Rzeczpospolita Chłopska

Rzeczpospolita Chłopska ​

Spis treści:
Rozdział I - Lata 1772-1812
Rozdział II - Lata 1812-1836
Rozdział III – Lata 1836-1844
Rozdział IV – Lata 1844-1846
Rozdział V – Lata 1846-1848
Rozdział VI – Lata 1849-1855
Rozdział VII – Lata 1856-1859
Rozdział VIII – Lata 1860-1866
Rozdział IX – Lata 1866-1871
Rozdział X – Lata 1871-1875
Rozdział XI – Lata 1875-1881
Rozdział XII – Lata 1881-1887
Rozdział XIII – Lata 1887-1889
Rozdział XIV – Lata 1889-1895
Rozdział XV – Lata 1895-1900
Epilog (część I) – Lata 1900-1933
Epilog (część II) – Lata 1933-1940
Epilog (część III) – Lata 1940-1941
Epilog (część IV) – Lata 1941-1945
Epilog (część V) – Lata 1945-2000

Rozdział I - Lata 1772-1812​

Po tak zwanym rozbiorze Polski elity moskiewskie zrozumiały że w pewnym sensie była to ich porażka. Wobec tego caryca zwiększyła jeszcze swe wpływy w Rzeczpospolitej do tego stopnia że do kolejnych rozbiorów, mimo nacisków Prus, nie doszło. Szlachta musiała płacić coraz więcej wschodniemu sąsiadowi, straty wynagradzała sobie jeszcze większym uciskaniem chłopów. W kraju nie dochodziło do reform, to czego chciała Moskwa załatwiano ignorując prawa i zwyczaje więc i zmiany nie były potrzebne. Nawet tron po śmierci Stanisława Augusta Poniatowskiego pozostawał pusty. Ruchy reformatorskie istniały, były jednak szybko i skutecznie tłamszone.

​

Nadszedł jednak Napoleon. Wojska Rzeczpospolitej brały udział w walkach przeciw niemu, ich morale było jednak w opłakanym stanie i dochodziło do bardzo wielu dezercji. Rosja postanowiła więc je wycofać. Z dezerterów i wcześniejszych emigrantów politycznych utworzono Legiony Polskie. Pojawienie się tych formacji w Wielkopolsce było iskrą która spowodowała wybuch. W Rzeczpospolitej już wcześniej opowiadano sobie o sukcesach rewolucji francuskiej i Napoleona oraz o dobrobycie jakie przyniosły one uciskanym prędzej Francuzom. Wśród ludu było wielu „prowokatorów” nawołujących do rewolucji, zmian, wyparcia Moskali i przywrócenia starego porządku. I do rewolucji doszło.

Chłopi chwytali za widły i kosy, ruszyli jednak nie na Moskali a na szlachtę. Dawni panowie byli wyrzynani, przetrwali niemal tylko ci których poddani zaręczyli za nich. Pierwszy raz od wieków chłop decydował o swoim życiu a nawet o życiu szlachty. Legioniści w większości nie ingerowali. Pokonana Rosja umocniła się jedynie w Wielkim Księstwie Litewskim przy poparciu tamtejszej magnaterii, w okolicach tych krwawo stłumiono chłopskie wystąpienia. Rewolucja ogarnęła też ziemie zaboru austriackiego. Z czasem sytuacja zaczęła się uspokajać. Powołano tak zwaną Rzeczpospolitą Chłopską w której jednak naturalnie rządziła drobna szlachta która wkupiła się w łaski chłopów i miała poparcie Legionistów oraz wojsk Rzeczpospolitej, ci ostatni szybko przeszli na stronę rewolucjonistów. Rewolucja ogarnęła też kilka miast, między innymi Warszawę w której zniszczono więzienie co stało się później symbolem.

​

U boku Napoleona odzyskano ziemie zaboru pruskiego oprócz Warmii i okolic miasta Wałcz. Prędzej Pruska administracja i armia skutecznie powstrzymała rozprzestrzenienie się rewolucji na Pomorze, było to związane także z tym że ziemie te były bardzo skutecznie i sprawiedliwie administrowane, przynajmniej z perspektywy chłopów. Ziemie zabrane przez Wiedeń, oprócz miast spiskich zostały przyłączone w wyniku rewolucji. Poprzez Francuzów uzgodniono granice z Prusami i Austrią a także tymczasowo z Rosją. W wyniku ugody z tymi ostatnimi Rzeczpospolita odzyskała Litwę, Wołyń, Podole, Kurlandię oraz Zachodnią Białoruś. Walki o te tereny prowadzone były już prędzej. W chwili wkroczenia na te ziemie wojsk Rzeczpospolitej szlachta i magnateria która pozostała na tych ziemiach została niemal całkiem wybita min. w akcie zemsty za krwawe stłumienie tamtejszych wystąpień rewolucyjnych.

​

Wojska Rzeczpospolitej brały udział w wyprawie Moskiewskiej, spora część walczyła jednak ze zmiennym szczęściem w okolicach Kijowa. Napoleon Moskwę zdobył a następnie musiał ją wraz z Wielką Armią opuścić, armia która zdobyła Kijów pośpieszyła im na ratunek. Jednakże spóźniła się, wojska Napoleona po klęsce pod Berezyną przestały niemal przedstawiać jakąkolwiek wartość bojową. Polska Armia znalazła się w okrążeniu, wróg miał przewagę liczebną. Jednakże głównym wrogiem był i pozostał Napoleon. Rosyjski emisariusz przedstawił ultimatum. Albo wojska Polskie zostaną zniszczone, a Rzeczpospolita Chłopska utopiona we krwi albo Polacy skapitulują. Warunki przedstawiały się następująco:
- Rzeczpospolita Chłopska zostanie rozwiązana a jej miejsce zajmie Królestwo Polskie, cofnięte zostaną niektóre reformy.
- Królestwo to zachowa zdobycze na zachodzie i ziemie sprzed rewolucji, zrzeknie się jednak okolic Kijowa.
- Polska zobowiąże się przez dwadzieścia lat nie udzielać żadnej pomocy Francji a równocześnie przez taki sam okres nie będzie w żaden sposób nękana przez członków koalicji antynapoleońskiej.
- Przez ziemie Polski będzie mogła swobodnie przemieszczać się armia Rosji i jej sprzymierzeńców przez kolejne dwadzieścia lat.
- Armia Królestwa będzie ograniczona przez dwadzieścia lat do liczby sześćdziesięciu tysięcy.
Warto pamiętać że stawiając te warunki Rosja nie była w pełni świadoma zmian jakie zaszły w Polsce i liczyła że będzie to niemal powrót to sytuacji sprzed rewolucji. Polska strona nie mogła z kolei być pewna czy w przyszłości Prusy i Austria będą ewentualnie tą ugodę honorowały, już nie mówiąc o samych Moskalach. Czas naglił, Napoleon nadal był wielkim zagrożeniem a konieczność walki z Rzeczpospolitą Chłopską dała by mu czas na odbudowanie sił i skutecznie osłabiła oraz wykrwawiła Rosję. Trzeba też pamiętać że w chwili uzgadniania ultimatum nie było zbyt wiele czasu na porządne przemyślenie go. Przedstawiciel Rzeczpospolitej musiał wybierać między uratowaniem swoich krajan, swej armii, swej ojczyzny i prawdopodobnie życia a honorem. W jednej chwili zaprzeczył wielowiekowemu wizerunkowi szlachty i rzekł „przyjmujemy”.

​

Spoiler

Gram na PoD z własnymi zmianami. Będzie jeszcze prawdopodobnie jeden odcinek sprzed gry właściwej. Z początku rozgrywki nie mam scrennów bo nie planowałem AAR-a, jednak jako że sytuacja ułożyła się całkiem sensownie i ciekawie postanowiłem że napiszę. Domyślam się że jeżeli komuś w ogóle będzie chciało się ten wstęp przeczytać to polecą gromy za ahistorię :F, jestem na nie i na ogólnie krytykę otwarty.

 

Rozdział II - Lata 1812-1836​

Po zawarciu pokoju pojawiły się głosy sprzeciwu po obu stronach, szczęśliwie jednak zostały zignorowane. Wycofująca się francuska armia była atakowana jeszcze na terytorium Polski, powodowało to bardzo napiętą sytuację. Ostatecznie jednak dzięki staraniom obu stron nie doszło do poważnych incydentów. Przy Napoleonie pozostała garstka Polaków niegodząca się z układem pokojowym. Po jego porażce doszło do Kongresu Wiedeńskiego, ustalano na nim wiele istotnych kwestii. Dla Polski jednak najważniejsze naturalnie było uznanie traktatu Berezyńskiego. Przez chwilę ktoś zaproponował nawet „wielki rozbiór” w wyniku którego Polska miała zniknąć z mapy. Była to jednak idea nierealna tak ze względów dyplomatycznych jak i praktycznych, jasnym było że rozbiór w wyniku ugody jest niemożliwy. Prusy pogodziły się ze stratami terytorialnymi po otrzymaniu ziem na zachodzie. Rosja jako inicjator traktatu nie miała dobrej pozycji do jego zrywania. W przypadku Austrii przeważył fakt rozpoczęcia rozmów dynastycznych, nie bez znaczenia była też ich rola jako gospodarza która w niepiśmienny sposób wskazywała iż powinni być ugodowi. Ostatecznie sprawa Polski została zamknięta z chwilą powrotu Napoleona z wygnania.

​

Rzeczpospolita Chłopska stała się Królestwem Polskim i bardzo szybko poruszono kwestię obsadzenia tronu. Kandydatów nie brakowało, żaden jednak nie dorównywał Habsburgom. Nie sprawiło to jednak że rozmowy były łatwe, obie strony początkowo żywiły do siebie dużą wrogość. Ostatecznie jednak na tronie zasiadł Karol Ludwik Habsburg, władca ten jako posag wnosił do Korony Bukowinę co miało być jasnym sygnałem że Austria ostatecznie rezygnuje z ziem na północ od Karpat. Ustalono też że w przypadku bezdzietnej śmierci władcy księstwa cieszyńskiego Karol odziedziczy je zgodnie z wcześniejszymi umowami. Sprawa ta była jednak bardzo dyskusyjna i wróciła jeszcze w chwili gdy do dziedziczenia, a zatem też włączenia księstwa do Polski, doszło. Ostatecznie jednak Habsburgom jako dynastii niemal wyrosłej dzięki udanej polityce dynastycznej nie wypadało zaprzeczać umowom dotyczącym dziedziczenia.

Karol Ludwik Habsburg​

Nowy król szybko zaskoczył krewniaków przyjmując jako godło odłamu Habsburgów który zapoczątkował orła Piastów. Uzasadniane było to pokrewieństwem z Cymbarką mazowiecką a zatem też z pierwszymi Piastami. Karol robiąc ten ruch wykazał się sporym zrozumieniem spraw polskich, w końcu równie dobrze mógł udowadniać swe pokrewieństwo z Jagiellonami. Byli oni jednak w tamtych dniach oskarżani o zniszczenie dorobku wielkich Piastów. Takie spojrzenie na poprzednich władców pozwalało połączyć fakt obalenia poprzedniego porządku w wyniku rewolucji z sytuacją zaistniałą po pokoju berezyńskim. Kolejnym ruchem króla w celu zyskania poparcia nowych poddanych było poślubienie przedstawicielki drobnej szlachty, nie zostało to dobrze przyjęte przez resztę Habsburgów. W Wiedniu myślano raczej o związku z Romanowami co pozwoliłoby wespół z Petersburgiem decydować o losie Polski. Nowy król wierzył jednak w możliwość istnienia Królestwa bez wpływów Rosji. Jego związek szybko dał królestwu dziedzica tronu w postaci Albrechta Fryderyka.

​

Próby reform zaczęto już w chwili uspokojenia się mas chłopskich i innych zrewoltowanych elementów. Wojna, niepewne granice i okresowa konieczność utrzymania armii Napoleona nie sprzyjały im jednak. Ograniczono więc się tylko do kilku niezbędnych elementów. Traktat pokojowy wymusił ograniczenie prawa wyborczego tylko do najbogatszych i największych posiadaczy ziemskich. W wyniku rewolucji doszło do całkowitego upadku szlachty a nawet zlikwidowania ich jako stanu społecznego, chłopi zyskali ziemię na własność. Stosunkowo bardzo małe straty poniosła jednak „szlachecka biedota”, która w sporej części nie zyskała praw wyborczych po ich ograniczeniu. Prawa takie utrzymała jednak nie tylko ta drobna szlachta która, czasami nie w pełni świadoma co się dzieje, poparła rewolucjonistów ale też część chłopów. Inną ważną reformą było ostateczne zlikwidowanie Wielkiego Księstwa Litewskiego i podział kraju na prowincje. Te nowe jednostki podziału administracyjnego zostały zgrupowane w okręgi.

Prowincje Królestwa Polskiego​

Bardzo istotne decyzje podjęto też w kwestiach demograficznych. Bardzo mocno rozbudowywano szkolnictwo, w efekcie już w 1836 roku szacowano że 30% ludności Królestwa potrafi pisać i czytać. Realnie jednak zauważono iż ludność która mogła sobie pozwolić na edukację już to zrobiła i w kolejnych latach liczba analfabetów powinna maleć bardzo powoli, choć stale. Polityka państwa względem religii dotyczyła głównie prawosławnych i unitów; w efekcie unia odniosła niemal ostateczne zwycięstwo na byłych ziemiach Rzeczpospolitej. Równocześnie trwał stały odpływ osób od unii na rzecz katolicyzmu, działo się to niejako naturalnie starano się jednak taki stan rzeczy wspierać.
Na większe podsumowanie kwestii demograficznych pozwolono sobie wraz ze spisem powszechnym z 1935 roku, według niego ludność królestwa oceniano na 18,5 miliona. Pełny raport trafił na biurko króla w okolicach Nowego Roku 1936, nie został on jednak opublikowany ze względu na specyficzne podejście do pewnych kwestii co niechybnie spowodowałoby reakcję państw ościennych. W raporcie tym zapisano ludność podającą się za Litwinów i Białorusinów jako Polaków, a unitów jako katolików. Wynikało to z procesu asymilacyjnego i ich stosunku do króla i królestwa, równocześnie jednak wskazano iż sytuacja może się całkowicie zmienić w przypadku wstrząsów wewnętrznych, już nie mówiąc o sytuacji w której zerwano by ich związki z Warszawą. Tak zwanych Ukraińców uwzględniono już jednak jako słabo związanych z Polskością, choć i oni ulegali stosunkowo szybkiej asymilacji. Proces uznawania się za Polaków, na co pozwolono każdemu obywatelowi niezależnie od znajomości języka, wynikał z wielu czynników. Bardzo ważna była kwestia przechodzenia na katolicyzm z równoczesnymi pogłoskami o brutalnych próbach unicestwienia unii w Rosji. W kwestii religii istotny był też fakt że duchowieństwo posługiwało się językiem Polskim, także podczas mszy. Innymi czynnikami były fakty że chłopom nadano ziemię na własność, podatki nie były nazbyt uciążliwe, uznanie się za Polaka otwierało niektóre możliwości kariery, a także nauka polskiego w szkołach. Bardzo trudna do uchwycenia była tak zwana „wyższość kulturowa”, niektórzy całkiem jej zaprzeczali wskazując na to że ludność ruska podająca się za Polaków wcale nie porzuca dawnych zwyczajów. Według takich osób polonizacja miała by dotyczyć głównie języka, a w kwestiach kultury można by mówić raczej o pewnej nadrzędnej w stosunku do regionów unifikacji wynikającej między innymi z życia we wspólnym państwie od wielu pokoleń.

Okręgi Królestwa Polskiego​

W innych regionach o masowej asymilacji nie było mowy, w Kurlandii i Semigalii dominowała ludność protestancka wśród której rósł narodowy ruch łotewski. Na Bukowinie spotkać można było wiele ludów, głównie jednak prawosławną ludność Rusińską i Wołoską/Rumuńską. W Wielkopolsce istniała 20% mniejszość niemiecka a także 10% luterańska. Na Pomorzu Gdańskim i Ziemi Chełmińskiej Niemców było 33% a Luteranów 31%, funkcjonowała tam też podzielona mniejszość kaszubska z której część nieczuła związków z Polską i Polakami. W polskiej części Górnego Śląska istniała 18% mniejszość czeska coraz jednak bardziej wiążąca się z Polską i Polakami oraz 4% mniejszość niemiecka także przejawiająca pewne oznaki asymilacji. Żydów można było spotkać w niemal każdym mieście, w niektórych miastach istniała też mniejszość niemiecka. Niemcy większość stanowili tylko w prowincji Gdańskiej, wiele wskazywało jednak na to że w wyniku naturalnych dla miast ruchów migracyjnych z czasem będzie się tam powiększał element polski.
Raport dotyczący demografii uwzględniał też pokrótce niektóre ziemie zagranicą. Osoby czujące związek z Polską miały żyć w pruskiej części Górnego Śląska a nawet stanowić tam większość, mniejszość polska żyć miała też w krainie Prusy głównie na terenach przygranicznych z Królestwem Polskim. W kwestii ziem kontrolowanych przez Petersburg to wskazywano na to że mimo mocnego uderzenia w unitów osoby związane z tym kościołem nadal stanowią sporą część ludności ziem utraconych w wyniku rozbioru i traktatu berezyńskiego. Element Polski stanowił ważną siłę w samym Kijowie i Dźwińsku. Niewątpliwym sukcesem polityki Warszawy był fakt iż miejscem ścierania się wpływów kultury rosyjskiej i polskiej były ziemie utracone w rozbiorze.

Szacunkowa ludność Królestwa Polskiego na początku 1836 roku​

Na początku 1836 roku realnie oceniano że Polska mimo iż słabsza od sąsiadów przestała być „chorym” krajem Europy. To swoiste „uzdrowienie” zawdzięczano energicznym działaniom króla i reformatorów, w reformach bardzo mocno wzorowano się początkowo Francją, później Austrią a ostatecznie głównie Prusami. W wyniku polityki króla i Warszawy bardzo realne stało się trwałe przywiązanie ludności Litewskiej i Ruskiej do Polski i dzięki temu stworzenie stabilnego pod względami demograficznymi państwa.

Spoiler

Jest więc i część druga, jak mniemam mało ciekawa. Kolejna będzie już z gry ale z okresu z którego nie mam scrennów. Tak więc zacznie się opisywanie i tłumaczenie poczynań AI a nie tego jakim cudem Polska w miarę ładnie weszła w epokę wiktoriańską. Jeżeli ktoś to czyta to co z długością odcinków?
PS. Nie wpychałem już tego do odcinka ale w kwestii piśmienności to Prusy mają 73,8% (Niemcy 80%, reszta 25%), Austria 19,5% (Niemcy Południowi 50% reszta 10%), Rosja 9% (Rosjanie, Ukraińcy, Białorusini po 10% a reszta 5%).

 

Rozdział III – Lata 1836-1844
​

Wraz z umacnianiem się Polski jasnym zdawało się na arenie międzynarodowej iż przestała być ona strefą wpływów Rosji czy też Austrii. Sama polska propaganda i dyplomaci starali się przedstawiać kraj jako średniej wielkości pokojowe państwo niezbędne aby utrzymać równowagę w Europie, w kwestii utraconych i sąsiednich ziem pragnące jedynie aby były na nich sprawiedliwie traktowane mniejszości czujące jakiś związek z Królestwem Polskim lub polską kulturą, religią czy wiarą. W drugiej połowie lat trzydziestych ożywiła się dyplomacja, ze strony Warszawy było to ocieplanie stosunków z Wiedniem i Paryżem. W kierunku Królestwa z kolei nawiązanie większej nici porozumienia podejmowały państwa podporządkowane Istambułowi a także sami Turcy. Prusacy także podejmowali kilka misji mających ocieplić stosunki, jednak ich polityka względem mniejszości skutecznie je niwelowała.

​

Gospodarka państwa ulegała stałej naprawie. Na początku 1836 w centrum kraju znajdowały się nawet dwie duże fabryki, jedna produkująca tkaniny a druga wyroby piekarskie. Pierwsza jednak szybko zbankrutowała a druga nie była zbytnio dochodowa. Wyglądało na to że Polska nie jest w stanie jeszcze tworzyć dużych zakładów przemysłowych przynoszących znaczne dochody. Mimo to w kolejnych latach wybudowano fabryki produkujące konserwowane owoce i nawóz w okręgu Warszawskim oraz fabrykę produkującą tak zwane „konserwy” w Poznańskim. W okręgu Lwowskim wybudowano fabrykę „małej broni” oraz hutę brązu mającą jej zapewniać niezbędny surowiec. Inwestycja ta spowodowana była chęcią uzyskania przynajmniej częściowej niezależności w dziedzinie wyposażenia armii; z tego też względu obie fabryki są subsydiowane przez państwo. Grupa kapitalistów ufundowała, w połowie 1844 roku jeszcze nie otwartą, fabrykę produkującą luksusowe meble, w mniemaniu króla była to jednak nietrafiona inwestycja.

Polskie fabryki na początku września 1844 roku​

W 1836 rozpoczęto długo wyczekiwaną rozbudowę armii, w ciągu kilku lat powiększyła się ona dwukrotnie i osiągnęła liczbę 120 tysięcy żołnierzy służących w regularnych oddziałach. Zgrupowani oni byli w cztery armie po 30 tysięcy żołnierzy, w tym 21 tysięcy w oddziałach piechoty, 6 tysięcy w oddziałach kirasjerów i 3 tysiące obsługujące tak zwaną konną artylerię. Konieczność inwestowania w inne dziedziny sprawiała że wojsko było zacofane technologicznie względem sąsiadów, a najbardziej w stosunku do Prus. Na podobnym poziomie jak sądzono stał za to poziom rozbudowy nowoczesnych fortyfikacji które masowo budowano w całej Europie.

Jeszcze w latach 30-stych w kraju, wzorem sąsiadów, odbyła się wielka wystawa krajowa podczas której przedstawiano najróżniejsze dzieła krajowych artystów. W tym samym czasie miał też miejsce ogólnopaństwowy zjazd naukowców i ekspertów z różnych dziedzin, debatowali oni nad reformami i sprawami nauki. Przy okazji padły krytyczne opinie względem zapoczątkowanej w 1836 roku reformy administracji. Polegała ona na tworzeniu okręg po okręgu nowoczesnej administracji obsługiwanej przez wykwalifikowanych biurokratów. Główne zarzuty wynikały z faktu iż ze względu na zbyt niskie wynagrodzenie biurokraci z czasem zmieniali pracę, a to w połączeniu z reformą administracji okręg po okręgu powodowało bardzo nierównomierny poziom administracji w kraju. Reforma jednak została jako że szybko udało się uzyskać struktury pozwalające reformować naraz dwa okręgi, a z czasem nawet trzy. Optymistyczne założenia mówiły że z czasem uda się uzyskać sytuację w której będzie można na bieżąco odbudowywać straty personalne a równocześnie skupić się na innych inwestycjach.

Fryderyk Chopin jeden z "bohaterów" wystawy krajowej​

W okresie 1836-1844 doszło do kilku bardzo istotnych wojen:
- Tak zwanej wojny orientalnej. Egipcjanie popierani przez Francuzów odnieśliby zdecydowane zwycięstwo gdyby nie zbrojna interwencja Austrii i Rosji. Ostatecznie Egipt utracił niemal wszystkie azjatyckie posiadłości i Kretę.
- Do wojny „Opiumowej” w której Brytyjczycy odnieśli zwycięstwo. W trakcie jej trwania na Chiny uderzyła też Rosja, na tym froncie jednak władca z dynastii Qing odniósł spore sukcesy, zajął nawet dużą część Syberii. Ośmieszona i pokonana Rosja niebawem wdała się w kolejny konflikt. Środkowoazjatyckie państwo Chiwa wespół z Persją i Kokandem spróbowało powstrzymać ich ekspansję na południe; zostali jednak pokonani a Rosjanie dodatkowo zyskali część terytorium Chiwy. Przy okazji Rosyjskich wojen warto zauważyć że przez krótki okres czasu Polska próbowała nawiązać sojusznicze stosunki z Chinami i pomóc im w reformie kraju, zdano sobie jednak sprawę iż jest to niezwykle ryzykowna polityka. W dodatku szanse sukcesu oceniano jako niskie, zresztą silne Chiny mogłyby całkowicie zniechęcić Rosję do ekspansji w tamtym kierunku co mogłoby mieć katastrofalne skutki dla Polski. Podobne idee i kroki pojawiły się też w stosunku do Persji i zaniechano ich z tych samych powodów.
- Ostatnia znacząca z punktu widzenia Polski wojna wybuchła ze względu na konflikt Amerykańsko-Brytyjski o kolonizację części tak zwanej Kolumbii Brytyjskiej. Po stronie USA opowiedziała się Francja, a Wielkiej Brytanii Belgia i Hiszpania. Amerykanom udało się zająć niemal wszystkie brytyjskie tereny Ameryki Północnej a Francuzom Belgię i niemal całą Hiszpanię. W wyniku pokoju USA uzyskało tereny Kolumbii nie graniczące jednak nawet z morzem. Równocześnie Brytyjczycy utrzymali ziemię nazywaną przez Amerykanów ziemią Waszyngtona. Belgia utraciła swój status jednego z najpotężniejszych państw, podobnie Hiszpania w której dodatkowo wybuchła rewolucja karlistów zakończona sukcesem. Francja ostatecznie mogła spokojnie kontynuować podbój Algierii i osłabiona Hiszpania nie mogła nic z tym zrobić.

Jedna z pierwszych bitew wojny opiumowej​

Pierwsza połowa roku 1844 była dla Polski bardzo pomyślna:
- W niemal całym kraju rozpoczęto z dawna planowaną i wyczekiwaną budowę kolei.
- Ze związku następcy tronu z Polką ruskiego pochodzenia, poznaną podczas wspólnych studiów w Warszawie, narodził się chłopiec nazwany Jan. Był on drugim po ojcu w kolejce do tronu.
- Rozwinięto, rozszerzono i usystematyzowano zasady imigracji do kraju. Przez długi okres czasu Królestwo pozostawało państwem z którego emigrowało najwięcej ludzi. Szacowano że okresowo było to nawet grubo ponad tysiąc rodzin, ostatnio zmalała ta liczba jednak do około 500-600. Równocześnie w połowie 1844 roku ostateczny (z uwzględnieniem imigracji, emigracji, umieralności itd.) przyrost ludności szacowano na około 1250-1500 osób w wieku produkcyjnym zasilających polską gospodarkę co miesiąc. Na wynik ten znikomy póki co wpływ miała imigracja, odnotowano już jednak około 600 osobową nową mniejszość prawosławną w prowincji Cieszyn. Niestety nie wykazywała ona chęci asymilacji w dodatku około 90% z niej było analfabetami. Realnie oceniano że imigranci głównie będą pochodzić właśnie z Rosji i Austrii i będą w większości analfabetami. Mimo to perspektywa szybszego zwiększania zaludnienia państwa póki co przeważała nad wadami otwarcia się na imigrantów.
- W przededniu ogłoszenia daty kolejnych wyborów rozszerzono prawa wyborcze. Głos nowych wyborców miał mieć o połowę mniejszą siłę niż starych. Dotychczas 100% głosów przypadało na koalicję dowodzoną przez partię konserwatywną. Wyglądało jednak na to że wobec szerzenia się poglądów liberalnych ich pozycja będzie słabnąć. Szczęśliwie równocześnie oceniano iż już około 9% społeczeństwa akceptuje forsowaną przez króla i jego otoczenie ideę pluralizmu politycznego; jako ciekawostkę można podać że podobne ilościowo poparcie miały postulaty związane z rewanżyzmem.
- Na początku tego roku rozpoczęto też formowanie piątej armii. Póki co nie zaczęto jednak jeszcze formować oddziałów kawalerii, co planowano zrobić w chwili uzyskania odpowiednich rekrutów.
- Także w pierwszej połowie 1844 roku świat obiegła długo ukrywana informacja o katastrofalnym stanie rosyjskich finansów publicznych. Rosja była zadłużona głównie u Brytyjczyków i Austriaków, u Polaków nie ze względu na fakt traktowania tego sąsiada jako strefę wpływów i złych relacji. Stale rosnący dług jak sądzono wynikał głównie z nadmiernego rozbudowania armii, utrzymania kolonii, a także kosztów prowadzenia zakończonej klęską wojny z Chinami na Syberii. Pojawiały się też spekulacje że w wyniku porażki Rosja mogła zostać zmuszona do płacenia odszkodowań wojennych, nie było jednak ich potwierdzenia. Sytuacja Rosji niewątpliwe przyczyniła się do wojny która wybuchła 1 września 1844 roku…

Zadłużenie Rosji na początku września 1844 roku​

 

Rozdział IV – Lata 1844-1846​

1 września 1844 roku Austria zaatakowała Prusy, celem wojny było osłabienie rywala. Król wobec wezwania do wypełniania powinności sojuszniczych obiecał dać odpowiedź 1 października. Za to niemal od razu po stronie Prus i Austrii stanęły podporządkowane im państewka Niemieckie i Włoskie. W Niemczech neutralne pozostały tylko Hanower, Bawaria i Szlezwik-Holsztyn. Atakujący właściwie nie musieli bać się ingerencji z zewnątrz. Rosję paraliżowały długi, a Francja nie powinna zareagować co też z czasem potwierdziła zgadzając się udzielić obu stronom prawa przemarszu. Prusy w przededniu wojny były bardzo prężnie rozwijającym się państwem. Austria z kolei miała problemy wewnętrzne i zewnętrzne, te drugie związane między innymi z zerwaniem sojuszu z Bawarią w związku ze zwiększeniem znaczenia tego drugiego państwa. Siły obu stron wydawały się być wyrównane, Austriacy mieli przewagę liczebną ale Prusacy technologiczną i w kwestii wyszkolenia. Zwłaszcza wojska złożone z nie-Niemców były gorzej wyszkolone i ogólnie przedstawiały mniejszą wartość bojową nawet niż inne wojska Wiednia. W dodatku całkiem realny był wybuch Węgierskiego powstania.

​

To wojska Polski miały przesądzić sprawę. Tymczasowo jednak w państwie ogłoszono tylko stan wojenny. Rozpoczęto mobilizację, zwiększono podatki i wydatki na zbrojenia. Państwo miało co prawda 350 tysięczne rezerwy walutowe w przeliczeniu na funty brytyjskie, obawiano się jednak że wojna może bardzo szybko skarbiec oczyścić. Wojska z kolei zaczęły przemieszczać się w kierunku zachodniej granicy.

Budżet królestwa przed i po ogłoszeniu stanu wojennego​

1 października Polska oficjalnie znalazła się w stanie wojny. W tej chwili Austriacy i ich sojusznicy zajmowali Śląsk i tereny w środkowych Niemczech. Wojska Prus i sojuszników z kolei zajmowały Saksonię, starły się tam z Austriakami. Jedna polska armia zająć miała Wrocław, a druga ją ubezpieczać z terenów Królestwa. Na północy jedna polska armia wkroczyła na Mazury a kolejna miała pilnować Pruskiej armii stacjonując w okolicach Memla. Formowana V Armia stacjonować miała na wschodzie i ubezpieczać tą granicę, rekruci z mobilizacji zbierali się z kolei pod Warszawą.

10 października do Warszawy dotarły wieści że w Austrii wprowadzono tak zwany ograniczony konstytucjonalizm. Z perspektywy Polski miano głównie nadzieje iż ruch ten uspokoi nastroje u sojusznika i odwlecze groźbę powstania narodowego czy też ideologicznego.

16 października wobec Pruskiego natarcia w kierunku Litewskiej Połągi zostali zaatakowani oni przez armię pod dowództwem Antoniego Iszkowskiego. Po długiej bitwie 9 listopada wojska Polski musiały ustąpić. W tym samym czasie kończono opanowywać Wrocław i okolice. Armie Prus i sojuszników z kolei opanowywały Saksonię, niebawem zmuszoną do podpisania pokoju. Wrogie wojska zaczęły też wkraczać na Śląsk i do Czech pokonując napotykane wojska.

​

Wobec ryzyka porażki pod Połągą skierowano w tamtym kierunku V armię oraz tą która opanowała już Mazury. 26 października Iszkowski ponownie zaatakował wroga tym razem od północy, równocześnie na Prusaków spadł atak też z południa i ze wschodu. Wobec miażdżącej przewagi liczebnej i całkowitego okrążenia wrogie wojska szybko poszły w rozsypkę. Zwycięzcy skierowali się na Prusy w celu opanowania tej krainy.

​

1 stycznia ogłoszono wyniki, zdominowanych przez wojnę, wyborów. Konserwatyści utrzymali swoją pozycję, nie zdobyli jednak 100% głosów. Także w senacie doszło do ich osłabienia na rzecz Liberałów. Jeszcze przed nowym rokiem Prusacy odzyskali panowanie nad większością Śląska i wywalczyli sobie drogę jak się zdawało na Warszawę w celu zmuszenia Polski do zaprzestania udziału w wojnie. Dwie Polskie armie stacjonujące w okolicy nie nawiązały kontaktu z wrogiem. Na północ od Warszawy stacjonowały przerzucone z Litwy wojska Iszkowskiego a w samej stolicy powoli zbierające się pospolite ruszenie. Prusacy jednak niespodziewanie 6 stycznia uderzyli na wojska zwycięzcy spod Połągi, ze wsparciem ruszyły mu wojska z okolicy. Po zwycięskiej bitwie w której starty wroga oceniano jako trzykrotnie wyższe Prusakom udało się wyrwać z okrążenia i skierować na Mazury. Do kolejnej bitwy doszło 24 stycznia, tym razem to wojska Polsko-Austriackie mimo zwycięstwa poniosły większe straty. Udział Austriaków w bitwie był skromny, większość ich armii walczyła na innych frontach i jedynie ponad 20-tysięczna armia operowała w okolicach ujścia Wisły. Z tej to właśnie armii część ruszyła wesprzeć Polaków.

​

W połowie lutego do Warszawy docierały dwuznaczne informacje z Wirtembergii. Wyglądało na to że w tym państwie, w chwili nieobecności wojsk walczących na północy, wybuchło pan-germanistyczne powstanie. Tłumieniem go zajęły się wojska Pruskie oraz powracające miejscowe. Wyglądało na to że Wiedeń mógł zainspirować bunt na ziemiach sojusznika, jako że buntownicy widocznie głosili hasła całkowitej unii z Austrią zostali zaatakowani przez Prusaków.

18 lutego w okolicach Torunia zaatakowano wojska Pruskie które uszły z Mazur. Dziesięć dni później było już po bitwie, choć tym razem to wróg poniósł większe straty to jednak umknął i skierował się na Tucholę. W tej prowincji ponownie został zaatakowany wespół z wojskami które opanowały już Prusy. Bitwa ta zaczęła się 6 marca, wróg opłacając to większymi stratami umknął, tym razem już na Pruską stronę granicy. Opuszczenie wrogiego kraju nie dało jednak żołnierzom z dawna wyczekiwanego wytchnienia i ponownie zostali zaatakowani 23 marca, tym razem w chwili klęski która przyszła 3 kwietnia zdemoralizowane i wyczerpana armia skapitulowała. Wobec tego Polska armia zaczęła zdobywać tereny w kierunku Berlina, czynili tak też Austriacy.

​

Na początku kwietnia w kraju wybuchła Cholera, król wydał dekrety ograniczające ruch w kraju i nakazujące kwarantannę w niektórych regionach. Starania te skutecznie ograniczyły rozprzestrzenianie się zarazy. W państwie nadal był dodatni przyrost ludności, a Cholera uderzała tylko okresowo i na ograniczoną skalę, jej największy atak miał miejsce na jesień.

​

Na początku czerwca ostatecznie upadło powstanie w Wirtembergii. W tym samym czasie wojska Polskie uczyniły już znaczne postępy w celu podporządkowania sobie Berlina i okolic. 10 czerwca armia tego dokonująca została jednak zaatakowana, z odsieczą obrońcom ruszyły dwie inne Polskie armie. 25 czerwca wróg został odparty, poniesiono jednak duże straty.

​

Dwie armia zaczęły ściągać Prusaków. Zwyciężyły najpierw pod Pritzwalkiem a później jeszcze dwa razy na terenie neutralnego Hanoweru. W międzyczasie skapitulował Berlin.

​

Upadek stolicy nie zakończył jednak jeszcze wojny wobec „zbyt wielkich” wymagań ze strony Polski. Kontynuowano więc ściganie pruskiej armii w Nadrenii gdzie w przeciągu września doszło do kilku bitew które nie przynosiły jednak ostatecznego unicestwienia wrogiej armii. Ostatecznie postanowiono skupić się na zdobywaniu ostatnich ziem będących pod panowaniem Prusaków czyli Nadrenii. Wobec postępów sojuszników Prusy zgodziły się wreszcie zawrzeć z Polską pokój, dokonano oficjalnie tego 20 października 1845 roku. Wojna Prusko-Austriacka trwała dalej.

W wyniku pokoju do Królestwa dołączyła cała kraina Prusy. Podzielono ją na pięć prowincji z których utworzoną okręg Królewiecki. Do Polski przyłączono też resztę Górnego Śląska, dwie nowe prowincje włączone zostały do istniejącego już okręgu Cieszyńskiego który od teraz coraz częściej zwano Opolskim. Oceniano iż w wyniku pokoju populacja Polski zwiększyła się o około 2,55 miliona. W obu prowincjach śląskich bezwzględnie (około 55-60%) dominowały osoby czujące związek z Polską, oprócz nich istniała jednak też mniejszość niemiecka i czeska. W przypadku Prus „Polacy” mieszkali głównie przy starej granicy z Królestwem i nie stanowili w żadnej prowincji większości. Oprócz Niemców w Prusach była też protestancka mniejszość Litewska nieczująca związku z Polską ale też nie przejawiająca ruchów państwowotwórczych. W kwestii umiejętności pisania i czytania oceniano że opanowało je około 80% Niemców ale tylko 25%, czyli mniej nawet niż w Królestwie, Polaków i Litwinów. W kwestii przemysłu to w przyłączonej części Górnego Śląska budowano hutę stali, znajdowała się tam też zamknięta huta szkła którą postanowiono otworzyć. W Prusach z kolei mieściła się duża drukarnia i fabryka produkująca proch strzelniczy. Przyłączone tereny Śląskie bogate były w węgiel, znajdowało się tam też dużo sadów owocowych. W Prusach dominowało rolnictwo i rybołówstwo, wzdłuż wybrzeża za to były złoża bardzo cennego bursztynu.

Polska do wojny wchodziła jako opóźnione pod względem wojskowym państwo. W trakcie wojny nastąpił jednak duży postęp w tej dziedzinie, dodatkowo wspierany doświadczeniem wojennym i kontaktem z pruską szkołą wojskową. Opracowano nawet schematy formowania oddziałów inżynieryjnych które planowano wdrożyć do armii z chwilą pozyskania odpowiedniego rekruta, tymczasowo zaczęto formować tylko kawalerię do V armii. Podczas wojny bardzo źle wypadły możliwości mobilizacyjne pospolitego ruszenia, ostatecznie zebrano 60 tysięcy rekrutów niemal dopiero w chwili podpisywania pokoju. W dodatku wojska te od czasu odparcia Pruskiego ataku w okolicach Płocka nie brały udziały w wojnie. Pozytywnym zaskoczeniem dla władz było za to zgłoszenie się na służbę królestwu około 6 tysięcy huzarów pochodzących z Górnego Śląska którzy podczas wojny służyli w wojsku Pruskim. Ostatecznie jednak podziękowano im za gotowość do służby, przeprowadzono kilka typowych przesłuchań i pozwolono wrócić do domów bez włączania w struktury Wojska Polskiego.

Wojna Prus z Austrią trwała nadal kiedy 2 października Europę obiegła bardzo pozytywna dla Wiednia wiadomość. Wobec separatyzmu Sardyńskiego rozpadło się królestwo Sardynii na Sabaudię i Sardynię. Państwo które miało aspiracje zjednoczenia Włoch i było nawet traktowane jako najlepszy kandydat do tego samo się rozpadło. Władca Sabaudii nie zrzekł się jednak korony i 14 lutego 1846 Sardynię zaatakował.

17 grudnia opublikowano tak zwany traktat antyjakobiński. Król wspierał co prawda szerzenie się idei liberalnych, jednakże wśród osób pragnących reform pojawiło się radykalne stronnictwo w którym pojawiały się nawet hasła królobójstwa. Wymagało to reakcji co przyniosło skutek między innymi właśnie w postaci stworzenia tego traktatu, od czasu do czasu antyjakobińskie akcje organizowały też prywatnie znamienite postacie popierające panujący porządek.

​

Wojna Austrii z Prusami skończyła się dopiero 24 stycznia 1846 roku. Prusy zostały ośmieszone, zmuszone do zmniejszenia armii i chwilowego nie zwiększania jej, a także do zapłacenia odszkodowań. Ostatecznie Prusacy dość szybko w trakcie wojny musieli ulec przewadze liczebnej przeciwnika, długość i liczba frontów spowodowały też pewne ich błędy strategiczne które przyczyniły się do klęski. W samych Prusach wyczerpanie wojną było niezwykle duże jeszcze w chwili kiedy walczyli z Polską. Na wojnie jak się zdawało najwięcej zyskała Polska która zaczęła być uważana za jedno z najważniejszych państw na arenie międzynarodowej. Równocześnie wyglądało na to że Polacy wobec osłabienia Prus i stale rosnącego zadłużenia Rosji zyskali kilka lat spokoju. W dodatku po wojnie wybuchł boom demograficzny, podobnie stało się w Austrii i Prusach, a nawet w Rosji. Po podpisaniu pokoju Polska propaganda starała się uzasadnić nabytki terytorialne, wspierali ją Austriacy jako że przyłączenie do Królestwa ziem zamieszkanych przez Niemców mogło osłabić ich pozycję w Niemczech. Warszawa jasno twierdziła iż zmuszona została przez dyskryminującą politykę sama wziąć w obronę uciskaną ludność i że liczy na to że nowo ukształtowana granica będzie gwarantem pokoju.

​

 

Rozdział V – Lata 1846-1848​

W trakcie wojny Prusko-Austriackiej na jaw wyszło że Francuzi próbują zdobyć prawa do Katalonii. W wyniku rozmów z Katalończykami i wyciągania bardzo starych dokumentów władający Paryżem ogłosili że mają do tej krainy niezbywalne prawo. Zaskutkowało to zaatakowaniem karlistycznej Hiszpanii 13 marca 1846. Po stronie agresorów opowiedziało się podporządkowane im Państwo Papieskie, drugą stronę zgodnie z traktatami sojuszniczymi poparła Holandia. Agresywna polityka Francji spowodowała nawet pewną konsternację w Warszawie. Kolejne miesiące jasno jednak przypomniały Polakom iż to nie oni rozdają karty w Europie, wobec tego dominacja w Europie przyjaznej Francji jawiła się jako coś pożądanego. Agresja Paryża spotkała się za to z reakcją Londynu z którego kierowano oskarżenia o nieuzasadnioną agresję i średniowieczną mentalność dyplomatyczną. Wojna skończyła się całkowitym i oczywistym zwycięstwem Francji 24 marca roku kolejnego. Francuzi zyskali nie tylko Katalonię ale też inne przygraniczne tereny, w efekcie Hiszpanie zostali całkowicie odepchnięci od Pirenejów, ich sytuację międzynarodową za to poprawił zawarty we wrześniu sojusz z Brytanią.

​

14 czerwca 1846 roku wykształcone społeczeństwo Królestwa zyskało nowy temat do rozmów. Rosnący i liberalizujący się ruch narodowy na Łotwie zaczął domagać się zrównania nauki języka łotewskiego i polskiego. Żądano też pozwolenia na „łotewską drogę” w nauce czyli wyłączenia tamtejszych elit intelektualnych, jak mało by ich nie było, od „służenia” Polakom i pozwolenia im kształtowania własnej „nauki” w oderwaniu od Warszawy. Nie zgodzono się spełnić tych postulatów jako iż zdawano sobie sprawę że nie tylko stworzyłoby to groźny precedens ale też osłabiłoby możliwości rozwoju technologicznego Królestwa. Odmowa dodatkowo zniechęciła mieszkańców Kurlandii i Semigalii do Warszawy, było to o tyle groźne że w regionach tych póki co Polacy stanowili tylko 2% ludności i byli stosunkowo nowym element demograficznym. Król zdawał sobie sprawę że za Łotewskim ruchem narodowym w sporej części stoi niemiecka arystokracja coraz bardziej interesująca się ludnością którą włada od wieków.


W Warszawie dziwiono się austriackim warunkom pokoju z Prusami. Wiele osób uważało że osłabione Prusy którym zabroniono powiększać armię padną łupem rewolucjonistów. To z kolei, jak mniemano, doprowadzi do sytuacji w której Berlin stanie się Mekką niemieckich środowisk pragnących zmian. Długi czas łudzono się jednak że po prostu niemiecka scena polityczna rządzi się własnymi prawami i Austriacy wiedzą co robią. Nadzieje te szybko zaczęły się rozmywać. Już 3 lipca 1846 roku doszło do groźnego precedensu i w sposób pokojowy rewolucjoniści z Brunszwiku postanowili włączyć państwo do Królestwa Prus. Ruch ten dodatkowo dawał Prusakom lądowe połączenie między Berlinem a Nadrenią.

​

W Polsce tymczasem na początku września ogłoszono wyniki spisu powszechnego który zorganizowano po tym jak stwierdzono że zaraza się skończyła. Ludność królestwa szacowano na około 21,88 mln ludzi, z tego 35,5% miało potrafić pisać i czytać. Niestety oceniono iż w stosunku do roku 1836 zaledwie 2% społeczeństwa przestało być analfabetami, co w perspektywie dziesięcioletniej uważano za bardzo słaby wynik. Pozostały 3,5% wzrost osób piśmiennych wynikał z przyłączenia dawnych ziem Prus. Walkę z analfabetyzmem komplikował dodatni przyrost naturalny który wzrósł, w porównaniu do stanu sprzed wojny, ponad dwukrotnie.
Ludność królestwa w około 62,8% stanowili Polacy, w 17,9% niespolonizowani Rusini, 9,2% Niemcy, 5,5% Żydzi, 1,6% Łotysze, reszta stanowiła 2,9%. W stosunku do roku 1836 nastąpił oczywisty wzrost liczby ludności niemieckiej, z której tylko część katolicka i czująca związek z Południowymi Niemcami przejawiała chęć asymilacji. W największym stopniu zmniejszył się procentowy udział Żydów, w niewielkim stopniu wynikało to z asymilacji, w większość jednak spowodowane było to emigracją. Wiele miast Królestwa w pewien sposób zmieniało swój charakter z powodu tej emigracji. W kwestii właściwie znikomej, okresowo tylko nieco wzrastającej, imigracji to imigranci albo szybko się asymilowali albo ruszali do innego kraju. Zaobserwowano też jednak oprócz istniejącej już prędzej „kolonii” białoruskiej w Cieszynie podobną Czeską w Mińsku i dwukrotnie większą Rumuńską w Suwałkach.

​

Jak oceniano w zaledwie dwa lata przemysł Polski powiększył się dwukrotnie i rósł nadal. Nowe fabryki w większości były prywatnymi inicjatywami. Odgórnie sfinansowano jedynie budowę fabryki amunicji, dużej winiarni oraz rozbudowę kilku starych fabryk. Wobec dobrej sytuacji finansowej po wojnie od razu przywrócono starą wysokość podatków, niebawem nawet je zmniejszono dla tak zwanej biedoty i warstwy wyższej. Stan skarbca mimo to szybko odrobił starty z czasów wojny i zaczął się powiększać.

Sytuacja Austrii stawała się z miesiąca na miesiąc coraz gorsza. Na początku stycznia 1847 roku utracili w wyniku buntu wpływy w Toskanii, 21 marca z kolei Pruscy buntownicy wymusili reformy w wyniku których monarchia absolutna zmieniła się na „Pruski Konstytucjonalizm”. Dodatkowo zwiększyło to jeszcze rewolucjyjne i propruskie nastroje w Północnych Niemczech. Efektem tego była choćby rewolucja w Saksonii. Berlin którego pozycja międzynarodowa nadal była słaba nie przyjął jednak propozycji objęcia opieki nad tym państwem, tym niemniej Wiedeń stracił nad nim kontrolę.

23 kwietnia 1847 roku w Warszawie odbył się wielki bal i uczta na które zaproszono elity Królestwa. Król poinformował zgromadzonych o kończeniu budowy kolei w niemal całym państwie a także o sukcesie reform administracji. Wobec tego ostatniego miano się teraz skupić na dofinansowywaniu rozwoju kapitalistów w kraju. Król obiecał też kolejne obniżki podatków dla najbogatszych i wyraził nadzieję iż spowoduje to ich większą aktywność gospodarczą i kulturalną. Podczas balu zgromadzone towarzystwo oczarowała swoją urodą i gracją żona następcy tronu którą zwano nawet skarbem Rusi Czerwonej. Przyszła jednak w końcu pora też i na smutną część spotkania. Karol Ludwik Habsburg poinformował zgromadzonych że niebawem umrze. Podziękował im za wierną służbę i za umożliwienie mu służenia Polsce jako król co jak mówił było największym honorem jaki spotkał go w życiu i zadaniem które traktował jako tego życia kwintesencję. Po skończeniu przemowy w trakcie której trwała wręcz grobowa cisza kilka osób wygłosiło przemowy wychwalające władcę, wypito też wiele toastów. Głos zabrali też zaproszeni ambasadorzy Austrii i Francji wychwalając zasługi króla głównie na polu międzynarodowym. Uczta trwała jeszcze wiele godzin, ostatni goście udali się do swoich kwater w godzinach porannych dnia następnego.

​

W istocie przewidywania króla się spełniły i umarł on we śnie 30 kwietnia. Przed śmiercią zdążył się jeszcze pożegnać z najbliższą rodziną. Uroczyście pochowany został na Wawelu. Był to niewątpliwe jeden z największych królów, między innymi to właśnie jemu Polska zawdzięczała przetrwanie wypicia dziegciu naważonego przez okres królów elekcyjnych. Za jego panowania Królestwo stało się jednym z najważniejszych państw na świecie, dodatkowo jego obywatele chcieli żyć w nim nie tylko ze względu na patriotyzm ale też między innymi za sprawą niskich podatków i możliwości wzbogacenia się oraz rozwoju. Na nowego króla koronowany został Albrecht Fryderyk Habsburg.

Albrecht Fryderyk Habsburg​

Nowy władca stanąć musiał wobec szerzącej się w Europie Wiosny Ludów. Najmocniej uderzyła ona w Austrię gdzie doszło 24 lipca 1847 roku do wybuchu powstania węgierskiego. Powstańcy mimo przejścia na ich stronę części cesarskiej armii i elementu zaskoczenia wojnę przegrali. Gwoździem do trumny była interwencja Rosji 13 października. Sądzono że wojska rosyjskie opłacone mają być ze skarbca Wiedeńskiego, wysnuwano też wnioski że mogło dojść do uzgodnienia jakiegoś stanowiska względem Polski. Wojska Rosyjskie nie otrzymały prawa przemarszu przez Polskę wobec czego ruszyły na Węgrów przez Mołdawię. Królestwo nie zostało wezwane do udziału w wojnie jako że zdawano sobie sprawę iż i tak się nie zgodzi. Wobec prowęgierskich sympatii w polskim społeczeństwie, jasnego stanowiska nie uczestniczenia w wojnie oraz odrzucenia prośby Rosji o prawo przemarszu w Austrii coraz bardziej zaczęto się zastanawiać nad wartością sojuszu z Polską. Mówiono że Warszawa jawi się bezwartościowym sojusznikiem wobec problemów z mniejszościami, a w końcu wyglądało na to że właśnie takie zdominują politykę Wiednia. Sojusz jednak przetrwał i miał się całkiem dobrze, zdawano sobie po obu stronach sprawę że w wypadku jego zerwania Polacy prawdopodobnie dogadają się z Francuzami a Austriacy z Rosjanami. Powstanie węgierskie ostatecznie zostało krwawo stłumione dopiero we wrześniu 1848 roku, trwało tak długo wobec oporu ludności a nie samych walk między armiami.

​

Po drugiej stronie świata w 1847 roku wybuchała wojna USA z Meksykiem, dotychczas sojusznicze państwa rzuciły się na siebie wobec włączenia Teksasu do Stanów. Zwycięstwo Jankesów wydawało się pewne co też szybko potwierdziły ich sukcesy militarne. USA żądało podporządkowania Waszyngtonowi ogromnych terenów dotychczas będących pod władzą Meksyku.

​

Bliżej Polski w styczniu 1848 roku wybuchła wojna między Danią a do niedawna podporządkowanym jej państwem Szlezwik-Holsztyn. W czerwcu w tym drugim państwie doszło do zmiany władzy, nowe elity postanowiły podporządkować się Berlinowi. Prusy przyjęły ofertę i postanowiły zainterweniować w wojnie w lipcu. Było już jednak za późno, w dodatku byli jeszcze mocno osłabieni. Dania anektowała swego przeciwnika pod koniec października, niedługo później znowu nadała mu szeroką autonomię czyniąc z niego państwo podległe.

​

Tymczasem 18 sierpnia 1848 roku wybuchło niemieckie powstanie w Prusach. Buntownicy zebrali 42 tysiące żołnierzy w prowincji Królewiec i 6 tysięcy w prowincji Memel. Do ich pacyfikacji posłano dwie armie, po pokonaniu buntowników na północy z dwóch stron uderzono na resztę wrogich wojsk. Po stronie polskiej było niespełna 60 tysięcy żołnierzy pod dowództwem Marcela Rybińskiego, po stronie powstańców walczyło 42 tysiące ludzi. Wróg nie miał artylerii, większość bo aż 36 tysięcy jego wojsk stanowiła konnica. W wyniku bitwy stoczonej na przedpolach Królewca życie straciło około 8 tysięcy żołnierzy Warszawy i 18,5 tysięcy buntowników. Wrogowi jednak udało się odeprzeć atak, głównie za sprawą skończenia się wojsku królewskiemu amunicji. Wobec tego tymczasowo zwiększono wydatki na wyposażenie, prędzej tego nie zrobiono sądząc iż uda się żołnierzom zwyciężyć środkami które już posiadają. W październiku doszło do kolejnego ataku na buntowników, w pierwszej fazie bitwy wróg utracił pozostałe mu półtorej tysiąca piechoty. W większości nieuzbrojona w broń palną wroga kawaleria rzuciła się do szarży, ponieśli jednak ogromne straty niewiele zyskując. W bitwie wróg utracił około 13 tysięcy żołnierzy, czyli ponad połowę. Straty strony polskiej wynosiły około 2 tysiące żołnierzy. Po klęsce przywódca armii Tadeusz Brzózka wraz z armią skapitulował. Był to kres powstania, buntownikom podczas jego trwania nie udało się ani opanować Królewca ani poderwać do walki Niemców z innych regionów czy też Polaków. Te ostatnie starania tłumaczyły dowództwo Polaka nad armią. Wszystko wskazywało na to że z chwilą ścięcia przywódców buntowników Polski epizod w Wiośnie Ludów się skończył.

W istocie sytuacja zaczęła się uspokajać. Wiosna Ludów nie wyrządziła Polsce dużych strat, doszło jedynie do zbrojnego wystąpienia Niemców i to szczęśliwe w chwili gdy ingerencja zagraniczna była bardzo mało prawdopodobna. Inaczej sprawa miała się w innych państwach. W Bawarii władzę przejęli buntownicy jakobińscy. Rewolucjoniści francuscy obalili stary porządek i wprowadzili prezydencką dyktaturę. Najwięcej straciła Austria, osłabiona została wojną domową oraz straciła wpływy w Saksonii i w większości państw włoskich. W Italii wierne Wiedniowi pozostało już tylko jedno mało istotne księstwo. Za to w Badenii i Wirtembergii wzorem państw włoskich i innych niemieckich wybuchały powstania osób pragnących zjednoczenia się z sąsiadami. W przypadku tych dwóch państw buntownicy zaoferowali poddanie się woli Wiednia.

​

W trakcie wystąpień rewolucjonistycznych najwięcej zyskały Prusy. Nie tylko zaczęły odzyskiwać siłę sprzed wojny z Austrią ale nawet pokojowo wchłonęły trzy państewka północnoniemieckie. W większości innych w wyniku rewolucji umocniły swoją władzę. Zyskały w ten sposób nawet kontrolę nad Hanowerem oraz Saksonią. W tym drugim państwie wybuchła kolejna rewolucja, rewolucjoniści ponownie złożyli Berlinowi propozycję poddania się mu, tym razem Prusacy się zgodzili. Tymczasowo wyglądało jednak na to że ani Austria ani Prusy nie są w stanie wchłonąć wszystkich podporządkowanych sobie państw i rozpocząć realne jednoczenie Niemiec.

 

Rozdział VI – Lata 1849-1855​

Na początku roku 1849 Rosja oficjalnie ogłosiła swoje bankructwo. Bardzo skompromitowało ich to na arenie międzynarodowej, wiele państw ostentacyjnie zaczęło ignorować ich opinię w kwestii wielkiej dyplomacji. Mimo iż bankructwo, jak się zdawało, samemu Petersburgowi niemal nie zaszkodziło i nadal posiadał on ogromną armię to pewna jego izolacja stała się faktem. Z drugiej strony granicy z kolei Prusy świętowały swój kolejny triumf, przyłączenie dużej choć niezbyt bogatej Meklemburgii.

​

W samej Polsce trwała kampania wyborcza. Mimo iż elity państwowe od kilku już lat starały się doprowadzić do zwycięstwa liberałów nadal wygrywali konserwatyści; tym razem zyskując 71,70% poparcia i wchodząc w koalicję z Reakcjonistami którzy zdobyli 4,11%. Po wyborach ponownie zmniejszono podatki dla najuboższych i najbogatszych, ci pierwsi płacili już procentowo tyle ile warstwa średnia.

Szczęśliwie pod koniec marca roku 1850 udało się zwiększyć liczbę liberałów w senacie. Dzięki temu udało się uchwalić rozszerzenie praw wyborczych. Od teraz głosować mogła warstwa wyższa i średnia; każdy uprawniony posiadał głos o równej wartości.

Pod koniec roku rozpoczęto wreszcie z dawna wyczekiwaną reformę armii. Postanowiono nie tylko utworzyć VI Armię ale też zmienić skład osobowy już istniejących. Od teraz każda armia składać się miała z 2 dywizji konnicy, 6 dywizji piechoty i po jednej dywizji konnej artylerii oraz inżynierów. Każda dywizja składała się z 3 tysięcy żołnierzy, naturalnie w przypadku konnej artylerii nie znaczyło to że składa się ona z 3 tysięcy dział.

W grudniu 1851 roku zamknięta została wystawa światowa. Starania o bycie jej gospodarzem zaczęły się już rok wcześniej, Polska mimo wydania znacznych sum na ten cel musiała ustąpić USA. Pogodzono się jednak z porażką, zwłaszcza że duża część pieniędzy wcale nie poszła na marne jako że podjęte inwestycje mogły się przydać do innych celów. Polska delegacja udała się do USA. Pewnym zaskoczeniem w Warszawie były wieści że polskie wystawy cieszą się bardzo dużym zainteresowaniem, pojawiały się nawet ponoć opinie iż to Polacy bezsprzecznie najlepiej się zaprezentowali. Po powrocie okazało się iż wieści te nie były przesadzone, zainteresowanie było tak duże że zwróciła się nawet duża część kosztów a prestiż Królestwa wzrósł.

​

Rok 1852 miał się okazać punktem zwrotnym w polskiej dyplomacji. Rumunii świętowali połączenie Mołdawii i Wołoszczyzny w jedno państwo, co udało się osiągnąć mimo iż kilka miesięcy prędzej Turcy skutecznie interweniowali w tym drugim państwie wobec rewolucji do jakiej w nim doszło. W czasie gdy południowy sąsiad stawał przed nowymi możliwościami pozycja Polski wydawała się sypać. 6 lutego przedstawiciele Petersburga i Wiednia oficjalnie ogłosili że ich państwa od teraz łączy sojusz będący efektem głębokiej przyjaźni.

Polacy nie mieli złudzeń co do sojuszu swoich sąsiadów. Ostatecznie prysnęły one w chwili gdy we wrześniu na jaw wyszło że Rosjanie usilnie próbują uzasadnić swoje prawa do ziem Królestwa. Ten oczywisty akt szukania pretekstu do wojny był jeszcze bardziej przerażający przez to że Wiedeń dawał jasne, przynajmniej dla dyplomatów, sygnały iż wobec wojny polsko-rosyjskiej nie tylko Warszawy nie poprze ale nawet ją zaatakuje. Polska strona niejako zmuszona została zerwać sojusz z Austrią w styczniu 1853 roku, spowodowane było to tym że na początku roku polski ambasador we Wiedniu został w sposób jawny i bezczelny obrażony. Dyplomaci Królestwa wobec nowej sytuacji szybko zawarli sojusz z Francją.

Kres od zawsze cierpkiego sojuszu mógł oznaczać dla Polski katastrofę już w pierwszych dniach po jego zerwaniu. Szczęśliwie zdawano sobie jednak sprawę że Wiedeń szykuje się do wojny z Prusami. Domyślano się że Austriacy dogadali się z Rosjanami w kwestii podziału Polski, wspólnego tłumienia ruchów buntowniczych i wsparcia Wiednia w zdobyciu władzy nad Niemcami. Na to ostatnie zadanie widocznie jednak brakowało południowemu sąsiadowi pomysłu, zakładano więc że póki co planuje on po prostu nękać Prusaków. Wojna wybuchła więc już 3 lutego. Po stronie Austrii stanęła między innymi Rosja a Prus Szwecja. Zwycięstwo atakujących zdawało się być oczywiste. Tymczasem jednak to pruska armia przejęła od razu inicjatywę.

​

Tymczasem w Polsce powstało nowe stronnictwo polityczne. Nazywało się Frakcją Radykalną i łączyło liberalne podejście do spraw gospodarczych i społecznych, konserwatywne do spraw wojskowych i ateistyczne do spraw religijnych. Ich program wyborczy bardzo się środowisku króla i jemu samemu spodobał. Dostrzegano iż podobnie jak liberałowie to nowe stronnictwo pozytywnie wpłynęłoby na, ostatnio bardzo zwalniające, procesy asymilacyjne wśród Rusinów. Niestety wyglądało na to że póki co nowa frakcja nie może zagrozić konserwatystom których podejście do mniejszości asymilację hamowało. Powstanie nowej frakcji zbiegło się w czasie z rozpoczęciem modernizacji i rozbudowy kolei w niemal całym państwie; postęp technologiczny miał umożliwić połączenia kolejowe także z terenami na których dotychczas były one niemożliwe.

Król postanowił wobec pruskiej prośby zgodzić się na przemarsz ich wojsk przez tereny Królestwa. W ciągu kilku miesięcy Prusacy nie tylko się obronili mimo przewagi liczebnej przeciwnika ale nawet zajęli część Czech i Moraw, równocześnie jednak Austriacy cały czas zagrażali ich stolicy. Bardzo ważnym pod względem propagandowym i prestiżowym był fakt zdobycia przez Szwedów Petersburga. Okupanci zostali jednak z czasem wyparci ze stolicy Rosji.

W czasie gdy byli zaborcy toczyli między sobą boje w Polsce prężnie rozwijała się nauka. Wobec tego iż wyglądało na to że panuje wyjątkowo dobra koniunktura w kwestiach jej i kultury dotyczących rozpoczęto przygotowania do wystaw krajowych im poświęconych. Odbyły się one w październiku 1854 roku i zgodnie z zamierzeniami przysłużyły się rozwojowi państwa.

​

Jeszcze w sierpniu 1853 roku strona polska zaproponowała Rosji zgodę na przemarsz ich wojsk przez tereny Królestwa. Miało to spowodować że Prusy przestaną wojnę wygrywać i sąsiedzi jeszcze bardziej się wykrwawią. W istocie wojska wierne Petersburgowi niebawem ruszyły na tereny podległe Berlinowi. Tymczasem w kraju zwiększono podatki dla warstwy niższej ażeby móc zwiększyć wydatki na zbrojenia, takie działania wymuszała sytuacja międzynarodowa. Niestety wyglądało na to że perspektywa rozbudowy armii jest bardzo odległa. Na domiar złego wybory z przełomu 1853 i 1854 roku ponownie wygrali konserwatyści i to zyskując aż 97,42% poparcia, liberałowie zdobyli 2,57%, a reakcjoniści i radykałowie po mniej niż 1%.

Mimo sporej ilości armii rosyjskich walczących w Prusach wojna wydawała się być wyrównana. W pewnej chwili doszło do zgrzytów między Petersburgiem i Wiedniem, zerwano nawet sojusz. W Warszawie zdawano sobie jednak sprawę że gdy emocje opadną ponownie zostanie on zawarty. Wojna skończyła się dopiero 19 listopada 1854 roku powrotem do status quo. Wiedeń uparcie ją przeciągał mimo ogromnego wyniszczenia własnego kraju. Zawarcie pokoju zbiegło się niemal w czasie z rozpoczęciem w całej Polsce procesu unowocześniania fortyfikacji wojennych.

Podczas wojny Austrii z Prusami doszło do pewnego incydentu który prawdopodobnie nie zostałby zapamiętany przez historię gdyby nie działania Berlina. Otóż w armii Rosyjskiej która świeżo co wkroczyła na pruską część Pomorza wybuchł bunt oddziałów złożonych z ludności pochodzenia kaukaskiego. Buntownicy przegrali, wielu z nich jednak zbiegło. Ci uciekinierzy zostali przez Prusaków wykorzystani do rozpoczęcia antyrosyjskiej kampanii skupiającej się na tym jak w tym państwie traktuje się mniejszości. Działania Prusaków były tak skuteczne że 27 grudnia 1854 roku wybuchł światowy kryzys. Wezwano także Warszawę do zainteresowania się nim co też król publicznie obiecał zrobić. Głos z czasem zabrali Austriacy i Holendrzy popierając Rosję oraz Brytyjczycy którzy poparli Prusaków. USA kilka lat prędzej zadziwiło świat podpisując z Meksykiem pokój przywracający granice sprzed wojny którą bezsprzecznie wygrywało. Teraz Waszyngton jasno dał do zrozumienia iż nie zabierze głosu, ciężko się było temu dziwić skoro zmagał się z wojną domową. Także Francja nie wyraziła chęci „udziału” w kryzysie. Paryż nieustannie był nękany przez buntowników ideologicznych oraz narodowych, tymi drugimi byli Hiszpanie, Katalończycy, a nawet Bretończycy. Wyrażenie swoich poglądów obiecał za to władca Królestwa Obojga Sycylii, ostatecznie jednak nie poparł żadnej ze stron jako że frasowała go sytuacja na Sardynii. Wyspę tę zdobyły wojska papieskie przywracając tam władzę swojego Sabaudzkiego sojusznika.

​

Zaskakujące było że Brytyjczycy jeszcze przed poparciem Prusaków zawarli z Rosją sojusz. Wszystko wskazywało na to że Londyn toczy bardzo zawiłą grę. Na uboczu całego kryzysu 23 września Rosja zrezygnowała z prawa przemarszu, wyglądało na to że Petersburg całkowicie bagatelizuje ryzyko ze strony Warszawy która jeszcze nie określiła swojego stanowiska.

6 listopada 1855 roku wybuchła II wojna opiumowa. Brytyjczyków poparli Rosjanie, mimo to 23 listopada Prusacy ogłosili że wobec minięcia wyznaczonej daty rozwiązania sporu znajdzie on swój finał na polach bitew. Równocześnie znaczyło to że Warszawa nie określiła ostatecznie swojego stanowiska, osłabiło to trochę jej pozycję międzynarodową i prestiż.

​

Zaczęła się wojna, Brytyjczycy oraz Rosjanie okazali się być równocześnie wrogami i sojusznikami. Jednak już 24 listopada Prusacy prawdopodobnie pod naciskami Londynu zawarli z Austriakami pokój co kończyło jednodniową wojnę i kryzys.

Spoiler

Nie ma repa postanowiłem więc z ciekawości dać ankietę.

 

Rozdział VII – Lata 1856-1859​

W czasie kiedy rosyjskie i tureckie armie zmierzały na wschód pomóc swoim brytyjskim sojusznikom w walce z Chińczykami Polska chciała wykorzystać dany jej czas aby zawrzeć nowe sojusze. Udało się tego dokonać z władającymi Bawarią którzy sami już od dłuższego czasu czynili przyjazne ruchy względem Warszawy. Postanowiono przekonać do aliansu także Sycylijczyków, z czasem przyniosło to oczekiwane rezultaty. Niestety od dłuższego czasu podejmowane próby zawarcia sojuszu z władcami Persji spaliły na panewce, postanowiono za to włączyć ten kraj do polskiej strefy wpływów, przeciwdziałać próbowali temu Brytyjczycy.

Rok 1856 przyniósł wieści o zwiększeniu się jeszcze przyrostu naturalnego wśród mieszkańców królestwa. Do tego dochodziły jeszcze, także pozytywnie wpływające na wielkość populacji, postępy w medycynie. Rok ten był dobry także dla liberałów którzy zwiększyli swoją liczebność w senacie. Latem dokonano też istotnej reformy podatkowej która zwiększyła efektywność ich pobierania.

​

Wraz z nowym rokiem zwiększono podatki i wydatki na zbrojenia, ogłoszono także mobilizację. Starano się to jednak robić na tyle cicho ażeby nie niepokoić zbytnio sąsiadów. Działania takie wydawały się konieczne, siła Austrii i Rosji cały czas rosła. W Warszawie nie miano złudzeń na jakim kierunku ekspansji skupi się ponownie zadłużająca się Rosja po skończeniu wojny z Chinami. W czasie kiedy Warszawa interesowała się głównie właśnie tym konfliktem w USA skończyła się wojna domowa. Konfederaci zostali pokonani, padli jednak nie od ciosów północy a głównie w wyniku powstania osób północy przychylnym. Wyglądało na to że niewolnictwo niebawem zostanie w tamtym regionie świata zakazane, tymczasem nadal funkcjonowało ono w Europie, a konkretnie w Rumunii oraz Dobrudży.

​

1 sierpnia 1857 Polska wypowiedziała Rosji wojnę, oficjalnym powodem jej były pretensje terytorialne i prześladowanie mniejszości. Petersburg od dawna bagatelizował zagrożenie ze strony Warszawy. Z tego powodu niemal wszystkie wojska rzucił do walki z Chińczykami. Wyglądało na to że wespół z Turkami udało im się zahamować imponujące postępy wroga na Syberii.

Polska armia w większości stacjonowała niedaleko granicy z Austrią. Plan zakładał wyłączenie wraz z sojusznikami tego państwa, samego posiadającego armię większą od Polski, z wojny. Wschodniej granicy pilnować miały armie sformowane z pospolitego ruszenia. Polscy wojskowi oceniali że wojska Warszawy pod względem jakości lepsze są nawet od pruskich.

Niestety w pierwszej chwili do wojny po stronie Polski dołączyła tylko Francja, dopiero w dwóch kolejnych miesiącach udało się do tego przekonać także Bawarię i Sycylię. Sprawiło to że Austriacy skierowali przeciw Polsce więcej wojsk niż przewidywano. Wrogim armiom zgodnie z planem pozwolono na ziemie Królestwa wkroczyć, dopiero gdy zaczęły podporządkowywać sobie tereny Polski ruszono z kontrofensywą. Takie założenie strategiczne miało na celu nie pozwolenie Austriakom okopać się na linii Karpat, jak mniemano aby mieć szanse na zwycięstwo w wojnie wrogie armie muszą zostać zniszczone w chwili gdy rosyjskie są jeszcze w Azji.

Polskie wojska okazały się być lepsze od austriackich, wygrano kilka bitew w okolicach Górnego Śląska i Małopolski po czym zaczęto ścigać wycofujące się armie. Polacy przegrali jednak pod koniec września z kretesem bitwę w okolicy Krakowa.

​

Początek października przyniósł kilka nieistotnych zwycięstw nad uciekającymi armiami już po austriackiej stronie granicy. Szóstego dnia tego miesiąca do Warszawy dotarły wieści o końcu II wojny opiumowej, mimo zajęcia dużej części Syberii Chińczycy musieli się poddać. Zdawano więc sobie sprawę że rosyjskie armie dotychczas wiązane walką w Azji niechybnie zaczęły kierować się na zachód. Polskie wojska nadal ścigały Austriaków. Udało się też wyprzeć wroga spod Nowego Sącza, obie strony poniosły podobne straty. Koniec miesiąca przyniósł wieści o pojawieniu się 20 tysięcznej fińskiej armii w Semigalii. Skierowano przeciw niej armię złożoną z pospolitego ruszenia. 29 października zakończyła się II już bitwa pod Krakowem, tym razem to strona polska okazała się zwycięzcą. Triumf zawdzięczano jednak głównie dwukrotnej przewadze liczebnej i opłacono go większymi niż wrogie stratami. W tym czasie wojska sojuszników zaczęły już okupować zachodnie ziemie Austriaków; część wrogich wojsk wkroczyła do Bawarii.

Zachodnia Austria na początku listopada 1857 roku​

9 listopada klęskę w walce z dwukrotnie silniejszym wrogiem poniosła polska armia która w pościgu za wrogiem zapuściła się aż pod Brno. Tam też do ściganych dołączyły świeże siły co przeważyło szale na ich korzyść mimo heroicznej walki polskiego żołnierza. Listopad przyniósł też jednak całkowite unicestwienie trzech wrogich armii które początkowo nawiązywały walkę ale w obliczu kolejnej porażki postanowiły skapitulować. Jedną z nich były wojska zwycięzcy pierwszej bitwy pod Krakowem, nie udało im się nawet wycofać się z Królestwa.

​

Koniec listopada przyniósł też zdecydowane zwycięstwo pod Cieszynem oraz wiktorię pospolitego ruszenia nad zawodowym wojskiem fińskim. Do Warszawy dobiegła też wiadomość o zawarciu sojuszu między Rosją a Wielką Brytanią; wywołało to sporą konsternację wśród elit państwa. Tymczasem jednak kolejny miesiąc przyniósł unicestwienie kolejnej austriackiej armii i zwycięstwo pospolitego ruszenia nad wrogiem pod Stanisławowem. Początkowo walki toczyły się tylko w zachodniej części granicy, wobec wkroczenia wrogich armii na Bukowinę i Ruś Czerwoną postanowiono skierować przeciw nim właśnie armię złożoną z pospolitego ruszenia. Zrobiono to dopiero po tym jak inna takiego samego pochodzenia zwyciężyła nad Finami dowodząc swej wartości którą prędzej podważano.

Styczeń roku kolejnego rozpoczął się od ogłoszenia kampanii wyborczej, szybko zdominowana ona została przez kwestie dotyczące wojny. W miesiącu tym udało się też zmusić do kapitulacji dwie wrogie armie. Jedna z nich wycofywała się aż pod Wiedeń, wobec jednak tego że znalezienie się pod stolicą nie poprawiło losu żołnierzy ich morale całkowicie upadło.

​

6 lutego ostatnia armia austriacka znajdująca się na terenie Królestwa została pokonana pod Cieszynem. Wojska regularne od pewnego czasu kierujące się już w kierunku rosyjskiej granicy rozbiły też jedną armię tego wroga.

Mimo posiadania ponad 1 milionowych rezerw walutowych zwiększono na początku marca 1858 roku podatki jako że wojna i związane z nią wyczerpanie kraju zaczęło je zmniejszać. Pod koniec tego miesiąca udało się też rozbić kolejną rosyjską armię, tym razem pod Płoskirowem.

Wobec klęsk Austrii wojnę temu krajowi wypowiedziało w kwietniu Królestwo Sardynii. Po stronie atakowanego opowiedziały się Niderlandy, Baden, Wirtembergia i Modena. Wyglądało na to że wojna ta z perspektywy Warszawy nic nie zmieni. W istocie rzeczy skończyła się ona powrotem do status quo, a atakującym dane było walczyć tylko z Wiednia sojusznikami.

Na początku kwietnia armia składająca się z pospolitego ruszenia zmusiła do kapitulacji wroga którego ścigała od Rusi Czerwonej niemal aż po granicę z Serbią. Zwycięzcy mieli się wycofać do Polski, po drodze napotkali jednak jeszcze jedną wrogą armię i ją także rozbili. W tym czasie wojska regularne stacjonowały już na wschodzie. Na froncie z Austrią pozostać miała tylko jedna armia złożona z pospolitego ruszenia która zajmować się miała podporządkowywaniem sobie wrogich terenów.

Fronty 10 kwietnia 1858 roku​

W maju zawarto sojusz z Serbią, władcy tego państwa jednak z jakiegoś powodu odmówili dołączenia do wojny co znaczyło koniec krótkiego aliansu.

W czerwcu doszło do znacznego incydentu w Prusach. W obliczu wojny tamtejsi Niemcy stali się bardziej bojowniczy. Władze Polski postanowiły jednak nie dawać posłuchu ich postulatom ale też ich nie uciszać mimo że cała sytuacja psuła nieco opinię o Królestwie na świecie. O ile Niemcy nie podejmowali radykalnych kroków to Łotysze 11 czerwca ogłosili wybuch powstania narodowego, siły buntowników oceniano na około 51 tysięcy podzielone na dwa duże zgrupowania. Skierowano przeciw nim operującą w okolicy regularną armię pod dowództwem Gustawa Załuskiego. Ostatecznie we wrześniu powstanie upadło w efekcie stoczenia kilku bitew zdecydowanie wygranych przez wojska polskie.

​

Na początku lipca ogłoszono wyniki wyborów, wygrali konserwatyści zdobywając 98,85% głosów.

Wojska polskie niemal bez oporu zajmowały wrogie terytoria. Do znaczących bitew doszło jedynie w okolicy Pierwomajska; skończyły się one całkowitą kapitulacją wroga. W pierwszej połowie września skapitulował też Petersburg.

Do końca roku 1858 Polska zajmowała kolejne tereny na wschodzie. Udało się też wreszcie rozbić fińską ekspedycję, dokonała tego dopiero armia regularna jako że fińskie odziały skutecznie umykały pospolitemu ruszeniu. W wigilię rozbita została też pod Tułą 21 tysięczna armia Rosyjska. Kilka dni prędzej Rosjanie zaproponowali odrzucony przez Polaków pokój, godzili się na wszystkie polskie żądania terytorialne. Francja i Bawaria wysunęły jednak pewne żądania względem Austrii i zawarcie pokoju w tej chwili mogłoby zostać odebrane jako zdrada ich interesów.

Styczeń kolejnego roku przyniósł rozbicie jeszcze trzech wrogich armii i zdobycie Moskwy. Zawarto też osobny pokój z Austrią. Polska zażądała w imieniu Francji rozwiązania większości armii i nierekrutowania nowych oddziałów, a także odszkodowań wojennych. W imieniu Bawarii z kolei zniszczenia fortyfikacji wojennych w Czechach. Warunki te nie dość że nic Polsce nie dawały to jeszcze z perspektywy Warszawy niemal marnowały zwycięstwo, jednak to sojuszniczy zajęli wrogie terytorium i nie zamierzano ich drażnić. Zwłaszcza że wojna jeszcze nie była wygrana, Rosjanie nadal mieli około 117 dywizji wobec 97 polskich. W okolicach frontu pojawiły się też doświadczone odziały wracające ze wschodu. Rosja wobec nowej sytuacji odmówiła przyjęcia propozycji pokojowej.

Front 8 lutego 1859 roku​

Wrogie wojska jednak zamiast ruszyć do kontrofensywy skierowały się w kierunku granicy Polski. Wyglądało na to że wróg zamierza odciąć kontakt polskich armii z ojczyzną i tym samy zmusić je do wycofania się. Nie dane było jednak światu przekonać się o skuteczności tej taktyki. Na początku marca władający Rosją musieli ogłosić bankructwo kraju. Zdemoralizowało to wrogie oddziały jako że niewypłacenie zaległego żołdu stało się pewne. Tym razem jednak bankructwo zdawało się być czymś stałym więc i wyglądało na to że także przyszłe żołdy stoją pod znakami zapytania. Bankructwo przyczyniło się pewnie też do zerwania sojuszu z Londynem co zostało ogłoszone 10 maja.

Pod koniec maja Rosja zaproponowała Polsce pokój. Od czasu ogłoszenia bankructwa wojna wyglądała z ich perspektywy tragicznie. Armie wierne Petersburgowi stawiały zazwyczaj krótki opór po czym zaczynały się wycofywać, w chwili kiedy pojawiała się perspektywa kolejnej bitwy żołnierze masowo kapitulowali. Wobec tego wojnę przeciągnięto aż do 5 września. Polska strona chciała rozbroić jak najwięcej wrogich wojsk co też z łatwością robiła. W chwili zawierania pokoju stan armii Rosji oceniano na jakieś 20 dywizji, z czego połowa miała być u wybrzeży Afryki. Na froncie wrogich sił niemal nie było.

W wyniku pokoju przyłączono do Polski resztę Łotwy, Białorusi oraz tereny na zachód od Dniepru. Całe miasto Kijów znalazło się w granicach Królestwa. Oceniano że populacja państwa wzrosła z 24,53 miliona do około 31,55. Odsetek osób piśmiennych miał zmaleć z 40,4% do 33,4%. Na przyłączonych ziemiach pisać i czytać potrafiło około 10% ludności prawosławnej i 5% wśród reszty co wynikało z dyskryminującej polityki Petersburga. Na nowych terenach niemal od razu zaczęto rozbudowywać fortyfikacje wojenne oraz budować sieć kolejową. W kwestii dużych fabryk nowe tereny posiadały tylko dwie i to w dodatku obie zamknięte.

Zwycięstwo Polski było całkowite. Pokonana Rosja, niemal pozbawiona armii i z wciąż bardzo niestabilną sytuacją finansową postanowiła przenieść stolicę do Moskwy. Wynik wojny pozostawił jednak pewnie niesmak. Pokonano Austrię ale narzucone jej warunki nie osłabiły mocno tego kraju, sojusz Austrii i Rosji mógł więc za kilka lat znowu okazać się wielkim zagrożeniem. W dodatku sojuszniczy Polski niemal nie wzięli udziału w walkach z Rosjanami. Jedynie pod koniec wojny pojawiły się Bawarskie armie na Łotwie i Krymie oraz Francuzi desantowali się na wyspach Alandzkich. Zastanawiano się co by było gdyby Rosja nie ogłosiła w najmniej odpowiednim dla niej momencie bankructwa. Żądania Bawarii w kwestii zniszczenia fortyfikacji w Czechach od początku były źle w Polsce oceniane, mówiono że zbytnio taki ruch będzie korzystny dla Prus. Nie spodziewano się jednak że jeszcze w trakcie wojny Bawaria ogłosi że znajduje się w strefie wpływów Berlina i zawrze z nim sojusz co kończyło równocześnie ten z Warszawą.

​

Polska utraciła więc sojusznika. Równocześnie coraz gorzej wiodło się innemu. W grudniu 1859 roku Korsyka ogłosiła niepodległość; władający Francją których ciągle nękały powstania postanowili nic z tym nie robić. Już prędzej Paryż odniósł klęskę w walce z państwami Indochińskimi oraz w wyniku buntu utracił skromne posiadłości w Indiach, powstańcy od dawna kontrolowali też Baleary. Wyglądało na to że Francja jest całkiem bezradna względem walk z wrogami oddzielonymi od nich morzem.

Pod koniec roku 1859 zorganizowano w Polsce spis ludności. Według niego Królestwo zamieszkiwało 31,67 milionów obywateli z czego 33,5% nie było analfabetami. 53,8% stanowić mieli Polacy, 22,3% Ukraińcy, 7,6% Niemcy, 4% Rumuni, 3,8% Łotysze, 3,1% Żydzi, 2,7% Białorusini, a reszta 2,7%. W państwie był dodatni przyrost naturalny. Ostatnio zwiększyła się też imigracja, część przybyszy pochodziła nawet z Prus, większość jednak z Rosji.
Państwo od ostatniego spisu ponownie opuściła duża liczba Żydów.
Naturalnie zwiększyła się liczba Ukraińców; jednakże nie była to jednorodna grupa. „Starzy” zamieszkujący Królestwo wykazywali oznaki asymilacji. Zamieszkujący okolice Kijowa w około połowie nie ulegli narzucanej siłą zmianie wyznania i pozostali unitami. Ludność ta czuła też pewne związki z Polską i oceniano że z czasem wpływy Rosji będą tam słabnąć. Z kolei Ukraińcy zamieszkujący ziemie na południu czuli bardzo mocne związki z Moskwą. Oceniano że jedynie na tych terenach, z wszystkich przyłączonych, utrzymają się prorosyjskie nastroje.
„Nową” mniejszością byli prawosławni Białorusini. Zamieszkują oni przyłączony do Polski okręg Połocki. Stanowią tam około połowę ludności. Reszta mieszkańców to katolicy i unici, zaliczono więc ich starym zwyczajem do Polaków.
Rumuni zamieszkują głównie Besarabię. Stara rumuńska mniejszość na Bukowinie coraz bardziej przejawia nastroje propolskie, wśród tamtejszych górali można usłyszeć nawet opinie że jeżeli kochający niewolnictwo rumuńscy „bracia” z południa mieliby ich „wyzwalać” to sami ich pogonią.

​

W wyniku wojny do Królestwa włączono wiele ziem. W przypadku części z nich praw polskich niemal nie trzeba było udowadniać, inne jednak wymagają rozpoczęcia szczególnych starań propagandowych. Spowodowane to jest tym że w oczach wielu państw Polska mogłaby zyskać opinię agresora i państwa prowadzącego imperialistyczną politykę. Póki co jednak prestiż Królestwa bardzo wzrósł. Kilka państw jak choćby Szwecja czy Imperium Osmańskie zaczęło robić coraz więcej przyjaznych ruchów względem Polski co świadczy o wzroście jej znaczenia.

Królestwo Polskie pod koniec 1859 roku​

 

Rozdział VIII – Lata 1860-1866​

Styczeń 1860 roku przyniósł pierwszą od dziesięcioleci zmianę w wysokości taryf celnych. Od teraz wynosić one miały 2% a nie tak jak prędzej 5%. Liczono że zwiększy to możliwości polskiego przemysłu. Gospodarka królewska od wielu już lat uważana była za 7 na świecie. Miano nadzieję że pozytywnie wpłynie na nią także oficjalne dodanie Persji do strefy wpływów.

W październiku w kraju doszło do dużej katastrofy kopalnianej. Władze postanowiły kategorycznie opowiedzieć się za koniecznością podniesienia standardów bezpieczeństwa w pracy, zdenerwowało to polskich przedsiębiorców. W praktyce jednak skończyło się tylko na populistycznych hasłach. Elity państwa zachowały jednak opinię ludzi skorych iść z pomocą także prostym obywatelom, pogląd taki utwierdzał się za sprawą wspomagania ofiar kataklizmów za pomocą środków z skarbca królestwa.

​

Listopad stanął w polskiej dyplomacji na obserwowaniu udanej rewolucji we Francji która obalała władzę absolutną dyktatora i wprowadzała władzę absolutną monarchy. Zmiana ta spowodowała zerwanie przez Paryż sojuszu z Warszawą, szybko został jednak zawarty ponownie.

​

Rok 1861 upłynął na spokojnym rozwoju państwa, zmniejszono także podatki, teraz wszystkie stany miały płacić tyle samo czyli 25%. Budżet obronny państwa z kolei dotknęły cięcia finansowe. Wbrew nadziejom przyłączenie nowych ziem nie dało Królestwu odpowiedniego rekruta, wyglądało na to że wydatki militarne także nie pozwolą stworzyć kolejnej armii. Uznano więc iż tymczasowo najsensowniej ograniczyć się do utrzymania tego co się już posiada i zmniejszyć wydatki.

Pod koniec roku polska dyplomacja rozpoczęła też akcję wymierzoną w legalne niewolnictwo w Rumunii. Nie przyniosło to żadnych istotnych rezultatów, jednakże zmniejszyło trochę pro-bukaresztańskie nastroje wśród Rumunów w Polsce.

​

31 sierpnia 1862 roku Prusy zaatakowały Austrię. Po stronie agresorów oprócz państw północnoniemieckich stanęła też Szwecja, postanowień sojuszniczych nie wypełniło za to Królestwo Sardynii. Obrońców poparły Niderlandy i Grecja. Zaangażowanie się Prus na południu wykorzystała Dania 25 stycznia 1863 roku włączając do swojego kraju Szlezwik. Holsztyn zyskał za to pełną niepodległość.

W trakcie gdy w Niemczech trwała wojna w Polsce wybory ponownie wygrali konserwatyści.

Maj przyniósł istotną regulację na rynku Królestwa. Kilka lat spokoju pozwoliło Polsce nadgonić trochę kraje zachodnie w kwestii regulacji rynkowych.

​

Także w maju w Rydze doszło do 12-tysięcznego zbrojnego wystąpienia ludności żądającej reform. Buntownicy ci zostali szybko pokonani. Za to we Francji doszło do udanej rewolucji, nowo wprowadzony system przypominał ten z Królestwa Polski. Miano nadzieję że tym razem rewolucja przyniesie sojusznikowi, traktat ten ponownie trzeba było odnowić, uspokojenie sytuacji wewnętrznej. Tymczasem zawarto też sojusz z Grecją, nie trwał on jednak długo wobec wpadnięcia tego kraju w strefę wpływów Londynu.

Listopad przyniósł Polsce dwa duże sukcesy. Okazało się że polska delegacja ponownie bardzo dobrze zaprezentowała się na wystawie światowej, tym razem w Paryżu. Udało się także zawrzeć sojusz z Egiptem, od czasu umocnienia wpływów w Persji Polska skupiła się na zrobieniu tego samego w tym właśnie państwie. Tym razem napotkano jednak na silne działania dywersyjne ze strony Wielkiej Brytanii, traktat zawarty z Kairem dowodził jednak iż są robione duże postępy.

Wojnę w Niemczech bezsprzecznie wygrywały Prusy, z sytuacji postanawiała skorzystać Serbia atakując Austrię w imię zdobycia Wojwodiny. Berlin zawarł jednak 18 stycznia 1864 roku pokój na mocy którego miał zdobyć hegemonię w Niemczech, Austria miała płacić odszkodowania i nie powiększać armii. Serbowie ostatecznie nic nie zyskali. W trakcie wojny Prusacy i ich sojuszniczy pokonali Niderlandy, wobec spadku znaczenia tego państwa wzrosło znaczenie Bawarii. Tak więc ponoć zdobyta hegemonia szybko okazała się być tylko pustymi słowami jako iż kolejne państwo niemieckie wyrosło na istotne w światowej polityce.

W Polsce w marcu swój program przedstawiła nowa siła polityczna, socjaliści. Mimo iż król uważał ich ostateczne cele za „nieodpowiednie” to jednak wyglądało na to że można znaleźć wspólny język w kwestii celów pośrednich. Zaledwie miesiąc później z tej nowej siły wydzielili się już dużo bardziej radykalni komuniści.

​

W maju odzyskująca siły Rosja zawarła sojusz z Wielką Brytanią. Niedługo później Moskwa sprzedała sojusznikowi swoje ziemie na Alasce. Londyn już prędzej sam część tamtejszych terenów skolonizował wobec ociągania się w tej kwestii Petersburga. W czerwcu doszło do trójporozumienia na linii Moskwa-Londyn-Istambuł.

W samej Polsce w roku 1865 wybuchło małe ideologiczne powstanie na Łotwie oraz nieco większe rumuńskie. Oba zostały z łatwością stłumione.

W marcu roku kolejnego rozpoczętą masową rozbudowę i modernizację kolei. Wyglądało na to że postęp technologiczny sprawia że pozbawiona takiego środka transportu zostanie już tylko jedna prowincja na Bukowinie ze względu na bardzo złe uwarunkowania geograficzne.

17 marca 1866 roku Rosja, żądając okręgu Połockiego, wypowiedziała Polsce wojnę…

 

Rozdział IX – Lata 1866-1871​

Jak się zdawało Rosja w chwili wypowiadania wojny miała mniej regularnych oddziałów niż Polska. Po jej stronie opowiedziały się jednak Wielka Brytania, Imperium Osmańskie, Finlandia oraz Portugalia. Sojuszu z Warszawą dotrzymały Francja, Persja, Egipt i Sycylia. W Polsce zarządzono mobilizację i zaczęto kierować wojska w kierunku wschodniej granicy.

6 kwietnia Królestwu cios zadały Prusy wypowiadając wojnę. Otto von Bismarck z pewnością musiał czuć się zdegustowany kiedy dowiedział się iż po jego stronie stanęły tylko dwa państewka niemieckie. Reszta państw jak dotychczas sądzono bardzo mocno podporządkowana Berlinowi nie zgodziła się na udział w wojnie z Paryżem i Warszawą. Sojuszu nie dotrzymała też Szwecja oraz ponownie Sardynia.

Armia Pruska oceniana była jako mniej liczna niż Polska. Wyglądało jednak na to że wróg postanowił rzucić większość sił aby wyeliminować z wojny najpierw wschodniego sąsiada. Także Warszawa wysłała większość wojsk na zachód. Dwie armie miały jednak spróbować ratować front wschodni i południowy, udało im się nawet odnieść dwa znaczne zwycięstwa oraz całkowicie unicestwić jedną armię turecką.

Na zachodzie wykorzystując przewagę liczebną pokonano Prusaków pod Opolem a później także Wrocławiem i Bydgoszczą. Tymczasem nie próżnowały też wojska na wschodzie także wygrywając kilka bitew. O ile jednak front zachodni zdawał się być w miarę opanowany to na północo-wschodnim wróg niemal nie niepokojony rozpoczął okupowanie terenów.

29 sierpnia do wojny po polskiej stronie dołączyła Szwecja. Do tego czasu Francuzi nie tylko pokonali skromne siły Pruskie mające nie przepuścić ich na wschód ale też pojawili się u granic Królestwa gdzie zaczęli podporządkowywać sobie tereny. Tymczasem Polska stoczyła kilka wyrównanych walk z Prusami oraz zdecydowanie zwyciężyła bitwy z ich saskimi sprzymierzeńcami.

Zanim nadszedł październik zdecydowanie zwyciężono jeszcze kilka bitew z Prusakami i ich sojusznikami. W następnym miesiącu definitywnie przegrano jednak bitwę na Łotwie z dwukrotnie liczniejszymi siłami rosyjsko-fińskimi.

Do końca roku przegrywający kolejne bitwy Prusacy złożyli propozycję pokoju, nie satysfakcjonowała ona jednak Warszawy liczącej iż Francuzi zażądają może nawet przyłączenia do ich państwa Nadrenii.

Francuzi jednak wysunęli jedynie żądanie odszkodowań wojennych i ograniczeń militarnych; Prusacy zgodzili się te warunki przyjąć po tym jak przegrali niezwykle krwawą i długą bitwę w okolicach Opola. W tym czasie od jakiegoś czasu przerzucane na wschód armie odniosły kilka zwycięstw.

​

Mimo wojny i rozpoczynającej się kampanii wyborczej w Warszawie zorganizowano galę podczas której książę Jan oficjalnie przedstawił państwowym elitom swego urodzonego w poprzednim roku syna, Karola Stefana, który w przyszłości miał zostać królem.

​

Do końca stycznia niemal udało się wyprzeć wrogów z Królestwa. Równocześnie jednak bardzo źle się wiodło Persji i Egiptowi, to na nich uderzyła większość sił Istambułu.

Front pod koniec stycznia 1867 roku​

Szczęśliwie początek kolejnego miesiąca przyniósł podpisanie sojuszu z Hiszpanią, sojusznik ten na początku kwietnia dołączył do wojny i zaczął podbijać Portugalię oraz Gibraltar.

20 lutego wojska polskie pokonały wroga pod Rygą. Wrogie oddziały mimo wyrównanych strat oraz zachowania przewagi liczebnej postanowiły skapitulować. Ta dziwna choć bardzo radosna informacja wyjaśniała czemu wrogi dowódca próbował uniknąć walki z mniej licznym przeciwnikiem.

W czerwcu udało się rozbić rosyjską armię pod Briańskiem. Zaledwie dwa dni po tej wiktorii Persja została zmuszona do pokoju w wyniku którego zrzekała się sporej części swoich ziem. Wobec tego dyplomaci królestwa niemal od razu do warunków skończenia wojny dodali zwrot tych terenów. Relacje z Teheranem jednak mocno podupadły, zerwano nawet sojusz, z czasem jednak znowu nawiązano solidną nić porozumienia.

Na początku lipca ogłoszono wyniki wyborów, zwyciężcy konserwatyści zdobyli 82,52% głosów. Ósmego dnia tego miesiąca postanowiono wysłać ekspedycję naukową w celu znalezienia źródła Nilu. Stan państwa był co prawda coraz gorszy jednak nadal posiadano spore rezerwy walutowe. Rozpoczętego przez naukowców innych państw wyścigu do źródła postanowiono nie zignorować po części z powodu stosunków z Egiptem.

Wojna na wschodzie szła bardzo dobrze, tymczasem jednak 12 sierpnia wybuchło powstanie na Łotwie. Siły buntowników oceniano na ponad 100 tysięcy. Skierowano przeciw nim armię która miała pomóc zdobyć Moskwę, zwiększyło to wrogiej stolicy szansę na odsiecz wiernych jej wojsk.

Tymczasem w prowincji Przemyśl doszło do poważnej dyskusji w kwestii wydobywania tamtejszych świeżo odkrytych złóż surowcowych. Problem polegał na tym iż pracujący przy nich ludzie byli dużo bardziej niż zwykle narażenie na utratę zdrowia. Ostatecznie jednak mimo nacisków socjalistów postanowiono nie wprowadzać żadnych zakazów. Ucieszyło to nie tylko przedsiębiorców ale też zwykłych pracowników którym groziło nie tylko obniżenie pensji ale też zwolnienie.

O ile polsko-sycylijskim siłom bardzo dobrze wiodło się na Krymie, Polacy pokonali nawet przeważające siły wroga które same zaatakowali, to w samym Królestwie Sycylii doszło do kolejnego desantu. Poprzednie, portugalskie, zostały pokonane. Tym razem jednak wylądowali Brytyjczycy i odnosili znaczne sukcesy.

Powstańcom łotewskim nie tylko udało się opanować część Łotwy ale nawet pokonać posłaną przeciw nim armię. Wobec tego wysłano przeciw nim kolejną, zaowocowało to zdecydowanym zwycięstwem 24 listopada. Niebawem rozbito też kolejne wrogie armie. Kres powstania przyszedł jednak dopiero ostatecznie 12 kwietnia 1868 roku wraz ze zdobyciem ostatniej wrogiej twierdzy.

​

Tymczasem udało się zmusić do kapitulacji kolejną rosyjską armię. Brytyjczykom jednak coraz lepiej wiodło się w Sycylii, desantowali się też w południowej Szwecji.

Na początku lipca do zawarcia białego pokoju zmuszony został Egipt. W tym samym miesiącu niepodległość ogłosiły też Północne Filipiny. Okres wojny nie przyniósł Karlistycznej Hiszpanii pokoju, mimo wsparcia ze strony Francji musieli uleć oni rewolucjonistom. Nowe władze nie wycofały jednak kraju z wojny. Do podpisania pokoju zmuszono jednak 8 września Królestwo Sycylii, co więcej mieli oni płacić Rosji odszkodowania i ograniczyć rozwój armii.

Do października wojska polskie stanęły nad Wołgą, w okolicy ujścia tej rzeki stacjonowały duże wrogie siły.

3 listopada wykorzystując sytuację w Europie Austria zaatakowała Bawarię. Kilka dni później do podpisania białego pokoju zmuszona została Szwecja, jej udział w wojnie ograniczył się niemal tylko do podbicia części Finlandii i Karelii.

W lutym 1869 wykryto duże siły brytyjskie i rosyjskie w okolicach Bałkanów. Krainę tę w części podbili Francuzi, Turcy niewiązani już walką z Egiptem ani Persją zaczęli jednak stawiać im opór.

​

Front bałkański na początku lutego 1869 roku​

Wyczerpanie wojenne zaczęło się już udzielać nawet Wielkiej Brytanii. W Polsce wymusiło drastyczne zwiększenie podatków jako że rezerwy walutowe skurczyły się już do około 600 tysięcy funtów brytyjskich. Sytuację Francji za to komplikowała dodatkowo narzucona przez Brytyjczyków blokada morska.

Dotychczas Polska unikała rekrutowania oddziałów złożonych z osób nie czujących związku z polskością. Jednak wobec przeciągania się wojny postanowiono stworzyć z rekrutów tego pochodzenia całą armię. Składać się ona miała z 6 dywizji piechoty, 3 dywizji kawalerii i 1 dywizji konnej artylerii. W tym tylko te ostatnie oddziały jakością i wyszkoleniem miały dorównywać oddziałom złożonym z Polaków.

Wojna trwała nadal mimo zajęcia dużej części Rosji i zniszczenia wielu ich armii. Wyczerpanie wojenne sprawiło że z Polski emigrowało w przeciągu kilku tygodni ponad tysiąc rodzin. Równocześnie jednak tyle samo przybywało, głównie z Rosji i Turcji. Kiepska sytuacja Rosji ujawniła się dodatkowo w chwili ogłoszenia przez nich bankructwa, starym zwyczajem doprowadziło to do drastycznego upadku morale przeciwnika. Wykorzystano to i w przeciągu kilku tygodni zniszczono większość z pozostałych im około 60 dywizji.

Front w czerwcu 1869 roku​

Mimo praktycznego wyeliminowania sił rosyjskich końca wojny widać nie było. Żołnierze polscy byli już zmęczeni przeciągającą się kampanią. Dodatkowo perspektywa podbijania ogromnych terenów Rosji wydawała się być bezcelowa. Moskale proponowali co prawda pokój, Warszawa odrzucała jednak te propozycje jako niezadowalające. Podczas kiedy wojna, jak się wydawało, utknęła w martwym punkcie w kraju zorganizowano wystawy krajowe dotyczące kultury i nauki. Zgromadzenia te zaczęły się już odbywać w miarę regularnie, naturalnie jednak mimo debatowania na temat wojny nic przełomowego nie wymyślono.

Tymczasem z wojny wycofały się Hiszpania i Portugalia. Na linii Berlin-Warszawa zaczęło dochodzić do pewnych spięć które strona polska starała się łagodzić. Niespodziewanie jednak atak nastąpił 21 marca 1870 roku ze strony Austrii która kilka miesięcy wcześniej pokonała Bawarię. Wiedeń żądał całego Górnego Śląska w imię jednoczenia Niemiec. Wrogie armie zaczęły wkraczać na tereny których żądały, tymczasem jednak polska ekspedycja odkryła źródło Nilu. Bardzo realnym jego odkrywcą była ekipa austriacka, tak więc osamotniona w obliczu wojny przez sojuszników Austria poniosła kolejną prestiżową porażkę.

​

Nowa sytuacja sprawiła że Warszawa zaproponowała Moskwie pokój. Rezygnowała z żądań względem Dobrudży, podtrzymywała jednak te wobec Krymu i zwrotu perskich terenów. Rosjanie propozycję przyjęli 26 kwietnia 1870. Następnego już dnia w Moskwie ogłoszono uwłaszczenie chłopów co miało załagodzić napiętą sytuację wewnętrzną. Kolejnego dnia do Warszawy dotarły wieści o bankructwie Imperium Osmańskiego i kryzysie jaki tam wybuchł. W maju w wyniku rewolucji absolutna władza sułtana została ograniczona, sytuacja nadal wyglądała jednak niestabilnie.

​

Przyłączone tereny nie były zbytnio ludne, zaludnienie kraju zwiększyło się jedynie z około 36,07 miliona do 36,46 miliona. Szacowano że liczba osób piśmiennych zmalała z 37,6% do 37,3%.

Wojna z Austrią która mogła być dla Polski zgubna okazała się iść pomyślnie niemal już od chwili powrotu do Królestwa wojsk ze wschodu. Do wracających oddziałów szybko dołączyli nowi żołnierze. Sukcesy bardziej doświadczonych i liczniejszych wojsko polsko-francuskich były na tyle duże że zdecydowano się ogłosić demobilizację pospolitego ruszenia.

Front 6 czerwca 1870 roku​

Mimo znacznych sukcesów wojna przeciągnęła się aż do 23 lipca 1871 roku. W tym to dniu podpisano pokój na mocy którego miały powstać niepodległe Węgry, wysuwając to żądanie strona polska postanowiła nie oglądać się na Paryż którego to wojska w głównej mierze podporządkowały sojusznikom tereny Austrii. Siła Wiednia musiała zostać drastycznie zmniejszona a pozycja Polski umocniona, szczęśliwie zdawało się że Francuzi rozumieją potrzebę przetasowania układu sił w Środkowej Europie i nie protestowali. Nowe państwo na mapie Europy niemal od razu znalazło się w strefie wpływów Warszawy z którą to też podpisało sojusz.

Zanim jednak skończył się ostatni epizod wojen krymskich polskiej delegacji dane było się skompromitować na wystawie światowej zorganizowanej w Hamburgu. W samej Polsce z kolei uchwalono pewne ograniczenia względem szkół mniejszości narodowych co sprowokowane było przez dotychczasowe działania Łotyszy i Niemców. W wyczerpanym wojną kraju zdążyła się też zacząć kolejna kampania wyborcza. Z samego kraju w szczytowym momencie emigrowało ponad dwa tysiące rodzin miesięcznie, równocześnie imigracja spadła niemal do zera. W obliczu końca wojny ten odpływ ludności wracał jednak do normy.

 

Rozdział X – Lata 1871-1875​

Polska wychodziła z wojen zwycięsko. Austria została osłabiona. Imperium Osmańskie i Rosja znalazły się w głębokich kryzysach. Wiele zapowiadało iż zagrożenie ze strony tych trzech państw minęło na wiele lat. W samej Warszawie wobec konieczności walki z niemal każdym sąsiadem doszło jednak do istotnej zmiany ideologicznej. Uznano że Polska musi podjąć imperialistyczną politykę mającą umocnić ją na arenie międzynarodowej i zwiększyć jej bezpieczeństwo.

Mimo iż tereny Królestwa niemal nie zostały dotknięte bezpośrednio przez działania militarne to jednak wyczerpanie wojenne było bardzo duże. Oprócz więc stopniowego obniżania podatków podjęto też duże inwestycje. W całym kraju rozpoczęto rozwój fortyfikacji obronnych aby przystosować je do ciągle ewoluującej sztuki wojennej. W zamian za zasługi militarne i lojalność postanowiono ufundować rozwój sieci kolejowej w Królestwie Sycylii, Egipcie i Persji. To pierwsze państwo zerwało co prawda z Warszawą sojusz i brakowało silniejszych wzajemnych kontaktów, mimo to pamiętano że w trakcie wojny Rosjanie zmusili ich do płacenia odszkodowań wojennych. W przypadku Egiptu i Persji sieć kolejową trzeba było zbudować od zera, zdawano sobie sprawę iż potrwa to bardzo długo.

Dzięki wysokiemu przyrostowi naturalnemu, asymilacji oraz wydatkom na rzecz wojska udało się pozyskać polskich rekrutów do stworzenia kolejnej regularnej armii co też zaczęto robić jeszcze w lipcu. Rok później zdecydowano się utworzyć kolejną armię, tym razem składającą się z przedstawicieli mniejszości narodowych. Byli to głównie Ukraińcy z okolic Kijowa coraz bardziej czujący związek z Polską oraz Niemcy z w większości zamieszkanych przez Polaków prowincji Opolskiej oraz Gdańskiej.

11 sierpnia 1871 roku Wielka Brytania wezwała przedstawicieli najważniejszych państw europejskich na kongres do Londynu mający zająć się kwestią losu Imperium Osmańskiego. Brytyjczycy martwili się że silna Polska w sojuszu z Persją i Egiptem mogłaby doprowadzić do rozbiorów tego niestabilnego państwa. Liczono więc na pokojowe rozwiązanie które ustabilizowałoby sytuację. Na kongres naturalnie ruszyła duża delegacja z Warszawy od początku jasno mówiąca że aby zaprowadzić pokój trzeba doprowadzić do powstania niezależnych państw bałkańskich. Przedstawiciele Austrii i Prus z kolei obstawali przy utrzymaniu potęgi Imperium Osmańskiego. Mimo to Wiedeń w następnym miesiącu wysunął swoje roszczenia względem Bośni, był to dla Warszawy bardzo pomyślny precedens. Delegacja polska w odpowiedzi na żądania Austriaków wysunęła własne względem Dobrudży, argumentując je dodatkowo chęcią walki z niewolnictwem.

​

Podczas kiedy kongres trwał i wyglądało na to że szybko do porozumienia nie dojdzie Polacy za zgodą obu stron oficjalnie ogłosili włączenie Imperium Sikh do swojej strefy wpływów. Pozyskanie tego niedawno zwesternizowanego państwa leżącego tuż przy indyjskich posiadłościach Londynu zapoczątkowano jeszcze podczas wojny.

Początek roku 1872 przyniósł ogłoszenie wyników wyborów, wygrali konserwatyści zdobywając 85,7% głosów.

W listopadzie 1872 roku Brytyjczycy ogłosili rozpoczęcie wprowadzania w życie tak zwanej „Doctrine of Lapse”. Miała ona na celu zwiększenie wpływów Londynu w Indiach.

​

Tymczasem kongres trwał nadal. Londyn, już od końca wojny starający się poprawić relacje z Polską, stawał się coraz bardziej otwarty na propozycje Polaków. W zasadzie jedyne istotne rozmowy prowadzone były właśnie na linii Warszawa-Londyn. Francuzi ogłosili niemal pełne poparcie dla postulatów Polaków, Austriacy mieli ograniczone pole manewru ze względu na zgodzenie się Warszawy na ich bośniackie aspiracje, pogrążona w chaosie Rosja nie miała nic do gadania, pomniejsze państwa Europejskie były przychylne postulatom Warszawy. W obliczu takiego rozkładu sił głos Berlina okazywał się być nieistotny.

Istambuł mimo iż umocnił swoją wewnątrzpaństwową pozycję nie był w stanie doprowadzić do kongresu zerwania, zdawano sobie też sprawę że bez poparcia Londynu nie miałby szans w starciu z koalicją pod przewodnictwem Warszawy. Turkom groziła nie tylko inwazja z zewnątrz ale też liczne wystąpienia wewnętrzne, ambasador Polski w Londynie miał powiedzieć wręcz: „Jeżeli Turcy zerwą rozmowy kongresowe to nie tylko utracą większość swojego terytorium ale nawet wprowadzimy w życie starą ideę słowiańskiego Konstantynopola.”

Elity Wielkiej Brytanii prędzej już krytykowane za nadmierne mieszanie się w sprawy Europy w obliczu kolejnej wojny w której ich szanse nie wyglądały obiecująco ustaliły z Polską wspólne stanowisko. Warszawa za ugodę postanowiła zapłacić wyłączeniem ze swojej strefy wpływów Imperium Sikh i obietnicą nie szkodzenia interesom brytyjskim w koloniach. W praktyce miało to oznaczać na przykład rezygnację z włączenia w swoją strefę wpływów państw na wschód od Persji. 25 stycznia przedstawiciel Imperium Osmańskiego przyjął postawione mu przez kongres żądania.

​

Na Bałkanach powstała Bułgaria, podporządkowana Istambułowi Albania oraz podporządkowana Wiedniowi Bośnia. Do Polski włączona została Dobrudża. Serbia, Grecja i Czarnogóra zyskiwały część terytorium do jakiego rościły sobie pretensje. Niepodległość zyskał też Cypr który zgodnie z ustaleniami został włączony do brytyjskiej strefy wpływów. Rumunia zyskiwała pełną niezależność od Istambułu.

Ziemie włączone do Polski nie były zbytnio ludne, ogólnie liczba obywateli zwiększyła się jedynie z 37,63 milionów do 37,94 milionów. Odsetek piśmiennych zmalał z 38,9 do 38,7. Na przyłączonych ziemiach od razu zniesione zostało niewolnictwo i powzięte pewne inwestycje. Wyglądało na to że niejednolita rumuńsko-bułgarsko-turecka społeczność ten nowy Konstantyński Okręg zamieszkująca od razu zaczęła przejawiać mocne uczucia lojalistyczne względem Warszawy. Sami władcy nowo powstałej Bułgarii zrzekli się oficjalnie praw do Dobrudży, nie zrobiła tego Rumunia na której terytorium jako ostatnim w Europie utrzymywało się niewolnictwo. Nastrojów unifikacyjnych z Bukaresztem jednak niemal nie było.

Kongres przyniósł pokojowe rozwiązanie sporu. Ironią losu było to że Londyn pragnąc uchronić swojego sojusznika przed rozbiorami postawił go przed tragiczną sytuacją. Brytyjczycy nie mogli jednak przewidzieć ze nowe władze Istambułu będą w stanie w miarę sytuację wewnętrzną uspokoić. W efekcie Polska nawiązała poprawne kontakty z Wielką Brytanią a sojusz tego drugiego państwa z Osmanami zaczął się sypać.

Niebawem Polska zawarła sojusz z Serbią, Czarnogórą, Bułgarią oraz Grecją i zaczęła włączać te kraje do swojej strefy wpływów. Przed kongresem Ateny uważane były za sojusznika Londynu, postanowienia kongresowe spowodowały jednak wzrost i tak mocnych propolskich nastrojów. Przyniosło to skutek w postaci wypadnięcia tego państwa z brytyjskiej strefy wpływów.

Tymczasem w wzmacniającej się na Bałkanach Polsce wybuchło w lipcu niemieckie powstanie. Zbrojnie wystąpiło około 70 tysięcy buntowników w Prusach i około 3 tysiące w prowincji Opole. Powstanie to zostało bez większych trudności stłumione. Do wystąpień zbrojnych na podłożu ideologicznym doszło z kolei pod koniec listopada. Były to jednak bardzo słabe odosobnione bunty, liczniejsze jedynie w Besarabii i okręgu odeskim.

W sierpniu 1873 roku Austria zaatakowała Hanower. Dzięki wsparciu Niderlandów odniosła zdecydowane zwycięstwo w wyniku którego jej wróg został ośmieszony.

Dużo istotniejsze były wieści z Moskwy. Sukcesem zakończyła się tam w lutym 1874 roku rewolucja. W efekcie ograniczono władzę monarchy i jako rządząca partia ustalona została prozachodnia liberalna. Sytuacja w Rosji nadal była jednak niestabilna, sama pozycja międzynarodowa i militarna Moskwy była bardzo słaba, ratował ją jednak po części sojusz z Londynem. Doszło nawet w wyniku buntów do powstania małego państwa przy granicy z Chinami oraz przyłączenia do Mongolii części ziem Syberyjskich. Pierwsze wybory w Rosji wygrała, rządząca przed rewolucją z nadania monarchy, partia konserwatywna.

​

W marcu doszło do niegroźnego zamachu na życie podróżującego po kraju króla Polski. Mimo iż agresor został powstrzymany prestiż kraju trochę ucierpiał.

​

Na początku 1875 roku oficjalnie ogłoszono rozszerzenie praw wyborczych na wszystkich obywateli. Głos warstwy niższej miał mieć jednak trzykrotnie mniejszą wartość niż średniej i wyższej. Informacja ta uspokoiła tymczasowo sytuację w kraju, wyglądało na to że chwilowo nawet mniejszości narodowe przestały przejawiać rewolucyjne nastroje.

Bałkany w kwietniu 1875 roku​

Spoiler

Tym razem w ruch już poszła zabawa w plikach i wczytywanie. To pierwsze głównie w celu dania Polsce Dobrudży, to drugie z powodu pewnych dziejących się absurdów na świecie. Np. niestety z pozoru fajny system kryzysów ma (przynajmniej w PoD) wadę w postaci że potrafią wybuchać co chwilę z powodu jakichś nic nieznaczących ziem. W końcu wybuch wojny światowej z powodu kawałka Syberii na której jakaś gromadka postanowiła zażądać niepodległości brzmi absurdalnie, zwłaszcza że i sytuacja nie wskazywała aby ktokolwiek dążył do konfrontacji. Innym powodem wczytania savea była komunistyczna Europa w latach 70. To że Belgia stała się komunistyczna i nagle "opiekująca" się nią Francja zawróciła wojska spod Brukseli i uznała taki stan rzeczy jeszcze jakoś przełknąłem, ale powstający chwilę później ZSRR wysuwający na dzień dobry roszczenia wobec Polski (przy takich okazjach uwidacznia się wada wiązania narodowości z corami) przelał czarę goryczy.

 

Rozdział XI – Lata 1875-1881​

23 grudnia 1875 roku Prusy zaatakowały Austrię, ten drugi kraj stosunkowo niedawno zaanektował podporządkowaną sobie Bośnię. Tego samego dnia kiedy Berlin wypowiedział wojnę w Europie usłyszano też o polskich próbach zyskania praw do Mołdawii. Stało się to na skutek nieudanej akcji przekroczenia granicy przez żołnierzy mających wyzwolić w celach propagandowych kilkudziesięciu niewolników. Reakcja świata na działania Warszawy była jednak bardzo słaba, nikt nie zamierzał ginąć za Rumunię, równocześnie zdawano sobie sprawę że casus belli oparte na chęci walki z niewolnictwem dla społeczności europejskiej jest wystarczającym.

​

Kwiecień kolejnego roku przyniósł wojnę Rosji z Kazachstanem. Mimo iż zwycięstwo Moskwy było oczywiste Brytyjczycy nie zgodzili się wziąć udziału w wojnie. Jasnym wydawało się że, niebawem znowu zawarty, sojusz ze strony Londynu dotyczy sytuacji w których to Rosja jest atakowana.

Tuż po ogłoszeniu wyniku wyborów, które kolejny raz wygrali konserwatyści, Warszawa wypowiedziała Bukaresztowi wojnę. Społeczność międzynarodowa popierała te działania. Wojsko Polski i Węgier z łatwością wroga pokonały. W wyniku rozmów pokojowych Polska zyskała resztę Mołdawii a Węgrzy odszkodowania wojenne. Ludność królestwa powiększyła się niemal o dwa miliony, równocześnie odsetek osób piśmiennych spadł z 41,3 do 40,4.

​

Jeszcze w trakcie wojny przedstawiciele Polski zostali poproszeni o podpisanie konwencji genewskiej. Król wyraził zgodę mimo iż kilka państw powstrzymało się od jej przyjęcia, z czasem jednak niektóre z nich zmieniły zdanie.

​

Chiny nękane przez powstania żądające wyparcie wpływów zachodnich zostały zaatakowane i pokonane przez Brytyjczyków. Londyn zdobył kolejne koncesje i ziemie mające je umocnić.

7 maja 1877 zrodziła się idea regionalnych targów handlowych. Pełnić one miały podobną rolę jak wystawa światowa z tym że dotyczyć tylko państw związanych z Warszawą i być ściśle jej podporządkowane. Targi otwarte zostały w marcu następnego roku.

​

Jeszcze w 1877 roku na świecie doszło do dwóch istotnych zdarzeń. W Rosji rewolucjoniści wprowadzili demokrację. Wiele wskazywało że od dawna targana kryzysami Rosja wychodzi na prostą. Niedługo później zakończyła się wojna domowa w Japonii. Zwycięska zwesternizowana frakcja zjednoczyła wyspy. Dwie szybko odradzające się potęgi zaczęły niebawem między sobą wojnę o Sachalin, wyglądało jednak na to że żadna ze stron nie jest zdolna zadać decydującego ciosu w postaci przeniesienia walk poza samą wyspę będącą przedmiotem sporu. Wobec tego zdawało się że wojna będzie długa ale równocześnie niezbyt krwawa.

Pod koniec 1877 roku w świeżo przyłączonej Mołdawii doszło do powstania które zostało z łatwością stłumione. Wyglądało na to że mimo zniesienia niewolnictwa i podjętych inwestycji przyłączone niemal zamieszkane tylko przez Rumunów tereny będą sprawiać stale kłopoty.

W lipcu 1878 roku Serbia zaatakowała Austrię która o dziwo długo stawiała opór koalicji pod przewodnictwem Berlina. Powodem wojny był skrawek dawnego państwa Bośni. Polska odpowiedziała na wezwanie sojusznika i przejęła nawet kontrolę nad prowadzeniem rozmów z Wiedniem. Nie posłano jednak do walki armii Królestwa tylko do wypełnienia umów sojuszniczych skłoniono Węgrów, szybko zaczęli oni zajmować tereny dawnego okupanta.

4 września oficjalnie poproszono władze z Kairu o danie polskiej ekspedycji specjalnych prerogatyw w kwestii badania Doliny Królów. Egipcjanie wyrazili zgodę. Już pod koniec roku 1879 polscy naukowcy dokonali pierwszego istotnego odkrycia.

​

12 września 1878 roku Prusacy zmusili nękaną przez wrogie wojska i powstania Austrię do pokoju. Dwa dni później w Berlinie oficjalnie ogłoszono zjednoczenie państw północnoniemieckich w ramach jednego państwa. Zgody nie wyraziły zaledwie trzy mało istotne państewka północnoniemieckie, które, co było oczywiste, w taki czy inny sposób niedługo i tak całkowicie podporządkują się Berlinowi. Władza reszty została zmuszona przez groźby pruskiej interwencji i ryzyko wybuchu proberlińskiego buntu. Ostatecznie jednak większość dotychczasowych władców wyraziła zgodę bo przyjęła po prostu duże łapówki i obietnice zachowania ich statusu.

​

W reakcji na działania Berlina Warszawa postanowiła przemieścić kilka armii na swoją zachodnią granicę. Wyglądało jednak na to że Paryż, w którym stosunkowo niedawno zdobyli władzę socjaliści, nie zamierza interweniować. Władze Polski także nie widziały sensu w atakowaniu pokojowo jednoczących się Niemiec, nawet jeżeli nowopowstałe państwo od początku przejawiało agresywną politykę. Liczono jednak że może Paryż postanowi wprowadzić w życie idę wschodniej granicy opartej na Renie, wyglądało jednak na to że kolonizacja Algierii a nawet w małym stopniu północnej Hiszpanii zadowala jego aspiracje terytorialne. Idea przyłączenia jakichś ziem do Polski wydawała się być niebezpieczna, z kolei szanse na rozbicie świeżo zjednoczonego państwa wydawały się być nierealne.

Tymczasem zmuszono 10 marca 1879 roku Austrię do zawarcia pokoju. Polska strona w imieniu Serbii dodała do warunków jeszcze przyłączenie całej Bośni. Początkowo myślano nad wyzwoleniem Czech albo innego państwa. W obliczu buntów liczono jednak na to że Austria sama się rozpadnie. Niestety wojska węgierskie z jakichś powodów nawiązały z buntownikami walkę, dlatego też postanowiono wojnę jak najszybciej skończyć. Jeszcze przed zawarciem pokoju niepodległość wywalczył sobie mały Triest, niebawem wyzwoliła się też Lombardia. Ruchy państwowo wyzwoleńcze następnie jednak z jakiegoś powodu osłabły, pod koniec roku doszło jeszcze do rewolucji w wyniku której władzę przejęli liberałowie popierający i forsujący ideę federacji.

W samej Polsce, a konkretnie w nowo przyłączonej części Mołdawii odkryto ropę. Szybko się okazało że ten od niedawna wydobywany na większą skalę surowiec w największej ilości „produkuje” właśnie Polska, przebijając dwukrotnie kolejną na liście Rumunię. Pozytywnie oceniano szanse na odkrycie w Królestwie kolejnych złóż czarnego złota.

Lato 1880 roku przyniosło ważne zmiany w Królestwie Polskim. Do niedawna wprowadzonej obniżki taryf do jednego procenta doszło powiększenie wydatków na zbrojenia. Dużo istotniejsze były jednak reformy socjalne, w ciągu dwóch miesięcy uchwalono takie dwie, obie powiększały poziom opieki zdrowotnej w państwie. Pierwsza naturalnie wręcz tworzyła pewne struktury dbania o zdrowie obywateli Królestwa. Fakt iż udało się przeprowadzić te reformy mimo dominacji konserwatystów w senacie stawił pod znakiem zapytania sens faworyzowania przez króla i jego otoczenie socjalistów. Rozważania te sprawiły zaprzestanie forsowania poparcia dla partii socjalistycznej i zaczęcie dla partii liberalnych, z tym że wahano się pomiędzy partią liberalną bardziej skorą do reform socjalnych i partią radykalną niemal całkowicie je odrzucającą. Ostatecznie planowano jedynie wprowadzić solidne państwowe organy dbające o zdrowie i edukację a pozostałe proponowane reformy w stylu emerytur czy minimalnego wynagrodzenia ustalić co najwyżej na bardzo niskim poziomie. Plany te jednak były odległe i mogły jeszcze uleć zmianie, tymczasowo nie zapowiadało się nawet na wprowadzenie kolejnych reform zdrowotnych które dobrze wpłynęłyby na przyrost naturalny.

Na początku 1881 roku ogłoszono zwycięstwo konserwatystów w wyborach, zdobyli oni 89,58% głosów. Tymczasem w Prusach była bardzo napięta sytuacja. W krainie tej jeszcze przed podporządkowanie Warszawie istniał duży przemysł drukarniczy. Niedawno cały kraj dotknął kryzys związany z niedoborem drewna na rynku, najbardziej uderzył on właśnie w Prusy wywołując ogromne bezrobocie wśród urzędników i pracowników zatrudnionych w przemyśle. Mimo iż kryzys udało się zażegnać nastroje które spowodował wybuchły 15 marca 1881 roku w postaci niemieckiego powstania.

Siły buntowników oceniano na jakieś 15 tysięcy na Śląsku i 264 tysiące w Prusach. Na początku stłumiono powstanie we wszystkich regionach oprócz prowincji Królewieckiej. Początkowo siły powstańców w tej prowincji oceniane były na 165 tysięcy, zanim doszło jednak do ataku na nich powiększyły się o niedobitki z pozostałych regionów. Po tym jak uderzono już na tą wielką armię z wszystkich niemal stron do powstania dołączyło jeszcze kilkanaście tysięcy powstańców. Ostatecznie krwawa bitwa o Królewiec skończyła się zwycięstwem wojsk wiernych Warszawie zanim jeszcze powstańcy zdobyli główną twierdzę prowincji. Umykający buntownicy zostali jeszcze pobici w kilku bitwach i powstanie się skończyło. Straty ludzkie oceniano na bardzo wysokie, zmienił się nawet zauważalnie stosunek ludności w Prusach. W ciągu pół roku procentowy udział Niemców w ludności okręgu Królewieckiego zmaleć miał z 75,8% do 73,3%.

​

W lipcu wobec uzyskania odpowiednich rekrutów postanowiono sformować kolejną armię. Wojsko Polskie miało teraz liczyć 8 armii I kategorii (składających się głównie z Polaków) i 2 armie II kategorii. Łącznie dawać miało to około 300 tysięcy żołnierzy.

Także w lipcu Berlin wykonał swój pierwszy agresywny krok militarny atakując Danię, mimo wsparcia ze strony Szwecji realnie oceniano iż obrońcy nie mają szans.

Spoiler

Tym wyzwolonym państwem był Kazachstan. Z tym że miał tylko jedną prowincję i dopiero kiedy powstał zyskał cory na resztę dzisiejszych ziem Kazachstanu. Pewnie twórcy dali jakiś skrypt mający odzwierciedlić przejechanie się Rosjan po starym porządku w Azji Środkowej i następnie wytworzenie się tam współczesnych państw. Tak czy siak państwo to znikło, dam więc ogólną mapę świata (najlepiej otworzyć ją w nowej karcie) z sierpnia 1881:

​

Jak już wspominałem niezbyt tą grę znam. Wiedziałem co prawda o tym że jest coś takiego jak "wartość narodowa", nie wiedziałem jednak że ma to jakieś istotne efekty. Jako iż jednak to zauważyłem to po opisanym właśnie okresie zmieniam w plikach (da się chyba też w samej grze) polską wartość narodową z liberty na prosperity. Ta nowa bardziej odpowiadająca jak mniemam aar-owej Polsce dodatkowo zwiększa współczynnik asymilacji (a więc skłonność do niej).

 

Rozdział XII – Lata 1881-1887​

Początek sierpnia 1881 roku przyniósł w polskiej polityce istotne zmiany. Partia konserwatywna dotychczas nieprzerwanie rządząca królestwem dokonała istotnej modyfikacji ideologicznej w swym programie. Wobec nacisków społecznych, reorientacji własnych poglądów oraz braku większych sukcesów zmieniła ona swoje podejście do mniejszości narodowych. Od teraz miały one posiadać pełnię praw wyborczych na równi z Polakami i nie być dyskryminowane. Jasnym stawało się że dotychczasowa polityka asymilacyjna nie dość że nie przynosiła sukcesów w przypadku niedawno przyłączonych ziem to w dodatku psuła kontakty z ludami zamieszkującymi Polskę od wieków.

​

W dodatku w samej mentalności sporej części obywateli w ostatnich dziesięcioleciach doszło do istotnych zmian. Fakt wywalczenia sobie stabilnego i rozwijającego się państwa sprawił iż Polacy zaczęli postrzegać państwo jako podmiot mający służyć im a nie taki któremu to oni mają służyć. Zmiana ta dotyczyła także Rusinów od dawna zamieszkujących Polskę. To i zmiana polityki względem mniejszości zapoczątkowało, jak się zdaje, ostatni etap unifikacji Polaków z Rusinami z ziem dawnej Rzeczypospolitej którzy przeszli na unityzm i katolicyzm. W podobnym stopniu asymilacja zdawała się nasilać w przypadku Czechów i katolickich Niemców ze Śląska. Dodatkowo ludność spajało oparcie świadomości narodowej na ostatnich dziesięcioleciach, wobec tego w sporej części znaczenie tracił fakt czy w zamierzchłych czasach przodkowie danego człowieka byli poddanymi Bolesława Chrobrego czy też Jarosława Mądrego. Co więcej Królestwo otwarte było też na „obcy” element, sprawiało to że np. Włosi i Niemcy od dawana zamieszkujący wybrzeże Morza Czarnego także się polonizowali.

Rok 1882 stanął pod znakiem powstań. Zbrojnie wystąpili Ukraińcy z niedawno przyłączonych ziem, coraz częściej wobec asymilacji Rusinów z północy zwący się Małorusinami. Zbrojną walkę podjęli także Łotysze i żądające zmian elementy radykalne także zyskujące największe poparcie wśród obywateli nieczujących związku z Warszawą. Wszystkie powstania zostały stłumione.

​

Wobec ruchów buntowniczych kolejna wojna z Rumunią wydawała się być jedynie mało istotnym konfliktem granicznym. W istocie Węgrzy i Polacy z łatwością podbili Wołoszczyznę, wróg niemal nie posiadał armii. W wyniku wymazania państwa Rumunia z map Europy z kontynentu zniknął ostatni rejon w którym legalne było niewolnictwo, Warszawa ogłosiła to jako swój wielki triumf. W wyniku wojny do Polski włączono Wołoszczyznę, zwiększyło to liczbę obywateli z 44,32 milionów do 45,57 milionów. Odsetek osób piśmiennych zmalał z 46,1 do 45,2.

Rok 1882 był też okresem w którym ponownie zwiększono poziom opieki zdrowotnej, tym razem już do bardzo wysokiego poziomu.

Tymczasem na świecie zaczął się wyścig o Afrykę, spowodowało to wybuch wojny między Wielką Brytania a Francją na początku 1883 roku. Kilka miesięcy później obie strony podpisały biały pokój, podobnie skończyła się wojna między Japonią a Rosją.

Austria która niedawno przywróciła swoje panowanie nad Triestem oraz Bawaria wypowiedziały wojnę Berlinowi. Powodem jej było niedawne przyłączenie do Związku Północnoniemieckiego Szlezwiku co łamało stare niemieckie umowy dotyczące losu tych terenów.

W Polsce w roku 1883 doszło do powstania Banku Narodowego oraz rozwinięcia edukacji publicznej. Rok kolejny przyniósł z kolei reformę wprowadzającą tajność głosowania oraz rozszerzenie wolności niepaństwowej prasy. W kraju doszło też do organizowanych już w miarę regularnie wystaw krajowych dotyczących kultury i nauki.

​

Na początku roku 1885 doszło do zbrojnego wystąpienia komunistów, a później także Małorusinów oraz „Jakobinów”. Buntownicy mimo iż dość liczni zostali pokonani. Ich wystąpienia źle wpłynęły jednak na wybory, wyglądało na to że zwłaszcza komuniści ani myślą w walce o władzę przestrzegać demokratycznych zasad panujących w kraju. Wybory przyniosły ostatecznie zwycięstwo konserwatystów którzy zdobyli 73,65% głosów, pewnym zaskoczeniem było 17,83 procentowe poparcie dla socjalistów.

Z kolei na świecie w roku 1885 doszło między innymi do wojny między Rosją a Chiwą. Wyglądało na to że Moskwa postanowiła kontynuować przerwany przez wojny z Polską i kryzysy podbój Azji Środkowej.

Dużo bardziej istotne, choć oczywiste, były zmiany w Niemczech. Berlin pokonał swoich bawarskich i austriackich wrogów. Mimo iż zwycięstwo było oczywiste osiągnięcie go zajęło zaskakująco dużo czasu, podobnie jak prędzej pobicie Danii, wyglądało na to że północne Niemcy trawi jakiś nienazwany kryzys niepozwalający na skuteczne i efektowne działania ich armii. Berlin mimo wysunięcia żądań względem Frankonii z oboma przeciwnikami podpisał biały pokój. Nie przeszkodziło to mu niecały miesiąc później, 12 sierpnia 1885 roku, ogłosić zjednoczenie Niemiec. Pod władzę Berlina pokojowo przeszły Badenia, Oldenburg, Lubeka a nawet Luksemburg. Nowo ogłoszonego zjednoczenia nie uznały jedynie Bawaria i Austria.

​

Warszawa i Paryż zdawały się nie planować żadnych akcji militarnych wymierzonych w Niemcy. W samej Polsce, po części z powodu niedawnych powstań, przeprowadzono dotychczas odkładaną i unikaną reformę zrównania w prawach wyborczych wszystkich obywateli. Od teraz każdy niezależnie od swojego statusu, naturalnie z wyłączeniem pracujących w obozach pracy więźniów, miał głos takiej samej wartości jak inni.

Rok 1885 przyniósł zjednoczenie też Włoch. Królestwo Sardynii które już prędzej pokojowo zyskało władzę nad północnymi włoskimi państwami zainspirowało prozjednoczeniowe powstania w Państwie Papieskim i Królestwie Obojga Sycylii. W czasie kiedy w tych państwach powstańcy odnosili zdecydowane sukcesy władca Sardynii w sojuszu z Węgrami uderzył na Austrię. Niecały miesiąc później, 14 grudnia 1885 roku, niemająca szans Austria uznała zjednoczenie Włoch. Już 7 stycznia roku kolejnego król Włoch zaatakował i włączył do swego państwa Państwo Papieskie które prędzej ograniczone zostało do Rzymu i okolic.

​

Tymczasem koniec 1885 roku przyniósł w Polsce informacje o skandalicznych warunkach pracy w fabryce produkującej barwniki, podejście do kwestii bezpieczeństwa spowodowało śmierć kilku pracowników. Wina zrzucona została na kapitalistów, jasnym stawało się że niebawem reformy dotkną także kwestii bezpieczeństwa w pracy.

​

Niemal w przededniu sylwestra zaczęły się też poważne dyskusje na temat wprowadzenia prohibicji. Król i elity nie wyraziły jednak na tak radykalny, szkodzący gospodarce oraz prawdopodobnie nieefektywny krok zgody. Podejrzewano że prohibicja bardzo realnie groziła by stworzeniem w Królestwie dużego czarnego rynku i rozwój przestępczości. Wzywano jednak do picia z umiarem zauważając też jednak iż w porównaniu choćby do Rosjan Polacy wykazują się coraz bardziej rozsądnym podejściem do alkoholu.

​

Rok 1886 przyniósł dużą reformę publicznej edukacji. Od teraz miała ona być rzeczywiście publiczna i powszechna. Jak mniemano podobnie jak w przypadku opieki zdrowotnej osiągnięto już bardzo wysoki poziom i nie przewidywano w kolejnych latach żadnych dużych zmian w tych dziedzinach. Wyglądało na to że bardzo prężna walka z analfabetyzmem stanie się jeszcze bardziej efektywna wobec zmniejszania się przyrostu naturalnego w kraju. Mimo iż niedawne, duże, wieloletnie rodziny przechodziły chwilowo do historii to jednak postęp naukowy a także w znikomym stopniu imigracja sprawiała że populacja Królestwa, podobnie jak przemysł, nadal prężnie się powiększała. W kwestii imigracji z pewnym zaskoczeniem odkrywano że do Królestwa przybyły nawet pojedyncze rodziny z Meksyku, USA, a nawet dalekich Filipin.

4 czerwca 1887 roku do Warszawy dotarły wieści o sojuszu Niemiec z Wielką Brytanią. Obawiano się że kolejny kraj, podobnie jak prędzej Rosja, zawierzy ogromnej potędze militarnej Londynu i Królestwo znajdzie się w stanie wojny. Zauważano jednak iż w przypadku Rosji miała ona jeszcze choćby poparcie silnego Imperium Osmańskiego i perspektywę dołączenia do wojny Austrii i Prus. Dodatkowo, jak mniemano, Niemcy nauczeni doświadczeniem Rosjan powinni wiedzieć że Brytyjczycy owszem posiadają imponująco wielką armią, jednak siłą rzeczy nie może ona wziąć cała udziału w walkach w Europie. Wbrew nadziejom Berlin zaatakował już jednak 5 sierpnia 1887 roku wysuwając żądanie zwrotu Górnego Śląska.

Spoiler

"Przydałaby się jakaś porażka, dodałoby to smaku, najlepiej taka w stylu potopu, podniesienie się z popiołów i pokonanie wrogów Rzepy "

Ano byłoby miło , choć drugi Potop to byłoby przegięcie. W tej grze taka akcja potrafi spowodować wpadnięcie kraju w głęboki kryzys i radykalną zmianę władzy. No ale Polska się rozwija i raczej nie będę jej specjalnie rzucał jakichś ekstra kłód pod nogi, koniec końców gram w kiepskich czasach na tworzenie imperium. To nie CK czy EU żebym się jakoś specjalnie musiał martwić że po kilkudziesięciu latach będę mógł stworzyć niepokonane imperium. No i została jeszcze połowa czasu gry, kres sojuszu z Paryżem bądź jakieś istotnej rewolucje komunistyczne mogą jeszcze sprawić że stanie się gorąco. Choć niestety wydaje mi się że komputer traktuje komunistyczne kraje niemal jak wszystkie inne; brak tego wrażenia że świat lęka się komunistycznych rewolt i patrzy na komunistyczne kraje jak na zalążki światowej rewolucji.

"zdecydowanie mój ulubiony AAR "

Miło mi to czytać .

 

Rozdział XIII – Lata 1887-1889​

Niemcy posiadali armię mniejszą zarówno od Polski jak i Francji. Berlin mając wszelkie predyspozycje do prowadzenia ekspansji musiał czuć się uwięziony, co więcej wpływy niemieckie nawet malały czy to w Polsce, na Węgrzech czy we Francji. Z kolei Wielka Brytania konkurowała z Francją w Afryce. Niedługo po rozpoczęciu wojny w od niedawna liberalnej Francji wybuchło komunistyczne powstanie, do największych wystąpień zbrojnych doszło przy wschodniej granicy i buntownicy nawiązali walkę z Niemieckimi armiami. Sądzono więc że albo po prostu przeciwnicy Polski mieli szczęście albo zainspirowane przez nich wystąpienia rewolucyjne wymknęły się spod nawet częściowej kontroli.

​

Na czele wrogiej koalicji stanęła Wielka Brytania, groziło to dołączeniem do wojny Rosji. Mimo to w Polsce nie ogłoszono stanu wojennego ani mobilizacji. Uważano że Niemcy nie stanowią wielkiego zagrożenia a wywiad doniesie z uprzedzeniem jeżeli Rosjanie zaczną przygotowania do wojny.

Większość wrogich sił uderzyła na Francję. Doszło też jednak do ataku w kierunku Opola. Polsko-węgierskie siły odparły jednak mniej licznego przeciwnika. Niemcy zajmowali Alzację i Lotaryngię nękani niemal tylko przez komunistów, większość wojsk francuskich stacjonowała w okolicach południowej granicy. Nawet w obliczu wrogiego ataku część wojsk Paryża kontynuowała tłumienie buntów w niemal ciągle niespokojnej sojuszniczej Hiszpanii. Tymczasem na froncie polskim węgierskie wojska rozpoczęły ofensywę. Wobec tego także siły Warszawy dotychczas planujące raczej wojnę obronną rozpoczęły przekraczanie granicy.

Wobec przewagi liczebnej wojsk polsko-węgiersko-serbsko-bułgarsko-czarnogórskich Niemcy przegrywali kolejne bitwy a koalicjanci zajmowali niemal niebronione przez regularne wojska tereny.

21 października do wojny dołączyło Imperium Sikh. Niestety wyglądało na to że nowy sojusznik szybko ulegnie przeważającym siłom brytyjskim.

W sytuacji gdy wojska koalicji rozpoczęły już zdobywanie Berlina okazało się że Niemcy przerzucają część swoich wojsk poprzez neutralną Austrię na Górny Śląsk. Te dywersyjne działania zostały jednak wykryte a wrogie armie pokonane. Niestety Wiedeń odmówił dania Polsce prawa przemarszu. Mimo to wrogie wojska po zadanych im klęskach w większości nie zdążyły wycofać się na neutralne tereny. Sukcesy zaczęli też odnosić Francuzi których wojska wreszcie pojawiły się na froncie, perspektywa zdobycia Paryża i zmuszenia sojusznika do kapitulacji została tymczasowo zażegnana.

Front 30 listopada 1887 roku​

Na początku roku 1888 oblężony Berlin doczekał się dwóch odsieczy, obie zostały jednak odparte. W chwili gdy los wrogiej stolicy zdawał się być przesądzony Imperium Sikh zmuszone zostało do podpisania białego pokoju.

​

W samej Polsce pojawiła się z kolei perspektywa użycia gazów bojowych, wobec zwycięstw na froncie postanowiono przeprowadzić jedynie krótki pokaz. Atakujący pod Halle Niemcy natknęli się nie tylko na starannie rozstawione stanowiska karabinów maszynowych ale też na trujące gazy. Mimo iż użyte tylko w ograniczonej liczbie wywołały strach w szeregach wroga, po nieprzyjacielskich wojskach szybko rozeszły się pogłoski o tym że Polacy w każdej chwili mogą użyć śmiercionośnej broni masowego rażenia. W praktyce jednak Warszawa więcej tej broni nie użyła, wojna była wygrywana konwencjonalnymi środkami. Ze względów propagandowych, dyplomatycznych i ewentualnego wrogiego rewanżu uznano że gazy bojowe bardziej przysłużą się Polsce jako straszak.

W kolejnych miesiącach wojska niemieckie zostały niemal wyparte z Francji a Berlin zdobyty. W Królestwie niemal nieodczuwającym prowadzonej wojny skończono przygotowywać podstawy pod rozbudowę sieci kolejowej, nowe możliwości sprawiały że miała ona dotrzeć już do wszystkich prowincji państwa. W Warszawie postanowiono jednak powierzyć zebranie środków na rozbudowę sieci kolejowej samym obywatelom. Szybko okazało się że przedsiębiorcy spełniają pokładane w nich nadzieje, w stosunkowo szybkim czasie rozbudowa kolei dotknęła cały kraj. Tymczasem stolica doczekała się powszechnego użycia eklektycznego oświetlenia, ta zwiększająca wydajność pracy oraz wygodę obywateli innowacja w następnych latach dotrzeć miała też do innych części Polski.

​

Pod koniec lata 1888 roku wojska węgierskie i francuskie nawiązały kontakt. Los Niemiec wydawał się być przesądzony. Źle wiodło się jednak Persji, Brytyjczycy rozpoczęli okupowanie tego, niedawno poszerzonego o zachodni Afganistan, kraju.

W Warszawie obawiano się ze po zmuszeniu Teheranu do pokoju, a może nawet już prędzej, Brytyjczycy mogą wysłać swe siły poprzez sojuszniczą Rosję do ataku na Polskę. Tymczasem doszło do Brytyjskiego desantu w prowincji tucholskiej. Wróg został jednak najpierw pokonany na ternach Królestwa a później ostatecznie rozbity już po niemieckiej stronie granicy. Cała sytuacja powtórzyła się jeszcze na przełomie roku 1888 i 1889.

​

Początek roku przyniósł też reformę ograniczającą zatrudnianie dzieci.

Odzyskujący siłę Osmanowie podbili kilka krajów arabskich. Wyglądało na to że Istambuł uznał się za posiadającego prawa do zwierzchnictwa nad Arabami. 8 lutego 1889 zaatakował Egipt, ten sojusznik Warszawy niemal nie brał dotychczas udziału w walkach. Posiadał więc około 39 dywizji które stanąć miały przeciw 69 dużo lepiej wyposażonym osmańskim. Warszawa postanowiła jednak wesprzeć sojusznika, podobnie zrobiła Persja której siły jednak nie były istotne z powodu strat odniesionych w trakcie wojny. Sojuszu z nowym przeciwnikiem nie dotrzymała Rosja odmawiając dołączenia do wojny.

Już 9 luty przyniósł dołączenie do walk z Turkami Greków. Ateny mimo iż dołączyły do wojny z Niemcami to jednak nie wysłały wojsk, ponoć z powodu braku prawa przemarszu przez Turcję i Albanię. Tego samego dnia Persja została przez Wielką Brytanię zmuszona do podpisania białego pokoju.

Także tego samego dnia poproszono Londyn o pokój. Koalicja zajęła do tego czasu niemal całe Niemcy, wrogowi z kolei udało się tylko zmusić dwa kraje do podpisania pokoju i zająć sporą część afrykańskich posiadłości Francji. Brytyjczycy przyjęli warunki pokojowe.

Do Polski włączone zostały tereny aż po Odrę. Populacja kraju zwiększyła się z 49,07 miliona do 52,49 miliona. Odsetek osób piśmiennych wzrósł z 55,4 do 57,4. Na przyłączonych ziemiach istotna mniejszość czująca związek z polskością mieszkała niemal tylko w nowej prowincji wrocławskiej w której stanowiła 15% i legnickiej gdzie stanowiła 5%. W przypadku reszty ziem odsetek Słowian był nikły, w dodatku część z nich nie czuła związku z Polską. Szczęśliwie jednak równocześnie tereny pomorskie w przeciwieństwie do śląskich nie były zbytnio gęsto zaludnione. Z pewnym zaskoczeniem odkryto że o ile w krainie Prusy niemal wszyscy Niemcy opanowali sztukę pisania i czytania o tyle na nowo przyłączonych ziemiach około 9% nadal było analfabetami. Świadczyło to o tym że walka z analfabetyzmem w ostatnich dziesięcioleciach przynosiła większe sukcesy w Polsce mimo iż Prusy startowały z dużo wyższej pozycji. Ludność nieniemiecka, w sporej części z powodu dyskryminującej polityki, opanowała umiejętność pisania w około 36%. Na nowo przyłączonych terenach znajdowało się wiele fabryk, w wyniku wojny podupadły one jednak i zostały zamknięte. Postanowiono więc przeznaczyć odpowiednie środki na poprawę ich stanu. Zdawano sobie jednak sprawę że wobec utraty sporej części dotychczasowego rynku zbytu oraz części pracowników powrót do czasów świetności może zająć bardzo długo.

Niemcy zdecydowanie wojnę przegrali, wyczerpanie wojenne i utrata przez część pracowników dostępu do starych miejsc pracy spowodowała w tym kraju dużą emigrację. Na wojnie najwięcej zyskała naturalnie Polska, do przyłączenia nowych ziem podchodzono jednak z dużą rezerwą. Zwłaszcza wojskowi dostrzegali jednakże zalety granicy przebiegającej wzdłuż Odry. Wojna przyniosła także możliwość udowodnienia swojej wierności przez Bułgarów i Serbów. Było to ważne zwłaszcza dla tych pierwszych jako iż, co prawda w dalekiej perspektywie, pojawiały się w Warszawie idee przyłączenia do państwa Bułgarii i dalej części ziem tureckich. W trakcie walk doszło do kolejnego wzrostu znaczenia Węgier, w zamian za zasługi Polacy pogodzili się z utratą wpływów w tym kraju.

Spoiler

Nie lubię opisywać wojen a i tak nawet z tak bardzo jednostronnej wyszedł cały odcinek. W chwili gdy Niemcy mnie zaatakowali myślałem żeby wczytać poprzedni zapis wiedząc że nie mają szans. Uznałem jednak że przeciąganie wybuchu wojny będzie przegięciem, zresztą AI tak czy siak pewnie by co chwilę ją wypowiadało przez to że bezsensownie liczy około 500 dywizji brytyjskich tak jak polskie czy francuskie. No i jeszcze doszedł bonus od gazów bojowych, w samej grze rzecz jasna opcji "niegazujemy przeciwników" nie uwzględnili a równocześnie ani Brytyjczycy ani Niemcy technologii niwelującej działanie gazów nie odkryli. Tak więc do i tak wygrywanej z łatwością wojny doszedł jeszcze bonus od użycia gazów.

A są jakieś zapowiedzi że wrócą? Coś mi mówi że ja prędzej AAR-a skończę niż tego doczekamy .

 

Rozdział XIV – Lata 1889-1895​

W ramach walki z Imperium Osmańskim wezwano do wypełnienia umów sojuszniczych Bułgarię, Węgry, Serbię i Czarnogórę. Sami Polacy wysłali tylko jedną armię której jednym z pierwszych celów było zdobycie Konstantynopola. Wróg nie reagował na zajmowanie jego Anatolijskich terenów, niemal wszystkie jego siły walczyły z Persją i Egiptem.

Ogłoszono na początku roku 1890 wyniki wyborów, zwyciężyli konserwatyści zdobywając 88,81% głosów.

Niemal wszyscy zaangażowani w wojnę sojuszniczy wysłali całość swoich armii przeciw Turkom. Wobec tego około 150 tysięczne powstanie komunistyczne na Węgrzech postanowiono stłumić za pomocą wojsk Warszawy. Decydująca bitwa o Budapeszt przyniosła buntownikom niemal 76 tysięcy poległych przy równoczesnych 2 tysięcznych stratach drugiej strony. Dalsze losy powstania były przesądzone, na tereny kraju przybyła też jedna armia węgierska. Samo wojsko sojusznika też jednak ulegało komunistycznej propagandzie, już prędzej dochodziło w Anatolii do buntów komunistycznych żołnierzy. Wobec wieści o wybuchu rewolucji doszło nawet do dezercji całej około 50-tysięcznej armii która skierowała się wesprzeć swych ideologicznych braci. Równocześnie jasne zdawało się że krótki okres dużego znaczenia Węgier na arenie międzynarodowej odchodzi do historii, kraj ten niebawem ponownie wpaść miał w polską strefę wpływów.

​

4 lutego 1890 roku Persja zmuszona została do zawarcia pokoju. Żeby uratować przed takim losem przegrywający Egipt postanowiono jakiś czas później wezwać do wojny Francuzów. Mimo to Kair skapitulował 19 lutego. Równocześnie Turcy zaproponowali pokój Polsce zgadzając się na wszystkie jej żądania, Warszawa jednak odmówiła dodając do warunków zakończenia wojny zwrot zabranych Egiptowi ziem. Osamowie poddali się 7 marca, przegrywali do tego czasu kolejne bitwy a jedyna zaangażowana w wojnę armia Polski była już niedaleko Bagdadu. Egipt odzyskiwał swoje ziemie, Bułgaria zyskiwała szeroki dostęp do Morza Egejskiego, powstała też niepodległa Armenia która stała się częścią strefy wpływów Warszawy i zawarła z nią sojusz. Nic na wojnie nie zyskali Grecy oskarżani o brak zaangażowania mającego na celu umożliwienie wysłanie armii do walki z Niemcami, sojusznik ten nawet jako jedyny nie posłał wszystkich swych armii do walki z Turkami.

Jeszcze przed zawarciem pokoju wybuchło na Węgrzech słowackie powstanie. Tym razem w Warszawie pojawiły się poważne wątpliwości co do wysłania wojsk. Ostatecznie jednak zauważono że Węgrzy sami buntowników by pokonali gdyby nie skierowali armii do walki z wrogami Warszawy. Wysłano więc ostatecznie jedną armię która z łatwością powstanie stłumiła. Wróg nie przejawiał zbytniego entuzjazmu w obliczu walki z Polakami, z drugiej strony także wojsko Królestwa unikało nadmiernego rozlewu krwi.

Na świecie z kolei wybuchła wojna włosko-austriacka. Austriacy poparci przez Bawarczyków nie mieli szans z wojskami włosko-francuskimi i zmuszeni zostali to przekazania Rzymowi sporej części swych italskich posiadłości.

W zamian za wsparcie Persji w wojnie z Niemcami ufundowano w tym kraju rozwój kolei. W Egipcie z kolei rozpoczęto niezwykle drogi i ambitny plan połączenia Morza Śródziemnego z Czerwonym. Kanał ukończony został w listopadzie 1892. Warszawa oprócz wzrostu własnego prestiżu zyskała też ziemie umożliwiające kanału kontrolę. Sama inwestycja miała przynosić co roku pewne korzyści finansowe.

​

Niemcy zyskali jeszcze przed wojną z Polską kolonie w Afryce. Jak mniemano było to w sporej części spowodowane przychylnością Wielkiej Brytanii. Tymczasem po klęsce sojusz między Londynem a Berlinem zaczął się sypać. Wobec wypowiedzenia przez Niemców wojny jednemu z państw Rogu Afryki Brytyjczycy opowiedzieli się po stronie atakowanego. Niebawem Berlin zmuszony został do zawarcia pokoju.

Warszawa jeszcze przed wojną z Ankarą zaczęła robić kroki aby pozyskać do strefy wpływów Albanię. Udało się, jednak po wrogiej klęsce pojawiła się idea zniesienia zależności lennej Tirany od Turków. Tym razem polska dyplomacja odniosła porażkę co sprawiło wypadnięcie Albańczyków z polskiej strefy wpływów, niebawem planowano jednak spróbować znowu ich do niej włączyć.

​

Pod koniec grudnia 1891 roku wybuchł kryzys o prawa do kolonizacji Gabonu. Prędzej ziemiami tymi zainteresował się Paryż jednak to Brytyjczycy posiadali w tamtym regionie przewagę. Francuzi poparci zostali przez Polaków a Brytyjczycy Niemców. Ostatecznie w maju 1892 roku Paryż skapitulował, dominacja Londynu w Afryce została potwierdzona.

W samej Polsce rósł ruch sufrażystek. Mimo iż elity państwowe zdawały się godzić z przyznaniem praw wyborczych kobietom to jednak zdarzały się sytuacje kiedy nazbyt gorliwy mężczyzna tracił reputację z powodu swego poparcia dla sprawy. Ostatecznie wyglądało na to że żądania kobiet zostaną spełnione dopiero w chwili gdy przyniesie to jakieś realne korzyści państwu, póki co cały ruch zdawał się wzmacniać pozycję liberałów w kraju.

​

22 maja Turcy ogłosili sukces komunistycznej rewolucji. Imperium Osmańskie znikło z map świata a jego miejsce zajęła „Near East Popular Union”. Moskwie, powoli podbijającej środkową Azję, istotna zmiana ideologiczna u sojusznika zdawała się nie przeszkadzać, oba kraje niebawem zawarły sojusz.

Tymczasem ruchy komunistyczne żwawo działały także w Polsce. W Królestwie, jak oceniano, najwięcej poparcia zyskiwały w regionach pragnących uniezależnić się od Warszawy. Działania komunistów zdawały się nieść spore zagrożenie, zwłaszcza że w kraju coraz częściej dało się słyszeć o pomysłach walki za pomocą terrorystycznych metod. Szczęśliwie w kraju równocześnie doszło też do rozwoju tajnej policji. Póki co więc Królestwo zdawało się być niezagrożonym zbrojnymi wystąpieniami.

​

Szybko okazało się że sytuacja potrafi zmieniać się niemal z godziny na godzinę. W sierpniu 1893 doszło do niemieckiego powstania. Siły buntowników, oceniane na około 250 tysięcy, bez większych trudności zostały pokonane. W marcu kolejnego roku doszło jeszcze do około 72 tysięcznego powstania komunistów. Pewnym zaskoczeniem było iż najwięcej osób zbrojnie wystąpiło w okolicach na zachód od Białegostoku.

Wybory z roku 1894 wygrali konserwatyści zdobywając 60,86% głosów, liberałowie zdobyli ich 23,92%. Niebawem po ogłoszeniu wyników postanowiono zrekrutować kolejną armię składającą się głównie z polskiego rekruta.

Przez okres ostatnich lat doszło do kilku istotnych reform, zakazano między innymi zatrudniania dzieci. Wobec wprowadzania na rynek kolejnych często bardzo niebezpiecznych dla zdrowia i życia wynalazków zwiększono restrykcje w tym zakresie. Seria reform tego dotycząca zaczęła się od stworzenia instytucji dbających o zasady produkowania żywności. Inna wielka seria reform dotyczyła bezpieczeństwa w pracy. Koszty związane z reformami, które swoją drogą w sporej części pozytywnie wpływały na przyrost naturalny, sprawiły że utrzymywanie biurokracji w dotychczasowy sposób stało się nieefektywne. Wobec tego rząd musiał przeznaczyć ogromne sumy, dotychczas stale zasilające skarbiec, na utrzymanie świeżo powstałych instytucji państwowych.

Europa w lutym 1895 roku​

Spoiler

W chwili obecnej Niemcy już mają chyba przewagę technologiczną. Turcy i Rosjanie też się całkiem nieźle trzymają.

I. W Ameryce Północnej nic ciekawego. Kanada ma Alaskę a USA powiększa swoją strefę wpływów.
II. W Południowej Brazylia zyskała jakieś 2 boliwijskie regiony. Reszta wygląda w miarę normalnie. Z tym że w Chile jest chyba monarchia. Były też drobne cyrki z Peru-Boliwią, kraj ten anektował Peru ale później sąsiedzi tłukli go i będące w nim w sojuszu Południowe Peru (jak mniemam powinien wyskoczyć jakiś event o aneksji tego kraju ale coś nie zadziałało). Później w wyniku jakiejś wojny powstało "karłowate" Peru na wchód od Ekwadoru a Peru-Boliwia zmieniła się w Boliwię.
III. W Europie mniej więcej wiadomo. W Hiszpanii co chwilę dochodzi do udanej rewolucji.
IV. O Afrykę trwa wyścig. Zdecydowanie wygrywają Brytyjczycy. Swoje posiadłości mają nawet jednak Niemcy i Dania. Maroko i Egipt się powesternizowali, Francuzi (którzy uratowali "karłowatą" Algierię przed sobą włączając ją do strefy wpływów) i Turcy zaludniają swoje Afrykańskie włości. Komicznie wyglądają w tej grze Saharyjskie tereny produkujące jakieś rolnicze produkty i zaludniane przez Europejczyków.
V. W Azji kilka państw się zwesternizowało. Japonia raz podporządkowała sobie Koreę, wybuchł w niej jednak bunt i się uniezależniła. W wyniku kolejnej wojny Japonia przyłączyła bezpośrednio dwa jej regiony. W Indiach ucywilizowało się jakieś państewko zależne od Londynu i z jakiegoś powodu przejęło część brytyjskich terenów. Chiny są stosunkowo słabe ale maja jakieś 85% zrobione w procesie ucywilizowania się.

 

Rozdział XV – Lata 1895-1900​

2 lutego 1895 roku zmarł Albrecht Fryderyk Habsburg, pochowany z wielkimi honorami został na Wawelu. Nowym królem został nie syn zmarłego Jan, który zrzekł się korony, ale jego wnuk Karol Stefan. Monarcha Polski w chwili przyjmowania korony miał już syna, Karola Olbrachta, który w przyszłości miał rządzić po jego śmierci.

Karol Stefan Habsburg​

W styczniu 1896 uchwalono reformę poboru do wojska. Od teraz każdy miał w nim obowiązkowo przejść dwuletnie szkolenie, a nie tak jak prędzej czteroletnie.

6 czerwca 1896 roku komuniści z Bliskiego Wschodu zaatakowali Armenię, prędzej udało im się już poszerzyć kraj o Jemen. Wyglądało na to że elity z Ankary zniecierpliwione i rozczarowane z powodu powolnych postępów komunizacji świata postanowiły nadać sprawom tempa. Moskwa w przeciwieństwie do Warszawy odmówiła udziału w wojnie. Polacy postanowili wysłać na front tylko jedną armię i wezwać na pomoc sojuszników. Wobec nalegań Paryża to on przejął kontrolę nad antyturecką koalicją. Oczywistym było że Francuzom wadzi komunistyczny kraj mogący oddziaływać na ich afrykańskie posiadłości. Pewnym zaskoczeniem było więc że pokój zawarto już 8 września. Komuniści przyjęli żądanie przekazania Francji części ziem Maghrebu. Wojna skończyła się mimo iż alianci z łatwością zmiażdżyliby wroga, Paryż widocznie wolał jednak zadowolić się łatwą i szybką zdobyczą. Niebawem sojusz między Ankarę i Moskwą został ponownie zawarty.

30 października 1896 Włochy zaatakowały Austrię żądając Południowego Tyrolu. Po stronie atakowanych opowiedziały się Niemcy uważające Austrię za swoją strefę wpływów i Bawaria.

Z kolei już 7 grudnia Niemcy zostały zaatakowane przez Francuzów. Polacy zaakceptowali wezwanie do udziału w wojnie, póki co nie planowano jednak wysyłać żadnych wojsk.

​

Serię europejskich wojen kontynuowała Rosja atakując 12 stycznia 1897 roku Persję. Polska stanęła w obronie swojego sojusznika i wezwała na pomoc też innych, oprócz Francji. Sojuszu z Moskwą nie dotrzymał Londyn. Polskie wojska w większości skierowane zostały na wschód, udało się im tam odnieść kilka zwycięstw.

Tymczasem już 28 marca Paryż zmusił Berlin do uznania swej porażki. Sytuacja Moskwy zdawała się być rozpaczliwa, Rosjanie widocznie liczyli że Europa z chwilą ich ataku znajdzie się w stanie wojny. Tymczasem wyglądało na to że pozostali sami na placu boju już w ciągu kilku miesięcy. Odnowienie sojuszu z Londynem 2 Maja dawało nadzieję, Brytyjczycy jednak do wojny nie dołączyli. Polacy i ich sojuszniczy zaczęli okupować wrogie tereny. Zdawało się że Polska armia była w stanie stworzyć na wschodzie solidną i długą linię frontu stale przesuwającą się na wschód.

Tymczasem jednak 24 lipca w Królestwie wybuchło komunistyczne powstanie, siły buntowników oceniano na około 957 tysięcy. Do walki przeciw nim skierowano dwie armie znad Odry, z czasem planowano też oddelegować siły z frontu wschodniego. Buntownicy nawiązali też walkę z przemieszczającą się na front armią węgierską.

Wobec rosnącego wyczerpania wojną postanowiono spełnić żądania sufrażystek. Prawa kobiet w państwie zostały powiększone. Same zainteresowane wspomogły swoją pracą sytuację państwa dzięki czemu udało się zmniejszyć „zmęczenie” gospodarki spowodowane konfliktem zbrojnym.

8 września 1897 roku Rosjanie zaproponowali Polsce pokój uwzględniający jej żądania. Moskiewskie elity polityczne zrozumiały że powstanie komunistyczne we wrogim państwie jest skazane na porażkę i nie wpłynie znacząco na przebieg walk. W dodatku stoczona prędzej bitwa pod Wielkimi Łukami pokazała niezdolność rosyjskiego pospolitego ruszenia do przełamania linii frontu. Z kolei sama Moskwa lada dzień miała zostać ostatecznie zdobyta. Wróg zaczął odnosić sukcesy jedynie na Kaukazie, nie były one jednak istotne i nie mogły zmienić losu wojny. Rosjanie widocznie woleli skapitulować w chwili gdy posiadali jeszcze znaczne siły i kraj był jeszcze w stanie sprawiającym że widmo kryzysów wewnętrznych było w miarę odległe.

​

Na mocy pokoju do Polski włączono ziemie na wschód od Dniepru. Populacja państwa zwiększyła się z 59,78 miliona do 65,25 miliona. Odsetek osób piśmiennych zmalał z 73,7 do 69,2. Świeżo przyłączone ziemie w części północnej były gęsto zaludnione, w południowej zwanej Zaporożem liczba ludności nie była aż tak duża. W nowych prowincjach było wiele kopalni, między innymi dzięki nim przemysł Polski niebawem miał wyprzedzić niemiecki pod względem wielkości, przynajmniej chwilowo.

Komuniści przegrywali, pod koniec września udało im się jednak poderwać do walki kolejnych ludzi. Siły powstańców po tym fakcie oceniano na 1 milion i 114 tysięcy. Żeby złagodzić sytuację w kraju w kolejnych latach wprowadzono trzy znaczne reformy. W chwili gdy trwała jeszcze rewolucja ustalono minimalną pensję i maksymalny czas pracy. Po pokonaniu buntowników wprowadzono też emerytury.

Pod koniec października na świecie wybuchł kryzys o Południową Macedonię. Warszawa nie zgodziła się poprzeć Greków licząc że zakończy to sprawę. Za Atenami wstawił się jednak Paryż. Ankara zdobyła poparcie Londynu a później też Japonii. Polska także ostatecznie ogłosiła że zabierze głos. Zrobiła to jednak tylko dlatego aby jej prestiż nie ucierpiał, póki co postanowiła grać na zwłokę. Rozmowy brytyjsko-francuskie musiały przybrać naprawdę dziwny charakter skoro w wyniku ugody Grecja nie tylko nie zyskiwała nowych terenów ale jeszcze Francja przekazała Wielkiej Brytanii część swoich afrykańskich ziem.

W chwili gdy Londyn triumfował Niemcy zmusili Włochów do pokoju. Przeciągająca się wojna skończyła się płaceniem przez Rzym odszkodowań Berlinowi i tymczasowymi ograniczeniami narzuconymi na włoską armię. Sami Brytyjczycy niebawem uderzyli na Chiny, wygrali i zdobyli kolejne koncesje.

10 kwietnia 1898 roku wybuchło niemieckie powstanie. Siły wroga oceniano na około 156 tysięcy. Buntownicy w miarę szybko zostali pokonani.

Na początku stycznia 1899 roku ogłoszono wyniki wyborów. Wygrali liberałowie w koalicji z partią radykalną zdobywając 76,92% głosów, konserwatyści w koalicji z reakcjonistami zdobyli 23,08%. W chwili gdy liberałowie jeszcze świętowali wybuchł skandal związany z partią socjalistyczną.

​

Program nowej partii różnił się w wielu punktach od tego starej władzy. Zwłaszcza dotyczyło to wpływu rządzących na gospodarkę, miano nadzieję że liberalne podejście do kwestii zajmowania się przez państwo przemysłem nie sprawi zahamowania jego rozwoju czy też nawet kryzysu. Tymczasem obniżono w kraju podatki z 25 do 20%, póki co ustawienie ich na takim poziomie miało oznaczać stałe pomniejszanie się państwowego skarbca.

Dotychczas rządzący konserwatyści jawnie wspierali wiarę katolicką, świeżo wybrana partia skłaniała się za to ku pluralizmowi. Jak mniemano zmiana polityki religijnej zahamuje nieco polonizację katolickich Rusinów. Miała za to sprawić rozpoczęcie się asymilacji innowierców zamieszkujących Polskę od dawna. Grupę tę stanowili głównie protestanccy Niemcy z Wielkopolski i Pomorza Gdańskiego oraz prawosławni Białorusini. Wiele wskazywało też na nasilenie się asymilacji wśród wielonarodowej ludności Bukowiny oraz Dobrudży.

W marcu 1899 roku doszło do wojny austriacko-węgierskiej. Stosunkowo niedawno zawartego sojuszu z Wiedniem nie dotrzymał Paryż. Po stronie Węgier opowiedziała się Polska która przejęła rolę prowadzenia rozmów z Austrią. Polacy wezwali na pomoc dodatkowo swych bałkańskich sojuszników. Wiedeń twierdził że starcia graniczne i wybuch wojny sprowokowane zostały przez Budapeszt. Niezależnie od tego jaka była prawda wróg poniósł zdecydowaną klęskę, pod okupacją znalazła się większość jego ziem łącznie ze stolicą. W wyniku traktatu pokojowego podpisanego 25 listopada 1899 roku powstał kraj Czechy-Morawy. Nowe państwo szybko zostało przyłączone do polskiej strefy wpływów i zawarło z Warszawą sojusz.

W trakcie gdy Polacy zajmowali jeszcze w ramach wojny Czechy i Morawy doszło do zawarcia sojuszu między Moskwą a Berlinem. Sprawiało to że Rosjanie mieli za sprzymierzeńców Turków, Niemców i Brytyjczyków. Jasnym było że z powodu tej koalicji pozycja Polski nie jest bezpieczna.

W obliczu nowego stulecia w kraju odbył się spis ludności. Jego wyniki opublikowane zostały na początku roku 1900. Według niego Królestwo Polskie zamieszkiwać miało 67,19 miliona ludzi. Z tego 73,2% miało potrafić pisać i czytać. Z całej liczby ludności Polacy stanowić mieli 50,7%, Ukraińcy (w tym część ulegająca asymilacji) 20,9%, Niemcy 10,9%, Rumuni 9,4%, Łotysze 2,5%, Białorusini 2,1%, Rosjanie 1,1%, reszta (w tym stale zmniejszająca się populacja Żydów) 2,4%. Liczba Polaków cały czas rosła w stosunkowo niedawno przyłączonych terenach, zwłaszcza na Krymie, Dobrudży i Łotwie gdzie stanowili już około 10% ludności. W tych regionach wzrost ilościowy Polaków wynikał głównie z migracji ludności lub wręcz kolonizacji.

​

Ludność Polski stawiała ją na 3 pozycji na świecie pod tym względem. Ludniejsze były tylko około 414 milionowe Chiny i 239 milionowa Wielka Brytania. Liczbę ludności Rosji oceniano na około 63 miliony, Francji 61 milionów, USA 56 milionów, a Niemiec 32 miliony.

​

Według niezależnego ośrodka statystycznego Polska wchodziła w nowe stulecie jako czwarta potęga przemysłowa na świecie. Przyznano jej 949 punktów. Równocześnie Wielka Brytania dostała ich 2243, USA 2006, Francja 1081, Niemcy 927, a Rosja 152.

Polska w 1900 roku jest największym na świecie „producentem”: barwników, ropy, paliwa, nawozów, bydła, zboża, koni, amunicji oraz artylerii.

​

Spoiler

Jedynie popsułem ich relacje z Prusami o czym pisałem na 1 stronie. Francuzi nie zjedli do końca Algierii z powodu włączenia tego kraju do swojej strefy wpływów, tak samo przetrwało chyba Maroko.

Na Krecie jest Kreta, wyzwoliła się jeszcze przed kongresem londyńskim. Zgadza się, obok Serbii jest Czarnogóra.

 

Rozdział XVI – Lata 1900-1905​

W obliczu nowego stulecia partia liberalna rządząca Polską ogłosiła zmianę ideową swojego programu. Od teraz w kwestiach religijnych państwo kierować się miało sekularyzacją. Kościół miał utracić wpływ na życie publiczne i zostać oddzielony od państwa. Doprowadzić to miało między innymi do sytuacji kiedy polskość przestanie być utożsamiania z katolicyzmem, oceniano iż pozytywnie wpłynie to na ruchy asymilacyjne wśród innowierców.

Początek wieku przyniósł ostateczne nowe wyklarowanie się sytuacji na Łotwie. Łotysze którzy w ostatnim stuleciu kilka razy zbrojnie o sobie przypomnieli zaczęli ulegać asymilacji. Łotewski ruch narodowy dotychczas był w sporej części kierowany przez łotewskich Niemców, jako iż jednak ta elita zaczęła już dawniej ulegać asymilacji zaczęło się też tak dziać z samymi Łotyszami. Duży wpływ miał na to też fakt że prężnie działające szkolnictwo sprawiło iż wielu Łotyszy znało język polski. Same państwo Niemcy po ustaleniu granicy na Odrze straciło wpływ na te tereny. Także Ryga jako miasto wielonarodowe ulegające wpływom polskim nie wpływa negatywnie na asymilację. Sami Łotysze od dawna zamieszkujący Królestwo Polskie, podobnie jak inne mniejszości, od dłuższego już czasu nie wykazują zbrojnych ruchów narodowowyzwoleńczych.

Podobnie jak z Łotyszami sprawa ma się z Słowianami Wschodnimi zamieszkującymi Krym i tereny na zachód od Dniepru. Przesunięcie granicy na wschód osłabiło wpływy Moskwy, osłabły one już zresztą prędzej wobec obalenia cara. Tak samo jak Ryga także Kijów i Odessa przez polonizację przestały być ośrodkami wpływającymi negatywnie na asymilację. Na Krymie dodatkowo pojawiła się kwestia wspólny słowiańskiej wobec tatarskiej mniejszości.

Niebagatelny wpływ na uznawanie się za Polaków miała też dobra sytuacja w Królestwie, między innymi niskie podatki, możliwości kariery, rozwój fabryk. Wielu robotników wręcz bało się że ktoś mógłby wygnać Polaków wraz z ich fabrykami. Same uznawanie się za Polaków z kolei nie było żadną dużą zmianą, na wielu terenach zachodziło wręcz niezauważalnie. Osoba znająca język polski, na co dzień stykająca się z Polakami, uznająca się za poddanego króla i traktowana na równi z innymi obywatelami przeważnie z czasem sama zaczynała czuć że tworzy z resztą ludności jedną wspólnotę. W samej Warszawie z kolei już od dawna panował pogląd że Polakiem może być każdy kto tylko nim zostać chce, sekularyzacja państwa dodatkowo miała zatrzeć kolejne granice.

Sama asymilacja nie była oczywiście masowa i w żadnym razie nie oznaczała że nagle ludność na przykład z Kurlandii uważała się za jedność w Wielkopolanami. Asymilujące się jednostki często posługiwały się wciąż kształtującymi się gwarami i wzbogacały kulturę polską o swoją własną miejscową.

15 stycznia 1900 roku zakończył się kryzys dotyczący Bułgarii. W tym słabym gospodarczo kraju jawnie prześladowano mniejszości, równocześnie mieszkało tam wielu Turków i u wybrzeży Morza Egejskiego Greków. Cała sytuacja groziła rozlewem krwi na dużą skalę, wielu jednak uważało że to Warszawa celowo nadała sprawom tempa. Kryzys nie wyszedł poza granice polskiej strefy wpływów, a i w obrębie jej samej dotyczył głównie Warszawy i Sofii. Głos zabrały Ateny proponując przyłączenie do Grecji część ziem Bułgarii co miało nieco uspokoić sytuację, ich propozycje zostały jednak odrzucone. Elity Warszawy postanowiły włączyć całą Bułgarię do Polski. Tamtejszy władca otrzymał obietnice utrzymania swojego statusu i przyjął propozycję. Bułgarskie wojsko liczące zaledwie 15 tysięcy żołnierzy, z czego połowa uważała się za Turków, nie było, a w części nawet nie chciało, w stanie powstrzymać włączenia kraju do Królestwa Polskiego.

Ludność Królestwa zwiększyła się z 67,23 miliona do 70,72 miliona. Odsetek piśmiennych zmalał z 73,3 do 70,5. Rozszerzenie granic zostało w Polsce przyjęte z ograniczonym entuzjazmem, cieszyli się jednak kapitaliści dzięki zyskaniu nowych możliwości. Zmianę władzy ciepło przyjęli Turcy, wśród Bułgarów głosy były podzielone. Najwięcej niezadowolenia wykazywały elity których pozycja osłabła, przeciętny robotnik czy chłop nie wydawał się być jednak skory do buntu. Zwłaszcza że nagle zmalały narzucone na niego podatki. Rozpoczęto też inwestycje tak wojskowe jak i prywatne, tym samym wielu z nowych obywateli znalazło przy nich zatrudnienie.

Polska rozwiązała kryzys który po części sama rozdmuchała w sposób bardzo dla niej pomyślny. Za to Grecja rozczarowana nieotrzymaniem ani skrawka ziemi zerwała sojusz. Grecy już prędzej byli niezadowoleni z kształtu granic na Bałkanach, jasnym było że u boku Polski nie spełnią wszystkich swoich terytorialnych ambicji. Wyglądało jednak na to że Ateny nie zdecydują się na wyparcie z kraju polskich wpływów. Sama Polska już na początku roku udowodniła że potrafi odpowiednio naciskać na częściowo podporządkowane sobie kraje, Ormianie stanowiący mniejszość w swoim kraju zarówno w stosunku do Turków jak i Kurdów zmuszeni zostali do złagodzenia swojej polityki względem nich.

Na początku lutego postanowiono utworzyć XIII. Armię. Miała się ona składać z polskiego rekruta, zamiast zwyczajnych regularnych oddziałów piechoty w jej skład wejść miały oddziały gwardyjskie.

8 lutego Paryż wezwał Polskę do wojny z Włochami. We Francji niedawno władzę po liberałach przejęli konserwatyści, nowa władza postanowiła uzyskać Sabaudię. Polacy nie wziąwszy udziału w walkach zawarli oddzielny biały pokój 25 maja. Wojna skończyła się 9 czerwca. Francuzi zyskali nowe tereny, a Włosi mieli zniszczyć fortyfikacje w Piemoncie.

Na początku lipca wobec zbrojenia się sąsiednich państw postanowiono utworzyć armię składającą się z niepolskiego rekruta. Wielu przedstawicieli mniejszości narodowych było gotowych zaciągnąć się do zawodowego wojska, tym razem wybrano głównie Łotyszy, Turków, katolickich Niemców i Białorusinów. Jak oceniano mniejszości te nie powinny stwarzać problemów. Ich zaciąg wydawał się więc być całkiem logiczny wobec braku polskiego rekruta.

3 stycznia 1901 roku Polak dostał nagrodę Nobla. Było to pierwsze rozdanie tych prestiżowych nagród.

​

Latem 1901 roku zwycięstwem komunistów zakończyła się rewolucja na Cyprze. Nad kwestiami ideologicznymi zwyciężyły jednak pannacjonalistyczne i ogłoszono przyłączenie państwa do Grecji.

17 września 1901 roku wybuchła wojna między komunistyczną Turcją i Armenią. O sprowokowanie konfliktu obwiniano Warszawę która bardzo szybko poparła sojusznika i wezwała do wojny innych. Tym razem Polska posłać do boju miała znaczne siły i sama decydować o rozmowach pokojowych, w tym celu nie angażowano w konflikt Francuzów.

Pierwsza bitwa zakończyła się dla Polskiej armii zdecydowaną klęską. Polscy wojskowi na własnej skórze przekonali się o możliwościach obronnych i charakterze współczesnego pola bitwy. Kolejne starcia w Europie zakończyły się już jednak zwycięstwem, w sporej części zawdzięczano to przewadze liczebnej i wsparciu sojuszników.

​

W trakcie konfliktu dotychczas w miarę spokojni komuniści podnieśli głowy. Zdając sobie sprawę co by się stało gdyby Polska miała stoczyć dużo większy i groźniejszy konflikt postanowiono ustawowo zwiększyć płacę minimalną w kraju. Jak oceniano wzrosła ona teraz z niemal symbolicznej do po prostu niskiej. Niebawem okazało się że komuniści mimo niedawnej reformy już żądają kolejnych.

Wojska aliantów wkroczyły do zachodniej Anatolii, tymczasem Turcy ze zmiennym szczęściem walczyli z Ormianami, Egipcjanami i Persami. Wobec nieuniknionej klęski Ankara postanowiła 3 lipca 1902 roku poprosić o pokój. Wobec ryzyka komunistycznej rewolty w kraju zadowolono się tym czego już prędzej zażądano.

Armenia zyskiwała tereny do których rościła sobie prawa. Do Polski z kolei przyłączono europejską część Konstantynopola i jego okolice. Populacja Królestwa wzrosła z 73,73 miliona do 75,15 miliona. Odsetek osób piśmiennych zmalał z 75 do 74. Wielu uważało że przyłączenie Bułgarii po części miało właśnie na celu umożliwienie przyłączenia także miasta Konstantyna.

W trakcie wojny do Warszawy dotarły wieści o rewolucji we Włoszech. Władzę przejęli tam reakcjoniści i wprowadzili monarchię absolutną. Sytuacja w tym państwie nadal jednak nie była stabilna.

Również w czasie prowadzenia walk polska ekspedycja jako pierwsza dotarła na biegun północny. Prędzej podjęto w tym celu kilka nieudanych prób, ostatecznie jednak się udało i to polska flaga została wbita w docelowym miejscu.

​

Niedługo po wojnie postanowiono sformować kolejną armię, tym razem znowu zwyczajowe oddziały piechoty zostały zastąpione gwardyjskimi. W kwietniu roku kolejnego rozpoczęto formowanie też oddziałów składających się z niepolskiego rekruta.

Także w kwietniu 1903 roku wybuchł kryzys między Wielką Brytanią a Niemcami o prawa do kolonizacji części Afryki. Polska niejako została zmuszona do zabrania głosu, ostatecznie jednak Niemcy skapitulowali zanim do tego doszło.

W czasie gdy Londyn i Berlin walczyli dyplomatycznie Wiedeń postanowił zawalczyć zbrojnie o Wenecję i okolice. Austriacy nie wezwali jednak do wojny z jakiegoś powodu swoich francuskich sojuszników. W efekcie przegrali wojnę z kretesem i latem roku kolejnego musieli przekazać wrogowi południowy Tyrol i Istrię. Ten drugi nabytek zainteresował Warszawę. Polska uważała w pewnym stopniu Słowian Zachodnich i Południowych za swoją strefę wpływów. Tymczasem zamieszkaną między innymi przez Słoweńców i Chorwatów Istrię zajęły prowadzące nietolerancyjną politykę Włochy. Wyglądało na to że Rzym może ogólnie próbować mieszać Polsce w jej polityce na południu, Włosi spróbowali nawet nieudolnie uzyskać pewne wpływy w krajach polskiej strefy wpływów.

W maju 1903 roku Polskę obiegła wiadomość jakoby na kraj została sprowadzona klątwa. Cała sytuacja zostałaby być może wyśmiana gdyby nie fakt że Niemcy, skutecznie przez pewien czas zwiększający swe wpływy w Czechach, oraz Rosjanie, którzy niedawno odzyskali utraconą w poprzednim wieku część Syberii, bardzo mocno się zbroją. Pogłoski o klątwie padły więc na grunt użyźniony przez obawy o przyszłość kraju. Nerwowe nastroje w państwie wyraźnie wzrosły.

​

Mimo to 2 lipca 1903 roku oficjalnie ogłoszono zwycięstwo liberałów w wyborach. Niedawne bajania o klątwie nie przeszkodziły zwycięzcom zdobyć 80,33% głosów. Konserwatyści zdobyli ich 15,98%. Sytuacja sprzed roku kiedy realnie mówiono o możliwości końca rządów liberałów zmieniła się wobec skandalu który uderzył w partię konserwatywną. Już pod koniec września wybrana na drugą kadencję partia ponownie czynami potwierdziła wprowadzanie w życie sekularyzacji państwa.

​

Początek roku 1904 przyniósł polskiemu uczonemu nagrodę Nobla. Dodatkowo zwiększyło to jeszcze prestiż państwa, a zwłaszcza polskich szkół naukowych.

​

Na początku roku 1905 oficjalnie powstała partia faszystowska. Już prędzej faszyści zdobyli kilka procent miejsc w senacie, teraz skonkretyzowali swoje poglądy. Jak mówiono cierpią oni na „rosyjski kompleks”. Miał on polegać na tym że z zazdrością patrzą na możliwości rozwoju Rosji i żądają ekspansji terytorialnej Polski. Równocześnie jednak mieli radykalne poglądy względem mniejszości, realnie więc oceniano że ich dojście do władzy sprawiłoby zahamowanie asymilacji i wystąpienia zbrojne, a być może także oderwanie się od Królestwa pewnych ziem. W kwestii religijnej mówili oni o konieczności dominacji kościoła katolickiego. Z kolei pod względem gospodarczym reprezentowali lewicowy punkt widzenia. Faszyści atakowali rządzące elity jako bękartów doprowadzających do psucia się polskiej krwi i tępiących katolicyzm. Szczęśliwie wyglądało na to że okres faszystowskiej fascynacji wśród części ludności mija wraz z okresem dojrzewania. Wiele osób wyrażało też nadzieje iż nie każdy nazywający siebie faszystą podziela wszystkie radykalne poglądy typowe dla tej ideologii i że nawet wśród tych którym wydaje się że je popierają są osoby które nie byłyby w stanie wprowadzać ich w życie ze względów moralnych.

 

Rozdział XVII – Lata 1905-1910​

Rok 1905 upłynął polskiej dyplomacji na przyglądaniu się ruchom rewolucyjnym i powstańczym w Serbii i na Węgrzech. Do Warszawy dotarły też wieści o włosko-niemieckim sojuszu.

W roku 1906 Wiedeń postanowił nadać Słowenii szeroką autonomię. W praktyce powstało nowe państwo rozdzielające ziemie Austrii.

Liberałowie swoje rządy w Polsce rozpoczynali od zmniejszenia podatków, sprawiło to że budżet państwa zaczął się kurczyć. Kilka lat później udało się już wyjść na prostą, wobec sporych przychodów postanowiono zmniejszyć podatki do 18%.

W sierpniu 1906 roku kraj obiegły wspomnienia pewnego imigranta. Jego pozytywne opinie względem przybycia do Polski wywołały niemal lawinę. Zarówno imigranci jak i przedstawiciele mniejszości narodowych masowo wyrażali się bardzo pozytywnie o życiu w Królestwie. Wyglądało na to że ludność „obcego pochodzenia” akceptuje dominującą rolę Polski w Europie Środkowej. Sama Polska jawiła się jako państwo przyciągające mniejszości i będące w stanie im wiele zaoferować. Przynajmniej tymczasowo więc i tak spokojna sytuacja ludnościowa w kraju zaczęła wyglądać jeszcze lepiej.

​

Wrzesień z kolei przyniósł informacje o zmniejszeniu się przyrostu naturalnego w kraju. Sądzono że wynikać może to z faktu zbliżania się wielkiego konfliktu. Wiele rodzin nie będąc pewnym czy ich dobra sytuacja nie zostanie przerwana przez obce mocarstwa było mniej skłonnych do powiększania rodziny. Mimo to przyrost naturalny i tak był oceniany na stosunkowo wysoki.

13 września światowe elity naukowe obiegła wiadomość o „odkryciu Neandertalczyka”. Dokonał tego polski zespół badawczy na terenie Niemiec. Zagraniczne zainteresowanie się polską nauką jeszcze bardziej zwiększyło jej możliwości. Jasnym zdawało się że wpływy kulturowe i w jeszcze większym stopniu naukowe Warszawy są obecne nie tylko w jej strefie wpływów ale na całym świecie.

​

Dobra sytuacja w państwie i słuszność polityki gospodarczej zostały potwierdzone w październiku. Wobec postępu technologicznego w całym kraju prywatni przedsiębiorcy bardzo szybko ufundowali rozbudowę sieci kolejowej.

Marzec roku 1907 stanął pod znakiem wybuchu wojny. Niemcy zaatakowali Bawarię, poparci zostali przez Włochów i Norwegów. W obronie atakowanego kraju stanęła, uważająca go za swoją strefę wpływów, Francja. Udziału w wojnie odmówiła Rosja, Paryż z kolei nie wezwał Warszawy na pomoc. Siły obu stron uważane były za wyrównane.

W czasie gdy w zachodniej Europie trwała wojna w Polsce w czerwcu ogłoszono ponowne obniżenie podatków, tym razem do 15%. Stało się to możliwe między innymi dzięki skutecznemu i efektywnemu rozwojowi biurokracji. W chwili zmniejszania powinności obywateli największym zastrzykiem dla dopływu gotówki było zmniejszenie inwestycji na rzecz rozbudowy administracji w kraju. Przychód w państwie wzrósł tak mocno że postanowiono też przeznaczać większe sumy na zbrojenia, przynajmniej tymczasowo. Pozytywna sytuacja pozwoliła też zwiększyć wysokość emerytur. Reformy takiej żądało aż około 60% ludności, jasnym było że pragnienia takiej masy ludności chcąc nie chcąc trzeba spełniać aby uniknąć niebezpiecznych sytuacji.

24 sierpnia 1907 roku wybuchła wojna między komunistyczną Turcją i Armenią. Równocześnie trwało powstanie komunistyczne w Serbii, oceniano że rewolucjoniści mają duże szanse na zwycięstwo. Na domiar złego wyglądało na to że pewne elementy w Polsce skutecznie zakłócają kampanię wyborczą w kraju.

​

Pod koniec października wojska polskie wkroczyły do Serbii. W przeciwieństwie do sił lojalnych Belgradowi zaczęły one odnosić szybko duże sukcesy. W dwóch wielkich bitwach spacyfikowano około 100 tysięcy rewolucjonistów, inna około 20 tysięczna armia komunistów została pokonana przez wojska węgierskie zmierzające na front z Turcją. Jak oceniano 20 tysięczne siły Serbii całkiem prawdopodobnie nie sprostałyby zadaniu uspokojenia sytuacji w kraju. Rewolucja komunistyczna przez polską interwencję zakończyła się klęską. Wojska wierne Warszawie mimo to nie zostały z Serbii wycofane, w kraju tym nadal stacjonowały trzy polskie armie.

Trochę dla belgradzkich elit niespodziewanie otrzymały one od Warszawy „propozycję”. Serbski władca dodatkowo zachęcony obietnicą zachowania statusu ją przyjął. W efekcie do Królestwa włączona została cała Serbia, równocześnie podobnie stało się w Czarnogórze mimo iż tam do wystąpień zbrojnych nie doszło.

Serbia jawiąca się jeszcze kilka lat temu spokojnym i rozwijającym się krajem realnie planującym utworzeni Jugosławii znikła z map świata. 20 tysięczne wojsko, z czego około połowa żołnierzy nie była Serbami, nawet gdyby chciało nie mogło w żaden sposób uchronić kraju przed aneksją. Ogólnie w pewnym stopniu powtórzyła się historia z Bułgarią, z tym że w Serbii doszło do wystąpień zbrojnych mimo nieprowadzenia nietolerancyjnej polityki. Sama Serbia, w przeciwieństwie do Bułgarii i Czarnogóry, była też stosunkowo dobrze rozwinięta gospodarczo. Jak oceniano najbardziej istotną różnicą był jednak fakt że w chwili gdy serbskie wojska stacjonowały w okolicach Macedonii trzy polskie armie stacjonowały niedaleko Belgradu.

W wyniku pokojowego przyłączenia dwóch państw ludność Królestwa wzrosła z 81,61 miliona do 88,37 miliona. Odsetek osób piśmiennych zmalał z 82,6 do 77,7. Jak oceniano w czasie gdy na świeżo przyłączonych terenach stosunkowo bardzo mało osób potrafiło pisać i czytać (około 20%) to na ziemiach „pamiętających” Rzeczpospolitą Chłopską umiejętność tą posiedli już niemal wszyscy.

14 grudnia 1907 roku skończyła się wojna między Niemcami a Francją. Siły nadal były wyrównane, doszło więc niemal do podpisania status quo z tym że Paryż zyskiwał część niemieckich kolonii.

Na początku stycznia 1908 roku ogłoszono wyniki wyborów. Liberałowie na czele swojej koalicji zdobyli 57,66% głosów, socjaliści 23,14%, konserwatyści 11,13%, komuniści 6,94%, a faszyści 1,12%.

W lutym postanowiono stworzyć kolejną armię, składać się ona miała z „polskiego” rekruta, zamiast zwykłych oddziałów piechoty ponownie postanowiono wystawić gwardyjskie.

W marcu 1908 roku Rosja zaatakowała Uzbekistan żądając części jego terenów. Na Moskwę prędzej spadły słowa krytyki wobec nie wzięcia udziału w wojnach sojuszników. Koniec końców ich polityka jawiła się jednak jako słuszna, dodatkowo Turcy samotnie przegrywający z wrogą koalicją i tak dołączyli do wojny po stronie Rosji. Zrobili to mimo tego że Uzbekistan był komunistyczny.

Początek kwietnia przyniósł zwycięstwo polityki francuskiej. Otóż wobec dyskusji w Austrii na temat dołączenia do Niemiec elity Wiedeńskie postanowiły tego nie robić. Mimo iż wydawało się to być całkiem logiczne to jednak w przypadku podboju przez Berlin Bawarii szanse na zjednoczenie byłyby dużo większe.

Wojna z tureckimi komunistami trwała nadal, mimo iż zaangażowano w nią kilka polskich armii nie budziła w kraju zbyt wielkich emocji. Warszawa ażeby szybciej zakończyć konflikt dodatkowo poprosiła o zbrojną pomoc Francuzów i władców Imperium Sikh.

Cały konflikt podobnie jak te z ostatnich lat jawił się w Polsce raczej jako starcia graniczne. Z dumą zauważano że już od ponad wieku Królestwo Polskie nie ucierpiało w wyniku zajęcia przez wroga większych połaci jego terenów. Nic dziwnego więc że dla przeciętnego obywatela zasadniczo trwał pokój, wobec tego dużo większe zainteresowanie niż sukcesy w Anatolii wzbudziła uchwalona w maju reforma zmniejszająca maksymalny czas pracy z 14 godzin do 12. Ponownie ciężko było ukryć że zmiany wymuszane były przez postawę obywateli. Szczęśliwie jednak oceniano że pozytywna sytuacja w państwie sprawia że pewne ograniczenia narzucane na „wolny rynek” nie powodują żadnych większych negatywnych efektów.

Wojna trwała nadal mimo że Ankara zgodziła się przyjąć polskie warunki, Warszawa liczyła jednak że być może sojuszniczy postanowią zażądać części tureckich terenów. Tymczasem udało się jednak w wyniku działań zarówno jawnych jak i niejawnych zerwać zależność Albanii od Ankary. Wyglądało jednak na to że Albańczycy wysuwając pretensje względem części ziem Polski nie zawrą z Polakami sojuszu. W dodatku wśród samych elit Tirany obawiano się Polski, wiele osób uważało zerwanie zależności lennej z Turcją za coś złego i przejaw polskiego imperializmu.

​

Zwycięstwo w wojnie z Turcją było oczywiste. Wrogowi udało się jednak na przykład pokonać zdecydowanie jedną polską armię i tymczasowo odbić stolicę. W Polsce uznano że dalsze przeciąganie wojny straciło sens. W wyniku pokoju zawartego 7 stycznia 1909 Ankara przekazała Warszawie południową Macedonię. Według wielu równało się to z wyparciem Turków z Europy, niektórzy jednak zauważali iż kontrolują oni część wysp morza egejskiego, inni twierdzili nawet że sama Anatolia także do Europy należy.

Ludność Królestwa zwiększyła się z 89,66 miliona do 91,12 miliona. Odsetek osób piśmiennych zmalał z 78,8 do 77,9.

Tuż po zakończeniu wojny wybuchł kryzys o prawa do kolonizacji części Afryki. Francja ostatecznie uznała swoją porażkę i brytyjskie imperium kolonialne ponownie się powiększyło. W samym kraju w tym czasie obserwowano wyjątkowo dużą aktywność obywateli w kwestiach związanych z rozwojem technologicznym państwa.

​

Pod koniec roku 1909 zauważono ponowny wzrost imigracji do kraju, od dłuższego czasu był on niemal bądź wprost zerowy. W okresie przełomu listopada i grudnia kraj miało opuścić około 344 rodzin, przybyć miało z kolei rodzin 68 w tym 29 z Nowej Zelandii i 18 z Armenii.

Konflikty z ostatnich lat nie tylko nie zażegnały widma wielkiej wojny ale jeszcze utwierdziły jej niechybne nadejście. Armia Rosji na przykład wzrosła do około 280 dywizji podczas gdy Polski liczyła ich 170. Żeby wzmocnić pozycję Warszawy na początku roku 1910 zawarto sojusz z Brazylią. Jak sądzono Polska, która niedawno stała się trzecią potęgą gospodarczą na świecie, na wojnie może bardzo wiele stracić. Co gorsza oceniano że sam długi konflikt zbrojny może jej bardzo zaszkodzić, obawiano się że pogorszenie się sytuacji może między innymi położyć kres panslawistycznym ideałom na Bałkanach. Póki co jednak udział Polaków w tym regionie świata rósł, w pewnym stopniu dzięki migracjom, spory wpływ miała jednak też asymilacja ludności stanowiącej w danym regionie mniejszość (np. Turków w Serbii i Bułgarii czy Greków w okolicach Konstantynopola).

Spoiler

Jako ciekawostkę napisze że na Polskę przypada około 80% światowej produkcji ropy.

Nie znam zbyt dobrze tego moda, wydaje mi się jednak że mam spore szczęście z tymi odkryciami w stylu Neandertalczyka.

Jak widać Polska wciąż rośnie, gdyby nie fakt że w samej grze rozwinięte są kwestie ludnościowe ekspansja skończyłaby się pewnie gdzieś w okolicach Kijowa z powodu hord niezadowolonych mniejszości . A tak to nawet na świeżo przyłączonych terenach szybko Polacy zdobywają kilka procent udziału w ludności, tereny jednonarodowe (np. Wołoszczyzna czy tereny przedodrzańskie) pod tym względem ulegają jednak bardzo powolnej "polonizacji". Ogólnie np. też Węgrzy zwiększają swoją liczebność dzięki asymilacji Niemców którzy w czasach austriackiego panowania trochę się "rozpanoszyli". Z kolei dzięki migracjom Austriacy stanowią sporą mniejszość w Chorwacji, a "ludy francuskie" w północnej Hiszpanii i Algierii.

Ciekawie wygląda sytuacja w Azji. Japonia trochę zyskała, ma nawet "prywatną" strefę wpływów na terenach dotychczas postrzeganych raczej jako ulegające Brytyjczykom (np. część Indochin). Z drugiej strony Dynastia Qing się "ucywilizowała", zapewne mocno by wzmocniło ją przeistoczenie się państwa w Chiny, bo póki co za główny naród uważani są Mandżurowie i cory to państwo ma też niemal tylko na Mandżurię.

 

Rozdział XVIII – Lata 1910-1913​

Pod koniec lipca 1910 roku wybuchła wojna między Syjamem i Birmą. Kraje te należały do japońskiej i brytyjskiej strefy wpływów, w efekcie rozpoczęły się walki między Japonią dodatkowo wspartą przez Imperium Sikh i Wielką Brytanią wspartą przez Atjeh. Jak mniemano wojna ta miała być próbą sił między mocarstwami konkurującymi między innymi właśnie o Indochiny.

30 sierpnia do Warszawy dotarła informacja że do polskiej flagi jako pierwszej powiewającej na biegunie północnym „dołączyła” taka sama na biegunie południowym.

​

Sukcesy polskich ekspedycji szybko jednak straciły na znaczeniu. Stało się tak wobec wypowiedzenia przez Rosję wojny Polsce w dniu 4 września 1910 roku. Wróg żądał zwrotu między innymi ziem na wschód od Dniepru. Po stronie Polski stanęli wszyscy sojuszniczy, zbrojne poparcie dla Rosji obiecała Wielka Brytania, komunistyczna Turcja, Włochy, Niemcy i Finlandia.

Jak donosił wywiad siły wroga w chwili rozpoczęcia wojny prezentowały się następująco: Rosja 281 dywizji, Niemcy 120, Turcja 63, Włochy 104, Wielka Brytania 628. Wojska przyjazne Warszawie liczyć miały: Polski 170 dywizji, Węgier 73 dywizji, Imperium Sikh 57 dywizji, Brazylii 56 dywizji, Francji 243 dywizji. Dane te nie uwzględniały jednak potencjalnych sił z mobilizacji, w Polsce wynosić miały one 177 dywizji. Pod względem technologicznym główne mocarstwa stać miały na w miarę podobnym poziomie, siły Polski oceniane były jako posiadające na tym polu przewagę. Równocześnie jednak siły Brazylii, Persji i Egiptu uważane były za zacofane.

Wojska Królestwa Polski rozstawione na pozycjach obronnych wzdłuż granic nie planowały rozpoczynać wojny od żadnej ofensywy. Już 6 września jednak Austria zaatakowała Czechy, skierowano wobec tego jedną armię, prędzej mającą służyć jako obwody stacjonujące w głębi kraju, do Dalmacji.

Żeby zapewnić sobie spokój wewnątrz kraju już 6 września uchwalono reformę zwiększającą minimalne wynagrodzenie, pod koniec roku zwiększono też wysokość emerytur.

9 września ambasador USA zaproponował Polsce sojusz, tego samego dnia nowy sprzymierzeniec dołączył do wojny. Siły Amerykanów oceniane były na 259 dywizji. USA przez pewien czas całkiem prężnie rozwijało swoją strefę wpływów, z czasem na drodze stanęła im jednak Kanada. Kanadyjczykom udało się nawet uzyskać do swojej strefy Meksyk i zawrzeć z tym krajem sojusz. Dla USA wojna była dobrą okazją na ponowne przetasowanie układu sił w Nowym Świecie.

Szybko w trakcie konfliktu nazwanego I wojną światową na jaw wyszły luki na wschodnim froncie. Niemal brak polskiej floty pozwolił Rosjanom drogą morską przedostać się na Krym i Kurlandię. Szczęśliwie wojska polskie miały armie w rezerwie które wysłane zostały aby załatać te luki. To w Kurlandii właśnie doszło do jednej z pierwszych bitew, w jej wyniku Polakom mimo iż byli stroną atakującą udało się pod koniec października wyprzeć wroga z Łotwy. Pościg został jednak przerwany jako iż odwrót przeciwnika był osłaniany przez flotę.

​

Plan wojny zakładał obronę na zachodzie linii Odry, a na południu cieśnin. Na wschodzie jednak wobec braku siły postanowiono zrezygnować z oparcia linii obrony na granicy, w kilku miejscach przesunięta więc ona była w głąb kraju i wróg bez przeszkód mógł rozpocząć okupację części terenów. Wyglądało na to że Rosjanie także mieli problemy z obstawieniem granicy, wobec tego postanowiono na północy uderzyć w kierunku Petersburga co miało pozwolić odciąć ziemie Estonii od Moskwy. W ramach operacji wojskowej doszło między innymi do wygranej bitwy w okolicach Pskowa, odbyła się ona na początku roku 1911.

​

W styczniu wróg uderzył w kilku miejscach na Ukrainie. W krwawych starciach w ramach wojny pozycyjnej udało się część jego ofensywy powstrzymać. Pokonano też wroga który operował w okolicach Krymu po uprzednim przebyciu Cieśniny Kerczeńskiej. Rosjanie z dużymi stratami przełamali jednak na początku lutego opór jednej armii, było to pyrrusowe zwycięstwo. Wróg nie miał odpowiednich sił aby doprowadzić do przełamania frontu, na domiar złego siły składające się z zmobilizowanych obywateli pochodzenia polskiego utworzyły w zagrożonym regionie drugą, zapasową, linię obrony, która w obecnej sytuacji pozwoliła pokonanym spokojnie się wycofać.

​

Na początku lutego 1911 roku front wschodni wydawał się być stabilny. Wróg atakował co prawda w kilku miejscach, jednak jedynie ofensywa fińsko-rosyjska na Łotwie stanowiła jakieś realne zagrożenie.

​

Pewne sukcesy odnosiły siły węgiersko-czeskie w Austrii. Front francuski zdawał się być stabilny.

​

Walki prowadzone były też w innych regionach świata. Front w Afryce wydawał się być stracony. Wyglądało jednak na to że przynajmniej w Ameryce sojuszniczy Warszawy mają zdecydowaną przewagę, na przykład siły brazylijsko-francuskie z sukcesami walczyły w okolicach Gujany.

W ciągu lutego i marca Rosjanie w ramach ofensyw ponieśli duże straty. Udało się też powstrzymać ofensywę w Kurlandii, wróg widać bardzo pewny siebie sam rozdzielając swe siły uderzył na dwie armie mające stworzyć w regionie stabilny front. Podczas gdy walki z armią fińską jeszcze trwały rosyjska została już pokonana.

Kwiecień i maj przyniósł kolejne nieudane ataki wroga odparte z dużo mniejszymi stratami niż nieprzyjacielskie. Pokonano też kolejną armię która poprzez Krym w bliżej nieznanym celu kierowała się na zachód.

​

Przygotowany pod koniec maja w Warszawie raport wskazywał iż w kraju nie ma ryzyka żadnych wystąpień zbrojnych ludności. Wyglądało na to że wojna póki co nie szkodzi w jakimś dużym stopniu gospodarce. Mimo nie zwiększenia na czas wojny podatków także koszty prowadzenia działań wojennych, mimo iż uszczuplały skarbiec, nie stwarzały większego ryzyka jego „oczyszczenia”.

Brytyjczycy w ramach wojny podjęli kilka ataków na ziemie USA poprzez tereny dotychczas neutralnej Kanady. Działania te i pragnienia Amerykanów mające na celu osłabienie sąsiada sprawiły że do wojny na początku czerwca dołączyło 81 dywizji kanadyjskich.

11 czerwca skończyła się długa bitwa między wojskami fińskimi, a polskimi. W lipcu z kolei udało się odeprzeć włoską ofensywę w okolicach Szczecina, żeby to osiągnąć było jednak trzeba wspomóc armię broniącą tamtego fragmentu frontu dodatkowymi siłami. Umożliwiło to przekroczenie przez Niemców Odry w okolicach połowy długości granicy. Wrogie siły były jednak zbyt małe i zostały pokonane. Wyglądało na to że nieudany atak włoski niemal otworzył Polakom drogę na Berlin. Sztab postanowił jednak zachowywać się na froncie zachodnim pasywnie, energicznie działali za to Czesi.

​

Koniec sierpnia przyniósł kolejne sukcesy na Ukrainie. Równocześnie wyglądało na to że Francuzi niebawem powinni przejąć inicjatywę w walkach z Niemcami. Niestety źle się wiodło sojusznikom w Azji, sytuację komplikowało dodatkowo pojawienie się dużych siły brytyjskich na terenie Imperium Sikh.

Także pod koniec sierpnia sztab główny postanowił poszerzyć dotychczasową ofensywę na Petersburg o ofensywę o kryptonimie Batory na całej długości granicy Białoruskiej. W jej ramach wojska dotrzeć miały aż do Moskwy; wywiad donosił iż przynajmniej na początku opór wroga powinien być stosunkowo mały.

20 listopada Armenia podpisała z przeciwnikami pokój, musiała płacić odszkodowania i narzucono jej tymczasowe ograniczenia na armię. Widmo umocnienia się wroga na wschodzie było coraz bardzie realne. Już pod koniec poprzedniego miesiąca wykryto około 48 tysięczną armię Turecką w okolicach polskiego frontu wschodniego.

Na przełomie grudnia i stycznia udało się oprzeć kolejnym próbom przełamania frontu na Ukrainie, wzięły w nich udział też wspomniane wojska tureckie.

Początek roku przyniósł informacje o sojuszniczych ofensywach na zachodzie Europy.

​

W lutym zawarto pokój z Austrią, zmuszono ją do wyzwolenia Chorwacji. Wpływy Polski w tym nowopowstałym państwie oraz w Słowenii stały się bardzo duże.

W czasie kiedy zwycięstwo nad Włochami i Niemcami wydawało się być pewne na wschodzie do ofensywy przeszły też wojska dotychczas skutecznie odpierające ataki na Ukrainie i Zaporożu. W pierwszych dniach marca sztab postanowił też wreszcie skierować siły na zachodzie do ataku na Niemcy niemal nieposiadające w okolicy armii.

​

30 marca z wojny na warunkach takich jak Armenia wyłączone zostało Imperium Sikh.

23 kwietnia skończyła się bitwa w okolicach Peremyshla, wrogowi nie udało się zahamować polskiej ofensywy.

​

W środku maja do wojny po stronie Polski dołączyło Imperium Qing. Siły jego liczono na około 226 dywizji bardzo mocno zacofanych technologicznie. Ofensywa Chińczyków miała wyprzeć Brytyjczyków z ich Dalekowschodnich terenów, sojuszniczy wespół z Japończykami mieli też działać we wschodnich rejonach Indii. W czasie kiedy do wojny dołączyło nowe państwo Persja była już bardzo blisko klęski. Zaangażowanie w konflikt Chińczyków miało związać część wrogich sił walką, realnie obawiano się że nieprzyjaciel może przy pomocy bardzo dużych sił odtworzyć polski front wschodni. Wówczas wojna mogłaby bardzo się przeciągnąć, widmo krwawych walk o każdą piędź ziemi ogromnej Rosji naturalnie martwiło sztab Polski. Dodatkowo zdawano sobie sprawę jak bardzo pod wieloma względami zabójczy mógłby być konflikt gdyby toczyć miał się gdzieś w okolicach stepów, Kaukazu czy Syberii.

Tymczasem jednak na początku lipca ogłoszono wyniki wyborów. Liberałowie zdobyli 52,52% głosów, ich pozycja została jeszcze dodatkowo wzmocniona przez koalicję z partią radykalną która zdobyła głosów 1,59%. Jak wyglądało pierwszy raz liberałowie realnie mieli zyskać na koalicji z bardziej radykalnym odłamem. Drugą siłą w państwie okazali się socjaliści z 25,63%. Komuniści zdobyli 11,3% głosów, a konserwatyści 8,95. Faszyści nie otrzymali nawet jednego procenta.

8 lipca na takich samych warunkach jak Persja i Armenia z wojny wyłączony został Egipt. Wyparcie sojuszników z Afryki zdawało się być jedynie kwestią czasu. Za to w Europie Czesi lada dzień zdobyć mieli Berlin.

Na froncie wschodnim dwie polskie armie składające się z pospolitego ruszenia przegrały bitwę na wschód od Moskwy. Nie mogło to jednak uchronić wrogiej stolicy przed upadkiem, ostatecznie skapitulowała ona w pierwszych dniach sierpnia.

​

Podczas gdy węgiersko-włoskie siły okupowały coraz większe połacie Włoch wykryto dużą 67 tysięczną Brytyjską armię na polskim froncie wschodnim.

Wrzesień i październik przyniósł informacje o buntach. W Niemczech i we Włoszech licznie wystąpili faszyści, w Czechach z kolei doszło do niemieckiego powstania. Jako że wojska czeskie walczyły na zachodzie przeciw powstańcom wysłano armię polską. Warszawa na zachodzie posiadała kilka armii składających z pospolitego ruszenia, to właśnie jedna z nich ruszyła uspokoić sytuację na Morawach.

Na początku października do wojny dołączyła po stronie Polski Norwegia. Realnie oceniano że jej wpływ na konflikt będzie raczej znikomy, tym niemniej każdy sojusznik się liczył.

W listopadzie zmuszona do podpisania pokoju została Persja. W tym samym czasie doszło też do kolejnej bitwy na wschód od Moskwy, tym razem to strona Polska zwyciężyła.

Okupacja większości kraju i klęska w wojnie bardzo źle odbiła się na Egipcie. W tym kraju doszło do otwartych wystąpień zbrojnych. Mimo iż interesy Polski były zagrożone postanowiła ona nie reagować. Na początku nowego roku w Egipcie sukcesem zakończyła się rewolucja, władza absolutna władcy została ograniczona. Zerwano także sojusz z Polską i wyłączono kraj z jej strefy wpływów, już kilka dni później jednak Kair ponownie zaproponował przymierze.

​

Początek stycznia przyniósł też pokonanie w okolicach Carycynu prędzej wspomnianej brytyjskiej armii, straty wroga były dużo wyższe niż Polski.

W marcu sukcesem zakończyła się faszystowska rewolucja we Włoszech. Sprzymierzeńcy Polscy rewolucjonistów nie atakowali co sprawiło że Włochy Południowe włącznie z Rzymem nie znalazły się pod okupacją. Dyktator włoski jednak nie zdecydował się zakończyć udziału swego kraju w wojnie, dodatkowo w Italii pojawiły się wojska brytyjskie. Jako że wojska francusko-węgierskie niemal opuściły półwysep wysłano w tamte regiony jedną armię polską.

Wiosną 1913 roku Brytyjczycy zaatakowali w okolicach Konstantynopola. Okolice te póki co nie zostały dotknięte przez działania wojenne, cieśnin broniły dwie armie i nie zdecydowano się na ofensywę nawet wobec niemal braku wrogich sił w regionie. Wróg mając przewagę liczebną odniósł zwycięstwo, w dodatku w okolicy wykryto też armię niemiecką. Wobec otwarcia nowego frontu postanowiono wysłać nań wojska dotychczas stacjonujące na zachodzie Polski.

​

15 kwietnia do wojny po stronie Polski dołączyły Hiszpania i Portugalia. Zawierając z nimi sojusz liczono głównie na udział w wojnie ich flot wojennych.

Od stosunkowo niedawna rządzone przez partię reakcjonistyczną Niemcy których tereny były okupowane w połowie przez rewolucjonistów faszystowskich, a w połowie przez siły sprzymierzeńców Polski i jej same podpisały pokój. Oprócz warunków takich samych jakie narzucono Armenii Niemcy zostali zmuszeni też do nadania niepodległości Szlezwikowi i Luksemburgowi.

Także 15 maja zawarto pokój z Kanadą. Większość tego kraju okupowali Amerykanie, oprócz narzucenia na nich tymczasowych ograniczeń na armię i odszkodowań wojennych spełniono też postulaty amerykańskie dotyczące głównie demilitaryzacji sporych obszarów.

17 maja, w chwili gdy Polska armia zdobywała Rzym podpisano pokój z Włochami. Oprócz warunków narzuconych na przykład na Armenię mieli oni oficjalnie przekazać Polsce Istrię i okolice.

W chwili przyłączenia do Królestwa Polski tych nowych ziem do zgody na pokojową aneksję zmuszono też Słowenię i Chorwację. Państwa te od dłuższego czasu świadome były że ich niepodległość jest jedynie chwilowa. Ostatecznie populacja Polski zwiększyła się z 96,29 miliona do 101,95 miliona. Świeżo przyłączona ludność wydawała się być rada z faktu że wyzwolono ich spod panowania Wiednia i Rzymu. Warunki panujące w Polsce były dużo lepsze niż w ich dawnych państwach, Słowianie Południowi z Istrii mieli powody obawiać się zwłaszcza włoskich faszystów. Także w Wiedniu jednak od jakiegoś już czasu nie rządzili tolerancyjni liberałowie.

Wciąż walczono z Turcją, Rosją, Wielką Brytanią i Finlandią. W Tracji udało się 6 czerwca zdecydowanie pokonać siły brytyjsko-tureckie. Wyglądało na to że niedawno przybyłe oddziały powstrzymały wrogą ofensywę.

​

Wobec klęski na nowo otwartym froncie i perspektywy jego stabilizacji, okupowania przez wojska chińskie i japońskie części Indii oraz utraty sojuszników Londyn zgodził się na pokój. Pozostałe walczące państwa miały płacić odszkodowania oraz tymczasowo ograniczyć siły zbrojne. Ponadto pełną niepodległość zyskać miała Finlandia, Kazachstan i Gruzja, z kolei Armenia zyskiwała tereny do których rościła sobie prawa.

Wojna Światowa skończyła się 7 czerwca 1913 roku, Brytyjczycy uznali swoją porażkę nie decydując się na przeciąganie wojny. W istocie rzeczy choć perspektywa długich walk na wschodzie przerażała Polaków to dla Brytyjczyków musiała wydawać się być jeszcze groźniejsza. W końcu w przeciwieństwie do ich przeciwników musieliby oni uważać na wiele frontów i przeznaczyć ogromne siły na powstrzymanie ofensywy w kierunku Indii. Równocześnie na wschodzie Chińczycy i Japończycy poczynili już spore postępy, a powstanie zbrojne ludów indyjskich wydawało się być całkiem realne. Anglicy lękać się musieli nawet o to że wrogie floty zniszczą ich morską chlubę. W Warszawie pojawiały się więc nawet głosy iż wojnę powinno się jeszcze przeciągnąć. Mimo iż wyglądało na to że Polska ma wiele atutów jak choćby przyjazne Armenia i Persja czy wyczerpana wojną Rosją to jednak uznano iż czas na pokój. W gruncie rzeczy walczenie o zniszczenie brytyjskiego imperium kolonialnego nie wydawało się być zbytnio wielką motywacją. W dodatku sama Polska, jak wyglądało, wojnę całkiem dobrze zniosła mimo iż zdruzgotanie jej potęgi z pewnością było jednym z wojny celów. Wobec takiego przedstawienia sytuacji śmiało można było powiedzieć kto jest zwycięzcą, a kto przegranym.

Spoiler

No i po wojnie, w kwestii trudności bardzo rozczarowującej choć się tego spodziewałem. Rosjanie atakowaliby pewnie co 4 lata gdybym nie przedłużył w plikach zawieszenia broni do 1 września 1910, jak widać długo z atakiem po jego wygaśnięciu nie czekali, przynajmniej dobili do tych niemal 300 dywizji czyli około maxa dla nich w tamtej chwili (prędzej atakowali mając armię mniejszą nawet niż moja). Jak zaatakowali to poparła ich tylko Finlandia, sam w plikach dodałem do wojny Włochów, Niemców, Turków, Brytyjczyków, a później też Kanadyjczyków (no ale przy nich było niemal pewne że zostaną pobici).

Liczyłem na to że może Francuzi przegrają (AI potrafi wojska tak obstawić że bronią kolonii zamiast stolicy) i Polska będzie musiała się bronić z wszystkich stron, no ale mimo mojej biernej postawy Berlin i Rzym zawiedli.

Nie planowałem tak szybkiego wejścia USA do wojny, no ale sami sojusz zaproponowali. Chińczyków mogłem wezwać od razu do walki, no ale ze względu że wojna i tak wyglądała na łatwą postanowiłem poczekać. Hiszpanie i Portugalczycy chyba też do wojny po mojej stronie mogli dołączyć od razu.

Brytyjczycy pokój proponowali już w marcu 1911 na zasadach że wszyscy przeciwnicy mieliby płacić mi odszkodowania i zmniejszyć armię. Ten warunek jest na stałe przypisany do wielkiej wojny, pechowo jednak kasę dostaje chyba tylko ten kto pokój podpisuje (w tym przypadku więc dostałem tylko ja i Brytyjczycy).

Pokoje koniec końców wymusiłem kodem. Niemcy i Włosi mogli być okupowani przez rewolucjonistów i wrogów a mimo to na pokój zgodzić się nie chcieli, w dodatku AI postanowiło buntowników nie atakować a armię wycofać. Sprawiało to że sytuacja robiła się absurdalna. Kanadyjczycy też pokoju nie chcieli mimo iż mieli okupowaną większość kraju. Uznałem więc że durnemu AI trzeba pomóc w zachowaniu się choć trochę sensownie. Kodem wymuszony pokój z Brytyjczykami też wydaje mi się być sensowny, zwłaszcza że akurat Londyn musiał spełnić warunki takie jakie już w marcu 1911 sam proponował.

No niestety łatwość rozgrywki pozwoliła stworzyć bloba. W sumie najpierw kierowałem się już w kierunku Wołgi, ale wczytałem poprzedni zapis uznając że Rosjanie atakujący co chwilę nie mając szans na zwycięstwo to przesada. Za to zainteresowałem się Bułgarią, później już "samo" się potoczyło . W sumie to wydaje mi się to parcie na Bałkany całkiem logiczne z kilku powodów, no i Rosjanie w historii planowali chyba coś podobnego. No ale teraz żeby mapka w miarę ładnie wyglądała to oglądając ją trzeba sobie dzielić Polskę na 2 części .

 

Rozdział XIX – Lata 1913-1915​

Rozwój gospodarczy i odszkodowania wojenne pozwoliły obniżyć zaledwie chwilę po skończeniu wojny podatki z 15 do 10%. Miało to polepszyć jeszcze sytuację w państwie, w takim samym celu otwarto dodatkowy fundusz pomocowy dla fabryk które ogłosiły upadłość w okresie konfliktu. W całym kraju rozpoczęto też rozbudowę fortyfikacji, odpowiednie plany pojawiły się już dawniej, jednak wojna uniemożliwiła ich zastosowanie.

Niemal od razu po wojnie rozpoczęto przygotowania do wielkiego zgromadzenia w Warszawie. Rozpoczęło się ono 1 lipca i trwać miało przez wiele dni. Naturalnie dużo miejsca na początku poświęcono sprawom wojny. W końcu na scenie pojawiła się jednak kwestia Bałkan. Król wygłosił oficjalne przemówienie dotyczące wyzwolenia braci Słowian z Południa z uścisku i nadzieję iż będą oni ramię w ramię z Polakami tworzyć wspólną świetlaną przyszłość.

Sytuacja demograficzna w kraju 1 lipca 1913 roku​

Przedstawiciele słowiańskich mniejszości z południa w większości odnieśli się do słów Króla i samej Polski bardzo pozytywnie. Część z nich wyraziła nawet gotowość do deklarowania narodowości polskiej. Naturalnie miało to niewiele wspólnego z realną asymilacją na której zresztą mało komu zależało, sądzono jednak że z czasem coraz więcej ludności bałkańskiej będzie w pierwszej kolejności uznawać się, choćby ze względów przynależności państwowej, za Polaków pozostając jednak równocześnie Serbami, Bułgarami itd. Jak mniemano duży wpływ będzie miała na to edukacja, w wielu przypadkach ludność z Bałkan nie potrafiła pisać i czytać w swoim regionalnym języku ale w polskim już tak. Wobec faktu iż edukacja w Polsce działała bardzo sprawnie, a równocześnie na Bałkanach bardzo wysoki był odsetek analfabetów, sądzono że sytuacja taka będzie coraz bardziej powszechna.

Zmieniające się realia na Bałkanach przyniosły podobny skutek jak prędzej na Łotwie. Ludność imigrująca z innych regionów wobec „otwarcia się” miejscowej ludności na polskość w sporej części zaczęła się z nimi „unifikować”. Nierzadko więcej w kwestiach kultury i zwyczajów od miejscowych przejmując niż dając.

Równocześnie jasnym zdawało się że Małorusini zamieszkujący ziemie na wschód od Dniepru nawet częściowej asymilacji ulegać nie będą. Duży wpływ na to miał fakt że w przeciwieństwie do Bałkan w wielu regionach stanowili niemal jedyną grupę ludności. Bardzo istotne były też działania Rosji. Moskwa na przykład wręcz podtrzymywała świadomość Ukraińców głównie znad Donu pewnej odrębności narodowej. Działania te miały na celu niedopuszczenie do sytuacji w której mniejszość małorusińska będzie związana terytorialnie jedynie z Polską. Podejmowane wysiłki nie oddziaływały jednak zbytnio na ludność na zachód od Dniepru, tamtejsi Rusini uważali wręcz często Małorusinów za Kozaków i odrębną od nich ludność.

Kozacy dońscy​

Także Rumunii mimo iż anulowano już dawno część działań państwa Rumunia zmierzających do „deslawizacji” kraju nadal czuli sporą odrębność.

Z kolei Niemcy z Prus, Pomorza, Wielkopolski, Śląska, Słowenii i Istrii także asymilacji nie ulegali. Co gorsza wyglądało na to że zahamowana została dotychczasowa polonizacja Niemców z Wielkopolski i Pomorza Gdańskiego, na tych ziemiach jednak tylko w prowincji Gdańsk Niemcy stanowili około 25% ludności.

W zmieniającej się sytuacji co chwilę pojawiała się kwestia Węgier. Król co prawda wyraźnie dał do zrozumienia iż nie uważa Węgrów za okupantów żadnych ziem słowiańskich, tym niemniej jednak ograniczenie przez Budapeszt stosunkowo niedawno praw mniejszości narodowych jeszcze bardziej wzbudziło tendencje narodowościowe. Wielu Słowian wprost wyrażało chęć przyłączenia do Polski, Węgrzy naturalnie nie mogli jawnie ich tępić. Z punktu widzenia gospodarki położenie Węgier nie było problemem, państwo to bardzo mocno związane było z Polską pod tym względem. Pociągi na przykład stale kursowały choćby między Belgradem a Krakowem przez ziemie sąsiada. Dawno już poprzez działania obu państw oraz rozwój technologii góry przestały być istotną przeszkodą w komunikacji. Także Dunaj jawił się jako „wspólne” dobro i podobnie jak inne rzeki w obu państwach stał się bardzo istotnym węzłem komunikacyjnym.

Starożytny most rzymski na Dunaju​

Sami Węgrzy w kwestii perspektywy dołączenia do Polski mieli mieszane uczucia. Nastroje propolskie były co prawda bardzo powszechne, zdawano sobie też sprawę że dobrobyt Węgier w sporej części uzależniony jest od dobrych stosunków z sąsiadem i z nich wynika. Dodatkowo od dawna już nauka języka polskiego była u sąsiada, podobnie jak w innych europejskich państwach polskiej strefy wpływów, bardzo popularna i wpisana do programu oświaty. Szczególnie dobrze język polski przyswajali naturalnie Słowacy i w dalszej kolejności inne ludy słowiańskie. Zarówno w Warszawie jak i w Budapeszcie zdawano sobie sprawę że Węgry mogą zostać „wchłonięte” przez Polskę w chwili poważnych niepokojów w tym pierwszym państwie. Mimo iż dla wielu Węgrów perspektywa przyłączenia do Polski w chwili ogromnego zagrożenia np. komunistyczną rewolucją nie była nazbyt straszna i niepożądana to jednak naturalnie póki co własne państwo było im bardzo „miłe”. Zwłaszcza że się rozwijało tak pod względem ludnościowym (w tym niepokojące Warszawę asymilacje) jak i gospodarczym, także podatki mimo iż około dwukrotnie wyższe niż w Polsce były jednak na tyle niskie by nie powodować chęci istotnej zmiany.

W czasie gdy w Polsce trwały jeszcze uroczystości jedna armia wciąż zmierzała w kierunku Persji gdzie została wysłana aby pomóc uspokoić w tym kraju sytuację. Wędrujący żołnierze starli się z wrogiem w postaci tureckich powstańców już w Armenii.

​

W listopadzie białym pokojem zakończyła się wojna między Japonią a Wielką Brytanią. Sytuacja w Azji nadal była napięta i wyglądało na to że żaden z graczy nie jest w stanie uzyskać w tamtym regionie hegemonii w ramach jednej wojny.

14 listopada NSDAP przejęło w wyniku trwającej już od dłuższego czasu rewolucji władzę w Niemczech. Nowe elity zniosły między innymi całkowicie prawa wyborcze i zakazały opuszczania kraju w ramach emigracji, ta ostatnia uchwała została jednak z czasem zniesiona .

​

16 listopada klęską polskiej armii zakończyło się starcie na terenie Persji z azerbejdżańskimi partyzantami. Armia Perska była wobec partyzantów niemal bezbronna, o ile jednak na zachodzie otrzymali wsparcie Polski to na wschodzie musieli się z czasem pogodzić z utratą ziem Afganistanu.

Listopad 1913 przyniósł też wojnę Austriacko-Włoską o Południowy Tyrol. Austriacy nie wezwali z jakichś powodów na pomoc Francuzów. Zaledwie dwa dni później Berlin zawarł z Rzymem sojusz, nie wyglądało jednak aby planował w wojnie uczestniczyć. Widmo interwencji Francji musiało Niemców odstraszać, dodatkowo Niemieccy faszyści zapewne pozytywnie patrzyli na perspektywę wyzwolenia włoskich Niemców z ucisku swych faszystowskich „braci” z Italii, zwłaszcza że mieli dobre z Austrią stosunki i włączyli ją do swej strefy wpływów.

​

Na początku stycznia 1914 sukcesem zakończyła się reakcjonistyczna rewolucja w Egipcie, władza absolutna monarchy została przywrócona.

Luty przyniósł wieści o utracie przez Japonię ich posiadłości w południowych Chinach. Po uporaniu się z koreańskimi partyzantami ponownie je jednak podbili, było to o tyle łatwe że chwilowo istniejące państwo odrzuciło większość z cywilizacyjnych postępów „zachodniego” pochodzenia.

W marcu wzmocniona nowym rekrutem Polska armia ponownie uderzyła na azerskich buntowników. Tym razem odniosła sukces, trzeba jednak zauważyć iż od jakiegoś już czasu powstanie wygasało. Wobec powrotu do status quo (Azerowie byli uważania oficjalnie za pełnoprawną i wspieraną przez Teheran grupę ludności) Polska armia wróciła drogą morską przez Morze Czarne do kraju. W samej bardzo słabej gospodarczo Persji z kolei ufundowano kolej i wysłano do niej polskich specjalistów, inżynierów itd., wyglądało na to że niebawem w kraju tym pojawi się też w końcu przemysł.

​

Armenia także nękana była przez buntowników, na tym państwie wojna nie odcisnęła jednak tak silnego piętna jak na Persji i po jakimś czasie zbrojnie udało się powstanie tureckie zakończyć. W wyniku pośrednictwa Warszawy udało się jednak dojść do kompromisu w kwestii także zbuntowanych Batumi i okolic. Ziemie te przyłączone do Armenii w chwili kiedy powstawała aby nie tworzyć tureckiej enklawy zamieszkane były w większości przez Gruzinów i zostały do ich państwa teraz przyłączone.

Batumi w 1881 roku​

Pod koniec maja w wyniku rewolucji władzę w Egipcie przejęli faszyści. Stale pogarszające się relacje z Polską teraz stały się wprost nieprzyjazne, Warszawa postanowiła mimo posiadania Suezu zostawić Egipt własnemu losowi.

5 czerwca, niemal rok po zakończeniu wojny, obniżono podatki z 10 do 5%. Dobra sytuacja finansowa państwa pozwalająca na taki ruch wynikała między innymi z uzyskania kopalni złota w Słowacji i Chorwacji. 10 czerwca z kolei w kraju oficjalnie pozwolono na funkcjonowanie, póki co w pewnym stopniu kontrolowanych przez państwo, związków zawodowych czego żądało niemal 50% ludności.

Latem 1914 roku w wyniku od dłuższego czasu nękających komunistyczną Turcję powstań powstały niepodległe i także komunistyczne Kuwejt i Północny Jemen. Wobec uspokojenia się sytuacji na ziemiach podporządkowanych Ankarze ich los wydawał się być jednak przesądzony, samemu Kuwejtowi wojnę wypowiedział nawet Egipt widocznie marzący o stworzeniu panarabskiego państwa.

W kwietniu 1915 roku w Chinach nękanych rewolucjami władzę zdobyli demokraci i partia liberalna. Dynastia Qing utraciła władzę, także ludność Mandżurska oddać musiała pierwszeństwo samym Chińczykom tracąc swą pozycję na ich rzecz. Stan rzeczy w Państwie Środka nadal był jednak bardzo niespokojny i wciąż trwały wystąpienia zbrojne. W całą sytuację zaangażować postanowiła się Wielka Brytania, między innymi za ich sprawą Tybet zyskał część ziem do jakich rościł sobie prawa, mimo iż na fragmencie z nich Tybetańczycy stanowili bardzo małą część ludności. Powiększone państwo oficjalnie znalazło się w brytyjskiej strefie wpływów i niebawem zawarło z Wielką Brytanią sojusz.

​

Warszawa wobec nowej sytuacji wysłała do Chin oficjalne pismo traktujące o potrzebie istnienia silnych Chin w celu utrzymania stabilności w tamtym regionie. Pisano też o tym iż król i Polacy radzi są że Chińczycy wkroczyli na drogę mogącą w szybkim czasie przywrócić im przynależną pozycję mocarstwa.

W lipcu „nowo” powstałe państwo rozpadło się na kilka mniejszych, same Chiny utrzymały jedynie stolicę i okolice. Wśród nowych państw zwłaszcza bardzo ludne Anhui Clique uważane było za kandydata mogącego Chiny ponownie zjednoczyć. Póki co zaczęły jednak wybuchać liczne wojny jako iż nowi władcy pragnęli sami uzyskać władzę nad całością kraju. W sprawy podzielonego państwa zaczęła się też jeszcze bardziej niż wcześnie angażować Japonia, w swoim czasie podporządkowała sobie zbrojnie np. nowo powstałe państwo mandżurskie. Nowa sytuacja spowodowała pojawienie się w niemieckiej prasie karykatur wyśmiewających niedawne pisma Polski do Chin, w odpowiedzi w samej Polsce zamiast się wstydzić mówiono raczej o kompleksach sąsiadów i o upadku, głównie moralnym, wielkich niegdyś Niemców.

Jedna z wielu armii z okresu zwanego "Warlord Era"​

W samej Polsce mimo iż perspektywa obcego ataku wydawała się być póki co odległa, zwłaszcza że wyglądało na to że Londyn nie planuje więcej angażować się w agresywne zbrojne akcje w Warszawę wymierzone, postanowiono stworzyć nową armię. Miała się ona jednak różnić od tych tworzonych dotychczas, składać się miała z dywizji: inżynierskiej, sześciu piechoty gwardyjskiej, dwóch artylerii konnej, jednej pancernej oraz lotniczej. Innowacją była rezygnacja z oddziałów konnych które coraz częściej uważano za niemogące odnaleźć się na nowoczesnym polu bitwy. W kwestii samolotów produkcję i odpowiednie zakupy poczyniono od razu. Dywizja pancerna póki co pozostawała jednak tylko na papierze, ani Polakom ani innym narodom nie udało się dotychczas stworzyć i zacząć masowo produkować odpowiednich maszyn. Rok później postanowiono sformować kolejne oddziały lotnicze przeznaczone dla pozostałych trzech armii „gwardyjskich”.

Spoiler

Ano zdecydowanie za łatwo, choć w sumie to już ostatnie lata więc nie jest tak źle. W bardziej już od dawna pewnie przypominającej jakieś skrzyżowanie USA i Niemiec Polsce niż jej historyczne odpowiedniki co prawda nuda, ale za to w Azji jest ciekawie .

 

Z kilku powodów kończę ARR-a. Wydaje mi się że w miarę dobrze wszystko szło gdzieś do 1900 roku, później przyszła banalnie prosta I wś. stawiająca Polskę i Francję jako hegemonów kontynentalnej Europy mimo iż "potrzebowały" raczej klęski. Dotknęła mnie też "bułgarska klątwa", niepotrzebnie ten kraj włączałem do i tak blobowatej Polski. W sumie to chętnie bym się cofnął do tego 1900 i rozegrał od tamtego czasu od nowa, ale raczej niewiele by to dało.

Sama gra zresztą nie wygląda zbytnio dobrze w latach międzywojennych. Już sama kwestia państw komunistycznych i faszystkowskich leży.

Rozegrałem grę dalej, gdzieś do 1925 roku jeszcze bardziej Polske blobując, więc już wolę skończyć na tym 1915. Polska jest silnym hegemonem rozszerzającym swoje wpływy na Bałkanach, z silnym przemysłem który koniec końców wskoczyłby na II na świecie lokatę (zakładając że USA rosłoby gospodarczo tak jak w historii a imperia kolonialne upadły).

AI w późniejszych latach swoim zwyczajem się głupio zachowywało. Niemcy atakowali Bawarię tylko po to aby przegrać z Francją (raz wygrali i zyskali nawet Alzację, ale wówczas pojawia się kwestia że Polska powinna Francuzom pomóc), a Rosja jakieś podporządkowane mi miniory aby przegrać ze mną. W dodatku raj podatkowy pojawił się nie tylko u mnie ale i w innych krajach, wobec tego nawet widmo II wś. jako wojny z komunizmem w samej grze odpadło bo np. Rosja nawet w obliczu ogrmonych klęsk nie stawała się komunistyczna.

Są też i migracje, mogłem stworzyć Polskę dwukrotnie ludniejszą od Rosji mimo to nadal kwestia "szukania przestrzeni życiowej" się nie pojawia. Co więcej w samej grze moja populacja mogłaby się zwiększyć gdzieś jeszcze 10-krotnie i mimo to żadne przeludnienie czy masowa kolonizacja w kierunku Wołgi czy na Bałkany nadal raczej by się nie pojawiły. No ale w sumie kolonizacja to raczej fajnie wygląda w CK czy EU, w latach międzywojennych już niezbyt.

Zastanawiałem się nad napisaniem jakiegoś epilogu "co było dalej". W sumie nawet zacząłem to robić. Tyle że patrząc obiektywnie to wydaje mi się że Polska i Francja powinny przejechać się po Hitlerze i jego bandzie nie czekając na kolejną wojnę światową skoro I nie przyniosła żadnych istotnych strat. Żeby było ciekawie to by trzeba było stworzyć jakiś ZSRR w Europie Zachodniej, tyle że nic we Francji nie wskazuje na to aby miała się ona stać światowym centrum komunizmu. Tak więc pozostaje tylko dekolonizacja, uporządkowanie się kwestii w Chinach (tam akurat było wyjątkowo ciekawie, choć takie wrażenie to chyba zasługa mgły wojny). W samej Europie to chyba ewentualne spore zmiany terytorialne tylko na Węgrzech. W rozegranej przezemnie grze wybuchł słowacki bunt, uznałem więc że mniejszości były mocno prześladowane i wezwały na pomoc Polskę. Król wyraził zgodę i doszło do "bratczynej" wojny w wyniku której Węgry zostały anektowane (dzięki temu moja gospodarka stała się II na świecie). Zakładając że dodatkowo podporządkowywano by sobie w pełni Czechy Polska stałaby się niejako konfederacją Słowian (z wyjątkiem Rosjan).

Świat w 1916 roku: http://oi39.tinypic.com/3531ncz.jpg .

Jakby ktoś chciał jakieś mapki, statystyki itd. to mogę wrzucić.

Dziękuje wszystkim którym chciało się czytać bądź chociaż przeglądać moje wypociny.

 

Epilog (część I) – Lata 1900-1933​

Polska po roku 1900 weszła w okres dużego rozwoju, duże znaczenie w nim miał fakt iż to w tym kraju spośród wszystkich na świecie najwięcej było kapitalistów. Przemysł Polski niebawem wyprzedził nawet francuski, nie pozwolił też dogonić się niemieckiemu. Nie bez znaczenia w gospodarczej rywalizacji z zachodnim sąsiadem było posiadanie na Bałkanach strefy wpływów i większe możliwości terytorialne.

​

Rewolucja przemysłowa i rozwój edukacji pozytywnie wpływały na unifikację ludności kraju, ich wpływ był naturalnie jedynie częścią zjawiska polonizacji.

Europa dążyła do wielkiego konfliktu konkurując na niemal wszystkich dostępnych polach. W kwestii dyplomacji bardzo duże sukcesy odniósł Berlin, udało mu się pokojowo przyłączyć do Niemiec Bawarię i Austrię. Kosztem zdobycia Wiednia było jednak wyzwolenie się Słowenii i Chorwacji oraz przekazanie Włochom Południowego Tyrolu. Dwa nowe słowiańskie państwa od razu znalazły się w polskiej strefie wpływów, niebawem dołączyły też do Jugosławii utworzonej przez Serbów. Włosi z kolei zostali przez Francuzów zmuszeni do przekazania części Sabaudii.

Komunistyczna Turcja utraciła na rzecz Greków, w czym spory wkład miała Polska dyplomacja, południową Macedonię. Ankara za to podbiła niepodległe dotychczas państwa półwyspu arabskiego.

Nie próżnowała też Francja próbując odtworzyć swe znaczenie kolonialne, udało się Paryżowi podbić między innymi Maroko, Tunezję i Indochiny.

​

Mocno zbrojąca się Rosja z kolei podbiła Wschodnią Mandżurię i założyła tam miasto Władywostok. Rosjanie czekając na zbliżający się konflikt na zachodzie wznowili więc swą agresywną politykę na wschodzie. Starli się tam jednak z rosnącą potęgą Japonii co doprowadziło do przegranej przez nich wojny.

​

Działania mocarstw sprawiły że świat stał się „ciasny”, zdawało się że jedynie rozwijającej się pod wieloma względami Polsce zależy na pokoju. Jej działania nie mogły jednak zbyt wiele zmienić.

Wojna wybuchła więc w 1914 roku. Przeciw koalicji Francji i Polski wspieranej przez kilka pomniejszych państw stanęły przede wszystkim Rosja, Wielka Brytania, Niemcy, Włochy i komunistyczna Turcja.

Szanse obu stron uważane były za wyrównane. W polskiej armii dało się jednak zauważyć duży optymizm, pojawiały się nawet hasła „wycieczki” do Moskwy. Rosjanie jednak zaskoczyli rozwijającą się polską ofensywę tworząc zwartą linię obrony niedopuszczającą do upadku stolicy.

Polska armia niemal nie nawiązała walki z Niemcami, druga strona próbowała wyeliminować z wojny Francuzów tak jak Polacy Rosjan. Warszawa odniosła za to zwycięstwa w walce z Turcją, wraz z bałkańskimi sojusznikami udało się wyprzeć wroga z Europy i ustanowić nieprzebytą linię umocnień wzdłuż Bosforu i innych cieśnin. Patową sytuację próbowali przełamać Brytyjczycy desantując się w Tracji, ich siły były jednak zbyt słabe i zostały zmiażdżone.

​

Wszystkie fronty w Europie wydawały się być stabilne, wojna pozycyjna zaczęła się na dobre. Wrogowie Polski odnosili za to sukcesy w Afryce i Azji. Na domiar złego do wojny po przeciwnej stronie dołączyła Japonia licząc na łatwe nabytki terytorialne kosztem Francuzów.

​

W chwili gdy klęska sojuszników w Persji, Egipcie, Indochinach, Pakistanie czy na wyspach Pacyfiku była już oczywista doszło do przełamań na froncie włosko-niemiecko-francuskim. Niemcom udało się zdobyć Paryż i zmusić wroga do pokoju, Francuzi stracili wszystkie swoje kolonie, Sabaudię oraz Alzacje i Lotaryngię. Zmuszono ich też do przyjęcia innych warunków jak odszkodowania wojenne czy ograniczenie armii.

Cały wrogi impet uderzył na Polskę. Polacy próbując utargować pokój dzielnie się bronili. Zaczęli jednak odnosić klęski, zwłaszcza na Bałkanach.

​

Niemcy i Rosjanie jak się zdawało zmierzają do całkowitej klęski swego przeciwnika i to mimo iż zwłaszcza na terenach Moskwy ludność była coraz bardziej bojowo nastawiona do władzy i przeciągającej się wojny. Na niepokoje w Rosji duży wpływ miała polska i komunistyczna propaganda.

W 1918 roku Polska wobec liczby frontów i wrogiej przewagi liczebnej w końcu musiała uleć. Front już dawniej bardzo rozciągnięty zaczął się sypać. Ostatecznie padła nawet Warszawa, w królewskim pałacu zmuszono króla do przyjęcia wrogich warunków.

​

Żądania postawione Polsce były ciężkie, postawa Londynu obawiającego się wzrostu potęgi Berlina, niepokoje w Rosji oraz udana rewolucja komunistyczna we Francji sprawiły że nie były jednak katastrofalne. Polska musiała płacić odszkodowania oraz ograniczyć armię, traciła także Łotwę, Rumunię i tereny na wschód od Dniepru wraz z Krymem. Niemcy zyskali Dolny Śląsk, Pomorze oraz Prusy, Polska niemal utraciła dostęp do Bałtyku który w chwili obecnej zapewniał jedynie wąski pas wybrzeża na Litwie nieposiadający dużego portu. Polska została ograniczona niemal do jednonarodowych już ziem.

Inną choć istotną kwestią był Kanał Sueski. Brytyjczycy nie odważyli się go zdobyć wobec gróźb że Polacy go „zniszczą” zanim go utracą. Ostatecznie został więc przekazany Londynowi już po upadku Warszawy, koniec końców stanowił mocną kartę przetargową.

Grecja traciła część swych wysp, Jugosławia z kolei na rzecz Niemców Słowenię a Włochów całe wybrzeże. Węgry utraciły większość swych terenów na mocy Traktatu w Trianon. Na mapach świata pojawiła się w sporej części „spolonizowana” Łotwa, Słowacja oraz Rumunia, znikły za to włączone do Niemiec Czechy.

​

Wojna się skończyła a Polska była niemal zrujnowana, z czasem władzę zdobyły w tym kraju środowiska pragnące rewanżu i odzyskania utraconych ziem. Nowe elity nie charakteryzowały się jednak wszystkimi typowymi dla faszystów poglądami, zachowana została też pozycja króla. Koronacja Karola Olbrachta w 1933 roku była nawet bardzo dużą uroczystością, podobnie jak pogrzeb poprzedniego władcy.

Polska w latach międzywojennych mimo światowego kryzysu i światowej zawieruchy wyszła ostatecznie na prostą. W kraju wybudowano nowoczesny port nad Bałtykiem w Połądze oraz zorganizowano igrzyska olimpijskie. Ruchy komunistyczne w ostatnich latach wojny i powojennych realnie mogące zyskać władzę zostały niemal doszczętnie zniszczone.

​

Dużo gorzej było w Rosji, niepokoje panujące w tym kraju sprawiły że nie zostały spełnione wszystkie jego aspiracje terytorialne. Wyczerpanie wojną nałożyło się już na wcześniejsze ruchy odśrodkowe i rewolucyjne doprowadzając do udanej, bardzo krwawej, rewolucji komunistycznej. Moskwie udało się jednak utrzymać wszystkie posiadane tereny. Sytuacja w ZSRR była bardzo daleka od „pokojowej”, działania komunistów (w tym kolektywizacja) natrafiały na szczególnie mocny opór na ziemiach niedawno odzyskanych. Polska była jednak za słaba żeby odzyskać Ukrainę nawet jeżeli wśród tamtejszej ludności były głosy temu przychylne.

Wojna ukazała słabość komunistycznej Turcji. W wyniku rewolucji kraj ten rozleciał się na wiele mniejszych, interwencja Londynu przyniosła mu „jedynie” przejęcie ziem zamieszkanych przez Arabów co naturalnie przez Turków zostało uznane za zdradę i ogromną hańbę. Niepokoje w Turcji skończone ostatecznie w sporej części za sprawą Mustafa Kemala Atatürka pozwoliły przetrwać Armenii. Wobec szerzącej się antychrześcijańskiej akcji w Turcji, przybierającej nawet znamiona ludobójstwa, zmuszono Ankarę do zorganizowania wymiany ludności z Armenią i Grecją. Sprawiło to że Ormianie uzyskali kraj który realnie mogli pod względami narodowościowymi nazwać swoim własnym. Nadal pozostawała jednak kwestia Kurdów i możliwości tureckiej agresji.

​

Jak już było wspominane w czasie między upadkiem Paryża a upadkiem Warszawy władzę we Francji w wyniku rewolucji przejęli komuniści. Mocarstwom walczącym z Polską nie udało się przeszkodzić w takim obrocie spraw. Komuniści francuscy po uporządkowaniu spraw na własnym podwórku ruszyli szerzyć rewolucję na wschód. Ostatecznie zostali powstrzymani w bitwie nazywanej niekiedy „Cud nad Wezerą”. Wyczerpane Niemcy nie były jednak w stanie odnieść całkowitego zwycięstwa zawarto więc niemal powrót do status quo.

Według wielu bitwa nad Wezerą uratowała Europę przed wpadnięciem w łapy komunistów, zwłaszcza Polska wydawała się być szczególnie podatna. Mówiono wręcz, że tak jak niegdyś, pojawienie się Francuzów na polskiej ziemi spowoduje powstanie kolejnej Rzeczpospolitej Chłopskiej.

Niemcy i Włosi bardzo I wojną światową byli wyczerpani, a później doszła jeszcze wojna z komunistyczną Francją. Wewnątrzpaństwowe kryzysy i ogólnie zła sytuacja spowodowała pucze, we Włoszech odniósł on sukces dając władzę Mussoliniemu. W Niemczech pucz monachijski został zdławiony, jednak wobec kryzysu światowego zapoczątkowanego na Wall Strett oraz niepłacenia przez Polskę sporej części odszkodowań władzę w demokratyczny sposób w końcu zdobył Hitler.

​

Niemcy stały się faszystowskie i podobnie jak Włochy dodatkowo rozkręciły dyskryminującą politykę, głównie wobec wyjątkowo mocno prześladowanych Żydów, ale też przeciw Polakom, Francuzom i innym mniejszościom narodowym. Warto przy tym pamiętać iż na wielu niedawno zyskanych przez Berlin terenach to na przykład Polacy stanowili większość. Równocześnie wobec rozwoju demograficznego Polski, w poprzednich wiekach podnoszone hasło ekspansji na słabo zaludnione ziemie tego kraju straciło rację bytu, w chwili obecnej ekspansja w kierunku Paryża wydawała się być podobnie „logiczna” jak w kierunku Warszawy.

Niemal dla wszystkich jasnym stawało się że świat znalazł się na ścieżce ku kolejnej wojnie. Już w chwili końca I w.ś. padały hasła iż jest to tylko zawieszenie broni. Sam Londyn ponownie był atakowany za swoją politykę, mówiono że „krótkowzroczność brytyjskiej polityki doprowadziła do powstania w Europie demonów”. Padały też hasła że największe błędy Londynu w XIX wieku dotyczyły polityki względem Polsce.

Spoiler

"Mniej więcej" mapa Europy po I wś:

Chyba jestem oryginalny z tym "anulowaniem" kilku części , epilog zaczyna się po rozdziale XV.

Podobnie jak w pierwszych rozdziałach nie wnikałem specjalnie mocno w szczegóły, pewnie już po opublikowaniu wpadnę jeszcze na kilka rzeczy które mogłem w tej części umieścić . Myślę że jednak jeżeli ktoś tego AAR-a czyta i trochę zna historię to nie trzeba się jakoś specjalnie rozpisywać, w końcu nawiązania do wydarzeń z rzeczywistości są dość widoczne i tym samym jeżeli ktoś by chciał sam może sobie pewne rzeczy dopowiedzieć czy wyobrazić .

W przypadku reszty świata też chyba specjalne rozpisywanie się nie miałoby większego sensu bo ewentualne zmiany w stosunku do rzeczywistości jakoś wielkie nie są więc i wszystko powinno się w miarę podobnie toczyć.

Na koniec link do mapy z 1900 roku: http://oi44.tinypic.com/atohok.jpg.

 

Epilog (część II) – Lata 1933-1940​

W latach 1933-1934 wybuchł tak zwany Wielki Głód na Ukrainie, objął on swym zasięgiem głównie radzieckie ziemie w okolicach Dniepru i Donu. Polska propaganda przy okazji potworności jakie działy się tuż przy granicy nie próżnowała. W efekcie jej działalności na przykład na Ukrainie na której ciągle rósł ruch antykomunistyczny krążyły nawoływania aby Ukraińcy wypatrywali „Orłów” które w swoim czasie szponami zdruzgoczą „Niedźwiedzia”.

​

Tymczasem świat zmierzał do kolejnej wielkiej wojny, tym razem jednak stronnictwa nie były pewne. Komuniści francuscy i rosyjscy nie współpracowali ściśle ze sobą, realnie większe związki widoczne już były na linii Warszawa-Paryż i Moskwa-Berlin. Niechętny wojnie Londyn ograniczał się jedynie do „związku z rozsądku” z Niemcami.

Próba sił odbyła się przy okazji wojny w Hiszpanii. Na ziemiach podporządkowanych Madrytowi w poprzednim wieku co i rusz wybuchały wojny domowe. Przyłączenie do tego kraju Katalonii i innych ziem na południe od Pirenejów oraz rewolucja komunistyczna we Francji tylko jeszcze bardziej sytuację skomplikowały. Nowa wojna domowa toczyła się między wieloma stronnictwami, ostatecznie największe szanse na zwycięstwo miało „komunistyczne” i „nacjonalistyczne”. To drugie wsparły najmocniej Włochy i Niemcy, pierwsze z kolei otrzymało pomoc głównie od Francji ale też z innych środowisk komunistycznych.

​

Wyczerpująca dla kraju wojna skończyła się triumfem komunistów. Nowe elity bardzo mocno związane z Francją utworzyły ze swym sojusznikiem nowe państwo komunistyczne którego stolicą był Paryż. Zwyczajowo zwano więc je nadal Francją mimo iż samo legitymizowało się jako Komunistyczna Unia Zachodnioeuropejska.

Nie próżnowała też odzyskująca siły Polska, pokojowo udało się jej przyłączyć do kraju Łotwę. Obywatele tego kraju witali swych braci z południa z radością.

Kolejnym ruchem Warszawy były działania wymierzone w Rumunię. W państwie tym źle się działo, duża mniejszość polska i węgierska żądała przyłączenia do sąsiednich państw. Ostatecznie Bukareszt został zmuszony do przekazania Warszawie Bukowiny, Besarabii oraz Dobrudży, a Budapesztowi części Siedmiogrodu. Władze ZSRR w tym czasie rozpętujące czystki w armii nie zareagowały, z kolei władze Wielkiej Brytanii do której zgłosili się Rumunii o pomoc poparli propozycję Polski. Niektórzy Brytyjczycy twierdzili nawet że wywalczyli Europie pokój, uważano to jednak raczej za kiepski żart.

​

Budapeszt i Warszawę ponownie połączył ścisły sojusz, Rumunia z kolei niemal podporządkowana została Polsce. Obecna sytuacja nie podobała się naturalnie wszystkim Rumunom, elementy nacjonalistyczne były jednak zbyt słabe ażeby stanowić poważny problem.

Niebawem doszło do ostatecznego podziału Rumunii i przywrócono granice sprzed I wojny światowej. Wpływy Polski ponownie rozlały się po Bałkanach podporządkowując Warszawie tamtejsze elity.

ZSRR niereagujący zbrojnie na działania Polski zaatakował za to Finlandię nad którą stracił kontrolę w czasie komunistycznej rewolucji. Mimo imponującej obrony Finów musieli oni uleć, straty terytorialne nie były jednak zbyt wielkie co zawdzięczali swym militarnym sukcesom.

​

Włosi z kolei podbili Albanię.

II wojna światowa zaczęła się wiosną 1939 roku. Paryż zażądał od Berlina zwrotu Alzacji i Lotaryngii. Niemcy odmówili, po ich stronie stanęły świadome że byłyby kolejnym celem Włochy oraz Wielka Brytania połączona z III Rzeszą sojuszem obronnym. Komuniści zaatakowali także Portugalię szybko ten kraj podbijając.

Pojawiały się głosy że na Zachodzie zaczęła się kolejna wojna pozycyjna, obie strony konfliktu posiadały nawet na granicach mocno rozwiniętą sieć fortyfikacji.

Francuzi jednak zaatakowali także Belgię i Holandię. Ich wojska pancerne poprzez Ardeny i Belgię w śmiałej ofensywie otoczyły fragment niemieckich fortyfikacji obronnych i zmusiły część wrogich wojsk do kapitulacji. Niemcom udało się jednak front odtworzyć i uczynić stabilnym mimo iż niemal ciągle się cofał. Także Włosi powoli ulegali komunistycznej nawale.

​

Tymczasem Polska uderzyła na ZSRR. Sukcesy początkowej ofensywy zaskoczyły niemal wszystkich. Wojska pancerne w wyniku uderzenia zmusiły sporą część wrogich sił do kapitulacji i bardzo szybko opanowały Ukrainę gdzie witano ich z radością. W późniejszych latach pojawiały się poglądy że słabość wojsk radzieckich wynikała z faktu iż same planowały one wielką ofensywę przez co nie były gotowe na defensywę.

​

Po stronie Polski już w chwili rozpoczęcia wojny bądź niedługo później stanęły Bułgaria, Słowacja, Węgry, Grecja, Jugosławia, Finlandia, Armenia oraz Persja. Egipt i Imperium Sikh już od czasu końca I wojny światowej podporządkowane zostały Brytyjczykom.

Wysłane przez sprzymierzeńców siły były różne w zależności od zagrożenia ze strony innych państw. Duże sukcesy udało się odnieść siłom ormiańsko-perskim na Kaukazie. Podobnie jak Polacy na Ukrainie i w Estonii zostali oni mocno wsparci przez powstańców. Przeciw Moskwie szybko udało się zebrać także duże siły złożone z samych Rosjan, w tym wielu żołnierzy zmuszonych prędzej do kapitulacji.

Po początkowych sukcesach siły komunistów zaczęły jednak ponownie krzepnąć. Polacy rozpoczęli dwie duże ofensywy. Jedna miała dotrzeć do Wołgi, Stalingradu i brzegów Morza Kaspijskiego między innymi ostatecznie odcinając Rosjan od roponośnych złóż na Kaukazie. Druga zdobyć miała Moskwę. Rozpoczęto też walki o Leningrad.

​

Trzy najważniejsze miasta ZSRR nie obroniły się nie zdążywszy stworzyć odpowiednio silnej obrony. W Polsce świętowano sukces Blitzkriegu. Zdawano sobie sprawę iż tak miażdżące zwycięstwo nie byłoby możliwe bez sporego poparcia miejscowej ludności i początkowych sukcesów.

Wojna skończyła się jeszcze w 1939 roku, lojalistyczne względem Warszawy rosyjskie oddziały wsparte przez wojska samej Polski walczyły jednak nadal z komunistyczną partyzantką i oddziałami które nie pogodziły się z ogłoszonym w Moskwie upadkiem ZSRR i powstaniem Królestwa Rosji na którego tronie zasiadł brat władcy Polski.

Polska odzyskała utracone tereny oraz zyskała inne ziemie aż po Morze Kaspijskie, z Wołgogrodem włącznie. Powstały niepodległe Estonia, Gruzja, Kazachstan i inne państwa środkowoazjatyckie. Armenia i Finlandia zyskały ziemie do których rościły sobie prawa, Persji przypadły pozostałe ziemie Południowego Kaukazu zamieszkałe przez Azerów.

​

Na Rosję nie narzucono żadnych odszkodowań, przejęto jednak na przykład flotę czarnomorską i bałtycką oraz skazano komunistycznych zbrodniarzy.

Nie wszyscy Rosjanie i Ukraińcy zadowoleni byli z ostatecznych granic, byli wśród nich nie tylko komuniści. Samej Polsce szkodzić miały szczególnie odziały faszystów ukraińskich, wobec braku większego społecznego poparcia zostały one jednak pokonane i z czasem sytuacja się uspokoiła.

​

Zwycięstwo Polski zaskoczyło i zdumiało niemal wszystkich. Ambasador Wielkiej Brytanii zaproponował Polsce dołączenie do koalicji antyfrancuskiej, w zamian miano podjąć pewne działania w kwestii pewnych korekt na granicy polsko-niemieckiej. Warszawa jednak te propozycje odrzuciła, sama z kolei uporządkowała kwestie na południu. W wyniku arbitrażu bukaresztańskiego Węgrzy zyskali południowe ziemie Słowacji oraz większą część Wojwodiny. Słowacja i Jugosławia otrzymały jednak gwarancje że prawa mniejszości będą na tych terenach respektowane, było to zresztą oczywiste bo w obecnej sytuacji Węgry musiałyby zwariować aby nękać Słowian. Idea panslawistycznego państwa co prawda nie została wprowadzona w życie, mimo to Warszawa stała się swoistym centrum słowiańszczyzny. Zawarto nawet Układ Kijowski zrzeszający właśnie głównie państwa słowiańskie.

Spoiler

Nie potrafię robić ładnych mapek, zresztą chyba wszystkie zmiany opisałem. Epilog i tak szybko idzie i jest opisywany "po łebkach" więc wrzucę jakąś mapę już po II w.ś.

 

Epilog (część III) – Lata 1940-1941​

W niemieckiej generalicji zdawano sobie sprawę z koncentracji wojsk Polski i jej sojuszników i nieuniknionego ataku. Wobec tego proponowano obronę na linii Odry i Sudetów. Plany te odrzucił jednak Adolf Hitler. Führer źle reagował na wzmianki o możliwości polskiego ataku, a jeszcze gorzej na możliwość klęski i oddania części ziem bez walki.

​

Atak na całej długości granic nastąpił wiosną roku 1940. Wojska niemieckie, choć przygotowane były zbyt słabe ażeby odeprzeć atak. Zaplanowane wystąpienia dywersyjno-powstańcze i niewykorzystanie przez wroga naturalnych przeszkód terenowych pozwoliło wrogie siły otoczyć i otworzyć drogę na Berlin.

​

Sukcesy udało się też odnieść wojskom głównie jugosłowiańskim które pokonały skromne siły Włochów na wybrzeżu Adriatyku i w Albanii. Siły głównie węgierskie opanowały Wiedeń i wraz z północnymi sojusznikami zajęły Czechy.

Wraz z zbliżaniem się wojsk sojuszniczych do Berlina front francusko-niemiecki coraz bardziej się sypał. Ostatecznie w chwili upadku w sporej części zniszczonego przez bombardowania Berlina klęska Niemiec była pewna na obu frontach.

​

Polska nie chciała brać udziału w wojnie dłużej niż byłoby to niezbędne. Wobec tego po zajęciu wschodnich Niemiec i Czech to Francuzi dobić mieli sojusz Niemiec i Włoch. Wielka Brytania do wojny przeciw Polsce się nie włączyła, doszło jedynie w granicach Niemiec do incydentalnych wymian ognia między obiema stronami.

W czasie gdy Francuzi opanowywali jeszcze Italię uzgodniono podział Niemiec i Włoch. Warszawa przedstawiła swoje stosunkowo skromne z punktu widzenia udziału w wojnie żądania jasno i klarownie. Wrócić miano do granicy sprzed I wojny światowej, Polska uzyskać miała Rugię i Uznam, granicę na północy w stosunku do tej z 1914 roku przesunięto na rzekę Rędowa. Także Jugosławia, Grecja i Węgry odzyskiwały utracone tereny, dodatkowo państwa te mogły też wysunąć inne żądania terytorialne które niemal automatycznie były akceptowane i przez Warszawę i Paryż. Na mapy wrócić miały Czechy i Albania podporządkowane Polsce. Ostatecznie więc przywrócono granicę z 1914 roku z drobnymi zmianami. Podobnie miała się kwestia granicy francusko-niemieckiej i francusko-włoskiej choć przebiegała ona w ramach Komunistycznej Unii Zachodnioeuropejskiej.

Inne umowy podpisane między Polską i Francją dotyczyły losu pokonanych, przesiedleń i neutralności. W kwestii rozliczenia „sług” upadłych reżimów udało się uzgodnić warunki sądzenia niemieckich i włoskich zbrodniarzy. Oszczędzono głównie osoby przydatne z punktu widzenia naukowego, obie strony zazdrośnie pilnowały swoich nowych „naukowych niewolników”. Co poniektórzy z nich, związani głównie z eksperymentami na ludziach, traktowani chwilami byli rzeczywiście jako „zło konieczne” i „niewolnicy”.

​

Sprawa przesiedleń dotyczyła głównie Polski, Czech i Jugosławii. Francuzi zgodzili się przyjąć na tereny przez siebie podporządkowane osoby wydalone z tych państw za popieranie reżimów. Część oskarżonych i skazanych wysiedlona została też na tereny między Donem a Morzem Kaspijskim. Z drugiej strony przesiedlono Serbołużyczan z Niemiec na wschodnio-odrzańską część Łużyc. Przesiedlenia miały na celu głównie w Polsce i Czechach zmniejszyć element niemiecki, a nie likwidować go całkowicie. Na miejsce wyludnionych sprowadzano osadników, w Polsce głównie z wschodnich nowo przyłączonych terenów. Francuzi obiecali przyjąć też z terenów Polski, Czech i Jugosławii niemieckich i włoskich komunistów chcących zmienić kraj zamieszkania. Łączyło się to z zagadnieniami związanymi z neutralnością jako że Francuzi obiecali nie wspierać komunistów z terenów Polski i jej sojuszników, podobnie sprawa miała wyglądać w drugą stronę.

Bardzo istotną dla Francji była kwestia dostaw ropy naftowej z terenu Polski i jej sojuszników. Uzgodnione traktaty przewidywały wysoką cenę i ograniczoną ilość. Postarano się jednak aby Francuzi otrzymywali takie ilości które nie prowokowałyby ich agresji, z drugiej strony krążył żart że Francja dostaje tyle ropy aby w przypadku wojny jej czołgi zatrzymały się na rogatkach Warszawy w czym było ziarno prawdy.

Polska i jej sojuszniczy nie planowali jednak poprzestać na gwarancjach wynikających z zawartych umów i deklaracji czy sile armii. Wzdłuż całej granicy rozpoczęto budowę fortyfikacji, stworzono też drugą słabszą ich linię wzdłuż Karpat i Sudetów. Wał Sudecko-Karpacki umacniać miał głównie przełęcze i w razie wojny bronić dostępu do Polski od południa, a z drugiej strony roponośnych złóż Wołoszczyzny. Także Francuzi rozpoczęli budowę fortyfikacji, które choć ostatecznie skromniejsze od polskich cieszyły jako swoisty gwarant niechęci Francuzów do agresji.

​

Z drugiej strony Polski trwało „zagospodarowywanie” ziem między Morzem Azowskim i Kaspijskim które coraz częściej zwano Międzymorzem. Rozpoczęto na tych terenach bezpardonową walkę z korupcją i elementami przestępczymi w którym to celu zawieszano nawet tymczasowo nadanie tym ziemiom pełnych praw takich jakie funkcjonowały na innych terenach państwa. Pozwolono i zachęcano ludność tubylczą taką jak Czeczeni czy Czerkiesi do wracania z przymusowej emigracji, równocześnie w pewnym stopniu uderzono w znienawidzonych przez część tubylców Kozaków. Wspierano także emigrację z innych terenów państwa czy nawet innych państwa, wszystko to miało na celu umocnienie władzy Polski nad tymi w sporej części żyznymi terenami otwierającymi drogę do „bogatego” Morza Kaspijskiego, z którym wiązano spore nadzieje. Działania Polski, podobnie jak sam fakt posiadania Międzymorza powodowały niechęć Rosji i Rosjan. Ponadto do Polski przyłączono też inne zamieszkane przez Rosjan tereny, mniejszość ta spora liczebnie nie była prześladowana, podejmowano jednak działania, jak choćby próba zmiany cyrylicy na alfabet łaciński, mające w taki czy inny sposób oderwać ją od Moskwy. Tymczasowo jednak niechęć osłabionej i częściowo podporządkowanej Rosji nie była w stanie szkodzić Polsce i rozwojowi samego Międzymorza. Wschodnią część tej krainy z miastem Astrachań czasami zwano Polską Kalifornią.

​

Po zwycięstwie nad Niemcami i Włochami Francja rozpoczęła powietrzną Bitwę o Anglię. Mimo przełamania ostatecznie brytyjskiej obrony powietrznej i siania zamętu i zniszczeń przez bombardowania francuskie siły zbrojne okazały się być zbyt słabe ażeby dokonać desantu. Odniesiona klęska w powietrzu była jednak dla Brytyjczyków bardzo bolesna i groziła inwazją w przyszłości, choćby już w roku 1941.

​

Tymczasem jednak kiedy trwały walki nad Anglią Francja uderzyła również na państwa skandynawskie. Po szybkim zajęciu Danii rozpoczęły się ciężkie walki o Norwegię i Szwecję. Przeciągnięcie się wojny do zimy dało obrońcom nadzieję. Zebranie przez Francuzów większych sił, w tym powietrznych skierowanych na nowy front po rezygnacji z inwazji na Anglię pozwoliło jednak komunistom ostatecznie zwyciężyć na początku 1941 roku. Tym razem nowe kraje nie zostały włączone do Komunistycznej Unii Zachodnioeuropejskiej tylko utworzono Komunistyczną Unię Skandynawską. Ruch taki wynikał z oporu miejscowej ludności i profitów jakie dawało jeszcze w czasie wojny obiecanie elementom lewicowym w Skandynawii władzy i własnego państwa.

​

Dla wielu niespodziewanie po zajęciu Skandynawii doszło do nowej umowy między Francją a Polską. Do tego drugiego państwa przyłączona została Gotlandia i Bornholm, regiony te miały zapewnić Warszawie dominację na Morzu Bałtyckim i gwarancję bezpieczeństwa dla jej wybrzeży. Paryż zyskał za to przedłużenie umów handlowych. Świat patrzył na działania Polski z mieszanymi uczuciami, a chwilami nawet wręcz odrazą. Wielka Brytania jednak tak jak i w przypadku zajęcia części Niemiec nie odważyła się na ostrzejsze ruchy przeciw Polsce, w Warszawie zresztą nikt się ich nie obawiał.

Spoiler

Po dłuższej przerwie kończę to co zacząłem .

"Mniej-więcej" mapka po I wś (wrzucona też do odpowiedniego odcinka):

"Mniej więcej" mapa Polski w 1941:

 

Epilog (część IV) – Lata 1941-1945​

Wiosną 1941 roku Francuzi uderzyli na Szwajcarię. Przygotowania do inwazji były solidne i atak nastąpił z wszystkich stron. Szwajcarzy mimo dobrej obrony ulegali przewadze wroga. Kampania ta trwała stosunkowo długo, jednak z powodu konieczności użycia ograniczonej liczby wojsk w pewnym sensie pozostała na uboczu pozwalając Francuzom toczyć wojnę na innych frontach. Po odniesieniu zwycięstwa nastąpiło grabienie szwajcarskich banków i inne ruchy rujnujące ostatecznie status Szwajcarii jako neutralnego państwa będącego bezpieczną ostoją wielkiej finansjery. Francuzi uszanowali jednak lokaty Polski i jej sojuszników przekazując tym krajom ich własność. Doszło także do przekazania skarbów zrabowanych przez II i III Rzeszę. W praktyce oczywiście Francuzi nie zdobyli tyle ile wynikałoby z oficjalnego stanu posiadania szwajcarskich banków ze względu na „ruch pieniądza”. Podobna przychylność Francuzów w kwestii zwracania Polakom „co ich” wystąpiła prędzej między innymi w Szwecji dzięki czemu wróciło do kraju choćby wiele dzieł zrabowanych w czasie Potopu.

​

Fakt że zarówno Wielka Brytania i Szwajcaria angażowały jedynie część sił zbrojnych Francji umożliwił inwazję na Afrykę. Komuniści odnieśli pod względem zdobytego terytorium spore sukcesy, niespodziewane klęski uniemożliwiły im jednak jeszcze w 1941 roku dotarcie do roponośnych złóż Bliskiego Wschodu. Odniesione przez Francuzów sukcesy na Morzu Śródziemnym mimo problemów Wielkiej Brytanii nie były w stanie sparaliżować utrzymania Egiptu czy też reszty Bliskiego Wschodu dzięki innym morskim drogom dostępu. Także same Wyspy Brytyjskie mimo trudności udało się jeszcze w 1941 roku obronić. Upadek imperium brytyjskiego i jego nielicznych sojuszników zdawał się jednak kwestią czasu, jedynym ratunkiem wydawała się być interwencja USA bądź Polski.

Pod koniec 1941 roku walcząca już z Chinami Japonia uderzyła na USA. Zaatakowane państwo niebawem dołączyło do również zaatakowanych Aliantów w wojnie przeciw komunistom. Szczęśliwie dla Brytyjczyków USA uznało że pokonanie Francji jest priorytetem. Mimo początkowych problemów amerykańskiej armii i przemysłu udało się w ciągu 1942 roku utrzymać front w Afryce i uratować Wielką Brytanię przed inwazją.

​

Wiosną roku 1943 na pograniczu Jugosławii i Komunistycznej Unii Zachodnioeuropejskiej miała miejsce sieć prowokacji. Mimo iż wywiad państw alianckich wykonał imponującą pracę jego działania nie sprowokowały wojny. Konfliktowi udało się zapobiec dzięki trzeźwości dowódców, jasnym rozkazom i niechęci obu stron do walki. Jak się okazało stale obawiająca się interwencji Polski Francja nakazała swoim wojskom stosunkowo bardzo dużą tolerancję na ruchy ze strony państw Unii Kijowskiej.

Lata 1943 i 1944 przyniosły aliancką kontrofensywę w Afryce i jak się zdawało ostateczne uratowanie Wysp Brytyjskich. Francja zdawała się być zmęczona zarówno wojną jak i komunistami, nastroje występujące nad Sekwaną z większą jeszcze mocą występowały na terenach przyłączonych do Zachodnioeuropejskiej Unii Komunistycznej czy w Skandynawskiej Unii Komunistycznej. Niechęć „wyzwolonych” narodów objawiła się szczególnie w postaci „umożliwienia” Aliantom w 1944 roku stworzenia przyczółków w południowej Hiszpanii i we Włoszech. Mimo jednak iż liczba Włochów czy Hiszpanów walczących u boku Aliantów wzrosła pozycja komunistów była na tyle silna że jeszcze w 1945 roku w Paryżu liczono na wyparcie wroga z utraconej części półwyspów Iberyjskiego i Apenińskiego.

​

Zrzucenie bomb atomowych na Japonię w sierpniu 1945 roku wstrząsnęło jednak światem, a w szczególności Zachodnioeuropejską Unią Komunistyczną. Klęska Japonii i użycie nowej śmiercionośnej broni drastycznie zmniejszało szanse na zwycięstwo. Obawiająca się w czasie wojny ostatecznego zwycięstwa komunistów Polska nie chciała naturalnie jednak też aby Francję spotkał los atomowego poligonu. Działania polskich dyplomatów, w tym dotarcie do umiarkowanych frakcji w Paryżu, doprowadziły do zawieszenia broni, a ostatecznie pokoju.

​

Zachodnioeuropejska i Skandynawska Unia Komunistyczna zostały rozwiązana, nowo powstałe państwa miały być demokratyczne. Francja zachowała przyłączone do niej tereny które posiadała w chwili wybuchu I wojny światowej czyli na przykład Alzację i Lotaryngię. Na mapach świata ponownie miała pojawić się Austria, twór istniejący w ramach ZUK ale przyłączony do II Rzeszy przed 1914 rokiem. Spowodowane było to nie tylko siłą francuskiej armii czy postawą Polski ale też uznaniem III Rzeszy za zbrodnicze państwo. Jeszcze w czasie wojny mimo początkowych negacji zbrodni hitlerowskich Londyn poniekąd ostatecznie został zmuszony do zerwania z niedawnymi sojusznikami. Koniec końców więc to narodowy socjalizm i faszyzm w większym stopniu niż komunizm uznane zostały za „złe ideologie”, układy pokojowe gwarantować miały że zarówno Niemcy, Włochy i Austria o tym nie zapomną.

Bardzo istotna była kwestia broni jądrowej. W ramach pokoju uzgodniono że tylko USA już taką broń posiadające i Polska będąca w zaawansowanym stadium jej wynalezienia ma prawo ją posiadać. Dotyczyć to miało nie tylko wszystkich państw podpisujących traktat pokojowy, w szczególności USA i Polska stać miały na straży swej wyłączności na taką broń w skali światowej. Szczególnie urażona takim konsensusem wydawała się Wielka Brytania, nie mogąca liczyć na niemal niczyje wsparcie i mająca problemy z sypiącym się imperium kolonialnym musiała się jednak pogodzić z tym że przestała grać na świecie pierwsze skrzypce. Ostatecznie zarówno w małych jak i dużych kwestiach najważniejszy był głos USA i Polski.

​

Spoiler

No to został jeszcze jeden odcinek. Mam już napisany tylko podzieliłem jeden na pół żeby było równo 5 w epilogu, przy okazji trochę krótsze i sensowniej raczej w kwestii tematyki.

Mowa była tylko o granicy zachodniej dla której obie strony za punkt wyjścia uznały granice z 1914 roku, także biorąc pod uwagę że Francja wzięła resztę a to Polska zajęła m.in. Berlin nabytki są raczej niewielkie .

 

Epilog (część V) – Lata 1945-2000​

Niedługo po skończeniu wojny pojawiła się istotna kwestia w której USA i Polska postanowiły współpracować, były nią Chiny. Wojna domowa w Państwie Środka szybko rozgorzała na nowo, zwycięstwa komunistów wielu martwiły. Z nową siłą zainterweniować postanowiło USA, poparcie Polski uznane zostało za przydatne. Negocjacje na temat pomocy w szczytowym momencie objęły nawet amerykańskie groźby użycia broni atomowej. Chińska frakcja zwana „nacjonalistyczną” postanowiła więc ostatecznie ustąpić. Za wsparcie obiecać miała że nigdy nie będzie starała się uzyskać broni atomowej. Zrzec się miała też terenów Tybetu, Mongolii, Sinciang i Mandżurii. Wobec włączenia się Rosji do negocjacji, jej gorliwości i planowanym udziale w interwencji to to państwo miało mieć najwięcej wpływów w Mandżurii. Negocjacje objęły jeszcze wiele innych zagadnień, koniec końców udało się odnieść konsensus którzy przyczynił się do zwycięstwa „nacjonalistów”.

​

Relacje Polski z Rosją były złe niemal już w chwili zniszczenia ZSRR, nadzieje na uspokojenie się wschodniego sąsiada i zawarcie stabilnego sojuszu okazały się być płonne. Manifestowanie niechęci wobec Polski było powszechne. W Moskwie obalono nawet „polskiego” króla, Warszawa przełknęła tą gorzką pigułkę. Mimo iż wielu Rosjan świętowało szybko okazało się że brak frakcji która mogłaby na stałe ustabilizować sytuację w państwie. „Moskale” według wielu neutralnych obserwatorów na swej niechęci wobec Polsce tylko tracili, państwo ich jednak jakoś „toczyło się” naprzód. Izolowana przez swego zachodniego sąsiada Rosja w końcu wkroczyła na drogę mającą dać jej broń atomową. Według niektórych obserwatorów taki stan był naturalny, Moskwa zająć miała należne jej miejsce i stać się to miało prędzej czy później. Innego zdania była Warszawa. Wojna wybuchła w latach 60 XX wieku, po stronie Polski opowiedzieli się jej sojusznicy w tym Finlandia i Kazachstan. Rosyjska armia podobnie jak całe państwo była w złym stanie. Siła taka nie mogła sprostać uderzeniu wojsk Układu Kijowskiego, zwłaszcza przewaga w powietrzu ukazała się bardzo szybko i miażdżąco.

Pokonana Rosja traciła na rzecz Polski całą Syberię z Nową Ziemią włącznie. Japonia przy zgodzie USA i Polski zajęła Południowe Kuryle. Jeszcze w trakcie wojny Chiny szykowały się do zajęcia Mandżurii która wobec konfliktu pozostała neutralna. Sprzeciw USA spowodował jednak wypracowanie porozumienia w wyniku którego Mandżuria stawała się strefą wpływów Chin, USA i Polski ze wskazaniem tego ostatniego państwa. Państwo Środka było za słabe żeby rozpocząć wojnę, równocześnie w USA pojawiały się głosy że należy państwa dalekowschodnie mieć na uwadze ze względu na ich potencjał. Waszyngton choć niechętny zagarnięciu Syberii przez Polskę uznał jej atomowy casus belli i ostatecznie sam traktat pokojowy. W praktyce Warszawa już prędzej tolerowała amerykańskie działania w różnych częściach świata i nie chciano zmieniać takiego stanu rzeczy jawnie ingerując w strefę wpływów „przychylnie neutralnego” mocarstwa.

​

Polska zrezygnowała z narzucenia Rosji nowego króla, między innymi odizolowano jednak to państwo politycznie i umieszczono w nim ludzi mających pilnować choćby narzuconych mu ograniczeń zbrojnych. Rosja została otoczona przez sojuszników Polski. Umowy z Finlandią i Estonią pozwalały kontrolować nawet dostęp Rosji do morza. Na państwo to narzucony został też zakaz handlu bronią, ewentualne wyjątki odbywać się miały za zgodą Polski. Z powodu działań samych rosyjskich władz państwo to pozostało niestabilne. Polska pozostawiła sobie też dodatkowe możliwości nacisku w postaci wspierania i oddziaływania na mniejszości w Rosji takie jak Tatarzy kazańscy. W przypadku nagłego poprawienia sytuacji oceniano że Rosja maksymalnie powinna osiągnąć potencjał Niemiec w których żyła porównywalna liczba ludności, taki wariant uznano za wciąż niezbyt groźny dla Polski.

W przypadku Międzymorza niektórzy mówili że Polska dostała „zajęcie” na sto lat, w przypadku Syberii mówiono już o tysiącu lat. Początkowa polityka Warszawy względem nowych ziem przypominała tą względem tych przyłączonych w 1939 roku. Tym razem jednak w jeszcze większym stopniu postanowiono oprzeć się na miejscowej populacji, początkowo planów zagospodarowania nowych ziem „demograficznie” właściwie nie było. Spowodowane było to choćby tym że przyłączenie Syberii nie było aktem czysto imperialnym, a raczej ruchem mającym uchronić państwo przed imperializmem sąsiada. Polska szybko jednak zaczęła traktować choćby piędź ziem syberyjskich za integralną część państwa. Ich posiadanie wiązało się też z „apetytami” na Arktykę. Tymczasem jednak żeby uzyskać stabilne połączenie obu części państwa niezależne od nastrojów w Rosji ufundowano drogi lądowe przez Kazachstan i wodno-lądowe przez Finlandię. Z oboma państwami udało się wynegocjować takie umowy że Polska mogła być spokojna o dostęp do Syberii.

​

System sojuszy Polski i tym samym jej bezpośredniej strefy wpływów wyłamał się o Rosję, z Iranem sytuacja czasami stawała się niepewna. Oprócz zasadniczo stabilnych sojuszników z Europy i Kaukazu mocną nić porozumienia zawiązano też z Kazachstanem. Na samym Starym Kontynencie z Układu Kijowskiego wyszła jednak Grecja dołączając do utworzonej na Zachodzie Unii Europejskiej. W Jugosławii doszło za to do wstrząsów wewnętrznych, ostatecznie Polska „waląc pięścią w stół” doprowadziła do w miarę spokojnego podziału państwa na mniejsze które pozostały z nią w sojuszu.

U progu wieku XXI Polska liczyła w europejskiej części ponad 300 milionów ludzi i uważana była podobnie jak USA za supermocarstwo.

Spoiler

"Mniej-więcej" Rosja i jej sąsiedzi po wojnie syberyjskiej:


No to koniec i imperialna Polska na pożegnanie pokazała pazur . Zastanawiałem się nad tym zajęciem Syberii, no ale uznałem że inne mocarstwa mając taką możliwość jak Polska w AAR-że też by pewnie postanowiły "usadzić" w podobny sposób niebezpiecznego sąsiada i zagarnąć masę słabo zaludnionej ziemii "czekającej na zagospodarowanie". Wrzucę jeszcze na początek AAR-a spis treści (bez "anulowanych" odcinków).

Dzięki za czytanie i komentowanie .

Ponieważ AAR skończony to zostaje oczyszczony z postów nieodcinkowych a temat zamknięty
moskal