Svenska Lejon - Szwedzki Lew, czyli Szwecja AAR

Svenska Lejon - Szwedzki Lew, czyli Szwecja AAR​

Na początek może coś od siebie. Do napisania AAR'a zainspirowała mnie twórczość Petera Englunda, a także masa wolnego czasu (wakacje ). AAR zaczynam w 1617 roku (scenariusz „Wiek Handlu”).

Technikalia:
versja: 1.09PL
mapa: zwykła
poziom trudności: Bardzo Trudny
agresywność: Normalny

Rys historyczny
Szwecja od 1397 była związana z Norwegią i Danią, tzw. Unią Kalmarską. Decydującą rolę sprawowała w niej Dania. Wciągu lat dochodziło do wielu pogorszeń w stosunkach między narodami. Apogeum sprzeczności osiągnięto w 1520r., kiedy to Christian II, zwany Krwawym, dokonał tzw. rzezi sztokcholmskiej. Doprowadził do do buntu, w wyniku którego obalono unię. Na tron wstąpił przywódca buntowników - Gustaw Waza. Rozpoczął się okres niezależności Szwedów. W latach 1592-99 Szwecja była związana unią personalną z Rzeczpospolitą. Jednak detronizacja Zygmunta III położyła jej kres. Rządy w państwie objął dotychczasowy zastępca król, jego stryj - Karol IX Sudermański. Rozpoczęło to okres wojen polsko-szwedzkich. W 1611r. Karol zmarł. Rządy objął jego syn, Gustaw II Adolf. Wraz z nim rozpoczęła się nowa epoka w dziejach państwa szwedzkiego...

P.S.
I Odcinek jeszcze dziś.

 

Svenska Lejon - Szwedzki Lew





Odcinek I

Förbereda sig krig
Przygotowanie wojny​

Szwecja i sąsiednie państwa w 6 roku panowania Gustawa II
Adolfa

Sztokholm, dwór królewski, posiedzenie Riksrådet - Rady Królewskiej


Gustaw II Adolf: (...) dlatego uważam, że wojna z Duńczykami będzie najlepszym rozwiązaniem.

Axel Oxenstierna: Królu! Chyba nie zapomniałeś wydarzeń sprzed kilku lat? Cyba nie zapomniałeś o naszej sromotnej porażce?

Gustaw II Adolf: Nie, nie zapomniałem. I właśnie pamięć o hańbie zmusza mnie do podjęcia tej decyzji! Nie możemy pozwolić Duńczykom panoszyć się w naszych prowincjach! Musimy uderzyć szybko, póki nie urosną w siłę jeszcze bardziej.

Johan Skytte: Ale czy w razie wojny nasza armia i flota podołają temu zadanie? Czy nie tylko będą bronić naszych ziem, alei przeniosą działania wojenne na ziemie nieprzyjaciela? Przecież duńska flota należy do najpotężniejszych!

Gustaw Eriksson Stenbock: Nie możemy także zapominać o Rosjanach - mogą wykorzystać nasze zaangażowanie w wojnę i zaatakować. Nie jest tajemnicą, że od dawna chcą zagarnąć nasz ziemie w Inflantach.

Gustaw II Adolf: Od czasów ostatniej wojny nasza armia i flota zostały zmodernizowane. O ile z Duńczykami nasz poziom może być porównywalny, to armia rosyjska nie będzie stanowiła większego problemu. Nie wątpię, że nasi żołnierze dadzą sobie radę. Chcę, by atak został przeprowadzony błyskawicznie, by do końca roku w naszych rękach znalazły się Ostland, Jamtland i Skania.[/b]

Per Brahe: A co z Rosjanami?

Gustaw II Adolf: Obecnie na terenie Finlandii znajduje się kilka tysięcy żołnierzy. Należy więc przeprowadzić zaciąg i zwiększyć ich liczbę do 15 tysięcy. Szczególną uwagę należy zwrócić na artylerię - ta "wschodnia dzicz" odczuwa przed nią duży strach.

Per Brahe: Dobrze Panie. Zajmę się wszystkim.

Gustaw II Adolf: Także w tej części państwa należy wzmocnić wojska. Niech landsmani i wójtowie nie próżnują, gdyż potrzebujemy sporo nowych żołnierzy. Atakiem na Skanię będę dowodził osobiście, działaniami w Norwegii będzie kierował Jacob de la Gardie. Dowództwo nad flotą obejmie Klas Fleming. Kanclerz niech przygotuje list wypowiadający wojnę.

Axel Oxenstirna: Czym usprawiedliwić wojnę? Kiedy pismo ma być odczytane?

Gustaw II Adolf: Będzie to wojna o odzyskanie należnych nam prowincji. Kurier nich dotrze do Kopenhagi na 1 maja, wtedy wszystko się rozpocznie.

Axel Oxenstierna: Dobrze, zajmę się tym.

Gustaw II Adolf: Jeszcze trochę pracy przed nami, nie warto tracić czasu. Żegnam i życzę powodzenia. (...)

Członkowie Rady wzięli się do pracy uruchamiając trybiki powstającej biurokracji. Namiestnicy prowincji ogłaszali zarządzenie poboru w parafiach, tam zaś proboszczowie wraz z wójtami wybierali rekrutów. Aparat en funkcjonował coraz sprawniej, dzięki centralizowaniu władzy. Dodatkowo poborowi sprzyjała stabilna sytuacja państwa. Zaciąg i jego kolejność miała wyglądać następująco:

• Svealand - 6 000 piechurów, 1 000 kawalerzystów i 10 dział

• Vastergotland - 3 000 piechurów, 2 000 kawalerzystów i 10 dział

• Nyland - 3 000 piechurów, 1 000 kawalerzystów i 10 dział

Ponadto zdecydowano o wysłaniu 2 kupców do rodzimego centrum handlu - Sztokholmu. Udało im się osiągnąć sukces, co zachęciło rządzących do wysłania kolejnego.


Król postanowił także zwiększyć swoją władzę poprzez forsowanie centralizacji.


Podatki uchwalone przez króla na okres 1 stycznia - 1 maja 1419r.


Ciąg Dalszy Nastąpi...
P.S.
W końcu coś się ruszyło w AARze. Mam nadzieję, że (długo oczekiwany ) odcinek spodoba się. Styl dialogów trochę "Aux'owy" (wydaje mi się najbardziej estetyczny). Na następny odcinek nie będziecie musieli tyle czekać.

 

Svenska Lejon - Szwedzki Lew





Odcinek II

Overraskad Danmark
Zaskoczona Dania​

1 maja ukończono rekrutację żołnierzy do armii królewskiej. Liczyła teraz 15 000 piechurów, 4 000 kawalerzystów i 50 dział. Była to więc siła już znacząca.



Wojska rozpoczęły przemarsz do Smalandu, skąd miał nastąpić atak na Skanię. Natomiast armia de la Gardie już w kwietniu przemaszerowała do Vastergotlandu. Tam też zarządzono ustalony zaciąg.

15 maja flota szwedzka pod dowództwem Klasa Fleminga składająca się z 28 okrętów wojennych, 6 galer i 9 transportowców, wyszła na pełne morze. Jej zadanie polegało na Zablokowaniu cieśnin duńskich, co uniemożliwiłoby Duńczykom przesłanie wojsk do Skanii.



28 maja Svenska Armen (dowodzona przez króla) dotarła do Smalandu. 1 czerwca miał nastąpić wymarsz na południe...

30 maja, Smaland, Kalmar - obóz królewski, zebranie rady wojennej

Gustaw II Adolf: (...) Lund jest zbyt dużą fortecą, by brać ją szturmem w początkowej fazie oblężenia. Bez chociażby najmniejszego wyłomu w murach wystawimy szturmujących na rzeź. Pozostaje nam tylko ustawić działa i zmusić obrońców do kapitulacji.

Herman Wrangel: Królu, sam mówiłeś, że przed końcem roku musimy zawładnąć Skanią! Wątpię, by Lund poddał się tak szybko.

Pułkownik Larsson: Masz rację generale. Wysłany przeze mnie szpieg doniósł, że twierdza została nie dawno odnowiona. Dodatkowo zwiększono jej załogę do kilkunastu tysięcy żołnierzy! Szturmować możemy, ale potrzeba nam jeszcze piechoty. Myślę, że zanim dokończony zostanie werbunek, naszym artylerzystom uda się uszkodzić mury.

Gustaw II Adolf: Dobrze mówisz pułkowniku. Szturm na umocnienia, których będzie broniła podobna do naszej liczba żołnierzy wroga, jest głupstwem. Proszę więc wysłać gońca do namiestnika, aby ogłosił zaciąg 5 000 piechurów.

Pułkownik Larsson: Dobrze Panie.

Gustaw II Adolf: Myślę więc, że wszystko zostało wyjaśnione. Juro wyruszamy.

Herman Wrangel: Zrozumiałem. Wydam odpowiednie zarządzenia dowódcom.

Nazajutrz przed porankiem król rozwinął szyki swej armii. Widok ten był piękny, wprawiał w zachwyt każdego dowódcę. Nic dziwnego więc, że króla nie opuszczał dobry humor. Ze wzgórza obserwował wymarsz. Na początku szły czworoboki piechoty, najeżone pikami i muszkietami, złożone w większości z weteranów pamiętających jeszcze Kircholm. Zbroje pikinierów, muszkiety strzelców lśniły w porannym Słońcu. Na flankach ustawiła się kawaleria. Składała się ona z najlepszych jeźdźców w Szwecji. Dosiadali oni pięknych koni, umieli dokonywać szarż w pełnym galopie, jak i prowadzić ogień systemem karakolu. Na samym końcu ciągnęła artyleria wyposażona zarówno w lekkie działa 3 funtowe, jak i ogromne 24 funtowe.



Przemarsz odbywał się bez zakłóceń. 25 czerwca, Svenska Armen stanęła pod murami Lundu. Rozpoczęło się oblężenie.

Już wkrótce Duńczycy nałożyli zakaz handlu na naszych kupców. Nie uderzyło, to w gospodarkę, ponieważ państwo nie posiadało na terenie Danii swoich kupców. Natomiast 20 lipca armia Jacoba de la Gardie rozłożyła się pod murami Oslo, pokonując wcześniej oddziały duńskie.

Dni oblężenia mijały powoli. Na początku grudnia stało się jasne, że plany króla nie powiodą się. W murach był już wyłom, wojsko wzmocniły oddziały Lubeki, w drodze było 6 000 piechoty, ale mimo to król nie wydał rozkazu szturmu.
Pod murami Oslo było jeszcze gorzej. Tam nie poczyniono jeszcze żadnych postępów. Na szczęście pogoda okazała się łaskawa dla Szwedów i zima omijała na razie prowincje zajmowane przez ich wojska.

Nadszedł nowy rok, a wraz z nim atak Rosjan, którzy podpisali układ sojuszniczy z Danią. Wojska stacjonujące w Finlandii były tym zaskoczone, jednak Rosjanie nie przypuszczali ataków na miasta, zadowalając się pustoszeniem wiosek. Namiestnik Finlandii - Per Brahe zdecydował się na zaciąg 7 000 piechoty i 1 000 kawalerii najemnej. Mieli oni wzmocnić stacjonującą w Nylandzie armię.
W lutym Carat zabronił naszym kupcom handlu na ich terytorium.

W tym samym czasie Axel Oxenstirna postanowił odpowiedzieć na sojusz duńsko-rosyjski. Złożył osobistą wizytę w Kilonii - stolicy Księstwa Holsztynu. Miał zamiar namówić tamtejszego władcę do włączenia się w wojnę i zawarcia sojuszu ze Szwecją i jej sojuszniczką - Lubeką.

Axel Oxenstierna: Wasza Książęca Mość, w imieniu króla Szwecji, miłościwie nam panującego Gustawa Adolfa, przynoszę propozycję sojuszu. Armia i flota księstwa włączy się do wojny przeciwko Danii i Rosji po stronie mego królestwa.

Fryderyk III: A co, jeśli działania wojenne przeniosą się na teren mego księstwa?

Axel Oxenstierna: W zamian król obiecuje pomoc finansowo-wojskową, w razie ataku wrogów na Holsztyn. Czy Wasza Książęca Mość zgadza się?

Fryderyk III: Tak. Proszę przygotować odpowiednie pismo.

Axel Oxenstierna: Dobrze, Księstwo Holsztynu nie pożałuje tego wyboru. (...)



Luty przyniósł też przełom pod murami Lundu. Tamtejsza załoga wykazywała coraz większą chęć poddania się. Mury miasta w większości były w stanie opłakanym. Zginęło także wielu obrońców i mieszczan, wiele budynków uległo zniszczeniu. Tylko autorytet pułkownika Jensena utrzymywał ich na duchu.
Aż w końcu stało się, 19 lutego Lund skapitulował! Szwedów i żołnierzy z Lubeki opanował szał radości. Także młody monarcha okazywał oznaki uszczęśliwienia.
Dotarła do niego wiadomość o postępach oblężenia Oslo.

Także w wojnie z Rosją Szwedom sprzyjało szczęście. Hordy Rosjan nie wiele mogły zdziałać przeciwko potężnym fortecom. Także Finska Armen wzmacniała się, aby przejść wraz z wiosną do kontrofensywy, która miała przenieść działania na teren wroga.

Król postanowił przenieść działania na teren macierzystych wysp - na Fionię i Zelandię. Atak na Kopenhagę, stolicę Christiana IV był przesądzony.

 

Svenska Lejon - Szwedzki Lew





Odcinek III

Oväntad anfall
Nieoczekiwany atak​

1 marca król i jego armia rozpoczęli inwazję na Kopenhagę. Dokonywano tego ze spokojem, ponieważ flota szwedzka panowała na Sundzie.



11 kwietnia po pokonaniu ok. 2 000 duńskich najemników armia rozłożyła się wokół murów stolicy Danii. Liczono na bogaty łup, który zwoziła tu ludność uciekająca przed Szwedami.

W czasie gdy Svenska Amen przeprawiała się przez Sund, armia duńska stacjonująca w Jutlandii przeszła do ofensywy. 3 kwietnia doszło do bitwy w okolicach Kilonii. 16-to tysięczne wojska duńskie pokonały liczącą 22 000 żołnierzy armię Lubeki i Holsztynu.
Gdy wiadomość o tym dotarła do króla zwołał on naradę wojenną.

Gustaw II Adolf: (...)książę pisze, że jego armia została pokonana i wraz z nią wycofuje się do Lubeki. Prosi o jak najszybszą pomoc.

Herman Wrangel: Księstwo jest naszym sojusznikiem. Zapewne więc oferowaliśmy mu pomoc wojskową. Ale przecież teraz oblegamy Kopenhagę! Nie możemy im pomóc.

Gustaw II Adolf: Nie tylko możemy, ale musimy. Jak poczuły by się państwa w Europie, którym obiecywaliśmy pomoc w razie potrzeby? Przyjdzie nam zapewne porzucić oblężenie Kopenhagi, ale nie na długo. Pułkowniku, jak umocniona jest Jutlandia?

Pułkownik Larsson: Słabo. Część miast w ogóle ich nie ma, część posiada przestarzałe. Tylko Aalborg posiada nowoczesne fortyfikacje, jednak są one i tak słabe w porównaniu, na przykład z Lundem. Myślę, że nawet szturm na nie byłby błahostką.

Gustaw II Adolf: Dziękuję panu. To w dużej części ułatwia mój plan. A jest on następujący. Wieczorem cała armia odmaszeruje spod murów Kopenhagi. Będziemy się kierować w stronę Jutlandii. Zajmiemy ją, jak przypuszczam łatwo. Tymczasem nasz flota przetransportuje 6 000 piechurów, którzy wzmocnią nas przed walką. Z Jutlandii natomiast pokierujemy się na Duńczyków. Panowie czy zrozumieliście o co chodzi?

Herman Wranel: Tak królu.

Pułkownik Larsson: Tak panie.

Gusaw II Adolf: A więc zajmijcie się przygotowaniami do wymarszu. Na wieczór wszystko musi być gotowe...

Rozpoczął się wymarsz. Armia stanęła jednak pod murami Aalborgu dopiero 29 maja. Nie dopuściła jednak do połączenia się 2 000 kawalerzystów z siłami oblegającymi Kilonię. Jeńcy wzięci do niewoli twierdzili, że król powołuje wiele wojsk, ponieważ czuje się zagrożony atakiem całości sił Lubeki i Holsztynu.

1 czerwca doszło do ważnego wydarzenia. Oslo się poddało! Szwedzi zawładnęli stolicą duńskiej Norwegii. W drodze na miejsce było także 10 dział. Jacob de la Gardie postanowił cofnąć się w granice Szwecji, aby zwiększyć swe siły przed szturmem na Jamtland.

14 czerwca doszło do połączenia sił armii królewskiej i wspomnianego korpusu piechoty. Natychmiast rozpoczęto szturm zakończony 3 lipca. Jylland znalazł się w rękach szwedzkich. Tego samego dnia wojsko ruszyło na odsiecz Holsztynowi. W tym samym czasie Finska Armen została wzmocniona działami i zakończyła przemarsz do Ingermanlandu.

jednak wkrótce po wymarszu do kwatery króla przybył goniec z wiadomością o przerwaniu oblężenia przez Duńczyków. Kierowali się oni na północ, a więć wprost na Szwedów. Musiało dojść do bitwy...

12 lipca armię rozłożoną wokół Narwy zaatakowała awangarda sił rosyjskich, składająca się z 6 000 piechoty, jednak później na polu walki pojawiały się kolejne zastępy Rosjan. 25 lipca ich siły liczyły już 45 000 piechoty i 3 000 kawalerzystów. Nasz siły musiały podjąć ucieczkę.

Jednak 22 lipca wojska królewskie zaatakowały Duńczyków wracających do kraju. Bitwa skończyła się po kilku godzinach. Widząc wojska szwedzkie w pełnej gotowości niektórzy rzucili się do ucieczki, inni natychmiast poddali się. Był to szczęśliwy dzień dla kawalerzystów. Co chwila grupy jeźdźców wyruszały z obozu i wracały z wieloma jeńcami. Nim zapadł zmrok z 14-to tysięcznej armii duńskiej nie pozostało nic. Droga Szwedów na ich stolicę stała otworem.

7 września armia de la Gardie przybyła do stolicy Jamtlandu - Ostersundu, jedynego umocnionego miasta w prowincji. O determinacji Szwedów świadczy fakt, że już 20 września forteca znalazła się w rękach szwedzkich. Widząc słabość sił duńskich w Norwegii, a słysząc o porażce pod Narwą, rikstag w imieniu króla postanowił, że armia de la Gardie zostanie użyta w Finlandii. Należało poczekać jednak na przybycie floty, która przebywała na Sundzie, zatrzymując w kopenhaskim porcie 22 statki duńskie.

Flota przybyła do Sztokholmu na początku grudnia, w połowie miesiąca zakończono załadunek armii de la Gardie. Do Nylandu miała dotrzeć na przełomie grudnia i stycznia. Tym czasem zima masakrowała armię rosyjską oblegającą Narwę. Rosjanie nie mieli dział, a nieumiejętnie stosowana przez nich metoda cerneringu nie przynosiła efektów. W porównaniu z początkiem oblężenie (i wliczając w to posiłki) zginęła połowa Rosjan. Po przybyciu de la Gardie i wzmocnieniu Finska Armen, Szwedzi uzyskali nawet przewagę liczebną. Wiosną miała rozpocząć się kontrofensywa.



15 lutego padła Kopenhaga! Szczęśliwy Gustaw II Adolf przechadzał się po Rosenborg Slot - pałacu króla Christiana IV. Dokonał rzeczy, o której marzyli jego przodkowie - zdobył stolicę odwiecznego wroga i rywala. Młody król ziścił marzenia królów szwedzkich.
Po wkroczeniu na czele gwardii król obwieścił mieszkańcom, że mają zapłacić trybut dla wojska. Większość pod przymusem przystała na to, jednak część zaprotestowała. Wtedy to żołnierze króla rozpoczęli konfiskatę majątków protestujących. W ten sposób zebrano 300 000 talarów - sumę ogromną, jak na możliwości skarbu szwedzkiego.



Król postanowił zawrzeć pokój z wziętym do niewoli Christianem. Zażądał Skanii i Jamtlandu, dodatkowo dania miała zapłacić 25 000 talarów. Christian był bezradny. Musiał zgodzić się na warunki postawione mu.



Gustaw promieniał - upokorzył od wiecznego wroga. Teraz pozostawało przenieść wojnę na wschód i pokazać carowi, gdzie jego miejsce...
Tym bardziej, że Narwa padła pod wzmocnionymi do 60 000 wojskami Rosjan. Jacob de la Gardie nie podjął się ataku mając 30 000 żołnierzy. Czekał na króla, owianego chwałą pogromcy Danii...

 

Svenska Lejon - Szwedzki Lew





Odcinek IV

Ryssland på knäna
Rosja na kolanach​

Wojska szwedzkie stacjonujące w Finlandii miały przewagę liczebną i technologiczną nad Rosjanami. Jednak sytuacja ta mogła się zmienić po wkroczeniu do walk armii kniazia Dymitra Pożarskiego, która czekała na rozkazy w okolicach Pskowa. Także z tej prowincji wymaszerowała 25-cio tysięczna armia, która miała oblegać Rewal. Licząca 60 000 żołnierzy armia szwedzka stcjonowała w prowincji Nyland, skąd miała przystąpić do działań wojennych.

Gustaw II Adolf: (...)dlatego musimy przystąpić do kontrofensywy! Trzeba wyrzucić Rosjan z Ingermanlandu i przenieść wojnę na ich tereny. Trzeba tępić to robactwo ogniem i mieczem, pokazać, gdzie jest jego miejsce w Europie!

Jacob de la Gardie: Uważam, że nasze siły są wystarczające jak na takie przedsięwzięcie. Wasza Królewska Mość, kiedy zaatakujemy.

Gustaw II Adolf: Na początku lipca wraz z połową armii i całą artylerią wymaszeruję w stronę Narwy. Po odbiciu fortecy dołączy pan z resztą armii do mnie. Wtedy rozpoczniemy właściwe działania.

Herman Wrangel: A co ze mną Panie?

Gustaw II Adolf: Pan podąży wraz ze mną. (...)

1 sierpnia armia królewska przybyła pod Narwę, jakież zdziwienia ogarnęło żołnierzy, gdy w blasku zachodzącego Słońca ujrzeli Rosjan.
Król nie zwlekając wydał rozkaz przygotowania do bitwy. Nim jednak wszystkie pułki zajęły swoje miejsca Rosjanie z dzikim krzykiem "Urra!" rzucili się do walki. Odległość pomiędzy obiema armiami wynosiła jednak 2 km, więc artyleria szwedzka mogła zająć dogodne pozycje. Rosjanie zbliżali się coraz bardziej, gdy do szeregów szwedzkich pozostało już tylko 500m wszystkie 93 działa szwedzkie uderzyły salwą. Efekt był piorunujący. Wyrwy w szeregach, i tak nielicznych, były ogromne. Nie które pododdziały przestały istnieć. Artylerzyści przygotowywali się jednak do drugiej salwy. Nim odległość zmniejszyła się do 100m działa ponownie wystrzeliły, tym razem kartaczami. I znów Rosjanie zostali zmasakrowani. Tego było dla nich już za dużo. Przerzedzona piechota zaczęła uciekać. Za nimi pościg rozpoczęły pułki kawalerii...
Nim zapadły ciemności licząca 15 000 armia rosyjska przestała istnieć. W ręce zwycięzców wpadły tabory i jeńcy. Jeden z nich był szczególnie cenny - był nim bowiem kniaź Dymitr Pożarski, głównodowodzący sił rosyjskich w wojnie ze Szwedami. Armia szwedzka mogła rozpocząć szturm do murów Narwy.
Po 2 dniach szturmów Ingermanland znów znalazł się pod kontrolą Szwecji. Teraz pozostawało czekać jedynie na przybycie sił de la Gardie.

Armia Jacoba de la Gardie przybyła rankiem 7 września. Jednak już kilka godzin później obóz został zaatakowany przez Rosjan. Była to powtórka z poprzedniego starcia. I znów setki Rosjan ginęły w ogniu szwedzkich dział i karabinów, znów jeźdźcy w żelaznych pancerzach zagarniali tłumy do niewoli, znów "biedni" Rosjanie polegli lub zostali wzięci do niewoli. Kolejna armia przestała istnieć.

Na radzie wojennej król zdecydował, że de la Gardie i jego armia wzmocnieni zostaną 40 działami. Ulokowani zostaną w Rewalu, którego będą bronić. Na wiosnę zaś przejdą do ofensywy i zajmą Psków i Twer.

Natomiast armia królewska rozpoczęła działania natychmiast. Na pierwszy ogień poszła stolica dawnej, potężnej republiki - Nowogród Wielki.

11 października armia dotarła pod mury miasta, rozbijając po drodze nowo sformowany oddział. Niemalże z marszu przystąpiono do szturmu. Załoga miasta nie mogła stawić skutecznego oporu Szwedom. Po jego zajęciu i obsadzeniu garnizonem, król w związku ze zbliżającą się zimą postanowił się wycofać do Ingermanlandu. Tam jego armia miała przeczekać do wiosny mroźną, długą rosyjską zimę.

Czas na leżu zimowym płynął spokojnie. Jednak ponownie nowy rok przyniósł niespodziankę Szwedom. Tym razem była to wiadomość o oblężeniu Nowogrodu przez Rosjan. Król słysząc ją zachował spokój. Zdecydował, że działania rozpocznie dopiero z nadejściem wiosny, mającej nadejść w tym roku wyjątkowo szybko.

Przewidywania sprawdziły się i już w marcu wojska królewskie wyruszyły z obozu. Im bliżej było do nieprzyjaciela, tym więcej informacji na jego temat docierało do uszu króla. Jedna rzecz tak naprawdę była pewna. Miasto oblężała bardzo silna armia, licząca mniej więcej tyle samo żołnierzy co szwedzka.

Starcie rozpoczęło się 27 marca.



Kilku dniowa bitwa przyniosła rozstrzygnięcie. Za cenę 4 500 zabitych Szwedów, Rosjanie stracili ok. 15 000 żołnierzy! Król mógł być dumny. Pokonał wroga i droga na Moskwę stanęła otworem. Ludność wroga wpadała w popłoch...

P.S.
Odcinek nie jest taki, jakbym chciał, więc krytykę przyjmę ze spokojem.
Zapraszam do komentowania.
Ponad miesiąc ciszy - zamukam. W celu kontynuowania PW
Serek