[tłumaczenie] Korona z Atomu

Temat na forum 'Darkest Hour - AARy' rozpoczęty przez Maciej-Kamil, 10 Czerwiec 2016.

  1. Maciej-Kamil

    Maciej-Kamil Ten, o Którym mówią Księgi

    Autor: Cookfl z forum p-p.

    Temat oryginału: https://forum.paradoxplaza.com/foru...reich-cold-war-aar-canada-and-entente.840042/


    [​IMG]

    Prolog: Północna Szkocja, 1943
    Oświetlane przez księżycowy, biały dysk fale Cromarty Firth uderzają w małą łódź podwodną ukrytą w ciemnościach. Zagraniczna załoga szepcze w cieniach, świecą się czubki cygar. Są nerwowi. Za jasno. W każdej chwili nad poszarpanymi wzgórzami może pojawić się rojalistyczny samolot, który zauważy ich i zrzuci bomby oraz kule, produkowane przez monarchistyczną Kanadę z bezwzględną skutecznością.

    Przywódca Republiki Brytyjskiej, Oswald Mosley znajduje się na kamienistej plaży. Z jego państwa nie pozostało praktycznie nic, ale wciąż nosi swój tytuł, niczym płaszcz w zimną noc. Na zachodzie niebo rozświetlają rozbłyski, eksplozje i ogień - efekty przegranej obrony Inverness. Armia Ludowa wykrwawiła się pod naciskiem bezlitosnej ofensywy rojalistów. Dziewięć miesięcy od lądowania na plażach Walii, siedem od upadku Londynu. People's Navy spoczywa na dnie Morza Irlandzkiego, a królewskie samoloty bezkarnie grasują w niebiosach. Przytłumiony, daleki wybuch zaskakuje nocne ptaki nad wodą. Jego żona szlocha, gdy Brazylijczycy mówią jej, że może wziąć ze sobą tylko tyle pudeł klejnotów i futer, ile zdoła przewieźć z nimi. Będzie to długa, podwodna podróż, w tłoku i napięciu. Zakończy się dotarciem do statku na niemonitorowanym środkowym Atlantyku, który zabierze ich do Syndykalistycznej Brazylii.

    Brytania jest stracona. Wielu jest winnych, a historia będzie snuła własne przypuszczenia, ale Oswald obwinia siebie. Był zbyt uprzejmy. Łagodny. Powinien mocniej naciskać lud. Z większą siłą dźwigać miecz dobra. Reakcjoniści wyczołgali się ze swych nor jak tylko żołdacy króla-bękarta weszli na plaże. Trzeba było oczyścić słabość jego kolegów. Politbiuro się rozpierzchło. Joyce - wzięty do niewoli podczas próby ucieczki. Z tego co słyszał, Niclas y Glais planował romantyczny koniec gdzieś w Highlands. Stary głupek. Jeżeli zamierza umrzeć z bronią w ręku, to uszczęśliwi tylko kolonialnych służalców. Wciąż lepsze niż bycie "osądzonym" przez jakąś burżuazyjną parodię sądu. Mosley znajdzie inną drogę.

    Wie, że jest zbyt ważny. Zbyt cenny. To, że lud Brytanii go zawiódł nie oznacza jeszcze porażki totalizmu. Jeśli ludzie tego chcą, to niech kłaniają się przed odrestaurowanymi monarchami, zostają niewolnikami Kanadyjskich kapitalistów i szorują podłogi dla panów wracających do swych włości. Niech kaiser i król skoczą sobie do gardeł. Tryumf totalizmu nadejdzie wkrótce, a jego wygnanie będzie tymczasowe.

    Garnie swój wspaniały mundur do siebie i bierze ostatni wdech zimnego, szkockiego powietrza. Niech Edward ma kraj. Mosley wciąż ma przyszłość.

    ***
    Witam wszystkich czytelników "Korony z Atomu", mojego pierwszego AARa. Narodził się on gdy jako Kanada pokonałem Republikę Brytanii i zapytałem się "Co dalej?". To jest historia w której świat Kaiserreich zmierza ku alternatywnej zimnej wojnie. Wpływałem na różne wydarzenia i byłem nieco "gemey'owy", aby pokonać Syndykalistów, więc jeśli poszukujesz całkowitej uczciwości, to nie jest to AAR dla ciebie. Będzie to opowiadanie zawierające wiele wydarzeń tworzonych przeze mnie i zostawiające wiele miejsca na niespodzianki...

    Będę stosował głównie posty w stylu raportowym, jednakże czasami będę opisywał coś z perspektywy konkretnej osoby, jak to się stało powyżej. - Autor.

    ***

    Spis treści:

    Prolog - Świat w roku 1943.


    Początek: wojna z komunistami i wyzwolenie (część 1 i 2)

    Rozdział I: Dawne i Przyszłe Królestwo (1,2,3)

    II: Powstanie Brasílii (1,2)

    III: Lato Tygrysów (1)


    To pierwsze moje profesjonalne tłumaczenie. Mam nadzieję, że w miarę dobrze oddałem klimat oryginału.​
     
    Ostatnia edycja: 25 Lipiec 2016
  2. Kentucky

    Kentucky Ten, o Którym mówią Księgi

    Do czego to doszło, by publikowane były tłumaczenia AARów. Ja rozumiem jak w jakichś fandomach fanfic'i są tłumaczone, a tutaj to już chyba trochę przesada IMO. :/
     
    Maciej-Kamil, filip133 i Goliat lubią to.
  3. Maciej-Kamil

    Maciej-Kamil Ten, o Którym mówią Księgi

    Świat w 1943
    Krwawa wojna z syndykalistami w Europie się skończyła, ale świat pozostał mieszaniną rywalizujących sojuszy i nieprzejednanych ideologii. Na każdym kontynencie jątrzą się napięcia. Trwające "małe" konflikty pozostają niezauważone przez wielkie potęgi w ich walce o dominację.

    [​IMG]

    Ameryka Północna
    Stare Stany Zjednoczone, zdruzgotane przez wojnę domową, zostały zniszczone. Chociaż syndykaliści zostali zniszczeni, to pamiątką po ich działalności pozostają nowe granice i stare rany.

    Imperialna Kanada dominuje od lodowych wybrzeży Alaski, aż po lodowce Grenlandii. Słaby system parlamentarny, słaby i zagrożony z wnętrza przez syndykalizm jest zastępowany nową formą "kontrolowanej" demokracji. Integracja z uchodźcami z pre-komunistycznej Brytanii stworzyła nowych ludzi, uspokojonych zwycięstwami i warunkowanymi propagandą chwalebnej przeszłości i jasnej przyszłości odbudowy Imperium Brytyjskiego.

    W wyniszczonej Ameryce regresywne AUS jest skupione na sobie i walczy z problemami, prawdziwymi i wyimaginowanymi. Gospodarka kuleje z powodu dziwnych i czasem sprzecznych pomysłów populistycznych przywódców, a kraj traci znaczenie na arenie międzynarodowej z powodu izolacjonizmu. Jednakże jeśli Long, albo Coughlin zwrócą swą demagogiczną wściekłość na zewnątrz, to świat tego nie zignoruje.

    [​IMG]
    Wyprzedzająca inwazja "ochronna" uchroniła Nową Anglię przed koszmarem wojny domowej, a przejęcie przez nią Nowego Jorku i Nowego Jersey nadaje jej znaczenie ekonomiczne. W przeciwieństwie do Michigan nie została ona włączona do Kanady, ale stworzyła swą własną tożsamość, na którą wpłynęła fala uchodźców z państwa Longa - intelektualistów, mniejszości i innych "niechcianych". Dla krajów Ententy pełni ona rolę kraju wypoczynkowego i bankiera. Dzięki kanadyjskiej kontroli jest ona zamrożoną migawką z ery jazzu, w której wielkie dynastie rządzą ekonomią ze swych rezydencji w Cape Cod i Long Island, a miasta są zalane hedonizmem i zepsuciem. Czas pokaże, czy świat zewnętrzny zakłóci ten stan rzeczy.

    [​IMG]
    Znajdujące się na zachodzie Pacyficzne Stany Ameryki szybko odseparowały się od puszczania krwi, jakie dotknęło stare USA. Od tamtego czasu cieszyli się oni spokojnym rozwojem pod kontrolą junty wojskowej. Chociaż Long może piorunować brak moralności w Hollywoodolandii i patrzyć z zazdrością na jej zasoby, sojusz z ententą powstrzymuje go przed atakiem. Jednakże problem może nadejść z innej strony: podczas gdy reszta sojuszy zaangażowała się w sprawy Europy, generałowie zachodniego wybrzeża z coraz większą obawą patrzą się na rosnącą siłę Japonii. Nie dbają jednak o swe południowe granice - miejsce, gdzie nowa rzeczywistość łączy się ze starymi konfliktami. Jeżeli w Ameryce znajduje się jakiś punkt zapalny, to bez wątpienia są to owe ziemie rozżalonych i wysiedlonych.

    [​IMG]

    Europa
    Syndykalistyczny koszmar się skończył. We Francji, Brytanii i Włoszech upadł totalizm. Niestety, wczorajsze zwycięstwa kładą podstawę dla jutrzejszych napięć. Niemcy wciąż dominują na kontynencie, ale nie są tak niepodważalnym hegemonem jak niegdyś. Bezwzględność i efektywność Komuny Francuskiej były śmiertelnie niebezpiecznym zaskoczeniem dla Rzeszy. W mrocznych dniach roku 1940 czerwoni przebili się przez Benelux i dotarli do: Frankfurtu, Stuttgartu i Düsseldorfu zanim zostali zatrzymani. Konająca Austria opuściła Kaisera w potrzebie. W wyniku długich miesięcy walk Francuzi zostali wyparci, ale pozostawili po sobie spalone centrum przemysłowe Niemiec. W międzyczasie ententa zaatakowała Włochy i Francję, zajmując połowę kraju, zanim kaiser stworzył swą własną marionetkę na północy. Zdobycze Rzeszy są uważane za małe.

    [​IMG]
    Hiszpania dołączyła do ententy w wyniku swej własnej wojny z syndykalizmem, a przyłączenie Włoch było ceną za zwrócenie im ich południowych prowincji. Nagle okazało się, że Morze Śródziemne to jezioro wewnętrzne konkurentów Niemiec, a Europa ponownie podzieliła się na obozy. Dzisiaj władcy kontynentu świętują wspólnie pokonanie swego wspólnego wroga. Może się jednakże okazać, że Rzesza ma wiele zobowiązań i mało przyjaciół, gdy uśmiechy znikną.

    [​IMG]
    Niedawne konflikty w dużej mierze ominęły Afrykę. Powiększona przez zajęcie portugalskich kolonii Mittelafrika pozostaje dominującą siłą, posiadającą dodatkowo dużą niezależność od Berlina. Zagrożona przez imperium Goeringa Południowa Afryka wzmacnia się, gdyż upadły Anglia i - częściowo - Francja zostały odbite. Słabe Libia i Egipt mogą stanowić lepsze cele, ale jeśli ententa przypomni sobie o swej dominacji sprzed rewolucji, to pozycja Niemców będzie zagrożona.

    [​IMG]
    Azja to miejsce: konkurencji między imperiami, występowania licznych zasobów i powstań. Jednym z pierwszych wyrazów wzrostu potęgi ententy było zniszczenie syndykalistycznych Indii i Birmy, jednakże Delhi wciąż pozostaje słabym ogniwem sojuszu.

    [​IMG]
    Słaba demokracja rosyjska zdołała przetrwać drugą wojnę domową, jednakże co jakiś czas musi walczyć o utrzymanie jakiegoś regionu. Lokalni syndykaliści czekają na sposobność. W Indochinach Niemcy prowadzą przegraną wojnę z lewicowymi powstańcami. Chińska wojna domowa między Republiką, a Cesarstwem nadal trwa, a Japonia uznaje się za przeciwnika europejskich imperiów i ich azjatyckich wasali.

    [​IMG]
    W Południowej Ameryce trwa walka między syndykalistyczną Brazylią, a La Platą i jej sojusznikami. Szala wydaje się być przechylona w stronę czerwonych, gdyż reżim z Rio został wzmocniony przez napływ uchodźców z Europy.

    [​IMG]
    Północna część kontynentu i Ameryka Środkowa jest zajęta przez słabe demokracje i tandetne dyktatury, gdzie syndykalizm może się rozwijać. Już zajął on Centroamerykę, co zostało zignorowane przez resztę świata. Chociaż ententa zainterweniowała, aby powstrzymać powstanie czerwonych w Wenezueli, jej uwaga znajduje się obecnie gdzieś indziej i potrzeba czegoś więcej niż upadek La Platy i Peru, aby przebudzić Federacje Karaibów ze słonecznego snu. Do tego czasu Brazylia może zostać nową przywódczynią międzynarodówki.

    Czas powie jak świat się zmieni w następnych latach...
     
    Ostatnia edycja: 12 Czerwiec 2016
  4. Maciej-Kamil

    Maciej-Kamil Ten, o Którym mówią Księgi

    Początek: wojna z syndykalistami i wyzwolenie.
    Zapoczątkowana przez kryzys alzacko-lotaryński rozpoczęła się w czerwcu 1940, rzucając Europę i świat w kolejną wielką wojnę. Pomimo dekad rozbudowy wojska, zmasowanego programu industrializacji w latach '30 oraz sukcesów w Azji i Amerykach przywódcy ententy nie byli początkowo pewni, czy do niej dołączyć. Czerwoni byli silni, a problemy związane z trans-oceanicznym desantem liczne. Jednakże, wydarzenia wymusiły działanie. Porzucone przez Austrię Niemcy załamały się w pierwszym roku wojny, a Komuna weszła w głąb Nadrenii, przez chwilę zagrażając Monachium. W międzyczasie Republika Brytanii przeprowadziła udane ataki na Maroko i Danię. Ta druga została zaanektowana, co stworzyło zagrożenie na północy. Obawiając się upadku Niemiec i Europy, utraty nadziei na powrót oraz przyszłego zagrożenia ich odległych miejsc ucieczki, Ententa postanowiła otworzyć drugi front.

    [​IMG]

    Frankfurt po wyzwoleniu. Nadrenia została zdewastowana na skutek licznych bitew i oblężeń.
    Z obszarów Imperium Brytyjskiego transportowano naprędce żołnierzy i samoloty do Afryki Północnej, aby połączyć siły z Hiszpanami i białymi Francuzami, co umożliwiło przygotowanie do ataku na miękkie podbrzusze Komuny - Włochy Południowe. W międzyczasie Royal Navy wyruszyła ze swych kanadyjskich portów na nieuniknioną konfrontację z People's Navy. W ciągu następnych miesięcy trwały ciężkie walki w Pirenejach i Cieśninie Mesyńskiej, podczas gdy floty konkurowały o dominację na terenie Zatoki Biskajskiej, oraz Morza Północnego i Irlandzkiego, ponosząc ciężkie straty. Ostatecznie Niemcy się przegrupowali, a Komuna nie mogła wytrzymać walki na dwóch frontach. Los Czerwonych Włoch został przypieczętowany, gdy do wojny włączył się papież.

    Podobnie miały się sprawy na morzach. People's Navy mogła sobie poradzić z Royal Navy lub Kaiserliche Marine w równej walce, ale nie z oboma jednocześnie. W miarę wzrostu strat coraz rzadziej wypływała z portów. Niemcy zdołali wypchnąć Republikanów z Danii, a Biali Francuzi wykorzystali inwazję do odbicia swej dawnej kolonii.

    [​IMG]
    Pancernik typu Queen Elizabeth - HMS Valiant w trakcie syndykalistycznego ataku z powietrza na Morzu Celtyckim. Pomimo wielkiego programu rozbudowy, Royal Navy wciąż często musiała się opierać na statkach pamiętających Weltkrieg.
    Komuna Francuska poddała się w październiku 1941. Dzięki ofensywie ententy udało się wynegocjować podział kraju na niemiecką północ i południe. Ta pierwsza stała się wkrótce Królestwem Francji, a to drugie - Imperium Francuskim. kilka tygodni później ostateczna klęska Włoskiej Republiki Socjalnej ostatecznie zakończyła obecność syndykalizmu w kontynentalnej Europie.

    U schyłku roku 1941 Republika Brytanii wciąż była bezpieczna na ufortyfikowanej wyspie, gdzie Mosley przygotowywał się do odparcia wrogów totalizmu. Niemcy nie chcieli dokonywać desantu nawet, jeśli mogli to zrobić. Ostateczny cel - powrót na Wyspy Macierzyste - wydawał się być na wyciągniecie ręki. Jednakże wiadomo było, iż była to walka, do której republikanie przygotowywali się każdego dnia swej władzy. Brzegi były ufortyfikowane, a paranoja wzrosła za okrutnych rządów Mosley'a. Republikańskie siły powietrzne wciąż były silne, a każde miasto i wieś miały być bronione przez armie fanatyków. Nic poza brutalna siłą nie mogło sprowadzić króla do Brytanii.

    [​IMG]
    Reżim Mosley'a przyspieszył fortyfikowanie plaż, które trwało od czasu rewolucji. W efekcie stały się one śmiercionośnymi pułapkami.

    Szczęśliwie syndykaliści popełnili jeden błąd. W 1938 Republika zszokowała scenę międzynarodową atakiem na neutralną Irlandię i utworzeniem tam syndykalistycznego rządu. Stała się ona wówczas dobrym członkiem międzynarodówki, ale miała słabo okopane plaże i populację nienawidzącą kolaborantów. W czerwcu 1941 rozpoczęła się inwazja na plaże Galway. Słaby opór Irlandczyków i siły brytyjskie na północy zostały szybko pokonane, a wyspa znalazła się pod kontrolą ententy. Przez następne sześć miesięcy służyła ona jako miejsce lądowania dla myśliwców walczących o niebo nad Anglią i bombowców prowadzących kampanię niszczenia przemysłu oraz wojska wroga. W owym czasie na wyspę przybywali sprzęt i ludzie z Indii, wybrzeża Pacyfiku oraz Australazji. Stała się miejscem przygotowania największego desantu w dziejach. Koszmarne sny o wypchnięciu do Atlantyku, które spędzały sen z powiek dowódców ententy przez dwadzieścia lat zostały przepędzone. W najwęższym miejscu Morza Irlandzkiego żołnierze znajdowali się tylko pięćdziesiąt kilometrów od swego celu. W międzyczasie Mosley wygłaszał apokaliptyczne przemowy żądając od każdego Brytyjczyka, aby stał się żołnierzem gotowym umrzeć za sprawę totalizmu. Jego siły okopały się w fortecach i czekały.

    [​IMG]
    Dzień D rozpoczął wyzwalanie Brytanii. Na czterech sławnych plażach: Destiny, Deliverance, Danger i Dominion rozegrały się wtedy sceny heroizmu i rzezi.

    Dzień D - 12 luty 1942 rozpoczął się w południowo-wschodniej Anglii i Walii szarym, deszczowym porankiem. Obrońcy plaż starali się nie zamoknąć i drżeli z zimna w swych bunkrach. Niespodziewanie, nieco po siódmej horyzont rozświetlił się ogniem, spowodowanym przez największy ostrzał w dziejach walk. Barki desantowe wypłynęły z mgły w piekło pocisków. Dramatyczność zajmowania przez 40,000 ludzi 4 czterech plaż: Destiny, Deliverance, Danger i Dominion zapisała się w historii. Wiedząc, że jedynym sposobem na zniszczenie wału Mosley'a jest brutalna siła, dowódcy ententy uwolnili wówczas cały swój arsenał: bombardowania z morza, samoloty nurkujące, miotacze płomieni i gorsze rzeczy. Bratobójczy ogień był nie do uniknięcia. Jednakże udało się utworzyć przyczółek. Mówi się, że król Edward czekający na wieści w Kanadzie załamał się i zaczął płakać po ich usłyszeniu. Pozostało jeszcze wiele bitew do stoczenia, ale długie wygnanie zostało zakończone.
     
  5. Maciej-Kamil

    Maciej-Kamil Ten, o Którym mówią Księgi

    Początek: wojna z syndykalistami i wyzwolenie. Kontynuacja.
    Bardzo rozpowszechniony plakat propagandowy ententy znajdujący się w szkołach, miejscach pracy i wydarzeń publicznych od Halifax'u aż po Sydney ostrzegał przed "milami piekła do Londynu". Gdy żołnierze monarchistyczni wyszli z transportowców w dzień D twierdzenie to nigdy nie wydawało się prawdziwe jak nigdy. Stała przed nimi wojna o wyzwolenie, krwawa i wyniszczająca. Chociaż udało się przełamać przez Wał Mosley'a, to wiadomo było, że siły czerwone będą walczyć o każdą drobinę ziemi. Cywile na pewno poniosą straty. Gdy wygnańcy poczuli brytyjski grunt pod stopami po raz pierwszy od dwóch dekad, czuć było smutną ironię: wyzwolenie kochanej przez nich ziemi bardzo często będzie wymagało jej zniszczenia.

    [​IMG]
    Ciężkie pojazdy pacyficzne lądujące na plażach po Dniu D. Niespokojne lutowe morze i zimno wywołały gęsią skórę u wielu.

    Pierwszym celem wyzwolicieli było zajęcie dużych portów, aby umożliwić swobodny przepływ zasobów i ludzi przez Zatokę Biskajską i Atlantyk. Dla północnej grupy uderzeniowej, która wylądowała w Walii oznaczało to zajęcie Swanse'y i Cardiff'u. Dowodził nią architekt kampanii włoskiej i brytyjski uchodźca - generał Harold Alexander. Zadaniem południowej grupy, zarządzanej przez Kanadyjczyka Georgesa Vaniera było zajęcie Plymouth. Jako najwyższy dowódca wyzwolenia nadzorował ich zaufany króla, marszałek polowy Claude Auchinleck, weteran kampanii indyjskiej i szef sztabu Imperium.

    [​IMG]

    Przywódcy wyzwolenia: Vanier, Alexander i najwyższy dowódca Auchinleck w kolejności od prawej do lewej.
    Południowa grupa przemieszczała się szybko dzięki pomocy lokalnych społeczności, które traktowały białych jak wyzwolicieli. Wolniej czyniono postępy w uprzemysłowionej Walii, ale i tutaj udało się dokonać przełamania i zająć Cardiff. Dzięki zajęciu portów można było rozpocząć wolny marsz na Londyn.

    [​IMG]

    Cywile uciekający przed walkami w Cardiff, luty 1942.

    [​IMG]


    Przebieg wyzwolenia:
    1. Żółty - akcje związane z utworzeniem przyczółka (luty 1942)
    2. Pomarańczowy - marsz na Londyn (luty-kwiecień)
    3. Czerwony - północna ofensywa Auchinlecka (kwiecień 1942 - styczeń 1943)
    4. Czarny - kampania nizinna (luty-maj).
    5. Fioletowy - ucieczka wyżynna (maj-lipiecj 1943).
    Siły monarchistyczne szybko zbliżyły się do syndykalistycznej twierdzy - Londynu. Wywiad Imperialny, którzy przez lata ustalał poziom poparcia dla reżimu przewidział powstanie przeciw władzy Mosley'a na wsiach i przedmieściach. Partyzanckie armie pierwszego sekretarza nie pojawiły się, a "ludowa" milicja rozpierzchła się przed czołgami ententy. Jedynie słabe oddziały fanatyków broniły stolicy. Bitwa o miasto była zażarta i niszczycielska. Trwała tygodniami. okrążeni czerwoni walczyli o każdą ulicę i budynek. Ostatecznie dowódcy Mosley'a doradzili mu wycofanie się na północ, gdzie był popularniejszy i miał lepsze warunki obrony, aby tam stoczyć ostateczną bitwę. To co zostało z Londynu zostało zajęte w kwietniu.

    [​IMG]

    Żołnierze ententy wkraczający do Londynu, kwiecień 1942.
    Najtrudniejszą częścią kampanii była ofensywa północna. Musiała ona przebić się przez rdzenne ziemie syndykalistów, walczyć z oddziałami armii ludowej i spacyfikować metropolie ludzi, którym propaganda wyprała mózgi. Marszałek polowy Auchinleck przyjął taktykę skakania między miastami. Najpierw "odbił" się do Birmingham, potem do Manchester, a na końcu do Newcastle. Czerwoni nie oddawali za darmo swych cennych ziem.

    [​IMG]

    Cywile badają zniszczenia po bitwie o Birmingham, czerwiec 1943.

    [​IMG]
    Imperialny Avro 'Albion', główny myśliwiec ententy podczas wyzwolenia. Dominacja powietrzna była kluczowa dla wyzwolicieli, szczęśliwie po upadku Londynu Spitfire'y Republiki rzadko wznosiły się w powietrze z powodu braku paliwa.
    [​IMG]
    Para bombowców Avro podczas operacji nad północną Anglią. Dzięki dominacji w powietrzu samoloty tego typu zadawały duże straty syndykalistom.

    Tymczasem w Kanadzie i reszcie dominium wojna była paradoksalną mieszanką bezpośredniości i zdalności. Gazety i radio nie mówiły o niczym innym, a rodziny słuchały z zainteresowaniem o postępach swych synów. Propaganda stała się częścią życia codziennego w autorytarnych demokracjach ententy, a ludzie byli pewni chwalebnego zwycięstwa. Jednakże straty były wysokie, tak jak i obciążenie przemysłu oraz ekonomii. Dieta konsumpcjonizmu, bogactwa, propagandy i sukcesów, która uspokajała Imperium w trakcie transformacji poprzedniej dekady nigdy nie wydawała się tak dobrą strategią jak wcześniej sądzono. Rząd obawiał się o: jedność, relacje między wygnańcami a tubylcami, wzrastającą trzecią partię - połączonych Anglokanadyjczyków i Huey Longa. Cicho zintensyfikowano zwalczanie i aresztowania syndykalistów i innych "anty-demokratycznych" elementów. Różne drobiazgowo kontrolowane przez rodzinę królewską osobowości utrzymywały duch wojny wyzwoleńczej.

    [​IMG]

    Plakat ententy, 1943. Propaganda odzwierciedlała zarówno lęki, jak i pomysły rządu.

    [​IMG]
    Królowa Barbara sadzi drzewo w czasie wyzwolenia. Mariaż Edwarda z uroczą aktorką kanadyjską i jej wpływ na ludzi znacząco zwiększyły jego popularność.

    Ofensywa północna Auchinleck'a postępowała nieubłaganie. Ciągle naciskana, armia ludowa zaczęła się rozpadać do czasu wyparcia z Anglii. Kampania nizinna była w wielu aspektach najtrudniejszą częścią wojny, gdyż zdesperowani totaliści zaciągali do armii każdego, kogo mogli rzucić przeciw entencie i dokonywali coraz bardziej rozpaczliwych operacji. Niektórzy twierdzili, że przemieszczający się razem z wierną grupką fanatyków od bunkra do bunkra Mosley całkowicie oszalał. Jego nastrój w ciągu minut przechodził od wściekłości do radości, a on sam żądał bezsensownych, a czasami wręcz samobójczych działań. Potęga pierwszego sekretarza upadała tak, jak jego armia, więc nie wywoływał już strachu u towarzyszy z komitetu centralnego, więc w maju 1943 do jego bunkra przyszła informacja o dymisji. Zastąpił go Niclas y Glais, którego jedynym celem była kapitulacja przed królem. Mosley nie przyjął tego do wiadomości.

    [​IMG]
    Niclas y Glais, ostatni pierwszy sekretarz Republiki Brytyjskiej. Jego jedynym celem było wynegocjowanie kapitulacji, jednakże ententa nie była nastawiona na kompromis. Ostatni raz widziany z pistoletem w ręku podczas bitwy o Aberdeen.

    Biuro polityczne i resztki jego armii dokonały swego skazanego na klęskę ostatniego boju w Aberdeen. Nie wziętych do niewoli (w tym Mosley'a) uznano za zabitych, chociaż wielu syndykalistów zdołało uciec do pozostałych na świecie komunistycznych państw. Wraz z wieścią o śmierci swego ostatniego przywódcy armie czerwonych zaczęły się poddawać. Wojna i rewolucja skończyły się.
     
  6. Maciej-Kamil

    Maciej-Kamil Ten, o Którym mówią Księgi

    Rozdział 1: Dawne i Przyszłe Królestwo.
    upload_2016-7-3_18-53-34.png

    Brytania pod okupacją kanadyjską, lipiec 1943. Wyspa była zalane przez armie okupacyjne jeszcze przed końcem walk. Zderzenie z ich różnorodnością kultur było szokującym doświadczeniem dla Brytyjczyków żyjących od dwudziestu lat w izolacji.

    ***

    Illfracombe, południowo-wschodnia Anglia, kwiecień 1942.
    Ciężarówki konwoju jenieckiego podskakiwały na wybojach wiejskich dróg prowadzących do nadmorskiego miasta Illfracombe. Głowa Dona Atkinsa położyła się na jego ramię, huśtając się razem z pojazdem. Ściekający z niej pot spływał na resztki brudnego munduru. Oddzielił się od swej jednostki jeszcze przed trafieniem w niewolę. Nie znał żadnego z ludzi stłoczonych wokół. Chociaż płótno ciężarówki było pół-zamknięte, jej tył i tak śmierdział mieszanką: niemytych ciał, świeżych ran i klęski.

    Pochodzący z Quebec'u kierowca siarczyście rzucał francuskie przekleństwa, trzymając jednocześnie ster w trakcie próby przejazdu gigantycznym pojazdem przez krzywiznę. Te kanadyjskie ciężarówki były ogromnymi, ryczącymi potworami całkowicie różnymi od małych samochodów produkowanych przez Republikę. Monarchiści musieli zapomnieć o rozmiarach swej macierzy w trakcie wygnania. Don spojrzał przelotnie na jednego ze strażników z tyłu. Odwrócił się. Obserwowali ich niedbale, starając się trzymać twarz w kierunku wiatru. Wiedzieli, że nikt nie chce uciekać.

    Pojazd zatrząsnął się, przez co głowa Dona uderzyła w deskę. W oczach mignął mu niebieski kolor. Spojrzał w górę aby zobaczyć morze błyszczące między zielonymi wzgórzami. Nadchodziła piękna, nadzwyczaj ciepła wiosna. Byłby to sielankowy krajobraz gdyby nie stalowe statki wojenne i barki desantowe pływające pod balastowymi balonami. Szczątki bunkrów wciąż tliły się pod klifami. Unosiła się z nich mała strużka białego dymu.

    Illfracombe było przepięknym miejscem, z domkami jak z obrazka i kwadratowym kościołem. Don znał określenia na takie lokacje: reakcyjne, kontr-rewolucyjne. Dzięki towarzyszom nauczycielom i przemówieniom pierwszego sekretarza słowa te zalały mu mózg. Mieszkańcy z pewnością przez cały czas byli utajnionymi monarchistami. Z pewnością bardzo duża ilość flag królewskich pojawiła się na oknach i ścianach. Ta zdrada wywołała u niego instynktowną wściekłość. Nie wiedział już, co czuć. Republika Brytanii była nieśmiertelna. Jej żołnierze wciąż walczyli i na północy i z pewnością zwyciężą. Tak mówili mu oficerowie polityczni i radio. Jednakże tutaj byli monarchiści, którzy raczej nie chcieli odejść. On nie mógł. Nie miał wątpliwości, że wkrótce zginie. Wchłaniał Słońce.

    Konwój wjechał na plac miejski, mijając memoriał wielkiej wojny z jednej i sklep mięsny z drugim piętrem zniszczonym przez zabłąkany pocisk z drugiej. Wszystkie syndykalistyczne biura na ulicy zostały spalone, a symbole partii leżały na ziemi. W mieście panowała krzątanina: motory, ciężarówki i czołgi wyjeżdżały z transportowców. Mógł usłyszeć śmiech i żarty przechodzących żołnierzy wypowiadane dziwnymi akcentami. Zastawy na pojazdach załomotały, gdy zaczęto je opuszczać. Don wiedział co się wydarzy. To, co powiedzieli o wszystkich jeńcach monarchistów. Pomyślał o swoich rodzicach w domu. Miał nadzieję, że nic im się nie stało.

    Sikh s turbanem pojawił się na tyle ciężarówki, opuszczając tylną klapę.

    - Wychodzić! - rozkazał egzotycznym akcentem.

    Don spojrzał na żołnierza delhijskiego. Do tej pory Hindusów widywał jedynie w książkach. Ktoś pchnął go z tyłu. Zachwiał się i wyszedł, mrużąc oczy w Słońcu. Nad głową przeleciało skrzydło samolotów. Avro Albiony. Kanadyjska odpowiedź na ich Spitfire'y. Podczas szkolenia obrony przeciwlotniczej dano mu atlas obiektów latających. Jego działo zablokowało się kompletnie w trakcie bitwy o Londyn.

    Układali ich w szeregi. Kanadyjczycy trzymali karabiny. Rozstrzelają ich tutaj, na widoku, czy gdzieś indziej? Don już się nie bał. Widział zbyt wielu umierających kolegów. Był zmęczony. Nie zauważył mężczyzny przechodzącego przed szeregiem, zanim ten nie zadał mu pytania.

    - Imię? - powtórzył oficer. Don nie widział wcześniej ich dziwnych, niebieskich mundurów, ale wiedział, że człowiek ten był dowódcą dzięki temu, że strażnik obok niego wykorzystał swoją broń do wymuszenia szybszej odpowiedzi.

    - Donald Atkins - powiedział ustami suchymi od dni ciszy. Oficer zrobił notatkę w rejestrze.

    - Jednostka? - w trakcie gdy mówił Don zobaczył, że zęby oficera lśnią bielą i są perfekcyjnie rozstawione. Wszyscy najeźdźcy - nawet ci, którzy brudzili się w błocie - mieli takie. Radio zawsze mówiło, że w Kanadzie do dentystów dostają się tylko lordowie i lordówny, przez co czteromiesięczny okres oczekiwania na wpisanie do listy republikańskiej służby zdrowia nie wydawał się aż tak zły. Po raz pierwszy w życiu pomyślał, że to może być kłamstwo.

    - Hampshire Popular - odpowiedział.

    Oficer podniósł głowę po raz pierwszy i Don zauważył, że jest młodszy, niż się spodziewał. Do tego stopnia, że pewnie mama przeniosła go w dłoniach na jeden z uciekających w panice okrętów.

    - Ci ludzie nie są z twojej jednostki.

    - Zagubiłem się w Londynie.

    Przyjrzano mu się bliżej, dano się zwieść jego szczupłej sylwetce.

    - Ile masz lat? - oficer spytał podejrzliwie.

    - Siedemnaście - skłamał.

    Oficer zmarszczył brwi i zapisał coś w rejestrze. Nabazgrał coś na kartce do oderwania i przekazał ją Donowi.

    - To jest twój numer więźnia czerwonego krzyża. Nie zgub go.

    Poszedł dalej. Przed Donem były miejsca do jedzenia i do umycia się. Dostali nowe ubrania więzienne, które były o niebo lepsze od marnych, brudnych mundurów. Przylgnął do pogniecionego papierku w ręce jak do świętości. Zauważył na nim nieznana mu wcześniej wielokolorową flagę na której napisano, że był teraz pod jurysdykcją Rządu Odtworzenia Brytanii. Nie wiedział, co to było, ale spodziewał się, że wkrótce usłyszy o tym więcej.
     
    Artafrates lubi to.
  7. Maciej-Kamil

    Maciej-Kamil Ten, o Którym mówią Księgi

    Uzasadnienie: kolejny odcinek.

    Rozdział I: Dawne i Przyszłe Królestwo. Kontynuacja.


    Przy całym swym oczekiwaniu na powrót do Brytanii przywódcy Imperium nie mieli koncepcji, jak zorganizować kraj po porażce Mosley'a i zajęciu wysp. Plany z lat dwudziestych i trzydziestych były kompletnie przestarzałe i hurraoptymistyczne w kwestii zniszczeń powstałych w trakcie wyzwolenia. Wyspa była zniszczona przez szturm ententy i taktykę spalonej ziemi jaką stosowali czerwoni. Setki tysięcy nie miały domów. Bomby i sabotaż zniszczyły przemysł i infrastrukturę. Brakowało jedzenia i innych środków przetrwania, dodatkowo przydzielanie ich było ciężkie. Reżim Mosley'a zdołał wyeliminować wszystkie struktury administracyjne, które nie były nim samym. Powstała przez to próżnia administracyjna. Chociaż wielu Brytyjczyków cieszyło się z końca rządu syndykalistów, czerwoni fanatycy ciągle byli zagrożeniem, cały czas mieszającym się z szarą masą uchodźców i jeńców wojennych.

    [​IMG]
    Wyżywienie zniszczonej Brytanii stało się kluczową sprawą nie tylko dla Kanady, ale również dla miejsc tak odległych jak Delhi czy Australia.

    Stało się jasne, że ambitny plan zakładający natychmiastowy powrót króla i przywrócenie stanu przedrewolucyjnego był głupim marzeniem. Wojskowi uważali, że należy utworzyć rząd pod ich kontrolą, który: ustabilizowałby naród, wznowił działanie podstawowych usług, wyeliminował resztki czerwonych i rozpoczął żmudny proces desyndykalizacji ludności i gospodarki stworzonej według ideologii totalistycznej.

    [​IMG]
    Ulokowanie króla było punktem sporów. Nawet pomimo tego, że między Edwardem a ziemią jego wygnania powstała specjalna więź, początkowo bardzo chciał wrócić do Brytanii - było to życzenie, które jego ojciec wypowiedział na łożu śmierci, a dążenie do nieuchwytnej aprobaty rodzica bardzo długo wpływało na zachowanie króla. Popierał go w tym jego wpływowy główny dyrektor, Winston Churchill i wielu innych wywodzących się z konserwatywnych uchodźców, chcących wrócić bez względu na wszystko. Jednakże wojskowi będący już na wyspie sprzeciwiali się. Obawiali się, że nie zapewnia królowi całkowitego bezpieczeństwa oraz, że natychmiastowy powrót mógłby podburzyć resztki syndykalistów do powstania.

    [​IMG]
    Sir Winston Churchil. Jako potężny główny dyrektor króla było n jednym z najważniejszych doradców i głównych głosów w społeczności uchodźców. Podczas gdy wielu z nich utworzyło mieszana narodowość kanadyjsko-brytyjską, on pozostał przywiązany do macierzy. Pracował również jako pisarz przemówień, tworząc jedne z najlepszych słów Edwarda.

    Inni mieszkańcy Kanady, przywódcy ententy, a nawet niektórzy uchodźcy obawiali się, że natychmiastowy powrót króla zmusiłby go do zajęcia się drobiazgami rekonstrukcji powodując tym samym zaniedbania jego obowiązków wobec Imperium i sojuszu we wciąż niestabilnej sytuacji międzynarodowej. Premier Bennett, zazwyczaj bezwzględnie spełniający zachcianki króla poinformował go, że porzucanie Kanady na rzecz macierzy byłoby politycznie nieroztropne tuż po kosztownej wojnie, w czasie, gdy stawało się jasne, ze będzie ona dźwigała ciężar odbudowy przez długie lata. Edward miał również inny, bardziej prywatny powód, aby pozostać: jego towarzyska żona, królowa Barbara była Kanadyjką i nie chciała porzucać uroczego dworu na rzecz niebezpiecznego tronu w ponurym, wyniszczonym i wciąż pełnym komunizmu kraju. W końcu udało jej się wygrać. Jej mąż pozostanie w kraju na tymczasowej, ale niezdefiniowanej podstawie.

    [​IMG]
    Rząd Odtworzenia Brytanii został formalnie utworzony w lipcu 1943, chociaż nazwa ta już była używana przez cywili jako określenie okupacji ententy. Był on organizacją wojskową, której celem było wykonywanie rozkazów administratorów z Kanady. Wprowadził on stan wojenny, chociaż na wsypie znalazło się wiele ludzi cywilnych, których zadaniem było nadanie R.O.B.'owi przyjaznego wizerunku i doradzanie generałom w kwestiach społecznych.

    [​IMG]
    Na "Głównego Ministra" Rządu wybrany został Duff Cooper (jego tytuł był przedmiotem ostrej debaty w Kanadzie: nie mógł być premierem, bo nie wybrał go lud, a "pierwszy sekretarz" śmierdział syndykalizmem). Pochodził on z typowego gentleman'skiego środowiska, jednej ze słynnych "grup Koterii" złożonej z młodych intelektualistów i arystokratów w początkach stulecia. Dzielnie walczył podczas I wojny i na krótko - jeszcze przed rewolucją - został konserwatywnym premierem. Na wygnaniu odszedł od polityki i dołączył do Imperialnej Służby Dyplomatycznej. Razem z żoną, Lady Diana Manners'ą stali się popularnymi postaciami w wyższej warstwie społeczeństwa Kanady. Miał rzadka godność bycia lubianym i zaufanym przez wszystkie konkurujące frakcje polityczne w Ottawie. Uznany za pewnego człowieka. Za jego główną zaletę uważano efektywność we wprowadzaniu kanadyjskich zarządzeń.

    [​IMG]

    Główny minister Albert Duff Cooper, Wicehrabia Norwich, był cywilną twarzą R.O.B.
    Na wicekróla i oficjalną głowę Rządu został wybrany Lord Louis Mountbatten. Był on stosunkowo łatwym wyborem na człowieka zastępującego króla do czasu przygotowania kraju na powrót monarchy. Popularny obywatel, szanowany dowódca wojskowy. Wystarczająco bliski Churchill'owi, aby zyskać zaufanie uchodźców i cieszący się dobrą reputacją wśród Kanadyjczyków i Kanadobrytów. Mountbatten miał wspólnych pradziadków z królem, więc był wystarczająco z nim spokrewniony, aby być wiarygodnym i jednocześnie zbyt słabo powiązany, aby jego śmierć w skutek zamachu, bądź wypadku była katastrofą propagandową (z tego powodu kandydatury braci Edwarda zostały odrzucone).

    [​IMG]
    Ze względu na to, że Londyn był chaotyczny i zrujnowany, stolicą Rządu było oddalone o 30 kilometrów miasto Windsor. Znajdujący się tam dziewięćsetletni zamek zdołał przetrwać wojnę i komunistyczne "ulepszenie ideologiczne" w miarę dobrze. Symboliczna zbieżność nazw z panującą dynastią nie była przypadkiem.

    W lecie 1943 R.O.B. zajęło się priorytetowymi sprawami wyżywienia narodu i odtworzenia usług oraz połączeń transportowych. Krytyczna była również desyndykalizacja. Za rządów Mosley'a każdy, od lekarza aż do listonosza musiał być aktywnym totalistą. Niektórzy zostawali nimi dla szybszej kariery, a inni - by przeżyć. Oddzielenie tych ludzi od prawdziwych wyznawców i dalsza segregacja zwiedzionych od odpowiedzialnych za zbrodnie reżimu było długim i trudnym procesem. Pewne był to, że Brytanii brakuje wielu lat do normalności.

    [​IMG]

    W lecie 1943 powrócił problem, o którym wielu myślało, że mierzą się z nim po raz ostatni: kwestia Irlandii.

    [​IMG]
    Radykalni konserwatyści uważali, że powinien zostać przywrócony status sprzed wielkiej wojny - Irlandia jako wasal Królestwa. Ich oponenci uważali to za: niesprawiedliwe, niemożliwe do zrealizowania przy tak dużych problemach R.O.B., lub połączenie obu. Michael Collins, wygnany irlandzki przywódca, zbudował dla siebie znaczną bazę poparcia moralnego i finansowego pośród amerykańskich Irlandczyków w Republice Nowej Anglii. Wielu z nich wzięło udział w wojnie po to, żeby wyzwolić swą antyczną ojczyznę. Król sprzyjał sprawie irlandzkiej, ale chciał utrzymać Celtów w Entencie. Głównym argumentem był wysiłek, jaki włożono w ich wyzwolenie. W międzyczasie Collins i inni wygnani zrozumieli, że to izolacja ich wyspy sprowadziła na nich szybki upadek. Porozumienie, które utrzymałoby Dublin w Imperium - trzydzieści lat temu niemożliwość, teraz stawało się coraz bliższe.

    [​IMG]
    Michael Collins, przywódca irlandzkiego rządu na emigracji w Bostonie. Wpływał na opinię publiczna Kanady i Nowej Anglii w sprawie całkowitego wyzwolenia ojczyzny, ale cierpienia ludu pod syndykalistycznym jarzmem były tak ogromne, że zmienił swój stosunek do Imperium Brytyjskiego.

    Dzięki prezydentowi nowej Anglii, działającemu jako pośrednik, w lecie 1943 osiągnięto porozumienie między rządem Kanady a Collinsem. Niepodległość Irlandii - w tym Ulsteru, z pewnymi prawami dla Protestantów - została przywrócona jako dominium brytyjskie, z Edwardem VIII jako królem. Michael odzyskał swoją pozycję hegemona wyspy, a w sprawach wewnętrznych zaczynał od białej kartki. Irlandia cieszyła się ochroną militarną sojuszników i owocami współpracy międzynarodowej. Michael wierzył, że dzięki wdzięczności za wyzwolenie przekona ludzi do tego układu. Wrócił do Irlandii i został powitany jak bohater.

    [​IMG]

    [​IMG]
    Większość Irlandczyków widząc na ulicach czołgi ententy zaakceptowała nowy porządek jako najlepsze rozwiązanie, które Collins mógł wynegocjować, ale starzy towarzysze z IRA byli oburzeni. To oni stawili opór w trakcie inwazji Republiki i znosili największe cierpienia podczas rządów znienawidzonego kolaboranta Jim'a Larkin'a, podczas gdy Michael żył spokojnie w Bostonie i Nowym Jorku. W ciszy szeptali o zmiękczeniu przywódcy i jego zdradzie. W przyszłości miały wystąpić problemy.

    [​IMG]
    Tymczasem, z dala od problemów zmęczonej wojną populacji Wysp, niemiecka wojna przeciw wietnamskim komunistom osiągnęła swój katastrofalny koniec. Partyzanci Ho Chi Minh'a zajęli niemieckie porty na początku lipca 1943. Tuz po zakończeniu walk w Brytanii miał rozpocząć się kolejny kryzys.
     
  8. Maciej-Kamil

    Maciej-Kamil Ten, o Którym mówią Księgi

    Rozdział I: Dawne i Przyszłe Królestwo. Kontynuacja.

    ***

    Indochiny niemieckie, wrzesień 1943.
    Urzędnicy palili ważne dokumenty na dziedzińcu przed siedzibą gubernatora. Dym dryfował przez okiennice, zakręcając się w deskach. Wiatrak brzęczał cicho nad głową Gustawa Masa podczas gdy zapinał spodnie. Czarnowłosa kobieta zbierała pościel z łóżka, aby się okryć.

    - Idę z tobą , tak? - spytała łamanym niemieckim. Włożył swoją koszulę i odwrócił się, wyczuwając delikatny brzeg jej kokardy swym kciukiem.
    - Weź swoje rzeczy i wracaj.

    Wstała i włożyła swoją ulubioną suknię letnią, którą on kupił dla niej w Wiedniu. Obserwował ją do czasu, aż zeszła po schodach dla służących i zapalił cygaro gdy nie było jej widać. Rozsunął firany i wszedł na balkon.

    Urzędnicy stworzyli już ognisko. Łańcuch ludzi wrzucał akta i papiery do płomieni. Do lazurowego nieba ulatywał szary dym. Dachy, dachówki i blacha ostro błyszczały pośród drzew dâu. Niemiecka policja kolonialna wycofała się razem ze swymi białymi hełmami i opalonymi nosami. Panowała anarchia. Strugi dymu wskazywały pożary płonące w innych częściach miasta. Do domu gubernatora pukały masy uchodźców. Okazyjnie dało się usłyszeć strzały wśród nich. Bezsensownie naciskali na misternie wykonany płot. Przepychali przez dziury swe kończyny, podnosząc bezużyteczne papiery i zawodzące dzieci. Gustaw wziął głęboki oddech. Coś się działo. Żołnierze wycofywali się na dziedziniec, a urzędnicy porzucali ognisko.

    Ktoś uderzał uporczywie w drzwi. Zgasił cygaro i udał się odpowiedzieć.

    Młody żołnierz gwałtownie zasalutował.

    - Tak, oberleutenacie?
    - Panie Attaché , ewakuujemy placówkę.
    - Teraz?
    - Tak, sir.
    - Rozejm na trwać...
    - Rozejm został złamany. Syndykaliści wdarli się do miasta, a Berlin nakazał natychmiastową ewakuację wszystkich Niemców.
    - Gdzie jest gubernator? - spytał Gustaw.
    - W drodze do portu. - oficer odpowiedział z lekkim zawstydzeniem. Gustaw przeklął.
    - Pięć minut - powiedział.

    Usłyszał: żołnierza przechodzącego do następnego pokoju, podniesione głosy i ludzi biegnących przez sale. Wszedł wewnątrz, ściągnął swoją walizkę i zaczął napełniać ją ubraniami, by je wyrzucić i włożyć na ich miejsc coś wartościowego. Pospiesznie otworzył sejf i wyciągnął z niego: rolkę Reichmarek, książki z kodami i medale jego zmarłego ojca. Przeglądnął kartki leżące na biurku. Olał je. Pamiętał o dużej torbie z cygarami.

    Zakrzywiona, wspaniała klatka schodowa była zalana ludźmi. W tłumie zniknęły ranga i formalności. Żołnierze krzyczeli. Usłyszał dochodzący skądś dźwięk pęknięcia szkła. Zobaczył sekretarkę z rękami pełnymi dokumentów, która przewróciła się na schodach wyrzucając starannie zapisane kartki w dół.

    - Chodź - powiedział Gustaw, łapiąc jej dłoń i podnosząc ją. Dwóch żołnierzy garnizonu starało się ściągnąć ze ściany portret Kaisera za pomocą łomu. W nieładzie utworzyli linie w przedsionku. Wyszli przez wejście kierując się do ciężarówek. Szlochająca sekretarka zgubiła jeden ze swych pantofelków. Nagły odgłos wystrzału, głośny na tyle, że słychać było echo sprawił, że Gustaw podskoczył. Walczą na bramach? Kordyt unosił się w powietrzu, gdy żołnierz pomógł mu wejść do pojazdu. Wciągnął z sobą sekretarkę. Ścisnęli się, gdyż starano się uratować tak wielu, jak to tylko możliwe. Jeden z mercedesów gubernatora został usunięty z drogi, aby zrobić miejsce dla ciężarówek. Jego połowa znalazła się w fontannie, wyglądała jak srebrny wieloryb wyrzucony na brzeg. Niemiecka flaga trzęsła się z wyzywającą wesołością, podczas gdy wnętrze samochodu zalewała woda.

    Ciężarówka zataczała się w kierunku życia w chmurze spalin, skacząc na podjeździe jak reszta konwoju. Gustaw słyszał, jak tłum na zewnątrz bram staje się coraz głośniejszy, aż osiągnięto poziom ogłuszającego ryku. Żołnierze krzyczeli i próbowali oczyścić teren. Dochodził z niego ostry dźwięk strzałów, w powietrze, lub w lud. Przejechali przez wjazd do tłumu. Ręce uderzały w pojazd, gdy ten jechał naprzód. Następnie tłum zaatakował na tyłach, aż nagle byli wolni.

    Jechali drogą portową. Gustaw spojrzał na spowitą dymem siedzibę Europejczyków i kipiący tłum. Przez chwilę myślał, że zobaczył w nim ładną, młodą kobietę pośród nich. Oklepaną suknię, obszarpaną torbę w dłoni i twarz wciąż pełną nadziei.

    ***
    Okres po wielkim krachu był trudny dla niemieckich operacji kolonialnych na Dalekim Wschodzie. Rewolucja Chińska z roku 1936 doprowadziła do upadku traktatu z Nanjing podpisanego po interwencji Rzeszy w 1925. Rok później Berlin musiał pogodzić się z końcem Allgemeine Ostasiatische Gesellschaft pod presją wojska Republiki Chin, zdołał jednak zachować kilka portów. W międzyczasie odbudowa Ententy i wzrost potęgi Japonii były długoterminowymi wyzwaniami dla dominacji niemieckiej.

    [​IMG]

    Wojna domowa w Chinach bez rozstrzygnięcia trwała od połowy 1936.
    Komunistyczne powstanie Ho Chi Minh'a w Indochinach rozpoczęło się w 1938, ale zostało przyćmione przez wojnę domową w Ameryce. Syndykalizm rósł w siłę w Azji południowo-wschodniej, rozprzestrzeniając się z Komuny Indii, której udało się w tym samym czasie wywołać rewolucję w Birmie. W Tajlandii ostre represje powstrzymywały rewolucję, ale kolonie niemieckie były stosunkowo łatwym celem.

    [​IMG]

    Hanoi, około 1940. Indochiny niemieckie były uśpione, zamknięte w poprzednim stuleciu. Słabo przygotowane na atak czerwonych.
    Na początkowo mało znaczącą wojnę partyzancką miały wpłynąć wydarzenia z zewnątrz. W 1940, gdy Niemcy skupiły się na nowej wojnie w Europie, Republika Indii próbowała wywołać rewolucję w Indiach Południowych. Federacja Maharadży siłą stłumiła powstanie, przez co wybuchła wojna. Możliwość dalszej ekspansji czerwonych na półwyspie zmotywowała ententę do działania i pokonania Komuny Hindusów oraz Birmy, co było jednym z pierwszych znaków odbudowy potęgi.

    [​IMG]
    Do wyzwolenia Brytanii ententa zajęła większość terenów Komuny i utworzyła kolonialną administrację w Birmie, przywracając pozycję Imperium na sub-kontynencie.

    Dzięki pomocy i doświadczeniu uchodźców z Indii powstanie w Indochinach zyskało nową siłę. Niemieckie siły i uwaga były skupione na walkach w Europie, więc oddziały kolonialne były zbyt słabo wyposażone, aby dać sobie radę z potężnymi partyzantami. Ho Chi Minh zaczął odnosić sukcesy - najpierw na północy, a potem w dżungli. Rzesza były wypierana w kierunku portów, a morale jej żołnierzy słabło w obliczu gigantycznych strat. Czołgi, siły powietrzne i flota okazały się nieefektywne w walce z wtapiającymi się gładko w dżunglę i lokalną ludność partyzantami.

    [​IMG]
    Syndykalistyczni partyzanci Federacji Indochińskiej zajmują niemiecką pozycję w dżungli, 1943. Starzejący się wojskowi konsekwentnie bagatelizowali siłę i skuteczność partyzantów.

    Do późnego 1943 wiadomo było, że poza portami Niemcy były pokonane. Z powodu zniszczenia zachodnich prowincji Rzeszy i zmęczenia społeczeństwa nie mogła sobie ona pozwolić na poniesienie kosztów kontrataku. Dwunastego września kaiser, kanclerz Franz Von Papen i minister spraw zagranicznych Friedrich Werner von der Schulenburg spotkali się na trudnym śniadaniu w Stadtschloss. Decyzja zapadła już wcześniej: Niemcy wycofają się z Indochin.

    [​IMG]

    [​IMG]

    Kanclerz Franz Von Papen ogłasza niemiecki odwrót z Indochin, trzynasty wrzesień 1943. Pomimo zwycięstwa wyborczego musiał wziąć na siebie odpowiedzialność za wczesne porażki w wojnie z syndykalistami europejskimi i powojenne problemy. W 1943 szybko tracił popularność.

    Ogłoszenie wycofania i sceny jego chaotycznego przeprowadzenia zszokowały świat. Najbardziej zszokowane były same Niemcy, gdzie społeczeństwa nie informowano o złym przebiegu wojny. Powojenne niepokoje przemieniły się w ostry spór polityczny. Oburzeni byli zarówno anty-, jak i proimperialisci. Ci pierwsi z powodu dużych strat w ludziach i środkach podczas jałowych walk, a drudzy - uznali, że Niemcy nie wykonały swych obowiązków. I tak już niepopularny kanclerz musiał walczyć o przetrwanie w polityce.

    [​IMG]
    W miarę wzrostu krytyki sojusznicy Papena naciskali, aby ten uczynił z von der Schulenburg'a kozła ofiarnego. Kanclerz stawił opór bojąc się, że utworzenie precedensu w zaspokajaniu wściekłości ludzi spowoduje jego upadek. Tymczasem nowe państwo syndykalistyczne rozpalone sukcesem rozpoczęło jednoczenie regionu pod rządami ludowymi:

    [​IMG]
    Inne potęgi azjatyckie przejęły się tym nagłym przypadkiem. Każda z nich miała swe słabości. Komunizm wciąż był silny w Indiach, a Japonia obawiała się lewicowych sentymentów infekujących masy koreańskie. Rosja i Chiny znajdowały się na krawędzie rewolucji. Porażka Niemiec była dla nich nieszczęściem w szczęściu.

    [​IMG]

    [​IMG]
    Podczas gdy mocarstwa zastanawiały się jak zareagować, Tajlandia musiała nagle walczyć o przetrwanie. Pomimo wysiłków armii czerwoni szybko uzyskali przewagę liczebną i jakościową wynikającą w walk przeciw imperium. Po dwóch miesiącach front zbliżył się do Bangkoku. Miasto upadło dwudziestego listopada.

    [​IMG]

    [​IMG]
    Tragedia tajska wywołała kolejną falę wzburzenia na porażki rządu w Niemczech. Kanclerz wytrzymał jeszcze dwa miesiące, ale doradcy kaisera coraz mocniej wskazywali, że jego rządy dzielą zmęczony lud w trudnym momencie oraz, że stał się kulą u nogi. Dwudziestego czwartego grudnia 1943 Von Papen został wezwany do pałacu i poproszony o rezygnację. Był to upokarzający i raptowny koniec. Przywódca konserwatystów, Constantin Von Neurath miał utworzyć nowy rząd.
     
  9. Maciej-Kamil

    Maciej-Kamil Ten, o Którym mówią Księgi

    Ciąg Dalszy:

    [​IMG]

    [​IMG]

    Nowy rząd przejął ster w chwilach trudnych dla Rzeszy.

    Tymczasem ofensywa syndykalistów w Tajlandii nie słabła. Wszystkie ważne gospodarczo tereny kraju upadły do połowy lutego. W obliczu klęski tajski król zwrócił się do zagranicy z prośbą o pomoc. Nie miała ona nadejść od ententy, gdyż odbudowa Brytanii pochłaniała zbyt dużo uwagi. Po za tym uchodźcy w Kanadzie pamiętali o tym, że Tajlandia współpracowała z Kaiserem podczas podziału Malezji, który nastąpił po rewolucji i nie mieli do niego sympatii.Niektórzy członkowie rządu De Gaulle'a chciały powrotu do Indochin i zdobycia prestiżu kolonialnego, ale ostatecznie przeważyła konieczność odbudowy odzyskanej połowy Francji i słaby stan floty nie pozwalający na długie, trans-oceaniczne podróże bez wsparcia Brytyjczyków.

    [​IMG]

    Do lutego 1944 czerwoni wyparli Tajów do Półwyspu Malajskiego.

    [​IMG]

    Ochrona granicy była ważniejsza dla ententy, niż pomoc królowi związanemu z Niemcami.

    W marcu stwierdzono, iż wojna jest przegrana, a król powinien opuścić Tajlandię. Pomimo wszystko monarcha nie uważał, że jest bez szans. Europejczycy go porzucili, ale nie byli jedyną potęgą w Azji. Do Tokio wysłano błagalny komunikat, pełny wypowiedzi o Azjatach walczących o przeznaczenie bez europejskich zakłóceń, wolnych od nienawistnego importu syndykalizmu. Japonia długo szukała okazji do wypromowania swej strefy współpracy. Nadeszła historyczna chwila...

    [​IMG]

    [​IMG]

    Interwencja Japonii spotkała się z wyjątkowo patetyczna reakcją Federacji Indochińskiej.

    Do maja 1944 na terytorium pozostającym pod kontrolą białych zaczęły zbierać się znaczne siły cesarskie. Czy rodziło się tam nowe imperium? Czy też może tak samo, jak w przypadku Francuzów i Niemców dżungle Indochin miały być grobem ambicji imperialnych? Świat patrzył uważnie.
     
  10. Maciej-Kamil

    Maciej-Kamil Ten, o Którym mówią Księgi

    Rozdział II: Narodziny Brasílii.
    W późnym lecie i jesieni 1943, gdy wojna w Indochinach skupiała uwagę świata, towarzysze syndykalistyczni odnosili sukcesy na całkowicie innym kontynencie. Po serii wielkich strajków i sporów klasowych lat trzydziestych, powstałych w wyniku wielkiego krachu, komuniści doszli do władzy w Brazylii w sposób demokratyczny. Nacja skupiona na tworzeniu spółdzielni chłopskich i nacjonalizacji gospodarki pozostała poza uwagą mocarstw dzięki wykorzystaniu swego małego znaczenia i izolacjonizmu. Pomoc ze strony międzynarodówki znacząco przyspieszyła rozwój, ale udało się uniknąć udziału w wojnie europejskiej.

    [​IMG]

    Brazylijska propaganda, około 1938. Towarzysze zdawali sobie sprawę z zacofania swego kraju, więc jego rozwój gospodarczy był dla nich ważną sprawą. Jednym z pomysłów na to była praca kobiet.
    Brazylijczycy spokojnie budowaliby komunę w swym własnym kraju, gdyby nie prowokacje la paltańskie. Rządząca tam junta nie mogła pogodzić się z obecnością komunizmu na granicy. W 1938 podżegali do puczu wojskowego, który skończył się wybuchem wojny domowej. Po zwycięstwie czerwonych państwa te rozpoczęły wyścig zbrojeń, w którym Argentynę wspierał sojusz przeciw syndykalistycznemu państwu. Coraz bardziej zagrożeni Brazylijczycy nie mogli zignorować wkroczenia do ich prowincji Uruguaiana w lutym 1941. Wielka wojna południowoamerykańska rozpoczęła się.

    [​IMG]
    Dyktator argentyński Edelmiro Farrell. Razem z kolegami z junty odczuwał wręcz psychopatyczna nienawiść do syndykalizmu i był zdeterminowany, aby wyprzeć go z Ameryki Południowej.

    Trzy lata później sytuacja anty-komunistów była zła. Międzynarodówka przestała już istnieć, ale jej pomoc dała Brazylijczykom przewagę. Czerwoni generałowie zdobyli doświadczenie dzięki wojnie domowej, a ich milicja ludowa składała się z zapalonych fanatyków, którym la platańscy poborowi nie mogli dorównać. Do października 1943 upadł sojusznik Argentyny - Peru.

    [​IMG]
    Do tego czasu myślenie brazylijskich przywódców zradykalizowało się. Jasne było dla nich to, że reakcjoniści nigdy nie zostawią ich kraju w spokoju, iż "natura kapitalizmu wymaga zniszczenia syndykalizmu zanim ciemny lud zostanie oświecony". Brazylię, pozbawioną siły do oporu spotkałby wtedy ten sam "straszny" los, który stał się udziałem Europy. Wystarczających dowodów dostarczali uciekinierzy z upadłych Francji i Brytanii. Tylko zjednoczona, komunistyczna Ameryka Południowa mogła oprzeć się agresji.

    [​IMG]
    Ziemie i lud Peru karabinami przyłączono do nowej Unii. Wymyślono plany całkowitego scentralizowania gospodarki i nastawienia jej na tory wojny totalnej. Tylko całkowite zwycięstwo mogło "uratować" naród przed machinacjami spragnionych krwi generałów i ich chilijskich sługusów.

    [​IMG]

    Komisarze ACPE odpowiadali za wprowadzenie "syndykalizmu wojennego" na rozległych ziemiach Ameryki Południowej. Głównymi jego cechami były: przymusowy pobór żywności od chłopów, racjonowanie produktów, nacjonalizacja całego kapitału prywatnego i obowiązkowe prace dla klas nie proletariackich.

    [​IMG]

    Granice i linia frontu, listopad 1943.

    Wieści z południa były doniosłe, ale w Północnej Ameryce były przyćmiewane przez bliższe sprawy. W AUS zaczęły się pojawiać pierwsze efekty gospodarczych pomysłów Huey Longa. Jego program "Share The Wealth" okazał się być niewykonalny na szczeblu lokalnym i bardzo kosztowny. Co gorsza, odsłonił sprzeczność wewnątrz partii "America First": przywódca wzywał do graniczenia własności prywatnej, a jednocześnie opierał się na bogatej elicie. Uchylanie się od podatków było częste. Jakby tego było mało, zawiodła również polityka dezurbanizacji polegająca na wywożeniu fabryk z dala od Krainy Wielkich Jezior i jej komunistycznych sympatii. Wielu z przeniesionych zakładów nie udało się ponownie odtworzyć z braku wykwalifikowanej siły roboczej i zasobów w nowych miejscach.

    [​IMG]
    Tymczasem republiki związane z ententą żyły swoim życiem. W 1944 prezydent Nowej Anglii, Percival Baxter, zarzucił wywodzący się ze starych Stanów zwyczaj według którego jedna osoba mogła sprawować najwyższy urząd tylko przez dwie kadencje. Jego spokojne rząd w czasie wojny domowej i rozsądne dołączenie do sojuszu przyniosło pokój i dobrobyt, co zwiększyło popularność przywódcy.

    [​IMG]

    Percival Baxter, pierwszy prezydent Republiki Nowej Anglii. Republikanin. Za czasów starych Stanów zarządca Maine, wybrany przez kanadyjskich okupantów w 1937 podczas wojny domowej. Z gracją poprowadził młodą nację przez ten burzliwy okres i zwyciężył wybory w 1940. Wierny Kanadyjczykom, wysłał żołnierzy do Brytanii w trakcie wprowadzania konserwatywnych reform fiskalnych.
    Była ona na tyle duża, że Partia Republikańska utrzymała władzę w wyborach roku 1944, poprzez zwycięstwuojej kandydata, John'a Rockefeller'a Junior'a. Jeden z najbogatszych ludzi świata i czołowych filantropów reprezentował bardziej socjalne poglądy przy jednoczesnym popieraniu sojuszu z Kanadą. W międzyczasie "stabilność" ciągle pozostawała dewizą prezydenta Henry'ego Arnolda rządzącego PSA z gabinetem wojskowych. Rozumiejąc, że z nieproporcjonalnego rozmiaru i rozmieszczenia ludności wynikają liczne problemy generałowie pozwolili w 1944 na plebiscyt decydujący o podziale państwa na sprawiedliwsze (i łatwiejsze do zarządzania) jednostki administracyjne. Ludzie postanowili utworzyć dwa nowe stany - Kalifornię Południową - ze stolicą w San Diego i Północną z siedzibą w Eureka. Stare Sacramento uznano za relikt upadłego USA i zwykłe miasto północy. San Francisco, stolica Stanów Pacyficznych otrzymało status miasta federalnego. W tym samym czasie mały obszar "Zachodniego Wyoming" (część Wschodnia należała do państwa Longa) został przyłączony do Utah. Miejscowi liberałowie mieli nadzieję na to, że referendum będzie pierwszym krokiem na drodze ku demokracji, która wciąż wydawała się odległa.

    [​IMG]
    Demokratyczne zmiany - a przynajmniej ich zwiastuny - pojawiły się również w Kanadzie. W lipcu 1943 minister spraw zagranicznych Kanady, Robert Manion, został znaleziony martwy w swoim gabinecie. Zginął z przyczyn naturalnych. Szanowany bohater wielkiej wojny i jeden z głównych architektów ententy. Pochowano go z należytym szacunkiem. Jednakże śmierć jednej z czołowych figur wywołana przez starość zawstydziła administrację, rządzącą od prawie 14 lat. W opartym na propagandzie świecie kanadyjskiej "demokracji" wizerunek był wszystkim, a rządzący wyglądali na starych
    i schorowanych.

    [​IMG]

    [​IMG]
    Robert Manion służył jako kanadyjski MSW w najważniejszych chwilach lat 30 i 40. Jego rozważny i taktowny charakter pomógł podczas związywania często niezgodnych postaci przywództwa ententy w trwały sojusz, który wytrzymał trudne czasy wojny europejskiej i wyzwolenia Brytanii. Zginął tuż po upadku komuny na wyspie. Na pogrzebie tego bohatera wielkiej wojny znaleźli się Król Edward i Królowa Barbara, razem z wieloma ważnymi gośćmi z Kanady i reszty świata.
    Kilka tygodni później premier Bennett zreorganizował gabinet, aby wyglądał młodziej. Wybór mieszkańca Quebec'u Onésime Gagnon na miejsce Maniona było rozmyślnym ruchem mającym pokazać liberalnym ziemiom, że są częścią nowej Kanady bez względu na to, czy chcą tego, bądź nie.
    [​IMG]
    W nowym rządzie zauważyć należy powrót byłego premiera Arthur'a Meighen'a na scenę polityczną i obecność wielu nowych twarzy. Nie nagłaśniano, że szefem wywiadu został bliski rodzinie królewskiej.


    Kanadyjska lewica prowadzona przez Mackenzie King'a była wykluczona z narracji narodowej twierdziła, że zmiany te były jedynie pozorne oraz, że cała "demokracja" państwa została zredukowana do "złudzenia". Model autorytarnego ludowładztwa wprowadzony w entencie był legitymizowany wolnymi i sprawiedliwymi wyborami, jednakże z czasem traciły one możliwość realnej zmiany prawa, motywów i celów nacji. Wpływ na nie zyskiwała za to mała anglo-kanadyjska elita: przedsiębiorcy, potentaci mediów, wojskowi, usłużni cywile, ulegli inteligenci, arystokracja i sam król. Do połowy lat czterdziestych wszechobecna propaganda "prowadziła" kanadyjską demokrację w "prawidłową" stronę. Usprawiedliwiano to dwoma bliźniaczymi motywami: chwałą imperium i czerwonym zagrożeniem. Wielu liberałów rozpaczało nad tym, ale młodsi i bardziej ambitni zastanawiali się jak wykorzystać tą sytuację do powrotu do władzy.

    [​IMG]

    Autostradowy billboard propagandowy, około 1944, rozsławiający bogactwo, jakie wprowadzone przez rząd uprzemysłowienie dało "nowej" Kanadzie. Gloryfikowanie osiągnięć i króla, który się do nich przyczynił było jedną z głównych cech "kontrolowanej demokracji".

     
    Ostatnia edycja: 24 Lipiec 2016
  11. Maciej-Kamil

    Maciej-Kamil Ten, o Którym mówią Księgi

    C.D.

    Tymczasem w Europie zniszczonej wojną i tyranią dyskusje o ustroju nie były aż tak ważne. W Niemczech powojenne problemy przerodziły się w recesję wiosenną roku 1944, gdy koniec walk odsłonił trudne realia. Utrata aktywności gospodarczej i koszty jej odbudowy na zachodzie były gigantyczne. Działania w Indochinach stanowiły czarną dziurę budżetu. Co gorsza armie Berlina cierpiały na: kosztowność, brak efektywności oraz - co udowodnił Wietnam - niską skuteczność. Jednakże dowództwo było obeznane z sytuacją, sprzyjające zmianom, popularne i prestiżowe. Dla kanclerza Von Neurath'a reformy były krytycznym i trudnym zadaniem.

    [​IMG]

    Kolejnym problemem była odbudowa Francji. Gdy na północy utworzono rząd marionetkowy, Niemcy wzięły na siebie finansowanie prac.

    [​IMG]

    Ruiny Paryża w 1943, sytuacja tuż po zakończeniu oblężenia. Była to jedna z najkrwawszych bitew wojny w której zginęło 80 tysięcy Niemców i tysiąc setek Francuzów. Straty cywilne były tak samo duże, jak zniszczenia miasta. Rok później milion Paryżan wciąż było bez domu.

    Było to niepopularne, zwłaszcza wśród ludności, która przeżyła syndykalistyczną okupację. Jednakże jej przywódcy uznali to za strategiczną konieczność. Jeśli ich eksperyment z przyłączeniem Francji do mittleeuropy nie uda się, to władzę ponownie przejmie komunizm, lub zrobi to nawiązujący do Napoleona cesarz z południa. Wrogi sąsiad znacząco zminimalizowałby efekty zwycięstwa. Po raz kolejny relacje francusko-niemieckie stały się jednymi z wielkich znaków zapytania kontynentu.

    [​IMG]

    Rząd Odtworzenia Brytanii był odseparowany od problemów kontynentu dzięki zasobom Imperium Brytyjskiego. Pomimo: tego, przywrócenia podstawowych usług w lecie 1944 i początku odbudowy miast normalizacja życia była boleśnie powolna. Przez koniec 1943 i 1944 wydano serię dekretów celem położenia fundamentów nowego państwa i poradzenia sobie z najgorszymi pomysłami jego poprzedniczki. Służyły temu procesy Edynburskie rozpoczęte w grudniu 1943. Przeprowadzono je po to, aby ukarać: wojskowych, politycznych i ekonomicznych przywódców Republiki Brytanii oraz Komuny Francuskiej którzy wpadli w ręce ententy. Skazano 43 ludzi, większość na śmierć. Wielkim nieobecnym był komunistyczny dyktator - Oswald Mosley. Oficjalnie uznawano, że zginął w boju, ale wywiad ostrzegał, że mógł uciec.

    [​IMG]

    Zamek w Edynburgu. To tutaj więziono głównych komunistów przed sądem przeprowadzonym przez główne postaci ententy.

    [​IMG]

    Koniec niestabilności w jednym miejscu spotkał się z jej powstaniem w innym: wojna indochińska wchodziła w najmniej przewidywalną i niebezpieczną fazę. Ho Chi Minh poczynił swój wichrzycielski ruch...

    [​IMG]
     
    Ostatnia edycja: 24 Lipiec 2016
  12. Maciej-Kamil

    Maciej-Kamil Ten, o Którym mówią Księgi

    Bombaj, Federacja Maharadży, czerwiec 1944

    W pokoju zatłoczonym ciałami i zapachem robotników było gorąco pomimo późnej pory. Kilka starych wentylatorów na suficie obracało się nieefektywnie. Jeden z nich w ogóle się nie poruszał, pokryty pajęczyną gęstą jak śmietana. Szczeliny w zżółkłym od dymu tynku odsłaniały czerwone cegły piwnicy.

    - Chodź Anish! -zawołał Dev przepychając się nadgarstkiem przez tłum. Zawołany podążał niechętnie, przeciskając swą rozległą posturę przez krzepkich ludzi. Według tego co mówili w wiosce wołający był wichrzycielem. Ojciec Anish'a powiedział mu kiedyś:

    - Uważaj. Długo będziesz pamiętał Bombaj.

    To miasto zapadało w pamięć każdemu, kto się w nim znalazł z całą jego żałosną, rojną i wspaniałą ekscytacją. Ze złodziejami, czerwonymi i pannami o wątpliwej reputacji. Być może dlatego dał się namówić Dev'owi na przyjazd tutaj.

    Osiągnęli przód i lichą scenę. Mówca niewielki, łysiejący posiadał okulary i głos człowieka większego od siebie. Podczas mówienia unosił małą książkę trzepocącą na końcu jego ręki jak skrzydła ptaka. Pokazywał ją niepiśmiennym pracownikom doków i fabryk.

    - Co ci maharadżowie zrobili dla was?! Co mają te tak zwane księżniczki? Powiecie, że wyparli Brytyjczyków, ale co dają wam jeść? Czy dostaliście kiedykolwiek monetę, której oni wam później nie odebrali? Wysyłają żołnierzy aby was zawstydzić, szefów aby oszukać i żyją w pałacach podczas gdy wy cierpicie w błocie. Jednakże to wy bracia macie moc: istną potęgę w fabrykach! Farmach! Śmierć maharadżom! Chwała socjalistom świata!

    Anish spojrzał na bok. Dev wyglądał jak zahipnotyzowany. Miał gigantyczne i pełne czci oczy. Jego uwagę przyciągnął ruch z tyłu hali. Błysnęły hełmy żołnierzy schodzących do piwnicy. Pociągnął kolegę za ramię.

    - Dev, policja!

    Wściekłe krzyki z tyłu. Gwizd. Mówca zszedł ze sceny a publika popadła w zaskoczenie. Mięsiste ramię pchnęło Anisha. W bójce stracił Dev'a z wzroku. Usłyszał tłuczenie szkła. Podłoga i sufit zlały się, gdy był pchany w różne strony. Ktoś nadepnął mu na stopę. Starał się znaleźć drzwi, ale nie mógł tego dokonać. Policyjna pałka zderzyła się z twarzą.

    Zapadła ciemność.
     
  13. Maciej-Kamil

    Maciej-Kamil Ten, o Którym mówią Księgi

    Rozdział 3: Lato tygrysów

    [​IMG]

    Pojazdy ententy przejeżdżające przez bramę Indii w Delhi podczas wojny z Komuną Indii w 1940. Ambicje tego miasta miały spowodować kolejną wojnę na subkontynencie.

    Upadek komunizmu w Europie pozbawił wsparcia towarzyszy z reszty świata. Sprowokowało to debatę wśród środowisk lewicowych dotyczącą podejścia wobec świata kapitalistycznego. Zastanawiano się, czy lepsze jest dążenie do ogólnoświatowej rewolucji, bądź budowa ustroju we własnym kraju i dawanie przykładu innym.

    [​IMG]

    Ho Chi Minh w pracy, 1944. Indochiński przywódca stał się ważnym komunistycznym myślicielem korespondującym z towarzyszami całego świata.
    Przywódca Wietnamczyków popierał tą pierwszą opcję. Twierdził, że z upadku Francji i Brytanii wynika jasno, iż skupianie się na sobie naraziło te państwa. Mawiał, że jeśli nie dobijesz swych leżących wrogów, to wrócą. Na tym według niego polegała "tragedia" Republiki Brytanii: pozwoliła ona na ucieczkę monarchistów do Kanady, co umożliwiło im stworzenie wojskowej, ekonomicznej i kulturalnej machiny celem zniszczenia komunizmu. Co prawda zajęło to dwadzieścia lat, ale to syndykalizm brytyjski sam przyczynił się do swej zagłady.

    [​IMG]

    Pomniki bóstw i inne "reakcyjne" antyki niszczone podczas wietnamskiej okupacji Tajlandii. Wietnamczycy stosowali terror, aby zdobyć zasoby do prowadzenia wojny.
    Eksport rewolucji był dla Komuny Indochin koniecznością nie tylko ideologiczną, ale i strategiczną. Ho Chi Minh był okrążony przez wrogów. Japończycy interweniowali, aby podtrzymać upadające państwo tajskie. Imperia europejskie czaiły się za kulisami. Chiny były starym wrogiem. Odwrócenie uwagi białych poprzez powstania w ich krajach dałoby mu czas na umocnienie pozycji.

    [​IMG]

    Wietnamska agitacja miała duży zasięg i skuteczność.

    Utrzymywane dzięki skarbom zagrabionym z Tajlandii międzynarodowe brygady Ho Chi Minh'a odniosły sukces w tworzeniu komunistycznych organizacji u wielu sąsiadów. Były to słabe państwa nieprzygotowane do walki z tak dobrze zorganizowaną partyzantką działającą wśród niezadowolonej ludności. Tylko w Chinach i zajętej przez Japończyków Korei udało się powstrzymać działania komunistyczne, ale brutalność działania służb bardzo przyczyniła się do spełnienia celu Wietnamu: spadku poparcia dla rządzących i wzrostu oporu wobec nich.

    [​IMG]

    Elitarne jednostki japońskiej policji zwalczające komunizm na terytoriach cesarstwa.

    Największe sukcesy odniesiono w Federacji Maharadży, biednym państwie osłabionym dodatkowo przez napływ uchodźców z upadłej Komuny Indii. Dzięki archaicznej ekonomii i drastycznym nierównościom syndykalizm rozwijał się pod powierzchnią rojnych metropolii południowych Indii. Próba powstania w 1940 została zgnieciona przez wojska rozmieszczone w Bombaju i Hajdarabadzie. Wieści o licznych wystąpieniach czerwonych dotarły do Delhi w lecie 1944. Należące do ententy państwo miało powody do walki z komuną, ale problemy południa mogły być jego szansą.

    [​IMG]

    [​IMG]

    Po zniszczeniu Komuny imperium uznawało całe Indie za swoją strefę wpływów.

    Kanada i inne dominia brytyjskie które przetrwały odczuwały relację podobną do tej między starszymi braćmi a siostrami w stosunku do swego indyjskiego partnera. W wielu aspektach Delhi było reliktem XIX wieku, powstałym z rewolucji trawiącej imperium dzięki kombinacji szczęścia i bezładu. W owym wczesnym czasie rozmiary sub-kontynentu sprawiły, że państwo to było zbyt duże dla komisarzy komuny aby je atakować zwłaszcza, że mieli problemy z utrzymaniem swego własnego terenu. Północni sąsiedzi z Pakistanu i Nepalu zeszli ze swych gór i zajęli kilka bogatszych dolin, ale odległe niziny nawet tego nie zauważyły. Dla Niemiec lat dwudziestych pozostałości brytyjskiej kolonii były zbyt odległe, aby je przejąć, a z sąsiadami południowymi łączyło je więcej rzeczy niż dzieliło zwłaszcza, że na wspólnej granicy komuniści koncentrowali swe siły. Nie licząc nominalnej przynależności Delhi do korony brytyjskiej społeczne i ekonomiczne struktury obu krajów były takie same.

    [​IMG]

    W dniach chwały Indii brytyjskich maharadże rządzili 1/3 kraju jako wasale, a Brytyjczycy zarządzali pozostałą ziemią bezpośrednio. Nowe Delhi było w większości kontrolowane przez arystokrację indyjską i nie pałało miłością do reszty brytyjskiej "rodziny".

    Podobieństwo to zostało zauważone przez innych członków imperium. W Kanadzie szemrano o zacofaniu i nieefektywności Delhi. Wątpiono w szczerość przywiązania Maharadży i trwałość ich wierności. Obawiano się, że w razie trudności opuszczą oni sojusz tak samo, jak zrobili to ich południowi bracia. W tym czasie pewnym elementom klasy rządzącej jeżyły się włosy na myśl przystosowania do nie europejskich partnerów, których zawsze uważali za nie cywilizowanych despotów. W momencie słabości ententy nie dało się jednakże nic z tym zrobić, więc obłudna gra trwała nadal. W państwie indyjskim grupa kolonialnych doradców kultywowała wywodzący się jeszcze z przedrewolucyjnych czasów powolny i spokojny tryb życia polegający na przemieszczaniu się między letnimi i zimowymi siedzibami podczas gdy Hindusi rządzili w swych pałacach okazując przyzwolenie dla zaistniałej sytuacji. Dla wielu milionów zwykłych ludzi nie miało to oczywiście żadnego znaczenia.

    [​IMG]

    Młody maharadża Bastaru z doradcami brytyjskimi, 1937. Po rewolucji 1925 Brytyjczycy kontynuowali zarządzanie Delhi jako żołnierze i cywile.

    Najważniejsze było jednak to, że przywódcy ententy pomimo niezgód z tubylcami byli przejęci głównie syndykalizmem i wiedzieli o przewadze, jaką da im pełna kontrola nad Półwyspem. W lecie 1944 z Brytanii do Indii przeniesiono wiele jednostek na wypadek, gdyby w Federacji Maharadży doszło do rewolucji. Dotyczyło to również: dywizji pancernych złożonych głównie z czołgów Calgary, oddziałów zmotoryzowanych i wsparcia lotniczego w postaci bombowców nurkujących Peregrine. Antyczna armia potencjalnego wroga nie posiadała sprzętu do walki z nimi.

    [​IMG]

    Budowane w kanadyjskich i australijskich fabrykach czołgi Calgary były wszechstronnym i wytrzymałym projektem, chociaż nie dorównywały obiektom Niemców. Wyprodukowano wiele wariantów walczących w Brytanii i Indiach.

    [​IMG]

    Strategia ententy faworyzowała bezpośrednie wsparcie z powietrza. Royal Canadair, "prowadzona" korporacja powstała w wyniku planów ekonomicznych lat 30. produkowała bombowce takie jak Peregrine w dużych ilościach. Gdy wróg nie posiadał osłony powietrznej - jak w Indiach - były one brutalnie efektywne.

    [​IMG]

    Zwiększanie sił na granicy i problemy z syndykalizmem spowodowały wrzenie w gorącym lecie roku 1944.

    Incydent na moście Yamuna z 19 lipca 1944 pozostaje kontrowersyjny i nieprzejrzysty. Fakty są takie: we wczesnych godzinach rannych tej środy most na rzece Yamuna, dopływie Gangesu w pobliżu północno-zachodniej granicy został wysadzony w powietrze. Pociąg towarowy przejeżdżający przez przeprawę runął do wody zabijając trzech inżynierów. Radio delhijskie ostrzegało przed komunistami przechodzącymi między państwami od tygodni, a tamtejszy rząd uznał ten atak za dowód na to, że południe nie panuje nad sytuacją. Inni - biorąc pod uwagę napięcia - uważali, że Delhijczycy zrobili to samodzielnie, albo w zmowie z kanadyjskim wywiadem, aby usprawiedliwić wojnę. Niezależnie od tego i pomimo apelów o spokój nadawanych z Berlina i Tokio siły ententy wjechały do kraju celem "stabilizacji".

    [​IMG]

    [​IMG]

    Czołgi i samoloty ententy zmiatają pozycje wroga, 20. lipiec 1944.


    Oddziały Federacji nie dorównywały zaprawionym w bojach Kanadyjczykom. Wkrótce ententa posuwała się do przodu na całym froncie.

    [​IMG]

    Australijczycy również wzięli udział w inwazji.

    Z powodu sierpniowej utraty Bombaju i szybkiego ataku na Hajdarabad książęta spróbowali ugody z Delhi. Ugoda znacząca utratę ziemi umożliwiała im przetrwanie, ale celem przywódców imperium było totalne zwycięstwo. Prośba o zawieszenie broni została odrzucona.

    [​IMG]

    Do wczesnego września siły Maharadży w pobliżu ich stolicy były prawie okrążone przez kleszcze ententy. Obrońcy mieli małe pole manewru, gdyż front stawał się coraz krótszy w miarę ucieczki na południe.

    [​IMG]

    Zmierzch Federacji. Wielu jej przywódców uciekło na Niemiecką Sri Lankę.

    Do końca miesiąca porażka Maharadży była bliska. Republika Madrasu, sojuszniczka Federacji skapitulowała drugiego października. Wojna zakończyła się do pierwszego listopada.

    [​IMG]
    Zwycięstwo. Po raz kolejni tubylczy książęta mogli uznać Indie za swą własność. Oszukańczy komuniści i nowobogaccy mieszczanie południa przegrali. Wasale Brytyjczyków nie ogarniali jeszcze kosztów sukcesu, dla osiągnięcia którego otworzyli puszkę pandory. Nawet gdy Kanadyjczycy i Australijczycy paradowali przez Delhi jako sojusznicy, odległe ciemne siły chciały zorganizowania kolonii na własnych warunkach.

    [​IMG]

    [​IMG]

    Pokój był tymczasowy.​
     
    slawek13 lubi to.

Poleć forum

  1. Ta strona wykorzystuje ciasteczka (cookies) w celu: utrzymania sesji zalogowanego Użytkownika, gromadzenia informacji związanych z korzystaniem z serwisu, ułatwienia Użytkownikom korzystania z niego, dopasowania treści wyświetlanych Użytkownikowi oraz tworzenia statystyk oglądalności czy efektywności publikowanych reklam.Użytkownik ma możliwość skonfigurowania ustawień cookies za pomocą ustawień swojej przeglądarki internetowej. Użytkownik wyraża zgodę na używanie i wykorzystywanie cookies oraz ma możliwość wyłączenia cookies za pomocą ustawień swojej przeglądarki internetowej.
    Zamknij zawiadomienie