Rising Sun - Jap vs. USA

Scenariusz: 36'
Poziom: normal, normal
JAP (Dexter) vs USA (Tom)

Reguły:
- Japonia może jedynie zaatakować państw chinskie (jedynie przez event MPB). Zakaz atakowania innych państw. Dopiero po ataku na USA można atakować inne państwa.
- Atak na USA musi nastąpić pomiędzy 1 czerwca 1941 roku a 30 czerwca 1942 roku.
- USA musi handlować z JAP do czasu embarga - umowy po 100% eff.
- Japonia nie może wejść do osi przed atakiem na USA,
- USA nie mogą wejść do aliantów przed atakiem Japonii.
- 3 nuki wykonane na wyspach głownych Japoni, bądz w Ameryce za pomocą bombowców strategicznych kończą grę. Można nukować dopiero od 45 roku.
- Eventy historyczne do Vichy. W przypadku opcji niehistorycznej - rehost
- Nie można brać military acces, oraz kontroli nad armią sojuszniczą.
- Desant jedynie z jednej prowy morskiej na jedna prowe lądową,
- Desant maksymalnie za pomocą 12 dywizji.
- Nie można robić przewrotów w innych krajach.
- Zakaz budowy floty do I 39'
- musi nastąpić event NANKIN


I 36' - I 40'

Rok 36 przyniosł dla Japonii radykalne zmiany. Przeprowadzona w lutym zmiana rządu na nrodowo - socjalistyczny oraz nowi ministrowie nadali krajowi Kwitnącej Wiśni nowego oblicza. Prowadzona na szeroką skalę industralizacja terenów macierzystych wysp japońskich w połączeniu ze zręczną polityką surowcową stała się kołem zamachowym japońskiej gospodarki. Wielkie konglomeraty Kawasaki, Musui, Mitsubishi i inne korzystając z rządowych kredytów sybko pomnażały produkcję zaopatrzenia, które było sprzedawane na świtowym rynku na surowce naturalne. Umowy z Niemcami, USA, Holandią i ZSRR były tak intratne, że powoliły rozpocząć gromadzenie strategicnych zapasów, szczególnie metali i ropy. Równocześnie rozpoczęto formowanie nowych dywizji piechoty (72) wspierając je dodatkowo batalionami saperskimi. Decyzj o formowaniu nowych 3 Armi podyktowana była zmianą sytuacji politycznej w Chinach i kolejnymi wojnami wywoływanymi przez reżim Chang Kaj Szeka.
Narastający Konflikt w Azji zmusił Sztab Cesarski do przygotowania operacji "Wschód Słońca". W tym celu formowano cztery armie.
1 - stacjonująca na granicy lądowej z Chinami (12 DP, 15 DGar, 18 Dywizji sojuszniczych), jej zadaniem było natarcie w kierunku na Pekin i zajecie pozycji obronnych na granicy z Komunistycznymi Chinami.
2 - (24 DP) stacjonująca na Formozie, przy wsparciu 1 Grupy Desantowej (5 Pancerników, 6 krążowników i 10 tra) i Pierwszej Floty Powietrznej (4TAC). Jej zadniem był desant w Guangzi i wyprowadzenie natarcia na zachód wzdłóż wybrzerza Zatoki Tonkijskiej w kierunku granicy francuskiej.
3 - (24DP) Stacjonująca w Fukuoce, przy wsparciu 2 Grupy Desantowej (4 lotniskowce, 3 Pancerniki, 10 tra). Jej zadaniem było lądowanie w Szanghaju i marsz w kierunku stolicy Nankinu a następnie połączenie z wojskami na granicy Komunistycznych Chin.
4 - (24DP) Stacjonująca na Okinawie - rezerwowa. Ma zostać wprowadzona w przypadku uzyskania na którymś kierunków strategicznego przełamania.

Od kwietnia 37 roku japońska dyplomacja oczekiwała na odpowiednie warunki do wypowiedzenia wojny Chinom. Odpowiednia sytuacja darzyła się 12 czerwca. Incydent na moście Marco - Polo dał wrunki do rozpoczęcia operacji "Wschód Słońca".

W południowych rejonie desantowym, gdzie obrona plaż była silna desntujące wojska poniosły ogromne straty. Udało się oczywiście zająć uprzemysłowione tereny i stworzyć silne przyczółki, ale z desntujących się 9 dywizji piechoty i jednej Sztabowej pozostały jedynie strzępy. Dla przykładu jedna z dywizji po zakońćzeniu walk posiadała jedynie 21% stanu wyjściowego. Naczelne dowództwo podjęło decyzję o wsparciu południowej grupy wojsk - rezerwową 4 Armią stacjonującą na Okinwie. W tym celu mobilizowano wszelkie środki transortowe i już w 7 dni od rozpoczęcia wojny w rejonie wyjściowym na pozycjach stało przeszło 300 tysięcy żołnierzy cesarskiej armii. Silna ofensywa przeprowadzona w 3 kierunkch nie napotkała większych oporów. Wojska Chinskie były zbyt zdezorganiowane. Rozpoczął się niczym nie niepokojony marsz w głąb chin ku centrum przemysłowym w górach. Dodatkowo przeprowadzono wspomagające natarcia wdłuż wybrzeża.
W pólnocnym rejonie nie zanotowano większych walk po przełamaniu granicy. Wojska chinskie wycofywaly się w kierunko do centrum, gdzie jak się miało poźniej okazać zostały otoczone i znisczone. Kluczowy był tu desant 10 dywizji w Szanghaju, który broniony był jedynie przez nieliczny garnizon. Wojska cesrskie dysponując ogromną przewagą ruszyły w kierunku Nankinu - stolicy Chin. Broniony był on przez około 100 tysięcy zołnierzy wroga. Sbkim manewrem szybkie dywizje kawalerii otoczyły miasto i skierowały się w kierunku grnicy Komunistycznymi Chinami. Feldmarszałek Hata zaproponował obrońcom miasta pod dowódtwem generała Chi poddanie się. Ten odmówił. Po 3 dniach przygotowań 16 dywizji ruszyło do sturmu na miasto. Krwawe walki trwały przez 3 dni. Wkraczające wojska japońskie za zgodą Feldmarszałka Haty dokonały pacyfikacji worgiej ludności miasta, która aktywnie wspierała obronców.
Postępy poczynione w centrum i na pólnocy i szybko poruszające się jednostki kawalerii, umożliwiły okrążenie centralnego zgrupowania wojsk chinskich w rejonie na połnoc od Nankinu. W kotle znalazło się ponad 200 tysięcy żołnierzy, którzy bez szans na przedostanie się do głownych sił poddały się 25 czerwca. W lipcu i sierpniu w centralnych chinach trwały niewielkie walki wycofującymi się rozbitymi i zdezorganizowanymi wojskami chinskimi. Wobec braku wojska na połnocy 1 Armia przeszła do defensywy na granicy z Komunistycznymi Chinami.
1 września w niewielkiej wsi Quang Dae patrol kawlerii cesarskiej zaskoczył kolumnę chińskich ciężarówek i samochodów osobowych. Po 30 minutowej walce chińczcy wywiesili białą fragę. W czasie przeszukiwania jeńców okazało się, że jednym z nich jest Marszałek Chang Kaj Szek. Został on natychmiast przetrasportowany do Szanghaju, gdzie podpisał akt bezwarunkowej Kapitulacji wszystkich wojsk lądowych, marynarki i lotnictwa Chin wobec Japonii. 2 września dokument wszedł w życie. Wojska cesarskie dokonały aneksji zdobytych terenów i ropoczęły żmudny proces okupacji i walki z liczną partyzantką, którą nagminnie zasilali byli żołnierze armi chińskiej.
Akt kapitulcji nie został jednak uznany przez przywódcę Chinskich Komunistów - Mao. Rozkazał on swoim wojskom rozpocząc ofensywę na południe w celu zdobycia jak największych terenów, tak aby zawrzeć jak najlepszą dla niego rezolucję pokojową. Dowodzący na południu Marszałek Terauchi skierował do walki z komunistami wszystkie dostępne w tej chwili wojska. Walki trwały aż do zimy, kiedy to padł ostatni punkt obrony komunistycznej. Przewodniczący Mao został stracony, a Biuro Polityczne skazane na wieloletnie wyroki.

screeny i zdjęcia w najbliższym czasie[center:8216644b6c][/center:8216644b6c]

 

cd 36 - I 40

Po wojnie 80 dniowej z Chinami Japonia pozyskała nowe, bogate źródła surowców nuturalnych. Wobec czego podjęto decyzję o kolejnej rozbudowie przemysłu na wyspach japońskich, oraz w Korei, gdzie korzystając z koniunktury na rynku światowym budowano fabrykę za fabryką. Japonska gospodarka cierpiała jednak wciąz na braki w zaopatrzeniu w surowce żadkie. O ile w czasie pokoju problem ten był minimalny (bardo dobre umowy z USA, SOV, HOL i GER) to w razie jakiegokolwiek konfliktu, zarówno w Azji, jak i Europie sytuacja była by tragiczna.
Wielkie złoż surowcó znajdowały się na wycignięcie ręki - w niebronionych wyspach Indii Holenderskich i na płw malajskim. Sztab Cesarski już w 1938 roku rozpoczął przygotowania do ataku. Prace szły dwoma niezależnymi torami. Pierwszy - przemysłowy. Kierowany przez ministra przemysłu, jego celem była taka rozbudowa przemysłu, aby dorównać przemysłowi amerykańskiemu z roku 1938 (ok 400 ic). Drugi - wojskowy. Kierowany przez specjalną grupę powołaną w Sztabie Cesarskim, która wprowadzała potrzebne zmiany w Armi i Marynarce. Docelowo w 1943 roku marynarka powinna posiadać 300 okrętów w tym 250 wojennych. Lotnictwo około 100 dywizjonów a wojska lądowe około 200 dywizji. Wielki wkład w japoński czyn zbrojeniowy wkładaly Amerykańskie Firmy, które w najbardziej rozwojającym się panstwie świata widziały szansę na wielkie zyski.
Rok 1939 przyniósł wiele zmian w polityce światowej. Bratnie Niemcy, które podpisały z Japonią Pakt Antykominternowski, wobec awanturniczej polityki Polski zmuszony były zająć ten kraj zostały zaatkowane przez Francję i Wielką Brytanie. Świat zbliżał się do wojny totalnej, w którą włączyć się miała także Japonia. Widząc swoja wciąż słabą pozycję - rozbudowa przemysłu planowo zakończona miała być pod koniec 1941 roku Sztab Cesarski zdecydował się na stworzenie krajowej sieci obrony przeciwlotniczej. Decyzja ta wymuszona została poczynaniami brytyjskich samolotów bombowych, które z takim powodzeniem bombardowały przemysł niemiecki i jego siłę ludzką. Sieć plot miała obejmować wszystkie tereny wysp maciezystych Japonii, Koreę oraz wyspy Mikronezji, Marinów i Formozę. Koszty budowy na kolejne miesiące odkładały czas ofensywy w kierunku na wchód (USA). Jednak Sztab Centralny był znając znaczenie strategiczne tych wysp zdecydował się na kolejny krok - budowę "Linii Obrony Wschód" (LOW). Zakładała ona tworzenie dwóch typów umocnień obronnych przed lądowaniem z morza. Pierwszy - Fortyfikacje polowe (level 3-4) na wyspach o średnim znaczeniu strategicznym, nie posiadających lotnisk i doków naprawczych. Drugi - Forty Wydzielone (level 5-7) na wyspach o dużym znaczeniu strategicznym, na których znajdują się lotniska i doku naprawcze. Obok LOW tworzono Linię Obrony Wysp Macieżystych (LOWM) - obejmującą tereny od Kuryli na północy do Formozy na południu - Ze względu na problemy z wydolnością przemysłu jej budowe odłożono na lata 41 - 43. Docelowo powinna ona być barierą nie do przejścia dla jakichkolwiek lądujących wojsk (level 9-10).

W roku 1939 Sztab Cesarski podjął decyzję o budowie 12 nowoczesnych lotniskowców oceanicznych, które mialy tworzyć trzon 1, 2 i 3 Floty Lotniskowców tworzonych właśnie w Osace, Tokio i Hiroszimie. Ich budowę planowano zakończyć latem 1940 roku, jednak problemy ze stoczniami spowodowały, że termin wejścia ostatniego okrętu przesunął się o pół roku w stosunku do planu. Nie rozpoczęto natomiast bydowy samolotów pokładowych dla tych okrętów z powodu braku środków przemysłowych.

 

troche od siebie.

Japonia to rzeczywiście wyzwanie, ale dzieki temu tworzy się wspaniała rozgrywka na Pacyfiku - walki o każdą wyspę, naloty itd. JAP ma ogromne możliwości rowoju. Mój rekord 500 IC w 42 roku. Tutaj oczywiście w grze 1:1 nie będzie tak pięknie, bo Tom z pewnościa bedzie gotowy do walki w dniu wypowiedzeni wojny. Jestem jednak przekonany, że 380 IC (wyprzedze troche fakty - tyle mam w 41 roku) to potęga z która trzeba się liczyć. Stosunkowo niskie koszty budowy (Hirochito i wszystkie linie produkcyjne) Znikomite ustwienia suwaków polityki wewn. (interwencjonizm, havk i profesional na maksa to jest coś czego trzeba się bać.

 

Przypominam tylko o "modyfikatorze pokojowym" -75% dla USA

USA dostalo "I gearing" w IX 1937. Japonia nabila jednak wojowniczosci na II i III, jednak by gra miala sens zmniejszylismy wojownoczosc do poziomu ktory na pewno nie wywola gearingow przez nastepen lata. Potem II gearinga wywolal prawie ZSRR, ale znowm zmniejszylismy wojowniczosc. Z tego wzgledu:

II gearing mial miejsce dopiero w IV 1941
III gearing w V 1941
IV bedzie dopiero po przystapieniu USA do wojny.

ROK-KRAJ-PP (USa daje duzo P na dobra konsumpcyjne)

1936 - USA - 112 (do wykorzystania 66 pp)
1936 - JAP - 99 (do wykorzystania 83 pp)

1938 - USA - 235 (146)
1938- JAP - 203 (? pewnie wiecej niz usa)

I 1940 - USA - 295 (183)
I 1940- JAP - 304 (?)

polowa 1941 - USA - 452 (318)
polowa 1941- JAP - 377 (?)

jak widac JAP nie odstaje tak bardzo od USA a bonus +25% PP za CP robi swoje

 

[shadow=darkred:b882d68bdc]Styczeń 40' - styczeń 42'[/shadow:b882d68bdc]

W styczniu 1940 roku na specjalnej naradzie najwyższych dowódców Sztabu Cesarskiego na Okinawie rozważano scenariusze na przyszłe lata. Na początku przemówił minister gospodarki, który zreferował problem zaopatrzenia w surowce, przede wszystkim w energie i metale żadkie. Wobec wojny w Europie Niemcy zerwały wiekszość umów handlowych, a co za tym idzie cesarstwo zmuszone było korzystać ze swoich dużych, ale nie nieograniczonych rezerw. Szacunkowe wyliczenia wskazywały, że w roku 1943 sytuacja surowcowa stanie się tragiczna.
Wszystkie potrzebne przemysłowi surowce znajdowały się na wyciągnięcie ręki w indiach holenderskich i na płw malajskim. Rozważano reakcje USA na wojnę w Azji. Wywiad donosił, że merykanie rozpoczeli wielkie zbrojenia. Miesięcznie wodowano 10 nowych okrętów. w icj licznie powinni przegonić marynarkę cesarską już na pocztki 1942 roku. Tak samo w lotnictwie i jednostkach lądowych. Wszyscy uważali, że atak powinien odbyć się jednocześnie na maksymalnym tereni. Zdecydowano się powołać specjalną grupę w sztabie pod dowództwiem Admirała Yamamoto, której celem miało być przygotowanie operacji "Spadający Żuraw" - wojny na pacyfiku. Grupa przedstwiła swój plan 12 marca 1941 roku. Zyskał on pełną akceptację. Rozpoczęły się ostatnie przygotowania do wojny!!!



Marynarka Wojenna - styczeń 42'
Zgodnie z planem reformy cesarskiej marynarki wojennej utworzono nowe grupy bojowe (floty).

1 Flota Lotniskowców (OZAWA) - lotniskowce(IV, cag V): Junyo, 2. Koku Sentai, Zuikaku, Shokaku, 4 CL i 4 DD - baza w Saigonie.
2 Flota Lotniskowców (KOGA) - lotniskowce (IV, cac V): Taiho, 3 Koku Sentai, Hiyo, Shinano 4 CL i 4 DD - baza w Kaohsiung
3 Flota Lotniskowców (Hyakutake) - lotniskowce(IV, cag V): Hiryu, Soryu, Unryu, Amagi, 4 CL i 4 DD - baza w Shikoku

1 Flota Uderzeniowa (YAMAMOTO) - 6 Pancerników, 4 Krążowniki Liniowe, 5 Ciężkich krążowników, 15 CL - baza w Tokyo
Flota Wsparcia Desantu (TAKASU) - lotniskowce stare (1 Koku Sentai, Akagi, Kaga, Ryujo), 9 starych CA, 6 CL - baza w Tokyo
Scouting Fleet (GODO) - Yamato, Musashi, Tosa, 6 CL i 21 DD - baza na wyspach Truk.
ASW Fleet (NAGANO) - 20 DD - baza w Tokyo

1, 3 i 4 Flota okrętów podwodnych - baza w Kwajlejn (po 12 SS IV każda)
2 Flota okrętów podwodnych - baza w Truk (12 SS IV)

Ponadto na etapie ostatnich prób przez wejściem do służby znajdowało się 12 najnowocześniejszych lotniskowców model V.



Siły Powietrzne - styczeń 42'

Zgodnie z planem reformy utworzono 4 różne rodzaje flot powietrznych.
TAC - złożona z 4 dywizjonów lotnictwa taktycznego - bez osłony myśliwskiej (4TAC)
NAV - złożona z 2 dywizjonów lotnictwa morskiego i 2 dywizjonów myśliwskich (2NAV i 2ESC)
Air Defence - złożona z 4 dywizjonów myśliwskich (4FTR)
CAS - złożona z 4 dywizjonów bombowców szturmowych (4CAS)
Wszystkie dywizjony wyposażone zostały w najnowocześniejszy sprzęt (4TAC, 2NAV, 2FTR, 2CAS, 2ESC)
Rozmieszczenie:
1.TAC - Kaohsiung
2.TAC - Saipan
3.TAC - Hiroshima (w trakcie tworzenia)
1.NAV - Palau
2.NAV - Marcus Island
3.NAV - Saipan
4.NAV - Kwailein
5.NAV - Saigon
6.NAV - Kwailein
7.NAV - Kanazawa
1.CAS - Saipan
1 Air Defence - Saipan
2 Air Defence - Akita
3 Air Defence - Tokyo
1 INT - Shikoku - jednostka szkola wyposażona w samoloty dwupłtowe

Cesarskie Siły powietrzne są najsilniejszymi siłami powietrznymi świata. Ich wyposażenie, morale oraz siła bojowa nie mają równych na świecie (NAV - org 98)



Wojska lądowe - styczeń 42'

Zgodnie z planem modernizacji sił zbrojnych stworzono 6 samodzielnych okręgów wojskowych:
1 - Wyspy Macieżyste (16 dyw)
2 - Mariany (15 dyw)
3 - Wyspa Truk (27 dyw)
4. Wyspa Kwailein (27 dyw)
5 - Pekin (20 dyw)
6 - Hanoi (30 dyw)

1 Samodzielny Korpus Desantowy (6Dmar) - Shikoku.

 

STANY ZJEDNOCZONE AMERYKI

LATA 1936-1942

Według planów prezydenta Roosvelta rok 1936 miał być początkiem nowego. Stany Zjednoczone miały podążać ścieżką wysokiego wzrostu gospodarczego, walki z bezrobociem a przede wszystkim nie mieszać się w politykę światową. W tym celu zrezygnowano z wszelkich projektów zbrojeniowych a cały potencjał przemysłowy państwa został przeznaczony na rozbudowę już istniejących fabryk lub na tworzenie od podstawach nowy ośrodków przemysłowych na terenie kraju. Na podstawie prezydenckiego dekretu „O obronności kraju” rozwiązano wszelkie formacje armii lądowej w sile większej niż dywizja oraz zezłomowano lub sprzedano stare okręty z czasów pierwszej wojny światowej. Wielkie uprzemysłowienie oraz rozbrojenie miały zapewnić każdemu obywatelowi Ameryki pokój i dostatek i czas na zajęcie się pracą i rodziną. Jednak tą wspaniałą wizję Roosvelta szybko miały zweryfikować wydarzenia w Europie i Azji...


Zimą 1936 roku Niemcy Hitlera złamały postanowienia traktatu wersalskiego i wkroczyły do Nadrenii. Na szczęście, Roosvelt oraz otaczający go doradcy byli ludźmi o trzeźwym umyśle i szybko uświadomili sobie ze świat podąża ku nowemu globalnemu konfliktowi. Kraj powoli, choć opinia publiczna byłe o tym nieświadoma, rozpoczął przygotowania do wielkiej wojny. Lobby jastrzębi powoli zdobywało przewagę w kręgach rządowych. Powstawały liczne ośrodki badawcze, w których prowadzono badania nad nowymi rodzajami broni i innymi wynalazkami, które wspomogą Stany w przyszłym konflikcie. Młodzi oficerowie Armii Stanów Zjednoczonych zaczęli opracowywać nowe doktryna dla lotnictwa, sił lądowych i marynarki.

W czerwcu 1937 roku Cesarstwo Japonii dokonało bezprawnej inwazji na Chiny. Po dwumiesięcznych walkach opór Chińczyków zakończył się i ogromne połacia Azji trafiły w ręce japońskich imperialistów, którzy dopuszczali się haniebnych i barbarzyńskich czynów na ludności chińskiej czego najlepszym przykładem była dokonana przez nich rzeź w Nankinie. Wydarzenia w Azji mogły zachwiać równowaga geopolityczna w tym rejonie, dlatego władze Wielkiej Brytanii i USA wydały specjalne ustawy gospodarcze, których realizacja wiązała się ze znacznym wzrostem potencjału przemysłowego w obu państwach (*1). Uzyskane w ten sposób nadwyżki przeznaczono w całości na rozbudowę przemysłu, gdyż w kraju wciąż nie było dobrego klimatu by rozpocząć zbrojenia, na które jednak i tak było za wcześnie. Wojna się zbliżała, a do jej wybuchu wg ekspertów trzeba było jeszcze długo poczekać...

W tym samy czasie chciwi amerykańscy przedsiębiorcy handlowali w Japonia, Niemcami oraz ZSRR. Ogromne ilości, stali, ropy i energii zasilały gospodarki tych państw w zamian za zaopatrzenie. Proceder te trwał aż do wybuchu wojny pomiędzy USA a Niemcami i Japonią...

W 1938 i 1939 roku Niemcy dokonały kolejnych „pokojowych” zaborów terytoriów. Po tych wydarzeniach oczy całego świata zwróciły się ku Polsce, która zdawała się być kolejnym celem hitlerowskiej ekspansji. We wrześniu 1939 roku doszło do ataku III Rzeszy na Polskę. Anglia i Francja stanęły po stronie Polaków- świat ogarnęła wojenna pożoga, ,jednak w Ameryce zdawało się że nikt tego nie dostrzega. Dopiero kolejne podboje Niemców wiosna 1941 roku oraz rosnąca potęga Japonii na Pacyfiku przebudziły Amerykę z letargu. Ustawy gospodarcze z IV i V 1941 roku powoli rozbudzały amerykańską gospodarkę(*2*). Rozpoczęły się masowe zbrojenia...


9 LUTEGO 1942 O GODZINIE 20.00 JAPONIA WYPOWIEDZIAŁA WOJNĘ USA

ZESTAWIENIE SIL W DNIU WYBUCHU WOJNY:

Land:
Typ/usa/jap
Inf/98/93
Cav/0/6
Mar/0/6
Gar/0/35
Hq/0/3
--
98-143

Naval:
Typ/usa/jap
Cv27/17 (usa 1-I, 1- II, 1- III, 12 – IV, 12 – V)
Bb/15/9 (usa tyl I, II, III)
Bc/0/4
Ca/15/14 (modele II i III)
Cl/22/39 (moedele II i III + 8 nowych V)
Dd/61/59 (1 – II, reszta – V)
Ss/38/54 (2 – III, reszta IV)
Tp/57/47
--
235-243

air
typ/usa/jap
esc/0/15
ftr/29/10
int/2/4
cas/0/4
str/1/0
tac/18/9
---
50-56

Koniec czesci pierwszej ;D

W natepnym odcinku:

Krwawe walki o Brisbane - Anglosaskie braterstwo krwi :twisted:
Walki w przestworzach i japonskie manipulacje w sparwie zetrzelonych samolotow
Guam broni sie!! ale jak dlugo?
O meznych marynarzach z floty handlowej - ciezkie chwile US Navy
:jupi:

 

to jest wlasnie sławna amerykańska propaganda. Nie wpsomnieli wogole o statystyce naval bomber - :> czyzby przewaga japonii była aż tak przygniatająca (14:0)

 

I. GUAM - walka o wszystko.

Leżąca 1600 kilometrów od wysp japońskich niewielka wyspa Guam od końca lat 20-tych była solą w oku sztabu cesarskiego. Silnie broniona przez Amerykanów, położona w strategicznym miejscu mądrze wykorzystana mogła nękać i paraliżowć działania floty japońskiej przez miesiące, a nawet lata. W chwili wypowiedzenia wojny Japonia nie dysponowała odpowiednimi siłami desantowymi, zdolnymi wykonać desant na wyspę i pokonać broniących je żołnierzy. Garnizon liczył bez mała 200 tysięcy żołnierzy, którzy korzystając z ukształtowania terenu mogli skutecznie bronić się tygodniami.
Korzystając z doświadczeń niemieckich z roku 1940 sztab cesarski zdecydował o kompletnej izolacji wyspy i przeprowadzaniu ciągłych nalotów na pozycje nieprzyjaciela. W tym cely na niedalekim Saipanie zgromadzono siły 1 CAS, 3 NAV, 1 Air Defence i 2 TAC. Wsparcie zapewniały stacjonujące w Palau 1 NAV i 2 NAV z Marcus Island. Łacznie około tysięcy samolotów bojowych, które od pierwszych godzin wojny miały roztrzaskać ten bastion obronny. Juz pierwsze naloty rozbiły stanowiska obrony przeciwlotniczej wroga. Kompletne zamieszanie zapanowało na lotniskach, jednak stacjonujące na Guam 4 dywizjony lotnictwa myśliwskiego - najnowocześniejsze, jakie posiadali amerykanie zdołały poderwać się z ziemi i rozpoczęły się krwawe walki powietrzne. Samoloty śmigały po niebie jak moskity. Co raz któraś z maszyn wybuchała. Mimo ogromnej przewagi w powietrzu bombowce japońskie nie mogły czuć się bezpiecznie nad Guam. Kolejne misje przynosiły dotkliwe straty, szczególnie wśród bombowców taktycznych, które nie posiadały eskorty myśliwskiej. Bronione przez własne maszyny bombowce morskie, które już 3 dnia wojny kompletnie rozniosły port i doki naprawcze nie ponosiły strat. Po zniszczeniu portu i baterii przeciwlotniczych przyszedł czas na lotniska i infrastrukturę transportową. Setki bombowców co ranek pojawiały się nad Guam i dokonywały strasznych nalotów. Wreszcie lotnictwo amerykańskie - kompletnie rozbite i bez możliwości naprawy zostało pokonane w powietrzu. Naloty na Guam mogły być prowadzone bez obawy o straty własne. Rozpoczęła się szeroka blokada morska. Blisko 30 okrętów wojennych blokowało dostęp do kompletnie zniszczonej bazy morskiej. Na trasach konwojów grasowały wielkie wilcze stada okrętów podwodnych, które zbierały krwawe żniwo. Co 2 - 3 dni Sztab Cesarski otrzymywał informację o zatopieniu kolejnych okrętów. Według szacunkowych danych na trasie konwojów do guam zatopnio okręty amerykańskiej floty handlowej o łącznej masie 500 tysięcy BRT. Zaoptrzenie wyspy zostało zmniejszone, ale nie całkowicie odcięte. Wciąż nieliczne, pojedyńcze okręty z rozbitych konwoi przedzierały się przez szerokie ramiona cesarskiej marynarki. Juz jednak niedługo.....


1. Mimo dużych strat niezwyciężone myśliwce cesarskie
2. Efekty nalotów na Guam...

II. Filipiny - sojusznicza krew...

W przygotowaniach do wojny kwestia Filipin był rozważana bardzo szczegołowo przez Sztab Cesarski. Rozległe tereny - tysiące małych i większych wysepek czyniły ten kraj bardzo dogodnych do obrony. Jednak filipinska armi była słaba. Jej wyposażenie pochodziło z demobilu armii amerykańskiej, a bitność żołnierzy nie była za duża. Posiadjac skromne środki desantowe Sztab Cesarski polegał całkowicie na informacjch wywiady. Ten juz w styczniu definitywnie stwierdził, iż cała armia filipinska skoncentrowała została na wyspie Leyte. 4 dywizje piechoty zajeły strategiczne pozycje obronne. Pozostałe tereny, w tym szczegolnie ważne rejony: Mindanao, Manila, Mindoro, Bataan i największe lotnisko na Filipinach Clarck Field były niebronione. Dlatego też postanowiono użyć do zajęcia niebronionych prowincji słabych, ale licznych dywizji rezerwowych z Mandzukuo. W chwili wypowiedzenia wojny flota filipińska rozpoczęła zakrojone na szeroką skalę działani przeciwko desantujcym się wojskom. Doszło do szeregu starć z niszczyciemami filipińskimi, które w pierwszych godzinach wojny zostały bądz zatopione, bądz cieżko uszkodzone. Pancerniki Yamato i Musashi swoimi potężnymi działami rozniosły szarżujący w kierunku wojsk desntowych niszczyciel. Z załogi uratowano tylko kilku rozbitków. Wyłowieni opowiadali o przerażliwym efekcie bezpośredniego trafienia w śródokręcie jednym ogromnym pociskiem wielkości budki telefonicznej.
O ile deantujące w Manilii wojska sojusznicze nie napotkały oporu, to elitarny Samodzielny Korpus Piechoty Morskiej w sile 6 dywizji dowodzony przez generała Nishio starł sie na plażach z licznymi wojskami nieprzyjaciela. Walki były nadwyraz krwawe i jedynie dzięki wsprciu smolotów pokładowych z lotniskowców 2 Floty Admirała Kagiudało się zdobyć przyczółki. W ciągu kolejnych 48 godzin garnizon wyspy wobec braku perspektyw na obronę padł. Do niewoli dostało się blisko 40 tysięcy żołnierzy, którzy rozpoczęli marsz w rejon lotniska Clarck Field, gdzie mialy być utworzone obozy dla jeńców wojennych. Wojska, które wylądowały w Manilii szybkim manewrem zajęły niedalekie wzgórza płw Bataan, oraz samo lotnisko Clarck Field. Podbój Filipin dokonał się w de facto w przeciągu 7 dni. Ostateczny ukłd pokojowy został jednk podpisany na pokładzie Lotniskowca IJN Taiho 7 marca 1942 roku. Operacja filipinska pociągnela za sobą minimalne straty w ludziach. Dywizje piechoty morskiej z walk wyszly z 90% stanami wyjściowymi. Flota nie ucierpiała wogóle. Rozpoczęły się za to mozolne walki partyzantką filipińską.


Operacje desntowe na Filipinach

 

III. Indonezja - desant tysiąca okrętów

Stojąc przez problemem braku surowców Japonia była zmuszona skierować ostrze uderzenia w Indie Holenderskie. Od precyzji, szybkości i pełnego zaskoczenia uzależnione było odniesienie pełnego zwycięstwa, bądz przekształcenie kilku bitew w wieloletnią kampanię. W tym celu przygotowano największe jak dotąd siły destowe w świecie. Blisko 100 okrętów trnsportujących wojska, 7000 pojazdów mechnicznych 160 tysięcy żołnierzy na 13 samodzielnych kierunkach natarcia poźnym wieczorem 9 lutego rozpoczęło bitwę o przyszłość japońskiego przemysłu. Operacja była znakomicie przygotowana. Odpowiednie wsparcie z morza zapewniały okręty 1 Floty Lotniskowców admirała Ozawy oraz wydzielone oddziały smodzielnej flotylli okrętów podwodnych, które strzegły podejść w cieśninie Malakka i pomiędzy Jumatrą a Jawą. Wsparcie z powietrza w postaci 5.NAV cyniło rejon indonezji całkowicie bezpiecznym dla lądujących wojsk.
Oczekiwnego oporu nie było. Bardzo szybko padły głowne punkty oporu na Jawie. Na Borneo i Nowej Gwinei nie napotkano na żadne jednostki holenderskie. Jedynie na Sumatrze, w rejonie Batavii desantujące wojska napotkały na zdecydowany opór wojsk holenderskich. Wojska japońskie w sile dywizji kawalerii zmotoryzowanej nie były w stanie zając dogodnych przyczółków do natarcia. Bitwa na plażach trwająca kilka dni nie przynosił rostrzygnięcia. Nawet wsparcie lotniskowców admirała Ozawy nie zmusiło obrońców od odstąpienia od natarć na plaże. Straty po obu stronach rosły. Wobec braku strtegicznego rozstrzygnięcia dowodzący Marszałek Hata zdecydował o kolejnym desancie w innym rejonie wyspy. Fortel się powiódł i już kilkanaście godzin po wylądowaniu pierwsh wojsk blisko 10 tysięcy żołnierzy ruszyło w kierunku Batavii. Zdezorganizowani i całkowicie zaskoczeni atakiem z flanki żołnierze holenderscy wpadli w zasadzkę, z której nie było wyjścia. Do niebronionego miasta na białym koniu niczym Napoleon wjechał Marszałek Hata. tymczasem na plażach w okolicy Batavii desntowały się kolejne dywizje, w tym 2 kawalerii zmotoryzowanej. Otoczone wojska Holenderskie zostały zmuszone do kapitulacji.
Jak się okazało kilkanaście godzin po likwidacji zgrupowania holenderskiego kampania indonezyjska przyniosła nie tylko zabezpieczenie bogatych w surowce terenów. W ręce japońskie wpadły Holenderskie Królewskie Składy Wojskowe. Żołnierze zabezpieczający teren mówili, że były to całe zapasy Comonwealthu na wielka ofensywę przeciwko Japonii. Najwyraźniej zostali na tyle zaskoczeni, że nie zdążyli zniszczyć tych magzynów. Kwatermistrzostwo Grupu Armii Marszałka Haty ocenili, że łącznie zdobyto 200 mln ton zaopatrzenia (200k supplies. słowie dwieście tysięcy). Szacunkowe ocenu mówią, że powoli to zaabezpieczyć działania na całym pacyfiku na lądzie, morzu i w powietrzu na najbliższe 15 miesięcy.


1 i 2 - desanty
3 - po aneksji

IV. Karoliny - miękkie podbrzusze Comonwealthu.

Myśląc o przeprowadzaniu operacji desntowych w Australii i południowym pacyfiku Sztab Cesarskie poszukiwał odpowiedniej bazy morskiej i lotnisk, które mogły by obsłużyć większą ilość samolotów. Wybór padł na stosunkowo niewielką wyspę Rabaul na wschód od Nowej Gwinej, która była pod władaniem australijskim. Nieliczny garnizon wyspy w sile niepełnej dywizji piechoty przy odpowiednim zaskoczeniu wydawał się do pokonania bez problemu. Do operacji desantowych skierowano kilkaset okretów desntowych Truk, które miały zostać wsparte 2 Flotą okrętów podwodnych i Siłami wiadowczymi admirała Godo. W ich skłąd wchodziły największe okrety liniowe - pancerniki Yamato, Musashi i Tosa, które po przeprowadzeniu rajdu na południe od filipin miały się skierować w rejon Nowej Gwinei i oczekiwać spotkania z australijską marynarką, która z pewnością przybędzie z odsieczą zaatakownemu garnizonowi. Operacje desantowe zaplanowano także na sąsiednich wyspach Guadalcanal (jej znaczenie strtegiczne negowało dowództwo marynarki), Bougainville oraz inncyh należących do archipelagu Karolinów. Wyspy te jak donosił wywiad były kompletnie nie bronione w związku z czym stanowiły łakomy kąsek.
Operacja na Karolinach przeprowdzona została najskutecznie ze wszystkich. W ciągu kilkunastu dni w tym rejonie, a także na kolejnych archipelagach leżacych na południe i na wchód przetransportowano blisko 20 dywizji, które zabezpieczyły 90% wysp. Jedynie na Nowej Gwinej wobec strtegicznego pata pozostawiono jedną australijską dywizje piechoty. Juz w marcu na wodach na wschód od Australii rozpoczęły grasować japońskie okręty podwodne niszcząc około 60 tysięcy BRT.


1. Operacje desntowe w rejonie Rabaul
2 i 3 - zdobycze terytorialne

 

STANY ZJEDNOCZONE

GUAM

Na wyspie stacjonuje 12 dywizji piechoty (+art.) wpieranych przez 8 dywizjonów myśliwskich. Amerykańska flota dokonuje heroicznych czynów, mimo ogromnych strat, by zapewnić obrońcom ropę i zaopatrzenie. Wyspa w tym momencie nie ma większego znaczenia strategicznego (choć blokuje znaczne siły Japonii), jednak w dłuższej perspektywie może okazać się bezcenna, dlatego broniona jest z takim uporem.



AUTRALIA

Jak tylko Japonia zakatowała UK, Nową Zelandię i Australię, amerykański sztab postanowił błyskawicznie wysłać do sojusznika siły ekspedycyjne w postaci piechoty oraz lotnictwa. Była to doskonała decyzja, gdyż jak się później okazało Japończycy szykowali plany zajęcia całego kontynentu, który miałby w przyszłości dla USA ogromne znaczenie. Jak tylko w rejonie Brisbane wyładowano 6 DP nastąpił atak japońskiej piechoty morskiej. Amerykańskie jednostki nie miały przydzielonych dowódców, wiec w obliczu wroga skuteczność była minimalna, więc Japończycy wyładowali i uchwycili przyczółek. W tym momencie USA rzuciło na wroga cale lotnictwo taktyczne jakim dysponowało w tym rejonie a jednocześnie zreorganizowało wcześniej pokonane DP, które przy w wsparciu lotnictwa unicestwiły 5 dywizji piechoty morskiej wroga. Australia obroniona!!!




**wg zasad nie można było przejmować kontroli na Australii, wiec kraj ten nie brał udziału w walkach J

BITWA POD MIDWAY

Obszar morski pomiędzy Hawajami a Midway często był odwiedzany przez flotę cesarska. Ten stan rzeczy był nie dopuszczalny, dlatego wysłano tam CTF w sile 6 CV + 6 CL + 6 DD. Wsparcia lotniczego udzielały tam eskadry myśliwców z amerykańskich baz na wyspach Midway i Pearl Harbor. Grupa Nimitza natrafiła na wielkie zgrupowanie floty japońskiej. Wywiązała się zażarta walka, w której zwyciężyła US Navy zatapiając jeden japoński lotniskowiec klasy V. Obie floty odniosły jednak na tyle poważne straty że wycofały się do portów.



WALKA Z FLOTA PODWODNA

Flota cesarka prowadzi też liczne operacje przy użyciu floty podwodnej, która ma za zadanie niszczyć transporty zaopatrzenia i paliwa dla amerykańskich wojsk w Guam, Wake, Midway itp. Czasem okręty podwodne wroga zapuszczały się aż na wody na wschód od Hawajów. W tym celu sformowano specjalne zgrupowania niszczycieli, których zadaniem jest polować na wrogie okręty podwodne.

Początkowo we flocie handlowej zapanowała panika z powodu ogromnych strat w okrętach transportowych i eskortujących. Zdawało się że Japonia osiągnie swój cel i zniszczy amerykańską flotę transportową, jednak dzięki potędze amerykańskiego przemysłu oraz stopniowo coraz mniejszej skuteczności Japończyków udało się temu zapobiec.



PRZECHWYCONY KONWÓJ

Obroniona przed zakusami Japończyków Australia stała się dla Ameryknaów wielkim „lotniskowcem”, którzy gromadzą tam flotę, armie i lotnictwo. Japonia zdjąć sobie z tego sprawę starała się od początku przerwać szlaki łączące USA z Australia. Na trasie San Francisco – Sydney kursował specjalny zespół „B” w skald które wchodziło starych 6 CA (II) oraz 6 TP. W dniu 16 maja konwój został przechwycony przez flotę japońska, której trzonem były 3 nowoczesne BB klasy VII. Flota USA próbował wymknąć się ze śmiertelnej pułapki, jednak bezskutecznie. 3 flotylle transportowe wyładowane żołnierzami 3 DP poszły na dno. Udało uratować się tylko 40% rozbitków. Cala Ameryka ma nadzieje ze wielu dostało się jakoś na pobliskie wyspy. Sztab amerykański obiecuje że wszystkie 3 pancerniki pójdą na dno...



WALKI W POWIETRZU

Równolegle z walkami na morzu i ladzie toczą się krwawe walki w powietrzu. Setki bombowców taktycznych i morskich oraz myśliwców walczy o dominacje na wodami Pacyfiku. Największym sukcesem było zatopienie przez amerykańską grupę bombowców taktycznych japońskiego CV klasy IV u wybrzeży Australii. W rewanżu Japończycy niemal nie zatopili amerykańskiego CV, który jednak mimo poważnych uszkodzeń umknął do portu. Kot wie czy supremacja w powietrzu nie jest kluczem do supremacji na morzach...





WALKI O JAWĘ

W dniu 23 czerwca 1942 o godzinie 11.00 doszło do udanego desantu na Jawie. Dokonało tego11 DP wzmocnionych brygadami artylerii, uchwyciły one przyczółek w prowincji Semarang. Następnie cześć z nich ruszyła ku sąsiednim prowincjom a szczególnie w stronę Batawii, gdzie znajduje się lotnisko i baza morska. Japonia zareagowała natychmiast i nad niebem tej indonezyjskiej wyspy latają setki bombowców i myśliwców. USA wysłało swoje lotnictwo by wspomóc piechotę nękaną ciągłymi bombardowaniami z powietrza. Obecnie na wyspie jest 11 DP USA oraz 1 DP i kawalerii po stronie japońskiej. Prawdziwa walka dopiero się zacznie...



PATTON I DESANT NA JOHNSON ISLAND

27 czerwca 3 dywizje marines (pod dowództwem Pattona) rak Japończyków. Bitwa zakończyła by się pełnym sukcesem jednak nagła zamian pogody (ulewne deszcze) zniweczyła te plany.




BILANS WALK MORSKICH:

Usa utracilo:
1 CV klasy II
1 CA klasy II
3 TP
10 SS

JAP:
2 CV chyba IV i V
2 TP
1 DD
22 SS

+ 2 SS +1 TP z rak UK

 

traktuje opis walk na morzu jako proma aprilisowy żart :>
Patrzę, że trzeba będzie przedstawić wiarygodny przebieg, bo amerykańska propaganda sukcesu nie chce się przyznać do małych porażek.

 

V. Australijska Lekcja

Sukcesy odniesione w Indonezji, na Filipinach i Karolinach bardzo rozochociły Sztab Generalny. Postanowiono zrobić kolejny krok i desantować się w Australii. W tym celu na prędce zorganizowano 2 Grupy Uderzeniowe, które miały wysadzić desant w Port Darwin i w Brisbane - porcie na wschodznim wybrzeżu Australii. Desantować miały jednostki Samodzielnego Korpusu Piechoty Morskiej, który właśnie po wygranej bitwie o Leyte został przetrnsportowany do Batavii. Okręty w skutek złęj koordyncji wyruszyły o róznej porze. Wojska desntujące się w Port Darwin nie napotkały żadnych przeszkód, zaś grupa mająca zając Brisbane lądując na plażach niedaleko miasta starła się z licznymi oddziałami............ Amerykanów. Zaskoczenie było ogromne. Raptem w Australii pojawiły się amerykańskie jednostki, które posiadały bardzi silne wsprcie z powietrza. Ponad 500 samolotów rozpoczęło bombardowania szturmujących 5 dywizji piechoty morskiej. w odpowiedniej chwili wsparcia udzieliły lotniskowce 2 Floty Lotniskowców, które przejeły panowanie w powietrzu i umożliwiły elitrnym jednostkom rozbić 6 dywizji amerykańskich i zając miasto wraz z portem i lotniskiem. Wielki sukces. Jednak Sztab Cesarski podejmując decyzję o ataku na Australię nie wziął po uwagę, że dosłanie jakichkolwiek jednostek jest niemożliwe. Wciąż trwały zaciekłe starcia w kilkudziesięciu miejscach na Pacyfiku. Osamotniony Korpus PIechoty Morskiej otrzymał więc rozkazy utrzymania pozycji jak najdłużej.
Zadanie to nie było jednak łatwe. Amerykanie mimo dotkliwej porażki wycofali się składnie i juz dni po porażce przeprowadzili pierwszy kontratak. Co prawda nie był on skoordynowany z atakami lotniczymi, ale generał Noshio słał Rabaul hiobowe wieści. Tymczasem amerykanie rozpoczeli ataki bombowe na niespotykaną skalę. Ogromne spustoszenie, jakie wywołał w porcie nalot 240 samolotów zmusił admirała Kindi - dowódcę wojsk trnsportowych do odpłynięcia w kierunku na Rabaul. Generał Nishio prosił o zgodę na wycofanie się. Taka nie dotarła. Tak więc kilk godzin po odpłynięciu okrętów amerykanie skoncenrowali ataki na jednostkach lądowych. Obiecane wcześniej wsparcie myśliwskie z Tokio nie pojawiało się. Wreszcie Amerykanie w sile 9 dywizji przeprowadzili zmasowany atak na pozycje japońskie.Walki w mieście trwały 3 dni. Walczono o każdy dom, walczono do ostatniego żołnierza. Elitarny Korpus Piechoty Morskiej Generała Nishio został zniszczony. Według Czerwonego Krzyża amerykanie wzięli jedynie 120 jeńców z 65 tysięcznego korpusu. Wszyscy zginęli na polu chwały za cesarza!!!
Tydzień po wydarzeniach w Brisbane australijczycy rozpoczeli szturm na Port Darwin. Tym razem decyzja o wycofaniu przyszła na czas i prawie bez strat dywizje kawalerii zmotowyzowanej wycofała sie do Batavii. Tak zakończyły się japońskie marzenia o podbiciu Australii.

VI - Podbój Malajów i walki w Birmie

W założeniach strategicznych sztabu cesarskiego Malaje i Birma pelniły rolę drugoplanową. Co prawda ich zajęcie było ważne, jednak nie planowano prowadzić w tym rejonie żadnych poważnych działań zbrojnych, a jedynie utrymać sttus quo. Zajęcie strategicznego punktu - Singapuru wobec braku jakiejkolwiek aktywności wojsk brytyjskich odylo się bez przeszkód. W birmie wojska Armii Chińskiej Marszałka Terauchiego w liczbie 30 dywizji przeszly do obrony na dogodnych pozycjach w górach.

VII Walki na morzu: Luty - Marzec 1942 roku.

W pierwszym okresie wojny cała cesarska marynarka skupiała się na osłonie desantujących wojsk. W związku z tym operacje przeciwko flocie nawodnej przeciwnika należały do rzadkości. Operacje ofensywne prowadziły jedynie 3 floty okrętów podwodnych, które grasowały po pacyfiku tropiąc konwoje zmierzające na Hawaje, Guam, Midway i Wake oraz do Australii (według danych sztabu cesarskiego zatopiono łącznie około 700 transportowców i około 100 eskortowców). Do starc z flotą nawodną dochodziło jedynie w sytuacji ataku na desntujące jednostki.
Straty:
Jap: 3 eskadry transportowe (lotniskowiec Shokaku poważnie uszkodzony.
UK: CV Furious, CL Penelope, CL Birmingham (poważne uszkodzenia wielu okrętów BB i CA po bitwie koło Truk)
AUS: CA Canberra, CA Australia, 3 DD (rozbito 2 floty - większość okrętów uszkodzona)
Kompletna likwodacja flot wojennych Holandii i Filipin (łącznie około 20 okrętów)

VIII Podsumowanie okresu Luty - Marzec 1942r.

W ciągu 30 dni Japonia zajęła ogromne połacie pacyfiku. Flota cesarska kontroluje rejony wschodzniego, centralnego i południowego pacyfiku. Brak aktywności floty nawodnej USA. Zajęte tereny dostarczyły japońskiemu przemysłowi niezbędnych surowców. Obecnie trwa zajmowanie kolejnych wysp na archipelagach Karoli i Gilberta. Trwa oczekiwanie na reakcję floty amerykańskiej. Porażka w Australii może okazać się kosztowna ze względu na dogodne bazy wypadowe zarówno dla floty USA, jak i Lotnictwa. Trwają przygotowania do długotrwałej wojny. Japonia posiada wciąż przewagę w liczbie okrętów wojennych, w lotnictwie, szczególnie morskim, a także w jednostkach lądowych. Jedynym problemem jest ogrom terenu, na jakim toczą się walki i związane tym problemy komunikacyjne.

 

IX Wojna na morzu Marzec - Czerwiec 1942'

1. Bitwa o południowe podejście.
Japońska marynarka po zdobyciu strategicznych baz morskich w Rabaul rozpoczęła silne ofensywne działania morsko - lotnicze w rejonie południowego pacyfiku. Operacja "Miękkie Podbrzusze" zakładała zajęcie wszystkich wysp na wschód od Nowej Zelandii wchodzących w skład Archipelagów: Wysp Gilberta, Nowych Hebrydów i Salomona. Zajęcie wysp było niezbędne do prowadzenia blokady Australii od strony Wschodniej. Blokadę od strony oceanu indyjskiego zlecono 2 eskdrom okrętów podwodnych (24ss) i 2 Flocie Lotniskowców, które rozpoczęły na południowym i południowo - wschodnim Oceanie Indyjskim.
Operacje desantowe prowdzone na południowym pacyfiku zakończyły się ogromnym sukcesem. Zajęto kilkadziesiąt większych i średnich wysp, uniemoliwiając amerykanskiemu lotnictwu i flocie aktywne wspieranie transportów wojska do Australii. Utworzony w ten sposób rejon o długości 4 tys km był śmiertelnym zagrożeniem dla Floty USA. Stacjonujące w tym rejonie bombowce morskie 5, 6, 7 i nowotworzonej 8 Floty Lotnictwa Morskiego rozpoczęły nieustające loty bojowe. Dodatkowo rejon był patrolowany przez siły zwiadowcze wyposażone w najnowocześniejsze pancerniki typu Yamato oraz wiele okrętów podwodnych i 1 Flotę Lotniskowców.
Pierwsze sukcesy nadeszły w pierwszych dniach maja, kiedy to 1 Flota Lotniskowców zaskoczyła większość australijskiej Marynarki Wojennej w rejonie wielkiej rafy. Samoloty pokładowe rozpoczęły naloty na zgrupowane w zwartym, archicznym szyku bojowy. W ciągu 4 godzin bitwy samoloty zatopiły CA Brisbane (swoista odpowiedz na porażkę w tym mieście), CL Pearth, 3 transportowce i niszczyciel. Ciężko uszkodzone ostały 4 kolejne CA i kilka niszczycieli. Flota australijska została wyłączona z akcji na kilka miesięcy. W odpowiedzi na atak samoloty bombowe USA stacjonujące w Australii ropoczęły zmasowane ataki na flotę admirała Ozawy. Walki trwały przez 4 dni, kiedy to tropiony zespół cudem unikał większych strat. Jednak 4 dnia 3 samoloty typu B-26 Marauder dopadły uszkodzony już wcześniej lotniskowiec Shokaku. Nie zdołano na czas poderwać mysliwców pokładowych. Okręt po 10 minutowym nalocie otrzymał 4 bezposrednie trafienia w śródokręcie i w nadbudówkę. Zginął dowódca okrętu Kapitan Toja. Wobec braku możliwości odciągnięcia okrętu do portu (2 tys km) niszcyciele osłony musiały atakiem torpedowym dobić okręt. Zginęło 300 osób załogi.


bitwy w rejonie południowego podejścia i zatopienie lotniskowca Shokaku


Klęska konwoju LA-M 6

Informacja o stracie tego wspaniałęgo okrętu rozzłościła marynarzy floty cesarskiej. W morze wysły wsystkie okręty, których celem było patrolowanie rejonu południowego podejścia. Na rezultaty nie trzeba było długo czekać. Już 15 maja zwiad lotniczy doniósł, że w rejonie wysp Samoa znajduje się silny zespół transportowców wspierany przez liczne krążowniki, a także możliwe że jeden pancernik. Do akcji wkroczyły okręty espołu Sił Zwiadowczych admirała Godo, które dysponowały 3 najnowocześniejszymi pancernikami na świecie (Yamato, Musashi i Tosa, wspieranymi przez kilkadziesiąt ciężkich niszczycieli. W rejon skierowno także flote okrętów podwodnych, które miały czychać na wyrywające się z konwoju okręty transportowe. 15 maja poźnym wieczorem doszło do pierwszego kontaktu. Pancernik Musashi oddał pierwsze strzały w kierunku grypy transportowców. Chwilę potem dwa bliźniacze okręty także otworzyły ogień. Do akcji wkroczyly niszczyciele, które atakiem torpedowym zaatakowały transportowce. Całkowicie zaskoczeni amerykanie wobec przewagi japońskiej rozerwali szyk bojowy i rozpoczęli nieskoordynowny odwrót. Straty po stronie amerykańskiej były ogromne. 2 krążowniki zostały mocno uszkodzone. Zatopniono kilka mniejszych okrętów transportowych. Z powodu nocy działani wstrzymano. W rejon skierowano 1 Flote lotniskowców, która jako jedyny zespół mogła szybko przybyć w rejon. Poszukiwania trwały dni. Wreszcie 18 maja okręty podwodne dostregły na nowo formujący się konwój. Amerykanie pewni, że są poza zasięgiem floty cesarskiej próbowali jeszcze raz spróbować przedrzeć się do Australii. W godzinach popołudniowych 11 okrętów podwodnych rozpoczęło atak torpedowy na konwój. efenty były ogromne. topniono 3 zespoły transportowe (3TRA) a także CA Salt Lake City. 4 inne krążowniki ciężkie uskodzono. Do akcji wysłano samoloty pokadowe lotniskowca Zuikaku - te jednak nie odnalazły konwoju, który odpłynął w kierunku Hawajów. Tam jednak miała na niego czekać 2 Flota Uderzeniowa w składzie 8 Lotniskowców i 16 innch okrętów.


przechwycenie konwoju LA-M 6

Bitwa pod Midway

I FAZA
Informacja o uciekającym konwoju dotarła do Dowódcy 2 Floty Uderzeniowej w cigu kilku godzin. Skierował on swój zespół w rejon - Midway - Hawaje w oczekiwaniu wroga. Rankiem 27 maja w rejonie 400 km na północny wchód od Midway doszło do spotkania z amerykańską flotą lotniskowców. 3 Lotniskowce amerykańskie rozpoczęły atak na zgrupowanie japońskie. Pierwsze naloty były jednak źle skoordynowane. Uszkodzony został lekko jedynie jeden CL i jeden niszczyciel, który w trakcie manewrowania otarł się o kadłub lotniskowca. Do ataku wystartowała grupa 600 samolotów z japońskich lotniskowców. Nie znano położenia wrogiego zespołu, więc skierowano atak w 4 kierunkach. Już godzinę później zespól numer 2 informował, że dostrzegł amerykańskie lotniskowce właśnie szykujące się do wysłania nowych samolotów. Przeprowadzony nalot okazał się wielkim sukcesem. Trafienia otrzymały okręty Saratoga, Lexington i Ranger. 4 CA zostały ciężko uszkodzone, a amerykński zespół rozerwany. Nadchodząca noc i pogorszenie pogody uniemoliwiło ostateczne rozprawienie się z przeciwnikiem.



FAZA 2
Trwające 3 dni ulewne deszcze pory monsunowej uniemożliwiały jakiekolwiek działania. Wobec zagrożenia od strony bombowców startujących z lądu flote skierowano w inny rejon, gdzie miała oczekiwać na pojawienie się amerykańskiego konwoju. Zamiast konwoju 1 czerwca samoloty pokładowe zlokalizowały zespół lotniskowców amerykańskich, z którymi toczono niedawno walki. Szybko przeprowadzony nalot samolotów torpedowych na okręty wroga nie pryniósł sukcesu. Zdecydowano się przeprowadzić kolejny. 7 samolotów torpedowych z lotniskowca Juno poźnym wieczorem 1 czerwca zauważyło samotny, wcześniej uszkodzony lotniskowiec Saratoga. Mimo przeraźliwego ognia plot i strąceniu 4 samolotów, 3 innym udało sie odpalić z najbliższej odległości torpedy, które roztrzaskały burty okrętu. Jego los był przesądzony. Powracające w glorii chwały samoloty zostały zaatakowane przez kilka amerykańskich mysliwców. Jedynie schronienie sie w chmurach zapobiegło ich zestrzeleniu. Informacja o pojawieniu się w tym rejonie samolotów Corsair zaniepokoiła dowództwo zespołu. Była to informacja, że gdzieć niedaleko znajduje się co najmniej jeden nowoczesny lotniskowiec amerykański. Według doktryny użycia amerykańskich lotniskowców nie zalecano aby pływały one samodzielnie, tylko w kilka w zespole stawało się niemal pewne, że w rejonie Midway pojawił się inny zespól lotniskowców.



FAZA3
Rozesłano samoloty zwiadowcze, które informowały, że w odległości 200 kilometrów znajduje się ogromny zespół uderzeniowy USA. Poderwano wszystkie dostępne samoloty bojowe. Prawie 300 samolotów skierowano w rejon, gdzie zauwazono flotę amerykańską. Do spotkania jednak nie doszło. Zła pogoda i niskie chmury unieżliwiły odszukanie wroga. Wracając na pokłady 3 zespół bombowców morskich zauważył jednak posukiwny od 2 tygodni amerykański konwój transportowy. Zdezydowano się przeprowadzić atak. Samoloty jeden po drugim atakowały zdezorientowanych amerykanów, którzy nie byli w stanie się bronić. Zatopiono jedną grupę transportową (1TRA) liczne okręty zostały trafione bombami i torpedami. Grupa powróciła na okręty macierzyste.



FAZA4

Kolejne 2 dni spędzono na wzajemnych poszukiwaniach. Około 13:00 3 czerwca wykryto na radarach silne zgrupowanie amerykańskich samolotów nadlatujących szybko z południowego wschodu. Zarządzono alarm bojowy. Poderwano wszystkie maszyny i skierowanoo do walki mysliwskiej. Stworzono także 2 grupy bombowe, których celem było zlokalizowanie i zatopienie lotniskowców amerykańskich. O godzinie 13:45 smoloty amerykańskie rozpoczęły atak na okręty japońskie. Setki samolotów co raz nurkowało w kierunku kadłuba lotniskowca. Wybuchy były bliskie.O godzinie 14:00 zanotowano pierwsze trafienie i jak się okazało decydujące. W lotniskiwiec 3 Koku Sentai trafiła 500 kilowa bomba z opóźnionym zapłonem. Masywny kawał stali przebił pokład rufowy dostał się do przedziału z paliwem samolotowym i wybuchł. Ogromna eksplozja wstrząsnęła okrętem. W ciągu 30 sekund kdłub przełamał się i prawie natychmiast zatonął. Z załogi wyłowiono pojedyńcze osoby. Lotniskowce Katsuragi, Wakaniya, Hosho i Aso zostały silnie uszkodzone i wymagały co najmniej miesięczych napraw (Katsuragi - 3 miesice) Tymczasem samoloty bombowe zlokalizowały zespół amerykański. Desperacki atak przyniósł sukcesy. Mimo dużych strat 4 lotniskowce Yorktown (to inne okręty - tom nie wiedzieć czemu wszystkie nazwał Yorktown - a może to ai lol) zostały ciężko uszkodzone. Okręty wsparcia także otrzymały celne trafienia. Flota Admirała Nimitza została silnie poraniono. Nie uzyskano jednak decydujących trafień i po kilkudziesięciu dniach naprawy okręty będą mogły wrócić do linii.


- lotniskowiec Koku Sentai 3 wybucha

Podsumowanie.
Bitwa o Midway, a mianowicie szereg starć w tym rejonie pomiędzy 27 maja a 3 czerwca to największe do tej pory walki okrętów na pacyfiku. Toczone z odległości setek kilometrów ugruntowały przekonanie, że lotniskowiec to broń przyszłości. Nie przyniosła ona jednak decydujących rozstrzygnięć. Obie strony poniosły ogromne straty. Strona japońska pomimo posidanego wsparcia lotnictwa z lądu nie skorzystała z niego (przez głupotę chyba przyp.. red.) Z pewnością doświadczenie jakie obie strony zyskały zaprocentuje w przyszłości.

 

dokladnie AI samo nadaje nazwy

 

OKRES POMIEDZY LIPCEM 1942 A STYCZNIEM 1943


Wspaniala sejsa, wspaniala gra.
SP a MP to jak dwie rozne gry. To jak porownanie mrowki do slonia czy procesora 486 do P4 :lol2:

Cud, miod

HOI2 za grywalnoscma u mnie 10!! (mimo tego je## buga ktory popsul mi humor na dobre kilkanascie minut :/ )

WALKI O BATAWIE

INCYDENT NA NOWEJ-GWINEI (poznalem tu fajnego buga, ktory wyprowadzil mnie z rownowagi, nawet nie bede o tym pisal, bo cholera bierze jak pomysle o tym)

DANIE DNIA - walki o wyspy Pacyfiku

 

X Kampania na Javie - Lipiec 1942'

Lądowanie amerykańskiej 4 Armii Generała Marshala na Javie było dla strategów japońskich kompletnym zaskoczeniem. Nie spodziewano się działań zaczepnych USA w tym rejonie w ciągu najbliższych kilku miesięcy. Jednak stało się 10 Dywizji piechoty wylądowało na Javie i po szybkim pokonaniu wojsk japońsko - mandzurskich i zepchnięciu ich w kierunku wschodniego rejonu wyspy wróg zajął strtegiczny port i lotnisko w Batavii. Po pierwszych doniesieniach o lądujących wojskach amerykańskich sztb cesarski wydał rozkaz przebazowania wszystkich dostępnych sił lotniczych w ten rejon. Lotnisko w Singapurze - małe i słabo wyposażone stało się najbardziej ruchliwym miejscem na świecie. Co 30 sekund startował i lądował samolot z lotu bojowego. Z wysp japońskich wyruszyły także w kierunku nie zajętego portu w Subavie transporty z doborowymi jednostkami rezerwowymi, które czekały właśnie na takie sytuacje.
Wobec ogromnej przewgi w powietrzu wojska amerykańskie na wyspie zostały uziemnione - ich każdy ruch oznaczał straty. Siły amerykańskie podzielono na dwa korpusy, co według strategów japońskich bylo wielkim błędem. Wojska amerykanskie nie mogły liczyć na wsparcie innymi dywizjami, gdyż wszelkie próby przełamania blokady Marynarki Cesarskiej wspartej silnym lotnictwem kończyły się niepowodzeniem i stratami dla US NAVY.
Tymczasem na Javę docierały jedna po drugiej dywizje. 3 lipca na wyspie było już 60 tysięcy świerzych wojsk, 6 lipca 90 tysięcy. Całymi dniami i nocami trwał nieprzerwny nalot bombowy na pozycje amerykańskie. Infrastruktura zaopatrzenia wrogich wojsk nie istniała, ich siła była słaba, a organizacja i duch bojowy zanikł. Już 6 lipca wobec znacznej przewgi wojska cesarskie przystąpiły do ataku na Semarang. Obrona była słaba i amerykanie po kilkudziesięciu minutach walk nękani przez lotnictwo, wycofali się do Batavii tam chcąc stoczyć ostateczną bitwę. 16 lipca na wyspę dotarły kolejne dywizje. Łącznie dowodzący Marszałek Iwamura dysponował 190 tysiącami żołnierzy i co najważniejsze ogromną przewgą w powietrzu i na morzu. 19 lipca rozpoczął się szturm Batavii. Stojące 10 km od brzegu potężne pancerniki Yamato, Musashi i Tosa a także samoloty pokładowe z 4 lotniskowców rozpoczęły bombardowanie pozycji obronnych amerykanów. Zamknięte w potrzasku 10 dywizji amerykanskich poddało się po 18 godzinach walk. Generałowie Marshal i Mc Arthur uciekli z wyspy samolotami na kilka godzin przed porażką. Do niewolii dostało się blisko 90 tysięcy amerykańskich żółnierzy. Ogromne ilości sprzęty zniszczono. Straty japońskie oszacowano na 30 tysięcy zabitych i rannych. Ogromne straty poniosło także lotnictwo. Stracono 60% maszyn ze stanów wyjściowych. Szczególnie dotkliwa była strata doświadczonych pilotów bombowców taktycznych.


kampania na Javie


bombowiec taktyczny wykorzystywany w Kampanii na Javie

 

XI Zagłada Royal Navy: Lipiec - Sierpień 1942'

Jakoby na uboczu walk lądowych trwały wielkie i krwawe walki morskie. W przeciągu 14 dni lipca 1942 roku doszło do unicestwienia sił głownych Royal Navy.
Prowadząd działania przeciwko amerykańskim konwojom do Batavii, 3 Flota Lotniskowców, rankiem 8 lipca nawiązała kontakt z liczną eskdrą brytyjskich pancerników i krążowników liniowych w eskorcie wielu mniejszych okrętów. W rejon skierowano od razu 3 floty bombowców morskich, które wraz z Lotniskowcami i pancernikami klasy Yamato rozpoczęły ataki na dumę ROYAL NAVY. Juz pierwsze ataki odniosły skutek. Pancernik Rodney został trafiony z powietrza 4 razy. Jego okręt bliźniaczy Nelson 6 razy. Inne pancerniki otrzymały od 1 do 3 bezpośrednich trafień. Mimo uszkodzeń nie udało się zatopić zadnego z okrętów. Na uciekającą eskdrę brytyjską nadleciały samoloty pokładowe z lotniskowców. Mimo silnej obrony plot i asysty amerykańskich myśliwców z Batavii udało się uzyskać kolejne trafienia. Eskadra brytyjska wciąz zachowywała jednak manerworość.. Popołudniu 9 lipca doszło do pierwszego w dziejach marynrki cesarskiej pojedynku pomiędzy pancernikami. Na kilkadziesit minut eskdra brytyjska znalazła się w zasięgu dział potężnych pancernikó typy Yamato. Wystrzeliwane z odległości 24km pociski trafiały kolejne brytyjskie okręty. Ciągle bez skutku.
Nękana brytyjska eskadra w opłakanym stanie dotarła do portu w Rangoon. Rozpoczęła się jego blokada. W okolicy krążyła 3 Flota Lotniskowców. Co raz przeprowadzała wraz z 2 Flotami bombowców morskich nloty na port i stcjonujące tam okręty. Brytyjczycy czterokrotnie próbowali się wyrwać z potrzasku. Bezskutecznie. Ostatecznie 6 sierpnia ostatni brytyjski pancernik zamkniety w Rangoon został zniszczony.

Straty brytyjskie:
BB: (8) Barham, Royal Oak, Rodney, Nelson, Ramiles, Resolution, King George V, Royal Sovereign
BC: (3) Repulse, Renovn, Hood
CL: (3)
DD (8)
TRA: (1)


Zwycięstwo nad Royal Navy zabezpieczyło zachodni rejon imperium cesarskiego przez niebepieczeństwem rajdów preciwko konwojom. Wycofane z rejonu Oceanu Indyjskiego okręty przebazowano w rejon Rabaul, gdzie jak się później okazało bardzo się przydały.


walki z eskadra brytyjskich pancerników i ich zagłada


najnowocześniejszy japoński bombowiec morski - ostrze lotnictwa morskiego

 

XII Południowo - Wschodnie podejście: Lipiec - Wrzesień 1942'

Korzystając z zaangażowania większości sił lotniczych w kampanię na Javie dowództwo amerykańskie zdecydowało się zaatakować tzw. Południowo - Wschodnie Podejście. Wszystkie wyspy tego rejonu były zajęte przez wojska japońskie. Transporty amerykańskie płynące tym rejonem były narażone na ogromne straty. Ponadto amerykanie nie dysponowali w okolicy żadną baza morską i lotniskiem, z którego mogłyby operować samoloty bojowe. Wybór padł na wysunięty garnizon japoński na Wyspie Johnsona. Akcja przeprowadzona przez amerykanów udała się znakomicie. Zajęte walkami na zachodzie jednostki japońskie zareagowały na atak za późno i 40 tysięcy wojska, które broniło wyspy zmuszone było 16 lipca skapitulować po 2 dniowej walce o plaże. Bardzo dotkliwa była strata jednostki sztabowej Armii Południowo - Wschodniej, która akurat prowadziła inspekcję, na Johnson Island w chwili ataku. Amerykanie stosując nową doktrynę żabich skoków zbudowali na nowo zdobytej wyspie bazę morską i ogromne lotnisko, którego znaczenie dla przyszłych kampanii będzie ogromne.

przegrana na Johnson Island

Po zakończeniu Kampanii na Javie dowództwo japońskie przewidując słusznie, że kolejny atak będzie skierowany w jedną z wysp Archipelagu Gilberta (niedaleko Johnson Island) przebazowało w ten rejon znaczne, już odtworzone siły powietrzne i 3 floty cesarskie.

Amerykanie rozochoceni wygraną na Johnson Island zdecydowali się uderzyć na Archipelagu Gilberta. Celem była najbardziej na północ wysunięta wyspa - MAKIN. Ta wcześniej nikomu nieznana niewielka wysepka zostanie na zawsze symbolem zarówno wielkich sukcesów, jak i porażek japońskiego czynu zbrojnego.
Desant na wyspę, bronioną przez kilku tysięczny garnizon zakończył się sukcesem. Wojska japońskie wycofały się. Z sąsiednich wysp ściągano jednak posiłki, aby ewentualnie w przyszłości przeprowadzić kontratak.
Sytuacja na Archipelagu Gilberta zaniepokoiła sztab cesarski, który zdecydował się wysłać flotę, aby przechwyciła ewentualne amerykańskie posiłki.
11 sierpnia prowadząca zwiad 3 Flota Lotniskowców została zaskoczona przez przeważające siły amerykańskie. Zanim dowództwo floty zorientowało się o zagrożeniu blisko 300 samolotów amerykańskich zaciekle atakowało lotniskowce japońskie. Bitwa, która trwała niespełna 4 godziny zakończyła się ogromna klęską floty cesarskiej. Trzon floty - 3 nowoczesne lotniskowce zostały zatopione, a okręty wsparcia ciężko uszkodzone.
Z odsieczą ruszyła 1 Flota Lotniskowców, a także 9 flot bombowców morskich. Największa armada powietrzna, jaką kiedykolwiek toczyła bitwę powietrzno - morską w historii. Amerykańskie lotniskowce osłaniające desant żołnierzy na Makin zostały wręcz zmasakrowane przez lotnictwo. Pozbawione osłony transportowce spotkał podobny los. Amerykańskie posiłki na Makin nie dotarły. Na sąsiednie wyspy zaś przybywały kolejne dywizje japońskie.


Klęsta 3 Floty Lotniskowców w rejonie Archipelagu Wysp Gilberta

odwet japońskiego lotnictwa - kolosalne straty US NAVY

27 sierpnia na Abniang było już 90 tys. wojska cesarskiego, które dysponując przewagą w powietrzu i na morzu rozpoczęły szturm na wojska Marszałka Pattona. Krwawa walka trwała 4 dni. Decydujące dla japońskiego zwycięstwa okazało się wsparcie lotniskowców i pancerników 1 Floty Uderzeniowej, które ostrzeliwały wyspę Makin. Ostatecznie późnym wieczorem 3 września na najwyższym punkcie wyspy zatknięto cesarską flagę. Na wyspie zdobyto wiele zaopatrzenia. Najważniejsze jednak było przejęcie nowowybudowanego lotniska i bazy morskiej, które umożliwiły bezpośrednie wsparcie dla wojsk walczących na wyspach archipelagu Gilberta.


szturm i odbicie Makin

Straty:
JAP: 3CV, 5 tys. żołnierzy
USA: 4CV, 8 TRA, 1 DD, 50 tys żołnierzy

 

XIII - Birma Lipiec - Grudzień 42'

Po totalnej przegranej na Javie, dowództwo amerykańskie nie ryzykowało kolejnej nieudanej kampanii. Posiadali jednak w Australii na tyle duży wojska, że mogli bez uszczerbku na obronności wesprzeć wojska brytyjskie w Birmie.
Dowództwo japońskie zostało po raz kolejny zaskoczone tymi działaniami. W ostatnich dniach sierpnia 42' wojska Comonwealthu i USA przeprowadziły wspólny atak na półwysep malajski mający na celu rozdzielenie wojsk japońskich i zepchnięcie ich w głąb półwyspu. Atak przeprowadzony został siłami 16 dywizji, które bez trudu pokonały broniące tego regionu wojska mandzursko - japońskie. Tak jak poprzednio do akcji wkroczyły wojska stanowiące rezerwę strategiczną frontu południowego. W ciągu 21 dni w rejonie znalazło się 15 nowych dywizji. Natarcie amerykańskie zostało zatrzymane. Walki o ten rejon toczą się ze zmiennym szczęściem przez cały czas. Zadna ze stron nie posiada na tyle przewagi w liczbie żołnierzy, aby przełamać na dobre front.


walki w Birmie

XIV Nowa Gwinea Wrzesień 1942'

Po następnej nieudanej operacji na Birmie armia USA uderzyła po raz kolejny. 15 września na Nowej Gwinei wylądowały pierwsze oddziały szturmowe Korpusu Pancernego USA (3x4arm), a także korpus piechoty (3DP). W kilka dni po ataku wojska te przeprowadziły szturm na pozycje obronne w okolicach ważnej bazy morskiej i lotniska w Port Moresby. Zła pogoda, nieudolne dowodzenie, a także brak wsprcia z powietrza spowodował, że jedna dywizja piechoty morskiej i jedna dywizja piechoty bez problemy odparły wszystkie ataki amerykańskie.
Po raz kolejny do akcji wkroczyły japońskie bombowce morskie. Startujące z bazy w Rabaul rozpoczęły kolejną udaną akcję blokowania wojsk USA. Doszło do szeregu nalotów na grupę lotniskowców amerykańskich, które starały się utrzymać ciągłość zaopatrzenia. Wobec poważnych uszkodzeń flota odplynęła z rejonu działań. Na niebronione transportowce rzuciły się stada okrętów podwodnych, jedyne jakie pozostały po wielkich polowaniach za wschodnim pacyfiku. Zatopiono 3 zespoły transportowców wraz z wojskami.
22 września do Port Moresby dotarły 2 korpusy piechoty morskiej (6 DMar). Nie posiadające zaopatrzenia wojska amerykańskie były w tragicznej sytuacji. Ciągłe bombardowania mocno nadwyrężyły ich siłe. 24 września 8 dywizji ruszyło do natarcia. Po kilkunstogodzinnej walce jednostki amerykańskie rozpoczęły odwrót w głąb wyspy. Do akcji przystąpiły 1, 2 i 3 flota bombowców taktycznych, które wręcz rozniosły amerykańskie wojska. Kilka dni później nastąpiły pomocnicze desanty na zachodzie wyspy, ale wobec tragicznej sytuacji z zaopatrzeniem wycofano te wojska. Ostatecznie 1 października ostatnie wojska amerykańskie poddały się na Nowej Gwinej.
Kampania na Nowej Gwinei ostatecznie zniechęciła dowództwo amerykńskie do ataków w Indonezji. Całą uwagę poświęcili na Archipelagu Wysp Gilberta, gdzie miało dojść do kolejnych ostrych starć.

Straty:
JAP: 200 samolotów, 2 tys żołnierzy
USA: 3 cieżko uszkodzone lotniskowce,(jeden mógł zatonąć, nie mam pewności) 3TRA, 3 DPanc, 3 DP (75 tys. żołnierzy)


1. Lądowanie wojsk USA
2. Ataki bombowe na lotniskowce US NAVY
3. Przechwycony konwój
4. Tragedia US ARMY TANK CORPS




OFFTOPIC
to tutaj doszło do tego buga, o którym pisał wcześniej TOM. Mianowicie jego wojska lądując na mojej prowie leżącej przy prowie australijskiej zajęły ją dla Australii. W związku z tym nie miały zaopatrzenia, bo australijczycy nie mieli tyle transportów do wyżywienia wojska. Ustalilismy, że to bug:>>> i należy się USA zwrot 3 DPanc. Inna kwestia, to to, że nieważne czy mieli by te zaopatrzenie czy nie to tak by szlag ich trafił. USA po prostu nie miała kontroli nad akwenem.

 

zwal jak zwal

majac 700 wolnych tp do konwojow + 150 eskorty, widze ze armia zdycha to mam prawo miec swoje negatywne zdanie, kiedy silnik gry daje kontrole nad prowami durnej Australi a nie mi. A jak juz daje AI to powinna byc opcja wysli zaopatrzenie do sojusznika.

wady gry wychodza w praniu

 

przegrana Japonii jest tylko kwestią czasu. Ale warto walczyć o jej jakość. Co do walk do tej pory. Tom bardzi dobrze to określił. Japonia odnosi sukcesy taktyczne - USA strtegiczne. Pierwsza Bitwa morska o Arch Gilberta mimo iż zatopilem wiecej jest wygrana przez Toma, bo on se może pozwolić na stratę, ja nie. Zabawa zacznie się dopiero gdy bedzie musiał zdobywać moje wyspy z bunkrami level 10. To bedzie krwaw jatka


Co do tego screena - to przez tego leszcz pattona co opuszcza swoje poddające się wojska i dzięki bombardowaniu przez zespoły CV. Modufiktory dodtnie dla toma to nawet 50 a negatywne dla mnie -40 i dlatego moja piechota daje d...y

 

XV Południowo - Wschodnie Podejście: Wrzesień - Grudzień 42'

Po totalnych klęskach w poprzedniej bitwie o Wyspy Gilberta, Javę, Nową Gwineę i stagnacji frontu w Birmie dowództwo amerykańskie zdecydowanie zmieniło taktykę działania. Od połowy września flota wykonywała jedynie działania w obrębie rejonu kontrolowanego przez myśliwce startujące z baz na lądzie. Zdobyta wyspa Johnsona nadawała się do tego znakomicie.
W połowie września wywiad japoński dowiedział się o planowanych działaniach w rejonie Południowo - Wschodniego Podejścia. Przerzucono w rejon wszystkie możliwe siły lotnicze. 24 września na plażach Phoenix Island wylądowały oddziały Marszałka Pattona - tego samego, który sam ewakuował się z Makin pozostawiając swoje wojska na pastwę losu. Bitwa trwała prawie 5 dni. Obie strony poniosły ogromne straty. Ostatecznie wobec braku mozliwości wycofani garnizonu wyspa padł. Amerykanie rozpoczęli zakrojone na szeroką skalę roboty inżynieryjne. Rozpoczęłą się budowa wielkiego lotniska, także powstała baza morska, która z czasem pewnie się rozrośnie.


desant na Phoenix Island

Przygotowania do kolejnych desantów trwały blisko 50 dni. Wywiad donosił, że flotę amerykańską zasoliło 12 kolejnych nowoczesnych lotniskowców. Na pacyfiku znalazło się mnóstwo żołnierzy i po raz pierwszy amerykanie posidali przewagę w powietrzu. Ich myśliwce były doskonałe, a piloci coraz lepsi.
Rankiem 4 listopada 42' 6 dywizji marines Pattona zaatakowało ponownie MAKIN. Wojska japońskie wycofały się bez strat na sąsiednią wyspę. Z Kwailein i z Rabaul przynęły w kierunku Wysp Gilberta transporty z wojskami rezerwowymi.
Do akcji wkroczyło japońskie lotnictwo. Jednak tym razem napreciw ciękim i powolnym bombowcom morskim do walki stanęło 38 dywizjonów myśliwców wielozadaniowych. Nad morzem na wschód od Wysp Gilberta doszło do wielkiej bitwy powietrznej. 10 tysięcy samolotów starło się w walce. Po 6 dniach obie strony poniosły ogromne straty jednak japońskie lotnictwo zmuszone zostało do wycofania się aby zapobiec całkowitej zagładzie. Straty były przeogromne. Lotnictwo morskie japonii prawie nie istniało (stany po 15-30%) amerykanie zdobyli panowanie nad akwenem.
W takiej sytuacji doszło do spotkania sił morskich. Wysłana w rejon 2 Flota Lotniskowców zaskoczyła powracające transportowce amerykańskie niszcząc 3 grupy. Gdy jednak samoloty wracały na okręty zaatakowały amerykanskie samoloty z lądu. Straty były poważne. Do akcje weszły amerykańskie lotniskowce. Nie mogąca się wycofać 2 Flota Lotniskowców pobawiona osłony z powietrza została unicestwiona. (to dopiero był bug. Przez 2 dni flota była Embarked i powoli zdychała!!!!) Na ratunek pozostałościom floty lotniskowców ruszyła 1 Flota Uderzeniowa. Wobec ogromnej przewagi amerykanów musiała się jednak wycofać. Na wycofującą się flotę nadleciały samoloty amerykańskie. Bomby i torpedy siały piekło na okrętach liniowych. Straty były ogromne. 1 Flota Uderzeniowa została wyłączona z walki na 3 miesiące.



Desant na MAKIN, bitwa w powietrzu, bitwa na morzu i jej wynik -

Po przegranej bitwie morskiej na wschód od Wysp Gilberta istniało niebezpieczeństwo utraty całego archipelagu. Z Rabaul wyruszyła 1 Flota Lotniskowców celem zabezpieczenia rejonu na zachód od wysp. Amerykanie nie odważyli się jednak wyjść z zasięgu swoich myśliwców i nie zaatakowali. W ten sposób do 4 grudnia na Abniana dotarło 12 nowych dywizji, a dzień później 5 kolejnych. Blokada portu prowadzona przez pozostałości 1 Floty Uderzeniowej, 12 zespołów SS i 1 Flotę Lotniskowców odniosła skutek. Mimo wielu prób na wyspę dotarły tylko 4 nowe dywizje piechoty. 7 grudnia rozpoczęła się wielk operacja desantowa. 19 dywizji w tym 8 piechoty morskiej rozpoczęło lądowanie na MAKIN. Broniące wyspy odziały Pattona nie spodziewały się ataku. Zaskoczenie było tym większe, gdy Patton ze swoimi 6 dywijami marines wycofał się na transportowce i pozostawił 4 dywije piechoty na pastwę losu. Na MAKIN znowu zawisła japońska flaga cesarska.

15 Grudnia amerykański korpus Marines pod dowództwem uciekiniera Pattona pokonał garnizon wysp Samoa i zajął wysę.


Zajęcie Makin przez wojsk Pattona, kontratak i wyzwolenie wyspy, sytuacja w tym rejonie pacyfiku

 

XVI Podsumowanie Lipiec - Grudzień 42'

Straty:

Japonia:
300 tysięcy żołnierzy (w dużej części marynarze i piloci) (9 dywizji)
10 CV
4 BB
2 BC
4 CA
5 CL
3 DD
35 SS
4 TRA
zniszczono 4 eskardy NAV, 2 ESC i 3 TAC

USA:
650 tys (23 dywizje) (głównie jednostki marines i piechoty oraz piloci)
4 CV
3 DD
26 TRA

INNE:
Royal Navy nie przedstawia sobą żadnej siły bojowej.


Japonia od czerwca zmieniła ministrów - teraz jest man of people. (333IC) W listopadzie skończył się manpower (!) w związku z tym anulowano budowę nowych dywizji. Sytuacj surowcowa jest zła. Nie brak ropy, metalu i rare. Za to energii brakuje bardzo dużo. Obecnie 90K - skończy się za pół roku najpóźniej, chyba że niemcy będą tak szczodrzy i podarują troche sojusznikowi. Lotnictwo jest unowocześnione do level III (FTR i NAV) Gotowe wszystkie techy lądowe i prawie wszystkie myśliwskie i nav. Flota po ostatnich stratach w rozsypce pół roku na odbudowę do normalnego stanu (300 jednostek)

porównanie sił zbrojnych:

rodzaj/JAP/USA
CV/16/28
BB/4/15
BC/2/0
CA/10/14
CL/52/34
DD/89/130
SS/54/8
esc/25/0
ftr/57/19
int/4/0
cas/4/0
str/0/1
nav/16/6
DP/128/135
MAR/25/27

 

Jak sam stwierdzilem to nie bug tylko fatalny-nielogiczny-glupi blad Paradoxu, ktorzy szczegolnie w grze MP sparwia problemy. w HOI1 moglem wysylac konwoje gdzie dusza zapragnie

Japonia to jedno z ciekawszych panstw.
USA na SP to nudy, ale za to na MP jest juz ciekawie.

Kazdy co innego uwaza za zwyciestwo.
Dla mnie bedzie to wyparcie Japonii z Indonezji+Chin+Indochin+czesci Pacyfiku. Samej Japonii i duzej czesci wysepek pewnie nigdy nie zdobede, gdyz fortece poziom = 10 robia swoje Chyba ze zrobie 50 CV model VI i uzyje opcji bombardowania wybrzeza....

ale zawsze sa bombowce STR i zerowanie przemyslu

nie jest powiedziane ze Patton przebywal razem z rozbitymi dywizjami. Mogl dowodzic za pomoca radia z wyspy Johnson lub jakiegos CV w poblizu

Nie da sie ukryc że doskonale wspoldziaja u niego sily morskie+ladowe+lotnicze i zdobycie kazdej wyspy (prawie) staje sie wyzwaniem. Gdybym wiedzial to wszytko czego sie nauczylem przez 10 miesciey walk, sytuacja wygladalby zupelnie inaczej. Jako ze moj staz w swiecie HOI2 to jakies 2 miesiace, wiec ciagle sie ucze czegos nowego jak:

-nie licz na zaopatrzenie ze strony AI i unikaj walki na jego terytorium anie nie desantuj sie do prowincji ktore sadiaduja z jego terytorium

-atak z wyspy na wyspe (przez ciesnine), mimo że liczony jest jako desant, to jednostki atakujace tak nie dostaja kary -10% za kazada pozwyje 3 - o tym przekonalem sie na Makai, dlatego bylo tam "tylko" 10 dywizji do obrony, myslalme ze to to starczy na 100%. mylilem sie

Poza tym panuje u mnie straszny balagan organizacyjny bo trudno mi zajac sie ta ogormna machina wojenna ;D
do tego trwaja przygotowania do D-DAY...

USA - 57
JAP - 19

TAC/usa/jap
38-11

arm.usa/jap
13-0 - ale to na hitlera idzie na to jakies 90pp....

Starty we flocie:
USA -51
JAP -109

 

USA LIPIEC 1942 STYCZEN 1943

Jako że Dexter napisał długiego AAR-a nie będę się powtarzał, dodam tylko od siebie kilka zdań i screenów. Poza tym chyba będę musiał odnotowywać ważniejsze informacje z bitew, straty, ilość wojsk biorących udział w operacji itp. gdyż po pewnym czasie człowiek wszystko zapominaJ.

BATAVIA

Atak na Jawę w celu opanowania baz morskich i lotniczych w prowincji Batawia od samego początku należał do operacji o podwyższonym ryzyku, gdyż zarówno w powietrzu jak i na morzu dominowały siły cesarskie. Mimo to postanowiono zaryzykować bo można było zdobyć doskonała bazę wypadowa do dalszego podboju Indonezji oraz sprawdzić jak działa w praktyce japoński system obrony. Z tej porażki jak i z krótkich walk na Nowej Gwinei wyciągnięto odpowiednie wnioski na przyszłość. Najważniejsza z nich brzmi – pośpiech jest złym doradcą.




BIRMA

Operacja w Birmie polegała na wysłaniu 13 dywizji marines jako wsparcia dla Brytyjczyków, gdyż obawiano się w tym rejonie ewentualnego uderzenia Japonii. Poza tym doktryna wojny na Pacyfiku, przewidywała tworzenie wielu frontów, gdyż o ile USA ma zasoby ludzkie na prowadzenie walk w kilku miejscach to już Japonia nie. Na razie front birmański ustabilizował się i nie zanosi się by w najbliższym czasie uległo to zmianie.



UNICESTWIENIE CESARTSKIEJ FLOTY PODWODNEJ

Japończycy od początku wojny prowadzili agresywną kampanie przy użyciu swoje floty podwodnej, która w pewnym momencie nie miała sobie równych na świecie. W wyniku jej działa przemysł amerykański musiał zwiększyć produkcje transportowców dla konwojów, gdyż oddziałom na wyspach Pacyfiku groziło odcięcie od zaopatrzenia. Na szczecie środki zaradcze zostały podjęte w miarę szybko i udało się zmienić ta niekorzystną sytuacje. Obecnie USA dysponuje już 800 wolnymi transportowcami oraz 200 okrętami eskorty, nie licząc tych które pływają pomiędzy Los Angeles a wysepkami. Jednocześnie rozbudowana flota niszczycieli w ciągu pól roku zredukowała flotę Japonii do 8 okrętów podwodnych.





KAMPANIA NA WYSPACH PACYFIKU

Skoncentrowanie swojej uwagi na Pacyfiku wynikało bezpośrednio z dwóch faktów:

1)nieudane operacje wojskowe w Indonezji

2)przecięcie przez Japończyków szlaków transportowych pomiędzy USA a Australia co bezpośrednio wpłynęło na wynik kampanii jawajskiej, więc by sytuacja z punktu „1” nie powtórzyła się trzeba przywrócić transport wojska na trasie Los Angeles - Sydney.

W tym celu konieczne okazało się zdobywanie wyspy za wyspa. Każda wyspa oznacza możliwość budowy lotnisk, które są niezbędne do kontroli powietrznej by umożliwić działanie flocie nawodnej. To z kolei umożliwia desant na kolejnej wyspie. Każda taka wyspa staje się zapleczem dla kolejnej operacji i tak w kolko –czyli słynne: ”żabie skoki” z czasów II wojny światowej na Pacyfiku.

Amerykańskie dowództwo opanowywało ten nowy sposób walki stopniowo. Nie obyło się bez błędów, ale każdy błąd oznacza cenną lekcje na przyszłość.

JOHNSON ISLAND

Drugi desant Patonna na wyspę tym razem zakończony sukcesem. Nowo zdobyta wysepka posłużyła do dalszej ekspansji.



MAKAI - I STARCIE

Pierwsze lądowanie Patonna. Zakończyło się sukcesem, jednak jego 3 dywizję marines nie zdołały utrzymać przyczółka na Archipelagu Gilberta. Podczas operacji lądowania miały miejsce wielkie bitwy morskie i lotnicze. Ogólnie obie strony strąciły po równo.







PHOENIX ISLAND

Nie powodzenia na Makai przekonało sztab że do udanej inwazji konieczne jest posiadanie baz lotniczych na Phonenix Island. Szybki desancik, kilka potyczek morskich i lotniczych i wsypa należy do USA. Rozpoczęły się przygotowania do drugiego ataku na Makai.



MAKAI – II STARCIE

Walki zakończyły się podobnie jak pierwsza bitwa o Makai. Japończycy dysponując przewaga w ludziach odbili wyspę. Amerykanie ewakuowali 8 dywizji, marines, jednak 4 dywizje piechoty zostały rozbite. Mimo taktycznej klęski udało się odnieść wielkie strategiczne zwycięstwo. Japonia straciła o wiele więcej okrętów niż USA.







SAMOA

O ile Makai konieczne jest do podboju Archipelagu Gilberta i ekspansji na północ, to Wyspy Samoa są niezbędne by przywrócić żeglugę na trasie USA – Australia, gdyż są świetną bazą wypadowa na Archipelagi Fidzi i Ellices.



ARORAE – ARCHIPELAG ELLICES

Po udanej operacji na Samoa przeprowadzono szybki desant na wyspę Arorae. Operacja zakończyła się sukcesem, jednak w ostatniej chwili postawiono wycofać się z wyspy i wrócić na nią z większą liczba dywizji – lekcja z Makai.