Śląska historia piórem pisana - AAR

Maveral · 13 Maj 2009

Hej. Postanowiłem stworzyc sobie aar'a Śląskiem. Gram na modzie WATKABAOI_PL, a wersja EU to 1,09. Poziomu nie zmieniałem więc jest chyba nastawiony na średni. Nie wykluczam, że mogą pojawić się własne eventy, a na pewno pojawią się stworzeni przeze mnie leaderzy, gdyż standardowo na tym modzie Śląsk nie ma żadnych leaderów. Mam nadzieję, że taka forma, jaką przedstawiam poniżej, przypadnie Wam do gustu. Oczywiście czekam też na wskazówki co poprawić, co zmienić itp.

Jeszcze sprawa kolejnych odcinków. Mogą się one pojawiać dość rzadko, gdyż piszę tego aar'a w wolnym czasie, którego nie mam za dużo. W każdym razie nie chcę tworzyć aar'a, w którym każdy odcinek będzie się składał z 5 linijek tekstu i miliona screenów Raczej proporcje będą odwrotne - więcej tekstu, mniej zrzutów. A to wymaga czasu. Tak więc co do tego bądźcie wyrozumiali

-----------------------------------

ŚLĄSKA HISTORIA PIÓREM PISANA

Księstwo Śląskie na początku roku 1337

1 styczeń 1337.

Jak każdego roku wydałem baronowi von Stelke rozkaz sporządzenia ogólnego zarysu stanu państwa już w grudniu. Baron wykonał rozkaz nawet nadgorliwie, bo w sprawozdaniu wchodził niekiedy w niepotrzebne szczegóły, ale wiedząc, że ma on zamiłowanie w tej ważnej dla mnie sprawie, niegodnym byłoby go rugać. Arkusze, które dotarły do mnie dzisiejszego ranka mniej więcej pokrywały się z tym, o czym sam już wcześniej mogłem przypuszczać. Myślę, że jesteśmy gotowi do następnego kroku, który w zamysłach miałem już kilka lat temu. Zdaję sobie sprawę, że wyrwanie się spod czeskiej protekcji sprawi, że narobimy sobie tylko nowych wrogów, a starzy będą ostrzyć na nas zęby, ale dalszy rozwój księstwa nie będzie możliwy bez podjęcia ryzyka. Czesi, ku mojemu wielkiemu niezadowoleniu, dość jawnie wtrącają się w nasze sprawy, czego dłużej tolerować nie mogę. Póki co, w sprawę wtajemniczyłem tylko barona von Stelke oraz margrabiego von Lindta. Ten ostatni doniósł mi, że jego szpiedzy przechwycili korespondencję króla Saksonii, która kierowana była do któregoś z dowódców wojsk. Zdaje się, że za zachodnią granicą szykują się na jakiś konflikt, choć mało prawdopodobne, aby miał on dotyczyć nas bezpośrednio. Mając silne poparcie Czech, Austrii oraz Węgier wątpliwym jest, by Saksonia chciała zaryzykować otwartą wojnę z naszym sojuszem. Jednak nawet jeśli król Rudolf I nie uderzy na nas, obawy co do wojny nie będą bezpodstawne. Wszak Saksonia uwikłana w konflikt, to łatwy łup… i łakomy kąsek. W szczególności dla Czechów. Z drugiej strony, kto wie na ile silny jest nasz sojusz i jak się ma poparcie polityczne do działań rzeczywistych… Mam tylko nadzieję, że nie wplączemy się w bezsensowną wojnę, która na chwilę obecną nikomu w naszym księstwie nie jest po myśli. Wracając do sprawy anulacji senioratu czeskiego, szlachta może nie być zadowolona z planowanego obrotu sprawy, dlatego też niezwłocznie nakazałem pozbyć się jednostek popierających hegemonię Czech w naszym regionie. A jeśli nie pozbyć, to przynajmniej za pomocą pieniądza sprawić, by ich myśli stały się zgodne z naszymi. Von Lindt już działa w tym zakresie.

Baron von Stelke na jeszcze inną sprawę uwagę mą zwrócił. Jako gorliwy wyznawca naszego Pana Jedynego, twierdzi, że zbytnio prawosławnym folgujemy, choć osobiście uważam, że i tak niezwykle nieprzychylnie są u nas widziani. Ponadto skłaniał bym się ku temu, że restrykcje nałożone na inne wyznania w Księstwie Śląskim i tak są już wygórowane. Nie popieram przeto wygnania jako sposobu na szerzenie naszej jedynie słusznej wiary chrystusowej, a z takim zamysłem zwrócił się do mnie von Stelke i kilku jego bogatych popleczników. Niechybnie baron będzie z tegoż powodu znacznie niezadowolony, ale pewien jestem, że nie usłyszę nawet słowa protestu z ust jego.
Męczy mnie natomiast sprawa handlu wszelkiego na naszych terenach. Kupcy oraz ludzie ogólnie z handlem związani, wielki oto żal do mnie czynią, że ich profesji i wysiłków wspierać nie raczę. Wielkim szczęściem niech się przeto cieszą, że się w te ich sprawki kupieckie nie wtrącam i wolność z reguły im daję. Słyszałem już nieraz, że państwo na handlu niemało wzbogacić się może, ale nie uważam, że jest to pieniądz warty tak dużego zachodu, a i samo zajęcie się handlem z zagranicą jest w istocie mniej ciekawe od polityki. Nie urodziłem się jako kupiec i zaprawdę sprawy te mało mnie interesują, choć może w jednej kwestii rację przyznać trzeba. Ministra od handlu jak dotąd brak było i całkiem możliwe, że był to błąd. W samym Brześciu kilku kandydatów zaiste godnych na tę funkcję by się znalazło, ale w natłoku ważniejszych spraw nie mam czasu należycie się tym zająć.

Jeśli o ministrów chodzi, to znalazła się jednak sprawa priorytetowa. Wzorem państw z zachodu nie uważam za stosowne dłużej objeżdżać włości księstwa celem poboru podatków wszelakich. Już od lat kilku funkcję tę faktycznie pełni baron von Mansen, a sam zjawiałem się tylko w wybranych miejscach. Przeto bliskiemu i zaufanemu mi baronowi nakazałem przygotować pieczęć ministerialną, którą to sprawy finansowe księstwa będzie sygnować.

Nie dalej, jak dwa dni temu rozmawiałem z pułkownikiem von Darmstadtem. Wielce jest on niezadowolony z faktu, że zdecydowałem obciąć wydatki na żołd. Żołnierze ponoć z wielkim ociąganiem wykonywać rozkazy poczęli, a i pojedyncze dezercje kalają dobrą opinię o naszych wojskach. Ponadto pułkownik miał nadzieję na zwiększenie liczebności naszej dziesięciotysięcznej armii. Niestety, von Darmstadt nie rozumie, bądź nie chce zrozumieć, że w chwili obecnej inne wydatki są po prostu ważniejsze, a jego argumenty, że nie należy polegać tylko na naszym sojuszu, uznałem za bezzasadne. Jednak największą rewelacją było oznajmienie von Darmstadta, że obawia się on nie tyle Saksonii, co Polski. Wprawdzie Polacy nadal uważają nasze ziemie za swoją, „przejściowo” utraconą strefę wpływów, ale należy wziąć poprawkę na to, że bardziej w tej chwili obchodzi ich spoglądanie na północ i wschód – w stronę Zakonu Krzyżackiego i Litwy. Dlatego też uspokoiłem pułkownika w kilku słowach, opierając się na wiedzy naszego wywiadu, ale widząc, że nie przekonało to do końca mojego rozmówcy, poleciłem mu ruszyć z wojskiem na przełomie marca i kwietnia ku polskiej granicy, do Olesna. Dezerterów natomiast kazałem złapać i dla przykładu surowo ukarać.

Książę brzeski oraz Śląski,
Bolesław III Rozrzutny.
Notka z pamiętnika.

Kliknij aby rozwinąć...

Bolesław III Rozrzutny

Polityka wewnętrzna

4 styczeń 1337.

Kilka dni temu, na nieoficjalnym widzeniu z Księciem Bolesławem, poruszyłem szeroko pojętą sprawę obronności naszego kraju, która ostatnimi czasy zdaje się schodzić na dalszy plan. Czuję, że mogą z tego wyniknąć niemałe kłopoty. Saksońscy wilkiem już od dawna patrzą w naszą stronę, lecz po prawdzie bardziej obawiam się o wschodnich sąsiadów, gdyż Lachy, jak wiadomo nie od dziś, uważają, że mają wszelkie prawa do śląskich ziem. Wprawdzie Czechy stoją za nami w związku senioralnym, co pieczętujemy coroczną, niemałą zresztą daniną, ale kto wie czy Kazimierz zwany Wielkim przelęknie się wojsk czeskich czy też nie. Bitniejsi są Polacy i lepiej w boju zorganizowani według czeskiego rycerza, a i więcej wojsk zaciągnąć mogą. Natomiast uważam, że na Austrię i Węgry nie możemy w tej ewentualnej wojnie liczyć, a prędzej się królowie tych krain przeciw nam obrócą, licząc na łatwe zwycięstwo. Wszelakoż brandenburskich lekceważyć nie wolno, choć już pierwsze starcia graniczne na północy z Meklemburgią mają. Niestety, ku mojemu strapieniu, miłościwie nam panujący Książę Bolesław, głuchy na moje argumenta pozostał i swoją wolę wyraził dobitnie, przychylając się jedynie, co oczywiste, do ukrócenia procederu dezercji z oddziałów.

Morale w armii nie jest niestety najlepsze i ciężej coraz żołnierza do rozkazów zaciągnąć. Może ruszenie w stronę Olesna, które książę nakazał, poprawi wszystkim ochotę do dźwigania miecza przy śląskim sztandarze. Jeśli jednak Bolesław umyślił, że mnie tym udobrucha lub uspokoi, to niechybnie go rachuby zawiodły. Oby w innych sprawach rachuby te były po myśli jego.

Pułkownik i dowódca wojsk Księstwa Śląskiego,
Rauger von Darmstadt.
Notka z pamiętnika.

Kliknij aby rozwinąć...

1 luty 1337.

Nadszedł oto oczekiwany przeze mnie dzień, w którym otrzymałem uroczyście nową i nie widzianą nigdy przedtem w naszym księstwie, pieczęć ministerstwa infrastruktury i finansów. Wprawdzie odpowiednie pełnomocnictwa od Księcia Bolesława oraz wytyczne co do reformy przedstawiono mi już wcześniej, ale dopiero pieczęć gwarantuje mi faktyczną pieczę nad obszarami państwa, które w swej mocy ma utrzymywać moje ministerstwo. Pewne przygotowania poczyniłem już wcześniej, a książę nie szczędzi grosza na modernizację sfery pieniężnej. Oczywiście szybko zdałem sobie sprawę, że księstwo nasze nie jest w stanie wyłożyć całości potrzebnych na reformy sum, ale i tak rad niezwykle jestem z faktu, że w dyspozycję otrzymałem sto tysięcy groszy śląskich, które już przeznaczyłem na budowę siedzib poborców podatkowych w Brzeskiem oraz w Opolskiem. Będąc człowiekiem ostrożnym, wykalkulowałem, że w zamierzonych przez Księcia Bolesława dwóch latach, nie zdołamy wprowadzić siatki poborców w całym księstwie. Według mojej rachuby cały proceder potrwa cztery albo i pięć lat, a to i przy założeniu, że pieniądze z podatków kierować będziemy o skarbca. Związane jest to też ze sprawą corocznej daniny na rzecz Czechów, która zabiera nam prawie połowę dochodów.

W tej ostatniej kwestii niestety nie zgadzamy się z księciem, który pieniądze łożyć woli na architektów próbujących dojść do jak najefektywniejszej, dwukrotnej rozbudowy fortów na planach. Co gorsza, z tego com się dowiedział, architekci ci nieszybko dojdą do wspólnego zdania, a prześcigają się w pomysłach co żywo. Książę ma z nimi nie lada zakłopotanie, ale pracować cierpliwie pozawala i póki co nie wtrąca się zbytnio do planów, a nadzoruje jeno. Miłym mi jest umacnianie państwa po względem także militarnym, lecz zdanie moje jest takie, że wpierw należy sprawne mieć w kraju finanse. Wtedy myśleć można i o wojaczce. Niestety Bolesław uparł się niezmiernie, zapewne też ze względu na pułkownika von Darmstadta, że w naszym najlepiej rozumianym interesie leży ulepszanie śląskiej armii. Zaprawdę dziwnym człowiekiem jest pułkownik, który wroga w każdym widzi, a i uprzedzenia silne ma, zwłaszcza do Lachów. Być może wynika to z racji, że mąż ów pali się do bitki, a póki co jedynie z motłochem przyszło mu się mierzyć, czego też bitką w żadnej mierze nazwać się nie da.

Pomimo wszystko, radość moja z piastowanego urzędu jest ogromna, a i prestiż von Mansenów wzrósł niepomiernie. Znaleźliśmy się oto w ścisłej czołówce śląskich rodów, a być może, że i córkę moją, Mariannę, zdołam wydać za syna barona von Lindta. Zabezpieczyć by to mogło nasze interesy na wiele lat, a może i pokoleń. Czas pokaże co los przyniesie.

Minister infrastruktury i finansów,
Hans von Mansen.
Notka z pamiętnika.

Kliknij aby rozwinąć...

17 luty 1337.

Najjaśniejszy Książę,

Jak dotąd plan idzie dobrze. Kolejni szlachcice łasi są na pieniądz i dzięki niemu wierność Księstwu Śląskiemu przyrzekają. Ponadto niejednego obietnicą nadania ziemi kupić musiałem, ale jak sądzę nie jest to dla nas problemem. Jedynie baron von Schtropp, czego mogliśmy się spodziewać, odmówił stanowczo, a i nietęgą miał minę, gdym mu propozycję składał. Tajemnicą powszechnie wszystkim znaną jest fakt, że von Schtropp twarzą czeską na naszych jest ziemiach, przeto z zapytaniem się kieruję, czy porozmawiać z nim inną metodą? Możliwe jednak, że osobista interwencja waszej książęcej mości zdoła przekonać niezłomnego jak dotąd barona. Czekam na instrukcje.

Koordynator służb wywiadowczych Księstwa Śląskiego,
Christian von Lindt.
Nieoficjalna korespondencja do Księcia Śląskiego – Bolesława III.

Kliknij aby rozwinąć...

18 luty 1337.

Dnia dzisiejszego otrzymałem krótki raport z akcji przeprowadzanej przez barona von Lindta. Postęp w „negocjacjach” jest zadowalający, ale pojawił się nie lada orzech do zgryzienia. Baron von Schtropp zdecydowanie przeciwny jest naszemu zamysłowi, który zasugerował mu von Lindt. Nie wprost, co oczywiste, ale pewnikiem niepokorny baron już wie co się święci. Nadeszła zatem chwila ciężkiej decyzji. Wszak von Schtropp wielką i poważaną jest personą, nie tylko wśród szlachty opolskiej, ale i całościowo śląskiej. Będzie on miał wpływ niemały na panów z całego księstwa. Zdaje się, że mógłbym spróbować wpłynąć na barona osobiście, dlatego też nakazałem głowie naszego wywiadu, aby wstrzymał się z dalszą akcją wobec niego, a jedynie kontrolował wychodzącą z opolskiego zamku korespondencję. Mniemam, iż doświadczony wywiadowca, jakim niewątpliwie jest baron von Lindt, robi to już od chwili podjęcia naszego planu. Mam już pewien zamysł, jak skutecznie wyeliminować von Schtroppa, gdyby nie podziałały na niego moje osobiste sugestie. Żywię jednak nadzieję, że nie będę musiał uciekać się do nikczemnych podstępków, nawet jeśli będą podyktowane wyższą racją stanu.

Rozmyślając nad tym intensywnie, zdałem sobie sprawę, że długo oczekiwany moment usamodzielnienia się naszego księstwa wymaga szczególnego potraktowania i upamiętnienia go dla pokoleń. Wcześniej sprawa ta wydała mi się błaha, lecz teraz uważam, że imię moje nie może popaść w anonimowość, toteż postanowiłem, że na dworze moim powinien znajdować się dziejopisarz, co by wielkie chwile z żywota mojego i księstwa spisał. Mam już w głowie kilka kandydatur i myślę, że w dniach najbliższych decyzję co do personaliów podejmę.

Zadowolony jestem natomiast z tempa w jakim działa nowy minister infrastruktury i finansów. Z przedstawionego mi obrazu wynika, że siatka poborców podatkowych dość szybko zacznie działać na terenach opolskich oraz brzeskich. Niestety, reforma ta pochłonie więcej pieniędzy niż planowałem, ale rad byłbym, gdyby zakończyła się w dwa lub trzy lata. Ponadto, z czym liczyłem się już wcześniej, trzeba będzie ustanowić nowe prawa w związku z reformą. Zdaje mi się, że niektórzy ludzie już widzą możliwość kupczenia i łapówkarstwa na urzędzie. Z punktu widzenia własnych interesów jest to niedopuszczalne, dlatego też jak najszybciej nowe prawo ustanowić należy, a surowość jego jak najwyższa być musi.

Książę brzeski oraz Śląski,
Bolesław III Rozrzutny.
Notka z pamiętnika.

Kliknij aby rozwinąć...

21 marzec 1337.

Z nakazu księcia Bolesława, wyruszyć armii na tereny oleskie kazałem. Żołnierze zbierali się ociężale i z najwyższym trudem trzeba ich było do tego mobilizować. Wcale nie dziwię się temu stanowi rzeczy, a i plotki wśród żołdaków słyszałem, że czeskie czy polskie wojsko lepiej po stokroć jest opłacane. Jest w tym, co klarowne, gruba przesada, ale fakt faktem, że nasi wojacy, na chwilę obecną, traktowani są jak niepotrzebny problem. Zdaje mi się, że ten oto stan rzeczy szybko się nie poprawi, a jeszcze pogorszyć się może, bo w domysłach moich dochodzę, że ta głośna reforma finansów niemało nasz kraj wykosztuje. Rad nierad muszę pięści oraz zęby zacisnąć i działać zgodnie z tym co książę umyślił. Mam nadzieję, że bez problemów odbędzie się przemarsz, że sam w sobie polepszy nam trochę morale, a i że dezercji po drodze nie uraczę. Wszak ciężko nad dziesięciu tysiącom zbrojnych zapanować, gdy niechętnie patrzą w stronę moją, a z takim wyrzutem jakbym to ja im żołd oberwał. Zrobiłem co w mocy mojej, wyrzutów do własnej osoby wszak nie mam, lecz żal do księcia dość spory.

Pułkownik i dowódca wojsk Księstwa Śląskiego,
Rauger von Darmstadt.
Notka z pamiętnika.

Kliknij aby rozwinąć...

25 marzec 1337.

Wróciłem jakoby z objazdu części opolskiej naszego księstwa, który miał na celu przyjrzenie się postępom prac nad reformą finansów. Nie był to jednak główny powód mojej wizyty u Opolan, gdyż w sprawie reformy mam pełne zaufanie do barona von Mansena. Głównie wybrałem się tam po to, aby przekonać do swoich racji von Schtroppa. Ugościł mnie baron iście po królewsku, choć wyczuć się dało jego dwulicową postawę. Tak jak przeczuwałem, nie dałby się on przekonać do racji zerwania związku wasalnego z Czechami nawet na torturach. Mimo, że podjęliśmy temat niby to przy luźnej dyspucie i tylko w domysłach, to ze słów rozmówcy od razu wywnioskować się dało, że jest on gorącym zwolennikiem protektoratu czeskiego nad Śląskiem. Wielce niezadowolony jestem z faktu, że zapewne większość szlachty opolskiej, będąc pod mocnymi wpływami rodu von Schtroppów, będzie ich w tym względzie popierać. A ród ten ma duże zaplecze finansowe pochodzące z czeskiego skarbca i jest to tajemnica, o której wiedzą wszyscy, a której nie da się prosto udowodnić. Planu jednak nie zamierzam odwołać i pozostaje liczyć się z tym, że na Opolszczyźnie mogą wybuchnąć zamieszki.

Przyszedł mi do głowy jeszcze jeden pomysł, który może się powieść znacznie lepiej niż oficjalne zerwanie związku wasalnego. Pierwszy zamysł grozi wojną nawet z całym sojuszem i wystąpieniami szlacheckimi w śląskich regionach. Wprawdzie za cenę Salzburga z całą pewnością zdołam kupić neutralność Austriaków, a i oczy Morawian oraz Węgrów zapewne da się odwrócić od sprawy Śląska, ale już sam konflikt z Czechami możemy przegrać z kretesem. Przeto zamiast wprzód ryzykować, należało by może po prostu zaprzestać płacenia corocznej daniny bez wypowiedzenia słuszności wasalnej i czekać na czeski ruch. Z wypłacenia pieniędzy zawsze wykręcić się można lub czas spłaty niby przedłużyć i przeciągać jak się tylko da. Wszak to może się udać! Muszę zorganizować naradę z baronem von Stelke oraz margrabią von Lindtem.

Książę brzeski oraz Śląski,
Bolesław III Rozrzutny.
Notka z pamiętnika.

Kliknij aby rozwinąć...

3 kwiecień 1337.

Jak się dzisiaj dowiedziałem, Czesi prowadzili potajemne rozmowy koalicyjne z Nurymbergą. Dziwi mnie jednak fakt zatajenia faktu o tychże rozmowach przed pozostałymi sojusznikami. Może powiedziane to jest na wyrost, ale z dużą dozą prawdopodobieństwa rachuję, że ani Austriacy, ani Węgrzy, ani też Morawianie także o koncepcji dodatkowego sojusznika nie widzieli. Działanie to uważam za karygodne, ale być może uda mi się je wykorzystać do własnych celów. Może to być ważny argument przetargowa, jeśli tylko wykorzystamy go mądrze. W każdym razie, lada chwila spodziewam się gońca z posłaniem od króla czeskiego Johanna I, z obwieszczeniem, że Nurymberga przystąpiła do naszego bloku militarnego. Nie nakazałem jednak sporządzić stosownej korespondencji, którą się w takich wypadkach czyni nowym sojusznikom. Niech to będzie wymowny gest świadczący o tym, że nie widziane jest przez nas dobrze zatajanie tak ważnych rzeczy. Jestem pewien, że zarówno w Nurymberdze jaki i w Czechach gest ten zostanie odebrany tak jak umyśliłem.

Zrugać natomiast muszę barona von Lindta, którego służby nie spisały się należycie w tej sprawie. Rozmowy podobno prowadzono już od stycznia, a wieści docierają do mnie po tak długim czasie. Zdaje mi się, że sumy płacone na wywiad idą na marne. Baron będzie się musiał tęgo tłumaczyć, choć przyjdzie mi na to czekać jakiś miesiąc zanim zjawi się on w Brześciu.

Zmartwienie jednak inne przyszło mi dziś dźwigać. Oto syn mój, Ludwik, rankiem poczuł się nad wyraz niedobrze, co przysparza mnie o niepokój. Nadworny medyk już przy nim czuwa i żywię głęboką nadzieję, że to tylko przejściowa słabostka. W każdym bądź razie, odłożyć na nieokreślony czas należy wojaż młodego księcia po dworach Austrii i Węgier, a już jutro będę zmuszony wysłać stosowną korespondencję do książąt, którzy to syna mojego ugościć zamiar mieli.

Książę brzeski oraz Śląski,
Bolesław III Rozrzutny.
Notka z pamiętnika.

Kliknij aby rozwinąć...

6 kwiecień 1337.

Stało się! 4 kwietnia sojusz nasz znalazł się w stanie wojny, co niestety nie może mnie weselić. Wojna w tej chwili jest nam zupełnie niepotrzebna, choć na pewno będzie toczyła się z dala od śląskiego terytorium. Oto bowiem Austriacy wkroczyli na teren księstwa Salzburg i dążą zapewne do jak najszybszego rozstrzygnięcia konfliktu. Szczęściem dla nas wszystkich, że księstwo to jest w walce osamotnione, choć, czego obawiam się najbardziej, inne kraje nie omieszkają nam tego w przyszłości wypomnieć. Niewątpliwie prestiż kraju naszego po dołączeniu do wojny osłabnie, lecz mniemam, że nie na tyle, aby nam w jakikolwiek sposób to miało zaszkodzić. Nie zamierzam jednak marnować naszego żołnierza w walkach, które nas w ogóle nie obchodzą. Księstwo Salzburskie skazane jest na porażkę, tak więc już teraz działać trzeba w kierunku takim, aby za wszelką cenę nie dopuścić do aneksji na rzecz Austrii. Należy w tym widzieć zagrożenie zbytniego umocnienia się państwa Habsburgów, a we wspólnym interesie sojuszu jest to, aby Czechy pozostały w nim, jak na razie, państwem wiodącym prym. Gwarantuje nam to tak potrzebną teraz stabilizację i ostoję. Stosowne noty rozesłałem już do królów Czech i Austrii. Ponadto posłałem także pismo do pułkownika von Darmstadta informujące o tym, że jesteśmy w stanie wojny. Pomimo tego, że zapewne pali się on do wojaczki, to postanowiłem, że nasi żołnierze nie wezmą udziału w walkach.

Szczęściem mój syn, po dwudniowym gorączkowaniu, dziś już czuje się znacznie lepiej. Medyka naszego wynagrodzić trzeba będzie i dzięki niemu choć jedno strapienie spadło z serca mojego.

Książę brzeski oraz Śląski,
Bolesław III Rozrzutny.
Notka z pamiętnika.

Kliknij aby rozwinąć...

8 kwiecień 1337.

To, że wojna na nas spadła, jako na sojusznika przystało, nie jest wszelako kwestią najważniejszą. Wielcem nierad z noty wystosowanej przez naszego księcia, choć przyznam, że wojaka naszego ruszać nie trzeba. Sam jednak ruszyć mogłem na Salzburg i sytuację choć ocenić, a może i w potyczkach pomagać przy dowodzeniu. Bolesław, zdaje mi się, nie rozumie także, że ktoś z naszych w stronach tamtych mocno mógłby się przydać. Chcąc nie chcąc, siedzieć na oleśnickim terenie muszę i pieczę sprawować nad coraz bardziej chmurnym żołnierzem. Bezczynność to dla mnie rzecz najgorsza z możliwych.

Pułkownik i dowódca wojsk Księstwa Śląskiego,
Rauger von Darmstadt.
Notka z pamiętnika.

Kliknij aby rozwinąć...

16 kwiecień 1337.

Jak doniesiono mi nie dalej jak kilka godzin temu, Salzburg został przez Austriaków zdobyty. Stało się to dokładnie trzy dni temu, 13 kwietnia. Z tego co mi wiadomo, nie wysłali oni jeszcze żadnej korespondencji do stolicy naszej, lecz z niepotwierdzonych źródeł dochodzą głosy, że układają się z księciem Salzburga, a o aneksję ponoć chodzi. I bez zdania księcia Bolesława z całą pewnością powiedzieć mogę, że nie leży to w interesie księstwa naszego, więc czym prędzej kurierów uruchomiłem, a wici na zamek w Brześciu posłałem. Trudno powiedzieć jak w tej sytuacji książę postąpi, bo z całą pewnością stosunków z Habsburgami pogorszyć nie zechce, ale też naszą rację przedstawić im trzeba dobitnie. Żywię też nadzieję, że księcia naszego opuścił już gniew, który niechybnie na niego spadł po tym, jak w ostatnim momencie dowiedział się o czesko-nurymberskich rozmowach. Wszak wezwany zostałem na zamek, a w kościach czuję, że tłumaczyć się będę musiał. Nie były winą moją uchybienia w śledztwie, ale sprawę sobie zdaję, że książę będzie głuchy na moje argumenty, jak to już nieraz bywało.

Nie mam natomiast jasnych wytycznych co do sprawy von Schtroppa i szlachty opolskiej. Zapewne w świetle ostatnich zagranicznych wydarzeń Bolesławowi sprawa ta wydaje się być na razie bardziej odległa. Na dobre może to wszelakoż wyjść, gdyż baron zaniepokojony ostatnią wizytą Bolesława na dworze jego, niezwłocznie korespondencję do Czechów słał. Szczęściem opiekę mam nad tym i listy moi ludzie przechwycić zdołali. Iście dwulicowy jest nasz baron, który najchętniej całą Opolszczyznę pod Czeską protekcję by oddał, a z Księstwem Śląskim mało jest związany. Ostrzegał też w nocie przed naszym ruchem i uprzedzić nas doradzał. Jednak nie będzie miał baron baczenia na to, że nie od Czechów korespondencyję powrotną otrzyma. Zdaje się więc, że łatwo kontrolować będzie von Schtroppa, ale niestety równie dobrze zdradzić może kto inny.

Koordynator służb wywiadowczych Księstwa Śląskiego,
Christian von Lindt.
Notka z pamiętnika.

Kliknij aby rozwinąć...

1 maj 1337.

Niestety przypuszczenia moje okazały się słuszne. Austriacy zdołali kupić sobie życzliwość Czechów za pomocą pieniądza i ogłosili Salzburg częścią państwa swojego. Sam książę Salzburga zachował swój tytuł, lecz jest on już li tylko lalką w ręku Habsburga. Wzmocnienie Austrii wewnątrz sojuszu grozi jego rozkładem i, oby Bóg nie dał, poważnym osłabieniem także i naszego księstwa na międzynarodowej arenie. Zdawać by się mogło, że Czeski król tego nie widzi, lub że czuje się zbyt pewnie, a podejrzewam, że kiedyś żałować swej ślepoty będzie. Jego rachuby rychło zawieść mogą, gdyż ambitni Habsburgowie łatwo z dalszego umacniania swej pozycji nie zrezygnują. Z niecierpliwością na korespondencję węgierską oczekuję, gdyż to w Węgrach właśnie najbliższego obecnie sojusznika upatruję.

Strapienie choroby ponownie nawiedziło mój zamek. Oto nie dalej jak dwa dni temu, syn mój Wacław, zaczął gorączkować. Odwiedzam go w komnacie, gdzie medyk mego pierworodnego usadowić kazał. Póki co jest tylko gorzej, ale tak jak w przypadku Ludwika, żywię nadzieję i modlę się o to, by rychło wyzdrowiał. Czyżby choroba krążyła po zamku? Czymże Bóg miał nas pokarać i za jakie występki?

Książę brzeski oraz Śląski,
Bolesław III Rozrzutny.
Notka z pamiętnika.

Kliknij aby rozwinąć...

13 maj 1337.

Mimo, że pierworodny księcia naszego ciężko z chorobą walczy, a medyk wszystkich chyba już medykamentów próbował, doszło do skutku umówione spotkanie w komnatach Bolesława. Na miejscu zjawił się także baron von Stelke, choć głowię się nad tym, czym w zasadzie się on trudni, że w takich jest łaskach. Książę bardzo krótko acz treściwie przedstawił nam swój nowy zamysł wobec Czechów. Uważam, że jest on o niebiosa całe lepszy od poprzedniego, gdyż mniejsze ryzyko rozłamu i wojny z sobą niesie. Książę był jednak tak wielce zaaferowany ciężką chorobą syna swego, że w zasadzie, wraz z baronem von Stelke, swoich pomysłów czy uwag przekazać nie zdołaliśmy. Wytycznych co do dalszego postępowania w sprawie von Schtroppa także nie otrzymałem. Miejmy nadzieję, że nastrój Bolesława szybko się unormuje i wszystko do klarowności powróci co rychlej. Niech Bóg ma w opiece książęcego pierworodnego, który do rządów po Bolesławie jest szykowany.

Koordynator służb wywiadowczych Księstwa Śląskiego,
Christian von Lindt.
Notka z pamiętnika.

Kliknij aby rozwinąć...

1337.

Wielki książę, Bolesław Rozrzutny, ciężko przyjął chorobę syna, zaniedbując po części swoje państwowe obowiązki. Szczęściem miał on przy sobie bardzo dobrych ministrów, którzy niejako działali za niego. Śląsk, jeszcze niezauważalnie dla sąsiadów, a tym bardziej dla całej Europy, klarował się jako umacniający się organizm państwowy. Pod oficjalnym protektoratem Czech, ziemie te pozostawały jak gdyby w cieniu i nikt nie myślał nawet, że Praga pozwoli je sobie w jakikolwiek sposób odebrać. Dlatego też wszelki atak na sojusz między Czechami, Austriakami, Węgrami, Morawianami i Śląskiem, nie mógł być skierowany wyłącznie na tych ostatnich. Zbyt wiele wspólnych interesów wiązało w tamtym czasie te kraje, więc nikłe były szanse, aby choć jeden zdradził sojusz w potrzebie. Mimo, że już wojna Austrii z Salzburgiem, do której formalnie przystąpiły wszystkie kraje sojusznicze, pokazała pewne rozbieżności, to jednak w owym czasie alians stał na mocnych fundamentach. 30 maja 1337 roku, przybyły na zamek w Brześciu poseł, przekazał Bolesławowi notę z dworu saksońskiego, mówiącą o tym, że Saksonia oraz jej sojusznik Hannower, znaleźli się w stanie wojny z Księstwem Śląskim. Cios był podwójny, gdyż w kilka dni wcześniej, 21 maja, po ciężkiej walce z chorobą zmarł niedoszły następca księcia Śląskiego, Wacław. Przygnębiony Bolesław nie miał chęci ani sił na właściwą i szybką reakcję. Szczęściem, gdy książę pogrążył się w żałobie, sprawy w swoje ręce wzięli ministrowie. Szczególnie wyróżnił się jednak baron von Lind, który będąc szefem służb wywiadowczych, choć nie wiadomo czy nie w porozumieniu z księciem, nieformalnie przejął odpowiedzialność za śląski kraj. Niewiele wiemy o losach samego Ludwika, drugiego syna Bolesława III. Poza wzmianką w pamiętniku książęcym, że w wyniku choroby nie odbył się jego wojaż po dworach państw sojuszniczych, dokumenty milczą. Przypuszcza się, że wysłano go na dwór Węgierski, aby z dala od przypuszczalnego teatru działań wojennych mógł śledzić bieg wydarzeń.

Jak możemy się dowiedzieć z zachowanych notatek dowódcy wojsk śląskich, barona Raugera von Darmstadta, już około 3 czerwca wszystkie państwa będące w aliansie z Księstwem Śląskim, potwierdziły swoje przystąpienie do wojny przeciw agresorowi. Sam dwór saksoński liczył na to, że Austria i Węgry poprzestaną na wypowiedzeniu wojny, i że realnie bić im się przyjdzie jedynie z Czechami i Ślązakami. Ponadto Saksonia wystosowała noty do sojuszników Księstwa Śląskiego, w których to wysuwała, ponoć już wieloletnie, pretensje do śląskiej dzielnicy Lausitz. Badacze zgodni są co do tego, że choć brak na potwierdzenie tej tezy jakichkolwiek wzmianek, atak ten miał podłoże ekonomiczne, gdyż właśnie w tej dzielnicy znajdowały się bogate pokłady cennej miedzi.

Walter Komraus,
„Historia Państwa Śląskiego”.
Rozdz. „Wieki średnie”, s. 63-64.

Kliknij aby rozwinąć...

30 maja 1337 roku

-----------------------------------

Na razie mało screenów, bo nic się wielkiego nie działo. Póki co w grze jestem w roku 1357 i działo się dość sporo, więc w następnych odcinkach screenów będzie więcej. Mam jeszcze takie techniczne pytanko. W zasadzie nie wiem jakimi tutułami posługiwano się w tamtych czasach na ziemiach śląskich, więc roboczo są baronowie. Może ktoś coś podpowie?

AAR wyczyszczony i zamknięty. W razie chęci kontynuacji proszę o PW.
Pozdrawiam, Maciej.

Zaloguj

Śląska historia piórem pisana - AAR

Maveral Nowy

Poleć forum

Zaloguj

Śląska historia piórem pisana - AAR

Maveral Nowy

Poleć forum

Szybkie Linki