Upadek i powstanie wielkiej potęgi - Chiny AAR 2003-?

Wiem, że Ogurek pisał AARa Chinami, ale chyba obaj lubimy ten kraj. A pozatym zagram na nowszym MDSie.
Mój poprzedni AAR mi nie wyszedł. Wyjaśniam: czuję odrazę do świata Arabskiego, ale mimo to spróbowałem zagrać Tymi Złymi (Egipt). Jak widać, straciłem błyskawicznie chęci. Liczę na siebie tym razem, a także na Was, że otrzymam odpowiedni feedback i zmotywuje mnie to do działania.
No to zaraz zaczynamy.

Ah, i jeszcze jedno, autopsja po AARze Magciego:
1 dywizja lądowa - 15 tyś. ludzi
1 brygada lądowa - 5 tyś. ludzi
1 skrzydło powietrzne - 1 tyś. ludzi, i tutaj pytam ile samolotów mam przyjąć? Polska ma niecałe 200 samolotów, a PLAAF ponad 2000. Na początku gry mam 87 squadronów, dlatego przyjmuję 25-30 samolotów na squadron.

STRATY będą brane pod uwagę w następujący sposób: odczytuję straty danej dywizji w %, 1/4 uważam za zabitą,a resztę za rannych i zaginionych.

PROLOG​

Chińska Republika Ludowa to dla mnie (Autora) jeden z najciekawszych krajów na świecie, może poza Niemcami i Ugandą. Upraszczając, można Chińską historię lat 1850-2003 podzielić na 4 podstawowe okresy:

- Imperium Qing, lata 1850 - 1912. Imperium mandżurskich władców z dynastii Qing (która obaliła dynastię Ming) chwieje się w posadach. Po rewolucji przemysłowej w XVIII wieku Chiny znów zapadają się w swój głęboki azjatycki muł, która z każdym rokiem jest wywożony coraz bardziej i bardziej przez takie kraje jak Japonia, Rosja, Francja, Niemcy i oczywiście Wielka Brytania. Powstanie tajpingów (1850-1863) niszczy kraj, ale u władzy nadal utrzymują się bogaci, a cesarz nie interesuje się światem. Do tego Cesarska Matrona, Cixi (T'zu-Hsi), skutecznie dyktuje warunki i przez długi czas utrzymuje się przy władzy. Taka chińska Katarzyna II.
Imperium chwieje się w posadach, Qingdong, Yantai, Kia-chow, Hongkong - wszystkie te miasta raz po raz wpadają w europejskie wpływy. Wszelkie próby reform i modernizacji kraju przez lewice kończą się śmiercią reformatorów. Chiny odstają o co najmniej stulecie.
Ostatecznie front rewolucyjny obala cesarza Xuantonga w 1912 roku i powstają takie kraje jak Sinkliang, Mongolia, Tybet, Chiny, Yunnan, autonomia Xibei San Mhna, Shanxi czy Fengtien Clique (późniejsza Mandżuria).
Okres Watażków, lata 1912 - 1937 - to czas, w którym do władzy doszli silni lokalni przywódcy, starający zachować niezależność od Chińskiej Partii Nacjonalistycznej (Kuomintang). Krajem wstrząsają liczne lokalne konflikty utrudniające zjednoczenie, a Chiang-Kai Shek goni komunistów po całym kraju, ale...
Okres Wojen, lata 1937 - 1949 - ...Japonia wchodzi do gry rozpoczynając jedną z bardziej krwawych wojen w historii Azji. Chińczycy tworzą tak zwany Front Zjednoczenia (Zjednoczeniowy?), dzięki któremu wiążą skutecznie setki tysięcy nippońskich żołnierzy, niebywale ułatwiając USA Wojnę na Pacyfiku. Gdy burza się kończy, komuniści opuszczają front i rozpoczyna się Chińska Wojna Domowa, by w '49 zjednoczyć kraj.
Okres Dzisiejszy, lata 1949 do dziś - Po inwazji na Tybet w '51 roku Chiny są zjednoczone. Fatalne rządy Mao Tse-Tunga doprowadzają gospodarkę na skraj zapaści, ale w 1978 roku do władzy dochodzi Deng Xiaoping, który modernizuje kraj a także trochę go demokratyzuje, ale tylko trochę.
I w ten podobny sposób Chiny weszły do XXI wieku, jako najpotężniejszy militarnie i politycznie kraj Azji, jeden z tzw. Tygrysów, gospodarczo ustępujący tylko Japonii.

Dzisiejszy ustrój Chin to niby Socjalizm, ale bliżej mu do lewicowych odmian faszyzmu (wolny rynek neguje socjalizm/komunizm sam w sobie), społeczeństwo jest zdecydowanie zamknięte, ale kraj nie dąży do wojny i nikogo nią nie straszy. Armia ma około 1,5 miliona ludzi, ale chwilowo jej liczebność jest sukcesywnie zmniejszana, a sprzęt modernizowany.


W marcu 2003 roku skład rządu chińskiego jest następujący:


People's Liberation Army (PLA), czyli Chińska Armia Ludowo-Wyzwoleńcza podzielona jest na marynarkę, lotnictwo i wojska lądowe.

Wojska lądowe:


Posiadają ogółem 87 jednostek. Liczebność armii wynosi około 980 tyś ludzi personelu bojowego, podzielonego na 42 armie służące pod 9 różnymi dystryktami militarnymi.
Broń pancerna to głównie czołgi Type 59, Type 62, Type 88, 96 i 98. Z pojazdów bojowych mamy WZ501 i WZ551 APC. Pojazdy ochrania piechota, uzbrojona głównie w Type 95, wprowadzane teraz Type 05, ale również starsze Type 81. Z powietrza wspierają wszystkich liczne helikoptery WZ-10, Z-11 i Mi-8/17.

Wojska Powietrzne:


Posiadają ogółem 2000 samolotów takich jak J-10, J-8, J-7, J-11 (rosyjski Su-27) i Mig-30, JH-7 czy H-6

Flota:


Flota jest dość słaba, ale liczna. Chiny nie posiadają większych okrętów, ale trwają przygotowania do wdrożenia planu Zheng He, czyli modernizacji chińskiej floty. Posiadają także 1 lekki lotniskowiec, Varyag, klasy Kuznetsov, niestety jest on w fatalnym stanie i w zasadzie tylko ładnie wygląda.

Tutaj podsumowanie poszczególnych rodzajów broni:



****************
Koniec.
Myślę, że AAR będzie ciekawy. Rozegrałem na MDSie IMO fenomenalną grę Indiami, ale nie mogę z niej zrobić AARa, a także polską, Ugandą, Etiopią było wesoło, Rosją, Niemcami i średnio udana (nudna) Korea Południowa. Chinami mam co robić
Używam i będę używać angielskiej terminologii, bo od arabów chyba tylko to jest gorsze. poza tym uczę się i korzystam z anglojęzycznych źródeł, co może czasem sprawić problemy w kwestii tłumaczenia.

 

Odcinek 1

Odcinek 1​

23 marzec - 3 maj 2003 roku​

Chiny, kraj zarówno bogaty jak i biedny, piękny jak i przerażający. Gospodarczo stoimy na wysokim poziomie, niestety widać wyraźną różnice między miastem a prowincją. Większa cześć ludności nadal odstaje od zachodnich standardów w kwestii per capita.

Laboratoria​

Zleciliśmy zaufanej i dobrej firmie Baosteel prowadzenie chin w XXI wiek. Gdy nowocześniejsza maszyneria zostanie opracowana, rozpoczniemy budowę dróg, zwłaszcza w prowincjach Syczuan i Sinkliang.
To samo tyczy się Armii. Nasze technologie są przestarzałe, wojsko nie mogło nigdzie nabyć doświadczenia. Gdy unowocześnimy taktyki i elektronikę, rozpoczniemy reorganizację sił zbrojnych.
Flota nie próżnuje. Dofinansowaliśmy stocznię w Ningbo (2 miliardy dolarów) celem jak najszybszej renowacji okrętu Varyag. Na tę chwilę wszystko wskazuje na opuszczenie przez okręt stoczni do maja 2004 roku. PLAN już rozpoczęła pracę nad technikami walki okrętów CV.
Wstępnie opracowujemy też sprzęt ciężki, ale nim nie zezłomujemy starych Typów 59 i 62 nie ma co mówić o wdrożeniu tego projektu w życie.
I, finalnie, rozpoczęto opracowywanie podstawowego chińskiego nawodnego okrętu nuklearnego.

Produkcja​

Zmniejszyliśmy produkcję uzbrojenia na rzecz inwestycji w chińską marynarkę wojenną. Konstruujemy 20 nowych okrętów podwodnych, a także zlecono produkcję (o tym wyżej) nowego chińskiego lekkiego lotniskowca, który zostanie ochrzczony Beijing, gdy opuści stocznię w połowie 2006 roku.
Spore środki przeznaczono także na modernizację sił zbrojnych.

Polityka​

Nastąpiły wyraźne zmiany w rządzie.
Li Renquing opuścił stanowisko Ministra Zbrojeń na rzecz Li Jinaia, którego plan polegający na eksporcie broni do Afryki zostanie wdrożony w życie w okolicy grudnia br. roku.
Liang Guanglie, typowy staro-gwardzista został pozbawiony władzy. Jego miejsce zajęli kolejno:
Chi Chaotan i Xu Caihou.

Zwiększono także nakłady na armię, co poskutkowało zwiększeniem się puli PLA o około 20 miliardów dolarów.

ŚWIAT​

2 kwietnia zakończyły się negocjacje rządów Francji, Niemiec i Rosji w sprawie współpracy gospodarczej. Strony podpisały porozumienie, które polepszyło stosunki wyżej wymienionych państw.



19 kwietnia ostatecznie upadł Irak rządzony przez Saddama Husajna. Po niecałym miesiącu walk zginęło około 60 tys. Irakijczyków i 7 tyś. żołnierzy Wojsk Koalicji.



21 kwietnia Tygrysy Tamilskie nie zgodziły się na proponowane przez rząd żądania i zerwali rozmowy pokojowe.
Tego samego dnia, po rozwiązaniu Irackiej Armii, rozpoczęło się tzw. powstanie sunnickie.


Finalnie, 3 maja zmienił się sztab w Wojsku Polskim.

 

Odcinek 3

ODCINEK 2​

3 Maja - 1 sierpnia 2003​

Laboratoria​

​

Stan na początek odcinka i tak będzie zawsze

Jak widać, wszystkie zespoły pracują z zadowalającą szybkością. Być może uda się zlecić nowe zadania już pod koniec tego roku.

Produkcja​

​

W produkcji zaszło wiele zmian. Na specjalnie zwołanym posiedzeniu Politbiuro zadecydowało o wstrzymaniu konstrukcji okrętów podwodnych klasy Kilo motywując to przestarzałym modelem i wysokimi kosztami. Anulowano ogółem konstrukcję siedmiu jednostek i przeznaczono pieniądze na produkcję pojazdów opancerzonych WZ501. 166. dywizja zmechanizowana zostanie wcielona prawdopodobnie do jednostek na północy Chin. Produkowana brygada zmechanizowana zostanie przeznaczona specjalnie na eksport. Zainteresowanie wykazały Angola, Sudan, Wietnam i, o dziwo, Argentyna.
Politbiuro rozważa sprzedaż temu ostatniemu krajowi, a także zastanawia się nad zaproponowaniem sprzętu Indonezji.

Ciąg dalszy modernizacji floty. Dziewięć nowych konstruowanych okrętów podwodnych nie wzmocni, a jednak zastąpi przestarzałą klasę Ming. Smutny los spotkał flotę rezerwową łodzi podwodnych: 8 okrętów zostało zezłomowanych, a dwa pozostałe zostaną sprzedane (najprawdopodobniej Angoli).
Planowana także jest sprzedaż/złomowanie całej podwodnej flotylli północnej (tylko i wyłącznie klasa Ming), ale głupotą byłoby się pozbawiać ochrony, skoro nowe jednostki nie są gotowe, dlatego przełożono te plany na przyszłość.

To nie koniec; zezłomowano kolejne sześć okrętów, pozostałe dwa również zostaną sprzedane. Pozostawiono klasę Han tylko i wyłącznie na nuklearne reaktory, ale prawdopodobnie jedną taką jednostkę zakupi Indonezja.

Świetnie idzie proces modernizacji. Ostatecznie zezłomowano samoloty Chengdu-6. Modernizacja wciąż trwa.

​

Polityka​

przede wszystkim rozwiązano kryzys energetyczny. ogromne tempo rozwoju bardzo utrudnia działanie elektrowniom, których Chiny wciąż mają niewiele. Niestety rozwiązanie jest negatywne dla naszego kraju: podpisaliśmy umowy z Koreą Południową, Japonią i USA. Jest to preludium to absolutnej zmiany sojuszników w chińskiej drodze do potęgi.

Politbiuro za główny cel postawiło sobie:

Rozpoczęto reorganizację i przerzut wojsk do Tybetu. Pierwszym calem miały być Indie. Niestety, rząd w New Delhi nie jest głupi, wyczuł co się święci i...

​

...skutecznie zamknął usta Chińczykom, którzy - by zachować maskę - musieli wziąć udział w grze. Planowano rozpocząć wojnę polityczną na przełomie lat 2003/2004, ale z powodu tej wizyty konflikt musiał zejść na drugi plan. Politbiuro ma przed sobą dylemat: Czy jest dość silne, by zerwać kajdany i poprowadzić agresywniejszą politykę?

Armia Lądowa​

Dokładniejszy opis przerzutu wojsk:
1st Group Army: Quozhou --> Ningbo
Xinjang Military District: Urumqi --> Altay
12th Group Army: Gullin --> Gar
13th Group Army: Chongqing --> Hotan
127th-130th AB Regiment (fuzja w 1st Airborne Division): Hainan --> Lhasa

Lotnictwo​

1st Transport Wing: Hainan --> Ningbo

Świat​

Od autora: Właśnie zorientowałem się, że plik history.txt jest czyszczony przy każdym starcie gry. Musiałem znów ją włączyć by dorobić skrina -.-
Wybitnie ograniczę się w tym odcinku (eventy ze skrinszotami) i nie zapomnę o tym następnym razem.

​

19 maja Indonezyjska Armia rozpoczęła ofensywę w Acehu, prowincji Borneo. Wg. doniesień ich ministerstw operacja jest humanitarna i przebiega zgodnie z planem.

​

Na początku czerwca ostatecznie ustały walki w Kongo. Wojna nie zmieniła granic ani rządu, co nie przeszkodziło żołnierzom obu stron zamordować ~2 milionów ludzi

​

Parę dni po wizycie premiera Vajpayee w Chinach, Indie odmówiły wysłania wojsk do Iraku motywując to chęcią współpracy z naszym krajem. Prawdziwy powód to najprawdopodobniej chęć zachowania jak największej ilości żołnierzy w kraju na wypadek konfliktu z ChRLem.

​

Niestety, początek odwilży z Japonią układa się słabo. Wysłali oni swoje wojska do Iraku, co z pewnością przybliży ich do USA.

Koniec
*************************

Liczę, że AAR się wam podoba i tym razem nie było za mało (oprócz tych wiadomości ;/)
Czy chcecie, bym podawał dokładne daty co gdzie jak wszędzie, a nie tylko w wiadomościach ze świata?
Aha, i skąd wziąć tę mapę, które użył Peegua w tym temacie. Zaznaczyłbym przerzut armii, bo - jak przypuszczam - połowa nie kojarzy tych prowincji...

 

Odcinek 3

ODCINEK 3​

1 sierpień 2003 - 1 styczeń 2004​

Laboratoria​

Prace i postępy w chińskich laboratoriach na początku sierpnia.

Prace szły pełną parą. Jakkolwiek tempo wprowadzania nowych systemów i modeli walk było powolne, reszta zespołów pracowała na pełnej mocy. Wiele się wydarzyło do końca tego roku:

​

Zespoły PLAN zakończyły prace nad teoretycznymi doktrynami walki przy użyciu lotniskowca. Niestety, Varyag nadal nie nadaje się do pływania, ale systemy te zostaną przetestowane tak szybko, jak nasz lotniskowiec wyjdzie w morze.

​

Kompania Baosteel opracowała nową maszynerię dla naszych fabryk. Liczymy, że będą one teraz wydajniejsze. Wszelkie faktorie związane z militariami zwiększyły swe zdolności produkcyjne, co jest w naszych czasach szczególnie ważne.

​

Kolejna chińska firma, NORINCO, zakończyła prace nad nowych głównym czołgiem bojowym - Type 08. Jednostka ta posiada działo 125mm, chemiczne systemy defensywne, pancerz reaktywny ERA oraz około 180mm pancerza głównego. Wyposażona jest w silnik zdolny do przejechania 450km bez tankowania szybkością 60km/h i zadziwiającą szybkość maxymalną (dlatego pancerz jest słabszy) równą 108km/h na równej powierzchni, co powoduje, że teoretycznie dysponujemy jednym z lepszych czołgów świata.
Posiadamy jeden prototyp.

​

Opracowano także pierwszy chiński krążownik jądrowy klasy Shaanxi, bazujący na rosyjskiej klasie Kirov. Jego długość wynosi 238 metrów, wyposażony jest w 2 lądowiska dla helikopterów, 22 silosy dla rakiet kierowanych (W tym mogących przenosić ładunek jądrowy) i 24 jednostki obrony przeciwlotniczej.
Konstrukcja pierwszego takiego okrętu zaplanowana jest na połowę 2004 roku.

​

PLA bardzo szybko wprowadziło nową jednostkę w postaci dywizji piechoty morskiej. Uprzednio PLA dysponowało tylko brygadami, a ewentualnie fuzje w dywizje kończyły fatalnie dla administracji. Dzięki racy sztabu, Chiny w końcu rozwiązały ten problem.
Dywizja ma 150 tyś ludzi.
Podzielona jest na 10 regimentów po 1,5 tyś ludzi każdy.
Każdy regiment podzielony jest na 8 kompanii w sile 150-200 ludzi.
Każda kompania posiada 4-5 plutonów po ok. 40 ludzi.
Tworzących tzw. Małe Jednostki Bojowe po 10 osób.
Które składają się z Squad Leader'a, Combat Medica i 2 4-ro osobowych fireteamów.
Fireteamy dzielą się na: Assault FT (TL (Type 95), Grenadier (Type 95 z GL), LMG (Type 95 wer. QBB), Riflemana (Type 95) i Support FT: TL (Type 95 z GL), GPMG (QBY88), AT Riflemana (Type 95 i PF-89), Marksmana (QBU88)
Ponadto każdy FT dzieli się na 2 tzw. nieformalne buddyteamy.

​

Powyższy podział zostanie zastosowany także w jednostkach zmotoryzowanych i zmechanizowanych, które PLA opracowało w bardzo szybkim tempie. Pozwoli to wyeliminować wciąż obecny rozgardiasz i zwiększy to morale żołnierzy.

16 października nastąpiła wielka chwila dla narodu chińskiego:

​

Pierwsza chińska misja w kosmos znana jako Shenzhou 5 zakończyła się powodzeniem! Rakieta z Yangiem Liwei osiągnęła orbitę o 9:10 czasu lokalnego i wykonała ogółem 14 okrążeń ziemi. Astronauta wrócił do domu o godz. 6 rano następnego dnia.

Produkcja

​

Rozpoczęto kolejną wielką konstrukcję: Shangai (klasy Kuznetzov) jest bliźniaczo podobny do Beijing'a. Zdecydowano się utworzyć 2 task force'y, Centralny (Japonia, Korea i Tajwan operujący z Ningbo) i południowy (operujący z Guangzhou), które będą prowadzone przez te okręty i podzielone na jednostki nawodne i podwodne.

​

Unowocześniona została także artyleria rakietowa. Nowy model (Type 90) jest wyposazony w 40-to rurową wyrzutnię, która może strzelać z nieograniczoną szybkostrzelnością (zależy to od strzelca). Niemal wszystkie brygady Type 90 służą bezpośrednio pod dowództwem regionu lub armii.

​

Modernizacja nie ominęła także samolotów transportowych stacjonujących w Ningbo. Zostały one zamienione na Iły-76, dalsza modernizacja oczywiście jest planowana.

Polityka i Świat​

Po wyborach w Wenezueli wrze. 16 sierpnia opozycja złożyła do trybunału konstytucyjnego żądanie ponownego przeliczenia głosów. Planowane jest to na koniec października.

​

Tydzień później, tj. 23 sierpnia wylały rzeki w Pakistanie obficie zalewając prowincję Sindh. Wielu ludzi straciło dach nad głową, brakuje wody, jedzenia i prądu. Ogłoszono stan alarmowy.
Kraj pilnie potrzebuje pomocy, a jako, że nie sprzyja on Indiom, politbiuro zadecydowało o pomocy humanitarnej. Będzie ona dostarczana przez pół roku.

​

10 września nastąpił kolejny cios dla naszej polityki: Premier Izraela Ariel Sharon zawitał w Indiach. Stosunki obu krajów polepszyły się, a Indie uzyskały potencjalnego sojusznika.

W dniach 13-17 września nastąpił atak USA na nas i naszego sojusznika. Nieudolni agenci zebrali niewielkie grupki żołnierzy i nielicznych opozycjonistów i próbowali przejąć kontrolę nad krajem. Nie wiedzieli, że zaraz po przekroczeniu granicy zostali namierzeni przez nasz wywiad. Oczywiście ich plan spalił na panewce.
To samo nastąpiło w Korei Północnej. Ich wywiad poradził sobie z Amerykanami równie dobrze jak my.

​

Indie nie próżnują. 25 września Vajpayee spotkał się, o zgrozo, z Bushem. Indie wyraźne szukają pomocnika. Nie znaleźli go w nas, suną więc do Jankesów. Na szczęście dla nas poza umowami gospodarczymi nic większego nie nastąpiło, nie ma również sojuszu.
Jeżeli jednak chcemy zachować dominację w regionie należy przedsięwziąć odpowiednie środki. Jingtao zaproponował tzw. plan "Odrodzenie Smoka". Sugeruje on wojnę polityczną lub militarną z Indiami, by osłabić ich pozycję i zablokować możliwości znalezienia godnego sojusznika. Może to także pomóc w rozwinięciu współpracy z Pakistanem i - co za tym idzie - zmniejszeniem tamtejszych amerykańskich wpływów. A to jest już prosta droga do odcięcia Afganistanu.



2 listopada wznowiono rozmowy pokojowe z Tamilami. Ich efekt jest na razie nieznany.

 

6 listopada amerykanie zakazali aborcji w paru stanach.

​

10 listopada w Japonii odbyły się wybory. Wygrała je Liberalna Partia Demokratyczna. Premierem został Junichiro Koizumi. LPD realizuje liberalny-konserwatyzm połączony z neokonserwatyzmem i pewnymi nacjonalistycznymi dodatkami. Nie sprzyja Chinom.

​

15 listopada w Istambule dokonano licznych zamachów bombowych przy użyciu samochodów z ładunkami wybuchowymi. Zaatakowano 2 synagogi: Bet-Israel i Neve Shalom. Zginęło 27 osób, ale tylko 6 żydów. Ponad 300 osób zostało rannych. Turecka policja i wojsko zabezpieczyło teren, na razie nikt nie przyznał się do zamachów.

W dniach 19-21 listopada Bush przebywał w Wielkiej Brytanii, gdzie spotkał się z premierem Tonym Blairem. Omawiano sprawy kluczowe dla obu państw, to jest Wojna z Terroryzmem, problem Iranu i stosunki obu państw. Zapowiedziano także dalszą współpracę militarną i gospodarczą.

​

Ale już 20 listopada doszło do kolejnych ataków w Istambule. Dwa samochody-pułapki wybuchły przy siedzibie banku HSBC i blisko brytyjskiego konsulatu, zabijając 30 osób i raniąc ponad 400. Zginęło także dwóch Brytyjczyków, w tym konsul w Istambule.
Do zamachu przyznała się Al-Kaida.

​

23 listopada zadecydowano o powtórzeniu głosowania w Wenezueli. W dalszym ciągu prowadzi Chugo Chavez i twierdzi, że wybory nie zostały sfałszowane. Cały kraj chwieje się w posadach.

​

3 grudnia złapano Saddama Husajna, który ukrywał się od połowy kwietnia w pobliżu miasta Tikrit w północnym Iraku. Dyktator został sfotografowany z długą brodą; wg. armii USA jego stan zdrowia jest dobry.

​

9 grudnia nasi sojusznicy, Korea Północna zaproponowała USA umowę na mocy której zachodni obserwatorzy będą przyglądali się programowi jądrowemu, podczas gdy ONZ zniesie sankcje nałożone na ten kraj.
Amerykanie nie przystali na tę propozycję i zaostrzyli sankcję. Nie wypowiedzieliśmy się w tej sprawie.

Tego samego dnia USA wsparło protesty w Wenezueli dążące do obalenia Chugo Chaveza. Policja i wojsko rozpędziły tłum.

​

16 grudnia świat obiegła zaskakująca wiadomość: Dyktator libijski, Muhammad Kadafi zrezygnował z libijskiego programu atomowego motywując to brakiem środków oraz chęcią "zwrotu" w kierunku zachodu, a także po prostu brakiem sensu i wystarczającą stabilizacją polityczną.
Kraje Morza Śródziemnego z ulgą przyjęły tę wiadomość i zapowiedziały odwilż i wsparcie polityczne dla Libii.

17 grudnia Bundestag przegłosował reformę Hartz IV.

​

23 grudnia nastąpiło ważne wydarzenie w naszej polityce. Politbiuro zebrało się celem zmian w prawie dot. posiadania ziemi jako prywatnej własności. Po parogodzinnej debacie zadecydowano, że ze względu na wolnorynkowy system gospodarczy i otwartość Chin a także postępującą globalizację, prawo zostanie przywrócone.
Świat pozytywnie zareagował na naszą decyzję, podobnie jak i obywatele.
Prawo to zostało usunięte w trakcie kolektywizacji w 1949 roku.

26 grudnia Polską wstrząsnęła Afera Starachowicka.

​

Dzień później w Iranie zatrzęsła się ziemia. W prowincji Kerman, w pobliżu miasta Bam zanotowano wstrząs w sile ponad 6,6 w skali Richtera. Zabytkowe miasto obróciło się w gruzy. USA i Wielka Brytania natychmiast wysłały pomoc humanitarna, co pozytywnie odbiło się na stosunkach obu krajów.
Trzęsienie ziemi pochłonęło ogromną liczbę 26 tyś ofiar, drugie tyle zostało rannych. Dziesiątki tysięcy ludzi zostały bez dachu nad głową


Koniec.
****************

Teraz textu chyba nie brakuje?

 

Odcinek 4

ODCINEK 4​

1 stycznia 2004 - 1 kwietnia 2004

Laboratoria
​

Tempo opracowywania nowych technologii jest zadowalające. Co prawda z powodu rosnącego poziomu trudności szybkość spada, ale sukcesywnie doganiamy resztę świata pod względem technologicznym.

​

Coraz lepiej wygląda PLAN w kwestii doktryn z użyciem lotniskowca. Szacujemy, że w czerwcu Varyag osiągnie gotowość bojową, a pod koniec roku dogonimy USA pod względem wykorzystania naszego atutu.

Produkcja

​

W produkcji zaszły pewne zmiany. Po zakończeniu prac nad dwoma setkami pojazdów WZ501 wprowadzono do produkcji brygadę czołgów Type 96. Będzie to druga taka jednostka w PLA, acz większość Typów 88 jest modernizowanych do swojego nowszego odpowiednika.

Tymczasem rozpoczęto zapowiedzianą pół roku temu sprzedaż sprzętu:
W pierwszej kolejności sprzedano Indonezji okręt SK-407, o napędzie jądrowym, klasy Han. Umowa została podpisana, Indonezja zapłaciła jedynie 5 milionów dolarów oraz przekazała spore zapasy surowców naturalnych. Okręt, przezwany "Partnership" ma być symbolem wznowienia pozytywnych stosunków dyplomatycznych z Indonezją oraz zapowiedzią dalszej współpracy na tle militarnym, być może także ekonomicznym.

​

Angola otrzymała zaś 2 okręty klasy Ming, którą teraz złomujemy. Będą to pierwsze jednostki floty tego kraju. Planujemy także sprzedaż fregaty, ale dopiero w przyszłym roku. "Chinig" i "Loanda" są - mimo swojego wieku - w bardzo dobrym stanie i dobrze posłużą Marynarce Angoli.

​

Doszły nas także słuchy, że Argentyna planuje podjąć się kolejnej próby odbicia Falklandów. Musieliśmy mieć w tym swój udział, dlatego też WZ501 zostały przekazane niemal za darmo, znacznie polepszając stosunki pomiędzy naszymi krajami.
Argentyna jest drugim krajem w Ameryce Południowej i taki sojusznik wspierany naszymi wpływami może stanowić odpowiednią przeciwwagę dla pro-amerykańskiej Brazylii.

Unowocześnieniu uległy nasze dywizje zmotoryzowane. WZ551 zostały wyposażone w komputerowe systemy, ulepszono pancerz, karabiny i działka 20mm. Każda kompania otrzymała ponadto 2 wersje tego pojazdu z działem 110mm, służącym do niszczenia czołgów.

​

Jakkolwiek stan naszych bombowców jest wątpliwy, wyeliminowanie przestarzałych starszych wersji H-5 do nowych, Xian H-6F zwiększy siłę operacyjną tych jednostek, które prawdopodobnie już niedługo zostaną użyte w walce.
H-6F wymaga 4 ludzi do obsługi, ma 35 metrów długości i 10 metrów wysokości. Może załadować ok 40000 kilogramów i osiągnąć - szybką jak na swój wiek - prędkość 1050 km/h. Jego zasięg skuteczny wynosi 6000 kilometrów, więc możemy operować tymi jednostkami bez ich przebazowania na terenie niemal całej Azji.
Gros tych samolotów stacjonuje w Lhasie.

Polityka i Świat

​

oczy Politbiura skierowały się w stronę Pakistanu, kraju, który może być naszym potencjalnym sojusznikiem politycznym w rozgrywce z Indiami. Zainwestowano w ten kraj, rozpoczęto jego promocję wśród Chińczyków. Liczymy, że zainteresujemy przede wszystkim alpinistów Hindukuszem na północy i wielorybki złotymi plażami w prowincji Karachi.
Pakistańczycy to raczej zamknięte społeczeństwo, momentami dość zacofane, ale pokładamy głębokie nadzieje, że rząd Muszarafa również zwróci się w naszą stronę.

​

Pojawił się kolejny problem gospodarczy: Prywatne inwestycje znacznie osłabły, głównie z powodu cen i dominacji ludzi związanych z partią, a także podbojem rynku przez zachodnie firmy, zakładające u nas swoje fabryki.
Ograniczyliśmy prawa zagranicznych inwestorów, ustabilizujemy ceny i przeprowadzimy liczne kampanie mające na celu przywrócenie przyzwoitego poziomu inwestycji. Program ten jest bardzo drogi, ale i tak jesteśmy najprężniej rozwijającym się krajem na świecie, więc nie stanowi to dla nas problemu.

5 stycznia nastąpił kryzys w stosunkach gruzińsko - rosyjskich. Wybrany w wyborach Sakaszwili prowadzi pro-amerykańską, anty-rosyjską politykę. W ten sam dzień, w którym został zaprzysiężony wydał dekret nakazujący wojskom FR opuszczenie granic Gruzji. Szykuje się nowy konflikt na Kaukazie.

​

Potężny cios nastąpił ze strony Federacji Rosyjskiej 10 stycznia. Rząd tego kraju podpisał porozumienie z Indiami, na mocy którego przekazany im lotniskowiec klasy Kiev, znany jako Admiral Gorshkov został sprzedany i wysłany do Kalkuty, gdzie zwodowano go jako Vikramaditya.
W tym momencie, Indie dysponują potężniejszym od nas arsenałem morskim.

Na wieść o tym wydarzeniu, rozpętano burzę polityczną. już od około 2 tygodni indyjska mniejszość w Chinach była atakowana, a hindusom utrudniano wjazd i wyjazd z kraju. Teraz Chińska Republika Ludowa oskarżyła rządy Federacji Rosyjskiej i Indii o anty-chiński sojusz. Informacja ta zaskoczyła Moskwę. Przesłano przeprosiny, ale to nas nie zadowoliło.
Zażądaliśmy Vikramadityi za miliard dolarów, jako warunek dalszej współpracy. Indie odmówiły.
Rozpętała się burza. Stosunki obu nacji diametralnie się pogorszyły, a cała otoczka zbudowana przez Vajpayee rozprysła się jak lustro trafione kamieniem. Mimo to, Indie nadal obstawały przy swoim.
Politbiuro przeszło do ostatecznej fazy:

​

Świat zakrzyknął ze zdumienia. Zażądaliśmy Kaszmiru, jako że jest on częścią Tybetu. Indie odmówiły i rozpoczęły dyslokację wojsk.
Odpowiedzieliśmy tym samym i mobilizacją 10 tyś. rezerwistów w Tybecie. Rosja i USA nie określiły swego stanowiska, podobnie jak Pakistan i Myanmar. Prężenie muskułów trwa, ale Kaszmir będzie nasz.
Politbiuro jednak żywi nadzieje, że obejdzie się bez wojny.

​

18 stycznia ukończony został kolejowy węzeł komunikacyjny między Adelaide i Darwinem.

8 lutego w Albanii odbyły się anty-rządowe protesty. Manifestanci żądali, by premier Fotos Nano podał się do dymisji i rozpisał nowe wybory.​

 

​

(11 lutego)W Niemczech wyszedł na jaw proceder fałszowania lub załatwiania wiz ludziom spoza UE, którzy chcieli dostać się do Niemiec. Możliwe, że obserwujemy narodziny ogromnej afery.

​

18 lutego w Australii zamordowany został siedemnastoletni Thomas Hickey, stuprocentowy aborygen. Sprawcy są poszukiwani, ale wszystko wskazuje na bojówki skinheadzkie lub neonazistowskie. Zdarzenie to rozpętało burzę medialną w kraju, który zawsze był multinarodowy i rzadkie są zjawiska rasistowskie.

Li Zhaoxing, nasz minister spraw zagranicznych spisał się na medal. 20-23 lutego przebywał on z wizytą w Luandzie, stolicy Angoli. Podpisano umowę o dostarczeniu dwóch okrętów klasy Ming, co zostało przyjęte z nieukrywaną radością. Zhaoxing przedłużył swoją wizytę, która zakończyła się podpisaniem umowy o ścisłej współpracy politycznej, gospodarczej i militarnej Angoli z Chińską Republiką Ludową!

​

​

27 lutego USA anulowało ustawę o zakazie podróżny Amerykanów do Libii. Oczywiście polepszyło to stosunki między oboma krajami, a także umocniło pozycję Libii wśród krajów nie popierających i wspierających terroryzmu.

Wojna polityczna z Indiami trwa. 30 lutego Politbiuro przypomniało o swoich żądaniach dotyczących Vikramadityi i Kaszmiru. Reakcja Indii jest niezmieniona:

​

3 marca Polska utworzyła nową strefę ekonomiczną, wieńczącą współpracę z UE.

​

Dzień później w Hiszpanii nastąpiło wstrzymanie ognia między bojówkami ETA, Baskami i rządem. Prawdopodobnie obserwujemy zwrot w stosunkach tych dwóch krajów.

Niestety! 11 marca miały miejsce tragiczne w skutkach zamachy bombowe w Madrycie!

​

Wybuchło ogółem 10 ładunków wybuchowych w 4-rech pociągach, blokując całe madryckie metro, zabijając 191 osób i raniąc ponad dwa tysiące.
Na ten moment nie da się określić, czy za zamachem stoi ETA, AL Kaida czy też inna bojówka. Skala zniszczeń jest przerażająca, jest to drugi pod względem ofiar zamach w krajach zachodnich, dokładnie 2 i pół roku po World Trade Center.

​

15 marca w Rosji odbył się wybory prezydencie. Wygrał je - jak się spodziewano - Władimir Putin na czele partii Zjednoczona Rosja. Mimo to po kryzysie w Kaszmirze stracił on ponad 3% wyborców, zaniepokojonych stagnacją w stosunkach z Chinami.

Tego samego dnia odbyły się w Hiszpanii wybory, które nie zostały w najmniejszym stopniu zakłócone przez zamachy cztery dni wcześniej. Wygrała prawica.

​

Nocą 15/16 marca statystyki wykazały ubytek w państwowym skarbcu sięgający wartości 30 milionów dolarów.
Sprawca szybko został złapany. Jest to polityk Zheng Zidong, który był jednym z zastępców ministra finansów w naszym rządzie. Zostanie od postawiony przed Sądem Najwyższym. Grozi mu kara od 10 lat pozbawienia wolności do tzw. Capital Punishment, jeśli sąd przychyli się do wniosku prokuratury dot. działalności wywrotowej i anty-państwowej.

18 marca miały miejsce zamieszki w Kosowie.

​

21 marca odbyły się na nieuznawanym przez nas Taiwanie wybory. Wygrała je Demokratyczna Partia Rozwoju (DPP) na czele z Chen-Sui Bianem. Jakkolwiek partia jest liberalna, znana jest ze swoich anty-komunistycznych poglądów. Jesteśmy na świecie przedstawiani jako komuniści, więc szansa na unifikację Tajwanu i ChRL jeszcze bardziej się oddali.

22 marca Laos rozpoczął program rozbudowy infrastruktury.

​

29 marca nastąpiło rozszerzenie NATO o Litwę, Łotwę, Estonię, Słowację, Słowenię, Bułgarię i Rumunię. Jest to widoczny przykład utraty przez FR kontroli nad dawnymi demoludami i republikami radzieckimi.

1 kwietnia Politbiuro zażądało od Indii zadośćuczynienia za rzekomy sojusz z FR skierowany przeciw Chinom, a także za prowadzenie polityki anty-pakistańskiej (Pakistan postrzegany jest przez nas jako potencjalny sojusznik). Vikramaditya, Kaszmir lub wycofanie wpływów z Pakistanu.
New Delhi milczy.



10 kwietnia, o godzinie szóstej rano, 2-gu pluton kompanii D strzelców górskich 37 dywizji piechoty zmotoryzowanej (wyspecjalizowanej do działań górskich) w trwającej dwie minuty strzelaninie pozbawił życia dwóch hinduskich pograniczników, Jansoma Vindakhę i Duga Semtahta. Następnie czterdziestu ludzi przekroczyło - od tej chwili uznawanej za swoją - granicę prowincji Srinagar, podobnie jak ich 120 tysięcy pobratymców z trzech chińskich grup armii.

500 czołgów potoczyło się stromymi stokami, w temperaturze sięgającej -3 stopni Celsjusza z 181 helikopterami bojowymi Z-11 i ZH-9.

614 luf samobieżnych dział PZL-05 uniosło się pod kątem 78 stopni.

418 samolotów myśliwskich i CAS wystartowało z Kaszgaru, Urumqi i Lhasy.

1500 marynarzy PLANA zajeło stanowiska bojowe w ośmiu łodziach podwodnych.

Srinagar został uznany za rdzenne terytorium Chińskie.

A to

Oznacza

WOJNĘ

 

Odcinek 5

ODCINEK 5

1 kwietnia - 4 czerwca

Laboratoria

​

Praca w laboratoriach odbywa się bez zarzutu. Każdy zespół technologiczny wykonuje swoje zadania. Tempo pracy jest zadowalające.
W najbliższej przyszłości mamy zamiar priorytyzować technologie wojsk lądowych, w szczególności doktryny.

Na początku czerwca opracowano jedynie nowocześniejsze doktryny dla wojsk zmechanizowanych.

Produkcja​

W produkcji nie zaszły żadne zmiany, możemy pokryć niemalże wszystkie zamówienia, nic nas (w szczególności wrogi wywiad) nie opóźnia.

​

4 maja zakończyła się konstrukcja dwóch fregat najnowszej klasy Jangwei. Nie podjęto jeszcze decyzji, na którym akwenie będą one operować.

Wojna o Srinagar​

10 kwietnia, o godzinie dziesiątej rano, armie dowodzone przez generała Weia napotkały opór siedmiu indyjskich brygad piechoty górskiej, głównie z 7th, 20th i 35th Mountain Division. Ciężkie walki trwały do dwudziestej trzeciej 12 kwietnia.

​

Bitwa zakończyła się - mimo trudnych warunków - naszą wiktorią. Zginęło 2588 chińczyków, 7762 zostało rannych. Wojska hinduskie, dowodzone przez generała Singha straciły 4088 zabitych i ponad 12000 rannych, by w czasie odwrotu runęło w otchłań kolejne 800 żołnierzy.
Zwycięstwo - mimo że potężnie osłabiło piechotę górską przeciwnika - skutecznie zmęczyło naszych żołnierzy.
przed generałem Weiem stanęło trudne zadanie dotarcia przez zaśnieżone Himalaje do Srinagaru przed hinduską odsieczą...

Doszło do starć lotniczych:
Parę godzin po ataku na Srinagar, Indie zrobił coś nieoczekiwanego:

​

ponad 60 Migów-29 uderzyło na miasto Kunming blisko granicy z Myanmarem, chronionego przez jedną brygadę szybkiego reagowania. Absolutnie zaskoczone wojska straciły ponad 700 zabitych, ponad 1500 żołnierzy raniono.

Sztab zareagował natychmiast i skierował w ten rejon 120 samolotów J-7. O godzinie 17 12 kwietnia grupa bojowa z rejonu Nanfeng weszła w kontakt z indyjskim lotnictwem w Jinghong, niedaleko bombardowanych lokacji:

​

Hindusi stracili około 18 samolotów, podczas gdy nasze dzielne lotnictwo tylko 6 (warto wziąć pod uwagę fakt, że nasze samoloty są starsze)

Ale hindusi nie zaprzestali działań przeciw temu rejonowi. O 15 13 kwietnia to samo skrzydło lotnicze napotkało 44 Migi-27 i Jaguary zmierzające do Hotanu. Po krótkiej bitwie straciliśmy 1 samolot, niszcząc wrogowi 21 jednostek.

​

Jakkolwiek wygraliśmy obie bitwy lotnicze w Yunnanie, zasięg indyjskiego lotnictwa jest złym znakiem: nic nie wskazuje na to, by nasi wrogowie chcieli zawalczyć tylko na szczeblu lokalnym, jak zakładaliśmy.

Tego samego dnia rozpoczęto bombardowania wojsk uciekających ze Srinagaru przy pomocy bombowców Xian H-6. Szybko zrezygnowano z tego pomysłu; stracilismy na 7 samolotów.

14 kwietnia zbombardowano Lhasę, ale żołnierze i cywile byli przygotowani i atak wyrządził masze szkody, uszkodzono także jeden wrogi samolot.

Wieczorem tego samego dnia Indian Air Force uderzyło na Kaszgar w sile ponad 8 squadronów samolotów różnych typów (około 150 jednostek). Łamiąc okrutnie opór 60 Shenyangów J-8 (stracono kosmiczną liczbę 24 samolotów zadając straty 11) ostrzelano i zbombardowano centra dowodzenia, radary, sprzęt przeciwlotniczy i wszelkie inne ważne strategicznie punkty kontrolowane przez 27 dywizję pancerną skutecznie obniżając jej organizację.

Przez 2 dni dochodziło do licznych starć lotniczych. Większość z ich zakończyła się naszym zwycięstwem. Straciliśmy około 60 samolotów, niszcząc hindusom przynajmniej 90.

Godzina 16 17 kwietnia była zwrotem w tej wojnie...

Armia generała Weia weszła w bój spotkaniowy z posiłkami przysłanymi przez Indie do Srinagaru. Zmęczeni już Chińczycy starli się z wypoczętymi 90 tyś. elitarnych żołnierzy wojsk zmotoryzowanych, zmechanizowanych górskich.
Wei próbował się przebić:

​

Ale już w południe następnego dnia musiał wstrzymać natarcie z powodu zagrożenia stabilności frontu. Hindusi po prostu lepiej walczyli i byli wypoczęci. Do tego przewaga liczebna PLA była zbyt mała na tak trudnym, górzystym terenie terenie

​

Żołnierze z 35th Mountain Division zawieszają flagę na odbitej górze.

Przegrupowano się, skierowano wsparcie z Kaszgaru, a bombowce ponownie poderwały się do lotu. Planowano przeprowadzić serię nękających uderzeń, ale generał Singh poszedł za ciosem i uderzył na zdezorganizowany Kaszgar:

​

Sztab zadecydował o trzymaniu pozycji tak długo jak jest to tylko możliwe, aż będzie można uderzyć na Srinagar z Hotanu. Lecz hindusi zwiększyli swoje siły w tej prowincji do (!) 22 dywizji i brygad (około 200 tyś ludzi więcej niż wszystkie Siły PLA w dystrykcie Lanzhou)
Ostatecznie Kaszgar został opuszczony 20 kwietnia o 9 wieczorem.

Sytuacja przedstawiała się tragicznie. Indie potraktowały ten konflikt jako inwazję Chin na ich terytorium. Nie padło ani jedno słowo na temat użycia broni jądrowej, ale skala indyjskiej mobilizacji jest przerażająca. Walczy przeciwko nam około 350 tyś żołnierzy. IAF jest wyjątkowo potężne. Jakkolwiek poniosło większe straty niż my, cały czas uzupełnia się i reorganizuje. Wroga marynarka nie opuściła portu, a jeśli tak to operuje przy naszym wybrzeżu, które nie jest chronione przez nic innego jak garnizony.
Mimo ciężkiej sytuacji i zdecydowanej postawy wroga absolutnie wykluczamy wizje desantu na wybrzeżu, które jest pilnowane przez 400 tyś. doborowych żołnierzy.

20 kwietnia był czarnym dniem armii Chińskiej. Wycofujący się Kaszgar otrzymał informacje, że hinduska piechota górska zajęła niemal bez walki spory obszar Tybetu oraz miasto Xigaze (Shigatse).

Wobec inwazji na Tybet, 35 tyś. żołnierzy w Lhasie ( 2 brygady górskie, 1 brygada AirCavu i 1 wzmocniona dywizja powietrznodesantowa) przeprowadziły kontratak:

​

Operacja, mimo sporej trudności (ponownie związanej z terenem) przebiegała zgodnie z planem, ale ogromne zgrupowanie 50-80 tyś. wrogich żołnierzy uderzyło na Lhasę od południa.
Lotnisko w tym mieście zaczęło pracować na pełnych obrotach, w niebo wzbiło się ponad 200 samolotów PLAAF, które uderzyły na wojska indyjskie w Punakce, zadając wrogowi straty szacowane na 2 tyś. zabitych.

​

 

Ale te wszystkie kroki nie wystarczyły - Lhasa upadła ostatecznie nad ranem 25 kwietnia.
Rozpoczęto ewakuację do Urumqi i Nanfengu:

​

A hindusi zabezpieczyli stolicę Tybetu 2 maja, jednak cena za to była słona - około 1700 zabitych w nalotach.

​

Hinduski żołnierz w Lhasie

3 maja w kontrataku wróg został wyparty z miasta, by 5 maja sprowadzić posiłki i zaatakować Qamdo, ostatecznie wypierając PLA z Tybetu.

7 maja uderzyliśmy na wrogie szpice wjeżdżające do Kaszgaru. Tym razem to nas było więcej, a róg był zmęczony. Po krótkiej walce zmuszono dwie dywizje zmechanizowane do odwrotu:

​

Straty przez nas poniesione były relatywnie małe, około 800 zabitych, wróg stracił ponad 3 tyś. ludzi.

Odezwało się IAF, próbując za wszelką cenę obronić Kaszgar:

​

Ale ich samoloty zostały ostatecznie złapane rano 10 maja...

​

Mimo przewagi liczebnej przeciwnika, nasi piloci nie ugięli się. Była to na ten moment największa bitwa w tej wojnie: straciliśmy 34 samoloty niszcząc ponad 57 wrogich Migów, Jaguarów i Miraży.

Niestety, ze względu na ogromne siły wroga uderzające na Kaszgar, komandosi stanowiący szpicę wojsk chińskich idących z Aksu wycofali się z dopiero co odbitej prowincji bez walki, a wojska pancerne zostały wstrzymane.

Indie wróciły w chwale do tego miasta 16 maja. PLAAF nie próżnowało, wykorzystując brak defensywnych pozycji nieprzyjaciela przeprowadzono serię nalotów:

​

Które skutecznie zdezorganizowały przeciwnika.

Podczas gdy wycofywano się z Tybetu za Jangcy, sztab alarmowo przerzucił 100 tys. żołnierzy z prowincji Chengdu na przyszłe pozycje spadochroniarzy i AirCavu.

​

Po czym przygotowano się do kontrofensywy i wprowadzenia licznych wojsk do Tybetu, które będą w stanie podjąć się walki z wrogiem, jednocześnie badając i eliminując jego siły:

​

W dniach 16-20 maja przeprowadzono dwie nieudane próby uderzenia na Kaszgar. Prawdopodobnie przełamalibyśmy pozycje nieprzyjaciela, ale nie chcieliśmy ryzykować wjazdem z flanki na Hotan, którego boją się hindusi i który jest silnie okopany.

Krótko po północy 30 maja ruszyła Chińska kontrofensywa na Tybet, nazwana "Wǒmen de tǔdì", czyli "Nasze ziemie".
150 tyś. wypoczętych i zorganizowanych żołnierzy PLA (w tym czołgi Type 96) dowodzonych przez generała Lo runęły na czterokrotnie słabszego wroga. Mimo dzielnej obrony, 2 czerwca ostatni indyjski batalion opuścił swoje pozycje:

​

W ramach operacji "Wǒmen de tǔdì" ponownie wystartowały bombowce, które napotkały wycofujące się sztaby dowodzenia...

​

I zamieniły je w płonące wraki. Generał Singh zginął w trakcie tego nalotu, razem z czterema tysiącami swoich podwładnych.

4 czerwca linia frontu wygląda tak:

​

Obie strony straciły około 40-50 tyś. ludzi. Najbardziej zniszczona jest 1 wzmocniona dywizja powietrznodesantowa, która nie nadaje się do dalszej walki...

​

Wieści ze świata​

2 kwietnia niemiecka policja aresztowała Gestera, niemieckiego urzędnika centrali pracy, podejrzanego o udział w aferze wizowej.

​

Tego samego dnia Rosjanie nie zgodzili się na proponowany przez USA układ o eksporcie broni i zapowiedzieli, że ich fabryki dalej będą produkować sprzęt wojskowy dla krajów trzecich.



6 kwietnia królowa Elżbieta odwiedziła Francję. Znaczenie tej wizyty było czystko symboliczne.

Również 6 kwietnia odbyły się francusko - indyjskie manewry morskie Varuna 2004. Nie miały one żadnego wpływu na przebieg wojny z Chinami 4 dni później oraz postrzeganie naszego kraju na arenie międzynarodowej.

23 kwietnia Unia Europejska zacieśniła współpracę z Pakistanem podpisując dodatkowe umowy handlowe z tym krajem. Jest to jawny przykład wojny dyplomatycznej Chin, Indii, USA i UE o wpływy w tym państwie.

​

5 maja ledwo zażegnano możliwość wojny domowej w Gruzji. Buntujący się od listopada 2003 roku przywódca autonomicznego rejonu Adjara (stolica Batumi) Aslan Abbaszidze został pozbawiony władzy przez rząd Saakaszwilego i zastąpiony przez Levana Varszalomidze

​

10 maja doszło do kolejnych zamieszek w Wenezueli. Tym razem ofiarą stali się Kolumbijscy turyści, co spowodowało pogorszenie się stosunków między tymi dwoma krajami. Sytuacja wewnętrzna w Caracas jest nieciekawa. Po (rzekomo) sfałszowanych wyborach z 2003 roku wciąż trwają protesty, rząd zastanawia się nad wprowadzeniem stanu wojennego.

12 maja opozycja w Niemczech zażądała powołania komisji śledczej w sprawie afery wizowej.

​

14 maja ostatecznie zakończyła się sukcesem indonezyjska operacja Aceh, mająca na celu eliminację ekstremistycznych grup na północno - zachodnim Borneo, trwająca od roku

 

Odcinek 6

ODCINEK 6

4 czerwca - 16 września

Laboratoria​

Praca w laboratoriach wre. Wyciągamy poprawne wnioski z Tybetu i Kaszmiru, dlatego też postawiliśmy na rozwój taktyczny armii. Dzięki temu...

​

4 czerwca (po zakończeniu prac nad aplikacjami wojsk zmechanizowanych) PLA rozpoczęła wdrażanie programu rozwoju wojsk pancernych. Dzięki tym aplikacjom czołgi Type 98 i 99 będą mogły zostać w końcu sensownie użyte. Zwiększy to także morale pancerniaków.

4 lipca Aerospace Science Corporation opracowało wojskowe systemy GPS. Zostały one natychmiast umieszczone we wszystkich dywizjach, razem z bezzałogowymi samolotami UAV. Pozwoli to lepiej kontrolować ruchy przeciwnika i polepszyć organizację naszych żołnierzy.

5 dni później PLAN zaprezentowała Politbiurze plany najnowszego niszczyciela. Otrzymali oni zadanie kontynuowania pracy, by w miarę możliwości już w tym roku posiąść technologię niszczycieli zdolnych nawiązać walkę z flotą amerykańską czy japońską.

18 sierpnia chińskie stocznie ukończyły prototyp pierwszego krążownika rakietowego. Podobnie jak PLAN, otrzymały rozkaz dalszej pracy, jednak projekt okrętu został chwilowo zarzucony, z powodu braku nowoczesnych modeli nuklearnych okrętów podwodnych.

​

4 dni później wydział PLAN opracował nowocześniejszy system morskiej logistyki. Wszystkie te technologie zwiększyły wydajność People's Liberation Army Navy o około 20%. Projekt zakończony nie został, ale jego efekty już teraz są oszałamiające.
Mimo to zwiększono nakłady na sprzęt lądowy. Dzięki systemowi GPS i nowoczesnym doktrynom PLA podjęła się próby opracowania nowoczesnej dywizji zmotoryzowanej. Trwają prace nad testowym karabinem Type 03 i pojazdem opancerzonym oznaczonym jako ZSL07.

Produkcja

​

24 czerwca zakończyliśmy projekt rozwoju floty podwodnej. Jednostki:

​

są gotowe do rozmieszczenia i nastąpi to, gdy wojna z Indiami dobiegnie końca.

Wojna o Srinagar​

Operacja "Nasze ziemie" przebiega zgodnie z planem. Wróg przerzucił nieliczne siły do Quamdo celem zablokowania naszego uderzenia, ale generał Lo rozjeżdża wszystko, a co nie rozjechane staje się celem nalotów bombowców. Indie straciły około 40 tyś. ludzi w czasie tylko tej jednej bitwy.

7 czerwca udało nam się przełamać słaby opór wroga pod Srinagarem:

​

Generał Wei ma nadzieję, że uda odciąć się wojska indyjskie w Kaszgarze.
Ale przeliczył się, gdyż już nocą następnego dnia natarcie zostaje zatrzymane przez posiłki wroga, a armia Weia ponosi ciężkie straty. Bezpośrednią dyrektywą Politbiura dowódca otrzymuje rozkaz "utrzymania pozycji, stanowienia żywego muru dla przeciwnika i wspieranie uderzeń w ramach operacji <nasze ziemie>".

Wywiad od paru dni składa niepokojące meldunki, jakoby 2 dywizje hindusów zabezpieczały nieobsadzony obszar regionu Gar, co może zagrozić murowi Weia w Hotanie.
PLAAF otrzymuje rozkaz rozpoczęcia bombardowań wroga celem jego opóźnienia lub też eliminacji w przypadku utraty Garu.

​

Po tygodniu panuje względny spokój na lądzie, ale w powietrzu roi się od samolotów bombardujących hindusów. Nasze zwycięstwo w powietrzu wyraźnie zmieniło układ sił, gdyż wojska idące na Gar to w zasadzie historia...

​

16 czerwca ostatnia grupa indyjskich samolotów została złapana nad Aksu przez jedną z naszych flot lotniczych. Było to wspaniałe zwycięstwo. Teraz to my absolutnie kontrolujemy przestrzeń powietrzną.

18 czerwca przy pomocy wojsk z Hotanu spróbowaliśmy odbić Kaszgar:

​

Nasza radość niestety nie była długa, gdyż już 22 czerwca hindusi odbili prowincję. Nasze wojska po 2 godzinach otrzymały nakaz odwrotu; wróg czterokrotnie przewyższał nas liczebnie...

Dzień wcześniej, 21 czerwca "Tropiące Leopardy", jedna z naszych elitarnych jednostek wkroczyła do Qamdo. Napięcie w Politbiurze i Sztabie sięgało zenitu - komandosi musieli utrzymać się do czasu przyjazdu reszty sił, czyli do 24 czerwca.

​

Ale atak nie nastąpił. Wojska hinduskie w tym rejonie wyglądały na zupełnie wyczerpane ogromnymi porażkami i stratami przezeń poniesionymi. Wszystko wskazuje na to, że wróg kontynuuje rajd wgłąb naszego terytorium by móc wynegocjować sensowny pokój. Lhasa jest chroniona przez 40 tyś. ludzi, w tym czołgi, a gros wrogich wojsk wycofał się za przedwojenną granicę.

24 czerwca, 3 godziny po dotarciu 14 i 29 grupy armii do Qamdo utraciliśmy Nagqu, spore pustynne przestrzenie na północy. Natychmiast skierowano w ten rejon bombowce i CASy. Po dwóch dniach gros wrogich wojsk został unicestwiony.



26 czerwca wróg odzyskał Kaszgar. Samoloty skierowane w ten rejon zadały jedynie niewielkie szkody, co ostatecznie pogrzebało nadzieje na zabezpieczenie granicy z Afganistanem.

29 czerwca Wei podjął się kolejnej próby przeprowadzenia pozorowanego natarcia, ale nieprzyjaciel nie kupił naszego pomysłu i już po godzinie zaprzestano ataku.

Tego samego dnia przerzucono siły specjalne "Tygrysy Wschodu" do Urumqi, celem ich uzupełnienia (stan jednostki wynosił 9%).

Ale już 5 lipca IAF ponownie wystartował o dokonał serii ataków bombowych w szpitale i baraki w Urumqi, dobrze wiedząc o naszych siłach specjalnych. Jednostka została totalnie unicestwiona, co było potężnym ciosem dla morale naszych ludzi i Sztabu.

Smutny nastój został przegnany dwa dni później.
Potężnym natarciem na Lhasę wznowiona została operacja "Nasze ziemie".

​

Indyjskie T-72 nie dysponowały ochroną piechoty, co można uznać za wręcz śmiertelny błąd wrogiego dowództwa. Strzelcy górscy i piechota bez problemów obchodziła pozycje czołgów i eliminowała je jeden po drugim.
Późnym popołudniem następnego dnia nieprzyjaciel został wyparty, zaś nasze wojska odzyskały Stolicę Himalajów ostatecznie dnia 10 lipca.
Kontratak New Delhi nie nastąpił.

http://yeinjee.com/asianpop/wp-content/uploads/2008/01/winter-training-chinese-03.jpg​

Poranna rozgrzewka w Lhasie.

​

13 lipca uderzono na okupowany Nagqu. Wróg w zasadzie nie stawiał oporu, był totalnie zdezorientowany i spanikowany.

​

 

Tego samego dnia Sztab i Politbiuro opracowały dwa nowe plany: "Indyjski kocioł" (Yìndù guōlú) i "Wrogie ziemie" (Díduì de tǔdì)
"Indyjski kocioł" zakładał odbicie odbicie Garu i Xigaze, zaś "wrogie Ziemie" - uderzenie na Rangpur i Punakhę. Doprowadziło by to do interesujacej sytuacji...
Operację "Nasze ziemie" zamknięto i uznano za absolutnie udaną.

Ostatecznie operacja "Indyjski Kocioł" ruszyła 20 lipca, po całym tygodniu bombardowań. Przeciwnik upadł po dwóch godzinach...

​

... zaś pierwsza faza "Wrogiej ziemi" przebiegła zgodnie z planem, udanym atakiem prewencyjnym na Dimapur.

​

Sytuacja ta doprowadziła do paniki w sztabie Indyjskim. New Delhi rzuciło wszystkie swoje siły z tego rejonu celem obrony granic. Zmobilizowano rezerwy, zwiększając stan sił zbrojnych wroga do około 80 tyś. ludzi.

Xigaze upadło niemal bez walki (23 lipca), bronione przez niedobitki spod Nigqu. 1 sierpnia Prowincja ta została zdobyta, po czym natychmiast przeprowadzono uderzenie na Punakhę, wieńczące koło zębate obie operacje:



Indie dosyłały posiłki z połowy kraju. Na nic to się nie zdało. Zabrakło koordynacji, zorganizowania i przewagi liczebnej jak w kwietniu w Srinagarze. 13 i 21 Grupa Armijna 6 sierpnia zabezpieczyła ostatecznie narodową indyjską ziemię.
Wróg odpowiedział kontratakiem:

​

Ale tym razem to my mieliśmy przewagę - wrogie kontruderzenie upadło po godzinie wbijając morale mieszkańców Kraju Kast głęboko w ziemię.

W międzyczasie s(również 6 lipca) związki 63 Grupy Armijnej Weia dotarły do Garu. Indie stały naprzeciw Chińskiej kontrofensywy na wschodzie kraju - mając gros wojsk z tego rejonu zamknięty w Chinach...

​

Rozpoczęto powolną eliminację kotłów w Kagarze i Nagqu, co ostatecznie zakończyło się 25 sierpnia. Obie prowincje zostały zajęte do końca miesiąca.

23 sierpnia wyprowadzono kolejne uderzenie na Kaszgar, tym razem jednak z założeniem prewencyjnym - zadaniem Weia było zmusić indyjski Sztab do zauważenia rzekomej ofensywy i zablokować gros wojsk z Srinagaru i Kaszgaru tam, gdzie są, by nie udzieliły wsparcia na wschodzie.
Operacja zakończyła się sukcesem:

​

Po dwóch dniach wróg wycofał się z naszej prowincji, do której wkroczyliśmy 2 września...

​

By po pięciogodzinnym oporze zmusić nas do odwrotu z relatywnie niewielkimi stratami i wątpliwą utratą zorganizowania.

Tego samego dnia zaatakowaliśmy i wygraliśmy bitwę z Indiami w prowincji Riang. Doszło jeszcze do trzech mniejszych bitew, by - finalnie - 6 września zabezpieczyć miasto.
Wojska kontynuowały natarcie zdobywając błyskawicznie Dimapur, ale wtedy nastąpiło coś niespodziewanego: Indie przeprowadziły zorganizowany i dobrze przygotowany kontratak na dopiero co zajęte pozycje.

​

Jakkolwiek naszych żołnierzy było więcej (stosunek około 36 tyś. do 20 tyś.) przeciwnik był znacznie lepiej zorganizowany i dowodzony. Mimo potężnego rozmachu hinduskiej operacji 47 Grupa Armijna spisała się na medal nie oddając prowincji. Przeciwnik stracił około 3 tyś. ludzi, my zaś 2 tyś.

Postanowiono pójść za ciosem, 7 września pokonano wojska indyjskie pod Imphalą, a 8 września zajęto to miasto. Indyjski kontratak był słaby i w zasadzie nie zadał żadnych strat, jakkolwiek brygada T-90 sprawiła niemało problemów.
Na nieszczęście wroga, właśnie te czołgi (wspierane dywizją piechoty zmotoryzowanej) zostały odcięte.
Sprzyjająca nam Birma i wrogi Indiom Bangladesz zablokowały szczelnie granice. Indyjski dowódca, Peter Simon będzie musiał podjąć decyzję: Kontratakować, bronić się czy poddać.

Po tym zwycięstwie ofensywę wstrzymano. Siły wroga uległy anihilacji, komandosi i czołgi mają otwartą drogę do nie bronionej Kalkuty. Zajęcie tego miasta mogłoby doprowadzić do wojny domowej w Indiach (a na tym nam nie zależało).
Ponadto, porty tego miasta musiałoby opuścić 30 okrętów wroga, w tym Viraat i Vikramaditya. Wpadły prosto pod nasze (i Angolskie) okręty podwodne.

Według Politbiura, szach ten może być dobrym pretekstem do rozpoczęcia rozmów pokojowych z Indiami. Zostaną one zaproponowane 17 września i żądanie będzie tylko jedno: Srinagar.
Możemy obalić rząd w New Delhi w jeden miesiąc, ale takie warunki nie doprowadzą do ewentualnego kryzysu atomowego.
Politbiuro wyklucza ideę otrzymania Vikramadityi - 100 tysięcy Chińczyków to nie jest cena warta jednego okrętu.

Wieści ze Świata

​

6 czerwca Wielka Brytania i Francja obchodziły 60. rocznicę lądowania w Normandii. Wstęp na imprezę był darmowy, płaciło się tylko za specjalne eventy jak np. rejs drugo-wojennym niszczycielem.
W licznych rekonstrukcjach wzięło udział ponad 10 tyś. ludzi, odtwarzając tytułowe lądowanie w Normandii (razem z operacjami wojsk AB), operację Totalize czy Villers Bocage.
Niestety, żadna chińska grupa rekonstrukcyjna nie pojawiła się we Francji.

​

9 czerwca Irak odzyskał niepodległość. Amerykanie nadal administrują wschodnią częścią kraju z powodu Irańskiego programu atomowego.

Tego samego dnia odbył się szczyt G8.

14 czerwca rozpoczął się kryzys gruzińsko-osetyński (więcej na ten temat w odcinku specjalnym)

​

27 czerwca Australia podpisała umowę z USA o ponownej współpracy militarnej i wysłała swoje wojska do Afganistanu.

​

8 lipca Korea Północna obchodziła 10. rocznicę śmierci ich bohatera, Kim Il Sunga. Armia paradowała w Pyonyangu, dzieci ruszyły w pochodach, ludzie wymachiwali chorągiewkami na ulicach.
Typowa komunistyczna szopka. Pekin ograniczył się tylko do życzeń i zapewnienia dalszej współpracy ekonomicznej.

​

16 lipca, prezydent Chugo Chavez odmówił rozpisania nowych wyborów. Temperatura w Wenezueli sięga stu stopni.

23 lipca w Federacji Rosyjskiej przegłosowano ustawę i podwyższonych emeryturach i przywilejach dawnych agentów i polityków w Związku Radzieckim.

1 września, gdy w Osetii Północnej dzieci poszły do szkół, gimnazjum nr. 1 w Biesłanie zostało zaatakowane przez grupę uzbrojonych terrorystów czeczeńskich. Bojownicy upchnęli większość dzieci w sali gimnastycznej (około 800 osób) i w pobliskich pomieszczeniach.
Negocjacje spełzły na niczym; terroryści żądali wycofania się Rosjan z Czeczenii.

​

3 września, na wskutek nieporozumienia między negocjatorami a Czeczeńcami, doszło do wymiany ognia, która zakończyła się zajęciem szkoły przez grupy Specnazu Wimpel i Alfa, wspieranych czołgami, granatnikami automatycznymi i rakietowymi.
Mimo ucieczki tylko jednego bojownika, szturm zakończył się kompromitacją: zginęło niemal 400 osób, 800 zostało rannych.

​

9 września van marki Daihatsu wypełniony ładunkami wybuchowymi eksplodował w pobliżu Australijskiej ambasady w Dżakarcie (Indonezja) zabijając 9 osób i raniąc niemal 30.
Do zamachu przyznała się grupa Jemaah Islamiyah. Stosunki mięzy Sydney a Indonezją pogorszyły się na wskutek tego incydentu.
*************************
Nie jestem do końca zadowolony z tego odcinka, ale chyba nie wyszło źle
Proszę też w miarę możliwości o więcej komentarzy, bardzo motywują do dalszej pracy.

 

Odcinek Specjalny 1

Wojna w Osetii 14 czerwca - 2 lipca

Pierwszy odcinek specjalny tłumaczący jak doszło do konfliktu w Osetii, który zakończył się aneksją tego państewka przez Republikę Gruzji 2 lipca 2004 roku.

Wstęp​

Po rozpadzie ZSRR w w 1991 roku uwolniła się Gruzja, tzw. Istany, Białoruś, Ukraina, Mołdawia i kraje nadbałtyckie. Jednakże Gruzja, kraj w górach Kaukazu, nie miał łatwego życia: do niepodległości w tym regionie aspirowały jeszcze inne kraje: (przegrany) Górny Karabach, Osetia Północna i Południowa, a także Abchazja. Żaden z tych krajów nie sprzyjał Tbilisi.

Gdy na prezydenta w 2003 roku został wybrany Michaił Saakaszwili nastąpił potężny zwrot w polityce Gruzińskiej. Za punkt honoru nowy prezydent postawił sobie wcielenie lokalnych państewek do Gruzji, ostatecznie kończąc konflikt graniczny.
Problemem w tym rejonie jest spora gama wszelkiego rodzaju mniejszości etnicznych, z których każda chciałaby posiadać własne państwo. Federacja Rosyjska zastosowała genialne posunięcie w postaci nie blokowania nowych republik, ale zawężania współpracy z nimi i wciągnięcia ich w swoją strefę wpływów.
Z punktu widzenia Moskwy jest to podejście niemal bez wad: granice są otoczone przyjaźnie nastawionymi stolicami, a ludność jest dumna, iż posiada własne kraje jednocześnie pozostając wierna Rosji za "otoczenie nad nimi ochronnych skrzydeł przeciwko złym ludziom np. Gruzinom, którzy dążą do ciągłej wojny".

Co innego Gruzja: kraj ten może pochwalić się wysoką pozycją w TOP 10 krajów z najniebezpieczniejszymi granicami.
Saakaszwili postanowił temu przeciwdziałać: pierwszym krokiem było znalezienie sobie potężnego sojusznika. Wybrano USA. Tbilisi szybko stało się drugim (po Londynie) przyjacielem Waszyngtonu.
Natychmiast napłynęła pomoc militarna i ekonomiczna z takich państw jak USA, Turcja, Niemcy, Izrael czy kraje nadbałtyckie. Gruzińska gospodarka otrzymała potężny zastrzyk pieniędzy i inwestycji, a armia została unowocześniona (uniformy woodland, pojazdy Otokar Kobra, polskie systemy plot. Grom, karabiny szturmowe Tavor, G36 czy M4, kabiny snajperskie M24, profesjonalny sprzęt GPS, lunety, optyka Aimpoint, ACOG, EOTech, wiatromierze Kestrel oraz dalmierze Vector Nite no i oczywiście profesjonalne, zachodnie wyszkolenie).

Mając taką przewagę w regionie, Gruzini mogli rozpocząć przygotowania do pokojowego lub nie ustabilizowania sytuacji w regionie.

Konflikt

​

14 czerwca 2004 roku gruzińska policja podjęła decyzję o zamknięci supermarketu tuż przy osetyńskiej granicy o nazwie Ergneti. Decyzję tę argumentowany masowym praniem pieniędzy, fałszerstwami i szmuglem.
Market ten - jako źródło dochodu dla wielu Osetyjczyków z rejonu Cchinwali - po zamknięciu stał się podstawowym źródłem kryzysu; osetyńskie siły zbrojne na parę dni zablokowały główną drogę łączącą Gruzję z Rosją (biegnącą przez Cchinwali), powodując wyraźne straty pieniężne w Tbilisi na wskutek zachwiania handlu drogowego.
W tej sytuacji, gruziński rząd podjął decyzję o utworzeniu tymczasowych dróg biegnących przez wioski Patara Liakhvi i Didi Liakhvi (zamieszkane przez Gruzinów) i wysyłając w tej rejon około 300 żołnierzy celem ochrony przed rebeliantami.

​

7 lipca doszło do starcia między żołnierzami gruzińskimi a rosyjskim konwojem przejeżdżającym w okolicy. Jedna osoba została ranna na wskutek tego incydentu, który skutecznie pogorszył stosunki na linii Tbilisi - Moskwa. W odpowiedzi, następnego dnia pro-rosyjski bojownicy osetyńscy aresztowali około 50 policjantów stanowiących siły pokojowe Gruzji w tym rejonie.

​

W odpowiedzi, Saakaszwili odmówił przystąpienia do jakichkolwiek rozmów pokojowych, a na granicę z Osetią przerzucono dwie brygady piechoty, przeprowadzono także sporadyczne ataki artyleryjskie na terytorium Osetii. Rząd w Cchinwali ugiął się i 9 lipca wypuszczono policjantów z niewoli.
jedna sytuacja nie polepszyła się, gdyż Duma większością głosów poparła sprawę Osetyjską. Tym samym nieuznawane przez nikogo oprócz Rosji Abchazja i Naddniestrze (Transnistria) obiecały pomoc Południowej Osetii w wypadku wojny z Gruzją i setki ochotników zaczęły napływać do tego kraju.

Tutaj kończą się fakty historyczne, a MDS tworzy własną ścieżkę

Gruzini jednak nie ulegli presji Moskwy i Suchumi, wkraczając o północy 17 lipca po potężnym ostrzale artyleryjskim na terytorium Południowej Osetii. Siła 15 tyś. ludzi została zestawiona z 3 razy mniej licznym i gorzej wyszkolonym przeciwnikiem.

​

Do pierwszych starć doszło pod Gudżabauri, około jednego kilometra od przedmieść Osetii. Miasto, bronione przez dwudziestu żołnierzy "Śnieżnej Pantery" (Osetyjski Spetznatz) musiało zostać opuszczone ostatecznie o czwartej nad ranem; Gruzini wzięli je szturmem wspieranym przez trzy czołgi T-72 w gruzińskiej konfiguracji, a także parę wozów bojowych BMP-2 i Otokar Kobra. *
Podobny los spotkał wioskę Tweti, która upadła w tym samym czasie; bojownicy zostawili na polu walki dwóch zabitych.

​

Do krwawszych walk doszło pod Berulą. Wioska ostatecznie upadła dopiero wieczorem 17 lipca (po masowym ostrzale artyleryjskim i atakach dwóch Mi-24). Opór stawiało ponad 150 bojowników wspartych jednym T-55A i BTRem-70. Zmasowany ostrzał rakiet 38mm zmusił obrońców do odwrotu zabijając 40 z nich i niszcząc oba pojazdy. Gruzja straciła 3 zabitych i jeden Otokar Kobra uszkodzony.
Opór garnizonu Berula był bezcelowy; przed południem upadły położone półtora kilometra na zachód Argwici i Prisi. Zniszczono BMP-2 w barwach gruzińskich, w dobrze skonstruowanej zasadzce zginęło aż sześciu żołnierzy gruzińskich. Bojownicy nie ponieśli strat.

O godzinie trzynastej zablokowano Eredwi, gdzie stacjonowało niemal sześćdziesięciu żołnierzy osetyńskich. Spróbowali oni wyrwać się z okrążenia, ale zostawili na polu jednego zabitego; rozbrojono ich wieczorem.
O tej samej porze opanowano drogę prowadzącą do Cheiti, a samą wioskę o osiemnastej. Doszło do sporadycznych walk w tym rejonie, ale nie odnotowano żadnych strat.

W między czasie elitarny batalion gruziński rozpoczął szturm na strategicznie położone wzgórze 1317, z którego można było (przy dobrej pogodzie) prowadzić obserwację na Cchinwali. Atak zakończył się licznymi stratami po obu stronach: padło 18 żołnierzy republiki i 25 bojowników.

Do wieczora 17 lipca siły gruzińskie kontrolowały rzekę na zachód od Cchinwali. W czasie walk w tym rejonie zginęło 7 Gruzinów i 9 Osetyjczyków, uszkodzono kolejnego BMP-2.
W nocy wzięto Kwemo-Aczbeti, ale noce operacje okazały się pięto achillesową sił Gruzińskich: zginęło aż 23 żołnierzy tego państwa. Gdy straty bojowników sięgnęły 6 osób, wycofali się oni drogą w kierunku Cchinwali, ale natknęli się na walki w Tamaraszeni, gdzie dołączyli do obrońców, by po czwartym zabitym żołnierzu poddać się Gruzinom.

​

Ostatecznie, o 6 rano, pierścień został zamknięty. W tym momencie podjęto się ataku na most idący przez Dili Liachvi, ale atak spełzł na niczym. Dobrze okopani Osetyjczycy zabili trzech Gruzinów odnotowując jedną swoją ofiarę.
Mimo to jednostki z Gudzabauri, Tweti, Tamaraszeni, Prisi, Beruly i Eredwi rozpoczęły potężne uderzenie na Cchinwali wsparte nalotami trzech samolotów Su-25 i czterech śmigłowców Mi-24. W ataku brało udział ogólnie ponad 3000 Gruzinów. Miasto bronione było było przez 150 żołnierzy ze "Śnieżnej Pantery", którzy przejęli dowodzenie nad półtora tysiąca bojownikami i uzbrojonymi cywilami.

​

Gruzini, przekonani o braku wojsk pancernych i RPG w rękach partyzantów przypuścili szturm przez miasto czołgami T-72, T-55 i wozami BMP-2 i Otokar Kobra. Skończyło się to tragicznie dla 5 T-72, które zostały wręcz rozerwane przez głowice PG-7VL i VR, a także sześciu BMP-2 i siedmiu Otokarów. Pojazdy wycofano i ponowiono szturm przed południem, tym razem z ochroną piechoty. Wojska zmechanizowane musiały uderzyć wzdłuż głównej drogi i dzielnicy Chinatown, gdyż Elitarny Batalion przeprawił się przez rzekę na zachodzie i przy sześciu swoich zabitych wyrzucił Osetyjczyków z dzielnicy zachodniej (obierając życie 9 obrońcom), a piechota z trudem uchwyciła przyczółek na wschodzie zabijając 15 wrogów i jeden T-55M1 (który wytrzymał trafienie z PG-7VL z powodu pancerza ERA) tracąc trzynastu ludzi.

​

Uderzono na centrum miasta potężną nawałą ognia, czyszczono blok po bloku. Walki Trwały do godziny piętnastej; zginęło 113 Osetyjczyków i 89 gruzinów, stracono jeden T-72 i jednego Otokara Kobrę.

Bojownicy utrzymujący pozycję w spokojnej, południowej dzielnicy musieli przyjąć ponad trzystu uciekających z centrum pobratymców co spowodowało niemałe zamieszanie w ich szeregach. Morale dobiła wieść o śmierci prezydenta Kokojtego w trakcie walk w centrum.
W tym samym momencie pancerne czołówki Gruzinów z południa (Gudżabauri) przeprowadziły skoordynowany atak razem z siłami z północy na swoiste osetyjskie Last Stand zabijając 37 bojowników przy stratach własnych w liczbie dwóch. Przeciwnik ostatecznie poddał się o godzinie 17 i Cchinwali zostało zabezpieczone.

Małe starcia trwały do 2 sierpnia (dzień aneksji), powodując śmierć dwunastu Gruzinów. Ale słabo zorganizowane bojówki partyzantów były raz po raz wyłapywane i eliminowane. Gdy straty sięgnęły 40 zabitych, obrońcy ostatecznie ustąpili i koniec wojny stał się faktem.

​

Straty:
182 Gruzinów zabitych;
6 czołgów T-72 zniszczonych;
8 pojazdów BMP-2 zniszczonych i uszkodzonych;
10 Otokarów Kobra zniszczonych i uszkodzonych;

296 Osetyjczyków zabitych;
2 T-55 zniszczone;
1 BTR-70 zniszczony;

ponad 3 tys. jeńców

ponad 2 tyś. rannych;

ponad 2 tyś. cywilów zabitych;

Ocena: Wojska Gruzińskie rozwijają się, ale wciąż daleko im do dobrego poziomu. Pokonali słabo uzbrojone i wyszkolone siły wroga tracąc zdecydowanie zbyt wielu ludzi. Głupotą była szarża pancerna w centrum Cchinwali a absolutną klapą atak nocny na Kwemo-Aczabeti. Gdyby gruzińska armia mniej się spieszyła, a aktywniej używałaby lotnictwa, tempo zostałoby utrzymane, straty zminimalizowane, a morale obrońców znacznie szybciej by się załamało.
Należy jednak pochwalić żołnierzy republiki za świetne tempo natarcia i dużą wytrzymałość; oprócz feralnej nocnej operacji nie ustąpili.

* - zdarzenie prawdziwe, ale z wojny w 2008 roku. Następnie ta sama grupa walczyła z czołgami na przedpolach Cchinwali (dokładnie 12 osób przeciwko dwóm pancernym plutonom), ale stracili 4-rech swoich nie zadając Gruzinom większych strat, co i tak było trudne z powodu ich siły ognia. Niedobitki tego oddziału wycofały się do Chinatown (jest taka dzielnica w Cchinwali, ale improwizowałem pisząc, że akurat tam ) i przejęli dowodzenie nad grupami paramilitarnymi.

*********************

Myślę, że pierwszy odcinek specjalny się podobał

 

Odcinek 7

ODCINEK 7​

16 września - 20 września​

Laboratoria​

​

Prace w laboratoriach idą zgodnie z planem. Opracowujemy wszystkie technologie i koncepcje w zamierzonym czasie, nikt i nic nas nie opóźnia.

​

19 września PLA opracowało najnowszy model brygad piechoty, który nareszcie nie odbiega od zachodnich standardów. Cena naszych wojsk zwiększa się, ale za to możemy pochwalić się nowoczesnym sprzętem. Piechota jest wspierana nokto i termowizyjną optyką, Type 81 nareszcie przeszedł do lamusa (ostatecznie wyparty przez Type 95), zwiększono nacisk na QBB-95 (Type 95 w wersji LMG), do sił specjalnych i zwiadu wprowadzono wielkokalibrowe karabiny snajperskie Type 99, każdy squad broni ciężkich jest wyposażony w wyrzutnię przeciwlotniczą (HN-1, testujemy także QW-1), ciężkie ręczne "rury" (PF-98), nowe granaty termiczne i fosforowe.
Zwiększono nacisk na cięższe uzbrojenie WZ551, zwłaszcza działa 90, 100 i 125 milimetrów, wprowadzono także nowy model z rakietami kierowanymi HJ-9, a także wprowadzono modyfikację WZ551 do WZ550, czyli czterokołowego pojazdu zwiadowczego. Pracujemy także nad pojazdem oznaczonym jako VN-3, który ma pełnić podobną rolę do amerykańskiego HMMWV.

Organizacyjnie brygada wzór 1995 niemal nie uległa zmianie względem wzoru 1985.

Produkcja​

W produkcji nic nie uległo zmianie.

Wojna o Srinagar​

16 września Politbiuro wstrzymało wszelkie operacje militarne na terenie Indii, wszystkie loty bojowe zostały wstrzymane. Podczas gdy żołnierze, zmęczeni niekończącą się wojną, mogli usiąść i odpocząć wszelkie ambasady na świecie i ich tysiące pracowników zakupiło kilogramy kawy.
Politbiuro zostało należycie wyposażone w czarny napój i herbatę z Yunnanu.
Rozpoczęły się rozmowy pokojowe z New Delhi.

​

O mediatora w rozmowach poproszono Federację Rosyjską i Izrael. Oba kraje zostały zaproponowane przez Pekin, na co Indie przystały. Ten manewr miał na celu ocieplenie stosunków - chcąc nie chcąc prawidłowych - z tym krajem.
Zarówno Moskwa jak i Tel Aviv przystały na tę propozycję. Zaproszono także obserwatorów z czołowych mocarstw i krajów graniczących ze strefą wojny.
Tak więc na konferencji, która rozpoczęła się 18 września pojawili się: Minister spraw zagranicznych ChRL Li Zhaoxing, premier Wen Jiabao, minister obrony Li Jinai, prezydent Indii Abdul Kalam, premier Atal Bihari Vaypaje, minister spraw zagranicznych Jashwan Sinha. Mediowania podjęli się Siergiej Ławrow (minister spraw zagranicznych FR) i Moshe Katzav (premier Izraela). Obserwatorami zostali Coffee Annan (USA), Romano Prodi (UE), Jack Straw (WB), Domminic de Vallequin (Francja), Luis Lula da Silva (Brazylia), Nobutaka Machimura (Japonia), Yoon Yung-Kwan (Korea Południowa), Yu Shyi-Kun (Tajwan), Alexander Downer (Australia), Megawati (Indonezja), Nguyen Dy Nien (Wietnam), Thaksin Shinawatra (Tajlandia), Di Aung (Myanmar), Kurmanbek Bakijew (Kirgistan), Pervez Mussharaf (Pakistan) i Hamid Karzaj (Afganistan).
Zaproszeń nie otrzymał Laos, Kambodża, Nepal, Bhutan, Cejlon, Iran i Korea Północna. Te dwa ostatnie kraje wysłały noty protestacyjne, jakoby "zostali wyłączeni z ważnych dla świata i regionu wydarzeń tylko z powodu polityki mocarstw". Zostali zignorowani.

Konferencję otwarto o godzinie 11 am w Islamabadzie. Budynek - pałac prezydencki Mussarafa - był ochraniany przez żołnierzy pakistańskich, kirgiskich, amerykańskich, brytyjskich i rosyjskich wysłanników. Na czas obrad wprowadzono godzinę policyjną w okupowanej dzielnicy stolicy, wozy bojowe wyjechały na ulice. Szacuje się, że w dniach 18-20 września w Islamabadzie w gotowości bojowej było 7 tyś. żołnierzy w dzielnicy prezydenckiej, 20 tys. w całym mieście i kolejne 50 tyś. w okolicy prowincji Lahore.

Chińska delegacja zajęła miejsca przy prostokątnym stoliku, hindusi zrobili to samo, tylko że z drugiej strony. Mediatorzy zasiedli po bokach przeciwników, zaś obserwatorzy i dziennikarze w okrągłej auli. New Delhi wyglądało na spięte, widać wydarzenia ostatnich tygodni odcisnęły na nich swoje piętno. Jedynie Sinha, który zastąpił poległego Singha nie miał siwych włosów. Przedstawiciele Politbiura nie okazali żadnych emocji, ich wygląd budził respekt, kamienne twarze pokerzystów. Początkowo zamiast Li Jinaia miał jechać generałowie Hi Chaotan i Lu Wei, ale obaj wyglądali znacznie gorzej niż politycy, a sam Chaotan dwa dni wcześniej przeżył zawał. Krążyły po sztabie plotki, że Wei wygryzł sobie paznokcie, ale oficjalnie jako przyczynę jego absencji podano "ryzyko nagłego wznowienia działań zbrojnych przez Indie i szanse zamachu na generała".

Gdy tylko połączono się satelitarnie z resztą szefostwa w Pekinie i New Delhi, Ławrow otworzył konferencję pokojową słowami:

W tym momencie wszyscy przedstawiciele powstali i powitali się. Delegacja naszego kraju podała ręce wszystkim, oprócz New Delhi, czego zresztą ich poselstwo wyraźnie unikało.

Gdy proces powitania zakończył się, Ławrow poprosił wszystkich o ciszę i zajęcie miejsc. Odezwał się Moshe Katzav:

Li Zhaoxing powstał:

W odpowiedzi uniósł się premier Vajpayee:

Reakcja obserwatorów​

Obserwatorom przez chwilę zdawało się, że obie delegacje rzucą się na siebie.
Jiabao: To było dobre.
Vajpayee: To wasze żądania są dobre.

Wybuchła sprzeczka, wszyscy zaczęli coś krzyczeć.
Ławrow i Katzav dopadli mikrofonów i obaj, jak jeden maż zaapelowali o spokój. Dopiero po dłuższej chwili udało się przywrócić kontrolę nad salą.
Mediatorzy zaanonsowali 10 minut przerwy.

***​

Wrócono do rozmów po przerwie. Ławrow poprosił obsługę o przyniesienie dokładnej mapy Kaszmiru, co spowodowało gwałtowną reakcję hindusów...
Vajpayee: To niedorzeczne! Ta konferencja to jakiś absurd! Chiny są E W I D E N T N I E faworyzowane!
Ławrow: Panie premierze, proszę się uspokoić.
Vajpayee: Jak mam się uspokoić?! Nie wyraziliśmy zgody na nawet najmniejsze zmiany granicy, podczas gdy wy przynosicie mapę? Przecież to wyraźna manipulacja! pokazujecie światu, że to Chiny dyktują warunki.
Ławrow: Panie premierze, raz jeszcze wnoszę o uspokojenie się. Pozwólmy delegacji chińskiej przedstawić ich warunki na mapie, nim na cokolwiek pan i panie Kalam się zgodzicie, czy też nie. Taka jest procedura.

Jiabao: Nie obrazimy się, gdy to ich delegacja pierwsza dokładnie określi swoje warunki.
Katzav: Czy delegacja z Pekinu jest tego pewna?
Zhaoxing: Tak. Absolutnie i niezaprzeczalnie.

Katzav skierował się w stronę Kalama:
Katzav: Proszę przedstawić swoje warunki.
Kalam: Nasze warunki są jasne, proste i niezaprzeczalne: Status Quo, Status Quo, Status Quo!
Vajpayee przytaknął.
Wyraźnie zirytowany Ławrow odparł:
Ławrow: Dziękujemy stronie hinduskiej za przedstawienie swoich warunków.
Kalam: !...
Ławrow: Proszę delegację chińską o przedstawienie swojej propozycji w szczegółach.

Zhaoxing poprosił o mape, któa została momentalnie przed nim położona. Mediatorzy, Chińczycy i Hindusi zebrali się wokół niej, zaś minister spraw zagranicznych naszego kraju wskazał palcem

Zhaoxing: Od miasta Punch, wzdłuż grani Pir Panjal do Tunelu Banihal, nastepnie od Hera Akhlan do Kisztwaru, wzdłuż potoku Chenab, następnie ziemie 50 mil na północ od Tahk i od Tahk do Tashigangu, a stamtąd do terenów 20 mil na wschód od naszego miasta Chepzi.
Vajpayee: To niedorzeczne, przedstawicielstwo Indii nie godzi się na takie warunki pokojowe.

Ławrow po odmowie Vajpayee​

Na sali rozległ się szmer.
Katzav wyprostował się i położył dłonie na karku.

Katzav: Czy delegacja Chińskiej Republiki Ludowej wykazuje zainteresowanie dalszymi rozmowami pokojowymi?
Jiabao: Tak.
Katzav: Czy delegacja Republiki Indii wykazuje zainteresowanie dalszymi rozmowami pokojowymi?
Vajpayee: Tak.

Ławrow: Zatem rozmowy kontynuowane będą po dwugodzinnej przerwie obiadowej.

***​

Chińska delegacja, manifestując swoje pochodzenie udała się do Islamabadzkiego Chinatown. Przywódcy, entuzjastycznie witani przez tłumy chińczyków zatrzymali się w końcu przy nie dużej, lecz komfortowo i elegancko wyglądającej restauracji "Hǎo jiēgǎn" (Dobra Strawa). Najpierw budynek został zabezpieczony przez pakistańskie służby specjalne i dokładnie zrewidowany, by po 15 minutach delegacja mogła usiąść przy obiedzie, obsługiwana przez samego kierownika, puszystego pięćdziesięciolatka.
Po zakończonym obiedzie - wg. delegacji bardzo dobrym - kierownik otrzymał 15 tyś. pakistańskich rupii wynagrodzenia (co omal nie doprowadziło go do utraty przytomności), a wszyscy pracownicy 500 rupii napiwku. Gest ten zjednał całą chińską mniejszość w Pakistanie, limuzyny przywódców były ścigane wręcz przez pół miasta.

O 14 rozpoczęła się druga część obrad.
Ławrow podniósł głos:

Zhaoxing: Tak.
Ławrow: Czy delegacja Republiki Indii zechce wysłuchać zmienionej propozycji?
Vajpayee: Tak.

Gdy Zhaoxing poprosił o mapę, usta "pozytywniej nastrojonego" po obiedzie Vajpayee wygięły się w podkówkę, a Kala ledwo opanował wstrząsy. W takim stanie podeszli do mapy.

Zhaoxing: Od miasta Punch, wzdłuż grani Pir Panjal, przez tunel Banihal do Hera Ahlan. Następnie do Khalatse i wzdłuż rzeki Indus do Thangry, a dalej na południe przez Tashigang wzduż Demchoku. Zrzekamy się praw do połowy wcześniejszego rejonu
Katzav: Czy delegacja Republiki Indii przystaje na te zmienione warunki?
Kalam: Nasze stanowisko jest niezmienne: nie.

Chiński dziennikarz w tym momencie obrad​

Ławrow: W związku z dalszym brakiem porozumienia, zalecam przerwę w obradach do godziny siedemnastej. Niech obie strony przemyślą swoje stanowisko. Dziękuję.

***​

O godzinie 17 sala znów wypełniła się dygnitarzami w garniturach. Wszyscy zajęli swoje miejsca. Tym razem konferencję otworzył premier Izraela, Moshe Katzav:

Ławrow: Czy delegacja Republiki Indii zmieniła jakąś część swoich żądań?
Vajpayee: Nie. Nasze żądania pozostają niezmienne.
Ławrow: Czy delegacja Chińskiej Republiki Ludowej wprowadziła poprawki do swoich żądań?
Zhaoxing: Tak.
Katzav: Czy zechce pan je przedstawić?
Zhaoxing: Oczywiście. Proszę o mapę.

Reakcję delegacji z New Delhi można nazwać deja vu.
Gdy przed delegatami ponownie położono mapę, głos zabrał Jiabao.

Jiabao: Za przyzwoleniem kolegów przedstawię propozycję ja. Twierdzą, że jestem konkretny.
Śmiech.
Jiabao: Tereny od Thangry, wzdłuż rzeki Hindus do Tashigangu. Następnie cały rejon Demchoku. Reszta terytoriów żądanych przez nas o godzinie 14 ma trafić pod jurysdykcję nacji trzeciej, niezamieszanej w nasz konflikt. Moje sugestie to Japonia lub Francja, jednak nie jest to lista zamknięta.
Vajpayee: Nie ma mowy! Nie zgodzimy się na Ż A D N E ustępstwa. Nie dociera to do was?
Jinai: To my ustępujemy wam! Zrzekliśmy się roszczeń do 80% Kaszmiru, ale nie spojrzę swoim obywatelom w oczy, jeśli Chiny nie osiągną czegoś na tej wojnie. Dalszych ustępstw z naszej strony nie będzie.
Kalam: Nie zgadzamy się na wasze żądania. Kaszmir to nasze rdzenne terytorium od zarania dziejów. Nasze, hinduskie, nie chińskie, nie pakistańskie. Hinduskie!
Ławrow: Łaskawie proszę o spokój...
Vajpayee: Zamknij się!
Jiabao: Za kogo ty się uważasz Vajpayee? Szachujesz życiem twoich obywateli. Spójrz prawdzie w oczy: Możesz stracić Kalkutę, jedno z największych miast w Indiach. W Kalkucie stacjonują Viraat i Vikramaditya, które zostaną zmuszone do opuszczenia portu. Pod Kalkutą pływa dziesięć naszych łodzi podwodnych.
Prodi (z trybun): Propozycja pana Jiabao wydaje mi się logiczna. Unia Europejska jest w stanie wysłać siły pokojowe i kontrolować Kaszmir przez, powiedzmy, 5-6 lat, co pozwoli wam spokojni przedyskutować sprawę.
Vajpayee: Nasze stanowisko jest nie do zachwiania, panie Prodi. A tak w ogóle to jest pan jedynie obserwatorem!
Katzav: Pan Prodi zaproponował, moim zdaniem, złote rozwiązanie.
Jiabao: Zgadzam się. Skoro Kaszmir nie może być nasz ani wasz, niechże będzie niczyj! I to jest złoty środek, consensus!
Kalam: To nie jest consensus, to zbrodnia przeciw ludzkości. Rząd Republiki Indii nie ugnie się, nie zmieniły zdania.
Jinai: W takim razie mamy zielone światło do wznowienia działań zbrojnych.
Kalam: Jeśli wy wznowicie działania zbrojne, to my otworzymy silosy.

W jednej chwili na sali zapadła cisza. Dało się usłyszeć jedynie startujący w oddali odrzutowiec. Przez pierwsze pół minuty nie drgnął nikt. Zupełnie.

Mussharaf (z trybun): Ten dowcip był niesmaczny.
Ławrow: Jak rozumiem, ostatnie zdanie możemy zignorować i kontynuować rozmowy?
Vaypajee: Chiny mają tydzień na reorganizację swoich sił w Indiach i kolejne dwa tygodnie na odwrót. Gdy to nastąpi, my wycofamy się z Kaszgaru.
Annan (z trybun): Przecież to jest ********!
katzav: Panie Annan!
Annan (z trybun): Zawróćcie z tej chorej ścieżki, nim nie jest za późno. Panie Jiabao, niech pan czym prędzej wycofa swoich ludzi! W imię bezpieczeństwa światowego!

Jiabao powoli sięgnął do kieszeni, wydobył haftowaną chustkę i wytarł pot z czoła. Zhaoxing postarzał się o jakieś 3 lata. Jinai w ogóle wydawał się śnić.

Straw (z trybun): Mamy kryzys jądrowy...

Annan (z trybun): Panie Jiabao! Proszę zareagować.
Jiabao: Ja... ja nie mogę podjąć takiej decyzji bez konsultacji z moim przełożonym, Hu Jingtao, a także z szefostwem armii. Prosiłbym o przedłużenie obrad na cały tydzień. Chiny muszą dobrze się zastanowić, gdyż propozycja Indii jest kosmiczna.
Vajpayee: Oby wasza decyzja była słuszna. Nasza suwerenność jest zagrożona, więc mamy wszelkie prawo użyć głowic...
Annan (z trybun): Panie Vajpayee, w imię Chrystusa...
Vajpayee: Nie wierzymy w Chrystusa.

Na sali rozległ się gwar, który dopiero po paru minutach został wyeliminowany.

Ławrow: Nastała sytuacja jest krytyczna. Nie możemy jednak podejmować decyzji pod wpływem chwili, impulsu. Zamykam obrady, proszę W S P O K O J U rozejść się do swoich kwater. Czwarta tura rozmów jutro o dwunastej...

​

Tego samego dnia 4 squadrony transportowców PLAAF zostały przebazowane na Hainan.

Inne wydarzenia


​

Pomimo kryzysu jądrowego w naszym kraju wciąż nie brak zdrajców gotowych żerować na naszych obywatelach. Sprawcą potężnej defraudacji w ministerstwie finansów okazał się zastępca ministra Jinaia! Sąd rozpocznie się w przyszłym tygodniu; niemal pewna jest kara śmierci dla złodzieja.

Dzień później Hu Jingtao wydał specjalne rozporządzenie zwiększające nakłady na walkę z korupcją.

​

Z powodu kryzysu jądrowego a także miejsca konferencji, wyraźnie polepszyły się nasze stosunki z Pakistanem. Prezydent Mussharaf jest teraz naszym cichym sojusznikiem...

​

*********************
Twierdze, że stanowisko New Delhi jest głupie, ale tak właśnie zagłosowaliście w ankiecie

Jako, że już od ponad 30 dni nie pojawił się nowy odcinek, AAR-a wyczyściłem i zamykam. W razie chęci kontynuowania Autor jest proszony o kontakt z administracją forum.

Pozdrawiam
Severian