Strategia klęski - Gotterdammerung

STRATEGIA KLĘSKI​

Wersja: 1.06c
Kampania: Gotterdammerung
Trudność: Normalny
Agresywność: Wściekły
Państwo: Niemcy

Gdy 26 czerwca 1944 Hitler wszedł do Sali Map w Berchtesgaden dowódcy powitali go tradycyjnym „Heil Hitler”. Nie było w tym jednak dawnego zapału. Starzy towarzysze z kampanii francuskiej wykruszali się.
Po wyglądzie Fuhrera można było poznać, co ten człowiek przeszedł. Seria klęsk załamała Fuhrera. W OKW krążyły plotki, że Fuhrer dokona zmian w sztabie. Wszyscy śledzili więc poczynania Hitlera ze zdwojoną uwagą.

Fuhrer staną nad stołem konferencyjnym a adiutant podsunął mu mapy. Von Rundstedt wstał i zaczął wyjaśniać sytuację.

- „Mein Fuhrer, sytuacja we Francji jest krytyczna. Francuscy partyzanci przerwali nasze linie komunikacyjne i zaopatrzenie nie dociera do wojsk. W tej chwili nasze oddziały liczą 60% pierwotnego stanu osobowego. Alianckie lotnictwo panuje w powietrzu. Brakuje paliwa dla U-bootów. Jeśli nic się nie zmieni stracimy nasze francuskie armie.”.

Rundstedt taktownie nie wspomniał o tym, że załamanie we Francji będzie kosztować Niemcy bardzo dużo. Rzesza nie miała żadnych rezerw strategicznych. Załamanie frontu we Francji otworzy Amerykanom drogę do Berlina.


Rozmiar niemieckiej klęski - resztki czołgów spod Kurska

Dowódcy zaczęli po kolei referować sytuację na ich odcinkach. Jako drugi głos zabrał feldmarszałek Kesslering, dowódca frontu włoskiego.

- „ Sytuacja jest stabilna. Długo to jednak nie potrwa, jeśli nie otrzymamy zaopatrzenia. Zapasy są na wyczerpaniu. Udało mi się wydelegować 2 dywizje pancerne i 2 dywizje zmotoryzowane do utworzenia rezerw frontu.”

To było coś nowego. Po raz pierwszy od zimy ’43 roku na froncie włoskim zapadł impas. Wojska Rzeszy okopały się na ufortyfikowanej linii Róży, a alianci nie podjęli jeszcze prób złamania ich oporu. Ponadto wycofali z Włoch 4 dywizje pancerne.

Jako ostatni głos zabrał feldmarszałek von Manstein.

„ Mein Fuhrer, dysproporcja sił jest ogromna. Rosjanie napierają ze wszystkich stron. Jeśli nie otrzymamy wsparcia, Rosjanie w listopadzie staną nad Odrą”.

Zapadła cisza. Hitler przez kilkanaście minut przeglądał mapy, po czym podszedł do okna.

-„ Sytuacja jest zła. Musimy przejąć inicjatywę. W tej chwili nie mamy jednak dostatecznych odwodów. Dlatego nakazuję cofnąć fronty na dogodne pozycje do obrony. Front Wschodni wycofa się i spróbuje umocnić na linii Królewiec – Bug – Munkacs – Ploeszti. Do obrony rumuńskich rafinerii zostanie przerzucone lotnictwo z frontu włoskiego.
Minister Ribbentrop uzgodnił z Finlandią wycofanie naszych dywizji na granicę fińsko- norweską. Podjęto tam już prace fortyfikacyjne.
Natomiast na froncie zachodnim należy dokonać radykalnych zmian. Feldmarszałek von Rundstedt nie będzie dłużej dowódcą. Jego miejsce zajmie marszałek von Bock. Trzon naszych sił należy przerzucić na linię Amsterdam – Essen – Fryburg – Genua. Król Michał zapewnił mnie, że ropa niedługo do nas dotrze. U-booty mają ruszyć do Włoch. Marsz naszych wojsk będą osłaniali spadochroniarze…”

 

ODCINEK I​

W nocy z 1 na 2 lipca zgodnie z rozkazem Hitlera rozpoczęto wielki plan „Rubin”. Wojska zaczęły się cofać na z góry upatrzone pozycje wysadzając za sobą mosty i minując drogi. Armie frontu Wschodniego oderwały się od nieprzyjaciela. Zgodnie z ustaleniami wywiadu niemieckie dywizje oderwały się tuż przed przybyciem na front 2 milionów rosyjskich poborowych. Samoloty przeżucono na lotniska pod warszawą i tam rozpoczęto ich naprawę.


Przybyli nowi rekruci.....

Wzorowo wypadła realizacja planu także we Francji. Wojska wycofały się na przedłużoną linię Zygfryda, a spadochroniarze związali na przedpolach Paryża amerykańskie czołgi. Dywizje pancerne Patrona zostały odparte przy wymiernej pomocy Focke Wulfów wycofanych z frontu włoskiego. Spadochroniarze klucząc drogami dotarli w Apeniny. Hitlerowskie bojówki opóźniały marsz Aliantów wysadzając mosty. Zbiegiem okoliczności tuż przed przybyciem cofających się z Francji dywizji zrzucono na Amsterdam desant. Zła organizacja alianckich spadochroniarzy zniweczyła szanse na przerwanie linii Zygfryda w Holandii – w bój ruszyła duńska 24 dywizja piechoty pod dowództwem generała brygady Ringela i po ciężkich walkach wycięła całą 101 amerykańską dywizje powietrznodesantową.

15 lipca akcja została zakończona – przy małych stratach siły zostały ulokowane na linii Zygfryda. Na północy trwały jednak nadal prace fortyfikacyjne i „linia” była tam tylko na papierze.


Niebieski - linie obrony
Zielony - kierunki natarcia wojsk Alianckich

Sztab sił alianckich w Paryżu:

- Widzisz Ike, Niemcy spieprzają co sił w nogach. Mówię ci, ta wojna skończy się w ciągu miesiąca - Bradley był wyraźnie zadowolony z siebie.
- No nie wiem. Szkopy cofają się, ale są zorganizowani. To nie jest paniczna ucieczka. To zaplanowane działanie.
-Hehe. Żartowniś z ciebie.. Wujek Adolf i zaplanowane działanie? W coś takiego uwierzyłbym w 41 ale nie dziś. Nie dziś Ike.

Salon w Berchtesgaden

Hitler siedział przy kominku i patrzył przez okno. Tak… Operacja „Rubin” zakończyła się sukcesem. Teraz tylko wytrwać do zimy. Do tego czasu fabryki opuszczą nowe czołgi Konigstiger. Zmiotą one Aliantów do morza! W oczach Fuhrera zapłonął szaleńczy ogień śmierci….

Pędzące za Niemcami wojska Alianckie natknęły się w Holandii na zacięty opór. Dobrze zamaskowane armaty 88 mm zbierały krawawe żniwo wśród alianckich czołgów. Atak aliancki załamał się....

 

ODCINEK 2

ODCINEK 2
​

Hitler był zadowolony. Sytuacja polepszała się. Na froncie zachodnim alianci ruszyli na południe Francji, z którego Niemcy dawno się wycofali, a niezdecydowany atak czołgów Montgomerego na Amsterdam odparł Heinrici. Alianci zatrzymali się, aby przegrupować swoje siły. Niemcy złapały potrzebny im oddech: samoloty skierowano do naprawy a okręty wysłano do portów w celu uzupełnienia zapasów. 15 września Adolf Hitler otrzymał kolejną dobrą wiadomość: utworzono Unterseebotesflotte nr. 2 pod dowództwem admirała Albrechta. Natychmiast skierowano ją na morze i 25 września zmusiła do odwrotu brytyjską flotę inwazyjną, która zmierzała w rejon morza bałtyckiego. Alianci błędnie ocenili siły przeciwnika i na przetarcie drogi wysłano trzy brazylijskie okręty, które zostały zatopione przez U-booty.


U-boot wchodzący do portu

Po przegrupowaniu wojska radzieckie 3 października rozpoczęły atak z na Królewiec: 35 dywizji ruszyło z Memela. Do akcji wkroczyła 2 Luftflotte pod dowództwem marszałka lotnictwa Kesselringa. Obecność Luftwaffe kompletnie zaskoczyła Rosjan, którzy pozbawieni własnego lotnictwa zostali dziesiątkowani przez niemieckie myśliwce. 2 Armia Himmera przeszła do kontrofensywy i zniszczyła 9 rosyjskich dywizji. Pozostałe dywizje Rosjanie natychmiast wycofali z powrotem na tereny dawnej Litwy.

Hitlerowi udało się wycofać dodatkowo z Rumunii 9 niemieckich dywizji pancernych i zmotoryzowanych. Zostały one przetransportowane do podberlińskich lasów w celu uzupełnienia składu osobowego. W Rumunii zastąpiło je 7 dywizji bułgarskich i dwie chorwackie. Były one słabiej wyszkolone, lecz dobrze wyposażone. Czołgi były natomiast potrzebne do planowanej na grudzień zimowej ofensywy we Francji, która miała zepchnąć Aliantów do morza.

30 października ostatecznie podbita została Finlandia a oddziały fińskie broniące
Norwegii złożyły broń. Była to wielka strata dla Fuhrera: szeregi Osi opuściło 12 dywizji piechoty.

Rosjanie poszli za ciosem i tego samego dnia wpadli w lukę utworzoną kapitulacją fińskich dywizji. Rosjanie przełamali słabą obronę i ruszyli na Narwik. Marszałek Jodl natychmiast przerzucił z Oslo do Trondheim 3 dywizje piechoty. Samoloty marszałka Rudela przebazowano na lotniska w Trondheim. Niedługo potem samoloty rozpoczęły bombardowanie napierających Rosjan.

1 listopada amerykanie dokonali desantu na duńskie plaże w Odense i Arhaus. Miasta te zostały opanowane bez problemów, gdyż garnizon niemiecki nie spodziewał się ataku. Amerykanie wysadzili w Danii 6 dywizji: 1 Dywizje Piechoty Morskiej i 5 Dywizji Zmechanizowanych. Dowódzcą całości mianowany generał Patton.
Hitlera zaskoczyła inwazja w Danii. Dywizja broniąca Kopenhagi dostała rozkaz zablokowania mostów prowadzących do miasta. Fuhrer skierował do Danii 3. Panzerarmee marszałka von Mansteina. Była to grupa czołgów i grenadierów pancernych wycofana z Rumunii w celu przeorganizowania i przygotowania do grudniowej ofensywy. 3 Armia Pancerna rozpoczęła marsz na północ. 2 listopada czołgi niemieckie uderzyły na 4 dywizje amerykańskie, a Krigsmarine zablokowała rejon Skagerraku. Von Manstein zostawił jednak nie pilnowane tyły i drogę do Niemiec odcięła ma wysłana przez Pattona dywizja zmechanizowana.
3 Armia Pancerna rozbiła wojska Leara, została jednak odcięta. Hitler zareagował błyskawicznie i z Holandii ruszył z odsieczą marszałek Guderian. Jego czołgi przełamały obronę Amerykanów. 13 listopada wojska Guderiana przeprawiły się przez most Valbardzki i ruszyła na Odense. Cofające się wojska alianckie zostały zepchnięte do morza, a Krigsmarine zatopiła nieliczne transportowce, którymi próbowały uciec siły inwazyjne.


Guderian w akcji


20 listopada do obrony Danii przysłano 3 dywizje piechoty, a czołgi skierowano na front włoski. Tego samego dnia fabryki opuściły nowe czołgi Konigstiger – uformowano z nich nowe dywizje pancerne i razem z 6 dywizjami piechoty przybyłymi z Jugosławii wysłano do Mediolanu. Nadchodził czas ofensywy.

 

ODCINEK 3​

Planowana ofensywa odwlekła się o miesiąc. W grudniu panowala bezchmurna pogoda, przy której alianci mogli wykorzystac swoje lotnictwo. Fuhrer przełożył więc wykonanie operacji Oppeln na 1 stycznia 1945 roku.

4 grudnia 10 niemieckich dywizji powstrzymało atak radzieckich armii na Trondheim.
Stalin nakazał ponowienie ataków – w tym celu do Norwegii przysłano 90 nowych dywizji piechoty. Rosjanie przegrupowali siły i ponowili atak. Niemcy bronili się dzielnie, lecz wobec przeważających sił wroga zmuszeni byli cofnąć się do morza – 6 dywizjom udało się oderwać od nieprzyjaciela i na pokładzie niemieckich statków uciekły do Niemiec. Rosjanie zmietli pozostałe oddziały Wehrmachtu i ruszyli w głąb Norwegii. 24 grudnia Anglicy wkroczyli do Oslo. Dzień później wycofano z Norwegii 100 radzieckich dywizji – ruszyły one na front wschodni. Norwegia była zdobyta.

O godzinie 1:00 1 stycznia 1945 czołgi niemieckie ruszyły na Marsylie i Lyon. W Marsylii opór aliantów był praktycznie zerowy. Dywizje pancerne Hotha przeszły przez miasto jak taran i ruszyły dalej wzdłuż francuskiego wybrzeża. Gdy czołgi Guderiana podjechały pod Lyon, okazało się, że w okolicznych kotlinach było ukrytych 12 dywizji. Były to jednak oddziały dopiero co przysłane do Europy, które jeszcze nie zdążyły się zakwaterować. Nowoczesne czołgi Konigstiger zbierały straszliwe żniwo. Strzelały one do Shermanów jak do kaczek: 2 stycznia Lyon został zdobyty. W powstałą dziurę Hitler wlewał cały ocalały potencjał ofensywny Trzeciej Rzeszy. Po tygodniu czołgi niemieckie stanęły nad Atlantykiem. Gdy Eisenhower wycofał znad niemieckiej granicy część sił do załatania dziury na południu, ruszyły wojska stacjonujące na Linii Zygfryda. Dzięki panującemu wszędzie chaosowi niemieckie czołgi stanęły wkrótce pod Paryżem. Nie zdobyły one jednak stolicy Francji, a ruszyły na wschód – na spotkanie z dywizjami Rommla, które przełamały front pod Metz. 20 stycznia ostatecznie zamknął się pierścień wokół broniących się w rejonie Colmar dywizji alianckich. W kocioł wpadło około 25 alianckich dywizji.


Kolor żółty - kierunek natarcia w celu zamknięcia kolejnego kotła
Kolor czerwony - utworzone kotły podczas operacji "Oppeln"

Z Zagłębia Saary próbowało się wydostać 5 alianckich dywizji – 1 lutego zostały jednak odrzucone przez nadciągające z południa czołgi Guderiana. Tego samego dnia Niemcy ruszyli z południa Francji. 20 lutego zdobyli Le Mans. 29 lutego czołgom zabrakło paliwa. Czołgiści otrzymali broń i walczyli ramię w ramię z piechurami. 3 marca przybyło paliwo z Rumunii – 15 tysięcy baryłek. Hitler nakazał zamknąć pierścień okrążenia wobec 30 dywizji broniących się w środkowej Francji.. W tym celu wojska pancerne ruszyły na Orlean i Paryż. 16 marca Hitler zdobył Saarbrucken. W rejonie tym poddało się 6 alianckich dywizji. 20 marca do Brukseli wkroczyli niemieccy saperzy. 29 marca czołgi niemieckie dotarły do Caen i ostatecznie odcięły od morza broniące się we Francji dywizje. Według szacunków OKW we Francji okrążono 75 alianckich dywizji – pozostało je tylko zniszczyć. 11 kwietnia Hitler nakazał Wehrmachtowi ruszyć na pozbawione zaopatrzenia wojska alianckie. 18 kwietnia odbito Paryż. 26 kwietnia Alianci podjęli ostatnią próbę ocalenia swojej armii – 12 dywizji angielskich zeszło na plaże Rouen i pojęło walkę w calu przełamanie dopiero co odzyskanego przez Niemców Wału Atlantyckiego. Zostali jednak odparci przez przybyłe spod Orleanu czołgi von Rundstedta. 12 maja poddały się 24 dywizje broniące Vichy.


Czołgi Konigstiger - one przełamały obronę aliantów

Hitler wstrzymał marsz swych armii i wystosował do aliantów łaskawą propozycje pokoju: był to czysty handel – życie walczących we Francji wojsk w zamian za pokój. Alianci jednak odmówili, a 20 maja Wehrmacht dokonał rzezi na broniących Colmar żołnierzy – w pień wycięto 23 dywizje. Był to wielki triumf Hitlera – wojska alianckie rok po wylądowania na plaży Omaha zostały zepchnięte do morza.

Straty po obu stronach – efekt operacji „Oppeln”
Alianci:
- utracili 73 dywizje, 19 dywizjonów lotniczych
- stracili około 60000 ton zaopatrzenia oraz 50000 ton ropy

Niemcy:
- Stracili 9 dywizji (w tym jedna zmechanizowana)

 

ODCINEK 4​

SZTAB OKW

Marszałek von Rundstedt siedział i przeglądał plany zajęcia Kaukazu. Miał to być zryw Wehrmachtu, który odwróci losy wojny z Sowietami. Śmiały plan przewidywał desant 20 dywizji na Majkop i opanowanie Kaukazu wraz z rafineriami naftowymi Azerbejdżanu. Rozwiązało by to problemy z ropą naftową. Największym problemem było jednak dotrwanie na pozycjach do czasu nadciągnięcia niemieckich armii, które miały przełamać front w Rumunii. Kolejnym problemem było zaopatrzenie, gdyż Anglicy szybko przysłali by swoją flotę na Morze Śródziemne, aby odciąć zaopatrzenie. Mogło im to zająć około 2 tygodnie. Do tego czasu nalezało przerzucić do oddziałów inwazyjnych jak największą ilość zaopatrzenia. Von Rundstedt zamyślił się. W rejonie Tallina stacjonowało 100 dywizji piechoty radzieckiej. Wystarczył jeden rozkaz, aby 1,2 miliona żołnierzy ruszyło na front w celu odparcia niemieckiego ataku. Jak Hitler zamierzał związać te dywizje? To pytanie spędzało mu sen z powiek…

Oni stanęli na czele Rzeszy, aby poprowadzić naród do walki z Sowietami​

Kancelaria Rzeszy, Berlin

Himmler, wszedł do gabinetu Hitlera.
- Heil Hitler! – Himmler pozdrowił Hitlera tradycyjnym uniesieniem ręki.
- Witam pana. Zechce pan usiąść. Mam do pana kilka pytań.
- Proszę pytać o co pan zechce, mein Fuhrer.
- Jaki jest na tą chwilę stan naszej produkcji przemysłowej? W ministerstwie obrony pojawiają się plotki, że produkcja przemysłowa zamiera. A pan wie, że teraz potrzebujemy jak najwięcej, żeby zatrzymać Rosjan. Ponadto musimy wyekwipować naszych sojuszników.
- To wszystko plotki. Od stycznia ’45 roku alianci zaprzestali terrorystycznych nalotów we Francji. Większość ich bombowców została przez nas zniszczona na lotniskach we Francji, a resztę przerzucili do Azji. W tej chwili jedyne naloty prowadzą Rosjanie na cele w Polsce. Rozmawiałem z Goeringiem i ten nie ma nic przeciwko wycofaniu 15 dywizjonów do Polski w celu obrony przed bandyckimi samolotami. W tej chwili kończą nam się surowce, głównie ropa, lecz….
- Wiem o tym. Dziękuję za ten krótki raport. A teraz zechce pan poczekać za drzwiami, czekam na ważny telefon.
- Tak jest, mein Fuhrer – Himmler wstał i wyszedł z gabinetu.
Niedługo potem zadzwonił telefon.
Hitler porwał słuchawkę i przyłożył do ucha. Od czasu zamachu, źle słyszał, więc stojący po drugiej stronie Werner von Braun musiał krzyczeć do słuchawki:
- Melduję, że próba obiektu X-1 zakończyła się sukcesem! Tak, w tej chwili przystępujemy do transportu boiektu X-2 na lotnisko Tempelhof! Będziemy gotowi na czas!
- Brawo profesorze! Naród niemiecki będzie wam wdzięczny!
Bliski euforii Hitler zawołał Himmlera.
- Himmler!
- Słucham?
- Zapamiętaj ten dzień. To historyczna chwila dla nas wszystkich! Zwołaj natychmiast naradę OKW. Mamy sposób na Rosjan!

Próbny wybuch atomowy na wyspie Wolin - zrzucona została bomba X-1​

 

ODCINEK 5​

Niemcy od sierpnia 1944 bronili się na linii Róży. Radziecka przewaga na froncie wynosiła 2:1. Jednak dzięki taktyce rotacji oraz wsparciu wszystkich dywizji węgierskich i bułgarskich, a także resztek Ostarmee, wojska Osi w grudniu 1945 roku nadal desperacko broniły się nad Bugiem. W międzyczasie Rosjanie kilkakrotnie przerywali niemieckie umocnienia i wdzierali się do Polski. Najpoważniejszy atak miał miejsce w styczniu 1945 roku, kiedy to sowieckie dywizje doszły pod Poznań. Zostały jednak odcięte przez desant dywizji powietrznodesantowej Skorzenego, otoczone i kosztem 30 niemieckich dywizji – wybite.

1 stycznia 1946 roku był jednak dniem szczególnym. 4 dywizjon strategiczny Luftwaffe zrzucił bombę atmową na Memel – ogromny wybuch targnął samolotami, mimo, że były już 12 kilometrów od epicentrum. Według meldunków OKW – unicestwiono około stu sowieckich dywizji.

​

Tego samego dnia wieczorem Grupa Armii „Ukraina” przełamała front w rejonie Bukowiny Północnej. Zaskoczone wojska radzieckie zostały otoczone przez czołgi Hatha i Guderiana – 25 stycznia zamknął się pierścień okrążenia wokół 70 radzieckich dywizji w Odessie i Kiszyniowie. 2 Grupa Pancerna stanęła pod Sewastopolem. Rosjanie szybko ocknęli się z zaskoczenia i na terenu ukraińskie ściągnęli 40 dywizji. 1 lutego uderzyły niemieckie wojska w kierunku Polesia. Doszło tam do ogromnej bitwy w rejonie Mozyrzu – 50 niemieckich dywizji uderzyło na 74 radzieckie dywizje pod wodzą Bluchera. Kosztem 34 dywizji Niemcy przełamali obronę Rosjan, którzy zdołali wycofać tylko 10 dywizji. Luftwaffe dokonała zmasowanych nalotów na Stalingrad – była to demonstracja siły. Niemcy po 4 latach znów pojawili się nad stalingradzkim niebem, siejąc panikę wśród ludności cywilnej. 20 lutego Niemcy zdobyli Mińsk, a samoloty Luftwaffe zrzuciły drugą bombę atomową, tym razem na Szawle. Zniszczono tam 70 radzieckich dywizji.

​

1 marca wojska niemieckie zdobyły Tallin, a 10 marca Hitler wydał rozkaz likwidacji dywizji radzieckich okrążonych pod Odessą. Rosjanie przebazowali tam 24 dywizjony dla obrony wojsk przed nalotami. Niemieckie U-booty odcięły morską drogę zaopatrzeniową. Musiały jednak zdjąć blokadę, bo USA wysłała na pomoc Rosjanom 40 okrętów. Wkrótce potem do Odessy przybyły 4 dywizje marines. 18 marca czołgi Kleista przełamały obronę Rosjan i zajęły Odessę. Dużym sukcesem było zajęcie lotnisk przez komandosów. W efekcie tego radzieckie samoloty nie zdołały uciec.

Kocioł w rejonie Odessy​

1 kwietnia wojska Niemieckie zdobyły Leningrad. Hitler nakazał zatrzymać swoje wojska, gdyż zbliżały się do granicy byłej Finlandii. 2 kwietnia Hitler wydał oświadczenie do narodu fińskiego.


Bracia Finowie!

Naród Wasz dzielnie się bronił podczas ataku wyrodnych komunistów! 5 lat temu stanęliście u boku żołnierza niemieckiego, niosąc światu nowy ład. Dzielnie walczyliście o Moskwę i Leningrad. Przez cały ten czas znosiliście trudy wojny. Gdy zmieniło się wojenne szczęście i Rosjanie stanęli w Helsinkach, nie wypraliście się swoich przekonań! Dzielnie walczyliście z okupantem. Wielu z narodu fińskiego nie wierzyło jednak w Niemcy. W tym złym czasie ludzie ci wzięli górę nad Wami, co doprowadziło do kapitulacji wojsk fińskich. Jeśli jednak wydacie tych, którzy wam to nakazali – ja, Adolf Hitler, wódz narodu niemieckiego, obiecuję niepodległość Finlandii. Wojska niemieckie stoją nad dawną granicą fińską. Niedługo wypędzimy bolszewickiego okupanta z Waszych ziem! Do Was należy decyzja, czy chcecie znów walczyć z żołnierzem niemieckim – czy przeciw niemu.

Adolf Hitler

10 kwietnia Rząd Fiński na Uchodźstwie w Sztokholmie wyraził zgodę na warunki Hitlera. Fińscy partyzanci porwali marszałka Mannerheima, który w 45 roku nakazał wojskom fińskim złożyć broń. Niedługo potem marszałek został przewieziony U-bootem do Niemiec i powieszony na stadionie norymberskim. 20 kwietnia zostaje zdobyty Woroneż i Rostów. Grupa Armii „Ukraina” zostaje podzielona na Grupę Armii „Kaukaz” i Grupę Armii „Don”. Wojska niemieckie rozdzieliły się i ruszyły w kierunku Stalingradu i Majkopu. 22 kwietnia wojska niemieckie zatrzymały się na całym froncie w celu uzupełnień i reorganizacji . Do ponownej ofensywy przeszły one dopiero 20 maja. Przez ten czas Rosjanie zdołali złapać oddech i postanowili zaatakować w Azji. 19 maja Rosjanie zatrzymali się nad rzeką Jangcy. 21 maja USA opanowały Fukuokę. 1 czerwca został zdobyty Stalingrad. Broń złożyło tam 120 tysięcy czerwonoarmistów, a do niewoli dostał się Marszałek Żukow. Został on powieszony na stadionie norymberskim 1 lipca. 2 lipca Niemcy przerwali front pod Moskwą i po ciężkich walkach marszałek Rommel opanował stolicę ZSRR.

Rosyjski patrol niedaleko Kremla​

 

ODCINEK 6
​

Już 3 lipca, dzień po utracie stolicy Rosjanie przeszli do kontrofensywy. 400 tysięcy rosyjskich żołnierzy wyparło z Moskwy jednostki Rommla, niszcząc przy tym w pył 6 dywizji pancernych.

OKW natychmiast skoncentrowało na przedpolach Moskwy około 80 dywizji.Nie mogli jednak uderzyć na Moskwę, gdyż Rosjanie weszli do Witebska. Bojąc się zaatakować z pustym lewym skrzydłem dowództwo nakazało marszałkowi Meyerowi zdobycie Witebska. Ten wywiązał się ze swojego zadania znakomicie i już 7 lipca niemiecka flaga powiewała w centrum miasta Witebsk. Ku zaskoczeniu Niemców Rosjanie odbili też Stalingrad: trzymające go dywizje rumuńskie walczyły mężnie, lecz wobec czołgów T-34 były bezradne. Rosjanie skierowali w tamten rejon 50 dywizjonów lotnictwa. Gdy dowiedziało się o tym dowództwo rumuńskie poprosiło marszałka Goringa o wsparcie. Ten wysłał im na pomoc 34 dywizjony Luftwaffe. 3 godziny po wyjściu w powietrze ogromna armada Luftwaffe zniknęła z powierzchni ziemi. Samotny amerykański samolot zrzucił bombę atomową w rejonie ich trasy przelotu. Świadkowie twierdzą, że wszystkie maszyny zostały pochłonięte przez ogromną kulę ognia nad Charkowem. Na szczęście w tamtym rejonie nie było jednostek lądowych. Fakt faktem, że Rzesza została całkowicie pozbawiona lotnictwa, poza jednym dywizjonem bombowców strategicznych, który wszedł do użytku dzień po katastrofie.

Wybuch bomby atomowej w rejonie Charkowa kosztował Luftwaffe bardzo wiele...​

W tym samym czasie do kontrofensywy przeszli Japończycy, którzy wypchnęli Rosjan na pozycje wyjściowe. Udało im się także odbić z rąk USA Fukuokę, co było niemałym sukcesem.

Lato zapowiadało się dla Osi dobrze, lecz inwazja brytyjska na Bałkanach pokrzyżowała te marzenia. Bułgarzy oddali Warnę i Saloniki, nie wytrzymały także ich jednostki broniące Agrinionu w Grecji. Anglicy opanowali także Dubrovnik, Vlore i Skopje, odcinając Grecję od niemieckich ziem w byłej Jugosławii. OKW twierdzi, że jest to wstęp do wielkiej ofensywy Brytyjczyków na Bałkanach.

22 lipca Eisenhower zaskoczył niemieckie dywizje broniące wybrzeża pod Lille i przedarł się przez fortyfikacje.

Szczęśliwym trafem dowodzący armią we Włoszech marszałek Kesselring zorientował się w planach aliantów i odkrył, że do desantu na Bałkany użyto wielu dywizji stacjonujących wcześniej we Włoszech. Dzięki tej wiadomości zlokalizował najsłabszy punkt obrony alianckiej i śmiałym wypadem opanował Ankonę. Według relacji wywiadu, droga na Rzym jest wolna. Być może uda się odbić Italię, lecz nie wiadomo jak wielkie siły stacjonują na południu włoskiego buta.

Kontrofensywa w Italii​

20 sierpnia Anglicy pokonali Bułgarów pod Ioanniną, ostatecznie zamykając drogi do południowej Grecji. Sytuację komplikuje fakt, że najbliższe jednostki zdolne do kontrofensywy znajdują się nad Donem. Alianci mają na Bałkanach znaczną przewagę liczebną, a dysproporcja ta najprawdopodobniej jeszcze się zwiększy.

Grecja odcięta....​

28 sierpnia niemieckie wojska z trudem odparły radziecki kontratak w okolicach Tuły.

​

Marszałek Dill przybył do ZSRR pomóc towarzyszom broni w walce z Rzeszą...​

Sytuacja na froncie wschodnim jest w miarę stabilna, lecz inwazja na Bałkanach i we Francji postawiła pod znakiem zapytania całą ofensywę w ZSRR...