Repubblica di Venezia - Wenecja AAR

Ostatnio coś słabo z AARami w eu3, więc postanowiłem trochę poprawić sytuację (zwłaszcza po nieudanej próbie przeniesienia Kongerigeta na IN )

​

Technikalia
EU3 IN 3.2
bez modów, tylko własne drobne modyfikacje i zapożyczenia z moda Maca i DeI
poziom trudności i agresywności - najwyższe

Cele
- skuteczna obrona przed Austriakami, Turkami, Węgrami i resztą hołoty
- opanowanie najważniejszych wysep i portów na Morzu Śródziemnym
- Zjednoczenie Włoch
- kolonizacja Nowego Świata, Indonezji, moze coś Indii lub Indochin

Odcinki na początku będą trwały 4 lata, tyle co trwa kadencja każdego Doży

Prolog



Mapa Italii pod koniec XIV wieku​

U schyłku XIV wieku Wenecja byłą jednym z wielu niewielkich państw Italii. Po zwycięskiej wojnie z Genuą sprzed dwóch dekad stała się jedną z najbardziej liczących się potęg basenu Morza Śródziemnego. Dzięki dobremu położeniu (w Wenecji przecinała się większość ważnych szlaków handlowych) Republika Św. Marka była w stanie znacząco bogacić się na handlu. Największymi zagrożeniami były :
- Imperium Osmańskie zainteresowane Atenami, Kretą i innymi ziemiami zamieszkanymi przez Greków
- Arcyksięstwo Austrii chcące poszerzyć swoje strefy wpływów na Italie.
Do XIII w. ukształtował się specyficzny ustrój polityczny Republiki Św. Marka, który gwarantował władzę kilku największym rodom. Najwyższym organem państwowym była Wielka Rada. Funkcję rządu pełniła Mała Rada. Sądownictwo podlegało głównie Radzie Czterdziestu. Armia Wenecjan liczyła w trakcie wojny ok. 10 tysięcy zbrojnych licząc najemników z Niemiec. Niezbyt to duża liczba w porównaniu do innych państw tego regionu.
Jak widać przyszłość Wenecji nie wyglądała zbyt dobrze. Aczkolwiek ten niewielki kraj nie wiedział jeszcze jakie zadanie go czeka w przyszłości... Polska i Francja wychodziły już z rozbicia dzielnicowego, Kastylia powoli powoli jednoczy Iberię, a któż inny byłby lepszym kandydatem do stworzenia silnej Italii jak nie Wenecja?


ps. Wiem że niewiele ale to tylko prolog, odcinek powinien pojawić się niedługo

 

Część1 (1399 – 1403), Antonio Veniero​

Przybysz z Anglii...​

Koronacja Henryka IV Lancastera​

Katedra Westminsterska, Londyn, 13 października, 1399 rok
Katedra była wypełniona po brzegi. Większość gości stanowili przedstawiciele zamożnych rodów szlacheckich, choć i wielu bogatych mieszczan również zostało zaproszonych na mszę koronacyjną. Uroczystość została urządzona z wyjątkowym przepychem. Po chwili wszedł dostojnym krokiem sam przyszły władca Anglii, Henryk Bolingbroke, wraz z swoimi najbliższymi dworzanami. Najbliżej przyszłego króla szedł Franciszkiem Marcello, pierwszy mianowany przez niego rycerz. Mimo że był z pochodzenia Włochem zdołał się zaprzyjaźnić z Henrykiem, na co niechętnie spoglądało wielu jego doradców. Szczególnie nieprzychylnym okiem spoglądał na niego Reynold Berneley, współpracownik króla do spraw wojskowych. Tego dnia mieli zakopać wojenny topór...
Rozpoczęła się msza. Tomasz Arundel, arcybiskup Cantenburry, znany był z własnych, męczących kazań. Tym razem jednak wszystko poszło szybciej, po trwającej około 2 godziny uroczystości król Henryk wychodził już razem z dworzanami z katedry. Wieczorem tego dnia władca Anglii spotkał się jeszcze raz z Franciszkiem Marcello. Włoch przedstawił Henrykowi swoje plany powrotu do Italii, na co mógł liczyć po tak długiej współpracy. Nazajutrz Marcello wypłynął na Włoskim statku handlowym...

St. Principessa, okręt na którym Marcello powrócił do Wenecji


Powrót do Wenecji


Plac Św. Marka za czasów rządów Venierego.​

Powtórne zaklimatyzowanie się z Wenecją i Włochami nie było dla Franciszka trudne. Parę dni po powrocie Marcello spotkał się z dożą, Antonim Veniero. Na statku nasłuchał się złych wieści o sytuacji w Italii... O szerzącej się hegemonii Mediolanu i plotkach dotyczących ataku króla Francji, Robert III, planuje poszerzyć swoje wpływy o ziemie na półwyspie Apenińskim... Antonio po krótce przedstawił mu aktualną sytuację zagraniczną, a mianowicie :
- Wenecja tworzy Ligę Handlową razem z Neapolem, Sabaudią i Republiką Genui
- Państwo Habsburgów znajduje się w sojuszu militarnym z Wenecją
- Napięte pozostają stosunki z Księstwem Mediolanu oraz Patriarchatem Akwilei
Od chwili poznania Franciszek zaskakiwał Antonia swoją elokwencją oraz ambicją. Jako poczatkową pracę przydzielił mu funkcję członka Małej Rady. Wenecja już wtedy posiadała najsilniejszą flotę w Italii oraz jedną z największychna Morzu Śródziemnym. 2 Listopada 1399 roku Antonio wydał Akt Przynależności Greckiej, według której terytorium wyspy Korfu, do niedawna obdarzone pewną autonomią, zostało włączone do ziem Weneckich. Marcello tymczasem rozpoczął pracę w Małej Radzie na rzecz scentralizowania rządów doży, poprzez nadanie mu możliwości zawetowania decyzji Wielkiej Rady. Niestety, większość członków Małej i Wielkiej Rady należeli do starych Weneckich rodów, przez co byli sceptycznie nastawieni do działań młodego przybysza z Anglii.

I wojna Włoska​

W całej Wenecji było niespokojnie. Otrzymano wiadomość, iż “książe Sabaudzki, Amadeusz VIII postanowił poszerzyć terytoria swojego państwa o wyspę Sardynię”. Mała Rada, której przewodniczącym zdążył zostać Marcello, poparła sojusznika. Podobnie postąpiła Wielka Rada oraz doża. Po stronie Sardynii opowiedziały się Sycylia i Akwileja. Marcello, dokonując cudów organizacyjnych, zdołał w niespełna tydzień powołać 5 tysięczną armię, której dowództwo osobiście objął Antoni Veniero. Mimo, iż flota Wenecka samodzielnie powinna rozprawić się z każdym z tych państw, to razem niestety była słabsza, co zostało wykorzystane. Do Wenecji doszły wieści o rozpoczętych działaniach oblężniczych w Atenach i na Korfu. Veniero zarządził atak floty Weneckiej na samotne okręty Sycylii, opuszczone przez sojuszników. Do bitwy doszło niedaleko Krety. Zakończyła się bezprecedensowym zwycięstwem floty Republiki Św. Marka, co pozwoliło osiągnąć Wenecjanom przewagę na morzach.
Tymczasem na lądzie świeżo zmobilizowana armia Wenecka ruszyła na Udine, bronione przez 6 tysięczną armię. Doszło do walnej bitwy, w której wojska pod dowództwem samego doży rozbiły armię Patriarchatu. Rozpoczęto działania oblężnicze, wyłączając część odziałów do rozprawienia z Sycylijczykami atakującymi Ateny i Korfu. Wykorzystał to Giovanni Aldini, dowódca wojsk Akwilei. Jesienią 1400 roku zaatakował osłabione siły Weneckie i w przegranej bitwie pod Bują, gdzie śmierć poniosło ok. 2 tysiące Wenecjan, zmusił je do odwrotu.

Bitwa pod Bują​

Marcello na wieść o tym postanowił wziąć sprawę w swoje ręce. Na własną odpowiedzialność zaciągnął kredyt u lichwiarzy Mediolańskich. Za te pieniądze powołał 4 tysięcy zaciężnych Niemieckich, co razem z 5 tysiącami niedobitków bo bitwie pod Bują dawało imponującą liczbę. Armię ponownie przejął pod dowództwo Antonio Veniero. Ruszył wraz z wojskiem z powrotem na Udine. Doszło do kolejnej bitwy między armią Wenecką a Patrarchatem, szala zwycięstwa przechylała sięto na jedną, to na drugą stronę. Zadecydowała świeżo przybyła kawaleria z Sabaudii pod dowództwem Amadeusza VIII. Po rozbiciu wojsk w Akwilei zapanował chaos. Wenecjanie wraz z wojskami Sabaudzkimi rozpoczęły obleganie twierdz Patrarchatu. Latem 1401 roku większość zamków Akwilejskich znalazło się pod kontrolą Wenecji. Przedstawiciele Wenecji, Sabaudii, Akwilei, Sardynii i Sycylii przybyły do Triestu, by negocjować warunki pokoju. Niestety, dyplomacja Republiki Św. Marka, reprezentowana przez Franciszka Marcello i Matteo Gridonalliego poniosła tam klęske. Zignorowano zasługi wojsk Weneckich w wojnie, powiększano znaczenie bitwy pod Bują i przypominano, że wciąż Ateny są pod kontrolą wojsk sojuszu Sycylijskiego. Ostatecznie w wyniku pokoju z Triestu Patriarchat Akwilei wypłacił Wenecji sumę 53 tys. denarów włoskich. Dokument ten został ostatecznie podpisany przez dożę Weneckiego 12 Marca 1403 roku. Jedynym pozytywnym efektem tej wojny, poza tą skromną reparacją, było zacieśnienie sojuszu z Sabaudią. W państwie były silnie odczuwane nastroje antywojenne, czego głównym skutkiem był wybuch rebelii Giaurdoposa na terenach zamieszkanych przez Greków, zarówno w Atenach, jak i Osmańskiej Helladzie. Jednak solidnie przeszkolone wojska nie miały większych problemów w walce z słabo uzbrojonymi i zdemoralizowanymi buntownikami.

Incydent Papieski​

Podczas wojny sojuszów Sabaudzkiego z Sardyńskim rozgorzała jeszcze jedna wojna na terenie półwyspu Apenińskiego. Latem 1401 roku osamotniony Neapol został zaatakowany przez koalicję Sycylii, Mediolanu i Państwa Papieskiego. Po krótkiej debacie Wielka Rada odmówił udzielenia pomocy sojuszikowi. Jednak nie zapominajmy, że to był bardzo ciężki okres dla Republiki Św. Marka. Samotny Neapol nie miał szans w walce z silniejszym przeciwnikiem, po krótkiej wojnie król Ludwik II musiał zrzec się Kalabrii (na rzecz Sycylii) oraz Ankony (dla wzrastającego w siłę Księstwa Mediolanu). Trzeba rzec, iż mimo brutalności wojen w Italii, większość miast sie rozwijała, koniunktura była pozytywna, a liczba ludności się stale podnosiła. 3 Sierpnia 1403 roku zmarł Antonio Veniero, a po 2 tygodniowej elekcji ostatecznie został wybrany nowy kandydat. Któż to taki? Chyba nietrudno zgadnąć...

Mapa Italii i Bałkanów pod koniec 1403 roku​

Zamknięty na życzenie autora aara.

Aux Teergois