Sen o potędze - AAR Finlandia

Finlandia
1936 - ?

HoI 2: Doomsday 1.1
Poziom Trudności: normalny
Agresywność: Wściekły

Historia Finlandii

Przez wiele stuleci ziemie fińskie należały do Szwecji, aby na początku XIX wieku pod panowanie carskiej Rosji. Finlandia otrzymała autonomię poszerzaną aż do końca XIX wieku, kiedy w dużym stopniu uniezależniła się od Petersburga. Przełom XIX i XX wieku przyniósł nasilenie kontroli Rosjan nad krajem i intensywną rusyfikację. Rewolucja 1905 roku zmusiła cara Mikołaja II do przywrócenia autonomii.
Parlament fiński 6 XII 1917 proklamował niepodległość kraju; pierwszym premierem został P.E. Svinhufvud; pod wpływem rewolucji bolszewickiej 28 I 1918 wybuchła rewolucja w Finlandii, kierowana przez radykalne skrzydło Fiń. Partii Socjaldemokr. i wspierana przez zrewoltowane oddziały ros.; w toku wojny domowej 1918 siły rewol. opanowały początkowo pd. część kraju, zostały jednak pokonane przez fiń. wojska rządowe pod dowództwem gen. C.G.E. Mannerheima (wspierane przez niem. korpus ekspedycyjny wezwany przez Svinhufvuda); wojnę z Rosją zakończył pokój zawarty 1920 w Dorpacie (ob. Tartu), uznający dotychczasową granicę w Karelii oraz przyznający Finlandii rejon Petsamo (ros. Pieczenga); również 1920 Finlandię przyjęto do Ligi Narodów, która 1921 potwierdziła jej prawo do W. Alandzkich. W 1919 parlament uchwalił republ. konstytucję i wybrał pierwszego prezydenta (K.J. Ståhlberg); 1918 i 1922 przeprowadzono reformę rolną umożliwiającą parcelację wielkich majątków; rządy w okresie międzywojennym sprawowały gł. koalicje partii centrum i prawicy (konserwatywna Koalicja Narodowa, liberalna Nar. Partia Postępowa, Unia Agrariuszy i Szwedz. Partia Lud.), choć partią najsilniejszą była, zreformowana po 1918, Fiń. Partia Socjaldemokr.; idee faszyst. pojawiły się 1929 (ruch Lapua); działalność komunist. była zakaz
ana. Za gł. problem dla bezpieczeństwa kraju powszechnie uznawano zagrożenie ze strony ZSRR; 1922 negocjowano porozumienie obronne z Estonią, Łotwą i Polską, nie ratyfikowane jednak przez Eduskuntę; nawiązano bliskie kontakty z państwami skand. prowadzącymi politykę neutralności; od I wojny świat. i fiń. wojny domowej utrzymywano dobre stosunki z Niemcami; 1932 podpisano fiń.-sowiecki pakt o nieagresji, przedłużony 1934 na 10 lat; jednocześnie podjęto budowę umocnień obronnych na Przesmyku Karelskim, tzw Linię Mannerheima.


Rozdział pierwszy - Czas przemian

Finlandia, w początkach 1936 roku wychodziła z kryzysu gospodarczego lat 1929- 1933. Prawicowy rząd Toivo Kivimaki coraz bardziej ciążył ku współpracy z III Rzeszą, dzięki której miał nadzieje zrealizować idee Wielkiej Finlandii, włączenia do państwa fińskiego Karelii, półwyspu Kola a nawet Ingrii, gdzie leżał Leningrad.
W wyniku tarć w rządzie na tle roli Finlandii w polityce światowej, z rządu musieli ustąpić ministrowie, którzy nie podzielali entuzjazmu ze współpracy z III Rzeszą.


Rząd przez zmianami...


i po ustąpieniu ministrów

Rząd fiński po przeprowadzeniu "czystki" skupił się na załagodzeniu opinii publicznej, która coraz bardziej podejrzliwie obserwowała poczynania najwyższych urzędników państwowych. Według niezależnych sondaży, 5% Finów nie zgadza się ze zmianami w rządzie.



Budżet Finlandii na rok 1936

W początkach lutego Sztab Generalny Fińskich Sił Zbrojnych zlecił formowanie 3 dodatkowych brygad artylerii, dzięki którym wojska lądowe otrzymają tak potrzebne wsparcie. Plany wojskowe Finlandii zakładają przekształcenie Wojska Fińskiego w opartą na jakości uzbrojenia siłę zdolną do obrony kraju.


Brygady ciężkiej artylerii z czasów I w. ś., niestety narazie niestać nas na nic lepszego...

6 stycznia Zakłady Tikkakoski poinformowały Sztab Generalny, iż rozpoczeli prace nad planami konstrukcji wczesnej artylerii polowej. Już niedługo naszą armię czekać będzie modernizacja...


Prace nad nową technologią

Finlandia za swego głównego wroga uważała ZSRR, który pomimo układów i deklaracji nadal uważał Finlandię za swą strefę wpływów. Co jakiś czas dyplomacja radziecka próbowała wymóc na Finach przesunięcie granicy i korzystne dla ZSRR umowy handlowe, coraz częściej też dochodziło do incydentów granicznych. Zapoczątkowana w 1929 roku budowa Linii Mannerheima miała zapobiec ewentualnej agresji ze strony Związku Radzieckiego.


Umocnienia muszą być potężne

Dzięki załagodzeniu sytuacji w kraju już na początku lutego udało się zlecić budowę brygady samochodów pancernych, której zadaniem będzie wspomaganie naszych wojsk w rejonie Petsamo.


Brygada samochodów pancernych

Nowa linia polityczna rządu skłoniła wiele organizacji do współpracy. Najlepszym przykładem jest Organizacja Lotta.



Finlandia wchodziła w trudny okres swej historii...

 

Rozdział drugi - Destabilizacja


Jednym z głównych tematów, na którym szczególną uwagę skupiały fińskie gazety, był rozdźwięk wśród polityków fińskich, szczególnie tych z najwyższego szczebla, którzy mimo deklarowania przed niespełna dwoma miesiącami aprobaty dla zbliżenia z III Rzeszą, dziś coraz głośniej poczynali krytykować działania rządu.


Jeden z przedstawicieli "krytyków"

Zarzucali oni rządowi premiera Kivimaki, iż to właśnie z jego winy rozmowy prowadzone w Oslo ze Szwecją na temat zbliżenia militarnego i gospodarczego obu państw nie przyniosły spodziewanych rezultatów. Nikt z opozycjonistów nie zadał sobie jednak trudu i nie sprawdził prawdziwej przyczyny fiaska rozmów. Przyczyną tą była niechęć Szwedów do jakiegokolwiek angażowania się w sojusze i układy. Najlepszym przejawem takiej postawy były poglądy króla szwedzkiego, Gustawa V, który w swych wypowiedziach dawał do zrozumienia, iż "uważa Szwecje za kraj izolacjonistyczny i nie uważa za stosowne zaciskania współpracy militarnej z krajami skandynawskimi".




Król Szwecji Gustaw V

Krytykowano również rząd za wspieranie III Rzeszy i Królestwa Włoch w łamaniu przez te kraje postanowień międzynarodowych. Było w tym dużo racji, ale cóż dały by protesty słabej Finlandii...
15 marca wojska niemieckie, bez wcześniejszego poinformowania rządów w Londynie i Paryżu, wkroczyły do Nadrenii. Obszar ten na mocy Traktatu Wersalskiego był zdemilitaryzowany. Rząd fiński mimo sympatii względem Niemiec powstrzymał się od jakich kolwiek komentarzy.


Żołnierze Wehrmachtu wkraczają do Nadrenii

23 marca przyniósł kolejny sukces państwa, należącego do krystalizującej się w tym czasie Osi Berlin-Rzym. Królestwo Włoch, po szybkiej kampanii ogłosiło oficjalnie włączenie Etiopii do Włoskiej Afryki Wschodniej, a premier włoski Benito Mussolini wraz z rządem ogłosił dekret nadający królowi Wiktorowi Emanuelowi III tytuł Cesarza Etiopii.



Fala krytyki ustała, gdy jedna z gazet ujawniła tajne sprawozdanie szefa wywiadu, Esko Rekki'ego adresowane do premiera Kivimaki'ego i prezydenta Svinhufvud'a, informujące o przeniknięciu w granice Finlandii szpiega pochodzącego ze Związku Radzieckiego. Ujawnienie tej informacji wywołało zaostrzenie już i tak napiętych stosunków z ZSRR.



17 maja do biura premiera dotarło pismo informujące go o pomyślnym zakończeniu prac nad projektem wczesnej artylerii i jednocześnie informujące go, iż na podstawie wytycznych z lutego br. Sztab Generalny zlecił marszałkowi Mannerheimowi przeprowadzenie badań nad prystosowaniem fińskiej armii do warunków Wojny Pozycyjnej.
Prace te wydanie przyśpieszyć powinien fakt, że jesteśmy w posiadaniu planów działań wojennych, francuskich i niemieckich z okresu Wielkiej Wojny.




Prace nad planami

Poważne zaniepokojenie w fińskim społeczeństwie wywołała wiadomość o wybuchu wojny domowej w Hiszpanii. 18 lipca generał Francisco Franco y Bahamonde wraz z wojskami znajdującymi się Hiszpańskim Maroku, wystąpił w obronie Hiszpanii przed komunistami z Frontu Ludowego. Niestety wojna dotarła już do Europy...


Wiadomość o wybuchu wojny domowej w Hiszpanii


Plakat propagandowy

We wrześniu, po wprowadzeniu w życie obserwacji i wniosków poczynionych przez marszałka Mannerheima w sprawie Wojny Pozycyjnej, Sztab Generalny kierując się napływającymi z frontów Hiszpanii informacjami i pierwszymi doświadczeniami 400 finów biorących udział w walkach, nakazał zakładom Aero opracowanie konstrukcji Wczesnego Bombowca. Sztabowcy twierdzili, iż kraj bez lotnictwa nie może w sposób efektywny bronić swych granic ani także podejmować działań zaczepnych.


Plany Wczesnego Bombowca

 

Rozdział trzeci - Czas niepokojów

Jesień roku 1936 była w historii Finlandii okresem obfitującym w wydarzenia a jednocześnie przełomowym, który na długo odcisnął swoje piętno. 7 października, po zaciekłej kampanii wyborczej, w której nie rzadkie były ataki bojówek, zarówno lewicowych jak i prawicowych, naród fiński wybrał nieznaczną liczbą głosów lewicową partię, której przywódca Kyosti Kallio przystąpił natychmiast do formowania rządu. Zwycięstwo lewicy wywołało prawdziwą burzę w obozie prawicowym, zarzucano lewicy kontakty z bolszewikami a niektórzy wprost mówili o manipulacji ze strony ZSRR.


Wybory, czyżby zwrot w polityce Finlandii...

Jednak już w początkach lutego 1937 roku wywiązała się nowa burza w Parlamencie.



Powodem ostrych starć było porozumienie rządu z do niedawna zdelegalizowanymi związkami zawodowymi. Rząd wyraził zgodę na powstanie Konfederacji Fińskich Związków Zawodowych, która, jak twierdziła prawica, będzie agenturą Kominternu i V Kolumną ZSRR. Ostra krytyka ze strony społeczeństwa sprawiła, że w początkach marca rząd podał się do dymisji. Nowym, "starym" premierem został Toivo Kivimaki.


Nowy, "stary" rząd

Zawirowania polityczne ostatniego półrocza sprawiły, że społeczeństwo fińskie domagało się rządów "silnej ręki" i ustabilizowania życia politycznego. Sytuację tę wykorzystały siły prawicowe, które po ogłoszeniu delegalizacji, rozdrobnionych po upadku rządu, partii lewicowych wprowadziły rządy autorytarne w Finlandii. Na męża opatrznościowego „wybrano” prezydenta Svinhufvud'a, który dzięki zręcznemu lawirowaniu między partiami, utrzymał wysokie zaufanie społeczne.


Prezydent Svinhufvud

Siły prawicowe, od początku swych rządów, zabiegały o konsolidację w społeczeństwie, dzięki której możliwa by była szybka rozbudowa potencjału wojskowego Finlandii.
Już w początkach marca na biurko premiera trafiło sprawozdanie ze współpracy z Organizacją Lotta, w którym informowano Kivimaki'ego o dodatkowych 10 tysiącach kobiet, które wstąpiły do organizacji.




Kolejnym sukcesem rządu było rozpoczęcie kolejnego etapu rozbudowy Linii Mannerheima.



Potencjał wojenny Finlandii – Raport Specjalny

4 kwietnia 1937 roku na specjalnym zebraniu rządu, w którym uczestniczył również prezydent, Sztab Generalny przedstawił ogólną sytuację panującą w Siłach Zbrojnych Finlandii.


„Pod koniec lutego udało nam się rozmieścić 4 baterie przeciwlotnicze w okolicach Mikkeli / 2 plot. / i Oulu / 2plot. /” – chwalił się szef sztabu, K. Oesch.

Nasze siły lądowe przedstawiają się następująco:


W rejonie Helsinek zgrupowany jest 4 Korpus Armijny


Umocnień Linii Mannerheima broni 1 Korpus Armijny, pod dowództwem marszałka Mannerheima


Na północny wschód od Wyborga w pobliżu Sortavali stacjonuje 3 Korpus pod dowództwem gen Laatikainena.




Granicy ze Związkiem Radzieckim aż po Okręg Polarny pilnują 4 Dywizje, w tym jedna Strzelców Górskich


Port w Petsamo obsadziła 5 DP gen. Blicka

Marynarka Wojenna Finlandii:


W porcie w Turku znajdują się 2 fińskie krążowniki: „Ilmarinen” i „Vainamoinen”, których zadaniem jest ochrona portu a także dozorowanie Zatoki Botnickiej.


W Helsinkach cumuje jedyny fiński okręt podwodny „Sukellusvenelaivue” pamiętający czasy I Wojny Światowej, „odziedziczony” po Rosjanach.

 

Część czwarta – Bratnie Narody


Odejście Finlandii od formy demokratycznego sprawowania władzy spowodowało zaniepokojenie rządów państw skandynawskich a także Ligi Narodów. Najwięcej krytyki dało się zauważyć w prasie radzieckiej, która atakowała rząd premiera Kivimaki’ego, który – jak twierdziły gazety – posunął się do zdrady własnego społeczeństwa. Fińscy politycy zdawali sobie sprawę, że w chwili obecnej najbliższym sojusznikiem jest III Rzesza Adolfa Hitlera, jednak podpisanie w Berlinie Paktu Antykominternowskiego przez Włochy, Niemcy i Japonię studziło powoli zapędy Finów do pogłębiania współpracy z Osią. Premier Kivimaki zdawał sobie sprawę, że wciągnięcie Finlandii do sojuszu może grozić wojną z ZSRR, do której armia fińska nie była jeszcze przygotowana.
Aby poprawić wizerunek kraju na arenie międzynarodowej Kivimaki zdecydował się zacieśnić współpracę krajów skandynawskich, tzw. Grupy Oslo. W tym celu zorganizował konferencję w Helsinkach, na której szeroko dyskutowana była kwestia współpracy ze Szwecją w sprawie Wysp Alandzkich.


Konferencja państw Oslo...


i jej skutki

W początkach kwietnia, po kilku incydentach granicznych ze strażą graniczną ZSRR, Ministerstwo Spraw Zagranicznych wystąpiło z propozycję zawarcia sojuszu do krajów bałtyckich a także Polski. Było to nawiązanie do propozycji polskich z lat 20-tych, które to ze względu na chwiejność polityki fińskiej w tamtym okresie nie doszły do skutku. Zainteresowanie projektem wyraziły państwa bałtyckie, które po konsultacjach podpisały 21 kwietnia 1937 roku w Tallinie układ sojuszniczy z Finlandią, tzw. Oś Północy.



Zainteresowania natomiast inicjatywą nie wykazała Polska, która w tym czasie prowadziła politykę równowagi między Berlinem a Moskwą i nie chciała niepotrzebnie psuć swych stosunków z ZSRR.

7 kwietnia na biurko premiera trafiło sprawozdanie ministra zbrojeń dotyczące zakończenia prac nad bombowcem Bristol Blenheim Mk. IV. Informował on także o działaniach marszałka Mannerheima podjętych w celu reorganizacji logistyki armijnej i utworzenia Odwodowych Węzłów Magazynowych.



Kolejny projekt naszych badań

17 sierpnia na specjalnym spotkaniu rządu z przedstawicielami Sił Zbrojnych zapadłą decyzja o utworzeniu pierwszego dywizjonu myśliwskiego, wyposażonego w samoloty Messerschmitt Bf 109. Prace nad formowaniem jednostki jednak ze względu na ograniczone finanse a także słabość fińskiego przemysłu przebiegały wolno co nie wróżyło najlepiej na przyszłość.


Pierwszy dywizjon myśliwski Lotnictwa Finlandii

Sztab Generalny już w początkach października 1937 roku powierzył marszałkowi Mannerheimowi opracowanie projektu strategii zmasowanych uderzeń piechoty, która miała stać się podstawą działań zaczepnych fińskiej armii.


Projekt strategii Sztabu generalnego