Tu, na wybrzezu oceanu...

Tu, na wybrzezu oceanu...

PROLOGOS



Siadajcie drogie słuchacze, i opowieści o dzielnych wojach i złych rozbójnikach słuchajcie...
Bo żył w dawnych latach na ziemiach słowianskich mozna pan Tord Tjordowicz. Potężny ten knaź, nawet w samych wikingach strach budził, totez ci omijali go w spokoju, z ledwości zgadzajac się na handel.
Ale w koncu znalazł sie zuchwalec, Olaf Sigurdsson, który Tordowi rekawice rzucił. I starli się oni na polu, dziiaj czerwonym zwanym. Tord, o wspaniały, pobił wikinga, rzeź jego wojska sobie sprawiając, po czym udac się chciał do zamku swojego, Sztoredem zwanego.
Lecz o to wieśc się niesie; sąsiedzi jego, Piasty, Ruryki i inne ruskie zdrajcy, zajęli dwór i zamek jego.
A otoż co mial Tord; liche wojo, zmęczone walka, a tam wypoczeta, dobra załoga.
Tord jakkolwiek okrutny, krzte rozumu w głowie miał. Zrezygnował z odbijania swego gordu, które na Przemysl potem przechrzczono.
Zebrał ludzi których miał, i na podbój nowych ziem ruszył.
A był to rok 1039 po narodzeniu naszego pana, Jezusa Chrystusa.
Roku nastepnego zatzymał siew pochodzie; dotarł do morza, tam, gdzie dziś miasto Kłapejda stoi. Po drodze łupił, grabił, gwałcił i zabijał, a czarna stawała sie jego sława.

Takoż kiedy dotarł, zdziwił się bardzo, bo takiej kupy wody jeszcze nie widział.
Kazał swoim ludziom budowac statki i tratwy; chciał bowiem wiedzieć, co jest za tą masa wody.
Tak dziwnym trafem dotarł do Zelandii, gdzie akurat króla Dunów nie zastał; ten bowiem w Brytanii ze swoim wojskiem bawił.
Tak wiec gród Kopenhaski padł łupem Tordowym. jednak na Fionię sie knaź nie połakomił.
Takoż w Kopenhadze na świat przyszedl jego syn jedyny, Jaroslaw.
Jednak gdy Jaroslaw jeszcze roku nie skonczyl, wrócił król Dunów ze swoją potężną armią. i nawet Tord mężny mu nie przystał w boju. Takoż wiec opuscił Danie, dalej w niezbadany zachód sie kierujac.
Po drodze grabił, mordował i zabijał, ogołacajac Flandrie, Normandię, oraz cesarskie lenna
I stanął nad oceanem - oczy jego takiego pieknego widoku nie widziały.
Zakochany w ziemi tej, Bertania zwanej, wiedziony zapałem, na zamek księcia Renejczyka, władcy Bertanii, potomka Conana Meriadoca, pobił go, i zajał jego tron.
Jednak długo nie rządził, bowiem zmarł w roku pańskim 1053
Jego słąwa jednak utrzymała władze dla jego syna.
Otoz bowiem bliscy wodzowie Torda, Iwan Iwanowicz oraz Bozydar ze Szczecina, bunty uspokoli, a jako ludzi doświadczeni zaczeli przysposabiac młodego Jarosława, którego imie przy chrzcie zastąpiono łacinskim Henrykiem, do rządzenia po zachodniemu.
I tu zaczyna się własnie nowa, fascynujaca opowieśc; Henryk bowiem miał przyćmic w oczach potomnych swego strasznego ojca...

 

Tu na wybrzeżu oceanu.. wszystko sie zaczęło.
Część pierwsza

Księstwo Bertanii
CK 1.05 + Modyfikacje Tjorda + Elementy Bugfixmoda

Statsy początkowe władcy:
Martial: 9
Diplomacy: 7,5
Intrigue: 7
Stewardship 6,5


Takoż gdy Henryk mógł objać samodzielną władze, a był to rok 1066, cała europą wstrząsneła wieść o najeździe Wilhelma Normandzkiego na Anglię
Henryk, jako blisko sasiad Wilhelma, postanowił nie zadrażniac z nim stosunków, więc wieczne pacta ustanowili.
I majac wolne ręce, ku dolnej Bertanii począł spoglądać. Ta bowiem od dawna w rekach niecnych Francuzów spoczywała.

Jako sprzymierzeniec Wilhelma z Normandii, Henryk nosił sie z zamiarem poslubienia córki Wilhelmowej, Takaż jednak nie była na wydaniu.
Sięgnął wiec po córkę dawnego Wilhelmowego sojusznika - Svena Estridsena - Gro
Panna była nizebyt roztropna, lecz we wszelakich intrygach biegła i doświadczona (w jej rodzinie co chwila kogos mordowano - Kanut, Hamlet)
Jednym z pierwszych zarządzeń Henryka jako władcy, było nadanie specjalnych przywilejów nielicznym klasztorom na pólwyspie. Wiedział on bowiem, ze dzięki sprawnym mnichom jego administracja większe dochody przynosić pocznie

Gdy wiec poprawił on sytuacje gospodarcza w swojej krainie (wodzowie Torda nie byli niestety dotknięci przez Midasa), a oprócz ustanowienia nowego prawa kazal on również ścinać lasy oraz otwierac nowe kamieniołomy, za płodzenie dzieci sie wział. Tak oto na świat przyszły cztery córki jego oraz dwóch synów, Wilhelm i Bertrand
Takoż widzimy, ze Henryk poczynał sobie bez mała po rycersku, nie tak jak jego dziki rodziciel.
I gdy jego reputacja zaczeła rosnąc, światem wstrąsnęła wielka wieśc - Papież Grzegorz XI ,widzac postepy czynione przez Kastylijczyków w Iberii, wyprawę, by odzyskac święte miasta Jerozolimę i Aleksandrię ogłosił.
I w szeregu, by ruszyć do ziemi świętej Henryk się ustawił, jego jednego jednak odrzucono, jako scepyk był bowiem znany.
Gdy siec królowie Polski i Niemiec po Egipcie hulali, Henryk zebrał 5000 bitnych Bretończyków, i do pólnocnej Afryki ruszył szukac szczęścia
Tam wylądował pod miejscowościa Tangierem zwaną, gdzie zaraz po wyladowaniu napotkał siły lokalnego emira, Barakata-Hossama.
Jednak ten ,tchórzliwie, tracąc w potyczce 400 beduinów, co stanowiło połowe jego armii, uciekł do stolicy swojej, Ceuty.
Tangier zas szturmem pdał łupem Henryka; jego mieszkańców wycięto w pień, zostawiajac tylko dzieci zdatne do konwersji; sprowadził zas z Bertanii Henryk osadników, którzy przejęli Tangier. Było to wiec pierwsze katolickie miasto w Afryce Północnej.

Skierowal się więc Henryk na Cuete; tam tchórzliwy Barakat się zabarykadował i Allaha wzywał; fałszywe bóstwo mu jednak nie pomogło, Ceuta padła dokładnie 25 stycznia r.p. 1073
Oto jednak Henryk nie nacieszył sie zwycięstem, bowiem Arabowie zebrali się, i zagrożenie ze strony Henryka dostrzegac zaczęli. Zaczęło się od Zenaty...

 

Tu na wybrzezu oceanu... ponieślismy pierwsza kleskę

Część druga

Gdy takoz Zenata wyjnę Henrykowi wypowiedziała, ten akurat z wojskiem w Tangierze przebywał. Tak bowiem się stało,że dnia tego legat papieski zgode przyniósł, i Henri mógł się od tego dnia tytułowac "Księciem Bertanii i Władcą Tangieru". Jednak gdy posłaniec z wiescią o arabskim najeździe przybyl, wojowniczy ksiaże szybko z armia wyruszył, by zaskoczyć wroga nim ten zbierze siły.
Rzecz się nie do końca udała, bowiem emir Muansar przed atakiem już zebrał wosjko i na Ceute próbował je nasłac. Jednak Henryk uprzedził jego zamiary i pod Fuguig zmusił do odwrotu.

Bitwa pod Fuguig
Bertania - 1600 żołnierzy (strata - 150)
Zenata - 1100 (strata - 450)

Po tym zwycięstwie do Henryka doszły nastepne wieści - w Tangierze wyladował korpus hrabiego Leon (500 ludzi). Zaś emir Muansar spadł z konia w czasie odwrotu, łamiac sobie obydwie ręce, które trzeba było amputowac. Przeciwko niemu stał wróg-kaleka.
Zwycieski pochód wzdłóz wybrzeza morza śródziemnego znaczyły daty wygranych bite i obleżeń - El Rif, Fuguig, Snassen, Hanan. Wydawałoby się, ze nic nie powstrzyma upadku Zenaty

Jednak Mauansar miał zdolnych doradców - zdolali oni przekonac najpotężniejszego z emirów, Yusufa bin Hamaladdina, by ten ze swoją armia wystapił w obronie współwyznawców.
W jednej chwili Henryk zaprzestał kampanii w Zenacie, rzopoczynajac pochód w kierunku Tangieru. W tym czasie twierdza padła, a po niej zdobyto El Rif.
Jednak gdy wojska Yusufa skierowały sie na Fuguig, tam juz czekała armia Henryka
I doszło do słynnej drugiej bitwy o Fuguig, niewiele znaczace miasto rolnicze, lecz jak się okazało strategicznie położone. Tędy bowiem prowadział najkrotsza droga z Algierii do Maroka.
I starły sie dwie potęgi; poczatek był dla chrzescijańskich rycerzy pomyslny; oto bowiem padł na początku boju potężny Yusuf, i wydawałoby się, ze nic nie powstrzyma klęski Arabów. Jednak znalazł się tam wielki wódz, Taishufin bin Muhammad, który neispodziewanym uderzeniem przełamał szyk Bretonczyków. Bitwa była przegrana.

Druga bitwa pod Fuguig
Bertania - 2400 żołnierzy (strata - 1100)
Zenata - 2600 (strata - 700)

Jednak do Henryka, który cudem uratował się z rzezi doszła tez dobra wieśc - Rivallon z renens pokonał arabów pod el Rif, i rozpoczął oblężenie tego miasta. Zachowany wiec został status quo, ze wskazaniem jednak na arabów.
Ostatecznie ejdnak sukcesor Yusufa, Ali zedecydowal się zawrzec pokój z Henrykiem. Ceną za niego było 70 000 dukatów, jednak henryk wiedział, ze dalsza walka może go kosztowac wiecej.
Na koniec kampanii, w dniu 10 października 1078 roku, Anesume z Rennes zdobył twierdze Aguige.
Miesiac później Henryk przybrał tytuł "Pana północnego Maroka", po czym odpłynął z powrotem do Bertanii.

A tam zastał dziwne wieści - Anglicy zajęli Paryż i posuwają się w głąb Francji, gdzie zamrł król Filip I, namaszczajac na swego nastepce brata Huguesa II, zwanego głupcem. Na dodatek padł Konstantynopol! Ta wiec jednak ucieszyłą papieża, bowiem krzyzowcy całkiem nieźle poczynali sobie w Egipcie, zdobywajac Aleksandrię i Damiettę.
Tymczasem Henryk zarządził wielką akcję anwracania pogan na katolicyzm. Po kilku rewoltach jedyną parwdziwa wierę przyjeli mieszkancy Sanssen i Hananu. Wyjatkowo oporny okazał sie zrujnowany Fuguig, gdzie dwukrotnie rebelianci chwytali za broń. Zawsze jednak przegrywali w bezpośrednim starciu.