The Eighth Crusade-ostatnie uderzenie. (Twierdza Krzyżowiec AAR)

PROLOG​

W roku 1094 cesarz bizantyjski Aleksy I Komnen poprosił papieża Urbana II o pomoc. Tureckie armie zalały wschodzie prowincje bizantyjskiego imperium i zbliżały się do jego stolicy Konstantynopola. Papież zwrócił się z apelem do królów zachodniej europy, aby zaniechali wzajemnych sporów i wspomogli Aleksego w potrzebie. Wezwał ich na świętą wojnę, która miała jednocześnie stać się pielgrzymką do bram Jerozolimy. Tak zaczęła się pierwsza krucjata, zakończona powstaniem Królestwa Jerozolimskiego. Druga krucjata prowadzona przed Ludwika VII i Konrada III zakończyła się kompletną porażką. Trzecie krucjata zakończyła się podpisaniem ugody z Saladynem. Czwarta krucjata zadała cios Cesarstwu Bizantyjskiemu. Piąta krucjata zakończyła się kompletnym fiaskiem. Szósta krucjata na wieść o upadku Jerozolimy zaprzestała walki. Siódma krucjata doprowadziła do śmierci Ludwika IX. Kiedy cała Europa porzuciła próby wyparcia Muzułmanów a królowie zachodnioeuropejscy nie mieli przesłania świętej wojny, i na nowo rozgorzały bratobójcze wojny, ambitne książątko piastowskie wspięło się na tron Polski i zaczęło jednoczenie kraju. Miał więcej szczęścia niż umiejętności, ale szybko zjednoczył rozbitą do niedawna koronę i został jednogłośnie uznany władcą Polski. W 1320 roku wydał swoją córkę za mąż królowi węgierskiemu i w ten sposób nawiązał sojusz z Madziarami. Trzy lata później sojusz węgiersko-polski miał sprawdzić się na Rusi Halickiej. Zostali zamordowani wówczas dwaj ostatni książęta tej ziemi wywodzący się z dynastii Rurykowiczów. Sojusznicy postanowili wspomóc w opanowaniu tamtejszego tronu najbliższego krewnego zabitych książąt Bolesława Jerzego – syna księcia mazowieckiego Trojdena. Wyprawa wówczas podjęta zwiększyła wpływy polskie na Rusi, co za czasów Kazimierza Wielkiego umożliwiło przejęcie tej dzielnicy. Kolejnym sojusznikiem króla stał się od 1325 książę litewski Giedymin. Przymierze zostało poparte ślubem zawartym pomiędzy córką władcy Litwy – Aldoną (która na chrzcie przyjęła imię Anna) i następcą Władysława, jego synem Kazimierzem III Wielkim. W 1326 wybuchła na powrót wojna z Brandenburgią. Król polski, korzystając z posiłków litewskich, wtargnął 10 lutego w granice wrogiego państwa i śmiałym rajdem odzyskał kasztelanię międzyrzecką. W tym samym roku Władysław Łokietek odzyskał również na księciu niemodlińskim Bolesławie Pierworodnym ziemię wieluńską. Korzystając ze sprzyjającej sytuacji politycznej, Władysław postanowił opuścić kraj zostawiając na tronie swego syna Kazimierza, wyruszył przez Węgry w kierunku Bałkanów. Ku ogólnemu zaskoczeniu u jego boku stanęli Krzyżacy, którzy łasi na skarby możliwe do zdobycia na nowej krucjacie, w pełni oddali się polskiemu królowi. Tak rozpoczęła się ósma krucjata.

​

Excursus I: "Primus Proelium"​

Nowa Święta Wojna zaczęła w roku Pańskim 1327 zimą. Armie chrześcijańskie potarły do bram Azji niedługo po tym. Po potarciu do stolicy Cesarstwa Bizantyjskiego, Władysław otrzymał błogosławieństwo od cesarza oraz papieża. Późną wiosną, Łokietek zdecydowawszy, że odpowiedni moment właśnie nadszedł, korzystając z papieskiej floty, przygotował się do przeprawy w region Kocaeli. Przydzieliwszy mniejszym szlachcicom kawałki ziemi do obrony, chciał jednak by muzułmanie wiedzieli, że w każdym momencie mogą przejść na jego stronę.

​

Zasięg wyprawy miał sięgnąć od południa ziemi świętej, od północy granic prawosławia. Na wschodzie krucjata miała dojść aż do miejsca w którym zaczynają przeważać szyici. Głównym wrogiem byli jednak muzułmanie Sunniccy.

Pierwszym starciem do którego miało dojść na drodze do Jerozolimy, była bitwa Łokietkowego szlachcica Konstantego z miejscowym sułtanem i jego europejskim najemnikiem. Siły Konstantego musiały więc pokonać dwukrotnie liczniejszego przeciwnika.

​

Dotarłwszy na północną część półwyspu, Konstanty dysponował dużą ilością zapasów, szczególnie drewna i kamienia. W spichrzu znajdowała się także pokaźna ilość chleba, co pozwalało na posiadanie pewnej rezerwy, w wypadku gdyby gospodarka rolna, nie była w stanie spełnić zapotrzebowania na żywność. Nie było to jednak zbyt prawdopodobne, gdyż półwysep porośnięty był bujną trawą, a rosnące na jego zboczach drzewa mogły zapewnić rozbudowę każdej gałęzi przemysłu. Z drugiej strony jednak, armia Konstantego była nieliczna. Tak małe siły z pewnością nie byłyby w stanie odpierać dłuższego oblężenia.

ZAPASY


ŻYWNOŚĆ


ARMIA​

Po wstępnym rozeznaniu terenu, Konstanty nakazał zbudować nowe farmy pszenicy, mające być podstawą dla przyszłej prężnie działającej sieci piekarń. Była to jego ulubiona metoda produkcji żywności, mimo że najbardziej pracochłonna, dawała największe efekty. Poza tym ktoś musiał produkować zaopatrzenie dla Armii Krzyżowej.

​

Konstanty nie zapomniał także o potrzebie zwiększania zasobów drewna, czego wymagała budowa gałęzi żywnościowej. Nie tracąc czasu, kolejni kmiecie znaleźli pracę jako drwale. Przybycie zasobów drewna zostało więc zapewnione.

​

Nasz władca nie zapomniał jednak o potrzebie obrony powstającego przyczółka. Korzystając z bogatych zasobów kamienia wybudował najodpowiedniejsze dla skąpej liczby łuczników umocnienia. Wysokie wieżyczki były jednej strony tanie, a z drugiej zapewniały doskonałą ochronę niewielkiej liczbie wojsk jaką mogły pomieścić. Ich słaba wytrzymałość na urazy mechaniczne została jednak zrównoważona chroniącym je murem blankowym.

​

Łucznicy w samą porę zajęli stanowiska. Wrogie wojska właśnie zaczynały szturm. Przewaga liczebna wroga nie miała jednak znaczenia, wobec wysokości umocnień.

​

W czasie gdy trwał zaciekły bój. Drwale i farmerzy zgromadzili odpowiednią ilość drewna i pszenicy, aby wybudować młyn i piekarnie. Zmuszało to jednocześnie do budowy nowych chat dla kmieci, gdyż dotychczasowa ilość podwładnych nie mogła zapewnić całkowitego wykorzystania możliwości płynącej z produkcji chleba.

​

Teraz nadeszła jednak kolejna fala wrogich wojsk. Przewaga liczebna była jeszcze większa niż ostatnim razem, lecz ostatnim razem także wieżyczki dały nam zwycięstwo.

Przeciwnik był pewny wygranej.​

Faktycznie. Wrogie wojska w końcu zyskały przewagę, ponadto duża część łuczników poległa, a pozostali byli ranni. Zmusiło to Konstantego do drastycznych metod. Dobudował więc jeszcze dwie piekarnie oraz kolejną chatę. Musiał wynająć najemników wśród miejscowej ludności. Taka ilość ludzi w zamku, spowodowała jednak, że zapasy żywności zaczęły się kurczyć. Konstanty "zmobilizował" więc ludzi do pracy i zwiększył racje żywności.

​

Pozwólcie że wytłumaczę. Zwiększenie racji żywności może wydawać się nielogiczne, lecz zaraz to pojmiecie. Mobilizacja ludzi, sprawiła że stali się niezadowoleni, zadowolenie zrekompensował jednak większą ilością wydzielanej żywności. Kiedy wydajność wzrosła do 150%, racje również dawały ludności 150% normy. To zatrzymało spadek. Wzrost zagwarantowały zato dodatkowe dwie piekarnie.

Wróg dobrał się jednak do murów zamku, na stanowisku pozostał tylko jeden łucznik.

​

Konstanty wynajął jednak miejscowych łuczników, w nadziei, że opanują oni sytuację.

​

Losy bitwy pozostawały nadal niepewne. Czy Konstantemu uda się opanować sytuację i przejść do kontrataku?

CDN...​

 

No bardzo ładnie. Zupełnie nie znam tej gry.

 

Grałem w to dawno dawno temu ( w jedynke bodajże) . Bede zaglądał - chociaz moim zdaniem ta gra nie nadaje sie do prowadzenia Aar-a .

 

Nie no Tobi, fajnie, że tworzysz.
A wybór gry jest zdecydowanie in plus, kumpel miał tą grę i wyglądała fajnie w graniu

 

Żywność się "wydziela"?! :rotfl:

 

Otóż żywność się wydziela. gdyby każdy przyszedł i brał ile chciał była by anarchia.

 

No ładnie, ładnie, ciekawie napisane no i Twierdza: Krucjata, no, no, no, lepiej byś doszedł do samiuśkiego końca. ^^

 

ech łezka sie w oku kreci.
Stare dobre czasy, gdy gralem w ta gre nie po to zeby wygrac misje, ale, zeby zrobic super, mega, hiper, nie do zdobycia zamek z tysiacem lini murów, baszt itp

 

Tyle fajnych komentów, no, a Goliat jak pamiętam skrytykował ten pomysł.

 

Ja go skrytykowałem, Goliat nie ma z tym zbyt wiele wspólnego.
Ogólnie, to mam nadzieje że nie skończysz tego AAR'a za szybko, bo to jedna z moich ulubionych gier. <ech te czasy gdy tworzyło się na multiplayerze setki najemników i czekało się aż wróg zaatakuje>
Wykorzystasz w jakiś sposób asasynów?

 

Co? Proszę nie pisać takich rzeczy, bo nie mam z nimi nic wspólnego, dodatkowo nie wiem kiedy miałbym podobno coś takiego mówić.

 

Quod oculus non vidit, nec auris audivit.
Dajmy na to, że zapomniałem o wczorajszym półgodzinnym gadaniu o bezsensowności niepowstałego jeszcze AARa.

 

Może ktoś mnie oświecić o co chodzi? I mówię śmiertelnie poważnie, bo Tobi chyba widział co innego na sb niż było przeze mnie pisane.

Sam AAR... mam podobne zdanie jak Med, jakby to była jeszcze jedynka, to ok, ale Krzyżowiec to muyltiplayerowy siekacz bardziej.

 

Goliat, jedynka jest LINIOWA. NUDA.

 

Toooobi, nie odpowiedziałeś na moje pytanie.
Według mnie obie części są dobre, a Twierdza: Krzyżowiec nie jest multiplayerowym siekaczem, jedynie styl gry który dany gracz prezentuje, wpływa na to.

 

Assasyni będą użyci. Ale jak na razie przeciw mnie. Może potem ze mną.

 

Hmm... w takim razie zbuduj podwójne blanki, nie przejdą za chiny ludowe.

 

A o co kaman z asasynami? Zabójcy, to wiem,a jak działają w grze? Bo dawno nie widziałem tej gry.

 

Otóż przechodzą przez mury, a podwójne blanki im to uniemożliwiają, są też niewidoczni aż do momentu bliskiego spotkania z nimi.

 

Hehe, też kiedyś miałem ochotę napisać aar'a z tej gry. Dobrze, że się za to zabrałeś, bo jak będziesz kaleczył to może się zmobilizuję. xD

Ok, ok, oczywiście żartuję. Jakby ktoś nie grał w Krzyżowca (są tacy?) to Szczur i Sułtan są najsłabszymi z najsłabszych przeciwników.

 

A więc czekamy na dwóch Wilków i Saladynów.

 

​

Excursus II: "Bene quiescas."​

Zanim łucznicy arabscy zajęli pozycje na wieżach, Konstanty, na wszelki wypadek, wysłał w miejsce, gdzie tworzył się wyłom oddział włóczników. W razie przebicia muru byliby ostatnią linia obrony.

​

Wróg został jednak pokonany, i nie było potrzeby ich używać. Łucznicy zajęli miejsce na drugiej baszcie. Sytuacja zaczęła się polepszać, jednak część umocnień odniosła poważne straty.

Wrogi władca wpadł w furię.


Niedługo jednak zagrożenie przyszło z drugiej strony.​

Sułtan zaatakował łucznikami, którzy zostali jednak łatwo odparci. Większe zagrożenie stanowili jego szablownicy. Wobec takiej ewentualności, należało zacząć działania zaczepne. Dobudowana więc została baszta z mangonelą, oraz odbudowane zostały uszkodzone wcześniej umocnienia. Na koniec wzniesiono także cech inżynierów.

​

Mimo ciągłego ostrzału z mangoneli, szablownicy dotarli pod mury. Trzeba było postawić na inną kartę. Konstanty wybrał miotaczy bomb, którzy obrzucili szablowników greckim ogniem. Wkrótce cała wyprawa sułtana padła pod gradem strzał lub zginęła w płomieniach. Jeszcze lepiej miotacze sprawdzili się, gdy nadszedł atak z drugiej strony. Po wyeliminowaniu z daleka łuczników, pozbawieni ochrony łucznicy padali jak muchy. System obronny zaczął tworzyć jedną wielką, samowystarczalną machinę.

​

Mimo ataku kolejnych wypraw wroga, można było zacząć się rozwijać. Na kampanię Konstanty postanowił zmobilizować znaczne jak na swe możliwości siły. Wpierw trzeba jednak było zadbać o inne interesy w zamku.

​

Wpierw wybudowano targ, na którym miano zamiar kupić broń. Jednostki najemnicze, nie nadawały się bowiem do walki wręcz, a te które miały możliwość walki za pomocą szabli, były zbyt wolne lub słabo opancerzone.

​

W następnej kolejności, powstały kamieniołomy. Skąpe już zapasy kamienia, nie starczały na wybudowanie bramy, a tworzenie wyłomu w murach było zbyt ryzykowne.

​

Kolejnym krokiem była budowa murowanych koszar, w których miano szkolić nowe jednostki europejskie. Z racji na potrzebę dużej szybkości, względnie dobrego opancerzenia i dobrej broni, wybór padł na pałkarzy. Ci uzbrojeni w wekiery ludzie, noszący skórzane zbroje, okazali się najlepszym z możliwych wyborów. Z kupionych na targu wekier z zbroi, utworzono doborowy oddział szturmowy składający się z 35 ludzi. Ponadto zaczęto wynajmowanie najemnych łuczników.

​

Jednocześnie zaczął się największy z dotychczasowych szturmów sułtana. Jako pierwsi dotarli łucznicy dalej nadciągały jeszcze oddziały procarzy i szablowników. Sułtan popełnił jednak karygodny błąd. Posyłając przodem łuczników, wysłał ich na pewną śmierć. Procarze o krótkim zasięgu musieli podchodzić blisko murów by zaatakować, razem z nimi szli szablownicy, na ich głowy spadły bomby z greckim ogniem...

​

Zakończono także nabór łuczników arabskich. Oddział złożony z 75 łuczników i 35 pałkarzy, wyruszył z zamku przez nowo zbudowaną dużą bramę.

​

Łucznicy ruszyli przodem i gdy znaleźli się w odpowiedniej odległości, zasypali siedzibę wroga gradem strzał. Wszyscy łucznicy znajdujący się tam zostali zabici. Przeciwnik nie poddawał się jednak. Wróg cały czas szkolił nowych łuczników, którzy jednak, użyci pojedynczo, nie mieli najmniejszych szans, by uchronić się przed gradem kilkudziesięciu strzał wycelowanych prosto w nich. Teraz do akcji ruszyli pałkarze. Weszli na tyły zamku wroga, i zniszczyli zbrojownie, nowe jednostki nie mogły przybywać na pole bitwy. Mur za zbrojownią był dosyć cienki, więc uderzyło w niego 35 wekier. Gdy utworzył się wyłom, pałkarze ruszyli na straż boczną, 10 włóczników.

​

Po zmasakrowaniu straży, pałkarze w pełnym składzie ruszyli na wrogiego wodza. Mimo jego usilnych prób obrony, nie mógł powstrzymać tak dużej liczby wrogów, i został zmuszony do ukorzenia się przed Konstantym.

​

Ostatnim wrogiem w tym rejonie pozostał sułtan, który mimo, że pozostał sam, miał potężną armię, i bez wątpienia był silniejszy, niż pokonany właśnie wróg.

 

Ładnie, pierwszy Szczur ubity.

 

Nie wiem dlaczego, ale czuje sympatie do takiego ciapy. Dlatego Konstanty daruje mu życie i wtrąci do lochu.

 

Aha, jasne, jasne, i zjedzą go szczury.