Polska: Droga do chwały

Informacje:
Wersja gry: WATKABAOI_PL
Poziom Trudności: Normal
Poziom Agresji: Normal
Nacja: Polska
-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Prolog: Kazimierz Wielki

Kazimierz III Wielki​

Król Kazimierz III Wielki objął tron polski w 1333 roku. Dwudziestotrzyletni wtedy Kazimierz odziedziczył kraj w niezbyt dobrym położeniu. Państwo składało się z dwóch prowincji – Małopolski i Wielkopolski przedzielonych lennymi księstwami: sieradzkim i łęczyckim. Księstwo mazowieckie zachowało samodzielność wobec Polski. Z Czechami Polska była w stanie wojny, a z Krzyżakami obowiązywał rozejm. Dodatkowym problemem był fakt, że Kazimierz w oczach Europy nie był prawowitym królem Polski. Jedynym sąsiadem z jakim łączyły Polskę dobre stosunki była pogańska Litwa. Lecz sojusz z nią nie wchodził w grę, gdyż groziło to zerwaniem stosunków dyplomatycznych z całą chrześcijańską Europą.


Młody król rozpoczął więc swe panowanie właśnie od dyplomacji. I tu od początku Kazimierz miał szczęście. Po śmierci Henryka Karynckiego rozpętała się walka o spadek po nim pomiędzy Luksemburgami, Habsburgami i Wittelsbachami. Habsburgowie sprzymierzyli się z Wittelsbachami. Lecz do zapewnienia sobie całkowitego zwycięstwa koalicja potrzebowała króla Polski, dzięki czemu mogliby okrążyć Czechów ze wszystkich stron. Na ten ruch nie mógł dopuścić król Czech. Król Kazimierz wykorzystał "popyt" na sojusz z Polską i wstępnie podpisał sojusz z Wittelsbachami i dodatkowo zawarł zawieszenie broni z Karolem IV Luksemburskim. Król wysyłał delegatów do rozmów z Wittelsbachami, aby ci stopniowo zwiększali rangę porozumienia. W końcu zabieg ten wywarł presję na Janie Luksemburskim, co dało efekt w postaci zawarcia pokoju pomiędzy Czechami a Polską. Przymierze z Brandenburgią stało się niepotrzebne więc Król nie ratyfikował sojuszu z Wittelsbachami.


Król wysłał delegację do Trenczyna aby tam ustalić traktat z Luksemburgami. Ze strony Luksemburskiej zrzeczono się praw do tytułu "król Polski", a polska strona zrzekła się praw do Śląska i czeskiego stanu posiadania do Mazowsza. Pokój podpisano w Wyszehradzie pomiędzy królami Czech i Węgier a Kazimierzem Wielkim. Kazimierz wynegocjował korzystniejsze warunki pokoju od trenczyńskiego. Za 20 tysięcy kóp groszy praskich wykupił prawa do korony polskiej. Ponadto zyskano ziemię rudzką, a potwierdzeniem pokoju był mariaż Jana (syn księcia bawarskiego) z córką Kazimierza Piasta. Od tego zjazdu w Wyszehradzie cała Europa uznała Kazimierza za prawowitego króla Polski. Dzięki temu Polska zyskała wasala w postaci księstwa Mazowieckiego. I tak oto Kazimierz Wielki tym miłym akcentem wchodzi w rok 1337.

Europa w 1337​

 

Odcinek I: Dyplomacja wielkiego króla.


Lista prowincji z 1337​

Cztery lata po objęciu tronu przez Kazimierza III Wielkiego Królestwo Polskie na nowo stało się pełnoprawnym członkiem imperialistycznej Europy. Relacje z państwami chrześcijańskimi znacznie się poprawiły. Jednak na północ od Wielkopolski istniało państwo zakonne, którego apetyt na żyzne ziemie polskie nie znał granic. Rozejm z Zakonem Krzyżackim tracił ważność 24 czerwca 1337. Na jego wygaśnięcie nie chciał pozwolić Kazimierz III, który miał w planie zdobyć od słabej Rusi Halicko-Włodzimierskiej Kamieniec. Drugim powodem dla którego król nie chciał rozpoczynać wojny był fakt, iż potencjalny konflikt zbrojny z Krzyżakami pogorszy znacznie relacje z Państwem Kościelnym jak i dynastią Luksemburgów. Na początku marca w Inowrocławiu doszło do rozmów polsko-krzyżackich przy mediacji króla czeskiego. Jednak wiadomym było, że Jan Luksemburski był po stronie Zakonu. Mediator wydał oświadczenie potwierdzające nadanie Pomorza Gdańskiego Krzyżakom. Na dodatek król Kazimierz miał zrzec się praw do Pomorza. Na celu Luksemburgów było wzmocnienie pozycji Krzyżaków oraz wzięcie ich pod swoją opiekę, co dałoby im duży prestiż na arenie międzynarodowej. Król miał też obiecać, że nie zawrze sojuszu z pogańską Litwą. W zamian Krzyżacy obiecali zwrócić Kujawy i ziemię dobrzyńską. Król zgodził się.
Dzięki zabezpieczeniu granicy na północy Kazimierz III siódmego marca wypowiedział wojnę księstwu Halickiemu.

Wojna z Rusią Halicko-Wołodzimierską​

Armia polska liczyła 15 tysięcy piechoty oraz 10 tysięcy kawalerii. Król podzielił ją na dwa oddziały 15 tysięczny (10 tysięcy piechoty oraz 5 tysięcy kawalerii) z królem w Lublinie i 10 tysięczny (5 tysięcy piechoty oraz 5 tysięcy kawalerii na Podkarpaciu. Pierwsza ruszyła Armia Królewska na fortecę we Lwowie. 5 dni później Armia "Małopolska" ruszyła jako odsiecz Armii Królewskiej.

Ruchy wojsk polskich​

Jednak jej pomoc nie była potrzebna, ponieważ we Lwowie było tylko 5 tysięcy kawalerii. Z bitwy pod Lwowem ocalało 1269 Rusinów. Gdy wiadomość o zwycięstwie dobiegła do Armii "Małopolska", ta pomaszerowała do Kamieńca. Kiedy obie armie oblegały prowincje król rozkazał zostawić do oblężeń po 6 tysięcy żołnierzy, a cała reszta miała ruszyć na Luck. Pod Luckiem doszło do niewielkiej, jednodniowej bitwy. Przeprawili się przez rzekę i zaczęli plądrować Lublin. Kazimierz III natomiast kazał spokojnie oblegać prowincje Rusi. I tak kolejno upadały fortece: we Lwowie (22 wrzesień 1337), w Kamieńcu (20 grudzień 1337) i w Lucku (28 luty 1338). Pierwszego marca podpisano pokój na mocy którego Ruś zrzeka się Kamieńca i płaci 150 dukatów odszkodowań wojennych. Dodatkowo król wymusił przemarsz wojsk przez teren Rusi Halickiej.

Zawarcie pokoju​

Pierwsza wojna młodego króla okazała się sukcesem. Kamieniec stał na szlaku handlowym do Bizancjum dzięki czemu Królestwo Polskie zaczęło handel na szeroką skalę z państwami wschodnimi. Rok po wojnie Krzyżacy zaczęli znów naprzykrzać się królowi. Kazimierz wspomógł pieniężnie Mazowszan aby ci stawili opór rycerzom Zakonu. W wyniku tego incydentu 4 maja 1338 papież Benedykt XII wydał bullę, w której nakazał rozpoczęcie procesu pomiędzy Zakonem, a Królestwem Polskim. Papież na sędziów wyznaczył kolektora Galharda de Carceribus i kanonika Piotra. Do procesu doszło 4 lutego 1339 w Warszawie.

Jednak Krzyżacy odwołali się do papieża, twierdząc że doszło do uchybień w postępowaniu. Mimo to wyrok został rozpowszechniony na Europę, dzięki czemu Polska odzyskała prawa do ziem okupowanych przez Zakon.

Proces z Zakonem​

Dodatkowo 4 lutego 1339 miał miejsce zjazd w Wyszehradzie, na którym zawarto umowy pomiędzy królem Węgier, księciem Halicza oraz Kazimierzem III. Układ zawierał postanowienia o zrzeczeniu się polskich praw do śląskich księstw, Kazimierz wyznaczył na swego następcę Ludwika, w razie bezpotomnej śmierci. Książę Halicza, Jerzy II, wyznaczył na swego następcę Kazimierza III.

Drugi zjazd w Wyszehradzie​

Przez 3 lata Kazimierz III prowadził politykę mariaży z państwami zachodnimi. I tak zyskał sprzymierzeńców wśród Pomorzan, Brandenburczyków, Czechów, Austriaków, Bawarczyków, Węgrów i wśród pomniejszych księstw niemieckich oraz włoskich.

Królewskie mariaże Królestwa Polskiego w 1340 roku


Mapa polityczna...


...i religijna w 1340 roku​

 

Odcinek II: Wojny i reformy.​

Królestwo Polskie w 40-lecie XIV wieku weszło wzbogacone o zdobycze terytorialne, stan skarbca oraz nowych sprzymierzeńców. Kazimierz III był szanowanym władcą w Europie. Liczne mariaże
rodziny królewskiej z państwami zachodnimi polepszyły znacznie relacje z Polską. Te polityczne małżeństwa mogły się w przyszłości przydać polskiemu królowi.

Trzynastego stycznia 1340 roku wybuchła wojna pomiędzy Danią, a Zakonem. Na pomoc Zakonowi przyszła Liga Hanzeatycka - za wyjątkiem Pomorza. Dodatkowo Danię zaatakowała Norwegia. Krzysztof II, nieudolny władca duński został osaczony ze wszystkich stron. Jedynie dostępu do stolicy broniła wyśmienita flota duńska.

Tymczasem na dwór krakowski przybył posłaniec z Brandenburgii z listem od Ludwiga I Brandenburskiego:

List wysłany do Kazimierza III


Ludwig I Brandenburski​

Kazimierz odesłał list z pozytywną odpowiedzią i tak oto sojusz obronny miał wejść w życie 9 marca 1340 roku na zjeździe w Krakowie. Do takowego zjazdu jednak nie doszło, ponieważ Brandenburgia musiała stanąć po stronie swojego nowego sojusznika Pomorza (sojusz zawarty został 28 stycznia 1340). Czwartego lutego 1340 roku wybuchła wojna pomiędzy Zakonem i jego sojusznikami, a Brandenburgią, Pomorzem i Magdeburgią. Było to wybawienie dla duńskiego króla, bo już nie był osamotniony w walce przeciwko krajom nadbałtyckim.

Rycerze Zakonu Krzyżackiego​

Do wojny miał zamiar dołączyć także Kazimierz III zachęcony łatwiejszą wojną z Zakonem. Wysłał więc list do wielkiego mistrza krzyżackiego o zwrot Pomorza Gdańskiego pod groźbą wojny. Dostał jednak odmowę. 1 grudnia 1341 roku król napisał do Papieża, że musi interweniować w wojnie przeciwko Zakonowi gdyż ten nie chce dobrowolnie oddać należnych mu prowincji. Zanim list dotarł z powrotem do Krakowa Krzyżacy zaatakowali poznańską katedrę i splądrowali całą okolicę (luty 1342).

Splądrowanie katedry w Poznaniu​

Tego haniebnego czynu nie mógł ścierpieć Kazimierz. Za uzbierane pieniądze wykupił najemników (szwajcarskich górali, francuską kawalerię oraz angielskich kuszników) i wypowiedział wojnę Zakonowi pierwszego marca 1342.

Werbowanie najemników


Ruchy wojsk polskich​

Do pierwszej bitwy doszło 28 marca nieopodal Gdańska. Naprzeciw siebie stanęło około 12 tysięcy sił polskich (10 tysięcy piechoty i 2 tysiące kawalerii) oraz 2 tysiące wojsk krzyżackich. Bitwa trwała 3 dni i doprowadziła do anihilacji psów którzy napadli na poznańską katedrę. Straty polskie szacowano na tysiąc poległych.

Obleganie prowincji krzyżackich​

Druga bitwa stoczyła się pod Poznaniem 26 czerwca.

Marsz na Poznań​

6 tysięcy wojsk najemnych walczących po stronie polskiej stoczyło walkę z 3 tysiącami krzyżowców. I tą bitwę zwyciężyło Królestwo pod wieczór 1 lipca. Ponad tysiąc ocalałych rycerzy Zakonu uciekło na tereny obleganej Brandenburgii. Największa bitwa tej wojny miała miejsce 3 września i trwała 5 dni. Wojska krzyżackie w sile 16 tysięcy rycerzy przymaszerowały z granic Brandenburgii na Kujawy. Król nakazał zostawić małe oddziały w obleganych prowincjach i całą armią ruszyć na pomoc mieszkańcom prowincji.

Marsz na Kujawy​

Na pole bitwy doszło 10 tysięcy rycerzy polskich. Straty po obu stronach były takie same (po 2 tysiące poległych) lecz morale wycieńczonych wojnami zakonników były o wiele słabsze.

Bitwa pod Poznaniem​

Krzyżacy uciekli w popłochu w stronę Halicza. Polska armia ścigała tchórzy aż po Lublin. Z 16 tysięcznej armii krzyżackiej pozostało około 6 tysięcy pozbawionych odwagi zakonników, którzy znaleźli schronienie w księstwie halickim. Armia wróciła na obleganie prowincji wroga nie obawiając się już białych płaszczy tchórzliwych szczurów. Najbardziej w bitwach z Zakonem odznaczył się Prandota Gałka, który 1 stycznia 1343 roku został w lublinie mianowany generałem wojsk polskich.

​

Polakom zostało oblegać twierdze krzyżackie, które lada moment miały się poddać. I tak 28 marca upadł Gdańsk i 3 kwietnia forteca na Warmii. Stolica trzymała się długo, a rycerze polscy przejawiali oznaki znużenia i tęsknoty za własnymi rodzinami. Król musiał działać i szybko podpisać pokój. Ten udało się sfinalizować 2 października 1343 roku. Na mocy tego pokoju Polska zyskała Pomorze Gdańskie, a wojowie którzy brali udział w tej wojnie zabrali ze sobą liczne łupy wojenne.

Pokój z Zakonem​

Wielu z najemników zauroczonych polskimi dziewkami osiadło w kraju nadwiślańskim. Reszta wyruszyła na poszukiwanie przygód. Gdy król wrócił do Krakowa wielce się zasmucił, bowiem dostarczono mu list od papiestwa o odmowie ingerencji w państwo krzyżackie. Lecz czasu nie dało się już cofnąć i król musiał się teraz liczyć z pogorszeniem relacji z państwami zachodnimi. Jedyne co mógł zrobić to zawrzeć biały pokój z sojuszem hanzeatyckim. Do zawarcia status quo doszło 6 stycznia 1344 roku.
Czas pokoju król postanowił przeznaczyć na reformy w kraju. Przeprowadził reformę wojskową, dzięki czemu wzmocnił siłę rycerstwa (+2 doktryna lądowa). Sprowadził do kraju greckich filozofów, by nauczali na dworze polskim (+1 innowacja (event z niepokornym myślicielem)). Zatrudnił włoskiego oficera, aby ten szkolił rycerzy w sztuce wojennej (+1 jakość, +1 ofensywa). Wybudował nowe twierdze i zreformował administrację, przez co spadła inflacja i zwiększyła się ilość kupców w Królestwie Polskim.

Reformy administracyjne Kazimierza III​

Mądry król poprawił stopę życiową mieszkańców Polski. Kraj stał się mlekiem i miodem płynący. Żyzne ziemie pozwalały na handel zbożem. Przybywający rzemieślnicy pomnażali bogactwo Królestwa.
Księstwo Mazowieckie widząc prosperity Królestwa Kazimierza zechciało stać się częścią naszego władztwa. Pierwszego września 1348 roku Siemowit III wraz z bratem Kazimierzem I przekazali tytuły królowi Polski. Księstwo Mazowieckie zostało wcielone w struktury państwa polskiego.

Aneksja Mazowsza​

Król nie mogąc zdobyć sojuszników na zachodzie został zmuszony do zawarcia sojuszu z Litwą, która złożyła propozycję 13 grudnia 1348 roku. Jak się później okazało był to bardzo dobry ruch polskiego władcy.

Sojusz z pogańską Litwą​

Drugiego stycznia 1349 roku księstwo Halicza zrywa umowę z Wyszehradu i atakuje na państwa Luksemburgów, Andegawenów jak i na Polskę. Ten akt desperacji mocno zdziwił króla, który nie widział wroga w Haliczu. Król wezwał do pomocy Litwę, która zaczęła oblegać Luck.

Akt desperacji szalonego księcia Halicza​

Wojska polskie ruszyły na Lwów wraz z wojskami węgierskimi i czeskimi. Stolicę zdobył król węgierski. 28 listopada 1349 roku padła forteca w Lucku. Litwa za zgodą Polski zagarnęła tą prowincję. Kazimierz III spotkał się we Lwowie z królem węgierskim i wykupił od niego za 500 sztuk złota Lwów. Pierwszego grudnia 1350 roku wojska węgierskie wycofały się z Halicza zabierając łup ze skarbca lwowskiego. Zaś miesiąc później Kazimierz III anektował Księstwo Halicza.

Ostatni władca Księstwa Halicko-Włodzimierskiego: Bolesław Jerzy II​

Król pokazał, że jest wybitnym jak na swoje czasy dyplomatą i strategiem, a jego zdolności administracyjne też są niemałe. Mieszkańcy Królestwa Polskiego dali mu przydomek Wielki. Kampania wojskowa we Lwowie zbliżyła do siebie królów Polski i Węgier. Rozpatrywali oni w przyszłości nawet sojusz wojskowy. Kazimierzowi III potrzebny był silny sojusznik z rodziny chrześcijańskiej po niedawnym konflikcie z Papieżem i Zakonem. Jego dyplomacja nadal opierała się na mariażach. Znakomicie wykorzystał czas przed sporem z państwem kościelnym i zawarł sporo mariaży z niemieckimi księstwami, a po wojnie z Krzyżakami zawarł kolejne z wrogami Zakonu.

Rycerstwo polskie


Relacje Polski z resztą Europy​

 

Odcinek III: Długi, kochane długi!​

Po krwawych wojnach nastał na ziemiach polskich długo oczekiwany pokój. Kazimierz III Wielki, który także chciał trochę odsapnąć od tego rodzaju polityki, zabrał się za centralizację kraju oraz za poszerzanie skarbu monarchii. Wszak trzeba było spłacić dług wobec siostrzeńca, Ludwika Andegaweńskiego. Ludwik zgodził się aby dług rozłożyć na 6 rat spłacanych w każdy styczeń nowego roku, poczynając od stycznia roku 1353. Jednak nie ma nic za darmo. Za to udogodnienie Kazimierz musiał zapłacić w wysokości stopy procentowej za każdą ratę, która wynosiła aż 57%. Król nie zrażał się zbytnio procentami. Miał nadzieję, że handel w Livonii i Nowogrodzie zwróci mu poniesione straty.

Ludwik I Andegaweński​

Rzemiosło w państwie kwitło, tak samo zresztą jak handel zbożem. Zapotrzebowanie w Europie na ten produkt był ogromny na zachodzie. Dochód państwa znacznie wzrósł. Kazimierz postanowił założyć flotę królewską. 1 marca 1351 roku rozpoczęto w Gdańsku budowę trzech galer na wzór wenecki. Pierwszą galerę zwodowano 1 sierpnia tegoż samego roku. Ten piękny okręt nazwano na cześć jaśnie panującego króla "Kazimierz".

Galera "Kazimierz"​

Tym sposobem Polska rozpoczęła rywalizację z potęgami morskimi. Wszakże 3 okręty polskie naprzeciwko floty weneckiej, kastylijskiej czy choćby angielskiej wyglądały nadzwyczaj mizernie, a ich szanse w bitwie morskiej z takimi krajami były jeszcze mniejsze. Ale król sięgał wyobraźnią znacznie dalej. Miał zamiar poszerzyć swą flotę po spłaceniu długu wobec Węgier.

Jedenastego maja 1352 stała się rzecz niesłychana. Polskę dopadł kryzys. Osłabła ekonomia, dyplomacja oraz prestiż państwa. Król starając się ratować sytuację, po ówczesnej naradzie z polską szlachtą i magnaterią, 17 czerwca ogłosił się gwarantem niepodległości wobec księstwa śląskiego. Sytuacja państwa powoli się normowała aby po 24 miesiącach wróciła do świetnego stanu. Jednak to wydarzenie przystopowało rozwój państwa Piastów. Skarbiec państwa powoli się kurczył. Król postanowił poszukać dodatkowych funduszy w porozumieniach handlowych. Bardzo starał się nawiązać współpracę z Nowogrodem, największym państwem kupieckim północy. W tym celu wysyłał liczne dary mające poprawić relacje z księciem nowogrodzkim. Kiedy król poprosił księcia o zawarcie porozumienia handlowego ten odmówił tłumacząc, że:

Król ze złością opuścił Nowogród Wielki i wybrał się do państwa moskiewskiego. Udało mu się nawiązać wspólny język z tamtejszym księciem Siemionem Rurykowiczem. Zjazd ten zaowocował podpisaniem umowy handlowej 1 stycznia 1359 roku.

Porozumienie handlowe z Moskwą.​

Po spłacie ostatniej raty wobec Królestwa Węgierskiego w styczniu 1359 roku skarbiec świecił pustkami. Lecz król uradował się, że nie jest już nikomu nic winny i może wreszcie ulżyć całkowicie doli społeczeństwa polskiego. Radość ta jednak nie trwała zbyt długo, ponieważ 10 lutego 1359 roku Zakon Krzyżacki, który ma czelność zwać się "Zakonem Szpitala Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie", napada na polskie ziemie. Do wojny przeciwko Zakonowi dołącza Litwa oraz Podlasie.

II wojna z Zakonem.


Jednoczenie wojsk w dwie główne armie.



Atak na Krzyżaków Armią Królewską i marsz armii pomocniczej.​

Marsz krzyżaków na Gdańsk został zatrzymany pod Lubawą. Dwanaście tysięcy rycerstwa polskiego zeszło się na polu bitwy z 14 tysiącami wojsk krzyżackich. Bitwa na terenie Prus Wschodnich trwała od 23 kwietnia do 3 maja i skończyła się pierwszą porażką Polski. Odsiecz Armii "Gdańsk" niestety nie zdążyła na czas.

Pierwsza porażka wojsk polskich.​

Armia Królewska wycofywała się w stronę Mazowsza, by tam opatrzyć rany i zregenerować siły. Po połączeniu tych dwóch armii pod dowództwem króla, wojsko ruszyło na drugą bitwę na Prusach. Bitwa rozpoczęła się 19 maja i trwała z przerwami aż do 3 czerwca. Wyczerpane ciepłymi, słonecznymi walkami rycerstwo niemieckie wycofało się z terenów Prus Wschodnich.

Zwycięska bitwa na Prusach Wschodnich.​

Polacy odnieśli zwycięstwo, ale straty w armii były bardzo dotkliwe. Król po raz pierwszy zaczął wątpić w łatwe zwycięstwo. Wiedział, że ta wojna będzie najcięższą w jego życiu. Do tej pory miał przewagę w postaci zaskoczenia, ataku. Tym razem prowadził wojnę obronną z bardzo silnym przeciwnikiem. Mimo zwycięstwa na terenie Prus obawiał się nadchodzących wojsk wroga, którzy właśnie w czerwcu przełamali front litewski oblegając prowincje litewskie (Samigocję i Wilno). W lipcu wojska krzyżackie zaczęły oblegać także księstwo podlaskie. Armia Królewska została niemalże otoczona. Jedyna droga ucieczki była na Mazowsze. Kazimierz postanowił zaryzykować i nadal oblegać stolicę Zakonu.

Pomoc Armii Królewskiej.​

Dwudziestego października wojska krzyżackie zaatakowały siły polskie oblegające stolicę Zakonu. Bitwy trwały do 10 listopada, gdzie pod Olsztynem Krzyżacy wyparli całkowicie wojsko Polskie z prowincji stołecznej Zakonu.

Bitwa pod Olsztynem.​

Ta sromotna porażka osłabiła siły i wiarę w ostateczne zwycięstwo Kazimierza. Budżet państwa nie pozwalał na zwerbowanie nawet norweskich górali. Szkolenie nowych wojaków w liczbie dwóch tysięcy miało zająć ponad rok. Król nie mógł oczekiwać pomocy od żadnego państwa europejskiego po tym jak nawiązał sojusz z poganami. Wojna stała się niezbyt ciekawa dla Polski. Wojna, która trwała prawie rok. Wojna, w której w natarciu nie była Polska, a wielka armia krzyżacka.

//CDN...​

 

Odcinek IV: Umarł król, niech żyje król.​

Trwająca już przeszło rok wyczerpująca wojna z Krzyżakami wydawała się nie mieć końca. Ciągłe ataki dzikich Litwinów zdawały się nic nie robić doborowo wyszkolonemu rycerstwu Zakonu. Kazimierz III nie posiadał dostatecznych sił, by móc znowu uderzyć na wroga. Szlachta powoli popadała w niezadowolenie. Osłabioną i całkowicie bezbronną na terenach północnych Polskę najechali Tatarzy. Splądrowali całkowicie trzy polskie prowincje: Małopolskę, Kamieniec i Ruś Halicką.

Splądrowane prowincje.​

To co zrobili było zatrważające. Gwałcili dziewki, grabili nawet najbiedniejszych, palili i mordowali wszystko i wszystkich na swojej drodze. Na szczęście ich marsz na stolicę został powstrzymany i Tatarzy wycofali się tą samą drogą co przybyli na polskie tereny. W tej barbarzyńskiej akcji na pewno maczali swe palce krzyżackie psy. Widać do czego jest Niemiec zdolny, aby tylko zgnębić Polaka.

Zamek obronny na Rusi Halickiej w ogniu.​

Pojawiło się jednak światełko w tunelu. Na prośbę króla mieszczanie udzielili państwu pożyczkę. Kazimierz za zebrane pieniądze dokończył pobór i szkolenie wojska. W marcu dwa tysiące niezaprawionych w bojach młodzieńców (głównie chłopów) zasiliło Armię Królewską. Niestety to musiało wystarczyć władcy.

Szkolenie rekrutów.​

Wojska ruszyły ponownie na Prusy i 17 kwietnia 1360 roku rozpoczęła się heroiczna bitwa pod Olsztynem. Bitwa trwała aż do 25 kwietnia i zakończyła się zwycięstwem polskiej armii. Król widząc, że wróg wycofuje się na tereny Litwy, zorganizował razem z Kiejstutem akcję pościgową, która rozgromiła siły krzyżackie na bagnach prowincji Samigocja. Uciekinierzy kierowali się znów do swojej stolicy. Armia Królewska ruszyła w pogoń za wrogiem. Polacy odnieśli łatwe zwycięstwo, ale tym razem król postanowił oblegać stolicę Zakonu. Mimo tych zwycięstw większość rycerzy chciało już wracać do domów. Złupili co się dało, rozbili siły wroga, lecz na obleganie brakowało chęci i sił. Król także myślał o zawarciu status quo, tym bardziej że na Inflantach - jak donosili szpiedzy - zbierała się ogromna armia, do której napływali coraz to lepsi rycerze z całych niemiec północnych. Widocznie wielki mistrz zakonu przekonał zwycięstwami swych braci z domu niemieckiego.

Król czym prędzej wysłał w lipcu posła do Rygi, gdzie obecnie przebywał wielki mistrz krzyżacki, aby Krzyżacy przedstawili swoją propozycję pokoju. Przedstawiciel dyplomatyczny jednak po miesiącu wrócił z pustymi rękoma. Kazimierz załamał ręce. Czyżby zbliżał się koniec Królestwa Polskiego. Władca musiał porozmawiać osobiście z Wielkim Księciem Litewskich o jak najszybszym zakończeniu tej niepomyślnej wojny. Plan był następujący: Kiejstut, który miał duże możliwości rekrutacyjne miał powołać armię równą co do ilości (a nawet i większą) krzyżackiej. Kazimierz na te cele miał przesłać część pieniędzy, jakie jeszcze zostały w skarbcu. Aby zablokować transport wojsk niemieckich na front Kazimierz III użył swych galer do blokady szlaku morskiego. Następnie wspólnymi siłami władcy mieli zaatakować główne siły wroga stacjonujące w Rydze.

Plan wydawał się być dobry, ale dość ryzykowny. Zgodnie z założeniami w styczniu z portów wypłynęły galery polskie. Król wysłał pierwszą przesyłkę pieniężną na zaciągi do armii litewskiej. Lecz 14 lutego 1361 księstwo podlaskie, po 2 latach obrony przed najeźdźcą, poddało się i zostało anektowane przez Zakon. Drugi transport pieniędzy został przejęty przez Krzyżaków. Król nakazał wydłużyć szlak transportu złota. Został on poprowadzony przez bezpieczne tereny Polski. Opóźniało to jednak cały plan działania. Król na to nie mógł pozwolić. Oblegany Królewiec nie poddawał się, niezadowolenie wśród armii rosło.

W marcu uśmiechnęło się do króla szczęście. Krzyżackie okręty wpadły w pułapkę polskich galer i zostały zniszczone. Ten wyczyn zbiegł się ze zwycięstwem Kiejstuta pod Wilnem z wielką armią niemiecką. Pobity Zakon przesłał sojuszowi propozycję pokoju. W zamian za uznanie Podlasia za prowincję krzyżacką, wróg obiecał zapłacić 48 sztuk złota w kontrybucji. Po 2 dniowych naradach Kazimierza z Kiejstutem, Polska i Litwa przystała na tą propozycję.

Bohaterska bitwa morska.​

Tak więc 24 kwietnia 1361 roku został zawarty pokój pomiędzy państwami. Król wreszcie mógł zwolnić rycerzy do domu. Chłopi bardzo wierni Kazimierzowi za okazane im łaski, pozostali w armii, aby się szkolić w kunszcie wojennym.

Minął rok od ciężkiej wojny, mieszkańcy odbudowali zgrabione miasta i wsie, Matka Ziemia hojnie obdarzyła żyznymi zbiorami naród polski. Handel zbożem znowu odżył. Królestwo Polskie wylizało się z ran zadanych przez niemieckie i barbarzyńskie ciosy. Król z wdzięczności chłopom, którzy tak dzielnie walczyli, postanowił im pomóc. Zniechęcił do siebie leniwą szlachtę i magnaterię. Wiedział jednak, że siła państwa opiera się na pracy zwykłego chłopa.

Siódmego stycznia 1364 roku Kazimierz założył pierwszy w Polsce uniwersytet, czym bardzo zadowolił mieszczaństwo, a po części także szlachtę. Z okazji tego wydarzenia król zaprosił na królewską ucztę sąsiadów (prócz Zakonu, Ordy i Brandenburgii). Zjazd ten był zewnętrzną oznaką wzrostu autorytetu władcy polskiego. Polska stawała się powoli potęgą ekonomiczną.

Założenie Uniwersytetu Krakowskiego.​

Wrzesień roku pańskiego 1370 w kalendarzu Królestwa Polskiego stał się czarnym miesiącem, bowiem wtedy miał miejsce straszliwy wypadek. W miejscowości Żeleźnica król urządził wielkie polowanie na jelenie. W gonitwie za zdobyczą król (który był świetnym jeźdcem) spadł z konia i złamał nogę. Złamanie było otwarte. Na dodatek król dostał wysokiej gorączki, która przez wiele dni nie ustępowała, mimo starań lekarzy. A do tego król, zawsze cieszący się dobrym zdrowiem, lekceważył zalecenia lekarskie. Orszak z chorym wracał do Krakowa. Podróż trwała kilka tygodni. Organizowano dłuższe postoje w Sandomierzu, Koprzywnicy, Osieku, Korczynie i Opatowcu. W końcu października przywieziono Kazimierza na zamek krakowski, ale gorączka nie ustąpiła. 3 listopada król podyktował swój testament, a dwa dni później zmarł. Szóstego listopada na tron wszedł siostrzeniec Kazimierza, Ludwik. Jest wiele obaw, ale jakie jego rządy będą i czy ludzie będą tęsknić za Kazimierzem III Wielkim pokaże historia.

Początek dynastii Andegaweńskiej.​

 

Dodatek I: Zmiany w Europie po śmierci Kazimierza III Wielkiego.​

1. Zarys polityczny w Europie.​

Na Półwyspie Iberyjskim rządziła Kastylia, która przejęła koronę aragońską oraz anektowała ziemie Grenady. Państwo to było w sojuszu z Portugalią, Majorką (wasal), Strasburgiem, Kolonią i Geldrią.
Francja, po wojnie z Anglią, przewodziła nad innymi królestwami na zachód od Renu. Anglia wyparta z kontynentu i pokonana przez Szkocję postanowiła odbić sobie na słabych państewkach Irlandzkich. Czy uda jej się pokonać walecznych Szkotów i odzyskać stracone ziemie? Czy też jesteśmy świadkami upadku monarchii angielskiej. W Niemczech i we Włoszech panowało wciąż rozbicie. Za jednoczenie ziem niemieckich wzięły się Austria oraz Bawaria, a Włoskich - Genua i Wenecja. Na Skandynawii powstało państwo szwedzkie. We wschodniej Europie wciąż najsilniejszy był sojusz Luksemburgów i Andegawenów. Do dynastii tych drugich dołączyła Polska, która wedle umowy po śmierci Kazimierza III została poddana we władanie Ludwika Węgierskiego. Pogańska Litwa zdobyła kilka ziem słabych księstw ruskich. Nowogród stracił zwierzchnictwo nad ziemiami ruskimi na rzecz Państwa Moskiewskiego.
Na tle tych wydarzeń, które miały miejsce podczas panowania Kazimierza Wielkiego Polska zyskała pewną pozycję wśród chrześcijańskich państw. Weszła na powrót do rodziny królewskiej, odzyskała dostęp do Bałtyku oraz mimo, że zawarła sojusz z Litwą, cieszyła się poważaniem wśród innych narodów wschodniej Europy.

Mapa polityczna:
czerwony-ziemie zdobyte przez Kazimierza III​

2. Statystyki.​

Najbogatsze pięć państw znanych Polsce:

Najbogatsza piątka.​

Królestwo Polskie plasowało się dopiero na miejscu 12.

Opodatkowanie i produkcja.​

Na arenie europejskiej w 1370 roku miały miejsce 3 wielkie wojny:
Bizancjum, Morea i Mołdawia przeciwko Sycylii, Ks. Aten, Sabaudii, Ks. Neapolu i Albanii;
Węgry, Śląśk, Bawaria, Bośnia i Czechy przeciwko Francji, Auvergne, Armangnac, Brytanii i Burgundii;
Wenecja, Aquileia, Badenia, Austria i Ragusa przeciwko Flandrii, Modenie i Ks. Mediolanu.

Mariaże i sojusznicy Polski.​

Aktualny stan wojsk polskich to 13970 ludzi z czego 7834 to piechota, a 6126 to stan kawalerii.

Monarchowie i ich ocena.​

Kiedy tron objął Ludwik Węgierski szlachta polska zaczęła się obawiać, że znowu państwo zaczną gnębić wojny. Czas pokaże jakim władcą będzie Ludwik...

Mapa religijna Europy.​

 

Odcinek V: Unia personalna.


Ludwik I Węgierski.​

Ludwik I Wielki węg. Lajos I Nagy, (ur. 5 marca 1326 w Wyszehradzie, zm. 10 września 1382 w Trnawie) – król Węgier od 1342, oraz król Polski (jako Ludwik Węgierski) od 1370.

Herb Ludwika Węgierskiego.​

Ludwik pochodził z rodu Andegawenów d'Anjou (gałąź Kapetyngów) – dynastii rządzącej Węgrami od 1308 do 1382. Jego ojcem był król Węgier Karol Robert, a matką Elżbieta Łokietkówna, córka Władysława I Łokietka i siostra Kazimierza III Wielkiego. Elżbieta była głównym doradcą Ludwika, a jej pozycja na Węgrzech była bardzo silna.

Po śmierci Kazimierza Wielkiego (5 listopada 1370), Ludwik przybył do Krakowa i 17 listopada w katedrze wawelskiej został koronowany przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Jarosława Bogorię na króla Polski. Zawiązano więc wówczas unię personalną pomiędzy oboma królestwami. Po objeździe kraju wrócił on na Węgry, a władzę powierzył regentom (m.in. Elżbiecie Łokietkównie i Sędziwojowi Pałuce).

Drugiego stycznia 1371 roku Litwa wypowiedziała wojnę Smoleńskowi. Szlachta polska zgodziła się pomóc, licząc na liczne i łatwe łupy wojenne. Do armii polskiej zaciągnęli się najemnicy węgierscy. Jak tylko zima ustąpiła, Polacy ruszyli w stronę Smoleńska. Litewskie jednostki oblegały już stolicę, więc nasze wojsko ruszyło na Twer, gdzie według szpiegów mieli stacjonować żołnierze ze Smoleńska. Dodatkowa informacja, że jest ich około 5 tysięcy, mobilizowała polską armię. Jak już Polacy weszli na tereny docelowej prowincji okazało się, że powróciły Smoleńskie odwody z pod Nowogrodu. 3 lipca spotkały się na polu bitwy armie:
węgierska - około 3 tysięcy,
polska - 11 tysięcy (w tym 5 tysięcy kawalerii),
przeciwko około 16-tysięcznej armii smoleńskiej.
Bitwę wygrały wojska polskie. Jednak straty były większe niż po stronie wroga. My straciliśmy około 8 tysięcy ludzi, a Smoleńsk stracił tylko 3 tysiące. Po wygranej bitwie dowódcy polscy nakazali plądrować prowincje do listopada. Wraz z nadejściem tego miesiąca Polacy wycofali się z terenów Smoleńska i pomaszerowali do kraju z wozami wypełnionymi różnymi skarbami. Na miejscu został oddział węgierski składający się z prawie 2 tysięcy wojsk. Stolica padła 6 listopada, a wojska Litewskie skierowały się na obleganie prowincji Twer. Wojna skończyła się zawarciem pokoju 22 lutego 1372 roku. Smoleńsk zgodził się na żądania Litwy ( oddanie Litwie Tweru oraz hołd lenny).
1 stycznia 1373 roku król powołał dodatkową armię, żeby uzupełnić straty w polskim wojsku. Armia Krakowska liczyła 3597 piechoty oraz 2900 kawalerii tysięcy, a Armia Poznań pod dowództwem Sędziwoja Pałuki - 3543 piechoty oraz 2880 kawalerii. Tym gestem król chciał sobie zjednać szlachtę. Obiecał im także przywileje w zamian za to, że będą pomagać Węgrom w wojnach. 17 września 1374 roku wydał on dla szlachty polskiej przywilej koszycki. Na jego mocy w Polsce dziedziczyć mogła jedna z jego córek, a szlachta zwolniona została m.in. z podatku gruntowego poza 2 groszami z łana.

Lata mijały w pokoju. Ludzie zajmowali się uprawą roli, handlem i rzemiosłem. Nic nie zapowiadało, że ten błogi stan coś lub ktoś przerwie. Szkółki wojskowe ćwiczyły dowódców, by miał kto bronić granic Polski między innymi przed tatarami. I tak 1 stycznia 1376 roku Domratan z Pierzchna objął dowództwo nad Armią Krakowską. Rok później - 10 marca umiera regent Sędziwój. Razem z Elżbietą Łokietkówną wprowadzali powoli Polskę do wieku XV. Sędziwój zajmował się modernizacją wojska, a Elżbieta unowocześnieniem Infrastruktury.

Zmiany Sędziwoja.


Mariaże Ludwika I Węgierskiego.​

Oczyściłem i zamknąłem AAR. W razie chęci kontynuacji, proszę o PW.
Maciej

 

Odcinek VI: Nowy sojusz, nowe perspektywy...​

Minęło już 10 lat od objęcia tronu Polski przez Ludwika I. Na Węgrzech król ten cieszył się ogromnym poważaniem, lecz w Polsce miał coraz to większą opozycję. Najbardziej rozgoryczeni władcą byli handlarze. Ludwik bowiem nakazał wstrzymanie handlu zbożem z portami francuskimi i holenderskimi. Główny towar eksportowy z Polski - zboże - był sprzedawany głównie na południe, oczywiście po niższych cenach. Gdańsk w roku 1382 przeżywał recesję. Jedynie szlachta była w miarę zadowolona z rządów Ludwika.

Przez Ludwika oziębiły się także kontakty z Litwą. Uważał on bowiem, że utrzymywanie dobrych stosunków z poganami jest haniebne, a kto im pomaga nie jest godzien ujrzeć bram niebios. Trzeciego stycznia 1380 roku Litwa wypowiedziała wojnę swojemu wasalowi - Księstwu Smoleńskiemu. Mimo iż szlachta była gotowa pomóc sąsiadom, król zakazał szlachcie uczestnictwa w wojnie.

Zerwanie sojuszu z Litwą.​

Tak więc Polska zerwała sojusz z Litwą, a 5 stycznia Polska weszła do wielkiej koalicji na której czele stały Węgry. Następnego dnia Polska musiała dołączyć do wojny prowadzonej przez jej sojusz przeciwko Serbii i Bułgarii. Szlachcie polskiej niezbyt spodobało się uczestnictwo w wojnie, dlatego do wojny przystąpiła część polskiego wojska (głównie chłopi i biedniejsze rycerstwo z Władysławem Opolczykiem - ówczesnym namiestnikiem Polski).

Sojusz z Węgrami i wojna z Serbią.


Koalicja Węgierska.​

Serbia i Bułgaria były otoczone ze wszystkich stron przez wrogów. Ich szanse na utrzymanie niepodległości były znikome.

Oddział ochotniczej armii polskiej maszerował właśnie do Temeszwaru, by tam pomóc w walkach przeciwko Serbii.

Marsz na Temeszwar.​

Dziewiątego kwietnia wojska doszły do celu. W przygranicznym grodzie Władysław spotkał hrabiego Transylwanii, który miał czekać na polaków z wiadomością od króla.

Po siedmiu dniach odpoczynku wypoczęte wojsko polskie wyruszyło na tereny Bośni, by z tamtąd zaatakować na wroga i wraz z królem wziąść Serbów w "kleszcze".

Droga na Hum.​

Gdy wojska zbliżały się do miasta Hum, usłyszeli odgłosy walki. Natychmiast Władysław rozkazał, aby pomóc Farkasowi.

Nadchodząca bitwa.​

Jak tylko polskie chorągwie pojawiły się na polu walki tchórzliwi Serbowie uciekli w góry. Nasze siły podążyły w pogoń za wrogiem. Trzeciego sierpnia doszło do niewielkiej bitwy pod Zetą przeciwko ocalałym wojskom serbskim. Wrogowie uciekli w popłochu. Siódmego sierpnia doszło do drugiej szybkiej bitwy, którą także przegrali Serbowie. Po tych bitwach armia serbska została rozbita i nie zagrażała już siłom koalicji. Więc rozpoczęto obleganie prowincji Zeta.

Kiedy wszystkie grody miały już padać, król Ludwik zawarł pokój z Serbią 12 kwietnia 1381, dzięki któremu siły koalicji zyskały łącznie 92 tysiące dukatów (92 sztuki złota). Wojska polskie wycofały się zadowolone i pomaszerowały w stronę ojczyzny. Małe straty w ludziach (głównie przez napady banitów i dzikich zwierząt), duże łupy i danina od Serbii. Pierwszego sierpnia tego samego roku został podpisany biały pokój pomiędzy Polską, a zniszczoną wojną Bułgarią. Królestwo Polskie mimo wojny zyskało bardzo wiele. Dzięki pomocy Węgrom zyskaliśmy przychylność tego narodu i król w ramach wdzięczności nakazał rozbudować fortyfikacje i powiększyć grody w naszym królestwie. Jednak na początku września król zachorował i zmarł na dworze węgierskim. Do kraju przybył nowy król, córka Ludwika, Jadwiga. A na tronie węgierskim zasiadła Maria. Unia personalna się zakończyła. Pierwszy król - kobieta na dworze polskim. Co wyniknie z tego faktu, czy Polska zyska, czy raczej straci na tym?

Jadwiga i Maria na królewskich tronach.​

 

Dodatek II: Europa po wygaśnięciu Unii węgiersko-polskiej.​

1. Granice państw "Starego Kontynentu".​

​

Półwysep Iberyjski:

Portugalia wraz z Kastylią będą musiały wyprzeć Francję która wtargnęła już na Pireneje. A Francuzi na pewno na tym nie poprzestaną.

Europa Zachodnia:

Nadal prym wiodła bogata Francja. Anektowała dawnych wasali poza Prowansją, która jako jedyna zrzuciła stosunek wasalny wobec zaborczej Francji. Brytania została pokonana i musiała oddać północne ziemie Francji. Kraj ten jest niezwykle niebezpieczny. Właściwie nie ma słabych stron: Duża flota, jeszcze większa armia, a na dodatek najnowsza technologia lądowa i bogactwo czynią z Francji prawdziwego hegemona.

Wielka Brytania i Skandynawia:

Trwa wielki konflikt morski pomiędzy Anglią, a Szkocją, Norwegią i Szwecją. Anglicy zacięcie walczą o niepodległość ale nawet jeżeli wygrają to ta wojna ich bardzo osłabi i przestaną się liczyć w czołówce największych państw Europy.

Europa Środkowo-Wschodnia:

To najspokojniejsza część Europy. Bardzo mało konfliktów i zrównoważone państwa czynią z tego regionu raj dla zwykłych mieszkańców.

Bałkany i reszta:

Ciągłe, nierozstrzygnięte wojny i odradzające się Cesarstwo Bizantyjskie to bilans całego regionu podczas panowania Ludwika Węgierskiego. Do dziś trwająca wojna pomiędzy Bułgarią, a sąsiadami niszczy obie strony konfliktu. Nikt nie może zdobyć przewagi. Skorzystało na tym Bizancjum zabierając prowincje Serbii. Ten stan rzeczy nie spodobał się Państwu Osmańskiemu, które próbuje (bezskutecznie) przeprawić się na drugą stronę cieśniny Bosfor. Bałkany jest to zdecydowanie najniebezpieczniejszy region świata.

Mapa polityczna Europy.​

2. Statystyki.


Najbogatsza piątka.​

Polska na liście najbogatszych państw plasuje się dopiero na 18 miejscu co oznacza spadek o 6 miejsc.

Statystki Królów.​

Naprzeciw Kazimierzowi III Wielkiemu, ostatniego z Piastów, król Ludwik I Węgierski wypada bardzo mizernie.

Spis polskich prowincji.


Opodatkowanie i produkcja.


Armia Lądowa.


Religia na świecie.​

 

Odcinek VII: Król-kobieta.​

Jadwiga Andegaweńska.​

Następcą Ludwika I Węgierskiego na tronie polskim została jego najmłodsza córka Jadwiga. Jednak nie od razu przybyła do Polski ze swej macierzystej ziemi. Najbardziej przeciwna wysłaniu jeszcze nieletniej Jadwigi do Polski była jej matka, Elżbieta Bośniaczka. Choć według umów zawartych w Koszycach, mocą których zobowiązała się na dzień Św. Marcina córkę swoją Jadwigę przysłać do Krakowa. Tak więc rycerstwo polskie w celu wyjaśnienia sytuacji wysyła Sędziwoja z Szubina do Węgier, aby uniżenie poprosił wdowę po Ludwiku o wydanie córki Polsce. Sędziwój z Szubina, wojewoda Krakowski, wziąwszy z sobą drużynę celniejszej młodzieży rycerskiej, z upoważnienia Jana biskupa i przedniejszych panów Polskich, udał się do Węgier, aby królowej Elżbiecie wymówić jej niedbałość, i przedłożyć, jakie oburzenie i niechęci w Polakach, jakie z jej opóźnienia klęski na królestwo Polskie spływały. Gdy zaś spotkał Elżbietę tak do niej rzekł:
- Jaśnie Pani abyś już dłuższej ze szkodą Polaków nie czyniła zwłoki, ale jak najrychlej wysłała do Krakowa królewnę Jadwigę.

- Ale Jadwiga to jeszcze dziecko. Jeszcze musi zakończyć wszelkie nauki, aby być doskonałą królową... - Odparła lekko oburzona Elżbieta.

- Obiecuję że zaraz po koronacyi i ustaleniu rządów królestwa Polacy odwiozą królewnę do Węgier.

- A co z jej narzeczonym Wilhelmem, skąd mam mieć pewność, że w drodze czy też w samej Polsce, ktoś bezprawnie ożeni mą córkę z niegodnym jej ręki mężem i tym samym rzuci na Polskę i Węgry widmo wojny z Habsburgami?

- Bóg najmiłościwszy mi świadkiem, że jeżeli królewnie stanie się w Polsce jakakolwiek krzywda i jeżeli nie wróci ona po koronacyi to sam napadnę na tego kto krzywd raczy się dopuścić. Oprócz tego obiecuję, że po powrocie królewny do Węgier, Polacy czekać będą lat sposobnych do jej zamęścia z właściwą jej osobą, którą tyś Pani zechcesz wybrać. Jeśli zaś słowom moim i przyrzeczeniom składanym w imieniu narodu nie ufasz, aby synów szlacheckich wraz ze mną, z Polski przysłanych wzięła za zakładników!

- Ale cóż mi da wymiana mej najukochańszej córy na kilkunastu mężów, jeżeli ona samej drogi może nie dotrwać. - zbywała nadal już mocno zdenerwowanego wojewodę królowa.

Rozmowa trwała jeszcze trochę lecz im dłużej i goręcej prosił i błagał Sędziwój o wydanie królewny, tym mniej było nadziei na owocne zakończenie poselstwa. Wreszcie Sędziwój nie wytrzymał i oburzony z całą wściekłością do królowej postanowił zaraz odjechać. Królowa Elżbieta z obawy, iż wojewoda Sędziwój z innymi rycerzami polskimi i głównym zamkiem Krakowskim od niej się nie odwrócił, zabroniła Sędziwojowi wyjazdu z Zary. Wysłała także Jaśka z Tarnowa kasztelana Sandomierskiego do Krakowa, ażeby zamek Krakowski pod swoją objął władzę, po czym wyprawić miała zbrojno swoich Węgrzynów, dla utrzymania Krakowian w posłuszeństwie. Ale Sędziwój wyczuwszy, co przeciw niemu knuje królowa, rozstawił konie po drogach, którymi miał powracać, a nadto osobnym gońca wysłał do Krakowa, by przekazał ostrzeżenie z nakazem, "aby rycerstwo zostawione w zamku na straży nie poddawało go nikomu, chociażby starostę swego widziało w ogniu płonącego, " sam z kilkoma towarzyszami wymknął się z Zary, a przemieniając konie, w jednym, bez wytchnienia ubiegł, i wyminąwszy swoich gońców, przybył do Krakowa zdyszany i znużony. Panowie Polscy, opowieścią jego żywo dotknięci, zjazd wyznaczony wcześniej w Lelowie przenieśli na inny dzień. Elżbieta zaś królowa, rozgniewana srodze ucieczką Sędziwoja z Szubina starosty Krakowskiego i wojewody Kaliskiego, mszcząc się na obecnych, rozkazała wziąć pod straż wszystkich synów szlacheckich, którzy pozostać u niej mieli za zakładników. Tak oto rozpoczęła się wrogość do węgierskiej królowej...

/CDN/​

AAR został oczyszczony i zamknięty.
Maciej

 

Odcinek VIII: Jadwiga na tronie Polski.​

Po zniewadze dyplomatycznej jakiej dopuściła się królowa Elżbieta, część szlachty co była wierna Sędziwojowi zaczęła zbroić chłopów do odbicia Jadwigi i oddania jej korony polskiej. W międzyczasie miał miejsce zjazd w Sieradzu. Postanowiono na nim, że jeżeli do końca 1382 roku Jadwiga nie zjawi się w Krakowie, możni wybiorą nowego króla. Postanowieniom tym sprzeciwił się sam Sędziwój. Mimo, że sam miał złe wspomnienia z wizyty na Węgrzech, zorganizował misję dyplomatyczną, którą sam przewodził. Obawiał się, że tym razem nie uda mu się uciec z rąk węgierskiej pani, lecz jego poczucie patriotyzmu było większe niż strach o własne życie. Gdy dotarł do stołecznego zamku na Węgrzech pokazał strażnikom chorągiew poselską i poprosił o wizytę z Elżbietą. Tym razem miał wiele szczęścia, gdyż Węgrzy uszanowali rangę posła i wpuścili go na dwór królewski. Lecz jeszcze miał się spotkać z królową węgierską, co nie napawało go zbytnio radością. W końcu Elżbieta przyjęła Sędziwoja. Z ironicznym tonem odezwała się do niego:
-Kogo ja widzę! Sędziwoj. Jesteś chyba ostatnią osobą, której mogłabym się spodziewać. Jesteś widocznie bardzo odważny albo niewyobrażalnie głupi przybywając tu z powrotem. Co cię tu sprowadza?
Sędziwoj był lekko zmieszany, z początku nie wiedział co robić, lecz opanował się i z całą swoją godnością przemówił do królowej:
-Witaj jaśnie pani! Pamiętam jeszcze moją ostatnią wizytę na Węgrzech, ale miłość do kraju jest mi niezmiernie wielka. Przeto proszę cię pani o podjęcie mądrej decyzji i wydanie Jadwigi pod opiekę Królestwa Polskiego. Może ci się to wydawać niedorzeczne, lecz przemyśl tą prośbę. Szlachta jest już gotowa wybrać nowego władcę, niekoniecznie przyjaznego Węgrom. Zdecydowali nawet anulować umowę do końca tego roku, jeżeli córka twa Jadwiga nie pojawi się na dworze krakowskim. Czy w tych czasach jesteś gotowa prowadzić wojnę z Polską? Przemyśl to pani...

Rozmowa trwała dłuższy czas, jednak wynik tej misji okazał się sukcesem. Sędziwoj przyrzekł chronić Jadwigę w drodze powrotnej jak i w Polsce. Królestwo Polskie wkrótce miało powitać piękną Jadwigę, a stabilność kraju miała wzrosnąć.

W końcu misja dyplomatyczna dobiegła końca. Jadwiga została wpuszczona do dworu królewskiego w Krakowie. Większość możnych uradowało się takim obrotem spraw, gorąco powitali Sędziwoja i Jadwigę. Byli oczywiście takie osoby, którym ta sytuacja nie pasowała. Jednak spekulantów było za mało, by mogli się bezkarnie odezwać. Możni, jak i duchowieństwo, zdecydowali że do osiągnięcia przez Jadwigę pełnoletności zarządzać będą panowie małopolscy. Jak się niedługo okazało byli to możni mający dobre kontakty z Elżbietą, matką Jadwigi. To niezbyt pasowało reszcie szlachty, która była już zmęczona unią polsko-węgierską. Postanowili więc oni poszukać odpowiedniego kandydata na męża dla królowej. Wybór padł na pogańskiego księcia Jagiełłę, który zgodził się na ślub i przyjęcie chrztu z rąk biskupów polskich.

Portret Jadwigi wkrótce po przybyciu do Polski.​

Stronnictwo Elżbiety nie próżnowało w tym czasie. Kilkukrotnie nawet doprowadzili do spotkania w Krakowie Wilhelma Habsburga (który był zaręczony z królową polski od lat) z Jadwigą. Miał on przewagę nad Jagiełłą, gdyż Jadwiga jego kochała, a także obowiązywała umowa, za której zerwanie groziła grzywna w postaci 2000 sztuk złota.

Nadzieja więc spoczęła znowu na Sędziwoju, który miał bliskie kontakty z Jadwigą z racji funkcji jaką pełnił. Wpajał jej patriotyzm polski jak i zalety wiary chrześcijańskiej. Był dla niej nauczycielem. Można nawet stwierdzić, że był dla niej jak dobry wuj.

Zbliża się rok 1384 Jadwiga w tym roku ma przejąć pełnię władzy i publicznie zostać koronowaną na króla Polski...

/cdn.../​

 

Odcinek IX: Za rządów kobiety-króla​

16 października 1384 roku Jadwiga Andegaweńska została oficjalnie królem Polski. Mimo powszechnej radości z okazji tego wydarzenia, część osób przejawiała pewne obawy. Czy młoda królowa poradzi sobie z taką odpowiedzialnością jaką jest rządzenie państwem nadwiślańskim?

Jadwiga obejmuje tron polski.​

Te obawy były całkiem zbyteczne. Państwo rozwijało się dobrze. Handel kwitł, a towary polskie były sprzedawane przez kupców umiejscowionych na rynkach w Kurlandii i na półwyspie krymskim. Sam fakt objęcia tronu przez Jadwigę wzmocnił stabilność kraju.
Szlachta w tym czasie poszukiwała męża dla Jadwigi, by razem starali się o dobro dla państwa polskiego. Jej ówczesny narzeczony Wilhelm Habsburg, nie był na rękę Polakom. Nie widzieli w Habsburgu króla, który pomoże odzyskać wszystkie ziemie, które kiedyś należały do Polski. Głównie te ziemie, które teraz posiada Zakon Krzyżacki. Zdecydowana większość szlachty była za pogańskim księciem Litwy, Jagiełłą. Także Jagiełło był za tym ożenkiem z racji wspólnych interesów obojga narodów z których najważniejsze to:
-ten sam wróg w postaci Zakonu.
-chęć przyjęcia wiary w Boga przez Litwę.

Orszak zaręczynowy Jagiełły 1 maja 1385 roku.​

Jadwiga z początku niezadowolona z wizji ślubu z o wiele starszym mężczyzną, w końcu dała się przekonać do ślubu. Jagiełło przybył do Krakowa po koronę polską w 1386 roku. 1 stycznia 1386 roku objął dowództwo nad armią gdańską i wyruszył w stronę Krakowa.

Jagiełło obejmuje dowództwo nad armią.​

Jednak panom wielkopolskim nie podobało się, że Jagiełło zostanie królem i już 2 stycznia doprowadzili do buntów na terenach Kujaw, Poznania oraz Kalisza. Jagielle udało się szczęśliwie ominąć buntowników i dotrzeć na czas do Krakowa. 15 lutego razem z braćmi przyjął chrzest w obrządku polskim i imię Władysław po swoim ojcu chrzestnym Władysławie Opolczyku. Zaś 3 dni później zawarł związek małżeński z Jadwigą w katedrze na Wawelu. Jednak nie pozostał tam długo. Musiał rozprawić się z buntownikami wielkopolskimi.

Wojna domowa w Wielkopolsce.​