To myśmy wynaleźli zapalniczki i to my zniszczymy komunizm.

Czy umieranie jest takie bolesne?
Czyli prolog do piekła oceanu spokojnego.


Czyli Australioazja zaczyna tępić komunizm.​

- Panie kapitanie lądujecie za 30 sekund!
Słowa te zmusiły Kapitana Randala do powrotu do tej przepełnionej i niezbyt bezpiecznej barki desantowej z jego małego domku pod Sydney gdzie swój czas spędzał z żoną i niespełna rocznym synkiem. Spojrzał trochę nieprzytomnym wzrokiem w kierunku sternika który teraz zaczął uważnie wypatrywać min i innych przeszkód które mogły by spowodować śmierć ludzi którzy teraz jeszcze bardziej nerwowo zacisnęli ręce na karabinach lub szybciej przesuwając między palcami paciorki różańca.
- 15 sekund! Pamiętajcie tak jak ćwiczyliśmy - krzyknął kapitan który starał się teraz opanować drżenie rąk zaciskając je mocno na swoim owenie którego wersje prototypową chciano przetestować w pierwszej bitwie tej wojny.
- Trzy...Dwa...Jeden! Szybko ruszać się - krzyczał Randal starając się przekrzyczeć serie karabinów maszynowych oraz wybuchy potężnej nawały artyleryjskiej która była podarkiem naszych krążowników dla japońskich obrońców wyspy.

Lądujące wojska z 7 dywizji Piechoty na Japońskiej wyspie Kiusiu.​

- Panie generale zdobyto port i miasto Olzę! - krzyknął adiutant, który z lekką zadyszką wbiegł do kabiny generała Rattaka który z pokładu lotniskowca Sydney dowodził lądowaniem, które miało sprawić że żaden Japończyk nie postanie na żadnej z wysp Australioazji..
- Dobrze. Możemy w takim razie przenieś się na stały ląd. Takie długie przybywanie na morzu mi nie służy - po czym wyjąwszy fajkę powiedział - połącz mnie z dowódcą 7 dywizji.

Lotniskowiec Sydney pozostawał przez długi czas najpotężniejszym lotniskowcem pływającym po ziemi. Niestety był jedynym okrętem tego typu we flocie Australioazji która przechodziła obecnie reorganizacje sił morskich. istniało więc niebezpieczeństwo że Australijska marynarka przegra zmagania z flotą Japończyków która mimo że przestarzała cechowała się ogromną ilością okrętów o ogromnym tonażu.​

***

7 maja 1939 roku wojska 9 armii wstrzymały natarcie na linii miast Oita oraz Kumunago dzieląc wyspę na dwie części. Generał Rattaka podjął taką decyzję pod wpływem opóźniającego się przybyciem posiłków, caraz bardziej zaciekłym oporem wojsk PRRS oraz coraz większą aktywnością wrogiego lotnictwa. Mimo wszystko operacja odniosła sukces jako że wojna została od razu przeniesiona na terytorium wroga a atak na wyspy macierzyste powinien skupić uwagę nieprzyjaciela na tym froncie pozwalając ograniczyć straty przy odbijaniu innych wysp spod bata komunistów.

Japońskie samoloty chwilę przed nalotem. ​

***

Kod:

No to był taki prolog mam nadzieję że w tłoku ujdzie. Jak nie to mam na pocieszenie jeszcze dwa 
rozegrane i napisane odcinki gdzie przedstawię działalność piechoty morskiej oraz marynarki przez 
pierwszy miesiąc wojny. W drugim zaś przedstawię działalność lotnictwa oraz wojsk lądowych. Trzeci zaś
 który jest w fazie pisania przybliża nam przyczyny tego konfliktu oraz podłoże polityczne Australioazji w 
latach 1936-1939.
Dobra chyba początek tragiczny nie jest ;) 

 

Czy umieranie jest takie bolesne?
Czyli kim? Czym? Kogo? I dlaczego?


Czyli Australioazja zaczyna tępić komunizm.​

W dniu rozpoczęcia wojny Wojska Australioazji nie był do niej gotowe. Ustępowały wojskom PSSR pod względem liczebności w sposób tak wielki że tylko dzięki trzem czynnikom udało się częściowo przejąć inicjatywę a później miejmy nadzieję że zwyciężyć wojska skośnookich diabłów. Jedynym naszym wielkim atutem są wojska powietrzne które uchodzą za najlepsze na świecie.

Piloci z elitarnego 1. Skrzydła Myśliwskiego którzy w dwóch pierwszych tygodniach walk zestrzelili łącznie 27 maszyn wroga!



Widoczna jest tutaj wielka przewaga liczebna wojsk PSSR. Najgroźniejszym czynnikiem była szczupłość naszych sił pancernych które według naszych analityków mogą zadawać przeciwnikowi ogromne straty.​

Piechota - czyli najwięcej krwi i potu a najmniej chwały.

Piechota Australijska z 4. Dywizji piechoty podczas patrolu na jednej z wielu wysp pacyfiku.
Na szczególną uwagę zasługuje żołnierz na drugim planie uzbrojony w karabin automatyczny Thomson, który został od roku 1939 produkowany na licencji zakupionej od USNA który po testach w warunkach dżungli miał zostać wprowadzony do większości dywizji Piechoty.​

61 dywizji które w dniu wybuchu wojny były w pełni gotowe do zadania, niestety mimo doskonałemu wyposażeniu nie wystarczyły do pokonania PSSR. Ponad 20 z nich "pilnowała" strategicznie ważnych wysp których strata mogła oznaczać bezpośrednie zagrożenie dla Australii.

Dywizja piechoty składała się ze średnio 13 500-16 000 ludzi, 500 koni, 30-40 ciężkich armat oraz 20 armat plot.

Pistolet maszynowy Owen był głównym konkurentem dla Amerykańskich Thomsonów. Na jego korzyść przemawiało wiele czynników od niezawodności, poprzez odporność na trudne warunki po tanią produkcję. Niestety nie był on bronią piękną​

.

Karabin Lee-Enfield obecnie jest podstawową bronią wojsk lądowych.


Karabin Lee-Metfort był wcześniejszą wersją karabinu przedstawionego powyżej.
Niestety mimo że był bronią przestarzałą stanowił wyposażenie 6-7% całości naszych wojsk. Oczywiście krótko przed wybuchem wojny większość została przesłana do jednostek które nie były zagrożone atakiem wrogich wojsk. Jednak aż do końca roku 1943 pojedyncze egzemplarze pozostawały w wyposażeniu żołnierzy służących na pierwszej linii.​

Poprzedniczki tytułowych zapalniczek czyli tostery mięsne

Czołgi mimo że nieliczne i służące w 3 dywizjach pancernych jakością i zdolnością bojową przewyższały czołgi Japońskie.

Lubiane przez żołnierzy bardzo wytrzymałe ale niestety zbyt powolne i ciężkie do stosowania w dżungli. W pierwszych dniach desantu na Kiusiu rozbiły po czym okrążyli resztki 1. armii chłopskiej.​

Kod:

Wiem tarapat ale się postaram. A i wiem że mi z czołgami nie wyszło. W następnym odnicku dam opis pierwszemu wielkiemu zwycięstwu.

AAR zamknięty i wyczyszczony na prośbę Autora.

Pozdrawiam
Severian