Tegyvuoja imperija - Czyli AAR Litwą

Po rozważeniu za i przeciw postanowiłem napisać swój pierwszy AAR.
Mam nadzieję że będzie się wam podobał ale prawie na pew :no będzie okropny .
Wszelkie uwagi mile widziane a krytyka nawet milej :mrgreen:.


Szukałem kraju o którym nie było jeszcze żadnego AAR-a, wybór padł na Litwę.
W mojej historii chcę opisać wielkie państwo Litewskie które:
- jednoczy Ruś, nawraca ją na Katolicyzm
- podbija lub tworzy marionetkę z Polski (jakaś historyczna sprawiedliwość musi być)
- staje się światową potęgą w granicach Imperium Rosyjskiego
- i poza nimi

​

Zapraszam na pierwszy odcinek jeszcze dzisiaj.

 

Pierwszy odcinek będzie opowiadał o sytuacji Litwy w momencie rozpoczęcia gry,
następne w zależności ile będę miał czasu od 10 do 30 lat.



W roku pańskim 1453 Litwa jest państwem ogromnym (jak na europejskie warunki) i zasobnym.
Z drugiej strony państwem podzielonym: (Litwini stanowią mniejszość we własny kraju!),
a większość populacji wyznaje prawosławie.

Nawet na tronie Litewskim zasiada obcy, Jagiellonii mimo, że pochodzą z Litwy aktualnie uważają się za Polaków.



Król Kazimierz IV rządzi z Krakowa a swoją prawdziwą ojczyznę zmienił w marionetkę polaków.
Litwą zarządza jego brat, który od wielu lat stara się zerwać zależność Litwy od Polski.
Po wielu nieudanych próbach postanowił poczekać na śmierć Króla.



Mimo wielkiej niechęci do polaków Litwa utrzymuje z nimi przyjazne stosunki z powodu wielu wspólnych
wrogów i wspólnych interesów. Stosunki z Zakonem Krzyżackim zostały poprawione przez współpracę handlową.

Z resztą państw katolickich utrzymywano poprawne stosunki ale nic poza tym.

Gospodarczo Litwa jest trochę zacofana ale ma wielkie możliwości rozwoju, jeśli chodzi o handel to zachodnie części kraju handlują przez Lubekę a reszta przez Nowogród.

Armia Litewska liczy 6000 żołnierzy podzielonych na dwie armie:
- 1.Armia posiada 1 pułk piechoty, stacjonowała w Wilnie
- 2.Armia posiada 4 pułki piechoty i 1 pułk kawalerii, stacjonowała ona w Kijowie aby opanować możliwą rebelię ludności prawosławnej na południu kraju.

Sytuacja strategiczna Litwy nie jest do pozazdroszczenia, na północy graniczy zakonem krzyżackim który mimo ostatniego ocieplenia stosunków zawsze jest gotowy aby wbić komuś nóż w plecy, na wschodzie są państwa ruskie na czele z Moskwą która uważa, że zjednoczenie terytoriów ruskich to jej przeznaczenie.
Na południu istnieją państwa muzułmańskie pragnące tylko podbojów.
Aby nie siać depresji przytoczę wypowiedź pewnego generała:

- Panie Generale jesteśmy otoczeni!
- To wspaniale, możemy atakować we wszystkich kierunkach! :lol2:

 

Odcinek 1 - Z niewoli do wolności ​

​

W grudniu 1454 r. wiele wpływowych osób domagało powołania instytucji przedstawicielskich, mimo, że powoduje to dalsze zdecentralizowanie państwa książę Zygimantas wyraził zgodę. Musiał on umocnić swoją pozycję na Litwie.



W tym czasie Polska nie próżnowała, wmieszała się w konflikty bałkańskie i zajęła pół państwa Bośniackiego.
Nowo zdobyta prowincja miała być zalążkiem posiadłości Bałkańskich i przestrogą dla ekspansywnej Turcji aktyalnie prowadzącej wojnę z Węgrami i Transylwanią.

​

W tak zwanym międzyczasie w Europie zachodniej wybuchła wojna o sukcesje Lotaryngii.
Ciemne chmury zbierają się państwem Burgundzkim które toczy wojnę niemal ze wszystkimi państwami regionu.

​

Na początku 1456 utworzono Lietuvos nacionalinio banko. Książę był przeciwnikiem zadłużania państwa więc nie pożyczono wiele pieniędzy.

​

W marcu tego roku na mapie europy pojawiły się dwa nowe państwa Flandria i Niderlandy.

​

Aby zabezpieczyć wschodnie granice Litwy zwiększono liczebność armii do 18.000 ludzi.
Siły te zostały podzielone po równo pomiędzy trzy armie:
- Armię Kijów mającą bronic Litwę przed agresją Krymską
- Armię Smoleńsk, do ochrony przed Moskwą
- Armię Wschód, stanowiącą zabezpieczenie przed innymi państwami muzułmańskimi

Tymczasem armie Moskwy gromiły w kolejnych bitwach Muzułmanów.

​

W listopadzie doszło do rebelii polskiej na terenie prowincji Wołyń.
Rebelia jednak została szybko rozwiązana przez armię Litewską.

​

Stało się niemożliwe, Polacy prosili aby Litwa przejęła dowodzenie nad sojuszem przeciw Chanatowi Krymskiemu.
Książę był w doskonałym humorze kiedy to usłyszał. Widział w tym szanse na wzmocnienie państwa.

​

Wojna trwała tylko pół roku i przyniosła Litwie nabytki terytorialne.

​

Wraz z nowymi prowincjami Litwa zyskała nową grupę kulturową w swoich granicach - muzułmanów.
Książę szybko wprowadził gwarancję wolności i tolerancji dla nich.

​

Wielki filozof Jurgis Kossakowski sformował teorię według której nie można uzyskać wiedzy o czymś w inny sposób niż Empirycznie. Książę popierał tę teorie, i sfinansował wyprawę filozofa po uniwersytetach Europy.

​

Nareszcie, dotychczasowy król Polski i Litwy Kazimierz IV zmarł. Ta tragedia była Litwie niezwykle na rękę.
Książę koronował się na króla Litwy 18 Listopada 1457 roku pańskiego, przyjmując imię Zygimantas I Augustas.

---------- Post added at 22:34 ---------- Previous post was at 22:31 ----------

Zamorskie wyprawy Litwinów prawdopobnie będą ale na pewno nie do Ameryki.

 

Odcinek 2 - Początki mocarstwa


​

Nowy król Polski został postawiony przed faktem dokonanym, siłowe odzyskanie korony Litewskiej nie wchodziło w grę, armia Litewska była 2-razy większa. Kazimierz V chciał rozwiązać sprawę pokojowo, zaproponował władcy Litewskiemu negocjacje na neutralnym gruncie. Nowo upieczony król Litwy wiedział, że jego pozycja jest słabsza niż się Polakom wydaje i musi jak najszybciej rozwiązać sprawę. Trzeba było działać szybko, w prowincjach Wołyń i Troki zamieszkanych w większości przez Polaków już wrzało a Rusini też woleli być rządzeni przez Polskę.
Do spotkania doszło na Mazowieckiej ziemi w Warszawie, zgodnie z planami Litwinów negocjacje zostały przeprowadzone szybko i sprawnie, ku uldze Litewskiego władcy.

​

1 Stycznia 1457 r. ogłoszono światu postanowienia traktatu Warszawskiego.
W myśl traktaty Królestwa Polski i Litwy były sobie równe i niezależne od siebie, aby uniknąć posądzeń o rebelie Król Litwy przyjął Polskie imię Zygmunt I August zaczynając tym samym niepisaną tradycję przyjmowania przez Litewskich władców polskich imion tuż po koronacji.

​

Litwini musieli też zrzec się jakichkolwiek praw do Polskiej prowincji Podole.

​

Nie były to zbyt ciężkie warunki, Litwa mogła się cieszyć swoją niezależnością po raz pierwszy od 72 lat.

​

Wieści o powstaniu Litewskiej dynastii Jagiellonów odbiła się szeroki echem po dworach europejskich, w tydzień po jej powstaniu otrzymano propozycje mariażu ze Szwecji. Niezwykle to ucieszyło nowego króla.

​

W grudniu 1457 r. na dwór Litewski przybyła misja dyplomatyczna z księstwa Pomorskiego.
Proponowali oni podpisanie sojuszu militarnego, Pomorze nie było silnym krajem ale król przyjął propozycje chcąc umocnić swoją pozycje względem Polski.

​

Widząc, że Pomorzu się udało Zakon też przysłał propozycję sojuszu. Jednak Litwini krótkiej pamięci nie mają i pamiętają Krzyżackie najazdy na ich ziemie, wobec tego król stanowczo odmówił.

​

Wobec nalegań szlachty władca zgodził się na zwiększenie stanu osobowego Armii Wschód do 9000 żołnierzy.
Działania te motywowała groźba najazdu przez wzrastający w siłę Chanat Kazański.



W lecie 1458 r. zakończył się konflikt pomiędzy Moskwą a wyżej wymienionym Kazaniem, zgodnie z przewidywaniami króla Rosjanie przegrali wojnę z kretesem i musieli zrzec się dwóch prowincji.

​

Polacy postanowili nie pozostawać na kawałku Bośni i napadli na Czarnogórę. Czarnogóra wezwała na pomoc swojego sojusznika - Toskanię więc Polacy wezwali Litwę. Król postanowił ich wesprzeć licząc na polepszenie stosunków.

​

Jednak Zygmunt już tego nie dożył, zmarł 26 Maja 1459 r. Został pochowany z pełnym szacunkiem w Wileńskiej Katedrze Królewskiej. Litwini uczestniczący w pogrzebie króla czuli, że tracili kogoś w rodzaju ojca. Następcą tronu był jego brat, przyjął on imię Kazimierz I i z pokorą przeją zadanie rządzenia dzielnym narodem Litewskim.

W tym tekście słowo Król padło w różnej odmianie 10 razy ;D.

Odcinki obejmują mniejsze ramy czasowe niż zamierzałem ale spróbuje się poprawić.

 

Odcinek 3 - Rozwój ​

​

Nowy władca powziął sobie za zadanie nawrócenia Rusinów na katolicyzm. Było to trudne zadanie i Kazimierz wiedział, że mu się nie uda mu się to za jego życia więc przekonywał do swojej idei jego syna Zygmunta.

​

Tymczasem kiedyś groźny południowy sąsiad Litwy odniósł kolejną upokarzającą porażkę. Chanat przegrał wojnę z osłabioną Moskwą, i był zmuszony zrzec się połowy swojego terytorium.

​

W Lipcu 1460 r. sytuacja Toskanii była tragiczna, zbytnio jednak króla nie obchodziło ponieważ uważał ten konflikt za wojnę Polaków w której Litwa nie miała swojego interesu. Kiedy do Wilna przybyli włoscy emisariusze zawiadamiając o chęci pokoju, zarządzał aby Toskania została jego wasalem. Zrobił to aby mieć święty spokój.
Zdębiał kiedy otrzymał odpowiedź włoskiego państewka...

​

W listopadzie znany humanista wydał książkę pt. Bogactwo Narodów. Dzieło to stało się niezwykle popularne w Europie i podniosło prestiż państwa.

​

Rok 1461 był niezwykle urodzajnym rokiem, dzięki czemu skarbiec doznał znacznego zastrzyku gotówki.

​

Nie tylko to ucieszyło władcę, misjonarze przez niego wysłani nawrócili już dwie prowincje a działają w trzech następnych.

​

Niestety nigdy wszystko nie idzie dobrze, Król Kazimierz I oddaje ostatni oddech 1 Października 1461 roku.

​

Jego syn Zygmunt został koronowany jeszcze tego samego dnia.

Zygmunt II Z Bożej łaski Król Litwy, wielki książę Kijowski, książę Smoleński Połocki i Białoruski, pan ziemi Podlaskiej i Wołyńskiej.

​

Na pogrążony w żałobie dwór Polski dotarły wieści o wybuchu wojny o sukcesje austriacką. No cóż biedna Bawaria...

​

W listopadzie 1462 r. król zdecydował się rozbudować fortyfikacja w prowincji Charków, wiedział on od swoich informatorów, że Mongołowie planują powstania przeciw niemu.

​

Informacje wywiadu okazały się trafne, Mongołowie chwycili za broń. Rebelia trwała 15 dni i zakończyła się śmiercią wszystkich rebeliantów. Władca nie chciał traktowań ich tak srogo ale doradcy przekonali go, że tylko takie działania trafią do ''Mongolskich łbów''.

​

Zygmunt starał się kontynuować politykę ojca względem Rusinów, niestety nie zawsze pokojowe misję były skuteczne.
W prowincjach Połock i Orel doszło do powstań inspirowanych przez duchowieństwo prawosławne.

​

Armia szybko jednak je rozwiązała.

​

Król po zaprowadzeniu porządku w państwie zaczął spoglądać na wschód. Moskwa która w czasie konfliktu z chanatem Kazańskim straciła stolice mogła być łatwym łupem.



"Teuton" zostanie podzielony pomiędzy Litwę i sojuszników

 

Odcinek 4 - Na Wschód​

Od wschodu Litwa graniczyła tylko z dwoma państwami: Księstwem Twerskim i Wielkim Księstwem Moskiewskim.
Oba państwa zdobyły nowe posiadłości w trakcie wojem z Krymem. Coraz silniejszy stawał się Kazań, sprzymierzony z Imperium Tureckim. Najsilniejszym państwem Muzułmańskim na świecie była federacja Kara Koyunlu, powstała w Persji a następnie rozprzestrzeniła się we wszystkich kierunkach. Jej siła była pół-regularna kawaleria przystosowana do podróży na ogromne odległości. Federacja była państwem Szyickim a na większości nowo podbitych terytoriów wyznawano Sunnizm, można było to wykorzystać.

​

W ostatnim dniu roku 1463 Litwa i jej sojusznicy wypowiedzieli wojnę Moskwie jej koalicji.
Armie Rusinów były znacznie mniejsze, zdezorganizowane i zmęczone ciągłymi konfliktami.
Ponadto kraje te nie posiadały spójnych terytoriów więc ich obrona będzie mniej skuteczna.

Chan Krymski ze swoimi sojusznikami ze Złotej Ordy postanowili nie czekać aby po upadku Rusinów stać się następnym celem Zygmunta. Litwa teraz musiała toczyć wojnę na dwa fronty.

​

Wojna z Twerem nie trwała długo, po 4 miesiącach walk książę przyjął traktat pokojowy.
Wmyśl traktatu:
- Twer zrzekał się prowincji Woroneż
- Twer wypłacał odszkodowanie wojenne Litwie w wysokości 50 tysięcy Koron Litewskich.

Król mimo, że zadowolony z powyższego pokoju był niezwykle zaniepokojony postępami Muzułmanów, ich wojska zajęły prowincje Zaporoże i Charków.

Wojna z Moskwą też nie przebiegała po jego myśli, armia Litewska zdobyła tylko jedną prowincję a moskiewska armie przedostała się na teren kraju i zdobywa niebronione grody.

​

Władca postanowił przyjąć propozycję pokoju od Złotej Ordy aby móc się skupić na pokonaniu Moskwy.

​

Tymczasem ze Stolicy Apostolskiej nadciągały niesamowite wieści - Litwin został Papierzem. Kiedy ta wiadomość dotarła Króla był on niezwykle dumny ze swojego narodu.

​

Chan Krymski wzięty do niewoli we własnej stolicy musiał podpisać pokój. Warunki były upokarzające ale potomek Mongołów wiedział, że niema wyboru.

​

Nareszcie 11 sierpnia 1468 r. podpisano pokój pomiędzy Litwą a Moskwą, warunki pokoju co prawda mogły być lepsze ale trzeba ustabilizować wielonarodowe państwo. Król z radą zgodzili się aby oddać wrogów w ręce chana Kazańskiego. Królestwo mogło się cieszyć pokojem, do czasu...

Kultury na terenie państwa Litewskiego

​

1 - Kultura Polska

Litwa była państwem wielokulturowym, Litwini stanowili zaledwie 1/4 populacji!!!
Mimo to na razie kultura Litewska jest największą w państwie. Tuż za nią jest rosyjska.
Rząd na czele z królem mieli obawy, że połączony bunt ludności pochodzenia: Rosyjskiego, Ruskiego i Białoruskiego może doprowadzić do upadku królestwa.

---------- Post added 05-11-2011 at 15:34 ---------- Previous post was 04-11-2011 at 23:50 ----------

Odcinek 5 - Nowi Wrogowie


​

Zygmunt chciał zjednoczyć religijnie państwo. Niestety prowadziło to do wielu buntów.
Z tego powodu zwiększył liczebność armii do 33.000 żołnierzy.

​

Na początku stycznia wybuchła wojna o dominacje w Europie Wschodniej. Walki zaczęła Polska chcąca zwiększyć swoje wpływy na Bałkanach. Była ona wspomagana przez Węgry pragnące zniszczyć Tureckie zagrożenie.


Spotkania Rady Królewskiej w Wilnie
- Nasze państwo nie ma żadnego interesu w tej wojnie - grzmiał kanclerz
Nie widząc żadnego sprzeciwu kontynuował:
- Nasz piękny kraj wycierpiał już za dużo, od piętnastu lat jest niszczony przez armie wrogów, wszystkie nasze fundusze pożera armia, a teraz mamy iść walczyć za Polaków!!!
Słysząc to Król zrobił się czerwony ze wściekłości, poderwał się z tronu i własnymi rękoma "zrobił porządek" z Kanclerzem. Następnie zajął miejsce na mównicy, wziął głęboki oddech i zaczął przemowę:
- Czy państwo się boją? - zapytał
Żaden ze zebranych szlachciców nie zabrał głosu więc władca spróbował inaczej
- Czy panowie mają honor?
- Mamy - krzyknął jeden z możnych
- Czy staniecie w jego obronie - spytał władca
- Staniemy - tym razem odpowiedziała większa grupa "szlachetnie urodzonych"
- Czy pójdziecie na wojnę z barbarzyńcami?
- Pójdziemy!!! - krzyknęli wszyscy zebrani
Wkrótce wszyscy zaczęli klaskać, większość z zebranych nie chciał nowego konfliktu ale teraz musieli wziąć w nim udział.
Król czując ulgę chciał usiąść z powrotem na tronie ale coś go tknęło, spojrzał na miejsce gdzie zostawił "unieszkodliwionego" kanclerza, ale już go tam nie było.

​

Kanclerz uciekłszy z feralnego dla niego spotkania, zaczął budować opozycje wewnętrzną w kraju co doprowadził do wojny chłopskiej 2 miesiące później.

​

Austria stawała się coraz potężniejsza, tym razem anektowała Saksonie. Niemieccy książęta zastanawiali się jak nie popaść w całkowitą zależność od Habsburgów.

​

Zygmunt szybko podpisał biały pokój z Kazaniem. Zostało to pozytywnie przyjęte w kraju, Kanclerz stracił swoich stronników i musiał uciekać. Mimo zażartego pościgu zdążył przekroczyć granice Krzyżacką.

​

Armia Turecka ponosiła kolejne porażki, Liwa myślała o zabraniu jej prowincji nad morzem Czarnym.



Niestety Polacy podpisali zdradziecki pokój, wkrótce zrobiły to też Węgry. W ich efekcie Polska stawała się drugą potęgą na Bałkanach a Węgrzy odzyskiwali status regionalnej potęgi. Litwa musiała teraz sama walczyć z silniejszym wrogiem.

---------- Post added 06-11-2011 at 22:21 ---------- Previous post was 05-11-2011 at 15:34 ----------

Odcinek 6 - Walka z Wężem​

Były Kanclerz chciał odzyskać władzę i wpływy. Na ziemiach Krzyżackich zaczął rozwijać siatkę szpiegowską która skutecznie eliminowała jego wrogów. Finansował ją pieniędzmi od Wielkiego Mistrza. W grudniu 1470 r. postanowił zabić człowieka o którym myślał, że go zniszczył. I tak podczas Świąt Bożego Narodzenia król Zygmunt II ginie.
Rada Szlachecka natychmiast wezwała 18-letniego Fryderyka syna Zygmunta o powrót do kraju. Został on wysłany do Niemiec przez jego Ojca aby ten uczył się w najlepszych Akademiach. Problemem było to, że do Wilna mógł dotrzeć dopiero za ok. 4 tygodnie. Tymczasem Kanclerz początkowo zamurowany wielkim sukcesem swojej operacji musiał się zastanowić co dalej czynić. Kiedy otrzymał wiadomość o nieobecności Księcia postanowił iść za ciosem i przejąc Koronę dla siebie. Wyruszył ze swojej bazy głównej w Rydze, i po 5 dniach drogi wkroczył do Litewskiej prowincji Samogicja. Wiedząc, że nie ma już odwrotu udał się na dwór Gubernatora prowincji. Spotkanie poszło niezwykle dobrze dla Kanclerza, Gubernator dołączał do jego wyprawy na Wilno i zabierał ze sobą pułk kawalerii. Prawdopodobnie nigdy się nie dowiemy co Kanclerz mu obiecał ale możemy się domyślać, że zaoferował mu udział w rządzeniu państwem lub znaczne pieniądze. Wiedzieli oni, że armia znajduje się na ziemi Tureckiej i liczyli na łatwy sukces. Czwartego Stycznia wkroczyli do stolicy i zarządzali poddania się garnizonu zamkowego chroniącego radę. Gdy ten odmówił Gubernator chciał zdobyć Zamek królewski siłą ale Kanclerz się nie zgodził. Rozpoczął on negocjacje z Radą i wkrótce przeciągnął większość rządnych władzy i zysku szlachciców na swoją stronę. Ósmego Stycznia Rada obwołała go Regentem, co mieszkańcy stolicy przyjęli z oburzeniem. Kanclerz chciał się koronować na Króla jak najszybciej jak to możliwe ale wiedział, że musi wcześniej przeciągnąć jak największą ilość ludzi na swoją stronę. Niepokoiły go też działania staży królewskiej która pod osłona nocy wycofała się z miasta i rozpoczęła odwrót w stronę Polskiej granicy. Wśród tych wszystkich wydarzeń zapomniał o księciu Fryderyku prawowitym następcy tronu, którego uważał za małego chłopca niemającego żadnego poparcia w kraju. Jednak Fryderyk działał szybko, spotkał się ze swoją gwardią w Płocku gdzie odebrał od niej przysięgę lojalności. Książę nie był dobrym wojownikiem ale za to urodzonym dyplomatą, po dotarciu do granicy z Litwą uzyskał poparcie mniejszych szlachciców i mieszczan. Uzbroiwszy ich ruszył na Wilno odebrać to co należało do niego. Wkroczywszy do miasta Drugiego Lutego, został przywitany przez mieszkańców wybuchem radości a przez stronników Kanclerza wybuchem paniki. Kanclerz chciał wydać bitwę Księciu używając sił sprzymierzonego Gubernatora, ale było za późno, te zbuntowały się i zabiły swoje pana. Fryderyk nawet nie musiał używać swoich żołnierzy, ludność miasta sama wymierzyła sprawiedliwość zdradzieckim Magnatom. Kanclerz widząc przegraną swojej sprawy uciekł z miasta i niebawem dotarł na ziemie Zakonu Krzyżackiego. Następnego dnia sformowano nową radę z ludzi popierających księcia a on sam został koronowany na Króla i przyjął wszystkie tytuły.

​

Fryderyk I Z Bożej łaski Król Litwy, wielki książę Kijowski, książę Smoleński Połocki i Białoruski, pan ziemi Podlaskiej i Wołyńskiej.

​

Fryderyk chciał znaleźć i zabić morderce jego ojca, uzurpatora i zdrajcę Kanclerza. Nie obchodziło go ile będzie to trwała ani ile ludzi przez to zginie. Nie widząc sensu w dalszych walkach z Turcją zaczął rokowania z Sułtanem które zaowocowały pokojem 14 Listopada. Rozkazał armii jak najszybszy powrót do Kraju a Zarządcą Prowincji jak najszybsze zebranie uzupełnień dla niej. Potrzebował całej potęgi wojskowej Litwy aby jego plan miał się powieść.


Dzisiaj nie chciało mi się zrzucać wielu screenów więc postanowiłem zrobić wreszcie użytek z klawiatury ;D mam nadzieję, że się podobało. Proszę o komentarze z oceną, żebym wiedział czy za coś takiego na polskim dostałbym pałę czy dwójkę xD

 

Odcinek 7 - Zemsta cz.1​

Król zdołał odbudować armię w rekordowym tempie 3 miesięcy. Przez następne dwa żołnierze byli szkoleni najnowszych i najskuteczniejszych metod walki a państwo kupowało dla nich najskuteczniejszą broń. Armia Litewska była z każdym dniem coraz potężniejsza, co wzbudziło niepokój na dworach sąsiednich państw, szczególnie Polski i Węgier. Władcy tych dwóch Królestw spotkali się aby omówić sytuację. Oboje zobowiązali się
do udzielenia pomocy drugiemu w razie wojny z Litwą. Fryderyk wiedział, że postanowienie to było bardziej na rękę królowi Węgier, chciał on poszerzyć wpływy swojego kraju nad Morzem Czarnym w czym przeszkadzała mu rosnąca w siłę Litwa. Władca narodu Węgierskiego ogłosił też, że jeśli Litwini wypowiedzą bez powodu wojnę Zakonowi Krzyżackiemu będzie musiał interweniować. Godziło to ogromnie w plany Króla ale ten nie chciał rezygnować ze swojej zemsty. Na szczęście posiadał kilku wpływowych Polskich przyjaciół. Nakazał wywiadowi spreparowanie dowodów na te że, Zakon Krzyżacki planuje najechać Polskę. Następnie przekazał te "dowody" znajomym którzy poszli z nimi do władcy Polskiego. Ten wypowiedział wojnę Zakonowi i poprosił Litwę o pomoc.
Litewski naród okazał się pomocny i wsparł Polaków w "ich" wojnie.

​

Polacy natychmiast zaatakowali Gdańsk, który był niebroniony. Po zdobyciu Gdańska 5 tys. Polaków uderzyło na Warmię. Tam stacjonowała armia Zakonna licząca tysiąc ciężkich kawalerzystów dowodzonych przez Hansa von Bellowa. Generał ten nie był zakonnikiem, pochodził z rodziny kupieckiej z Hamburga, ale ani myślał zostać kupcem,
marzył o wojaczce. Skończył Uniwersytet Praski, był obok swojego przyjacielem Zygmuntem najlepszymi studentami. Stamtąd trafił do armii Księcia Pomorskiego, uczestniczył w wojnie z Meklemburgią. Odniósł kilka głośnych zwycięstw i dostał propozycję zostania generałem zreformowanej armii Zakonnej. Nawet nie marzył aby w swoim wieku (26 lat) objąć takie stanowisko, natychmiast się zgodził nie wiedząc, że miesiąc później będzie musiał iść na wojnę.
Armia Polska maszerowała kolumnami w szerokich odstępach, Hans chciał to wykorzystać, podzielił swoje siły na dwie części 700 i 300 osobowe grupy. Większa pod jego dowództwem miała związać w walce przód kolumny i zmusić armię przeciwnika do zmiany frontu walki, kiedy to miało nastąpić druga grupa po uprzednim okrążeniu wroga miała zaatakować jego odsłonięte tyły. Plan udał się w stu procentach, z pogromu ocalało tylko pięciuset Polaków.



Kiedy sprzymierzeni Polacy dawali pokaz "pięknej katastrofy" armia Litewska pod dowództwem 26 letniego generała Zygmunta Radziwiłła wkroczyła do Krzyżackiej prowincji Wenden. Zygmunt miał pod swoim dowództwem 14 tysięcy ludzi (głównie piechoty i lekkiej kawalerii) naprzeciw stał sam Wielki Mistrz z ośmioma tysiącami ciężkiej jazdy (głównej siły armii krzyżackiej). Dowódca Litewski wywodził się z bogatej rodziny skoligaconej z rodem Królewskim, dzięki temu mógł się uczyć na najlepszym uniwersytecie Europy Środkowej - Uniwersytecie Praskim. W szkole niezwykle szybko chłonął wiedzę - on razem ze swoim przyjacielem Hansem byli najlepszymi studentami. Następnie dwa lata służył w Armii Francuskiej, nauczył się tam jak radzić sobie z ciężką kawalerią. Odpowiedział na wezwanie króla, wrócił na Litwę nie wiedząc co go czeka. Udał się na spotkanie z Królem i radą królewską spodziewając się otrzymania
dowództwa nad jakimś pułkiem piechoty. Zamurowało go kiedy usłyszał, że poprowadzi w bój całą armię Litewską!
Kiedy zapytał Fryderyka dlaczego on a nie któryś ze starych i doświadczonych generałów ma objąć to stanowisko usłyszał: " Mam oddać armię jakiemuś staremu ramolowi który już dawno zapomniał jak się prowadzi wojnę!!! "

Otrzymał dwa cele:
- miał zdobyć bogate Inflanty dla Litwy
- Od Króla " masz zrobić co w twojej mocy aby złapać tą żmiję Kanclerza, tylko uważaj bo przebiegła gnida jest z niego ".


Teraz na polu bitwy musiał sprostać zadaniu i pokonać Krzyżaków. Uformował ze swojej piechoty jeden wielki czworobok. W szeregach czworoboku żołnierze stali tak: pikinier, kusznik, pikinier, łucznik, pikinier, pikinier, kusznik.
Jazdę wyposażoną w lancę i kusze ustawi na skrzydłach, jeźdźcy nie posiadali zbroi więc byli " łatwiejszym celem ",
byli za to bardziej zwrotni i szybcy od Krzyżaków. Zakonnicy uderzyli na czworobok ale nie udało im się go przełamać, ich straty ciągle rosły a jazda Litwinów ciągle ich atakowała. W końcu elitarny regiment jazdy Krzyżackiej związał w walce kawalerie Zygmunta. Ta zaczęła uciekać w panice więc Wielki Mistrz poprowadził wszystkie swoje siły na czworobok. Był to ostatni błąd w jego życiu. Jazda Litewska po udawanym odwrocie wróciła na pole walki i z wielkim impetem wbiła się w siły Krzyżaków. Wkrótce zakonnicy zostali otoczeni i wycięci przez Litwinów. Sam Wielki Mistrz stracił głowę ( dosłownie ).





Odcinek pt.Zemsta będzie miał trzy części, drugą napiszę jutro, trzecia nie wiem kiedy się ukażę bo między nimi będą z 2-3 odcinki.

P.S: Mam pytanie czy ktoś nie linku albo nie posiada na komputerze czystej mapy do EU3 IN.

 

Odcinek 8 - Zemsta cz.2​

Po bitwie Kurlandzkiej Litwini ruszyli na północ, prowincje Wenden, Inflanty, Estonia i Ozylia zostały zdobyte do końca zimy. Jednak nie wszystko szło po myśli Radziwiłła, stracił on wszystkich wyższych dowódców. Nie zginęli oni w polu ale w namiocie generalskim, zabici przez nieznanych napastników. W styczniu armia królewska dotarła pod Rygę, Zygmunt wiedział od władcy, że tam ma swoją główną siedzibę Kanclerz. Najbardziej irytowało generała, że nie zna jego prawdziwego imienia, ba on Król też nie miał dużego kto buł przez tyle lat drugą osobą w kraju. Władze miasta zgodziły się wpuścić Litwinów. Po dwóch dniach znaleźli kryjówkę zdrajcy, znaleźli tam tylko zwłoki jego współpracowników. Rodziło to ogromne pytanie, gdzie on jest? Nie mógł z chronić się na okupywanych Inflantach, a Krzyżacy kiedy się dowiedzieli co zrobił wydali na niego wyrok śmierci. Widząc, że go nie złapie postanowił zakończyć tę wojnę zdobywając stolicę Zakonu.

Tymczasem generał zakonny von Bellow odbił Gdańsk wypierając tym wojska Polskie z ziemi Krzyżackiej.
Po bitwie Kurlandzkiej objął dowodzenie nad całą armią Krzyżacką, wykorzystując nowe siły zdobył Płock i zagroził stolicy Mazowsza - Warszawie. Kiedy poznał zamiary Litwinów ruszył z całą armią Zakonną.

Obie armię spotkały się w prowincji Memel. Litwini postawili swoją armię w szyku klasycznym z piechotą w centrum i jazdą na skrzydłach. Krzyżacy nauczeni porażką w Kurlandii dodali więcej piechoty do swojej armii. Piechota stała w centrum i na lewym skrzydle a cała jazda na prawym. Obie strony zostawiły sobie ukryty obwód lekkiej piechoty wyposażonej w krótkie miecze i małe tarcze. Tuż przed początkiem bitwy obaj dowódcy wyjechali przed szeregi swojej armii i spotkali się na ziemi niczyjej. Po poru minutach zawołali swoich zastępców, tamci nie mogli uwierzyć
po co ich wezwali. Mieli oni przechować pieniądze, otóż ich dowódcy założyli się kto wygra bitwę! No cóż rozkaz to rozkaz.

Bitwę zaczął zmasowany atak armii Zakonnej na skrzydłach, von Bellow chciał unieruchomić jazdę Litewską.
Litwini zaczęli się cofać ale ich szyki nie pękły. Zygmunt rzucił swoją karną piechotę w wir walki, piki i kusze użyte przeciwko kawalerii walczącej w zwarciu były niezwykle skuteczna bronią. Krzyżacy odstąpili od ataku i oddalili się od armii Litewskiej na ok. pół kilometra. Wtedy obaj dowódcy wydali identyczny rozkaz. Po kilku minutach na tyłach obu armii pojawiły się ukryte obwody piechoty. Ale piechoty wroga!!! Na polu bitwy powstał chaos, nagle zniknęły szeregi wojsk, obie strony starały zdobyć jak najwięcej wolnej przestrzeni dla siebie. Taki stan rzeczy trwał do wieczora, wtedy obie armie wykończone całodzienną bitwą z ogromnymi stratami zgodziły się na zawieszenie broni.
Obaj dowódcy byli na siebie wściekli, że nie przewidzieli strategii przeciwnika, strategii którą razem wymyślili!!!

​

18 Kwietnia 1473 r. zawarto pokój Gdański na mocy którego:
- Zakon Krzyżacki zrzekał się prowincji: Wenden, Inflanty, Estonia, Kurlandia i Ozylia na rzecz Litwy.

Król Fryderyk był wściekły, że nie udało mu się znaleźć Kanclerza lub chociaż jakiejś informacji o nim, wiedział jednak, że niebyła to jego ostatnia konfrontacja z tym człowiekiem.

Generałowie Zygmunt i Hans postanowili, że pieniądze poczekają do następnego razu.

---------- Post added 20-11-2011 at 23:04 ---------- Previous post was 19-11-2011 at 14:32 ----------

Dodatek

​

 

Po namyśle uznałem, że odcinki obejmują za małe ramy czasowe. W tym tempie do roku 1821 dojdę ok. Lipca
2013 r. :lol2:, więc postaram się trochę odchudzić AAR-a od następnego odcinka.

Odcinek 9 - Ekspansja​

Po traktacie z Krzyżakami, Litwa liczyła na chwilę spokoju, ale nie mogła go zaznać. Król rozpoczął olbrzymią akcję, której celem było nawrócenie wszystkich prawosławnych w Litewskich granicach na prawdziwą wiarę.
Wywołało to ogromne bunty na Ukrainie. Do zwalczenia ich posłano w stronę Kijowa prawie całą armie. Na taką tylko okazję czekał Chan Kazański, zajął on niemal niebronione prowincje Tambow i Bogutjar. Naród Litewski musiał iść na kolejną wojnę.

​

Militarnie Litwę wsparły: Polska, Mazowsze i Pomorze a finansowo: Z.K i Ryga.

​

Armia Litewska pod dowództwem Zygmunta Radziwiłła pokonała Wielkiego Chana pod Bogutjar. W walce wykorzystano konnych kuszników, okazali się niezwykle skuteczni w walce z jazdą mongolską. Tymczasem druga
orda bez problemów brnęła w głąb Litwy.

​

Zygmunt wykorzystywał brak fortyfikacji w Chanacie do szybkiego przesuwania swojej armii w kierunku Kazania.
Tatarzy zdołali przeciąć linie zaopatrzeniowe Litwinów mając nadzieje, że to ich powstrzyma.

​

Armia Polsko-Pomorska ruszyłam Litwinom na odsiecz i starła się z Tatarami w Bitwie pod Kurskiem. Była ona bardzo krwawa, Polacy nie mieli doświadczenia w walce z nomadami. Ostatecznie wygrali dzięki przewadze liczebnej. Litwini parli na przód oczekując na posiłki od koalicji.

​

Polacy po pokonaniu drugiej Ordy ruszyli na północ aby połączyć się z Litwinami. Nad armią całej koalicji przejął dowództwo młody Radziwiłł.

​

Koalicja ruszyła na Kazań, bitwa była krótka i jednostronna. Po wszystkim Kazań spłonął, a Chanat stanął na granicy rozpadu.

​

Warunki były twarde ale tatarzy wiedzieli, że nie mają wyboru, Królestwo powiększyło się o prawie 1/3 terytorium.
Po tej wielkiej wygranej miał nastać jednak czas chaosu...

 

Niestety odchudzanie mi nie wyszło, ale... pożyjemy, zobaczymy.

Odcinek 10 - Zwycięstwo czy Porażka?​

​

Dzień 21 Kwietnia 1475 r. był niezwykle ważny dla Fryderyka. Od tygodnia zdobywał poparcie dla swoich pomysłów
reformy administracji ogromnego terytorium. Wczoraj przekonywał Biskupa Wileńskiego do swoich racji, w zamian za poparcie poparcie Biskupa dla Korony Król zaproponował natychmiastowe wznowienie misji w prowincjach niekatolickich. Władca uważał, że spotkanie rady to tylko formalność, niestety przeliczył się. Jego pomysły zostały otwarcie skrytykowane przez szlachtę a on sam wyśmiany. Fryderyk w przypływie złości chciał rozwiązać posiedzenie rady ale zebrane "towarzystwo" oszczędziło mu kłopotów i samo wyszło. Król nie mógł uwierzyć, że to się stało naprawdę, rozkazał straży aresztować niepokornych poddanych ale wszyscy opuścili w pośpiechu stolicę.
Warto przyjrzeć się składowi Rady Królewskiej do tego feralnego spotkania.

W teorii członkowie rady mieli być powoływani przez króla lub jego doradców, ale w praktyce magnaci kupowali sobie stanowiska i wykorzystywali je do własnych celów. Podczas spotkań radą miał przewodniczyć Kanclerz wybierany przez możnych ale od czasu Aleksandra Abišala funkcję tę pełnił król.

Ciekawa też jest odpowiedź na pytanie: jakie były zadania rady. Wszystkie decyzje wewnętrzne były podejmowane przez Króla i jego otoczenie. Członkowie rady dla państwa robili... no właśnie: nic. Za to dużo dla siebie, stanowisko w radzie dawało duże przywileje takie jak:
- zwolnienie ze wszystkich podatków
- czerpanie zysków ze stanowiska w sposób legalny, i oczywiście nielegalny. Warto wspomnieć, że zyski z tego drugiego sposobu stanowił poważny procent dochodów magnatów, duża ich część za pieniądze zarobione w ten sposób przedłużała (kupowała) wyższe stanowiska. Przez to tworzyło się swego rodzaju błędne koło.
- oraz oczywiście wpływ na politykę mało-prowincjalną.


Dopiero po paru dniach Król zdał sobie sprawę co się wydarzyło, chciał wysłać armię na poszukiwanie zbuntowanej szlachty ale informacje o jej działalności dotarły do Króla szybciej.

​

Całe państwo ogarnęły bunty różny podłożu: religijnym, kulturalnym, przeciw władzy, podatkom, systemowi, monarchii. Wszystkie bunty miały jedną cechę wspólną, wybuchły w tym samym momencie.
Aby odzyskać władzę w kraju Fryderyk musiał zjednać sobie resztę stanu szlacheckiego. W dniach 25-31 Czerwca odbyło się wielkie posiedzenie szlachta - Król w Wilnie. Obrady przebiegały szybko i sprawnie.
W myśl posiedzenia wydano dekret praw zawierający:
- prawo o nowym ciele ustawodawczym: Sejmie. Miał on zastąpić przestarzałą Radę Królewską
- aby uniknąć sytuacji jakie zdarzały się w radzie stanowiska w Sejmie miały być elekcyjne, każda prowincja miała prawo wybrać 5 reprezentantów, dodatkowo Król mógł (nie musiał) wprowadzić swoich reprezentantów - po jednego na prowincję. Wyjątek od tych reguł stanowił Litwa właściwa, wprowadzała ona 15-stu elekcyjnych posłów i Króla.
- Obradami miał przewodniczyć Król, pomagać miał mu Marszałek Sejmu. Marszałek mógł przewodniczyć obradami pod nieobecność Króla.
- Wszystkie ustawy zatwierdzone przez Sejm musiały być zaakceptowane przez Króla, w przypadku jej odrzucenia
trafiała z powrotem do sejmu.
- Reszta praw miała być opracowana po zakończeniu się wojny domowej.


Parę tygodni później wojska Koronne pod dowództwem Radziwiłła pokonały buntowników na północy kraju a władca rozpracował metodę działania buntowników. Do każdego miasta w którym wybuchały niepokoje przyjeżdżali przywódcy powstania i oferowali pomoc w zamian za poparcie dla ich sprawy. Król postanowił więc zastawić pułapkę w Smoleńsku, wysłał tam wojsko aby się ukryło i czekało. Następnie wysłał szpiegów aby wywołali zamieszki i na tyle wzmocnili rebeliantów Smoleńskich aby zwrócili oni na siebie uwagę spiskowców. Sam też pojechał do Smoleńska z niejasnym przeczuciem kto za tym wszystkim stoi.

 

Odcinek 11 - Zemsta cz.3​

​

Pierwsze wzmianki o Smoleńsku pochodzą z 863. Był ośrodkiem plemienia Krywiczów i ważnym punktem na szlaku "od Waregów do Greków". Od 882 wchodził w skład Rusi Kijowskiej. Od XII wieku stolica Księstwa Smoleńskiego.
W roku 1395 Wielki Książę Witold opanował Smoleńsk, który odtąd należał do Wielkiego Księstwa Litewskiego.

Jednak mieszkańcy smoleńska nigdy nie zapomnieli o czasach swojej niezależności, teraz kiedy kraj pogrążał się w chaosie planowali powstanie. Niestety sami nie mieli wystarczająco środków ale otrzymali propozycje pomocy...


Smoleńsk - 6 Czerwca, godzina 5.00

Odziały Królewskie przez cała noc wkradały się do miasta, było ich ok.2000, Fryderyk wiedział, że spiskowcy spotkają się z przedstawicielami smoleńskimi dokładnie o północy w piwnicach miejskiego Ratusza. Chciał aby to spotkanie się odbyło więc do samego grodu wszedł pod osłoną nocy tylko on i jego elitarna gwardia przyboczna, teraz nie pozostawał nic innego jak czekać.

Godzina 15.00

Od ponad dziesięciu godzin wielki władca siedział w piwnicy ze swoimi żołnierzami, Król jednak nie zwracał uwagi na to co się dzieje na ulicach oraz nie myślał o zmianach w ustroju państwa, miał pewność, że jego największy wróg zjawi się w mieście tej nocy.

Godzina 23.00 - Brama Smoleńska

- A wy kto? - Zapytał strażnik do dowódcy orszaku starającego się dostać do Grodu
- My do jedynego prawdziwego Księcia Smoleńskiego Borysa Newskiego - Odpowiedział Dowódca
- A nasi ! A już myślałem, że te Litewskie psy, zapraszam do naszego miasta.

Orszak spokojnie wjechał i zaczął się kierować wprost na plac główny, tymczasem strażnik spokojnie się obrócił
i powiedział do człowieka stojącego za ścianą:
- Powiedz Królowi!

Godzina 1.12

Spotkanie w piwnicach Ratuszowych przebiegała niezbyt sprawnie, separatyści smoleńscy nie mogli zrozumieć poco
spiskowcy chcą wspomagać bunty przeciw własnym rodakom. Obrady przerwało łomotanie do drzwi, nagle wypadły one z hukiem a do komnaty wpadło 50 uzbrojonych po zęby ludzi. Przywódca spiskowców chciał dobyć miecza ale dostał czymś ciężkim w głowę.

Godzina 3.25

Dowódca powalonej grupy obudził się i natychmiast chciał wstać ale uniemożliwił mu to miecz tuż przy jego gardle.
Krzyknął tylko - Kim jesteś psie!
Ja jestem Królem wszystkich Litwinów, czyli też twoim nieprawdaż Aleksandrze? - Odparła postać trzymająca miecz.
- Więc dlaczego pozostawiasz mnie przy życiu?
- Nie zostawiam, chciałem tylko popatrzyć jak skomlę gnida która zabiła mojego ojca.
- No cóż możesz mnie zabić ale tym się nie obronisz
- Zabiłem wszystkich twoich podwładnych - w tym momencie Fryderyk wskazuje na trupy wiszące na placu -
Zostałeś tylko ty, jakieś ostatnie życzenie?
- Jesteś zabawnym człowiekiem "o mój wielki królu" naprawdę myślisz, że zorganizowałem to sam, w tą grę grają znacznie więksi gracze.
Po tych słowach Aleksander odepchnął miecz Króla wyjął nóż i chciał pchnąć władcę w serce ale nie zdążył, miecz królewski wbił się w jego podbrzusze zostało mu na tyle sił aby wypowiedzieć ostatnie słowa:
- Pamiętaj Królu oni chcą czegoś co nosisz i nie obchodzi ich jak to zdobędą.

Koniec rozdziału pierwszego​

I'AM BACK ;D. No nareszcie wolne.. noo prawie ale już tylko jeden dzień i wigilia szkolna więc mogę się wziąć za pisanie.

I zagadka: Jak nazywałem "Aleksandra" we wcześniejszych odcinkach i o co mu chodziło "w jego ostatnim słowie".

 

Sytuacja w Europie będzie ok. 1500 r., ale wrzucę jeden screen jako przedsmak tego co komp wyprawia.

​

Drake coś ty zrobił xD