Union of Britain - Workers of the world, unite!

Workers of the world, unite! Prolog.​

Unia Brytyjska to państwo socjalistyczne, które zostało utworzone 24 października 1925 roku przez Arthura Hornera. Po przegranej Francji w wojnie z Niemcami rozmowy z Wielką Brytanią na temat podpisania pokoju ciągnęły się bez rezultatów przez dwa lata. 11 listopada 1921 roku został podpisany pokój pomiędzy Państwami Centralnymi a Ententą, w wyniku którego Wielka Brytania była zobowiązana uznać wszelkie zdobycze terytorialne Niemiec, oddać Cypr pod kontrolę Imperium Osmańskiego oraz przekazać większość koloni w Afryce na rzecz Państw Centralnych. W roku 1925, cztery lata po zakończeniu wojny, drobne spory w Walii przerodziły się w krwawą rewoltę z udziałem wojska i większości cywilów. Rodzina królewska i większość polityków została ewakuowana do Kanady. Został ustanowiony Brytyjski Rząd Tymczasowy, który wkrótce ogłosił, iż władza w państwie przeszła pod kontrolę Kongresu Związków Zawodowych. Zostały utworzone lokalne samorządy, jako główny organ władzy.

Obecnie Unia Brytyjska jest dość prężnie rozwijającym się państwem, pozostającym w dość dobrych stosunkach z Komuną Francuską oraz Socjalistyczną Republiką Włoch. Bezpieczeństwo obywateli jest chronione przez milicję, która czujnie pilnuje każdą prowincję w państwie. W państwie istnieją cztery frakcje, które proponują różne ekonomiczne i polityczne podejście do różnych spraw w Unii Brytyjskiej.

Federacjoniści - Chcą zachować status quo z ewakuowanym Rządem Wielkiej Brytani w Kanadzie. Prowadzą politykę podobną do polityki sprzed czasów rewolucji w roku 1925. Politykami należącymi do tej frakcji są Philip Snowden i Arthur Horner.

Kongrenacjonaliści - Posiadają poglądy ekonomiczne podobne do federacjonistów, ale chcą, aby droga do socjalizmu była szybsza. Są głównie nastawieni antywojennie i izolacjonistycznie niż inne frakcje. Na czele frakcji stoi Annie Kennedy.

Autonomiści - Domagają się decentralizacji państwa i dania większej autonomii narodom zamieszkującym Unię Brytyjską. Założycielem frakcji jest walijski poeta Thomas Evan Nicholas.

Maksymiści - preferują silny, centralny rząd oraz całkowitą kontrolę państwa nad gospodarką. Chcą utrzymywać dobre kontakty z Komuną Francuską. Priorytem dla maskymistów jest rozbudowa armii oraz wspieranie brytyjskiego nacjonalizmu. Frakcja jest prowadzona przez Oswalda Mosleya, który proponuje wprowadzenie w państwie nowej doktryny zwanej totalizmem, czyli kontrolowanie ekonomii przez państwo, całkowite zaangażowanie państwa w swoje sprawy wewnętrzne oraz pilnowanie, aby państwo działało zgodnie z zasadami socjalizmu.

Unia Brytyjska kładzie duży nacisk na przewagę morską i zapewnienie eskorty dla statków handlowych, które są ostatnią deską ratunku dla rozwoju brytyjskiej gospodarki. Drugorzędną rolę odgrywa Republican Air Force, uważa się, iż Republican Navy posiada większy priorytet.

British Army - siły lądowe to w większości mieszanka stałych garnizonów wojskowych oraz lokalnych milicji. Armia jest raczej niewielka, lecz państwo potrafi powołać w szybkim czasie dość dużą liczbę obywateli.

Republican Navy - pomimo tego, iż większość okrętów uciekło do Kanady wraz z najważniejszymi politykami i rodziną królewską, Republican Navy jest jedną z największych na świecie marynarek oraz jedyną marynarką w Europie, która może stawić czoło potężnej marynace Cesarstwa Niemieckiego. Jest jedną z niewielu marynarek, które posiadają lotniskowce. Republican Navy jest niezależna od rządu i w znacznym stopniu samofinansowana, jej głównym celem jest obrona morska państwa i eskorta statków handlowych. Ma ogromny wpływ na potencjał stoczniowy oraz na politykę zagraniczną państwa.

Republican Air Force - głównym zadaniem RAF jest obrona przeciwlotnicza brytyjskiej przestrzeni powietrznej. Nie zatrudnia dużej liczby bombowców strategicznych, które przydają się do bombardowania wroga podczas wojny.

Unia Brytyjska posiada bardzo dobre stosunki z Komuną Francuską oraz Socjalistyczną Republiką Włoch. Państwo jest często izolowane od spraw zagranicznych, podkreślając sprawy wewnętrzne nad obcymi. Państwo nie jest członkiem żadnego sojuszu wojskowego. Unia Brytyjska ma słabe relacje z państwami byłej Ententy, szczególnie z rządem brytyjskim w Kanadzie. Prawdopodobnie projekt wyjścia państwa z izolacji zostanie omówiony na nadchodzącym Kongresie Związków Zawodowych.

Kultura w państwie rozwija się powoli dlatego, iż większość malarzy i autorów została zabita, albo uciekli z kraju w obawie przed rządami socjalistów. Poparcie dla rewolucji ogłosili między innymi Enid Bylton i Eric Arthur Blair. Wielu krytyków skarży się na dość duże cenzury nałożone przez rząd po to, aby bronić chwały rewolucji. Wiele dzieł sztuki sprzed czasów rewolucji zostało zniszczonych, głównie po to, aby społeczeństwo zapomniało o czasach 'ucisku' poprzedniego rządu, władzy sprzed rewolucji.

 

Workers of the world, unite! Weltkrieg.​

1914.​

W połowie roku Austro-Węgry zaatakowały Serbię. Niemcy obiecały poparcie inwazji Austro - Węgier, natomiast Rosja stanęła po stronie Serbii. Początkowo Serbia ponosiła wiele zwycięstw, tak więc Austro-Węgry były zmuszone ściągnąć większość dywizji z frontu wschodniego, co znacznie osłabiło obronę przed Rosją. W chwili wybuchu konfliktu wojska niemieckie wykonały Plan Schlieffena, czyli atak na Francję przez terytorium neutralnej, niewielkiej Belgii. Początkowo ofensywa niemiecka była bardzo udana, lecz wkrótce francuzi zatrzymali pochód wojsk niemieckich w bitwie nad Marną niedaleko Paryża, stolicy Francji, która trwała od piątego do dwunastego września. Odtąd zakończyła się wojna ruchoma na zachodzie. Francuska ofensywa na Mullhausen rozpoczęta w dniu siódmego sierpnia nie powiodła się. Tymczasem na wschodzie, na froncie z Rosją działania obronne prowadziła tylko Armia Prus Wschodnich, jednak wkrótce przybyły posiłki ściągnięte z frontu zachodniego. Niemcy pokonały Rosję w serii bitew znanych jako bitwa pod Grunwaldem, która trwała od siedemnastego sierpnia do drugiego września. W roku 1914 nie było walk poza Europą, Togaland i niemieckie terytoria na Pacyfiku zostały zajęte bez walki przez żołnierzy z państw Ententy.

1915.​

Cesarstwo Niemieckie postanowiło zmienić swoją taktykę walki w defesywie na zachodzie. Głównym celem było jak najszybciej pokonać Rosję. Tymczsem Serbia znalazła się pod większym wpływem rządu brytyjskiego. Wielka Brytania przygotowywałą się do uderzenia na Konstantynopol, stolicę Imperium Osmańskiego i zajęcia cieśniny Bosfor. 22 kwietnia Niemcy po raz pierwszy użyli chloru na froncie zachodnim w bitwie pod Ypres, łamiąc postanowienia konwencji haskiej. Państwom centralnym udało się przesunąć front wschodni na granicę z Białorusią, co może oznaczać sukces w przyszłości. Jednak Rosja posiada ogromną przewagę liczebną, więc straty Trójprzymierza w tym konflikcie są ogromne i na pewno będą jeszcze większe.

1916.​

Niemcy rozpoczęli planowanie ataków na dwóch frontach. Niemcy chcieli prowadzić z Francją wojnę na wyczerpanie, zmuszając ich do obrony twierdzy Verdun, dzięki czemu Francja poniosłaby ogromne straty. Natomiast Ententa zmierzała do dokonania wielkiego przełomu w bitwie nad Sommą. Niemcy planowali także wielką ofensywę na tereny pozostające pod kontrolą Rosji. Pierwsza bitwa o Jutlandię stoczyła się między flotą brytyjską i niemiecką w dniu 31 maja. Każda ze stron ogłosiła swoje zwycięstwo. Początkowo udana ofensywa Rosji rozbiła większość austriackich wojsk na froncie z Rosją. Wkrótce pod okupację Ententy dostał się niemiecki Kamerun i niemiecka Afryka Zachodniej, pozostawiając jedyne siły niemieckie poza Europą pod kontrolą generała Paul von Lettow-Vorbecka. Siły te utrzymywały się obecnie w Afryce Wschodniej.

1917.​

W Niemczech zaczęły rosnąć wewnętrzne niepokoje spowodowane niedoborem towarów na rynku. Niemcy borykały się z problemami na froncie wschodnim, na którym musieli rozlokować większość dywizji służących do tej pory na froncie zachodnim. Było to niebezpieczne posunięcie, co zauważali niemieccy generałowie. Austro-Węgry miały problemy na froncie włoskim oraz z nacjonalistycznymi organizacjami działającymi głównie na Bałkanach. Imperium Osmańskie znajdowało się na skraju upadku, nękane przez ofensywę rosyjską w Armenii. Wielka Brytania rozpoczęła ofensywę w kierunku Palestyny. W tym samym czasie w Rosji zaczęły się masowe protesty, które później przerodziły się w krwawą, bolszewicką rewolucję. Niemcy postanowiły wycofać się z powrotem na linię Hindenburga, skrócając i wzmacniając front. Szef francuskiego sztabu generalnego, generał Robert Nivelle został zastąpiony przez marszałka Petain. Jego głównym zadaniem było stłumić powszechne bunty w francuskiej armii. Armia była sparaliżowana do końca roku. Tymczasem upadła Rosja. Car abdykował w marcu, oddając całą władzę w ręce Rządu Tymczasowego. Władza nowego rządu nie trwała jednak zbyt długo. W listopadzie 1917 roku rząd został obalony przez bolszewików, którzy w styczniu następnego roku podpisali upokarzający dla Rosji traktat brzeski, na mocy którego Rosja wycofywała się z wojny oraz przekazywała Niemcom państwa bałtyckie, Białoruś, Polskę i Ukrainę. Kolejną złą wiadomością dla Ententy było wycofanie się wojsk włoskich przed rzekę Piave. Armia włoska zdołała jednak utrzymać front na rzece i nie dopuścić wojsk państw centralnych do zdobycia obszaru północnych Włoch. Niemcy ogłosiły rozpoczęcie nieograniczonej wojny podwodnej, dzięki czemu do wojny dołączyły Stany Zjednoczone.

1918.​

Dzięki wycofaniu się Rosji z wojny tysiące żołnierzy niemieckich zostało przerzuconych na zachód. Brytyjskie embargo było coraz bardziej skuteczne, jednak zostało powoli złagodzone przez okupację Ukrainy, z której można było czerpać potrzebne towary. Imperium Osmańskie powoli kończyło swój żywot. Na początku roku Grecja dołączyła do Ententy. Ententa postanowiła rozpocząć tzw. wielką ofensywę wschodnią, zaplanowaną na marzec. Ofensywa zakończyła się całkowitą klęską Wielkiej Brytanii i Francji, zmarło około 800 tysięcy żołnierzy walczących po stronie Ententy. Niemieckie umocnienia stały się blokadą nie do pokonania. Ofensywa zakończyła się w czerwcu. Tymczasem Niemcy rozpoczęły operację Teutoberg, czyli atak sił niemiecko-austriacko-bułgarskich na Grecję. Była to dla Niemiec próba generalna przed wielką ofensywą. Oddziały niemieckie zastosowały tutaj nowe techniki walki, częściowo już wypróbowane w czasie walk na froncie wschodnim pod Rygą. Polegała ona na formowaniu małych oddziałów, które dostawały się na tyły wroga i rozpoczynały atak. Doktryna odniosła wielki sukces. Ateny zostały zdobyte 3 lipca. Wielka Brytania była zmuszona ewakuować resztki swojej armii z Peloponezu. Jednak Saloniki broniły się jeszcze przez sześć miesięcy, do 28 grudnia kiedy to ostatnie jednostki zostały ewakuowane z miasta przez Royal Navy. Siły brytyjskie odniosły sukces na froncie z Imperium Osmańskim. Wielka Brytania rozpoczęła zmasowane ataki na pozycje tureckie, dzięki czemu zniszczyły około 80 procent armii tureckiej. Entencie udało się zdobyć Damaszek, a następnie całą Syrię.

1919.​

Niemcy kończyły przygotowania do wielkiej ofensywy wiosennej, która rozpoczęła się w dniu 2 marca. Przed ofensywą wykonana została operacja Radowitz, która miałaby przesunąć front włoski z nad rzeki Piave w głąd Włoch. Niemcy użyli 4 doświadczone dywizje alpejskie. Ofensywa wiosenna zaczęła się atakiem 1 i 2 armii na miasteczko St. Mihel na południe od Verdun. Niemcy korzystały z taktyki wykorzystywanej podczas wojny z Grecją, jednak nie dawała ona takiego rezultatu jak wtedy. Siły niemieckie po przełamaniu frontu mknęły na zachód i południe. Verdun zostało otoczone 14 marca, podczas gdy Nancy zostało zdobyte 16 marca. Po kilku tygodniach ciężkich walk Niemcy powoli zaczęły otaczać Paryż, stolicę Francji. Tymczasem atak 11 na włoskie miasto Trydent okazał się sukcesem państw centralnych. Oddziały niemieckie w błyskawicznym tempie poruszały się naprzód, zdobywając Weronę i Vincenzę 24 maja. Nadal trwały ciężkie walki o Wenecję, gdzie Włochy sprowadziły dużą część swoich wojsk. Ofensywa na Paryż i południową Francję została przerwana. Było to wielkim błędem, ponieważ oddziały brytyjskie dostały wystarczająco dużo czasu aby wycofać się z Francji. Tymczasem niemieccy sztabowcy planowali zająć Rzym przed końcem roku. Po krwawych walkach Rzym upadł 1 sierpnia. Pięć dni później Włochy poddały się Niemcom. Włoscy politycy i generałowie liczyli na mniej surowe warunki niż w przypadku poddania się Austro-Węgrom. Upadek Włoch umożliwił wykonanie ataku na południową Francję. Marsylia została zajęta pod koniec września. W tym czasie stało się jasne, że los Francji został przesądzony. W dniu 4 października rząd francuski zdecydował poddać się Niemcom co spowodowało wybuch kilku strajków robotniczych w stolicy. Tymczasem Wielka Brytania bez skutku przeprowadzała ataki na Imperium Osmańskie.

1920 - 1921.​

Jedynymi działaniami w tym czasie były walki na Bliskim Wschodzie. Niemieckie i austriackie posiłki spowodowały wycofanie się wojsk brytyjskich z Syrii do Palestyny. Wielka Brytania wybudowała umocnienia na Kanale Sueskim, dzięki czemu doprowadzili do zachowania i zabezpieczenia swoich posiadłości w Afryce. Sukces ewakuacji armii brytyjskiej w poprzednim roku przekonał Niemców, że inwazja na Wyspy Brytyjskie była niemożliwa do wykonania. Próbowano zniszczyć brytyjską marynarkę, lecz Niemcy odniosły w tym tylko częściowy sukces. Bunt w południowych Włoszech doprowadził do utworzenia Socjalistycznej Republiki Włoch. Niemcy i Austro-Węgry nie były zdolne do prowadzenia dalszych działań wojennych z powodu embarga handlowego z Wielką Brytanią. 11 listopada 1921 roku podpisano traktat kończący Weltkrieg. Na mocy traktatu Wielka Brytania była zmuszona zaakceptować zdobycze terytorialne Niemiec, podczas gdy Państwa Centralne miały zaakceptować brytyjskie, portugalskie i japońskie kolonie czy terytoria zamorskie. Niemcy odzyskały swoje kolonie w Afryce, z których wkrótce utworzono nowe państwo zależne od Cesarstwa Niemieckiego - Mittleafrikę. Imperium Osmańskie przejęło kontrolę nad dotychczas brytyjskim Cyprem. W tym czasie każdy już wiedział, że ta wojna na zawsze odmieniła losy Europy. Niemcy po wojne zaczęły dążyć do zbudowania globalnego imperium i stworzenia nowego porządku świata.

Od miesiąca nie pojawił się nowy odcinek, więc zamykam aar. W razie chęci kontynuowania skontaktuj się z którymś z moderatorów działu.
Pozdrawiam, N.