Proletarians of all countries, unite!

Proletarians of all countries, unite!
Combined Syndicates of America AAR

Rozdział 1. "Prolog"
Odcinek 1. "Jak to się zaczęło cz. 1."



​

Wojna! Można się było spodziewać że prędzej czy później do niej dojdzie. Teraz, gdy powstało nowe i niezależne państwo robotnicze pod przewodnictwem Johna Reeda, sięgające od Wisconsin po Nowy Jork, pora rozpocząć krwawą rewolucję przeciw absolutystycznej władzy Longa.
II Wojna Secesyjna została rozpoczęta 11 kwietnia.

​

Zanim jednak zacznę opisywać wyżej wymienioną wojnę, przedstawię historię która do tego doprowadziła.

Wszystko rozpoczęło się w styczniu roku 1936. Niepopularny rząd prezydenta Hoovera zdawał się tylko irytować Amerykanów. Niezadowolenie ludności podsycały również liczne zdarzenia oraz nieodpowiedzialne działania przywódcy.

​

Wiadomą rzeczą jest to, że niezadowolony pracownik odmawia pracy. Wystarczyło że 20% społeczeństwa odrzuciło pracę aby wręcz zamordować amerykańską gospodarkę. A z dnia na dzień nie robiło się lepiej...

Małe nieudogodnienie do małego nieudogodnienia i mamy wiele wielkich nieudogodnień...









​

Do tego wszystkiego doszły jeszcze transmisje radiowe Charles'a Coughlin'a, które głosiły antysemityzm oraz oskarżanie Żydów o wszystko co "złe" na świecie. Rząd miał dość jego nietolerancyjnego zachowania i postanowił zdjąć jego transmisje. Nie odbiło się to echem wśród słuchaczy.

​

18 marca doszło do wielkiej powodzi w Pittsburghu. Topniejący śnieg i deszcze przepełniły rzeki które w końcu wylały. Ofiarami katastrofy było wielu ludzi, lecz rząd nie mógł im pomóc.

​

Trzy dni później zmarł George Dern.

​

W kwietniu Senat przedstawił program, wobec którego rdzenni amerykanie mieliby otrzymać "awans" z obywateli drugiej klasy do pierwszej. Niestety, nieudolny rząd znów zawiódł.

​

Chyba pierwszą pożyteczną rzeczą jaką zrobił Hoover była delegalizacja partii skrajnie nacjonalistycznych, co skierowało USA nieco "na lewo".

​

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Od autora:
No, wybaczcie słabość 1. odcinka, ale chcę jak najprędzej przebić się przez tą większość nudnych ewentów do bardziej ciekawych spraw. Wpierw chciałem wszystko to przetłumaczyć, ale coś mi nie wyszło.
Dla niewiedzących - gram na Kaizerce 1.1 wraz z paroma poprawkami (10TT co 20PP - aby potęgi były potęgami, prędkość badań z planami oraz coś jeszcze ale zapomniałem co). Na skrinach dotyczących niezadowolenia wkleiłem jego ilość przed 'zaakceptowaniem' ewenta.
Ustawienia:



Liczę na komentarze i pozdrawiam. Następny odcinek może jeszcze dziś (jak coś jest nie tak jak być powinno to pisać!) :>

 

Proletarians of all countries, unite!
Combined Syndicates of America AAR

Rozdział 1. "Prolog"
Odcinek 2. "Jak to się zaczęło cz. 2."​

Wraz z początkiem czerwca nadchodzi lato, a jak to w lecie bywa - upał. Niestety, to lato Amerykanie zapamiętają na długo pod nazwą Największej Fali Upałów roku 1936. Największe upały sięgały około 100 stopni Fahrenheita (około 40 stopni Celsjusza). Podczas tych upałów zmarło wiele tysięcy ludzi.

​

W międzyczasie grupa niezorganizowanych rebeliantów z Florydy zajęła Tallahassee. Nie mogąc pozwolić na dalszą eskalację powstań w tamtym rejonie, został wysłany z Waszyngtonu. 1st US Army Corps aby spacyfikować buntowników.

​

Pod koniec czerwca zmarł Aleksander Berkman - przywódca anarchistów w Ameryce, pisarz. Na jego miejsce został wybrany John 'Jack' Reed.

​

Trzydziestego czerwca została wydana powieść amerykańskiej pisarki Margaret Mitchell. Historia w niej opowiedziana dotyczy czasów wojny secesyjnej i ukazuje losy bogatej córki plantatora bawełny, Scarlett O'Hary, w czasie tego burzliwego okresu.

​

Jak co roku, czwartego lipca odbył się Dzień Niepodległości. Przynajmniej tego dnia ludzie mieli co świętować.

​

A może mają nie tylko świętować Czwarty Lipca. Piętnastego lipca Detroit Red Wings wygrali Puchar Stanleya wynikiem 3 do 1 z Kanadyjczykami z Toronto Maple Leafs.

​

Amerykański kryzys w końcu przyciągnął spojrzenia innych narodów. Dwudziestego trzeciego lipca król Edward VIII wysłał list do generała MacArthura, w którym informuje go o tym że pragnie stabilności i przymknie oko na pucz dla ratowania Ameryki.

​

Przez cały sierpień 1st US Army Corps goniła partyzantów po całej Florydzie, aż przycisnęli ich do muru w Orlando. Oblężenie trwało wiele dni, ale zniechęceni żołnierze zaprzestali ataku i się wycofali.

​

Wraz z początkiem jesieni zakończyła się fala upałów. W końcu Amerykanie mogą ochłonąć.

​

Niestety, jesień nie zapowiada się tak spokojnie. Coraz głębszy kryzys społeczny stawia pytanie, czy aby przejęcie władzy przez armię uratuje kraj? Nie. Potrzeba jest nowych wyborów, gdzie ludzie opowiedzą się za jaką przyszłością stoją.

​

Następnego dnia odbyła się wielka parada wojskowa w Waszyngtonie. Porządnie przygotowana parada pokazała ludziom że mimo aktualnych trudności wciąż jesteśmy silni.

​

Pierwszego października 1st US Army Corps został zaatakowany w Tallahassee przez buntowników. Walka na bagnach trwała wiele dni, jeśli nie tygodni. I trwała do czasu do puki ostatni buntownik nie został złapany lub zabity.

​

Czwartego listopada odbył się dzień wyborów. Tego dnia z miażdżącą przewagą wygrał Huey Long.

​

Amerykanie mają nadzieję, że nowy rząd przywróci porządek w Ameryce...

​

-----------------------------------
No, znowu mało tekstu, ale przepisywanie ewentów z moim angielskim jest wyjątkowo trudne :curve:
Liczę na komenty, uwagi i gwiazdki :>
Następny odcinek i ostatnia część prologu jutro

 

Proletarians of all countries, unite!
Combined Syndicates of America AAR

Rozdział 1. "Prolog"
Odcinek 3. "Jak to się zaczęło cz. 3."​

Jak można było się spodziewać, Reed nie zaakceptował wyniku wyborów. Może były one sfałszowane?

​

Nie tylko Reed jest zły z wyniku. Hoover otwarcie mówi o tym, że Long może wprowadzić kraj w poważne niebezpieczeństwo.

​

Czternastego grudnia zwodowano lotniskowiec USS Ranger. Został on przypisany do drugiej USN Battleship Fleet.

​

Wraz z początkiem nowego roku wybuch strajk noworoczny, zorganizowany przez CSA. Strajk ten poważnie odbił się na przemyśle w północnych stanach.

​

Mimo tych początkowych niedogodności, Long chce i spełnia swoje cele. W swoim skierowaniu do narodu przestrzegł ich, że syndykaliści niszczą ekonomię.

​

Jedną z pierwszych akcji jaką podjął nowy prezydent było sformowanie nowej organizacji paramilitarnej. Organizacja ta miała na celu rozwiązywanie problemów związanych z związkami zawodowymi i resztą rzeczy kujących w oczy Huey'a. Long nazwał ich Minute Men'ami.

​

W końcu przyszła pora na reformy coraz gorszej ekonomii. Long podjął decyzję o rozpoczęciu "agresywnych reform", mocno ingerujących w wolny rynek.

​

Reed wraz z związkowcami coraz bardziej paraliżuje przemysł na północy. Nowy przywódca nie ma zamiaru dłużej tolerować jego poczynań i rozwiąże to w starym stylu, przy pomocy Minute Menów.

​

Kolejną rzeczą w kolejce do reformowania był import. O dziwo, tutaj nikt nie protestował.

​

Dalsze ingerowanie w rolnictwo jednak zdenerwowało farmerów.

​

Teraz przyszła pora na większe sprawy. W marcu opodatkowano kalifornijski przemysł lotniczy - jeden z największych w USA, jeśli nawet nie na świecie. Oczywiście mocno to się odbiło na zadowoleniu tamtejszych ludzi.

​

Wygląda na to że Long przedobrzył. Ósmego kwietnia anarchiści zaatakowali Waszyngton. Doszło tam do niemałych bitew ulicznych. Takie postępowanie ludności zmusiło Longa do wprowadzenia stanu wojennego w całym kraju.

​

W przeciągu paru miesięcy na miejscu słabego lecz demokratycznego rządu powstała dyktatura która nie zawaha się użyć siły w walce z opozycją.

​

Koniec końców - Stany Zjednoczone Ameryki Północnej zaczęły się rozpadać. Pierwsza odpadła Kalifornia (10 kwietnia 1937) pod nazwą Stanów Zjednoczonych Pacyfiku. Na szczęście (obustronne) nie rozpoczęli działań wojennych.

​

Drugim państwem jakie powstało były Hawaje (11 kwietnia 1937).

​

W końcu i syndykaliści powiedzieli "dość!". Dwunastego kwietnia powstały Zjednoczone Syndykaty Ameryki. Ale one już nie będą potulne jak SZP...

​

-------------------------------
No, odcinek miał być jutro, ale mi się nudziło to żem napisał - specjalnie dla was
I co teraz? Teraz wyzwolimy lud pracujący na całym świecie! evil:

 

Proletarians of all countries, unite!
Combined Syndicates of America AAR

Rozdział 2. "II Wojna Secesyjna"
Odcinek 1. "Kości zostały rzucone"​

11 kwietnia 1937r.
Ogłoszenie niepodległości przez CSA oraz rozpoczęcie wojny z USA wywołało istną reakcję łańcuchową w Ameryce jak i na świecie.
Zacznijmy jednak od spraw wewnętrznych nowego tworu znad Wielkich Jezior.
Pierwszego dnia secesji Komitet Centralny Zjednoczonych Syndykatów Ameryki wydał odezwę, że wszystkie siły byłych Stanów Zjednoczonych Ameryki są teraz legalnie przekazywane klasie robotniczej, które będą realizowane przez Kontynentalną Izbę Syndykatów i bronione przez Gwardię Rewolucyjną. Sekretarzem Izby został Norman Thomas.

​

W Chicago, Detroit, Erie i Pittsburghu powstały jednostki milicji oraz dwie eskadry bombowców w Chicago.

​

Na wieść o wojnie domowej w USA i ogólnym chaosie w tym nieszczęsnym państwie, Kanada rozpoczęła wręcz bezwstydne działania. Z jednej strony anektuje Nową Anglię dla siebie, a z drugiej śle Longowi wolontariuszy i sprzęt. Do akcji charytatywnej dla tego zbrodniarza dołączyła także Kalifornia.

​

Gorąco na pewno zrobiło się Longowi po tym wszystkim. A jednak woli oddać Nową Anglię Kanadzie, niżeli ma pozostać celem dla Syndykalistów. Ku naszemu szczęściu dołączyła do CSA Minnesota. Ale nie jest aż tak miło, bo w Montanie powołano nową Gwardię Narodową.

​

12 kwietnia 1937r.
Minęła pierwsza doba istnienia CSA. Przez ten czas ludność mogła zareagować na to wszystko. I tutaj są dwie typowe wiadomości: jedna dobra, druga zła. Ta pierwsza mówi o tym, że wielu ludzi wspiera walkę z wyzyskiem i dostarcza Syndykalistom mnóstwo sprzętu i surowców. Druga - ta zła - informuje o falach imigrantów uciekających do Kanady. Cóż nie wszystkim można dogodzić.

​

Tego samego czasu w Minneapolis powołano kolejną jednostkę milicji. Żołnierzy nigdy dość!

​

W USA w końcu (na nasze nieszczęście) ktoś mądry, a tym kimś jest Douglas MacArthur, zaczął działać i pozbył się Longa ze stołka w Białym Domu. Teraz w Stanach Zjednoczonych Ameryki twardą ręką zaczyna rządzić wojsko. Long jednak poszedł w ślady Reeda i proklamował American Union State (nie wiem jak to odpowiednio przetłumaczyć - Unia Stanów Amerykańskich?). Nadal jednak się w nim gotuje i rozpoczął wojnę z CSA i USA.

​

13 kwietnia 1937r.
Zjednoczone Syndykaty Ameryki mają coraz więcej sympatyków. Tego dnia w Filadelfii doszło do powstania milicji i opanowania miasta przez nich.

​

Kości zostały rzucone - trzy wrogie sobie siły rzuciły się sobie do gardeł. Chwała temu, kto pokona wrogów i zyska władzę...

​

--------------------------------------------
No, nareszcie zaczyna coś się dziać evil:
Oczekuję komentów etc etc...

 

Proletarians of all countries, unite!
Combined Syndicates of America AAR

Rozdział 2. "II Wojna Secesyjna"
Odcinek 2. "Rozstawianie pionków na planszy"​

Jak można było się spodziewać, w wojnie nie wezmą udziału wyłącznie Amerykanie. Do każdej ze stron konfliktu dociera wsparcie z różnych krajów. Jednym z pierwszych dóbr zza granicy było zaopatrzenie od Włoskiej Republiki Socjalistycznej. Jeszcze kiedyś się odwdzięczymy.

​

Ale nie tylko Syndykaliści otrzymali pomoc. Dla Unii Longa dotarły posiłki z Niemiec. Co gorsza inne południowe stany dołączyły się do niego.

​

Następne wsparcie przybyło z Komuny Francuskiej. Było to potężne wsparcie, gdyż było w nim zaopatrzenie a także ochotnicy oraz myśliwce przechwytujące.

​

Tego samego dnia udało się też odbić Pittsburgh. Niestety podczas "odbicia" i walk z lokalnymi służbami bezpieczeństwa zniszczeniu uległa cześć przemysłu.

​

Następnego dnia przejęto Baltimore.

​

Jednocześnie Brytyjczycy tworzą Drugi Kongres Międzynarodówki. Oczywistą rzeczą jest, że CSA musi wysłać przedstawicieli do Londynu na tak ważne wydarzenie.

​

Dwudziestego drugiego kwietnia opanowano Waszyngton. Nie było żadnego oporu.
Ku nieszczęściu USA (i po części naszemu) Idaho dołączyło do Kalifornii.
Po aneksji Nowej Anglii, Kanada stanęła nad możliwością powiększenia terytorium jeszcze o Alaskę. W obawie przed gniewem MacArthura nie zrobili tego.

​

Skoro Alaska nie stała się częścią Kanady, PSA postanowiło wykorzystać okazję i wchłonąć tę część Ameryki.
Tymczasem AUS odbili Atlantę.

​

Pierwszego maja zajęto Louisville.

​

W obliczu tak silnego kryzysu USA nie może już dłużej osłaniać reszty Ameryki. Tylko czekać aż dojdzie do lokalnych wojen albo inwazję zza oceanu.

​

Aktualny front w Ameryce (1 maja 1937r.)

​

-------------------------------
Teraz czeka mnie najtrudniejsze - wygrać wojnę. Nie będzie to łatwe mając armię składającej się z około 10 dywizji.
Tutaj mam problem i to od was zależy jak będzie to wyglądać:
- Rozegrać wojnę za jednym zamachem, ale może to się odbić na jakości przedstawienia wojny
- Rozegrać wojnę w kawałkach i przedstawiać aktualnie wojnę (np. co miesiąc, dwa miesiące)
Jak to widzicie?

 

Proletarians of all countries, unite!
Combined Syndicates of America AAR

Rozdział 2. "II Wojna Secesyjna"
Odcinek 3. "Kroczek po kroczku"​

Plan A, zakładający szybkie wbicie się w terytoria AUS od południa i USA od północy okazał się, a raczej może się okazać, wyjątkowo nieodpowiedzialny. Powodem są dwa powody: jeden - braki w wyposażeniu i zniechęcenie oddziałów milicji, dwa - całkowite odsłonięcie frontu zachodniego (który byłby silną pokusą dla wojsk MacArthura). Z tych przyczyn postanowiono wprowadzić Plan B. Plan B - cofnięcie frontu północno-zachodniego w głąb terytorium oraz wstrzymanie się wojsk południowo-zachodnich dla ułatwienia walki z USA i powstrzymaniem ewentualnego rajdu w głąb kraju. Walka na południowym zachodzie bez zmian.

Wadą nie do przeoczenia w AUS jest słaby przemysł. Aby całkowicie odizolować wroga od produkcji potrzeba niewiele. Dlatego rozpoczęto bombardowania strategiczne na wrogie zakłady. Plan iście doskonały poza drobnym (wielkim) szczegółem - w głębi ziem wroga aż roi się od myśliwców, które tylko czekają na zestrzelenie bezbronnych bombowców.

​

Trzeciego maja, podczas Kongresu w Londynie, Ernest Hemingway (przedstawiciel CSA) wygłosił przemówienie w którym podziękował wszystkim którzy wspierają Syndykalistów w walce oraz zagrzewał socjalistów do dalszych bojów z reakcjonistami. Przemowę zakończył wielki aplauz ze strony słuchających.

​

Piątego maja Syndykaliści otrzymali kolejne wsparcie. Od Centroameryki otrzymano nowy oddział milicji. Teraz każda dywizja się przyda.

​

Nieco później, dziewiątego maja, powstała Nowa Anglia - kraj kapitalistów zależny od Kanady. Nadejdzie jeszcze czas na nich - teraz CSA ma większe zmartwienia na głowie.

​

Pierwsza bitwa z prawdziwego zdarzenia. Jedenastego maja oddziały z 4. i 6. Armii Syndykalistycznej zaatakowały wrogą dywizję w Charleston. Walka była wyjątkowo krótka i trwała parę godzin, w której Syndykaliści odnieśli zwycięstwo.

​

Gdy w końcu udało się zreorganizować front zachodni rozpoczęto powolne posuwanie się na południowy zachód.

​

Bezpieczne posuwanie się w głąb terytorium USA ma zapewnić regularne niszczenie wrogich dywizji za pomocą bombowców. Przy tak ograniczonej liczbie wojsk jaką ma CSA, likwidacja zagrożenia zanim się pojawi jest zadaniem priorytetowym. Gdyby nie to, w parę tygodni front zostałby zalany masą dobrze wyposażonych i wyszkolonych żołnierzy armii USA.

​

Niestety, zwycięstwem pod Charleston nie można było cieszyć się długo, gdyż czternastego maja wojska AUS przeprowadziły śmiałą kontrę. Nic nie można było zrobić poza wycofaniem się.

​

Następnego dnia dotarło do CSA kolejne wsparcie, tym razem od Unii Brytyjskiej. W skład dostawy znajdowały się bombowce taktyczne (tego było trzeba!) oraz różne surowce przemysłowe na rozruch podniszczonego przemysłu.

​

Szesnastego maja wydano ostateczny akt Drugiego Kongresu Międzynarodówki. Powstał on po dziesięciu dniach negocjacji i zakładał braterską walkę, ramię w ramię, z wszelkimi imperialistami.

​

Tego samego dnia udało się też opanować i obronić Saint Louis. Przejmowanie kontroli nad miastem zakończyło się uszczupleniem tutejszego przemysłu, ale to nic. Do armii Syndykalistów dołączyli lokalni bojownicy.

​

Poprawa sytuacji, nowe dywizje i trzymanie USA na bezpiecznej odległości dało zielone światło oddziałom na południowym zachodzie do rozpoczęcia ataku na AUS.

​

-----------------------------------------------
Macie tutaj odcinek. I na zapas piszę: następny raczej jutro nie będzie.
Przede wszystkim musicie mi wybaczyć że prawie wcale nie robiłem skrinów ewentom u wrogów. Byłem zbyt zajęty walką. Postaram się nadrobić wszelkie informacje zza granicy w odcinku/ach specjalnych po wojnie.

 

Proletarians of all countries, unite!
Combined Syndicates of America AAR

Rozdział 2. "II Wojna Secesyjna"
Odcinek 4. "Południowa gościnność"​

Nie wszystko poszło tak jak przewidywano na froncie zachodnim. Mimo zabezpieczenia większości prowincji, część była niechroniona i to właśnie wykorzystało USA. Grypa kilku dywizji wroga pojawiła się Saint Charles i stamtąd rozpoczęli przebicie na wschód. Jedna dywizja, dowodzona przez samego MacArthura, przemknęła się do niebronionego Decatur, dając wolną drogę innym dywizjom do rozlana się po głębi terytorium CSA. W tym na bezbronne Chicago.

Na szczęście wróg był w zasięgu bombowców, co nie skończyło się dla nich dobrze. Trzeba było też rozpocząć kontrę dywizją z Peorii.

​

Trzy dni później udało się przejąć Memphis z rąk AUS.

​

Trzeba było wykorzystać okazję i skotłować tę dywizję co się tak daleko zapuściła. Dlatego rozpoczęto atak na Saint Charles, które jest jedyną drogą ucieczki.

​

Następnego dnia MacArthur został przepędzony z Decatur. Oby tylko milicja z Saint Louis zdążyła zamknąć im furtkę przed nosem.

​

Tymczasem na południu machina wojenna pędzi pełną parą. Rozpoczęła się wielka ofensywa na Atlantę. Wygląda na to że Long nie postarał się o większe zabezpieczenie swojej stolicy.

​

Dzień później dotarło kolejne wsparcie z Francji, w postaci zasobów i myśliwców.

​

Następnie udało się wygrać kolejne bitwy: Saint Charles (25 maja), Nashville (29 maja) oraz co najważniejsze pod Atlantą (4 czerwca).

​

Zgodnie z przewidywaniami AUS wysłało co mogło aby jeszcze obronić lub odbić Atlantę. I to ich z pewnością zgubi na pozostałych frontach. Niezwłocznie wykorzystano to i zaatakowano Charleston.

​

Następnego dnia rozpoczęto szturm na Tupelo. Jeśli tak dalej pójdzie to AUS padnie jeszcze przed zimą. Ale USA nie daje za wygraną i atakuje Jonesboro. Szybko jednak rezygnują z oblężenia i się wycofują.

​

Jeszcze tego dnia rozpoczynają się kolejne walki o Atlantę. Po stronie CSA walczy teraz mniej dywizji, ale to nie problem.

​

Dwa dniu później Charleston kapituluje.

​

Mimo tego że na południu idzie jak po maśle, zachód wciąż jest zmorą tej wojny. Co gorsza USA rozpoczęło atak na Cedar Rapids. Nie wygląda to dobrze...

​

Więc aby odciążyć nieco obrońców grupa z Saint Charles atakuje Saint Joseph.

​

Następnego dnia w końcu opanowano Atlantę. Padło też Tupelo. Dni AUS są już policzone...

​

Teraz nie można się zatrzymać. Kto wie kiedy USA się zorganizuje i przystąpi do ofensywy? Dlatego trzeba jak najszybciej pozbyć się AUS, albo na tyle osłabić aby móc przerzucić część armii na zachód.

​

Dwa dni później od upadku Augusty udało się obronić na zachodzie.

​

Następnego dnia rozpoczęto atak na Birmingham.

​

------------------------------------------------------------------
Przede wszystkim: wielkie przepraszam za wielką obsuwę.
Mam nadzieję że jeszcze przed rozpoczęciem roku szkolnego dam kolejny odcinek

 

Proletarians of all countries, unite!
Combined Syndicates of America AAR

Rozdział 2. "II Wojna Secesyjna"
Odcinek 5. "Augusta tanio skóry nie sprzeda"​

AUS nie daje za wygraną. Mimo opanowania Augusty postarali się aby CSA zapłaciło jak najwięcej za to zwycięstwo. Lepiej zorganizowani z łatwością przeganiają syndykalistów. Aby odciążyć nieco nacisk na Astanę zaatakowano Savannah oraz Gadsden, mimo tego że ataki są skazane na porażkę.

​

Jak przypuszczano, syndykaliści padli już następnego dnia.

​

W międzyczasie rozpoczęto kontratak z Cedar Rapids, którego celem jest Des Moines.

​

Niecały tydzień później rozpoczęto powolne odzyskiwanie terenów na Midwest.

​

Poprzez długie bitwy na obszarach leśnych dwoje generałów - Nelson i MacLeish - odkryli różne wady i zalety walk w takim terenie. Dzięki temu stali się specjalistami do walk w danych warunkach.

​

Po trzech dniach walki zwyciężono pod Superior.

​

Po szybkim odzyskaniu Astany (tutaj to chyba wyglądało - nie pamiętam - że AUS zajęło Astanę 1 dywizją, a ja w sekundę ją pokonałem i przejąłem prowincję tak szybko że nie zdążyłem oskrinować) rozpoczęto szturm, tym razem prawdziwy a nie dywersja, na Savannah.

​

Nie było zdziwieniem, kiedy AUS ponownie zaatakowało Astanę (nie wiadomo czy dla odzyskania czy dla dywersji). Będzie się tak w nieskończoność jeśli się nie rozbije zgrupowania w Gadsden, dlatego trzeba próbować raz za razem. A podczas tych walk generał Anderson stał się specjalistą do walki na wzgórzach.

​

Parę dni później opanowano Des Moines.

​

Nareszcie jakiś postęp na południu. Wpierw wygrano pod Savannah 7 lipca. Następnego dnia Augusta padła ponownie. a 10 lipca w końcu przegoniono wroga z Gadsden.

​

OD razu wykorzystano rozbicie sił wroga (chwilowe bądź co bądź) i zaatakowano Augustę 12 lipca. W przeciągu paru godzin do ataku dołączyły też kolejne dwie armie syndykalistów. Wynik jest już przesądzony.

​

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
No, w końcu się przełamałem i napisałem odcinek Głównym powodem niskiej częstotliwości odcinków jest moja niechęć do obróbki skrinów. No ale jak się zaprę to jeszcze dziś pojawią się kolejne dwa odcinki

 

Proletarians of all countries, unite!
Combined Syndicates of America AAR

Rozdział 2. "II Wojna Secesyjna"
Odcinek 6. "Wycieczka do Chicago"​

Ostatnie sukcesy na południu dały zielone światło oddziałom na północy do nękania USA. Pierwszym z celów było Saint Paul. Wygranie z nimi to kwestia godzin.

​

No i wygrana. Ale.., W ostatniej chwili wroga dywizja zajmuje Eau Claire, pozbawiając syndykalistów linii zaopatrzeniowych. Wygląda to bardzo źle, oj bardzo...

​

Parę dni później CSA opanowuje Birmingham. Walka ta trwała bardzo długo i się opłaciła.

​

Zwyciężono również pod Augustą (ponownie i oby tym razem na stałe).

​

Jedna z dywizji AUS walczących w Auguście odbiła Atlantę. Jednak nie na długo.

​

Niedobrze. Wojska USA wbijają się w środek CSA bez oporów. Czarno to widzę.... Trzeba zatrzymać wszelkie ofensywy na zachodzie i północy aby odzyskać co się da i w miarę szczęścia skotłować tych rajderów.

​

Stało się. 24 lipca wojska USA plądrują Chicago.

​

Taki błąd może wiele kosztować. Dlatego Reed ogłosił, że każdy nadający się do walki mężczyzna (młodzieniec lub starzec też) musi dołączyć do armii.

​

Liczne walki o Augustę doszczętnie zrujnowały miasto. Odbudowa może zająć wiele lat.

​

Nowo powstałe oddziały milicji w Fort Wayne ruszyły na odsiecz Chicago i reszcie terenów na Midwest.

​

Udało się w końcu też dopaść pod Peorią tę śmiałą dywizję.

​

Tymczasem na południu ofensywa dalej trwa i już nic jej nie da rady zatrzymać.

​

Szybkie odzyskanie Chicago uspokoiło wystraszonych syndykalistów, co myśleli że wraz z upadkiem stolicy upadnie przewaga w wojnie.

​

Kolejna dobra wiadomość - Little Rock upada po kolejnej długiej bitwie.

​

A na Midwest koniec zabawy w kotka i myszkę.

​

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Wybaczcie że dziś nie będzie 3. odcinka, ale jestem potwornie zmęczony...

 

Proletarians of all countries, unite!
Combined Syndicates of America AAR

Rozdział 2. "II Wojna Secesyjna"
Odcinek 7. "Atak kontrolowany"​

Kolejnym celem na froncie południowym była Tuscaloosa. Mimo przewagi liczebnej i uzbrojenia wroga, udało się zwyciężyć przy wsparciu z wojsk z Jackson (dałem wsparcie dopiero po zrobieniu screena).

​

Ale wróg nie chce oddać pola tak łatwo (nie wiem jakim cudem tak szybko się tam znów pojawili).

​

Parę dni później na froncie zachodnim rozpoczęto atak na Springfield.

​

Następnego dnia syndykaliści opanowali Mobile. Dzięki temu przerwano oddzielono AUS od swoich zdobyczy w Teksasie.

​

Wojska CSA wchodzą w Florydę jak w masło.

​

24 sierpnia w końcu przejęto Tuscaloosę.

​

Sytuacja AUS pogarsza się z dnia na dzień. Ich przegrana to teraz kwestia paru tygodni.

​

Pierwszego września na froncie zachodnim w końcu przejęto inicjatywę i rozpoczęto przytłaczający atak na Cedar Rapids.

​

Trzy dni później, po zajęciu Tallahassee, rozpoczęto kolejne dwa szturmy na Florydzie.

​

Na zachodzie natomiast zaatakowano Saint Charles.

​

Wszelkie ataki kończyły się zwycięstwem. Wpierw odbito Saint Louis, następnego dnia padła Tampa, a 11 września Saint Charles.

​

Nic już nie powstrzyma generalnej ofensywy. Ani na południu, ani na zachodzie. Zwycięstwo jest nieuniknione.

​

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Jesteście gotowi na dzisiejszy potężny zastrzyk odcinków?!

 

Proletarians of all countries, unite!
Combined Syndicates of America AAR

Rozdział 2. "II Wojna Secesyjna"
Odcinek 8. "Czerwone tornado"​

Po rozbiciu sił wroga w Tampie, 6. Armia Syndykalistów zaatakowała Pensacolę. Jeśli przejmą oni tę prowincję przed końcem bitwy o Montgomery, to z łatwością przekreślą szanse na przetrwanie tamtejszych obrońców. Dowodzący w czasie tej bitwy generał Merriman stał się specjalistą do walki w lesie, co tylko ułatwiło zadanie.

​

W międzyczasie rozgrzała bitwa o Saint Joseph.

​

Tak jak przypuszczano, Penascola padła szybciej niż Montgomery.

​

Przegrywające AUS zebrało co mogło z Teksasu i wysłało na wschód, zajmując Jackson. Od razu 1. Armia Syndykalistów przystąpiła do odwetu.

​

Dwa dni później zwyciężono pod Montgomery. Skoro na froncie południowym, który już bardzo się skurczył i łączy z zachodnim, jest coraz łatwiej postanowiono wysłać część sił na zachód, aby załatać dziury na zachodnim froncie.

​

Pod koniec września rozpoczęto kolejny szturm na Springfield (wszystko przez te dziury i pingpongi).

​

Na początku października zanotowano same zwycięstwa. Na południu padło Jackson, wraz z przejęciem Miami zniszczono wszelkie wrogie oddziały na Florydzie, a wygrana o Springfield otwiera drzwi na Dziki Zachód.

​

Po raz kolejny USA przegrywa bitwę ucieczką na nasze terytorium. Tym razem uciekli do Saint Charles, ale tym razem nawet jeśli znów gdzieś czmychną to bombowce ich zgniotą (co z resztą robią już od pewnego czasu).

​

Jeszcze tego samego dnia przystąpiono do ataku na Mobile.

​

Saint Charles padło, ponownie i oby tym razem na dobre.

​

Następna bitwa jaka się odbyła, to walka o Jonesboro 16 października.

​

Pod koniec października zwyciężono pod Mobile.

​

Z początkiem listopada rozpoczęto atak na Nowy Orlean. Miasto padło po tygodniu walk.

​

W międzyczasie zaatakowano Little Rock.

​

Dwa dni później zaatakowano też Kansas.

​

Od ataku na Kansas przez prawie miesiąc zajęto się przejmowaniem prowincji bez obrony i reorganizacji wojsk. Po tej dłuższej przerwie pierwszy szturm padł na Lincoln.

​

Wojska AUS i USA były już praktycznie niczym. Tylko co USA jeszcze trzyma nieco oddziałów w Denver czekając na swój koniec.

​

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ostatni odcinek 2. rozdziału już za parę godzin!

 

Proletarians of all countries, unite!
Combined Syndicates of America AAR

Rozdział 2. "II Wojna Secesyjna"
Odcinek 9. "Wisienka na torcie"​

Zwolennicy MacArthura nie poddają się, mimo pewnej porażki. Ich radość z odbicia Kansas nie trwała długo, gdyż 4 stycznia syndykaliści ponownie uderzyli. Walka trwała ponad tydzień, ale się opłaciła.

​

Po opanowaniu miasta, USA przystąpiło do ataku, który mógł znów odnieść sukces.

​

Wrogie wojska uderzające na Kansas atakowały spod Denver. Aby powstrzymać ich trzeba było także zaatakować.

​

Bitwa o to ważne miasto skończyła się 3 lutego.

​

W międzyczasie udało się zająć ostatnie kluczowe miasta AUS i pochwycić przeciwników. 6 lutego ostatecznie rozwiązano Unię Stanów Ameryki, a jej tereny zostały wcielone do Zjednoczonych Syndykatów Ameryki.

​

Resztki z resztek armii USA które broniły Denver wycofały się do Cheyenne. Ale i tam zostali dopadnięci.

​

Dziewiątego kwietnia opanowano wszystkie ważne miejsca w Stanach Zjednoczonych Ameryki. Nie mają już się czym i jak bronić. Ten dzień przejdzie do historii nie tylko Ameryki ale też historii świata, gdyż nadszedł dzień który odmieni jego oblicze...

​

Po raz kolejny socjalizm zwyciężył nad destruktywnym kapitalizmem!

​

Tak oto kończy się II Wojna Secesyjna...

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Zwycięstwo! Teraz pozostaje mi już tylko opisać to co zrobiłem przez ten kawałek czasu pokoju który rozegrałem i znów mogę grać (Jezu, kiedy to było...?) !!!

 

Proletarians of all countries, unite!
Combined Syndicates of America AAR

Rozdział 3. "Rozkręcanie machiny socjalizmu"
Odcinek 1. "Przygotowania"​

Od dawna oczekiwany pokój w końcu nastąpił. Jednak nie wszyscy cieszyli się z tego obrotu spraw. Ostatni prezydent USA i prowokator do II Wojny Secesyjnej uciekł wraz ze swoją świtą do Ameryki Południowej. Z pewnością planuje tam swój powrót. CSA i Reed nie będą tęsknić i tym bardziej przyjąć go z powrotem.

​

Po zwycięstwie powstało pytanie, gdzie będzie się znajdować stolica CSA. Postanowiono jednak zostawić, bądź co bądź zniszczone, Chicago jako miasto stołeczne, podkreślając że Waszyngton to produkt kapitalizmu.

​

Koniec wojny i zwycięstwo syndykalistów zmusiło ludzi do zaakceptowania nowego rządu. Swoich sympatyków syndykaliści mają też na terenach PSA.

​

Niestety, walczący na wojnie ramię w ramię socjaliści po wygranej przestali się dogadywać. Każdy miał inną wizję CSA. Spośród nich to jednak anarchosyndykaliści utrzymają stery kraju.

​

Po ustaleniu formy rządów w CSA, trzeba było się wziąć za naprawy szkód spowodowanych zachłannością Longa. Na pierwszy ogień poszła reforma rolna, na mocy której lokalne syndykaty będą kierować rolnictwem. Reforma ta została przyjaźnie przyjęta przez społeczeństwo.

​

Parę dni później CSA przekazało ogromne środki pieniężne na rozwój technologiczny (dwa razy podjąłem tę decyzję z tą samą opcją).

​

Na świecie w tej chwili trwało już kilka wojen (domowych i międzynarodowych). Ale ta wojna, która wybuchła 1 czerwca z pewnością jest ważniejsza od innych. Otóż tego dnia Niemcy po raz kolejny rozpoczynają walkę z Francją. Tego dnia rozpoczyna się II Wojna Światowa.

​

Ta wiadomość była dla CSA jak zimny prysznic. Przypomniało to, że kraj jest słaby i potrzeba ochrony przed Aliantami i Państwami Centralnymi. Jak najszybciej rozpoczęto zbrojenia.

​

Sprawa Międzynarodówki nie wygląda najlepiej. CSA ma obowiązek wesprzeć Komunę Francuską w wojnie, ale nie może wypełnić tego obowiązku bo jest za słabe. Z resztą Kanada z pewnością by wykorzystała to do ataku na CSA i przywrócenie ludzi pokroju Longa do władzy. Społeczeństwu i PC podoba się ta izolacja, ale Francja jest oburzona. Niech się nie martwią, bo jak CSA zbuduje potężną armię to pokaże Niemcom gdzie raki zimują.

​

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Teraz czeka mnie prawdziwy wyścig z czasem, bo muszę zbudować armię jak najprędzej, podbić PSA (Kalifornię), dać łupnia Aliantom i wesprzeć Międzynarodówkę w wojnie z PC. Będzie się działo, oj będzie...

 

Proletarians of all countries, unite!
Combined Syndicates of America AAR

Rozdział 3. "Rozkręcanie machiny socjalizmu"
Odcinek 2. "Śladami Lewisa i Clarka"​

Opanowanie sytuacji w CSA przebiegało sprawnie, lecz Kalifornia wciąż jest przeszkodą w budowie amerykańskiego socjalizmu. 11 lipca podjęto w końcu decyzje o zakończeniu bytu Kalifornii i wyzwoleniu mieszkającej tam klasy pracującej. Jednak szerzenie rewolucji nie spodobało się części społeczeństwa, zmęczonego poprzednią wojną.

​

Główny plan zakładał skoncentrowanie wojsk syndykalistycznych na północy. Stamtąd wyrobią sobie drogę na zachód i wzdłuż wybrzeża pokierują się na południe. Za to na południu mają gnębić wroga i w miarę możliwości posuwać się na północ.

​

W czasie walk na pustyniach, generał Nelson odkrył słabe i mocne strony walki w tym terenie, przez co żołnierze pod jego dowództwem zaczęli lepiej się spisywać.

​

Wbrew pierwotnemu planowi, zaczęto odnosić zwycięstwa na południu zamiast na północy, o czym świadczy opanowanie w ciągu paru tygodni kilku najważniejszych miast w Kalifornii. Na północy za to walka idzie opornie przez ciężki teren i słabą infrastrukturę.

​

Na początku września opanowano stolicę zachodniego kapitalizmu - Sacramento. Pozwolenie na małe wyszalenie się żołnierzy i niewielkie splądrowanie da wrogom nauczkę na przyszłość.

​

Opanowanie stolicy jednak tylko podbudowało wolę walki kapitalistów. Skończyło się to na ich kontrofensywie w San Francisco i poważnym uszkodzeniem miasta, mimo zwycięskiej obrony syndykalistów.

​

Ślimaczy plan na północy w końcu przyniósł jako-takie skutki w postaci opanowania Seattle.

​

W czasie krwawych walk w Kordylierach generałowie syndykalistów sporo się dowiedzieli o prowadzeniu bitew w takim terenie.

​

Mimo zwycięstwa na południu, walki na północy pozostawiały wiele do życzenia. Co gorsza przeciwnikowi udało się odzyskać sporą ilość miast, w tym Seattle. Sprowadzenie wsparcia z południa rozwiązało jednak sprawę i ostatnia kryjówka kapitalistów została zniszczona.

​

Jedynym akceptowalnym warunkiem pokoju była całkowita aneksja Kalifornii.

​

Przywódcy Kalifornii nie byli tak groźni jak MacArthur czy Long, więc postanowiono im zostać w kraju. Oczywiście pod warunkiem całkowitego posłuszeństwa syndykalistom.

​

Ostatecznie zachód zaakceptował władzę CSA. Teraz jedynym kawałkiem do odzyskania pozostała Nowa Anglia pod skrzydłami Kanady.

​

----------------------------------------------------------------------------------------------
Wybaczcie że strasznie okrojone to wszystko, ale wojna ta była strasznie nudna i długa. No i przepraszam za słabą jakość screenów (fraps miał ustawiony jakiś najgorszy format).
Następny odcinek nie wiem kiedy będzie, bo nawet go nie rozegrałem

 

Proletarians of all countries, unite!
Combined Syndicates of America AAR

Rozdział 3. "Rozkręcanie machiny socjalizmu"
Odcinek 3. "Zwycięstwo dyplomatyczne"​

W grudniu na arenie międzynarodowej doszło do tego co wszyscy przewidywali. Unia Brytyjska dołącza się po stronie Komuny Francuskiej do wojny z Niemcami. Niecały tydzień później, Kanada wykorzystuje ten fakt aby rozpocząć wojnę z Brytyjczykami i odzyskać Wyspy i odnowić Zjednoczone Królestwo.

​

Efektem dołączenia Aliantów do wojny z Międzynarodówką był ich śmiały desant na południu Francji. Ku ich nieszczęściu ofensywa została powstrzymana, a najeźdźcy wyparci z kraju.

​

Tymczasem w CSA przedstawiono projekt nacjonalizacji banków. Został on odrzucony, gdyż rząd nie potrzebuje większej ilości pieniędzy, których i tak jest mnóstwo.

​

Latem 1939 roku nad Unią Brytyjską zebrały się ciemne chmury. Niemcy dokonali desantu na południową Anglię. Dzień ten został nazwany "Nowym rokiem 1066". Jednakże Niemcy w parę dni zostali zepchnięci do morza.

​

W Ameryce za to przygotowania do krucjaty przeciw kapitalistom szły pełną parą. Jedną z najważniejszych rzeczy w tym celu były liczne manewry, które zwiększyły ogólne zdolności dowódców.

​

Przez kolejny rok wiele się nie działo.

Pod koniec maja 1940 roku rząd CSA oficjalnie zażądał od Nowej Anglii porzucenie drogi kapitalizmu i dołączenie do Zjednoczonych Syndykatów Ameryki. Oczywiście nie spodobało się to Kanadzie i Nowej Anglii.

​

Dopiero 1 września Nowa Anglia ogłosiła światu swoją decyzję co do żądań CSA. Z wielkim bólem zaakceptowali je. Teraz osamotniona Kanada będzie musiała stawić czoło coraz bardziej śmiałemu CSA. Co prawda nadal jest Federacja Karaibska i Nacjonalistyczna Francja, ale one wiele nie pomogą.

​

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Cóż, odcinek wyjątkowo krótki, ale to dlatego że w następnym chcę przedstawić aktualną armię CSA oraz plan inwazji na Kanadę.

 

Proletarians of all countries, unite!
Combined Syndicates of America AAR

Rozdział 3. "Rozkręcanie machiny socjalizmu"
Odcinek 4. "Chrapka na syrop klonowy"​

Po wyeliminowaniu Nowej Anglii z gry, CSA osiągnęło już niemal 100% terytoriów niegdysiejszego USA (brak jedynie Hawajów). Kolejnym czynnikiem działającym na korzyść Syndykalistom jest poważne osłabienie Kanady i rozciągnięcie się frontu w razie wojny. Całą jesień i zimę organizowano armie Syndykalistów aby wraz z wiosną uderzyć na Kanadyjczyków.

Walka będzie się odbywać na dwóch frontach:
1) Wielkie Jeziora i Quebec, na którym zgromadzono 28 dywizji w 11 armiach.

​

2) Linia Edwarda, na której jest 16 dywizji w 9 armiach.

​

Według planu, główne natarcia mają mieć miejsce na szerokości całego frontu Wielkich Jezior i Quebecu oraz na ważniejsze prowincje na Linii Edwarda.

Gdy tylko zakończył się ostatni dzień lutego, CSA oficjalnie rozpoczęła wojnę z Kanadą i jej sojusznikami. Generałowie dobrze znali swoje cele i od raz wzięli się do wykonywania swoich obowiązków.

​

Jedne z najcięższych, bo wyrównanych, bitw miały miejsce w Nowym Brunszwiku, a konkretnie pod Saint John. Tam Kanadyjczycy stawiali silny opór i bez wsparcia bombowców taktycznych walki by trwały tygodnie.

​

Za to nad rzeką Świętego Wawrzyńca Syndykaliści wchodzili w ziemie przeciwnika jak nóż w masło. Jedynym wyjątkiem była Ottawa, gdzie wróg wręcz fanatycznie się bronił. Ale jakie oni mogą mieć szanse przeciw nowoczesnym oddziałom Syndicate's Marines z wsparciem kawalerii i pojazdów pancernych?

​

Zwycięstwo pod Hamilton to kwestia nawet nie dni, ale godzin.

​

Na Linii Edwarda dają się we znaki fortyfikacje oraz mrozy. Gdyby nie przewaga liczebna, to z pewnością doszło by tam do stagnacji. Pozostaje jeszcze niebroniona Alaska, ale tam nie ma nic cennego, a głupi przeciwnicy z pewnością będą chcieli ją zgarnąć.

​

Po paru dniach odnotowano pierwsze zwycięstwa po stronie Syndykalistów. Padło Sherbrooke, Hamilton oraz Ottawa. Jak tak dalej pójdzie to wojna zakończy się jeszcze przed latem.

​

Generałowi Taylorowi udało się odkryć tajniki walki w lasach, co tylko przyśpieszy klęskę Kanady.

​

Po przeszło 10 dniach ciężkich batalii Saint John kapituluje.

​

Kolejnym dowódcą, który nauczył się czegoś w polu walki był generał Van Holt Nash. Wyspecjalizowanie się w kontratakach i walce w puszczy z pewnością jeszcze nie raz się przyda podczas rozpowszechniania Rewolucji po świecie.

​

Tymczasem armie CSA wchodziły coraz głębiej w Kanadę. Ba, czasem nawet wyprzedzano wojska wroga w posunięciach. Do takich rzeczy można zaliczyć prędkie wyparcie Kanadyjczyków z Fredericton.

​

Na froncie Wielkich Jezior i Quebecu sytuacja była wyjątkowo dobra, czego nie można powiedzieć o Linii Edwarda. Może i CSA jest w natarciu, ale wojna trwa już blisko 2 tygodnie a wciąż żadnych postępów tam nie ma.
Walka o Vancouver należała właśnie do tych długich i nudnych. Mróz, niezadowolenie, fortyfikacje i góry świetnie radziły sobie w utrudnianiu walki. Prowadzący oblężenie generał Jouett zdobył tam wystarczająco dużo doświadczenia o walce w górach, aby zostać specjalistą w tym zakresie.

​

Po blisko dwóch tygodniach w końcu padło Trois Riveres.

​

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Wracam do starego stylu, czyli pisania o każdej, nawet mało ważnej bitwie. Cieszycie się?

 

Proletarians of all countries, unite!
Combined Syndicates of America AAR

Rozdział 3. "Rozkręcanie machiny socjalizmu"
Odcinek 5. "Canada down!"​

Na Linii Edwarda w końcu doszło do jakiejś nowości. Mianowicie Kanadyjczycy wreszcie zdecydowali się zaatakować, a ich cios padł na Minot. Milicja jakiś czas się utrzyma, ale jeśli nie otrzyma wsparcia to z pewnością padnie.

​

Za to następny dzień nie był szczęśliwy dla Kanady, gdyż padło Toronto oraz Fort William. To dobra wiadomość dla milicji z Minot, ponieważ cześć sił biorących udział w walce pod Fort William ruszyło z odsieczą i zaatakowano Winnipeg.

​

Aby jeszcze bardziej uprzykrzyć życie przeciwnikom, zaatakowano Reginę.

​

Niestety, może i w walce na lądzie Kanadyjczycy słabo się spisywali, ale na morzu stanowili realne zagrożenie. Dało się to poznać, gdy ich dwa razy większa flota (oraz ich dwa razy więcej lotniskowców) dokonały rzezi na mniejszych okrętach. Aby ocalić co większe i ważniejsze okręty trzeba było dokonać taktycznego odwrotu do portu w Bostonie.

​

Na pocieszenie przynajmniej Calgary padło.

​

Na wschodniej części kontynentu bez zmian - nieprzerwany atak.

​

Na Linii Edwarda w końcu CSA zaczyna przejmować coraz to większą inicjatywę.

​

Następne zwycięstwa! Od 20 marca do 22 padały kolejno Vancouver, Moncton oraz Winnipeg.

​

22 marca dokonano niespecjalnie sprawiedliwego ataku na Sault Sainte Marine. Jak na przewagę 7 do 1 to w miarę długo się trzymali, bo aż 3 dni. W tym samym czasie zwyciężono pod Reginą.

​

Oczywiście było za dobrze. 26 marca Kanadyjska flota zaatakowała w okolicach Bermudów flotę CSA, która miała za cel trzymanie z dala Karaibskich desantów. Nie chcąc znów stracić okrętów, szybko się wycofano. Straty też są, ale już nie tak duże jak ostatnio. Jak tylko Wojna w Amerykach się zakończy, trzeba będzie sporo zainwestować w modernizację floty, bo to co teraz ma CSA to jakaś kpina.

​

Dwa dni później padło Jasper.

​

Tymczasem rozpoczęto atak na Quebec, ostatnią coś znaczącą prowincję.

​

Mapa sytuacyjna na czas 1. kwietnia.




-------------------------------------------------------------------
Po wielkiej obsuwie (znów, przepraszam) pojawia się odcinek. W czasie kiedy to piszę reinstalacja DH (autoaktualizacje wyłączone) się właśnie kończy. Oby tylko wszystko działało dobrze, bo inaczej będzie to przedostatni odcinek (ostatni mam już rozegrany, skriny obrobione, tylko wstawić).

---------- Post added at 18:52 ---------- Previous post was at 18:48 ----------

PS: niestety, to jednak jest przedostatni odcinek. Instalacja od razu wcisnęła mi 1.2
Po następnym odcinku zawieszam aar, aby pomyśleć jak wyjść z tego bagna. Kopie kajzerki wraz z sejwami mam, więc jak tylko coś się wymyśli to aar wróci, bo aż szkoda mi porzucać go.

 

Proletarians of all countries, unite!
Combined Syndicates of America AAR

Rozdział 4. "To chyba koniec..."
Odcinek 1. "...ale nigdy nic nie wiadomo."​

Kanadyjczycy dzielnie stawiali opór Syndykalistom. Jednakże to im nie wystarczyło do powstrzymania wielkiej machiny rewolucji. Po tym jak praktycznie wszystkie coś znaczące miasta padły, rząd Kanady całkowicie poddał się woli Reedowi. Młody król oczywiście nie chciał zostać tutaj, gdzie z pewnością spotkała by go śmierć, więc uciekł do Indii.

​

Jasną sprawą było, że z podbitymi ziemiami trzeba było coś zrobić. Okupacja nie wchodziła w grę, głównie w obawie przed reakcją społeczeństwa Amerykanów i Kanadyjczyków. Pozostały dwie opcje: stworzenie marionetkowego rządu Kanady, albo podział tejże na Kanadę i Quebec. Ostatecznie wybrano możliwość podziału Kanady na nowe socjalistyczne republiki.

​

Stworzenie nowego bloku sojuszniczego z CSA, SRK oraz Quebecu było już tylko formalnością. Także przywódcy nowo powstałych republik musieli przyjąć całkowitą zależność od CSA. W końcu gdyby nie dzielni rewolucjoniści, nigdy by nie doszli do władzy.

​

W Ameryce Północnej nareszcie zapanował pokój. Ale nie wszędzie jeszcze zakorzenił się socjalizm. Jaką drogę obierze teraz CSA? Czy wejdzie na ścieżkę izolacjonizmu? A może poda pomocną dłoń socjalistom z całego świata? Nie wiadomo...

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Z bólem serca pisałem ten krótki, prawdopodobnie ostatni odcinek. Co prawda nadal mam sejwy, ale cofnięcie kopii DH do 1.1 wydaje mi się nieco niemożliwe. Tak czy inaczej - chcę podziękować wszystkim którzy ten AAR czytali, repowali, komentowali i w różny sposób pomagali k: Chciałem co prawda po tym AARze odejść na aarową emeryturę, ale coś czuję że długo to nie potrwa. Tylko nie wiem czy będzie to DH, a może jakaś inna gra. I jak już to postaram się wrócić do korzeni i pisać w stylu Ordy Ałaskiej Ale jak tylko by się dało przywrócić ten AAR to chyba bym się przerzucił na wyżej wymieniony styl.
Ku chwale socjalizmu!

Wyczyszczone i zamknięte [N]