Trzy podstawy ludu - Guómíndǎng!

Wstęp do historii Chińskiej Partii Narodowej, w latach 1933- 1964​

Spis treści:
- Wstęp
- Cz.1 - Uciekający smok
- Cz.2 - Pierwsze zjednoczenie
- Cz.3 - Prosperita?
- Cz.4 - Wojna?
- Cz.5 - Taniec na szabli samuraja
- Cz.6 - Taniec na szabli samuraja, cz.2 i ostatnia
- Cz.7 - Apokalipsa? Armageddon?
- Cz.9 - Wojna totalna chlebem powszednim

​

​

Początki Chin jakie znamy sięgają roku 1911, kiedy to wybuchła Rewolucja Xinhai. Pomimo tego, sama Rewolucja Xinhai była odpowiedzią na postępujący od wielu lat rozkład państwa. Wojny opiumowe, utrata wpływów w Mandżurii, Korei czy rozszerzanie się stref wpływów państw europejskich. Naród chiński obudził się w roku 1901, rozpoczynają tzw. Powstanie Bokserów. Jednak pomimo niechętnej postawy cesarzowej-wdowy Cixi niczego nie osiągnięto. Dodatkowo Cesarstwo musiało zapłacić bajońskie sumy, jako kontrybucje wojenne dla mocarstw europejskich. Przedsmakiem samej rewolucji było powstanie w Kantonie. Ukazujące słabość oddziałów wiernych dynastii Qing popchnęło ludność do działań. Głównym impulsem do rozpoczęcia powstania były walki w obronie znacjonalizowanych kolei. Powstanie w wyniku dekonspiracji wybuchło 12 października 1911 roku. Dekada ta była ostatnią wielu cesarstw. Upadło Cesarstwo Niemieckie, Rosyjskie, Austriackie i Chińskie.

Pomimo zamieszek w Syczuanie głównym zalążkiem powstania było miasto Wuhan. Po przyłączeniu się wojsk stacjonujących w miejskich koszarach wojska powstańców wyszły z miasta i zaczęły zagarniać całą prowincję Hubei. Główne siły skierowały się na południe, gdzie po zajęciu miasta Changsha prowincja Hunan przyłączyła się do powstańców. Trzeciego listopada, trzy tygodnie po rozpoczęciu powstania wojska rebelianckie dotarły do Szanghaju i zdobyły miasto, a pięć dni później rozpoczęli oni oblężenie Nankinu. Tymczasem do powstania dołączały coraz to kolejne prowincje i coraz to nowi żołnierze. Ostatecznie w połowie listopada wiadomym już było, że powstanie zakończy się sukcesem. Większość fortec wiernych cesarzowi padła, bądź przeszła na stronę buntowników, a armia chińska de facto przestała istnieć. Symbolem upadku cesarstwa stała się abdykacja cesarza Pu Yi, dokładnie 12 lutego 1912 roku.

Tak rzecz miała się do roku 1912, do utworzenia Republiki Chińskiej.

​

Sama Republika powołana została do życia zaraz po abdykacji cesarza. Pierwszym prezydentem został Sun Yat-sen, jednak zrzekł się on stanowiska jeszcze w lutym. Nowym prezydentem został Yuan Shikai. Jednak plan Shikaia był o tyle ambitny, o ile wręcz wymierzony przeciwko młodej republice. W roku 1915 Shikai przyjął propozycję Japończyków, którzy zaproponowali mu pomoc w zaprowadzeniu dyktatury. Kosztem tego było udostępnienie wyspiarzom kopalni na terenie Chin, umożliwienie budowy dróg i kolei, udział rządu japońskiego w kierowaniu wojskiem i finansami Republiki, oraz udostępnienie Japończykom prowincji Chiny nie brały bezpośrednio udziału w Wielkiej Wojnie, jednak przez to nie uzyskały także nic po jej zakończeniu. Ze względu na brak zgody zachodnich mocarstw na spuszczenie wpływów w Chinach wywołał masowe wystąpienia. Zaczęły zawiązywać się pierwsze organizacje, z których powstała później Komunistyczna Partia Chin. Jednocześnie na północy kraju faktyczną władzę sprawowało kilku generałów. Na południu zaś silne były wpływy Kuomintangu. Sun Yat-sen zmarł w roku 1925, mianując swoim następcą generała Chiang Kai-sheka.
W roku 1926, dokładnie 9 lipca wyruszyła tzw. Ekspedycja Północna, mająca na celu pozbawienie władzy samozwańczych władyków, którzy rządzili na terenach na północ od rzeki Jangcy. Jednocześnie zerwana została współpraca pomiędzy KMT, a KPCh.* Chiny takie jakie znamy dziś uformowały się w roku 1927, gdy 12 kwietnia ustanowiono stolicę w Nakinie. 1 sierpnia tegoż roku wybuchły dwa powstania - „Jesiennych Zbiorów” i rewolta KPCh.. Pierwsze pod wodzą Mao Zedonga, drugim zaś kierowali Zhu De i Zhou Enlai. Akty te uważane są za początek II Rewolucyjnej Wojny domowej. Podczas gdy Japończycy utworzyli Republikę Mandżurską, przemianowaną na Cesarstwo w roku 1934 w Chinach trwały walki. Kraj był podzielony i zdezorganizowany. Dodatkowo na północy wciąż czyhało niebezpieczeństwo ze strony Armii Cesarskiej. Przyszłość Chin była trudna do przewidzenia.

​

Garść informacji o dyplomacji, gospodarce i wywiadzie KMT, oraz ogólna mapa Chin, rok 1933.

​

__________________
- and again.
- ARMA 1.3b + mod33 1.43
- normal/normal
- żadnych zmian w plikach
- gadać sobie, gadajcie, to mój AAR i zagram jak mi się spodoba

 

Zhōngguó Guómíndǎng - część 1.

​

Rok 1933 przyniósł zakończenie tzw. Kampanii Okrążających, mających na celu zlikwidowanie komunistycznej partyzantki i punktów oporu tejże. Pierwotny plan zakładał próby zlikwidowania wojsk KPCh. w prowincji Hunan do końca marca, zaś zajęcie nowej siedziby Mao Zedonga – miasta Yan'an w Shaanxi do końca czerwca. Intensywne walki partyzanckie i szeroko zakrojona wojna szarpana przyniosły wymierne skutki, a z czternastu dywizji komunistów wystawić mogli oni zaledwie niewielki procent swoich sił.

Likwidacja punktów oporu w Hunanie​

Główny atak został zaplanowany na dwunastego stycznia 1933 roku, jednak dowództwo komunistów dowiedziało się o planach KMT. Zgromadzone w rejonie wojsko ruszyło do ataku na pozycje nacjonalistów. Jednak nadciągające blisko czterdzieści dywizji stanowiących główną siłę uderzeniową i kwiat wojska nacjonalistów bez większego problemu ostudziło zapał Maoistów. Pierwszym zaplanowanym na szerszą skalę atakiem było odbicie miasta Ganzhou z rąk komunistów.

​

Natarcie ośmiu dywizji, przeciw któremu wystawiono zaledwie dwie dywizje odniosło sukces już po dwunastu godzinach walk ulicznych. Załoga miejskiego garnizonu trafiła do więzienia, jednak karcer został opanowany przez ludność cywilną. Dobijanie komunistów trwało do wczesnego popołudnia dnia następnego.
Zmierzająca w kierunku wyznaczonych pozycji pięciodywizyjna armia natknęła się w okolicach Shaoyang na dwie dywizje pod dowództwem Wang Shushenga. Po krótkim starciu w okolicach miasteczka cały oddział zajął pozycje wzdłuż pobliskiej rzeczki, oczekując przybycia wsparcia. Jednak kolejny atak już nie nastąpił. Siły Shushenga wycofały się do Changshy.

​

Jednocześnie trwała obrona Huaihuy, oraz atak na pobliskie miasto Changde. Dowodzona przez Nguyen Ai Quoca dywizja broniła się długo i zaciekle, jednak środki marnowane na odrzucenie dywizji KMT spod Huaihuy ograniczyły zdolności obronne pod Changde.

​

Ostatecznie Ai Quoc wydał decyzję o odwrocie około godziny 9 rano, 16 stycznia 1933 roku. Tereny zajmowane przez KPCh. w Hunanie zmniejszały się z dnia na dzień. Niemal jednocześnie zakończył się atak na Ganzhou, a dwie zgromadzone tam dywizje, a właściwie ich resztki trafiły do obozów pracy w Syczuanie. Niewielkie operacje mające na celu wypchnięcie sił Zedonga z rejonów, które były ostatecznym celem wojsk KMT przyniosły wymierne efekty, a niemal połowa sił komunistów zebrana została w terenie o połowę mniejszym niż trzy tygodnie wcześniej. Deską do trumny dla trzech armii stacjonujących w tym rejonie była ostatnia wielka ofensywa, której początek wypadł na siódmego lutego.

​

Ostatnie tchnienie czerwonego smoka miało miejsce o północy, siedemnastego lutego. Wojska KMT świętowały koniec operacji w rejonie razem z okoliczną ludnością, która napływała do większych miast celem zażycia rozrywki po blisko dziesięcioletnim okresie niepokojów i strachu. Trzy dni po zakończeniu święta wielkie kolumny wojskowe ruszyły do Shaanxi, aby ostatecznie rozprawić się z Maoistami.

​

Urwij łeb hydrze! Czyli koniec zorganizowanej państwowości chińskich komunistów pod przywództwem Mao Zedonga.​

Wieść niosła od wielu dni, że zbliża się koniec życia czerwonego smoka. Zebrane w okolicy Yan'anu pięćdziesiąt osiem dywizji KMT i Ma Bufanga po krótkim starciu przekroczyło całą granicę. Niesieni potężnym zrywem patriotyzmu, nawoływani do walki przez wyszkolonych agitatorów roznieśli resztki wojsk KPCh., a sam Zedong zawisł na latarni w samym centrum miasta. Jego ciało zostało w okrutny sposób okaleczone. Pozostali członkowie rządu zaś, nie zdołali opuścić siedziby i zginęli w szturmie na budynek, w którym znajdowała się ona znajdowała. Zamieszki w mieście trwały jeszcze dwa dni, po czym wojsko zostało rozlokowane w regionie.

​

Tymczasem w Moskwie...

__________________
- niewyraźny obrazek można kliknąć
- na Mao to tyle
- save (arma 1.3b, mod33 1.43)

 

Zhōngguó Guómíndǎng - część 2.

'Chiny' jako sztuka tragiczna w dwóch aktach piórem losu bezwględnego pisana, z dwoma przerwami.

​

Akt pierwszy: Pierwsze zjednoczenie.
Scena pierwsza: Guangdong!​

Początek akcji 'Pierwsze Zjednoczenie' przypadł na ósmego sierpnia 1933 roku. Tego dnia wojska KMT przekroczyły granice z rejonami, gdzie samozwańczą władzę dzierżyło trzech generałów – Li Zongren, Huang Shaoshong, oraz Bai Chongxi. Na współpracę początkowo baczył się jedynie ten ostatni, jednak ostatecznie przystąpił do sił KMT. Jedynie w kilku miejscach wojska pod zwierzchnictwem Chiang Kai-sheka starły się z miejscowymi rebeliantami, którym nie w smak było porzucanie dotychczasowej władzy.

​

Pierwszą bitwę stoczyły także okręty admirała Chen Shaokuana. Jak to zwykle na świecie bywa w obronie swej wolności i nietykalności pobliskich dziewic stanęli marynarze – pech chciał, że uzbrojeni byli oni tylko w karabiny Mauser 98K. Barka transportowa, na której postanowili stawić czoło grupie okrętów wojennych dosłownie została wciśnięta z powrotem do portu, a pobliskie dziewice ogarnęło na ten fakt przerażenie. Dwa pozostałe okręty floty Zongrena wypłynęły na pełne morze starając się nie wadzić siłom Shaokuana.

​

Ostatecznie administracja Kai-sheka weszła na te rejony siódmego listopada tego samego roku.

Scena druga: Shanxi! Syczuan? Gansu?​

Drugi z obalonych zarządców sprawował swą władzę na terenach dwóch prowincji – Shanxi, oraz Hebei. Siłą scalającą te tereny była tzw. Armia Północnego Oceanu *(Beyiang Army) dowodzona przez Yana Xishana. Wszyscy witali zjednoczenie z terenami Kuomintangu jako radosną nowinę, kończącą okres niepewności, co do losu obu prowincji. Cała armia została w liczbie około dziewiętnastu dywizji została wcielona do struktur Kuomintangu. Jednocześnie w razie potrzeby każdy mógł nie dołączać do KMT, a pozostać w domu. Nieliczne jednostki skorzystały z tego przywileju.

​

Ze swoich terytoriów tak samo zrezygnowali Long Yun, sprawujący władzę w Syczuanie, oraz przywództwa rodziny Ma – Ma Bufang. Wszyscy oni przeszli na stronę Chianga, oddając się sprawie silnych Chin.

Przerwa pierwsza: Dalaj Lama schodzi ze sceny.​

Na placu pod pałacem Potala.

__________________
- tak jakoś krótkawo wyszło.
- save
- tak, XIII Dalajlama zmarł w grudniu '33, jednak musiałem trochę biedaka przytrzymać do życia. Tutaj niech będzie, że zmarł w kwietniu '34

 

Zhōngguó Guómíndǎng - część 3.

​

Po połączeniu niemal całych Chin w jeden organizm w społeczeństwie zakiełkowały dwie idee. Pierwsza spoglądała pazernie w stronę Mandżurii, oraz Formozy, druga zaś – w stronę powyższych, a dodatkowo w kierunku Korei. Czujące wielką siłę zjednoczonego organizmu społeczeństwo pragnęło jednak przede wszystkim spokoju i czasu na odbudowanie gospodarki. Wprowadzono szereg ułatwień dla ludzi zakładających własne firmy, zatrudniających wielu pracowników, jak i dla dużych gospodarstw, oraz spółdzielni rolniczych. W wielkich miastach jak grzyby po deszczu wyrastały potężne fabryki włókiennicze, huty czy zakłady przemysłu lekkiego. Wielu ze świeżo upieczonych milionerów budowało swe wille nad brzegiem oceanu, bądź w innych malowniczych rejonach kraju.

​

Jednocześnie cały czas prowadzono nabór do armii, którą podzielono na dwie części – pięćdziesiąt pięć dywizji ochotniczych zostało sformowanych w jedenaście Korpusów Obrony Wybrzeża (zw. dalej KOW), oraz rozlokowanych we wszystkich niemal miejscach, w którym można przeprowadzić duże operacje desantowe.
Trzon wojsk chińskich stanowiło (w I poł. roku 1937) sto dwadzieścia dywizji, z czego około 85% stanowiły dywizje piechoty, około 5% dywizje kawalerii, zaś pozostałe 10% to ochotnicze jednostki paramilitarne. Tzw. 'trzeci filar' miał zostać w przeciągu najbliższych czterech lat przekształcony w dobrze wyszkolone jednostki do zadań dywersyjnych. Kawaleria miała pozostać wojskiem paradnym, oraz używanym jedynie w krytycznych momentach. Podstawą szybkich sił pod dowództwem marszałka Kai-sheka, oraz generał von Falkenhausena miały zostać dwie armie pancerne liczące odpowiednio dwanaście i dziewięć dywizji. Dodatkowo sformowanych miało zostać kilka dywizji pancernych w ramach innych armii, około czterdziestu dywizji zmotoryzowanych, oraz znaczna ilość korpusów piechoty górskiej.
Dowództwo zamówiło także znaczną ilość bombowców taktycznych Fiat BR.20 Cicogna, oraz myśliwców Curtiss Hawk 75-A.
Marynarka wojenna Chin miała zostać oparta na okrętach podwodnych. Stworzenie projektu zostało zlecone Krajowemu Konsorcjum Sprzętu Morskiego.
Jednocześnie na terenie całego kraju, jak i poza jego granicami działało Centralne Biuro Analiz i Statystyki, będące w rzeczywistości agencją wywiadu i kontrwywiadu Chin.

Przerwa druga: Khoya Neyaze rezygnuje z aktorstwa, ze względu na kolkę​

---------- Post added 06.07.2009 at 14:27 ---------- Previous post was 05.07.2009 at 23:02 ----------

Odcinek z Drugiej Wojny Chińsko- Japońskiej najpewniej dziś wieczorem

 

Zhōngguó Guómíndǎng - część 4.



Wot i siurpryza, czyli nowy dział historii Europy środkowej​

Wiedeń końca roku 1936 był świadkiem wielu interesujących wydarzeń rzutujących na przyszłość całej niemal Europy. Najważniejszym z nich była restauracja Cesarstwa Austro-węgierskiego. Jednak odnowione mocarstwo zachowało rangę lokalną – ograniczyło się do połączenia terytoriów Austrii i Węgier w jeden organizm, nie roszcząc sobie praw do żadnych innych terytoriów. Tron ponownie znalazł się w rękach dynastii Habsburgów – podczas uroczystej ceremonii, która odbyła się w katedrze św. Szczepana w Wiedniu intronizowany został Otto I Habsburg. Premierem rządu młodej monarchii został graf Otto Löwenfels-Aarengau. Pochodzący ze starej, arystokratycznej rodziny profesor historii o ciekawej przeszłości politycznej. Przez blisko piętnaście lat był przewodniczącym austriackiej partii monarchistycznej 'Schwarz-gelbe Allianz', przez cały niemal okres aktywnie działając na rzecz przywrócenia urzędu cesarza. Był niemal idealnym kandydatem na premiera pierwszego rządu odnowionej monarchii. Sam 'kaiser', Otto I także był ciekawą postacią. Urodzony w roku 1912 monarcha, którego pełne nazwisko brzmi Franz Joseph Otto Robert Maria Anton Karl Max Heinrich Sixtus Xavier Felix Renatus Ludwig Gaetan Pius Ignatius Habsburg był dziedzicem Karola I, ostatniego cesarza wielkich Austro-Węgier. Jego dojście do władzy w przeddzień planowanego przez Niemców puczu mającego na celu przejęcie Austrii rozwścieczyło Adolfa Hitlera, który jednak nie powziął żadnych kroków 'zaradczych' przeciw kontynuatorowi tradycji dynastii Habsburskiej. Jego działania w tym zakresie najpewniej popsułyby jego wizerunek.

Żywot młodych Chińczyków w barwach świetlanych, jako dowód prosperity i nowej potęgi​

Nowe, zjednoczone Chiny z dnia na dzień zaczęły być lokalną potęgą, plasującą się zaraz za Cesarstwem Japonii i Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich. Gospodarka chińska, choć niezbyt nowej daty zdecydowanie nadrabiała to liczbą rąk do pracy, oraz gwarantowanym rynkiem zbytu. Społeczeństwo chłonęło produkty kolejnych fabryk, a bezrobocie zmniejszało się z dnia na dzień. Poparcie społeczne dla KMT sięgało zenitu, toteż w rozpisanym referendum bez problemu potwierdzono istniejącą już de facto od roku monopartyjność. Rozwój Chin został także dostrzeżony na świecie. Porozumienia między chińskim rządem a korporacjami z całego świata, jak np. Ford, Chrysler, Daimler, czy Junkers owocowały rozwojem przemysłu, nauki, czy unowocześnianiem armii. Jednocześnie nowe inwestycje i partnerstwa pociągały za sobą dalszy rozwój. Ukoronowaniem potęgi, wisienką na szczycie wielkiego tortu było przyznanie Czang Kai-szekowi i jego żonie - Soong May-ling tytułu 'Pary Roku 1937' magazynu Time.

Akt drugi: Drugie Zjednoczenia
Scena pierwsza i ostatnia: Taniec na szabli Samuraja​

Jednak sielanka nigdy nie trwa wiecznie. Z letargu codziennego piękna naród został wyrwany 20 czerwca. Mobilizacja spadła na wszystkich jak grom z jasnego nieba, powodując powszechne zdziwienie i niepokój. Dzięki meldunkom od agenta w Tokio działającego na wysokich szczeblach władzy udało się przewidzieć datę japońskiego uderzenia i na niespełna tydzień przed wybuchem wojny przeprowadzono powszechną mobilizację. Na granicy z japońskimi terytoriami zebrano około stu dwudziestu dywizji. Piechota zorganizowana była według nowego wzoru, datowanego na rok 1936. Kawaleria była na wysokim poziomie, częściowo zmotoryzowana, według wzoru z roku 1937. Wprowadzana dopiero do służby. Dodatkowo na granicy stacjonowało dziesięć dywizji ochotniczych, formujących Korpusy Walki Cywilnej. Byli to słabo wyszkoleni żołnierze, uzbrojeni w przestarzały sprzęt, zazwyczaj zajmowali się zabezpieczaniem terenu, bądź zadaniami niezwiązanymi bezpośrednio z linią frontu, jak zabezpieczanie transportów, czy nawet prace w kuchni. Na kilka tygodni przed wydarzeniami czerwca roku '37 sformowano pierwsze trzy dywizje piechoty górskiej. Stacjonowały one na pograniczu chińsko- radzieckim, na drugim krańcu kraju. Marynarka chińska składa się z trzynastu przestarzałych okrętów, tj. krążownika klasy Ning-hai, pięciu krążowników klasy Ying-swei, dwóch dużych krążowników klasy Zhai-hai oraz Wang-hu, oraz niewielkiej ilości niszczycieli klasy Chóu-huǒ jiàn*.
Siły powietrzne KMT lepiej byłoby przemilczeć, jednak trzeba wiedzieć, że w służbie były trzy skrzydła, dwa wyposażone w myśliwce Curtiss Hawk III, oraz jedno, w którym latano na bombowcach Caproni CA.101.
Na kilka tygodni przed wojną zmieniono kszałt rządu Chin. Yen Hsi-shana zastąpił Pai Chung-hsi, zaś Chen Kuo-fu mieszkający w Chinach od urodzenia Walther Stennes, syn przedsiębiorcy amerykańskiego pochodzenia.

​

Siły Japonii i Mandżukuo kształtowały się następująco:

​

__________________
- następny odcinek będzie dotyczył tylko wojny. dopiero po wojnie wrzucę save, dla zainteresowanych
* - fikcyjne klasy okrętów.

 

Faza 0 to jest ekspozycja i zawiązanie akcji, opisanej jako Druga Wojna Chińsko - Japońska​

​

Wojna, nazywana w przyszłości Drugą Wojną Chińsko-japońską, rozpoczęła się od ataku niespełna sześciu tysięcy japońskich żołnierzy. Zginęli oni, zanim zegar wybił kolejną godzinę, położeni zmasowanym ogniem z chińskich karabinów. Most Lugoqiao stał się niemym świadkiem masakry wszystkich nacierających żołnierzy. Wyposażone w nowoczesne karabiny, niewielką ilość rusznic przeciwpancernych i dużą liczbę baterii artylerii wojska pod dowództwem samego Czang Kai-szeka zmiotła biorących udział w ataku żołnierzy.

Wszyscy zginęli w godzinę później.​

Wyraźnie zaskoczony marszałek Kanin proponował wycofanie swoich wojsk z obszaru i podpisanie pokoju. Jednak żądza zemsty za wyrządzone krzywdy wzięła górę. Rankiem, 27 sierpnia wydano rozkaz ataku w kierunku miasta Changde.

​

Faza I czyli rozwój akcji​

Jednak żądza zemsty za wyrządzone krzywdy wzięła górę. Rankiem, 27 sierpnia wydano rozkaz ataku w kierunku miasta Changde. Po przebiciu się za miasto część wojsk miała zablokować dostawy dla ośmiu japońskich dywizji pod Erenhot, zaś reszta została skierowana do Jinxi, aby wspomóc atak blisko trzydziestu dywizji generała Xue Yue na armię generała Hideko Tojo. Szesnaście japońskich dywizji opierało się przez blisko dwie doby, jednak ostatecznie zepchnięte zostały one do morza. Cztery dywizje zostały zabrane przez cesarskie okręty, zaś pozostałe dwanaście dywizji trafiło do obozów dla jeńców wojennych. Wielkim sukcesem okazała się także bitwa pod Erenhot, gdzie osiem odciętych dywizji przestało tworzyć związek operacyjny Cesarskiej Armii.
W pierwszym tygodniu walk niemal dwie trzecie operujących w rejonie japońskich żołnierzy trafiła do niewoli, bądź zginęła na polach południowej Mandżurii.
Jednocześnie 25 czerwca rozpoczął się japoński atak na Szanghaj. Przeciw ufortyfikowanemu garnizonowi wybrzeża rzucono jedną dywizję. Gdy to okazało się za mało, siły zwiększano, aby po dwóch tygodniach uzyskać już jedenaście dywizji. Atak załamał się 1 sierpnia, w związku z przybyciem dwóch dywizji ściągniętych z granicy ze Związkiem Radzieckim.
Podczas ataku marynarze Shaokuana postanowili spróbować przegonić Japończyków spod miasta, jednak rzucenie dwunastu starych okrętów przeciw niemal całej japońskiej flocie było samobójstwem. Okręty wróciły do portu mocno podziurawione, ledwo się wlokąc i znacząc morze słupami czarnego, smolistego dymu.

​

Faza II czyli punkt kulminacyjny​

Natarcie ruszyło do przodu pełną parę. Sto piętnaście dywizji KMT zmierzało w głąb Mandżurii.
Do linii Andong – Liaoyuan – Jilin niemal nie napotkano oporu ze strony żołnierzy Armii Cesarskiej. Pojedyncze punkty oporu stworzono na pustyni, niedaleko miasteczka Xilinhot. Jedynymi zorganizowanymi miejscami obrony Japończyków był półwysep Liaotong, gdzie stacjonował silny garnizon miasta Dailan, oraz resztki IJA pod dowództwem wielkiego przegranego z Pekinu – marszałka Kanina. Drugim strategicznym punktem było przedpole miasta Mukden, bronione przez czternaście dywizji wojsk cesarza Pu Yi, oraz kilka dywizji japońskich.

​

Faza III, jako pierwsze chińskie katharsis odnotowane na kartach historii najnowszej​

Ostatnią dużą bitwą były starcia pod Hyesan oraz Chongyin, nazywane czasem współnie mianem 'Zdarzeń Hyesan - Chongyin, bądź dla skrótu 'Zdarzenia Hye - Cho'.
Ostatnia zorganizowana akcja wojsk dowodzonych przez generała Shimę stanowiła żałosną prób obrony dwudziestu czterech dywizji przed wojskami nacierającymi z północy, oraz tymi, które przebiły się do Korei i atakowały japońskie pozycje z południa.

​

Po zdobyciu Chongyin wszystkie dwadzieścia cztery dywizje zebrały się pod Hyesan, gdzie dwudziestego czwartego listopada generalissimus Czang przyjął ich kapitulację. Następnego dnia, dokładnie o godzinie osiemnastej przyszła depesza. Tokio zgodziło się na warunki pokoju proponowane przez Nankin – tj.

Pięć wydarzeń w związku z wojną









​

 

Zhōngguó Guómíndǎng - część 6.



​

Gdyby ktokolwiek powiedział, że przez okres nieobecności chińskich dyplomatów na salonach w Europie aż tyle się zmieni, to chyba nikt by nie uwierzył.
Tymczasem Europą targały różne wiatry. Wiejący od zachodu czerwony wiatr komunizmu brutalnie zderzał się z wiatrem nacjonalistycznych ideologii, które oddziaływały na Stary Kontynent głównie z Niemiec i Włoch. Ważnym centrum nacjonalistycznego spojrzenia na świat był także Budapeszt. Wszystkie trzy kraje potrzebowały pomocy z zewnątrz. Wyraźnie pronazistowskie sympatie można było wyczuć w południowej Ameryce. Zwłaszcza w Argentynie i Brazylii. Reszta Nowego Świata starała trzymać się z daleka od wielkiej polityki. To też Niemcy szukają sojuszników w Azji, patrząc przyjaznym okiem zarówno na zjednoczone Chiny, jak i na Japonię.
Głównym plusem obu państw było ich położenie – mogły wydatnie pomóc w razie ewentualnego konfliktu ze Związkiem Radzieckim, co 'przewidziane' jest w książce Adolfa Hitlera.
Eskalacją zawieszonego w nicości konfliktu między nacjonalizmem, a komunizmem okazała się wojna domowa w Hiszpanii – silna antyrządowa opozycja pod wodzą generała Francisco Franco chwyciła za broń przeciw socjalistycznemu rządowi także Francisca, tym razem Francisca Largo Caballero.
O ile zryw był gwałtowny, o tyle skuteczny. Oddźwięk w społeczeństwie wspomógł walki. Wreszcie po ponad roku siły generała Franco ostatecznie pokonały wojska lojalne rządowi.

​

W innej części kontynentu, w kraju rządzonym niegdyś przez tą samą rodzinę co Hiszpania, odnowione Cesarstwo Austriackie przejęło kontrolę nad Czechosłowacją, w obliczu próby zajęcia przez Hitlera Sudetów. Po raz kolejny niemal pewna zdobycz została zwędzona sprzed nosa przez Ottona I. Zarówno cesarz, jak i kanclerz pogrywają w niebezpieczną grę, w której nie wiadomo kiedy puszczą nerwy. Jednak zagwarantowana pomoc militarna ze strony Francji i Wielkiej Brytanii od razu schłodziła ambicje Hitlera, nakazując mu ustawienie się w szeregu. Jednak frustracja niemieckiego przywódcy sięga zenitu – kto będzie następny? Dania, Polska czy może Holandia?

​

Co ciekawego jeszcze działo się w Europie? Częściowo kontynentu Iberyjskiego znów dotknęła wojna – ostatecznie 'niebieskie koszule' weszły do Makau przejmując kontrolę nad wydzierżawionym przez dynastię Qing miastem. Pozycja Antonia Olveira Salazara jako premiera została wyraźnie naruszona, wręcz zadrżała w posadach. Przez blisko rok trwały rozmowy na temat wycofania się Portugalczyków z miasta. Jednak żadna ze złożonych ofert nie interesowała Salazara, który nie chciał ustąpić w żaden sposób. Garnizon miasta składający się z kilkunastu strzelców został zlikwidowany po tym, jak budynek zawalił się otrzymując jedno uderzenie z armaty kaliber 105mm. Ostatecznie po dwóch miesiącach Salazar przyjął jako warunek pokoju wycofanie się z umowy dzierżawczej, nie otrzymując ani jednego fena.

​

Osiemnastego kwietnia 1938 roku z Moskwy przybył Zhang Guntao – osoba numer 2. w odnowionej Chińskiej Partii Komunistycznej. Jednocześnie bojówki chińskich ochotników zostały w Rosji – raczej nie stanowiąc groźnej siły, nie mogąc w żaden sposób przedostać się na terytorium Chin. Przybywając do Nankinu przywiózł on dokumenty dotyczące części sowieckiej siatki wywiadowczej, jak i całej komunistycznej organizacji podziemnej w Chinach. Szybko podjęte działania pozwoliły zlikwidować niebezpieczeństwo niemal w całości. Około trzy tysiące ochotników z Chin, głównie Ujgurów i Hui zostało włączonych w szeregi ACz. tworząc 685. Brygadę Ochotniczą.

​

Powstały z militarnej współpracy Chin i Korei Pakt Dwóch rozrósł się o kolejnego członka – Król Regent Chulalongkorn przyjął w imieniu Ramy VIII dokument włączający armie Syjamu w szeregi sojuszu, którego nazwa została zmieniona na Pakt Trzech. Strategicznym celem sojuszu było objęcie swym zasięgiem całej Azji, choćby kontynentalnej.
Ciekawie spoglądano na Persję, oraz na Afganistan. Głównym problemem w zjednoczeniu Azji był Związek Radziecki, negatywnie patrzący na wszelkie sojusze poza Kominternem (który faktycznie sojuszem nie był, a siecią paktów o współpracy łączących Mongolię, Tuwę i ZSRR), oraz Japonia, co nie dziwne – nieufnie spoglądająca na Chiny i Koreę.

​

Co ciekawego w Chinach? Poza wyżej wymienionym konfliktem z Portugalią, rozszerzeniem sojuszu na Syjam jedyną godną uwagi okazją było zastąpienie Walthera Stennesa przez Taiego Li.

​

 

Zhōngguó Guómíndǎng - część 7.



Rozbestwione humory paniczów nieszczęście niechybnie sprowadzają zawsze​

​

Proponowany podkład dźwiękowy​

Napięcie rośnie. Takimi słowami charakteryzowano głównie Europę w prasie. Napięcie rosło rzeczywiście. Odnowiony wbrew traktatowi wersalskiemu Wehrmacht nie wiadomo jak i kiedy zaczął stanowić jedną z głównych sił wojskowych Starego Kontynentu. Setki samolotów, czołgów, tysiące dział i miliony żołnierzy. Brytyjscy i francuscy politycy zaczęli zachodzić w głowę – kiedy to tak urosło? Ani nie zajęli Austrii, ani Czech.
Jednak od marca 1939 Niemcy zaczęli naciskać Polaków, aby Ci umożliwili budowę eksterytorialnej autostrady łączącej Prusy Wschodnie z 'Vaterlandem'. Polacy jednak nie godzili się na żadną z proponowanych przez Niemców opcji.
Sprawy zaczęły przybierać oczywisty obrót w lipcu 1939 roku.
Pierwszy ruch Niemcy ograniczyli do serii artykułów szkalujących Brytyjczyków i Polaków w prasie, w krajach zaprzyjaźnionych z Trzecią Rzeszą.
I wtedy jasnym się stało, że wojna wisi nad kontynentem - żaden z obrażanych rządów nie zareagował. Niemcy poczuli się bezkarni. Incydenty graniczne zaczęły mnożyć się jak grzyby po deszczu. Dziewięć miesięcy spokoju w roku 1939 była jak ciąża. Bękart wojny został urodzony pierwszego września, dokładnie o godzinie 3:55. Wtedy to wszystkie dzwony w Polsce rozbrzmiały, aby zwiastować wiatr śmierci, powiew apokalipsy nadciągający razem z rykiem silników niemieckich bombowców.

​

Mamusiu, czy to wojna? Tatku, co my teraz zrobimy? Stefan, zróbże coś, nie stój tak bezczynnie. Nie zabijesz ich tą łopatą.
Przerażenie ogarniało cały kraj. Pomimo lansowanych haseł, że 'możemy', 'żeśmy zwarci i gotowi' utrata Korytarza Pomorskiego, oraz Kujaw w przeciągu czterech godzin rozwiała nadzieje. Polska stanęła w obliczu przerażającej wizji utraty niepodległości. Tak ciężko wywalczonej dwadzieścia lat wcześniej.

​

Zagwarantowana pomoc ze strony Zachodnich Aliantów ograniczyła się do wypowiedzenia wojny Niemcom. Francuska 'ofensywa' zatrzymała się po kilometrze. Strona brytyjska nie podjęła żadnych działań. Polska została sama.

Koniec spokoju w Europie. Co przyniesie wojna? Jak zmieni się kontynent, świat?

Porównanie armii i marynarek i lotnictwa świata całego na dzień stycznia pierwszy roku 1939







--- Ilość surowców, TP, mp, dissent i IC (stan na 1.9.39)---

​

__________
- krótko, bo krótko, ale jest. teraz się zacznie

 

Fēi Hǔ Duì

​

Niewiele razy w swojej historii Chiny otrzymywały pomoc z zewnątrz. Bo i nie potrzebowały jej niemal nigdy. To zazwyczaj właśnie Chiny stawiały warunki w regionie. Poza tym dlaczego Chiny - kraj dumny, zamknięty szczelnie we własnych graniach miałby przyjmować jakichkolwiek ochotników. Kraj fascynował wielu, ale mało kto mógł dostać się w jego granice. Sytuacja zmieniła się po rewolucji Xinhai. Chiny otworzyły się na świat, zaczęło do nich napływać wielu cudzoziemców, zagraniczne koncerny otwierały swoje filie. Fascynujące Chiny otworzyły się na świat oferując wszystko, co tylko miały. Oślepiająca feeria barw, ogłuszająca dawka dźwięków i zapierające dech w piersiach zapachy - każdy kto tylko przekroczył granice państwa środka miał to wszystko na własną rękę.
To też gdy wybuchła Druga Wojna Chińsko - Japońska do Chin ruszyły gromady ochotników. Zamknięte społeczeństwo Japonii nikogo nie interesowało. Wszyscy chcieli poznać wielkie i fascynujące Chiny, pomóc im przetrwać takimi, jakie są.
Jedna z tych grup dostała niemal miano legendarnej. Ochotnicy z USA, Wielkiej Brytanii, Polski i Hiszpanii* byli najbardziej licznymi przybyszami do kraju generalissimusa Czanga. Większość z amerykańskich lotników została włączona do 'Latających Tygrysów'.
Tak zwana 'First American Volunteers Group' okazała się być jedną z najlepszych jednostek złożonych z ochotników spoza Chin, które działały w kraju.

Samoloty!

​

Curtiss Hawk P-75

​

Główny samolot 'Latających Tygrysów' w roku 1939, nazywany także Curtiss P-36 Hawk.
Była to co prawda maszyna wolniejsza i ogólnie słabsza od P-40, czy P-39, jednak na warunki wschodniej Azji wystarczająca. Silnik o mocy tysiąca dwustu koni zapewniał prędkość rzędu 490km/h, przy możliwym pułapie około 10km. Zasięg wynosił 900km. P-36 był nie tylko głównym myśliwcem Latających Tygrysów, ale w ogóle całych sił powietrznych Chin.
Uzbrojony w sześć karabinów Browninga o kalibrze 7.5mm był odpowiednio wyekwipowany do walki z japońskimi Ki-43, które aktualnie wchodziły na stan japońskich sił powietrznych. Wszystkie P-36 miały zostać wymienione w ciągu najbliższych dwóch lat na P-40. Zamówienie na nowe maszyny zostało złożone na początku roku 1939.

Lockheed Hudson i Douglas DB-7

​

Siły bombowe Kuomintangu wyposażone były we włoskie samoloty Fiat BR.20 Cicogna, które to były na stanie regularnych jednostek, których pilotami byli Chińczycy, zaś piloci 2nd AVG latali na amerykańskich samolotach Lockheed Hudson i Douglas DB-7 (odpowiednio A-28 i A-20).

Lockheed Hudson A-28

Oddany do użytku pod koniec roku 1938 trafił do lotnictwa chińskiego w marcu następnego roku. Z zasięgiem około 3200km prędkość maksymalna wynosiła około 400km/h. Napędzany dwoma silnikami o mocy 1100KM każdy samolot miał udźwig rzędu 340kg. Bezpośrednią obronę stanowiły cztery karabiny Browninga kalibru 7.7mm.

Douglas DB-7 A-20 Havoc

DB-7 był zdecydowanie mocniejszym samolotem, szybszym i ładowniejszym samolotem. Był jednocześnie konstrukcją starszą niemal o rok. Osiągający 550km/h przy pułapie około 3000m wykorzystywany był także jako myśliwiec nocny. Zasięg w tym wypadku wynosił około 1700km. Wyposażony w siedem karabinów kalibru 7.7mm.

Ludzie!


​

Dowódcą 'Latających Tygrysów' był generał Claire Lee Chennault. Ukończył szkołę latania w roku 1919, po czym rozpoczął karierę w lotnictwie amerykańskim. Dowodził dywizjonem na Hawajach, a w roku 1936 został kierownikiem szkolenia na lotnisku Maxwell Field. Następnego roku odszedł z amerykańskiego lotnictwa ze względu na problemy ze słuchem i konflikt z przełożonymi. Tego samego roku wyjechał do Chin, gdzie został dowódcą Czang Kaj-szeka w sprawie lotnictwa. Od roku 1939 organizuje ochotników ze Stanów, którzy wchodzą w skład Latających Tygrysów. Dwudziestego sierpnia mianowany generałem brygady**.

Asy AVG -

Robert Neale: 13 zwycięstw
David Lee "Tex" Hill: 10.25 zwycięstw
George Burgard: 10 zwycięstw
Robert Little: 10 zwycięstw
Charles Older: 10 zwycięstw
Robert T. Smith: 8.9 zwycięstw
William McGarry: 8 zwycięstw
Charles Bond: 7 zwycięstw
Frank Lawlor: 7 zwycięstw
John Newkirk: 7 zwycięstw
Robert Hedman: 6 zwycięstw
C. Joseph Rosbert: 6 zwycięstw
J. Richard Rossi: 6 zwycięstw
Robert Prescott: 5.5 zwycięstw
Percy Bartelt: 5 zwycięstw
William Bartling: 5 zwycięstw
Edmund Overend: 5 zwycięstw
Robert Sandell: 5 zwycięstw
Robert H. Smith: 5 zwycięstw ​

__________________
* - ne wiem jak było w rzeczywistości, ale osobiście wątpię w obecność hiszpańskich żołnierzy w Chinach ;D
** - generałem brygady w rzeczywistości został w '41 roku

 

Zhōngguó Guómíndǎng - część 8.

​

Pierwsze godziny wojny nie były złudzeniem – wojsko polskie cofało się na całej długości granicy. Niezdolne stawić oporu liczniejszemu wrogowi. Niemiecka armia posiadająca wiele czołgów, wspierana przez liczne lotnictwo parła do przodu.
Awangarda nacierającej armii osiągnęły rogatki Warszawy już 11 września – dziesięć dni po rozpoczęciu działań wojennych. Jednocześnie siły nazistów atakowały z południa, jak i z północy – Warszawa powoli dostawała się w kleszcze potężnej machiny wojennej. Z resztą kraju łączył ją tylko Lublin, który stał się celem intensywnych bombardowań Luftwaffe.

​

W chwili natarcia na Warszawę broniło jej dwadzieścia jeden dywizji – siły napastnika były wyrównane, zważywszy na to, że musiał on atakować przez rzekę. Walki trwały zaledwie cztery dni – od dwudziestego do dwudziestego czwartego listopada.

​

Ostatnim aktem obrony była bitwa w okolicach Zamościa. Sześć polskich dywizji pod dowództwem generała Boruty-Spiechowicza przez prawie dobę stawiało opór dziesięciu niemieckim dywizjom.

​

Dwudziestego drugiego września od wschodu do Polski wkroczyła Armia Czerwona. Tajny układ podziału terytorium Polski na dwie strefy - niemiecką i radziecką w haniebny sposób zakończył żywot II RP.

​

I od tamtego czasu cisza. Front zachodni zamarł. Od czasu do czasu z Francji startowały brytyjskie samoloty bombardując Niemieckie miasta na zachodzie, jednak nie wyrządzając większych szkód. Od czasu do czasu jedna ze stron pohukała armatami. Żołnierze francuscy zazwyczaj pijani w sztok tarzali się po linii umocnień, zaś Niemcy grali w karty oczekując wiosny. Oto cała historia wojny od upadku Polski, do marca 1940 roku.

​

Tymczasem fabryki i wojsko Kuomintangu wyprzedawały, bądź przetapiały stare armaty 105 i 120mm na działa samobieżne - budowane na licencji niemieckich StuGów III Pī Chī doskonale dawały sobie radę w chińskim terenie. Niemal natychmiast ruszyły projekty przeszkalania i doszkalania załóg nowych dział, które weszły na wyposażenie wszystkich niemal wojsk KMT, poza wojskami obrony wybrzeża.

Osiemnastego marca 1940 roku podjęto decyzje o wycofaniu ze służby i zezłomowaniu wszystkich okrętów bojowych marynarki chińskiej. Zatwierdzono także plan budowy trzydziestu flotylli okrętów podwodnych. Przyszłość chińskiej marynarki wojennej ma być oparta na okrętach podwodnych właśnie - dalekosiężne plany admirała Shaokuana zakładały budowę trzystu flotylli do roku 1947. Jednocześnie powstać miała niewielka flota nawodna, złożona głównie z wielkich pancerników. Jednak byly to naprawdę dalekie plany, gdzie szanse ich realizacji zamykały się w kilku procentach.

W listopadzie roku 1939 Związek Radziecki wypowiedział wojnę Finlandii - domagając się oddania przez Finów terenów w okolicach Viipuri i Petsamo rozpoczęto tzw. Wojnę Zimową.
Niemal dokładnie miesiąc później Otto Ville Kuusinen przy pomocy agentów NKWD dokonał puczu, obejmując stanowisko komisarza partii, przewodniczącego komitetu partii i ministra spraw zagranicznych Finlandii. Reszta stanowisk także została objęta przez fińskich komunistów. Jednak wojsko nie chcąc się podporządkowąc tej decyzji w dalszym ciągu toczyło walki z ACz. Patowa sytuacja przedłużała się, a Kuusinen tracił zaufanie Stalina.

​

__________________

W grze przybyły w '37.

Inom kolaże montował

Zastanowię się nad tym, ale dopiero po całkowitym zjednoczeniu

Nie chcę się wdawać w konflikt z GB i resztą aliantów - jednak zobaczymy.

Czyszczę i zamykam.

Dżemik