Poczet władców litewskich - miniAAR

Za założyciela dynastii Rurykowiczów Połockich zwanej inaczej połocko-litewską uznaje się jednego z dwunastu synów zjednoczyciela Rusi, świętego Włodzimierza Wielkiego. Izasław I Włodzimierzowic Połocki został ustanowiony (jako dziecko) przez swojego ojca księciem połockim w 987 roku – datę tą przyjmuje się za początek państwowości połocko-litewskiej. Żył krotko, w latach 980 – 1001 , pozostawiając dwóch synów.
Briaczysław I Izasławowic (997 – 1044) co prawda rządził początkowo wspólnie z bratem Wsiesławem, trwało to jednak tylko dwa lata do śmierci Wsiesława i dlatego uwzględnia się przeważnie tylko jego w następstwie książąt. Nie pozostało wiele opisów jego rządów.


Wsiesław I Prawodawca Briaczysławowic
Władca ten położył podwaliny pod przyszłą potęgę Litwy. W początkowym okresie swego panowania toczył wojny z wschodnimi krewniakami próbując przejąć władzę nad Rusią Kijowską. Po klęsce nad Nemigą 3 marca 1065* roku i sromotnej ucieczce przed synami Jarosława Mądrego postanowił zarzucić te dążenia i rozpoczął podbój plemion litewskich i bałtyjskich. W chwili jego śmierci granice księstwa sięgały Sambii i południa Inflant. Nadał poszczególne ziemie swym braciom, dając zaczątki przyszłym księstwom Podlasia, Semigalii i Kurlandii.
Oprócz zdobyczy terytorialnych równie ważne były jego reformy prawne. Wprowadził wzorowany na zachodnim system feudalny i znacznie osłabił wpływy Cerkwi. Co najważniejsze, wprowadził Prawo Wyboru, dające od tej pory władcy litewskiemu możliwość wyboru potomka na następcę, bez względu na pierworodztwo. W ten sposób mógł wyznaczyć na następcę swego najbardziej utalentowanego, siódmego i najmłodszego syna. Pomimo iż sprowadziło to na niego złość bojarów, dało jednak wielkie korzyści w przyszłej historii Litwy.


Rogwołod I Wielki Wsiesławowicz
Jeden z najwiekszych władców w historii Litwy, pierwszy Wielki Książe.
Po zakończeniu dzieła swego ojca i opanowaniu całych Prus aż po Wisłę, przy błogosławieństwie lawirującego między poszczególnymi domami Rurykowiczów patriarchy, koronował się na Wielkiego Księcia Litewskiego, co w zasadzie uczyniło go równego królom. Nie poprzestał na podbiciu Prus, całe jego panowanie to ciąg zwycięstw, które ostatecznie rozszerzyły terytorium państwa czterokrotnie.
Po opanowaniu Gdańska i wojnie z Polską zreformował podział kraju, ustanawiając królewszczyznami obok okręgu połockiego ziemie wokół Zatoki Gdańskiej – drugą praktycznie stolicą księstwa stał się Jantar na Półwyspie Sambijskim. W Estonii osadził ochrzczonego Prusa, syna wodza Galindów, ożenionego z jego córką – miał to być od tej pory częsty zwyczaj. Następnie ruszył na północny wschód, gdzie księstwa pskowskie i nowogrodzkie upadły pod najazdami Pieczyngów i plemion fińskich (w tym czasie Pieczyngowie zniszczyli także Kijów, otwierając drogę do dominacji na wschodzie Rurykowiczom Riazańskim). Po wyzwoleniu tych księstw podbił także półpogańskie południowe wybrzeża Morza Białego.
Po dłuższym okresie stabilizacji, gdy skupił się na wewnętrznym rozwoju kraju, w dwóch krótkich kampaniach podbił całą Finlandię, co poprzez źródła skandynawskie rozniosło się szerokim echem po całej Europie. Widząc rosnącą potęgę Rurykowiczów Riazańskich, którzy w tym czasie właśnie zjednoczyli całą resztę Rusi pod koroną Carstwa Kamskiego, nie zdecydował się na ekspansję na wschód, przekraczając za to Zatokę Botnicką i podbijając ostatnie pogańskie plemiona lapońskie. Miał to być początek konfliktu litewsko-skandynawskiego.
Rogwołod zasłynął w kronikach także z faktu posiadania sześciu kolejnych żon. Pierwszą była Helena Aliates z Peloponezu, którą poślubił w wieku 17 lat, gdy ona miała lat 53 – ponoć dla jej pieniędzy. Drugą, najsłynniejszą i matką jego synów była Galindka Gundis Mądra**. Zginęła ona podczas Krwawego Chrztu, gdy wraz z wieloma innymi dostojnikami pruskiego pochodzenia odmówiła zmiany wiary. Ta ostateczna klęska w sporze z Patriarchatem i koniec okresu tolerancji dla pogan to mroczna karta w ogólnie niezwykle udanym panowaniu Rogwołoda I.

Z jego czasów pochodzi pierwsza zachowana mapa Litwy.



Obok książąt najsłynniejszą litewską postacią tego okresu jest Dawid Żelazny Wsiesławowicz. Najstarszy syn Wsiesława I, genialny dowódca, położył wielkie zasługi w stworzeniu potęgi Litwy, walcząc w dziesiątkach bitew w służbie najpierw swego ojca, potem brata, a ostatnie lata życia także bratanka. Dożył niezwykłego wieku 72 lat, wychodząc cało z każdej opresji i stając się największą legendą litewskiego rycerstwa, bohaterem licznych pieśni i poematów.


* w rzeczywistości bitwa ta miała miejsce w 1067 roku, Wsiesław został pochwycony i uwięziony, aby rok później w wyniku buntu w Kijowie zostać księciem kijowskim...
** 15 dyplo. ech, cholerna cerkiew, ubili mi wtedy też np. skarbnika z 13 zarządzania i szpiega z 15 intryg - choć tu akurat dobrze, bo oszalał i zaczął ludzi ubijać. cóż to był za dwór!

hehe, ciekawe czy uda mi się chociaż coś tak skrótowego skonczyć w sumie i tak chyba nikt nie czyta aarów z ck gram na 1.04+bugfix - coś mi się nie chce1.05 instalować.

 

Dawid I Mądry Rogwołodowicz.

Zdolny i roztropny władca, otworzył stulecie chwały Litwy, którym miał stać się XII wiek. Pierwsze dziesięć lat jego panowania upłynęło pod znakiem przeganiania resztek plemion Pieczyngów i Kumanów z południowych granic państwa. Wyprawy te zaowocowały powstaniem księstw mołdawskiego i wołoskiego, na których osiedli bracia Dawida, dając początek silnym gałęziom rodu, których armie nie raz miały przeważać szale zwycięstwa na rzecz Litwy.
Na początku lat ’30 XII wieku opanowano bogatą Gotlandię, zaś granica w Skandynawii ustabilizowała się na długie lata. Pobocznym tego efektem było złapanie oddechu przez władców Szwecji. Niemal rozbite państwo wchłonęło później Danię i stało się ponownie znacząca siłą w tej części Europy.
Pod koniec panowania Dawid postanowił rzucić wreszcie wyzwanie drugiej najpotężniejszej dynastii ruskiej. Pierwsza wojna smoleńska trwała ponad 7 lat i była największym wewnątrzruskim konfliktem zbrojnym. Niesamowity wysiłek całego państwa opłacił się. Najbogatszy obok Połocka gród Rusi – Smoleńsk – powiększył litewską królewszczyznę, zaś Państwo Kamskie, mimo iż nadal silne, zostało złamane i nie stanowiło już równorzędnego zagrożenia dla Litwy.


Rogwołod II Szalony Dawidowicz

Panował 22 lata, skupiając się na dalszym zyskiwaniu władzy nad Rusią kosztem Państwa Kamskiego. Około 1159 roku oszalał, zapisy mówią m. in. o jego szalonych planach stworzenia na chwałę bożą Cerkwi-Wieży dorównującej wieży Babel. O dziwo Litwa mimo to nadal rosła w siłę, tak solidne były podwaliny potęgi stworzone przez Rogwołoda I i Dawida I. Zwasalizowano niewielkie księstwa środkowej Rusi: Włodzimierz, Moskwę i Suzdal (Moskwę wkrótce włączono w królewszczyznę). W latach 1165-67 odparto natomiast najazd Polski, chcącej zagarnąć Pomorze Gdańskie. Uwieńczeniem panowania Rogwołoda było opanowanie Kijowa (choć większość księstwa pozostała pod panowaniem kamskim).


Sudysław I Wspaniały Rogwołodowicz

Największy władca w historii Litwy i jeden z największych w historii Europy. Wstąpił na tron w wieku zaledwie lat 14, po przedwczesnej śmierci swego szalonego ojca. Wsparty przez potężny dwór, panował przez niezwykły okres 55 lat.
Początek rządów miał w miarę spokojny, skupiając się na gromadzeniu niesamowitej fortuny za sprawą jednej z najbogatszych w Europie królewszczyzn oraz pomocy swej żony – bizantyjskiej dwórki gruzińskiego pochodzenia, Gulchan Złotej Phokas – jak podają źródła genialnie zarządzającej majątkami nadbałtyckimi. Krótka II wojna smoleńska ostatecznie upokorzyła Państwo Kamskie, które w każdym kolejnym konflikcie miało już tylko starać się ponieść jak najmniejsze straty.
Pod koniec lat ’70 wybuchła wojna z Polską, zakończona osadzeniem bratanków Sudysława (Aleksiejewiczów) na Ziemi Sandomierskiej i uzyskaniu bogatego angielskiego miasta Essex (przekazanego Cerkwi). Dziesięć lat później Królestwo Polskie próbowało odebrać Sandomierz, jednak druga wojna zakończyła się jeszcze większą klęską Polski i zdobyciem przez Litwę Halicza. Wreszcie na przełomie wieków uderzono po raz kolejny na wasali Państwa Kamskiego, wypędzając dalekie linie Rurykowiczów z Rostowa i Perejasławia. Nie było żadnych wątpliwości co do tego, kto jest najpotężniejszym władcą ruskim i oto w roku 1203 Sudysław przyjął z rąk patriarchy koronę Wszechwładcy Rusi. Państwo Kamskie nie podporządkowało się dynastii połockiej, Sudysław natomiast czując nadchodzącą starość miał dosyć bratobójczych walk i postanowił pozostawić ostateczne zjednoczenie Rusi potomkom. Jak się jednak miało okazać, jego najwspanialsze dni miały dopiero nadejść.


carstwo litewskie w chwili śmierci Sudysława I - część ruska

Wojna domowa, która wybuchła w Bizancjum około roku 1180, doprowadziła do rozbicia Imperium na szereg drobnych państewek. Wykorzystali to Karachnidzi, którzy już wcześniej opanowali Gruzję i Azerbejdżan. Wojska chiwańskie runęły na małe greckie państewka i na poczatku XIII wieku ponad połowa dawnego obszaru Imperium znajdowała się pod ich władaniem.
Koniec jednego imperium stał się początkiem drugiego. Niebotyczne zapasy skarbca litewskiego zostały uruchomione i w roku 1208 ponad 50letni Sudysław wyruszył na wojnę zwaną Wielką Krucjatą Bizantyjską. W ciągu zaledwie dwóch lat odbił całą Grecję i Bułgarię z rąk Karachnidów, przy okazji zmuszając do uległości kilku samodzielnych książąt greckich i wprowadzając na ich miejsce krewniaków. Tron połocki ozdobiły korony Hellady i Bułgarii. Jednak Sudysław kontrolując stolicę Imperium nie poprzestał na tym i oto 8 czerwca 1211 roku pod murami oblężonej Synopy ostatni władca Bizancjum z dynastii Komnenów przekazał Sudysławowi koronę cesarską.
Świeżo koronowany car Litwy nie atakował będącej istnym chaosem wpływów i państw Azji Mniejszej, lecz ruszył za Morze Czarne, pozostawiając polowę swej armii w Konstantynopolu, gdzie odpierała ciągłe szturmy Karachnidów. Odbicie Gruzji i większości Armenii zajęło mu zaledwie rok, lecz wojna trwała aż do roku 1217, gdy wycieńczony władca chiwański poprosił o pokój.
Gruzja nie została włączona w obszar carstwa. Najprawdopodobniej pod wpływem swej żony Sudysław wskrzesił dawne Krolestwo Gruzji, osadzając jednakże na tronie Rurykowicza – swego brata-bękarta Michaiła. Gruzja przetrwała zaledwie 6 lat – po ochłonięciu Karachnidzi urządzili wyprawę odwetową.


carstwo litewskie w chwili śmierci Sudysława I - część grecka

Ostatnie lata to okres przetasowań lennych, które znacznie popsuły stosunki między carstwem a możnymi. Prawdopodobnie Sudysław nie chcąc przeciążać tronu litewskiego zamierzał powołać krolestwa Bułgarii i Hellady, pozostawiając sobie tylko Konstantynopol, lecz odwiódł go od tego los Gruzji. Zmarł w wieku lat 69, a z jego śmiercia zakończył się złoty wiek dynastii połockiej.
Zaś ze wschodu nadeszły wieści o wielotysięcznych hordach nieznanych wczesniej koczownikow atakujących ziemie kamskie.

Eeech czemu taka fajna gra jest taka głupia... W Europie typowe cyrki w wyniku nieudanych krucjat, Anglię, Irlandię i pół Francji trzymają Fatymidzi, a od paru lat Seldżukowie bodajby rozjeżdżają Niemcy. W zasadzie gdyby nie ten aar to bym zakończył w tej sytuacji grę, bo to czysty bezsens i wariactwo. No ale zobaczymy co z tego wyjdzie.
Na Litwie tez bajzel, następcy aktualnego władcy pożenieni z jakimiś idiotkami i obsadzeni na jakichś śmiesznych hrabstwach - przyznałem aktualnemu Kijów jak Sudysław miał 50 lat... :x Posiadanie długowiecznego władcy = rozpieprz polityki dynastycznej.

AAR oczyszczony i zamknięty. SamboR