Piekło na Pacyfiku – Cesarstwo Japonii vs Stany Zjednoczone

MARZEC – SIERPIEŃ 1938​

W dniu 7 lipca 1937 roku rozpoczęła się kolejna, krwawa wojna pomiędzy Chinami a Japonią. Konflikt rozgorzał w wyniku tzw. incydentu na moście Marco Polo, wywołanym przez chińskich podżegaczy wojennych dążących do otwartej konfrontacji z Cesarstwem i rewizji dotychczasowych granic z Japonią.*

Areną zaciętych walk stał się wspomniany wcześniej most znajdujący się na południowych przedmieściach Pekinu. Zdobycie go otwierało drogę ku stolicy Chin.

​

Toczące się o most walki miały początkowo charakter lokalnego starcia, by wkrótce przerodzić się w prawdziwą bitwę, która pochłonęła tysiące ofiar.

​

Imperialna Armia Cesarska nie dała się jednak zaskoczyć i po odparciu wroga, przeszła do kontrofensywy zajmując Pekin a następnie ogromne połacie Chin.

Niestety w połowie marca 1938 roku sytuacja stała się patowa. Armia japońska z trudem posuwała się do przodu a często w obliczu przeważających sił musiała przeprowadzać taktyczny odwrót.

​

Siły przeciwnika stale rosły z kolei japońska armia lądowa ze względu na uprzywilejowaną pozycję floty nie mogła liczyć na sformowanie nowych dywizji piechoty. Stanowisko Tokyo było jasne - macie wygrać tą wojnę dostępnymi środkami.

​

Ofensywa wiosenno - letnia 1938 roku.

​

Liczne klęski i zbliżająca się zagłada armii chińskiej uświadomiły wielu światłym przedstawicielom chińskich elit, że dalszy konflikt z Japonią doprowadzi tylko upadku narodu. Ambicje Chiang Kai-sheka i nie liczenie się z dobrem kraju doprowadziły do przewrotu. Dotychczasowy lider został obalony a władzę przejeło projapońskie ugrupowanie. Cesarz z radością przywitał nowych sojuszników, z którymi wspólnie będzie prowadzić walkę o o wyzwolenie Azji z pod wplywow Europejczyków i Amerykanów. Dotychczasowa armia chińska została rozwiązana, ale już pojawiły się tysiące ochotników chcących wstąpić do nowych formacji. Tym razem by walczyć ramię w ramię ze swoimi sojusznikami z Japonii.

​

Zwycięstwo nad Chinami dało Japonii dodatkowe źródło cennych surowców. Potencjał przemysłowy wzrósł z 177 do 253. Co odzwierciedla wsparcie chińskich zakładów zbrojeniowych pracujących od tej pory na rzecz Japonii. Obecnie trwa budowa 6 nowych lotniskowców oraz dwóch potężnych pancerników - Musashi i Yamato.

Konsekwencją japońskiego zwycięstwa w Azji jest niestety pogorszenie się relacji z Wielką Brytanią i przede wszystkim Stanami Zjednoczonymi. Państwa te powoli, acz systematycznie, zaczynają przestawiać swoją gospodarkę na zbrojenia. Japonia bacznie obserwuje rozwój sytuacji za oceanem a kierujący państwem politycy zaczynają się zastawiać jak długo będzie możliwa pokojowa współpraca z tym uśpionym kolosem (222/588 PP)


* - w rzeczywistości wszystkiemu byli winni Japończycy - gdyby ktoś brał mój tekst na poważnie

 

Cesarstwo Japonii

wrzesień 1938 – październik 1940


​

Tokio, Pałac Cesarski, spotkanie Cesarza z członkami rządu.

Długą i bezowocną dyskusję pomiędzy członkami rządu przerywa Isoroku Yamamoto. Wstaje powoli, rozgląda się po sali, kieruje swój wzrok w stronę Hirohito, rozpoczyna swoją przemowę…

Po zakończeniu wojny japońsko-chińskiej, Nasz Kochany Cesarz, wraz ze swoim Narodem przez chwilę miał nadzieję, że będzie nam od teraz dane żyć w pokoju...

Przyszłość rysuje się jednak w ciemnych barwach. Czarne chmury nadciągają powoli nad Naszą Ojczyznę. Stabilizacja w tej części świata nie leży bowiem w interesie Wielkiej Brytanii, Francji oraz Stanów Zjednoczonych. Kraje te od dawna budowały swoją potęgę na bezwzględnym wyzysku narodów Azji, karczując ich lasy, wydobywając ich złoto, diamenty, metale i węgiel, zanieczyszczając rzeki i jeziora, zarzucając miejscowe rynki tanimi europejskimi produktami tłamsząc w zarodku wszelką lokalną przedsiębiorczość. Taką właśnie wizję Azji mają Churchill i Roosevelt!!!

A Japonia? Japonia, stała się zagrożeniem dla tej wizji…

Jak pokazuje historia, kto stanie tym państwom na drodze jest bezwzględnie niszczony, nawet nie ma co wyliczać ofiar tych imperialistycznych tworów, budujących swój dobrobyt na nieszczęściu narodów świata.

Panowie, konflikt jest nieunikniony. Pytanie tylko kto pierwszy uderzy?


Admirał Isoroku Yamamoto wyraził powszechnie panujące nastroje, ale nikt tak jak on, nie potrafił powiedzieć tego wprost.


W Japonii rozpoczął się czas wielkich zbrojeń. Utworzono pierwsze oddziały nowej, elitarnej formacji – piechoty morskiej – Rikusentai. Do nowo formowanych dywizji wstąpić mogli tylko najlepsi z najlepszych, dla których honor, poświęcenie i odwaga są najważniejsze.



Parada 2 Dywizji Rikusentai na ulicach Tokyo.

​

Oczywiście najważniejszy jest trening. 1 Dywizja Rikusentai przeprowadza próbny desant na plażach Saipanu.

​

Młodzi Japończycy wstępują do dywizji Rikusentai by walczyć o to, co kochają najbardziej.

​

Wojny w tej części świata, usianej wyspami, nie wygra się jednak bez floty. Chlubą Japońskiej Cesarskiej Marynarki Wojennej są dwa nowe, potężne pancerniki.



Yamato

​

Cesarz na pokładzie Musashi.

​

Świat się jednak zmienia a wraz z nim sztuka wojenna. Trzeci pancernik klasy Yamato zostanie ukończy jako lotniskowiec - Shimano. I to nowe lotniskowce będą priorytet dla japońskiego przemysłu.



Takie jak Shokaku.

​

 

​

Cesarstwo Japonii sierpień - październik 1941
​

Wstęp

W dniu 2 sierpnia 1941 roku, o godzinie 23:00 czasu tokijskiego, Cesarstwo Japonii uprzedzając atak Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii wypowiedziało obu państwom wojnę. Na decyzję tą wpływ miało wiele czynników, ale najistotniejszym z nich był stały wzrost potencjału militarnego USA. Waszyngton przerażony kolejnymi sukcesami Japonii w Azji a następnie III Rzeszy w Europie, zaczął stopniowo przestawiać całą gospodarkę na zbrojenia. W tej sytuacji czas zdecydowanie dział na niekorzyść Japonii, która z miesiąca na miesiąc traciła swoją nikłą przewagę. Dłuższe zwlekanie z decyzją o ataku mogło definitywnie zniweczyć jakiekolwiek japońskie plany.

Plan ataku

Zadecydowano, iż główne uderzenie sił japońskich w pierwszych tygodniach wojny skierowane zostanie na holenderskie posiadłości w Indonezji. O wyborze tego a nie innego celu zadecydowały trzy czynniki.

Po pierwsze, obszar ten zapewnia japońskiej gospodarce bogate źródło surowców, szczególnie metali rzadkich, których zapas w połowie roku 1941 był niebezpiecznie niski.

Po drugie, wydobycie ropy naftowej z licznych szybów pozwala pokryć zapotrzebowanie japońskiej armii, floty i lotnictwa.

I po trzecie, bazy morskie w Batawii na Jawie oraz Holland na Nowej Gwinei, są niezbędne do przeprowadzanie ataku na Australię, która zgodnie z japońskim planem była celem numer dwa.

Jednocześnie podczas operacji zajmowania Indonezji i Australii, Japonia miała przeprowadzić atak na cele drugorzędne, czyli Filipiny oraz posiadłości angielskie w Malezji, Birmie i Indiach. Do ataku na malajskie posiadłości Wielkiej Brytanii, w tym Singapuru, wyznaczono siły lądowe Syjamu. Z kolei prawo zdobycia Hongkongu przypadło sojuszniczym Chinom. Zrezygnowano z ataku na Guam, którego broniło aż 6 dywizji piechoty i zdaje się, że niemal całe lotnictwo myśliwskie USA.

​

Czynnikiem decydującym o powodzeniu powyższych planów był czas. Założono, że Stany Zjednoczone już w pół roku po ataku będą w stanie rzucić na Pacyfik niezliczone zastępy wojsk lądowych wspieranych przez równie liczne lotnictwo. Z kolei nowa, ogromna, amerykańska flota Pacyfiku powinna pojawić się 1,5 do 2 lat po wypowiedzeniu wojny. Z tego powodu do końca roku 1941 należy opanować jak największe terytorium, gdyż w roku 1942 będzie to niezmiernie trudne a od 1943 praktycznie niemożliwe. Niestety, nikt w Japonii nie przewidział, jak ogromny potencjał gospodarczy drzemie w USA…*

Holenderskie Indie Wschodnie

Po 12 dniach walki siły japońskie opanowały najważniejsze ośrodki miejskie, porty i lotniska. Była to szybka i perfekcyjnie przeprowadzona kampania. Najcięższe starcia miały miejsce w Batawii, gdzie siedzibę swoją miał Tymczasowy Rząd Holenderski, który ewakuował się tu z Europy po klęsce w 1940.

​

W obliczu całkowitej klęski rząd holenderski ewakuował się do Bombaju. W dniu 14 sierpnia Cesarz oficjalnym dekretem ogłosił wchłoniecie Holenderskich Indii Wschodnich do Cesarstwa Japonii.

Flota japońska skutecznie blokowała dosyłanie jakichkolwiek posiłków.

​

Walki o Filipiny

Wojska japońskie w dniu 7 sierpnia wyładowały na plażach Lamon Bay, nie napotykając przy tym na żaden opór. Następnie skierowały sie w stronę Manili w celu opanowania tamtejszych lotnisk i portów, dzięki czemu możliwe stało się przetransportowanie dodatkowych sił drogą morską** Przeciwnik skupił całość swoich dywizji w rejonie Batam, więc by nie narażać wojska na większe straty poczekano na wsparcie lotnicze i dopiero wtedy przystąpiono do uderzenia. Wojska filipińskie mimo swego bohaterstwa uległy Japończykom atakującym z lądu, morza i powietrza. Po rozbiciu głównych sił filipińskich rozpoczęło się likwidowanie licznych punktów oporu na poszczególnych wysepkach. Siły wydzielone do tego zadania były niewielkie w związku z czym Filipiny zostały zmuszone do kapitulacji dopiero w dniu 10 września. Data ta nie miała jednak znaczenia, gdyż zarówno siły japońskie jak i amerykańskie uwikłane były w tym czasie w dużo poważniejsze walki w Australii.

​

Walki w Indonezji

​

Bitwa o Australię

Zdobycie Australii zgodnie z planem japońskiego dowództwa jest priorytetem. Państwo kontrolujące ten kontynent dysponuje doskonałą pozycją wypadową do ataku na wszystkie indonezyjskie wyspy, a nie można dopuścić by krajem tym były Stany Zjednoczone. Dodatkowo potencjalna kontrola Australii przez Japonie skróciłaby zdecydowanie linie obronne od południa. Sztab japoński podzielił Australię na 3 części:

-północnozachodnią – Perth i Darwin, gdzie nie powinno być jeszcze wielkiego oporu do końca września;

-obszar Nowej Gwinei;

-południowowschodnią – z wieloma ośrodkami miejskimi, fortyfikacjami itp. – tu spodziewano się największych sił australijskich a także co bardzo prawdopodobne wsparcia amerykańskiego.

Pierwszym celem było portowe miasto Perth w Zachodniej Australii. Do ataku wyznaczono wojska, które niedawno opanowały Batawię na Jawie. Atak rozpoczął się 28 sierpnia. Po kilku dniach miasto wraz z portem trafił w ręce Japończyków. Podobny los spotkał australijskich obrońców w port Darwin.

Mniej więcej w tym samym czasie toczono walki z obrońcami Lae, Rabaulu i Port Moresbay.

​

Po zdobyciu dwóch pierwszych celów stałą się konieczne szybkie zajęcie obszaru południowowschodniego. Wyznaczono do tego duże siły lądowe, lotnicze i większą część marynarki.

Walki o przyczółek w Australii rozpoczęły się 19 września, kiedy Korpus Rikusentai generała Ando wylądował w Coff’s Harbour. Po uchwyceniu przyczółka został jednak błyskawicznie skontrowany przez przeważające siły amerykańsko-australijskie wspierane przez liczne lotnictwo US. Niestety brak jakiegokolwiek lotniska w pobliżu uniemożliwił skuteczne wsparcie sił desantowych generała Ando. Żołnierze japońskiej piechoty morskiej bronili swoich pozycji z wielką determinacją i oddaniem. Bohaterstwo niewiele jednak znaczy przy setkach bomb spadających z amerykańskich Douglasów A-20 Havoc (TAC), które nieniepokojone przerzedzały japońskie szeregi. W wyniku zmasowanego ataku wroga i niemożności utrzymania pozycji zapadła decyzja o ewakuacji. Z każdej dywizji wydzielono ochotnicze oddziały, które miały wspierać ewakuacje. Z 503 żołnierzy, którzy zostali na plażach by osłaniać odwrót kolegów tylko 43 dostało się do niewoli.

​

Bitwa pod Cape Byron

Amerykanie starali się znieść blokadę morską wysyłając do walki w dniu 29 września I Flotę Pancerników, która jednak starciu z flota Yamoto straciła 2 pancerniki i musiała się wycofać. W dwa dni poniżej podobną akcję przeprowadziła Flota Okrętów podwodnych w sile 15 dywizjonów, wszystkie poszły na dno. Zwycięstwo to było niezwykle ważne, gdyż pozwalało ewakuować 4 dywizje marines z Australii, które zostały zmuszone do odwrotu.

​

Nowa Zelandia

Pierwsza nieudana próba uchwycenia przyczółka na wschodnim wybrzeżu Australii zmusiła Sztab Główny do rewizji swoich planów. Zadecydowano, iż wojska japońskie będą posuwać się stopniowo z północy ku południu i spychać Aliantów w stronę Tasmanii. Plan taki miał jednak zasadnicza wadę – był bardzo czasochłonny. To stwarzało ryzyko, iż USA dostarczy do Australii posiłki a to całkowicie zaprzepaści japońskie szanse na opanowanie tego kontynentu.

Z tego względu zdecydowano, iż konieczne jest zablokowanie szlaku transportowego Australia – Stany Zjednoczone. Niestety flota japońska nie miała zasięgu by patrolować wody Nowej Zelandii, a szczególnie okolic ważnego portu Wellington. Na szczęście w zasięgu znalazły się plaże New Plymouth na zachód od Wellington. Tam postanowiono przeprowadzić desant.

​

Desant powiódł się całkowicie i już wkrótce dostarczono dodatkowe siły w rejon Nowej Zelandii. Wkrótce udało opanować się całą północną wyspę i co najważniejsze – port w Wellington. Niestety ten wielki sukces kosztował flotę Japonii 2 lotniskowce (Hosho I i Shoho III ), 4 pancerniki (w tym Yamato) i 2 lekkie krążowniki. Strona amerykańska straciła 3 pancerniki i 4 lekkie krążowniki. Taki był wynik przegranej bitwy po North Cape z 11-12 października 1941 roku.

​

Utrata lotniskowca, nawet starego typu to ogromna strata. Śmierć poniosło 783 marynarzy.
​

​

Śmierć poniosło 2400 marynarzy...

​

​

Sytuacja rejonie Australii w dniu 28 października 1941 roku

​

Sytuacja w Indiach w dniu 28 października 1941

Nie napotykając większego oporu siły japońskie zajęły Birmę i kierując się obecnie ku granicy Persją. Z kolei wojska Syjamu zajęły Malezję.

​

*Jak się okazało jest to 710 PP w sierpniu 1941.

** - na tym modzie okrętów transportowych jest mało; do tego tylko bardzo drogie okręty desantowe mogą lądować bezpośrednio na plażach; reszta TP służy do przerzucania wojsk

Walki o Australię trwają…

czego brakuje?
co jest zbędne?
jakieś sugestie?

 

​

Cesarstwo Japonii listopad 1941- czerwiec 1942


Po długim marszu wzdłuż australijskiego wybrzeża odziały japońskie dotarły do Rockhampton, stając w ten sposób na przeciw połączonym silom australijsko-amerykańskim w Brisbane. Czołowy atak na umocnione pozycje wroga wydawał się niezwykle kosztowny, więc pomysł został na wstępie odrzucony. Największe uznanie zyskał ambitny, ale i ryzykowany plan generała Yamashita. Zaproponował on przeprowadzenie ponownego desantu na wschodnie wybrzeże, na południe od głównych sił alianckich. Amerykanie mogli spodziewać się takiego posunięcia i by zapobiec desantowi wysłali swoją flotę pancerników w celu pilnowania wschodniego wybrzeża. W dniu 20 listopada, w pobliżu Cape Byron, doszło do bitwy morskiej pomiędzy flotą japońską a amerykańską. W pierwszej fazie Stany Zjednoczone straciły 3 pancerniki oraz liczne okręty osłony. Flota japońska uniknęła strat i wyruszyła w pogoń za uciekającym przeciwnikiem. Bo kilku godzinnym pościgu w pobliżu Wielkiej Rafy Koralowej zlokalizowano resztę floty amerykańskiej. Japońskie bombowce startujące z lotniskowców zatopiły kolejnych 5 pancerników.

​

Zwycięstwo to pozwoliło przeprowadzić desant na plaże w pobliżu portowego miasta Newcastle. Cztery dywizje marines uchwyciły przyczółek. Zgodnie z japońskimi przewidywaniami Alianci poluzowali obronę na północy. Był to sygnał dla dywizji w Rockhapton do uderzenia na Brisbane. Wszelkie amerykańskie próby dosłana wsparcia czy ewakuacji kończyły się niepowodzeniem, gdyż w tym rejonie dzięki ostatnim zwycięstwom górowała flota japońska. Cztery dywizje Rikusentai broniące przyczółka znalazły się w strasznych opałach, kiedy wróg uderzył na nie ze wszystkich sił i ze wszystkich kierunków. Do tego lotnisko w Brisbane wciąż było w rękach alianckich a samoloty myśliwskie stacjonujące w Port Moresby nie miały wystarczającego zasięgu. W kierunku przyczółka płynęły posiłki, ale nie wiadomo było czy zdarzą na czas. Zabrakło dosłownie godziny… Obrońcy przyczółka zostali zmuszeni do kapitulacji po długiej i heroicznej bitwie. Dosłownie godzinę później pierwsze amfibie z japońskimi marines dobiły do brzegu (to było tak szybko, że Darius nawet tego nie zauważył). To była wielka strata dla narodu japońskiego i dla japońskich sił zbrojnych, jednak w połowie grudnia było widać, że dzięki temu poświeceniu cel zostanie prawie na pewno osiągnięty. A jeśli tak by się stało to straty te byłby niczym w porównaniu do korzyści strategicznych, gdyż Australia to newralgiczny obszar, za pomocą którego kontroluje się cała Indonezję, Nową Gwineę i południe Pacyfiku. Teraz przyszedł czas rewanżu, wszyscy myśleli o zemście i likwidacji amerykańskich dywizji w Australii.

​

Po 11 dniach walk przyczółek został połączony z nacierającymi od północy wojskami. Ogromny rejon Pacyfiku znalazł się praktycznie pod panowaniem japońskim. Jedynym wyjątkiem była mała wysepka Guam, broniona przez silny garnizon, najeżona fortami, zasiekami, artylerią przeciwlotniczą i wspierana przez liczne lotnictwo myśliwskie.

​

Zdobycie Sydney i walki z wycofującymi się amerykańskimi marines. Tym razem karty rozdawało japońskie lotnictwo masakrując wycofujących się żołnierzy amerykańskich.

​

Decydujący szturm na alianckie niedobitki. Zwycięstwo!!! W Japonii zapanowała euforia, uczczono pamięć poległych bohaterów. W Japonii bohaterska skier za Cesarza to powód do dumy dla całej rodziny zmarłego. Inaczej było za oceanem. Stany Zjednoczone zadrżały, ludność wyszła na ulice. Największa klęska w historii kraju, w cieniu były bitwy wojny secesyjnej. Na każdym z 14 pancerników zginęło średnio 1400 marynarzy, do tego dywizje marines, lotnicy i marynarze pomniejszych jednostek. Odezwały się glosy żądające ustąpienia Roosevelta i nieudolnego Głównodowodzącego Sił Pacyfiku Darettiego.

​

Kolejnym dekretem cesarskim z dnia 24 stycznia terytorium Australii i Nowej Zelandii zostało przyłączone do Cesarstwa.

​

Straty japońskie wyniosły:
2 lotniskowce Hosho (I) i Shoho (III)
4 pancerniki w tym Yamato
7 lekkich krążowników
1 ciężki krążownik

Straty floty alianckiej to:
USA
14 pancerników
10 lekkich krążowników
17 flotylli okrętów podwodnych
4 flotylle niszczycieli
Australia:
2 ciężkie krążowniki
3 lekkie krążowniki
7 zgrupowań niszczycieli
2 grupowania transportowców
Holandia
2 lekkie krążowniki

Jeszcze podczas walk o Australię Amerykanie rozpaczliwie próbowali stworzyć korytarz, którym mogliby dosyłać wojska na pomoc żołnierzom ANZAC. Najbardziej nadawała się do tego Phoenix Island opanowana przez Japonię. Fakt ten dodatkowo niepokoił Waszyngton, gdyż wyspa ta była dobrą pozycją wyjściową do uderzenia na Hawaje. Pod koniec grudnia Amerykanie podjęli pierwszą z kilku prób zajęcia wyspy - na razie bez powodzenia.

​

W lutym 1942 roku Stany Zjednoczone podejmują próbę zdobycia wyspy Mili i uchwycenia przyczółka na jednym z archipelagów. Japońskie lotnictwo bombowe oraz flota podejmują energiczna prób udaremnienia desantu. W pobliżu wyspy dochodzi do potężnej bitwy. US Navy traci 2 lotniskowce w wyniku walki z samolotami bombowymi z lotniskowców admirała Kogi, kolejne 2 amerykańskie lotniskowce idą na dno w wyniku trafień z bombowców morskich startujących z pobliskiej wyspy Kwajalein. Ryzyko utraty cennych okrętów zmusiło jednak admirała do wycofania się z bitwy. Amerykanie zajmują wyspę.

​

Cesarstwo Japonii musiało stawić czoła nie tylko Flocie Pacyfiku Stanów Zjednoczonych, ale również Royal Navy. W dniu 23 maja 1942 roku w pobliżu Wysp Andamańskich doszło do bitwy morskiej zakończonej wygraną Japonii. Zwycięstwo to pozwoliło zając brytyjskie klonie w Indiach, na Cejlonie oraz wysepki na Oceanie Indyjskim. Niestety jeden z najlepszych lotniskowiec trafiony 3 torpedami trafił na długa naprawę.

​

Amerykanie w obawie przed Japonią całe siły dali na obronę Pacyfiku zostawiając sojuszniczą Wielką Brytanię samą sobie… Brytyjczycy samotnie stawiają czoła Japonii, III Rzeszy i Włochom. W opinii komentatorów relacje miedzy tymi krajami nigdy nie będą już dobre. W Anglii po utracie Australii, Nowej Zelandii, Indii, Malezji, Hongkongu i Singapuru mówi się głośno o pokoju. Panują defetystyczne nastroje.

​

Do kolejne próby opanowania Phoenix Island doszło w czerwcu 1942 roku. Ataki były przeprowadzane falowo. Korpus marines za korpusem, bez zważania na straty, próbował wyrwać wyspę obrońcom. Bez powadzenia.

​

Serię bitew desantowych przerwała interwencja floty japońskiej admirała Yamamoto. Po obu stronach zatonęły po 3 lotniskowce. Taktycznie wygrali Japończycy, ale ze względu na skromny potencjał przemysłowy, odbudowa 3 tak drogich okrętów to dla Cesarstwa to ogromny wysiłek, kiedy dla USA to kwestia wypisania zamówienia w stoczni…

​

-----------------------------------------------------------------------------------
Co do kwestii technicznych:

Dopiero w połowie stycznia 1942 Japonia weszła do sojuszu z Osią (edit). USA przez pół roku dostawało masę blueprintów i dostało kopa w techy. Do tego super tech teamy 8-9, kiedy japońskie np. Yamamoto z 9 na 6 obniżony. Może inne też. Odbiło się to na Japonii.

Różnica w PP przeznaczonym na produkcje jest ogromna. Przy zerowym niezadowoleniu USA ma jakieś 820 PP… JAP po podbiciu Indii, Australii etc ma 380. Do tego biorąc pod uwagę free market to buduje szybciej i taniej.

Z USA idzie masa woja, samolotów, statków itp. Sądząc po czasie produkcji już od jesieni 1941 USA dostało pierwszy wyspy marines i piechoty, pod koniec 1941 masę lotnictwa.

Trudno mówić by uber USA klepało narazie biedna JAP. Zadajmy sobie pytanie co by w realu oznaczały tak wielkie zdobycze? Upadek Churchila? Jak dla mnie to sa katastrofalne klęski do których USA nie miało prawa dopuścić - bez względu na końcowy wynik wojny, który mimo sukcesów JAP łatwy do przewidzenia

Co do argumentu że Japonia za dużo dorwała i dostała niestrawności. Australii odpuścić sobie nie mogla (w rekach USA katastrofa), Indii tez ( bo z Indii o rzut kamieniem do Indochin i Chin), to samo wysepki, z których każda posłużyć mogłaby za baze do wypadow USA. Ale przed wszytkim chodzi o zabawe, po co atakowac by sie nastepnie bronic ?

---------- Post dodany o 00:46 ----------Poprzedni post został napisany o 00:39 ----------

Zgadza sie, ale trzeba byłoby dać zasadę z forum moda na którym gramy, ze USA może trzymać wojsko lądowe tylko na Hawajach do wybuchu wojny (nie ma ogrniczne co do floty). Inaczej z każdej wyspy robi fortece i nie można zrobić zaskoczenia- np Guam

I teraz pytanie. Czy Japnoia teraz przgrywa?

 

​

Cesarstwo Japonii lipiec 1942- listopad 1942

Od połowy roku 1942 postępy japońskie znacznie wyhamowały. Stany Zjednoczone dzięki swojemu ogromnemu zapleczu przemysłowemu, a także ludnościowemu, w błyskawicznym tempie przerzucały na Pacyfik kolejne dywizje marines wspierane przez coraz liczniejsze lotnictwo i flotę. Strach przed Japonią był tak wielki, iż Stany Zjednoczone całkowicie zignorowały europejskich sojuszników zostawiając ich samych w konfrontacji z III Rzeszą. Waszyngton mogąc przeznaczyć cały potencjał przeciw dużo słabszej Japonii stopniowo szykował się do swojej pierwszej ofensywy…

Walki o Kwajalein

Wyspa Kwajalein jest największą wyspą atolu o tej samej nazwie, stanowiącego z kolei część archipelagu Wysp Marshalla. Obszar ten miał ogromne znaczenie strategiczne, gdyż oddzielał amerykański garnizon na Guam od głównych amerynakiskich sił na wschodnim Pacyfiku. Dodakowo posiadanie tych centralnie połozonych wysp pozwalana kontrolę wrogiej floty i lotnictwa. To właśnie dlatego piękne plaże i gęste równikowe lasy tej części Pacyfiku, stały się scenerią krwawych walk pomiędzy silami japońskimi i amerykańskimi od połowy roku 1942. Bitwa ta będąca serią pomniejszych starć zaangażowało po obu stronach ogromne siły lądowe, morskie oraz powietrzne. Do pierwszego kontaktu doszło już w połowie lipca, ale był to jedynie amerykański rekonesans*






Po pierwszym ataku na Kwajalein przeciwnik zdał sobie sprawę, że będzie to długa i ciężka walka. I konieczne będzie zdobywanie wyspy za wyspą. W dniu 22 września Amerykanie podjęli próbę desantu na Palau. Jednak dzięki wielkiemu poświeceniu japońskiego garnizonu wyspy atak został odparty.


​

​

W październiku sytuacja w rejonie wysp po raz kolejny zaczęła się zaostrzać. Walki powietrzne i morskie były zapowiedzią kolejnej amerykańskiej ofensywy w rejonie Wysp Marshalla.


​

​

Przeciwnik za wszelka cenę próbuje odciąć wyspę od pomocy z zewnątrz by mieć pewność, że nie dotrą na nią posiłki w trakcie toczących się właśnie walk.


​

​

Przebieg walk w dniu 22 października 1942.


​

​

Flota japońska przeprowadza częste rajdy w okolicach atolu zmuszając amerykańskich marines do zaprzestania ofensywy. Często udaje się przy tym zatopić jakieś okręty UN Navy, ale równie często straty ponosi Flota Cesarska. Niestety prawda jest taka, że Japonii w przeciwieństwie do Ameryki nie stać na odtworzenie jej.


​

​

W tym samym czasie kiedy toczą się walki na Wyspach Marshalla, flota japonkich lotniskowców pod dowództwem Yamamoto próbuje dokonać desantu na Hawajach. W dniu 27 października 1942 roku dochodzi do starcia z liczniejszą flotą admirała Kinga. Dzięki doskonałemu dowodzeniu japońskim lotniskowcom udaje się zatopić 1 lotniskowiec US Navy a także poważnie uszkodzić dwa kolejne.


​

​

W tym samym czasie Amerykanie wysyłają na Kwajalein kolejne dywizje marines, które luzują zdziesiątkowane oddziały walczące w tym rejonie od połowy października. Walki zamiast ucichnąć przybierają na sile.


​

​

Przebieg walka o Wyspy Marshalla budził w Amerykanach złość, gdyż mimo ogromnej przewagi nie byli w stanie przełamać japońskiego oporu. Czarę goryczy przelał jednak japoński desant na Kauai, jedną z hawajskich wysp. Japończycy na Hawajach!!! Prasa całego świata rozpisywała się o ciosie zadanymi w amerykańską dumę. Część Ameryki stał się ofiara wrogiej agresji**. Po raz pierwszy w niepodległej historii kraju. Zgodnie z japońskim planem wyspa ta miała stanowić przyczółek dla płynących właśnie posiłków. Niestety brak lotnisk sprawiał, iż nie było szans na podjęcie równej walki z Amerykanami w rejonie Hawajów. Wydano rozkaz tymczasowego zatrzymaniu posiłków zmierzających ku Kauai. Efekt został jednak osiągnięty, pokazano, że nie liczy się tylko bezmyślna amerykańska siła, ale i japoński spryt.


​

​

Walki o Kwajalein wciąż trwają.


​

​

Amerykanie od 12 listopada rozpoczynają odbijanie Kauai.


​

​

W dniu 14 listopada walki wciąż trwają. Kolejne wykrwawione amerykańskie dywizje luzowane są przez świeże oddziały. W niektórych formacjach straty dochodzą do 50% stanów osobowych, ale jak to powiedział głównodowodzący siłami amerykańskimi – „mężczyzn których można powołać do wojska nam nie brakuje…” Pod koniec listopada walki na Archipelagu ustały. Japonia odniosła wspaniałe zwycięstwo. Wszyscy zdawali sobie jednak sprawę, że kolejnej ofensywy ze strony USA może już się nie udać powstrzymać…


​

​

W dniu 7 grudnia 1942 roku japońscy obrońcy Kauai nie dysponując już zapasami żywności i amunicji stoczyli swoją ostania walkę z Amerykanami przy użyciu bagnetów, noży i samurajskich mieczy. Większość z nich poległa.


​

​

--------------------------------------------------------------------

*Atakować wyspy można w stosunku 2 do 1 wcześniej było 1,5 do 1, ale dla szybszej i ciekawszej rozgrywki poszedłem USA rękę. Widać 6 dywizji ale potem 2 wycofał.

** Od 1959 50-ty stan USA​

 

​

Cesarstwo Japonii grudzień 1942 - grudzień 1943​

Przewaga militarna Amerykanów na Pacyfiku rosła w szybkim teamie. Mimo to Japonia zrezygnowała z przejścia do pełnej defensywy i w miarę swoich niewielkich możliwości starała się uprzykrzyć życie przeciwnikowi w jak największym stopniu. W styczniu 1943 roku udało się zaskoczyć Amerykanów i zająć położoną niedaleko Hawajów wyspę Johnson. Była to doskonała baza wypadowa, która dała się Amerykanom we znaki zakłócając żeglugę na ogromnym obszarze.

​

Liczne okręty podwodne oraz lotnictwo zatapiały miesięcznie dziesiątki amerykańskich okrętów transportowych i niszczycieli.

​

Wielka wiosenna ofensywa USA wiosna 1943


Pod koniec lutego amerykańscy marines zdobyli Atol Bikini. Z początkiem marca 1943 roku ponownie rozgorzały walki o Kwajalein, które udało obronić się w 1942 roku.

​

W tym samym czasie kiedy toczyły się walki o wyspy Pacyfiku, Amerykanie rozpoczęli wielką akcję desantową w Indiach. Liczyli na łatwe zwycięstwo...

​

Z początku opór stawić mogły jedynie stacjonujące w Indiach dywizje kawalerii, które jednak uległy liczniejszemu i lepiej uzbrojonemu przeciwnikowi. USA za cel postanowiło sobie zdobycie Bombaju i położonej tam bazy lotniczej.

Nie napotykając prawie żadnego oporu Amerykanie zajmują ogromne połacie Indii.
​

​

Amerykanie atakują w kolejnych miejscach. Tym razem padło na wysepkę Ponape. Atak ostatecznie odparto.

​

W kwietniu 1943 roku do Indii dotarły dywizje japońskie z Malezji i Indochin.

​

W tym samym czasie kiedy toczyły się walki w Indiach, Ponape, Kwajalein i innych wyspach Pacyfiku jedna z japońskich flotylli niszczycieli zostaje na początku kwietnia zniszczona przez wielkie zgrupowanie amerykańskich lotniskowców w rejonie Guam. Po raz pierwszy przeciwnik pozwolił sobie na tak daleki rajd. Nie była to jednak nieprzemyślana decyzja. Dzięki nowym bombowcom i myśliwcom dalekiego zasięgu startujących z Guam czy Wake Island przeciwnik mógł kontrolować niebo niemal po samo wybrzeże Japonii. Stało się jasne, że podejmie próbę opanowania jednej z wielu japońskich wysepek, a może uderzy w samo serce Imperium?

Amerykanie za cel wybrali słabo bronioną wyspę Bonin. * W momencie kiedy zorientowano się co jest celem ofensywy podjęto próbę wysłania pomocy. Bez powodzenia. Konwój transportowców został przechwycony przez amerykanka flotę.

​

W tym samym czasie kończyły się walki w Indiach. Siły inwazyjne USA i UK zostały całkowicie rozbite. Do niewoli trafiło 97 000 jeńców alianckich, nie licząc kilkudziesięciu tysięcy poległych. Świat oniemiał… Szok!!! Katastrofa!!! Armagedon!!! Nie zmieniły tej opinii nawet wydarzenia w rejonie Bonin. W USA wprowadzono cenzurę prasy, zakazano wieców, manifestacji, zdelegalizowane zostały wszelkie organizacje pacyfistyczne. Rodziny poległych miały opłakiwać ich w czterech ścianach.

​

W dniu 28 kwietnia w rejonie Bonin flota japonka (6CV) trafiła na flotę amerykanką składającą się z 12 (CV) i co gorsza wyposażonych w nowe myśliwce i bombowce (CAG 43).

​

Po zaledwie 6 godzinach walki…

​

Pierwsza fala nalotów strategicznych z wyspy Bonin. Na szczęście odpartych, gdyż amerykańskie myśliwce wciąż nie maja zasięgu by dolecieć do Japonii. Amerykanie po poniesieniu ogromnych strat zaprzestali nalotów. Na razie…

​

Japonia wciąż stara się kąsać. Na dno poszło kilka ciężkich krążowników.

​

Od września 1943 walki o Kwajalein rozgorzały na nowo. Tym razem Amerykanie dysponując absolutna przewagą na morzu i w powietrzu zdobyli wyspę w dniu 3 listopada 1943 roku – po 2 latach walk o nią.

​

Początek amerykańskiej ofensywy w rejonie Nowej Gwinei.

Świat staje się czerwony. III Rzesza chyli się ku upadkowi a Amerykanie mogą się tylko temu biernie przyglądać. Nie mają czym wyrwać sobie kawałka Europy, gdyż cały swój potencjał rzucili przeciw małemu wyspiarskiemu państewku. Czy przyszłe pokolenie wybaczą USA tą zbrodnie, kiedy radzieckie wyrzutnie rakiet balistycznych w Lizbonie nakierowane zostaną na Waszyngton? Nieliczni amerykańscy publicyści, niezastraszeni przez organy ścigania zadają głośne pytanie, czy to Japonia jest zgorzeniem dla świata czy rosnąca potęga ZSRR? **

​

-----------------------------------------
​

*na tym modzie jest dużo mniej dywizji a mapa ta sama co podstawka, w związku z tym każdej wsypy upilnować się nie da
**W Rising Sun – moje USA normalnie walczyło z III Rzeszą wysyłając tam flotę, lotnictwo, czołgi itp. Tutaj jako sie okazało po grze USA robie tylko marines, samoloty i lotniskowce i to samo z techami, wiec balans i realia historyczne poszły w diabli

 

​

Cesarstwo Japonii styczeń 1944- maj 1944
​

W styczniu 1945 roku Amerykanie kontynuowali ofensywę w Nowej Gwinei zapoczątkowaną jeszcze w grudniu 1944. Niestety korpus broniący wyspy został rozbity przez przeważające siły wroga. Opanowanie wyspy umożliwiło Amerykanom przeprowadzenie ataku na Filipiny.

​

W pierwszym tygodniu lutego US Marines przeprowadzili udany desant na 2 plaże w południowej części Mindanao. Obszar ten jak i praktycznie cała wyspa broniona była przez siły mandżurskie wspierane przez kilka dywizji japońskich oraz cesarskie lotnictwo. Japonia postanowiła zatrzymać siły przeciwnika jak najdłużej a dodatkowo wycofać tyle dywizji ile się tylko uda.

​

Wykorzystując amerykańskie zaangażowanie na Filipinach postanowiono przeprowadzi próbę odbicia wyspy Bonin. Zdawano sobie jednak sprawę, że szansę na pokonanie tak licznego i dobrze okopanego garnizonu są nikłe, ale liczono przede wszystkim na osłabieniu uderzenia Amerykanów na Mindanao.

​

Nad wyspami Bonin, Iwo Jima czy Wake rozgorzały krwawe walki powietrzne. Japończycy dysponowali podobnej klasy myśliwcami czego efektem były ogromne straty Amerykanów.

​

Amerykanie w obliczu zagrożenia na północy wysłali swoją flotę w rejon Bonin. Lotnictwo japońskie podążało za grupą lotniskowców admirała Kinga.

​

Walki o Bonin. Niestety flota USA zjawiła się w samą porę przerywając całą operację desantową.

​

Pod koniec lutego Mindanao zostało opanowane przez Amerykanów, którzy systematycznie posuwali się na północ, ku Manili. Japonia postanowiła jednak zadać przeciwnikowi jak największe straty, licząc że naród amerykański nie będzie wstanie dłużej znieść tej rzezi wśród swoich żołnierzy i wymusi na swoim rządzie pokój z Japonią. Amerykanie ginęli nie tylko na lądzie, często śmierć czekała na nich na pełnym morzu (2 pełne transportery z żołnierzami 2 dywizji)…

​

Walki o Borneo są dla USA prawdziwym piekłem szczególnie dla floty.

​

Przewaga technologiczna USA, lepsze samoloty pokładowe i lotniskowce. Flota japońska nie była modernizowana od dłuższego czasu z powodu braku funduszy. Przełożyło się bezpośrednio na wynik bitwy z morskiej z dnia 2 marca 1944, która zakończyła się klęską cesarskiej floty. Od tej pory była przeznaczona tylko do działa defensywnych.

​

Pod koniec marca Japonia wciąż dzielnie trzymała pozycje obronne na Filipinach. Wycofując w tym samym czasie dywizję za dywizją.

​

Ewakuacja ostatnich dywizji mandżurskich z Filipin.

​

Nie udało się ewakuować na czas 3 dywizji osłonowych.

​

Amerykańska ignorancja kosztowała Europę wolność a co czeka resztę świata zdominowanego przez zwycięzcę II wojny światowej – ZSRR?

​

Stan z dnia 1 maja 1944. Z wysepek Pacyfiku ściągane są dywizje do obrony Japonii. Flota japońska niepokojona przez USA ewakuowała kilkadziesiąt dywizji nawet z tak odległych wysp jak Phoenix czy Johnson tuz przy Hawajach. Zaczyna się końcowa faza wojny – wojna obronna.

​

 

​

Cesarstwo Japonii maj 1944- październik 1944​

Zgodnie z rozkazem Naczelnego Dowództwa armia japońska rozpoczęła ewakuację garnizonów rozsianych po wyspach Pacyfiku. Dywizje te ściągano na wyspy macierzyste a także na pozycje obronne w Indochinach i Australii, z której to planowano przeprowadzać wypady na tyły przeciwnika, jeśli ten zaniechałby próby opanowania kontynentu. Ze względów bezpieczeństwa ewakuację przeprowadzano stopniowo, dywizja po dywizji. Ostatecznie cała operacja zakończyła się pełnym sukcesem – zero strat własnych.

​

W maju siły amerykańskie rozpoczęły zakrojoną na szeroką skalę operację desantową skierowaną przeciw Syjamowi. Przeciwnik atakował z kierunku Birmy, Singapuru oraz Indochin. Rozpoczęła się krwawa walka w wietnamskiej dżungli.

​

W połowie czerwca przeważające siły USA parły do przodu. Japonia postawiła sobie za cel obronę Syjamu oraz Hanoi. Dywizje japońskie w drodze. ..

​

Nad Japonią toczyły się zaczęte walki powietrzne. Amerykanie starają się zdobyć panowanie w powietrzu by następnie wysłać śmiercionośny ładunek w lukach bombowych B-29 nad japońskie miasta…


Naczelne Dowództwo ma coraz większe problemy z uzupełnieniem strat osobowych w dywizjach.

​

Japońscy marines docierają do Hanoi. Miasto z cenną infrastrukturą portową uratowane. Rozpoczyna się japońska kontrofensywa w Wietnamie.

​

Walki w Wietnamie.

​

Amerykańskie lotnictwo myśliwskie zdobywa przewagę w powietrzu dzięki przewadze liczebnej oraz nowym odrzutowym myśliwcom.

​

Po czterech miesiącach walk przeciwnik niewiele się ruszył do przodu a wielu miejscach musiał ustąpić przed bohaterskimi atakami japońskich żołnierzy. Niestety Syjam zdaje się nie do wybronienia.

​

W obliczu niemożności przelania frontu i dokonania kolejnego przełomu Amerykanie ślą propozycje pokojowe – bezwarunkową kapitulację w tym demobilizację. Cesarz odrzuca je jedna za drugą.

​

We wrześniu elitarne dywizje US Marines odnoszą druzgocąca klęskę pod Hanoi. Nadchodzi kolejna propozycja pokojowa z USA, tym razem łagodniejsza. Waszyngton zdaje sobie sprawę, że ta wojna może przeciągnąć się, i to znacznie.

​

W październiku potężny Układ Warszawski, dzięki krótkowzrocznej polityce USA, dokonuje ataku na Japonię. Rząd japoński postawna walczyć na dwa fronty. Amerykańscy politycy uznają to za oznakę szaleństwa i wysyłają emisariuszy. Prezydent Roosevelt wie, że Japonia to teraz sojusznik w walce w o wiele gorszym złem – komunizmem.

​

Rozpoczęły się negocjacje. Jedynym warunkiem USA było powołanie nowego rządu, demokratyzacja i reformy wolno rynkowe – na nieszczęście przemysłu USA… w przyszłości...

Teraz Japonia potrzebowała czasu na odbudowę, gdyż niespotykane w czasie tej wojny naloty bombowe zredukowały moce produkcyjne Japonii o 75%. W końcowej fazie wojny przemysł był w stanie jedynie wytwarzać zaopatrzenie, amunicję i uzupełniać straty w już istniejących dywizjach.

Cesarz zachował władze, armia, flota i lotnictwo pozostały nieruszone, Japonia zachowała Chiny, Koreę, Jawę, Sumatrę, wyspy Pacyfiku, Australię i wiele innych zdobyczy terytorialnych.

KONIEC !!!

AAR wyczyszczony i zamknięty.
Biedrona
​

​