Plus Ultra !!! AAR Hiszpania

AAR Hiszpania
1836 - ?

Victoria 1.03c + VIP 0.4
Poziom: trudny
Agresywność: szaleńcza






Regentka Maria Krystyna

Część I: Wprowadzenie


Wczesnym popołudniem 1 stycznia 1836 roku pod Pałac Królewski w Madrycie zjechali najdostojniejsi działacze polityczni partii Partiodo Moderato. Powodem tak niezwykłego spotkania była sytuacja na północy kraju, gdzie poplecznicy infanta Don Carlosa, brata zmarłego niedawno króla Ferdynanda VII, zbuntowali się przeciw niesłusznemu ich zdaniem wstąpieniu na tron Izabelli II i rozpoczęli rebelię o uznanie Don Carlosa królem Hiszpanii.
W obszernej sali, gdzie zwykle odbywały się audiencje ustawiono duży, dębowy stół na którym leżała duża, zwinięta mapa Hiszpanii. Po zakończeniu zwyczajowych powitań i wzajemnych uprzejmości, głos zabrał premier Francisco Martinez de la Rosa, jeden z przywódców liberałów podczas tzw. Trienio liberal ( 1820 –23 ).


Pałac Królewski w Madrycie

- Jak zapewne panowie się orientują sytuacja naszego kraju jest ciężka i nie mówię tutaj tylko o walkach na północy. Ogromne zniszczenia podczas okupacji francuskiej a następnie kosztowna wojna w koloniach Ameryki Południowej, spowodowały zastój i zacofanie naszego kraju. Poparcie Don Carlosowi okazały przede wszystkim klasy najniższe a także separatyści baskijscy i katalońscy co może spowodować wystąpienia i rewolty chłopskie w innych częściach kraju. Pozwoliłem sobie zaprosić panów tutaj, aby omówić całościowy plan rozwoju naszego kraju a także wysłuchać planów związanych z zakończeniem działań zbrojnych na północy. Jak panowie doskonale wiedzą, Napoleon mawiał, że do prowadzenia wojny potrzeba trzech rzeczy: pieniędzy, pieniędzy i jeszcze raz pieniędzy, dlatego proszę teraz o wystąpienie ministra skarbu Miguela Hernandeza.
Mówiąc te słowa spojrzał na lekko zgarbionego, starszego wiekiem mężczyznę, który machinalnie wstał i spokojnym, wręcz flegmatycznym głosem rozpoczął omawianie budżetu kraju.
- Rezerwy finansowe skarbu znajdują się na poziomie 1500 reali, co w obliczy coraz bardziej rosnących wydatków nie wystarczy nawet na pokrycie deficytu w następnym roku. Branie pożyczki zagranicznej też nie rozwiązuje problemu, gdyż nasz kraj nie ma już z czego opłacić choćby odsetek, nie mówiąc o spłacie takiej pożyczki. Opracowałem jednak wstępne założenia co do budżetu na ten rok i jeśli nic nie zakłuci jego realizacji powinniśmy uzyskać znaczne wpływy do skarbu państwa. Na początek proponuję wprowadzić jednolitą stawkę podatkową na poziomie 49,22 % dla wszystkich warstw społecznych a także zastosować cła zewnętrzne na poziomie 70 %.
Gdy minister kończył to zdanie na sali słyszalny był dziwny pomruk i poruszenie, wszyscy zastanawiali się czy tak drastyczne wymogi podatkowe nie spowodują rozruchów w kraju i przejścia wielu regionów kraju na stronę karlistów i Don Carlosa.
- Zapewniam panów- odezwał się Hernandez, na którym poruszenie nie zrobiło najmniejszego wrażenia – iż wzrost eksportu naszych towarów poprawi sytuacje w kraju i nie obawiałbym się większych rozruchów w kraju.
Ostatnim punktem, który chciałem przedstawić jest redukcja wydatków na flotę, która stoi bezczynnie w Bilbao, a na której utrzymanie łożymy znaczne sumy. Jeśli panowie zgodzą się na proponowane rozwiązania mogę zapewnić, że w przyszłości będziemy dyskutować o nadwyżce a nie deficycie.
Po tych słowach minister usiadł i wymownie spojrzał na premiera, który właśnie prosił o zabranie głosu generała Baldomero Espartero, ministra wojny.
- Na wstępie chciałbym przedstawić sytuację naszych wojsk walczących z karlistami – mówiąc te słowa rozwinął leżącą na stole mapę – zaraz po naszym spotkaniu wyruszam z Madrytu na czele 3 dywizji piechoty w kierunku Saragossy, gdzie mam nadzieje spotkać siły generała Serrano, które obecnie kierują się z rejonu Bilbao i Huesca w stronę Estelli, głównego rejonu działalności karlistów. Jednocześnie dywizja kawaleryjska stacjonująca obecnie w rejonie Tarragona wyruszy na północny zachód i powinna zająć obszar Leridy. Jeśli operacja się powiedzie zamkniemy wojska karlistów w dwóch kotłach w rejonie Pampeluny i Morelli. Jednak aby operacja mogła przynieść skutek potrzebuję pieniędzy, gdyż nasze wojska są słabo opłacane a przez co mniej zmotywowane do walki, jednak sytuację finansową przedstawił już pan Hernandez a do panów należy czy nasze plany powiodą Hiszpanię ku zwycięstwie.

Po tych słowach premier zarządził dyskusję, która przeciągała się w skutek braku porozumienia. Patową sytuację rozwiązała pełniąca obowiązki regentki w skutek małoletniości królowej Izabelli II, jej matka Maria Krystyna, która znana ze swego temperamentu od początku przysłuchiwała się dyskusji. Pod wpływem jej argumentów a także szantażu o rozwiązaniu rządu i Kortez, głosowanie okazało się pomyślne i oba wnioski przeszły. Następował czas próby...


Hiszpania w 1836 roku

[/i]

 

Żeby zachęcić do komentarzy krótki update. :wink:

Primera Guerra Carlista

Zgodnie z rozkazami wojska hiszpańskie rozpoczęły ofensywę, która miała przynieść według planów Espartero rozbicie i okrążenie wojsk karlistowskich. Już 20 stycznia wojska generała Serrano uderzyły na 4 dywizje karlistów pod Estellą. Pomimo waleczności armii Don Carlosa, która wykorzystywała górzysty teren a także walczyła w obronie swych domów i rodzin, gdyż większość żołnierzy wywodziła się z Nawarry, musiała ustąpić przeważającym siłom rządowym.
Jak napisał jeden z uczestników bitwy: „W szaleńczym ogniu walki i wśród świstających kul wszystkim wydawało się iż Piekło zstąpiło na ziemie i swym odrażającym złem objęło pole bitwy”.


Bitwa o Estelle

Tymczasem wojska generała Espartero kierujące się na Saragossę napotkały silny opór zdeterminowanych, dobrze wyszkolonych żołnierzy generała Eguia i po zaciętej bitwie musiały się wycofać na południe w rejon Teruel.

Niepowodzenia na południu nie miały jednak wpływu na działania armii generała Serrano, która po zdobyciu Estelli skierowała się w kierunku Pampeluny i celem której było wyparcie sił Don Carlosa na wschód i opanowanie Kraju Basków.

- Panie generale – zasapany posłaniec wpadł do namiotu generała Serrano – karliści kierują w nasz rejon siły pod dowództwem generała Eguia. Przysyła mnie generał Espartero, który prosi pana generała o jak najszybsze uderzenie na nie przygotowane jeszcze wojska karlistów. Informuje ponadto że w najbliższym czasie planuje wykorzystać zaangażowanie Don Carlosa na północy i uderzyć na Saragossę i rejon Huesca.
- Szczwany lis – pomyślał Serrano – ja mam wykrwawiać moich ludzi na walkach obronnych a on prawie nie niepokojony zajmie Saragossę.
Jednak zaraz dotarło do niego iż jego obowiązkiem jest wykonywać rozkazy głównodowodzącego armią.


gen. Serrano

Ofensywa wojsk Serrano rozpoczęła się 19 kwietnia i po tygodniu walk przyniosła pełne powodzenie. Jednak i tym razem operacja okrążenia karlistów nie powiodła się na skutek niespodziewanego ataku 3 dywizji karlistów na maszerujące oddziały gen. Espartero w rejonie Morelli. Również pomocniczy atak dywizji kawalerii, która miała zaatakować z rejonu Lerida i połączyć się z armią Espartero pod Huesca nie powiódł się ze względu na silny opór w rejonie Huesca.


Bitwa o Pompelunę

Tak więc próby szybkiego pokonania wojsk karlistów i zakończenia wojny domowej nie powiodły się co zaowocowało dymisją premiera i znacznymi przeobrażeniami w rządzie...

 

I tak w przerwie między świątecznymi porządkami kolejna część AARa :wink: Zapraszam do komentarzy.

Część III

Po klęsce ofensywy wiosennej na północy nastąpiły znaczne przesilenia w łonie rządu hiszpańskiego. Królowa – regentka Maria Krystyna mianowała nowym premierem człowieka związanego z Partio Progresita¸ był nim Juan Alvarez Mendizabal. W czasie Trienio Liberal skazany na śmierć uciekł do Anglii, gdzie odniósł znaczne sukcesy jako bankier i człowiek interesów.


premier Juan Alvarez Mendizabal

Nominacja ta spowodowała pewne napicia, gdyż w Kortezach większość nadal posiadała Partio Moderado i to z tej partii spodziewano się wyboru nowego premiera. Mendizabal natychmiast rozpoczął starania o sojusz dwóch liberalnych ugrupowań, aby w duchu pojednania przezwyciężyć trudności w państwie i zwycięsko zakończyć trwającą już trzy lata wojnę domową. Na dzień 4 lipca zwołał spotkanie czołowych działaczy obu ugrupowań, aby omówić bieżącą sytuację w kraju.

- Witam panów serdecznie – rozpoczął z wielką doniosłością w głosie premier – na wstępie chciałbym panom podziękować za wykazanie się ogromną rozwagą i troską o dalsze losy naszej ojczyzny, że zgodziliście się panowie na to wspólne spotkanie, które w zamierzeniu ma być początkiem nowej jakości w hiszpańskiej polityce i dzięki któremu mamy nadzieje na zjednoczenie i wspólną pracę elit politycznych dla dobra państwa.
- Co za bałwan – pomyślał Ramon Maria Narvaez, jeden z czołowych przedstawicieli moderados – jesteśmy tutaj tylko dlatego że ktoś musi was kontrolować, żebyście nie zrobili tego co we Francji.
Miał tutaj na myśli terror jakobinów podczas Rewolucji Francuskiej, od których radykałowie z progresitas przejęli wiele haseł.

- Główną sprawą, którą chciałbym przedyskutować na początek – kontynuował premier – jest kwestia finansów. Plan rozwiązania problemów które trapią nasz skarb opracował dobrze panom znany Francisco de las Casas, człowiek którego powołałem na stanowisko ministra skarbu. Dlatego proszę panów o uważne zapoznanie się z tym dokumentem i jak najszybsze zaaprobowanie go, gdyż może być szansą dla nas i całego kraju. A teraz proszę pana ministra o zreferowanie swego planu i omówienie głównych zagadnień.

- Witam panów – rozpoczął de las Casas – przed sobą macie całościowe opracowanie reformy finansowej, którą zamierzamy wprowadzić, ale pozwólcie że po krótce przedstawię nasze założenia. Projekt nasz oparliśmy na zmianach wprowadzonych w styczniu przez pana Hernandeza, które przyznaje wyprowadziły nasz kraj ze spirali zadłużenia i spowodowały znaczny rozwój w kraju. Naszym jednak celem jest powiększenie zasobów skarbca poprzez wprowadzenie tzw. Dezamortyzacji, czyli konfiskaty majątków kościelnych i wystawienie ich na sprzedaż. Wyprzedzając słowa krytyki, które nie wątpliwie padłyby tutaj przypominam panom iż Kościół oficjalnie poparł Don Carlosa a Papież Grzegorz XVI nawet zerwał z nami stosunki dyplomatyczne. Niewątpliwą korzyścią takiego rozwiązania będzie również rozszerzenie klasy posiadaczy ziemskich, którzy w zamyśle mają tworzyć fundament nowego hiszpańskiego społeczeństwa i nowoczesnego państwa. Dziękuję za wysłuchanie i proszę panów, aby przy głosowaniu kierowali się dobrem kraju.

Kilka godzin później, po zapoznaniu się z całością projektu i wprowadzeniu niewielkich poprawek, odbyło się głosowanie, które w zadziwiająco łatwy sposób zaaprobowało projekt konfiskat dóbr kościelnych. Wpływ na to miał nie wątpliwie fakt iż większość, nawet konserwatywnie nastawionych liberałów, była za oddzieleniem państwa od Kościoła i likwidacją potężnych wpływów Watykanu na społeczeństwo w Hiszpanii.


Budżet Hiszpanii na lata 1836 - 40

Czasowa stabilizacja rządu i zjednoczenie sceny politycznej miało ogromny wpływ na nastroje w armii. Dzięki pieniądzom uzyskanym z dezamortyzacji udało się wypłacić zaległy żołd a także w krótkim czasie uzupełnić stany osobowe w oddziałach.
Generał Espartero już we wrześniu mógł rozpocząć kolejną ofensywę, której celem było zepchnięcie wojsk karlistowskich na północ i odzyskanie Saragossy, utraconej po nie udanej wiosennej ofensywie.

- Panie generale, porucznik Jimenez melduje ze otrzymaliśmy rozkazy z Madrytu – głos adiutanta wyrwał generała Serrano z rozmyślań.
- Dziękuje bardzo poruczniku – spokojnie odpowiedział Serrano – proszę zostawić mnie teraz samego.

Gdy tylko z namiotu wyszedł adiutant generał pospiesznie otworzył list sygnowany królewską pieczęcią.
- Nareszcie jakieś konkrety – pomyślał Serrano – już czwarty miesiąc siedzę tutaj z moimi ludźmi bezczynnie, a tymczasem wróg wzmacnia swe siły.
- Panie poruczniku – krzyknął nagle generał Serrano a gdy ten ukazał się u wejścia do namiotu powiedział – proszę natychmiast przesłać rozkazy do dowódców, aby jutro rano byli gotowi do wymarszu.
- Tak jest, panie generale – służbiście zasalutował Jimenez, zadowolony że wreszcie ruszają do boju.

Plany jesiennej ofensywy gen. Espartero zakładały iż jego armia uderzy na Saragossę a w tym samym czasie wojska gen. Serrano odetną siły wroga, które z rejonu Bilbao chciałyby przyjść z pomocą walczącemu o Saragossę korpusowi gen. Cabrery. Ofensywa ruszyła 20 września atakując pozycje karlistów pod Saragossą a jednocześnie generał Serrano pomaszerował ze swymi siłami w sile 3 dywizji w stronę Burgos gdzie spodziewał się zastać maszerujące do Saragossy wojska gen. Egui. Jednocześnie zostawił jednak 2 dywizje w Estella na wypadek prób przebijania się przez tamtejsze góry wojsk wycofujących się spod Saragossy. Jednak już w początkach października dotarły do niego rozkazy nakazujące marsz ku armii Espartero, której nie udało się pokonać wojsk Don Carlosa. Bitwa pod Saragossą, która jak wszyscy przewidywali przyniesie zwycięstwo karlistom, została uratowana dzięki wsparciu gen. Serrano i 25 października generał Espartero przyjął uroczystą kapitulację okrążonych wojsk generała Cabrery.


Biwa pod Saragossą

Zwycięstwo to było przełomem w wojnie, gdyż najlepsze siły Don Carlosa zostały wyeliminowane a oddziały gen. Egui walczące w rejonie Estelli, po tak druzgocącej klęsce zatraciły chęci do kontynuowania walki. Ostatnim akordem tej wojny była bitwa pod Burgos, gdzie mimo przewagi liczebnej druzgocącą klęskę poniosły oddziały Egui, które zdemoralizowane wycofały się do ostatniej twierdzy karlistów, Bilbao.


Ostatnia bitwa wojny z karlistami

Widząc beznadziejność sytuacji generałowie Don Carlosa podpisali 2 lutego 1837 roku w Vergera umowę. W zamian za uznanie Izabelli II królową i zaprzestanie walk generał Espartero gwarantował pozostawić autonomię prowincji baskijskich a także oficerowie karlistowscy mieli zachować swe stopnie wojskowe i pensje, ale już w armii rządowej.
Wojna domowa z karlistami dobiegła końca...

Zjednoczona Hiszpania w 1837 roku

 

Część IV - Odrodzenie

Wygrana wojna domowa a także czasowe zjednoczenie elit politycznych zaowocowało stabilizacją i rozwojem w kraju. Już pod koniec 1837 roku udało się spłacić dług publiczny, który na skutek wprowadzenia zakazu handlu niewolnikami a także wydatków wojennych wyniósł ponad 35000 reali.
Coraz bardziej pilnym stawało się uregulowanie kwestii prawnych Królestwa, gdyż obowiązująca Konstytucja z 1812 roku była aktem, który miał mało wspólnego z obecną sytuacją w Hiszpanii. Na fali entuzjazmu i poparcia dla rządu Kortezy uchwaliły 18 czerwca 1837 roku Konstytucję Królestwa Hiszpanii. Choć powstawała ona pod wyraźnym wpływem polityków z progresitas, stanowiła próbę wyjścia naprzeciw oczekiwaniom grupa bardziej konserwatywnych. W porównaniu z ustawą zasadniczą z 1812 roku znacznie ograniczała pozycję parlamentu na rzecz zwiększenia prerogatyw królewskich. Inicjatywę ustawodawczą przyznano zarówno Kortezom, jak i władcy. Monarcha posiadał prawo weta i co ważniejsze mógł bez zgody parlamentu powoływać ministrów a także mógł rozwiązywać Kortezy, czego poprzednia konstytucja mu odmawiała. Pewnym novum było podzielenie Kortez na Izbę Deputowanych / izba niższa / i na Senat powoływany przez króla.


Tekst Konstytucji z 1837 roku

Jednak takie próby pogodzenia nie spowodowały zjednoczenia sceny politycznej i zaspokojenia żądań poszczególnych ugrupowań.
Przełomem stał się kwiecień 1840 roku kiedy to w wyborach municypalnych przygniatające zwycięstwo odniosła Partido Progresista, co skłoniło moderados w Kortezach, gdzie nadal mieli przewagę, do wniesienia projektów osłabiających ich władzę. Doprowadziło to do licznych wystąpień i otwartych zamieszek w całej Hiszpanii. 2 maja generał Espartero wkroczył na czele swych oddziałów do Madrytu i wymusił na regentce Marii Krystynie rozwiązanie Kortez i powołanie rządu opartego na Partido Progresista. Główny ster władzy przejął gen. Espartero a we wrześniu ogłoszono go regentem, Maria Krystyna udała się do Francji na emigrację.


Generał Espartero jako regent

- Generale, Amerykanie planują zająć Haiti i roztoczyć nad wyspą swój protektorat – zdenerwowanym głosem odezwał się adiutant wchodząc do gabinetu Espartero – właśnie otrzymaliśmy wiadomość od naszego ambasadora w Waszyngtonie, informuje, że trwają poufne rozmowy z Anglikami na temat przyszłości wyspy.
- Taki krok może spowodować chęć zagarnięcia Kuby i Peurto Rico – powiedział wyrwany z rozmyślań Espartero – proszę natychmiast przesłać rozkazy Gubernatorowi Kuby, aby zajął Haiti i na wszelkie próby wtargnięcia Amerykanów odpowiadał ogniem. Tylko rozmowy z pozycji siły mogą przynieść pożądany efekt.

Było to działanie dość ryzykowne, gdyż osłabiona Hiszpania w razie wybuchu wojny nie mogłaby przeciwstawić się wojskom amerykańskim walczącym u swych wybrzeży. Inwazja na wyspę rozpoczęła się 7 lutego 1841 roku i po krótkiej walce z oddziałami haitańskimi generał Serrano, wysłany z Madrytu w celu przejęcia dowództwa na wyspie, mógł przesłać 5 czerwca depeszę do Hiszpanii:

Posiadłości hiszpańskie w Ameryce

Pierwszy poważny sukces na arenie międzynarodowej powitano w Hiszpanii wielką radością. Oto kraj niegdyś tak potężny a w ostatnich latach słaby i poniżany, znów liczył się w rozgrywkach między mocarstwami a co ważniejsze powracający do swej imperialnej polityki.

Brak jakiegokolwiek nacisku ze strony mocarstw europejskich był spowodowany zaangażowaniem tych państw w konflikt między Anglią a sojuszem Holandii i Austrii o handel z koloniami. Wojna, która wybuchła we wrześniu 1839 roku szybko stała się problemem ogólnoeuropejskim, gdyż nadmierne zwycięstwo którejś ze stron mogło spowodować zachwianie równowagi na kontynencie, którą to ustalono na Kongresie Wiedeńskim.
I właśnie postępujące osłabienie Holandii, która ponosiła coraz to nowe klęski i praktycznie została odcięta od swych kolonii na Dalekim Wschodzie spowodowało, że po raz pierwszy ludy zamieszkujące Indonezję poczuły, że mogą pokonać białych najeźdźców i stać się wolne. Pod koniec 1840 roku pierwsza zbuntowała się Jawa, której wojska zepchnąwszy Holendrów do zachodniej części wyspy wymogły na nich podpisanie pokoju i uznanie Jawy niepodległym krajem.
Sposobność taką natychmiast wykorzystał generał Espatrero żądny nowych posiadłości kolonialnych z których mógłby odbudować potęgę kolonialną.
Już w czerwcu 1842 roku wysłał 40 tysięcy ludzi wraz z flotą hiszpańską na Filipiny, skąd mieli zająć państwo Jawa. Pretekstem do agresji było rzekome ostrzelanie jednego z okrętów hiszpańskich przez zagarnięte Holendrom działa fortu Surabaja na wschodnim krańcu wyspy.


Hiszpańska flota u wybrzeży Jawy

Pierwsze oddziały wysadzono na ląd 3 lipca w okolicach Sanarung, których zadaniem było jak najszybsze dotarcie do Dżakarty i odcięcie Jawajczyków od pomocy Holendrów, którzy zapewne za cenę ustępstw ze strony Surabaji pragnęli by wyprzeć Hiszpanów a następnie ponownie opanować wyspę. Tereny zachodnie zostały opanowane dość szybko, gdyż Jawajczycy uprzedzeni o ataku skoncentrowali swe siły wokół stolicy i tam właśnie rozpoczęła się prawdziwa bitwa o Jawę.

Dowódcą sił na Jawie Madryt wyznaczył generała Serrano, weterana wojny domowej i niedawnego zdobywcę Haiti. Powodem wysyłania generała poza granice Hiszpanii była obawa Espartero o popularność i wpływy jakimi cieszył się w kraju. Espartero wolał wykorzystać jego umiejętności w zdobywaniu kolonii niż pozbawić go dowództwa i tym samym prowokować oddanych Serrano oficerów do wystąpień.

Atak wojsk hiszpańskich na Surabaję nastąpił 5 listopada. Waleczne, choć słabo wyszkolone i wyposażone oddziały jawajskie stawiły zacięty opór, lecz w końcu musiały skapitulować oddając miasto w hiszpańskie ręce. Zdobycie stolicy i rozbicie najlepszych wojsk stanowiło praktycznie zakończenie wojny, choć niektóre oddziały walczyły jeszcze do końca 1843 roku. Cała wschodnia Jawa stała się kolonią hiszpańską.


Wschodnia Jawa

 

Część V

Wzmocniona przyłączeniem nowych kolonii a także rządzona twardą ręką przez generała Espatero Hiszpania rozpoczęła przemianę z zacofanego kraju w mocarstwo decydujące o sprawach europejskich i ogólnoświatowych.
Reformy zapoczątkowane w latach 30- tych przyniosły spodziewany skutek: wytworzyła się nadwyżka budżetowa, którą rząd mógł przeznaczyć na wspieranie rozwoju kraju.
W marcu 1845 roku w Madrycie powstało Hiszpańskie Towarzystwo Kolejowe, które w krótkim czasie przystąpiło do rozbudowy sieci kolejowej, która dotychczas była w rękach państwa i z racji braku finansów słabo rozwijana.


Pierwsza kolej w Hiszpanii


Budynek Giełdy powstałej w 1843 roku

Coraz większe sukcesy monarchia hiszpańska odnosiła na arenie międzynarodowej nawiązując bardzo bliskie stosunki z Francją. Generał Espartero podczas spotkania w Madrycie z ambasadorem Francji wyraził głęboką wiarę iż uda się zaaranżować ślub Izabelli II z Antonim de Montpensier, jednym z synów Ludwika Filipa, króla Francji. Uroczystość zaślubin miała miejsce w Katedrze Królewskiej w Madrycie a uroczystość uświetniła parada wojsk hiszpańskich.


Defilada oddziałów hiszpańskich w Madrycie

Zaprowadzenie ładu i porządku w kraju stało się jednym z najważniejszych problemów regencji caudillo, jak poczęto nazywać generała Espartero. W kwietniu 1848 roku rząd postanowił o rozwiązaniu Milicji Narodowej a w jej miejsce powołano Gwardię Obywatelską ( Guardia Civil ). Posunięcie to w znacznym stopniu poprawiło bezpieczeństwo w kraju i odciążyło armię, która od tej pory przestała być głównym narzędziem represji.

Wzrost napięć w Europie w roku 1848 spowodowany wystąpieniami i buntami narodowowyzwoleńczymi wytworzył sprzyjającą sytuację dla ekspansjonistycznych dążeń caudillo. Espartero już od dawna planował powiększenie hiszpańskich posiadłości w Afryce Północnej. Jednak cały rząd na czele z generałem zdawał sobie sprawę iż taka akcja może spotkać się ze zdecydowanym odwetem Wielkiej Brytanii i Francji. Rok 1848 spowodował jednak pewne przesilenia na arenie europejskiej, we Francji obalono monarchię Ludwika Filipa a cały kraj pogrążył się w chaosie. Wielka Brytania zajęta była tłumieniem powstań w Indiach, których celem było uniezależnienie się Subkontynentu od Londynu.
Atak na Maroko rozpoczął się od wkroczenia 30 tysięcy żołnierzy hiszpańskich do Fezu, gdzie zaskoczyły i po krótkiej walce pokonały oddziały sułtana. W tym samym czasie 10 tysięcy kawalerzystów zajęło Tanger a flota hiszpańska rozpoczęła ostrzał portu w Kasr–el-Kabir.


Flota hiszpańska pod Kasr-al-Kadir

Wojska podległe sułtanowi Maroka wycofały się na wschód w kierunku twierdzy w Oujda, która miała stanowić linie obrony przed Hiszpanami. W tym czasie oddziały generała Espartero, który osobiście dowodził ekspedycją zajmowały Marakesz i Talfilt, ostatecznie odcinając wojska marokańskie od wybrzeża.
Do końca listopada 1848 roku opanowano prawie całe terytorium Maroka prócz twierdzy Oujda, gdzie schronił się sam sułtan wraz z dworem.
Ostateczny szturm na twierdzę miał miejsce 4 grudnia, kiedy to Guardia Real, czyli elitarna dywizja królewska uderzyła na próbujące wydostać się z twierdzy konne oddziały marokańskie.


Kawaleria marokańska w ataku

Po zaciętej bitwie trwającej 3 dni sułtan zgodził się na kapitulację i uznanie wcielenia Maroka do posiadłości hiszpańskich. Pozycja Madrytu w północnej Afryce stawała się coraz wyższa.


Posiadłości hiszpańskie w Afryce

Jednak zacięta bitwa o Oujda miała również tragiczne konsekwencje. Przypadkowa kula raniła śmiertelnie generała Espartero, który właśnie objeżdżał pozycje własnych wojsk.



Po dotarciu informacji o śmierci Espartero do Madrytu, w stolicy zapanowała konsternacja i zamieszanie. Kto przejmie władzę? Kogo powoła na urząd premiera królowa Izabella? Różne pytania przemykały przez głowy największych polityków tak z Partido Progresista jak i z Moderados.
Wszelkie pytania rozwiały się już w styczniu 1849 roku, kiedy na czele wojsk powracających z Afryki wjechał do Madrytu generał Ramon Maria Narvaez. Owacyjnie witany przez mieszkańców stolicy, pierwsze kroki skierował do Pałacu Królewskiego, gdzie wymógł Izabelli II aby ta powierzyła mu funkcję premiera i pozostawiła wolną rękę w tworzeniu rządu. W ten sposób Narvaez, związany z moderados mógł skutecznie hamować zapędy najbardziej radykalnych działaczy z Partido Progresista, którzy mimo śmierci Espartero zdołali utrzymać większość w Kortezach. Rozpoczynał się nowy okres w dziejach Hiszpanii.


Ramon Maria Narvaez

Decada Moderada

Jednym z pierwszych posunięć nowego caudillo stało się zaprzestanie polityki deamortyzacji, czyli wysprzedaży dóbr kościelnych a te dobra które znajdowały się jeszcze w rękach państwa niezwłocznie zwrócono Kościołowi. Ukoronowaniem tej polityki było zawarcie w 1851 roku konkordatu pomiędzy Stolicą Apostolską a Hiszpanią.

Istotnym elementem polityki nowego, umiarkowanego rządu było ostateczne uregulowanie sprawy gruntów państwowych, które użytkowane były przez małorolnych chłopów. Ustawa z listopada 1852 roku przyznawała te grunty dotychczasowym użytkownikom, jednak nakładała obowiązek spłaty wartości gruntów w ratach rozłożonych na 20 lat.


Chłopi, sól tej ziemi...
Uporządkowanie spraw związanych z własnością i wzrastające ożywienie w polityce zagranicznej, zwłaszcza dobre stosunki z Portugalią i Królestwem Obojga Sycylii, spowodowały dogodne podłoże dla rządowego projektu uprzemysławiania, zacofanej, Hiszpanii. Projekt rządowy zakładał współpracę z Francją, gdzie władzę przejął Napoleon III i przychylnie patrzył na unowocześnianie Hiszpanii. Dzieło industrializacji kraju rozpoczęło się....

[ Dodano: Sro 28 Gru, 05 18:14 ]
Prosiłbym o jakieś komentarze i uwagi na temat AARa :wink:

 

Wyszukiwarka grafiki na google :wink:

Mam ok 200 ponieważ za każdą aneksje dostawałem 130 pkt a traciłem po wypowiedzeniu wojny 75 pkt.

A obecnie mam 2000 prestiżu, bo w grze jestem już w 1904 roku :wink:

Pozdrawiam

[ Dodano: Wto 03 Sty, 06 21:19 ]
Część VI

Późnym wieczorem w sali audiencyjnej zebrała się duża grupa polityków. Był to nowo powołany rząd hiszpański z premierem O’Donnellem, który to dzięki poparciu Marii Krystyny, która powróciła z emigracji, zdołał odsunąć generała Narvaeza od rządów.


Leopoldo O'Donnell

Bezkrwawy przewrót w Partido Moderado był zwiastunem nowej jakości wśród elit politycznych i większej troski o losy kraju.
Kilka minut po godzinie 18 do sali weszła królowa Izabella II, która po powitaniu z zebranymi gośćmi oddała głos premierowi.
- Dziś rano otrzymałem od obecnego tutaj ministra Gospodarki i Planowania, pana Jose Miguela Zapato, raport o postępach w uprzemysławianiu naszego kraju. Według raportu w Aragonii i Galicji zakończono budowę zakładów drzewnych. Zakłady te są pierwszym etapem w rządowym planie i mam nadzieje, że uda nam się go doprowadzić do końca.
W głosie premiera wyczuć można było pewien lęk, gdyż zdawał sobie dobrze sprawę, że w XIX wiecznej Hiszpanii rządy zmieniały się zbyt szybko, aby można było prowadzić konsekwentną politykę gospodarczą.



- Chciałbym przedstawić również zamierzenia planu generała Prima, który to zakłada wzmocnienie naszych wojsk lądowych, gdyż jak wszyscy doskonale zdają sobie sprawę nasza armia jest przestarzała i nieliczna. Wystarczy przytoczyć tutaj przykład naszego północnego sąsiada Francji, która obecnie posiada ok. 30 dywizji. Nasze wojska wliczając 3 dywizje filipińskie powołane z tubylców i stacjonujące w Manilli liczą w sumie 10 dywizji. Plan generała Prima zakłada iż do końca tego roku uda się wystawić dodatkowe 2 dywizje piechoty wzmocnione brygadami artylerii, a w dłuższej perspektywie zwiększenie armii do 25 dywizji.



- Na koniec chciałbym poinformować zgromadzonych iż postanowiliśmy zachować neutralność w rozpoczętym właśnie konflikcie amerykańskim, gdyż najlepszym wyjściem dla nas będzie długa i nie rozstrzygnięta wojna między Południem a Północą. Wzmocnienie zarówno Konfederatów jak również niechętnej już teraz nam Unii może w dłuższej perspektywie czasu wywołać bezpośrednie niebezpieczeństwo dla naszych posiadłości na Morzu Karaibskim. Dziękuję z całego serca za przybycie i na tym chciałbym zakończyć nasze spotkanie.



Pomimo obaw O’Donnella jego rząd okazał się jednym z najstabilniejszych w dziejach XIX wiecznej Hiszpanii. Industrializacja państwa przebiegała pomyślnie, a rozbudowa i unowocześnianie armii wkroczyło w nową, dynamiczną fazę. Już na początku 1857 roku dokonano wymiany karabinów piechoty, które pamiętały jeszcze czasy wojen napoleońskich, na nowe, doskonalsze a co najważniejsze mniej zawodne i celniejsze karabiny Espana, produkowane przez wybudowaną w 1856 roku pod Madrytem fabrykę broni, Espana Guerra.




Karabin Espana

Rok 1860 stał się rokiem przełomowym, nie tylko w Hiszpanii ale także w całym basenie Morza Śródziemnego. Dzięki sojuszowi francusko-sabaudzkiemu, a także działaniom oddolnym całego społeczeństwa włoskiego, udało się królowi Wiktorowi Emanuelowi II, władcy Piemontu zjednoczyć cały Półwysep Apeniński.



W Hiszpanii rok 1860 był rokiem boomu gospodarczego i zmian wśród elit politycznych. Już w połowie roku uroczystego otwarcia huty stali w Barcelonie dokonała królowa Izabella II.



Hiszpania stała się dziewiątą potęgą gospodarczą świata, co mogło napawać optymizmem nie tylko rząd, ale także zwykłych obywateli. W październiku tegoż roku zorganizowano spis powszechny ludności a także przedstawiono premierowi i królowej szczegółowe sprawozdanie z funkcjonowania państwa.

 

Część VII



- Senior, wygraliśmy – do pokoju, w którym siedział generał O’Donnell wbiegł uradowany szef Kancelarii Premiera, Miguel Navarra – Zdobyliśmy 54 procent głosów i zyskaliśmy przewagę w Kortezach.
- Wspaniale, wygląda na to, że Naród ma już dość ciągłych walk frakcyjnych między moderados i progresistas.
- Przed pałacem zgromadził się lud Madrytu, aby wysłuchać Pańskiego przemówienia – wtrącił Navarra
- Doskonale, proszę natychmiast zwołać wszystkich ministrów, są mi potrzebni aby pokazać Hiszpanii że jesteśmy silni i zjednoczeni.

Godzinę później premier przemawiał już ze swego balkonu do licznie zgromadzonych zwolenników powołanej przed rokiem Unii Liberalnej, partii która zrzeszała umiarkowanie liberalnych polityków z moderados i progresistas. Była to odpowiedź O’Donnellla na narastające trudności w uzyskaniu przez rząd poparcia w Kortezach, na skutek działań obu dotychczas głównych partii hiszpańskich.


Przemawiający premier O’Donnell

Następny dzień przyniósł to, czego się obawiał premier. Radykalni działacze Partido Progresista wraz z popierającą ich generalicją wzniecili w Madrycie powstanie. Zbuntowała się 1 Dywizja Gwardii, która do tej pory w znacznym stopniu decydowała o obsadzie rządu w Madrycie. Jednak nie nastąpiło to czego spodziewali się spiskowcy. Żaden z prowincjonalnych garnizonów nie poparł przewrotu, dzięki czemu rząd który przeniósł się do Sewilli, szybko przywrócił porządek na ulicach stolicy.


Bunt Gwardzistów

Kolejne lata rządów Unii Liberalnej na czele z generałem O’Donnellem wolne były od wystąpień w armii, w duże mierze dzięki zapewnieniu godziwych sum na modernizację i rozbudowę armii. Jedynym zgrzytem w 8 letnich rządach O’Donnella z armią, było cofnięcie Planu Prima. Powodem takiego postępowania była pogarszająca się sytuacja gospodarcza kraju. Olbrzymie sumy inwestowane w gospodarkę, na skutek boomu gospodarczego w USA, które wychodziło właśnie z wojny domowej, spowodowało iż rynki europejskie zalewały tanie produkty amerykańskie, inwestycje nie zwracały się na takim poziomie jak zakładano początkowo. Gospodarka Hiszpanii popadała w zastój.


Sytuacja Hiszpanii w 1869 roku

Złą sytuację w państwie postanowili wykorzystać radykałowie z Partido Progresista, którzy odbudowywali swoją pozycję po nieudanym zamachu stanu z 1862 roku. Dzięki zjednoczeniu z mniejszymi ugrupowaniami skrajnie prawicowymi stała się znów liczącą siłą i w lutym 1870 roku przystąpiła do kolejnej próby przewrotu.
Działaniom polityków z progresistas sprzyjały walki w łonie Unii Liberalnej a także styczniowe wystąpienie Napoleona III, który zapowiedział iż Hiszpania jako francuska strefa wpływów może liczyć na pomoc militarną Francji.


Gwarancje francuskie

Królowa Izabella II, która coraz bardziej oddalała się w swych działaniach od rzeczywistości, wymusiła na O’Donnellu dymisję i przekazanie władzy generałowi Primowi. Ten związany z radykałami polityk, przystąpił natychmiast do umacniania władzy rządu i zdobycia poparcia armii.


Generał Prim

Punktem zwrotnym była próba odwołania go przez Izabellę II w kwietniu 1870 roku, która zdała sobie sprawę, że Prim dąży do ograniczenia jej kompetencji. Odpowiedzią radykałów była detronizacja Izabelli i zwrócenie się do Prus, aby nowym królem został Leopold Hohenzollern. Działania takie miały za zadanie upokorzenie Francji, do której tradycyjnie radykałowie odnosili się wrogo.


Kryzys dynastyczny

Zbliżenie Hiszpanii i Prus zagrażało Francji okrążeniem, dlatego też ostro sprzeciwiła się kandydaturze Leopolda. Zręczna polityka kanclerza Bismarcka spowodowała iż Francja zmuszona była do wypowiedzenia wojny Prusom, wojny do której nie była przygotowana...

 

Część VIII - Guerra Franca

- Ekscelencjo, ambasador pruski Helmut von Sachsen prosi o spotkanie, pilne spotkanie –zaakcentował porucznik Raul Ressaro, gdy generał Prim wchodził do swego gabinetu.
- Proszę poinformować ambasadora, że przyjmę go za 10 minut.

Helmut von Sachsen, stary pruski oficer w nienagannie skrojonym mundurze usiadł wygodnie w fotelu. Po jego twarzy widać było, że bardzo zależy mu na spotkaniu z Caudillo.
- Słucham Pana- odpowiedział Prim odpalając kubańskie cygaro, których był wielkim koneserem.
- W imieniu Królestwa Prus pragnę zaproponować Hiszpanii sojusz, który zwiąże dwa zaprzyjaźnione narody węzłem braterstwa broni. Pragnę także przekazać prośbę samego króla Wilhelma, który wyraża nadzieje, że Hiszpania wesprze działania przeciw imperialistycznym zapędom Francji, która zagraża pokojowi w Europie.
- Bardzo raduje mnie serdeczność z jaką król Wilhelm odnosi się do Hiszpanii, nasz kraj zawsze podziwiał wielkie poświęcenie narodu niemieckiego w walce o pokój w Europie, dlatego proszę poinformować Wilhelma i kanclerza Bismarcka o przyjęciu przez nasz kraj propozycji sojuszu. A co do wojny z Francją to sądzę, że w ciągu miesiąca będziemy w stanie uderzyć na południowej granicy Francji.
- Jestem Panu nie wyobrażalnie wdzięczny Caudillo, oby ta wojna była początkiem wiecznego pokoju w Europie a także umocniła przyjaźń hiszpańsko-pruską.


Król Prus Wilhelm I

12 września 1870 roku sześć dywizji hiszpańskich pod dowództwem generała Prima uderzyło wzdłuż wybrzeża w kierunku na Montpellier. W okolicach Carcassone natknęły się jednak na 20 tysięcy żołnierzy francuskich, okopanych na dobrze przygotowanych pozycjach.


Bitwa o Carcassone

Pozycję udało się przełamać dopiero tydzień później, przy pomocy artylerii. Pomimo sukcesu plan hiszpańskiego ataku na Francję skomplikował się dość znacznie. Dzięki twardej obronie Carcassone, Francuzi zyskali trochę czasu i zdołali przerzucić znaczne siły na południe. Błyskawiczny atak wojsk hiszpańskich mający na celu wyjście na równiny Francji centralnej nie powiódł się w skutek zbyt małych odwodów i twardego oporu Francuzów. Zbliżająca się zima i brak wystarczających sił do przełamania frontu spowodował, że na froncie hiszpańskim zapanowała wojna pozycyjna.


Sytuacja na froncie hiszpańskim, zima 1870 roku

Wiosną 1871 roku inicjatywę na froncie przejęli Francuzi, którzy w skutek zatrzymania ofensywy pruskiej w Alzacji mogli przyrzucić dodatkowe wojska na południe. W dniach 12-23 marca rozpoczęli ofensywę, której celem było przedarcie się przez Pireneje i zdobycie Saragossy. Zdobycie tego miasta otwierało drogę na Madryt.
Początkowe sukcesy wojsk francuskich były przyczyną zaskoczenia dowództwa hiszpańskiego, które na początek kwietnia planowało własną ofensywę na Montpellier. Wojska hiszpańskie zdołały zatrzymać pochód Francuzów pod Huesca. Dowódcą wojsk, które zatrzymały a następnie rozbiły i zmusiły do chaotycznej ucieczki armie generała Dautry, był syn generała Narvaeza, Francisco.


Bitwa pod Huesca

Postępujące sukcesy wojsk pruskich a także twardy opór stawiany przez Hiszpanów podczas wiosennej ofensywy, zmusił dowództwo francuskie do podjęcia kolejnej ofensywy na froncie hiszpańskim, której celem byłoby zdobycie Barcelony i nakłonienie Hiszpanii do wycofania się z wojny. Atak rozpoczął się 17 sierpnia w okolicach Carcassone, gdzie rok wcześniej została zatrzymana ofensywa hiszpańska. Mimo ogromnych strat w ludziach wojska hiszpańskie wytrzymały napór Francuzów i odrzuciły ich na pozycje wyjściowe. Ostatnia ofensywa tej wojny zakończyła się niepowodzeniem.


II bitwa o Carcassone

Na skutek wyczerpania Francji i impasu panującego na frontach Napoleon III zgodził się na rokowania pokojowe. Rozpoczęły się 20 września 1871 roku w Wersalu. Po burzliwych dyskusjach ustalono warunki pokoju: Francja zobowiązywała się zapłacić Prusom 50000 tysięcy franków a także wyrażała zgodę na koronację Leopolda Hohenzollerna na króla Hiszpanii, jednak z zastrzeżeniem iż nie może on dziedziczyć w Prusach a także zawierać sojuszu z Prusami.


Leopold I Hohenzollern

Uroczysta koronacja Leopolda I odbyła się w Madrycie 2 lutego 1872 roku. Hiszpania wkraczała w nowy rozdział swych dziejów...

 

Witam po dłuższej przerwie! Jako że nie zakończyłem jeszcze przygód z sesją egzaminacyjną, ta część AARa jest pisana dla relaksu i niezbyt się nad nią wysiliłem. Mimo wszystko zapraszam do lektury i oceny

Część VII - Czas stabilizacji

Wojna z Francją unaoczniła Leopoldowi a także części polityków z Progresistas zacofanie kraju. Nie możność pokonania Francuzów walczących na dwóch frontach wynikała w głównej mierze z fatalnego stanu dróg i słabo rozwiniętej sieci kolejowej, zwłaszcza na północy Hiszpanii. Jeśli nie można było zarzucić żołnierzowi hiszpańskiemu waleczności i poświęcenia to jednak stan wyposażenia a także liczebność armii, nie posiadającej praktycznie żadnych rezerw pozostawiała wiele do życzenia.
Były to problemy, którymi w pierwszej kolejności, entuzjastycznie nastawiony Leopold I, musiał się zająć, aby jego kraj nadal mógł się liczyć w wielkiej rozgrywce między coraz mocniej rywalizującymi państwami Europy.
Już w lipcu 1872 roku, dzięki wytężonej pracy inżynierów a także przedsiębiorców udało się opracować techniki budowy pierwszej w Hiszpanii żelaznej linii kolejowej.



Moment ten okazał się przełomowy, gdyż w krótkim czasie powstało kilka prywatnych przedsiębiorstw kolejowych, które dzięki ogromnym dotacją rządu i osobistemu zaangażowaniu króla, do roku 1878 zdołały pokryć całą niemal Hiszpanię gęstą siecią szyn.


Linie kolejowe w Hiszpanii w 1878 roku

Drugim problemem, który musiał być jak najszybciej rozwiązany był stan wyposażenia oraz liczba żołnierzy. O ile proces modernizacji armii i przezbrajania jej w nowe karabiny powtarzalne, mimo iż bardzo kosztowny, był stosunkowo szybko wdrażany o tyle z braku rekruta znaczne zwiększenie armii stało się niemożliwe. Niechęć społeczeństwa, szczególnie wiejskiego, do wstępowania do armii w dużej mierze spowodowana była drakońską dyscypliną zaprowadzoną w wojsku przez Leopolda na wzór pruski a także warunkami finansowymi armii, której żołd ze względu na przesunięcie wydatków państwa na inwestycje związane z infrastrukturą był stosunkowo niski.


Karabin „Henry” importowany z USA

Problem wielkości armii rozwiązano we wrześniu 1873 roku wprowadzając system mobilizacyjny, znany z wielu państw Europy Zachodniej. Polegał on na mobilizacji rezerwistów w wypadku wojny i choć było to rozwiązanie niezbyt dobre, na pewien czas musiało zastąpić tworzenie nowych jednostek regularnych. Ze względu na czynniki ekonomiczne początkowo plan mobilizacyjny obejmował tylko 4 dywizję, jednak docelowo miała być wystawiana armia złożona z 60 dywizji.

Lata 70-te XIX wieku przyniosły również Hiszpanii znaczną industrializację kraju, dzięki prywatnym inwestorom a także wsparciu rządu udało się wybudować w Maroku, gdzie koszty pracy były znacznie niższe, fabrykę ubrań a także rozbudować istniejące już fabryki stali, co w krótkim czasie wysunęło Hiszpanię na czoło producentów tego surowca.



Dobra koniunktura gospodarcza w połączeniu z rosnącym poziomem życia obywateli przyczyniła się do miażdżącego zwycięstwa Partido Progresista w wyborach w latach 1873 i 1878. Okres rządów premiera Jose Manuela Castillo, który przejął władzę po śmierci gen. Prima w 1872 roku, ustabilizował sytuację w kraju, zarówno wśród społeczeństwa jak i na scenie politycznej.
Postępująca edukacja a także ogromne nakłady na walkę z korupcją sprawiały, że społeczeństwo hiszpańskie uwierzyło w moc prawa i stopniowo kształtowało postawę obywatelską.



Hiszpania z zacofanego kraju na skraju Europy przeradzała się w mocarstwo ze świadomym społeczeństwem...

 

Dziś króciutka część, żebyście nie zapomnieli o AARze :lol:

Część VIII - Gorączka kolonizacji

Postępująca industrializacja kraju miała również negatywne skutki. Coraz więcej osób przenosiło się ze wsi do miast, w których rozwijające się fabryki potrzebowały coraz to nowych rąk do pracy. Wyludnienie wsi stawało się dużym problemem, gdyż mogło spowodować zanik upraw i hodowli a to w kraju od wieków rolniczym mogło wydawać się prawdziwą tragedią. Sytuacji nie zmieniał fakt posiadania Maroka, gdzie również coraz prężniej rozwijał się przemysł, głównie ze względu na tanią siłę roboczą.



Już w początkach lat 80-tych XIX wieku Partido Progresista łakomie spoglądała na wybrzeża Afryki, gdzie Hiszpania po opanowaniu tych terenów mogłaby stworzyć własne zaplecze artykułów spożywczych i dokąd mogłaby eksportować swoje towary przemysłowe. Korzystając z zaangażowania Wielkiej Brytanii w Indiach, gdzie wybuchło powstanie Sikhów na północy, udało się zawrzeć traktat z plemiennymi władcami Namibii, na mocy którego kraj stawał się faktycznie kolonią hiszpańską.



Wkroczenie Hiszpanów do południowo-zachodniej Afryki wywołało burzę w Londynie, który od dawna uważał te tereny za swą strefę wpływów. Tylko zaangażowanie w Indiach a także bliskie stosunki Hiszpanii z Prusami zapobiegły wybuchowi wojny.


Namibia hiszpańska

Imperialna polityka Leopolda I i polityków z Progresistas a także ogromne wydatki z tym związane, pokrywane były w dużym stopniu z wysokich podatków i ceł, które jednak niekorzystnie wpływały na rozwój przemysłu a wręcz hamowały wiele inwestycji prywatnych. Skutkiem takiej polityki była porażka konserwatystów z Progresistas w wyborach w roku 1884, kiedy ich miejsce zajęli liberałowie z Partiodo Moderado.


Wybory 1884 roku

Zmiana władzy w Kortezach zbiegła się z uroczystością wodowania dwóch całkiem nowych okrętów wojennych Hiszpańskiej Marynarki Wojennej, tzw. Okrętów Pancernych, które miały stanowić podstawę dla dalszej modernizacji floty wojennej. Okręty te dołączyły do wcześniej wybudowanych ośmiu flotylli transportowców, które miały za zadanie zapewnienie stałego połączenia z odległymi koloniami. Dowódcą 3 Dywizjonu mianowano zasłużonego admirała Carverę.



Zaczątek nowej ery w Marynarce

Równie dynamicznie rozwijała się hiszpańska penetracja Czarnego Lądu, a dokładniej dorzecza Konga i wybrzeży Nigerii. Hiszpańska obecność w Środkowej Afryce musiała prędzej czy później doprowadzić do zatargów z pozostałymi mocarstwami europejskimi.


Hiszpańskie posiadłości w Nigerii

23 października 1887 roku Wielka Brytania niespodziewanie uderzyła na posterunki graniczne w Togo. Opinia publiczna na świecie przekonana była iż będzie to szybka wojna zakończona sromotną klęską Hiszpanii, uważanej nadal za kraj zacofany.
Historia pokaże jak daleko się mylili....
________________________________________________________________________________________

OT skasowano - AAR zamknięty - w celu kontynuowania proszę zgłosić się do administracji forum.
Raferti