Polski Imperializm Część II „Droga Na Wschód”

Polski Imperializm Część II „Droga Na Wschód”

Sytuacja Polityczna Europy 1453 rok.


Hiszpania Mauretania.
Po krucjatach Iberyjskich dzięki którym ziemie Hiszpanii zostały wyzwolone spod jarzma Islamu obszar ten został podzielony miedzy trzy potężne królestwa Europejskie. Aragonia i Portugalia były państwami założonymi przez odłamy dynastii Piastowskiej których założycielami byli Mściwoj pierwszy Aragoński i Czcibior I Portugalski. O ile dwa południowe królestwa potrafiły ze sobą koegzystować pokojowo to ich północny sąsiad którym było Królestwo Francji co rusz atakowało i powodowało konflikty miedzy swoimi południowymi sąsiadami. Utarczki te jednak niebyły niczym poważnym tylko walkami przygranicznymi które niebyły nawet otwartą wojną. Wiele się jednak zmieniło w momencie Aragońskiej inwazji na północne wybrzeże Afryki w 1369 roku gdy to Mariusz Piast zniszczył wszystkie leżące tam Szejkanaty Islamskie dodatkowo w trakcie swego powrotu do kraju zajął też Sycylie i Sardynie. Zaniepokojony wzrostem potęgi Swych sąsiadów Król Francji Pier VI rozpoczął konflikt zbrojny ze swymi sąsiadami. Wojna ta przeszła do historii jako wojna 5 letnia był to konflikt z początku Francusko Aragoński jednak Król Portugalski Zygmunt I Krnąbrny postanowiła się do niego przyłączyć pod pretekstem pomocy krewniakowi jako że Mariusz poślubił jego siostrę Jadwigę. Walki trwały w latach 1370-1375 w ich wyniku podpisany został pokuj Pirenejski Władca Francji zrzekał się na rzecz Królestwa portugalski części ziem Leonu . Ale ta wojna nierozwiązano problemu francuskiego gdyż nieudało się francuzów wyrzucić z półwyspu. Dominującą językiem tego regionu jest polski który został rozpowszechniony zaprawą Krzyżowców którzy postanowili pozostać na podbitych terytoriach zamiast wracać do Polski. Jako iż każdemu został nadany tytuł szlachecki i ziemia niemieli oni poco wracać skoro tu zostali panami a tam byli chłopami. 1445 roku w Portugali wymiera dynastia Piastowska ostatnim jej członkiem był Zygmunt II władze nad państwem przejmuje spolszczona rodzina szlachecka powiązana z Piastami więzami krwi.

Wyspy Bretyjskie
Ziemie Brytyjskie przez ostanie 200 lat znajdowały się pod panowanie wielu królestw księstw i państewek najsilniejsze z nich były Królestwa Szkockie i Angielskie które to w roku 1398 podzieliły miedzy siebie ostatecznie Irlandie zawarły mariaże miedzy członkami rodzin panujących. I w ten sposób podzieliły się miedzy sobą panowaniem nad Brytanią Jako że Angielscy władzy posiadali ziemie na kontynencie europejskim byli oni ciągle zagrożeni ze strony Królestwa Francuskiego którego Władcy pragnęli odzyskać te ziemie dla swojej chwały. Na samych wyspach królowie Szkoccy i Angielscy nie walczyli miedzy sobą o dominacje gdyż podbite obszary Irlandii stanowiły ciągłe zarzewie buntów tamtejszej ludności która pragnęła. Zrzucić jarzmo zdobywców i utworzyć niezależne państwo. Największy taki bunt wybuchł w roku 1432 pod przewodnictwem Artura Obrajana który poprowadził swych Irlandzkich braci ku wolności pierwsze zwycięstwa które odniósł nad wojskami szkockimi dały mu tyle prestiżu iż każdy Irlandczyk garnął się do jego armii wyzwoleńczej. 1435 roku cała Irlandia znajdowała się pod panowaniem Obrajana a on ogłosił się królem Irlandzkim. W tym też roku doszło do porozumienia miedzy Królem Angielskim Henrykiem VI a Królem Szkockim Edwardem II zawarli oni sojusz przeciw nowo powstałemu królestwu zapominając o tym iż każdy z nich pragnie władać niepodzielnie całością Brytanii. Połączone wojska Angielsko Szkockie w następnym roku wylądowały na wyspie i dokonały pogromu Irlandczyków. Obrajana pojmano i stracono jego królestwo natomiast zostało na nowo podzielone miedzy Szkocje i Anglie. Jednak gdy ostatecznie rozwiązany został problem Irlandzki obydwaj rywalizujący władcy zerwali sojusz zawarty miedzy nimi i gotowali się do walki o Brytanie.

Francja.
Królestwo Francuskie od 1112 roku w wyniku najazdu Angielskiego zostało rozbite na wiele mały ksiąstewek a Król Francuski utrzymał swoją władze tylko nad centralną częścią państwa. W wyniku niemal 280 lat walk o zjednoczenie państwa narodziło się potężne królestwo które swym panowaniem obejmuje znaczną cześć Europy zachodniej. Jedynymi obszarami które jeszcze nie zostały odzyskane pozostaje wybrzeże nad kanałem La Manche który to pozostawał pod panowaniem Angielskim. Jako że królestwo Angielskie posiadał sojusz z Królestwem Flandryjskim władcy Francuscy nie atakowali Królestwa Anglii póty nie odzyskają pozostałych swych ziem. Jednakowoż gdy ostatecznie w 1392 roku księstwo Tuluzy zostało pokonane i przyłączone do Francji nic już niestało na przeszkodzie do rozpoczęcia konfliktu z Anglikami nawet ich sojusz z Flandrią nie stanowił już większego zagrożenia gdyż, Królestwo Francuskie stało się jednym z najpotężniejszych królestw Europy Zachodniej. Sytuacje te zmieniła jednak wojna Francusko Aragońska w której wyniku Francuzi utracili znaczące terytoria w Iberii. Ta porażko uświadomiła władcom Francji iż jednak nie są niepokonani. Wraz z nią natopiła reorganizacja armii francuskiej i jej unowocześnienie

Niemcy.
Cesarstwo rozpadło się niemal 200 lat temu od tego czasu tytuł ten nosili Królowie Czescy którzy przyczynili się w znacznym stopniu do rozpadu potężnego państwa obecnie tytuł Cesarz Świętego Imperium Narodu Niemieckiego stracili w wynik Papieskiej interwencji gdyż Benedykt V uznał że Władcy Czescy stali się zbyt potężni i zagroził im ekskomuniką jeżeli nie oddadzą tego tytułu. Teraz Cesarzem mógł stać się każdy król gdyż tytuł przypadał temu kogo wybiorą elekci niemieccy. Z których najsilniejsi byli królowie Saksonii Brandenburgii i Flamandii. Te trzy niemieckie państewka są ostatnią opoką kultury niemieckiej na tych ziemiach ich władzy wiedzą też wystarczająco dobrze iż jeżeli nie będą ze sobą współpracować podaną łupem potężnych sąsiadów jakimi były Królestwa Francuskie, Polskie i Cesarstwo Czesko-Węgierskie.

Skandynawia.
Królestwo Szwedzkie po zdobyciu korony Duńskiej stało się hegemonem regionu po pokonaniu Norwegi w wojnie i wymuszeniu na niej zrzeczenia się na rzecz Szwecji Islandii Szwedom udało się zdobyć dostęp do Oceanu atlantyckiego. Dodatkowo wyprawa Jersena Edgardena z 1445 roku doprowadziła do odkrycia Islandii którą o Szwedzi Skolonizowali.
Władcy Szwedzcy podbili niemal cały obszar Skandynawii w wyniku prowadzenia krucjat północnych które to w latach 1250-1257 i 1350-1361 doprowadziły do podbojów pogańskich ludów Fińskich. Zostały one niemal całkowicie wybite a tym którzy przeżyli narzucona została religia katolicka, prowadzono też intensywne osadnictwo Szwedzkie na wszystkich podbitych obszarach. W wyniku czego z ziem tych znikły języki i kultura pogańskich finów którą zastąpiły Język i kultura Szwedzka.

Bałkany.
W wyniku Upadku Konstantynopola w 1452 roku Cesarstwo Bizantyjskie przestało istnieć a z jego resztek utworzyły się dwa słabe państwa Królestwo Grecji i Bułgarii które to są jednymi z ostatnich państw z religią prawosławną jako wiarą ludności tam żyjącej. Królestwa te najprawdopodobniej szybko padną łupem albo Cesarstwa Czesko-Węgierskiego lub Chanatu Złotej Ordy. Jednoznacznym dominatem regionu jest Cesarstwo Czesko-Węgierskie które powstało w wyniku przejęcia tronu Węgierskiego przez ród Bodzetów którzy utworzyli jedno z najpotężniejszych królestw Europy. Bodzetowie którzy to w wyniku wymarcia Arpadów Węgierskich odziedziczyli tron Węgierski. Stało się to zaprawą nie wyjaśnianych bliżej zgonów ostatniego władcy Węgierskiego i jego nienarodzonego syna. Ich śmierć była niezwykle na rękę Bodzetom.

Ruś, Europa Wschodnia.
Obszar ten zajmuje tylko jedno potężne państwo którym jest Królestwo Polskie rozciągające się od morza Bałtyckiego aż po Czarne i Białe jej granice na wschodzie kończą się na górach Uralskich za którymi znajdują się Chanaty Syberyjski i Kazaski. Południową granice stanowi morze Kaspijskie i góry Kaukaskie za którymi znajduje się potężnych Chanat Złotej Ordy. Piastowie Polscy od niemal 300 lat prowadzili politykę ekspansji na wschód której wyniku wszystkie ziemie Rusi znalazły się pod ich panowaniem, krzewili też wszędzie wiarę katolicką i prowadzili osadnictwo polskie w wyniku którego niemal cała Ruś została spolszczona tylko na północy ostała się kultura ruska. Cnymi sąsiadami którymi są państwa Chanaty na wschodzie.

Azja Mniejsza Bliski wschód.
Po niemal dwóch wiekach podbojów cały ten obszar znajduje się pod jarzmem Chanatu Złotej ordy dokonali oni na tym terenie niebywałych okropieństw i mordów wybijając całe niemal narodu szli jak plaga która zmiotła Bagdad, Jerozolimę, Aleksandrie i ostatecznie Konstantynopol z którego Wielki Chan Jusk zrobił swoją stolice ale czy państwo mongolskie jest w stanie przeciwstawić się nowoczesnym armią Europejskim takich mocarstw jak Polska czy Cesarstwo Czesko-Węgierskie. Chanowi w 1350 roku przejść na Islam jako że większość podbitych przez nich ziem była pod wpływem tej religii. A i jej wojownicze założenia były dla Mongołów łatwe do przyjęcia .Choć i tym razem doszło do sporów wewnętrznych które szybko zakończył Chan Jusk wybijając wszystkich nieposłusznych.

Italia.
Półwysep apeniński podzielony został miedzy Państwo Papieskie a Księstwo Neapolu które walczą miedzy sobą o całkowitą kontrole nad półwyspem znajdują się też tutaj Republiki Handlowe Wenecji i Genuy oraz księstwo Mrdiolanu. Obszar Włoch od czasów Cesarstwa Rzymskiego nie jest zjednoczoną całością. Jednak Ambicje papieża Piusa VIII jest utworzenia na tym terenie państwa Papieskiego które będzie przykładem wiary dla całego kontynentu i wszystkich katolików co do cnót i obowiązków na jakimi jest obarczony każdy wierzący w trójce przenajświętsza.

Mapa występowania Religi w Europie.

Mapa zasięgu Kultury Polskiej.

Mapa zasięgu Kultury Mongolskiej.

Mapa zasięgu Kultury Francuskiej.

Wykresy dotyczące Udziału kultur, Produkcji, Religi i Przynależności prowincji w Królestwie Polskim.
​

 

Odcinek 1
1453-1459


Kazimierz III
Król Polski: 1453-1453
Cesarz Polski 1453-1487


Kazimierz objął rządy po śmierci swego ojca Stanisława I. Przejął on władze nad jednym z najpotężniejszych królestw Europy. Konstantynopol padł rok temu Cesarstwo upadło z jego resztek powstały 3 trzy słabe królestwa: Grecji, Bułgarii oraz Księstwo Cypru. Kazimierz uznawszy że jako potomek Cesarzy Bizantyjski gdyż jego praprababka Stania Paleolog była córką Imperatora Bizantyjskiego Konstantego XV jest zobowiązany kontynuować dzieje Cesarstwa i 20 stycznia 1453 roku w katedrze Wawelskie koronował się on na Imperatora Wszech Polski. Była to wielka uroczystość w której wzięli udział wszyscy dostojnicy państwowi przyjechał na nią sam papież Paweł IV który ze wszystkimi honorami dokonał koronacji. Zarazem Kazimierz ogłosił światu że oto rodzi się Cesarstwo Polskie które będzie stać na straży świta chrześcijańskiego. Wraz z tą chwilą Europa wyłonił się wreszcie z mroków wieków średnich jak nazywano odtąd średniowiecze i w nastał w niej renesans. A wraz z jego nastaniem świat zaczął przeżywać głębokie zmiany zarazem kulturowe jak i religijne.


Godło Cesarstwa Wszech Polski.


Kazimierz pragnął narzucić swe zwierzchnictwo zakonowi Krzyżackiemu który od bardzo dawna przeszkadzał władcą polski w tym celu postanowił on zwiększyć ilość armii a zarazem stworzyć wojsko regularne w ilości 100 tysięcy chłopa. Co prawda zagraniczni dygnitarze na dworze Kazimierza zapleczami wyśmiewali takie pomysły uważając iż tak liczna armia będzie tylko bandą nieokrzesanych obdartusów a nie porządnym i zdyscyplinowanym wojskiem. Sami polscy możnowładcy zaczęli się temu przyglądać też z ukosa bo widać było że Kazimierz zmierza do wzmocnienia w ten sposób swej pozycji.


23 września 1453 roku udało się Kazimierzowi wydąć swą najstarszą córkę Katarzynę za brata króla francuskie Księcia Luisa w przyszłości najprawdopodobniej dziedzica korony francuskiej z powodów iż jego .brat król Francji Charls VII no cóż najprawdopodobniej syfilis załapał od którejś ze swych dziwek i spłodzić potomka nie mógł. Każdym bądź razie zgodził się on na sojusz zbrojny z Kazimierzem do którego podpisania doszło 24 Grudnia 1453 roku w Paryżu gdzie syn Kazimierza, Kazimierz wypertraktował jego warunki i podpisał w imieniu swego Ojca. Niecały miesiąc do sojuszu przystąpiła także Flandria.


Gdy król przygotowywał się do rozpoczęcia Inwazji na tereny zakonne doszły do niego słuch że w Cesarstwie Czesko-Węgierskim wybuchły powstania Chłopskie na ogromną skale, chłopstwo domagało się zmian żądało by pańszczyznę zmniejszyć. A na tronie Cesarstwa Niemieckiego Narodu Niemieckiego Zasiadł Johan I Książe Kleveński.


Gdy Kazimierz siedział na swym tronie znudzony czytaniem dokumentów o przygotowaniach wojennych, nagle do Sali wbiegł jego zaufany doradca Stefan Garczyński.
- Panie mój na wschodzie się gotuje, mniejszości mongolskie zamieszkujące nasze wschodnie kresy przygotowują się do buntów.
- Co czynić należy mamy z nimi pertraktować czy też zmiażdżyć niczym wściekłe psy,
Widocznie ożywiony Kazimierz odrzekł.
-Niech Hetman Jazłowiecki zbierze czym prędzej swych ludzi i ruszy zgnieść mi to robactwo i pamiętaj na przyszłość Stefanie my z buntownikami nigdy nie pertraktujemy.


Nim Jałowiecki dotarł na miejsce pożoga rebelii już objęła sporą część wschodnich kresów cesarstwa ale znając swe rozkazy czym prędzej zabrał się on do krwawego tłumienia buntów. Wola Imperatora była najwyższym prawem i nikt nie mógł go łamać a jeżeli już tak czynił niech spodziewa się srogiej kary. Wprowadził on na terenach buntowniczych prawo wojenne i wszystkich co je łamali srogo karał sytuacja przywrócona została do porządku w styczniu 1455 roku.


A plan najazdu na Zakon Krzyżacki był już w pełni gotowy. Kazimierz postanawia krzyżakom wypowiedzieć wojnę Zakonowi 21 listopada 1454 roku w raz z tym momentem na tereny zakonu wkracza 6 polskich armii Hetman Aleksy Sobieski wraz ze swoimi wojskami liczącymi 7 tysięcy ludzi rusza z Poznania towarzyszy mu kapitan Grudka z 4 tysiącami zmierzającymi na Pomorze z Nowej Marchii, Natomiast Hetman Jałowiecki rusza z Mazowsza z 8 tysiącami z czego 2 tysiące to jazda a 5 tysięcy stanowi piechota. Drugi Syn Kazimierza, Zygmunt August, wyrusza na Gdańsk dysponując podobną siła co dwaj Hetmani posiada pod sobą 9 tysięczną armie.


Jałowiecki w Warmii napotyka wojska Wielkiego Mistrza Immanuela von Aderksa dochodzi do bitwy biegły w sztuce wojennej Jałowiecki szybko otacza nieliczne siły Krzyżaków i zmusza ich do odwrotu w stronę twierdzy Malborskiej gdzie zostają otoczeni.
Natomiast Aleksy Sobieski musi rozgonić chłopską tłuszcze która o dziwo stawia zacięty opór. Sobieski posyła swą jazdę do natarcia w odpowiednim momencie rozbijając tą chłopską watahę, z której każdy chłop rzucił się tylko do ucieczki próbując ratować swe życie.


Kazimierz widząc postępy w walce postanowił wykorzystać sytuacje i wydał dekret o obowiązkowym poborze stanowiło w nim iż każdy mężczyzna pochodzenia wiejskiego lub miejskiego nie posiadający środków do utrzymania który zgłosi się z propozycją wstąpienia do wielkiej armii Imperialnej. Zostanie przyjęty a za jego wyżywienie i ekwipunek będzie płacić skarb Cesarski dodatkowo będzie otrzymywał miesięczny żołd w wysokości 12 groszy.
Dekret zostaje wprowadzony w życie 6 lutego 1455 roku.


6 czerwca Aleksy Sobieski przystępuje do szturmu na twierdze Pomorską, Jałowieckiemu natomiast udało się już zając Malbork i kieruje się w stronę gdańska by wspomóc Księcia Zygmunta. Sobieskiemu natomiast po ciężkich walkach udaje się zdobyć twierdze Pomorską, wraz z jej zdobyciem Krzyżacy proponują pokuj Kazimierzowi na warunkach iż zrzekną się Pomorza przedniego i zapłacą 23 tysiące dukatów w złocie, Król nie zamierzał się zgodzić gdyż miał zamiar zdławić całkowicie opór a dopiero potem rozpoczynać rozmowy pokojowe. 7 lipca padł Gdańsk wszystkie miasta i zamki Zakonne zostały zajęte.


Ostatnia bitwa tej wojny rozegrała się na morzu Polska flota Bałtycka pod dowództwem Kapitana Rębaki dysponująca 9 galerami i 4 kogami stanęła na przeciw floty Zakonnej w której skład wchodziło 5 galer i 2 kogi. Po wielu godzinach walki morskiej udało się zatopić wszystkie okręty Krzyżaków nie tracąc przy tym żadnego z własnych.
Po Zmiażdżeniu wszelkiego oporu ze strony Krzyżaków Zygmunt drugi syn Kazimierza dostał pełnomocnictwo Ojca co do pertraktacji pokojowych z Wielkim mistrzem Zakonu Immanuela von Aderksem . Zygmunt zażądał zrzeczenia się Krzyżaków Ziemi Gdańskiej i Pomorskiej złożenia hołdu Cesarstwu Polskiemu oraz zapłacenia kontrybucji w wysokości 120 tysięcy denarów w złocie. O dziwo wielki mistrz ani śmiał przyjąć tej wielkodusznej propozycji stwierdzając iż te warunki są nie do przyjęcia dla Zakonu Najświętszej Marii Panny. Zygmunta irytowała postawa tych opryskliwych mnichów którzy myślą że wszytko im wolno teraz znajdowali się Na jego łasce i w żywe oczy kpili sobie z niego. Jednak udało mu się pohamować swój gniew i ostatecznie udało się wy pertraktować iż zakon złoży hołd Cesarstwu i wypłaci kontrybucje w wysokości 25 tysięcy denarów w złocie. Podpisanie pokoju nastąpiło 31 marca 1457 roku w Malborku. Dzięki temu zdarzeniu prestiż Cesarstwa wzrósł znacząco na arenie miedzy narodowej ale czy Zakon będzie potulnym lennikiem Cesarstwa czy też nie.


Tydzień po tym zdarzeniu do Krakowa przybył Wielki Mistrz Zakonu Immanuela von Aderksem i klęcząc przed Kazimierzem III przysiągł mu swą wierność i poddaństwo w zamian za ochronę ze strony Imperatora Polskiego Kazimierz natomiast przyjął jego hołd i obiecał iż Cesarstwo będzie od tej pory sprawować pieczę na Zakonem Najświętszej Marii Panny. A tak to opisał nadworny skryba Rydzek:
Wielki Mistrz Zakonu Immanuela von Aderksem mówił w te słowa do najjaśniejszego pana naszego;
W imię Trójcy Świętej i niepodzielnej. My, Immanuel, z łaski Bożej wielki mistrz Zakonu Teutońskiego Prus oraz mym rycerstwem zakonnym, ziemianami i mieszkańcami miast. Przysięgamy przeto wierność i posłuszeństwo Najjaśniejszemu i Najdostojniejszemu księciu i panu, panu Kazimierzowi, Imperatorowi Polski i Jego Imperialnej Mości dziedzicami i następcami, Cesarzami Królestwa Polskiego zawsze i do końca naszego życia i życia naszych potomków wierność i służbę.
Przeto w tym momencie najjaśniejszy Cesarz Kazimierz odpowiedział w tych słowach;
My, Kazimierz, z łaski Bożej wielki Cesarz Cesarstwa Wszech Polski, Król Polski, Litwy, Rusi, Bołgaru oraz Kumania. Książe Krakowski, Estoński, Sandomierski. Przyjmujemy hołd złożony przez mości i oblicujemy że wraz z naszym rycerstwem będziemy stawać w waszej obroni jako i wy stawać będziecie w naszej.


11 października 1458 roku skarbnik Cesarki Bartłomiej Barski zaproponował Kazimierzowi zmiany dotyczące systemu monetarnego w Cesarstwie zaproponował wprowadzenie własnej waluty tak zwane grosze i złotówki. Reforma zakładała, by:
Jednostki monetarne reforma Barskiego
· monety złote
· dukat czerwony złoty = 45-51 groszy (cena zmienna)
monety srebrne
· talar = ok.30 groszy (cena zmienna)
· złoty = 30 groszy (wartość· obrachunkowa)
· szóstak =6 groszy
· trojak = 3 grosze
· grosz = 1/30 złotego
· szeląg = 1/3 grosza = 2 ternary = 6 denarów
· ternar = 1/2 szeląga = 3 denary
· denar = 1/6 szeląga = 1/18 grosza


Kazimierz zaniepokojony brakiem męskiego wnuka jego pierworodny syn co prawda spłodził trzy córki ale niemiał syna a czas leciał dla tego też postanowił on by Zygmunt brat Kazimierza wyszedł za odpowiednią kobietę, Zygmunt był już 20 letni mężczyzną który wiedział czym jest współżycie wszakże miał szereg kochanek a nawet kilkoro nieślubnych dzieci. Gdy został wezwany przed oblicze swego ojca nie wiedział czego się spodziewać.
-Synu mój jak wiesz twój brat nie posiada męskich potomków a jak ci jest zapewne wiadomo ty jesteś drugi w kolejności do tronu Cesarstwa dlatego musisz pojąc za żonę kobietę odpowiedniego stanu.
-Ojcze jak mi rozkażesz tak uczynię ale czy nie uważasz że należy jeszcze trochę poczekać Kazimierz może jeszcze doczeka się syna a ja wolę taki tryb życia jaki powadze.
-Zygmuncie czas byś wreszcie zrozumiał że twoje hulaszcze życie się skończyło postanowiłem że poślubisz córkę króla Angielskiego Ryszarda IV Izabele. I radze ci żebyś mi się nie sprzeciwiał a słyszałem podobnież iż ta młoda białogłowa wyjątkowo gładka jest.
-Będzie wedle twego życzenia ojcze.


Izabela przybyła do Krakowa niecałe dwa miesiące później okazało się iż faktycznie jest to kobita niezwykle piękna ceremonia ślubna odbyła się w katedrze krakowskiej jak wiele innych przednią. Małżonkowie przysięgli sobie wierność przed bogiem i 2 tysiącami gości z całego Cesarstwa.


Izabela okazał się niezwykle żywą i zaradną kobietą która skończył dopiero osiemnaście wiosen. W trakcie tańca na swym weselu zrobił ona niezwykłe wrażenie Zygmuncie który doszedł do konkluzji iż ta kobieta coś w sobie ma gdyż poczuł on do niej coś innego niż do wcześniej poznanych kochanek. Gdy zaczął z nią rozmawiać doszedł też do wniosków iż ma ona niezwykle przenikliwy umysł i jest to kobieta niezwykle mądra.



23 kwietnia 1458 roku Stary papież Paweł iv umiera z powodu przedłużającej się choroby kardynałowie na jego miejsce w konklawe wybierają Polskiego kandydata Kardynała Pełkę z Sandomierza który przyjmuje imię Piusa VIII. Dzięki temu Kazimierzowi udało się uzyskać kontrole nad papiestwem z której płynęły duże korzyści mógł Ekskomunikować jakiegoś rywala lub zażądać krucjaty do walki z niewiernymi.


Korzystając z tejże dogodnej sytuacji Kazimierz postanowił przejąć część ziemi należącej do duchowieństwa na terenie Mazowsza i sprzedania jej z zyskiem by uzupełnić skarbiec po wojennej zawierusze z Zakonem. Ziemia została odebrana i sprzedana z dużym zyskiem lokalnym szlachcicom którzy zamierzali uprawiać na niej zboże. Niezadowoleni z tej sytuacji duchowni nimi skarg do papieża niewiele uzyskali gdyż był on po stronie Kazimierza bo to dzięki niemu zasiadł on na tronie świętego Pawła.


Uznawszy że mniejszości etniczne w Cesarstwie Polskim stanowią pewien problem gdyż w większości występują one na kresach wschodnich wielkiego państwa uznał że należy z tym coś zrobić, dlatego za radą swego młodszego syna Zygmunta który twierdząc iż jeśli Cesarstwo przyzna im pewne prawa dotyczące możliwości kontynuacji ich tradycji i kultury mogą sprawiać mniejsze problemy. Z tego powodu Kazimierz wydał dekrety dotyczące Podtrzymywania tradycji lokalnych na wszystkich obszarach gdzie mieszkały mniejszości w Cesarstwie. Dotyczyły one przede wszystkim Kultur Mongolskiej, Rosyjskiej oraz Gruzińskiej gdyż stanowiły one największe etnicznie grupy zamieszkujące granice Imperium. Został on wydany i wszedł w życie 15 marca 1459 roku.


20 maja 1459 roku Doszło do sporów pomiędzy dwoma frakcjami kupieckimi które proponowały odmienny styl prowadzenia handlu zagranicznego konflikt tak się zaostrzył iż Kazimierz musiał zainterweniować jako że był on stronnikiem Wolnego handlu niż merkantylizmu poparł stronę Wolno Handlowców i dał im swoje pełnomocnictwo we wprowadzaniu bardziej wolnego handlu zagranicznego. Natomiast tydzień później wielki kartograf królewski zasugerował iż granica miedzy Cesarstwem a Chanatem Złotej Ody została źle sporządzona i część prowincji Imeretia powinna znajdować się w naszych granicach zadowolony z takiej sytuacji Kazimierz wysłał list do Wielkiego Chana z roszczeniami dotyczącymi tej ziemi. Jako że wojsko Cesarskie osiągnęło wreszcie liczbę 100 tysięcy męża i część zostało już rozstawiona na granicy Kaukaskiej Kazimierz mógł zażądać zwrotu spornego terytorium, ale tak naprawdę to wszystko miało na celu odwrócenie wzroku Chana od jego sojusznika którym był Chanat Syberyjski gdyż tam tak naprawdę zamierzał uderzyć Kazimierz.


Zanim jeszcze doszło do wojny z Saksonii przybyli posłannicy z propozycją umowy handlowej która by gwarantowała iż polscy i saksońscy kupcy nie będą miedzy sobą konkurować w ośrodkach handlowych na terenie Europy i pozanią. Kazimierz postanowił przyjąć tą propozycję gdyż wydała mu się interesująca.
​

 

Odcinek 2
1459-1462


Kazimierz III
Cesarz Polski 1453-1487


9 listopada 1459 roku Cesarstwo Polskie gotowe było do wypowiedzenia wojny Chanatowi Syberyjskiemu zanim to nastąpił Kazimierzowi udało się stworzyć jedną z największych i najwspanialszych armii w Europie liczebność jego armii osiągnęła siłę 120 tysięcy zawodowych żołnierzy byli oni przeszkoleni i doskonale wyposażeni, dodatkowo Kazimierz mianował nowego ambitne dowódcę Rafała Lackiego który dostał przydział do Obrony pogranicza z Chanatem Złotej Ordy. Dwa dni później siły polskie wkroczyły na terytorium Chanatu Syberyjskiego i rozpoczęła się pierwsza wojna Syberyjska. Złota orda która była sojusznikiem Syberii w tym czasie była wmieszana w konflikt z Sułtanatem Hedżasu wiec Kazimierz miał nadziej że Chan mongolski zignoruje polski atak na swego sojusznika zajęty walką na półwyspie Arabskim.


Niestety omyłka Kazimierza była ogromna gdyż Chan mongolski Jalap Al.-Din natychmiast zawarł pokuj z swym wrogiem i skierował cześć swych wojsk na Kaukaz gdzie stacjonował Rafał Lacki do pierwszej bitwy tej wojny doszło w Ałanii gdzie Kapitan Mateusz Stadnicki dysponujący 10 tysiącami ludzi z czego 2 jazdy i 8 piechoty zdołał odeprzeć natarcie mongolskie o podobnej sile po tej bitwie natychmiast zjawił się tam Lacki nakazując podwładny przygotowanie się do następne starcia gdyż Mongołowie tak łatwo nie odpuszczą gdy tak naprawdę polskie wojska na terytorium chanatu Syberyjskiego robiły co im się żywnie podoba gdyż nikt ich nie zatrzymywał ani nie stawiał czoła.


Natomiast na Zatoce Warneńskiej polska flota Czarnomorska płynąc by zablokować stolice Chanatu Konstantynopol została zaatakowana przez okręty Mongolskie. Kapita Tomasz Jalucki zdawał sobie sprawę czeka go niechybna porażka gdyż mongolskich okrętów było więcej. Przeciwko jego siło płynęło 16 galerami wojennymi i choć Mongołowie nigdy niebyli dobrymi żeglarzami to ich przewaga sprawiała iż ta batalia może skończyć się dla Jaluckiego sromotną klęską. On miał tylko 8 galery 1 karakę i 4 kogi. Gdy bitwa zdawała się już przegrana a Jalucki miał popełnić samobójstwo na horyzoncie pojawiły się nieznane okręty Jalucki wiedząc iż jego flota to jedyne siły polskiej marynarki na tych wodach i raczej nie spodziewał się pojawienia Admirała Sabowskiego z Flotą Bałtycką na czele. Spodziewał się wręcz najgorszego iż to następne Mongolskie galery płyną by ich dobić.
Wtem usłyszał od I mata który siedział na bocianim gnieździe .
- Mości Kapitanie bandera portugalska to nie Mongołowie lecz Portugalczycy tu płyną nasi bracia słowiańscy.
-Święta panienko i wszyscy świeci jesteśmy uratowani jeśli prawdę powiadacie.
Bitwa rozgorzała od nowa gdyż Portugalczycy faktycznie się przyłączyli do walki i pomogli flocie Cesarskiej. Wraz z ich przybyciem bitwa skończyła się pomyślnie dla Jaluckiego choć stracił on wszystkie galery i 2 kogi.
Wtem do jego okrętu flagowego „Proroka” podpłynął okręt Portugalski i wywiązała się rozmowa miedzy nim a admirałem Marciem de Almerią.
-Tyś panie jesteś tu dowódcą.
-To mnie Cesarz Kazimierz powierzył to dowodzenie Miły Panie.
-Toś szczęście dzisiaj macie gdyż miłościwie nam panujący Król Portugalski Ferdinad II wraz z Królem Aragońskim do tej wojny postanowili się przyłączyć.
-Wiec niech Bóg ich za tą decyzje błogosławi bo z niewiernymi walczyć zawsze trzeba.
-Słusznie prawicie jednakże niech wasz Cesarz nad rozbudową floty pomyśli bo gdyby nie my to już dawno byście na dnie tej zatoki spoczywali. Bywaj Kapitanie niechaj ci wody spokojne będą.
- I tobie admirale.


Tymczasem Chan mongolski rzucił na Ałanie niemal wszystkie swe siły ii wywiązała się największa bitwa tej wojny Lacki na początku starcia dysponował zaledwie 10 tysiącami ludzi gdy siły mongolskie liczyły 28 tysięcy lecz dzięki temu iż wiedział że właśnie ta prowincja jest najsłabiej broniona posłał list do garnizonu w Gruzji skąd na czas przybyły posiłki. W tedy armia polska liczyła 30 tysięcy i rozpoczęła się druga odsłona bitwy która zakończyła się wyparciem Mongolskich wojsk z Ałani było to 2 listopada 1460 roku siły skierowane na tereny Chanatu Syberyjskiego natomiast zajęły już niemal cały jego obszar tocząc tylko jedną potyczkę. Problem stanowiły jednak wojska Timurydzkie i Chanatu Czagatajkiego które bezkarnie buszowały na wschodnich granicach Cesarstwa Kazimierz uznając iż nie stanowią większego zagrożenia postanowił na razie pozwolić im tam przebywać.


Sytuacja taka trwała do Grudnia 1560 roku gdy Aragońska ofensywa na wybrzeżu Afryki doprowadziła ich niemal pod Aleksandrie W tym czasie Lackiemu udało się odeprzeć następne dwa ataki mongolskie i wyprzeć ich z Gruzji gdy wkroczyli tam w czasie nieobecności wojska. Walki trwały dalej i tak naprawdę na Kaukazie nic się nie zmieniało tak też było wedle planów Kazimierza. Dopóki wojska Cesarstwa nie skończą z Chanatem Syberyjskim Lacki miał utrzymywać pozycje na Kaukazie. Za to przystąpienie do wojny dwóch państw z półwyspu Iberyjskiego tylko ułatwiło mu to zadanie.


Na początku roku 1461 a dokładnie 21 lutego Imperator Kazimierz postanowił stworzyć nowe centrum Handlowe które miało powstać we Wrocławiu jako że Nowogród i Astrachań znajdowały się za daleko a ten obszar Cesarstwa był pod wpływami kupców z Lubeki czyli Szwedów było to niekorzystne dla Cesarstwa, potrzebny był nowy ośrodek i już. Za jego powstanie i odpowiedzialność wziął Zygmunt wraz ze starszym bratem Kazimierzem przypilnowali oni by wszystko było wedle życzenia ich ojca.


Natomiast Hetman Lacki po raz kolejny odparł natarcie wojsk Złotej ordy tym razem udało mu się to dzięki ukształtowaniu terenu gdyż nie mógł liczyć na wsparcie. W tym czasie też nastąpiła na polach Uralska gdzie Kazimierz oddelegował Jazłoweickiego weterana wojny Zakonnej i tłumienia buntów Mongolskich udało mu się w batalii zmiażdżyć wojska Timurskie dowodzone przez samego Sułtana Adb Alah Mirza. Doszło też do podpisania traktatu pokojowego z Chanatem Syberyjskim którego twórcą był konkwistador Aleksander Karol Młodziejowski dostał on wszelkie pozwolenia od Kazimierza na piśmie do rozmów z Chanem Syberyjskim. Traktat podpisano w Tobolsku i stało w nim iż Wielki Chan zrzeka się następujący ziem na rzecz wielkiego Imperatora Kazimierza III niepodzielnego Władcy Wszech Polski: Ufy, Ufy Północnej, Tary, Tiuńmenia i Kuraganu. W ten sposób doszło do zakończenia I wojny Syberyjskiej. Lecz Chan Złotej Ordy nie uznał tego traktatu i zamierzał kontynuować dalej walki.


Z powodu zwycięstwa Polskich wojsk nad Chanatem Syberyjskim. Można było rozpocząć działania na Kaukazie pełną mocą. Nim jednak to nastąpiło Kazimierz posłał posłów do Władców Sułtanatu Timurydzkiego i Chanatu Chagatajskiego z propozycją zawarcia białego pokoju co prawda zgodę wyraził Sułtan Timurski jednakowoż Chan Czagatajski już na tę propozycje przystać nie zamierzał. Wysunął on kont propozycje dla Kazimierza żądając rekompensaty za straty poniesione w czasie tej wojny zażądał 425 tysięcy dukatów w złocie Pierworodny syn Kazimierza postanowił przyjąć tą propozycje w ten sposób Cesarstwu pozostała by tylko walka z jednym przeciwnikiem na którego można by rzucić wszystkie siły.
Hetman Lacki w tym czasie zaczynał już kiepsko prząść udało mu się odeprzeć jeszcze jeden atak mongolskich wojsk ale jak długo uda mu się utrzymać pozycje tego już nie wiedział. Gdyż Chan rzucał przeciw niemu coraz większe siły udało mu się utrzymać do tej pory tylko dzięki determinacji jego ludzi i górą w których walczyli.
Pisał on w ten sposób do Kazimierza.
-Panie mój miłościwy długo tak nie damy rady dłużej utrzymać tych szańców.
-Chan Mongolski coraz większe wojska przeciw nam posyła moi ludzie przetrzebieni zostali doskwiera ją im także wszelakie choroby i głód obawiam się że następne starcie będzie oznaczać naszą sromotną porażkę jeśli się nie wycofamy.


Rozkaz do Hetmana Cesarskiego Aleksego Sobieskiego wyruszać walki na Syberii zakończone waszym celem Szirwan. Takie rozkazy przesłane od Cesarza dostał Sobieski który w tej kampanii na razie większego znaczenia nie miał gdyż Mongołowie tylko i wyłącznie skupili swą uwagę na Lackim jako najsłabszej części obrony Kaukaskiej.
Wraz z tym rozkazem Polskie wojska ruszyły wreszcie do natarcia. 23 Czerwca 1561 roku. Tegoż też dnia Zygmunt dostał propozycje od swego szpiega w Watykanie iż jest możliwość pozyskania na usługi jednego z Kardynałów jako że sprzyjający Cesarstwu Papież zmarł już ze starości królewicz postanowił interweniować i pozyskać jego usługi dla Cesarstwa.


Atak się powiódł i Sobieski zajął Sziwran jednak czarny scenariusz Lackiego się ziściły i zmuszony on był do odwrotu pod przeważającą siłami mongolskich wojowników. Natomiast armia dowodzona przez pułkownika Stańczyka wysłana przez Lackiego do Imerytani spełniła swe zadanie wypierając niewiernych. Po odwrocie wojsk Lackiego Ałania nie mogła długo opierać się mongolskim wojską i padła miesiąc później. Chan mongolski wraz postanowił oflankować wojska polskie i wkroczył do prowincji Bajabaktu stanowiło to poważne zagrożenie dla zwycięstwa w tej wojnie.


Ludność Cesarstwa dowiedziawszy się o strasznych mordach dokonywanych przez mongolskich wojowników w Ałanii i z powodu iż są to niewierni. Zaczęli robić wszystko by wielki Cesarz Kazimierz zwyciężył w tej wojnie i by Mongołowie nareszcie zostali upokorzeni przez wielką armie Cesarstwa Polskiego. W porę gdyż 14 Grudnia 1461 roku do Bajbaktu z odsieczą przybył Dominik Sobieski młodszy brat Aleksego Sobieskiego wyruszył on z terenów podbitej Syberii od razu po zakończeniu tamtejszego konfliktu. Po odparciu 2 tysięcy Mongołów. Mając 14 tysięcy ludzi czekał na rozkazy Cesarza Kazimierza.


Sytuacja na początku 1462 roku. Armie Cesarstwa skutecznie odpierają ataki wojsk Chanatu Złotej Ordy Aleksy Sobieski z armią liczącą 20 tysięcy ludzi bez większych przeszkód zajmuje kolejne terytoria w tym czasie jego brat odpiera kolejne natarcia na Bajbaktu. Lacki Odbił Ałanie z rąk mongolskich a półkownik Stańczyk oblega Imerytanie. Tak się rysuje konflikt miłościwy panie. Kazimierz odsłuchawszy przemowę swego doradcy Michaela.
Tako rzecze:
- Dobrze się nasi wodzowie sprawują trza przyznać ich zasługi zapomniane nie będą
-Zygmuncie jak uważasz jak ich wynagrodzimy
-Toż to twoja tylko wola jak tych mężów wynagrodzisz Ojcze.
-Tak to tylko ode mnie zależy jednakowoż twego zdania pragnę wysłuchać.
-Toś na twym miejscu nadał bym tym zacnym rycerzom odpowiednie urzędy do piastowania by nastaje lata wojować by nie musieli
-Przednia to myśl chłopcze mój. Dobrze zatem Bracia Sobiescy otrzymają starostwo Moskiewskie i Nowogrodzkie. Pan Lacki natomiast starostwo Krymskie jeno Jazłowieckiemu dostanie się starostwo Azowskie. Skrybo zapisałeś wszystko com powiedział.
-Tak miłościwy panie.
-Dobrze przeto rozesłać te wieści.


Wojna Polsko Mongolska jednak trwała Aleksy Sobieski potykał się z nielicznymi przeciwnikami do czasu aż bitwę wydał mu kuzyn Chana Ulug Starcie zakończyło się zwycięstwem wojsk Cesarskich co było raczej do przewidzenia pod koniec lutego Lacki dociera do Dagestanu gdzie Staje do bitwy z Jalem Al.-dinem którego zmusza do odwrotu a następnie ściga go do Kartelii gdzie to dochodzi do rozstrzygającej bitwy w wyniku której wojska Jalema zostają rozbite a on sam pojmany. Natomiast z Cesarstwa Czesko-Węgierskiego dochodzą informacje o zakończeniu wojny chłopskiej w wyniku której chłopstwo zostało zmiażdżone a szlachta odzyskała pełną kontrole nad państwem.


12 czerwca 1462 roku Armie Cesarskie na Kaukazie zdławiły niemal wszelki opór Złotej Ordy. Dominik Sobieski zajął się tłumieniem buntów Mongolskich na pograniczu z Chanatem Kazaskim Walki trwały jeszcze 3 miesiące ale ostatecznie doszło do podpisania Pokoju w Karabach dnia 12 września 1462 roku Chanat Złotej Ordy zrzekał się Imerytanii na rzecz Cesarstwa Polskiego i zapłacił kontrybucje w wysokości 50 tysięcy denarów w złocie za szkody prze Cesarstwo Polskie poniesione w wyniku działań zbrojnych. Był to wielko dzień w dla Kazimierza bo jako pierwszy chrześcijański władca zatrzymał on Mongolskie wojska i zdołał je pokonać w bitwie.​

 

Odcinek 3
1462-1487


Kazimierz III
Cesarz Polski 1453-1487

14 maja 1464 roku pańskiego padół ziemski opuszcza papież Vincety III a dzięki hojności Kazimierza który obiecał wspomóc budowę nowej bazyliki w Watykanie. Kardynałowie przychyli się do kandydatury polskiego Kardynała Mniszka z Opola który został wybrany nowym papieżem i uzyskał imię Piusa IX .

Władca Cesarstwa Czesko-Węgierskiego Cesarz Ladislaw II został obrany Cesarzem Niemieckim. Szpiedzy Kazimierza donosili iż Ladislaw zamierza najechać Chanat Złotej Ordy. Kazimierz wielce zainteresowany tymi pogłoskami wezwał swego pierworodnego Syna który odpowiadał za sprawy wywiadu. 1 stycznia 1467 roku.
-Wzywałeś mnie Pannie.
-Tak czy te wieści jakowe o zamiarach Ladislawa ataku na Chanat są potwierdzone w jakiś sposób.
-Nie zupełnie wnioskujemy tak tylko z przesłanek jakie płyną z Pragi. Wiemy iż na granicy z Mongołami czesi zgromadzili pokaźny kontyngent wojskowy. Jest to dla nich idealny moment do pozyskania nowych ziem. Chanat wyszedł wyczerpany z wojny z nami. Do tego cały czas walczy z armiami Aragonii na wybrzeży Afryki jego flota została zdziesiątkowana a w podpitych prowincjach narasta niezadowolenie a wręcz otarte bunty przeciw władzy mongolskiej.
-Interesujące bo jeżeli Czesi zaatakują Złotą Ordę będzie mili sposobność włączenia się do tego konfliktu i pozyskanie większych obszarów Kaukazu dla siebie. Masz mnie na bieżąco informować o sytuacji miedzy Czechami a Chanatem.
-Wedle twego życzenia, Nie pokoi mnie sytuacja w Zachodniej Europie Królestwo Francuskie Staje się prawdziwy mocarstwem opanowało północ Włoch i wszystkie pomniejsze państwa Niemieckie pokonali też w końcu Anglików i wyrzucili ich z kontynentu.
-Dopóki nam nie zagrażają dopóty niema co się przejmować.
-Ależ ojcze oni nie poszanowali świetności papieskiej, przecież zmiażdżyli armie Vinceta III i wchłonęli jego północne włości we Włoszech musimy Na to zareagować.
-Spokojnie chłopcze coś taki popędliwy na razie nic nie zrobimy.

3 września 1467 roku Kazimierz postanawia umocnić swoją wadze poprzez ograniczanie przywilejów szlacheckich. W jego wyniku szlachta znalazła niejakiego Bartłomieja Stadnickiego człowiek ten rzekomo był pierworodnym synem Stanisława I. Zorganizował on bunt w Chersonie. Kazimierz posłał na spotkanie z nim półkownika Antoniego Dąbrówkę. Do starcia doszło dopiero rok później gdyż Stadnicki uciekł przed wojskim Cesarskimi jednak Antoni Dąbrówka związał w końcu jego siły w bitwie w wyniku której uzurpatora pochwycono i stracono. Niemiał on szans z armią Antoniego liczącą 15 tysięcy ludzi.

Bitwa na polach Chersonii.

Co do wywiadu Cesarskiego to pogłoski o planowanej Inwazji Cesarstwa Czesko-Węgierskiego na Chanat Złotej Ordy, się potwierdziły i niemal po roku walk cały obszar Azji Mniejszej znajdował się pod kontrolą armii Czesko -Węgierskich. Kazimierz mając dogodną sytuacje do interwencji postanowił poczekać aż wygaśnie rozejm podpisany z Mongołami miał nadzieje iż do tego momentu zostaną oni jeszcze bardziej osłabieni. Taka sytuacja powstała 8 października 1468 roku.

1470 roku pańskiego polscy Misjonarze wysłani na terytoria przejęte od Chanatu Syberyjskiego odnieśli pewne sukcesy w krzewieniu jedynej prawdziwej wiary. A mianowicie owieczki z Ufy nawróciły się i zaprzestały praktykowania swych pogańskich obrzędów.

Natomiast dwa lata później 1472 roku za namową szwedzkich władców Cesarz Czesko-Węgierski został Ekskomunikowany, Była to mało użyteczna wieść. Jednak Rok później ostatecznie wygasł termin przestrzegania rozejmu a iż sytuacja na ziemiach Złotej Ordy wręcz zachęcała do najazdu i przyłączeniu Części rozpadającego się państwa do Cesarstwa. Kazimierz postanowił pozyskać w ten sposób resztę Kaukazu do Cesarstwa. Jako iż Sam papież wzywał do walki z Mongołami Polskie armie pod pretekstem walki z niewiernymi ruszyły na terytoria Chanatu 5 sierpnia 1473 roku pańskiego.


Niemal Cały rok polskie armie bezkarnie łupiły i plądrowały obszary Chanatu zagłębiając się coraz bardziej w głąb jego ziem osłabione państwo mongolskie nie mogło wystawić armii która mogła by powstrzymać Polski marsz Osobą odpowiadającą i dowodzącą całą operacją był Rafał Lacki, który z rąk Imperatora Kazimierza III, jasne rozkazy grabienia ziem nieprzyjaciela póki nie zgodzą się na polskie warunki pokojowe. Do jednej z niewielu bitew doszło dopiero 2 lata po polskiej napaści 18 marca 1475 roku na polach Damaszku starły się Wojska Lackiego i Chana Mahmuda I. Starcie zwycięskie dla Lackiego było końcem Chanatu Złotej Ordy bo choć z 15 tysięcznej armii Chana większość się wycofała i zdolna była do dalszej walki to tak naprawdę. Los tego państwa był już przypieczętowany.

Większe zagrożenie dla Polskiego panowania na okupowanych obszarach stanowiły ciągłe bunty chłopskie które dławiono krwawo. 7 lipca 1476 doszło do podpisania sojuszu militarnego z Królestwem Szwecji miało to na celu zabezpieczenie północnych granic Cesarstwa, choć stosunki ze Szwedami zawsze były przyjazne a Kazimierz nie widział żadnego sensu w tym by rozprzestrzeniać swe granice na daleką mroźną północ.

Początek roku 1477 przyniósł starcie z Mongolskim patriotą który walczył z Polską Agresją. Niejaki Ulug Muhmad Syn Chana Muhmada I postanowił się przeciwstawić Polskim Wojską okupacyjnym doszło do dwóch starć z Księciem 13 lutego pod Damaszkiem i 7 Marca w prowincji Dajr Az Zor. W obydwu Starciach Książe wykazał się głupotom Atakując siły Polskie mające nad nim miażdżącą przewagę liczebną.

Natomiast w Kraju Bogumił Mniszek wydał swoje życiowe dzieło „Bogactwo Narodu”. Dzieło to poprawiło stabilność państwa a omawiane w niej tematy polityki ekonomicznej stało się kultowym dziełem dla każdego człowieka w Imperium pragnącego prowadzić działalność gospodarczą.

15 lutego 1478 roku rozpoczynał się piąty rok Polskiej Okupacji terytoriów Chanatu poprzez ciągle wybuchające bunty na całym terytorium Mongolskim trudno było utrzymać kontrole nad znacznymi obszarami. Olbrzymie obszary państwa mongolskiego popadły w głód, plagi chorób. Polskie wojska za przyzwoleniem swego zwierzchnika sędziwego już Rafała Lackiego łupił plądrowały i mordowały, zagarnięte dobra z obszaru niemal całej Persji i Judei szły do polski. Podobna sytuacja trwała niemal cały rok aż do 5 stycznia 1779 roku Kręgi możnowładców wystosowały żądania by ustabilizować rządy Kazimierza.

Kazimierz nie przejął się zanadto żądaniami. Sam wysunął 29 sierpnia 1479 roku propozycje pokoju do Mahmuda I , w której to zrzekać się on miał na rzecz Cesarstwa: Azerbejdżanu, Gilanu, Armenii, Karabach, Murganu, Kartelia i Sziwranu. Była to propozycja niezwykle zuchwała niemniej Kazimierz liczył na to iż Chan biedzie chciał uratować swoje upadające królestwo. Propozycja została odrzucona a posłów przywieziono z powrotem w kawałkach. Kazimierz nie był zadowolony ale spodziewał się takiej odpowiedzi ze strony swego przeciwnika.

Sytuacja diametralnie się zmieniła gdy swoją niepodległość ogłosił Sułtanat Dżalaraidów. Złota Orda utraciła znaczną cześć swoich obszarów i zyskała następnego wroga który to przeciągał nowe prowincje na swoją stronę. Wtedy właśnie wysunięto propozycje przyłączenia do Cesarstwa Polskiego: Armenii, Karabach, Murganu, Kartelii i Sziwranu, Gilanu, ta propozycja została przyjęta przez Chanat Mongolski i doszło do podpisania pokoju 2 pokoju w Karabach 21 Maja 1480 roku który stawał się częścią Cesarstwa Wszech Polskiego.

Jednak w Cesarstwie panowały niepokoje które przerodziły się w rewolty spowodowane przedłużającym się konfliktem ze Złotą Ordą. Rewolty były spowodowane niechęcią chłopstwa i drobnej szlachty do płacenia podatku poborowego . Najtrudniejsza sytuacja zaistniała w ziemi Nowogrodzkiej. Gdzie buntownicy przejęli znaczną cześć prowincji. Bunt ten został tłumiony niemalże 5 następnych lat.

Ostatnim bastionem buntowników były Troki i Podlasie gdzie to Książe Kazimierz IV następca tronu Cesarskiego dopadł i wybił buntowników do nogi żaden chłop pańszczyźniany się nie ostał a szlaciurków co bunt prowokowali. Książe nakazał obciąć uszy dla przestrogi dla tych co pragnęli by rękę na władze podnieść.

16 lutego 1487 roku Siegmund II Brandenburski uzyskał tytuł Cesarza Niemieckiego kilka miesięcy później Kazimierz III Umiera pozostawiając, Cesarstwo w rękach swego pierworodnego Syna. Który Koronował się na Cesarza Wszech Polski 23 sierpnia 1487 roku.

Mapa Cesarstwa u kresu panowania Kazimierza III.
Ciąg dalszy nastąpi.
​

 

Wyprawa Młodziejowskiego

1470-1477

Zwą mnie Aleksander Karol Młodziejowski. Postanowiłem napisać dziennik z wyprawy w głąb nieznanej tundry Syberyjskiej. Jako iż wielmożny Imperator Kazimierz III wyznaczył mnie osobę nie pochodzącą przecież z wyżyn społecznych do tego zadania, poczułem wielką odpowiedzialność za sukces tego przedsięwzięcia.

Urodziłem się w zubożałej rodzinie szlacheckiej na Podlasiu, dnia 19 marca 1447 roku pańskiego, jako iż mój czcigodny ojciec prze marnował rodziny majątek, musiał szukać sposobu na utrzymanie mnie i mego rodzeństwa wraz z naszą matką. Rozwiązaniem jego problemu było szukanie przez Stanisława I Króla polskiego i ojca czcigodnie panującego nam Kazimierza III ludzi, chętnych do osiedlania się na kresach wielkiego królestwa. Każdy chętny do tego, miał zapewnienie królewskie iż dostanie 600 hektarów ziemi i 5 tysięcy złota by zapewnić sobie byt. Był to majątek ogromny na te czasy bez większych namysłów mój Ojciec Jakub Karol Młodziejowski zgłosił się do tego projektu. Rok później z całą naszą rodziną znajdowaliśmy się już w prowincji Bolgar, gdzie z obietnicą przydzielono nam ziemie i pieniądze . Wychowywałem się nad jeziorem Kamą, życie tutaj było trudne ciągłe przeciwności losu i najazdy plemion Kazaskich czy Syberyjskich były normą dlatego po ukończeniu 16 wiosen zaciągnąłem się do armii, brałem udział w wojnie Syberyjskiej czy raczej jej zakończeniu. Jednak moi przełożeni wyrażali się na mój temat pochlebnie głownie dzięki znajomości terenów na których trwały walki.

Za swoje zasługi czasie tej wojny otrzymałem nominacje Imperatorską na stanowisko gubernatora prowincji Tary którą pełniłem przez następne trzy lata aż do roku 1467 gdy osiągnąłem 20 wiosen i z mojej inicjatywy w Kuludnii powstała pierwsza polska kolonia na Syberii, wyłożyłem na to przedsiewziecie znaczną sumę złota. Która się opłaciła a gdy kolonia zaczęła przynosić zyski administracja imperialna zainteresowała się dalszą ekspansją wgłęb nieznanych ziem. Jeden istniał problem, niebyło żadnych mapa tych ziem niewiadomo było jak są rozległe, i jak daleko znajduje się wielki ocean o który wspominał w swym opowiadaniu Łabski, wysłany za rządów Władysława III do Chin.

Wiec napisałem list do miłościwie panującego Kazimierza III, z propozycją zasponsorowania mojej ekspedycji w głąb tajgi. Mądrym jest Kazimierz władcą gdyż przychylił się do mojej prośby i wyłożył na cele wyprawy 25 tysięcy złotych w złocie. Imperator dał mi wolną rękę w doborze ludzi którzy Meli brać udział w ekspedycji. Jako iż z wyprawą tą wiązały się niebezpieczeństwo iż wielu z niej nie powróci trudno było mi znaleźć ludzi skłonnych wziąć w niej udział dopiero, dzięki pomocy ze strony Gubernatora wschodnich Kresów Jarosława Żucia, który obiecał ułaskawienie przestępcą w zamian za udział w wyprawie udało się zebrać 2 tysiące ludzi skłonnych do podjęcia ryzyka dla ułaskawienia. I tak 8 marca 1470 roku po trzech latach przygotowań wyruszam z Tary w nieznane.

13 listopada 1470 roku Poniedziałek: przekroczyliśmy granice prowincji Kulunda i wkroczyliśmy na niezbadane terytoria Syberii. Gdzie okiem sięgnąłem wszędzie znajdowały się wolne przestrzenie z porośnięte trawami, co pewien czas musieliśmy przeprawiać się w bród przez potoki jednak nie nastręczało to większych problemów postanowiłem iż pokieruje swoich ludzi na południowy wschód w kierunku gór które było widać daleko w oddali, ziemie przez które się przemieszczaliśmy postanowiłem nazwać ziemią Kuźniecką.

22 Kwietnia 1471 roku Niedziela: rok zajęło nam dotarcie do łańcucha Górskiego któremu nazwę nadałem Sajan. W trakcie podróży przez stepy Kuźniecka musieliśmy rozbić obóz gdyż podróż tutaj w miesiącach zimowych nie jest najłatwiejsza. Gdy dotarliśmy do Sajanu wiedziałem iż przeprawa przez ten łańcuch górski będzie długi i niebezpieczny lecz moje rozkazy od imperatora brzmiały jasno puty niedobre do wielkiego Oceanu nie mogę powracać do kraju. Wiec podjąłem decyzje o marszu w kierunku północno wschodnim.
Przeprawa przez Sajany była długa, gdyż przedzieraliśmy się przez wąskie przesmyki porośnie iglastą tajgą.

30 wrzesień 1471 roku Niedziela: opuściliśmy w końcu łańcuch górski Sajanu i poruszamy się wzdłuż rzeki dalej na północny wschód, rzekę miejscowi których napotkaliśmy zwą Angarą, tereny przez nas przemierzane obecnie porastają lasy Iglaste, obszary te postanawiałem nazwać ziemiami Irkuckimi.

7 Kwiecień 1472 roku Niedziela: dalszy marsz wzdłuż rzeki okazuje się bezsensownym gdyż płynie ona na północ a z relacji Łabskiego wynikało iż wielki ocean znajduje się na wschodzie, dlatego też skierowałem swoją ekspedycje na wschód. Co jakiś czas napotykamy plemiona koczownicze inuitów, zazwyczaj nie są nastawione wrogo, nie stanowią też poważniejszego zagrożenia dla cesarstwa do tej pory nie napotkaliśmy żadnej bardziej złożonej formy społeczeństwa niż plemiona koczownicze. Obszar aktualnie przemierzany zwą oni Werkne-Angarsk.

2 Styczeń 1473 roku Czwartek: marsz został wznowiony po zimowej przerwie minęły trzy lata od wymarszu wyprawy, choć straty wśród ludzi są małe to zaczyna nam brakować zapasów głównie żywności, z tego powodu postanowiłem że najbliższe 2 miesiące zostaną spędzone na polowaniach i łowieniu ryb. Napotkane plemiona potwierdzają iż zbliżmy się do wielkiego Oceanu, jednak nie potrafią sprecyzować jak daleko się on znajduje. Obszary które wybrałem na postój łowiecki nazwałem Wierkokozekoje i Jugjur.

5 października 1474 roku Poniedziałek: nareszcie po czterech latach marszu przez niegościnne terytoria Syberii dotarliśmy do celu, przednimi rozciąga się niezmierzony ludzkim wzrokiem toń oceanu Spokojnego nazwę tę nadałem mu gdyż czasie 5 miesięczne pobytu nad nim niebyło tu żadnej burzy. 2 tysięcy ludzi którzy się zabrali na tę wypraw do tej pory pozostało przy życiu 1314 mężczyzn jeżeli nie napotkamy większych przeszkód w drodze powrotnej większość z nich przeżyje i uzyska ułaskawienie.

31 styczeń 1475 roku Niedziela: w drodze powrotnej rozesłałem dwie grupy ludzi na północ by zbadać czy ten ocean też tam jest z ich relacji wynika iż nie dotarli tylko do zmarzniętych terenów gdzie nawet gleby niemożna było skopać by stworzyć prowizoryczne schronienie obszary te nazwałem Butalskiem i Barguzińskiem.

14 Marzec 1477 roku Wtorek: Minęło siedem lat od momentu gdy wyruszyłem w Tajge i nareszcie dotarliśmy z powrotem do kraju, przekroczyliśmy granice z prowincją Selkupowie gdy wyruszałem słyszałem o zamiarze skolonizowania tego regionu, zdziwiło mnie że w ciągu ledwie siedmiu lat istnieje tu już osada z 1 tysiącem mieszkańców. Ale najważniejsze to powrócić, goryczą lamnie jest jednak iż z dwóch tysięcy ludzi którzy zemną wyruszyli pozostało ledwie 748 przy życiu to o wiele mniej niż zakładałem. No cóż mimo wszystko zadanie wykonałem i teraz czeka mnie audiencja u jego wysokości Kazimierza III. Miejmy nadzieje iż będzie zadowolony.
​

 

Poziom trudności: trudny, komputer agresywny
Wersja gry: EU 3; IN Nomie, Napoleon.

Odcinek 4
1487-1508


Kazimierz IV August
Cesarz Polski 1487-1508

Kazimierz IV August wstępował na tron Cesarski po swym zmarłym ojcu Kazimierzu III jako iż niemiał on męskiego potomka, udało mu się dochować dwóch córek Katarzyny i Joanny. Tron Cesarski prawnie po jego śmierci miał trawić w ręce jego młodszego brata Zygmunta.
Kazimierz do młodych już nie należał wszakże gdy obejmował tron miał już 56 lat. Pierwszym jego posunięciem dla poprawy, nadszarpniętego zaufania dla autorytetu Imperatora, który podczas pięcioletnich walk z buntownikami został przez wielu wzgardzony za panowania Kazimierza III. Na terenach na których trwały bunty wprowadził on doroczne festyny w prowincjach, miało to też na celu polepszenia tamtejszej gospodarki.

23 lutego 1488 roku z Brandenburgi, przybył posłaniec z propozycją iż następcą tronu Brandenburskiego Johann Georg pragnie poślubić jedną z córek Kazimierza, nie zastanawiając się dłużej nad kwestią przyjęcia tej propozycji, Cesarz postanowił ją przyjąć i posłał swoją córkę Katarzynę do Berlina na małżonkę dla księcia, dzięki temu małżeństwu udało się podpisać sojusz militarny z Brandenburgią, miało to znaczenie dla zabezpieczenia polskich interesów w środkowej Europie.

Rok później na Wawel przybył poseł z Alzacji z propozycją umowy handlowej, głównym produktem eksportowym Cesarstwa było zboże które sprzedawano do zachodniej Europy w ilościach gigantycznych po za tym Cesarstwo miało monopol na handel z Chinami z którymi graniczyła na dalekiej Syberii była to mana z nieba dla Cesarstwa. Propozycja została przyjęta a jej podpisanie nastąpiło 8 kwietnia 1489 roku.

12 Stycznia 1490 roku młodsza córka Joanna poślubiła księcia Angielskiego Wiliama, przyszłego króla Anglii, posuniecie to miało polepszyć wzajemne stosunki miedzy Cesarstwem a Królestwem Angielski. A w przyszłości przerodzić według planów Kazimierza w sojusz militarny skierowany przeciw Francji . 23 stycznia 1491 roku arystokracja pełniąca funkcje państwowe zażądała podniesienia im pensji, jako iż Kazimierz nie pragnął problemów przed planowanym najazdem Sułtanatu Dżalaraidów , przyjął propozycje podniesienia pensji ale tylko o 5% co niemiało większego znaczenie dla skarbca.

Anarchia jaka zapanowała na terytoriach byłego Chanatu Złotej Ordy sprawiała iż planowana wojna niemiała być większym wyzwaniem dla polskie armii. 24 października 1492 roku wypowiedziano otwartą wojnę Sułtanatowi Dżalaeraidów. Wojna tak jak się spodziewano niebyła wyzwaniem dla Polskich armii. Dopiero starcie z potężną armią rebeljacką dowodzoną przez niejakiego Mufę Fahd Mosina, który walczył o wyzwolenie Syrii. Ukazało Kazimierzowi siłę tej hołoty.Do starcia doszło na polach Azerbejdżanu Armia polska pod do dowództwem, kapitana Karola Mniszka o sile 12 tysięcy ludzi w tym 9 tysięcy piechoty i 3 tysiące jazdy. Starła się z 22 tysięczną armią Fahdy. Była to prawdziwa rzeź i jedna z niewielu porażek w historii poniesiona przez polskie wojsko. Sam Fahda zniknął wraz ze swymi ludźmi wiec wszelkie wysiłki mające na celu pojmanie go przykładne ukaranie spełzły na niczym. Bitwa miała miejsce 5 lute 1493 roku.

7 listopada odbyła się inwazja morska na Judeę. Dwie armie liczące po 7 tysięcy ludzi wylądowały w Palestynie i Gazie. To przedsięwzięcie było oczkiem w głowie dla Kazimierza pragnął on za jąć Jerozolimę i odzyskać miasto dla chrześcijan. Dzięki czemu zyskał by uznanie świata katolickiego i bogactwa zgromadzone w mieście. Oblężenie trwało niemal rok ale nareszcie 20 lutego 1494 roku miasto padło a oto relacja naocznego świadka: „Gdy przeto nadeszła godzina, w której nasz Pan Jezus Chrystus dopuścił do swej śmierci za nas na krzyżu, nasi rycerze z baszty walczyli zaciekle… Wkrótce... wszyscy obrońcy uciekli z murów poprzez miasto, a nasi ścigali ich, pędzili ich przed sobą, zabijając, wyrzynając, aż do świątyni Salomona, gdzie doszło do takiej rzezi, iż nasi brnęli po kostki we krwi… Niebawem krzyżowcy rozbiegli się po całym mieście, przywłaszczając sobie złoto, srebro, konie i muły; plądrowali pełne bogactw domy. Potem zaś, szczęśliwi, płacząc z radości, poszli nasi oddać cześć grobowi naszego Zbawiciela. Pozostali przy życiu Saraceni wywlekali zmarłych z miasta i złożyli ich na stosach, których wysokość dorównywała wysokości domów. Nikt przedtem nie słyszał i nie widział podobnej rzezi pośród pogan".

Rok po tej rzezi doszło do podpisania traktatu pokojowego na macy którego święte miasto zostało oddane w ręce Kazimierza IV Augusta wraz z Gazą i półwyspem Synaj do tego jeszcze uzyskano Azerbejdżan. Do skarbca napłynęły bogactwa ze złupionego miasta a prestiż Kazimierza wzrósł niebotycznie bo oto on wyrwał święte miasto z rąk niewiernych psów islamskich i zwrócił je na nowo Chrześcijanom 24 sierpnia 1495 roku.

27 Kwietnia 1496 roku Johann Georg I został obrany nowym Cesarzem niemieckim, Kazimierza ucieszyło to iż jego córka nadal zasiada u bogu Johanna zapewniało to stabilną sytuacje polityczną miedzy polską a Świętym Cesarstwem Narodu Niemieckiego które chociaż osłabione nadal stanowiło znaczącą siłę w europie. Natomiast Czechom udało się namówić papiarza na zwołanie krucjaty przeciwko Sułtanatowi Dżalaraidów, od kiedy utracili oni Jerozolimę na rzecz Cesarstwa przestano się nimi interesować aż do teraz, powody postępowania Cesarza Czesko-Węgierskiego nie są pewne dla Kazimierza ale bynajmniej mało to go obchodziło.

3 kwietnia 1498 roku Kazimierz wzmocnił swoją władze odbierają szlachcie nadane 8 lat wcześniej podwyżki pensji nieobeszło się bez, oporu ze strony możnowładców. Znowu znaleźli sobie pionka który miał niby mieć prawa do tronu Imperatorskiego jednak po jego pojmaniu przyznał się że został podjudzony przez pewne grona zamożnej szlachty. Kazimierz odebrał danym Szlachcicom majątki i wypędził ich z polski. Państwo stawał się coraz bardziej zcentralizowane.

1 Stycznia 1500 roku na zamku wawelskim doszło do odsłonięcia pomnika ku chwale Konrada I Zdobywcy jedynego Polskiego władcy który zginą w bitwie ale jednego z największych. Królów którzy rządzili tym państwem ku jego czci Biskup Krakowski poświecił statuę monarchy. Na płycie widniał napis ku pamięci wielkie króla poległego w bitwie 300 lat temu. Tegoż też dnia na świat przyszedł pierworodny syn Zygmunta długo wyczekiwany spadkobierca tronu polskiego z tego też powodu postanowioną mu nadać na imię Konrad Kazimierz.

22 Czerwca 1501 roku doszło do napięć miedzy Cesarstwem Dżalardami w wyniku tego postanowiono wysunąć rozszczecznia do prowincji Wan. Choć dalsza ekspansja na bliski wschód, była dla Kazimierza obojętna gdyż, na Syberii w Jeniseju odkryto potężne złoża Złota. Które to bardziej zainteresowały Imperatora. Już wcześniej za namowami Młodziejowskiego zgodził się sponsorować trzecią jego wyprawę która tym razem miała odbyć się na terytorium Cesarstwa Chińskiego. Cesarz był żywo zainteresowany możliwością handlu z Chińczykami, Porcelana Jedwabie były bardzo cenionymi towarami w Europie.

Jednak sami kupcy wysunęli postulaty do niego informując iż są dyskryminowani przez urzędników a faworyzuję się arystokracje co szkodzi interesom, Kazimierz wiedział że handel to jedna z podstaw dochodu jego państwa dlatego przychylił się on do ich propozycji i nadał specjalny dekret w którym zwiększał przywileje bogatych kupców do handlu z krajami dalekiej Azji. Dekret wszedł w życie 4 lipca 1503 roku.

Rok później gdyż 27 lipca 1504 roku władcy Anglii zaproponowali podpisanie sojuszu z Cesarstwem, plany Kazimierza w końcu zaczęły się ziszczać i tworzenie koalicji anty Francuskiej szły pełną parą. Tymczasem wśród dowódców wojskowych zapanowała dyskusja na temat strategii militarnej która powinna być stosowana przez armie cesarstwa, sam Kazimierz poparł teorie defensywnej obrony granic państwa.28 grudnia 1507 roku Brandenburgia poprosiła pomoc z zbuntowaną prowincją Magdeburgiem Kazimierz w tym czasie był już przykuty do łóżka pogarszającym się jego stanem zdrowia dlatego też Zygmunt postanowił o udzieleniu wsparcia .

10 Lipca 1508 roku schorowany Kazimierz IV August umiera w wieku 77 lat pozostawiając tron swemu bratu Zygmuntowi V Augustowi który doczekał się syna a posada już czwórkę córek które pragnie wydać za szlachetnie urodzonych mężów. Koronacja odbywa się dzień później i tak 11 lipca 1508 roku na tron polski wstępuję Zygmunt V August 19 z kolei władca z rodu Piastowskiego i oby Piastowie rządzili Cesarstwem wiecznie.

Mapa Cesarstwa u kresu panowania Kazimierza IV Augusta.
Ciąg dalszy nastąpi.
​

 

II Wyprawa Młodziejowskiego

1485-1495

Audiencja na Wawelu przed Obliczem jego wysokości, odbyła się dobrze po zdania raportu z wyprawy i okazaniu jego Cesarskiej mości map które sporządziłem. Kazimierz III nadał mi ponownie gubernatorstwo Tary i powierzył zadanie kontynuowania kolonizacji odkrytych ziem. Tak też zrobiłem z glejtem od jego mości powróciłem do Tary skąd przez następne 8 lat kierowałem kolonizacją ziem Syberii. W miedzy czasie poślubiłem pannę z rodu Krzemikowskich. Izabele Krzemikowską dobra to kobieta. Powiła mi piątkę dzieci 3 córki i dwóch synów. Kolonizacja nowych obszarów przebiegała dość sprawnie. Na początku 1479 roku założono kolonie Kuźniecką niecałe dwa lata później Tomską. W latach 1480-1485 skolonizowano Jenisejk oraz Kaczyńsk. Kolonie rozwijały się pomyślnie tubylcy nie stanowili zagrożenia, gdyż następowała wymiana handlowa z nimi.

Jednak zapragnąłem znowu wyruszyć by badać tą odległą tundrę, wystosowałem list do Imperatora który zachęcony sukcesem poprzedniej ekspedycji z wielką chęcią wyłożył potrzebne mi środki na sfinansowanie nowej wyprawy. I tak 20 kwietnia 1485 ruszyłem ponownie w niezbadane regiony tundry. Wymarsz nastąpił z Jeniseju w kierunku przygranicznej Prowincji Bratsk. Tym razem postanowiłem kierować się na północny wschód i zbadać jak daleko zdolni jesteśmy dojść.

22 lutego 1486 Poniedziałek: zapuściliśmy się już dość głęboko poza obszar nazywany ziemiami Bratska. Zimujemy mróz niemiłosierny mój zastępca odmroził sobie wszystkie palce lewej stopy potrzebna była amputacja nieprzyjemny widok. Żywności starczy nam jeszcze na kilkanaście miesięcy, wiec tym nienależny się przejmować. Aktualne obszary naszego zimowania nazwałem Ilimskimi.

15 wrzesień 1486 Środa: Posuwamy się mozolnie w kierunku północno wschodnim tutejsze ziemie tak jak wszędzie na Syberii porasta tajga iglasta. Spotkaliśmy stado dziwnych zwierząt niby to przypominało słonie ale było owłosione i jak gdyby większe choć nigdy słonia nie widziałem na oczy to zwierze go z opisów przypominało tylko miało futro, doskonałe na te warunki. Na szczęście niebyło ono agresywne i nie zareagowało na nasz widok, Ziemie te nazwałem Jakuckimi. Czy jest więcej tych włochatych słoni?

16 Sierpnia 1487 Niedziela : Nieprzerwanie od kilkudziesięciu miesięcy podróżujemy na północny wschód a oceanu Spokojne niema być morze Tajga jest bardziej rozległa niż przypuszczałem no cóż zapasy żywności się skończyły dlatego też nakazałem postój by je uzupełnić szczęściem jest to iż w miesiącach letnich nigdy nie brakuje tu żywności. Jednak panują tu niebywałe mrozy nie wiem jak tu jest zimno ale bez ciepłego serdaka spać się nawet nie daje. Obszar ten postanowiłem nazwać Kamunskoje i Wierchojańskim.

13 Czerwiec 1488 Niedziela: Dalszy marsz na północny wschód wydaje się niemożliwy obszary te są tak mroźne i niedostępne że wydaje się iż żaden człowiek by tam nie przeżył postanowiłem wiec skierować swych ludzi na wschód według mojej rachuby powinniśmy dotrzeć do oceanu wciągu kilku miesięcy. Ale gdy coraz głębiej zapuszczam się w te niezbadane ostępy tracę rachubę jak daleko się już zapuściliśmy a wszystko tutaj wydaję się jednakowe. Dotarliśmy do ziem którym nadałem nazwę Podziewiersk i Gidżyga

16 Października 1489 Czwartek: Doszło do starcia z tubylcami, jedno z plemion inuickich zaatakowało nas gdy wkroczyliśmy na jego ziemię tak zwanej Niziny Kołymskiej. Dzięki bogu było ich mniej a moi ludzie zaliczali się do zaprawionych w bojach wiec starcie było z góry przesądzone. Gdy przepytywałem jednego z pojmanych dowiedziałem się iż w nocy do ich obozu zakradło się kilku moich ludzi i dokonało gwałtu na kilku ich kobietach. Zażądałem wskazania mi tych psów, zostali przykładnie ukarani zawiśli na suchej gałęzi nie mogę sobie pozwolić na takie wybryki jest nas za mało by walczyć z każdym napotkanym plemieniem. Mam tylko 1200 ludzi pod swoją komendą a będzie ich jeszcze mniej.

4 Kwiecień 1490 Sobota: Napotkaliśmy plemię zwące siebie Czukczami, to co mnie zainteresowało to iż używali oni psów do ciągnięcia sań. Psy te rasy Siberian Husky pochodzą z północnej Syberii. Rasa ta hodowana przez Czukczów których zadbane zaprzęgi złożone z 20 psów potrafiły przebiec w ciągu 6 godzin 120 km ciągnąc ciężar około 600 kg. Była to niesamowicie wartościowa zwierze. Postanowiłem dobić targu z Czukczami i zakupić ognich kilka tych zwierzą by założyć hodowle gdy wrócę do Cesarstwa. Obszary gdzie napotkaliśmy Czukczów nazwałem Anadyrem.

4 Lipca 1490 Wtorek: Z informacji zaciągniętych od Czukczów dowiedziałem się że zmierzając na południe dotrę do Oceanu Spokojnego. Trzeba przyznać że psie zaprzęgi o wiele ułatwiają podróżowanie po tych ziemiach zabrane prze zemnie konie większości padły z zimna to samo spotkało muły i bydło pociągowe. No cóż zwierzęta te są godne swego pokarmu. Ziemia Pieczyńska bo tak ją nazwałem znajduję się na południe od Anadyru. Kontynuujemy marsz na południe.

21 Czerwiec 1491 Środa: Zdałem sobie sprawę iż znajdujemy się na półwyspie, dopiero gdy zwiadowcy rozesłani w kilku kierunkach poinformowali że otacza nas ocean. No cóż z powodu iż moich ludzi pozostało ledwie 1052 postanowiłem wracać zresztą nie wiem czy by się nie zbuntowali gdybym nie podjął takiej decyzji półwysep nawałem Kamczackim. I ruszyliśmy w drogę powrotną tym razem trzymaliśmy się linii brzegowej.

21 Października 1492 Sobota. Nazwałem dwie zatoki które mijaliśmy przekraczając Pieczyńsk. Zachodnią Zatoką Kamienskoje a wschodnią Zatoką Oljut.
7 Grudzień 1492 Czwartek: Opuszczają obszar Giżygi wkroczyliśmy na ziemie miedzy nią a Ochockiem których na mapie nie nadałem nazwy postanowiłem iż zwać się będą Taujskiem.
Kiedy dotrzemy do Ochocka będziemy wracać trasą mojej wyprawy sprzed 22. Osiągniecie wieku 42 lat. Czuje się już nieco zmęczony ale niewielu może powiedzieć że przeżyło tyle co ja.

16 Luty 1495 Sobota: Minęliśmy kolonistów zmierzających do Bratsku, dobrze że tam nas nakarmiona i napojono bo przypominaliśmy idącą śmierć. Z tego co się dowiedziałem Kazimierz III zmarł a tron odziedziczył jego syn Kazimierz IV August miejmy nadzieje że i on będzie przychylny do mojej osoby. Szkoda że z Haskich pozostały tylko dwie parki nie zdołam założyć hodowli tych psów. Ale jedną podaruje nowemu Imperatorowi w Prezencie mam nadzieje że ten podarek zapewni mi łaskawość jego wysokości, Drugą zachowam dzieci będą szczęśliwe. Rodziny nie widziałem od 10 lat mam nadziej że wszyscy są zdrowi.
​

 

Odcinek 5
1508-1518


Zygmunt V August
Cesarz Polski 1508-1532


Zygmunt po śmierci swego brata doczekał się w końcu tronu dla siebie. Pragnąc by jego syn miał męskich potomków i by dynastia dalej trwała. Wyszukiwał dla niego odpowiednią białogłowę na wszystkich dworach Europejskich, padło na Księżniczkę Szwedzką Alvę jako że Konrad miał dopiero osiem lat a jego przyszła małżonka sześć. Doszło do podpisania porozumienia ze Szwedami w razie gdyby do ślubu niedoszło. Cesarz polski winien był wpłacić odszkodowanie, 120 tysięcy złotych w złocie. Samemu Zygmuntowi zależało by do tego małżeństwa doszło Szwecja była ważnym partnerem dla Cesarstwa.

W państwach na zachodzie Europy narastały napięcia na tle religijnym spowodowane negatywnymi zjawiska, które miały miejsce w katolickiej hierarchii kościelnej, a także stanowił opozycję do katolickiej doktryny dogmatycznej. Zygmunta zaniepokoiły te wieści gdyż u podstaw swego państwa widział religie Rzymsko katolicką. Był Cesarzem z nadania jedynego Boga a w jego państwie zwalczano wszelkie inne religie.
27 października 1508 w Brandenburgii doszło do wystąpienia niejakiego Gila da Carama który przyjął iż należy uznać: za jedyną podstawę Pismo Święte, dwa sakramenty komunia, chrzest, głośne czytanie Biblii, śpiewanie psalmów, Kościół instytucją tanią, liturgia w języku narodowym, komunia pod dwiema postaciami chleb i wino. Zanegował nieomylność papieża, sakrament spowiedzi oraz płatne odpusty. Zniósł również celibat, który w Kościele Katolickim przestał być przestrzegany większość księży prowadziła dość rozpustne życie i posiadała wielu nieślubnych potomków. Jego poglądy zaczęły rozprzestrzeniać się niczym ogień po całej Europie niedługo także znalazły poparcie w społeczeństwie Cesarstwa.
Zygmunt uznał iż nienależny się tym przejmować, niestety głęboko się omylił gdyż 1510 roku stanowili oni już znaczną grupę, na ziemiach Cesarstwa Polskiego. A Zygmunt nie zamierzał tego tolerować gdyż miało istnieć jedno Cesarstwo Wszech Polskie z jedną religią którą miało być Chrześcijaństwo Rzymsko Katolickie. Niestety 13 września doszło do rozruchów na tle religijnym. Niejaki Michał Korbut Wielkopolski, który przeszedł na Luteranizm żądał reform w kwestiach Religi panujących na terenie Cesarstwa. Wiadome było że Zygmunt nie będzie tolerować żadnych innowierców. Doszło wiec do zbrojnego powstania protestantów na ziemiach Cesarstwa.

Buntownicy wybrali na miejsce swego wystąpienia Ozylie jako że obszar ten był pod najmniejszą kontrolą i tam rozpoczęły się przemiany religijne w Polsce. Z punktu widzenia Zygmunta to powstanie było policzkiem wymierzonym w jego osobę toteż zebrawszy na kredce 6 tysięczną armie postanowił sam rozprawić się z Wielkopolskim. Do starcia doszło 2 stycznia 1511 roku. Buntownicy zostali pokonani ale nie wyplenieni a Wielkopolskiemu udało się zbiec.

Udał się on do Gazy gdzie podżegał tamtejszych szlachciców do otwartej rebelii, która jak się okazało trafiła na podatny grunt, gdyż tamtejsi możnowładcy zdawali sobie sprawę z odległości jaką dzieli ich od Cesarstwa. Otwarcie wypowiedzieli swoje posłuszeństwo 11 listopada 1511 roku pod przywództwem Sylwestra Rzeckiego. Dla ich nieszczęścia pod Jerozolimą stacjonowała 22 tysięczna armia, której zadaniem było zabezpieczenie ziemi świętej przed atakiem państw Islamskich. Tym razem buntownicy zostali zgładzeni a samego Wiśniowieckiego udało się pojmać i przykładnie stracić.

Niestety mimo ostatecznego pokonania wichrzycieli religijnych, reformacja, rozprzestrzeniała się w zatrważającym tempie po ziemiach Cesarstwa Wszech Polskiego, i mimo działania inkwizycji niemożna było nic na to poradzić. Dopiero 16 listopada 1512 roku Papież ogłosił iż należy dokonać reform w Kościele miała nastąpić Kontrreformacja odnowy Kościoła katolickiego w reakcji na wystąpienie protestantyzmu. Gila da Carama została zapoczątkowana ekskomuniką Gila da Carama w roku 1512 i jej celem było powstrzymanie rozwoju protestantyzmu oraz wykluczenie go z życia publicznego, a także odzyskanie utraconej pozycji Kościoła rzymskokatolickiego. Dzieło reformy Kościoła rzymskokatolickiego zapoczątkował zwołany w 1511 roku Soborem Praskim, na którym uchwalono dekrety potępiające innowierców i ustalono strategię działania Kościoła rzymskokatolickiego.

5 Grudnia Zygmunt V August wprowadził Kontrreformacje na ziemie Cesarstwa dzięki niej udało się zatrzymać pochód Protestantyzmu przez Polskę . Dzięki temu posunięciu, kraj uzyskał pewną stabilność religijną. Zygmunt postanowił iż Protestantów będzie się nawracać pismem a nie mieczem i zakazał palenia protestantów na stosie. Inkwizycja w Cesarstwie została zakazana. Miał to być gest w stronę innych religii. Który pogorszył relacje z Papiestwem.

20 listopada 1516 Zygmunt wprowadził Patenty oficerskie i zarazem zwiększył swoją władze miało to pomóc w przygotowaniach do szykowanej przez niego wojny z Ordą Syberyjską, pragnął on zapewnić Cesarstwu bezpieczny dostęp do Koloni tworzonych na Syberii, obecnie koloniści podróżowali przez wąski pas ziem zagarniętych trakcie pierwszej wojny Syberyjskie. Często dochodziło do napadów na kolonistów których dokonywali ordyńcy Kazascy czy Syberyjscy taka sytuacja musiała się skończyć.

3 Kwietnia 1518 roku Zygmunt był przygotowany do najazdu na ziemie ordy Syberyjskiej problemem jaki zaistniał było to iż Orda posiadała wielu sojuszników którzy staną po jej stronie w konflikcie jednak ambicją Cesarza było zapewnie bezpieczeństwa polskim kolonią z tego też powodu nie zrażał się walką na wielu frontach.
​

 

Odcinek 6
1518-1532


Zygmunt V August
Cesarz Polski 1508-1532

Michał Korubut Zabarski nowo mianowany generał , na miejsce niedawno zmarłego Lackiego. Zabarski należał do nowego pokolenia dowódców. Był jednym z pierwszych którzy otrzymali patent oficerski z rąk Imperatora Zygmunta V Augusta. Czuł się przez to wyróżniony i pragnął całym sercem służyć jego ekscelencji. Po otrzymaniu bezpośredniego listu który dotyczył zajęcia ziem Ordy Syberyjskiej. Zebrał swoją 13 tysięczną armie i ruszył ku granicą Ordy. Według jego przewidywań osłabiona orda syberyjska po przegranej 1 wojnie z Cesarstwem nie stanowiła poważnego wyzwania. Doszło też tylko do jednej bitwy w wyniku której Ordyńcy zostali zmiażdżeni a ich Chan poległ. Związku z czym Zabarski w imieniu Imperatora wypertraktował zawarcie pokoju w wyniku którego Chanat Syberyjski tracił Surdut ,Solimsk, Kode na rzecz Cesarstwa Polskiego i wymuszono kontrybucje 575 tysięcy złotych w złocie kwota ta doprowadziła do bankructwa Ordy Syberyjskiej a ich państwo tak na prawdę przestało istnieć.

24 Lutego 1519 roku Sylwester Zborowskiemu udało się odnieść zwycięstwo nad Chanem Kazaskiego Giraia I. Tym samym Kazachstan został pokonany, niebyło to trudne z powodu iż Cesarstwo Chińskie miesiąc wcześniej podpisało porozumienie pokojowe z Ordą Kazaską kończącą 5 letnią wojnę miedzy tymi państwami. Na mocy którego w recę Chińczyków trafiał Agrym i kontrybucja 525 tysięcy dukatów w złocie. Zabarski dokończył dzieła wojsk Chińskich, i zażądał za podpisanie pokoju Alimuli, Zhetiru, Kupczaku, Nadymu i Kerey oraz 525 tysięcy złotych w złocie. Mniemając większego wyboru Girai przyjął warunki Zborowskiego.

28 września 1519 roku w wyniku walk z Sułtanatem Dżalaraidów do Polskiej Judei przytłoczoną Damiette oraz Kair, Turcja zgodziła się na biały pokuj do którego podpisania doszło z powodów Cesarstwa Czesko-Węgierskiego które uważało iż Azja mniejsza to jej podwórko. 20 stycznia 1520 roku Olbrach Kazanowski na polach Damietty musiał odeprzeć atak wojsk Złotej Ordy dowodzonych przez Ahmada Qutughqana. Walki w Egipcie ze Złotą Ordą trwały jeszcze do końca roku aż 18 Grudnia 1520 doszło do podpisania pokoju na mocy którego Chanat Złotej ordy zrzekał się swych ziem w Egipcie: Asjutu, Nil, Irbin, Suakin, Kargach oraz 175 dukatów w złocie do tego także zapewnienie niepodległości Trypolitanii.
7 lutego podpisano także pokuj z Chanatem Czagatajskim na mocy którego wypłacił on Cesarstwu Polskiemu kontrybucje w wysokości 500 tysięcy denarów w złocie.

Uniwersytet w Krakowie, , powstał staraniem króla Władysława II Mądrego 12 lipca 1205. Był zatem drugim uniwersytetem, po uniwersytecie paryskim, który powstał w Europy. Faktycznie swoją działalność rozpoczął dopiero w 1215, prowadząc wykłady na trzech wydziałach: sztuk wyzwolonych (1 katedra), medycyny (2 katedry) i prawa (8 katedr, w tym 5 prawa rzymskiego). Ustrój wewnętrzny oparty był na samorządzie studentów niezależnym od czynników kościelnych. Po raz pierwszy w historii studenci prawa po wykładach mieli odbywać swego rodzaju praktyki w sądach. Krakowskie studium generale ukończyło tylko 6 osób na wydziale artium. Niestety rychła śmierć króla w 1211 oraz brak zainteresowania u Jakuba I Krzyżowca doprowadziła do zaniechania jego działalności. Dopiero w 1523 roku wznowił swoje nauczanie dzięki osobistym zabiegom Cesarza Zygmunta V Augusta na dworze papieskim w Rzymie. Oraz wyłożeniu na to przedsięwzięcie 1186 tysięcy złotych dało to możliwość przywrócenia uniwersytetu do życia, z czterema wydziałami. Spośród nich najważniejszy był wydział teologiczny, który dla każdego profesora był ukoronowaniem kariery naukowej. Uniwersytet Piastowski był pierwszym uniwersytetem w Europie posiadającym samodzielne katedry matematyki i astronomii.

24 kwietnia 1527 roku na półwyspie Synaj doszło do założenia nowego ośrodka handlowego który miał sprowadzać towary z Indii morzem czerwonym a dalej do europy transport odbywał by się morzem śródziemnym i czarnym. Dzięki temu w pewien sposób Zygmunt mógł zniwelować bogactwa jakie napływały do Europy z odkrytego nowego kontynentu.

7 kwietnia 1531 roku Zakon Najświętszej Marii panny domu Niemieckiego w Jerozolimie przestaje istnieć gdyż jego wielki mistrz Otton Karaski zmarł a wielka kapituła zakonna nie mogła dojść do porozumienia którego z kandydatów wybrać na następnego wielkiego mistrza. Widząc swoją szanse na zagarniecie ziem Krzyżackich Zygmunt V proponuję sekularyzacje ziem zakonnych i włączenie ich jako cześć Cesarstwa. Dzięki przekupstwu części znaczniejszych członków kapituły generalnej. Zakon zostaje rozwiązany jego włości przechodzą w ręce Zygmunta a jego członkowie zyskują znaczne majątki w Cesarstwie.

Tak też ostatecznie, tuż prze swoją śmiercią Zygmuntowi V Augustowi udaje się rozwiązać problem Krzyżacki. 28 Stycznia 1532 roku umiera a władza trafia w ręce jego schorowanego syna Konrada III Kazimierza Człowieka o niezwykle słabym ciele ale trzeźwym umyśle.

Mapa Cesarstwa u kresu panowania Zygmunta V Augusta.
Ciąg dalszy nastąpi.
​

 

Odkrycie Nowego Świata

Wyprawy Rodrigo Altamirano
1490-1500

Rodrigo Altamirano Kapitan wyprawy, która płynęła na czterech okrętach pod flagą Portugali w poszukiwaniu zachodniej drogi morskiej do Indii. Jako pierwsza wyprawa w historii nowożytnych odkryć geograficznych pokonała zwrotnikowy Ocean Atlantycki i 12 lutego 1491 dotarła do Karaibów u wybrzeży Ameryki kontynentu nieznanego w ówczesnej Europie. Mianowany został za dokonania admirałem i pierwszym namiestnikiem portugalskich kolonii w Ameryce Środkowej, organizator i kapitan trzech odkrywczych wypraw transatlantyckich z Portugalii do Ameryki. Pierwszy Europejczyk w Nowym Świecie.
12 czerwca1492 roku Altamirano przybył do Lizbony, w którym, zgodnie z królewskim nakazem, miał otrzymać trzy karawele. Statki miały około 20 metrów długości i 7 metrów szerokości.

3 sierpnia 1492 karaka Esa oraz trzy karawele - na których przebywało łącznie około 68 ludzi, podniosły kotwice. Po postoju w na Wyspach Kanaryjskich 10 września eskadra statków ruszyła na zachód. Po ponad dwumiesięcznej żegludze, podczas której zaczęło dochodzić do głosu zniecierpliwienie i chęć buntu załogi, 11 października o drugiej nad ranem jeden z marynarzy dostrzegł ląd. Wyprawa wylądowała na wyspie Lucia. Z grupy która pierwsza zeszła na ląd pierwszy dotknął jej Altamirano który oświadczył iż ta ziemia należy od dzisiaj do korony portugalskiej.U tubylców zauważono złote ozdoby. Wypytywani o ich pochodzenie, wskazali kierunek na południe. Wnioskując z tego, że znajduje się na północ od głównego lądu, Altamirano obrał nowy kurs na południowy zachód i 28 października odkrył Trynidad, a 6 grudnia Cumanę, którą, wybrał na swoją kwaterę. 16 grudnia, pozostawiwszy w ufortyfikowanym forcie 40 ochotników z załogi, wypłynął w drogę powrotną. 15 marca 1493 roku zawinął do portu w Lizbonie, skąd w triumfalnym pochodzie udał się na dwór królewski ze sprawozdaniem dla portugalskiego monarchy.W czasie spotkania z królem Ferdynandem IV , Altamirano roztoczył przed nimi wizję bogactwa, jakie miało spłynąć na Portugalie, gdy akcja odkrywcza będzie kontynuowana. Doprowadziło to do prawdziwej gorączki odkrywczej, której kolejnym epizodem była druga wyprawa Altamirano.

Jeszcze tego samego roku w olbrzymim pośpiechu zorganizowano kolejną wyprawę, której dowódcą został Altemirano.Jeśli wiosną i latem 1489 Rodrigo Altemirano musiał poświęcić kilka miesięcy na namówienie 68 osób na pierwszą wyprawę, to gdy z niej powrócił, było już tylu chętnych, że trzeba było dokonać selekcji i liczba uczestników drugiej wyprawy została ograniczona do około 3000 osób na 20 statkach. Ostatecznie wybrano grupę, w której obok poszukiwaczy przygód i łatwego bogactwa znaleźli się misjonarze, pragnący ewangelizować mieszkańców odkrytych ziem.Druga wyprawa wyruszyła 25 września 1493. Tym razem Altemirano wybrał bardziej południową trasę i w związku z tym ląd osiągnął w okolicy Małych Antyli. Odkrył kolejno wyspy Dominikę, Marie-Galante, Gwadelupę, Antiguę i Portoryko. W dalszej podroży Altemirano popłynął wzdłuż południowych wybrzeży Kuby i odkrył Jamajkę. W ten sposób rozpoczęła się kolonizacja nowego świata przez Portugalczyków a w następstwie przez inne państwa Europy.

Portret Rodrigo Altamirano​

 

Odcinek 7
1532-1549


Konrad III Kazimierz
Cesarz Polski 1532-1549

Konrad III Kazimierz, objął tron w wieku 32 lat od swoich narodzin posiadał słaby organizm i ciągle zapadał na różnorakie choroby, jednak posiadał nie przeciętny umysł, był też osobą bardziej trzeźwo podchodzącą do spraw religijnych niż jego ojciec z tego też powodu 15 lipca 1532 w cesarstwie wprowadził on akt o pobłażaniu od tego momentu wyznawcy innych religii niż Katolicyzm Rzymski mogli swobodnie praktykować swoje wyznanie. Jednak państwo Polskie ciągle słało misjonarzy do prowincji w których większość społeczności stanowili innowiercy. Konrad pragnął w sposób pokojowy nawracać ludność która zbłądziła.
Na danych obszarach zaczęto wprowadzać systemy sądów prowincjonalnych oraz wsparcie dla mniejszości religijnych które przejawiało się głównie jako nie piętnowanie i zakaz ich prześladowania.

14 sierpnia 1532 roku zostały założone dwie polskie kolonie nad Pacyfikiem w prowincji Ochock oraz Jugjur. Polska kolonizacja Syberii wchodziła w następny etap. Konrad wiedząc iż te obszary nie przyniosą takich zysków jak kolonie w nowym świecie. 16 listopada z kolei doszło do kolejnych sporów miedzy kupcami. Konrad poparł stronnictwo z poglądami o wolnym handlu.

9 marca 1539 roku ukończono budowę nowego pałacu Cesarskiego w Krakowie miał on być godną siedzibą dla dynastii Piastowskiej. Liczący 608 sal i pokojów, Cesarski pałac w Krakowie jest największym pałacem na świecie. W pałacu znajduje się wiele najciekawszych zabytków Krakowa - królewskie apartamenty, sala tronowa, apartamenty rycerskie, skarbiec.19 marca natomiast doszło do podpisania sojuszu z nową powstałą monarchią wielkiej Brytanii, powstała ona w wyniku ostatecznego podboju przez anglików Szkocji i ogłoszeniem powstania zjednoczonych królestw Wysp Brytyjskich.

12 czerwca 1542 roku Konrada III Kazimierza obrano na Cesarza Świętego Cesarstwa Narodu niemieckiego choć Konradowi nie zależało na tym tytule. Dawał on jednak spore korzyści dzięki niemu resztki Rzeszy niemieckiej stawały się marionetką w rekach Polskich Cesarzy. W niesmak natomiast było z tego powodu władcą Czesko-Węgierskim którzy przez stulecia utrzymywali ten tytuł w swych rekach a teraz stracili go na rzecz schorowanego Cesara Polskiego.

1 maja 1543 roku na dwór imperialny przybyło poselstwo z odległego Cesarstwa Chińskiego rządzonego przez dynastię Ming. Pań Cesarstwa Środka proponował zawarcie paktu wojskowego którego przypieczętowaniem miały być zaślubiny syna Konrada z jedną z córek Cesarza Hana IV. Jako że Konrad nie posiadał potomstwa, postanowiono iż Sojusz zostanie zawarty a małżeństwo odbędzie się miedzy Jakubem a księżniczką Ziu. Jakub był najbliżej spokrewnionym męskim członkiem rodu i zarazem wyznaczonym przez Konrada na swego spadkobiercę. Był on wnukiem brata Kazimierza III. Po przyjęciu chrztu przez Ziu i nadaniu jej imienia Jadwiga. Doszło do ślubu 29 maja 1453 roku. Ten sojusz był strategicznym posunięciem dynastii Ming w której Cesarstwie trwała wojna domowa i niechciano obcych interwencji.

12 listopada 1545 roku przedłużono sojusz militarny z Królestwem Szwecji jednym z wiekowych partnerów Cesarstwa Polskiego. Dzięki tym działaniom Konrad III zapewnił sobie wpływy na całym świecie. Na dodatek doniesiono mu iż na Syberii w Butalsku doszło do odkrycia kolejnych pokaźnych złóż złota.

14 lipca 1547 roku Konradowi udaje się wzmocnić władze centralną a zarazem wydać dekret o przymusowej służbie wojskowej. Zasady poboru polegały na tym iż z każdej cesarskiej wioski do armii musiało pójść pięciu mężczyzn w wieku od 16 do 35 lat natomiast z cesarskich miast dziesięciu mężczyzn, przechodzili oni przeszkolenie wojskowe i musieli odsłużyć 25 lat za które co miesiąc dostawali żołd ze skarbca królewskiego były to początki tworzenia prawdziwej armii w Cesarstwie a nie jak dotychczas wojsk zaciężnych.

1 grudnia 1548 roku doszło do zniewagi dyplomatycznej ze strony Cesarstwo Czesko-Węgierskiego. Sytuacja miedzy oboma państwami była coraz bardziej napięta z powodu iż południowy sąsiad Polski przeszedł na protestantyzm i podburzał protestantów zamieszkujących na ziemiach Polskich. Jednak Konrad starał się rozwiązać problem polubownie nieprawną on wybuch konfliktu zbrojnego z Czechami głównie z powodu iż niewiadome było czy armie cesarskie dały by sobie radę. Dlatego też postanowił zmniejszyć napięcia miedzy oboma Krajami.

18 Sierpnia 1459 roku ostatecznie Choroby pokonały organizm Konrada a namaszczony przez niego Jakub III Stanisław. Wstąpił na tron Imperialny w odróżnieniu od swego poprzednika on niemiał zamiaru prowadzić ugodowej polityki.

Mapa Cesarstwa u kresu panowania Konrad III Kazimierz.
Ciąg dalszy nastąpi.​

 

Sytuacja Polityczna Świata 1550 rok.

Europa

Sytuacja geopolityczna Europy, była następująca na kontynencie istniało siedem państw które podzieliły się miedzy siebie wpływy i bogactwa jakie dawała Europa.
Królestwo Francuskiemu udało się zająć północną cześć Włoch, Szwajcarie i znaczną cześć Niemiec, posiadają także obszary na północy Hiszpanii które zdobyli w czasie wypraw Krzyżowych są jednym z najpotężniejszych państw znanego świata. Królestwa Brandenburgi oraz Saksonii połączyła Unia realna zawarta w Berlinie jej celem było zabezpieczenie dwóch państw niemieckich przed agresją Francuską lub Czesko Węgierską. Na wyspach brytyjskich doszło do utworzenia
Zjednoczonego Królestwa wielkiej Brytanii. Po 200 latach wojen i konfliktów Anglikom udało się podporządkować sobie Szkotów. Królestwa Portugalii i Aragonii podzieliły miedzy siebie południową cześć Hiszpanii obydwa te państwa też zaczęły dynamiczną ekspansje kolonialną w północnej Afryce. Szwedzi królują na północy cała Skandynawia znajduję się obecnie pod ich kontrolą, Królestwo Norwegi zostało ostatecznie włączone 20 lat temu. Bałkany są własnością Cesarstwa Czesko- Węgierskiego, zajęli oni Bułgarie i Grecje oraz przeszli na protestantyzm.
Azja mniejsza, Bliski Wschód, Półwysep Indyjski.

Większość tych obszarów była kontrolowana niegdyś przez potężny chanat Złotej Ordy po przegranych wojnach z Cesarstwem Polskim i Czesko-Węgierskim. Orda pogrążyła się niemal w stuletnim Chaosie wojen i buntów. Wy wyniku których przestała istnieć a ze resztek utworzyło się kilka niezależnych państw Islamskich takich jak Sułtanat Karamanu kontrolujący Azje mniejszą, na bliskim wschodzie powstały sułtanaty Syrii i Iraku. Perskie obszary Ordy przejęło natomiast Sułtanat Khorasanu jest to potężne państwo sięgające swoim zasięgiem półwyspu Indyjskiego, zdołało opanować jego północną część natomiast na południu półwyspu panuje państwo Maharadżów Maharasztra. Półwysep Arabski kontroluje Sułtanat Omanu. Obszary pustyni Kara-Kum znalazły się pod kontrolą Sułtanatu Szaibanidzkiego.
Azja południowo – wschodnia

Cesarstwo Chińskie rządzone przez dynastie Ming znalazło się w głębokim kryzysie w wyniku którego Armie Cesarskie znajdują się w odwrocie a buntownicy przejmują znaczną część jego terytorium już swoją niezależność ogłosiła Mandżuria, Orda Mongolska. Do najsilniejszych państw regionu należy zaliczyć państwo Szan, Ordę Czagatajską, Tybet, Cesarstwo japońskie, Sułtanat Brunei.
Afryka

Kontynent ten jest obecnie kolonizowany przez Królestwa Aragonii i Portugalii obecnie pod ich kontrolą znajduje się zachodnio-północna cześć Afryki. Z państw Afrykańskich jedynie Suahili i Adal stanowią poważniejszą siłę jednak w starciu z europejskimi armiami nie mają żadnych szans. Wielka Brytania także włączyła się do wyścigu ku Afrykańskim ziemią.
Ameryka Północna

Znajdują się tu trzy strefy wpływów na północy rozpoczęła się kolonizacja Szwedzka są to obszary zimne i nieprzyjazne w sam raz dla nordyckich wikingów. W środkowej części kontynentu Wielka Brytania wchłonęła plemiona indiańskie znajdujące się na obszarze Luizjany. Floryda oraz Karaiby skolonizowali Portugalczycy podporządkowali też sobie większość Meksyku. Z potężnego imperium Azteków pozostało niewiele a i to wkrótce miało paść łupem rządnych bogactw Portugalczyków.
Ameryka Południowa.

Obszar Wenezueli został skolonizowany jeszcze na początku 16 wieku przez Portugalczyków obecnie założyli oni kolnie w La Plata Francuzi systematycznie kolonizują obszar Brazylii. Imperium Inków pozostaje nie odkryte i dlatego jest na razie bezpieczne przed zakusami europejskich mocarstw.

Mapa występowania Religi

Wykresy dotyczące Udziału kultur, Produkcji, Religi i Przynależności prowincji w Cesarstwie Polskim.​

 

Ameryki przed odkryciami Altemirano.​

Aztekowie​

Aztekowie, nazwa nadana indiańskiemu ludowi, który przybył do Doliny Meksyku z mitycznej krainy Aztlán . Pierwotnie zwał się Mexitlin, następnie Méxica. Aztekowie osiedlili się na jednej z wysepek jeziora Texcoco według ich tradycji miejsce wskazał im bóg Huitzilopochtli, na którejzałożyli miasto-państwo Tenochtitlán. Ich władcą został wódz Acamapichtl, który panował ponad 20 lat, następnie jego syn Huitzilihuitl. Obaj władcy rozbudowywali miasto, którego liczba ludności szybko rosła. Powstała nowa osada Tlatelolco. ​

Dominującą pozycję w Dolinie Meksyku zdobyli Aztekowie, którzy przekonani o swej misji dziejowej wybranego “narodu Słońca”, kontynuatora tradycji Tolteków, rozpoczęli podbój sąsiednich plemion. Następca Itzcóatla, Montezuma I, zwany Gniewnym , przekroczył góry otaczające dolinę Anáhuac i rozpoczął ekspansję w kierunku wschodnim i południowym, podbijając plemiona i miasta-państwa na terenie obecnych stanów: Morelos, Guerrero, Puebla i częściowo Veracruz. Rozbudował Tenochtitlán, usypał tamy chroniące miasto przed powodziami, wzniósł akwedukt dostarczający wodę ze źródeł wypływających ze wzgórza Chapultepec. Syn Montezumy I - Axayacatl opanował tereny otaczające Dolinę Meksyku od strony zachodniej i osiągnął przesmyk Tehuantepec, wcielił także do Tenochtitlánu Tlatelolco. Brat Axayacatla, Tizoc , próbował, bez powodzenia, rozszerzyć panowanie Azteków nad brzegami Zatoki Meksykańskiej. Po śmierci Tizoca rządy objął jego brat Ahuitzotl , który podbił kraj Zapoteków, opanował tereny dzisiejszego stanu Chiapas i część Gwatemali. Przeszedł do historii jako władca okrutny, bezwzględnie tłumiący bunty i powstania zniewolonych plemion indiańskich, organizujący masowe mordy jeńców poświęconych bogu Huitzilopochtli. Ostatnim władcą państwa azteckiego przed przybyciem Portugalczyków był bratanek Ahuitzotla, Montezuma II, zwany Młodszym. Władca umacniał potęgę imperium.​

W celu utrzymania posłuszeństwa i strzeżenia granic imperium zakładano kolonie wojskowe i warownie. W życiu codziennym Azteków dominowały religia i wojny. Prowadzili dwa rodzaje wojen - w celu podboju terytoriów i dla wzięcia niewolników, których serca składano w ofierze bogu Huitzilopochtli. W licznym panteonie bogów największymi byli: Quetzalcoatl, Tláloc, , Tezcatlipoca, bogini ziemi Coatlicue i najważniejszy, “czysto aztecki” - Huitzilopochtli. Podstawową dziedziną gospodarki było rolnictwo. ​

Inkowie​

Inkowie, plemię zamieszkujące południowo-zachodnią część Ameryki Południowej, które stworzyło doskonale zorganizowane państwo o nazwie Tawantinsuyu. Dzięki ekspansywnej polityce władców szybko wchłonęli okoliczne drobne państewka, samodzielnie funkcjonujące wcześniej na terenie Ameryki Południowej, narzucając im własną organizację państwową, religię i język. W okresie największego rozkwitu Tawantinsuyu zajmowało powierzchnię przeszło 950 tys. km2 i liczyło co najmniej 7 mln mieszkańców. Głównym ośrodkiem państwa Inków było miasto Cuzco.
Podstawową jednostką w państwie był ród, początkowo zorganizowany na zasadzie więzów krwi, później także więzów terytorialnych, który wspólnie uprawiał określoną część gruntów. Na czele państwa Inków stał władca absolutny - Inka Sapa, wywodzący się od boskiego Słońca i sam uważany za boga. Następcę wybierał spośród synów. Ciało zmarłego Inki mumifikowano i umieszczano w pałacu, który był jego główną siedzibą.Mumia siedziała na złotym tronie, obok którego znajdował się naturalnej wielkości złoty posąg Inki. Pałac taki stawał się świątynią, a nowy Inka budował dla siebie kolejną siedzibę.​

Pomimo rozległego obszaru Tawantinsuyu istniał tylko jeden zawodowy oddział wojskowy, będący gwardią przyboczną Inki. Inne oddziały formowano w wypadku wojny, zbierając i łącząc je w związki taktyczne w stolicach dzielnic
Podstawą gospodarki państwa była uprawa roli oraz hodowla lam. Inkowie uprawiali przede wszystkim kukurydzę, na mniej urodzajnych terenach ziemniaki, jak również fasolę i paprykę​

 

Odcinek 8
1549-1563


Jakub III Stanisław
Cesarz Polski 1549-1563

Jakub III Stanisław objął rządy nad Cesarstwem Polskim, 18 Sierpnia 1549 roku wraz z ich rozpoczęciem zagwarantował wysłannikom, z Niderlandów i Brandenburgii iż Cesarstwo będzie gwarantem ich niepodległości przed zakusami innych mocarstw. Miało to zatrzymać Francuską ekspansję dalej w głąb Europy. Tegoż też dnia wraz z koroną Cesarstwa Polskiego, otrzymał on z rąk elektorów niemieckich , koronne Świętego Cesarstwa Niemieckiego, choć tytuł ten miał już tylko znaczenie prestiżowe, jako iż Cesarze Niemieccy nie posiadali już praktycznie żądanej władzy. A sam obszar niegdysiejszego Cesarstwa diametralnie się skurczył.

Z odległego Tybetu doszły do Krakowa wieści iż w wyniku zejście ostatniego Lamy została utworzona Unia Personalna z Chanatem Mongolskim którego, to władca od tej pory miał rządzić tymi dwoma narodami. Była to informacja o znikomej wartości dla Jakuba daleka Azja niebyła przedmiotem zainteresowania, dla nowego Cesarza najważniejsze była kolonizacja Syberii. Która to postępowała coraz dalej i sprawniej, zakładano że w ciągu najbliższych 20-30 lat wszystkie ziemie odkryte w czasie wypraw Młodziejowskiego, wejdą w skład Cesarstwa, a około roku 1586 w Ochocku zakończona zostanie budowa stoczni, a rozpocznie tworzenie floty Pacyficznej, która miała by dotrzeć do Kontynentu Amerykańskiego.

10 Czerwca 1552 roku jeden z Cesarskich urzędników, dokładniej Stefan Stadnicki piastujący urząd naczelnego szeryfa Cesarskiego, przeszło 55 lat czasie panowania ostatnich trzech Imperatorów. Wierni służył Cesarstwu opracowując sprawny system mający na celu zwalczenie wszelkiej maści łajdactwa i bandyctwa na terenie Imperium Polskiego, uzyskał on za swe działania przychylność Jakuba i wielki szacunek wśród społeczeństwa Cesarskiego.
21 Kwietnia 1553 Jakub III pragnąc rozwijać przemysł sukienniczy, funduje w lublinie wytwórnie sukien której budowa trwa dwa lata, po jej zakończeniu i uruchomieniu produkcji roczna wartość produkowanego sukna wahała się w granicach 87233-101621 złotych. Potrzebna do produkcji sukna, wełna w 1/3 była pochodzenia prowincjalnego, a w 2/3 była importowana z dalszych obszarów Cesarstwa.

22 maja 1554 roku Jakubowi udało się wynegocjować porozumienie dzięki , któremu wojska Cesarskie uzyskały wolny wstęp na terytorium Królestwa Brandenburskiego, było to celowe działanie ze strony Jakuba który pragnął sobie zapewnić, dostęp do granic Królestwa Francuskiego, w razie gdyby doszło do otwartego z nim konfliktu, 22 grudnia tego roku Jakub porozumiał się z nowo uformowanym królestwem, Skandynawii w sprawi małżeństwa jego pierworodnego syna z księżniczką Hedwigą, jako że Jakub miał dwóch synów którym nadał te same imiona Zygmunt, starszy miał 4 lata natomiast młodszy skończył dopiero rok ich matką była chińska księżniczka z rodu Ming, rodzinne życie Jakuba było udanego jego obaj synowie byli żywymi dziećmi, co go cieszyło.

10 lutego 1556 roku Jakub ponownie wszedł w sojusz z Imperium Wielkiej Brytanii, państwo to stawało się coraz większym mocarstwem na skale światową, dzięki koloniom w Ameryce północnej spływały do Londynu ogromne bogactwa, mimo iż byli protestantami to byli także doskonałymi partnerami dla Cesarstwa Polskiego, Jakub jako racjonalista niemiał zamiaru prowadzić wojen religijnych, było by to marnotrawstwo środków i ludzi które można by było lepiej wykorzystać.
Informacją z dalekiej Azji był wybuch wojny domowej, w Królestwie Szan które zyskało wiele w wyniku rozpadu Cesarstwa Chińskiego, natomiast teraz samo się borykało z problemami wewnętrznymi.

Rok 1558 przyniósł zakończenie prac nad książką Patryka Krasińskiego, doradcy duchowego Imperatora Jakuba dowodził on w swym dziele, że nienależny zwalczać innowierców za pomocą stosów i kaźni, trzeba stosować polemikę i przekonywać ich do nawrócenia się na prawdziwą wiarę, za jego radą Jakub ostatecznie zakończył działalność inkwizycji w Cesarstwie polskim. Została on wygnana z granic Cesarstw i miała nigdy nie powrócić. Rok później rozgorzała dyskusja na dworze Cesarskim, nad tym czy należy kontynuować badania nad bronią dla wojsk lądowych, wyszły propozycje iż są one bez sensu i należy walczyć jak dotychczas, Jakub jako miłośnik wszelkich nowinek technicznych, postanowił zignorować pomruki malkontentów jednak, przyniosło to pewną destabilizacje Cesarstwie.

1559 roku zawiązano zaręczyny młodszego syna Jakuba z księżniczką Aragońską Jadwigą, ród Piastowski był powiązany mariażami za wszystkimi niemal państwami Europy, i nie tylko. Dawało to wiele korzyści.
1560 roku doszło do rewolty Kalwinisty Paula von Rust, który sprzeciwiał się wszelkiej formie prób nawracania protestantów w ziemiach Cesarstwa Polskiego, Jakub sam ruszył na czele swych wojsk by zająć się tym obmierzłym buntownikiem, zainteresowało go przede wszystkim kto stał za Rustem, bo sam nie był on wstanie zainicjować takiego powstania, do bitwy doszło na błoniach Wilnowskich, gdzie 9 tysięczna armia Rusta została zmuszona do odwrotu przez 35 tysięczną armie Cesarską. Rusta pochwycono i torturowano póki nie wyjawił iż Cesarstwo Czesko-Węgierskie stało za jego poczynaniami. Został on stracony kilka dni później.
Stosunki Polsko Czeskie od pewnego czasu niebyły najlepsze, jednak wojna z Cesarstwem Czeskim mogło by doprowadzić do destabilizacji sytuacji w Europie, a to nie było na rękę Jakubowi. Dlatego też postanowił nie zareagować na tę prowokację.

15 kwietnia 1563 roku Jakub postanowił ograniczyć przywileje miejskie, wzmocni uprawnienia swoich urzędników którzy zrządzali miastami. Wzmocniło to jego władze, ale spowodowało wybuch rebelii, Które szybko zostały stłumione. Jednak miesiąc później Jakub umiera, jego ciało znaleziono w sypialni, nadworni lekarze stwierdzili iż Cesarz zmarł na w sposób naturalny. Mimo to wydawało się to podejrzane, jego pierworodny syn był jeszcze niepełnoletni by objąć koronę cesarską dlatego postanowiono utworzyć radę regencyjną na czas małoletniości Zygmunta, w skład której wchodzili najbardziej zaufani doradcy Cesarscy: Patryk Krasiński, Dawid Stadnicki, Jerzy Pełka, Książe Zygmunt oraz jego matka Katarzyna. Utracono też koronę Świętego Cesarstwa Niemieckiego na rzecz Króla Skandynawskiego, Karla X Johana.



Mapa Cesarstwa u kresu panowania Jakuba III Stanisława.
Ciąg dalszy nastąpi.​

 

Armie Europejskie początek XVI wieku.

Pikinierzy - jedna z formacji wojskowych z przełomu XV i XVI wieku i pierwsza nowoczesna piechota. Ich charakterystyczna broń - długa pika, początkowo długości 2,5 m a później nawet 5,5 m, siała w ich sprawnych rękach spustoszenie w szeregach przeciwnika.
Uzbrojenie ochronne w postaci pancerzy, półpancerzy i hełmów posiadał jedynie pierwszy szereg i zewnętrzne szeregi boczne. Broń pikinierów stanowiły długie piki, kusze i broń palna, co w połączeniu ze schodkowym ustawieniem kolumn, składających się każda z kilku szeregów pikinierów, dawało ich formacjom dużą manewrowość i przynosiło łatwe zwycięstwa nad rycerstwem feudalnym. Natarcie prowadzono kierując w przeciwnika trzymane na wysokości głowy piki czterech pierwszych szeregów, następne szeregi trzymały piki w pionie i w miarę wbijania się w szeregi wroga opuszczały je w jego kierunku. O szeregi pikinierów rozbijały się szarże konne, a ich szyków w obronie nie sposób było pokonać.
Doskonałą opinię o wysokich walorach bojowych mieli pikinierzy z Szweckich. Ceniły ich wszystkie dwory europejskie najmując ich na służbę, zaś Niemcy , Francuzi i Portugalczycy oraz Polacy starali się skopiować wzorce szwedzkie i utworzyć własne narodowe formacje piechoty. Szwedzi często byli instruktorami. Tak powstały pikinierskie formacje lancknechtów czy tercios. Pikinierzy wyposażeniu byli w moriony i kirysy, a później w kolety. Ich uzbrojenie obok piki stanowiła także broń sieczna, a nierzadko i pistolet.

Arkebuzerzy – piechota uzbrojona w arkebuzy\ stosowana na początku i w połowie 16-wiecznych. Arkebuz broń strzelecka używana od końca 16 do początku 17 wieku. Była to długa ręczna broń palna gładkolufowa kalibru około 10-12 mm, pierwotnie zaopatrzona w zamek lontowy . Od I połowy 16 wieku stosowano także zamek kołowy.Arkebuzy były prymitywniejsze od muszkietów i bardziej kłopotliwe w nabijaniu. Z powodu kilkakrotnie mniejszej szybkostrzelności zostały niemal całkowicie wyparte przez muszkiety.
Arkebuzerzy początkowo nosili kirysy, które jednak niedługo były w użyciu. Nakryciem ich głowy stał się otwarty hełm szturmowy. Uzbrojeni byli w arkebuz, dwa pistolety i szablę lub rapier W Cesarstwie Polkim jednostki arkebuzerów występowały w wieku XVI i XVII.
Jednostki arkebuzerów występowały też poza Europą - wchodziły w skład wojsk kolonizacyjnych m.in. w Ameryce Północnej i Południowej, ale także w Japonii, Chinach.

Muszkieterzy - to formacja wojskowa piechoty występującą pod koniec 16 wieku, na której uzbrojenie składały się muszkiety i rapiery. Jednostki te stosowane były zarówno w armiach europejskich, jak i na innych kontynentach. Wojska te powstawały się wraz z pojawieniem się broni palnej, początkowo arkebuzów, później coraz bardziej doskonałych muszkietów. Dodatkowo oddziały te osłaniane były na polu walki przez pikinierów z uwagi na sposób walki głównie przy wykorzystaniu broni palnej. Czas potrzebny na przeładowanie broni wymuszał specjalną taktykę i szyk wojska ustawionego w kilka szeregów. Z uwagi na konieczność posługiwania się skomplikowaną bronią były to wojska zawodowe. Muszkiet w czasie oddawania strzału musiał być opierany na specjalnej podpórce- forkiet.
Uzbrojenie ich stanowił muszkiet i rapier. Ponadto wyposażeni byli w: forkiet, prochownice, lont i bandolier z ładunkami. Strzelanie z muszkietu wymagało stosowania kontrmarszu i gruntownego wyszkolenia, dlatego muszkieterzy byli najczęściej żołnierzami zawodowymi, wysoko opłacalnymi.

Kirasjerzy – rodzaj ciężkiej jazdy w zbrojach z metalowych płyt.Jazda tego typu powstała w drugiej połowie 16 wieku, z przekształcenia w nią z ciężkozbrojnej jazdy kopijniczej, choć kirasjerów poprzedzali w starożytności macedońscy hetairoi o zbliżonym przeznaczeniu bojowym i rynsztunku, co ich spadkobiercy.
Jednostka ta oznacza nowe stadium rozwoju europejskiej ciężkiej jazdy. Pancerz używany przez tych jeźdźców był znacznie lżejszy, zapewniając większą szybkość i zwinność. Znaczną uwagę poświęcano technikom jeździeckim. Kirasjerzy potrafili zadawać potężne, śmiercionośne uderzenia zarówno nieprzyjacielskiej konnicy, jak i piechocie.
Wyposażenie kirasjera obejmowało stalowy kirys o wysokości około 47 cm, szerokości 44 cm i wadze 8-9 kg. Kirys ten chronił pierś i plecy jeźdźca przed ciosami broni białej i kulami muszkietowymi. Kula pistoletowa mogła go przebić tylko jeśli została wystrzelona z bardzo krótkiej. Czasami kirasjerzy nosili stalowe, otwarte hełmy w kształcie kasku. Ten okazały hełm nawiązywał do hełmów hellenistycznych Greków i Rzymian.

Działa z 16 wieku.
Pierwsze egzemplarze artylerii ogniowej były wykonywane z brązu, mosiądzu, lub żelaza techniką odlewniczą przez ludwisarzy, albo były skuwane ze wzdłużnie ułożonych szyn przez kowali w przypadku dział żelaznych. Aby zapobiec rozdęciu lufy nabijano na nie specjalne żelazne pierścienie, które wzmacniały konstrukcję działa. Pierwszy etap wykorzystywania artylerii ogniowej do oblężeń, lub walki w polu, charakteryzuje się prostotą konstrukcji pomocniczych ułatwiających ustawienie lufy pod odpowiednim kontem. Aby uzyskać odpowiednią odległość i tor lotu pociski, działa ustawiano na specjalnie usypanych szańcach, lub kładziono je bezpośrednio na ziemi. Szybko jednak zaczęto montować lufy na drewnianych łożach, a już w 15 wieku działa zostały wyposażone w koła co znacznie poprawiło ich manewrowość i transport podczas działań zbrojnych.​

 

Odcinek 9
1563-1568


Rada Regencyjna
1563-1568

20 marca 1564 roku, za namowami Królowej Katarzyny w Warszawie powstaje akademia sztuk pięknych. w roku założyli ją dwaj warszawscy malarze: Zygmunt Vogel, Marcello Bacciarelli na którym profesorami zostali właśnie oni.
Zakres nauczania obejmował tak zwane "sztuki czyste", a więc malarstwo, rysunek i rzeźbę. Przedmioty te wykładano na trzech katedrach: Malarstwa, Rysunku i Rzeźby. Z powodu prowadzonej przez lata doktryny ofensywnej, umocnienia wielu miast były zaniedbane, a ich stan sprawiał że niezdolne były by do odparcia wrogiego najazdu, dlatego Rada za zgodą Zygmunta postanowiła zmienić nieco politykę Cesarstwa Polskie, dotyczącą walk ofensywnych, w cały państwie rozpoczęto także prace by umocnienia, były w należytym stanie.

1565 roku dzięki sprawny działaniom najwybitniejszego polskiego dyplomaty jakim był, Krzysztof Ostroróg relacje Cesarstwem Czesko-Węgierskim zostały znacznie poprawione, w planach małoletniego Zygmunta niebyło prowadzenie wojny z Czechami. Ostrorogowi udało się przekonać o tym Czechów, za co Zygmunt sowicie go wynagrodził. Mianował go swoim doradcą do spraw polityki zagranicznej.

Rok 1566 przyniósł możliwość, Ulepszenia Krakowa która według Zygmunta i jego matki, była za mało okazała jak na stolicę wielkiego imperium. Zamiast wykładać na ulepszenia pieniądze, skorzystano z taniej siły roboczej, jaką była wielka armia Cesarska. Kraków miał stać się miastem z prawdziwego zdarzenia dlatego postanowiono o powiększeniu jego powierzchni miejskiej, oraz rozbudowie dróg miejskich, postanowiono też postawić wiele budynków kulturalnych jak: teatry, nowe kościoły, oraz nową bazylikę dla uczenia istnienia państwa Polskiego które ma już niemal 600 lat.

1567 wysłannicy z Sułtanatu Irackie zaproponowali by, ich kupcy mogli handlować z kupcami Cesarstwa Polskiego, Rada przychyliła się do tej prośby bo nic tak nie przynosi zysków jak udana wymiana handlowa miedzy państwami. Zagwarantowano także niepodległość państwu Syryjskiemu, dla Cesarstwa Polskiego ważne było by na bliskim wschodzie panował pokuj, a Palestyna wraz Egiptem znajdujące się pod Polską kontrolą była niezagrożone. W tym Celu postanowiono wzmacniać stosunki z Sułtanatami Syrii i Iraku.1568 wyniknął konflikt miedzy Cesarstwem a Państwem Kazaskim, w jego wyniku Rada zażądała od Chanatu Kazaskiego przekazania prowincji turkiestańskie, reakcja była odmowna. Tuż przed, objęciem rządów przez Zygmunta VI Władysława, radzie udało się wprowadzić w rzycie kartę praw, Imperator nie mógł od tej pory nikogo uwięzić bez sądu.

Mapa Cesarstwa u kresu panowania Rady Regencyjnej.
Ciąg dalszy nastąpi.
​

 

Odcinek 10
1568-1573


Zygmunt VI Władysław
Cesarz Polski 1568-1599

Zygmunt objął tron, Cesarstwa skończywszy 18 lat. Imperium Polskie w ciągu kilku ostatnich dekad stało się jednym z mocarstw które dzielą świat miedzy siebie, o ile z Skandynawią i Wielką Brytanią stosunki były bardzo dobre to z Królestwem Francuskim jak i z Czesko-Węgrami pozostawały na niskim poziomie. Jedną z pierwszych decyzji podjętych przez nowego imperatora, było poślubienie cypryjskiej księżniczki, jako że jego poprzednia narzeczona zmarła na suchoty. Nowa wybranką na małżonkę była, Aleksandra Pelealog potomkini rodu cesarzy bizantyjskich. Po jej przybyciu do Krakowa odbyło się huczne Wesele, obwieszczające żeniaczkę nowego Cesarza.

Kilka dni później udało się wypertraktować z Sułtanami Iraku i Syrii, porozumienie dzięki któremu wojska Cesarstwa Polskiego miały by wolny wstęp na ich terytorium, a co za tym idzie wolną drogą do Palestyny i Egiptu gdzie co jakiś czas dochodziło do buntów, fanatyków islamskich powstania te były tłumione dość sprawnie ale brakowało tam wystarczająco dużo wojsk by zabezpieczyć cały region. Drogą morską niemożna było dostarczyć tam wystarczająco dużo ludzi dlatego, podjęto taką decyzje. Zawiązano też sojusz z Księstwem Cypru, które miało strategiczne położenie na morzu śródziemnym, i przyszłości mogło się ono przydać Cesarstwu Polskiemu.

W maju 1570 roku, Książę Cypru umiera a Zygmunt dostrzega możliwość większego podporządkowania sobie wyspy, w tym celu wysyła posłów z propozycją by od teraz Księstwo stało się Lennem Cesarstwa Polskiego, mimo drobnych problemów udaje się wymusić na przywódcach wysepki, żądanie jakich domagał się Polski Władca. I tak 8 maja 1570 roku Księstwo Cypru stało się lennem Cesarstwa Polskiego.

1572 roku Zygmunt, pragnąc poszerzyć swoją władze w Azji środkowej, wypowiada wojnę Chanatowi Kazaskiemu jako, że chanat ma sojuszników w postaci Sułtanatu Szaibanidzkirgo, Chanatu Czagatajskiego, Beldżustanu a gwarancji im udziela miedzy innymi Sułtanat Tumurydzki i Dżalaraidów. Włości Cesarskie mogą być znacznie powiększone. Do pierwszej bitwy doszło na polach Damiety, armia Cesarska pod dowództwem kapitana, Stanisława Radzewskiego zmusiła do odwrotu, armie Sułtana Rashida I. Radzewski udał sięga sułtanem w pogoń na obszary Delty Nilu gdzie doszło do ostatecznego miażdżącego Starcia z Sułtanem w wyniku której on sam dostał się do niewoli a jego wojska zostały rozbite.

Dokładnie 6 Listopada 1572 roku, podpisano pokuj z Chanatem Kazaskim, zrzekał się on rzecz Cesarstwa Kyzył-Kum, oraz wypłacał 700 tysięcy dukatów.
Marzec 1573 roku był miesiącem, podpisywania kolejnych porozumień pokojowych z Sułtanatami: Szaibanickim który musiał zrzec się wszystkich swoich posiadłości: Karakum, Atak, Kyzył-Kum, Mangaszłyk, Kwarizm, Chiwa, Ustiurt oraz do wypłacenia 350 tysięcy złotych w złocie. Do jego podpisania doszło 16 marca, 18 marca podpisano z Sułtanatem Dżlairydów, dzięki któremu pozyskano Libie i Delte Nilu, wypłacono też kontrybucje 75 tysięcy złotych w złocie. Chanat Czagatajski utracił jedynie Tobolsk ale musiał wypłacić także 550 tysięcy złotych w złocie. Beldżustan natomiast przystał na biały pokój, kontynuowanie konfliktu z tym państwem było bezcelowe, gdyż nie graniczyło z Cesarstwem ani niemożna było przeprowadzić desantu na jego terytorium.
​

 

Odcinek 11
1573-1599


Zygmunt VI Władysław
Cesarz Polski1568-1599

25 Maja 1579 roku, zostaje wysłana grupa kolonistów na wyspę Tajwan– wyspę na Oceanie Spokojnym, oddzielona od Chin kontynentalnych Cieśniną Tajwańską. Jest wyspą w większości wyżynną. Tylko obrzeża Tajwanu są nizinne. Formoza otrzymała nazwę od Portugalczyków, którzy w 1516 roku przepływali wzdłuż wybrzeża, mając przed sobą wspaniałe widoki, stąd nazwa Formosa – piękna. Jako że Portugalczycy nie założyli na niej kolonii, z obawy przed tubylcami i bliskością Cesarstwa Chińskiego, Władze Cesarstwo Polskie wysłały na tą piękną wyspę grupkę dzielnych kolonistów. Kolonia została założona dopiero 1581 roku, ale bardzo szybko zaczęła się rozwijać.

W 1580 roku Cesarstwu Polskiemu udało się nawiązać kontakt, z Cesarstwem Japonii. Cesarz Kraju Kwitnącej Wiśni przystał na propozycje zawarcia sojuszu z Zygmuntem, jednak Władca Polski nie zdawał sobie sprawy, że Cesarz Japonii ma tylko nominalną władze nad państwem, a prawdziwą siłę stanowią Szogunowie.
Szogunem wtedy był Uesugi Kenshin, tytuł Szoguna przypadł mu gdy ostatecznie pokonał swego wielkiego rywala którym był Takeda Shingen. Władza Szoguna w Japonii była bardzo niestabilna, z powodu iż miejscowi możnowładcy mianujący się tytułami dajmio, przewodzący klanom samurajskim ciągłe walczyli o władze nad wyspami Japońskimi.

Kiedy Zygmunt zrozumiał tą sytuacje postanowił, zwrócić się z propozycją pomocy dla Kenshina. Którego władza Szoguna była zagrożona ze strony Klanu Oda. Młody i ambitny dajmio imieniem Oda Eiichiro, pragnął zawłaszczyć sobie tytuł Kenshina dla siebie. Wysłany przez Zygmunta do Japonii, Kazimierz będący jego siostrzeńcem o umyśle niczym łasica jak to określali go japończycy, zaproponował układ Kenshinowi Cesarstwo Polskie dostarczy mu 6 tysięcy arkebuzów i przeszkoli jego samurajów, a w zamian za to on zgodzi się na przemarsz Polskich Wojsk przez kontynentalną Cześć Cesarstwa Japońskiego, potwierdzi Sojusz oraz zgodzi się by Kazimierz poślubił jego najmłodszą córkę. Uesugi z początku nie był zadowolony ze złożonej mu propozycji, jednak dzięki namową i ujrzeniu jaką to bronią są arkebuzy przystał on na tę propozycję, zresztą sam Kazimierz twierdził że kiedyś zostanie władcą Imperium Polskiego i sugerował Kenshinowi że posiadanie kogoś takiego za szwagra byłoby niezwykle pożądane, choć Kazimierz miał jeszcze dwóch braci a jego szanse na tron były minimalne, po rozmowach w cztery oczy z Kenshinem ten przystał na małżeństwo, w ramach zacieśniania więzi jednak postawił on jeden warunek dopiero gdy Oda Eiichiro zginie. Kazimierz przystał na ten warunek wielkiego wyboru nie miał, sam przeszkolił japończyków i nimi dowodził w Bitwach na równinie Kawanakajima, w wyniku których Oda Eiichiro przegrał i popełnił Harakiri. Kenshin zadowolony z zakończenia historii klanu Oda wywiązał się z warunków umowy. Kazimierz pojął za żonę Sakurę Uesugi, a Cesarstwo Japonii pod rządami Kenshina stało się długoletnim partnerem Imperium Polskiego.

1583 wzmożony ruch dyplomatyczny zapoczątkowany jeszcze za rządów Jakuba III, zaczął przynosić skutki Zygmunt w jego wyniku mianował nowych dyplomatów, niezwykle potrzebnych. Do sprawnego działania Polityki zagranicznej tak potężnego państwa jak Cesarstwo Polskie. Należy pamiętać że takie imperia posiadają wielu wrogów. Dlatego też Zygmunt pragnął poprawiać stosunki państwami Europejskimi.
Na dwór Krakowski jesienią 1587roku przybyli dysydenci z Sułtanatu Mameluków. Pragnący obalić sułtana, o ile Zygmunt chciał włączyć te ziemię pod swoje panowanie to nie mógł przecież o tym poinformować buntowników. Zatem zgodził się ich sponsorować, miał nadzieje że to osłabi, Sułtanat na tyle by nie trzeba było posyłać tam znacznej armii w przyszłości.

Polska Kompania Wschodnioindyjska, kompania handlowa polskich inwestorów, w której większość posiadała rodzina Cesarska, z siedzibą w Krakowie, działająca od 1590 roku, głównie na terenie Indonezji, także w Azji Południowo-Wschodniej, Dalekim Wschodzie oraz u wybrzeży Ameryki Północnej. Działalność kompanii powstała z inicjatywy Księcia Kazimierza który uzyskał na ten cel olbrzymie środki, dokładnie około 800 tysięcy złotych w złocie, od Zygmunta VI Władysława nadał on też przywilej monopolu handlowego z Wschodnimi Indiami, Chinami, Japonią. Na terenach kolonizowanych przez Polaków, instytucja ta miała szerokie uprawnienia polityczne i administracyjne daleko wykraczające poza tradycyjny handel. Mogła utrzymywać własną armię, zawierać układy polityczne, miała prawo do posiadania własnej waluty. Wszystkie te działania i przywileje nadane przez Zygmunta miały sprawić że Kompania pozyska dla Cesarstwa nowe ziemie na terenie Pacyfiku, pierwszą filia została założona na Tajwanie.

13 Kwietnia 1598 roku Tajwan stał się pełnoprawną kolonią i pierwszym polskim punktem w ekspansji kolonialnej, na tereny Indonezji. Władze Kompani Handlowej postanowiły założyć na wyspie ośrodek handlowy. Wyłożyły na ten cel 500 tysięcy złotych, jednak w dalekosiężnych planach ta suma miała się szybko zwrócić gdyż, przez Tajwan miały przechodzić wszystkie towary z Syberii Północna Wschodniej. Handlowano nimi z Japonią, Chinami, Sułtanatem Brunei, oraz pomniejszymi państwami leżącymi na półwyspie Indyjskim. Mianowanym Prezesem Kompanii przez Cesarza został, Stefan Bielski człowiek pochodzący z magnaterii, funkcje swoją miał pełnić dożywotnio, lecz gdyby doszło do zaniedbania przez nie go swoich obowiązków, głosy 2/3 udziałowców mogły doprowadzić do jego usunięcia, gdyby tak się stało. Imperator musiał wybrać na to stanowisko nową osobę z grona udziałowców. 50% udziałów w Kompanii było rozdzielone miedzy członków Rodziny Cesarskiej, pozostałe 50% należało do Polskich Magnatów.

20 Lipca 1598 roku, Zygmunt VI Władysław kontynuuje proces Centralizacji państwa, Kazimierz proponuje mu podzielenie Cesarstwa na 10 okręgów, Guberni które z kolei miału być podzielone na 5 Podguberni. Każdy z 10 nowych Gubernatorów odpowiadał by bezpośrednio przed Imperatorem, oni mieli kontrolować 5 podgubernatorów jeżeli któryś z nich dopuścił by się machlojek lub nadużyć a zostało by to wykryte, miał być pozbawiony majątku i zesłany na roboty do kopalni złota na Syberii to samo tyczyło się Gubernatorów. Dodatkowo przy każdej Guberni miał znajdować się biuro Hetmańskie, którego dowódca Hetman, miał zajmować się poborem do armii, mieli też pomagać Gubernatorom, ale odpowiadali za swe działania tylko i tłocznie przed Cesarzem, który to ich mianował i degradował.

24 czerwca 1599 roku Zygmunt VI Władysław umiera nie doczekawszy się syna, wszystkie dzieci które zostały poczęte, niestety nie przyszły na świat, lecz zostały poronione. Dlatego tron Cesarski objął jego brat Zygmunta VII August posiadający trzech synów: Władysława, Zygmunta oraz Kazimierza. Ten ostatni choć najmłodszy, wykazywał się już dla Cesarstwa niezwykłymi zasługami, i należał do ludzi którzy zrobią wszystko by osiągnąć swój cel.

Mapa Cesarstwa u kresu panowania Zygmunta VI Władysława.
Ciąg dalszy nastąpi.​

---------- Post dodany 09:39 ---------- Poprzedni post dodano Wczoraj o 17:40 ----------

Francja jest chyba mocniejsza od tego co stworzyłem

Jedynie z tachani lądowymi i rządowymi wyprzedzam reszte o 1 punkt morską to mam trochę zacofaną, a co do handlu i produkcji to chyba na tym samym poziomie.

W nestepny odcinku poruszona będzie kwesti japońska, ja sam jestem doć dużym wielbicielem tego kraju, i właśnie jak zastanawiałem się nad pisaniem Aar to miedzy polską turcją i Japonią.

Dziękuję za porównanie, ale nie uważam bym choć w połowie dorównywał Aux_Teergois, jestem jego wielkim fanem i jakby się zastanowić to była jedna zosub które mnie pchnęły do napisania teo Aar.

 

Konkwisty Francisco Altamirano

1530-1550



Ja Francisco Altamirano byłem nieślubnym dzieckiem ze związku portugalskiej wieśniaczki, Franciski González Mateos, z Gonzalo Altemirano Rodriguezem de Aguilar, szlachcicem i kapitanem portugalskiej armii. Nie mam pewności co do daty własnego urodzenia , niewiele pamiętam z najwcześniejszego okresu swego życia. Wiem iż tuż po urodzeniu moja matka porzuciła mnie na schodach kościoła pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny w Lizbonie. Jako młody chłopak zarabiałem na życie, pasąc świnie. Miałem niezwykłe szczęście iż księża którzy mnie przygarnęli, nauczyli mnie pisać i czytać. Jako już dorosły człowiek poznałem swych przyrodnich braci, z których najstarszy Fernando, jedyny ślubny syn naszego ojca, był młodszy ode mnie o ponad 20 lat. Pozostali moi bracia to Juan i Gonzalo. Byłem kuzynem Rodrigo Altamirano, odkrywcy nowego świata. Mając dwadzieścia lat przybyłem na Jamajkę w Indiach Zachodnich. W 1521 uczestniczyłem w ekspedycji Diego de Kalmy, która podbiła dla Portugali Kubę. Na Kubie spędziłem 8 lat zostałem wtedy sekretarzem i przyjacielem jej gubernatora Kalmy; w tym czasie poślubiłem nadobną Cataliną Xuarez.

W tym okresie dotarła na Kubę wiadomości o złotodajnych, bogatych terenach po drugiej stronie Morza Karaibskiego. Postanowiłem zorganizować ekspedycję przy pomocy Kalmy, z którym jednak zaraz po opuszczeniu Kuby popadłem w konflikt. I zmuszony byłem go zabić, dalsza ekspedycja pozostała więc moim osobistym przedsięwzięciem.

W 1531 wylądowaliśmy na wybrzeżu Meksyku, w miejscu, niezwykle pięknym bogatym w faunę jakiej nigdy przedtem nie widziałem. Po kilku miesiącach zawarłem przymierze z lokalnymi plemionami Indian Tlaxcala i na ich czele ruszyłem na podbój imperium Azteków, którego ci tubylcy byli podanymi. Postanowiłem działać szybko i zdecydowanie, postanowiłem wykorzystać fakt iż ci dzikuski uważają mnie za jednego ze swych odrażających bóstw, niejakiego Quetzalcoatla, bez walki dostaliśmy się do ich stolicy Tenochtitlan, 8 listopada 1532, po czym uwięziłem króla Azteków Montezumę II.

Wiosną 1533 pokonałem i przyłączyłem do swojego oddziału wysłany przez Santiago Pizazrę korpus, który miał mnie powstrzymać. Santiago Pizazra został nowym gubernatorem Kuby. Gdy Montezumy II został zabity, omyłkowo przez moich ludzi pod koniec czerwca 1534 roku, zostaliśmy wyparci z miasta wskutek buntu Azteków. W ciągu kilku miesięcy moja armia, opanowała tereny wokół Tenochtitlan i w maju 1535 przystąpiła do oblężenia miasta. Po wyczerpujących walkach 13 sierpnia 1535 udało się nam opanować Tenochtitlan. Oznaczało to upadek imperium Azteków i opanowanie przez Portugalię ogromnej części Ameryki Środkowej. Po podbiciu Meksyku organizowałem jeszcze jedną wyprawę do Gwatemali i Hondurasu, które jednak nie przyniosła tego czego oczekiwałem.

Wiosną 1536 powróciłem na Kubę, w czasie mojej nie obecności moja małżonka zmarła, postanowiłem ponownie się ożenić tym razem z Izabelą Alatarą, w tym związku doczekałem się trójki dzieci: dwóch synów oraz jednej córki. Imiona ich to Rodrigo, Francisco, Catalina. W 1540 roku doszły do mnie informacje o krainie pełnej złota, która nazywała się Virú. Te doniesienia połączone z zakończonym sukcesem podbojem Meksyku prze zemnie, podziałały na wyobraźnię Wice Króla Nowej Portugalii Ariasa de Avili. W 1541 poznałem dwóch ludzi: księdza Hernando de Luque i żołnierza Diego de Almagro. Zawarliśmy sojusz, w którym przyrzekliśmy sprawiedliwie podzielić się spodziewanym bogactwem. 13 września 1542 r. za aprobatą wicekróla Ariasa de Avili, wyruszyłem z ekspedycją w skład której wchodziło 80 ludźmi i 40 koni. Z powodu złej pogody, braku żywności i potyczek z tubylcami wyprawa zakończyła się porażką. Musieliśmy powrócić do Meksyku gdzie pozostałem na dwa lata.

Dwa lata po swej pierwszej wyprawie, postanowiłem znowu zorganizować ekspedycję. Wicekról Ariasa de Avili nie był jednak skory do wydania kolejnego pozwolenia, mając w pamięci skutek poprzedniej wyprawy. Szczęście się jednak uśmiechnęło do mnie po tym jak de Avila został zastąpiony przez Pedro de los Riosa, który wyraził zgodę na ekspedycję. W sierpniu 1544 roku wyruszyłem z dwoma statkami i 160 ludźmi docierając do rzeki San Juan w dzisiejszej Kolumbii. Drugi statek pod dowództwem Bartolomé Ruiza, przekroczył równik, dotarł w pobliże dzisiejszego Peru. Tam przechwycił tratwę z tubylcami i ich towarami. Oprócz tkanin i ceramiki znaleziono złoto, srebro i szmaragdy. Ruiz pożeglował na północ, gdzie się spotkaliśmy. W tym samym czasie do San Juan przybył Diego de Almagro wraz z posiłkami. Ruszyliśmy w stronę miejsca, gdzie przechwycono tratwę. Dotrliśmy do o miasta Atacames, opór mieszkańców sprawił, że zmuszeni byliśmy się wycofać.

Wycofaliśmy się na mała wyspę Isla de Gallo. Ruiz postanowili wrócić do Panamy po posiłki. Wicekról de Avili nie był jednak zainteresowany kolejną ekspedycją, po tym jak dowiedział się o niepowodzeniu wyprawy. Wygłosiłem przemowę do swoich ludzi, zachęcając ich do pójścia zemną. Zdecydowało się na to połowa z nich, a reszta pod przywództwem Diego de Almagro chciała wracać do Meksyku, jednak ja na to nie przystałem, w wyniku tego doszło do buntu, Ruiz zginął z mojej ręki tak jak większość jego popleczników, niestety zostałem ciężko raniony w brzuch, najprawdopodobniej są to moje ostanie wpisy do tego dziennika. Żałuje iż nie mogę zobaczyć teraz swoich dzieci, wydałem polecenie powrotu ale ja tego nie dożyje.
​

---------- Post added 06.07.2009 at 07:31 ---------- Previous post was 04.07.2009 at 12:38 ----------

Odcinek 12
1599-1621


Zygmunt VII August
Cesarz Polski 1599-1632

Po śmierci swego brata i imiennika, na tronie Polskim zasiadł Zygmunt VII August, jego koronacja odbyła się 25 Czerwca 1599 roku, Imperium wchodziło w nowy etap swojego rozwoju. Dzięki powstaniu Wschodnioindyjskiej Kompani handlowej, Cesarstwo w szybkim tępię zyskiwało coraz większe bogactwo. Sama kompania zaczęła badać okoliczne wyspy, Filipiny stały się drugim po Tajwanie miejscem gdzie z udziałem kompanii zaczęły powstawać osiedla kolonistów polskich. Z powodu pozyskiwania terytoriów znajdujących się pozakontynentalną częścią Eurazji, zaistniał ponowny konflikt miedzy szkołami wojskowymi, Zygmunt zdając sobie sprawę że trzeba rozwijać umocnienia by bronić nowe nabytki, przystał na propozycje wysunięte przez zwolenników doktryny defensywnej.

7 Maja 1600 roku, Zygmunt VII, przyjmuje prawo dotyczące biskupów sufraganów, potoczne określenie biskupa pomocniczego (episcopus auxiliaris, vicarius in pontificalibus), pomagającego biskupowi diecezjalnemu w zarządzie diecezją jako wikariusz generalny lub biskupi; w przypadku niemożności wypełniania obowiązków przez ordynariusza sufragan najstarszy nominacją przejmuje władzę w diecezji do czasu wyboru administratora diecezjalnego. Podczas sediswakancji może bez przeszkód wypełniać władzę, którą posiadał wcześniej jako wikariusz generalny lub biskupi.

13 Kwietnia 1611 roku, w Cesarstwie nastąpił zamieszki spowodowane oporem przeciw, poborowi do armii Cesarskiej, wynikało to najprawdopodobniej z działania zagranicznych mocarstw, jednak Polski system działał nadal sprawnie, tylko z inicjatywy Zygmunta postanowiono zmniejszyć ilość poborowych.

15 Czerwca 1615 roku, Karol XI Gustaw pozostawia tron Skandynawski bez męskiego potomka, zapisuje on w swym testamencie iż jego państwo miało przejść w ręce dynastii Piastów. Jako że w Europie istniały trzy oddzielne linie Piastowskie, Aragońska, Portugalska i Polska, a testament nie precyzował którą Karol miał na myśli, do tronu Skandynawskie rościli sobie prawo Piastowie Aragońscy i Polscy. Gdyż posiadali powiązania, ze Skandynawską rodziną panującą. W wyniku tego wybuchła wojna o sukcesją Skandynawską miedzy Cesarstwem Polskim a Królestwem Aragońskim.

Pierwsze trzy lat konfliktu, tak naprawdę było wojną bez ani jednego starcia, z powodowane to było głownie tym iż obydwa mocarstwa dzieliła znaczna odległość, a polskie floty nie dorównywały Aragońskim dlatego, w tym okresie pertraktowano z Sułtanatem Trypolitanii, możliwość przemarszu armii Cesarskiej przez terytorium tego państwa. Gdy w końcu, udało się wy pertraktować porozumienie, Aragończycy uderzyli i pokonali, armie kapitana Dutki w prowincji Racibórz. Zwycięskie natarcie poprowadził Antoni de Luna, który następnie przystąpił do oblężenia twierdzy Raciborskiej. Bitwa rozegrała się 26 maja 1618 roku.

Gdy Cesarstwo uzyskało zgodę na przemarsz, swych wojsk przez terytorium Trypolitanii, armie stacjonujące w Egipcie i część sił Kaukaskich wyruszała do aragońskiej Afryki Północnej, pierwsza zwycięska bitwa rozegrała się na przedpolach miasta Aures, pomiędzy Hetmanem Fryderykiem Zborowskim a Aragońskim generałem Jaume Piqerem, mimo przewagi Aragończyków Zborowskiemu udało się ich pokonać i zmusić do odwrotu, jednak poniósł on cieszcie straty w wyniku tego starcia. Bitwa rozegrał się 6 stycznia 1619 roku.

Aragończycy uderzyli na Racibórz z terytorium, Cesarstwa Czesko-Węgierskiego, choć takie państwa jak Francja czy Czecho-Węgry, pozostawały neutralne wobec tej wojny, w interesie ich władców niebyło wzmocnienie Cesarstwa Polskiego dlatego też, wyraziły zgodę na przemarsz wojsk Aragońskich przez swoje terytoria. Mimo oblężenia załoga Raciborska, nie dawała Aragończykom łatwego zadania, odpierali bohatersko wszystkie szturmy. 29 Marca Zygmunt VII August przybył obrońcą z odsieczą, wymuszając odwrót Simeo Berguerda, bitwa była szybka z powodu iż siły aragońskie znajdowały się za daleko od swego państwa i nie mogły uzupełnić swych strat w odróżnieniu od armii Cesarskiej.

Sytuacja na froncie północno afrykańskim 1 stycznia 1620 roku.

10 Listopada 1620 roku, Fryderyk Zborowski zmuszony został do obrony w prowincji Aures, tym razem na przeciw armii Hetmana stanął sam Alfons VII Król Aragoński.
Dysponujący 24 tysięczną armią, na szczęście dla Zborowskiego dysponował on podobną liczbą wojska. Walki trwały przez cztery następne dni, i mimo poniesienia ogromnych strat, udało się Zborowskiemu utrzymać pozycje i wymusić na Alfonsie odwrót. W tym czasie Hetman Jan Albert Lisowski, uderzał na północy w stronę Oranu i udało się mu doszczętnie rozbić Armie, Ramona de Alagony , sam Aragoński generał, podał się honorowo z resztką swych ludzi.

Na tomiast Zygmunt VII odpierał samobójczy atak na prowincje Raciborską, dowódca aragoński wykazał się niesamowitą odwagą w czasie tego starcia, Zygmunt pod wrażeniem brawury i odwagi Ildefonsa Colomy postanowił darować mu życie. I pozwolić na opuszczenia terytorium Polskiego z resztkami jego wojsk. Wyrażając przy tym nadzieje iż, spotkają się jeszcze w przyszłości.

Jednak do tego już nie doszło, gdyż 30 Kwietnia 1621 roku Alfons VII zgodził się na zawarcie Pokoju z Cesarstwem Polskim. Do jego podpisania doszło miedzy Zygmuntem VII a Alfonsam VII w Oranie. Alfons zrzekał się w dokumencie tym jakich kolwiek roszczeń do korony Skandynawskiej, w po zatym było wyraźnie napisane iż od tego momentu Zygmunt VII zostaję Władcą Królestwa Skandynawskiego, a oba kraje będzie łączyć Unia Personalna nazywana Orańską.
Królestwo Skandynawii a istocie stawało się marionetką władców Cesarstwa Polskiego, i tylko od ich zachcianek zależeć będzie przyszłość tego Państwa.
​

 

Odcinek 13
1621-1632


Zygmunt VII August
Cesarz Polski 1599-1632

8 Marzec 1622 , wraz z rozrostem Cesarstwa Polskiego, zarządzanie nim wymagało coraz większych zastępów urzędników, których trzeba było przeszkolić dlatego powalano do życia, nowe instytucje mające zapewnić odpowiednie przeszkolenie przyszłych urzędników i już tych zatrudnionych, pyzatym zwiększono ich liczbę by sprawnie zarządzać organizmem jakim było Cesarstwo, trzeba było wielu trutni.
Ważną informacją ze świata było obalenie dynastii Ming w Chinach, Polscy Cesarze nie mając interesu w utrzymywaniu przy władzy poprzedniej dynastii, nie interweniowali w czasie krwawej wojny domowej, w odróżnieniu od Cesarstwa Japońskiego które zagarnęło sporą część, obszarów nadbrzeżnych Chin. W samych Chinach do władzy doszła dynastia Wu. W trakcie długoletniej wojny domowej na polską stronę przeszły, dwie zbuntowane prowincje przygraniczne Ałtaj oraz Agryn.

10 Czerwca 1622, na krakowski dwór, przybyli separatyści z Sułtanatu Khorasańskiego pragnący oderwać część jego terytoriów i przyłączyć je do Beldżustanu, osłabienie Khorastanu mogło sprzyjać planom Zygmunta który planował zajęcie terytoriów , Sułtanatu Timurydzkiego. Wyraził wiec zgodę na sponsorowanie dysydentów i wyłożył na ten cel 50 tysięcy złotych ze skarbca.

4 Grudnia 1622, podpisano sojusz z Królestwem Skandynawii, polityka Zygmunta polegała na podporządkowaniu sobie Królestwa Skandynawskiego, a ten sojusz miał mu tylko pomóc mocniej związać Cesarstwo Polskie i Królestwo Skandynawskie. 24 Lutego 1625, doszło to małych zatargów granicznych z Sułtanatem Dżalairydów, w wyniku tego sporu Zygmunt wydał dekret uznający Aleksandrie za część Cesarstwa Polskiego, choć nie znajdowała się w jego granicach, ten dekret doprowadził do pogorszenia stosunków z Dżalairydami.

28 Czerwca 1626, z dokumentów sporządzanych przez urzędników miejskich wynikało iż narasta tendencja przenoszenia się chłopstwa, z wsi do rozwijających się aglomeracji miejskich gdzie większości z nowo przybyłych szukała szczęścia w powstających manufakturach. Zygmunt, potrzebując rąk do pracy w nowo powstających zakładach, pogodził się z faktem iż chłopi emigrują ze wsi do miast. Mimo iż pogorszyło to jego stosunki z Magnaterię, bo większość chłopstwa wymykała się z ich majątków,

7 października 1627 roku, z rozkazu Zygmunta VII Augusta wielka i zwycięska armia Cesarstwa Polskiego miała przejść gruntowną modernizację. Główną jednostką kawaleryjską nowej armii miała stać się Skrzydlata Husaria, ciężka jazda pancerna. Formacje husarii mają charakter elitarnych i będą według doradców Zygmunta z wielkim powodzeniem stosowane w bitwach do przełamywania szeregów nieprzyjacielskich wojsk oraz do zadawania ostatecznych, druzgocących uderzeń. Za nowoczesne uzbrojenie, taktykę i trening, które się do nich przyczyniały.Taktyka husarska zakładała walkę konną przy zastosowaniu szerokiej gamy uzbrojenia w zależności od fazy natarcia. Każdy z towarzyszy husarskich ruszał do walki wyposażony w kopię stanowiącą broń główną, koncerz, szablę i dwa pistolety. Niektórzy, wedle uznania, dodawali również do ekwipunku nadziak, obuch, bądź inną broń dodatkową. Opancerzenie stanowiły półzbroje płytowe, lub karacenowe z hełmem, okrywające tułów, ramiona i głowę. Niekiedy pancerze zdobiono barwnymi emaliami, kamieniami, złoceniami, czy rytami.

Husarze często też zdobili swoje zbroje narzucając na nie skóry dzikich, niekiedy egzotycznych bestii takich jak wilki, lamparty czy tygrysy. Obecne były też ozdoby z piór, często w postaci pionowych "skrzydeł" mocowanych u siodła, bądź do zbroi jeźdźca. Według obowiązujących przesłanek dzięki takiemu niecodziennemu i przytłaczającemu widokowi husaria miała dodatkowo wzbudzać lęk i osłupienie w szeregach wroga podczas natarcia.

Natomiast wojska piechoty które do tej pory składały się wyłącznie, z elitarnych oddziałów pikinierów, którzy przechodzili długoletnie przeszkolenie i były bardzo dobrze opłacani, mieli zastąpić muszkieterzy. Przekształceni z oddziałów arkebuzerów, którzy do tej pory byli oddziałami wsparcia, teraz role miały się odwrócić. W Cesarstwie do panowania Zygmunta VII były to wojska obcego autoramentu, rekrutujące się z cudzoziemców. Dopiero Zygmunt VII postanowił iż zostaną stworzone polskie odziały muszkieterów, a do ich szkolenia posłużą oficerowie armii Skandynawskiej, których miał praktycznie za darmo. Na wyposażenie Polskich muszkieterów składały się, jednolite umundurowanie, szable, muszkiety i niezbędne do niego wyposażenie, większość z nich w warunkach bojowych posiadała stalowe pancerze i hełmy. Czas potrzebny na przeładowanie broni wymuszał specjalną taktykę i szyk wojska ustawionego w kilka szeregów. Z uwagi na konieczność posługiwania się skomplikowaną bronią, dlatego rolę osłaniania ich w trakcie bitwy przejęli pikinierzy.

19 października 1630, gdy armia Cesarska ostatecznie zakończyła proces restrukturyzacji, Zygmunt spojrzał łapczywym wzrokiem na ziemie sułtanatu Szaibanidzkiego, wypowiedzeniem im wojny dwa dni później poskutkowało przyłączaniem się Sułtanatów, Timurydzkiego i Dżalairydzkiego, było to zgodne z założeniami Zygmunta który liczył na reakcje tych dwóch państw. Szaibanidzi zostali zmuszeni do podpisania pokoju uznającego aneksje ich państwa, w kilka miesięcy od rozpoczęcia wojny. Natomiast Hetman Cesarski Jan Przyjemski, stoczył dwie bitwy, z Sułtanem Hussain I.

Pierwszą na polach Samarkandy 12 Lipca, w której obaj dowódcy dysponowali podobną ilością ludzi, jednak Przyjemskiemu udało się wymusić na Sułtanie odwrót. Do drugiej bitwy doszło natomiast, w prowincji Fergan tym razem Przyjemski znajdował się w trudniejszym położeniu, gdyż posiadał znacznie mniej ludzi niż Hussain, jednak dzięki przewadze oddziałów doskonale przeszkolonych muszkieterów, i tym razem odniósł zwycięstwo.

Choć nie udało się zniszczyć wojsk Timurydzkich, doszło do podpisania pokoju Samarkandzkiego, sułtan Hussein I zrzekał się niemal wszystkich swoich włości na rzecz Cesarstwa były to prowincje: Karszi, Takiesztan, Fergana, Czui, Mogulistan, Czardżou, oraz zapłacił trybut w wysokości 850 tysięcy złotych w czystym złocie. Sułtanat Dżalairydów przegrawszy wojnę z Cesarstwem Polskim bez ani jednej bitwy, a wynikało to z powodu iż jego armie były, związane wojną z Sułtanatem Khorasanu zgodził się zrzec na rzecz Cesarstwa Polskiego prowincji: Aleksandrii oraz Mervy. Porozumienia podpisano 10 Czerwca 1632 roku.

8 Lipca 1632 roku, Zygmunta VII Augusta znajdują jego lokaje, zmarł on najprawdopodobniej we śnie, jego pierworodny syn Władysław V Kazimierz dziedziczy tron. Nie posiadał on dzieci tak samo jak jego młodszy brat Zygmunt ich małżonki zmarły w czasie porodu lub poroniły dzieci, nie wydawało się to podejrzane. Jednak Kazimierz miał cztery zdrowe córki oraz synka który niedawno przyszedł na świat, matką ich była Sakura która zachowała swoje imię po chrzcie. Jedynie Kazimierz wiedział całą prawdę o tym co dzieje się na dworze Cesarstwa Polskiego. Jego bracia nie zdawali sobie sprawy z jego działań.

Mapa Cesarstwa u kresu panowania Zygmunta VII Augusta.
Ciąg dalszy nastąpi
​

 

Odcinek 14
1632-1641


Władysław V Kazimierz
Cesarz Polski 1632-1641

9 lipca 1632 roku, Władysław V Kazimierz zostaje koronowany, na Cesarza Polski i Króla Skandynawskiego. Po śmierci, Zygmunta VII Augusta. Jego najstarszy syn postanowił prowadzi powadzić pokojową politykę zagraniczną. 25 października 1632, roku na tron Świętego Cesarstwa Niemieckiego wstępuje Albrecht IV dotychczasowy król Brandenburski. Jako że Władysław wraz Zygmuntem niemili dzieci a przyszłość dynastii piastowskiej leżała w dzieciach Kazimierza. Który wydał swego najstarszego syna za Księżniczkę Brytyjską Victorie.

17 Czerwca 1634, Pragnąc ostatecznie zjednoczyć, obszary Egiptu pod berłem Cesarstwa Polskiego wysunięto roszczenia do Nubii, która była ostatnim terytorium podległym Sułtanatowi Mameluków. 7 Stycznia 1636 roku Władysław wzmocnił władzę centralną państwa, 8 września 1636 roku Albrecht IV zaproponował Władysławowi, zostanie Elektorem Cesarskim. Władzy Imperium Polskiego zyskali by możliwość, brania udziału w wyborze następnego Cesarza Świętego Cesarstwa Niemieckiego. Władysław zgodził się, nie mógł wszakże nie wykorzystać takiej możliwości.

15 marca 1636 roku, Władysław V zwiększa centralizacje w Cesarstwie Polskim, nie zadowolenie szlachty z tego powodu było ogromne mimo znalezienia uzurpatora, ich nikły opór szybko został zdławiony, a państwo Polskie stawało się coraz bardziej monarchią absolutną rządzoną przez dynastie Piastów.
1 listopada 1637 roku, papież Severyn IV odwołuje kontrreformacje, która ostatecznie spełniła swoje założenia dzięki niej rozprzestrzenianie protestantyzmu zostało powstrzymane, Europa która była pogrążona w wojnach religijnych wraz zakończaniem kontrreformacji, mogła odetchnąć.

24 sierpnia 1638 roku, polscy koloniści dotarli przez ocean Pacyficzny do Yakutat na Alasce, była to pierwsza polska kolonia na dalekiej północy kontynentu Amerykańskiego. Polscy koloniści dotarli do Ameryki jako jedni z ostatnich.
14 września, Ignacy Trzewinia minister do spraw gospodarczych, prowadził doskonała politykę dzięki niemu polska gospodarka zaliczała tendencje zwyżkową i bardzo szybko się rozwijała.

Osadnicy z Yakutat, jesieniom 1639 roku napotkali Indian którzy na szczęście dla nich nie mieli wobec nich, wrogich zamiarów. Korzystając z okazji postanowiono zaproponować im wymianę handlową, Indian niezwykle cenili miedź, która była dla nich niczym złoto dla Europejczyków. Wymieniano wiec miedź na skóry, żywność, i inne towary.

5 maja 1641 roku, Władysław V Kazimierz ginie w czasie polowania, Cesarz spadł z konia prosto na kły dzika który poważnie go rani wszy uciekł, sam Władysław męczył się kilka dni w gorączce nim zmarł. Po 9 letnich rządach Władysława na tron Polski wstąpił Zygmunt VIII August jego młodszy brat. Wszczął on dochodzenie w sprawie śmierci Zygmunta, były podejrzenia że ten wypadek został upozorowany ale będąc on na rękę nowego Imperatora, dochodzenie szybko zakończono nieznajdująca żadnych dowodów potwierdzających te przypuszczenia.

Mapa Cesarstwa u kresu panowania Władysława V Kazimierza.
Ciąg dalszy nastąpi
​

 

Odcinek 15
1641-1651


Zygmunt VIII August
Cesarz Polski 1641-1651

8 marca 1462 roku, wybuchła wojna Japońsko-Chińska. Dynastia Wu, próbowała odbudować potęgę Chin. Cesarstwo Polskie niebyło zainteresowane mieszaniem się do tej wojny, ale wzmocnienie Chin kosztem Japonii nie było w interesie Zygmunta. Jako że Cesarstwo Japońskie było, sojusznikiem i jednego z ważniejszych partnerów Polski, niemożna było pozwolić by przegrali ten konflikt dlatego postanowiono o wypłaceniu ze skarbca cesarskiego substytucji na rzecz Japonii. W wysokości 47 tysięcy złotych.

11 Czerwca 1644 roku, Zygmunt mianował nowego ministra sprawiedliwości. Oskara Zabarskiego, dzięki któremu system sprawiedliwości znowu zaczął funkcjonować, po paru drobnych zmianach. Przede wszystkim zaostrzono kar, w stosunku do buntowników i wrogów Cesarstwa Polskiego. Każdego złapanemgo buntownika, miano karać śmiercią a nie jak dotychczas wiezienie.

1 Kwietnia 1646 roku, Polacy dotarli do Kontynentu Australijskiego, według polskich naukowców, kontynent australijski jest najmniejszym spośród wszystkich kontynentów. Australia leży na półkuli południowej i wschodniej. Jest to jeden z najbardziej płaskich kontynentów ze średnią wysokością 292 m. Obszar pustynny zajmuje powierzchnię większą niż na jakimkolwiek innym kontynencie; dwie trzecie powierzchni leży w klimacie suchym lub półsuchym. Linia brzegowa Australii jest mało urozmaicona, wzdłuż całego wybrzeża o długości 19 tysięcy kilometrów, napotkać można jedynie dwie duże zatoki: Zatokę Karpentaria i Wielką Zatokę Australijską.

1 listopada 1648 roku, z odległej Etiopii przybyła grupa posłów, którzy pragnęli połączyć węzłami małżeństwa tamtejszą rodzinę panującą z dynastią Piastów. Zygmunt VIII wiedział iż Etiopia to mało istotne państwo w Afryce , jedyne chrześcijańskie państwo tego kontynentu. Od kilkunastu wieków dynastia Piastów mieszała krew z różnymi rodami panującymi, brat Zygmunta. Kazimierz postanowił iż jego pierworodny syn August weźmie sobie za żonę etiopską księżniczkę Marię. Do ślubu doszło 1649 roku, w katedrze Krakowskiej.

6 lutego 1650 roku, Zygmunt wydał dekret uznający iż wszyscy ludzie pochodzenia mongolskiego, dostają pełne obywatelstwo i stają się pełno prawnymi członkami polskiego społeczeństwa. Jako że władcy Cesarstwa, są spokrewnieni z Czyngis Chanem, trzeba było wprowadzić pełną tolerancje wobec kultury mongolskiej.

14 Kwietnia 1651 roku, Zygmunt VIII umiera jego lekarze niebyli pewni co do tego w jaki sposób umarł. Kilku z nich twierdziło iż Cesarz został otruty, jednak szybko zmienili swoje zadanie, 15 kwietnia 1651 roku na Wawelu odbywa się Koronacja Kazimierza VII Aleksandra. Kazimierz w końcu doczeka się objęcia władzy nad największym państwem świata. I wszystkie knowania , spiski w końcu przyniosły rezultat. Los Cesarstw leżał teraz w jego rękach.

Mapa Cesarstwa u kresu panowania Zygmunta VIII August.
Ciąg dalszy nastąpi​

 

Sytuacja Polityczna Świata 1650 rok.
Europa

Sytuacja geopolityczna Europy, w połowie siedemnastego wieku malowała się następująco, Cesarstwo Czesko-Węgierskie zjednoczyło do końca obszar Bałkanów pod swoim berłem. Francuzi kontrolują znaczną część zachodniej europy, w ciągu trzech wojen włoskich podporządkowali sobie większość półwyspu Apenińskiego,
Na półwyspie jedynie Państwo Papieskie zajmujące Rzym oraz Księstwo Sycylii, pozostały niezależnymi państwami, choć w znacznym stopniu zależnymi od korony Francuskiej. Na wyspach brytyjskich od momentu utworzenia Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii, niewiele się działo natomiast podbili oni Sułtanat Tripolitanii i Cyrenajkę. Królestwa Portugalii i Aragonii toczyły miedzy sobą kilka wojen w wyniku których, Królestwo Aragońskie zaczęło wypierać Portugalię z półwyspu Iberyjskiego. Szwedzi zjednoczyli Skandynawię ostatecznie 120 lat temu, utworzyli zjednoczone Królestwo Skandynawii, które teraz jest w unii personalnej z Cesarstwem Polski. O dziwo mimo popularności poglądów protestanckich w śród Skandynawów, władcy tego państwa nadal trzymają się kościoła Rzymsko katolickiego.
Azja mniejsza, Bliski Wschód, Półwysep Indyjski.

Po upadku Złotej Ordy i wielu latach chaosu na tych ziemiach, obszary te podzieliły miedzy siebie małe sułtanaty Iraku, Syrii, Karamanu. Dwa potężne państwa Omanu i Khorasanu, zawiązały miedzy sobą sojusz i od 79 lat systematycznie podbijały pomniejsze państwa, do momentu w którym podzieliły te ziemie miedzy sobą. Na półwyspie Indyjskim niepodzielną hegemonie sprawuję, państwo Maharasztry.
Azja południowo – wschodnia, Australia

Cesarstwo Chińskie rządzone przez dynastie Ming, upadło w wyniku wojen domowych sama dynastia Ming została zastąpiona przez ród Wu. Chiny jako niegdyś potężne państwo utraciło wiele swych terytoriów na rzecz Cesarstwa Japońskiego, które korzystając z chaosu jaki panował na tym obszarze przyłączyło do swego terytorium olbrzymią część ziem Chińskich. Na terenie Indonezji oprócz Cesarstw Polskiego, swoją obecność pokazali Brytyjczycy. Do najsilniejszych państw regionu należy zaliczyć państwo Szan, Cesarstwo japońskie, Sułtanat Brunei.
Afryka

Zachodnio-północną cześć Afryki, skolonizowali Portugalczycy i Aragończycy.
Wybrzeże poniżej wybrzeża kości słoniowej, systematycznie zajmowali Brytyjczycy który teraz kontrolują znaczną część zachodniego wybrzeża Afryki, Takie państwa jak Suahili, Mali, Hausa, Jemen, Monomatapa, Kanem-Bornu, zostaną wcześniej czy później wchłonięte przez któreś z Europejskich mocarstw.
Ameryka Północna

Znajdują się tu trzy strefy wpływów, północna skolonizowana przez Królestwo Skandynawii obejmuje swym zasięgiem obszary kanady, obszary meksyku i florydy skolonizowali Portugalczycy. Środkowa cześć kontynentu północno amerykańskiego Luizjanę, podporządkowali sobie Brytyjczycy. Polacy założyli kolonie na dalekiej i mroźnej Alasce. Terytoria Plemion Irokezów, oddzielają dwie strefy wpływów Brytyjską i Skandynawską.
Ameryka Południowa-Środkowa

Obszar Wenezueli został skolonizowany jeszcze na początku szesnastego wieku przez Portugalczyków założyli oni kolnie w La Plata, Francuzi systematycznie kolonizowali obszar Brazylii, Argentyny, Urugwaju, Paragwaju, Chile. Imperium Inków zostało podbite przez Aragończyków. Brytyjczycy wchłonęli obszar Panamy, Skandynawia w Ameryce Środkowej ma jedynie Jamajce.

Mapa występowania Religi

Wykresy dotyczące Udziału kultur, Produkcji, Religi i Przynależności prowincji w Cesarstwie Polskim.
​

 

Piszę w Wordzie i posiadam Firefoksa, po prostu nie przykładałem się do tego co pisałem. Odcinek pojawi się na pewno w przyszłym tygodniu, tylko nie zdecydowałem się czy pisać już o Kazimierzu, czy też jakiś dodatek walnąć.

---------- Post dodany 19.07.2009 o 21:25 ----------Poprzedni post został napisany 17.07.2009 o 09:43 ----------

Kazimierz VII Aleksander w Japonii.

Książę Kazimierz Aleksander, trzeci syn Imperatora Zygmunta VII Augusta. Przyszedł na świat w 14 lipca1564 roku, nieopodal Krakowa w prywatnym zamku swej matki Aleksandry Piast. Jako trzeci syn został powierzony guwernantką i opiekunką na wychowanie, nie zaznał uwagi ani miłości od swych rodziców a jego bracia znęcali się nad nim psychicznie oraz fizycznie. Mimo to od najmłodszych lat wykazywał ogromne zdolności intelektualne, w wieku 14 lat ukończył Uniwersytet Piastowski w Krakowie. 12 Czerwca 1578 roku odebrał dyplom z prawa oraz matematyki. Młody królewicz udał się na daleką północ Syberii aż do granicy z kontynentalną częścią Cesarstwa Japońskiego.


Jesienią 1579 roku Kazimierz przekroczył granice Polsko-Japońską w Jakucji i wraz ze swym orszakiem udał się do Korei a stamtąd na wyspiarską część Cesarstwa Japońskiego. Po wylądowaniu Kito, udał się on do miasta Cesarskiego Nary, gdzie na audiencji u Boskiego Cesarza Go-Kōmyō udało się zawrzeć porozumienie i podpisać sojusz z Cesarzem. Jednak Kazimierz szybko zrozumiał iż w Japonii władza Cesarza jest praktycznie żadna. Stało się tak gdy Uesugi Kenshin zatrzymał go gdy ten starał się wrócić do Polski.

Uesugi Kenshin był głową rodu Uesugi i obecnym Szogunem Japonii, człowiekiem który sprawował faktyczną władzę nad Japonią. Kenshin stwierdził że mimo iż Cesarz podpisał sojusz nie jest on ważny gdyż, jako bóg nie może kalać się sprawami ziemskimi. Kazimierz został zatrzymany jako gość Kenshina. Królewicz w tym czasie miał okazje zapoznać się z kulturą kraju kwitnącej wiśni, tak spisał on swe wrażenia:” Gdy zostałem zaproszony na posiłek u swego gospodarza nie wypadało odmówić, udając się na kolacje z szogunem miałem nadziej na rozmowę o mej jakże niefortunnej sytuacji. Gdy znalazłem się już na posiłku spostrzegłem iż Japończycy jedzą pałeczkami, zupełnie jaki Chińczycy od których udało mi się nauczyć posługiwać nimi. Nakrywają stół, stawiając po lewej - miseczka z ryżem, a po prawej - z zupą. Pałeczki leżą równolegle przed nimi. Prawą ręką trzyma się pałeczki, a lewą podnosi miseczkę z ryżem lub zupą. Tylko zupę pije się prosto z miseczki - do innych talerzy i miseczek sięga się pałeczkami. Przed posiłkiem mówi się "Itadakimasu", a po posiłku "Gochiso-sama deshita". To odpowiedniki naszego "smacznego" i "dziękuję". Codzienny posiłek japończyków składa się z ryżu, warzyw, zupy z pasty sojowej (miso), marynat i ryby lub mięsa. Najpopularniejszą przyprawą jest sos sojowy (shoyu). Znaną japońską potrawą są cienkie paski surowej ryby (sashimi) z zielonym chrzanem. Chociaż dania są z pozoru proste, trzeba uczyć się wiele lat, żeby stać się naprawdę dobrym kucharzem. Ulubionym napojem Japończyków jest zielona herbata Podaje się ją po posiłkach i na wszystkich spotkaniach towarzyskich. Muszę przyznać iż zielona herbata jest niezwykle dobra.


W trakcie posiłku z Kenshinem dowiedziałem się iż szogun ma problemy z jednym z dajmio, nie jakim Oda Eiichiro młodym i ambitnym przywódcą który pragnie zagarnąć władzą Kenshina dla siebie.” Zorientowałem się iż może to być moja droga powrotna do kraju, zaproponowałem że pomogę Kenshinowi pokonać Odę jeżeli ten uzna sojusz militarny z Cesarstwem Polskim”. Kenshin zgodził się na propozycje Kazimierza, który sprowadził do Japonii 6 tysięcy arkebuzów i przeszkolił samurajów w posługiwaniu się nimi. Po półrocznym szkoleniu arkebuzerzy Kazimierza mieli się sprawdzić na polach Kawanakajimy, gdzie starły się wojska Ody i Uesugiego. W trzech bitwach w ciągu jednego roku.


Pierwsza bitwa
W pierwszej bitwie pod Kawanakajima, stoczonej w czerwcu 1581, Oda Eiichiro przedarł się daleko w głąb równiny, jego straż przednia starła się z siłami Kenshina przy świątyni Hachimana. Wycofali się z walki i spotkali ponownie kilka kilometrów dalej, jednak nie stoczono żadnej rozstrzygającej walki.

Druga bitwa
W sierpniu1581, podczas drugiej bitwy, znanej także jako bitwa nad Rzeką Sai, rozpoczął Oda Eiichiro wrócił pod Kawanakajimę, docierając do rzeki Sai. Rozłożył obóz na wzgórzu na południe od rzeki, podczas gdy Kenshin obozował na wschód od świątyni Zenkoji, dzięki czemu miał doskonały widok na równinę. Jednak ród Kurita, sprzymierzeńcy Ody, posiadali zamek zwany Asahiyama kilka kilometrów na zachód od tego miejsca; stanowili oni zagrożenie dla prawego skrzydła wojsk Uesugiego. Siły obronne Kurity Kakuju zostały wzmocnione o 3000 wojowników, przysłanych przez Odę.Uesugi kilka razy atakował fortecę Asahiyama, jednak wszystkie ataki zostały odparte. Ostatecznie Uesugi zebrał swoją armię na równinie, ponownie skupiając się na głównej armii Ody. Jednak, obie armie raczej oczekiwały wzajemnie na ruch ze strony przeciwnika, niż atakowały. W końcu uniknięto walki.


Trzecia bitwa
Trzecia bitwa rozegrała się w roku listopadem 1581, gdy Oda Eiichiro zajął fortecę Katsurayama, oskrzydlając świątynię Zenkoji od północnego zachodu. Chciał zająć również zamek Iiyama, lecz zrezygnował, gdy Uesugi wyprowadził armię z Zenkoji.Uesugi Kenshin opuścił fortecę Kasugayama z 18 000 wojowników, z zamiarem zniszczenia Ody. Część sił zostawił z Zenkoji, lecz postanowił ufortyfikować się na wzgórzu Saijo, na zachód od zamku Kaizu. Kenshin nie wiedział, że w zamku nie znajduje się więcej niż 150 samurajów, a jego posunięcie zupełnie ich zaskoczyło. Jednak dowódca garnizonu w zamku, Kosaka Danjo Masanobu poprzez sieć sygnałów ogniowych poinformował swojego władcę, przebywającego w fortecy Tsutsujigasaki w Kōfu, oddalonego o 130 kilometrów, o ruchach Kenshina.

Eiichiro opuścił Kōfu z 16 000 wojowników, po drodze dołączając jeszcze 4000 podczas przemarszu przez Shinano. Pod Kawanakajimę podszedł wzdłuż zachodniego brzegu Rzeki Chikuma, która oddzielała go od wzgórza Saijo. Żadna armia nie wykonała ruchu, wiedząc że zwycięstwo będzie wymagało elementu zaskoczenia, aby wytrącić przeciwnika z równowagi; Uesugi pozwolił Eiichiro przedostać się do zamku Kaizu. Oda, wraz z Yamamoto Kansuke opracował strategię ataku na Kenshina.

Kosaka Danjo Masanobu opuścił Kaizu z 12 000 ludzi, prowadząc ich na tyły Saijo, chcąc zepchnąć Kenshina na drugi brzeg rzeki, gdzie czekał Oda z 8000 wojowników, ustawionych w formację skrzydło żurawia(kakuyoku). Uesugi jednak dzięki zwiadowcom Kazimierza dowiedział się o planach Shingena i zszedł ze swoim wojskiem nad rzekę. Wojska Kenshina wkroczyły na równinę na zachód od wojsk Eiichiro.


Siły Kenshina atakowały falami, gdy oddział słabł lub został rozbity został zastępowany kolejnym. Formacja kakuyoku była zadziwiająco mocna, jednak dowódcy Ody ginęli jeden za drugim. Gdy Kansuke Yamamoto spostrzegł, że jego plan się nie powiódł wdarł się w szeregi przeciwnika..
W końcu siłom Uesugiego udało się przedostać w pobliże punktu dowodzenia Ody. Miał wtedy miejsce jeden z najsłynniejszych pojedynków w historii Japonii. Uesugi Kenshin wdarł się do kwatery dowodzenia i zaatakował Odę Eiichiro który, nieprzygotowany na takie wydarzenie, odparowywał ciosy Kenshina swoim wachlarzem, do momentu, gdy przyszli mu na pomoc jego ludzie. Uesugi wrócił do swoich wojsk.


W tym czasie wojska Kosaki dostały się do obozu na wzgórzu Saijo. Gdy okazało się, że oddziałów Kenshina nie ma już na wzgórzu Kosaka podążył do brodu tą samą drogą co Kenshin. Po walce u brodu, gdzie Uesugi zostawił oddział 3000 arkebuzerów pod dowództwem Kazimierza, podążył na odsiecz oddziałom Ody. Jednak miażdżący ostrzał wyszkolonych arkebuzerów kilkakrotnie rozbijał fale nacierających napastników i ostatecznie w wyniku starcia Kosaki zginął a Kazimierz został ciężko rany. Oda był zmuszony uznać swoją porażkę, popełnił seppuku. Ciężko rany Kazimierz dostał się pod opiekę córki Kenshina, tylko dzięki której powrócił on do zdrowia.

Uesugi dotrzymał słowa i podpisał sojusz z Cesarstwem Polskim a dzięki namowom oddał też rękę swojej córki Kazimierzowi. Powróciwszy do kraju 17 letni Kazimierz zaczął knuć spisek, który miał dać mu koronę cesarstwa Polskiego.
​

Zapraszam do komentowania bo nie wiem czy jest lepiej czy gorzej.

 

Odcinek 16
1651-1667


Kazimierz VII Aleksander
Cesarz Polski 1651-1667

15 Kwiecień 1651 roku, na tron Cesarstwa Polskiego oraz Królestwa Skandynawskiego wstępuje 87 letni Kazimierza VII Aleksander najmłodszy syn Zygmunta VII Augusta. Jego dwaj starsi bracia Władysław i Zygmunt, nie doczekali się męskiego potomstwa, a co za tym szło tron prawnie należał do Kazimierza. Nowy władca polski, był człowiekiem przebiegłym, bezwzględnym i zarazem niezwykle inteligentnym ukończył on uniwersytet Krakowski w wieku zaledwie 14 lat, jako najmłodszy syn nie doświadczył za wiele miłości czy też uwagi ze strony swych rodziców, a jego starsi bracie znęcali się nad nim psychicznie oraz fizycznie. Dlatego udał się on do Cesarstwa Japonii w wieku16 lat, gdzie spędził rok. Po powrocie do Polski, zaczął planować i urzeczywistniać spisek który miał dać mu tron. Dzięki przekupieniu służek opiekujących ciężarnymi małżonkami jego braci, mógł bez problemu podawać im substancje powodujące poronienia.


8 lipca 1632 roku otruł on swego ojca, 5 maja 1641 roku upozorował śmierć Władysława na polowaniu , 14 kwietnia 1651 roku otruwszy też drugie ze swych braci Zygmunta i tym samy osiąga swój cel władzę nad Cesarstwem Polskim, jednak z powodu iż działał tak długo i ostrożnie, by zgony w rodzinie nie wzbudzały zbytnich podejrzeń. Zasiada na tronie jako 87 letni starzec, co prawda pełen wigoru ale mający krótkie panowanie przed sobą. Dochował się on dwóch synów Augusta Władysława oraz Fryderyka, obaj książęta odziedziczyli po swym ojcu niezwykle prężne umysły.


3 kwietnia 1652 roku, Kazimierz wypowiada wojnę sułtanatowi Timurydzkiemu, na polach Samarkandy Hetman Cesarski Mirosław Kościuszko pokonuję i bierze do niewolo Sułtana Babura IV, Timurydzi zostają anektowani 5 września 1652 roku.
Jednak konflikt z sojusznikami Timurydzkimi trwa, Sułtanatem Omanu , Brunei i . Dżalairydów


Na dalekim morzu Sulu niedaleko Borneo, Polski Admirał Maksym Lisowski transportujący 5 tysięczną armię Hetmana Lubomirskiego, napotyka flotę Sułtana Brunei dowodzoną przez Bulkiach Amira, 20 wrogich Karak trafia na dno oceanu przy czym Lisowski nie ponosi żadnych strat, i zgodnie ze swymi rozkazami kieruje się ku wybrzeżu Birmańskiemu gdzie to Lubomirski ma dokonać desantu.


20 października 1653 roku, Sułtanat Dżalairydów uznaję pokój w wyniku którego stają się lennem Cesarstwa Polskiego, wypłacając również kontrybucje w wysokości 100 tysięcy złotych w złocie.


W latach 1652-1654 Polskie wojska stoczyły serie zwycięskich bitew z armiami Sułtanatu Omanu, do najważniejszy z nich należały bitwy pod Al. Karak oraz Hawran. Sułtan Mehmed IV przyjął Polską propozycję pokojową i wypłacił niewielką kontrybucję 75 tysięcy złotych w złocie na rzecz Polski.


Rafał Lubomirski Polski Hetman, wylądowawszy w Brunei zmuszony był z marszu walczyć z wojskami sułtanatu Brunei, na jego szczęście Brunejczyków było mniej, co przechyliło szale zwycięstwa na jego korzyść do końca 1654 roku stoczył jeszcze kilka bitew na Borneo i opanował większą część wyspy.


Sytuacja w Indonezji 13 lutego1654 roku.


13 Kwietnia 1654 roku, Cesarstwo Polskie podpisało pokój z sułtanatem Brunei, w jego wyniku polska otrzymywała kontrybucje w wysokości 175 tysięcy złoty a Cesarstwo Japonii wyspy Bali-Lombok oraz prowincję Sukadane na Borneo.

20 kwietnia 1654 roku, Sułtanat Khorasanu został przekształcony przez swego władcę Abdula II w Państwo Wielkiego Mongoła w związku z powstaniem nowego Królestwa Kazimierz VII Aleksander wysunął roszczenia do prowincji Badakszan na pograniczu Polsko-Mongolskim. Od tego momentu sytuacja z południowym sąsiadem zaczęła być napięta.


7 maj 1659 roku, Kazimierz wydał specjalny dekret umożliwiający tworzenie kompanii kolonialnych, celem których miało być pozyskiwani chętnych do zasiedlania nowo odkrytych lądów. Ich finansowanie miała w 50% pokrywać Polska Kompania Wschodnioindyjska, po 25% miał wyłożyć skarbiec i zainteresowani przedsiębiorcy. W kilka miesięcy od wydania dekretu powstało kilka spółek kolonialnych zajmujących się pozyskiwaniem osadników. A liczba ludzi którzy byli chętni rozpocząć nowe życie w Ameryce czy też Australii znacznie wzrosła.


2 września 1660 roku, Cesarstwo Japonii zaatakowało Sułtanat Brunei sojusz zobowiązywał Kazimierza do udzielenia pomocy Japończykom. I dlatego 23 listopada 1661 roku Polsko-Japońska flota pod dowództwem Augusta Górki odniosła zwycięstwo nad flotą Brunejską, na ląd w prowincji Sabach dokonano desantu wojsk Polskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej, zaskoczonych Brunejczyków wyrżnięto do nogi nie pozostawiając żadnego przy życiu.


14 lipca 1663 roku, Japonia podpisała traktat pokojowy z Sułtanatem Brunei, Japonia otrzymywała prowincje Barjanmasin oraz kontrybucje 272 tysięcy rupii Brunejskich. Natomiast Państwo Wielkiego Mongoła przystało na warunki pokoju z Polską, zrzekając się Tian Szan oraz płacąc 150 tysięcy złotych. Abdula II związany wojną z Maharasztrą pragnął nie uniknąć walk na dwóch frontach dlatego przyjął warunki polskich posłów bez większych sprzeciwów.


4 sierpień 1667 roku, Kazimierz VII Aleksander opuszcza ziemski padół w wieku 103 lat. Był on najdłużej żyjącym Polskim władcą jaki do tej pory zasiadał na polskim tronie. Po jego śmierci obaj synowie Kazimierza podzieli ogromne imperium miedzy siebie. August został Cesarzem Polskim koronowanym jako August V Władysław, natomiast Fryderyk objął tron Skandynawii pod imieniem Fredrika I Piasta.


Mapa Cesarstwa u kresu panowania Kazimierza VII Aleksandra.
Ciąg dalszy nastąpi.​

---------- Post dodany 23.07.2009 o 14:27 ----------Poprzedni post został napisany 21.07.2009 o 19:37 ----------

​

Odcinek 17
1667-1669


August V Władysław
Cesarz Polski 1667-1683


5 sierpnia 1667, nowym cesarzem polski został August V Władysław najstarszy syn Kazimierza VII Aleksandra. August był równie inteligentny co jego ojciec.
W Japonii upadł szogunat Kenshina, klan Uesugi został rozbity a jego resztki schroniły się w Cesarstwie Polskim za przyzwoleniem Imperatora, nadał on im ziemie w prowincji Jakuckiej. Uesugi którzy przetrwali pogrom wojsk Takedy Tokugały nowego szoguna, uznali za nową głowę klanu Augusta V Władysława, który do herbu rodowego dodał symbol swego dziada Kenshina Uesugi. Brat Cesarza Król Skandynawski zerwał sojusz militarny 9 września 1667 roku.


1 lipca 1668 roku, do Cesarza zaczęły docierać informacje o niezadowoleniu wśród kupców spowodowanego polityką Merkantylizmu prowadzą przez cesarstwo Polskie, kilku nawet zmieniło swego protektora. August zadecydował iż należy zwiększyć wolność kupców by ci mieli większe swobodę w prowadzenie interesów i przynoszeniu bogactwa sobie jak i krajowi.


27 września 1668 roku, na Alasce powstaje kolonia karna, dalekie mroźne terytorium nie zachęca kolonistów natomiast jest idealny miejscem dla skazańców. Odizolowana Alaska otoczona morzem arktycznym i ogromną tundrą stanowi naturalną przeszkodę dla osadzonych tam kryminalistów. Dla tego przestępcom pozwolono żyć bez kajdan ich celem było utworzenie na tych obszarach zaczątków cywilizacji.

29 listopad 1668 roku, Cesarz Polski August V Władysław podpisał porozumienie z rodem Takeda w wyniku którego August zrzeka się wszelkich roszczeń do tytułu szoguna Japonii ale pozostaje głową klanu Uesugi, sojusz militarny miedzy oboma Cesarstwami ma dalej obowiązywać, na potwierdzenie tych postulatów August przekazuję 73 tysiące złotych subsydi wojennych dla Japonii zamieszanej w ponowny konflikt z Dynastią Wu.


17 grudzień 1669 roku, Po zabezpieczeniu wschodnich krańców swego Imperium August może zaatakować Cesarstwo Czesko-Węgierskie. Jego ojciec Kazimierz VII Aleksander przygotowywał się do tej wojny kilka lat niestety śmierć pokrzyżowała mu plany, dopiero teraz August mógł wprowadzić w życie zamierzenia swego zmarłego ojca . 17 grudnia posłowie polscy na dworze Cesarskim w Pradze oznajmili Ferdinadowi II iż z woli ich pana naród Polski znajduję się obecnie w stanie wojny z narodem Czesko-Węgierskim. W ten sposób wybuchła wielka wojna Południowa.

Ciąg dalszy nastąpi.​