkiwane przez plemiona polskie. Tym razem Piast zamierzał najechać na Mazowsze, rządzone przez księcia Drogowita Sprawiedliwego.

W lipcu 877 r., wojska księcia Piasta rozbiły armię księcia Drogowita w bitwie pod Łęczycą, w której mazowszanie utracili większość zbrojnych. Po zwycięstwie odniesionym nad nieprzyjacielem książę Piast pośpieszni pomaszerował pod Czersk, jeden z najważniejszych grodów rządzonych przez Drogowita. Książę Drogowit nie spodziewał się, takiego zachowania ze strony Piasta. Drogowit liczył raczej, że wojska Piasta podejmą pościg za jego pobitymi oddziałami i pozwolą mu na odzyskanie sił.

Jeszcze przed kapitulacją Czerska, na świat przyszła kolejna córka książęcej pary, Scholastyka. W związku z tym iż Piast widywał się w tym czasie z żoną bardzo rzadko, w Gnieźnie zaczęły krążyć pogłoski o rzekomym romansie Rzepichy, którego owocem miała być Scholastyka. Latem 878 roku, kapitulował Czersk. Koniec oblężenia jednego z ważniejszych mazowieckich grodów nie oznaczał jednak końca wojny. Wojska księcia Dragowita wciąż liczyły ponad stu zbrojnych, których należało możliwie jak najszybciej pokonać. W lipcu 878 roku, doszło do bitwy pod Pułtuskiem, gdzie wojska księcia Piasta ostatecznie rozbiły armię mazowszan. Po bitwie rozpoczęło się oblężenie Płocka.
Bliski już koniec walk o Płock nie mógł jednak zaprzątać uwagi księcia w styczniu 879 roku. Pełnoletność osiągnął bowiem syn Piasta, książę Ziemowit. Należało jak najszybciej znaleźć mu odpowiednią żonę. Wybór padł na jedną z córek dawnego władcy Kujaw, Sobiesława. Siedmioletnia wówczas Matylda musiała jeszcze poczekać na wstąpienie w wiek, w którym mogła by ożenić się z Ziemowitem. Jednakże już w 879 r., można było zawrzeć oficjalne zaręczyny.

W marcu 879 r., skapitulował Płock. Wojna z Mazowszanami dobiegła końca, zaś Piast uczynił kolejny krok, który przybliżył go do założenia na skronie korony króla Polski.
W październiku 881 roku, na świat przyszła trzecia córka książęcej pary – Eufozyna. Tym razem, nikt już nie wątpił w ojcostwo księcia Piasta, który przez cały okres poprzedzający narodziny córki przebywał w Gnieźnie. Co więcej prowadził bardzo trudną politykę, której celem było zwiększenie dochodów skarbu księstwa. Celem polityki Piasta było zwiększenie zamożności księstwa, co miało pozwolić na wystawienie większej armii, która zdołałaby pokonać wojska Lędzian, ostatniego niepodległego plemienia polskiego.

W lutym 884 roku na świat przyszedł drugi syn Piasta i Rzepichy, któremu rodzice dali na imię Bezprym. Jego przyjście na świat stanowiło poważny problem dla księcia Siemowita, który musiał liczyć się z oddaniem swemu bratu części tytułów, które normalnie odziedziczyłby w całości po swoim ojcu.
W maju 885 roku, książę Piast zdecydował się na dokończenie procesu podboju plemion polskich. Ostatnim elementem było podbicie ziem kontrolowanych przez plemię Lędzian. Wojna rozpoczęła się w pierwszych dniach maja. Kilka miesięcy później na świat przyszedł syn księcia i jednej z jego konkubin, któremu nadano imię Budziwoj. Jednakże tym co najbardziej zaprzątało uwagę księcia Piasta, był podbój ziem kontrolowanych przez Lędzian. Wojska Polan udało się zebrać dopiero na początku drugiej dekady maja. Kolejnych kilka dni zajęło skierowanie sił prowadzonych przez Piasta na południe, gdzie należało czym prędzej rozbić wojska Lędzian. Nieprzyjaciel jednak wycofał się na północ, w okolice Płocka.

Niemal w tym samym czasie, następcy Piasta ruszyli do walki o władzę. Najstarszy Siemowit korzystając z nieobecności ojca w stolicy państwa Polan zorganizował udany zamach na życie swojego młodszego brata Bezpryma. Udział następcy tronu w spisku na śmierć księcia Bezpryma wyszedł na jaw, zresztą sam Siemowit nie ukrywał, iż to on stoi za śmiercią brata.
Nastąpiły pierwsze rozstrzygnięcia w wojnie z Lędzianami. Wojska Piasta zdołały dotrzeć do oddziałów Lędzian, które wycofały się pod Płock. Tam na wieść o zbliżających się oddziałach Piasta, wojska Małopolan prowadzone przez Przybora, kanclerza na dworze władcy Lędzian, pośpiesznie wycofały się pod Pruszków. Pod Pruszkowem doszło do bitwy, w wyniku której wojska Lędzian zostały całkowicie zniszczone. Z bitwy uszło mniej niż 70 zbrojnych małopolskich.
Wojna toczyła się po myśli Polan, ale raz rozpoczęte sprawy, należało doprowadzić do końca. Po bitwie pod Pruszkowem, oddziały prowadzone przez księcia Piasta rozpoczęły marsz na południe. Celem Piasta stało się podbicie grodów Lędzian. Ich upadek musiał oznaczać koniec wojny i przyłączenie do państwa Piastowskiego kolejnej, niezwykle ważnej prowincji, której przyłączenie pozwalało poważnie myśleć o utworzeniu tytułu króla Polski.

W kwietniu 886 roku sytuacja wojenna znacznie się skomplikowała Serbowie, żyjący na ziemi lubuskiej i w okolicach dzisiejszego Berlina, opowiedzieli się po stronie władcy Lędzian, księcia Lechosława. Wojska Serbów wkroczyły pod Poznań i rozpoczęły oblężenie stołecznych grodów. Wojska Piasta były zaangażowane pod Sandomierzem, stolicą państwa Lędzian, dlatego też oddziały nieprzyjaciela mogły spokojnie oblegać kolejne polskie grody. W tej sytuacji, książę Piast zdecydował się na zatrudnienie oddziałów najemnych, które miały rozwiązać sytuację i przywrócić spokój na zachodzie. Po wielu wahaniach, książę zdecydował się zatrudnić, grupę Finów, prowadzonych przez niejakiego kapitana Ahvo.
Oddziały Ahvo szybko przybyły pod Gniezno. Już po kilku dniach były gotowe do zaatakowania wojsk Serbów oblegających Poznań. Niestety najemnicy zostali pokonani w bitwie pod Czarnkowem. Wojna pomimo porażki pod Czarnkowem nadal przebiegała po myśli Piasta, który wciąż dysponował przewagą nad wrogiem. W tej sytuacji należało tylko poczekać, aż wojska najemne odzyskają siły po ostatniej bitwie, i ponownie uderzyć na Serbów. Niestety również w kolejnej bitwie pod Obrzyckiem wojska najemne zostały rozbite przez wojska Serbskie, które teraz podjęły pościg za pobitymi oddziałami najemnymi. Piast zdawał sobie sprawę, że przebieg działań wojennych jednoznacznie wskazuje iż to właśnie jego wojska są stroną słabszą.
Szczęściem w nieszczęściu było opanowanie Sandomierza, stolicy państwa Lędzian, która kapitulowała w ostatni dzień 887 roku. Gród został zdobyty, zaś wojska dowodzone osobiście przez księcia Piasta spędziły kilka kolejnych dni na wypoczynku, przed czekającymi je dalszymi walkami. Plan, który opracował książę był prosty. Zamierzał skoncentrować większość wojsk w okolicach Gniezna, a następnie zdecydowanym atakiem zniszczyć główne siły Serbów. Kolejnym krokiem miało być zdobycie kilku Serbskich grodów, co miało ostatecznie przypieczętować zwycięstwo Polan. W maju 887 roku na świat przyszła kolejna córka księcia, tym razem pochodząca z jego związku z jedną z konkubin. Dziecku nadano imię Bożena i razem z matką przewieziono do Płocka, z dala od wojny i zagrożenia, jakim były armie nieprzyjaciela zbliżające się do Gniezna.

W październiku 887 r., wojska prowadzone przez Piasta rozpoczęły pościg za Serbami, które pośpiesznie rozpoczęły odwrót na północ. Serbowie wycofywali się w kierunku Szczecina i wyspy Wolin, gdzie doszło do bitwy pomiędzy wojskami Polan i Serbami. Bitwa została wygrana przez wojska Piasta, które całkowicie rozbiły armię serbską. Nieliczne oddziały Serbów z trudem wycofały się na ziemie należące do wielkiego wodza Serbów. W tej sytuacji Polanie podjęli pościg za nieprzyjacielem. Do kolejnej bitwy jednak nie doszło. Wojna została ostatecznie rozstrzygnięta w kwietniu 890 roku, po bitwie pod Sandomierzem, gdzie zostały ostatecznie rozbite wojska Lędzian i wspierających ich Serbów. Siły Polan prowadzone przez Piasta rozbiły nieprzyjaciela. Wódz Lędzian, Lechosław został zmuszony do rozpoczęcia rozmów pokojowych z księciem Piastem.

W czerwcu 890 roku, Piast koronował się na króla Polski. Dysponował wówczas tytułami księcia Wielkopolski, Małopolski, Kujaw i Mazowsza. Kraj był o wiele silniejszy niż pojedyncze plemiona, które funkcjonowały na tych ziemiach przed zjednoczeniem, ale wydatki związane z koronacją i stworzeniem nowych tytułów przyczyniły się do opróżnienia królewskiego skarbca.
Pomimo tego królowi powodziło się coraz lepiej. W marcu 891 roku, na świat przyszedł pierwszy wnuk króla Piasta Dumnego, któremu rodzice, książę Siemowit i księżna Matylda Kujawska, nadali imię Siemowit. Narodziny wnuka pchnęły Piasta do rozwiązania kwestii następstwa tronu. Królowi marzyło się, aby jego najstarszy syn odziedziczył wszystkie ziemie. W tej sytuacji należało pozbyć się młodszego syna, pięcioletniego księcia Budziwoja. Nie wiadomo kto dokładnie stał za śmiecią Budziwoja, która nastąpiła na krótko po przyjściu na świat Siemowita II. Dwa lata później rodzina Siemowita ponownie się powiększyła. Tym razem na świat przyszło dwoje dzieci – syn Mirosław i córka Matylda. W 898 r., na świat przyszedł kolejny syn następcy tronu, książę Gierolt.

Król nie zdołał już zrealizować swoich planów dotyczących dalszego wzmocnienia młodego państwa. Zmarł 22 grudnia 903 r., a na tron wstąpił jego syn Siemowit, który również koronował się na króla.
Kliknij aby rozwinąć...

Ot i pierwszy władca. Jeśli chodzi o śmierć Budziwoja, to tak jam to sprawił.
@żużelu: W starych dobrych czasach tego typu akcje były na porządku dziennym i nikt nie protestował. Wydaje mi się, że taki wygląd AAR-a jest ok, zresztą od razu, po wrzuceniu fotek i obrobieniu tekstu na forum masz wrzucony odcinek, więc według mojej wiedzy wszystko jest ok, chyba, że jest inaczej. Tak czy siak to liczyłem, że zdążę wyedytować Prolog przed pojawieniem się spam postów.

PIAJR · 30 Maj 2014

Europa i świat w roku 900

Rok pański 900 był dla Europy jednym z wielu momentów, w którym warto przyjrzeć się zmianom jakie zaszły na kontynencie. Do najważniejszych wydarzeń tego okresu należało pojawienie się Madziarów, którzy zajęli tereny położone na południe od Karpat. Oprócz tego warto zauważyć, iż narodziło się pierwsze słowiańskie królestwo. Mowa oczywiście o rządzonej przez pogan Polsce. Zmiany zaszły także na Morawach, gdzie rozbiciu uległo państwo Wielkomorawskie. Jego miejsce zajęło potężne Królestwo Czech.

Irlandia i Brytania

Wyspy Brytyjskie podzielone są na szereg małych państewek, które toczą ze sobą nieustanne wojny. Podziały te szczególnie mocno widoczne są w katolickiej Irlandii, na terenie której funkcjonuje aż 13 państw. Na terenie Irlandii znajduje się również obszar kontrolowany przez pogańskich Duńczyków, którzy stanowią poważne zagrożenie nie tylko dla Irlandii, ale również dla Brytanii. Cechą wspólną dla wszystkich państw na terenie Irlandii jest ich niewielki obszar, oraz słabość gospodarcza i wojskowa, co czyni te tereny szczególnie podatnymi na najazd Duńczyków.
Podobnie mają się sprawy w Brytanii, choć tutaj istnieje już kilka potężnych państw, które przy odrobinie szczęścia będą w stanie powstrzymać najeźdźców z kontynentu. W Brytanii powstało również państwo założone przez wikingów – Jorvik, które zaczyna ogrywać coraz większą rolę w polityce władców wyspy. Królowie Wessex’u, Szkocji i Deuherbath, mają przeciwko sobie aż trzy państwa Skandynawów: Jorvik, Danię oraz rosnące w siłę Sudreyjar.

Półwysep Iberyjski

Iberia to miejsce gdzie trwa walka pomiędzy katolicyzmem, a nadchodzącym z Afryki Północnej Islamem. Wyznawcy Proroka zdołali stworzyć potężne państwo Umajadów, które kontroluje większość ziem na terenie Iberii. Odpór Umajadom daje jedynie słabe Królestwo Asturii, które usadowiło się na północy półwyspu. Wydaje się małoprawdopodobne, aby w najbliższym czasie Asturii udało się opanować choćby część ziem, znajdujących się pod panowaniem Umajadów. Przez Pireneje do Iberii zagląda Królestwo Zachodniofrankijskie, wydaje się jednak małoprawodpodobne, aby potomkowie Karola Wielkiego zaangażowali się w walkę z muzłumanami.

Europa Zachodnia

Największą rolę w Europie zachodniej odgrywają królestwo Zachodniofrankijskie, Królestwo Bawarii oraz Lotaryngia, której ziemie rozdzielają posiadłości państwa Zachodniofrankijskiego na wschodzie i zachodzie. Los Lotaryngii wydaje się więc przypieczętowany – prędzej czy później dojdzie do konfliktu pomiędzy władcami Królestwa Lotaryngii, a przywódcami Państwa Zachodniofrankijskiego. Oprócz tych trzech na pozór najpotężniejszych graczy w rejonie funkcjonuje także Królestwo Holandii, Królestwo Burgundii i Królestwo Bretanii. Bretania wydaje się skazana na porażkę jako najmniejsza ze wszystkich, jednakże jeśli Państwo Zachodniofrankijskie popadnie w kłopoty władcy Bretanii mogą odegrać mało zaszczytną rolę grabarza na Zachodniofrankijskim truchle. Państwem, które jest skazane na pożarcie przez silniejszych sąsiadów jest Holandia, która co bardzo prawdopodobne łatwo padnie łupem wikingów, lub innych najeźdźców z północy kontynentu.

Italia

Półwysep Apeniński jest podzielony pomiędzy kilku poważnych graczy. Do najpoważniejszych graczy należą Lotaryngia, która wchodzi we włoski but od północy i kontrolujące południową część Półwyspu Cesarstwo Bizantyjskie, rządzone twardą ręką przez Basileus Bazyli Chromy. Oprócz Lotaryngii i Cesarstwa Bizantyjskiego na terenie Italii pewną rolę odgrywało jeszcze Państwo Papieskie, ograniczone jedynie do Rzymu. Wielką rolę w Italii odgrywała również Republika Wenecka. Oprócz nich funkcjonowały jeszcze Republika Amalfi i hrabstwo Kapui.

Bałkany

Podobnie jak w Italii na Bałkanach najpoważniejszym graczem było Cesarstwo Bizantyjskie, które kontrolowało nie tylko całą Grecję, ale także duży odcinek adriatyckiego wybrzeża. Oprócz Cesarstwa, potężnym państwem była również Bułgaria, która wespół z Cesarstwem dążyła do opanowania niezależnych państw na Błakanach. Te mniejsze, narażone na pożarcie przez Biznacjum i Bułgarię państwa, to Księstwo Chorwacji, Księstwo Slavonii i Księstwo Raszkijskie.

Europa Środkowa

Wzdłuż Bałtyku ciągnie się pas państw pogańskich. Idąc w głąb lądu nadal widoczne są liczne państwa pogańskie, wśród których najpotężniejszym jest pogańskie Królestwo Polskie, utworzone przez Piasta Dumnego. Nie licząc Polski do poważnych graczy można zaliczyć Królestwo Czeskie, które powstało w wyniku rozpadu Państwa Wielkomorawskiego. Na południu, pomiędzy Polskę i Czechy weszli Węgrzy, którzy skutecznie zapełnili powstałą w tym rejonie lukę. Wydaje się, że w kolejnych latach musi dojść do konfrontacji pomiędzy Polską, a Czechami. Oprócz tych państw istnieje jeszcze szereg niewielkich pogańskich państewek. Do najważniejszych należały państwa Pomorzan, Prusów, Litwinów i Żmudzinów.

Ruś Kijowska

Ruś podzielona i opanowana przez wikingów czeka na to co zrobią nadchodzący ze wschodu charzarzy, którzy powoli przygotowują się aby rozpocząć uderzenie na Ruś. Najpotężniejszym ruskim państwem, jest Konugardr, utworzony przez najeźdźców ze Skandynawii. Oprócz Konugardru, do ważniejszych państw można zaliczyć jeszcze Czernichów, i tereny opanowane przez plemię Radomiczów.

Azja Mniejsza

Zdecydowanie najpotężniejszym państwem Azji Mniejszej jest Cesarstwo Bizantyjskie. Oprócz tego istnieje jeszcze kilka mniejszych państewek, wśród których wymienić można Królestwo Gruzji, Księstwo Armenii, a także Emirat Colonei, Emirat Cylicji i Imperium Abbasydów. Cesarstwo Bizantyjskie, choć najpotężniejsze, to jednak jak do tej pory nie zdecydowało się wyparcie z Azji Mniejszej niewielkich arabskich Emiratów, opanowanych przez wyznawców Proroka. Być może, władcy Bizancjum liczą na porozumienie z innymi prawosławnymi państwami w regionie i wspólny atak na muzułmanów, ale wydaje się to mało prawdopodobne.

Ruś i Kaukaz

Podobnie jak na Rusi Kijowskiej, pierwsze skrzypce w regionie grają państwa powstałe w wyniku działalności wikingów. Na pierwsze miejsce wysuwa się zwłaszcza Królestwo Gardarik, na czele którego stoi Ruryk II Ryrykowicz. Oprócz tego na stepach ciągnących się nad Morzem Kaspijskimi i dalej na ziemiach kaukaskich najważniejsze są wielkie państwa koczowników – Chanat Kumański, Księstwo Jugra, Księstwo Bjarmii, Sułtanat Turkiestanu, Księstwo Kirgijskie, Księstwo Bolgharskie oraz Twer. Prawdę powiedziawszy trudno powiedzieć, kto odegra pierwsze skrzypce na Rusi i Kaukazie. Z jednej strony koczownicy i kaukascy górale coraz łakomiej spoglądają na ziemie ruskie, a z drugiej strony silne władztwa Wikingów powstałe na terenie Rusi, mogą być na tyle silne by powstrzymać najazdy koczowników i kaukazów.

Skandynawia

Poza największymi państwami, a więc Królestwem Danii, Królestwem Ostlandet, Księstwem Karelii, Królestwem Svirjod i ziemiami kontrolowanymi przez plemię Sami, w Skandynawii istnieją również mniejsze plemienne państewka Satakuntasów i Taviastianów. Wydaje się, że w ciągu kilku najbliższych lat „plankton” zostanie połknięty przez Księstwo Karelii, które zjednoczy wschodnią Skandynawię i zacznie coraz łapczywiej spoglądać na zachód.

Arabia i Afryka

Tereny opanowane przez Arabów. Najpotężniejszymi państwami są sułtanaty, które w najbliższym czasie najprawdopodobniej rzucą się do walki z niewiernymi w Cesarstwie Bizantyjskim, lub co mniej prawdopodobne ruszą w stronę Indii, gdzie funkcjonuje kilka lokalnych mocarstw. W Arabii i Afryce Północnej najpotężniejsze wydaje się państwo Abbasydów, choć konkurencja w postaci Haszymidów (Sułtanat Arabii), oraz Mukhtaridów (Sułtanat Afryki) również należą do silnych i mogą stanowić poważne zagrożenie dla chrześcijan za Morzem Śródziemnym. Znajdujące się nad Morzem Czerwonym Abisynia, Księstwo Alodii, Hrabstwo Kassala, Hayya, Suakin, Trinkitat, Aydhab, Nubia i Księstwo Makuri, powinny poważnie pomyśleć o zjednoczeniu inaczej mogą szybko paść łupem silniejszych państw występujących w tym regionie świata. Po drugiej stronie Afryki tradycyjnie – nic ciekawego.

Indie

Indie jakie są każdy widzi. Jakoś nie bardzo jest na co popatrzeć – w sumie od początku gry niewiele się zmieniło. Jeśli kogoś interesuje pełna lista państw w tym rejonie, to owszem nie widzę problemu w jej stworzeniu, ale póki co nie wydaje mi się to sensowne. Intrygujący wydaje się fakt, że granice w tej części świata nie uległy praktycznie żadnym zmianom od momentu rozpoczęcia przeze mnie gry. Ciekawe, prawda?
Kliknij aby rozwinąć...

@Moskalu: nie wiem jakie są moje plany. Pożyjemy zobaczymy.

PIAJR · 31 Maj 2014

Siemowit I

Obejmując tron w ostatnich dniach 903 roku, Siemowit I syn Piasta doskonale rozumiał, że w najbliższym czasie czekają go trudne decyzje. Nowy król, zamierzał wzorem swojego ojca rozpocząć walkę o uzyskanie kolejnych ziem, które pozwoliłby na zapewnienie odpowiedniego spadku trzem synom. Doradcy Siemowita namawiali go aby rozpoczął walki o przyłączenie do Królestwa Polskiego ziem ruskich, których przyłączenie pozwoliłoby na stworzenie silnego państwa, zdolnego do odparcia najazdu chrześcijan, których coraz bardziej obawiano się w Gnieźnie. Ruś była wówczas podzielona i jej podbój nie powinien nastręczać większych trudności. Siemowit zdecydował się, iż na „pierwszy ogień” pójdą ziemie kontrolowane jeszcze przez plemię Lędzian, którzy po przegranej wojnie z Piastem wciąż utrzymywali kontrolę nad Brześciem. Stojący na czele Lędzian, wielki wódz Lechosław, pamiętał dobrze walki z ojcem Siemowita. Jednak, gdy polski władca zaoferował mu pokojowe rozszerzenie granic Królestwa Polskiego, odmówił, co musiało zakończyć się interwencją zbrojną. Wyczulony na punkcie swojego dobrego imienia Siemowit nie zamierzał pozwolić, aby Ruś, którą zamierzał przyłączyć do Polski sprzeciwiała się jego woli. Wojna przeciwko Lechosławowi rozpoczęła się w maju 904 roku, i stanowiła pokaz siły w wykonaniu Siemowita, który zażądał, aby wszyscy jego wasale wystawili jak najliczniejsze poczty. Koncentracja oddziałów zakończyła się dopiero w sierpniu. Zwłoka była spowodowana nie tylko niechęcią wasali wobec władcy, ale również chęcią wyrażenia sprzeciwu wobec zaplanowanego przez Siemowita ograniczenia praw możnych.

W listopadzie 904 r., wojska króla zakończyły wreszcie pościg za wojskami Lechosława, które zostały otoczone pod Chełem, i rozbite w krwawej bitwie. Polacy otoczyli Lędzian i długo ostrzeliwali ich z łuków, a gdy gros sił nieprzyjaciela padł, król osobiście rozpoczął uderzenie na szeregi Lędzian, którzy szybko załamali się pod impetem polskiego natarcia. Po bitwie nieliczni ocalali wycofali się pod Kobryń. W ślad za nimi postępowały jednak podjazdy Siemowita, które rozbiły wojska Lędzian w grudniu, pod grodem Kobryń. Wojna przerodziła się w monotonne oblężenia kolejnych twierdz kontrolowanych przez ludzi Lechosława. Pierwszym silnie bronionym grodem był Brześć. Jego obrońcy wydawali się bardzo zdeterminowani i zaciekli. Zapewne duży wpływ na ich chęć do walki miał fakt iż obroną grodu kierował sam Lechosław.

Brześć wpadł w ręce Siemowita dopiero we wrześniu 905 roku. Po zdobyciu grodu, całą jego załogę ustawiono wzdłuż wałów, a następnie posłano do Gniezna. Gdy obrońcy Brześcia przybyli do Gniezna, Siemowit zdecydował się na wcielenie części z nich do załogi polskiej stolicy, resztę zaś odesłano do Poznania, gdzie pozostali jeńcy zostali straceni. Wojska króla, po zdobyciu stolicy Lędzian rozpoczęły oblężenie kolejnego grodu – tym razem był to Kobryń. Grodu broniły zdecydowanie mniejsze siły, niż miało to miejsce w przypadku Brześcia. Mimo tego obrona grodu była równie zaciekła jak obrona stolicy.

Mimo tego, Kobryń nie bronił się zbyt długo. Co prawda obrońcy miasta odparli pierwszy szturm, po którym Siemowit nakazał rozpoczęcie oblężenia, ale już po kilku tygodniach chętnie przystali na możliwość zakończenia walki i zajęcia Kobrynia przez załogę Siemowita. Wojna dobiegła końca – Lechosław nie mógł dalej stawiać oporu i na początku grudnia 905 r., uznał zwierzchnictwo polskiego króla.

Kolejne lata upływały spokojnie. Król zbierał siły do kolejnego najazdu na Ruś, którego celem, tak jak poprzednio miało być przyłączenie nowych ziem. Tym razem, na celowniku Siemowita, były ziemie kontrolowane przez Wikingów. W przypadku zwycięstwa, w ręce władcy Królestwa Polskiego mogła wpaść reszta ziemi wołyńskiej, która jak do tej pory była podzielona. Przygotowania do wojny wymagały jednak czasu. Dlatego też Siemowit I zdecydował się na rozwiązanie pilnych spraw Królestwa Polskiego. Jedną z nich była kwestia sukcesji i ewentualnego podziału ziem wchodzących w skład domeny królewskiej. W przypadku śmierci Siemowita I, nowym królem miał zostać pierworodny Siemowit II, zaś ziemie miały zostać podzielone pomiędzy Mirosława i Gierolta. Stało się jednak inaczej. Na początku stycznia 909 roku, książę Mirosław zmarł w niewyjaśnionych okolicznościach. W Gnieźnie szeptano o zamachu – potwierdzać to miało choćby zniknięcie pokaźnej sumy z królewskiego skarbca, jednakże jednoznacznych dowodów wskazujących na udział Siemowita w śmierci syna nie było.

Siemowit I był wielkim orędownikiem swojego pierworodnego syna, któremu powierzył wychowanie najmłodszego Gierolta. Przebywając w otoczeniu swojego starszego brata Gierolt wielokrotnie był świadkiem wielu zachowań brata, które jednoznacznie wskazywały iż, ten zamierza go zabić. Ostatecznie w maju 910 roku, Siemowit II doprowadził do końca spisek, w wyniku którego Gierolt zginął, i pozostawił najstarszemu synowi króla wolną drogę do przejęcia korony polskiej.

Tymczasem w Polsce po raz kolejny pojawili się przedstawiciele nowej religii. Królowa czeska Ryksa wysłała do Polski swojego osobistego kapelana, biskupa Ctriada. Król Siemowit I doskonale wiedział, że jeżeli podejmie jakieś wrogie kroki wobec Czecha, może spotkać go atak ze strony Królestwa Czech. Siemowit zdecydował się więc pozwolić biskupowi Ctriadowi na głoszenie Ewangelii. Król liczył, że podobnie jak to miało miejsce za czasów jego ojca, Piasta, biskupowi nie uda się doprowadzić do jakiś poważniejszych zmian w państwie polskim.

Jednakże już wkrótce, na polskim dworze zaczęli pojawiać się pierwsi miejscowi wyznawcy katolicyzmu, nawróceni na nową wiarę przez biskupa Ctriada. Pierwszym nawróconym na nową wiarę był burmistrz Radziejowa Lambert. Król natychmiast po tym, jak zarządca grodu Radziejów przyjął chrzest, wezwał do siebie biskupa i osobiście zezwolił mu na dalsze nauczanie. Wywołało to wielkie zdziwienie na polskim dworze.

Kilka tygodni później nawrócenie przeżyła synowa króla, żona księcia Siemowita. Król również i wówczas nie podjął żadnych kroków, które mogły doprowadzić do usunięcia czeskiego biskupa z Gniezna. Również, książę Siemowit nie podjął żadnych kroków w obronie starej religii.

W listopadzie na dworze gnieźnieńskim doszło do kolejnego nawrócenia. Chrześcijaństwo zataczało coraz szersze kręgi. Tym razem jednak sprawa stała się naprawdę poważna, gdyż chrzest przyjęła najmłodsza, przyrodnia siostra króla, księżna Adelajda. Również i po tym, król nie zdecydował się na wydalenie czeskiego biskupa z kraju.

W styczniu 917 r., miało miejsce niezwykle radosne wydarzenie w dziejach rodu Piastów. Na świat przyszedł pierwszy syn księcia Siemowita i chrześcijanki Adelajdy. Dziecku nadano imię, które miało upamiętnić jego ojca i dziada – trzeci w historii rodu Piastów Siemowit choć nie został ochrzczony, to jednak dla możnych z otoczenia króla był bardziej katolikiem niż prawowitym wyznawcą starych bogów. Wyznanie matki dziecka nie przysporzyło sympatyków młodemu księciu, jednakże słowo dziadka, który nakazał oficjalne uznanie swojego wnuka za pełnoprawnego członka dynastii wciąż było prawem dla polskich możnych.

Po serii nawróceń w najbliższym otoczeniu króla Siemowita I, przyszła kolej również na władcę. Siemowit, choć początkowo zdecydowanie odmawiał przyjęcia religii Chrystusa to jednak we wrześniu 917 roku ostatecznie przyjął chrzest. Była to decyzja pod wieloma względami polityczna, jednakże nie można również wykluczyć możliwości realnego nawrócenia. Sukces nowej religii był całkowity. W ciągu zaledwie kilkunastu miesięcy katolicyzm zadomowił się na Kujawach i w Wielkopolsce. Wielu poddanych Siemowita poszło za przykładem króla i przyjęło nową religię.

W 924 r., król Siemowit podjął decyzję o udaniu się na pielgrzymkę, co było wielkim wydarzeniem nie tylko dla samego nawróconego na katolicyzm króla, ale także dla całego państwa. Król zdecydował się udać do najważniejszych miejsc chrześcijaństwa – Rzymu i Jerozolimy. Była to długa i niebezpieczna podróż, jednakże Siemowit był pewien, że będzie to lepsza decyzja niż podróż do miejsc świętych na zachodzie. Król zdecydował, że w pierwszej kolejności odwiedzi Rzym, aby oddać hołd szczątkom apostołów i ucałować pierścień następcy Świętego Piotra na ziemi.

Po kilku tygodniach Siemowit dotarł do Rzymu. Miasto zrobiło na nim wielkie wrażenie, natychmiast po przybyciu do Wiecznego Miasta, z króla zeszło całe zmęczenie i wyczerpanie jakie towarzyszyło mu podczas drogi do Rzymu. Król spotkał się z papieżem, który przyjął go podczas osobistej audiencji. Spotkanie z biskupem Rzymu trwało jednak zaledwie kilkanaście minut.
Przez kilka kolejnych dni, król przebywał w Rzymie, gdzie oddawał się modlitwie i religijnemu uniesieniu. Siemowit opowiadał, że dopiero teraz czuje się prawdziwie spełniony, nie tylko jako katolik, ale również jako człowiek. Być może dopiero teraz zdołał poradzić sobie z dręczącymi go demonami przeszłości – odpowiedzialnością za śmierć brata, zorganizowaniem zamachu na życie jednego z synów.

Pod koniec roku, król po trudnej drodze powrócił do kraju, gdzie ponownie stanął u steru państwa. Podróż do położonego daleko od Polski Rzymu przysporzyła Siemowitowi wielu sympatyków, głównie wyznawców katolicyzmu, którzy po powrocie króla do Polski uznali go za wybitnego, prawdziwie katolickiego władcę. Pomimo wcześniejszych planów, zakładających również pielgrzymkę do Ziemi Świętej, król nie zdecydował się na kontynuowanie maszerowania pielgrzymkowym szlakiem. Do pozostania w kraju zmusiły go sprawy najwyższej wagi, których nie można było zlekceważyć.

Choć w kraju panował pokój, to jednak nie mógł on trwać wiecznie. W 929 roku, poganie z Brandenburgii wypowiedzieli wojnę Siemowitowi I Wyznawcy, który teraz musiał stanąć w obronie swoje religii i rozbić wojska pogan w bitwie, która miała zadecydować o przyszłości Królestwa Polskiego. Przez ostatnie lata trwało wielkie oszczędzanie – w skarbcu było dość złota, aby w razie złej sytuacji na linii walk zatrudnić oddziały najemne.

W styczniu 930 roku zakończyła się koncentracja wojsk Siemowita, do którego dołączyło jeszcze ok. 3 tysięcy Pieczyngów, zatrudnionych na kontrakcie najemniczym. Wojska te skoncentrowały się na Kujawach, skąd pomaszerowały pod Poznań, gdzie miało dojść do pierwszej poważnej bitwy pomiędzy wojskami polskimi, a siłami pogan. Wojska nieprzyjaciela wycofały się pod Gniezno, gdzie zostały doścignięte przez oddziały Siemowita. Bitwa przyniosła Polakom wielki sukces, jednakże wielu zbrojnych z Brandenburgii zdołało wydostać się spod polskich mieczy i przedostać się na Kujawy. Walki na Kujawach miały zadecydować o przebiegu pierwszej wojny w obronie religii i katolicyzmu. Niestety walki na Kujawach zakończyły się porażką wojsk polskich, które poniosły porażkę w bitwie pod Radziejowem. We wrześniu Polacy zaatakowali po raz kolejny wojska pogan zgromadzone pod Poznaniem. Niestety, również i tym razem szczęście było po stronie pogan. Polacy wycofywali się pokonani, lecz nie złamani. Należało rozpocząć formowanie kolejnej armii. Przedstawiciele Siemowita I zwrócili się do papieża o przysłanie subsydiów na kontynuowanie wojny.

Okazało się to jednak nie potrzebne. W kolejnej bitwie pod Czarnkowem to wojska Siemowita zdołały pokonać przeciwnika i zmusić go do ucieczki. Król po bitwie rozkazał, aby wszyscy zbrojni, którzy przeżyli bitwę przyjęli chrzest – jeśli jeszcze tego nie zrobili, i wzięli udział w nabożeństwie dziękczynnym do świętego Jana Apostoła, za pośrednictwem którego król modlił się o zwycięstwo w nadchodzącym boju.

Rozpoczęło się polowanie na oddziały nieprzyjaciela, które ścigano przez kolejne dwa lata. Wreszcie na początku 932 r., doszło do kolejnej walnej bitwy, zakończonej zwycięstwem Polaków. Niestety, tym razem zwycięstwo miało gorzki smak – w obozie, w wyniku jakiejś paskudnej choroby, zmarł król Siemowit I. Gdy tylko złe wieści dotarły do Gniezna, w stolicy zapanowała konsternacja. Nowym władcą został jedyny żyjący syn władcy, który rozpoczął samodzielne rządy jako Siemowit II.
Kliknij aby rozwinąć...

Cóż, wprawdzie liczyłem na jakiegoś małego spam posta od wczoraj, ale jak nie ma to nie ma

PIAJR · 2 Czerwiec 2014

Siemowit II

Obejmując tron Królestwa Polskiego Siemowit znalazł się w szczególnie trudnej sytuacji. Wojna toczona przeciwko poganom z Brandenbrugii toczyła się nie pomyślnie i wszystko wskazywało iż będzie ciągnęła się jeszcze przez kolejne lata. Wojska polskie, choć zdołały odnieść kilka godnych uwagi zwycięstw na pogańskimi agresorami, to jednak wciąż nie potrafiły całkowicie rozbić wrogich armii. Zmiany w tym stanie rzeczy miały przynieść bitwy stoczone w pierwszych miesiącach panowania Siemowita II na Pomorzu. Pierwszą wielką bitwą, w dodatku zwycięską dla Polaków była bitwa o Wolin podczas której poległ król Siemowit I Wyznawca. W jej wyniku zniszczone zostały główne siły nieprzyjaciela, jednakże wygrana w bitwie nie oznaczała jeszcze zwycięstwa w wojnie, gdyż na południu, w pobliżu Brenaburga powstała kolejna silna armia pogan. Nieprzyjaciel dysponował wciąż ponad ośmioma setkami zbrojnych, którzy stanowili poważne zagrożenie dla armii polskiej, która wycofała się pod Szczecin, gdzie do wojska dołączył król Siemowit II. Władca zdecydował się pomaszerować w ślad za idącymi pod Poznań Brennaburczykami. Po drodze polskie podjazdy atakowały straże tylnie pogan, którzy w obawie przed walką z siłami głównymi uciekali pod Brennaburg, gdzie na początku lipca 932 roku, doszło do bitwy pomiędzy pozostałymi oddziałami pogan, a wojskami polskimi. Bitwa od samego początku układała się po myśli króla Siemowita II, którego armia zdołała nie tylko okrążyć pogan, ale także zmusić ich do walki. Poganie bronili się dzielnie, nie byli jednak w stanie oprzeć się liczniejszym i lepiej wyszkolonym wojskom polskim. Dużą rolę odgrywał również fakt, że w polskich szeregach liczną grupę walczących stanowili konni Pieczyngowie, zatrudnieni jeszcze przez Siemowita I. To właśnie najemni żołnierze zatrudnieni przez polskiego władcę, wspierani przez oddziały jazdy z ziemi łęczyckiej zdołały jako pierwsze przebić się do centrum obozu wroga i pojmać jednego z najważniejszych wodzów wroga – wodza Dyminian, Miłosława.

W październiku 932 roku doszło do kolejnej bitwy pod Czarnkowem, w wyniku której oddziały polskie zdołały ostatecznie rozbić armię pogan. W tej sytuacji należało rozpocząć oblężenia grodów nieprzyjaciela, których upadek miał oznaczać koniec wojny. Marsz na ziemie pogańskie należało rozpocząć czym prędzej jeszcze przed pojawieniem się pierwszych śniegów. Jak wspominał ówczesnych kronikarz:

„Rychło po czarnkowskiej wiktorii, gdzie wojska Siemowita pobiły połabskich pogan, przez samego Świętosława Lwie Serce prowadzonych, ruszył król wraz z całą swoją potęgą na Szczecin. Gród ten był zaś silny, i trzeba było wielu dni, aby padł. Rzekł wtedy Siemowit do swoich przybocznych:
- Wezwijcie biskupów i kapłanów i niech odprawiają co dzień w Gnieźnie, Poznaniu, Kaliszu, Sandomierzu, Płocku i innych grodach, miastach i zamkach naszego królestwa msze w intencji rychłego upadku Szczecina.”

Rok 933 rozpoczął się szczególnie. Książę Siemowit III wstąpił w wiek „sprawny” i zgodnie z przyjętymi zwyczajami można było rozpocząć przygotowania do zorganizowania ślubu następcy tronu. Kandydatek na żonę nie brakowało. Siemowit III nie był tak szpetny jak jego ojciec, miał też wiele pozytywnych cech. Zapowiadał się jako dobry władca. Królowi zależało jednak na tym, aby jego synowa była kobietą o odpowiedniej pozycji społecznej. Ostatecznie wybór padł na niemiecką szlachciankę Konstancję von Este. Tym co zadecydowało o zawarciu takiego mariażu były wspaniałe umiejętności Konstancji, o której mówiono iż jest obdarzona dotknięciem Midasa. Król zaś planował uderzenie na Księstwo Halickie i przyłączenie do Królestwa Polskiego nowych ziem, na co potrzeba było odpowiedniej ilości gotówki.

Tymczasem wojna z poganami z Brandenburgii i Dymina dobiegła końca. Ostatnim aktem wojny była zwycięska bitwa pod Havelbergiem, gdzie wojska prowadzone przez zwolnionego z niewoli wodza Miłosława zostały całkowicie rozbite przez Polaków. Najazd pogan został ostatecznie odparty, zaś Świętosław Lwie Serce został zmuszony do zapłacenia Siemowitow II kontrybucji za zniszczenia wojenne. Oddajmy ponownie głos autorowi „Kroniki o czynach Siemowitów”:

„I przybyli go Gniezna posłowie Świętosława zwanego Lwim Sercem, gdyż nigdy nie uciekał przed swymi wrogami, i nawet gdy źle się działo, pozostawał na polu walki. Posłowali zaś wódz Miłosław z Dymina, który do tej pory był w Gnieźnie jako braniec wojenny trzymany. I padli na twarz przed polskim królem i złożyli mu kontrybucję”.

Wojna nie oznaczała jednak końca królewskich problemów. W sierpniu 934 roku, Ojciec Święty Teodor II wysłał na polski tron swojego emisariusza, który zgłosił oficjalny protest wynikający z faktu iż wśród królewskich doradców wciąż znajdowali się przedstawiciele starej wiary, wyznający wciąż wierzenia pogańskiej. Chodziło o władcę ziemi sądeckiej, wódz Nadbor z rodu Lechowiczów. Papież nalegał na znalezienie jakiegoś wyjścia z zaistniałej sytuacji. Jednym z możliwych rozwiązań problemu miało być aresztowanie Nadbora, który następnie zostałby ochrzczony. Istniała również możliwość odrzucenia propozycji papieża, byłby to jednak poważny afront ze strony polskiego króla. Siemowit II zdecydował, że Nadbor zostanie osadzony w gnieźnieńskich lochach i jeśli przyjmie chrzest to zostanie zwolniony i przywrócony do dawnych urzędów. W więzieniu Nadbor szybko odrzucił dawne wierzenia. Nic dziwnego – lochy królewskie nie należały do najprzyjemniejszych miejsc w stolicy polskiego państwa, zaś Nadbor nie należał do ludzi, którzy lubią się umartwiać.

W 937 roku, na świat przyszła pierwsza córka księcia Siemowita III i jego żony Konstancji. Dziecku nadano imię Aldona, i wraz z matką wysłano do Poznania, gdzie trwały prace nad
rozbudową tamtejszych fortyfikacji. Nad przebiegiem prac czuwał książę Siemowit III, który sprawował wówczas urząd wojewody.

W maju tego samego roku, nadarzyła się okazja aresztowania jednego z przedstawicieli arystokracji królestwa. Sprawujący urząd królewskiego ekonoma Wojuta, władca ziemi Czerskiej zaczął podejmować kroki, których celem było uzyskanie praw do tytułu władcy Mazowsza. Choć Królestwo Polskie istniało już od dłuższego czasu, to jednak lokalne antagonizmy wciąż były silne. Niestety, kilka miesięcy później należało przerwać przygotowania do aresztowania Wojuty. Pojawiły się zdecydowanie poważniejsze sprawy, które należało jak najszybciej dokończyć. W wyniku choroby zmarła księżna Konstancja von Este, żona księcia Siemowita III. W przypadku gdyby para książęca spłodziła męskiego potomka nie byłoby problemu – ślub nie byłby konieczny. Niestety, jedynym dzieckiem książęcej pary była córka. W tej sytuacji należało pomyśleć o kolejnym ślubie. Nową wybranką Siemowita III była siedemnastoletnia księżniczka bułgarska Stojanka.

Na początku 938 roku wreszcie aresztowany został Wojuta z Czerska. Pośpiesznie aresztowany przez ludzi króla został w tajemnicy przed innymi możnymi przewieziony do Gniezna, gdzie król osobiście wrzucił go do jednej z najgłębszych cel w zamkowych lochach. Następnym krokiem było wyznaczenie nowego skarbnika. Wybór króla padł na Nadobra z Sącza, który choć również nie należał do sympatyków monarchii to jednak można było liczyć na jego uczciwość wobec skarbu.W 940 roku na świat przyszła druga córka księcia Siemowita III. Pierwsze dziecko z drugiego małżeństwa również nie było płci męskiej, co stanowiło poważny problem dla monarchii piastowskiej. Dziecku nadano imię Judyta. Urodzona w grudniu druga córka księcia wraz z matką zostały wysłane do Gniezna.

Kolejny rok przyniósł szczególnie ważne odkrycie. Działająca na terenie Królestwa Czech siatka szpiegów opłacana przez Siemowita II zdołała ustalić iż jeden z czeskich możnych ma, specyficzne preferencje seksualne. Homoseksualizm nie był dobrze widziany na czeskim dworze. Król zdecydował się wykorzystać zdobyte materiały. Polacy zaczęli szantażować Czecha, który w zamian za zachowanie jego sekretu w tajemnicy zaczął wypełniać polecenia agentów Siemowita II.

W pierwszych dniach 947 roku, medycy zajmujący się zapewnieniem odpowiedniej opieki medycznej Siemowitowi II dostrzegli iż jest ona naznaczony stygmatami. Rany, które powstały samorzutnie na rękach i nogach króla przypominały ślady po gwoździach. Do wyjaśnienia sprawy przystąpili również polscy biskupi, którzy jednogłośnie uznali iż jest to znak, że na króla spadł szczególny dar od Boga.

Stygmaty króla uznano za znak. W 948 roku, Czechy rozpoczęły wojnę z Królestwem Bawarii. Królestwo Czech kontrolowało ziemię Krakowską, oraz Śląsk, które w myśl prawa powinny stanowić część Królestwa Polskiego. Siemowit II nie chciał dłużej zwlekać. Od samego początku swojego panowania zamierzał podjąć kroki, które doprowadziłyby do przyłączenia kolejnych ziem do Polski. Wreszcie pojawił się odpowiedni moment na rozpoczęcie wojny. W czerwcu 948 roku, Siemowit II wypowiedział wojnę królowi czeskiemu Rajmundowi I. Celem wojny było przyłączenie do Królestwa Polskiego Krakowa. Przełomowym momentem wojny polsko-czeskiej była stoczona 29 marca 950 roku, bitwa pod Brzeskiem, gdzie wojska polskie zdołały rozbić oddziały czeskie. Nieprzyjaciel poniósł ciężkie straty, jednakże wciąż stanowił poważne zagrożenie dla wojsk polskich, których dowódcy postanowili ruszyć w ślad za rozbitymi wojskami króla Czech.

Również kolejna bitwa pod Przełęczą Jabłonkowską zakończyła się poważnym zwycięstwem Polaków. Król zdecydował, że należy kontynuować pościg za rozbitymi oddziałami nieprzyjaciela i kontynuować pościg. Co prawda dalsze wchodzenie w głąb państwa czeskiego nie należało do najbezpieczniejszych, ale władca zamierzał raz na zawsze rozbić wojska czeskie. W maju 950 roku, oddziały polskie dotarły w ślad za uciekającymi Czechami pod Opole, gdzie doszło do kolejnej bitwy, która również zakończyła się wielką wiktorią Polaków. Zabitych Czechów było ponad dziewięciuset. Polacy aby złamać morale przeciwnika, wszystkim poległym zbrojnym Czechom ucięto głowy, a następnie posłano królowi Rajmundowi. Ja wspomina cytowany wcześniej autor kroniki:

„I odesłali Rajmundowi głowy jego zbrojnych, którzy polegli pod Opolem. I powiedział Siemowit:
- Niechaj zabierze Rajmund to co do mnie posłał, aby wiedział, iż polski król odbiera ziemie, które zgodnie z prawem boskim i ludzkim do niego należą.
I powiedzieli posłowie Siemowita do króla Rajmunda:
- To są ludzie, którzy przeciwko nam wystąpili w walce o Kraków, który należał do naszych przodków i do przodków ich przodków, których zdradliwi Morawianie podstępem podbili”.

Wojna zakończyła się w lipcu 950 roku, gdy Rajmund sam zaproponował polskiemu władcy zawarcie pokoju, na bardzo korzystnych dla polskiego władcy warunkach. Kraków i jego kasztelan mieli odtąd podlegać władzy polskiego króla. Wojska najemne opłacone przez polskiego króla, które wzięły udział w wojnie miały zostać czym prędzej wycofane z ziem czeskich. Opłacenie najemników nie było nowym pomysłem. Król często zatrudniał wojska najemne, które wspierały oddziały wasali i siły powołane z domeny króla. Zwycięstwo w wojnie przeciwko Czechom było dopiero pierwszą wspaniałą wiadomością, jaka uradowała serce króla w 952 roku, pod koniec października na świat przyszedł pierwszy syn księcia Siemowita III, który w przypadku śmierci ojca mógł objąć tron królestwa polskiego. Dziecku na pamiątkę ojca, dziadka i pradziadka nadano imię Siemowit. Tymczasem w lipcu 953 roku, zmarła żona króla. Siemowit II nie zdecydował się jednak na zawarcie kolejnego małżeństwa. Dlaczego? Trudno powiedzieć. Wydaje się jednak, że Siemowitowi nie zależało na wzmacnianiu swojej pozycji w kraju. Jako kawaler mógł bowiem liczyć, że w przyszłości przedstawicielka któregoś z najważniejszych rodów zostanie jego żoną.

Była to już jednak ostatnia decyzja o znaczeniu politycznym podjęta przez króla Siemowita II, który zmarł 17 października 955 roku. Nowym królem został książę Siemowit III.
Kliknij aby rozwinąć...

@Medievista: Prawdę powiedziawszy nie wiem. Wydaje mi się, że wszystkiemu winny dobry dowódca pogan, bo inaczej to i potem by nie zwyciężali. Prawdę mówiąc to była pierwsza wojna podczas której zwątpiłem.
@ers: Łaski, że tak obrazowo powiem Siemowitek nie robił. Poza tym, kto by nie chciał zegarka i roweru na komunie dostać, no prośba.
@cobran: możliwe, że to zadecydowało, choć pewności jak już mówiłem nie mam.

PIAJR · 5 Czerwiec 2014

Siemowit III

Obejmując tron polski król Siemowit III pragnął rozszerzyć zasięg polskich granic. Sposobów i kierunków ekspansji było wiele. Z jednej strony należało rozpocząć walki o Śląsk i Cieszyn, które w myśl przepisów prawa miały należeć do Królestwa Polskiego. Oprócz tego, władcy Polski od lat marzyli o przyłączeniu do Polski reszty ziem wołyńskich. Na dodatek Królestwo Polskie było otoczone przez państwa pogańskie, które można było bez większych trudności zaatakować. W tej sytuacji Siemowit III zdecydował się odłożyć, przynajmniej na razie, kwestię Wołynia, i skupić się na przyłączeniu do Królestwa Polskiego ziem kontrolowanych przez pogańskich Prusów.

Sytuację wewnętrzną kraju skomplikował jednak ruch opozycyjny wobec monarchii. Przyczyny jego istnienia były różnorakie. Z jednej strony niektórzy możni dążyli do obniżenia autorytetu korony, a z drugiej do uzyskania różnych tytułów, które w swoim ręku zachowywał król. Jednym z przedstawicieli tego drugiego nurtu był kasztelan krakowski, niejaki Bożydar. Z pochodzenia Czech, dążył do uzyskania kontroli nad Małopolską jako książę. Król nie chciał wyrazić zgody na tego rodzaju praktyki i gdy tylko nadarzyła się odpowiednia możliwość nakazał aresztowanie krakowskiego kasztelana. Niestety ludzie króla wyznaczeni do aresztowania krakowskiego kasztelana, najdelikatniej mówiąc zawalili sprawę. Pomimo podjęcia szczególnych środków ostrożności, oddział straży przybocznej Bożydara zdołał rozbroić ludzi Siemowita III i umożliwił Czechowi przejęcie kontroli nad Krakowem. Resztki królewskiego garnizonu zostały wymordowane, zaś ludzie Bożydara obsadzili mury. Rozpoczęła się wojna domowa, której król za wszelką cenę chciał uniknąć. Natychmiast rozpoczęła się koncentracja polskich wojsk, które natychmiast pomaszerowały pod Kraków, aby raz na zawsze rozwiązać problem powstania.

Jakby tego było mało na początku marca 956 roku wybuchło kolejne powstanie, tym razem pogańskie. Celem powstańców, którzy działali na szczęście w zupełnym oderwaniu od wojsk kasztelana krakowskiego Bożydara, było wybicie się na niepodległość i przywrócenie starej religii, która wciąż była bardzo popularna wśród chłopstwa i niektórych mniej znaczących wasali Siemowita III.

Pierwszym krokiem było uderzenie na wojska pogańskich rebeliantów. Decyzja ta przyszła królowi o tyle łatwo, że początkowo rebelianci odwalili „kawał dobrej roboty”, gdyż ich wojska rozbiły oddziały prowadzone przez kasztelana Bożydara. W tej sytuacji bitwa pod Kaliszem, która miała miejsce 16 kwietnia 956 roku była dla króla Siemowita III połączeniem przyjemnego z pożytecznym. Wojska króla spadły na wojska pogan, którzy przegrupowywali się po bitwie z Bożydarem, w wyniku której wojska krakowskie zostały niemalże całkowicie wyrżnięte. Teraz ten smutny los spotkał pogan, którzy zostali rozbici w puch. Nieliczne niedobitki nie stanowiły już problemu dla wojsk króla, który zdecydował się czekać na kolejną bitwę pomiędzy poganami, a powstańcami z Krakowa.

9 maja 956 roku, wojska prowadzone przez samego Siemowita III uderzyły na oddziały Bożydara, które próbowały złapać oddech, w pobliżu Poznania. Bitwa zakończyła się kolejną krwawą łaźnią. Nic dziwnego. Wojska króla liczyły ponad dwa tysiące zbrojnych, podczas gdy siły nieprzyjaciela nie miały nawet trzystu zbrojnych. Po bitwie pod Poznaniem oddziały króla pośpieszyły ponownie w stronę Kalisza, gdzie zamierzano przechwycić oddziały pogan i ostatecznie je rozbić. Stało się jednak inaczej. Poganie uszli na północ, na ziemię kujawską, gdzie zostali ostatecznie doścignięci przez wojska polskie i całkowicie rozbite.
Powstanie pogan zakończyło się całkowitą klęską nieprzyjaciela. Dowódca powstania pogan, niejaki Jacek, wcześniej wysoko postawiony dowódca w załodze grodu kaliskiego, został pojmany i przewieziony do Gniezna. Początkowo król zamierzał wykorzystać pojmanego Jacka w charakterze odstraszającego przykładu, jednakże ostatecznie pod wpływem kapelana królewskiego, biskupa koprzywnickiego Czyrzniecha, zdecydował się darować życie przywódcy pogańskiego powstania. Zapadła decyzja o przymusowym chrzcie Jacka i powierzeniu mu różnych funkcji dworskich. Tymczasem należało zakończyć walkę z powstańcami krakowskimi. Po zniszczeniu armii Bożydara, należało jeszcze opanować Kraków, i okoliczne grody. Upadek twierdz kontrolowanych przez Bożydara oznaczałoby ostateczny upadek jego powstania i zmusiłoby Bożydara do przyjęcia narzuconych przez polskiego króla warunków pokoju. Było oczywiste, że warunki te będą szczególnie ciężkie – chodziło o odpowiedni przykład, i co najważniejsze – potwierdzenie siły polskiego władcy.

Wojna dobiegła końca w kwietniu 957 roku. Kasztelan Bożydar zdecydował się zakończyć walkę przeciwko królowi i nie ciągnąć dalej niepotrzebnej wojny – opanowany został bowiem Kraków. Armia, w której Bożydar upatrywał szansy na zwycięstwo została już wcześniej rozbita. Dalsze kontynuowanie walki nie miało sensu. Co więcej wielu członków rodziny Bożydara zostało podczas oblężenie Krakowa pojmanych i osadzonych w gnieźnieńskich lochach. Bożydar kapitulował na warunkach szczególnie korzystnych dla Siemowita III. Zbuntowany kasztelan został osadzony w Krakowie, i zmuszony do zapłacenia niewielkiej kontrybucji wojennej.

Kilka tygodni po upadku powstania, na początku lipca 957 roku, do Gniezna przybyli przedstawiciele specyficznej grupy religijnej, funkcjonującej w ramach Kościoła Katolickiego – mnisi z opactwa w Cluny. Tzw., reforma kluniacka miała doprowadzić do przemian w kościele i powrotu do religijnego ducha z czasów pierwszych chrześcijan, a także wyeliminowanie wszelkiego rodzaju patologii, jakie przez lata pojawiły się w Kościele Katolickim. Siemowit III zdecydował się udzielić wsparcia finansowego mnichom z Cluny, co zyskało mu sympatię tamtejszego biskupa. W 959 roku, w ostatnich dniach lipca na świat przyszła kolejna córka króla i królowej Stojanki. Dziecku nadano imię Łucja. Niemal natychmiast po narodzinach, Siemowit III zawarł porozumienie z królem czeskim Rajmundem I, dotyczący małżeństwa pomiędzy najstarszym synem czeskiego władcy i księżniczką Łucją. Biorąc pod uwagę iż następca Rajmunda był najdelikatniej mówiąc lekko opóźniony, była to szczególna zagrywka. Siemowitowi III chodziło o to, aby polska dynastia zdobyła prawa do czeskiego tronu i w miarę sprawnie przejęła władzę w Czechach.
Pod koniec listopada 959 roku, udało się zrealizować kolejny cel królewskiej polityki. Kanclerz Imram, wysoki wódz plemienia Lędzian, po wielu zabiegach zdołał wreszcie zdobyć dokumenty pozwalające na zgłoszenie pretensji do ziemi toruńskiej, kontrolowanej przez pogańskich Prusów. Teraz należało rozpocząć starania o kolejne ziemie, kontrolowane przez Prusów – nic więc dziwnego, że Siemowit III rozkazał aby Imram rozpoczął teraz podobną pracę w pobliżu Ostródy, na którą również ostrzyli sobie zęby polscy władcy. Wkrótce potem Imramowi udało się pozyskać również prawa do ziemi ostródzkiej. Należało wstrzymać się jeszcze z podejmowaniem agresywnych kroków przeciwko Prusom. Król liczył, że w najbliższym czasie jego ambitnemu i pracowitemu kanclerzowi uda się pozyskać jeszcze kilka dokumentów pozwalających na wysuwanie roszczeń do kolejnych posiadłości ziemskich.

Koniec oczekiwania na kolejny sukces nastąpił w marcu 964 roku. Król Siemowit III rozkazał swoim posłom, aby poinformowali Wodza Prusów Bodo Okrutnego, iż Polska rusza aby odzyskać należne jej ziemie – ostródzką, i toruńską. Natychmiast nastąpiła koncentracja polskich wojsk, które zostały dodatkowo wzmocnione przez kilka tysięcy najemników.

Wojna toczyła się ze zmiennym szczęściem. Polacy i Prusowie niemi swoje lepsze i gorsze dni. Jednakże tym co było szczególnie ważne było pojawienie się na polskim dworze karawany kupieckie z dalekich krajów. Po całonocnej debacie i uczcie wydanej przez króla na cześć gości, szef karawany zaproponował aby w Gnieźnie pozostał pewien eunuch, wybitny dyplomata, który miał pomóc polskiemu królowi. Eunuch nosił imię Loua i był Etiopczykiem. Pod koniec kwietnia 966 roku, wojska króla zdobyły Ostródę. Był to pierwszy poważny sukces. Na terenie Prus toczyło się wówczas kilka wojen i wkroczenie Polaków było po prostu kolejnym elementem upadku państwa pogańskich Prusów. Kilka tygodni później padło Chełmno, jednakże poganie wciągnęli do wojny swoich sojuszników. Na szczęście prowadzący wojnę z Prusami książę Żmudzi rozbił maszerujące pod Toruń wojska pruskie i ich sojuszników. Pozwoliło to Polakom na kontynuowanie oblężenia grodów pruskich na ziemi toruńskiej. Niestety, Polakom nie udało się przyłączyć ziemi ostródzkiej i toruńskiej. Prusowie poddali się Żmudzinom. Wojna dobiegła końca, a Siemowit wyszedł na niej, jak przysłowiowy Zabłocki na mydle. Jak mówi ludowe przysłowie – nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło. W czasie gdy trwały walki z Prusami dyplomatom króla udało się zorganizować dokumenty, które pozwoliły na zgłoszenie pretensji do kolejnych ziem, które wcześniej wchodziły w skład władztwa pruskiego wodza, nim ten padł na twarz przed księciem Żmudzi.

Co więcej nadarzyła się okazja na pozyskanie sojuszników. Książę Siemowit IV osiągnął pełnoletność i można było pomyśleć o zorganizowaniu małżeństwa następcy tronu. Wybór musiał być dobrze przemyślany, gdyż od odpowiedniego wyboru kandydatki na żonę zależało naprawdę dużo. Ostatecznie król Siemowit III zdecydował iż książę Siemowit IV poślubi córkę króla Niemiec Burcharda. Dziewczyna nosiła imię Richwara. Nie była ani specjalnie piękna, ani specjalnie mądra, ale miała potężnego ojca, którego pomoc była szczególnie ważna dla polskiego króla.

Kolejna wojna o Prusy rozpoczęła się w marcu 970 roku. Tym razem po stronie Polaków miał stanąć również król Niemiec. Polskie wojska ponownie zostały wzmocnione oddziałami najemników. Polakom udało się zebrać ok. 5 tysięcy zbrojnych – było to zdecydowanie mniej niż podczas poprzedniej wojny. Oddziały polskie skoncentrowały się pod Kaliszem, a następnie pomaszerowały pod Toruń. Jako pierwsze skapitulowało Chełmno, które padło na początku marca 971 roku. Kolejnym obleganym przez Polaków grodem był Toruń. W tak zwanym międzyczasie nieprzyjacielowi udało się zebrać poważne siły, które zmusiły Polaków i przybyłych im na odsiecz wojskom niemieckim na rozpoczęcie walki w polu. Polacy zdołali, razem z wojskami króla Niemiec rozbić oddziały nieprzyjaciela w bitwie pod Toruniem, a następnie ruszyły pod Ostródę, aby tam rozbić resztę wojsk Żmudzinów.

Kolejna bitwa miała miejsce dopiero pod Ragnitem, gdzie oddziały polskie całkowicie rozbiły oddziały żmudzkie, które teraz znalazły się w niezbyt dobrej sytuacji. Polacy wycofali się do Prus, gdzie należało jeszcze opanować kontrolowane przez pogan grody. Było ich sporo i operacja wymagała dużo czasu. Opanowanie ziemi ostródzkiej nie zajęło jednak zbyt wiele czasu i już na początku kwietnia 973 roku nie zajęło było po robocie. Ostróda została zajęta przez wojska królewskie. Wojska prowadzone przez króla Siemowita III pomaszerowały teraz na północ na Półwysep Sambijski. Również i te tereny miały zostać przyłączone do Królestwa Polskiego w przypadku zwycięstwa wojennego, nic więc dziwnego, że król przykładał wielką wagę do tego aby polskie wojska zachowywały się przyzwoicie w stosunku do miejscowych.

Nadeszły jednak kolejne wspaniałe wiadomości. Książę Siemowit IV i jego żona doczekali się pierwszego potomka – chłopcu nadano imię Mieszko. Było to odejście od dotychczasowej praktyki. W zasadzie Mieszko I był pierwszym księciem, któremu nie nadano imienia na pamiątkę pierwszego katolickiego władcy Królestwa Polskiego. Trzeba przyznać, że po Mieszku spodziewano się iż będzie on nie tylko potężnym władcą, ale również wybitnym rycerzem.

Wojna dobiegła końca kilka dni później. Król Siemowit III wspaniałomyślnie przyjął propozycję księcia Żmudzi, który zaproponował Polakom przejęcie wszystkim ziem, które dopiero co udało mu się odebrać plemieniu Prusów. Prusowie, którzy stali się teraz poddanymi Siemowita przyjęli zmiany jakie w ciągu zaledwie kilku dni zaszły na ich ziemiach ze zdziwieniem było to zrozumiałe.

2 listopada 973 roku, król Siemowit III koronował się na księcia Prus. W rękach Polaków znajdowało się teraz wiele ziem, ale wciąż można było podejmować próby pozyskania kolejnych terenów, które w myśl prawa wchodziły w skład Królestwa Polskiego. Ziemie te wciąż były kontrolowane przez Czechów. Pomiędzy Polską, a Czechami był zawarty układ o małżeństwie jakie miała zawrzeć córka króla Siemowita III i syn króla Rajmunda.

29 sierpnia 975 roku, księżniczka Łucja osiągnęła wiek, w którym zgodnie z prawem mogłaby wyjść za księcia Czech. Niestety, tak się nie stało. Powód był prozaiczny. Książę czeski, Mikulas miał bowiem nieślubnego syna, który stałby się jego dziedzicem. Dało to królowi Siemowitowi III powód do zerwania wcześniejszych układów z władcą Czech. Zerwanie porozumienia dało polskiemu władcy wspaniałe możliwości stworzenia nowych układów sojuszniczych z władcami, którzy mogli teraz stanąć przeciwko Czechom. 4 września 975 roku, na świat przyszła pierwsza córka księcia Siemowita IV i niemieckiej księżniczki. Dziecku nadano imię Krystyna.

Kilka tygodni później doszło do ślubu pomiędzy księżniczką Łucją, a księciem Helile z Tuluzy. Była to dobra partia. Władca Tuluzy miał siedemnaście lat i był dobrze zapowiadającym się francuskim szlachcicem. Za kilka lat mógł odegrać sporą rolę w europejskiej polityce.

Na początku lutego 977 roku, ludziom kanclerza Imrama udało się zdobyć prawa do podboju ziem otaczających Gdańsk. Gród ten już wówczas, pod koniec X wieku był poważnym ośrodkiem handlowym i ważnym portem na Bałtyku, którego opanowanie mogło przynieść wielkie dochody. Siemowit III jako książę Pruski miał również prawo do wystąpienia o resztę ziem pruskich, które znajdowały się w rękach pogan. Najważniejszym grodem znajdującym się na tych terenach, był gród, który potem nazwano Malborkiem. Nie mamy wiedzy na temat tego jak ów gród nazywał się wcześniej.

Na początku maja 977 roku, Siemowit III zdecydował się przystąpić do podboju ziemi Gdańskiej, która w dalszej kolejności miała stać się bazy wypadowej dla wojsk polskich, które maszerowałyby na nie opanowane jeszcze ziemie pruskie. 20 lipca 977 roku, wojska polskie rozbiły armię złożoną z pogańskich wojów prowadzonych przez władającego ziemię gdańską pogańskiego wodza Bogusława. Oddziały nieprzyjaciela zostały całkowicie rozbite. Rozpoczęło się oblężenie Gdańska, którego upadek miał przypieczętować zwycięstwo armii polskiej nad poganami. Nieprzyjaciel był dobrze przygotowany do walki. Obrońcy miasta dysponowali poważnymi siłami, które mogły długo trzymać gród. Co więcej do Gdańska raz za razem docierały kolejne posiłki – głównie żywność, która miała pozwolić obrońcom na wytrwanie.

Tymczasem na świat przyszedł drugi syn księcia Siemowita IV, któremu rodzice nadali imię Marek. Chłopiec od samego początku był uznawany przez rodziców i najbliższych za kandydata to posługi w kościele. Rodowi Piastów przydałby się wysoko postawiony biskup, który przy odpowiedniej religijnej propagandzie mógłby za kilka lat zostać kardynałem, lub nawet wysoko postawionym pracownikiem kurii rzymskiej. Wojna o Gdańsk zakończyła się 12 czerwca 978 roku. Do Królestwa Polskiego przyłączono ziemię gdańską. Niestety, domena królewska był zbyt duża i część ziem znajdujących się w ręku króla należało przekazać jednemu z wasali, lub możnych, którzy przejęli by odpowiedzialność za władanie owymi ziemiami. Wybór króla padł na kanclerza Imrama, któremu przekazano ziemię ostródzką.

Jedną z najważniejszych decyzji króla Siemowita III było zwiększenie autorytetu korony co pozwoliło na rozpoczęcie otwartej dyskusji na temat dalszych zmian prawa. Chodziło głównie o kwestie dziedziczenia, których zmienienie mogło pozwolić na wprowadzenie zasady primogenitury, w myśl której to najstarszy syn miał dziedziczyć całość tytułów. Obowiązujący do tej pory przepis powodował, że domena po śmierci króla była dzielona po równo pomiędzy wszystkich męskich potomków. W dłuższej perspektywie powodowało to rozbicie jedności królestwa, a w przypadku gdy pojawiało się wielu dziedziców, mogło zaowocować utratą wielu ziem i tytułów.

Siemowit III, obdarzony przez potomność przydomkiem „Wzynawca” zmarł 9 września 985 roku, w wieku lat 68. Dzięki jego zaangażowaniu Polska nie tylko powiększyła swoje granice, ale także, co wydaje się chyba najważniejsze, zaczęła coraz aktywniej interesować się polityką morską – zwłaszcza na odcinku pruskim, jak również odeszła od starych pogańskich przepisów prawa dziedziczenia po zmarłych królach i władcach. Choć królowi nie udało się przyłączyć do Królestwa ziem śląskich to jednak zapisał się on złotymi zgłoskami w polskiej historii.
Kliknij aby rozwinąć...

@Ers: Mam ten dlc, ale jakoś nie kręci mnie zmienianie tytułów Królestw, księstw itd.. Jeżeli chodzi o herby to jestem totalnym antytalentem graficznym. Więc jeśli ktoś mi tego nie zrobi, to ja raczej sam się bawić nie będę.

PIAJR · 13 Czerwiec 2014

Siemowit IV

Panowanie Siemowita IV nie rozpoczęło się zbyt szczęśliwie, trudno bowiem, za szczęśliwy początek rządów uznać wybuch powstania pogan. Powstanie objęło swoim zasięgiem tereny dopiero co przyłączone do Królestwa Polskiego – a więc ziemię toruńską, która choć formalnie była już katolicka, to jednak wciąż można tam było spotkać wyznawców starych bogów. Król nakazał natychmiastowe zebranie wojsk, które miały skierować się do Kalisza, gdzie zamierzano przeprowadzić ich koncentrację i przegrupowanie przed uderzeniem na wojska powstańców. Powstanie było dobrze zorganizowane. Na jego czele stanął niejaki Gauronas.

W czasie koncentrowania się oddziałów polskich, część z nich została rozbita przez wojska powstańców, które zgodnie z rozkazem Gauronasa zostały podzielone na trzy liczące około tysiąc zbrojnych każdy „rzuty”, które pustoszyły kraj. Król zebrał całość swojej armii i przygotowywał się do ostatecznej rozprawy, licząc, że w przypadku gdyby również rozpuścił swoje siły, polscy zbrojni rychło wpadliby w zasadzki i ponieśli ciężkie straty. Bardzo szybko okazało się, iż jest to słuszna strategia. Na początku kwietnia 986 roku, pod Toruniem doszło do bitwy pomiędzy wojskami polskimi i armią pogan, która została pokonana, lecz nie rozbita. Niedobitki głównego rzutu, dowodzonego osobiście przez Gauronasa zdołały połączyć się z drugim i trzecim rzutem, które w tym czasie rozpoczęły oblężenie Gdańska.

 Dalszy przebieg kampanii nie był trudny do przewidzenia. Nowym celem wojsk polskich stało się możliwie jak najszybsze rozbicie oddziałów nieprzyjaciela oblegających Gdańsk. Według króla, do którego docierali posłowie z obleganego Bytowa, najprostszym rozwiązaniem było natychmiastowe frontalne uderzenie na obóz nieprzyjaciela. Doradcy polskiego króla zdecydowanie odmawiali jednak zastosowania tak agresywnej taktyki. Wskazywali bowiem, że Polska armia idąc pod Gdańsk od strony Torunia, będzie musiała przeprawić się przez niezwykle szeroką w tym miejscu Wisłę, co może ułatwić zadanie nieprzyjacielowi. Siemowit IV nie należał do wybitnych wojskowych, jednakże tłumaczenia wydały mu się na tyle zrozumiałe i przejrzyste, że zgodził się na przeprowadzenie operacji według pomysłu swoich wojewodów. Polacy cofnęli się do Gniezna, na co stracono prawie miesiąc, a następnie pomaszerowali na północ, aby zniszczyć nieprzyjaciela raz na zawsze. 18 czerwca 986 roku, po niezwykle zaciętej walce wojska Siemowita zdołały przerwać pierścień oblężenia i połączyć się z załogami Gdańska i Bytowa. Ta ostatnia już od dłuższego czasu musiała zmagać się z nieprzyjacielem. W twierdzy zaczynano już ograniczać racje żywnościowe – miasto w chwili wybuchu powstania nie było gotowe do długiej obrony. Choć bitwa stoczona wówczas przez Siemowita IV przeszła do historii jako bitwa pod Człuchowem, to jednak często jest ona opisywana także jako bitwa o panowanie nad Pomorzem Gdańskim. Po bitwie należało kontynuować pościg za uchodzącymi poganami. Nieprzyjaciel, po odniesieniu dwóch poważnych klęsk, musiał liczyć się z możliwością porażki i pośpiesznie kierował się na Toruń, licząc, że w miejscu wybuchu powstania uda się uzupełnić poniesione podczas poprzednich walk straty w ludziach. Kolejnym aspektem, na który liczyli poganie była możliwość wstrzymania pogoni. Gauronas liczył zapewne iż król nie zdecyduje się na pościg za wojskami powstańców i ponownie nakaże własnym siłom przekraczanie Wisły na innym odcinku. Stało się jednak inaczej. Przyczyną takiego stanu rzeczy mogło być powierzenie dowodzenia zaufanemu człowiekowi króla, etiopskiemu eunuchowi, który rozpoczął służbę na dworze jeszcze za czasów Siemowita III. Stoczona 11 lipca 986 roku bitwa pod Toruniem okazała się kolejnym sukcesem Polaków, którzy zdołali pojmać jednego z dowódców powstania.

Pechowcem był Jauguttis, dwudziestoczteroletni kapłan Kalvisa – pruskiego boga kowali. Jauguttis był człowiekiem bardzo inteligentnym, miał wiele pozytywnych cech, dlatego też król Siemowit po tym, jak Jauguttis trafił do Gniezna nie zdecydował się na jego stracenie. Co więcej, pojmany poganin pochodził z nizin społecznych, więc jego nagłe wyniesienie na jakiś znamienity urząd w państwie mogło stanowić pociągający przykład dla innych przedstawicieli tzw., „wolnych”, którzy stanowili najliczniejszą obok niewolników grupę społeczną w Prusiech.

Tymczasem 9 sierpnia 986 roku, wojska polskie kontynuujące pościg za poganami dognały ich w okolicach Inowrocławia gdzie doszło do kolejnej wielkiej bitwy. Niestety również i tym razem nie nastąpiły ostateczne rozstrzygnięcia. Pocieszające było jednak, iż nieprzyjaciel ponosił coraz cięższe straty, i nie mógł czuć się bezpiecznie, gdyż chłopi kujawscy sami, bez niczyjego rozkaz zamordowali kilkudziesięciu pruskich wojów. Nieprzyjaciel ponownie maszerował na północ, a w ślad za nim podążali Polacy. Również stoczona 31 sierpnia 986 r., bitwa pod Toruniem była polskim zwycięstwem – zdaniem wielu o wiele bardziej spektakularnym niż stoczona wcześniej bitwa pod Inowrocławiem – po stronie polskiej miało bowiem polec zaledwie jedenastu zbrojnych. Poganie, według jednego z ówczesnych kronikarzy mieli zaś utracić aż:
„Stu osiemnastu zbrojnych, których zwłoki potem zakopali mieszkańcy grodu toruńskiego z dala od rzeki Wisły, co by woda, którą z rzeki owej do picia czerpali nie przeszła trupami pogan. Z broni zaś, którą poganie na placu bitwy porzucili uczynili sobie dobrzy ludzie z grodu Toruń kołyski i lemiesze”.
Wojna z poganami zakończyła się ostatecznie dopiero w październiku. Jednakże kampania prowadzona przez wojska króla latem 986 roku stała się przedmiotem wielu badań i studiów historycznych. Wielu badaczy do dnia dzisiejszego spiera się, czy bitwa pod Człuchowem stanowiła wielkie zwycięstwo Polaków, czy też zakończyła się porażką i dopiero z czasem została przedstawiona w kronikach i innych dokumentach jako wielkie zwycięstwo. Pozostaje również sprawą otwartą dlaczego, ce****ący się okrucieństwem Siemowit IV rozkazał aby Gauronasa, pojmanego po zakończeniu powstania ściąć, a wzięty do niewoli zdecydowanie wcześniej Jauguttis został ochrzczony i potem miał nawet zająć jakieś wysokie stanowisko w załodze Gdańska.
Królowi Siemowitowi IV, który od początku maja 987 roku zmagał się z chorobą nie dane było jednak zaznać spokoju. Pierwsze dni lipca 987 r., przyniosły smutną wiadomość. Władca ziemi sądeckiej, niejaki Zbigniew – potomek Nadbora, który tak szkodził królowi Siemowitowi III Wyznawcy, poszedł śladami swojego przodka. Podobnie jak Nadbor, również i Zbigniew pojmował służbę królestwu w bardzo specyficzny sposób, i wzorem ojca stanął na czele antykrólewskiej opozycji. Początkowo dążył do obniżenia autorytetu królewskiego, a gdy w skutek wycofania się jego dotychczasowych wspólników plany te upadły, zaczął szukać okazji do zdobycia tytułu księcia całej Małopolski. Król, któremu zależało na tym, aby tytuł ten pozostał w rękach Piastów i w przyszłości trafił w ręce jednego z synów, nie zamierzał tracić czasu na zabawy w kotka i myszkę z szukającym guza wasalem. Gdy tylko mistrz szpiegów poinformował władcę o sytuacji jaka
zaistniała na Sądecczyźnie, król zdecydował się aresztować brużdżącego mu wasala.

Operacja aresztowania Zbigniewa została jednak przeprowadzona zupełnie nieumiejętnie. Wasalowi nie dość, że udało się zbiec, to jeszcze wywołał on powstanie antykrólewskie, które objęło swoim zasięgiem całą Sądecczyznę. W tej sytuacji Siemowitowi IV nie pozostało nic innego, jak tylko zorganizować armie i możliwie jak najprędzej doprowadzić do upadku powstania Zbigniewa. Król, któremu zależało na oszczędzaniu sił królestwa zdecydował się nie angażować całości sił, którymi dysponował. Powołano jedynie nieliczne poczty, które i tak nie powinny napotkać na większy opór ze strony nieprzyjaciela.
W sumie zebrano nieco ponad 2200 zbrojnych, którzy w ostatnich dniach września 987 roku pomaszerowali na południe, pod Sandomierz, gdzie zaległy oddziały Zbigniewa. Wojska powstańców próbowały zająć należące do osobistej domeny króla miasto. Były jednak zbyt słabe by odważyć się na szturm – Zbigniewowi udało się zebrać jedynie około dziewięciuset zbrojnych, którzy prezentowali bardzo różny poziom wyszkolenia. Nic więc dziwnego, że na wieść o pochodzie królewskiej karnej ekspedycji rozpoczęła się paniczna ucieczka wojsk prowadzonych przez Zbigniewa. Marsz powstańców zakończył się dopiero pod Toruniem, gdzie na początku stycznia 988 roku dotarły również wojska królewskie. Nieprzyjaciel jednak unikał walki i po długim marszu w lutym 988 roku stanął pod Krakowem. W ślad za armią Zbigniewa podążała armia Siemowita, który zaczynał mieć już coraz bardziej dość zbuntowanego wasala.

Spod Krakowa Zbigniew uciekł na ziemię czeską, nie licząc się, że pościg prowadzony przez Siemowita przekroczy granicę z Czechami. Pod Oświęcimiem dalsza ucieczka armii Zbigniewa przestała mieć większy sens – konie padały ze zmęczenia, a ludzie woleli śmierć od mieczy królewskiej armii niż dalszy marsz na południe. Bitwa stoczona 11 kwietnia 988 roku zakończyła się całkowitą rzezią armii sądeckiej, która przestała istnieć. Wojska Siemowita IV mogły teraz spokojnie udać się pod Sącz i rozpocząć oblężenie twierdz kontrolowanych jeszcze przez zwolenników Zbigniewa.
Nowy Sącz, stolica Zbigniewa broniła się długo. Kapitulacja grodu nastąpiła dopiero 1 stycznia 989 roku, przy czym w grodzie znaleziono jeszcze kilku godnych uwagi jeńców. Brakowało tylko jednego – Zbigniewa, który dowodził obroną grodu. Dziwnym trafem zdołał on ujść na krótko przed pojawieniem się oddziałów królewskich. Mimo tego wojna była już dla Zbigniewa przegrana i jeżeli miał choć odrobinę oleju w głowie powinien rozpocząć starania o zawarcie pokoju z królem. Wojna zakończyła się kilka dni później. Zbigniew został aresztowany i zmuszony do zapłacenia niewielkiej kontrybucji na rzecz króla, a ziemia sądecka została obłożona dodatkowym podatkiem.

Spokój nie zagościł jednak na długo w życiu króla. Wkrótce po zakończeniu wojny na dwór gnieźnieński przybyła pewna ciekawa i niezwykła postać. Na dworze pojawił się bowiem dobrze wykształcony, znający się na księgach i zarządzaniu finansami żydowski uczony imieniem Giza. Rok 989 nie należał do najlepszym momentów dla Żydów w całej Europie. Siemowit IV doskonale wiedział, że w ślad za Gizą do Polski mogą przybyć kolejni wyznawcy judaizmu, jednakże nie widział w tym większego problemu. Póki co Giza był jeden, a w dodatku znał się na zarządzaniu majątkiem co mogło okazać się bardzo przydatne.
Tym co wywołało największe zainteresowanie władcy był fakt iż, Giza był kawalerem. W głowie króla narodził się chytry plan, który miał doprowadzić do znacznego spadku znaczenia rodu, który wydawał buntowników – Zbigniewa i Nadbora. Najstarsza córka Zbigniewa miała dziesięć lat i już niebawem mogłaby zostać wydana za mąż. Póki co nie było odpowiedniego kandydata do jej ręki. Król postanowił jednak, że kandydat się znajdzie. Miał być nim właśnie Giza. W przypadku gdyby ze związku Gizy i córki Zbigniewa pojawiło się jakieś potomstwo to miałoby one pewne prawa do ziemi sądeckiej. Ponadto wydanie córki znamienitego rodu za jakiegoś przyjezdnego Żyda było poważną obrazą dla Zbigniewa. Niestety, plan spalił na panewce. Ostatecznie król zdecydował się ożenić Gizę z trzydziestodwuletnią Czeską szlachcianką, Heleną Lechowicz z Krakowa.

We wrześniu 989 roku pełnoletniość osiągnął książę Mieszko I. Król mógł wówczas rozpocząć poszukiwania odpowiedniej kandydatki na żonę, oraz pomyśleć o nadaniu Mieszkowi odpowiedniego tytułu ziemskiego, który pozwoliłby mu na zdobycie bogactw i wprawienie się w sprawowaniu władzy. O ile wybór małżonki nie nastręczał Siemowitowi IV większych trudności (jego wybór padł ostatecznie na 13 letnią księżniczkę bawarską Helgę), o tyle kwestia tytułu ziemskiego była dla polskiego władcy problematyczna. Koncepcja nowego prawa dziedziczenia była pomysłem Siemowita III Wyznawcy, którą wprowadził on w życie na krótko przed swoją śmiercią. Niestety, koncepcja ta była pod wieloma względami niedopracowana i nie przystosowana do warunków panujących w Królestwie Polskim. Ostatecznie zdecydowano, że Mieszko będzie musiał jeszcze trochę poczekać na otrzymanie własnego tytułu.

We wrześniu 991 roku pełnoletność osiągnęła księżniczka Krystyna. Siemowit IV nie zamierzał trzymać córki na dworze – wolał od razu poszukać jej odpowiedniego męża i czym prędzej pozbyć się jej z Gniezna. Wybór był trudny. Z jednej strony Krystyna była jedyną córką królewskiej pary, z drugiej zaś strony – niezbyt przepadała za ojcem, który podobnie jak Krystyna miał trudny charakter. Ostatecznie jego wybór padł na króla Fryzji, Steyna II. Królestwo Fryzji było stosunkowo młodym państwem – ojciec Steyna II, był pierwszym królem Fryzji, zaś Steyn miał siedemnaście lat i dopiero co przejął władzę z rąk swojej matki, która pełniła funkcję regentki.
W czerwcu 993 roku, król Siemowit IV postanowił położyć kres istnieniu leża zdradzieckiego zwierza jakim była ziemia sądecka. Na mocy obowiązujących w Królestwie Polskim praw odebrał tytuł kasztelana osadzonemu w Gnieźnie Zbigniewowi i chwilowo włączył ów tytuł do domeny królewskiej. Nie było to jednak ostatnie słowo króla, który w kilka dni później wydał oficjalny dokument na mocy którego nadał ziemię sądecką księciu Mieszkowi I.

Wiosną 994 roku, Siemowit IV zdecydował się ostatecznie zakończyć kwestię przyłączenia Prus do Królestwa Polskiego. Na mocy przysługujących mu z racji posiadania tytułu księcia Prus, praw, król wypowiedział wojnę rodowi Sirkants, który podbił resztę pogańskich Prusów, przemianował ich stolicę na Marienburg i rozpoczął tam rządy. Pierwsza bitwa pomiędzy wojskami polskimi, a malborskimi, odbyła się 19 kwietnia 994 roku pod Braunsburgiem. Zwycięstwo Polaków, było całkowite. Nieprzyjaciel całkowicie rozbity i zdemoralizowany wycofywał się w nieładzie w stronę Ostródy, gdzie doszło do kolejnej, choć mniej ważnej bitwy pomiędzy „hrabią” Marienburga, a wojskami króla Siemowita IV.
W tym czasie główne siły polskie były już pod Malborkiem, który stawiał zacięty opór oblegającym go polskimi wojskom. Miasto miało bronić się jeszcze długo. Król od czasu do czasu opuszczał stolicę aby osobiście dopilnować postępów prac oblężniczych, ale jednocześnie nie spuszczał wzroku ze Słupska, na terenie którego działał kanclerz Imram. Jak się wkrótce okazało Imram, po raz kolejny odwalił kawał dobrej roboty w ostatnich dniach września 994 roku zdobywając dokumenty potwierdzające prawa polskiego króla do ziemi słupskiej, której opanowanie stanowiło klucz do uzyskania panowania nad resztą Pomorza.

Tak zwana II Wojna o Prusy, zakończyła się w marcu 995 roku, po upadku Elbląga. Władający do tej pory Malborkiem i okolicami ród Sirkantsów musiał przystać na warunki Siemowita IV, który skupił w swoim ręku całość ziem pruskich i teraz mógł pomyśleć jak rozwiązać problem podziału tych terenów pomiędzy synów. Starszy Mieszko, który już wówczas doczekał się syna, Siemowita, miał otrzymać Sambię i Toruń. Młodszy Marek zaś musiał jeszcze poczekać. Król przewidywał, że najmłodszy syn otrzyma ziemię słupską, gdy tylko zostanie ona przyłączona do korony. Tymczasem rodzina księcia Mieszka szybko się powiększała. W styczniu 996 roku obok starszego syna Siemowita, polski następca tronu doczekał się jeszcze jednego syna, któremu nadał imię Gościwuj.

Wiosną 997 roku, Siemowit IV zdecydował się ruszyć na podbój ziemi słupskiej zarządzanej przez księcia Jogaiłłę II, władcę księstwa Żmudzi. Żmudzini od samego początku stawili zdecydowany opór polskiej inwazji. Niestety, poganie byli o wiele słabsi od wojsk Siemowita IV, które rozpoczęły koncentrację na Kujawach już w pierwszych dniach kwietnia 997 roku. Polakom udało się zebrać prawie sześć tysięcy zbrojnych. Podobną liczbę wojowników wystawili Żmudzini. Początkowo Siemowit IV zamierzał skupić się na opanowaniu ziemi słupskiej, a następnie rozbić nieprzyjaciela w polu. Stało się jednak inaczej. Pod koniec września 997 roku, wojska polskie rozbiły niewielkie grupy wojów powołanych ze Słupska. Po ich zniszczeniu Polacy jeszcze przez jakiś czas pozostawali w pobliżu Gdańska, gdy do polskiego obozu dotarły wieści o idącej na odsiecz Słupska potężnej armii pogan. Faktycznie, Żmudzini dysponowali potężnymi, liczącymi ponad pięć tysięcy siłami. Polscy zbrojni, dowodzeni przez króla Siemowita IV, musieli stawić im opór w możliwie najdogodniejszym dla siebie miejscu, jakim był brzeg Wisły. Korzystając z zamieszania jakie powstało w szeregach wroga przy okazji przeprawy przez rzekę, polskie wojska uderzyły na przeprawiających się Żmudzinów i 13 października 997 roku odniosły wielkie zwycięstwo w bitwie pod Gdańskiem, w której poległo prawie cztery i pół tysiąca Żmudzinów. Straty Polaków wynoszące nieco ponad czterystu ludzi były śmieszne w porównaniu z rozmiarami klęski jakiej doznał książę Jogaiłła II.

Wojska Siemowita IV natychmiast podjęły pościg za uciekającymi Żmudzinami. Gdy nadarzyła się okazja do ścigania słabego i pobitego przeciwnika należało ją odpowiednio wykorzystać i możliwie jak najszybciej położyć kres wojnie. Oddziały polskie musiały jednak pokonać Wisłę, która po bitwie pod Gdańskiem bardziej przypominała ściek wypływający z rzeźnickiej jatki, niż jedną z największych polskich rzek. Na szczęście okazało się to niekonieczne. Nieprzyjaciel po bitwie wycofał się kilkanaście kilometrów w górę rzeki i tam przeprawił się na jej drugi brzeg, a następnie ruszył na Białogard. W ślad za Żmudzinami postępowali Polacy, którzy 1 listopada 997 roku, dopadli nieprzyjaciela pod Białogardem i zadali mu kolejną poważną klęskę.

Niestety, na początku 998 roku, do wojsk polskich oblegających twierdze na ziemi słupskiej dotarły złe wieści. Po wielu latach ziemia śląska przestała de jure wchodzić w skład Królestwa Polskiego i stała się częścią Królestwa Czech. Krótkowzroczna, a może źle przemyślana polityka Piastów doprowadziła do utracenia, przynajmniej na razie, praw do tych szczególnie bogatych terenów. Wojna o ziemię słupską zakończyła się we wrześniu 998 roku. Polacy zdobyli upragniony Słupsk, i król Siemowit IV mógł przyjąć nowy tytuł księcia pomorskiego, co też czym prędzej uczynił. Ziemia słupska, zgodnie z wcześniejszymi planami polskiego władcy trafiła w ręce księcia Marka, który jednak nie okazywał zbyt wielkiej radości z nadanych mu ziem. Król widząc, że książę Marek w przyszłości może zacząć sprawiać poważne problemy, zdecydował się obiecać mu iż gdy tylko nadarzy się okazja otrzyma on również ziemię szczecińską, którą należało jednak najpierw zdobyć.

Siemowit IV zaprzestał jednak starań o kontrolę nad Pomorzem i ku zaskoczeniu większości swoich doradców zaczął ponownie szukać szczęścia na Rusi i Litwie. Szczególnym zainteresowaniem króla cieszyło się Podlasie, które w ostatnich latach zdołało wybić się na niepodległość i oderwać od księstwa litewskiego. W tej sytuacji istnienie tego słabego niepodległego państewka podlaskiego nie mogło trwać w nieskończoność. Polski kanclerz rozpoczął starania o zdobycie dokumentów pozwalających na zgłoszenie pretensji do tych ziem, jednakże Siemowit IV Sprawiedliwy nie chciał czekać, aż o ziemię podlaską przyjdzie walczyć mu z silniejszymi rywalami. W marcu 1002 roku wypowiedział wojnę wysokiemu wodzowi ziemi podlaskiej niejakiemu Arasowi. W Królestwie Polskim natychmiast rozpoczęła się koncentracja wojsk, które zamierzano zebrać w Czersku, a stamtąd poprowadzić je na Podlasie i szybko opanować te tereny. Do pierwszej wielkiej bitwy doszło w lipcu 1002 roku pod Dabuchinem, nieopodal Pińska, gdzie armia pogan, których szybko poparli Jaćwingowie i szukający zwady z Polakami Żmudzini, została całkowicie zniszczona. Kolejnym krokiem stało się pokonanie kolejnych oddziałów nieprzyjaciela, które koncentrowały się na północy. Armia wystawiona przez księcia Żmudzi po krótkim pościgu została wreszcie dogoniona przez armię Siemowita IV pod Trokami i rozbita po krótkiej lecz bardzo zaciętej bitwie, w której obie strony poniosły bolesne straty. Wprawdzie Polacy wciąż dysponowali przewagą liczebną, jednakże Siemowit zaczął obawiać się, że jego siły mogą okazać się zbyt skromne aby odnieść upragnione zwycięstwo. Wobec tego król zdecydował o zatrudnieniu oddziałów najemnych, które natychmiast ruszyły spod Gniezna na ziemię Podlaską.

Tymczasem prace prowadzone przez polskiego kanclerza zaczęły przynosić wreszcie zamierzony skutek. Królowi Siemowitowi IV Sprawiedliwemu udało uzyskać się, sfałszowane, ale równie dobre jak prawdziwe, dokumenty pozwalające na zgłoszenie pretensji do Grodna, położonego na północ od ziemi podlaskiej, o którą obecnie toczyły się walki. Byłby to szczególnie szczęśliwy zbieg okoliczności, gdyby nie fakt, że za uznanie praw polskiego władcy należało jeszcze słono zapłacić.
Kliknij aby rozwinąć...

To dopiero część pierwsza. W sumie odcinek liczył 8 stron A4 w wordzie

PIAJR · 13 Czerwiec 2014

Siemowit IV cz.2

11 grudnia 1002 roku, wojska polskie, bez udziału najemników zdołały odnieść wielkie zwycięstwo nad armiami wystawionymi przez pogan z Podlasia i plemienia Jaćwingów. Armia polska, po długim pościgu zdołała wreszcie dopaść armię nieprzyjaciela i pod miejscowością Sejny, zmusić ją do stoczenia walnej bitwy, która przyniosła upragnione zwycięstwo. Teraz należało już tylko opanować kontrolowane przez pogan grody. W związku z obecnością licznej armii najemników zadanie jakie stało przed Polakami nie było trudne – wystarczyło tylko odpowiednio szybko uderzyć na grody i zdobyć je, a następnie narzucić pokonanym poganom korzystne dla Królestwa Polskiego warunki pokoju.
Wojna zakończyła się w lutym 1003 roku. Po błyskawicznym uderzeniu Polaków na Drohiczyn, silny opór polskim wojskom stawiały jeszcze Sejny, jednakże również ich załoga nie mogła zbyt długo opierać się silnej armii najemnej wzmocnionej przez wojska polskie. Szturmy okazały się niezwykle krwawe – w dwóch potyczkach poległo aż trzy tysiące zbrojnych służących Siemowitowi IV, który jednak zdołał zrealizować swój cel i przyłączył do Królestwa Polskiego nowe terytorium, które teraz zostało podzielone pomiędzy synów władcy.
I tak, średni wnuk Siemowita IV, Gościwuj (syn księcia Mieszka I) został wyświęcony, już w wieku siedmiu lat, na biskupa Sejn. Najmłodszy potomek następcy tronu, również noszący imię Mieszko otrzymał tytuł kasztelana Krynek, zaś książę Marek dostał w swoje posiadanie miasto Kolno, z którego jednak tradycyjnie nie był zadowolony, argumentując iż – pozostali członkowie dynastii, a zwłaszcza Mieszko, otrzymali więcej od niego. Zwierzchnictwo nad ziemią podlaską otrzymała zaś, wraz z Drohiczynem, który początkowo miał zostać miastem królewskim, księżna Wojsława z Lechowiczów, nosząca dumny tytuł władczyni Lędzian.

Sukces polskiej „świętej wojny” o Podlasie, stał się głośny w Europie i dał natchnienie wielu władcom zmagającym się z otaczającymi ich poganami. Krótko po polskim zwycięstwie, na początku kwietnia 1003 roku, papież Hormizdaz II ogłosił rozpoczęcie ruchu krucjatowego, którego celem było toczenie walk w obronie wiary. Wraz z początkiem ruchu krucjatowego, na świat przyszły również zakony rycerskie, wśród których wymienić można zakony: Joannitów, Zakon Braci Santiago, Zakon Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego i Zakon Calatrava. Pierwsza krucjata, zwołana w kwietniu 1003 roku, postawiła sobie za cel wyzwolenie Akwitanii spod okupacji wyznawców proroka. Król Siemowit IV Sprawiedliwy, choć początkowo zamierzał wziąć udział w wyprawie krzyżowej, to jednak ostatecznie zdecydował się pozostać w kraju i w odpowiednim momencie najechać na Grodno, którego przyłączenie do Królestwa Polskiego pozwoliłoby polskiemu władcy na utworzenie nowego tytułu książęcego. Tymczasem w lipcu 1004 roku, wielkim sukcesem zakończyła się I Krucjata. Akwitania została wyzwolona spod władzy muzułmanów, głównie dzięki zaangażowaniu władców Amalfi, którzy sfinansowali wyprawę. Prestiż Kościoła Katolickiego i papieża Hormizdaza II wzrósł, zaś muzułmanie musieli przez najbliższe lata lizać rany i oczekiwać na dogodny moment do ponownego wtargnięcia na francuskie ziemie.

Wraz pierwszym poważnym sukcesem krzyżowców, rósł również apetyt Siemowita IV na znajdujące się na wschodzie ziemie pogan. W lipcu 1006 roku, jego nowemu kanclerzowi (poprzednik zmarł w niewyjaśnionych okolicznościach), burmistrzowi Gdańska Mieszkowi udało się zdobyć dokumenty, na mocy których, król Polski mógł zgłosić pretensje do ziem zamieszkiwanych przez plemiona Jaćwingów. Oprócz Grodna, była to kolejna ziemia, której mieszkańcami wciąż pozostawali poganie. W tej sytuacji, król zdecydował się możliwie jak najszybciej przyłączyć do swojego państwa Grodno, którego zwierzchnikami pozostawali książęta Litwy.

Kilka miesięcy później, w listopadzie Mieszko po raz kolejny wykonał kawał dobrej roboty i zdołał zdobyć prawa do Trok. W przypadku opanowania ziem Jaćwingów i Trok, Siemowit IV mógł już koronować się księciem litewskim – choć wówczas do pełni szczęścia brakowałoby mu jeszcze władania nad Wileńszczyzną. Należało działać szybko. Król jeszcze zimą 1006 roku rozpoczął rozmowy z papieżem, który jednak nie zgodził się na ogłoszenie II Krucjaty. W tej sytuacji należało dogadać się bezpośrednio z zakonami rycerskimi.

Rozmowy w kwestii nowej wojny, szykowanej na wiosnę 1007 roku, trzeba było jednak niespodziewanie przerwać. W wyniku choroby zmarł bowiem następca tronu książę Mieszko I Sądecki. W tej sytuacji tron powinien przypaść jego najstarszemu synowi, księciu Siemowitowi V. Istniało jednak poważne zagrożenie, że o tytuł królewski zacznie się bić książę Marek, który nigdy nie uważał swojego starszego brata za godnego królewskiego tytułu. Wielu uważało nawet, że za śmiercią Mieszka stoi książę Marek, którego plany uśmiercenia brata było powszechnie znane. W tej sytuacji edukacją młodego Siemowita V, postanowił zająć się jego dziadek – Król Polski.
W związku z możliwym kryzysem dynastycznym do wyprawy na Grodno nie doszło. Zamiast tego, król zdecydował się kuć żelazo póki gorące i wraz z przedstawicielami zakonów rycerskich najechać na pogańskich Jaćwingów. Propozycja okazała się kusząca nie tylko dla Polaków, ale także dla zakonników, którzy po zakończeniu ostatniej krucjaty narzekali na brak zajęć. Wzmocniona wojskami Zakonu Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego armia polska, co warto podkreślić złożona tylko z wojsk wasali, wkroczyła na ziemie Jaćwingów. 23 lipca 1007 roku, połączone wojska chrześcijańskie dosłownie wgniotły w ziemię armię Jaćwingów, prowadzoną przez samego wodza Bubilasa, z którego wojsk liczących prawie tysiąc dwustu zbrojnych uszedł jedynie sam Bubilas i kilku niedobitków.

Polacy i Krzyżacy, przystąpili teraz do walk o grody kontrolowane przez pogan. Wobec miażdżącej przewagi liczebnej, niemieccy zakonnicy postanowili nie tracić czasu na obleganie kolejnych twierdz i za zgodą króla Siemowita IV Sprawiedliwego przystąpili do szturmu na kolejne gniazda pogańskiego oporu. Przeprowadzony wspólnymi siłami szturm na Łuck, choć pociągnął za sobie prawie dwa tysiące trupów po stronie wyznawców Chrystusa, to jednak osiągnął swój cel. 15 października 1007 roku, Bulibas sam przybył do polskiego obozu i zaproponował zawarcie takiego pokoju, jakiego życzył sobie Siemowit IV Sprawiedliwy.

Sprawa miała jednak drugie dno. Kilka tygodni po zawarciu pokoju, gdy król Siemowit IV zdążył już przyzwyczaić się do napływających do królewskiego skarbca podatków z nowego miasta królewskiego – Łucka, odezwali się Krzyżacy. Zakonnicy, zaproponowali władcy, aby ten oddał im kasztelanię łucką, w zamian za pomoc jaką okazali mu w jej zdobyciu. W największym skrócie chodziło o przekazanie Niemcom ziem, które dopiero co podporządkował sobie polski władca. Król zdecydował się odpowiedzieć dyplomatycznie i uznał, że pomysł jest dobry, ale Krzyżacy na ziemię łucką nie mają co liczyć.
Podbój Łucka nie oznaczał jednak końca ambicji Siemowita IV, który teraz spoglądał łapczywie na Troki i Grodno. Prawdę powiedziawszy, polski władca sam nie wiedział która ziemia będzie dla niego korzystniejsza. Ostatecznie jednak zdecydował się na przyłączenie ziemi trockiej. I tym razem do udziału w wojnie zaproszeni zostali zakonnicy, tym razem wybór króla padł jednak na Joannitów, nazywanych także Szpitalnikami. Siemowit IV liczył, że choć:
„Drożej utrzymanie wojsk Zakonu Joannitów kosztuje i więcej ze skarbu na ich potrzeby wydać Królestwo Polskie będzie zmuszone, to jednak mniej zaborczy zakon ów okaże się”.

 Do pierwszej bitwy pomiędzy wojskami chrześcijan i Żmudzinów, doszło 25 lipca 1009 roku pod Łuckiem. Przewaga liczebna po stronie Polaków i wspierających ich Joannitów pozwoliła Siemowitowi IV na wgniecenie w ziemię wojsk prowadzonych przez Jogaiłłę II, który dobrze jeszcze pamiętał smak polskich mieczy – to właśnie jemu Siemowit IV na początku swojego panowania odebrał ziemię słupską. Po zwycięstwie pod Łuckiem zdecydowano się skierować armię pod Troki, aby zdobyć to szczególnie ważne miasto i gród. Zdaniem Siemowita zdobycie miasta powinno zakończyć wojnę.

Stało się jednak inaczej. Załoga Trok okazała się szczególnie silna – prawie dwa tysiące zbrojnych siedzących za wysokim murem nie napawało optymizmem dowodzącego oblężeniem wielkiego mistrza Joannitów, Matiasa. W tej sytuacji trzeba było odstąpić od szturmu, który pociągnąłby za sobą tylko wiele niepotrzebnych ofiar. Król przystał na propozycję Joannity i rozpoczęło się oblężenie, które zostało przerwane na początku marca 1010 roku. Pod obóz oblegających już od dłuższego czasu docierały pojedyncze oddziały nieprzyjaciela, który prowadził rozpoznanie, ale gdy rankiem 6 marca 1010 roku, z boru wylazło prawie dwa tysiące zbrojnych pogan, stało się jasne, że Polacy zdążą co najwyżej zająć pozycje obronne. Bitwa okazała się bardzo krwawa, ale zakończyła się rozgromieniem wojsk nieprzyjaciela, który teraz był zmuszony błagać Siemowita IV o pokój. Król przyłączył do Królestwa Polskiego kolejną ziemię rządzoną wcześniej przez pogan.

Ostatnią pogańską prowincją, do której Siemowit IV Sprawiedliwy mógł rościć sobie pretensje było Grodno. Wiosną 1011 roku, król był już gotów do swojej ostatniej wojny przeciwko poganom. Tym razem jednak do udziału w walkach nie zostali zaproszeni zakonnicy – chodziło o koszty ich utrzymania, które zdaniem Siemowita były zbyt wysokie. Wojna toczyła się po myśli Siemowita IV. Polacy opanowali Jaćwież, rozbili kilka pomniejszych oddziałów przeciwnika i zdobywali przewagę nad przeciwnikiem. Po opanowaniu kilku kolejnych grodów 24 listopada 1012 roku, książę litewski Butigiedis zaproponował zrzeczenie się ziemi grodzieńskiej na rzecz polskiego władcy.
Siemowitowi właśnie o to chodziło. Zwycięska wojna umożliwiła Siemowitowi IV utworzenie tytułu księcia Grodna, na którym szczególnie mu zależało. Polski władca zdołał nie tylko podporządkować sobie większość ziem, co do których udało mu się zdobyć prawa, ale także wzmocnić pozycję dynastii dzieląc pomiędzy młodych Piastów kolejne ziemie. Niestety, śmierć najstarszego syna mogła utrudnić proces przejmowania władzy przez jego wnuka.

Siemowit IV był jednak człowiekiem, który pomimo swojego wieku cenił różnego rodzaju przyjemności cielesne. Nic więc dziwnego, że gdy jedna z dam dworu, niejaka Scholastyka urodziła w październiku 1015 roku syna, któremu nadano imię Sędzimir. Mało kto na polskim dworze wiedział, że król Siemowit IV często odwiedza komnaty młodej Scholastyki, jednakże ci którzy wiedzieli, zaczęli szeptać iż Sędzimir może być synem Siemowita.

W pierwszych miesiącach 1016 roku powróciła kwestia stosunków polsko-krzyżackich. Wielki mistrz Robert poprosił króla Siemowita IV o zgodę na zbudowanie w Gdańsku zamku, w którym znajdowała by się krzyżacka twierdza. Jej powstanie miało pozwolić na wspieranie polskich królów w ich walce przeciwko poganom. Król przez długi czas zastanawiał się nad znalezieniem odpowiedniego rozwiązania powstałego problemu, ostatecznie jednak zdecydował się odmówić. Krzyżacki zamek w Gdańsku nie powstał, zaś Wielki Mistrz Robert musiał pozostać wraz ze swoimi braćmi w Niemczech.

Wielki Mistrz Robert nie należał jednak do ludzi, którzy łatwo się poddają, i w kwietniu 1017 roku zaproponował zbudowanie kolejnego krzyżackiego zamku, tym razem na ziemi kaliskiej. Król zaczynał mieć już powyżej uszu narzekań krzyżaka, którego propozycje miały jeden słaby punkt – Siemowit IV po wspólnym podboju ziem Jaćwingów obiecał przekazać Zakonowi Krzyżackiemu jakieś dobra ziemskie. Czas realizacji obietnic nastąpił w 1017 roku. Król za odpowiednią opłatą zgodził się na zbudowanie przez Krzyżaków zamku na ziemi kaliskiej. Zamek w miejscowości Tureck, stał się własnością Zakonu, który zobowiązywał się jednak do płacenia niewielkiej daniny na rzecz polskiego władcy.

Niestety, nie oznaczało to końca kłopotów polskiego króla. W 1018 roku, na początku lutego wydarzyła się kolejna przykra sprawa związana z obecnością na polskim dworze żydowskiego skarbnika Gizy. Giza i jego córka, urodzona już na ziemiach polskich, zostali oskarżeni o herezję przez nadwornego kapelana króla Siemowita. Król, który już od dłuższego czasu był niezadowolony z pracy swojego kapelana nie zgodził się na wygnanie „niewiernych”, którym pozwolił pozostać w Królestwie Polskim.

Sędziwy wiek i liczne siwe włosy, nie oznaczały wcale, że król zamierza zrezygnować z praw do tytułu księcia Litwy. 26 lutego 1019 roku, w Gnieźnie, król korzystając z niepokojów jakie wybuchły w Księstwie Litewskim, którego większość ziem de jure, znajdowała się w ręku Siemowita IV, koronował się na Księcia Litewskiego. Było to dobre posunięcie, gdyż pozwalało na rozszerzenie zasięgu granic Królestwa Polskiego dalej na wschód. Król liczył, że jeśli książę Siemowit V będzie kontynuował politykę swojego dziadka to w przyszłości, Piastowie zdołają sięgnąć także po kolejny tytuł królewski.

Żywot króla zakończył się 3 lipca 1021 roku. Nowym władcą został jego wnuk, który koronował się jako Siemowit V.
Kliknij aby rozwinąć...

Wot i część druga.

PIAJR · 18 Lipiec 2014

Europa i świat w roku 1000

Wyznania w Europie

Religią panującą w Europie Zachodniej jest katolicyzm. W ciągu ostatnich stu lat religię tą przyjęli min., Polacy, którzy teraz przystąpili do szybkiego podboju ziem pogańskich. Nie oznacza to jednak, że religie pogańskie są w odwrocie. Północno-wschodnia Litwa i ziemie na wschód od Polski to wciąż terytorium pogańskie. W Europie sporą rolę odgrywa jeszcze islam, który pomimo wielu działań podejmowanych przez katolików wciąż trzyma się mocno w Iberii.
W Grecji, na Bałkanach i południowej Italii, ziemiach wciąż kontrolowanych przez Cesarstwo Bizantyjskie dominuje prawosławie. Europa wschodnia, w tym również Ruś, to ziemie zdominowane przez kilka różnych wierzeń pogańskich, które w przyszłości będą walczyć o rolę religii panującej. Religia Nordów, którzy odpowiadają za powstanie i zjednoczenie Rusi wciąż trzyma się mocno, ale równie potężnymi wierzeniami są religie pogańskich Bałtów i Słowian.

Wyznania na wschodzie

Na stepach dominuje tengryzm, oraz mało znacząca, skazana na powolną zagładę wiara w boskość Ahura Mazdy. Silne są również wierzenia pogańskich plemion fińskich, które zdołały wedrzeć się daleko na wschód. Wśród nich pojawiają się wyspy prawosławia, które jednak nie stanowi zbyt wielkiej siły w tej części świata.

Wyznania w Afryce

Na pozór jednolita Afryka nie stanowi jednak monolitu pod względem religijnym. Na południu, w tak zwanej „Czarnej Afryce” dominują lokalne afrykańskie religie. Na terenie Abysynii, obowiązuje lokalna wersja chrześcijaństwa, która funkcjonuje w całkowitym oderwaniu od katolicyzmu i papiestwa. W Afryce Północnej, kontrolowanej przez Arabów, mimo wielu zabiegów miejscowych władyków nie dominuje islam. Sunnici choć silni, muszą pogodzić się z obecnością różnego rodzaju miejscowych wierzeń.

Wyznania w Azji

Jeśli chodzi o religijność w szeroko rozumianej Azji, to dominującą rolę w roku 1000 odgrywał islam. Muzułmanie, pomimo wielu prób nie zdołali jednak dotrzeć na Półwysep Indyjski i wyspę Cejlon. W Indiach sporą rolę odgrywa hinduizm, oraz buddyzm, który utrzymuje się na północy Indii. Oprócz tego silną rolę odgrywa religia Juni, której wyznawcy kontrolują wschodnią część półwyspu.

Papieże 867-1000

Mikołaj I 17 IV 858-11 III 873
Pius II 11 III 873 – 25 VII 886
Hormisdas I 25 VII 886 - 19 XI 889
Sabinian II 19 XI 889 – 30 I 909
Gelasius II 30 I 909 – 1 XII 912
Stefan II 1 XII 912 – 21 I 922
Teodor Błogosławiony 21 I 922 – 5 XII 934
Lando 5 XII 934 – 4 VI 941
Conon II 4 VI 941 – 26 V 951
Vitalian II Wielki 26 V 951 – 30 X 970
Simpliciusz II 30 X 970 – 1 XI 981
Donus II 1 XI 981 – 25 V 986
Clement II 25 V 986 – 9 VIII 990
Seweryn II 9 VIII 990 – 10 IV 992
Bonifacy VI 10 IV 992 – 1 II 995
Lucujusz II 1 II 995 – 27 VII 999
Hormisadas II 27 VII 999 -?

Cesarze Bizantyjscy 867 – 1000

Bazyli I Śmiały 842 – 866
Leon VI Łowca 866 – 904
Bazyli II Cichy 904 – 970
Damian I 970 – 985
Krzysztof I 985 - ?

Kultury w Europie:

Mapa świata w roku 1000:

PIAJR · 19 Lipiec 2014

Moim zdaniem trzy znaki zapytania są jak najbardziej na miejscu w sytuacji, gdy nie znamy daty śmierci danego osobnika. Względnie można by jeszcze zostawić puste pole, ale ostatecznie wstawiłem jeden znak zapytania Co do postu Sevgarta to faktycznie miał rację, po prostu źle spojrzałem i stąd głupia literówka. Tak czy inaczej AAR nie umarł i oto przed wami kolejny odcinek. Kiedy będzie następny nie wiem.

Siemowit V

Po długim panowaniu jego dziadka kraj był silniejszy i zdecydowanie większych niż kiedykolwiek przedtem. Zapowiadał się jednak pierwszy w jego historii poważny kryzys dynastyczny, który był pokłosiem polityki prowadzonej przez króla Siemowita III. Siemowit III wprowadzając nowe prawa dotyczące dziedziczenia nawet w najśmielszych snach nie przypuszczał, że na początku X wieku, wprowadzone przez niego przepisy mogą doprowadzić do poważnego konfliktu pomiędzy królem, a jego wujem. Wstępując na tron Siemowit V miał dwadzieścia siedem lat, starszą od siebie o cztery lata żonę Matyldę i poważny problem, lepiej znany jako książę Marek Piast.
Nic więc dziwnego, że pierwszym celem Siemowita stało się uśmiercenie swojego wuja, lub jego aresztowanie, tak, aby w przyszłości nie stanowił on niebezpiecznego zarzewia buntu. Plan przeprowadzenia zamachu na jednego z liderów antykrólewskiej opozycji szedł jak po grudzie. Nic dziwnego, niewielki dwór, który otaczał księcia Marka był mu bardzo oddany, głównie z obawy o swoją pozycję. Tymczasem największym sukcesem pierwszych dwóch lat panowania polskiego króla (1021-1023) było zawarcie mniej lub bardziej chwiejnego porozumienia z teściową władcy, księżną Wojsławą, która po wielu zabiegach podejmowanych przez kochającego zięcia przestała wreszcie dybać na jego pozycję. Mimo tego król miał wielu wrogów.
Sytuacji króla nie poprawiło oddanie Troków, kanclerzowi swojego dziada, Mieszkowi z Gniezna, który pełnił urząd szefa dyplomacji również na dworze Siemowita V. Mimo tego, jak do tej pory władcy udawało uniknąć się wybuchu powstania, co zaczynało dawać szanse na przetrwanie trudnego okresu. Tymczasem król oszczędzał i przygotowywał się do wybuchu ewentualnej wojny domowej, której szczególnie się obawiał. Co gorsza, wciąż nie mógł doczekać się dziedzica, co doprowadzało go do szewskiej pasji, ilekroć widział swoją żonę lub teściową. Ta ostatnia po „porozumieniu” z „ukochanym” zięciem stała się częstym gościem w Gnieźnie, co nie budziło zbyt wielkiego entuzjazmu u Siemowita V.

Życie toczyło się jednak normalnym torem. 10 kwietnia 1025 roku, na polski dwór przybyła grupa trubadurów, którzy zaczęli prezentować polskiemu władcy wszelkiego rodzaju pieśni i popisy. Chodziło raczej o uspokojenie nerwowej atmosfery, która panowała na polskim dworze niż prawdziwą zabawę. Jako, że Siemowit V od dłuższego czasu szastał pieniędzmi na lewo i prawo, aby udobruchać wasali, również i tym razem zdecydował się na wypłacenie hojnego datku na rzecz przybyszy z państwowej kasy.

Niestety, frustrujący związek z królową Matyldą zaowocował tym, iż leniwy Siemowit zaczął zaniedbywać swoje obowiązki małżeńskie. Było to o tyle trudne nie tylko dla królowej i króla, ale także dla państwa, że władca narażał w ten sposób sprawy dynastii i państwa. Mimo tego, król krótko po wyjeździe trubadurów przekazał jej znaczny podarek.

Kilka tygodni później, na początku lipca 1025 roku, wyszło na jaw, że królowa wreszcie zaszła w ciążę. Król był szczęśliwy, obawiał się jednak, że na świat może przyjść córka. Na szczęście, 25 lutego 1026 roku sprawa się wyjaśniła. Na świat przyszedł syn króla Siemowita V i królowej Matyldy, któremu szczęśliwi rodzice nadali imię Bolesław.
Jesienią następnego, to jest 1027 roku, na świat przyszło kolejne dziecko Siemowita V i Matyldy. Tym razem była to dziewczynka, której rodzice nadali imię Wojsława, na pamiątkę babki, która wciąż posługiwała się tytułem Wielkiej Władczyni Lędzian. Nie wiadomo jak na wybór imienia dla drugiego dziecka zareagowała „kochana” teściowa króla. Wiadomo jednak, że książę Marek z coraz większą nienawiścią odczytywał kolejne wezwania do zapłaty podatków na rzecz króla, pomrukując, że ten szczeniak i jego bękarty, któregoś dnia zapłacą za wszelkie krzywdy, jakich doznał od swojego ojca i brata.
Pechowo dla siebie, Marek zmarł na początku 1028 roku, w dostojnym acz niezbyt sędziwym jak na przedstawicieli polskiej dynastii wieku lat pięćdziesięciu. Polskiego księcia pochowano w zbudowanej za jego pieniądze katedrze w Kamieniu Pomorskim. W pogrzebie co zrozumiałe nie uczestniczył król Siemowit V, który wysłał jedynie szczere i serdeczne wyrazy współczucia do wdowy, księżniczki Królestwa Walii, Sian. Władzę nad ziemią słupską przejął kolejny Marek, tym razem niepełnoletni wnuk zmarłego. Jego ojciec Borzywoj sprawował władzę w Krakowie, istniała więc możliwość, że młodzieniec zdoła odziedziczyć również Kraków.

W maju 1031 roku, po ponad dziesięciu latach walki z opozycją wewnętrzną królowi udało się wreszcie uspokoić sytuację na tyle, by mógł zacząć myśleć o kontynuowaniu polityki swojego wielkiego dziada. Władca czuł, że musi podziękować Bogu za niebywałe szczęście jakie go spotkało- przetrwanie tak długiego okresu w sytuacji gdy większość wasali polskiego władcy szczerze go nienawidziła można uznać za nielada wyczyn. Król uważał, że udało mu się tylko dzięki boskiemu wsparciu, dlatego też na początku maja odwiedził jeden z podgnieźnieńśkich klasztorów, w którym zaczepił go pewien mnich, który poprosił króla, aby ten przekazał skromny datek na naprawę klasztornego dachu. Król z radością zgodził się na wpłacenie drobnej kwoty na rzecz klasztoru.

Nie była to jedyna przyczyna dla której królowi zaczęło coraz lepiej powodzić się w kontaktach z Kościołem. Wiele ziem, wchodzących od lat w skład królewskiej domeny, pomimo iż większość szlachty i możnych byli już wyznawcami katolicyzmu, zamieszkiwali poganie. Jednym z takich szczególnie ważnych terenów był Kalisz. Z ziemi kaliskiej pogaństwo udało się wyplenić ostatecznie dopiero w 1033 roku, co wywołało zrozumiałe zadowolenie w Rzymie. Tymczasem król zdecydował się, że jego nadworny kapelan rozpocznie teraz pracę misyjną na wschodnich kresach Królestwa Polskiego, przyłączonych do Polski w czasach Siemowita IV.
W kwietniu tego 1033 roku, król wobec rosnącej znów w siłę antykrólewskiej opozycji zdecydował się na powołanie do życia oddziałów Straży Królewskiej, które w przypadku wojny miały wspomóc władcę w prowadzeniu działań zbrojnych. Po wielu długich debatach Siemowit V zdecydował, że jego osobista gwardia będzie składała się z jednostek kawalerii, podzielonych na lekką i ciężką jazdę. Z racji kosztów, jakie należało ponieść ciężkozbrojnych kawalerzystów miało być zaledwie stu, podczas gdy lekkozbrojnych aż czterystu.

W królestwie panował pokój, jednakże tego samego nie można było powiedzieć o świecie. W lipcu 1034 roku, papież Evartstinus II ogłosił kolejną wyprawę krzyżową. Celem drugiej krucjaty było wyzwolenie Jerozolimy spod panowania muzułmanów. Siemowit V, choć początkowo zastanawiał się nad wzięciem udziału w tym szlachetnym i godnym pochwały przedsięwzięciu zdecydował się ostatecznie pozostać w kraju i kontynuować walkę z opozycją. Król zamierzał wykorzystać opozycję do swoich celów, przy czym zdaniem wielu miał tego dokonać w szczególnie cyniczny i podły sposób.
W styczniu 1035 roku, nadworny kapelan Siemowita V zakończył nawracanie na jedyną słuszną wiarę katolicką ziemi łuckiej. Od razu też został posłany do Trok, gdzie wciąż jeszcze chłopi i niektórzy przedstawiciele szlachty oddawali cześć pogańskim bożkom. Tymczasem Siemowit przystąpił do przygotowań do rozpoczęcia walki o ostatnią część księstwa litewskiego, która wciąż nie uznawała jego zwierzchności. Mowa oczywiście o Wileńszczyźnie. Wilno, było już wówczas potężnym silnie bronionym grodem. Siemowit V doskonale o tym wiedział i właśnie dlatego zamierzał wykorzystać do walki z poganami tylko wojska swoich wasali, nie angażując swojej drużyny. Wojska wystawione przez wasali miały zostać dodatkowo wzmocnione przez nieliczne oddziały najemne, które miały spełniać rolę straży tylnej – pilnować, aby wojska opozycjonistów szły we właściwym kierunku.

Niestety, los chciał inaczej. W marcu 1035 roku, opozycjoniści skierowali specjalny adres do króla, w którym poinformowali go o niezadowoleniu jakie wywołuje u nich wysoki autorytet koronny, który ogranicza ich prawa i wolności należne im z tytułu urodzenia i pochodzenia. Jeżeli król nie zgodzi się na przyjęcie ich propozycji, to wystąpią oni przeciwko Siemowitowi V zbrojnie, a wtedy to niech się król już sam domyśli do czego dojdzie. Siemowitowi, który miał już serdecznie dość ciągłych podchodów z opozycją nie robiło większej różnicy, czy autorytet korony jest wysoki, czy tylko średni, jak pragnęli tego przedstawiciele opozycji, dlatego też chętnie przystał na ich propozycję.
Feudałowie nie domyślali się, że król postanowił wykorzystać teraz wasali do odegrania przedstawienia pod tytułem „dzielni rycerze polscy idą na pogan”. W kwietniu 1035 roku ogłosił rozpoczęcie wojny o Wilno. Natychmiast pod broń wezwani zostali wasale, którzy w imię dobrych obyczajów odpowiedzieli na wezwanie władcy, licząc, że wojska z królewskiej domeny rychło do nich dołączą. Aby zachować pozory, król skierował na miejsce koncentracji również swoją drużynę oraz wojska najemne. Do pierwszej bitwy pomiędzy wojskami polskimi, a pogańskimi doszło dopiero w grudniu 1035 roku, pod miejscowością Pastawa, gdzie po ciężkiej walce rozbite zostały armie pogan. Teraz można było powrócić na Wileńszczyznę.

Jednakże pod Wilnem grasowały już armie innych pogan, z którymi Siemowit V nie toczył wojny. Dlatego też armia polska pomaszerowała dalej na północ, aby tam rozbijać wojska nieprzyjaciela. Do kolejnej dużej bitwy doszło 16 października 1036 roku pod Połockiem, gdzie armia króla rozbiła wojska pogan po równie krwawej i zaciętej bitwie jak ta która miała miejsce pod Pastawą.
W marcu 1037 roku Wilno zostało podporządkowane pogańskiemu wodzowi Sabie. W tej sytuacji to właśnie Saba stał się nowym przeciwnikiem. Ku uciesze Siemowita V, wojska jego wasali zostały pod Wilnem niemal całkowicie wyrżnięte wraz z oddziałami najemnymi przez armię Saby, który teraz wchodził na tereny kontrolowane przez dawnych opozycjonistów. Fakt iż wraz z armią opozycyjną rozbita została także Siemowitowa drużyna był dla króla o wiele mniej ważniejszy niż wieści o trupach wojowników z Sieradza, Krakowa i Brześcia, których głowy zostały rozłupane przez pogańskie topory. Teraz król mógł przystąpić do działania.
W lipcu 1037 roku Siemowitowi V udało się zebrać nową, liczącą ponad 7 tysięcy zbrojnych armię, w skład której wchodziły również nowo zaciągnięte wojska najemne. Armia pomaszerowała ponownie pod Wilno, jednakże nieprzyjaciel uszedł na północ. Po wielu tygodniach nieprzyjaciela udało się dopaść pod Raseinai, ale bitwa zakończyła się kolejną porażką wojsk chrześcijańskich. W tej sytuacji, Siemowit V zdecydował się na zakończenie wojny, niestety okazało się to niemożliwe.
Do królestwa Polskiego docierały tymczasem bardzo pomyślne i radosne wieści. Okazało się, że II krucjata, której celem było wyzwolenie Jerozolimy spod władzy pogan również zakończyła się wielkim sukcesem i była kolejnym, bo sukcesie I krucjaty, wielkim zwycięstwem chrześcijaństwa. Siemowit zdecydował się dać odpocząć swoim wojskom przez zimę. Ogłosił również powołanie pod broń posiłków, które zaczęły powoli spływać pod Łuck.
Oprócz tego do wojny przyłączyli się bracia zakonu Świętego Jakuba od Miecza, prowadzeni przez samego wielkiego mistrza Hugona „Niegotowego”. Wojska polskie zaczęły stanowić coraz bardziej zgraną drużynę, a przy tym to armie wystawione przez wasali ponosiły najcięższe straty.
18 czerwca 1038 roku doszło do piekielnie zaciętej bitwy pomiędzy wojskami polskimi, a siłami pogan. Nieprzyjaciel bronił się dzielnie, ale w końcu musiał ulec pod ciosami polskich mieczy i toporów do których dołączyły również kopie i miecze braci z zakonu świętego Jakuba od Miecza. Bitwa pod Kownem okazała się pierwszym od dawna wielkim polskim zwycięstwem, którego Siemowit V tak bardzo potrzebował. Jakby tego było mało w bitwie ujęto niejakiego Mendoga, wysoko postawionego poganina, który powędrował do gnieźnieńskich lochów.
Kolejna wielka bitwa została stoczona w październiku 1039 roku, pod Selpis. Naprzeciwko siebie stanęły prawie czterotysięczna armia polska, oraz licząca ponad dwa tysiące zbrojnych armia pogan. Również i tym razem bój był wyrównany i do końca nie było wiadomo kto zwycięży, jednakże ostatecznie to armii Siemowita V udało się odnieść zwycięstwo. Po bitwie krzyżowcy, jak zaczęli o sobie mówić uczestnicy polskiej kampanii pomaszerowali w ślad za pobitymi poganami, którzy teraz wycofywali się bez ładu i składu pod Daugavpilis, gdzie doszło do kolejnej zwycięskiej bitwy. Polacy powrócili teraz na Wileńszczyznę, gdzie sytuacja zaczynała wymykać się spod polskiej kontroli.

Niestety, pod Varvai, nieprzyjacielowi udało się zgromadzić znacznie liczniejsze siły. Jeszcze z obozu wojsk królewskich pod Varvai, król posłał do Saby propozycję zawarcia białego pokoju. Wojna zakończyła się powrotem do status quo, jednakże królowi w jej trakcie udało się pozyskać prawa do licznych ziem znajdujących się pod panowaniem pogańskiego władcy księstwa żmudzkiego. Należało teraz poczekać na odbudowanie własnych sił i odpowiedni moment na rozpoczęcie kolejnej, tym razem, na co liczył Siemowit V, zwycięskiej wojny.
Tymczasem król musiał zacząć podejmować coraz trudniejsze decyzje. W 1042 roku, w ostatnich dniach lutego pełnoletność następca tronu – książę Bolesław. Edukowany przez ojca okazał się niezbyt dobrym teologiem, ale za to dobrym dyplomatą i naprawdę sprawnym wojskowym, co w kontekście przyszłych walk o kolejny tron dla dynastii Piastów mogło mieć szczególnie duże znaczenie.

Kolejną kwestią było znalezienie odpowiedniej partnerki życiowej dla Bolesława. Ostatecznie Siemowit V zdecydował, że żoną księcia zostanie 16 letnia Judyta Burgundzka, córka króla Burgundii. Judyta była drugim dzieckiem króla Gillesa, który jednak nie poświęcał swojej córce zbyt wiele uwagi. Dlatego też dziewczyna dorastała w towarzystwie uczonych i polityków, którzy często pojawiali się na dworze królewskim jej ojca. Tym co było szczególne ważne, to fakt, że Judyta interesowała się polityką i dyplomacją, w której prowadzeniu mogła pomóc księciu Bolesławowi.
Rychło okazało się, że Judyta i Bolesła przypadli sobie do gustu. Już w niecałe dziewięć miesięcy po ślubie na dworze krakowskim zaczął rozbrzmiewać płacz dziecka – na świat przyszedł pierwszy potomek Bolesława i Judyty. Dziewczynce nadano imię Wszemiła. Co prawda dziad i ojciec woleli by, aby pierwszym potomkiem był chłopiec, ale oboje małżonkowie byli jeszcze młodzi i liczono, że wkrótce kolejni potomkowie przyjdą na świat. Niestety, w styczniu 1045 roku, nadeszły smutne wieści. Księżna Judyta zmarła w wyniku jednej z licznych chorób, które wówczas często powodowały śmierć cierpiących na nie ludzi.
Drugą żoną księcia Bolesława została siostra małoletniego cesarza Bizancjum księżniczka Evanthia. Niewiasta ta była o wiele gorszą znawczynią polityki i dyplomacji, ale doskonale znała się na zarządzaniu majątkiem. Można powiedzieć, że choć bizantyjska księżniczka nie miała pojęcia o polityce, to jednak doskonale znała się na finansach.
O ile sytuacja polityczna zaczynała się powoli stabilizować, o tyle coraz gorzej działo się w małżeństwie Siemowita V. Królowa Matylda od pewnego czasu zaczęła szukać okazji do posłania swojego królewskiego małżonka na łono Abrahama. Niestety, na trop knutego przez Matyldę spisku wpadła królewska mistrzyni szpiegów, Królowa Matka Helga. Król, co zrozumiałe nie był specjalnie zachwycony wieściami jakie przedstawiła mu Królowa Matka. W tej sytuacji należało działać rozważnie. Z jednej strony Matylda była matką jego dzieci, a zwłaszcza umiłowanego następcy tronu, księcia Bolesława.

Król rozkazał natychmiast wtrącić swoją małżonkę do lochu i w zasadzie na tym skończyła się aktywność Siemowita V. Władca zdecydował się jednak ostatecznie na pozostawienie swojej żony w lochach, gdzie miała zmądrzeć, lub co bardziej prawdopodobne doczekać smutnego końca, który wcześniej szykowała dla swojego kochanego małżonka. Kilka tygodni później, królowa zmarła. Zamach na życie Siemowita V nie doszedł do skutku. Król ponownie stał się kawalerem, jednakże nie zdecydował się na zawarcie kolejnego związku – knowania Matyldy stanowiły dla niego szczególnie trudne i szczególnie przykre doświadczenie.
W lipcu 1046 roku, król zdecydował się po raz kolejny podjąć próbę rozszerzenia granic Królestwa Polskiego. Tym razem przeciwnikiem Polaków mieli być władcy księstwa Liwonii. Polacy walczyli o Scalvinię, część księstwa żmudzkiego. Pierwszym elementem działań zbrojnych było opanowanie kontrolowanych przez pogan fortec. Pierwszą z nich była Ragaine. Gród ten bronił się długo – od późnej jesieni 1046 roku, aż do wiosny 1047 roku. Kolejnym grodem, silnie bronionym przez nieprzyjaciela była miejscowość Russ, która również długo odpierała ataki polskich zbrojnych.

Niestety, działania zbrojne przeciwko poganom należało na krótko odłożyć ad acta. Pojawił się bowiem poważny problem – powstanie chłopskie w Prusach. Na czele powstania stanął Alvydas, dawny oficer gwardii królewskiej, z której został zwolniony po przegranej wojnie przeciwko poganom. Mimo tego Siemowit V nie zgodził się na przerwanie oblężeń na Żmudzi. Zdaniem króla, należało najpierw „zakończyć sprawę” z poganami, którzy wydawali się już praktycznie rozbici.

Była to jednak słuszna decyzja. Pod koniec lipca 1047 roku, władca pogański, książę Azuolas Okrutny zaproponował Siemowitowi V zawarcie pokoju, na mocy którego Scalvonia miała zostać natychmiast przyłączona do Królestwa Polskiego. Król uznał tą propozycję za wspaniałe rozwiązanie – wielkie zwycięstwo, które udało się odnieść praktycznie bez większych strat w ludziach. W trakcie wojny 1046-1047 nie doszło do żadnej poważnej bitwy, a mimo tego Polacy zdołali zdobyć kolejne ziemie.
Teraz oddziały króla Siemowita V mogły natychmiast pomaszerować do Prus, gdzie pogańskie powstanie zataczało coraz szersze kręgi. Nieprzyjaciel był słabiej wyszkolony i mniej liczny, należało jednak liczyć się z fanatyzmem powstańców. Trzeba przyznać, że byli oni zmuszeni do walki w szczególnie niesprzyjających warunkach. Nie dość, że dysponowali zdecydowanie słabszą armią, to jeszcze musieli liczyć się, że gdy na objętych powstaniem ziemiach pojawi się armia królewska, to ich wsie i domy mogą pójść z dymem, a rodziny zostaną wygnane w dalekie zakątki Królestwa.
10 września 1047 roku doszło do pierwszej poważnej bitwy pomiędzy armią królewską, a wojskami powstańczymi. Nieprzyjaciel doznał potężnej porażki, która stała się początkiem końca chłopskiego powstania w Prusach. Zbuntowani chłopi zostali wyparci na południe pod Ostródę, gdzie miało dojść do kolejnej wielkiej bitwy.
Ostateczny kres powstania nastąpił po kolejnej wielkiej bitwie, stoczonej pod Ostródą, w dniu 30 września 1047 roku. Armia powstańcza została całkowicie rozbita, zaś wojska prowadzone osobiście przez Siemowita V utraciły zaledwie kilkudziesięciu zabitych i rannych. Dwie zwycięskie kampanie, przeciwko poganom i przeciwko powstańcom chłopskim znacząco wzmocniły pozycję króla. Co więcej Siemowitowi V udało się przyłączyć do Królestwa Polskiego kolejną ziemię. Polacy coraz mocniej wkraczali na Litwę, i co równie ważne, poświęcali coraz więcej sił i środków, aby uczynić z niej kraj katolicki.
Scalvonia szybko uległa polonizacji. Dla lokalnej szlachty polska kultura była o wiele lepszym i ciekawszym rozwiązaniem niż trwanie przy stojącej wówczas na o wiele niższym poziomie kultury litewskiej. Co więcej, ziemie na terenie Svalvoni były już od wielu lat katolickie – nie trzeba było tracić czasu na ich chrystianizację. Królestwo Polskie, w rozumieniu scalvońskich możnych było symbolem walki o katolicyzm, co stanowiło kolejną przyczynę rychłej polonizacji nowo pozyskanych ziem.
Liczący sobie pięćdziesiąt osiem lat król Siemowit V, 16 lutego 1052 roku zdecydował się na podbój kolejnej części księstwa żmudzkiego, do którego mógł zgłosić pretensje – Kłajpeda, gdyż to o niej mowa stanowiła kolejny ważny punkt na wybrzeżu Bałtyku, którego opanowanie mogło pozwolić na zwiększenie dochodów z handlu prowadzonego przez plemiona pogańskie ze Skandynawią. W maju wojska polskie wzmocnione dodatkowo przez oddziały zakonu rycerskiego św. Jakuba od Miecza pomaszerowały pod Kłajpedę, której zdobycie stało się podstawowym celem wojny prowadzonej przez Siemowita V.
Kampania rozpoczęła się nad wyraz szczęśliwie. Pierwsza bitwa pod Kretingale okazała się wielkim zwycięstwem armii chrześcijan, którzy pomaszerowali teraz pod Palangę, gdzie przechwycono kolejny silny oddział pogański. Nieprzyjaciel był zdecydowanie słabszy niż armia polska, która liczyła ponad pięć tysięcy zbrojnych. Poganie wystawili przeciwko nim jedynie około tysiąca wojów, którzy raz za razem ponosili bolesne straty.

Pokój z księstwem Żmudzi został zawarty w maju 1053 roku, po upadku dwóch najważniejszych twierdz w prowincji Memel, jak nazywano Kłajpedę w niemieckich źródłach. Pokój był wielkim zwycięstwem króla, który małym kosztem zdołał przyłączyć do Królestwa Polskiego kolejny skrawek terenu. Zwycięstwo odniesione przez wojska polskie, wzmocnione dodatkowo oddziałami Zakonu św. Jakuba od Miecza szybko ogłoszono wielkim sukcesem monarchii.

Sześć lat po zakończeniu wojny, w październiku 1059 roku, król Siemowit V, wciąż dziarski, pomimo wieku, ogłosił się księciem żmudzkim. Choć zasadnicza część ziemi żmudzkiej, nadal nie wchodziła w skład granic Królestwa Polskiego, to jednak król wykorzystał trudności z jakimi musieli borykać się ówcześni pogańscy władcy tych ziem.

Król Siemowit V zmarł 5 września 1061 roku. Był wówczas bardzo dostojnym i szanowanym monarchą, który poświęcił życie na wyplenienie pogańskich wierzeń z granic Królestwa Polskiego. Nic więc dziwnego, że odpowiadający za jego pochowanie i utrzymanie pamięci o marsze mnisi i kapłani nadali mu przydomek Błogosławiony, pod którym przeszedł do historii. Po jego śmierci na polski tron wstąpił król Bolesław I, jedyny syn Siemowita V.
Kliknij aby rozwinąć...

PIAJR · 5 Październik 2014

Dzień dobry, cześć i czołem. Jak widzicie AAR wciąż żyje, pomimo tego, że autor ma gigantycznego lenia i odcinki zamieszcza raz na ruski miesiąc. Tak czy inaczej postaram się trochę poprawić, choć nie będzie to proste zadanie. Ostatnio więcej czasu poświęcam na sprawy, którymi powinienem zająć się już dawno, stąd też nie było mnie na forum - widzę jednak, że nikt za mną nie płakał, czyli wszystko po staremu
@Knight in Fire: Trochę na zachód pójdę, na pewno chciałbym opanować Pomorze i odebrać Pepikom Śląsk, w końcu ile można trzymać pod bokiem towarzystwo, które ciągle wsuwa knedliczki.

Bolesław I

Kliknij aby rozwinąć...

Obejmując władzę w Królestwie Polskim w 1061 roku, król Bolesław I musiał stawić czoła wielu poważnym problemom. Pierwszym z nich było spłodzenie następcy tronu, którego jak do tej pory polski król się nie doczekał. Na szczęście żoną króla, królowa Helena (z którą ożenił się po śmieci swojej drugiej żony bizantyjskiej księżniczki), w chwili obejmowania władzy przez Bolesława była w ciąży.

Niestety, 20 października 1061 roku, na świat przyszła kolejna córka, której Bolesław i Helena nadali imię Eufozyna. W tej sytuacji wydanie najstarszej córki Bolesława za cesarza Bizancjum wydawało się początkiem końca dynastii Piastów. Bolesław obawiał się, że w przyszłości jego ród upadnie. Nic więc dziwnego, że pierwszym celem króla stało się spłodzenie syna. Na szczęście w maju 1062 roku, królowa Helena po raz kolejny zaszła w ciążę.

Tym razem szczęście uśmiechnęło się do króla. W dniu 20 grudnia 1062 roku na świat przyszedł książę Siemowit. Pierwszy syn króla Bolesława I i jego żony, królowej Heleny. Dziecko było zdrowe. Co więcej na świat przyszła również siostra bliźniaczka Siemowita, której rodzice nadali imię Jadwiga. Jako, że na świat przyszło dwoje zdrowych dzieci radość rodziców była więc o wiele większa niż można by się tego spodziewać. Tymczasem króla wzywała wielka polityka. Należało czym prędzej podbić Wilno i resztę księstwa Żmudzi. Aby Piastowi mogli myśleć o tytule królów Litwy musieli uzyskać jeszcze kontrolę nad co najmniej kilkoma księstwami. Utrzymywane przez nich tytuły księcia litewskiego, żmudzkiego i pruskiego nie wystarczały do koronowania się na królów Litwy.

Zanim jednak król rozpoczął prowadzenie polityki zagranicznej na wielką skalę zdecydował się na położenie kresu walce z handlem fałszywymi relikwiami na terenie Królestwa Polskiego. Działania podejmowane przez króla Bolesława I, szybko zyskało mu poparcie kościoła, na którym władcy szczególnie zależało. W kontekście rychłego uderzenia na pogan, wsparcie ze strony Kościoła Katolickiego było szczególnie ważne dla polskiego monarchy.

Choć sytuacja międzynarodowa wymagała od króla, aby ten zajął się wreszcie walką z poganami, Bolesław I wolał oddawać się rozkoszom w swoim królewskim łożu. Jedną z tych, które często to łoże odwiedzały była niejaka Zofia. Tak długo jak kobieta nie zaszła w ciążę problemu nie było. Dopiero w momencie, gdy pojawił się „krzyczący” dowód nocnych wizyt króla w komnacie Zofii zaczęły się poważne problemy. Na świat przyszła bowiem bękarcia córka Bolesława I, której matka nadała imię Kazimiera. Dziewczynka została uznana za córkę króla, jednakże nie została oficjalnie włączona w poczet członków polskiej dynastii panującej. Było to rozwiązanie, które według pierwotnego zamysłu władcy miało zaspokoić aspiracje matki dziewczynki, a przy okazji nie drażnić pozostałych członków polskiej dynastii.

Wojna o Żmudź rozpoczęła się wreszcie w maju 1067 roku. Wojska polskie rozpoczęły koncentrację, która szybko przyniosła pierwsze sukcesy. Udało się zebrać osiem tysięcy zbrojnych. Co najważniejsze byli to tylko Polacy, wśród zaangażowanych po stronie Królestwa Polskiego oddziałów nie było wojsk najemniczych, ani członków zakonów rycerskich. Wojska polskie pomaszerowały najpierw pod Wilno, a następnie na Żmudź. Do pierwszej wielkiej bitwy doszło 22 października 1067 roku pod Varvai. Bitwa zakończyła się zwycięstwem – poganie zostali praktycznie starci na proch. Ich wojska poniosły ciężkie straty. Po bitwie poganie pobici i załamani zwycięstwem wycofali się na Wilno. Polacy pomaszerowali w ślad za nimi. Wojska prowadzone przez króla Bolesława maszerowały wolniej, ale były lepiej przygotowane do ciężkich walk. Król wreszcie był w swoim żywiole. Całymi dniami przemieszczał się wzdłuż kolumny wojsk, która coraz bardziej zbliżała się do Wilna. Polska armia dopadła pogan 5 listopada 1067 roku, gdy przywódcy wrogich plemion stanęli obozem pod Kownem. Bitwa przyniosła całkowitą zagładę armii pogańskiej. Teraz należało już tylko dokończyć dzieła i zdobyć najważniejsze grody na terenie ziemi żmudzkiej.

Walka prowadzona przez polskiego króla przeciwko poganom stanowiła symbol możliwości chrześcijaństwa. 31 stycznia 1068 roku, papież ogłosił początek kolejnej krucjaty przeciwko niewiernym. Tym razem celem krzyżowców, było wyzwolenie Andaluzji spod władzy wyznawców proroka. Papież początkowo liczył, że Bolesław I dołączy do krucjaty, jednakże polski król, wolał nie angażować się w tego rodzaju wystąpienia. Wolał pozostawać w kraju, gdzie mógł wpływać na krajową politykę.

Wojna o Żmudź zakończyła się w grudniu 1068 roku. Jej zakończenie okazało się wielkim sukcesem polskiego króla. Bolesław I, po podporządkowaniu sobie reszty Żmudzi mógł teraz stanąć do walki o koronę litewską. Nadarzyła się również możliwość koronacji. Przyjęcie drugiego tytułu królewskiego było wielkim wydarzeniem, które wspaniale podniosło prestiż polskiej dynastii. Koronacja odbyła się 6 stycznia 1069 roku w święto Trzech Króli. Władca włożył na swoje skronie niewielką koronę i dołączył do swojego pierwszego tytułu Króla Polski. Królestwo Polsko-Litewskie wciąż nie kontrolowało wszystkich ziem, które zgodnie z prawem i zwyczajami winny wchodzić w jego skład. Brakowało zwłaszcza litewskiej stolicy – Wilna, oraz szeregu mniej znaczących grodów, nad którymi wciąż władzę zwierzchnią sprawowali poganie.
Marzec 1071 roku przyniósł szczególne wieści. Krzyżowcom po wielu staraniach udało się zwyciężyć w Andaluzji, i odzyskać kontrolę nad ziemiami, które do tej pory znajdowały w rękach muzułmanów. Król Bolesław I, nie był specjalnie zachwycony wieściami, które nadchodziły z Półwyspu Iberyjskiego. Jego wyzwolenie spod okupacji muzułmanów, mogło oznaczać, że w przyszłości działające na tych terenach zakony rycerskie skierują się na wschód, i zaczną oczekiwać nadania im ziem, które Bolesław wolałby widzieć w rękach lokalnych dynastów.

Tymczasem kultura polska zaczynała zataczać coraz szersze kręgi wśród możnych. W styczniu 1072 roku, większość szlachty pochodzącej z ziemi gdańskiej zaczęło uważać się za Polaków. Oczywiście w czasach Bolesława I, bycie Polakiem, Prusem, Pomorzaninem, czy Litwinem, było rozumiane zupełnie inaczej niż ma to miejsce dzisiaj. Pozostaje jednak faktem, że możni z ziemi gdańskiej, bardziej niż z innymi możnymi pomorskimi, czuli się związani z Polakami, za których uważano mieszkańców Wielkopolski, Mazowsza, Kujaw oraz Małopolski.
Bolesław I w przeciwieństwie do swoich poprzedników często zmieniał kochanki. W 1072 roku, na świat przyszedł kolejny „krzyczący” dowód królewskiego związku z jedną z dam dworu. Urodzona wówczas dziewczynka, której matką była niejaka Małgorzata, otrzymała imię Ryksa. Choć nie została uznana za pełnoprawną dziedziczkę, to jednak król przyznał się do ojcostwa.

W latach 1072-1074, król Bolesław oprócz płodzenia nieślubnych dzieci miał również bardziej odpowiedzialne zajęcia. Jednym z nich było rozbudowanie drużyny królewskiej, która obecnie liczyła około tysiąca pięciuset opłacanych regularnie zbrojnych. Złożona z dobrze wyszkolonych oddziałów łuczników i ciężkich piechurów oraz pikinierów Gwardia Królewska, zaczęła odgrywać coraz większą rolę w królewskiej polityce. Nic dziwnego – władca potrzebował silnych wojsk, które mogłyby zapewnić mu dalsze sukcesy w prowadzeniu podboju Litwy.
W marcu 1077 roku, król rozpoczął wojnę przeciwko pogańskiemu Księstwu Liwonii. Celem wojny było przyłączenie Kurlandii, której opanowanie pozwalało przesunięcie granic Królestwa Polski i Litwy dalej na północ. Podbój Kurlandii, nie był rzeczą prostą. Pogańskie księstwo Liwonii było państwem stosunkowo silnym, jednakże połączone siły wojska polsko-litewskiego pozwalały na zebranie prawie dziesięciotysięcznej armii. Stanowiło to wielką siłę, która w każdej chwili mogła zostać powiększona o wojska najemne i przedstawicieli zakonów rycerskich. Do pierwszej wielkiej bitwy doszło 3 sierpnia 1077 roku pod Rygą. Wycofująca się z Kurlandii, armia pogańska została dogoniona przez wojska polskie, które następnie przystąpiły do zniszczenia obozu pogan znajdującego się w pobliżu Rygi. Mieszkańcy grodu stali się mimowolnymi świadkami masakry, jaką wojska Bolesława I zgotowały nieprzyjacielowi, który nie zdołał wyprowadzić z bitwy ryskiej ani jednego ocalałego żołnierza. Po wielkiej wiktorii, Polacy pomaszerowali do Kurlandii, której upadek miał przypieczętować korzystny dla króla Bolesława I pokój.

Wojna o Kurlandię dobiegła końca w październiku 1078 roku. Bolesław I zdobył kontrolę nad niezwykle bogatą i ludną prowincją, której opanowanie dodatkowo powiększyło jego prestiż. Coraz więcej ziem litewskich znajdowało się w rękach polskiego króla, który dążył do umocnienia pozycji polskiej dynastii na wschodzie.

Po zakończeniu wojny, na dworze króla Bolesława I, po raz kolejny pojawili się przedstawiciele szeroko rozumianego Narodu Wybranego. Tym razem, Królestwo Polsko-Litewskie odwiedził niejaki Meszarszeja. Uważany przez wielu za bardzo dobrego specjalistę od wszelkiego rodzaju spisków i tajnych knowań Meszarszeja został szybko dostrzeżony przez Bolesława I, który zastanawiał się nad powierzeniem mu urzędu królewskiego mistrza szpiegów.

Jednocześnie Bolesław I zamierzał kontynuować dzieło jednoczenia ziem litewskich. Współcześni historycy, często nazywają politykę królów z dynastii Piastów, polityką „zbierania ziem”, najpierw polskich, później zaś litewskich. Nie da się ukryć, że określenie to jest szczególnie wygodne, gdyż pozwala na zrozumienie tego co kierowało polskimi władcami w czasach średniowiecza. Kolejna wojna Bolesława I, tym razem toczona o Semigalię, rozpoczęła się wiosną 1082 roku. Niestety, król nie dokończył rozpoczętej wojny. Śmierć władcy nie oznaczała jednak jej końca. Działania zbrojne przeciwko poganom kontynuował następca tronu i jedyny syn Bolesława I, król Siemowit VI.
Kliknij aby rozwinąć...

PIAJR · 6 Kwiecień 2015

Dzień dobry cześć i czołem. Kolejny odcinek AAR'a prowadzonego raz na "ruski miesiąc". Może następny będzie nieco wcześniej, ale jak mam być szczery to ostatnio mam mało czasu na granie, o siedzeniu na forum nie wspomnę.

Siemowit VI

Obejmując tron po zmarłym ojcu, Siemowit VI stał przed trudnym zadaniem kontynuowania dzieła Bolesława I. Zmarły władca dobrze przygotował się do wojny z poganami. W chwili obejmowania tronu przez Siemowita VI polskie wojska dowodzone przez księcia kujawskiego Andrzeja oraz sprawującego dowództwo nad połączonymi armiami burmistrza jednego z miast królewskich Trojdena, zmierzały już na ziemie opanowane przez pogan.
Niestety, król nie mógł dołączyć do swoich wojsk. Problemem z którym musiał uporać się młody władca była kwestia następstwa tronu. W przypadku jego bezpotomnej śmierci, na tron Królestwa Polskiego miał bowiem wstąpić jego bratanek, książę Walii. Dla dynastii Piastów byłby to poważny cios. Rozrodzona w ostatnich latach rodzina króla Bolesława I dysponowała zaledwie jednym prawowitym potomkiem polskiego tronu wywodzącym się od słynnego Piasta. W tej sytuacji nie powinno dziwić, iż pierwszym celem Siemowita VI stało się spłodzenie męskiego potomka. Obawiano się jednak, że wychowywany przez księży i bardzo pobożny Siemowit będzie miał problemy z przedłużeniem rodu.

Tymczasem z Litwy i Żmudzi nadchodziły pomyślne wieści. Burmistrz Trojden, sprawujący władzę w Trokach, zdołał rozbić armie pogan, które próbowały zagrodzić drogę liczniejszej polskiej armii. Poważne straty jakie zadano przeciwnikowi stanowiły zapowiedź rychłego zwycięstwa, niestety, na tyłach polskich wojsk wybuchło powstanie chłopskie. Stanowiło to wyraźny dowód współpracy pomiędzy żyjącymi jeszcze na przyłączonych do Królestwa Polskiego ziemiach, Jaćwingów i pogan, z którymi walczyły wojska burmistrza Trojdena.
Polskie wojska po pierwszych zwycięstwach zajęły się oblężeniem grodów należących do pogan. Niestety, również plemiona z północy zaatakowały plemiona Semigalii. Znający lepiej teren na którym przyszło im walczyć i lokalne warunki zbrojni pogańscy przejęli dowództwo podczas oblężeń i zmusili burmistrza Trojdena do zawarcia porozumienia. W tej sytuacji król rozkazał aby wszystkie wojska polskie wycofały się pod oblężony przez powstańców Łuck. 11 kwietnia 1083 r., Polacy pokonali powstańców pod Johannisburgiem. Następnie zaś armia burmistrza Trojdena ruszyła w pościg za pokonanymi wojskami przeciwnika. 1 maja 1083 r., wojska polskie rozbiły siły powstańcze pod Ciechnaowicami. Po bitwie w ręce zbrojnych polskiego władcy wpadł również Traidenis stojący na czele powstania. W jego otoczeniu znaleziono wielu kapłanów i wojów pochodzących z Semigalii, co potwierwdziło wcześniejsze przypuszczenia o współpracy pomiędzy poganami, a powstańcami. Król zdecydował się na wznowienie wojny przeciwko poganom latem 1083 r.

Wojska polskie ruszyły pod sprzymierzony z Semigalijskimi plemionami Połock. Po krótkiej bitwie rozbito wojska przeciwka i przystąpiono do oblegania grodów. Siemowit liczył po cichu, że jeśli nawet Trojdenowi nie uda się zwyciężyć i przyłączyć do królestwa kolejnych ziem, to przynajmniej armie polskie zdobędą bogate łupy, które pozwolą na sfinansowanie kolejnej wyprawy. Po opanowaniu Połocka pojawiła się szansa na wznowienie operacji przeciwko plemionom semigalijskim. Prowadzący polskie wojska Trojden skwapliwie skorzystał z nadarzającej się okazji i w ostatnich tygodniach listopada 1085 r., opanował Rygę. Niestety, wszystkie te działania poszły na marne, gdyż w wyniku zakulisowych działań wodzów okolicznych plemion w 1086 r., powstała koalicja pogańska na czele której stanął pogański książę Olgierd (Algirdas).
Rok 1086 przyniósł jednak również dobre wieści. Królowa Agne zaszła w ciążę, a w październiku wzmocnione oddziałami włoskich najemników wojska polskie rozbiły większość armii koalicji pogańskiej kierowanej przez Olgierda. Włosi, po zniszczeniu ostatniej większej grupy wojsk pogańskich ruszyli pod Wilno, podczas gdy armia Trojdena pozostawała w pobliżu Rygi, gdzie w ręce Polaków wpadały kolejne zamki i grody. Co więcej, 7 października 1086 roku na świat przyszedł pierwszy syn królewskiej pary, któremu dumni rodzice nadali imię Bolesław.

Jakby tego było mało 10 stycznia 1087 r., w Rydze zawarty został pokój z Olgierdem. Na mocy pokoju ryskiego granice królestwa polskiego powiększyły się o Semigalię, wraz ze wszystkimi zamkami i grodami znajdującymi się w jej granicach. Był to poważny sukces, który pozwolił polskiemu władcy na wzmocnienie pozycji Królestwa Polski i Litwy nad Bałtykiem. Co więcej w rosnących szybko granicach państwa Siemowita można było powoływać więcej wojsk, tworzyć, więcej zamków i innych nadań ziemskich niż do tej pory.

Korzystając z nadarzającej się okazji Siemowit utworzył księstwo Kurlandii, które włączono do domeny królewskiej. Ziemie przyłączone do królestwa podczas ostatniej wojny, Siemowit zdecydował się powierzyć w zarząd burmistrzowi trockiemu Trojdenowi, który wniósł wielki wkład w przyłączenie tej części Kurlandii do królestwa polskiego. Poporawianie relacji z wasalami i rozbudowa królewszczyzn miała w następnych latach całkowicie pochłonąć uwagę Siemowita.
Król proces poprawy relacji z poddanymi rozpoczął od opłacenia za odpust. Panujący wówczas papież Severinus III okazał się człowiekiem bardzo wysoko ceniącym pieniądz – w zamian za odpowiedni „podarunek” jego kancelaria szybko i bez większych trudności wystawiła potrzebne polskiemu władcy dokumenty, świadczące o jego moralności. Kolejnym krokiem było zorganizowanie turnieju, który według zamysłu Siemowita VI miał przyciągnąć do Gniezna najprzedniejszych rycerzy nie tylko całego królestwa, ale również przybyszy z pobliskich Czech i Niemiec.

Niestety, w trakcie turnieju, król pozwolił by jeden z jego poddanych nieroztropnie wziął udział w zakładzie. „Zakładającymi się” byli książę Andrzej II z Kujaw, oraz kanclerz króla Bawarii, który zupełnie niespodziewanie przybył wraz z grupą rycerzy na gnieźnieński turniej. W wyniku nieszczęśliwego zbiegu okoliczności, zawodnik na którego postawił książę przegrał swoją potyczkę. Ceną za porażkę, miało być przekazanie Kujaw Bawarczykom. Zarówno król, jak i niefortunny książę musieli przełknąć gorzką pigułkę i zgodzić się na przejęcie kontroli nad ziemią kujawską przez Niemców.
Przygotowania do zmycia hańby przybierały coraz poważniejsze kształty. Najpierw jednak należało zawrzeć bliższy sojusz z księciem Andrzejem, który nie należał do zwolenników Siemowita VI. Nie pomogło nawet wydanie nieślubnej siostry króla, za brata księcia, który w przypadku śmierci Andrzeja miał objąć władanie nad ziemią kujawską, oraz wszystkimi dobrami, należącymi do księcia kujawskiego. Pewną szansą na poprawę relacji pomiędzy władcą, a najpotężniejszym z jego wasali były narodziny córki Siemowita i królowej Agaty (Agne). Córka, która przyszła na świat 7 września 1089 r., otrzymała imię Beata. Na dworze gnieźnieńskim liczono, że za kilka lat dziewczynka trafi na dwór Andrzeja, gdzie otrzyma odpowiednie wychowanie i tym samym przyczyni się do poprawy relacji pomiędzy królem, a Andrzejem.
Król poświęcał się tymczasem rozbudowie państwa. W domenach należących bezpośrednio do Siemowita VI powstawały nowe budynki, głównie o przeznaczeniu militarnym, rozbudowano również wsie i miasteczka, co odbijało się pozytywnie na bogactwie kontrolowanych przez króla rejonów. Skarbiec pomimo wielu inwestycji był wypełniony po brzegi.
Również w życiu prywatnym król odnosił sukcesy. 19 czerwca 1095 na świat przyszedł drugi syn królewskiej pary, któremu nadano imię Władysław. Zapewniwszy ciągłość dynastii, Siemowit VI zdecydował się na wznowienie działań wojennych przeciwko poganom na Litwie. Znaczna część ziem litewskich wciąż pozostawała pod panowaniem pogańskich wodzów, wśród których na pierwsze miejsce wysuwał się Olgierd, oraz władający w Wilnie Mantvydas. Ten ostatni jako kontrolujący Wilno był o wiele ważniejszym przeciwnikiem niż Olgierd. Siemowit doskonale rozumiał, że tylko opanowanie tradycyjnej stolicy Litwy, pozwoli mu na umocnienie pozycji Piastów na ziemiach litewskich.
Pierwsze przygotowania do nowej kampanii poczyniono już późną jesienią 1094 r. Osobista drużyna króla została wzmocniona przez 400 łuczników i stu spieszonych zbrojnych. Niestety, formowanie nowego oddziału straży przeciągało się. Król zdecydował się wstrzymać ewentualne uderzenie na Litwę do chwili zakończenia formowania nowych jednostek podległych bezpośrednio władcy. To właśnie drużyna królewska miała stanowić podstawową siłę w walkach z poganami. O wojskach wystawianych przez poszczególnych wasali nie wypowiadano się, już wówczas, zbyt pochlebnie. Tak zwane „pospolite ruszenie”, często nie było wyposażone tak, jak wymagałaby tego sytuacja. Wojska najemne biły armie wasali na głowę, jeśli chodzi o poziom wyszkolenia i wyposażenia. Niestety, najemnicy byli drodzy, a niskie koszty utrzymania stanowiły największą zaletę wojsk wystawianych na wojnę przez wasali.

Jesienią 1097 r., formowanie drużyny było już praktycznie zakończone. Niestety, przeciwko Siemowitowi VI wystąpił król czeski Havel Bękart, który domagał się przyłączenia do korony czeskiej wielu polskich ziem. Król Siemowit, zdecydował się na stawienie zdecydowanego oporu najeźdźcom z południa. Polskie wojska przekroczyły granicę jako pierwsze i skutecznie powstrzymały słabszą armię czeską na przełęczy Jabłonkowskiej. Czesi licząc na zaskoczenie próbowali przebić się przez polskie linie. Czechów powitali jednak polscy łucznicy, którzy wcześniej zajęli dogodne stanowiska obronne. Czescy zbrojni na długo przed zwarciem się z polskimi wojskami ponieśli ciężkie straty w ludziach. Kolejne bitwy rozgrywano według podobnego schematu. Polska piechota i kawaleria ściągały Czechów w pobliże stanowisk łuczników, którzy zasypywali przeciwnika strzałami.

Wojna z Czechami trwała krótko i była pasmem wielkich sukcesów wojsk polskich, które najpierw nie dopuściły do koncentracji wojsk Havela Bękarta, a następnie w trakcie krótkiej kampanii doprowadziły do całkowitego wykrwawienia się oddziałów czeskich. Havel Bękart, toczył jednocześnie walki z powstańcami, którzy na terenie Austrii wystąpili przeciwko czeskiej szlachcie. Powstanie austriackie było nie bez znaczenia dla wysiłku wojennego Siemowita VI, który sekretnie wspierał powstanie na tyłach wojsk czeskich.
Po zakończeniu wojny plany podboju Wileńszczyzny odłożono po raz kolejny. Przez pół roku nie rozmawiano na temat planów agresji przeciwko poganom. W Gnieźnie dyskutowano głównie o planach odzyskania ziem kujawskich przejętych przez Niemców. Niestety, sytuacja królestwa Bawarii uległa znacznej poprawie. Co więcej upokorzony przez Siemowita VI Havel I Bękart zawarł sojusz z czarnoskórymi władcami Bawarii. Domieszka etiopskiej krwi w bawarskiej rodzinie panującej wciąż była bardzo silna. Tamtejsza szlachta chętnie przyjmowała etiopskie zwyczaje i pochodzących z Etiopii przybyszów.
Do pomysłu przyłączenia Wileńszczyzny wrócono dopiero po przyjściu na świat trzeciego syna Siemowita VI, Twardomira. Twardomir urodził się 19 czerwca 1099 r. Jako trzeci syn króla nie mógł liczyć na tron, mimo iż najstarszy syn Siemowita początkowo nie spełniał pokładanych w nim nadziei. W tej sytuacji konieczne stało się zdobycie ziem, które następnie można by przekazać Twardomirowi, jako zabezpieczenie majątkowe na wypadek śmierci ojca. Siemowit zdecydował się zaatakować wileńszczyznę wiosną 1100 roku. Plany te jednak po raz kolejny odwlekły się w czasie – król pomny doświadczeń wojny z Czechami, gdy tylko nadarzyła się okazja powiększył drużynę o kolejną grupę kawalerzystów. Tym samym straż królewska miała liczyć już ok. 2,5 tysiąca zbrojnych. Należało jednak dokończyć werbunku i co najważniejsze – odpowiednio wyszkolić wszystkich zbrojnych, nim ruszą na wojnę z poganami.
Wojna o Wilno rozpoczęła się w 1102 r., w marcu. Polacy wystawili potężną, liczącą ponad 20 tysięcy zbrojnych armię, która miała łatwo i szybko rozprawić się z poganami, a następnie przyłączyć ziemię wileńską do królestwa. Na czele armii stanął zaprawiony w bojach z poganami książę kujawski (od kilku lat już tylko z nazwy) Andrzej II. Wojna ciągnęła się przez dwa długie lata. W tym czasie na świat przyszła córka króla Bożena, owoc jego romansu z Dobrawą, żoną następcy tronu, księcia Bolesława. Król przezornie nie uznał Bożeny, której nie można było uznać również za córkę Bolesława – leniwego, gniewnego i chciwego młodzieńca, który spędzał dnie z nosem w książkach.
Wojna zakończyła się po bitwie pod miejscowością Wenden, w styczniu 1104 r. W wyniku wojny poganie tracili Wilno, które trafiło w ręce Siemowita. Tak jak podczas wojny z Czechami, wielką rolę na polu bitwy odegrali łucznicy, dzięki którym wojska króla Siemowita zdołały odnieść upragnione zwycięstwo. Nie bez znaczenia była również przewaga liczebna, oraz lepsze wyszkolenie. Nad przeciwinikiem górowali zwłaszcza drużynnicy króla.

Król obawiając się, że nie poradzi sobie z administrowaniem tak wieloma terenami zdecydował się powierzyć Bolesławowi niewielki zamek wraz z należącymi do niego dobrami. Była to dobra decyzja, która pozwoliła na pozbycie się niewygodnego syna z gnieźnieńskiego dworu. Pojawił się również dosyć silny ruch stronników króla, którzy wiedząc o jego romansie z Dobrawą, zdecydowali się wykorzystać sprawę dla własnych celów. W zamian za pomoc w pozbawienie Bolesława szans na tron – poprzez zapewnienie mu odpowiedniego biskupstwa, oczekiwali od króla wdzięczności i pomocy. Król co zrozumiałe dosyć łatwo przystał na propozycję przeciwników Bolesława. Tych było wbrew pozorom całkiem sporo. Ludzie, którzy dorabiali się na kolejnych wojnach Piastów, a więc głównie wojskowi i rzemieślnicy żyjący z produkcji sprzętu wojennego. Ale nie tylko. Również kupcy i przedstawiciele Kościoła nie chcieli aby na tronie po śmierci Siemowita zasiadł Bolesław. Było to zrozumiałe – podboje na wschodzie wydłużały szlaki handlowe, a umacnianie się Polski nad Bałtykiem pozwalało na zapewnienie dodatkowej ochrony przed piratami i wikingami – kupcy mogli czuć się bezpiecznie przy ludziach takich jak Siemowit, czego nie można było powiedzieć o Bolesławie. Kościół natomiast czerpał spore zyski z ewangelizowania przyłączonych do Polski ziem pogańskich. Poza tym misja ewangelizacyjna na wschodzie pozwalała biskupom na wiele delikatnych zagrywek. Np., pozbycie się niewygodnych lub zbyt dobrze poinformowanych księży było dzięki przyłączanym do królestwa pogańskim krainom prostsze niż kiedykolwiek wcześniej czy później.
Plan zrealizowano bardzo szybko. Już 4 kwietnia 1104 r., król odebrał prawa do znajdującej się w Lidzie pogańskiej świątyni lokalnemu kapłanowi pogan. Początkowo na miejscu nie pojawił się żaden nowy wysłannik króla, ale biskup Niezamysł już przygotowywał się do przejęcia dawnej pogańskiej świątyni i zorganizowania tam biskupstwa misyjnego, które można by powierzyć Bolesławowi. Co więcej, planowano również nakłonienie Bolesława do wstąpienia do zakonu.
Z realizacją planu pozbycia się niewygodnego dziedzica Siemowit musiał jednak poczekać. Do planu powrócono dopiero w czerwcu 1105 r., gdy upewniono się, że Bolesław nie jest zainteresowany swoją żoną. Pomimo całkiem sprawnego rozegrania sprawy, książę nie przyjął jednak sakry biskupiej, choć przejął przekazane mu biskupstwo. Należało „wytoczyć cięższe działa”. W kwietniu następnego roku, po długich zabiegach zdecydowano o odebraniu baronii rawickiej Bolesławowi. Tym samym w rękach młodego następcy tronu pozostały jedynie dobra kościelne, co zmusiło go do przyjęcia święceń.
Następcą tronu obwołano teraz księcia Władysława. Dziesięciolatkowi zorganizowano już wstępne zaręczyny. Jego narzeczona była starsza od niego, jednakże jako osoba uznawana za geniusza była bardzo atrakcyjną partią. Królowi zależało by jego potomkowie byli odpowiednio przygotowani do sprawowania władzy nie tylko przez edukację, ale również w wyniku odpowiednich mezaliansów.

Marzec 1110 roku rozpoczął się od choroby króla. Właściwie nie było żadnych poważniejszych objawów – władca po prostu zaczął czuć się źle. Po kilku dniach stało się jasne, że Siemowit VI zdniedołężniał na stare lata. Pomimo tego polski władca nie zamierzał rezygnować z ambitnych planów. Jeszcze w kwietniu 1110 roku rozkazał przygotować się do wojny przeciwko poganom – plany zjednoczenia ziem litewskich wciąż pozostawały żywe w umyśle polskiego władcy. Również w tym okresie udało się doprowadzić do przywrócenia wolnej inwestytury – konflikt z papiestwem nie wróżył wprawdzie nic dobrego, ale Polska była na tyle daleko od słonecznej Italii, że Siemowit mógł pozwolić sobie na niewielkie nieposłuszeństwa.
Niestety niedołęstwo dawało o sobie znać. Rozpoczęcie wojny opóźniło się o kilka miesięcy – Polacy ruszyli dopiero na początku lipca. Jednocześnie król stał się osobą niezdolną do samodzielnego funkcjonowania. Funkcję regentki królestwa objęła królowa Agne, zaś dowództwo nad wojskami w polu miało przypaść wojewodzie Bedrychowi.
30 października 1110 roku wojska polskie pokonały pod Kownem oddziały pogan. Zwycięstwo otworzyło drogę do dalszego marszu na wschód. Nieprzyjaciel stracił większość sił i nie stanowił już poważniejszej przeszkody. W bitwie wielką rolę odegrała drużyna króla, która stanowiła główną broń ofensywną polskiej armii. Potwierdziła się zasada znana z poprzednich wojen z plemionami litewskimi – jeden drużynnik na koniu wart jest dziesięciu pogan, zaś jeden pieszy – liczy się za pięciu wrogów. Tak było i tym razem.
Ostatnim akordem działań wojennych było opanowanie grodów przeciwnika. Te nie należały do najsilniejszych, mimo tego wytrwały aż do lipca 1111 r., kiedy to załogi pogańskie otworzyły bramy przed polskimi zbrojnymi. Do Królestwa Polski i Litwy dołączono kolejną ziemię, która de iure powinna znajdować się w rękach Siemowita VI. Jednocześnie wiek męski osiągnął następca tronu, książę Władysław. Podobnie jak brat był raczej typem „mola książkowego”.

Natychmiast sprowadzono do Gniezna jego narzeczoną, i zorganizowano huczny ślub. Był to już jednak ostatni akt rozegrany przez Siemowita VI. Król zmarł w wieku 48 lat 7 listopada 1111 r. Na tron wstąpił Władysław I. Ocena panowania króla Siemowita VI budzi wiele kontrowersji. Z jednej strony władca pozwolił, aby część ziem kujawskich trafiła w ręce Bawarczyków – wprawdzie wersja o przegranym przez księcia Andrzeja II zakładzie jest mało prawdopodobna – istnieją również hipotezy dotyczące kwestii dziedziczenia, w wyniku których ziemia ta miała trafić w ręce niemieckie. Z drugiej jednak król nie tylko zapewnił stały dopływ gotówki do skarbca, rozbudował infrastrukturę wojskową i cywilną, ale także znacznie umocnił pozycję dynastii na Litwie. Co więcej potrafił zrealizować swoje plany dynastyczne odnośnie synów nie uciekając się do przemocy. Powiększył liczbę zamków i miast w dobrach królewskich, co miało również znaczy wpływ na obronność. Nie był władcą idealnym – miał wiele wad, które wynikały nie tylko z jego przyzwyczajeń, czy słabości, ale również z przykładu jaki dawało ówczesne duchowieństwo. Romans z przyszłą żoną swojego syna, następnie nie uznanie jednej z córek, a wreszcie pozbawienie najstarszego syna praw do tronu i uczynienie go biskupem – to wszystko nic w porównaniu z dokonaniami innych władców tego okresu. Siemowit VI był człowiekiem swojej epoki – w realizacji własnych interesów i planów był gotów posunąć się bardzo daleko, jednakże, nigdy nie uciekał się do mordowania członków własnej rodziny. Przykładem odmiennego rozwiązywania konfliktów w rodzinie był choćby książę Andrzej II, który posłał według niektórych wersji co najmniej kilku, członków rodu Sieradzkich na szafot.
Kliknij aby rozwinąć...

Zaloguj

Piastowski Orzeł

PIAJR Ten, o Którym mówią Księgi

PIAJR Ten, o Którym mówią Księgi

PIAJR Ten, o Którym mówią Księgi

PIAJR Ten, o Którym mówią Księgi

PIAJR Ten, o Którym mówią Księgi

PIAJR Ten, o Którym mówią Księgi

PIAJR Ten, o Którym mówią Księgi

PIAJR Ten, o Którym mówią Księgi

PIAJR Ten, o Którym mówią Księgi

PIAJR Ten, o Którym mówią Księgi

PIAJR Ten, o Którym mówią Księgi

PIAJR Ten, o Którym mówią Księgi

Poleć forum

Zaloguj

Piastowski Orzeł

PIAJR Ten, o Którym mówią Księgi

PIAJR Ten, o Którym mówią Księgi

PIAJR Ten, o Którym mówią Księgi

PIAJR Ten, o Którym mówią Księgi

PIAJR Ten, o Którym mówią Księgi

PIAJR Ten, o Którym mówią Księgi

PIAJR Ten, o Którym mówią Księgi

PIAJR Ten, o Którym mówią Księgi

PIAJR Ten, o Którym mówią Księgi

PIAJR Ten, o Którym mówią Księgi

PIAJR Ten, o Którym mówią Księgi

PIAJR Ten, o Którym mówią Księgi

Poleć forum

Szybkie Linki