"Siła z jedności" - miniAAR Związek Południowej Afryki

Ustawienia:
Doomsday 1.03
Agresywność: wściekły
Poziom trudności: normalny
Dodatkowo trochę modyfikacji graficznych, zmieniony koszt IC ( według mnie bardziej zbalansowany )
​

1936 - 39
​

Tereny południowej Afryki penetrowane były przez Europejczyków od końca XV wieku, najpierw przez Portugalczyków a następnie w wieku XVII przez Holendrów z Holenderskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej. W 1652 roku wznieśli oni pierwsze miasto w okolicach Przylądka Dobrej Nadziei, które z czasem przekształciło się w Kolonię Przylądkową. W 1815 roku na Kongresie Wiedeńskim kończącym wojny napoleońskie tereny południowej Afryki przypadły Wielkiej Brytanii, w niecałe dwadzieścia lat później skutkowało masową emigracją ludności holenderskiej na tereny niebędące pod panowaniem brytyjskim. Migracja ta nazwana Wielki Trek objęła ok. 20 tysięcy rodzin burskich, czyli potomków Holendrów i Niemców przybyłych tutaj w XVII wieku. Na nowo opanowanych terenach stworzyli kilka republik, z których najdłużej przetrwały Transvaal i Orania. Wzrastające osadnictwo brytyjskie i odkrycie bogatych złóż złota i diamentów na terenach tych republik doprowadziło do dwóch wojen z Wielką Brytanią, których skutkiem było opanowanie w 1902 roku terenów południowej Afryki przez Anglików. Jednak już w osiem lat później Wielka Brytania doprowadziła do połączenia kolonii południowoafrykańskich i powołania Związku Południowej Afryki, w skład, którego weszły Transwal, Orania, Natal i Prowincja Przylądkowa. Nominalną stolicą została Pretoria, natomiast siedziba parlamentu znajdowała się w Kapsztadzie, spowodowane to było nieufnością między ludnością anglojęzyczną
a Burami. Z upływem czasu wzajemne animozje ustępowały poczuciu wspólnej wyższości wobec ludności kolorowej, która pod rządami białej mniejszości była dyskryminowana i wykorzystywana. Późne lata 20-te i początek 30-tych przyniosły krajowi poważny kryzys gospodarczy, pogłębiony dodatkowo niedostatkiem rodzimego przemysłu a co za tym idzie dostatecznym rynkiem zbytu dla surowców i produktów rolnych.

Budynek parlamentu południowo afrykańskiego w Pretorii
​

W początkach 1936 roku Południowa Afryka powoli wychodziła ze stagnacji gospodarczej pod rządami Jamesa Hertzog’a, burskiego bohatera wojny z Wielką Brytanią i przywódcy nacjonalistycznej Partii Narodowej, która opowiadała się za niezależnością ZPA od Londynu.
Już w początkach stycznia podjęto pierwsze decyzje o rozbudowie okręgów przemysłowych Pretorii i Johannesburga, które byłyby w stanie zapewnić miejsca pracy dla miejscowej ludności i uniezależnić się od dostaw niektórych produktów z Anglii. W przeciągu czterech lat dzięki budowie nowych zakładów i wprowadzeniu przy współpracy z koncernami brytyjskimi nowych metod zarządzania i produkcji wielkość gospodarki wzrosła o ponad 110 %, choć pod tym względem w skali światowej plasowała się nadal poniżej krajów europejskich uznawanych za biedne, takich jak Polska czy Hiszpania. Głównymi architektami rozwoju kraju byli minister gospodarki Nicolaas Havenga a przede wszystkim Stephanus Le Roux, który w połowie 1937 roku przejął stery w ministerstwie.

​

Związek Południowej Afryki położony na południowym skraju kontynentu afrykańskiego był mało zainteresowany wydarzeniami w dalekiej Europie czy Ameryce, choć na skutek ekspansywnej polityki Włoch we wschodniej części kontynentu i coraz głośniejszego nawoływania III Rzeszy do zwrotu jej byłych kolonii, współpraca wojskowa z Wielką Brytanią z roku na rok była coraz bardziej ścisła. Celował w tym najbardziej generał Jan Smuts, bohater I wojny światowej, piastujący aż trzy teki ministerialne, w tym głównodowodzącego sił lądowych.

​

Niespodziewany wybuch wojny niemiecko-polskiej 1 stycznia 1939 roku oraz wypowiedzenie wojny Niemcom przez Francję i Wielką Brytanię doprowadziło do kryzysu rządowego w ZPA i ustąpienia opowiadającego się za neutralnością premiera Hertzoga i powołania na jego miejsce generała Jana Smutsa. Podłożem sporu była chęć uniezależnienia ZPA od korony brytyjskiej przez Hertzoga, wbrew postanowieniom Statutu Westminsterskiego, który obligował dominia brytyjskie do przystąpienia do wojny po stronie Londynu. Oficjalny akt wojny przeciw III Rzeszy ogłoszony przez Smutsa 6 września 1939 roku miał również poważne konsekwencje dla stosunków wewnętrznych kraju. Nacjonalistyczna organizacja Ossewabrandwag, wzorowana na NSDAP podjęła działania sabotażowe, które jednak szybko dzięki aresztowaniom dobiegły końca. Południowa Afryka mogła szykować się do wojny…

----------------------------------------------------------------------
A teraz kilka słów od autora, w założeniu opisuję grę a nie gram, żeby opisywać, więc wstawek fabularnych i przygód Indiany Jonesa tutaj nie będzie, gram na nowej mapie z paradoxplaza (w Afryce nic narazie nie zmienia), więc mogą zdarzyć się jakieś komplikacje ( oby nie ) jak również na własnym scenariuszu ograniczającym widzialność mapy do Europy, części Afryki i Atlantyku, spowodowane to jest kiepściutkim sprzętem, który już w 1940 dławi się w kampanii 1936. To na razie chyba tyle jak coś to będę jeszcze pisał.

Pozdrawiam
Vata

 

Nie moja wina, że Anglosasi mają ubogi język

Wyżej już pisałem, to są 3 lata gry a większość skrinów to były by kolejne techy. Niestety nie miałem siły po raz milionowy opisywać demilitaryzacji Nadrenii, czy rewolucji w Hiszpanii.

Pozdrawiam
Vata

---------- Post dodano o 20:07 ---------- Poprzedni post napisano o 17:53 ----------

​

Wybuch wojny zastał wojsko południowo afrykańskie praktycznie nie przygotowane do wyzwań, jakie czekały go w przyszłości. Główną formacją były siły Active Citizen Force, swoista obrona terytorialna, która choć licząca 15 tysięcy żołnierzy całkowicie nie nadawała się do działań poza granicami. Jedyna dywizja piechoty sformowana w sierpniu 1939 roku dopiero kończyła szkolenie rekrutów i również potrzebowała czasu, aby dojść do gotowości bojowej.
Po początkowych problemach kraj już w połowie września powoli przestawiał się na wojenne tory. Przystąpiono do formowania dwóch kolejnych dywizji piechoty, jak również z utęsknieniem oczekiwano dostarczenia zamówionych tuż przed wojną okrętów w stoczniach brytyjskich.

​

W dziedzinie przemysłowej rząd Smutsa wydał rozporządzenie specjalistom z South Africa Railways, aby jak najszybciej przygotowali plany kontroli i planowania produkcji, co ostatecznie nastąpiło w kwietniu 1940 roku.

​

Również w dziedzinie wojskowości poczyniono dość istotne posunięcia. Admirałowi Pierrowi Oliver-Knollowi zlecono opracowanie nowych sposobów ochrony konwojów na wodach przybrzeżnych Afryki, gdyż zdawano sobie sprawę, że część konwojów z Indii będzie musiała opływać kontynent ze względu na nie pewną sytuację na Morzu Śródziemnym.

Postępy w przygotowaniu kraju do wojny były zaskakująco powolne, w marcu zakończono formowanie I Korpusu Południowo Afrykańskiego, jednak przedłużała się data przybycia okrętów z Anglii, które przypłynęły dopiero w połowie kwietnia. Generał Smuts wielki entuzjasta wojny manewrowej już w październiku wyrażał chęci powołania oddziałów pancernych, co jednak ze względu na słabość gospodarki kraju i priorytet w szkoleniu i uzbrajaniu oddziałów piechoty było ciągle przekładane. Natomiast w połowie listopada podpisano w Pretorii porozumienie ze Stanami Zjednoczonymi na mocy, którego do połowy kwietnia 1940 roku ZPA miał otrzymać samobieżne działa M3 GMC, które ostatecznie weszły w skład brygad artyleryjskich, przydzielonych do I Korpusu.

​

Mimo wypowiedzenia wojny Niemcom w Europie nie działo się wiele, pod koniec września 1939 roku upadła wprawdzie Polska, jednak na froncie francuskim panowała cisza. Atmosfera oczekiwania przerwana została 7 kwietnia, kiedy Wehrmacht wkroczył do Danii i zaatakował Norwegię, która po 2 tygodniach oporu skapitulowała. Wydarzenia te przyspieszyły decyzję o wysłaniu I Korpusu do Francji, ostateczną datę ustalono na 15 czerwca. Operacja przerzutu oddziałów miała być osłaniana przez nowo powstałą flotę wojenną ZPA.

​

------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dla narzekających na brak skrinów i nadmiar tekstu ten odcinek powinien być wybawieniem A tak poważnie to staram się pisać na bieżąco z grą, więc jak macie jakieś przemyślenia czy sugestię to proszę się nie krępować

Pozdrawiam
Vata

 

​

Kampania wschodnioafrykańska
lipiec - wrzesień 1940​

Sprawa przerzutu wojsk do Francji skomplikowała się pod koniec maja, wtedy to wywiad brytyjski poinformował Londyn o wzmożonej aktywności wojsk włoskich na granicy egipskiej. Sztab brytyjski obawiał się, że Mussolini zamierza przystąpić do wojny po stronie Niemiec i uderzyć na posiadłości francuskie i angielskie w Afryce. Dlatego też oddziały południowoafrykańskie, które pierwotnie miały być przerzucone do Francji zawrócono na morzu i skierowano do Mombasy w Kenii. Rozładowanie oddziałów zakończono 4 maja, w dniu inwazji III Rzeszy na kraje Beneluksu, która jak szybko się okazało była początkiem ofensywy przeciwko Francji.

Sytuacja we Francji w połowie maja 1940​

W Afryce Wschodniej natomiast panował pozorny spokój, choć wyczuwało się napięcie podsycane drobnymi incydentami na granicy z włoską Somalią i Etiopią. Spokój ten trwał do 7 lipca 1940 roku, kiedy to Benito Mussolini oficjalnie wypowiedział wojnę Francji i Wielkiej Brytanii. Powodem tej decyzji była klęska państw zachodnich w bitwie o Francję, już 27 maja skapitulowała Holandia, tydzień później niemieckie oddziały pancerne wdarły się aż pod Paryż wykorzystując lukę w wojskach Sprzymierzonych pod Reims. Tutaj jednak napotkały opór na linii Sekwany, dlatego też skierowały się na południe pod koniec czerwca odcinając słynną Linię Maginota. Dzięki taktyce Blitzkriegu w przeciągu 5 tygodni trzon armii francuskiej został okrążony w dwóch kotłach pod Strassburgiem i w Belgii. W tej sytuacji nie widząc innego wyjścia premier Paul Reynaud zmuszony został do podpisania kapitulacji Francji i utworzenia marionetkowego państwa Vichy z marszałkiem Petainem na czele.
Natomiast sytuacja w Afryce przedstawiała się o niebo lepiej dla osamotnionej w walce Wielkiej Brytanii i jej dominiów. Potężna armia włoska w Libii nie kwapiła się do ofensywy na Egipt, do którego wciąż docierały nowe jednostki z Indii, co wydatnie wzmocniło jego obronę. W Afryce Wschodniej z kolei jak donosił wywiad Włosi dysponowali tylko ok. 40 tysiącami, przeważnie tubylczych, żołnierzy, którzy nie wykazywali zbytnio ochoty do walki. Dlatego też generał Wakefield, głównodowodzący I Korpusu ZPA podjął 14 lipca decyzję o ofensywie w kierunku Mogadiszu prowadzonej siłami trzech dywizji piechoty, 6 Dywizji Pancernej, przybyłej z Kapsztadu w początkach lipca, a sformowanej niecały miesiąc wcześniej i wyposażonej w czołgi Mk VI Crusader. W natarciu miały wziąć udział również jednostki brytyjskie z Kenii i od północy z Sudanu.

​

Czołg MK. VI Crusader​

Do pierwszej bitwy doszło na przedmieściach Mogadiszu 19 lipca, gdzie czołgi południowoafrykańskie wspierane przez brytyjską 3 Dywizje Pancerną, natrafiły na okopane oddziały Askarysów somalijskich, najbardziej wartościowe oddziały armii generała Nasi. Pomimo początkowego oporu siły włoskie nieposiadające skutecznej broni przeciwpancernej musiały się wycofać ponosząc przy tym znaczne straty.

Mogadiszu, stolica Somali Włoskiego​

Generał Furstenburg, dowódca 6 Dywizji Pancernej po tak udanym chrzcie bojowym podjął w porozumieniu z naczelnym dowództwem decyzje o kontynuowaniu ofensywy w Somali Włoskim, gdzie 29 lipca stoczył zwycięską bitwę z okrążonymi oddziałami generała Nasi pod Dahar. Trzon armii włoskiej został rozbity a do niewoli dostało się 16 tysięcy żołnierzy.
W tym samym czasie I korpus nacierał w kierunku stolicy Włoskiej Afryki Wschodniej Addis Ababy, jednak kiepskie warunki drogowe i ciężki klimat skutecznie opóźniały marsz. Szybszym tempem mógł pochwalić się generał Furstenburg, który z terenów Somali Brytyjskiego uderzył poprzez Herar i Ginir na Jima, gdzie po krótkiej walce z milicją kolonialną zdobyli główną drogę prowadzącą do Addis Abeby. Zwycięskie oddziały Afrykanerów wkroczyły do stolicy 24 sierpnia.

​

Etiopczycy cieszący się z pokonania Włochów​

W tym samym czasie Brytyjczycy zajęli włoską Erytreę i od północy zbliżali się do oddziałów południowoafrykańskich. 7 września padły ostatnie punkty oporu włoskiego a kampania wschodnioafrykańska dobiegła końca.
Oddziały I Korpusu ZPA nie mogły jednak liczyć na odpoczynek, gdyż w Egipcie Włosi podjęli ofensywę i zaczęli spychać Brytyjczyków w kierunku Kanału Sueskiego. 19 września cztery dywizje południowoafrykańskie zostały wyładowane w porcie w Aleksandrii i otrzymały rozkaz przesunięcia się w rejon Sidi Barrani. Rozpoczynał się nowy etap zmagań w Afryce.

 

​

Kampania grecka
listopad 1940 - czerwiec 1941​

Rozpoczęta we wrześniu ofensywa włoska wymierzona w Egipt już po trzech tygodniach straciła swój impet i została zatrzymana przez Brytyjczyków pod Siddi Barani. Wobec ustabilizowania się frontu sytuacji patowej, dowództwo brytyjskie na czele, którego stanął nowy premier Wielkiej Brytanii Winston Churchill podjęło decyzję o wysłaniu korpusu generała Wakefielda do Grecji, gdzie tamtejsza armia stawiała skuteczny opór Włochom na granicy, natomiast nie przejawiała chęci podjęcia ofensywy w głąb Albanii, co musiałoby skłonić Mussoliniego do wycofania z Libii części wojsk i w ten sposób utorować drogę aliantom do ofensywy na Tobruk.

​

Pomimo chęci jak najszybszego rozpoczęcia operacji, negocjacje z Grekami oraz opracowanie planów ofensywy w Albanii przeciągały się i oddziały południowoafrykańskie wypłynęły z Aleksandrii dopiero 7 grudnia kierując się w stronę portu w Pireusie. Jednak już pierwszej nocy na morzu, na południe od Krety okręty eskorty natrafiły na eskadrę włoską, złożoną z pancernika „Vittorio Veneto”, ciężkiego krążownika „Carlo Alberto” oraz dwóch niszczycieli. Przewaga Włochów była przygniatająca, gdyż admirał Oliver-Knoll mógł im przeciwstawić tylko ciężki krążownik „Good Hope” oraz cztery niszczyciele. Jednak okręty włoskie już na początku nocnej bitwy popełniły błąd stawiając sobie za główny cel transportowce i znajdujące się na ich pokładzie oddziały. Sytuację tą wykorzystał szybko niszczyciel „Transvaal”, niespodziewanie przeprowadzając atak torpedowy na „Vittorio Veneto” uzyskując dwa trafienia. Jednak sam niszczyciel został ciężko uszkodzony, otrzymując trzy trafienia z włoskich niszczycieli. W nocnym zamieszaniu do oświetlonego pożarami włoskiego pancernika otworzył ogień „Good Hope”. Po kilku kolejnych trafieniach pancernik przechylił się na prawą burtę i zaczął pogrążać się w morzu. Włosi przerażeni utratą swego głównego okrętu wycofali się uzyskując tylko zatopienie jednego transportowca i ciężkie uszkodzenie niszczyciela.

​

Wyjście obronną ręką z nocnej napaści znacznie podniosło morale Afrykanerów i mimo osłabienia eskorty o niszczyciel „Transvaal”, który został odesłany do Aleksandrii, już bez przeszkód 11 grudnia dotarli do Pireusu.
W tym samym czasie w Południowej Afryce podjęto decyzję o sformowaniu kolejnych dywizji piechoty, które po przeszkoleniu miały wejść w skład II Korpusu i wraz z I Korpusem tworzyć I Armię Południowoafrykańską, termin wyznaczono na czerwiec 1941 roku.
Również na czerwiec wyznaczono datę wejścia do służby 1 Dywizjonu Myśliwskiego, który odbywał szkolenie w Pretorii na samolotach Hurricane.

Natomiast w Grecji po wielu problemach 25 stycznia nareszcie podjęto decyzję o ofensywie w Albanii, w której miało wziąć udział 12 dywizji greckich wspomaganych przez I Korpus ZPA, w sumie 150 tysięcy żołnierzy. Do głównego starcia doszło, po przełamaniu słabych wojsk osłonowych, pod Vlore, gdzie rozpaczliwie przez dwa dni broniło się sześć dywizji włoskich. Jednak przewaga i zaskoczenie, jaką uzyskali Grecy pozwoliły na przełamanie linii włoskich i zajęcie południowej Albanii. Jednak dalsze próby zajęcia Tirany kończyły się niepowodzeniem, głównie ze względu na trudny teren oraz posiłki, jakie Mussolini przysłał z Afryki.

​

Pomimo połowicznego sukcesu ataku, cel strategiczny, czyli osłabienie wojsk włoskich w Afryce powiódł się, co w najbliższych miesiącach miało przynieść wymierne korzyści.
Mroźna zima oraz ciężkie górskie warunki Albanii sprawiły, że wojska ZPA zostały wycofane na południe w okolice Larysy, gdzie pomagały w szkoleniu nowych oddziałów greckich.


Plany ofensywy wiosennej w Albanii skomplikowały się mocno 12 marca 1941 roku, kiedy to do wojny po stronie Niemiec przystąpiły Węgry, Rumunia i Bułgaria. Akces do sojuszu wyraziła również Jugosławia, gdzie jednak udanie przeprowadzony został zamach stanu generała Dušana Simovicia, co wywołało wojnę z państwami Osi. Ofensywę musiano odwołać a część sił przerzucić na wschód, gdzie wojska bułgarskie parły w kierunku Salonik.
Początkowo udawało się odpierać ataki Bułgarów, jednak wsparcie, jakie uzyskali od Wehrmachtu, sprawiło, że Saloniki padły 17 marca. Jednak już 29 marca udało się zaskoczyć Niemców w Edessie, gdzie przeprowadzono skuteczny kontratak siłami greckimi z Epiru i wojsk południowoafrykańskich z rejonu Larysy. Powstrzymywanie niemiecko-bułgarskich ataków na tym odcinku przez ponad trzy tygodnie umożliwiło wycofanie sił greckich z Albanii. Jednak upadek Jugosławii oraz przełamanie obrony Edessy przyspieszyło decyzję o wycofaniu się do Attyki i zajęciu pozycji obronnych na przedmieściach Aten. Główne natarcie niemiecko-włoskie rozpoczęło się 11 maja i pomimo rozpaczliwej obrony Afrykanerów i Greków Ateny dostały się we włoskie ręce 15 maja.

​

Dowództwo brytyjskie uznało, że kampania grecka została przegrana i postanowiono wycofać oddziały ZPA z Peloponezu zanim będzie za późno. Akcja ewakuacyjna rozpoczęła się 2 czerwca i początkowo zamierzano wycofać się na Kretę, jednak dzień później śmiałym desantem oddziały włoskie opanowały bezbronną wyspę. W tej sytuacji pozycja Afrykanerów stawała się ciężka, pośpiesznie zaokrętowane oddziały, pozostawiwszy większość ciężkiego sprzętu na plażach, wysłano do Palestyny, gdzie miały przejść reorganizację i zostać wyposażone w nowy sprzęt. Kampania grecka zakończyła się sromotną porażką…

​

Wschodnia część Morza Śródziemnego po klęsce w Grecji

Jako, że już od ponad 30 dni nie pojawił się nowy odcinek, AAR-a wyczyściłem i zamykam. W razie chęci kontynuowania Autor jest proszony o kontakt z administracją forum.

Pozdrawiam
Severian
​