Polonicum Librarium Maior

Uwagi techniczne
Jest to moja pierwsza poważna gra w CK (wcześniej tylko próby) i właściwie pierwsze starcie z grami Paradoxu (kiedyś krótko EUI).Najwyższy Poziom Trudności oraz Agresywność. Polska wydanie (Złota Kolekcja) 1.04EN



Wybrane księgi ze znanej założonej przez Bolesława II Zwycięskiego krakowskiej Polonicum Librarium Maior

Wyjątki z Kroniki Polski rękami Lorenza Italczyka spisanej.

• Wstęp
  Rok Pański 1067 (1067)
  Dwór poteżny (1068-1073)
  Wojny Pruskie (1074-1078)
  Powstania i Rewolty (1079-1085)
  Wojna Galicyjska (1086-1088)
  Porządki w domu (1089-1096)
  Czas pokoju (1097-1101)

Jak Przecław I zdobył swój Hiszpański przydomek oraz miano pogromcy Saracenów

• Część I opisujące przygotowania oraz walki aż do pamiętnego dnia 19 września.
  Część II opisujące walki od paśdziernika 1103 roku.

 

Wstęp

Wstęp

Na odległy dwór Polski przybyłem zimą 1066. Roku szczególnie pamiętnego z racji na zdobycie Anglii przez Normandów. Towarzyszyłem Sanchy Jimenez z odległej Spanii. Pani ma miała zostać żoną Bolesława, młodego władcy Polski. Ślub odbył się w styczniu roku kolejnego, bodajże 6 dnia tego zimowego miesiące. Lecz niewiele z niego pamięta, gdyż myśli me zostały zatrute dziwnym północnym napojem pivem tutaj zwanym. Księga ta jednak to nie rzecz o mnie, lecz o Bolesławie i mądrej jego małżonce, dlatego powróćmy do wydarzeń znaczniejszych.

 

Rok Pański 1067 - czyli podbój Pomorza


Rok Pański 1067 - czyli podbój Pomorza

1067
Nowy mój król planowa podbój plemniom mieszkających na brzegami Morza Bałtyckiego. Dlatego zawarł przymierze z Królem Norwegii i odnowił głęboką przyjaźń ze swym królewskim kuzynem z Węgier. Na przygotowanie do wojny poświęcił również znaczącą część pieniędzy, które dostał w posagu swej małżonki.
[...]
Sancze Hiszpańską gwiazdę mądrości urzekły potężne Polski bory. To ona podpowiedziała, że tak wspaniałość lasów może być wielką szansą na rozwoju kraju, stać się impulsem, który poprowadzi Bolesława ponad innych królów.
[...]
Wiosną 1067 roku król zaczął przygotowania do wojny. Żona jego, pełniąca znaczące role na dworze, podpowiedziała, że dobrze byłoby sprawdzić lojalność wasali królewski, dlatego do Arcybiskupa Poznania i Krakowa, jak również biskupa Kaliskiego wezwanie do wystawienia swych drużyn wysłane zostało, zanim król ogłosił ostatecznie swoje plany. Podobnie chciał sprawdzić miłość swego brata Władysława Hermana, księcia na Mazowszu. Z tych czterech tylko Stanisław Arcybiskup Krakowa, nie zawiódł władcy mego.
[...]
Nim zaczęła się wojna dwór obiegła wspaniała wiadomść. Para królewska pokazała, że szczęście im towarzyszy, że są nie jest tylko mądrzy, ale bardzo zdrowi, gdyż Sancha po kilku jeno miesiącach mąłżeństwa zaszła w ciąże.
[...]
Kampania rozpoczęła się uderzeniem na na Prowincję Nadwiślańską. 5 Czerwca wojska pogańskie zostały zgniecione w bitwie pod Tczewem. Rozpoczęło się oblężenie Dancika. W jego czasie oblężony z pomocą próbował przyjść siły z Pomorzą Zachodniego, ale i one zostały zniszczone.
W tym czasie Bogumił Arcybiskup Poznania uderzył na Wolin i Sztetin znaczne miasta nad drugą potężną rzeką Polski - Odrą. Swej decyzji nie konsultował z królem, czym go jeszcze bardziej rozeźlił.
Posiłki zaś Śląskie uderzył na osłabione siły Pomorzan stacjonujące w środkowej części swojej ojczyzny. Gdy Dazig padł do wojska tych przybył Regimentem Królewski i wspólnie zaczęły pobijać jeden po drugim tutejsze grody. Gdy kraina został spacyfikowana Król, nie bacząc na jesienne słoty, ruszył dalej na zachód, by odebrać chwałę zdobywcy Sztettina nieposłusznemu arcybiskupowi. W tym samym czasie nad odrę przybyły posiłki węgierskie. Gdy zapadł zima, i lód skuł nadodrzańską krainę, twierdza padła, a król wyprawił się dalej na zachód, by doszczętnie wypalić Pogańskie władztwo znad brzegów morza. Decyzja to choć nader niepopularna, z uwai na zimę, spowodowana była tym, że chrapkę na Wolgost mieli zarówno Bogumił jak władca Rugii.
[...]
Jednak nie samą wojną człowiek żyje. Z dworu, który przeniósł się do Poznania docierały i dobre i złe wieści. Królewska matka, mając objąć władzę nad Pomorzem umarł. Królowa powiła syna - Przecława. Tak to już w życiu życie miesza się ze śmiercią... Papież zaś, może i pod wpływem wielkich polskich zwycięstw, ogłosił coś co wydawać się być mogło oczywiste, że każdy chrześcijanin ma obowiązek walczyć z niewiernymi.
[...]
Gdy Pomorze zostało podbite nadszedł czas wyznaczenia władcy nad nim. Matka królewska nie żyła, dlatego na zarządcę Pomorzą wybrana została Ryksa Doliwa, kobieta stateczna w średnim wieku o wielkich zdolnościach zarówno, do rozmów dyplomatycznych, ale i snucia intryg. Co równie ważne pomimo swojego wieku bezdzietna, więc lenno pod jeje smierci zostałoby odziedziczone przez królewski ród Piastów. Z Pomorza wyłączony został Danzig, który podległa bezpośredniej Władzy Bolesława, jak również Pomorzę Środkowe, gdzie król ufundował biskupstwo, mające jak najszybciej przyłączyć Pomorzan w poczet Owieczek Bożych.
[...]

 

Dwór poteżny

Dwór Potężny

1068
W kolejnym roku na dworze zapanował jeszcze większa radość. Królowa urodziła kolejnego syna - Krysytyna. Przez cały czas na dwór Polski przybywali również konkurenci do ręki Scholasyki Jarząbek, panny wielkiej urody i mądrości, która znajdowała się pod opieką królewską. Bolesław na męża wybrał jej hrabiego Alana de Leon z księstwa Bretanii.
[...]

1069
W styczniu 1069 roku wybuch skandal. Król okazał się nader pożądliwy, gdy jego biedna małżonka, całą swoją mądrość kierował na wychowanie swych dwóch synów, król uwiódł młodą dworkę. Urodziła mu syna Masława. Pani moja, wzór cnót chrześcijańskich, nie tylko wybaczyła zdradę mężowi swemu, ale nawet pozwoliła pozostać nieszczęsnej kobiecie na dworze. Jednak dziecko okazało się słabego zdrowia i zmarło jeszcze tego samego roku.
[...]

1070
W roku pańskim 1070 król postanowił, że czas ukarać niepokornych wasali, najpierw odebrał ziemię Gnieźnieńską Bogumiłowi. Ten znając potęgę królewską bez szemrania przyjął ten werdykt. Bolesława ta uległość tak udobruchała, że postanowił, że innym wasalom przewinienia odpuści przewienia, szczególnie, że coraz bardziej intrygowały go tereny na pruskim brzegu Wisły. Na dodatek na dworze znowu zapanowała radość. Pan Nasz Niebieski pobłogosławił królewską parę kolejnym dzieckiem. Tym razem na cześć kastylijskich przodków nadano mu imię Ansuro.
[...]
W tym też i roku kolejna z królewski dworek została wydana z Francuza.
[...]

1071
Wiosnę roku kolejnego Bolesław postanowił podbić Pruską część Pomorza. Jego planom przyklasnęła moja Pani, która stwierdziła, że lepiej gdy mąż podbija kolejne prowincje niż kolejne służki. Wojna rozpoczęła się od śmiałego ataku część wojsk Pruskich na Gniezno. Atak ten został odparty. Wojska Polskie przekroczył Wisłę pod wioską Włocławek i powoli ruszyły w stronę Królewca. Gdy Król Polski troszczył się o zdobywanie kolejnych ziem, jego małżonka Sancha troszczyła się o to by Polska zdobywała należną jej pozycję pośród innych Królestw Chrześcijańskich. O piękne i mądre panny z dworu Polskiego starali się o rękę szlachcice Francuzy, Niemieccy, Bretońscy czy Węgierscy. Przybywali oni tłumie do Krakowa a później Gniezna (tam królowa, by być bliżej męża spędzała lato i jesień) sprowadzając ze sobą pieśniarzy, kuglarczy czy cyrkowców. Najznaczniejszym z nich był Bretoński hrabia Penthievier, za którego wydana została
[...]
Nie można też zapomnieć, że w tym roku Pan Nasz Niebieski przyjął na łono swe Stanisława arcybiskupa Krakowskiego.
[...]

1072
Bolesław z wyprawy wrócił dopiero wiosną roku 1072. Władzę na Ziemią Chełmińską przekazał Pawłowi z rodu Rawiczów, zaś nad Królewcem Ryksie z Lewiczów.
[...]
Rok ten obfitował w jeszcze większą ilość zagranicznych gości.
[...]
Pod koniec roku para królewska odbyła pielgrzymkę do grobu świętego Jana w Santiago de Compostella, by podziękować za ogromne łaski, którymi otaczają dwór Polski wszyscy święci. Przy tej okazji w czasie odwiedzin u Hrabiego Geudan, jedna z dworek Królowej została wydana za następce tronu tego francuskiego księstwa.
[...]

1073
W drodze powrotnej para królewska zatrzymała się w rodzinnych stronach Sanchy. Tutaj doszło do jeszcze piękniejszego ślubu.
Brat Sanchy - Sancho Ramirez - pojął za żonę Łucję ze znamienitego Małopolskiego rodu Szeligów.
[...]
W lecie w Królewcu pojawili się krzyżowcy, którzy zarządzali okolicznych ziem, jako terenów z których będą mogli prowadzić chrystianizację Pomorza. Królowi pozostało tylko przyklasnąć temu pomysłowi. Od tego czasu Królewiec zaczał być nazywany Grodem Maryji - Marienburg.
[...]

 

Wojny Pruskie

Wojny Pruskie

1074
Roku Pańskiego 1074 przyszła na świat pierwsza córka królewska (a czwarte dziecko) Yolanda. Nastarszy syn króla - Przecław, ulubieniec króla, zaczał uczestniczyć w królewskich wyprawach wojennych. Kraj rozwijał się pokojowo, a król dużo polował, ale na zwierza nie gładkolice panny.
[...]
Nowoprzybył na Pomorze Zakon Krzyzacki poniósł klęske z rąk Sambijczyków, tylko dzięki znacznym kontrybucją wojennym nie ulega zniszczeniu.
[...]

1075
Był to rok zły dla rodu Piastów. Krystyn, drugi syn królewski zapadł na poważną chorobę. Zmarł też jego wujek Władysław Herman. Władzę nad Mazowsze przejął jego nielietni syn Mirosław.
[...]
Król zaś rozpętał kolejny konflikt. Bardzo nie wsmak mu było pojawianie się Zakonu Krzyżackiego, postanowił więc samodzielnie podbić okoliczne plemiona pogańskie. Pokazując, że nie potrzebni mu Niemcy z Krzyżami na płaszczach. W pierwszej kolejności uderzył na Galandów, później postanowił podbijać kolejne plemiona Jaćwięgów.
[...]

1076
W tym roku przyszedł na świt kolejny syn Bolesława. Na cześć Patrona Polski nadano mu imię Wojciech. Gdy jego najstarzy brat brał udział w niektórych z kampanii ojca, Sancha wybrała inną drogę edukacji na pozostałych braci. Krystyn z uwagi na rozwijającą się chorobę został posłany do klasztoru, Ansuro ulubieniec matki pozostał z nią na dworze.
[...]
Król podbijając kolejne prowincje pogańskie przyjął tytuł Księcia Podlasia. Jednak wojna przeciągała się. Bolesław powrócił do stolicy zostawiając zadanie podbcia Jaćwięgów Bertholdowi, arcybiskupowi Krakowa.
[...]

1077
Dopiero w roku pańskim 1077 Berthold ostatecznie podbił Podlasie. Jednak król szykował już kolejną kampanię. Na czele regimentu Krakowskie ruszył w stronę Prus. Przybył tam również posiłki opolskie i pomorskie. Gdy na czele głównych sił przybył Berthold wojsko ruszyło na Sambię. Walki nie trwały długo, jednak okazało się, że król popełnił błąd zawierzając wcześniej Galandię Bojarasowi z Warmii. Ten gdy tylko przybył do swojej starej oczyzny, z której został wypędzony, odwrócił się od Bolesława. Król nasz jednak nie zwykł zapominać takich zniewag, po zwycięstwie w Sambii ponownie podbił Galandię. Dzięki temu mógł przybrać kolejny tytuł - Księcia Prus.
Władzę na Scalovią król przekała Ryksie Lewić, wypędzonej przez Krzyżaków z Marienburga. Panowanie nad najbardziej północną częscią Podlasia przesło w ręce Bertholda. Pozostałe ziemie Jaćwięgów, król postanowił pozostawić w rękach lokalnych władyków, a kontrolę nad nimi przejął Actune z Sambii. Zaś władzę nad jego ojczyzną przyznał Eufemii Porej.
[...]
Na zachodzie doszło do wielkiego konfliku, z jednej strony stanął król Angielski i Książe Normandii po przeciwnej stronie Królowie Francuski i Niemiecki.
[...]

1078
U północny granic Polski powstało potężne państwo pogańskie. Obrzyci i Wielci podbili kawałek wybrzeże Finladni, oraz ziemie otaczające Połock.
[...]
Ryksa Lewić hrabina na Scalovii szybko zdradził króla, odrzucając jego seniorską pomoc i sprzymierzając się z Krzyżakami. Bolesława jednak znudziło uganianie pod północnych lasach. Miał inne plany.
[...]

 

Powstania i Rewolty

Powstania i Rewolty

1079
Na początek roku na dworze Polskim znaleziona stare dokumenty, dowodzące, że prawdziwym spadkobiercą Włodzimierza wraz z otaczającą je ziemią jest król Bolesław. Pan mój niezwłocznie ogłosił to światu.
[...]
Król przyjął też tytuł księcia Prus.
[...]

1080
Był to rok buntu Jarosława pana na Ziemi Czerskiej przeciwko bratankowi królewskiemu Mirosławowi. Król od razu gdy dowiedział się o buncie, ruszył na pomoc młodemu księciu Mazowsza. Jego posiłki pomogły pobić buntowników. Ci szybko zawarli pokój z Koroną Polską. Jednak walki na Mazowszu nie skończyły się. Gdy Mirosław stracił prawie całe swoje siły Król ponownie włączył się do walki.
[...]

1081
W marcu Bolesław zdobył większość grodów Jarosława, a ten zrzekł się tytułu do swoich włości.
[...]
Następca tronu został przyłapany na polowaniach bez zgody opiekunów. Jednak król uznał, że to dowód jego coraz większej męskości. Sancha nie była tak przychylna, jednak Przecław był ulubieńcem Bolesława i nie mogła wiele wskórać.
[...]
Rok zakończył się złowrogimi znaków na niebie. Przybył kometa, wraz za nią okolicach Krakowa pojawił się mnich wygłaszający płomienne kazania. Wzywał on do obalenia zepsutej władzy królewskiej. Krąg jego popleczników zaczął się niebezpiecznie powiększać. Jednak król niezwykła długo dywagować nad rozwiązaniem problów ze zdrajcami. Zaraz po Bożym Narodzeniu głowa zdradzieckiego przybłędy zawisła na murach Krakowa.
[...]

1082
[...]
I nadszedł czas rozruchów. Najpierw w Danzigu wystąpił jeden z uczniów Bożydara - mnicha, który głowa zawisła w Krakowie. On także został stracony. Później doszło do otwartej rebelia w Ziemi Krakowskiej. Po pierwszych sukcesach, buntownicy zostali rozbicie pod Krakowem, jednak jeszcze długi czas, trwały niepokoje w okolicach stolicy.
[...]
Kraj rozwijał się coraz lepiej, bogacił się szybko. Powstawały tartaki, rozwijała się poczta królewska, z mej krainy zaczęli przybywać budowniczowie dróg. Właściwie w każdej prowincji powstały specjalne miejsca gdzie wojowie mogli ćwiczyć się w umiejętnościach wojskowych. Król nie zapominał również o tym, że powinien być sprawiedliwym ojcem dla swych ludzi. W każdym większym grodzie starał się założyć sąd, w którym zasiadali specjalnie przez niego dobrani mędrcy.
[...]
Losy następców Bolesława układały się nader niespodziewanie. Przecław wykazały coraz więcej bezsensownej wojowniczości, której brak było ojcowskiej finezji. Krystyn, cudownie ozdrowiał zaraz po Bożym Narodzeniu.
[...]

1083
W roku kolejnym doszło do dalszych rozruchów w królestwie Polskim. Chłopi zbuntowali się na Pomorzu, jednak szybko zostali zgnieceni, przez okolicznych możnowładców. Choć rebelia tliła się na ziemiach okalających Danzig jeszcze długo.
[...]
Na świat przyszło kolejne królewski dziecko, dziewczynka o imieniu Ryksa.
[...]

1084
Wybuchły ponownie zamieszki w podkrakowskich wsiach. Król ponownie brutalnie je stłumił. Nie mogą się też zakończyć walki na Pomorzu. Co rusz jakiś chłopski watażka zbiera gromadę, która rusza by palić i grabić.
[...]

1085
Zamieszki rozszerzyły się na Wielkopolskę. Tym razem trzeba było rozbić buntowników w okolicach Gniezna.
[...]

 

Wojna Galicyjska

Wojna Galicyjska

1086
4 Lutego roku pańskiego 1086, w 28 roku panowanie Bolesława Zwycięskiego jego najstarszy syn oraz następca tronu Przecław, pojął za żonę księżniczkę Norweską Margretę.
[...]
27 Lipca tego samego roku drugi z synów królewski Krystyn bierze sobie za żonę Leonorę z Asturii, wnuczkę Rodriga, hrabiego Asturii.
[...]
Po Galicji rozlała się wojenna pożoga. Udzielne Księstwo Halickie padało pod ciosami plemiona Pieczyngów, najpierw padł Halicz, później Przemyśl. Bolesław zmobilizował większość swoich wojsk i w listopadzie ruszył by odeprzeć pogańską nawałnice. W tym samym czasie na Pieczyngów uderzyli Węgrzy.
[...]

1087
Wojna była kolejnym zwycięskim marszem Bolesław. Już w marcu wyzwolił Halicz. Pod murami tego ruskiego miasta przyjął posłańców od największych wodzów pogańskich, którzy zgodzili się uznać pretensje Polski do ziemi Halickiej od dawna należnej Bolesławowi i na dodatek wypłacić ogromną kontrybucję.
[...]
W drodze powrotnej król postanowił rozwiać również problem obcego panowania nad starodawnym Polskim grodem Włodzimierzem. Gdy zarządzał oddania mu władzy nad przynależną mu ziemią Halicką, jego odwieczne prawa zakwestionowali Udzielny Książę Halicki wraz z lennikiem z Beresty oraz podszywający się pod przyjaciela Król Węgierski oraz jego wasal pan na Beregu.
[...]
W sierpniu padł Włodzimierz, jego władca przyznał, że niesprawiedliwie zasiadał na tronie i władzę przekazał Bolesławowi. Jednocześnie o pokój poprosił pan na Beresty, jeden z wasali Księstwa Halickiego.
[...]
Król podzieli swe siły. Sam z główną ich częścią ruszył na zachód gdzie miał się spotkać z posiłkami z Wielkopolski i Śląska, by później uderzyć na stolicę Węgier. Część z tych sił miało wesprzeć jego bratanka w walkach na Podolu, gdzie zbiegł Książę Halicki. Wojska zaś Arcybiskupa Krakowskiego ruszył na wschodnie Węgry.
[...]
Wojska arcybiskupie zdobyły Bereg, co spowodowało, że pan nad nimi odstąpił od wojny z Polską. Inni wasale węgierscy nawet do niej nie przystąpili.
[...]
Król postanowił przyznać domeny swoim dorosłym synom. Dla najstarszego wyznaczył tytuł księcia Sandomierskiego i ziemie sandomierską oraz czerska. Kolejny - Krystyn - miał w najbliższej przyszłości otrzymać ziemie na północy.
[...]
Gdy król przygotowywał się od uderzenia na zachodnie ziemie węgierskie wybuchł kolejny chłopski bunt na Pomorzu, dodatkowo biskup Słupska zerwał stosunki z swoim władcą z Pomorza. Poważnie zmieniło to królewskie plany. Postanowił jak najszybciej zawrzeć pokój z Królem Węgier. Ponieważ siły Arcybiskupa szybko i bez większych walk posuwały się naprzód we wschodnich Węgrzech, Bolesław zarządzał znaczącej kontrybucji, na która Salomon przystał bez większych oporów.
[...]
Gdy król wojował doszły go dwie nowiny z Sandomierza, radosna była wiadomość o narodzinach pierwszego wnuka - Maciej. Smutną, że zaraz po tym umarła jego matka Margreta Norweska.
[...]

1088
Król wraz z posiłkami Krzyżackimi ruszył na północ. Część sił uderzył na chłopskich buntowników w okolicach Danziga, coraz powszechniej Gdańskiem zwanego. Większe siły miały pomóc Bożywojowi z rodu Doliwów, nowemu księciu Pomorskiemu w pobiciu biskupa słupskiego. W obu kampaniach siły polskie odniosły zwycięstwo. Król postanowił odebrać ziemie biskupowi i wraz z Dancikiem przekazać Krystynowi, który otrzymał również tytuł Księcia Pomorskiego. Wraz z tytułem jego lennikami stali się władcy Ziemi Chełmińskiej, Galandii i Sambii.
[...]
W tym czasie szwagier Bolesława, Wratislaw z Przemyślidów, który przyjął koronę królewską, zaproponował sojusz Polsko-Czeską. Król mój ofertę przyjął jednak przypomniał o swoich pradawnych prawach do władzy nad Ziemią Ostrawską.
[...]
Na dworze układało się różnie. Rodzina Piastów szybko się rozrastała. Krystynowi urodził się pierwszy syn Bożydar. Jego starszy brat ożenił się ponownie. Jego wybranko była Magdalena Poth, siostra węgierskiego hrabiego na Szekezfehervar. Ten związek równie szybko został pobłogosławiony dzieckiem, któremu nadano węgierskie imie Balzas. Także bratanek królewski, książę Mazowsza Mirosław spłodził trójkę dzieci, syna Maćka i dwie córki Krystynę i Śnisławę.
[...]
Para królewska oddaliła się od siebie. Królowi znowu uderzył do głowy młode, gładkolice niewiasty. Zamiast skupić się na opiece nad wnukami, spłodził kolejnego syna z nieprawego łoża - Maćka. I tym razem Sancha o wielkim sercu nie wygnała bękarta ni jego matki.
[...]
Pod koniec roku wybyła kolejna chłopska ruchawka w Gdańsku (Danziku). Król źle czujący się na dworze postanowił pomóc synowi ją zgnieść.
[...]

 

Porządki w domu

Porządki w domu

1089
9 kwietnia roku pańskiego 1089 doszło do kolejnego ślubu na dworze Polski. Trzeci z synów Bolesława Ansuro pojął za żonę młodziutką córkę króla Niemieckiego Heinricha.
[...]
W tym też roku rozpoczęto produkcję ceramiki w Przemyślu.
[...]
Doszło do kolejnego buntu pospólstwa małopolskiego. Skończyło się ona jak zazwyczaj. Jednak król nie wieszał zdrajców w takich ilościach, jak wcześniej.
[...]

1090
5 lipca roku pańskiego 1090 na tron Piotrowy wybrany został Polak Bogumił, arcybiskup Poznański!
[...]

1091
13 lutego na Krakowski dwór przybili goście z odległej Spanii. Król Kastyli prosili o rękę Bolesławowej córki Yolandy. Ten przyklasnął temu pomysłowi. Co więcej nie wziął żadnych darów pieniężnych przynależnych ojcu w takiej sytuacji.
[...]
14 kwietnia niebo otworzyło swe podwoje. Wody Wisły wezbrały, nad miastem przeszła burza jakiej tu nie widziano. To z tego padła odchodziła żona królewska, ma mądra pani Sancha...
[...]
7 listopada na dwór Polski przybywa wygnany z domu Leszek z węgierskiego rodu Poth, nieletni dziedzic Szekezfeherver, wraz z całą rodziną.
[...]

1092
Król otrząsa się nieco z żałoby po swej małżonce. W trakcie kolejne wyprawy do grobu świętego Jana, zatrzymuje się na dworze Leonu poznaję młodą Justę Nunez, Jej gorąca Spańska krew rozgrzewa zmęczone kości Bolesława. Król postanawia poślubić ją. Ślub odbywa się 9 września w Krakowskiej katedrze.
Kila tygodniu później dochodzi do kolejnego ślubu. Wojciech czwarty syn królewski bierze za małżonkę Idę z Flandrii.
[...]
Krystyn Włostkowica władca Ziem Śląskich obłożny był papieską ekskomuniką. Nie wykazywał skruch więc władca mój, nie grzeszący miłością do Kościoła, postanowił wykorzystać to i Śląsk przekazać w ręce swojego syna Wojciech. Wojna rozpoczęła się od nieudanych ataków Ślązaków na Kraków oraz Poznań. Gdy wojska Krystyna zostały rozbite Bolesław przeprowadził atak na grody w Górnej części Śląska.
[...]

1093
Justa zaproponowała by wysłać skrytobójców aby zabili niewiernego Krystyna. Jej plan się powiódł, jednak został odkryty, co chwały Bolesławowi nie przyniosło.
Jednak wojska Polskie szybko zdobyły grody w Górnej części Śląska, co wystarczył by Strycz, młodszy brat Krystyna zrzekł się do nich praw. Te król wraz z tytułem Księcia Śląskiego nadał Wojciechowi.
[...]
W czasie walk królowi narodziło się 7 dziecko (nie licząc 2 bękartów), dziewczynce nadano imię Małgorzata.
[...]
Pod koniec roku Król zaplanował założenie nowego biskupstwa na terenach Jatywagi. Jednak zarządzający tymi teranim Actune z Sambii odmówił przekazania tych terenów. Bolesław postanowił siłą odebrać to co mu się prawnie należało.
[...]

1094
Gdy wojska Polskie walczyły w Prusach, przeciwko królowi zbuntował się arcybiskup Krakowski. Król nakazał szybkie przerzucenie głównych sił na Kujawy. Tam przyłączył się do nich nowe zaciągi z Śląska, Pomorza oraz Wielkopolski. W tym czasie Robert przywódca rebelii oblegał Kraków.
[...]
W czasie walk królowi narodził się kolejny syn (licząc Masła, który umarł w kołysce oraz Maćka Bękarta już 8).
[...]

1095
Pomimo długotrwałego oblężenia Kraków nie padł. Wojska królewskie opanował najpierw całe Kujawy później Ziemie Sieradzką i Łęczycką a następnie przyszły obrońcom z odsieczą. Król nakazał rozwiązać problem niepokornego wasal w sposób ostateczny. Wojska Polskie uderzył na Aukshats w Prusach. Ostatnim bastionie rebeliantów.
[...]

W wyniku podwójnej rebelii zmienili się lennicy królewscy jak i ich lenna. Najbardziej wzmocniony wyszedł Mirosław, Książę Mazowsza. To on zdobył ziemie władane wcześniej przez Actune. Kujawy otrzymał Ansuro, Auctusha na północy najmłodszy syn królewski, bawiący się jeszcze w kołysce, Świętopełk, zaś Ziemia Sieradzki-Kujawska ponownie zostały przekazane w ręce biskupa Krakowskiego Tomasa Potha.
[...]

1096
W lutym hrabia Sadris na Węgrzech przyjmuje ofertę Bolesława i zostaje jego wasalem.
[...]
A kraj rozwija się szybko, Bolesław rozszerzał ciągle sieć dróg. Do kraju przybywała coraz więcej kupców z różnych stron świata. Król dbał również o rozwój sztuki i nauki, kazał postawić bibliotekę w Krakowie, miała ona gromadzić manuskrypty z Europy Zachodniej. Drugą zbudowana w Haliczu, ta miała zajmować się tymi księgami przybyłymi ze wschodu.
[...]
21 sierpnia roku pańskiego 1096 w wieku 54 lat odchodzi z naszego padołu łez Bolesław zwany Zwycięskim, Król Polski, Książę Podolski, pan na wielu ziemiach. Jedne z najpotężniejszych władców swoich czasów, wprowadził on Polskę w krąg największych potęg świata... Mi także coraz ciężej na tym świecie...
Władzę przechodzi w ręce Przecława.
[...]
By osłabić opór klery jest on zmuszony na samym początku panowania stworzyć na Ziemi Czerskiej nowe biskupstwo.
[...]
Umiera Bolesławowy bękart Maćko.
[...]
Królewskie parze rodzi się kolejna córka Krisztina.

 

Czas pokoju

Czas pokoju

1097
Na Nowy Rok Przecław zwołał zjazd rodzinny Piastów brali w nim udział:
Przecław z małżonką Magdoleną Poth oraz wszystkimi dziećmi: Maciejem synem z I małżeństwa Przecława, Balzasem, Iloną, Gizella, Jolantą, Łucją i najmłodszą Krisztiną.
Krystyn Pomorski z małżonką Lonorą de Asturias oraz dziećmi: Bożydarem, Jakubem, Jackiem, Wszeborem, Śmiechną i nazwaną na część znamienitej babki Sanchą.
Ansuro z Wielkopolski z małżonką Gerbergą, synami: Valesco, Straszem, Lainem i Ernstem oraz córką Ursulą.
Wojciech ze Śląska z małżonką Ide de Flandre oraz synem Arnoulem.
Mirosław książę Mazowiecki z rodziną, czyli drugą swą żoną Zwisławą oraz dziećmi z pierwszego małżeństwa Maćkiem i Świsławą i drugiego małżeństwa Zbyszkiem, Aldoną i nowo narodzonym Jakuszem.
Był też Świętopełk pod opieką matki Justy.
[...]

1098
Przecław zrozumiał, że ogromne zdobycze ojca kosztowały wiele, choć kraj rozwija się dobrze brak byto w nim dzielnych wojów. Dlatego powstrzymał swoją żądzę zdobywanie i skupił się na rozwój pokojowym. W tym czasie w Polsce zaczęła się rozwijać technika wyrobu ceramiki. Manufaktury powstawały prawie w każdej prowincji
[...]

1099
Kościół osłabiony znacznie przez Bolesława, zaczął zdobywać ponownie duże wpływy. Naciskał na to by Przecław kontynuował politykę podbojów, szczególnie na tereny pogan, król jednak ciągle się opierał.
[...]
Królewskie dzieci szybko dorastały, zaczęły wychowywać się czy to na dworze,czy w klasztorach.
[...]

1100
Przecław przekonuje Ryksę Lewić panią na Scalovi, że najlepszą dla niej będzie jego opieka seniorska.
[...]
W październiku tegoż roku sistra królewska Ryska zostaje wydana za Gosptatrica z Atholl, księcia Berwicku.
[...]

1101
W czerwcu król zapada na tajemniczą chorobę.
[...]

Koniec Księgi Lorenza Italczyka.

 

Część I historii o tym jak Przecław I zdobył swój Hiszpański przydomek oraz miano pogromcy Saracenów opisujące przygotowania oraz walki aż do pamiętnego dnia 19 września

Roku Pańskiego 1101 na dworze rozszalała się tajemniczą chorobą. Wielu dworzan cierpiało niezmierne męki. Niektórzy, szczególnie Ci w bardziej podeszłym wieku, jak wielki mistrz pióra i opiekun Krakowskiej Polonicum Librarium Maiori Lorenzo Italczyk odeszli z tego świata. Problem ze zdrowiem nie ominęły król Przecław I. Gdy tylko lekko poprawił się stan jego zdrowia zwołał kolejną Radę Piastowską, jak zwykło się nazywać spotkania synów Bolesława II Zwycięskiego. Chociaż trzeba jasno wyrazić, że i córki, i kuzynostwo, oraz dzieci piastowskie brały w nim udział.

Na nim to król ostatecznie poddał się sugestią swojego młodszego brata Ansuro, że należy uderzyć na pogańskich władców Hiszpanii. Jego decyzja została gorąco przyjęta przez prawie wszystkich poddanych polskich. Kler uznał, że choroba jest znakiem od Boga, że należy wrócić na ścieżkę wielkiego Bolesława, który choć klechów nie kochał to pogan bił, gdy tylko można było. Ansuro, będący pod silnymi Wizygockimi wpływami, oraz wielu uchodźców z ogarniętej coraz to szerszą falą saraceńską Hiszpanią, Wizygocią od starożytnego plemienia czasami zwaną, mieli nadzieje na odzyskanie ojczyzny. Oni jak również wielu biednych lub żądnych przygód ludzi wszystkich stanów chcieli zyskać ziemię i pieniądze. Inni znowu chcieli zyskać sławę i przeżyć przygody w dalekim kraju. Piastowscy bracia, cieszyli się mając nadzieje, że najbystrzejszy, a co za tym idzie i najniebezpieczniejszy, z nich Ansuro wykroi sobie jakieś państewko w odległych krainach zaś oni to będą mogli zająć Wielkopolską i Kujawy.
[center:b9ac4e3a84]
Wizygocja w roku pańskim 1066. (Gruba czarna linia oddziela posiadłości Chrześcijan i Saracenów).
[/center:b9ac4e3a84]

W marcu roku kolejnego Król Przecław I wypowiedział wojnę Emirowi Zaragozzy, jednemu z oprawców biednych chrześcijan w Hiszpanii. Zdobył on już Barcelonę, Leidę, Burgos i Soris, pomógł swym pobratymcom w zwycięstwach nad Galicją nad Atlantykiem, gdzie padło święte Santiago di Compostella. Król wiedząc, że sytuacja wokół Polski jest napięta, przecież w wyniku podbojów wielkiego Bolesława Zwycięskiego pod panowaniem polskim znalazły się ziemie węgierskie, ruskie, litewskie, pruskie i pomorskie. Wielu chciałoby zobaczyć te ziemie bez straży. Nie wezwał pod broń wszystkich swych lenników i wojów. Swoje siły podzieli na kilka mniejszych armii, które mogłyby dotrzeć do Wizygockiej krainy różnymi drogami. I tak Armia Królewska w której skład wchodziły chorągwie Krakowska, Podhalańska, Przemyska, Galicka, Poznańska, Opawska, Cieszyńska, Sudowiańska i Yatwieńska. Razem około 2100 rosłych wojów z Polski, tej Małej i Wielkiej, Rusi, Podola i Prus pod dowództwem królewskim ruszył do portów czarnomorskich by stamtąd, przez Bizancjum, i całe Morze Greckie, Italskie i Berberyjskie dotrzeć w okolice Tarragony. W tym czasie druga armia, dowodzona przez Ansuro, w której skład wchodziły regimenty: Gnieźnieński, Lubuski, Kaliski, Kujawski i Płocki, razem prawie 2000 chłopa, miały dotrzeć najpierw lądem do Wenecji a później wodą w to samo miejsce. Jeszcze inną drogę wybrały siły węgierskie, 500 świetnie wyszkolonych wojów, które wypłynęły z Chorwacji. W Polsce pozostała armia obwodowa pod dowództwem Bożydara w której skład wchodziły regimenty Czerski i Władymirski. Oczywiście w razie wojny, król mógł powołać także innych swych lenników. Niezależne wyprawy szykowali książęta Pomorski i ambitny brat królewski Wojciech Śląski.

[center:b9ac4e3a84]
Wizygocja przed wyprawą Piastów. (Gruba czarna linia oddziela posiadłości Chrześcijan i Saracenów).
[/center:b9ac4e3a84]
Przygotowania oraz długa podróż trwały prawie rok. W luty 1103 roku Armia Królewska i Siły Węgierskie, razem 2200 wojów, tylko tylu, bo reszta nie przetrwała wyprawy, wylądowali pod Tarragoną. Od razu przystąpili do szturmy, który został odparty. Jednak pierwsze niepowodzenie nie załamało króla, który nakazał oblężenie. Chciał poczekać pod murami na siły swojego brata. Ten jednak nie zdążył. Twierdza padła 22 marca. Król postanowił bezzwłocznie uderzyć na Barcelonę. Gdy wojska Polsko-Węgierskie szturmowały stolicę Katatonii w Tarragonie wylądowały siły Ansuro. Ruszyły one natychmiast zachód. Gdyż król wysyłał wiadomości, że oblężenie i tej potężnej twierdzy idzie nadzwyczaj sprawnie.

I wreszcie 3 września Polacy, dostąpili zaszczytu okrycia się sławą nie tylko przy szturmowaniu murów, za którymi niczym zające poukrywali się Saraceni, ale i w prawdziwym boju w polu. Dochodzi do pierwszych starć wojsk Ansuro z siłami Emira Zarragozy. Wojska prą do decydującego starcia, które następuje 19 września. Emir Abdul-Madija wydaje rozkaz uderzenia na pozycję Ansuro. Wódz Saraceńskich choć dysponuje mniejszymi siłami wierzy, że Polacy nie znający tak dobrze terenu i Hiszpańskich warunków ulegną. Jest w ogromnym błędzie. Wojska Polskie odpierają całodniowe ataki Saracenów. Król do każdej chorągwi wydelegował kilku zaufanych swych Wizygockich, Baskijskich czy Katalońskich pobratymców, którzy mieli wspomagać swymi radami dowódców. Dzięki ich zaraz za liniami polskim przygotowane są wielkie zbiornik z wodą. Wieczorem pomimo nieznanej im spieko siły polskie przeprowadzają potężne kontruderzenie, które rozbija siły wroga. Jest to wielki dzień łaski Boskiej, gdyż tego samego dnia Barcelona otwiera bramy przed królem Przecławem. Można powiedzieć, że jednego dnia kręgosłup Emiratu Zaragozzy zostaje przetrącony. Przecław dzieli swoje siły, chorągwie węgierskie udają się do Albarrancie by pomóc Ansuro, zaś sam król chcą jak najszybciej upokorzyć swojej przeciwnika i wyrusza w szaleńczym wręcz rajdzie na jego stolicę.

 

Część II historii o tym jak Przecław I zdobył swój Hiszpański przydomek oraz miano pogromcy Saracenów opisujące walki od paśdziernika 1103 roku.

Z Polski zaś przybyła armia Bożydara i ruszała by wspomóc Ansuro. Emir choć raz pokonany nie utracił wszystkich swoich wojsk. Postanowił poczekać by zebrać większe siły. Nie był tak pewny potęgi swych Saraceńskich hufców. Poświęcił posiadłości w Albarrancie, by gdy Ansuro je zdobywał zebrać jak najwięcej wojsk. 22 listopada padły ostatnie twierdze Saraceńskie na ziemiach Albarrancie. W grudniu jednak ponownie przybyły tam siły Saraceńskie. Abdul-Madija popełnił jednak kolejny błąd. Jego wojska wkraczają na terytorium zajęte przez piastowskie siły były podzielone na dwie części. Ansuro wspaniałym manewrem wdarł się pomiędzy armię innowierców. Najpierw uderzał na siły prowadzone przez chrześcijańskiego odszczepieńca z Barcelony, Alsonso, który zdobył pozycję Marszałka Armii Zaragozzy. Zadając mu klęskę 7 grudnia. Spiesznym marszem przerzuca swoje wojska bardziej na południe i niecałe dwa tygodnie później, 22 grudnia ponownie zwycięża Abdul-Madiję.

W tym samym czasie, król korzystał z nowych dla niego okoliczności jakimi były ciepła zima w Hiszpanii i obległ opuszczoną przez Emira stolicę. Zaragozza padła 9 lutego. Jednak król nie odpoczywał w niej zbyt długo i prawie natychmiast ruszał dalej na zachód do Sorii. Także jego brat Ansuro nie spoczął na laurach atakując pozycję Abdul-Madiji pod Calatydena. Dochodzi wręcz do wyścigu o sławę pomiędzy braćmi. Przecław okrywa się sławą gdyż to on zdobył Tarragonę, Barcelonę i Zaragozzę, stolicę wraz z pięknym pałacem Emira. Ansuro dotychczas podbił jedynie Albarrancie jednak to on pokonał siły Emira w polu i to po trzykroć.

[center:cb45c9fb96]

Ruchy wojsk piastowskich w czasie Wyprawy Hiszpańskiej.
[/center:cb45c9fb96]

Do Wizygocji przybywają wreszcie książęa Śląski i Pomorski. Zajmują oni pozycję na podbitych terenach. Do tego sprawdzały się pogłoski, które na dwór Polski przynieśli uchodźcy z Hiszpanii. Żaden z Saraceńskich władców nie pomógł Abdul-Madiji, sam musiał dzielnie stawiał opór Piastom. Jednak powoli sytuacja zaczęła się zmieniać. Do wojny przystąpił Emiry Leidy, poddany Abdul Madiji, wykorzystują fakt, że siły obu Piastów związane były na zachodzie, a nowo przybyłe posiłki nie były dowodzone tak dobrze, oraz miały słabe rozeznanie w terenie, uderza na zdobytą z takim trudem przez Ansuro Albarrancie. Król postanawia powołać pod broń rycerstwo z okolic Barcelony, która choć zajęta przez Saracenów pozostała ziemią chrześcijańską. Pod wodzą Marszałka Królewskiego Beli, z węgierskiego rodu Pothów, uderzają one na siły Leidi i biją je w kolejne starciu w okolicy Albarrancie. Tym razem stoczonej koło wioski Mancha. Po zwycięstwie ruszają dalej by wspomóc Ansuro. Pilnowanie resztek siły Saraceńskich w tej okolicy pozostawiając nowo przybyłym wojską Polskim.

Główny jednak front walk przesuwał się ciągle na zachód. Abdul-Madija był coraz bardziej zdesperowany. 4 Maja ponownie uderzył na wojska Ansuro. Ponownie zrobił to nim zebrał odpowiednie siły. Nic więc dziwnego, że kolejny raz został upokorzony przez dzielnego Piasta. Cudem uciekł z pola walki. Ansuro mógł spokojnie przystąpić do oblężenia Calatydeny. Przecław w tym czasie był już pod Sorią, którą zdobył 16 lipca. Wojska jego brata nie miały takiego doświadczenia w zdobywaniu zamków warowny, dodatkowo były nader osłabione kolejnymi starciami z wojskami Abdul-Madiji, dlatego Caltydena pada dopiero w połowie października.

Emirowi Zaragozzy pozostały już tylko ziemie w okolicach Burgos. Na całe szczęście dla niego wojska polskie były już na skraju wyczerpania, dlatego bracia postanowili dać im odpocząć w zimie. Czas ten zużywają również na organizacje nowej administracji na podbitych ziemiach. Do Hiszpanii przybywają również najemnicy Fryzyjscy.

Wojna wzmogła się na nowo na przełomie marca i kwietnia. Przecław zazdrosny o rycerską chwałę brat, postanawia nie czekać na niego i samotnie uderzyć na Burgos. 15 kwietnia pod ostatnim większym miastem należącym do Abdul-Madiji spotyka jego 3-krotnie większe siły. Następnego dnia okrył się sławą jednego z największych rycerzy swoich czasów, o którym pieśni śpiewa się w całej Europie.

Formuje swoje siły w jeden duży regiment i sam przewodzi szaleńczej szarży na pozycje w centrum wroga. Ten niespodziewając się takiego manewru pierzcha. Siły wroga zostają rozcięte na dwa. Abdul-Madija dowodzący prawym skrzydłem stawia opór. Lewe skrzydło bliższe bramom miejskim szybko salwuje się ucieczką. Emirowi nie pozostaje nic innego jak zrobić to samo. Jest jednak odcięty od miasta, dlatego musi uciekać w góry.

Niedługo po bitwie pod mury Burgos przybywa Ansuro z coraz mniejszym swoim zastępcę do którego dołączają Fryzyjscy Kopijnicy i rycerstwo barcelońskie. Gdy wydawało się, że wyprawa Hiszpańska dobiega szczęśliwego końca dochodzi do zdrady. 5 lipca Mazowiecki kuzyn znika z obozu. Kilka dni później okazuje się, że pospiesznie zdąża do Polski. Zostaje również ujawniony plan jego zdrady. Król pospiesznie wraca do Polski, pozostawiają dokończenie kampanii Ansuro.

[center:cb45c9fb96]

Wizygocja po Wyprawie Hiszpańskiej. (Gruba czarna linia oddziela posiadłości Chrześcijan i Saracenów, błękitną odwiedziono tereny zdobyte przez Piastów).
[/center:cb45c9fb96]


23 lipca padła ostatnia twierdza Emiratu Zaragozzy. Ansuro dowodzący siłami polskimi w Wizygocji wypowiedział wojnę ostatniemu lennikowi Abdul-Madiji Emirowi Leidi. Szybko przerzucił swoje zmęczone siły na wschód. Jednak dopiero 15 marca kolejnego (1106) odbiera kapitulację ostatnie Leidi, czym kończy Wyprawę Hiszpańską.
________________________________________________________________________________________

OT skasowano - AAR zamknięty - w celu kontynuowania proszę zgłosić się do administracji forum.
Raferti