SOV vs USA 1936 w latach 1936 - 1953

Dawno, dawno temu zaczęliśmy z Dexem grę USA w ZSRR. Mamy rok XI 1946 roku i stopniowo będziemy informować co się wydarzyło w tej niezwykle emocjonującej rozgrywce

Gra jest niezwykle oryginalna i odbiega od dotychczasowych. Wspomnę tylko o budowie reaktorów, poligonów rakietowych, ZSRR wynajdujące techy morskie itp.
W trakcie gry okazalo sie ze sa pewne nie dociagniecia, ale przez to jest ciekawiej

Zasady:
1. Ograniczenie produkcji jednostek lotniczych do 120 sztuk (w tym maksymalnie 60 myśliwców), transportowce nie wliczają się do limitu
2. Wprowadzenie proporcji w budowie jednostek lądowych dla SOV i USA:
KRAJ: ARM – MOT – MECH – INNE (piechota, górskie, marines)
SOV: 4 - 1 - 0 - 5
USA: 2 - 5 - 1 - 2
3. Atak SOV na aliantów po 1 marca 1944r.
4. Atak Aliantów na Układ Warszawski po 1 stycznia 1946r.
5. Stosunek użycia ładunków jądrowych: ataki strategiczne (zwiększają diss)/ataki taktyczne (na wojska) 1:2
6. Można wyzwalać państwa marionetkowe
7. Maksymalne możliwe wsparcie bombardowaniem z brzegu -50 eff
8. Zakaz budowy bombowców morskich i ich używania do ataku na okręty ludzkiego gracza.
9. Misję bombardowania morskiego mogą maksymalnie wykonywać jedynie 4 jednostki TAC na akwen morski.
10. Podział świata na strefy wpływów od momentu pokonania państw osi.
11. Reszta reguł identycznie jak w Reguły Gier HOI2 MP

--------------
Jako że to ZSRR broni Europy przed zalewem kapitalistów głowne pytanie podczas rozgrywki brzmi:

Czy USA powali na kolana ZSRR nim te zdola zrzucic bombe atomowa na jakies z amerykanskich miast? evil:

 

Początek

W ostatnich dniach grudnia 1945 roku sytuacja na linii Waszyngton – Moskwa znacznie się pogorszyła. Na szczycie przywódców państw NATO w Londynie po raz kolejny poruszono palącą sprawę terytoriów okupowanych przez sowietów, a należących do państw – sygnatariuszy paktu. Na ziemiach tych szalało NKWD. Wciąż organizowano łapanki i niszczono jakiekolwiek zalążki demokracji. Szczególnie trudna sytuacja istniała w Amsterdamie. Holendrzy, na których dokonano największej w dziejach historii masowej deportacji rozpoczęli zmasowaną walkę wyzwoleńczą. Podobne działania podjął francuski antykomunistyczny ruch oporu i inne organizacje wyzwoleńcze w Europie.
Stalin kategorycznie sprzeciwiał się uznaniu prawa do istnienia takich organizmów państwowych jak Polska, Czechosłowacja, Jugosławia. Powołane przez siebie państwa marionetkowe (Rumunia, Węgry i Jugosławia) w żaden sposób nie można było określić mianem demokratycznych.
Wobec takich działań przywódcy państw NATO zażądali radykalnych działań w tym kierunku. W Europie zarządzono cichą mobilizację wojsk pierwszorzutowych i rozpoczęto działania dezinformujące. Równocześnie z przygotowaniami wojskowymi rozpoczęto akcję dyplomatyczna ostatniej szansy. Do Moskwy udał się były premier Wielkiej Brytanii Winston Churchill, który miał namawiać Stalina do zmiany polityki względem terytoriów okupowanych. 28 grudnia Churchill odbył 2 godzinną rozmowę ze Stalinem po której odleciał do Waszyngtonu aby zdać relację Prezydentowi Trumanowi. 29 grudnia po spotkaniu trwającym 4 godziny Prezydent H. Truman podjął decyzję o wprowadzeniu „Planu Achilles” i rozpoczęciu „Operacji Endouring Freedom”.
7 stycznia do stacjonującego pod Ankarą lotnisku Izmit dotarła depesza z informacja o rozpoczęciu planu „Achilles”. Dowódca rozpieczętował zalakowaną kopertę i rozpoczął przygotowania do pierwszej w historii świata akcji z użyciem broni atomowej. W tym czasie lotnisko Izmit było najbardziej strzezonym miejscem w Europie. Dostępu do mających wziąśc udział w ataku 3 turboudrzutowych bombowców strategicznych bronił pułk zmechanizowany, a nieba w rejonie strzegło 200 samolotów odrzutowych. Dowódcy maszyn biorących udział w ataku znakomicie wiedzieli, co będą robić. Byli specjalnie do takiego typu misji przygotowani. Posiadali ogromne doświadczenie w lotach długodystansowych z wojny z Japonią. Rankiem 8 stycznia wszystko było gotowe.

O godzinie 5:00 czasu 0 przedstawiciele rządów Holandii, Belgii i Francji przedstawili ambasadorowi ZSRR w Londynie dokument, który stwierdział, iż wobec bezpodstawnej okupacji terytoriów tych państw Związek Radziecki stał się agresorem i w związku z tym jest w stanie wojny z nimi. W ślad za Belgią, Francją i Holandią inne państwa NATO powołując się na zapis o sojuszu wojskowym znalazły się w stanie wojny z ZSRR. O godzinie 7:00 USA także przystąpiły do wojny z ZSRR.

Kilkadziesiąt minut po wręczeniu ambasadorowi ZSRR w Waszyngtonie stosownych dokumentów z bazy Izmit wystartowały 3 bombowce strategiczne dalekiego zasięgu B – 47 i skierowały się na północ w kierunku na Morze Czarne. O godzinie 21:00 8 stycznia 1946 roku niebo nad Moskwą rozbłysło ogromnym światłem. Przez zabudowania przetoczyła się z prędkościa setek metrów na sekundę fala ognia, a w powietrze wzbił się na wysokośc kilku kilometrów ogromny grzyb. Stolica ZSRR została kompletnie zniszczona. Samoloty pomiarowe, które nadleciały kolejnego dnia nad miasto utraliły na zdjęciach straszliwe działanie bomby atomowej. Jeden samolot – jedna bomba – jedno kompletnie zniszczone miasto Rozpoczęła się III Wojna Światowa


Operacja Achilles

Wojska NATO w świecie liczyły łącznie około tysiąca dywizji sił lądowych. Jednak tylko połowa z nich była zdolna stawienia czoła silnym i doświadczonym w boju jednostkom ZSRR. Reszta składała się z niedoświadczonych rekrutów, lub przeznaczona była do kontroli rozległych terytoriów państw członkowskich NATO.

Front Północno – niemiecki (Marszałek O. Bradley)
21 Grupa Armii (Gen. Mc Nair) - Lubeka
- 5 Armia – 8 DPanc, 16 DZmot, Sztab
- 6 Armia – 8 DPanc, 16 DZmot, Sztab
13 Grupa Armii (Marszałek Krueger) – Hamburg
- 3 Armia – 7 DPanc, 25 DZmot, Sztab
- 2 Armia – 12 DZmech, Sztab – Kiel

2 Flota Lotnicza:
- 24 FTR
- 12 TAC
- 25 dywizjonów brytyjskich (mieszane) (Lubeka, Kiel, Kopenhaga)
- 3 Dywizje Spadochronowe wraz z transportem
- 24 Lotniskowce USNAVY i około 50 okrętów NATO


Front Zachodni (Marszałek Eisenhower)
15 Grupa Armii (Marszałek Devers) – Auxerre
- 1 Armia – 8 DPanc, 16 DZmot, Sztab
- 7 Armia – 8 DPanc, 16 DZmot, Sztab
9 Grupa Armii (Marszałek Stilwell) – Vallencienes
- 8 Armia – 8 DPanc, 16 DZmot, Sztab
- 9 Armia – 8 DPanc, 16 DZmot, Sztab
- 10 Armia – 12 DZmech – (Gen. Hodges) – Paryż
7 Grupa Armii – (Marszałek Marshall) – Bruksella
- 11 Armia – 8 DPanc, 16 DZmot, Sztab
- 12 Armia – 8 DPanc, 16 DZmot, Sztab

10 Armia Brytyjska – (Marszałek Montgomery) – Ghent
- 16 DPiech, 3 DMarines, 3 DPanc, sztab
12 Armia Brytyjska – (Marszałek Alexander) – Ghent
- 16 DPiech,

1 Flota Lotnicza
- 12 CAS
- 12 STR
- 32 FTR
- 12 TAC
- 31 dywizjonów brytyjskich (myśliwsko – bombowych) (Paryz, Auxerre, Lille, Bruksella)
- 1 Brytyjska Dywizja Spadochronowa wraz z 3 Transportami


Front Włoski – (Marszałek Alanbroke)
8 Brytyjska Grupa Armii – (Marszałek Dempsey) - Foggia
- 1 Armia Bryt. – (Marszałek Ironside)
- 15 DPiech, 7 DZmot, Sztab
- 2 Armia Bryt – (Marszałek Gort)
- 16 DPiech, 3 DPanc, Sztab
1 Kanadyjska Grupa Armii – (Gen. Gerow)
- 1 Armia – (Gen. Marchie)
- 18 DPiech, Sztab
- 2 Armia – (Gen MacNaughton)
- 11 DPiech, 10 DZmot, ,Sztab

12 Grupa Lotnicza NATO
- 32 INT,
- 16 TAC,
- 12 CAS
- 3 Amerykańskie Dywizje Spadochronowe wraz z transportem
- 36 Lotniskowców USNAVY i około 70 jednostek NATO


Front Norweski
Hiszpańska Grupa Ekspedycyjna (Marszałek Mjaja Menant) - Narwik
1 Armia Górska – 16 DGórskich
2 Armia – 10 DPiech
- 23 hiszpańskie dywizjony myśliwsko – bombowe
- 60 okrętów NATO



Samodzielny Rejon Obronny Istambuł – (Gen. Dewitt)- 27 D Piech, 6 DPanc, 4DZmot, 2 DKaw (Fra, RPA, Can
- 12 Dywizjonów myśliwsko – bombowych
- 24 Lotniskowce USNAVY, 50 jednostek morskich NATO


Front Turecki – (Gen. Demolte)
- 72 DPiech (Fra, Aus, Nel, Tur)

Cdn….

 

Operacja "Kleszcze" - 9 - 23 stycznia 46'


podsumowanie ilości sił zbrojnych państw w chwili wybuchu wojny

Europa w chwili wybuchu wojny

Naczelne dowództwo wojsk NATO w Londynie od kilku miesięcy planowało akcje zaczepną na terenie Zachodnich i północnych Niemiec mającą na celu połączenie obu zgrupowań wojsk amerykańskich - północnego i zachodniego. Operację tę uznawano za priorytetową, gdyż od miesięcy widoczny był problem z transportem zaopatrzenia dla wojsk rozrzuconych po wielu regionach. Ponadto stworzenie jednolitego frontu zachodnioeuropejskiego pozwoli na swobodne manewrowanie odwodami strategicznymi co zwiększy efektywność prowadzenia walki.

Wybuch wojny zaskoczył jednak planistów i najwyższych dowódców w bardzo trudnej sytuacji. W styczniu w zachodniej Europie trwała nieporównywalnie sroga zima. Wieli wyż syberyjski objął swoim władaniem prawie całe Niemcy i Francję sprowadzając falę niespotykanych mrozów. Na niebie jednak panowała przepiękna słoneczna pogoda.

Dowodzący wojskami zgrupowania północno - niemieckiego Marszałek Bradley obawiał sie ataku w takich warunkach. Żołnierze nie byli dostatecznie wyposażeni, a niezbędne do prowadzenia walki zaopatrzenie wciąż stało w portach wschodniego wybrzeża i czekało na transport do Europy. Rozkazy polityczne były jednak jasne. Zaatakować przeciwnika wszystkimi siłami, nie dopuścić do okopania sie przeciwnika i wyzwolić tereny sojuszniczych państw.

Front Północno - niemiecki

9 stycznia na pozycjach wyjściowych w rejonie Lubeki i Hamburga stanęło blisko 800 tysięcy żołnierzy USA. W powietrze wzbiło sie kilka tysięcy samolotów myśliwsko - bombardujących. Rozpoczęła sie 1 faza operacji "Kleszcze". Juz pierwsze starcia pokazały, że walki będą bardzo krwawe i wycieńczające dla obu stron. Doskonale okopane wojska radzieckie walczyły bardzo twardo. Wysokie morale, szczególnie wojsk pancernych było widoczne na pierwszy rzut oka. Mimo 2 dniowego natarcia wciąż nie zanotowano przełamania na głównej linii frontu. Rosjanie wycofywali sie karnie zadając ogromne straty w sile żywej i sprzęcie.

11 stycznia gen Truscot dowódca 85 dywizje zmotoryzowanej meldował o stratach rzędu 70%. Do walki mógł wystawić jedynie wzmocniony pułk strzelców i to bez wystarczającej ilości sprzętu transportowego. Jednak heroizm amerykańskiego żołnierza był wielki. 14 stycznia po 5 dniach walk zajęto Hanower. Wojska były jednak tak wyczerpane, że kontynuowanie natarcia groziło udana kontrofensywa sowietów. Wywiad ustalił, że dowodzenie w rejonie objął znakomity Marszałek Rokossowski (skil 6), który doskonale potrafi wykorzystywać dogodne warunki ukształtowania terenu.

Do akcji wkroczyło lotnictwo bombowe, które dotychczas jedynie bombardowało logistykę przeciwnika. Naloty zaowocowały potężnymi stratami, szczególnie w sile ludzkiej przeciwnika jednak krótkie dnie nie pozwoliły na prowadzenie pełnowymiarowej kampanii bombowej. Nieliczne starcia myśliwskie z przeciwnikiem udowodniły wyższość myśliwców NATO, i zmusiły sowietów do wycofania sie na bezpieczne lotniska z dala od frontu.

sytuacja na froncie północnym 14 i 23 stycznia


Front Zachodni

Równocześnie z operacja północną z rejonu Francji i Belgii ruszyły wojska Marszałka Eisenhowera. 7 Armii Amerykańskich wspartych 2 brytyjskimi niepokojone zajmowały tereny wschodniej Francji i doszły niepokojone do linii Maginota na której okopali sie Niemcy. Już pierwsze rozpoznanie walką dowiodło, że jej przełamanie atakiem od frontu będzie wręcz niemożliwe. Marszałek Devers postulował wykorzystanie terenów Szwajcarii do przemarszu i wyjścia na tyły przeciwnika jednak naczelne dowództwo odrzuciło te propozycję ze względu na możliwość zbrojnego wystąpienia Szwajcarów, którzy odmawiali włączenia się do Wojny. Wobec czego zaplanowany na 15 stycznia atak musiał zostać przeprowadzony od frontu. Marszałek Stilwell widząc potencjalne ogromne straty w sprzęcie i ludziach postanowił zapatrzyć dywizje swojej 9 Grupy Armii w niezbędny sprzęt i zaopatrzenie do ofensywy na miesiąc. W przyfrontowych magazynach zgromadzono blisko 40 tys. ton paliwa dla 120 tysięcy pojazdów i blisko 8 tys. samolotów. Rankiem 15 stycznia dywizje 9 i 15 Grupy Armii wspólnie rozpoczęły szturm umocnień linii MAginota. Pierwsze godziny pokazały, że Rosjanie nie obsadzili jednak głównych umocnień tego rejonu. Ciągłe bombardowania dezorganizujące i niszczące infrastrukturę wroga uniemożliwiły im aktywne przeciwdziałanie natarciu. Beznadziejna pogoda uniemożliwiła jednak kontynuowanie natarcia. Śnieżyce i mróz zatrzymały natarcie skuteczniej niż Rosjanie.

Współdziałające razem w rejonie Belgii i Pn Francji 7 Grupa Armii Marszałka Marschala i 10 i 12 Armie Brytyjskie także napotkały na znaczne problemy ze strony pogody. Co prawda temperatura nie spadała w nocy poniżej 20 stopni poniżej zera, ale i tak prowadzenie skutecznego natarcia było wręcz niemożliwe. 19 stycznia podjęto decyzje o przerwaniu natarcia w rejonie frontu zachodniego i czekanie na lepszą pogodę. Bezcenny efekt zaskoczenia został utracony. Rosjanie rozpoczęli przygotowania do długotrwałej obrony.


sytuacja na froncie zachodnim 17 stycznia - czesc południowa

sytuacja na froncie zachodnim 17 stycznia - częśc północna

Naczelne dowództwo widząc trudną sytuacje na froncie północnym i możliwość kontrataku wroga postanowiło po raz drugi użyć nowej broni - bomby atomowej. Późnym popołudniem w rejonie koncentracji wojsk ZSRR koło Wolfsburga, gdzie do ataku szykowało się blisko 40 dywizji nieprzyjaciela pojawiły sie samoloty specjalne z 14 USAAF NUCLEAR BOMBING GROUP. Samolot oznaczony symbolem 45839928 niósł bombę o imieniu "Matylda". Atak był druzgocący. Wojska radzieckie zostały zmiecione z powierzchni ziemi. Wszystkie pojazdy pancerne i zmotoryzowane szykujące się do boju zniszczone a okopane dywizje piechoty stanami przypominały wzmocniony batalion. Po ataku nuklearnym do akcji wkroczyło lotnictwo bombowe dopełniając dzieła zniszczenia. 3 Armie Frontu Hanowerskiego Marszałka Rokossowskiego przestały istnieć.

6 dni później nad drugą grupąuderzeniową ZSRR w Gottingen pojawił sie ten sam samolot i dokonał kolejnego nalotu. Tym razem straty w ludziach były jeszcze większe. Elitarne wojska Marszałka Zukova zostały rozniesione. Front północny ustalił sie na linii kompletnie zniszczonych prowincji Gottingen i Wolfsburg. Równowaga na froncie została przywrócona.


staki nuklearne na Wolfsburg i Gottingen
Podsumowanie Operacji "Kleszcze"

- Nie osiągnięto żadnych celów strategicznych operacji.
- ogromne straty w sprzęcie i w sile ludzkiej (około 350 mp straty)
- wykorzystano prawie całą rezerwę strategiczna ropy i benzyny przewidzianą na czas wojny (130k) (obecnie stan wynosi 150k)
- Dzięki 2 atakom nuklearnym i nalotom lotnictwa bombowego zniszczono wojska dwóch frontów, szczególnie ważne jest zniszczenie kilkunastu elitarnych dywizji pancernych przeciwnika
- spotkano sie z nowym niebezpieczeństwem, któremu nie można przeciwdziałać - nalotom rakietowym na infrastrukturę transportowa. Wykorzystanie przez sowietów poniemieckich rakiet V2 do zniszczenia dróg i mostów ostatecznie zmusiło wojska NATO do zaprzestania natarcia.


sytuacja w Europie 23 stycznia 46'

straty:

rodzaj/NATO/ZSRR
mp/350/850
czołgi/3500/11000
samoloty/4000/1700
inne pojazdy/39000/11000

 

Operacja "Pluton" 1 lutego – 15 marca 46’

Po nieudanej kampanii w północnych Niemczech i wschodniej Francji naczelne dowództwo NATO rozważało inne kierunki ataku na komunistycznego molocha. Jednym z trudniejszych i słabiej zaopatrzonych frontów dla wojsk NATO, stanowił front Włoski. Półwyspu apenińskiego broniło przeszło 100 dywizji radzieckich wyposażonych w broń pancerną i silne wsparcie myśliwsko - bombowe. Wojska NATO składały się z licznych, lecz słabych wojsk brytyjskiej wspólnoty narodów oraz sojuszników. Główną siłę stanowiły 2 Kanadyjskie i 2 Brytyjskie Armie. Posiadały one pełne składy jednak co do ich realnych możliwości bitewnych naczelne dowództwo miało podzielone zdanie. Szczególną zagadkę stanowiły wojska kanadyjskie, o niskim morale i słabej organizacji wewnętrznej.

Dodatkowo przeciwnik zajmował dogodne do obrony pozycje w rejonie górskim Monte Cassino, broniącego dostępu do Rzymu i w głąb Włoch. Odpowiednio dowodzony był zdolny miesiącami prowadzić efektywną obronę opierając się nawet przeważającym siłom NATO.
Klęska na północy i użycie 2 ładunków jądrowych spowodowały jednak radykalną zmianę pozycji na półwyspie. Dowódcy radzieccy z Marszałkiem Woroszyłowem na czele popełnili poważne błędy strategiczne. Otóż braki w liczebności wojsk na północy powstałe w wyniku ataków nuklearnych uzupełniono wojskami osłonowymi broniącymi plaż na północy Włoch a także portów w Genui i Wenecji. Wywiad amerykański od razu wykrył ten błąd. Jakże wielkie było zdziwienie planistów NATO, gdy nie zauważono nowych jednostek osłonowych. Stało się jasne, że potężne zgrupowanie wojsk ZSRR liczące blisko 100 dywizji zostało pozbawione osłony na tyłach. Rozpoczęto przygotowywanie operacji „Pluton” - wspólnego desantu powietrzno morskiego na plaże i miasta północnych Włoch w celu odcięcia i zamknięcia głównych sił radzieckich na półwyspie.



Głównodowodzącym całą operacją został brytyjski Marszałek Montgomery specjalnie przeniesiony w rejon z Belgii. Przygotowania przebiegały w największej tajemnicy. Z portów w Aleksandrii wypłynęły transportowce mające załadować wojska desantowe. W rejonie Tarentu skoncentrowano największą w historii armadę powietrzno - desantową. W ciągu kilku dni desantować miały 4 dywizje - łącznie około 80 tysięcy żołnierzy i tysiące ton sprzętu. Plan zakładał:

1. Akcje dezinformacyjną połączoną ze szturmem Anzio - jej celem było skupienie uwagi wojsk ZSRR na froncie górskim
2. Desant spadochronowy 82 DPow-des na Genue połączony z lądowaniem wojsk kanadyjskich celem zajęcia miasta i utworzenia przyczółka do rozwinięcia kontrataku w kierunku na La Spezie
3. Desant spadochronowy 101 DPow-Des na Bolonie połączony z lądowaniem wojsk brytyjskich celem zamknięcia kotła z wojskami radzieckimi.
4. Wzmocnienie zajętych pozycji jednostkami australijskimi, francuskimi i nowozelandzkimi przesuniętymi w drugim rzucie transportowym z Istambułu
5. Atak z dwóch stron na pozycje radzieckie połączony z silnymi nalotami bombowymi celem zniszczenia wojsk radzieckich w kotle w rejonie Rzym - Perugia.
6. Rozwinięcie natarcia w kierunku na Wenecję i Bałkany połączonego z pomocniczymi desantami w Jugosławii, Albanii i Grecji.


W nocy z 1 na 2 lutego 1946 roku z lotniska w Tarencie wystartowały setki samolotów transportowych typu Skymaster i szybowców desantowych załadowanych spadochroniarzami i żołnierzami piechoty szybowcowej 82 DPow-Des. Dowódcy mieli jedynie jeden cel - zajęcie i utrzymanie portu w Genui do czasu przybycia Konwoju 482 - z 6 dywizjami kanadyjskimi wspartymi licznymi jednostkami pancernymi. Piloci byli pewni bezpiecznej drogi, gdyż od 2 dni niepodzielnie na niebie nad Włochami panowało alianckie lotnictwo. Przeprowadzony 4 dni temu atak na Anizo i niespodziewane pokonanie wojsk radzieckich wywołało liczne starcia lotnicze w wyniku których rosyjskie lotnictwo straciło zdolność do akcji zaczepnych. Niebo nad Genuą było czyste. Spadochroniarze napotkali na nieliczny ogień przeciwlotniczy. W ciągu kilkudziesięciu minut prawie 12 tysięcy żołnierzy I rzutu wylądowało w mieście i na obrzeżach. Straty były nieliczne i w większości spowodowane były kontuzjami w czasie desantu. Nienaruszony port wpadł w ręce spadochroniarzy prawie natychmiast. Kilkanaście godzin później do miasta przybyły pierwsze jednostki kanadyjskiego I i IV korpusu pancernego. Na obrzeżach miasta formowano szybką grupę pancerną celem rozwinięcia natarcia na La Spezię. Dowodzący Grupą Operacyjną "Genua" gen Mat. Ridgway rozkazał korzystając z oszołomienia wojsk radzieckich juz w 26 godzin po przybyciu rozwinąć natarcie. Atak dla radzieckiej 378 dywizji piechoty był zabójczy. Silne wsparcie z morza zapewniające Task Force 42 obezwładniło obrońców. Po przełamaniu pierwszej linii obrony do ataku wkroczyło lotnictwo bombowe niszcząc kompletnie tę jednostkę.
Po sukcesie w operacji desantowej w Genui dowództwo rosyjskie zauważyło swój błąd. Rozpoczął się szaleńczy wyścig z czasem. Jedyna jeszcze nie zdobyta prowincja - Bolonia stała się jedyną drogą ucieczki dla przeszło miliona żołnierzy ZSRR. W celu spowolnienia ucieczki wojska ZSRR nękane były ciągłymi nalotami dezorganizującymi. Atakowano także logistykę. Doskonały do obrony teren stał się teraz utrapieniem dla komunistów. Po zniszczeniu dróg ciężki sprzęt nie był w stanie przebić się przez góry. W ręce alianckie wpadały tysiące dział i moździerzy.



8 lutego stało się juz jasne, że plan operacji Pluton jest realizowany zgodnie z planem. Wobec czego przystąpiono do zadania decydującego ciosu - desantu powietrznego na ostatnią drogę ucieczki - Bolonię. 101 DPow-Des rankiem 9 lutego została zrzucona w regionie na północ od miasta. W kilka godzin zajęto wszystkie ważne mosty i przeprawy w regionie. Te, których nie można było obronić zniszczono uniemożliwiając wojskom radzieckim obronę. Na plażach lądowały pierwsze kompanie wojsk australijskich. i brytyjskich. Utworzono silna zaporę której jednostki radzieckie nie mogły przebić.




Rankiem 11 lutego w rejonie La Montagna nawiązano kontakt pomiędzy jednostkami I KPanc wojsk Kanadyjskich a 3 dywizją piechoty Australijskiej. W kotle znalazło się przeszło 90 dywizji radzieckich. Dowodzący operacja Marszałek Montgomery był wniebowzięty. Jednak dowódcy amerykańscy uspakajali zapędy brytyjskiego dowódcy. Wojska radzieckie wciąż były dobrze zorganizowane i dysponowały zapasami na miesiąc walki. Front północno - włoski dysponował 11 lutego juz 18 dywizjami. 16 juz 23 dywizjami, a do portów wpływały kolejne. Gdy 18 lutego w rejon Bolonii przybyły oddziały radzieckie chcące wyrwać się z kotła jednak linii obrony broniło już 140 tysięcy żołnierzy alianckich. Rozpoczęła się powolna smierć Żołnierzy Marszałka Woroszyłowa. Nękane ciągłymi nalotami i atakami wojska radzieckie wykazały się ogromną wolą walki. Męstwem i wyszkoleniem dominowały one nad wojskami sojuszniczymi. O ich przegranie zadecydował jednak brak zaopatrzenia i załamanie się systemu dowodzenia. Naczelne dowództwo radzieckie nie zrobiło nic aby wspomóc ginącą armię.



Likwidacja ostatnich elementów Frontu Włoskiego Armii Czerwonej trwało przez cały luty. Ostatecznie 30 lutego w rejonie na południe od La Spezia ostatni zdolny do walki oddział 4 gwardyjskiej dywizji piechoty został rozbity i wzięty do niewoli.



Kończąca się operacja „Pluton” przyniosła wojskom sojuszniczym ogromny sukces. Zlikwidowano 86 dywizji piechoty, 6 dywizji pancernych i dywizję dowodzenia frontem włoskim. Nieprzyjaciel stracił przewagę liczebną w regionie i rozpoczął przygotowania do obrony Wenecji i podejścia na Bałkany.

Po małej przerwie operacyjnej 10 marca wojska Kanadyjskie rozpoczęły atak na Mediolan - to ważne przemysłowo miasto padło po 48 godzinnych walkach. 13 marca rozpoczął się ostatni akt tej kampanii - wspólne uderzenie kanadyjsko - brytyjskie na Wenecję i zdobycie tego miasta.



20 marca do Waszyngtonu przybył Conde Stefano Jacini - przedstawiciel włoskiego ruchu niepodległościowego aby rozpocząć rozmowy na temat utworzenia Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej na Terenach Włoch pod czasowym protektoratem NATO i wejście tego kraju do struktur wojskowych paktu.

Prezydent Truman był bardzo przychylnie do tej kwestii nastawiony. Już na kwietniowym powiedzeniu Rady Państw NATO przegłosowano utworzenie niezależnego państwa włoskiego. Ostatecznie 12 kwietnia proklamowano w Rzymie powstanie Włoskiej Republiki Demokratycznej. Wyzwolenie Włoch stało się faktem.



podsumowanie operacji "Pluton"

1. Całkowite zniszczenie wojsk radzieckich we Włoszech
2. Ogromne straty w sile ludzkiej po stronie ZSRR
3. Straty:

typ/NATO/ZSRR
mp/230/1200
czołgi/3000/1700
samoloty/6000/1500
inne pojazdy/10000/70000

 

Jakoże Tom ma teraz sporo zajęć (nowa praca) walki odłożono na inne czasy. Postaram się do końca tygodnia zamieścić opis gry do listopada 46.


Operacja „Kleszcze 2” 13 Marca – 3 kwietnia 46’



Po przełamaniu frontu we Włoszech Naczelne Dowództwo rozważało kolejne działania. Dowódcy brytyjscy postulowali przesunięcie głównych sił pancernych z Europy do Włoch i rozwinięcie natarcia w kierunku na Bałkany celem oskrzydlenia wojsk ZSRR. Dowódcy i politycy amerykańscy dowodzili, że należy jak najszybciej doprowadzić do realizacji głównych celów wojny - wyzwolenia narodów zachodniej europy spod tyranii sowieckiej - postulując silny skoncentrowany atak na wojska radzieckie w Niemczech, licząc na potęgę pancernej pięści wojsk amerykańskich. Ostatecznie zdecydowano się na rozpoczęcie wielkiego natarcia z północy Niemiec na południe celem oskrzydlenia wojsk radzieckich i serie desantów w krajach Benelux, w chwili gdy tylko pozwoli na to pogoda.

Zima 46 roku była sroga lecz niezbyt długa. Juz w marcu do akcji powróciło lotnictwo odbudowane po styczniowych stratach. Rozpoczęły się ostateczne przygotowania do ponownej realizacji planu „Kleszcze”. Zrzucenie 2 ładunków jądrowych na północnym froncie znacznie zmieniło jego oblicze. Dotychczasową linię zastąpiły dwa oddzielne teatry działań: Magdebursko – Berliński i Munsterski. To właśnie na tym drugim, gdzie nieprzyjaciel obawiając się oskrzydlenia zgromadził mniej sił miała rozpocząć się operacja „Kleszcze 2”

Marszałek Stilwell dowodzący zgrupowaniem uderzeniowym planował wykorzystać doświadczenia z operacji włoskiej, z użyciem wojsk powietrzno desantowych. Zgromadzone na lotnisku w Kopenhadze 17, 33 i 56 Dywizje Powietrzno – Desantowe miały w miarę rozwoju sytuacji na froncie być zrzucone na tyły przeciwnika. Na początku marca Naczelne Dowództwo ostatecznie przyjęło plan Stilwela zakładający:

1.Rozwinięcie siłami 9GA natarcia na Munster, Dortmund, Kassel i zniszczenie głównych sil radzieckich
2. Połączenie się z wojskami brytyjskimi Marszałka Auchinlecka i wspólny atak na południe w kierunku na zagłębie Ruhry
3. Uderzenia pomocnicze na Linii Maginota
4. Szereg desantów na wybrzeżu holenderskim i belgijskim celem wyzwolenia tych terenów.


Plan nie był bardzo ambitny, lecz doświadczenia z kampanii styczniowej wywarły duże piętno na generalicji amerykańskiej. Obawiano się kontrataków ze strony wojsk pancernych ZSRR i prewencyjnych ataków nuklearnych. Ich niebezpieczeństwo radykalnie wzrosło, po tym jak 25 lutego ZSRR ostatecznie dowiodło iż jest potęgą jądrowa przeprowadzając udany atak na Tokio – niszcząc 1/3 miasta i zabijając blisko 50 tysięcy ludzi. Ile ładunków nuklearnych ma w zapasie jeszcze Stalin wywiad nie donosił. Było jednak pewne, że ich produkcja jest tylko kwestią czasu.


7 marca Marszałka Stilwella obudził adiutant, który przyniósł hiobowe wieści. Kolejny atak nuklearny – tym razem w Chaumont. Stacjonujące tam wojska Marszałka Eisenhowera zostały bardzo mocno dotknięte skutkami użycia druzgocącej broni. Nie zniszczono jednak całkowicie żadnej dywizji amerykańskiej, co Marszałek uznał za dobry znak – ich bomby są słabsze technologicznie od naszych. A dywizje odtworzymy w kilka tygodni do pełnych stanów. W portach Francji stały setki rezerwowych wozów bojowych a do centrów werbunkowych w USA dziennie zgłaszały się tysiące żołnierzy.

Wobec tak poważnego uszczuplenia sił mających prowadzić atak pomocniczy na Linie Maginota Stilwell zmuszony był ograniczyć swoim rozmachem plan natarcia. Teraz priorytetem było wyzwolenie Belgii, Holandii i połączenie Frontów Północno – Niemieckiego z Zachodnim.

16 marca rankiem rozpoczęła się ogromna nawałą ogniowa. Tysiące dział i rakiet spadło na wojska Marszałka Vatutina w okolicach Munster. Po nawale do walki weszły wojska Marszałka Krugera oraz lotnictwo. Wobec beznadziejności obrony dowództwo radzieckie zmuszone było wycofać się z prowincji. Desanty przeprowadzone w Holandii udały się całkowicie. Wyzwolono głownie miasta tego kraju. Na terenach tych tymczasowo działa administracja wojskowa.

szturm i zdobycie Munster

Zdobycie Munster postawiło wojska ACz w bardzo trudnej sytuacji. Na linii Maginota i w Zagłębiu Ruhry znajdowało się blisko 150 dywizji, które zostały poważnie oskrzydlone przez około 70 dywizji amerykańskich., Dowodzący w tym rejonie dowódcy radzieccy zdecydowali się jednak wycofać. Wspólna brytyjsko – amerykański atak na Dortmund okazał się wielkim sukcesem. Przeciwnik jednak był tutaj o wiele trudniejszy do pokonania niż we Włoszech. Często dochodziło do walk wręcz. Czołgi radzieckie nie ustępowały amerykańskim i jedynie masowe użycie lotnictwa myśliwski – bombowego pozwoliło na kontynuowanie natarcia.


walki o Dortmund i Zagłębie przemysłowe Niemiec

Zajęcie Dortmundu otwierało przed wojskami amerykańskimi dwie alternatywne drogi natarcia. Jedna w kierunku na południe na Kolonię odcinająca wojska piechoty radzieckiej w Essen, druga - w kierunku na Kassel – w głąb Niemiec oskrzydlająca zgrupowanie na Linii Maginota. Marszałek Stilwel oponował za atakiem całością sił na Kassel i doprowadzenia do walnej bitwy z wszystkimi siłami rezerwowymi komunistów, które dzięki przewadze lotniczej mogły by zostać zniszczone. Głównodowodzący jednak na tym teatrze działań – Marszałek Eisenhower nie był jednak przekonany co do słuszności tego działania. Postanowił poczekać na Brytyjskie Armie, które nadchodziły z Belgii.
Stilwell był zdruzgotany. Jedyna okazja na szybkie kontynuowanie natarcia została zaprzepaszczona. Brytyjczycy wobec kompletnie zniszczonej infrastruktury mozolnie przebijali się w kierunku frontu. Gdy już nadeszli okazało się, że są tak wyczerpani walkami, że nie są zdolni do dalszych natarć. Marszałek Eisenhower po 5 dniach oczekiwania zezwolił na kontynuowanie natarcia jednak jedynie siłami 50 dywizji. Na froncie panowała jednak już zupełnie inna sytuacja. W centralnych Niemczech gromadziły się już tysiące czołgów Rokossowskiego, Żukowa i innych marszałków. Co prawda na froncie nadal przewagę mieli amerykanie, ale te 5 dni dało dowództwo radzieckiemu ceny czas na reorganizację i ściągnięcie odwodów. Wywiad donosił o możliwej kontrofensywie, lecz Stilwell wierzył w swoich żołnierzy.
25 Marca zajęto Kassel – jednak od razu okazało się, że dalsze natarcie jest wręcz niemożliwe. W prowincjach przyległych znajdowało się już 120 dywizji, które czekały tylko na rozkaz do ataku. Nawet przeprowadzone natarcie pomocnicze na rejon Linii Maginota nie pomogło. Co prawda przełamano umocnienia główne, jednak natarcie zatrzymało się na byłej granicy francusko – niemieckiej i jej umocnieniach – tzw. Linii Zygfryda. Wojska były zbyt wyczerpane do dalszego ataku. Jedyne zdolne do walki obecnie dywizje (40) wyzwalały górzyste tereny południowej Belgii i nadchodziły w rejon Kolonii – Saarbrucken. Planowany termin ich dojścia był jednak odległy. Wobec takiego obrotu sprawy Marszałek Stilwel przeszedł do strategicznej obrony w rejonie Kassel. Wyczerpane wojska jednak nie były zdolne do jakiejkolwiek efektywnej obrony. Linie zaopatrzenia zniszczyły rakiety balistyczne, a paliwa starczało na kilka godzin walk. 27 marca do natarcia przystąpili Rosjanie. Dowodzący rezerwami strategicznymi Marszałek Eremenko zgromadził na tak małym odcinku frontu ponad 100 dywizji wobec 50 zmęczonych i zdezorganizowanych amerykańskich. Wynik starcia był przesądzony. Dowodzący w prowincji Marszałek Kruger poprosił o możliwość wycofania się celem przegrupowania się. Otrzymał zgodę.


przełamanie radzieckiej obrony

W ostatnich dniach marca front wyglądał dla wojsk sojuszniczych bardzo ciężko. Rozwijająca się ofensywa radziecka nabierała na sile. 100 dywizji nieprzyjaciela po zajęciu Kassel zaatakowało Munster. Do akcji wkroczyło jednak lotnictwo amerykańskie. W ciągu kilku godzin przeprowadzone na ogromną skale naloty zatrzymały czołówki pancerne nieprzyjaciela. Front powoli się stabilizował na linii Saarbrucken – Dortmund - Munster – Gottingen. Obie strony potrzebowały czasu na odbudowę sił.

walki w rejonie Kassel - Gottingen

sytuacja na froncie po zaprzestaniu ofensywy

Podsumowanie operacji „Kleszcze 2”

- nie uzyskano głównych celów natarcia – okrążenia i zniszczenia nieprzyjaciela w zachodnich Niemczech
- uzyskano jednak wszystkie pozostałe cele drugorzędne. Wyzwolono Belgię, Holandię i Zagłębie Ruhry, które rozpoczęło od tej pory pracę na rzecz wysiłku zbrojnego aliantów.
- straty:
Typ/NATO/ZSRR
Mp/215*/350 **
Czołgi/6000*/3000
Samoloty/3000/1200
Inne pojazdy/53000*/20000
* - ponad połowa wszystkich strat – wynik ataku jądrowego na Chaumont.
** W Munster okrążono i zniszczono 14 Dywizji Piechoty.

 

Front Niemiecki Kwiecień – Wrzesień 46’

Po styczniowej i marcowej wielkiej ofensywie w zachodniej Europie Naczelne Dowództwo Alianckie przeszło do strategicznej obrony. Szczególnie duże straty poniosły wojska zmotoryzowane i lotnictwo brytyjskie. O ile zdolności odtwarzania wojsk amerykańskich były dość duże, to Brytyjczycy nie kwapili się z budowa nowych samolotów. W wielu jednostkach brakowao nawet 50% stanów. Szczególnie brakowało pilotów i nawigatorów. W związku z tym planowana na kwiecień wielka ofensywa powietrzna została odwołana na nieokreślony termin. Czas ten miał zostac spożytkowany na odbudowę stanów wojsk lądowych. Na froncie zapanował spokój.


15 kwietnia jednak Wojska A.Cz zajęły przybrzeżną prowincje Rostock i znaleźli się niebezpiecznie blisko amerykańskich baz lotniczych w Lubece. 44 dywizje mogły przełamać pozycje amerykańskie i zając drogocenne lotniska. W związku z tym już kilka dni później Marszałek Stilwell rozkazał stacjonującym w Lubece siłom przeprowadzenie kontrataku. 18 kwietnia 24 dywizje rozpoczęły atak. Atak wspierało kilkanaście wielkich lotniskowców floty, których samoloty pokładowe rozbijały radziecka obronę. Rankiem 19 kwietnia do akcji wkroczyły samoloty bombowe USA. Po 2 dniach walki 44 dywizje radzieckie zostały kompletnie rozbite i zmuszone do ucieczki. Do prowincji ponownie wkroczyły wojska amerykańskie. Kluczem do zwycięstwa było tutaj silne wsparcie z morza. Rosjanie zapomnieli o jego sile i ponieśli dotkliwa klęskę.


walki w rejonie Rostoku

Po zwycięstwie w Rostoku na froncie wytworzyła się dogodna sytuacja do lokalnego ataku w kierunku na Gottingen. W tym rejonie amerykanie dysponowali lekka przewagą i co najważniejsze atakowali z 3 prowincji. 26 kwietnia do ataku ruszyły wojska Marszałka Bradleya. 84 dywizje związały walką 61 dywizji nieprzyjaciela. Ten atak był jednak słabo przygotowany. Lotnictwo nie było w stanie skutecznie rozbijać radzieckiej obrony. Liczne czołgi radzieckie skutecznie odpierały natarcia amerykańskie. Po 4 dniach atak załamał się. Obie strony jednak były tak zdezorganizowane, ze na froncie zapanowała ponownie pauza operacyjna.


Rozbicie wojska i dezorganizacja nie były największym problemem dowódców na froncie niemieckim. O wiele ważniejsze było skończenie się zapasów ropu naftowej i ogromne problemy logistyczne w tym rejonie. Raz za razem na drogi i mosty w zachodnich Niemczech spadały rakiety balistyczne. Efektywnośc zaopatrzenia spadła do kilkunastu, co wręcz uniemożliwiało jakiekolwiek ataki.

Związek radziecki miał jednak podobne problemy. Utrzymywanie wysiniętych pozycji w Kassel i Gottingen było dla nich bardzo trudne. W związku z tym wycofali oni wojska w rejon środkowych Niemiec. Zaistniałą sytuację postanowili wykorzystac planiści amerykańscy. Doskonale zaplanowana operacja jednoczesnego przesunięcia blisko 150 dywizji do Gottingen i Kassel, zakończyła się pełnym sukcesem/ 24 maja bez walki zdobyto dwie bardzo ważne prowincje.


sytuacja na froncie 24 maja

W ostatnich dniach maja dowództwo brytyjskie poinformowało o możliwości rozpoczęcia wstępnej kampanii bombowej w centralnych Niemczech. Co prawda w jednostkach bombowych stany nie przekraczały 80%, ale były one już wystarczająco silne do prowadzenia zmasowanych ataków strategicznych.


Operacja „Tornado”
Cały czerwiec trwały nieprzerwane naloty na całe Niemcy. Od Brandenburgii do Austrii nad niebem niepodzielnie panowały samoloty alianckie. Wszelkie próby choć nawiązania walki kończyły się dla Rosjan dużymi startami w jednostkach myśliwskich. W ciągu miesiąca w rejonie Brandenburgii, Saksonii, Hesji, Bawarii, zniszczono 98% infrastruktury transportowej, wszystkie lotniska, cały przemysł ciężki i 70% infrastruktury wydobywczej. Niemieckie tereny przemysłowe przestały istniec dla radzieckiej gospodarki. Szczególnie dotkliwe były straty w przemysle, które zmniejszyły zdolności przemysłowe ZSRR o 8%.

Kampania bombowa jednak przyniosła dla lotnictwa alianckiego także dotkliwe straty. Amerykańskie samoloty – lepsze technologicznie ponosiły minimalne straty, lecz brytyjskie już dośc przestarzałe znowu nie sprostały wymogom nowoczesnego pola walki. Wiele jednostek straciło ponad połowę maszyn. 28 czerwca Marszałek Arnold raportował o ogromnych problemach z utrzymaniem ciągłości lotów bojowych. 2 dni później Naczelne Dowództwo Alianckie odwołało brytyjskie samoloty z Niemiec celem uzupełnienia do pełnych składów. Jednocześnie wobec bezsensowności dalszych nalotów na i tak już kompletnie zniszczone Niemcy odwołano także samoloty amerykańskie.


ogrom operacji bombowej w Europie

Pierwsze dni lipca to zmasowane informacje wywiadowcze o koncentracji wojsk pancernych w rejonie centralnych Niemiec. W Saksonii i Hesji Rosjanie mieli posiadac blisko 200 dywizji, które miały według analityków wywiadu w niedługim czasie rozpocząć wielką ofensywę w kierunku Francji. 8 Lipca nieoczekiwanie w rejonie Gottingen doszło do pierwszych starć. Naczelne Dowództwo nie spodziewało się tak szybkiego ataku i to szczególnie w tym rejonie. 51 dywizji radzieckich, w większości pancernych rozwinęło natarcie w tym rejonie. Do akcji wkroczyło amerykańskie lotnictwo, które napotkało na liczne jednostki lotnicze ZSRR. Zdecydowano się także na przeprowadzenie silnego kontrataku w rejonie Erfurtu, który miał rozbic lewe skrzydło natarcia Marszałka Koneva. 30 dywizji Marszałka Stilwela rozbiło bardzo szybko dywizje radzieckie. Nie wspomogło to jednak wojsk w Gottingen. Marszałęk Marshall zmuszony został do wycofania się do Hanoweru. Bitwa została przegrana. Po obu stronach straty były wielkie.
Tymczasem nad Hesją doszło do największych starc powietrznych tej wojny. Blisko 200 jednostek lotniczych starło się w rejonie Erfurtu, gdzie lotnictwo amerykańskie rozbijało w pył wycofujące się dywizje pancerne ZSRR.
Bitwa ta wykazała niewatpliwą wyższość lotnictwa amerykańskiego, które rozbiło kilkadziesiąt dywizji lotniczych nieprzyjaciela i wyczyściło na długo niebo od wrogich samolotów.
Kilkanaście dni później Marszałek Marshall ponownie wkroczył do Gotingen. Tym razem wsparty dodatkowymi 24 dywizjami. Armie jednak ponownie wymagały odpoczynku. Tym bardziej, że na froncie Włoskim działy się ważniejsze rzeczy.

Walki w Erfurcie




Zamkniety i posprzątany
T55