"Teodozja - Dar BogĂłw" - Theodoros AAR 1419

"Teodozja - Dar Bogów" - Theodoros AAR 1419

"Teodozja - Dar Bogów" - Theodoros AAR
(1419; EU II 1.9 - AGCEEP; Difficulty: Hard, Aggressiveness: Normal )​

Rozdział I - "Najważniejszy w każdym działaniu jest początek." ​

Książe Alexis, władca Teodozji​

Jest rok 1419.​

Na tronie zasiada książe Alexis, młody i burzliwy następca władców z Kaffy. Pierwszą z decyzji nowego władcy stało się założenie urzędu poborcy podatkowego w stolicy. W między czasie dywizja Theodoro została wzmocniona o 10 000 żołnierzy, a jej mentalność zmieniona na ofensywną. Mimo agresywnej polityki zagranicznej postawa nowego władcy znalazła znaczną aprobatę wśród ludności Teodozji, także wśród arystokratów, którzy by przychylność zdobyć w oczach młodego następcy złotem skarbiec zasilili...

​

1 marca 1420 roku.​

Książe Alexis wypowiada wojnę Genui i Abkhazii. Armia Teodoro wkracza do Kerch, z misją dalszego zajęcia Sukhumi - stolicy ówczesnego wasala Gruzji. Ku zdziwieniu wielu doradców, którzy przybyli z całego basenu Morza Czarnego, król Aleksander I, władca Gruzji nie zareagował na postępujący konflikt na Krymie i w Abkhazii.

18 września 1420 roku.​

Siły Teodozji zajęły Kerch i wyruszyły dalej na wschód. W między czasie Alexis chcąc zabezpieczyć się przed atakiem z zachodu podpisał porozumienie o przemarszu wojsk z Wielkim Księstwem Litewskim, skąd przybył również doradca militarny, którego usługi niezwykle pomogły w zaistniałym konflikcie.
Na efekt nie trzeba było czekać długo. Państwo Papieskie naciskane przez kupców i arystokratów zbijających krocie na handlu w Kerch'u zaoferowało 4 lutego roku kolejnego jakże korzystną propozycję pokoju. Oczywiście Teodozja z niej skorzystała.

​

Dalsza wojna z Abkhazją stała się więc tym bardziej łatwa. Nie minęło więcej niż 6 miesięcy jak oblężona twierdza w Sukhumi poddała się, wojska Teodozji wkroczyły do stolicy. Następnego dnia Tcholokashvili, władca Abhkazii podpisał akt kapitulacji i przyłączenia dawnego wasala Gruzji w zakres ziemi Teodozji. Wnet rozpoczęto też reformy podatkowe w całym kraju, handel i rzemiosło znów zaczęły kwitnąć.

24 listopada 1421 roku​

Książe Vytautas widząc potencjał rozwijającego się państwa Teodozji zaprosił je do sojuszu militarnego. Teodozjanie dołączyli do Polski i Litwy na wojnie z Zakonem Krzyżackim i Zakonem Kawalerów Mieczowych. Nie wzięli jednak czynnego udziału w konflikcie, jako że dostępu do ziem zakonów nie mieli. Rozpoczął się jednak w między czasie projekt księcia Alexisa, mający na celu rozwój sił morskich i utworzenie pierwszej większej floty. Prace w stoczniach w Kaffie ruszyły pełną parą, by za 5 miesięcy wystawić pierwsze sześć galer.

8 kwietnia 1422 roku​

Książe Alexis wychodzi za córkę Vytautasa Didysisa, a ślub ma miejsce w Wilnie. Teodozjanie hucznie świętowali owe wydarzenie. W Kaffie i Sukhumi przez miasto przeszły wielkie defilady poddanych skandujących imiona nowej, jak się potem okazało - królewskiej pary młodej. Polska i Litwa jednogłośnie uznały Księstwo Teodozji za Królestwo. 12 kwietnia odbyła się koronacja księcia Alexisa, a z jego królestwem zaczęto liczyć się w wschodniej Europie.

Księżniczka Wileńska, jeszcze przed ślubem​

​

__________
To mój pierwszy AAR, więc proszę o wyrozumiałość. Pierwszy rozdział jest krótki, bo chce wiedzieć choć trochę co o nim myślicie i samemu móc na to spojrzeć nieco z dystansu.

 

Rozdział II - Złoty Kolos Wschodu​

18 listopada 1422 roku​

Był już późny wieczór, rozpoczynała się nocna warta. Zamykano bramy zamku w Kaffie. Wnet na horyzoncie pojawiła się postać - rycerz na koniu, poseł zapewne. Tuż za nim podążało 5 konnych, nie było wątpliwości, że go ścigali. Gdy ów rycerz do bram miasta dotarł wpuszczono go, jako że wiadomości jakiejś ważnej spodziewano się od niego. Ci, którzy go ścigali wpuszczeni nie zostali, albowiem rozpoznano w nich tatarów. Jak się później okazało, sługi "Złotego Kolosa". W oddali zabłysła tylko jeszcze stal oręża jednego z pięciu, który swe niezadowolenie ukazywał machając bronią swą wściekle w powietrzu.

Jeden z jeźdźców Złotej Ordy.​

Tymczasem gościa wprowadzono do zamku, podano ciepłego jadła i wina. Siedzieć kazano i nie ruszać się z miejsca. Gdy skończył, zaprowadzono go do biblioteki, gdzie król się właśnie znajdował, wraz z jednym z florenckich architektów:
-Mogę więc liczyć na pańską protekcję w Kaffie, Wasza Wysokość? Powrót do Florencji jeno mi się nie widzi.
-Owszem. Słyszałem jednak, że jesteś specjalistą w sprawach architektury fortyfikacyjnej. Jak mawiał mój ojciec - "Utalentowanych podopiecznych przy sobie nigdy za wiele. Pamiętaj jednak by i Tobie udzieliła się część ich talentu." Liczę więc, że zajmiesz się nieco fortyfikacjami w Kaffie. Sam zapewne wiesz, że nasze stosunki z północnymi sąsiadami są napięte, musimy być gotowi w razie zdradzieckiego ataku.
-Postaram się nie zawieść Cię, Panie. Fortyfikacje stolicy twej z potęgi słynąć będą w całym basenie Morza Czarnego. Słowo me masz.
Skończywszy rozmowę Florentczyk opuścił bibliotekę i udał się za jednym ze sług do swej komnaty. Tymczasem gdy król Alexis pragnął dokończyć zapiski w swym dzienniku, do komnaty wkroczył jeden ze sług, obwieszczając przybycie posła:
-Mój Panie! Chwilę temu do zamku przybył poseł. Ściganym był w drodze do zamku przez pięciu konnych tatarów. Dochodzą nas również wieści o coraz bardziej napiętej sytuacji na północnych kresach.
-Tatarów o których mówisz wpuszczono?
-Nie, mój Panie! Zamknięto przed nimi bramy i odmówiono wstępu.
-Świetnie. Zatem wprowadź owego posła.
Do biblioteki wkroczył rycerz w zbroi pełnej płytowej, w ręku dzierżył hełm błyszczący, pawim czubem zakończony. Wyglądał na nieco osłabionego, a uwagę króla przykuło to, jakim cudem uciekł przed lekko-zbrojną kawalerią arabską przy takim obciążeniu.
-Wasza Wysokość! Przynoszę list od Wielkiego Mistrza Zakonu Krzyżackiego Paula von Rusdorfa.
-Czytaj więc, pozwolenie me masz.
-Wielki Mistrz pragnie pokoju między Zakonem a Królestwem Teodozji - tu poseł czyta treść listu w języku łacińskim, albowiem król Alexis języka germańskiego nie zna. W owym liście wychwala kulturę i szacunek do Królestwa Teodozji i ubolewa nad ostatnimi wydarzeniami. Widać też, że niektóre rzeczy poseł koloryzuje by przypodobać się władcy, jednak młody król w zupełności to ignoruje.
-Na pokój moja zgoda jest - król wyciąga rękę po list po czym kładzie go na stoliku - Musisz jednak z listem swym i mym do Wilna jechać by wiadomość tą Wielkiemu Księciu Vytautasowi dostarczyć.
Po skończeniu pisania listu, Alexis umieścił niedawno wydaną pieczęć Królestwa Teodozji na papierze i wręczył ją posłowi.
-Wyruszysz jutro. Z samego rana. Pojedzie też z Tobą mój zaufany poseł. Nie będziemy jednak ryzykować kolejnych utarczek z tatarami. Udacie się przez Mołdawię a potem przez Wielkie Księstwo Litewskie. Bez obawy - słowa te wypowiedział widząc zaniepokojenie rycerza - jeśli będziesz się trzymał sługi mego, włos Ci z głowy nie spadnie. A teraz już idź, zapiski swe skończyć muszę...
Rycerz ukłonił się i opuścił bibliotekę. Następnego też dnia wyruszył z wysłannikiem króla Alexisa do Wilna.
Ostatecznie pokój podpisano w stolicy Kawalerów Mieczowych - Rydze, 7 stycznia 1423 roku. Zakon Krzyżacki wypłacił nieznaczną kontrybucję, która zasiliła skarbiec państwa litewskiego. Tymczasem miesiąc później doszło do regulacji zawodu lekarza a w trzy miesiące później w Kaffie po naciskach króla ów florencki architekt rozbudowę fortyfikacji rozpoczął.

​

16 czerwca 1427 roku​

W zamku króla Alexisa panuje zamieszanie. Właśnie przybyli wszyscy władcy sojuszu militarnego - król Polski, książę Mazowsza, Wielki Książę Litewski, oraz oczywiście król Teodozji - Alexis:
-Oni chyba poszaleli! Jeno przegrali rok temu wojnę z braćmi naszymi - Państwem Moskiewskim a już na wojnę kolejną idą! Zresztą, nie nasze to zmartwienie. Połączone siły Złotej Ordy przekroczyły granicę w Abchazji i ruszyły na zamek w Suchumi. Mamy niewiele czasu.
-Jak dużymi siłami tam dysponujemy? - zapytał Wielki Książę Vytautas.
-Ponad dwanaście tysięcy zbrojnych, a dowodzi nimi hrabia Argyrus - odrzekł król Alexis - jednakże dochodzą nas informacje, że siły tatarów są znacznie większe.
-Nie dajmy się skołować panowie - wtrącił Władysław Jagiełło, król Polski - rozplanujmy nasze siły na wschodnich kresach i przygotujmy sie do ataku na tyły wroga. Tymczasem niech flota Teodozji zablokuje porty w Krymie, Jedysanie i Azowie. Niech nasz młody król przygotuje obronę w Kaffie. Tymczasem, my musimy już wracać.
I tak też się stało - wzmocniono obronę w stolicy. Z Kaffy wypłynęła także flota która po podzieleniu się zablokowała porty Złotej Ordy na Morzu Czarnym. Na Litwie i w Polsce rozpoczęła się wielka mobilizacja, a królowa Teodozji Giedre została ukryta na dworze w Bujaku dzięki uprzejmości mołdawskich możnych.

Mapa konfliktu. Na czerwono: sojusz Złota Orda-Shirvan. Na zielono: sojusz Polska-Litwa-Teodezja.​

21 sierpnia 1427 roku​

Jak przewidzieli czterej władcy, do pierwszej większej bitwy doszło u bram stolicy Abchazji, Suchomi. Dwanaście tysięcy zbrojnych stawiło czoła połączonym siłom Złotej Ordy. Bohaterska obrona pod dowództwem hrabiego Argyrusa zmusiła siły tatarskie do odwrotu na północ. Połączone siły hrabiego wspierane przez przerzucone przez morze oddziały króla Alexisa przeszły do kontrataku.

Bitwa pod Suchomi​

11 listopada 1427 roku​

Armia Teodoro uderzyła na Azów. Osłabiona kawaleria tatarska mimo połączenia się z dywizją krymską nie dała rady odeprzeć ataku Teodozji pod dowództwem króla Alexisa. Kawaleria pod dowództwem hrabiego Abchazji przedarła się na lewym skrzydle i zdziesiątkowała oddziały Złotej Ordy. Pozostali wycofali się dalej na północ, jednak część dywizji krymskiej powróciła na Krym. Tam nie spodziewając się niczego została wycięta do reszty przez dywizję, która osłaniała tyły króla Alexisa, po czym wycofała się do Kaffy. W między czasie siły polsko litewskie zajęły Donieck i Oczaków i przyłączyły się do oblężenia Krymu.
W styczniu 1428 roku oblężony Krym upadł. W dwa miesiące później reszta wojsk dołączyła do oblężenia Azowa, który pod takim naporem nie wytrzymał dłużej niż dwa tygodnie. Przełamanie frontu tuż przed stolicą Złotej Ordy - Wołgogradem podłamało niezwykle tatarów. Dywizje z Lugańska wycofały się natychmiast do stolicy pozostawiając miasto z jedynie dwu i pół tysięczną armią, która po 3 miesięcznym oblężeniu padła na początku czerwca. Połączone siły sojuszu - Armia Teodoro pod dowództwem króla Alexisa, Armia Polska pod dowództwem Władysława Jagiełły i Armia Litewska pod dowództwem Vytautasa "Wielkiego" rozpoczęły oblężenie Wołgogradu.
"Złoty Kolos" okazał się "kolosem na glinianych nogach". Imperium Złotej Ordy zaczęło chylić się ku upadkowi.

Pierwsza Wojna Krymska​

14 listopada 1428 roku​

Wielkie zwycięstwo! Stolica "Złotego Kolosa" padła pod naporem połaczonej armii sojuszu polsko-litewsko-teodozjańskiego. Okrucieństwo zwycięzców nie miało końca. Duża część ludności Wołgogradu została wymordowana. Nie szczędzono ni dzieci ni kobiet. W meczetach podłożono ogień i pojmano kapłanów, którzy przeszli później w ręce powoli odradzającej się Inkwizycji Aragońskiej. Ciało burmistrza miasta ubranego w pokutniczy wór po zbożu powieszono na murach a z samego skarbca uprowadzono ogromne ilości złota.
Złota Orda nie miała wyjścia - zaproponowała upokarzający dla siebie traktat pokojowy przekazujący w ręce Teodozji ogromne kontrybucje wojenne. 8 grudnia 1428 zakończyła się wojna pomiędzy "Złotym Kolosem" a Teodozją, a Krym i Azów stały się częścią Królestwa Teodozji. Co ciekawe, Złota Orda podpisała pokój tylko z jednym z państw sojuszu, pozostałe wciąż oblegały ich miasta.
Nie był to jednak już problem kraju zwanego "Darem Bogów". "Złoty Kolos" musiał się przed nim ugiąć.

Upadek stolicy Złotej Ordy, Wołgogradu.​

​