Rewolucja Przemysłowa

Najświętsze Cesarstwo Rzymskie Narodu Austriackiego



Lata 1836-1839
12 stycznia ogłoszono światu efekt Konferencji Monachijskiej. W obecności 5 najpotężniejszych władców - Cesarza Austrii, Króla Prus, Królowej Wielkiej Brytanii, Cara Rosji i Prezydenta Francji - książę Bawarii przeczytał efekt dwóch miesięcy rozmów. Traktat zwany styczniowym bądź monachijskim liczył 52 stron, jednak Ludwig I przeczytał tylko 4 główne punkty:
-Władcy Europejscy zobowiązują się do prowadzenia wojny tylko podług zasad wojny uczciwej i sprawiedliwej
-Władcy Europejscy zobowiązują się do poszanowania prawa wojennego
-Władcy Europejscy zobowiązują się do cywilizowanego traktowania jeńców wojennych
-Władcy Europejscy zobowiązują się do nie prowadzenia wojen do roku 1843


W okresie 1836-1839 w Austrii miały miejsce ogromne reformy. Cesarz Ferdynard I świadomy zbliżającej się wojny uruchomił rezerwy finansowe zdecydowany do szybkiego stworzenia silnej armii i gospodarki zdolnej ją utrzymać. Większą część tych pieniędzy przeznaczył na rozwój kopalni na Czechach i Morawach oraz na edukację w celu poprawy piśmienności w całym państwie. Świadom braku wystaczających środków do szybkiej industrializacji kraju, zdecydował się na zwiększenie władzy burżuazji i obdarzył ją serią przywilei, a nawet pozostałą część skarbca przeznaczył na pokrycie licznych ulg podatkowych jakie im zapewnił. Było to iście pokerowe zagranie, którego jednak efekty zadziwiwiły nawet samego Franciszka. Austria w ciągu zaledwie 3 lat pokryła się liniami kolejowymi. Pomimo wad ówczesnych parowozów - zawodność i mała moc, zalety szybszego transportu były trudne do przecenienia. Umożliwiło to zwiększenie wydobycia surowców w Czechach oraz zwiększenie lilości odbiorców dla zboża z Niziny Węgierskiej. Przez pierwsze 3 lata eksport zwiększył się o ponad połowę z 73 w 1836 do 112 franków austriackich - nowej, ujednoliconej wality wprowadzonej w1837 do obiegu w całym kraju - w 1839.

---------------- 1836 --------------------------------------------- 1839 ------------


lata 1839-1843
Cesarz Ferdynard z zadowoleniem kontynuował reformy, których efekty okazały się jednak niczym wobec zdarzenia mającego się dokonać 17 maja 1839. Wtedy to uczeni na uniwersytecie Lwoskim dokonali zaskakującego doświadczenia, które efektom było uzyskanie czystszej odmiany węgla. Metoda od razu znalazła się w użyciu wszystkich państwowych kopalnii zlokalizowanych w Austrii i w Czechach, a do końca roku także prywatni właściciele wprowadzili ją w pozostałych kopalniach rozsianych po całym kraju. Eksport Austrii prawie, że z dnia na dzień skoczył dwukrotnie i wynosił aż 190 mln franków. To wydarzenie miało także dalej idące konsekwencje - 18 września na spotkaniu w Bernie z austriackim ministrem finansów rządy Bawarii, Wirtembergii, Toskanii i Państwa Papieskiego zdecydowały się przyjąc walutę cesarstwa za swoją obowiązującą.
15 miesięcy po odkryciu naukuwców z Lwowa, dwie fabryki parowozów z Austrii i Węgier przedstawiły swoje propozycje nowej kolei państwowej. Na wydarzenie to przybyli licznie nie tylko przedstawiciele prasy krajowej, ale także z innych państw - najwięcej z Prus, państw wspólnoty walutowej i Rosji. Cesarz widząc ogrom zainteresowania, z pieniędzy z własnej kieszeni wynajął kilkanaście najlepszych hoteli stolicy i w kilku okolicznych miastach, w każdym z nich przeznaczając dodatkowe pieniędze obsłudze na organizację balów, by następnie zaprosić tam dziennikarzy i śmietankę towarzyszką Wiednia. Efektem tego była seria pochlebnych artykułów na całym świecie. Sam zaś przetarg zakończył się zwycięstwem węgierskiej firmy Komaron, która podpisała z rządem jedną z największych w dziejach umowę na dostarczenie parowozów. W ciągu następnych 2 lat nowa kolej całkowicie wyparła przestarzałe środki transportu ustanawiając nową jakość w całym kraju.
Na przełomie 1839/1840 w kraju kończły się prace wykonawcze nowych ośrodków przemysłowych na Węgrzech i w Czechach - pierwsze fabryki wybudowane przez kapitalistów. W ciągu następnych lat powstawały nowe, dzięki czemu wiele biednych rodzin zamieszkujących rozparcelowane działki mogło znaleźć godne życie w mieście. Dawało to Austrii podwójną korzyść - jednocześnie zapewno robotników fabrykom i umożliwiło przez średnio zamożnych rolników wykupienie opuszczonych ziemi co zwiększyło wysokość plonów.
7-letni plan rozwoju gospodarczego Austrii zakończył się olbrzymim sukcesem. Potencjał przemysłowy cesarstwa zwiększył się 3-krotnie, podczas gdy eksport aż 5-krotnie. Kraj pokrył się siecią linii kolejowych umożliwiających szybkie transportowanie wojska. Dochody państwa zwiększyły się w wystarczającym stpniu by być w stanie utrzymać armię Austrii wraz z rezerwami - największą na świecie.



Lata 1843-1848
W 1843 zakończył się ogólnoświatowy okres pokoju. Państwa europejskie - mimo składania najuczciwszych deklaracji - patrzyły na siebie wilkiem gotowe do skoku na każdego, kto się owdróci do nich plecami. Najlepszym przykładem była Republika Krakowsa - w trakcie drobnego puczu studentów w Mediolanie, Polacy wysunęli żadania wobec Galicji mając nadzieję na ogólne powstania mające zniszczyć Cesarstwo od wewnątrz. Ponadto zaplanowali zabójstwo Cesarza kiedy przebywał na Morawach w celu pogłębienia chaosu w państwie. Na szczęście dzięki czujności młodego asa wywiadu zamach został wykryty i zduszony w zarodku, a Ferdynard rozkazał 2 korpusowi Kadetów Austriackich zajęcie miasta i jego inkorporację.
Następnym krokiem lepiej nazwać skokiem - zdecydowano się poprzeć zjednoczeniowe ambicje Prus w zamian za oddanie katolickich członków związku niemieckiego pod opiekę Austrii. Wojna rozpoczęła się pod koniec 1843 i mimo początkowych sukcesów toczyła się ze zmiennym szczęściem, jednak porażka związku niemieckiego była pewna i nieunikniona. Dlatego z Rosji i Francji nadeszły ultimatum w celu zaprzestania wojny. Po porozumieniu się Franciszka z Fryderyka na tajnym zjeździe w Gliwicach zdecydowano się nie odnosić do nich w jakikolwiek sposób, a posłańców ignorować bądź zbywać, starając się w tym czasie zając jak najwięcej ziem, by postawić mocarstwa ościenne przed faktami dokonanymi. Jednocześnie Cesarz rozkazał zwiększenie armii regularnej do 20 dywizji i armii rezerwowej do 52 dywizji. Król Prus posunął się nawet dalej ogłaszając powszechną mobilizację. Dywizje rezerwowe ostatecznie przechyliły losy wojny na niekorzyść Związku Niemieckiego i jego koniec był kwestią miesięcy. Niewielu miesięcy, co przekonało Cara do wypowiedzenia wojny Prusom. Rosję poparła Francję, a przeciw Francji wystąpiła Austria. Bezprośdnia reakcja wobec Rosji była niemożliwa z powodu podpisanego parę lat wcześniej paktu o nieagresję do roku 1848.
Groźba wojny totalnej zmusiła Franciszka do podjęcia radykalnych kroków w celu obrony granic, a także utrzymania nowych zdobyczy - w połowie lutego dokonano powszechnej mobilizacji armii. W ciągu dwóch miesięcy wojska cesarskie powiększyły się trzykrotnie, osiągając liczbę 72 dywizji piechoty. Według planu sztabu zdecydowano się wysłać trzecią część wojsk do króla Prus jako siły ekspdecyjny. Pozostałym 46 dywizjom wydano rozkaz błyskawicznego zajęcia południowych i środkowo-południowych Niemiec, następnie odbicie Nadrenii i tam odparcie działań zaczepnych Francji. Sztab zarekomendował cesarzowi ten plan, oceniając jego szanse na 70% i podjęto kroki mające na celu jego realizację.



Pierwsze etapy zostały wykonane w ramach planu. a nawet w przypadku działań I i IV korpusu ze znaczną nadwyżką czasu. Zajęto większą część południowych Niemiec i Nadrenii, zmuszono do odwrotu przednie uderzenie francuskie i przystąpiono do fortyfikacji Westfalii. Pod względem militarnym wojna toczyła się po myśli państw niemieckich. Niestety w Europie rozpoczął się okres buntów, inaczej zwany rewolucją liberalną. Austria odczuła ją jako pierwszy kraj Zmusiło to Cesarza do zaniechania wojny - wojny zwycięskiej, jednak zwycięstwem pyrrusowym. Ferdynard zdecydował się do blefowania, próbując wymusić na agresorach zaakceptowania faktów dokonanych. Francuzi i Rosjanie wahali się, jednak suma 20 mln franków ostatecznie ich przekonała do zaniechania wojny. Cesarz zdecydował się spłacić całą kwotę, szczęśliwy z korzystnego obrotu spraw. Sojusz państw centralnych powiększył się o bogate tereny zamieszkane przez 8 mln ludności, podczas wymuszona kontrybucja nawet nie pokryła wydatków wojennych Francji i Rosji.
Następne dwa lata były już mniej owocne - Cesarz musiał ulgami podatkowymi i nowymi swobodami obywatelskimi(zniesienie cenzury i dozwolenie związków zawodowych) ograniczać nastroje rewolucyjne co znaczące spowolniło odbudowę kraju i zagospodarowanie nowych terenów. Kontynuowano rozbudowę armii, dzięki czemu regularne siły zrównały się z armią rosyjską.

---------------- 1843 --------------------------------------------- 1848 ------------

Prognozy
W Europie obecnie obecnie trzy ogniska zapalne - resztki Związku Niemieckiego, Włochy i Niderlandy i te trzy regione są najbardziej prawdopodobnymi przyczynami wojen pomiędzy mocarstwami. W dalszym planie rysuje się możlwiość ponownego zjednoczenia bliskiego wschodu, jeśli tylko znajdzie się na tronie Imperium Osmańskim ktoś o wystarczających zdolnościach i próba odzyskania swoich kolonii amerykańskich przez Hiszpanię. W Afryce i Azji jest jeszcze zbyt wiele wolnych terytorii by pojawiły się punkty sporne.
Na razie podstawowymi celami Austrii jest uspokojenie zamieszek jakie mają miejsce na terenie całego państwa i pomoc w spłaceniu długu Prus. Dopiero na dalszym planie rysuje się możliwość interwencji we Włoszech.

 

Cesarstwo Rosyjskie 1836-1863.

Trwa 1863 rok. Rosja, najpotężniejsze i najwspanialsze państwo Europy wschodniej i Azji przechodzi przez okres rozkwitu.


Zachodnia część Cesarstwa, 1862 rok.

Aby zobaczyć jaką drogę przebyła Rosja w ciągu ostatnich 27 lat należy cofnąć się do roku 1836, w którym to Michaił Artov został osobistym doradcą Cara na dworze petersburskim. Artov dysponował całkowitym poparciem Cara jak i grupy rządzącej, i szybko doprowadził do przekazania części władzy w ręce ugrupowania radykalnego, popierającego teorię leseferyzmu, wolny handel, wieloreligijność i równość kulturową. Dzięki tej decyzji w ciągu kilku lat miasta doświadczyły niesamowicie szybkiego rozwoju gospodarczego, w związku z czym bezrobocie spadało, a zadowolenie rosło. Dzięki dobrej decyzji Artova państwo rosło w siłę.

Rok 1836 zakończył się podpisaniem sojuszu pomiędzy państwami Rosji i Francji. Porozumienie to powstało w reakcji na zacieśniające się stosunki pomiędzy Prusami a Austrią.

W 1840 roku na dwór Carski dotarła wiadomość od Cesarza austriackiego, który zaproponował pakt o nieagresji do 1 stycznia roku 1848. Propozycja została przyjęta, i tym samym granice wschodnie były w połowie zabezpieczone.

W 1843 roku skończył się okres trwającego od dłuższego już czasu pokoju europejskiego. Austria, wykorzystując fakt podpisania z Rosją układu o nieagresji zajęła zbrojnie Kraków, który istniał do tego czasu jako samodzielna Rzeczpospolita Krakowska.
Pod koniec tego samego roku na dwór petersburski dotarły nowe wieści – król pruski rozpoczął akcję zbrojnego zajęcia protestanckich terytoriów Związku Niemieckiego, we współpracy z Austrią która miała zająć terytoria katolickie.

W reakcji na to szybko porozumiano się z Francją i po krótkim czasie postawiono jasne ultimatum Niemcom: Powrót do statusu quo, albo wojna. Reakcja była bardzo niejasna, w związku z czym uznano to za bezpośrednią przyczynę ataku. W jednym momencie wojska Francuskie wkroczyły na terytorium królestwa Pruskiego, a wojska Rosyjskie, liczące 25 dywizji zawodowych i ponad 45 dywizji zmobilizowanych krótko po rozpoczęciu działań zbrojnych, na terytorium Prus wschodnich.

Bitwy kończyły się ze zmiennym szczęściem dla obu stron, jednakże siły Rosyjskie parły nieustannie na zachód, w pewnym momencie dotarły nawet do Berlina który zajęły.
Wojna zakończyła się porozumieniem na mocy którego Rosja i Francja miały otrzymać od państw niemieckich równowartość 10000 rubli, oraz miał nastąpić pokój w Związku Niemieckim. Wojna ta skończyła się dla Rosji nadzwyczaj dobrze, gdyż oba państwa z przeciwnego obozu miały spore długi do spłacenia.


Granice po zakończeniu wojny.

Około 1845 roku Rosję ogarnęła przychodząca z Europy Wiosna ludów, jednak nie spowodowało to żadnych większych rewolt.

Cały okres 27 lat minął na szybkim rozwoju przemysłowym, który wiązał się zarówno z rozwojem ogólnie pojętej infrastruktury jak i ze zmianami społecznymi.

Porównanie populacji z kolejnych lat.

Sieć kolejowa rozwijała się bardzo szybko. Pieniądze płynęły ciągłym strumieniem i gdy tylko udało się zdobyć nowe technologie dla kolei następowała bardzo szybka modernizacja już istniejących.


Sieć kolejowa w 1850 roku.


Sieć kolejowa w 1863 roku, widzimy postępujące zastępowanie przestarzałych już szyn i taboru na nowy, żelazny.

Lata 50-te
Lata te minęły na wdrażaniu idei Panslawizmu przez Cara. Idea ta miała na celu zjednoczenie wszystkich obszarów słowian pod jednym, Carskim, berłem. Dzięki rosyjskiej siatce szpiegowskiej na terenie bałkanów nowa idea szybko rozprzestrzeniła się wśród ludności słowiańskiej zamieszkującej obszary Imperium Osmańskiego. Turcy byli wściekli, ale nic nie mogli zrobić. W końcu doszło do konfliktu na granicy obu państw, i na skutek prowokacji turków wojska rosyjskie musiały ruszyć do boju. Wojna zakończyła się po kilkunastu krótkich bitwach, w których wojska tureckie musiały polec – przewaga ilościowa i technologiczna była po stronie Rosji. Wojna zakończyła się w ciągu roku od incydentu granicznego. Turcja została zmuszona do oddania Rosji bogatego obszaru w Armenii.


Obszar zagarnięty od Turcji.

Równolegle do działań wojennych na froncie tureckim, wojska Carskie zdobywały kolejne obszary w centralnej Azji, rozwiązując istniejące tam państewka, i umieszczając tam własne jednostki rządowe. W ten sposób granica Cesarstwa spoczęła w północnej części bogatych Indii będących pod brytyjskim panowaniem.

Na początku 1858 roku Car, za poradą Artova przeniósł oczy z Azji na terytoria bliższe Petersburga. Bogate w zasoby naturalne obszary północnej Skandynawii były łakomym kąskiem dla rozwijającego się przemysłu Archangielska, w związku z czym Car postanowił wykorzystać nadażającą się okazję chaosu panującego w kraju Szwedów. Wojna trwała dwa lata, skończyła się podobnie jak ta z Turkami. Pomimo zaciekłego oporu armii szwedzkiej państwo zostało zalane przez wojska Rosyjskie, które szybko zajęły Sztokholm z morza, jednocześnie atakując od północy.


Czas, w którym Car zajmował się Szwecją wykorzystały Austria i Prusy. Mając nadzieję na brak reakcji ze strony zajętego konfliktem na północy Cara poczęły podbijać kolejne, bezbronne, księstwa Związku Niemieckiego.



Ciąg dalszy nastąpi.

 

Najświętsze Cesarstwo Rzymskie Narodu Austriackiego

Lata 1848-1851
Okres ten nazywany jest wiosną ludów, bądź rewolucją liberalną. W całej Europie doszło do serii zrywów rewolucyjnych i narodowych. Cesarstwo jednak odczuło je w najmniejszym stopniu. Duże swobody polityczne w połączeniu z zamożnością społeczeństwa i niskimi podatkami, a także strach przed potęgą armii poważnie ograniczył ilość powstań. Zbrojne rozruchy zdarzały się tylko gdzieniegdzie i były to w znacznej większości tylko zapalczywcy łudzący się mrzonkami. W takim przypadku wysyłano na miejsce armię, która w sposób zdecydowany tłumiła próbę powstania. Inne kraje, nie mające takich warunków jak Austriacy, nie potrafili sobie tak łatwo poradzić z rewolucją. Na pomoc bratniemu narodu niemieckiemu Cesarze Austrii i Rosji wysłali wojsko na pomoc w tłumieniu buntów, któremu dopiero po upływie dwóch lat udało się uspokoić napiętą sytuację. Francja nie otrzymując pomocy, odczuła ten okres w sposób najbardziej bolesny – w pewnym momencie buntownicy kontrowali czwartą część państwa.


W 1851 powoli sytuacja w Europie zaczęła się uspokajać – coraz większy czuło się odpór konserwatystów. Felietony w gazetach zmieniły autorów, ojcowie nawrócili synów, a na murach poczęło się pojawiać hasło: ”kto za młodu nie był liberałem jest bez serca, kto potem nie stał się konserwatystą jest bez mózgu”. Ferdynand w związku z uspokojeniem się sytuacji zdecydował się zwiększyć podatki, co na szczęście nie spotkało się z oporem ludności.
W czasie wiosny ludów Cesarz nakazał zwiększanie armii pod pretekstem walki z buntownikami. Dzięki temu armia Austriacka była jedną z największych na świecie, a licząc dywizje rezerwy największą na świecie. Faktyczną przyczyną była chęć podboju Włoch, wobec czego mocarstwa ościenne nie zamierzały reagować biernie.



Lata 1852-1857
Od stycznia na południowej granicy, w Mediolanie i Wenecji były gromadzone wojska Austriackie. Państwo Papieskie i Francja wysłały noty dyplomatyczne potępiające te manewry, jednak minister spraw zagranicznych w grzecznych słowach wyjaśnił im, że dyslokacja wojsk Austrii na terenie Cesarstwa jest sprawą państwową i nie podlega krytyce państw trzecich. Ambasadorzy zostali odprawieni z kwitkiem, a Cesarz kontynuował zbrojne manewry. Ostatecznie w połowie marca oficjalnie wypowiedziano wojnę Państwu Papieskiemu – III Korpus Czeski w sile 9 dywizji podjął forsowny mars na Rzym. Nie spotkał po drodze żadnego oporu ze strony Włochów, a także Francja nie zdecydowała się na zbrojną interwencją. Ostatecznie Państwo Papieskie zostało ograniczone do samego Rzymu, z którego Papież mógł pomstować i nawoływać do krucjaty do woli. Jednak wobec słabości Hiszpanii i niezdecydowaniu Francji nie było nikogo, kto potrafiłby odpowiedzieć na to zawołanie. Dominacja Cesarstwa we Włoszech stała się faktem.

--------------------1857----------------------

Po zakończeniu walk z byłych terenów Państwa Papieskiego wycofali się żołnierze, a na ich miejsce pojawili się przedsiębiorcy. W szybkim czasie tereny te zostały pokryte zaawansowaną infrastrukturą dorównując pozostałym częścią Imperium. Między innymi dzięki temu budżet Austrii w krótkim czasie powiększył się dwukrotnie. Z okresu prosperity korzystał nie tylko Cesarz, ale także wszyscy obywatele państwa.
W 1857 Cesarz zdecydował się powiększyć stan posiadania na półwyspie Apenińskim – jego celami było księstwo Toskanii i bogaty Rzym. Dyplomaci tych państw od wielu lat bezskutecznie zabiegali o pomoc innych państw, dlatego Ferdynand był pewny, że żadne mocarstwo nie zainterweniuje w ich obronie. Obaj władcy wobec siły armii Austriackiej zdecydowały się nie narażać na śmierć swoich poddanych i podpisali akt kapitulacji.
Inkorporacja do Cesarstwa ludności najpierw Państwa Papieskiego, a później także księstw północnowłoskich spotkała się z dużym niezadowoleniem ludności, dodatkowo podsycanym przez arystokrację. W celu uspokojenia społeczeństwa zdecydowano się na dwa kroki – jednym z nich było zrównaniu kultury z pozostałymi kulturami w państwie, drugi ustawienie dużych i licznych garnizonów w strategicznych punktach Półwyspu Apenińskiego. Polityka ta okazała się skuteczna, ponieważ Włosi nie widząc szans na zwycięską wojnę o niepodległość, powoli zaczęli się dostrzegać pozytywne skutki stania się częścią Austrii – wzmocnienie gospodarki i nagrodzenie wieloma swobodami obywatelskimi. W ciągu dekady sytuacja we Włoszech się całkowicie uspokoiła.



Lata 1858-1862
W połowie roku 1858 Rosja wypowiedziała wojnę królestwu Szwecji. Spotkało się to z ostrą reakcją Cesarza, który zażądał ograniczenia się ataku Cara tylko do terenów przygranicznych pod groźbą wojny. Rosjanie ugięli się pod presją i zaakceptowali ultimatum Austrii. Ferdynand widząc słabość i chwiejność Cara skontaktował się z Królem Prus w celu aneksji związku niemieckiego. W krótkim czasie udało się dojść do porozumienia i jeszcze pod koniec roku wojska Austriacko-Pruskie wspólnie wyruszyły w celu zjednoczenia Rzeszy. Związek niemiecki zdolny jeszcze 15 lat stawić opór potęgom, tym razem był całkowicie bezsilny – kolejne państewka były anektowane wobec bierności władców i z entuzjazmem ludności witającej obce wojska, jednak tej samej narodowości. Do końca 1862 niepodległość utrzymały jedynie posiadłości książąt Wirtembergii i Hanoweru.
Cesarstwo dzięki nowym zdobyczom stało się czwartym państwem pod względem ludności ustępując tylko Chinom, Wielkiej Brytanii i Rosji, trzecim pod względem przemysłu i armii, a drugim pod względem eksportu. Ferdynard I stał się jednym z najbardziej wpływowych władców na świecie i prawdopodobnie najpotężniejszym człowiekiem w Europie kontynentalnej.



Prognozy
W 1863 sytuacja światowa się znacznie zmieniła na skutek zmian na tron Turcji i Japonii. W tych dwóch państwach władze objęli zdolni młodzieńczy, zdecydowani by stworzyć ze swych krajów mocarstwa. Ponadto w Europie co raz bardziej zaognia się sytuacja Włoch i Skandynawii – nikt nie może przewidzieć czy nie skończy się to wielką wojną światową, w której nikt nie będzie mógł pozostać obojętny.
Na rok 1863 zapowiedziana jest abdykacja Ferdynanda na rzecz jego bratanka, Franciszka Józefa. Obecnie panujący władca uznał , że problemy dnia jutrzejszego go przerastają i należy zostawić świat młodym, którzy mają całkowicie odmienną wizję na świat.




AAR wyczyszczony i zamkniety. W razie czego prosze dać znać.

CRIS