Ultima Ratio - MP AAR

W tym wątku możemy zamieszczać wszelką dyplomację oraz różne opowieści i wydarzenia, które miały miejsce w naszym państwie, a nie wszyscy o tym wiedzą. Pamiętajcie, że słowo pisane tworzy historię sceny i powiększa sławę. Sugeruję używać dużo obrazków i nie zamieszczać ścian tekstu, gdy nie jest to konieczne oraz nie podawać zbyt dużo wydumanych faktów.





Gwoli wstępu przypominam o pięciu największych hegemonistycznych konfliktach epoki, które zmieniały układy sił w Europie.

Wojny włoskie

Włochy przy końcu XV wieku były najludniejszym i najbogatszym regionem Europy. Rozgrywające między sobą państwa włoskie wciągnęły w tę rywalizację mocarstwa - Francję Walezjuszy po jednej stronie oraz Hiszpanię i Austrię Habsburgów po drugiej stronie. Wkrótce konflikt przerodził się w wojnę hegemonistyczną między tymi dwoma potężnymi domami Europy. Zwycięsko wyszła dynastia Habsburgów, która dominowała stosunki polityczne Europy Zachodniej do pierwszej połowy XVII wieku.

Wojna trzydziestoletnia

Bunt stanów czeskich przeciw Cesarzowi wywołał kolejny wielki konflikt. Po jedenej stronie stał katolicki obóz Habsburgów, po drugiej państwa protestanckie ze Szwecją i Niderlandami na czele. Zmagania o wolność wyznania lub prymat religii papieskiej przerodziły się w wojnę hegemonistyczną między Habsburgami a Francją. Ostatecznie Burboni zawierają korzystne dla swego kraju traktaty pokojowe a pozycja ich państwa umacnia się, Niderlandy stają się niezależne i dominują handel europejski, władza Cesarza zostaje osłabiona, a zrujnowana finansowo Hiszpania dobiegła do końca swej potęgi.

Wojny Ludwika XIV

Głodny chwały i sławy Ludwik wywołał trzy wojny, które powiększyły i wzmocniły wschodnie granice Francji. Udało mu się zdobyć dla Burbona koronę hiszpańską, jednak zmuszono go, by wyrzekł się praw dziedziczenia przez królów Francji tronu madryckiego. Ambicje Ludwika jednoczyły Europę, którą po tych zmaganiach trawiły kryzysy finansowe jeszcze dziesiątki lat. Po śmierci króla słońce jego następcom nie udaje się utrzymać mocarstwowej pozycji Francji na arenie międzynarodowej.


Wojna siedmioletnia


Wojna siedmioletnia po raz kolejny zmienia układ sił na kontynencie i handlu światowym. Osamotnione Prusy, wspierane przez angielskie złoto walczą o istnienie z Cesarzem i jego koalicjantami. "Cud domu brandenburskiego", czyli wycofanie się Rosji z wojny, jak też sprawna armia oraz ogromna determinacja Fryderyka II doprowadza do wydawałoby się niemożliwego zwycięstwa Prus. W Niemczech wyrasta rywal Habsburgów, który z roku na rok wzmacnia swoją pozycję kosztem domu austriackiego. Anglia przejmuje znaczną część kolonii francuskich i dominuje handel światowy na następne dwieście lat.

Wojny napoleońskie

Nowe prądy umysłowe podważyły stary porządek świata, doprowadzając do zbrojnej zawieruchy rewolucyjnej i stworzenia nowego modelu państwa i społeczeństwa. Wybitność Napoleona oraz jego niezaprzeczalny talent strategiczny doprowadził do podporządkowania się Francji niemal całej Europy, zniszczenia Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego, ustanowieniu zupełnie nowych praw, a przede wszystkim rozprzestrzenieniu się nowych ideologii, które nieodwracalnie zmieniły spojrzenie na stosunki społeczne i polityczne. Mimo ogromnego potencjału mobilizacyjnego Francji, talentów i zapału Cesarza Francuzów, sprzymierzeni odnoszą zwycięstwo, tworząc system równowagi sił na kontynencie, który zapewnił względny pokój na następne sto lat.


Takie zawirowania miały miejsce w Europie przez okres czasu trwania gry. Uda nam się stworzyć ciekawsze układanki i przetasowania dyplomatyczne?

Podsumowanie kampanii:

[video=youtube;Wcdo0TCaZTg]https://www.youtube.com/watch?v=Wcdo0TCaZTg[/video]
​

 

Wieści jakie dotarły do Anglii z ostatnich 20 lat:

Koniec wojny 100letniej i atak Anglii i Francji na Burgundię. Francja atakuje Aragonie. Austria w koalicji atakuje Francję.

Rekonkwista Portugalczyków i Kastylijczyków na Berberów i podporządkowanie ich sobie przez Króla Portugalii.

Dynastyczne problemy w Kastylii - król słaby, dziedzic upośledzony - wciąż żyje, król Aragonii niemal nieśmiertelny.

Próby Austrii zdominowania Cesarstwa powstrzymywana przez koalicje.

Wojna Bałtycka. Szwecja i Moskwa vs Polska i Brandenburgia.

Wojna domowa w Anglii (to opiszę bardziej szczegółowo później )

 

FRIHET!



Wolność!
Po raz kolejny Szwecja stała się niepodległym krajem, który może sam decydować o swojej przyszłości. W wojnie o niepodległość, podczas której szwedzkim żołnierzom przyszło mierzyć się z weteranami państwa norweskiego, odniesiono spektakularne zwycięstwo. Zwycięstwo okupione jednak wieloma stratami, wiele kosztowało nasz biedny kraj.

Ważniejsze wieści jakie dotarły do niepodległego państwa szwedzkiego:
Państwa na południu kontynentu okazały się bardzo zorganizowane. Koalicje po kolei stawiły czoła ekspansji angielskiej i francuskiej.
Istnieje podejrzenie, że władca Aragonii został opętany lub posiadł sekret nieśmiertelności.
Księstwo Burgundii z niewyjaśnionych powodów nie schroniło się pod skrzydła koalicji antyfrancuskiej.
Kastylia i Portugalia nawet nie zauważyły, kiedy rekonkwista zmieniła się w podbój.
Anglicy mieli problemy z dojściem do porozumienia co do tego, które róże są lepsze - białe czy czerwone.
Arcyksiążę Austrii jest teraz także królem Czech.

Co robić, gdy stanie się w obliczu przeważających sił wroga, jakimi były bez wątpienia siły Unii Kalmarskiej? Szuka się sojuszników.
W Moskwie panuje stary skandynawski ród Rurykowiczów, który przyjął emisariuszy szwedzkich z otwartymi ramionami. Jednak zbyt duża odległość zadziałała na niekorzyść i wojacy Wielkiego Księstwa Moskiewskiego nie wsparli nas.
Druga grupa emisariuszy udała się do Polski. Jakie było ich oburzenie, gdy po przybyciu na dwór w Krakowie usłyszeli od posłańca, że rada rządząca państwem, określająca samą siebie mianem Interregnum nawet nie ma nawet zamiaru się z nimi spotkać. Zostali odesłani ze stolicy Polski, jakby byli grupką kupczyków lub byle włóczęgami!




Wielu na dworze nowego króla wołało o zmycie krwią zniewagi jaka miała miejsce w Krakowie. Król Gustav I Adolf Brehe, zwany "Wyzwolicielem" będąc w głębi duszy miłosiernym człowiekiem, liczył na rozsądek nowego władcy Polski i Litwy. Przecież Litwin musiał wiedzieć, że Szwecja nie może zgodzić się na wasalizację Zakonu Livońskiego.
Gdy do Sztokholmu dotarły wieści z południowego brzegu Bałtyku na dworze zawrzało. Zwolennicy wojny niemal siłą wdarli się do sali tronowej. Był wśród nich generał Knut Königsmarck, weteran wojny o niepodległość i przyjaciel króla.
Aby wzmocnić liczebność niewielkiej armii szwedzkiej zwasalizowano Zakon Krzyżacki i Rygę. Sytuacja wciąż jednak była krytyczna. Wojska polsko-litewskie nadal miały przytłaczającą przewagę. W tym momencie władca Moskwy pokazał jasno, że wciąż płynie w nim krew dawnych wikingów i zaoferował swoją pomoc w obliczu imperializmu polskiego. Z zaoferowanej pomocy Szwecja skwapliwie skorzystała.

Pierwsza wojna Północna
(na podstawie kronik szwedzkich)

Strony konfliktu:

[TABLE="class: grid, width: 500"]
[TR]
[TD]Strona polska[/TD]
[TD]Strona szwedzko-moskiewska[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]Polska[/TD]
[TD]Szwecja[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]Brandenburg[/TD]
[TD]Moskwa[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]Litwa[/TD]
[TD]Hanza[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]Zakon Livoński[/TD]
[TD]wasale Moskwy[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]Saxe-Launeburg[/TD]
[TD]Zakon Krzyżacki i Ryga[/TD]
[/TR]
[/TABLE]


W 1461 roku wykorzystując jako pretekst wojny roszczenia do Gdańska, Szwecja wypowiedziała wojnę Polsce. 16 tysięcy doborowego szwedzkiego wojska po dowództwem króla i Gustava I Adolfa i Knuta Königsmarcka czekały w Gotlandii. Posłaniec moskiweski, który chciał, aby wojska połączyły się na granicy litewsko-moskiewskiej został zignorowany. Po 2 miesiącach od rozpoczęcia wojny większość wojsk unii polsko-litewskiej udała się na wschód, aby walczyć z Rosjanami. Błyskawicznie wykorzystał to Königsmarck. Armia szwedzka dokonała desantu w okolicach Malborka. Jednocześnie jednak do wojny przystąpił Elektor Brandenburgii dysponując kilkunastoma tysiącami wojska przekroczył granicę w Gdańsku. Jednocześnie ze wschodu nadciągnęło 30 tysięcy wojsk unii.


Dowodzenie przejął Gustav I Adolf znany z dobrego kierowania armią. Lawirując między wojskami unii i Brandenburgii rozpoczął marsz w kierunku Berlina. Niespodziewanie dla wojsk unii i Brandenburgii nadeszła piętnasto-tysięczna armia Hanzy. Korzystając ze wsparcia po kilku bitwach Königsmarck doszczętnie rozbił (czyt. anihilował) pod Szczecinem pobitą wcześniej armię brandenburską, składającą się z 7 tysięcy żołnierzy. Jednak z terenów polskich nadchodziła przeważająca liczebnie armia polsko-litewska. W obliczu porażki rozpoczął się odwrót do Lubeki, gdzie czekały już szwedzkie transportowce.
Gdy pierwsze oddziały wchodziły na okręty na spienionym koniu przybył posłaniec. "Wojska Hanzy wydały bitwę w Launeburgu! Zgniotą ich!" Wyzwoliciel i Königsmarck popatrzyli na siebie. Ratować Hanzytów, czy przegrupować się? Decyzja szybko zapadła i wzmocniona najemnikami armia szwedzka wyruszyła do Launeburga. Okazało się, że dotarto w ostatnim momencie. Hanzyci zdecydowanie przegrywali.
Bitwa pod Launeburgiem pod dotarciu Königsmarcka wyrównała się. Ostatecznie szala zwycięstwa przechyliła się na stronę Szwecji i Hanzy.



Wkrótce na wojska Szwedzkie czekała jeszcze trudniejsza batalia. Pod murami Berlina doszło do kolejnej bitwy. Tym razem pierwsze skrzypce grali Szwedzi, a wojska Hanzy oraz Meklemburga pełniły jedynie funkcje pomocnicze. Mimo dużej przewagi liczebnej wojska polsko-litewskie poniosły klęskę.



Bo rozbiciu wojsk przeciwnika zapadła decyzja o przegrupowaniu się w Sztokholmie. Zgodnie z poprzednim planem w Lubece czekały transportowce. Po przegrupowaniu i wzmocnieniu świeżymi oddziałami dokonano przerzutu wojsk do Rygii, a następnie połączono się z Rosjanami w okolicach Wilna. Dowódca wojsk moskiewskich w tym rejonie Mikhail Mustislavski nie należał do wybitnych generałów. Ten z którym Königsmarck miał nadzieję się spotkać, czyli Andrei Bodisco, dowodził południową częścią frontu i oblegał Kijów.
Po 4 latach wojny sytuacja przestawiała się następująco: Wschodnia Litwa okupowana jest przez Moskwe. Hanza prowadzi oblężenie na terenie Księstwa Brandenburgii. Wilno padnie lada dzień. W Chełmnie doszło do wybuchu powstania heretyków. Na terenach okupowanych przez Moskwę głowę podnoszą separatyści ze Smoleńska.

 

inspirujące



________________________


RÓŻNE REJONY ŚWIATA W ROKU 1465



Europa Zachodnia


Wojna Burgundzka


Zachodni Basen Morza Śródziemnego


Rekonkwista


Europa Wschodnio-Północna


Wojna Północna


Święte Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego


Środkowy Wschód


Wschodni Basen Morza Śródziemnego

 

Prosz, 5 lat przed końcem, ale praktycznie wszystko uwzględnione?



(Do tego czasu MAM zwasalizowało Yemen, ENG zwasalizowała jednego irisha minora, MOS zwasalizowała Złotą Hordę i cos tam może jeszcze pewnie ktos zrobil).

 

Traktaty pokojowe w Wilnie między Szwecją i Moskwą, a Polską i Brandenburgią

​

Po przeszło 4 latach krwawych walk w Europie Środkowej obie strony konfliktu, jakim jest Pierwsza Wojna Północna, postanowiły rozpocząć negocjacje. Sojusz szwedzko-moskiewski reprezentuje Król Szwecji i Finlandii Gustav I Adolf "Wyzwoliciel" Brehe oraz Wielki Książę Vasiliy II "Ślepy" Rurykowicz. Interesy Księstwa Saxe-Launeburga i Marchii Brandenburskiej uosabia Książę Elektor Fryderyk I "Żelazny" von Hohenzollern. Król unii polsko-litewskiej Kazimierz Jagiellończyk jest ostatnim sygnatariuszem owych traktatów. Aby omówić warunki pokoju władcy zebrali się w Wilnie, stolicy Litwy, samym centrum frontu wschodniego.

24 stycznia 1465 roku traktat pokojowy podpisali Król Szwecji oraz Książę Elektor Brandenburgii. Znalazło się w nim co następuje:
"I. Książę Elektor zapłaci kontrybucję wojenną na rzecz krajów sojuszu szwedzko-moksiewskiego. Wyniesie ona 153 dukatów w złocie.
II. Księstwo Brandenburgii zerwie wszelkie traktaty z unią polsko-litewską."
Jak każdy może zauważyć traktat ten nakłada dość niewielką karę na Elektora Rzeszy. Sami monarchowie zwycięskiego sojuszu zauważyli, że Brandenburgia jedynie uhonorowała wcześniej zawarty sojusz. Nie ma w tym nic złego. Należy brać przykład z tego, który honoruje traktaty i wynosi je ponad własne ambicje.
Traktat ten zaaprobowała Rada Regencyjna Cesarstwa Rzymskiego i Arcyksięstwa Austrii, jako bezpośredni suweren Księcia Elektora Fryderyka II.

8 lutego 1465 roku zawarto traktat pokojowy pomiędzy koalicją szwedzko-moskiewską, a unią polsko-litewską.
Podpisali go kolejno:
Jego Królewska Mość Król Szwecji i Finlandii Adolf I Brehe
Jego Książęca Mość Wielki Książę Moskwy Vasiliy II Rurykowicz
Jego Królewska i Książęca Mość Król Polski i Wielki Książę Litwy Kazimierz zwany Jagiellończykiem

W traktacie znalazły się następujące postanowienia:
"I. Unia zakończy wasalizację Zakonu Livońskiego zwracając mu niepodległość.
II. Litwa przekaże ziemię smoleńską Moskwie.
III. Unia zapłaci reparacje wojenne.
IV. Unia zerwie wszelkie traktaty z Danią."

Oba traktaty zostały opatrzone odpowiednimi pieczęciami i podpisami, a następnie w kilku kopiach rozesłane po dworach całej Europy.
Wilno, 9 lutego Anno Domini 1465.

 

​

W komnatach Jastrzębiego Zamku, w dziedzicznej ziemii swego ojca i przed nim jego dziada, swoje ostatnie dni spędzał Fryderyk III Habsburg. Ciężka cesarska korona stała na piedestale przy łożu. Nie miał sił już nosić jej na skroniach. Jej widok przypomniał jednak staremu Fryderykowi o odległych czasach chwały i głupoty.Wrócił myślami do błędów swojej młodości. Jak podekscytowany był w swojej pierwszej wyprawie wojennej przeciwko arcybiskupstwu Trieru. Zwycięstwo militarne ukształtowało w nim przekonanie o swej wszechmocy. W pysze wymusił podległość arcybiskupstwa. Fryderyk gorzko uśmiechnął się do swych wspomnień. Trier to było dla niego za mało. O wiele za mało...

Fryderyk usiadł przy dębowym stole i wyjrzał przez wybite w kamieniu okno wyglądające na zielone pagórki i winnice. Jego myśly pobiegły do wojny z Francją, w której jego wojska stanowiły trzon koalicyjnej armii. W ciągu całej wojny nie zmierzył się ani razu z królem francuskim, który poprowadził swe wojska w góre pirenejskie zostawiając ludność nizin francuskich na rzeź. Niezadowolenie ludzi w końcu zmusiło jednak króla francuskiego do kapitulacji i zrzeczenia się części swych nieprzemyślanych podbojów. Król francuski jednak nie wyniósł żadnej nauki w porażce i poprowadził swe wojska ku królestwu Burgundii odnosząc szybkie zwycięstwa mimo wycieńczenia kraju. Arcyksiąże przypomniał sobie jak tylko z bezsilnością dowiadywał się o kolejnych porażkach króla Burgundzkiego, który w swej zachłanności nie chciał przyporzadkować się wojsku Aragońskiej koalicji.

- Sam byłem niewiele lepszy - cicho mruknął Fryderyk pochylając się nad urzędowymi papierami, a jego myśli powędrowały ku wydarzeniom bezpośrednio po Wojnie Koalicyjnej.
Zawiść. Tak chyba trzeba nazwać demona który opętał go w czasie wojny o sukcesje Czech, jak nazywają ją dzisiaj kronikarze. Jego kuzyn Zygmunt walczył dzielnie wraz z margrabią brandenburskim w północnych ziemiach cesarstwa, a o jego sukcesach militarnych mówiono szeroko. Natomiast on wracając z wyprawy dużo ważniejszej dla losów całego cesarstwa nie otrzymywał niemal żadnej gratyfikacji, ba mało kto znał nawet skład koalicji antyfrancuskiej. Gdy rada regencyjna Czech zakończyła bezkrólewie wyborem Kazimierza, Fryderyka opętała zimna furia. W kilka miesięcy grożąc śmiercią i rekwiracją ziem zebrał wyczerpane wojsko i ruszył na stolice Czech. Po dosyć krótkiej kampanii i zwycięstwie nad armią Kazimierza, w Pradze, Fryderyk mianował się królem Czech. Samego Kazimierza wygnał zastrzegając, że jeśli kiedykolwiek wróci on do domeny Habsburgów albo wysunie żadania do korony Czech, zostanie stracony.

Jakże pięknie nieroztropny byłem - pomyślał Fryderyk odpisując na dzisiątki urzędowych dokumentów. Później nastąpił długi okres pokoju dla Cesarza. Wojna z Czechami i podporządkowanie Trieru spowodowały nieufność elektorów do Fryderyka i musiał długo pracować nad odzyskaniem nieposzlakowanej opinii Habsburgów. Mianowanie się królem Czech po latach mądrych decyzji i ostrożnej asymilacji okazało się sukcesem a sami Czesi zaczynają przychylnie spoglądać na Arcyksięcia. Fryderyk niechętnie chodził na wojny, a każdy swój ruch dobrze przemyśliwał. Skłaniał się chętniej do dyplomacji i intrygi niż do oręża. Jednym z dyplomatycznych sukcesów było zapewnienie ciągłości Habsburgów na tronie cesarstwa poprzez sankcje pragmatyczną, która umożliwiła dziedziczenie tronu jego córce Marii Teresie

-Gotowe - rzekł sygnując list pieczęcią. Był spokojny, że propozycja podległości dla księstwa Badeńskiego zostanie przyjęta. Przygotowywał dwór już od dawna, a decyzja zyskała mu tylko przychylność. Jego myśli skierowały się na tor spraw bieżących. A na głowie cesarza było ich bardzo wiele.

Niedawne poselstwo Szwedzkie i dyskusje na temat sytuacji nad bałtykiem, utrzymana w podległym tonie ale serdeczna korespondencja margrabi Brandenburskiego, który zaangażował się w zewnętrzne konflikty. Niepokojące milczenie Jagiellończyków, postępujące podboje Osmańskie, ścierające się o wpływy na dworze i przychylne ucho Arcyksięcia frakcje burgundzka i francuska. Fryderyk nie miał już zupełnie głowy do tych spraw, jednak zdawał sobie sprawe, że decyzje które za kilka lat podejmie jego dorastająca córka Maria Teresa będą miały kluczowe znaczenie dla wielkości lub upadku cesarstwa.

Fryderyk zmęczył się papierami a jego oczy zaczęły się zamykać, mimo że było to dopiero wczesne popołudnie. Przeczuwając już wieczorny odpływ sił udał się do łoża.
Gdy następnego dnia legiści cerascy otworzyli pieczęć na testamencie cesarza, poza pragmatycznymi urzędowymi notami była jedna karta wrzucona luzem z krótką inskrypcją:

feci quod potui, faciant meliora potentes
***​

Krótka wojna z Burgundią, prowadzona przez radę regencyjną zakończyła się błyskawicznym zwycięstwem i poddaniem się księstwa Burgundii.
Już za rok tron obejmuje Maria Terasa. Przed młodziutką cesarzową wiele wyzwań. Czy sprosta ona ciężarowi polityki czy zamknie się w świecie polowań, które ukochała?

 

WOJNA STULETNIA
​

1337 - 1444
​

PRZYCZYNY:


Panujący we Francji kolejno trzej synowie Filipa IV Pięknego nie pozostawili męskiego potomka. Po śmierci ostatniego z nich tron przeszedł na boczną linię Kapetyngów - Walezjuszy. Z pretensjami do korony francuskiej wystąpił wówczas król angielski Edward III, jako wnuk Filipa IV (w linii żeńskiej).



Król Francji miał problemy z podporządkowaniem sobie zwłaszcza dwóch prowincji: Burgundii i Akwitanii. Akwitania należała do królów Anglii co czyniło ich wasalami korony francuskiej z tej ziemi. Jednak tak jak książę Burgundii, Edward III nie uznał zwierzchnictwa króla Francji. Francuski monarcha postanowił wmieszać się w handel między tymi prowincjami, z którego Anglia czerpała duże dochody ( prawie cały angielski eksport wełny szedł do Burgundii a zwłaszcza bogatych prowincji Flandrii). Także wymiana handlowa między Akwitanii i Anglią była zagrożona przez francuskich piratów i korsarzy. Na to Anglicy już nie mogli spokojnie patrzeć i wypowiedzieli wojnę. Burgundia przyłączyła się do anglików zagrożona wstrzymaniem eksportu wełny.




PRZEBIEG:

Na początku zmagań Anglicy odnosili sukcesy. Ich armia była zaprawiona w bojach ze Szkotami i Walijczykami. Byli lekko uzbrojeni i szybko się przemieszczali a poza tym posiadali walijskie długie łuki, które siały postrach w szeregach francuskich ( wprawiony żołnierz podobno wypuszczał następną strzałę zanim pierwsza osiągnęła swój cel); naoczni mówili o chmurach strzał przysłaniających niebo. Uwidoczniło się to w dwóch, zwycięskich dla anglików bitwach; pod Crecy w 1346r. 30 000 francuzów uległo 12 000 anglików dowodzonych przez samego króla, pod Poitiers w 1356r. Anglicy dowodzeni przez syna Edwarda III zwanego Czarnym Księciem nie tylko pokonali Francuzów, ale jeszcze wzięli do niewoli ich króla. Anglicy wywieźli masę kosztowności a król Francji musiał wykupić swą wolność za ogromną kwotę pieniędzy.



Francja w tym czasie miała podpisany sojusz militarny ze Szkocją, która wypełniając zobowiązania zaatakowała Anglię w 1346r. Szkoci zostali pokonani a ich król David wzięty do niewoli. Anglicy dojechali aż do Edynburga paląc i grabiąc. Zadowolony sukcesami Edward III pozwolił francuzom wykupić Davida i ustąpił ze Szkocji.

Podpisano traktat w Bretigny w 1360r. na mocy którego Edward III zrzekł się pretensji do korony francuskiej, ale w zamian uzyskał władzę nad Akwitanią, Normandią a także nad portem Calais.

Po pokoju w Bretigny młody i zdolny król Francji Krol V podjął kontrofensywę. Jego zaufany, drobny szlachcic bretoński du Guesclin przekroczył Pireneje na czele zebranych z całej Francji maruderów, aby wspomóc jednego z pretendentów do tronu Kastylii. Drugiego natychmiast wspomogli Anglicy z samym Czarnym Księciem na czele. Pod Nagera Czarny pokonał Bretończyka i wziął go do niewoli. Po zapłaceniu okupu du Guescil wrócił w 1369r. do Kastylii z nową armia i rozgromił angielskiego pretendenta Piotra Okrutnego pod Montiel.

Tymczasem w zajętej i administrowanej przez Czarnego Księcia Akwitanii wrzało - wybuch buntu szlachty skłonił Karola V do interwencji. Armia du Guescila unikała walnych bitew, szarpała Anglików, zmuszając do odwrotu z kolejnych miast i zamków. W końcu w 1375 zawarto rozejm w Brugii, na mocy którego Francja zostawiła Anglii w rękach tylko kawałek Gujenny z Bordeaux oraz Calais.

W tym czasie Europę i Anglię dotknęła epidemia "Czarnej Śmierci" bardzo przetrzebiając ludność, a także już w samej Anglii nastąpiły bunty chłopów.

Po śmierci Edwarda III królem został jego wnuk Ryszard ( Czarny Książę zmarł przed swoim ojcem). Ryszard II nie był tak utalentowany jak jego dziadek i w wyniku wielu perturbacji został zdetronizowany w 1399r. Wkrótce potem zmarł (być może został zabity) nie zostawiając potomka. Z walczących o tron zwycięsko wyszedł Henry Bolingbroke który przyjął imię Henryk IV. Ponieważ był przez część baronów traktowany jak uzurpator musiał zmagać się z ich rewoltami. Zmarł w 1413r. a władzę po nim przejął jego najstarszy syn znany jako Henryk V.

Henryk V wznowił działania wojenne. W 1415r. zgłosił pretensje do korony francuskiej i najechał na Francję. Sytuacja była sprzyjająca ponieważ we Francji panowały spory wewnętrzne a ich król Karol VI był uznawany za szaleńca. Burgundia ponownie stanęła po stronie Anglii.

Anglicy zajęli miasto Harfleur i skierowali się do portu Calais. Drogę zagrodziła im armia francuska w pobliżu Agincourt. Bitwa pod Agincourt w 1415r. to jedno z najświetniejszych angielskich zwycięstw kiedy to pokonali trzykrotnie liczniejszą armię przeciwnika. Między 1417 a 1420 rokiem Anglicy opanowali większość Normandii i pobliskich terenów.

W traktacie z Troyes (1420r.) ratyfikowano zdobycze Anglii i uznano Henryka i jego potomków jako spadkobierców korony francuskiej. Jednak Henryk V nigdy nie zrealizował swojego celu, gdyż zmarł niespodziewanie w 1422r. na kilka miesięcy przed śmiercią króla Francji. Jego syn miał zaledwie 9 miesięcy i nie mógł sprawować rządów.

Nie wszyscy zaakceptowali traktat. Najstarszy syn francuskiego króla i jego stronnicy kontynuowali walkę. W tym czasie mniej więcej na scenie pojawia się Joanna D'Arc. Joanna wprowadziła nowego ducha i wiarę w zwycięstwo w serca francuzów i została zaakceptowana jako liderka francuskich wojsk. W 1429r. prowadzeni przez Joannę Francuzi odbili Orlean z rąk anglików.
Niedługo potem Delfin koronował się na króla jako Karol VII. Joanna D'Arc została schwytana przez Burgundczyków i przekazana Anglikom. Spalono ją na stosie jako wiedźmę w Rouen w 1431r.




POKÓJ:


Traktat z Alençon roku pańskiego 1444 miesiąca jedenastego, jedenastego dnia tego miesiąca, kończy stuletnie zmagania francusko-angielskie.

Sygnatariusze traktatu:

Humphrey Lancaster wuj i regent w imieniu króla Anglii Henryka VI Lancaster zwanego Szalonym, który z powodu choroby nie mógł przybyć osobiście.


Król Francji Karol VII Zwycięski



Treść traktatu:

Henryk VI, król Anglii zrzeka się tytułu króla Francji.
Henryk VI, król Anglii zrzeka się ziem Gujenny na rzecz Karola VII, króla Francji.
Henryk VI, król Anglii zobowiązuje się wycofać z terenów Normandii angielskich wojsk i zobowiązuje się przekazać te ziemie pod władanie Karola VII, króla Francji w ciągu dwudziestu lat.
Karol VII, król Francji zrzeka się pretensji do portu Calais.

 

WOJNA BURGUNDZKA
1447 - 1450
​

GENEZA:
W roku 1363 król francuski Jan II Dobry z dynastii Walezjuszy nadał swojemu najmłodszemu synowi Filipowi Śmiałemu księstwo Burgundii. Wkrótce Filip poróżnił się ze swoim ojcem, zamierzając prowadzić w księstwie własną politykę. Powiększył on także swój obszar władzy o tereny Flandrii i hrabstwa Burgundii. Jego następcy dołączyli do Burgundii ziemie Brabancji, Pikardii i Limburgii. W ten sposób burgundzka linia dynastii Walezjuszy stworzyła feudalną siłę, oficjalnie podporządkowaną koronie francuskiej i cesarzowi, faktycznie jednak będącą samodzielnym państwem. Posiadając rejony Brabancji i Flandrii władcy burgundzcy znajdowali się w posiadaniu najmocniejszych gospodarczo regionów w ówczesnej Europie. Wpływy z podatków były tu kilkakrotnie wyższe, aniżeli w słabszym politycznie i gospodarczo Świętym Cesarstwie Rzymskim. Dynastia burgundzka prowadziła politykę ekspansjonizmu, mającą na celu związanie północnych i południowych ziem. W roku 1435 w układzie z Arras, Burgundowie zrzekli się zależności lennej od Francji. W tym samym roku Burgundowie odmówili podporządkowania lennego cesarzowi. Po podpisaniu pokoju w Alencon, kończącego wojnę stuletnią, obaj dawni śmiertelni wrogowiez rodów Lancasterów i Walezjuszy sprzymierzyli się przeciw Filipowi III.

ANGLIA:
Decyzja o konflikcie z Burgundią nie była łatwa. Richard Neville, hrabia Warwick jeden z najbogatszych i najbardziej wpływowych ludzi w Anglii nie będących członkami rodziny królewskiej, skupiał wokół siebie zwolenników polityki izolacjonizmu wobec spraw kontynentalnej Europy, jednak dzięki zmyślnej intrydze Humphreya, księcia Gloucester i wuja króla, frakcja ta została rozbita. Hrabia Neville opuścił Londyn i wrócił do swojej posiadłości w Middleham pod Barnet. Otoczenie króla obawiało się o rynki zbytu wełny dlatego była zainteresowana podporządkowaniem miast Flandrii. Książę Humphrey sądząc, że ma rozeznanie w sytuacji politycznej uważał, że inicjatywa należy do sojuszu anglo-francuskiego, a Filip III nie odważy się zaatakować pierwszy. A jak to cyklicznie bywa, w tym czasie Szkocję ogarnęły nastroje antyangielskie. Obawiając się walk na dwa fronty regent postanowił najpierw zająć się Szkotami, by mieć swobodę działań na kontynencie. Przeprawiono armie z Normandii do północnej Anglii. Pierwszego marca 1447 r. Anglia wypowiada wojnę Szkocji.
Kilka dni potem Burgundia wypowiedziała wojnę Francji, bo na tę chwilę tylko czekała. Taka pomyłka sprawiła, ambitny i popędliwy książę Humphrey stracił poparcie wśród możnych i musiał walczyć o władzę nad Anglią z członkiem Rady Regencyjnej, kardynałem Henrykiem Beaufortem. Uzbrojeni zwolennicy księcia i kardynała toczyli ze sobą regularne walki. Po kilku miesiącach przewagę w tych zmaganiach zaczął uzyskiwać kardynał Beaufort, który zdobył sobie wielki wpływ na chorego na umyśle króla Henryka. W pierwszej fazie działań w Szkocji ofensywa Anglików okazała się miażdżąca. W bitwie pod Livingstone szkocka armia została rozbita, jednak zwycięstwo to kosztowało życie księcia Northumberland Henry'ego Percy'ego . Dowodzenie nad armią przejął Ryszard Planagenet , członek angielskiej rodziny królewskiej i jedna z najbardziej prominentnych postaci w Anglii. Szkotom udało się jeszcze raz zebrać armię, na której czele stanął Edan Douglas, hrabia Angus na krańcach kraju na Hebrydach. Flota angielska rozpoczęła blokadę archipelagu i przeprawiała wojska Ryszarda, by stoczyć ostateczną bitwę. W związku z tym, Szkoci rozpoczęli odwrót do Lewis gdzie ich siły zostały znacznie wzmocnione. Ryszard zajął pozycje pod Oldmeldrum, następnie ruszył dalej i zajął miasteczko Inverurie, 16 mil na południe od Lewis. Douglas, dowiedziawszy się o tym, zdecydował się wydać swojemu oponentowi bitwę. W trakcie, w drugiej szarży wziął udział sam Ryszard, który został strącony z konia a jego głowa została zgnieciona kafarem. Bitwa była przegrana. Zamęt i panika opanowały Anglików. Czwarta część armii poległa, reszcie udaje się wycofać do pobliskiego Eglin, a stamtąd zarządzono odwrót pod osłoną nocy. W ten oto sposób Anglia straciła swoich najlepszych dowódców, weteranów wojny stuletniej.
Dowództwo na armią przejmuje Lawrence Brock, hrabia Tankerville , który talentami taktycznymi się nie wyróżniał. Zagrożenie impasem wisiało w powietrzu. Brock zajął cały kraj czekając na kapitulacje Douglasa. Na szczęscie dla Anglików, po kilku miesiącach Szkoci stracili nadzieję na zwycięstwo i morale sięgnęły dna (Szkocja zbankrutowała). Hrabia Tankerville słysząc to, wyruszył by zadać ostateczną klęskę Szkotom. Co mu się udaje 14 kwietnia 1449 pod Lewis. W konsekwencji król Szkocji złożył hołd lenny Koronie Anglii. Armia królewska mogła w końcu ruszyć na pomoc francuskim sojusznikom, jednak gdy przybyli, z wojsk Filipa III zostało niemal nic.

FRANCJA:
Król Francji nie mógł pogodzić się ze wzrostem potęgi Burgundii i zerwania zależności lennej. Uważał ziemie południowej Burgundii za swoją domenę. Te zakusy i ewentualny wzrost siły Francji, wywołały obawy wśród jej sąsiadów. Alfons V Długowieczny, król Aragonii zorganizował koalicję składającą się m. in. z cesarz, książę Sabaudii, książę Mediolanu, papież, król Węgier.
Co było ogromnym błędem politycznym Filipa III nie przystąpiła do niej Burgundia! Wojska francuskie ruszyły przez Pirenesje zajmując miasta i twierdze Katalonii, bijąc wojska aragońskie. Po kilku miesiącach sojusznicy przybywają na południe Francji.
Karol VII dostrzegając przewagę liczebną wroga i tym samym widmo porażki, postarał się dojść do porozumienia z Alfonsem V Długowiecznym, królem Aragonii, co doprowadziło do rozpadu koalicji, która straciła wolę walki i wycofała się z Francji. Głównodowdzący armią królewską znowu przeprawił wojska przez Pireneje, by tym razem bronić północnych ziem królestwa.
Gdy dotarli do Charolais zdesperowany Filip postanowił zaatakować na niekorzystnym dla siebie terenie, wydając bitwę pod Renaison. Francuzi odnieśli zdecydowane zwycięstwo, ścigając Burgundczyków, aż po Antwerpię, gdzie ostatecznie zmusili ich do kapitulacji.

POKÓJ:
Wojnę burgundzką zakończyło podpisanie dwóch traktatów pokojowych.
Dnia 25 lipca 1448 r. traktat z Barcelony zakończył wojnę pomiędzy Francją a koalicją. W wyniku którego Francja zrzeka się zwierzchności nad księstwem Lotaryngii i wycofuje wojska z Katalonii.
Dnia 2 lutego 1450 został podpisany pokój w Dijon miedzy Anglią i Francją a Burgundią . Na jego mocy Burgundia zrzeka się miast w Pikardii i Vlaanderen na rzecz Anglii oraz zobowiązuje się nie zakłócać handlu wełną nie sponsorując konkurencyjnych flot handlowych i pirackich. Francja otrzymuje hrabstwa Nevers i Charolais.

 

Pierwszym ważnym wydarzeniem, jakie zwróciło uwagę Szwecji jest nowa sytuacja w rejonie Egiptu i Bliskiego Wschodu. Oto Ottomani wspólnie z Portugalią dokonali rozbioru państwa Mameluków. Ten ohydny czyn wywołał oburzenie pośród władców europejskich.Szwecja wyraża głębokie zniesmaczenie tym, co wydarzyło się w tamtym rejonie.

Parę lat później doszło do krótkotrwałego konfliktu na linii Francja - Anglia. Zapowiadająca się ciekawo wojna zakończyła się szybkim pokojem. Anglia oddała Normandię swojemu kontynentalnemu rywalowi.



Kilka lat później do Sztokholmu przybyli posłowi tureccy. Po krótkiej naradzie z ambasadorem Moskwy postanowiono o nowej wojnie przeciwko unii polsko-litewskiej. Konflikt ten określony został mianem II Wojny Północnej. Pierwsze miesiące naznaczone były błędami w manewrowaniu dowódców najemników na usługach Szwecji. Ponieśli fatalną porażkę w Warmii. Wojska regularne połączyły się z armią moskiewską i rozpoczęły obleganie wschodnich prowincji Litwy.
W międzyczasie do wojny znowu dołączyło ekspansywne Księstwo Brandenburgii przysyłając 19 tysięcy doborowych żołnierzy pod wspaniałym dowództwem. Fakt ten zaniepokoił koalicję, ale wojna wciąż była do wygrania. Wtedy jednak zdarzyło się coś, czego żaden z koalicjantów nie przewidział.



Do wojny przystąpił Cesarz Rzymski we własnej osobie.
Zanim jednak maszerujące forsownym marszem wojska brandenburskie przybyły na front doszło do wielkiej bitwy w okolicach Kaunas. Naprzeciwko siebie stanęły wojska Szwecji z niewielkim wsparciem Teutonów i Moskwian, w liczbie 34 tysięcy, i wojska sojuszu pro-polskiego w porażającej sile 60 tysięcy wojaków.
Bengt Sandles, głównodowodzący wojsk Szwecji jednak postanowił stawić czoła nadchodzącej nawałnicy.



Odniesiono spektakularne zwycięstwo, które na zawsze przeszło do historii Szwecji.
Jednak zanim wojownicy zdążyli nacieszyć się zwycięstwem nadeszły wojska Brandenburgii pod dowództwem prawdziwego geniuszu militarnego.
Cesarz wysłał swoje wojska na Bałkany, odciągając armię turecką.
Zacofana technologicznie Moskwa nie była w stanie sprostać zmodernizowanej armii wroga, a Szwedów było zwyczajnie za mało.
Chociaż koalicja okupowała wschodnie rubieże Litwy to szanse na wygranie wojny były coraz mniejsze.
W zaistniałej sytuacji do króla Polski przybył poseł szwedzki z ofertą pokoju. Po krótkich negocjacjach król wykazał się on prawdziwą mądrością - zażądał jedynie zwrotu Smoleńska, który Litwa utraciła w poprzedniej wojnie.

W czasie wojny zmarł niespodziewanie król Szwecji, a rządy w kraju przejęła nieudolna Rada Regencyjna.

Kilka lat po wojnie na dwór dotarły ciekawe wieści od ambasadora w Moskwie.



Po krótkim czasie na zachodzie Europy wybuchł konflikt. Francja z Burgundią wspólnie rozpoczęły atak na Cesarstwo. Cesarz, którego kraj był wyczerpany po wojnie przeciwko koalicji antypolskiej, nie dał rady obronić się przed tym atakiem.



W kolejnych latach August zlekceważył swoje obowiązki oddając zachodnie kraje Cesarstwa bez walki we władanie Burgundii i Francji.

W mitycznej krainie na dalekim zachodzie podobno istnieje ląd. Żeglarze angielscy opowiadali o wojnie w dzikiej krainie zwanej "Meksyskiem"



W międzyczasie w Moskwie:



Europa na początku nowego stulecia:

 

http://s27.postimg.org/s7qjyx6aq/eu4_36.jpg

 

Poddanie się dynastii Hafsidów​

Alfons V przebywał w sali tronowej, patrząc w morze i rozmyślając nad przyszłością. Nie wiedział iż znajduje się w dziejowym momencie portugalskiej historii, na rozdrożu dróg a jego decyzje wytoczą kurs, który będzie kontynuowany przez jego następców. Idea krucjaty na Turków Osmańskich całkowicie upadła w kręgach europejskich, które bardziej były zainteresowane konfliktami wewnątrz chrześcijańskimi, szerzeniem dalszego zepsucia i zniszczenia, w skrócie, walką o dominację. Wojska portugalskie w każdej chwili były gotowe, lecz teraz należało ustawić nowe cele i priorytety, by poszerzyć chrześcijańskie dominium.

Wtem pojawił się goniec, niosąc poselstwo od Henryka (zwanego w przyszłości Żeglarzem), wuja króla. Po uzyskaniu prawa do głosu zaczął opowiadać o przełomowych odkryciach. Dzięki spenetrowaniu drogi przez przylądek Ras Budżdur ponad dekadę temu, nowe floty ekspedycyjne mogły płynąc na południe i zachód, na co król Alfons udzielił pozwolenia w przeszłości a teraz owe wróciły z wieściami. Posłaniec opowiadał o nowej bogatej ziemi na zachód od Portugalii, którą zastali zamiast Indii. Opisywał miejscowe plemiona i tereny ku uciesze dworzan, lecz wtedy pojawił się następny poseł, tym razem papieski. Człowiek Henryka na znak ręki króla zamilkł, pozwalając przedstawicielowi głowy kościoła przejąć prym. Przynosił on z sobą bullę papieską Dum Diversas, tym samym całkowicie skupiając na sobie całą uwagę dworu. Alfons tak bardzo się przejął, iż odesłał poprzedniego gościa, pozwalając mu lekką ręką na dalsze wyprawy. I choć w przyszłości spenetrowano jeszcze wiele nowych ziem (dopływając aż do Madagaskaru), po śmierci Henryka, która nastąpiła w następnych latach, idea kolonizacji zawsze stała na drugim miejscu, samych zaś wypraw zaprzestano na prawie pół wieku.

I krucjata afrykańska​

Treść bulli (wartym do odnotowania jest fakt, iż to właśnie dzięki odległej stronie polskiej, jednej z nielicznych nacji, która pozostała całkowicie wierna kościołowi, udało się dokument uzyskać):

W następnych miesiącach szybko doszło do porozumienia między władcami Portugalii a Hiszpanii, czego efektem była pełna mobilizacja wojska i połączenie floty w największa, jaką widziała Europa w całej swojej historii. Piękny był to widok. Sprzymierzone wojska skoncentrowały się w Ceucie, podbitej przez dziadka Alfonsa, stanowiącej ważny przyczółek, którego potencjał został teraz całkowicie wykorzystany. Wpierw uderzono na Sułtanat Maroka, mając wsparcie lokalnego pretendenta, który uciekł do Iberii by szukać wsparcia. Już po zaledwie kilku latach udało się podbić ważniejsze twierdze, jak i pokonać w walnej bitwie saraceńskie wojsko, sam pretendent stał się zaś nowym władcą Maroka, jednakże zależnym wasalnie od króla Portugalii. Zniszczono przy okazji także potęgę Tunisu i Trypolitanii, które połączone były unią personalną. Tylko samotne miasto Tunis zdołało się ostać od władztwa portugalskiego, lecz cała reszta wybrzeża Afryki aż do Sułtanatu Mameluckiego przysięgła wierność koronie portugalskiej. Sam Alfons mimo bycia wiernym i pokornym katolikiem, był także uosobieniem iberyjskiej tolerancji. W podbitym Maghrebie panowała całkowita wolność religijna, nie konwertowano berberyjskich mas, jak i nie konfiskowano ich ziem. Już sam fakt, iż wszystkie afrykańskie terytoria były zarządzane przez lokalnych mieszkańców wiele znaczył i sprawił że dynastia Aviz została pokochana przez pokonanych Saracenów. Sułtanat Algieru, który nagle znalazł się między ziemiami portugalskimi, szybko stał się następnym celem, podobnie jak Emirat Granady. Ważnym do odnotowania jest fakt, iż rządzące dynastie Algieru i Granady przyjęły katolicyzm, aczkolwiek całkowicie dobrowolnie, by cieszyć się jeszcze większymi prawami i uznaniem. Władca Algieru na dowód swojej wierności sam poprowadził wyprawę do Tunisu i przyłączył to zbuntowane miasto do zjednoczonego Maghrebu, tym samym kończąc I krucjatę afrykańską. Miasto Djerba jako jedyne w całej Afryce było bezpośrednio zarządzane przez Portugalczyków, i to właśnie w tym miejscu stworzono główny punkt administracji. Na znak przyjaźni między Berberami a Iberyjczykami oddano Ceutę do oryginalnych panów marokańskich i w taki to sposób zapanował pokój.


____________________________________________________________________________________________________________________________________


Przy okazji, cztery luźne screeny.

Ostateczny plan rozbioru Mameluków:


Zabawa na Bliskim Wschodzie:


II Wojna Północna, a raczej, I Wojna Wschodnia:


Zjednoczona armia Portugalsko-Hiszpańska bije Francuza po kasku:

 

Kroniki Francuskie.​

Staph Anonim.
1465-1477​

24 Styczeń 1465 roku.
W państwie włada Rada Regencyjna, młody Louis XI pobiera nauki w Arcybiskupstwie Paryskim.
Nikt nie spodziewa się, iż arcybiskup Bertan V pogrążony przez marzenia przejęcia władzy w Królestwie Francuskim,
postanowi porwać przygotowanego następce tronu, i podmienić go z jego upośledzonym bratem bliźniakiem.
27 Sierpień 1470 rok, na tron zasiada fałszywy następca tronu, przebierając imię swego więzionego brata.
Kontrolowany przez Arcybiskupa Bertana V, rusza na państwo Brittani, zajmując prowincje Armor, by parę lat później
siłą miecza podporządkować sobie to państwo.
Fałszywy władca starzeje, zaczynając wplatać w politykę państwa własną inicjatywę, całkowicie sprzeczną z Arcybiskupem.

W _ _ _ _ roku z rozkazu Króla Arcybiskup Bertan V został stracony za rzekomą Herezje. Z nową, własną polityką fałszywy Louis XI
ujawnił swoją fascynację zachodnimi wojskami zaciężnymi, rozwiązując niemal całe państwowe wojsko i roztrwaniając cały skarbiec
w celu nabycia wojsk zaciężnych.
Parę lat później, gdy armie dotarły w swej głupocie złamał obietnice daną państwu Kastylijskiemu, i ruszył z ofensywą ku ziemią Katalonii.
Popchał swe armie na przygotowanych i wy pozycjonowanych Iberyjczyków w stanowiskach górskich, przez co poniósł całkowitą klęskę.

Saltani Dacio.
Akt o przewrocie państwowym.​

Słoneczny był to dzień... spędziłem go z rodziną na dworze Królewskim. Niewiele już dni miałem tu zagościć, zostałem zaproszony do Arcybiskupstwa w Twerze. Tam też zamierzałem się udać.
Bóg chciał jednak inaczej, to też tego dnia spotkałem naszego władcę który odwrócił losy Królestwa. Około 7 nad ranem straże ogłosiły alarm. Orszaki z flagami Królestwa Anglii zbliżały się do stolicy.
Na dworze szemrano o spisku i zdradzie, gdyż nikt nie zgłosił marszu armii liczącej około 4 tysiące zbrojnych w pobliże Paryża.
Co prawda, armie nasze znajdowały się daleko na południu, lecz nie znając sytuacji uspokajałem dworzan, słowami otuchy, przecież tak mały oddział nie mógł by zdobyć stolicy szturmem, musiał by prowadzić długie oblężenie. Przez ten czas niewątpliwie zebrane zostały by odpowiednie oddziały które pokonały by agresorów w otwartej bitwie.

Bramy były jednak otwarte... zdrada, bo tym wtedy była, sięgała znacznie dalej niż sądziłem. Do miasta wjechali zbrojni w barwach Anglii. Wraz z nimi jednak przybył nasz prawowity władca. Louis XI.
Przesiąkł bym, wyglądał jak aktualny król na tronie. Aż sam, zmyliłem się w ocenie nie rozumiejąc sytuacji, z myślą, czy to aby nie nasz władcza przybywa w towarzystwie wojsk Angielskich.
Opór straży miejskiej był znikomy, co który pijany w poczuciu obowiązku rzucał się do walki, lecz szybko padał pod mieczem doświadczonego rycerstwa.

Nikt nie przepadał za upośledzonym... jak się okazało bratem bliźniakiem Louisa XI. To też, pozostał on sam sobie, zabity z ręki nowego Króla w sali tronowej.
Odbyła się szybka i dziwna koronacja, duchowni najwyraźniej rozumiejąc sytuacje przystąpili do szybkich obrzędów Królewskich, a zdezorientowani poddani bez szemrania przyglądali się zajściu.

Saltani Dacio.
1477-1502​

Nie było czasu do stracenia. Z władcą Kastylii oraz Burgundii podpisany został Status Quo. Dzięki zrozumieniu i życzliwości władców tych że państw.
Rozpoczęto rozbudowę Francji, zainwestowano w liczne baraki wojskowe i rozbudowano system administracji w państwie. Wsparto również rzemieślników lokalnych.

Rozbudowana została armia, a zwerbowani najemnicy zostali zwolnieni.
Król Louis XI wysłał swych dyplomatów do dworów Cesarza Rzymskiego oraz Królestwa Kastyli. Nie mogąc uzyskać jednakże zdecydowanej odpowiedzi, spojrzał w stronę dawnego rywala, królestwa Burgundii. To uciśnione państwo, bez rokowań na przyszłość mogło być dobrym sojusznikiem w przyszłych wojnach.
Doszło do porozumienia, w długich rozmowach ustalono wspólne interesy i plany na przyszłość. Bezzwłocznie przystąpiono do realizacji zamierzeń.

Rozpoczęto od wypowiedzenia wojny Królestwu Angielskiemu z żądaniami wywiązania się z umowy którą niegdyś zawarto. Po krótkich rozmowach pokojowych, bez przelewu krwi udało się rozwiązać spór i podpisać zadowalający pokój. Anglia wywiązała się z Umowy.

W tym czasie sojusznik Francuski, królestwo Toskanii powiększało swoje wpływy w Italii. Prowadząc wojnę z Republiką Venecką, Królestwem Savoju, i Państwem Papieskim poprosiła o pomoc swojego Francuskiego sojusznika.
Wykorzystując sytuację Król Francji zwiększył swoje wpływy w strefie włoskiej, wchłaniając prowincje Savoi i Vaud.

Cesarz Rzymski prowadził anty Francuską politykę, dołączając do stworzonej antyfrancuskiej koalicji. Z powodu swojej nieustępliwości w tej kwestii, na dworze postanowiono wywołać presję.
W umowie z Królestwem Burgundii rozpoczęto akcje zbrojne na prowincje Cesarstwa, podczas gdy Cesarz zajęty był wojną po stronie Polski. Królestwo Burgundii wchłonęło w obręb swych granic państwa Cleves oraz Friestland.

Nie zwlekając rozpoczęto nową wojnę, w którą wciągnięta została większość zachodniej europy i część środkowej. Francja, Toskania oraz Burgundia rozpoczęły działania zbrojne w celu zdobyciu państwa Provence oraz Milanu. Wezwany przez koalicjantów Cesarz ostatecznie nie wysłał swych wojsk do walki, stoczone zostały jedynie dość liczne bitwy z armiami innych książąt i pomniejszych państw.
Podpisany pakt w Lombardi dotyczył Milanu, który po oddaniu Parmy oraz Cremony na rzecz Toskanii stał się Francuskim wasalem. Drugi pokój, podpisany w Sundgau z samym cesarzem stanowił o wchłonięciu przez Francję Prowansji oraz zdobyciu Wallis od Szwajcarii.

W latach tych pod doprowadzono do jeszcze jednej wojny o Köln. Podczas której trwały rozmowy o losie Brunszwiku z władcą Brandenburgii. To pierwszy tak znaczny kontakt dyplomatyczny z tym że państwem. Ostatecznie zdecydowano o pozostawieniu Brunszwiku, w zamian za oddanie Munsteru na rzecz Burgundii.

Dziś władca nasz ma 46 lat, a jego czas niewątpliwie niedługo nadejdzie. Wierzymy jednak iż dokona on jeszcze wielu wspaniałych czynów dla dobra swego państwa.

(Znów zapomniałem robić Skrinów, brawo ja. Opisałem co pamiętam, na tyle krótko by ktoś to przeczytał. Bo gdybym miał zrobić z tego opowiadanie, pewnie nie znalazło by odbiorców. Mimo to, zacznę próbować tworzyć coraz więcej Fabuły, zachęcam was do tego samego.)


EDIT@

Ogromną skazą dla mej dumy jest to co zrobił Sub, to z jaką głupotą wypowiedział wojnę, o ile jeszcze to nie było by taką obrazą. O tyle bitwa do której doprowadził jest ogromnym ciosem dla Prestiżu mego państwa. Trzeba zamazać to w dziejach historii.

 

Królestwo Kastylii 1465-1502​

Rozdział I "Podbój Pirenejów i Kastylijska flaga we Włoszech"
Bóg świadkiem, że król Juan II de Trastámara zwany "Długowiecznym" czynił wszystko co było w jego mocy by nakłonić Aragonię do zjednoczenia w pokoju. Mimo wrogości Aragończyków chciał być ich protektorem i przyjacielem. Jednak jego zdrowie podupadało a nastawienie Aragończyków się nie zmieniało. Postępujący wiek Króla i jego zwiększona podatność na choroby przybliżały księcia Enrique do tronu. Każdy, kto miał okazję poznać księcia (0 | 0 | 0) bliżej wiedział, że jest on jeszcze mniej wybitnym władcą niż jego ojciec (1 | 1 | 2) a wschodnich sąsiadów darzy nienawiścią. Ostatecznie król Juan II odszedł na spotkanie ze Stwórcą a jego syn objął tron co zwiastowało nadchodzącą burzę w rejonie. Nie trzeba było długo czekać. W sojuszu z Portugalią przeprowadził szybkie uderzenie na bezradną Aragonię, niszcząc ich armię i wspólnie ze swoim sojusznikiem rozpoczynając okupację całego kraju.

Tak nagła zmiana polityki czyniła z Kastylii partnera potencjalnie niestabilnego i szlachta nie mogła się nie zastanawiać nad przyszłością rządzącej dynastii. Najskorsi do działania postanowili jak najszybciej dokładnie poznać księcia Alfonso. Ci, którym się to udało rozpowiadali innym iż jest on przyszłością tego kraju i można spodziewać się po nim wiele.


Na ich szczęście król Enrique IV prowadził armię w Aragonii i do jego uszu nie docierały niewdzięczne plotki. Jak miało się później okazać, nigdy się o nich nie dowiedział. Król zmarł na skutek ran odniesionych podczas oblężenia miasta Palma na wyspach Balearach. Jednej nocy obrońcy poprowadzili nagły atak na obóz oblegających podczas którego Enrique IV został raniony strzałą. Wcześniej jednak zawarto pokój. Północne ziemie trafiły w ręce Kastylii, Sycylia zaś stała się Księstwem, którego suzerenem mieli być królowie Kastylijscy.



Rozdział II "Generał Gonzalo, Pireneje oraz francuskie krew i łzy"
Po śmierci Enrique IV tron objął jego syn, Alfonso XII de Trastámara. Tak utalentowany władca nie mógł przejąć tronu w lepszej sytuacji. Na krótko po jego koronacji kraj został zaatakowany przez Króla Francji, który w przypływie szaleństwa zaczął rościć sobie prawa do Pirenejów. Na wezwanie Kastylii przybyli wszyscy jej sojusznicy a sam Król rozkazał natychmiastowo sięgnąć do skarbca i powołać armię najemniczą, która miała wesprzeć walczące już w Pirenejach i Gironie wojska regularnej armii. Na czele wojsk Kastylii stanął dostrzeżony przez króla talent militarny, generał Gonzalo de Guzmán.


Wyniki pierwszych starć były obiecujące i jedynie sprzymierzony Neapol również rządzony przez członka dynastii de Trestemára miał wyraźny kłopot z Toscanią. Do Toledo dotarły wieści, że armia Francuska ponowiła marsz i wkrótce miało dojść do być może decydującej bitwy.


Rozgromiona 13 grudnia 1477 roku Francja nie miała wyboru. Zaatakowany również przez koalicję na wschodniej granicy Król Louis XI de Valois zmuszony został do uznania swojej porażki a pokój ponownie zawitał na półwysep Iberyjski.


W tym samym czasie w Egipcie działy się rzeczy, których nie można nazwać inaczej jak hańbą dla Imperium Ottomańskiego. Ich słowo nie może być warte więcej niż garść piachu z pustyni, z której nie powinni wychodzić. Oprócz różnicy wiary wydaje się iż pojęcie Honoru jest im obce i na wieki będzie to przestrogą dla wszystkich dyplomatów, którzy będą udawali się do Konstantynopola. Udział w rozbiorach sojusznika jest ciężką zdradą.



Rozdział III "Alfonso XII, Enrique V i wspólne dzieło zjednoczenia"
Król Alfonso XII mimo wielu osiągnięć nie cieszył się zdrowiem i długowiecznością swojego dziadka. Jednak sukcesja była zabezpieczona a jego syn podzielał jego nową politykę. Chociaż ojciec Alfonsa, Enrique IV spalił wiele mostów, jego synowi udało się nakreślić trudniejszy ale jednak możliwy do wykonania plan zjednoczenia z Aragonią, w który wprowadzał swojego syna na wypadek, gdyby nie było mu dane tego dzieła dokończyć. I tak oto w 1489 roku wybuchła druga, krótka wojna Aragońska w wyniku której Aragonia została wasalem Kastylii. Jednak jako gest dobrej woli korony Kastylijskiej, ziemie Aragonii zdobyte w wyniku wojny rozpętanej przez Króla Enrique II wróciły do teraz już Księstwa Aragonii. Od tego dnia trwają prace nad dalszym zjednoczeniem pod nową flagą i nazwą, czas pokaże czy się to uda. Królowi Alfonso XII nie było dane dożyć ziszczenia się postanowień traktatu sprzed wielu lat na mocy, którego Iberyjska cześć Portugalii została włączona do Królestwa Kastylii.




Rozdział IV "Nowy świat, kłótnia i nadszarpane umowy"
Podczas gdy reszta Europy powoli dowiadywała się o odkryciu nowego lądu daleko na zachodzie, trzy kraje rozpoczęły zasiedlanie ziemi niczyjej i, jak można by się spodziewać pojawiły się pierwsze rozdźwięki. Król Enrique V de Trestemára powołując się na traktaty zawarte jeszcze za życia jego poprzedników protestuje przeciwko zajmowaniu przez Królestwo Anglii całego obszaru nazywanego Meksykiem. Podkreśla też umowę w sprawie tak zwanych wysp karaibskich. Tymczasem angielska Rada Regencyjna przemawiająca w imieniu młodego Filipa Ansona odrzuca Kastylijskie roszczenia do południowej części "Meksyku" i nie daje jasnej odpowiedzi w sprawie Karaibów. Z pewnością rozmowy w Londynie i Toledo z ambasadorami tych dwóch krajów będą intensywne.

 

Trochę screenów ode mnie


Europa Wschodnia


Nowy Świat


Europa Zachodnia


Morze Śródziemne


Technologie


Handel europejski

Najbogatsza Wenecja i Lubeka.


Środkowy Wschód


Japonia

 

Niektóre twoje screeny mają raka, co by nie mówić.

https://picasaweb.google.com/114873234292036106183/UltimaRadio

 

WOJNA DWÓCH RÓŻ
1446 - 1461


​

Pałac Whitehall, Londyn, rok pański 1502, 2 luty, późny wieczór


Sroga zima nawiedziła Anglię. Londyńskie ulice są już niemal puste, Tamiza w części zamarznięta. W swych komnatach w zamku Whitehall młody następca tronu Filip gotuje się do snu, lecz zanim, do komnaty wchodzi Victor Marley, hrabia Pembroke, przyjaciel zmarłego króla Karola Ansona, przewodniczący Rady Regencyjnej. Od czasów mrozów obawiając się o życie jedynego następcy osobiście sprawdza czy komnata królewska jest odpowiednio nagrzana i czy wszystkiego dopilnowano.

- Jak się czujesz panie mój, królu, czy masz jakieś życzenia? - zwrócił się do Filipa, składając lekki ukłon w jego stronę.
- Dobrze Wiktorze - odparł król - ostatnimi czasy dużo myślę o moim ojcu, matce i o mych przodkach.
- Dobrze zatem, opowiem Ci więcej - rzekł hrabia Marley
- Ostatnio słyszałem jak lordowie wspominali o Wojnie Dwóch Róż, która miała miejsce w moim królestwie. Podobno w jej wyniku mój dziadek, Jerzy, zdobył tron Anglii.
- Tak, to prawda jaśnie panie.
- Mówili, że wojnę tę toczyły dwa rody: Lancasterowie, którzy w herbie mają różę czerwoną oraz Yorkowie, których herb to róża biała. Jak zatem to się stało, że moja rodzina rządzi Anglią?
- Pozwól panie, że opowiem Ci wszystko od początku... Wojna Dwóch Róż wynika niejako z Wojny Stuletniej, tej w której starożytny ród Plantagentów rościł sobie prawo do korony Francji. W traktacie zawartym w 1444 roku w Alencon uważanego przez niektórych za pierwszą europejską konferencję pokojową, ówczesny król Anglii Henryk VI Lancaster zrzekła się pretensji do tronu francuskiego. Zarówno Lancasterowie jak i Yorkowie wywodzą się od Plantagenetów. W swym czasie Małgorzata Andegaweńska, córka hrabiego Prowansji i małżonka legalnego króla, powiła syna. Wielu wrogów Henryka VI wątpiło w jego ojcostwo i uznawało go za niespełna rozumu. Ryszard York, mający po matce prawa do tronu Anglii i Francji wysuwa swoje roszczenia. Gdy dwór Henryka przebywał w północnej Anglii szykując się do wojny ze Szkocją, Ryszard wraz ze swą armią uwięził Lancastera i i zamknął go w lochu, gdzie ten wkrótce zmarł. Legalność małego Edwarda była poddawana w wątpliwość, bowiem Henryka VI uważano za niezdolnego do płodzenia dzieci. Richard York nie zrezygnował, zebrał siły i tak rozpoczęła się Wojna Dwóch Róż.

Stryj Henryka, Henryk VII Lancaster również wysunął roszczenia do tronu. 26 marca 1446 doszło do bitwy pod Menston.

​

- Jak rozegrała się ta bitwa? - zapytał z ciekawością Filip.
- Podobno przez długi czas nikt nie zdobywał wyraźnej przewagi. Mówi się, że natarcie Ryszarda zostało udaremnione dzięki zastosowaniu taktyki, z którą nigdy wcześniej nie miano do czynienia. Otóż francuscy najemni pikinierzy uformowali ponoć wokół Henryka VII kwadrat i dociskając trzony swych pik do ziemi, stworzyli wokół niego żelazną ścianę, przez którą żadna kawaleria nie mogła się przedrzeć. Nagle, z boku bądź z tyłu, najpierw dziesiątki, potem setki, wreszcie tysiące ludzi w czerwonych tunikach poczęło nadciągać, otaczając coraz ciaśniej Henryka i jego wojska, były to posiłki Wilhelma Stanleya, hrabiego Marchii, sprzyjającemu Lancasterom. W przełomowym momencie - być może gdy tylko stało się jasne, że Henryk nie zginie - Wilhelm Stanley wykorzystał okazję i ruszył po zdobycz. Ryszard został odepchnięty i pozbawiony konia. Jeden z towarzyszy zaklinał go, by uciekał, oferując mu swojego rumaka. Jednak Ryszard odmówił.
- Dlaczego?!
- Można się domyślać do zaprzątywało wtedy jego myśli. Nie mógł liczyć na to, że zdoła zebrać nową armię, nawet jeśli ucieczka by się powiodła. Niewykluczone też, że dla niego liczyło się tylko zwycięstwo lub śmierć. Walczył dalej, choć jego ludzie jeden po drugim padali wokół bez życia. W końcu przyszła kolej na Ryszarda: walijscy kawalerzyści, których nie mógł dosięgnąć swoim mieczem, kłuli go ze wszystkich stron grotami i hakami na długich rękojeściach, krzycząc i wyzywając go od zdrajców. - hrabia Pembroke zauważył, że oczy Filipa stały się wielkie. Było w nich widać strach, smutek ale i zaciekawienie. - Wybacz panie, nie powinienem Ci mówić tych okrucieństw - skarcił się hrabia.
- Czy podczas mego panowania nie spotkam podobnej brutalności? Jestem młody i niedoświadczony, chce wiedzieć wszystko ze szczegółami. Chce być gotowy do panowania nad mym ludem. - odparł dzielnie młody król.
- Jest w Tobie roztropność mój panie - powiedział z satysfakcją Wiktor i kontynuował opowieść. - Ryszard niewątpliwie umarł jako bohater. Ale gdy było już po wszystkim, rozebrano go do naga, a obnażone ciało przerzucono przez grzbiet konia niczym worek pszenicy i wystawiono na widok publiczny. Wszystko to musiało się wydawać spełnieniem marzeń bądź koszmarem, zależnie od tego, po której walczyło się stronie. Henryk z awanturnika przeobraził się zdobywcę i zasiadł na tronie 13 grudnia 1445 roku.
- Gdzie jest udział mej rodziny w wojnie? - zapytał Filip
- Henryk VII okazał się rozsądnym królem. Wojna jednak trwała nadal. Yorkowie nie dali za wygraną. Wszystkie rody Anglii popierały albo Lancasterów albo Yorków. Jeżeli nie w bitwach to mordem i podstępem najwięksi lordowie padali martwi. Henryk zrodził syna, lecz ten również, podobnie jak jego bratanek, przejawiał znamiona choroby psychicznej . Lancasterowie tracili poparcie. Po śmierci Henryka VII, Edward V York, wnuk Ryszarda III, który poległ pod Menston wysunął roszczenia do tronu. W grudniu 1455 roku, rok po śmierci Henryka VII, Twój dziadek, Jerzy Anson, również to zrobił.
- Jakie miał do niego prawa - zapytał dociekliwie Filip.
- Słuszne, mój królu, były one słuszne - rzekł wymijająco hrabia.
- Chce wiedzieć dokładniej! - nalegał król.
- Dobrze! Jednak wiedz mój panie, że nie możesz tej rzeczy wyjawiać byle komu, gdyż nie jest to rzecz wielce chwalebna. - ostrzegł regent - Jak mówiłem wojenne zawieruchy, śmiertelne walki i morderstwa, które z nich wniknęły, dramatycznie zmieniły miejsce Jerzego Ansona na politycznym firmamencie. Wraz z zabójstwem Henryka i jego syna wygasła męska linia domu Lancasterów. Został więc tylko ród Beaufortów, którego ostatnią, żyjącą przedstawicielką była matka Jerzego, po tym, jak jej wuj poległ w bitwie pod St. Albans w 1454 roku. Jako syn Małgorzaty, Jerzy był teraz jedynym żyjącym męskim potomkiem, który ze względu na swoje pochodzenie mógł rościć sobie prawo do przejęcia przywództwa nad frakcją Lancasterów. Były to roszczenia tak słabe, że przez lata wydawało się niemal nic nie znaczyć. Jerzy zebrał armię w swoich posiadłościach w Irlandii następnie ruszył na Londyn. Armia królewska pozostawała w Szkocji, odmawiając wzięcia udziału w walkach, gdyż była skłócona i nie wiedziała po której stronie się opowiedzieć. W samej Anglii niektórzy lordowie popierali roszczenia Ansona. Yorkowie zdecydowanie tracili przewagę. Zajęto ich posiadłości w Yorkshire, część Walii, środkową Anglię, aż wreszcie Londyn.

​

Zaradny Wilhelm Stanley, pasierb Twego dziadka, po bitwie pod Menston odnalazł koronę Ryszarda, która spadła z jego głowy w chwili śmierci. Podobno natrafiono na nią w krzaku głogu. Stawiając siebie w centrum wydarzeń, do których w żaden sposób się nie przyczynił, włożył diadem na głowę Jerzego, gdy ten maszerował na Londyn, a zebrane towarzystwo pod jego przewodnictwem poczęło radośnie wiwatować. Po zajęciu stolicy Edward został wtrącony do Tower gdzie zmarł. Tak oto twój dziadek został Jerzym I Ansonem, królem Anglii.

​

- A babcia? - zapytał zaciekawiony Filip.
- Twoja babka, królu, wyszła za Twego dziadka po to by zapewnić krajowi pokój, była nią Elżbieta York, siostra Edwarda V, wnuka Ryszarda III. - odpowiedział Wiktor.
- Zatem moje prawa do tronu są uzasadnione. - rzekł z ulgą król. - Raduje mnie to! W moich żyłach płynie krew zarówno wspaniałych Plantagenetów jak i Lancasterów, i Yorków. - dodał dumnie Filip.
- Istotnie, mój panie. Dlatego herbem Twego rodu jest biało-czerwona róża. - wyjaśnił - Potrafisz patrzeć na sytuacje w odpowiednim świetne - pochwalił regent - No cóż, teraz czas spać. Jutro rano masz lekcje francuskiego oraz geometrii, potem taniec, a po południu przyjmujesz ambasadora Burgundii - oznajmił z poczuciem obowiązku hrabia.
- Tak wiem - odparł król przekładając się na prawy bok i przytulając się do poduszki- dobrej nocy Wiktorze.
Hrabia Pembroke skłonił się lekko w stronę króla, dorzucił drwa do ognia po czym wyszedł z komnaty.

Róża Ansonów

Jerzy I Anson


Karol I Anson


Filip I Anson

​

 

15 styczeń rok pański 1502, pałac Whitehall, Londyn
Rozmowa Przewodiczącego Rady Regencyjnej Victora Marley'a , hrabiego Pembroke z ministerem spraw zagranicznych Thomasem Wolsey'em, arcybiskupem Canterbery.



- Ekscelencjo - zaczął Marley - sytuacja w Europie mocno się zmieniła przez ostatnie lata. Jak to wygląda dokładnie?
- Francja niebezpiecznie rośnie w siłę - rzekł Wolsey - wykorzystując słabość Austrii po wojnie na Wschodzie z Turkami, zmontowała koalicję z Toskanią i Burgundią i zagarnęli ziemie Cesarstwa jakie chcieli, Cesarz nie wysłał nawet wojsk.
- Wielce niepokojąca ta bezradność Cesarza - przyznał Marley
- Burgundia kryje się ramionach Francji od kiedy Cesarz jej groził - ciągnął Wolsey - a Toskania też liczy na opanowanie Italii, w której Austria ma wpływy, szczególnie w Wenecji. Z kolei Neapol jest pod kontrolą Kastylijczyków.
- To ciekawe. W politykę włoską jednak wtrącać się nie będziemy.
- Poza papiestwem nie mamy tam większych interesów - zgodził się Wolsey.
- W każdym razie Francja teraz rozdaje karty.. Sojusz z Burgundią i Toskanią, ugoda z Cesarstwem.. Co z Brandenburgią? - pyta Marley
- Hohenzollernowie opanowali całe północne Niemcy.
- Wiemy coś o ich zamiarach?
- Niedokładnie, Elektor jest mocno zaangażowany w politykę wschodnią, wiemy też, że jego marzeniem jest stworzyć państwo niemieckie - zaniepokoił się Wolsey
- To szaleństwo! Ambicje przerastają tego margrabiego zaledwie wschodniej marchii Cesarstwa! - oburzył się Marley
- Mimo wszystko nie wolno go nam lekceważyć. Myślę, że na razie nie jest to nasz największy kłopot. Problemem jest Nowy Świat i Tudoria, nasza pierwsza kolonia. Kastylia rości sobie do niej prawa. - oznajmił Wolsey
- Niby dlaczego? - zapytał Marley dziwiąc się i z trudem powstrzymując śmiech.
- Ambasador z Kastylii twierdzi, że zawieraliśmy z nimi umowę dotyczącą podziału Nowego Świata - odpowiedział z uśmiechem Wolsey.
- Hmm, Być może Lancaster prowadził jakieś negocjacje z Trastamarami - zastanowiał się Marley - w każdym razie żadnych dokumentów nie posiadamy, na tronie zasiadają Ansonowie, nie wiemy o żadnych układach z Kastylią - dodał ze zdziwioną miną - żadnych konkretów.
- Po za tym papież podzielił już świat między Kastylię i Portugalię nas nie uwzględniając, czemu mielibyśmy uwzględniać teraz papieża i ten podział - zauważył Wolsey rozkładając ręce.
- Dobrze Ekscelencjo, skończymy na tym. Musimy mieć baczne oko na to co robi Francja w Europie i Kastylia w Ameryce. Nową politykę ustalimy jutro, trzeba się z tym przespać. Jutro też wyślemy posłów do odpowiednich dworów. Chyba będziemy musieli się jednak zaangażować się w politykę we Włoszech..



_______________________

AAR naszego kolegi na Indiach

 

27 maja 1500 roku, 2 dni po uroczystej koronacji Karola IX Brehe w pałacu sztokholmskim spotkał się on ze swymi doradcami.

Karol IX Brehe





Hrabia Inge von Essen reprezentował interesy szlachty zarówno szwedzkiej, jak i duńskiej. Zajmujący się sprawami militarnymi, posiadał silną pozycję na dworze.
Niejaki Tobias Harboe , pozostałość po rządzącej 12 lat radzie regencyjnej. Parweniusz, powszechnie pogardzany na dworze, ale z licznymi kontaktami poza Skandynawią.

Ostatni przybył marszałek Sigvard Lindschöld. Pozostałość po II Wojnie Północnej. Słaby stratego, który cechował się jednak bezwzględną lojalnością wobec Szwecji.

Spotkanie miała charakter mocno nieoficjalny, poza wyżej wymienionymi czterema mężczyznami w pokoju nie było nikogo. Nadmienić trzeba, że narada miała miejsce w prywatnych komnatach młodego króla, co było odejściem od szumnych i głośnych spotkań Rady Regencyjnej. Nieobecność duchownych zwiastowała zmiany, jakie miały wkrótce zajść na północy.

- Czekamy Tobiasie - zaczął zgryźliwym tonem von Essen.
Harboe uniósł brwi ze zdziwienia. Nie spodziewał się aż takiego lekceważenia protokołu. Jednak ponieważ król skinął przyzwalająco głową rozpoczął swój raport:
- Sytuacja w Europie się komplikuje - zaczął bez zbędnych wstępów - Cesarstwo chyli się ku upadkowi, Brandenburczyk rośnie w siłę. Jego dowódcy nie mają sobie równych. Chodzą słuchy, że chętnie wymieniłby tytuł książęcy na coś... bardziej prestiżowego.
- W Cesarstwie jest tylko jedno królestwo, Czechy. Korona czeska znajduje się w rękach Augusta. - Zauważył Lindschöld.
- Tak. Jednak jeżeli Niemcy zostaną zjednoczone to wątpię, aby ktoś odmawiał ich władcy tytułu króla. - odparł spokojnie Harboe
Zawrzało. Von Essen głośno wciągnął powietrze, Lindschöld skrzywił się z niesmakiem. Karol IX uniósł w zdziwieniu brwi.
- Dalej. - Rzucił krótko.
- Tak, panie. Jak zapewne wiesz II Wojna Północna, którą rozpoczął Twój ojciec, zakończyła się naszą klęską. Jednak, co ciekawe, wygląda na to, że Jagiellonowie nie są do nas wrogo nastawieni.
- Chyba nie będziemy się układać z tymi Litwinami? - warknął von Essen patrząc na króla - Ich królowie rządzą z woli "sejmu", bez żadnych praw do korony! Wspierają Brandenburgie na drodze ku zjednoczeniu Niemiec. Należy położyć kres ekspansji polsko-litewskiej.
Harboe już otwierał usta do kąśliwej uwagi, ale nagle zabrzmiał głos króla, zadziwiająco głęboki, jak na tak młody wiek:
- Jagiellonowie wykazali się większą mądrością, niż mój ojciec, niech mu ziemia lekką będzie. Sytuacja się zmienia. Harboe przypomnij nam o Egipcie.
- Państwo Mameluków władające Egiptem zostało rozebrane przez Portugalię i hordę pod wodzą Timura. Do tego nóż w plecy wbili im Ottomani. Byli bez szans. - wrzucił z siebie na wydechu dyplomata.
- Należy wyciągnąć wnioski z tego wydarzenia. - mówił spokojnie Karol IX - Poza tym, nie mam pojęcia dlaczego sprzymierzono się z pogańskimi Turkami przeciwko naszym braciom w wierze, Polakom. Wygląda na to, że "Wybawiciel" był pod silną presją z zewnątrz. Nawiążemy od nowa relacje z unią na południowym brzegu Bałtyku. Wiele należy zmienić. Dalej Harboe.
- Na zachodzie Francja rośnie w siłę mając u boku Burgunczyka i Toskańczyka pogwałcił granicę Cesarstwa, a samego Augusta upokorzył. Cesarstwo chyli się ku upadkowi, tak de facto. Wielu zastanawia się, czy Habsburgowie utrzymają elekcyjny tron i tytuł Augusta. Anglia do spółki z Portugalią i Kastylią zasiedlają dzikie tereny na dalekim zachodzie. Co ciekawe Anglicy wciąż posiadają posiadłości na kontynencie. Z niewiadomych dla mnie przyczyn jednak ani Burgundia, ani Francja nie wysuwają do nich roszczeń. Do tego dochodzi sporna sytuacja w tym, tak zwanym "Nowym Świece". Ojciec Święty nadał go Iberyjczykom, ale Anglicy w poważaniu mają ten dokument.
- Odszczepieńcy... - mruknął von Essen
- Papiestwo jest marionetką w rękach Toskanii - odparował Harboe - A sam Kościół stacza się po równi pochyłej. Przydałoby się...
- Do rzeczy. - mruknął Karol IX.
- Wybacz panie. Kastylia na podstawie umowy z Portugalią przejęła władzę nad całym półwyspem Iberyjskim i południem Włoch. Na zachodzie chyba tyle... Ze wschodu tylko parę informacji. Moskwa przyjęła zachodnie wzroce kulturowe, a horde Timura szykuje się do odnowienia imperium Mogołów. Turcy zagarnęli Ziemię Świętą i utrudniają pielgrzymki.
- Tyle panie Harboe?
- Tak panie.
Karol IX zamyślił się głęboko. Po dłużej chwili powiedział:
- Należy od nowa nakreślić naszą politykę zagraniczną. Przygotuj pisma do naszych ambasadorów w Wiedniu, Londynie i Konstantynopolu (Istambułu, wtrącił nieśmiało Harboe). Wyślij posłów do Krakowa, Berlina i Moskwy. Panie Lindschöld proszę szykować wojska. Czas, aby nasz port w Rydze miał połączenie z resztą Szwecji.

 

W mieście niegdyś zwanym Konstantynopolem, w pałacu niegdyś zajmowanym przez cesarzy Bizancjum wrzało.
- Pomyślność własnego kraju jest ważniejsza niż honor. Honor to tylko puste słowo, stworzone tylko po to żeby słabi i pokonani mieli swoją nagrodę pocieszenia - rzucił jak cegłą sułtan za wybiegającym dyplomatą Mameluckim.
- Ależ Panie, kraje europejskie...nie zapomną nam tego strasznego czynu - powiedział cicho doradca sułtana
- Ich reakcja będzie taka jaki będzie ich interes, a nie odwrotnie. Tak się prowadzi politykę! - krzyknął sułtan do doradcy, ale słowa skierowane były do wszystkich obecnych.
- Teraz jak nasze interesy są zabezpieczone na południu, mogę przenieś naszych 50 tysięcy żołnierzy na zachód lub na północ - pomyślał i zabrał się do pisania rozkazów i depesz dyplomatycznych.

 

​

My Filip Anson, pierwszy tego imienia, znany również jako Tudor, z łaski Bożej król Anglii, Szkocji i Irlandii, Książę Walii i Kornwalii, hrabia Pikardii i Vlaanderen, pan Calais i Islandii, władca Tudorii oświadczamy, że potępiamy barbarzyńskie działania na Bliskim Wschodzie. Szczególnie poczynania Sułtana Ottomańskiego są haniebne. Również Król Portugalii jako brat w wierze splamił imię Naszego Pana przystając na taką zbrodnię. Nie mówiąc już, że woli za poddanych mieć muzułmanów niż katolików. Oświadczamy, że w miarę naszych możliwości będziemy starali się na przyszłość zapobiec takim zbrodniom których ofiarami stali się Mamelucy. Uznajemy również roszczenia Króla Kastylii do Cypru.

 

​

Władca nasz, Louisa XI jedyny i prawowity. Z ręki boskiej koronowany, ogłasza co następuje.
Azyl na Cyprze dla rodu Doukas, władców niegdysiejszego Imperium Bizantyjskiego winien pozostać nienaruszony.
O nienaruszalność tych ziemi, w miarę możliwości walczyć będzie władca Francji.

Na czas życia, dopóki sił starczy mi, ja Louis XI bronić będę nienaruszalności granic Królestwa Burgundii.
Państwo to życzliwe mi było, i swą wdzięczność okazuje.
W imię Boga, Pana naszego. Amen.

 

Niech król Francuski lepiej zainteresuje się sytuacją w państwie które czeka ciężki okres gdy prosty lud - prosty, ale także i prostolinijny - w słusznym gniewie zacznie buntować się przed deprawacją sług Kościoła które zamiast nauczać słowa bożego liczą kasę i zaliczają panny i nie tylko panny.

Imperium Ottomańskie znane ze swojej tolerancji religijnej chętnie przygarnie nowe regiony które chciałaby zaznać życia bez prześladowań i rzezi które ogarną niedługo całą Europę.

 

​

Karl IX Johan Brehe siedział w swoich prywatnych komnatach po raz kolejny zagłębiając się w swoich myślach. Od objęcia przez niego tronu minęło już całe 18 lat. Władca przez ten czas dojrzał i wprowadził istną rewolucję w Szwecji.
Spornym krokiem była adopcja dalekiego, osieroconego kuzyna Karola Gustava Brehe. Mimo protestów został on jednak oficjalnie ogłoszony następcą tronu.
Wszystko zaczęło się od ugody z unią polsko-litewską. Jagiellonowie postanowili nareszcie usiąść przy stole wraz z rodem Brehe. Pakt został zawarty, a na Bałtyku zapanował pokój.
Na południu rosnąca w siłę Brandenburgia wysunęła roszczenia względem Hanzy. Przygotowujący się do kampanii na wschodzie Karl IX nie miał wyboru i złamał sojusz z kupcami z Lubeki.
Wreszcie jego największe osiągnięcie. Wschód. Pojawienie się posła od sułtana Ottomanów było niespodzianką. Wieści jakie przyniósł wraz z propozycją były jeszcze bardziej niespodziewane. Miłujący bliźnich król Karl, w obliczu słabości Moskwy, postanowił ochronić przynajmniej część ludności chrześcijańskiej na terenach rosyjskich. Słabo wyszkolone, niepełne i wyposażone w przestarzały sprzęt wojska moskiewskie nie były równym przeciwnikiem dla armii szwedzkiej. Wojskami dowodził osobiście Karl IX.
Tymczasem na zachodzie Kastylia upadła pod ciosami wrogiej koalicji pod przywództwem Francji. Aragonia raz jeszcze jest "wolna". Władca cicho parsknął. "Wolna". Patrząc na poprzednie czyny Walezjuszy, można przewidzieć, że Aragonia już niedługo pożegna się albo z niektórymi prowincjami, albo niepodległością.
Cesarstwo się chwieje, Austria straciła poparcie wśród elektorów, ale nadal jest siłą z którą Szwecja musi się liczyć.
Danii pozostały 2 enklawy. Aneksja nastąpi na dniach.
Wreszcie reformacja. Część społeczeństwa postanowiło odrzucić prymat Kościoła i zepsucie jakie reprezentował. Szwecja jest jednym z pierwszych krajów, które przyjęły nową wiarę.

 

​

My Filip Anson, pierwszy tego imienia, znany również jako Tudor, z Bożej łaski król Anglii, Szkocji i Irlandii, Książę Walii i Kornwalii, hrabia Pikardii i Vlaanderen, pan Calais i Islandii, władca Tudorii i Nowej Anglii oraz wszystkich ziem i wysp w Indiach Zachodnich na północ od Karaibów, pragniemy zwrócić się do monarchów Europy by spostrzegi na zagrożenie osmańskie. Niebawem Turcy wespół ze Szwecją pożrą Moskwę. Następnie wespół z Cesarzem, który już upadł tak nisko, że z nimi wchodzi w układy, pokonają Francję, najsilniejsze chrześcijańskie królestwo. Następnie, gdy już nikt nie będzie w stanie Osmanom zagrozić, będę wygrywać między siebie monarchów chrześcijańskich, by krok po kroku podbić Europę. Dziś może niektórym wydawać to wielce nieprawdopodobne, jednak angielscy agenci donoszą o takich planach i opowiadają o szaleństwie Sułtana, iż jest do tego zdolny.