VENI VIDI VICI - Kontynuacja AAR-a z EU III

1821 - POCZĄTEK ŁADU PARYSKIEGO

​

Po pokonaniu rewolucyjnej Francji przedstawiciele zwycięskich mocarstw europejskich zasiedli do rozmów pokojowych, mających ustanowić nowy porządek na kontynencie. Upokorzone wojska byłej Republiki Rzymskiej oraz Francji zmuszone zostały do zmniejszenia swojej liczebności na skutek zmuszenia wyżej wymienionych krajów do zapłaty olbrzymich reparacji w złocie na poczet zadośćuczynienia za wprowadzenie chaosu w całej Europie oraz śmierć tysięcy żołnierzy Świętej Koalicji.

AUSTRIA



Prym w rokowaniach wiodło Cesarstwo Austriackie, które w przeciwieństwie do Brandenburgii-Prus, które siedziały cicho, najwyraźniej zapomniało o wydarzeniach z 1787 roku, kiedy to dzięki staraniom Rzymu, Austriacy odzyskali dwie prowincje oraz gwarancję nienaruszalności granic . Nie dość, że otrzymało ono prawie całe bałkańskie posiadłości Włoch, to także odzyskało Czechy oraz Siedmiogród od Elektora Brandenburskiego (konferencja w Dreźnie).

RZESZA NIEMIECKA


W Rzeszy Niemieckiej dokonano połączenia mniejszych księstw w Domenę Imperialną, która zgodnie z decyzją Reichstagu miała być przekazywana "pod opiekę" kolejnym cesarzom. Składały się na nią nadreńskie arcybiskupstwa (Kolonia, Kleve), Palatynat Reński, Luneburg, Akwizgran, Ulm oraz Lotaryngia. Ta ostatnia została wydzielona z domeny przez Cesarza i Króla Bawarii Christopha I jako lennik, co wywołało protest Prus, które zajęły Lubekę i Hamburg. Wyczerpanie Europy po wojnach z rewolucjonistami oraz poparcie Austrii, liczącej na zdobycie cesarskiej korony w następnej elekcji spowodowało, że do wojny nie doszło. Wielkie Księstwo Luksemburga stało się wasalem Królestwa Niderlandów.

SPRAWA POKONANEJ FRANCJI



W Francji dokonano osadzenia na tronie cesarskim dynastii de Foix. Obecnie tymże imperium włada Ludwik XI. Francja utraciła przygraniczne tereny na południu i księstwo Baru, ale otrzymała Prowansję dzięki interwencji Elektora Brandenburskiego, chcącego jak najbardziej osłabić Włochy.

HISZPANIA



Hiszpania - powoli upadające kolonialne mocarstwo odzyskało Katalonię, zabrało Francji Rousillion, oraz doprowadziło do rewizji granic z Portugalią. Warto również wspomnieć, iż księstwo Nawarry stało się częścią korony hiszpańskiej.

WIELKA BRYTANIA



W sprawie przywrócenia monarchii w Brytanii, kraje koalicji nie mogły zrobić zbyt wiele. Desant na Albion nie wchodził w grę z powodu miażdżącej przewagi Republican Navy. Poprzestano jedynie na szerzeniu propagandy antyrewolucyjnej i zajęciu Wysp Normandzkich przez Cesarstwo Francuskiej Balearów przez Hiszpanię. Nałożono także embargo na brytyjskie produkty, blokując handel z kontynentem. Anglicy i Szkoci poradzili sobie z tym problemem, prowadząc wymianę z Ameryką i swoimi koloniami. Pomimo przeciwności dynamicznie rozwijał się tam przemysł.

WŁOCHY



Cesarstwo Włoch tak jak już z resztą wyżej napisałem utraciło niemal wszystkie bałkańskie posiadłości na rzecz Austrii. Bawaria zajęła część Tyrolu. Zmuszone zostały do zapłaty olbrzymich reparacji, co zmusiło Radę Regencyjną do zmniejszenia liczebności armii. Sytuacji wcale nie polepszał fakt braku następcy tronu cesarskiego. Po długich sporach i negocjacjach następcą włoskiego tronu został książę saski Fryderyk Christian pochodzący z rządzącej przed rewolucją dynastii Wettynów.



​

 

Odcinek 2

1. STYCZNIA ROKU PAŃSKIEGO 1836

SYTUACJA NA ŚWIECIE:​

AMERYKA PÓŁNOCNA

Granice państw w Północnej Ameryce jest pozostałością po granicach kolonii, które na przełomie XVII i XIX w. Wywalczyły sobie niepodległość. Na ich terenach przeważa ludność pochodzenia Brytyjskiego, Francuskiego i Portugalskiego. Mniejszością są natomiast Holendrzy i Skandynawowie.

​​

KANADA:

Jako pierwsze państwo postkolonialne wywalczyło sobie samorządność. W 1751r. wybuchła rewolta skierowana przeciwko Francji, uwikłanej w ciągłe wojny. W 1753r. podpisano z była metropolią traktat w Ottawie, który prawnie potwierdził niezawisłość Kanady na terenach prowincji Quebec i Ontario oraz Nowej Fundlandii. W 1773r. wybuchła kolejna wojna z Francją. Przyczyniła się ona do całkowitego wyparcia Francji z Ameryki oraz utorowała drogę do kolonizacji nieznanych terenów na wschodzie. Kanadyjscy odkrywcy niedługo potem dotarli do wybrzeży Oceanu Spokojnego, a w 1811r. tamtejszy parlament oficjalnie przyłączył te tereny do Konfederacji.

AKADIA:

Za datę narodzin tego kraju powszechnie uważa się 1780 rok. Wtedy to ludność (głównie Brytyjczycy), nie chcąc zostać wchłonięci przez francuskojęzyczną Kanadę, ani przyłączyć się do pozostających w anarchii Stanów Zjednoczonych, proklamowano republikę Akadyjską. W trakcie II wojny francusko-kanadyjskiej uzyskano Nową Fundlandię, którą okupowali rebelianci opłacani przez tamtejszy rząd.

STANY ZJEDNOCZONE:

Przyczyn ogłoszenia niepodległości przez Amerykanów należy doszukiwać się w wojnie Anglii i Portugalii z Francją w latach 1722-1724. Po zawarciu pokoju w Arras, Cesarstwo Francuskie zrzekło się Luizjany na rzecz przeciwników. Portugalia otrzymała południową jej część, natomiast Anglia północ. Nałożenie podatków na poczet spłaty zaciągniętych pożyczek, traktowanie kolonii wyłącznie jak rynek zbytu doprowadziły do rebelii. Początkowo powstańcy ponieśli pasmo porażek. Szala zwycięstwa przechylała się coraz bardzie na stronę Amerykanów za sprawą niskiej liczebności garnizonów metropolii oraz zastosowaniu taktyki wojny podjazdowej. W 1773 Kongres Kontynentalny uchwalił konstytucję gwarantujący szereg swobód obywatelskich, w tym równość wobec prawa wszystkich obywateli. Zaniepokoiło to bogatych właścicieli ziemskich, którzy obawiali się dominacji nowej szlachty. Rozpoczął się okres anarchii i ciągłych walk pomiędzy poszczególnymi stronnictwami. Na przełomie XVIII i XIX w. władze w państwie objął George Francis Sherman, który zaprowadził porządek w państwie, oraz rozciągnął granice USA na zachód, kosztem oderwania się Teksasu.

George Francis Sherman- portret z 1788r.​

MEKSYK:

Zwany Wicekrólestwem Nowej Hiszpanii. Obecnie trwa tam wojna o niepodległość zapoczątkowana w 1835, czyli prawie rok temu. Na czele oddziałów buntowniczych stoi Manuel Zaragoza - samozwańczy prezydent republiki Nowej Hiszpanii/Meksyku. Powstańcy dysponuje małą ilością rekrutów, drogi zaopatrzenia są blokowane przez hiszpańska Armadę, jedynie pomoc krajów ościennych jest w stanie uratować losy rewolucji.

​

 

1. STYCZNIA ROKU PAŃSKIEGO 1836

SYTUACJA NA ŚWIECIE

AMERYKA CENTRALNA:

Wyspy Karaibskie jako pierwsze zaczęły być kolonizowane przez Europejczyków, głównie przez ich bliskie położenie względem Starego Kontynentu. Największy stan posiadania ma obecnie Wielka Brytania. Kraj ten niegdyś miał w swoich rękach kontynentalną Amerykę Centralną, jednak po buntach w II połowie XVIII wieku utracił bardzo duże połacie ziemi. Obecne terytoria zależne Federacji Angielsko-Szkockiej to Kuba, Haiti, Bahamy, Jamajka oraz inne, mniejsze wyspy. W Indiach Zachodnich widać także pozostałości po kolonialnej potędze Francji, Hiszpanii, czy Holandii. Cesarstwo Włoskie kontroluje tu tylko jedna wyspę: Portoryko - dawną kolonię Genueńską.

Na stałym lądzie dominuje Federacja Centralnej Ameryki i Republika Teksasu. W pierwszy kraj zamieszkują potomkowie Indian (Azteków, Majów i Zapoteków) oraz przybyszy z Europy (głównie Holendrzy, Francuzi i w większości Hiszpanie), którzy razem tworzą centroamerykańską grupę kulturową. W rządzie dominują na dzień dzisiejszy politycy proamerykańscy. Przywódcy tegoż kraju udzielają pełne poparcie działaniom Kongresu Federalnego.

​

Teksas, który początkowo był sfederowany z USA, chcąc uniknąć losu Stanów, ogłosił opuszczenie związku (według konstytucji miał do tego prawo). Obywatelom zagwarantowano szereg swobód osobistych i prawa wyborcze. Państwo zamieszkują Holendrzy (większość), Latynosi, Francuzi i czarni niewolnicy (Afroamerykanie!!!).

 

1. STYCZNIA ROKU PAŃSKIEGO 1836

SYTUACJA NA ŚWIECIE:

AMERYKA POŁUDNIOWA

Na północy jedynym liczącym się niepodległym państwem jest Kolumbia (nazwana na cześć i chwałę Krzysztofa Kolumba). Jest to, z resztą jak już wspominałem była kolonia holenderska. Pozostałością tego dawnego imperium kolonialnego są Antyle Holenderskie, których podczas rewolucji nie zdołano zająć. W państwie przez cały okres jego istnienia wykształciła się demokratyczna forma rządów.
Na zachodzie natomiast nadal funkcjonują zamorskie posiadłości Hiszpanii i Włoch - Nowa Wenecja (Wenezuela) i Gujana Genueńska (Włoska). Ta druga ciągnie się aż do ujścia Amazonki dzięki zajęciu kilku niebronionych enklaw Niderlandów przez wojska kolonialne w 1818. Na Kongresie Paryskim do tego tematu nie wrócono.

​

W środkowej części Ameryki Południowej niegdyś za niekwestionowanego lidera w regionie uważano Paragwaj. Jak wiadomo czasy się zmieniają. W czasach renesansu intensywnie kontynent ten kolonizowali Holendrzy, Hiszpanie, Portugalczycy i Włosi. Portugalska część, zwana Paragwajem ogłosiła w 1728 r. niepodległość. W II. połowie XVIII w. po zwycięskiej kampanii przeciwko Hiszpańskiemu Imperium zdobyła tereny wicekrólestw Peru i Nowej Kastylii. Na początku XIX w. ludność tych terenów zbuntowała się przeciwko portugalskim najeźdźcom. Pomoc Kolumbii i La Platy, w których interesie było osłabienie rywala, spowodowała wyparcie armii Paragwaju aż do prowincji Mato Grosso, a następnie do podpisania rozejmu w Colorado do Oeste. Porażka z powstańcami doprowadziła do zmian personalnych w rządzie Paragwaju: tekę Prezydenta Republiki otrzymał Alvaro Castro. Za jego kadencji rozpoczęto kolonizację Amazonii, którą Włochy przespały, niewiele korygując na południe granicę Gujany Włoskiej.

Alvaro Castro - Prezydent Paragwaju.
​

Zwycięzcy rebelii utworzyli na zdobytych terenach utworzyli Konfederację Andyjską z systemem demokratycznym. Jej stolicą zostało największe miasto Wicekrólestwa Nowej Kastylii - La Paz.

​

Na południu istnieją również dwa państwa - Banda Oriental i Królestwo La Platy. Banda oriental nie różni się zbytnio ustrojem od takich krajów jak Teksas, czy opisana już wcześniej Kolumbia: jest to po prostu republika cenzusowa, gdzie władza pochodzi z wyborów.
Królestwo La Platy, które jest jedyną monarchią na kontynencie (nie licząc oczywiści posiadłości Portugalii, Włoch, czy Francji!). Niegdyś jedno z wicekrólestw hiszpańskich, ogłosiło niepodległość mniej więcej w tym samym czasie, co Paragwaj. Początkowo była to republika, lecz w wyniku zamachu stanu wprowadzono monarchię.

Jan III d'Alberquerque - król La Platy, ojciec Argentyńskiego konstytucjonalizmu.

​

Mariaże i koligacje rodowe odegrały kluczową rolę w dalszych losach La Platy: tron został najpierw odziedziczony przez Filipa II Portugalskiego, a potem przez Marię Teresę II Wettyn. Władza powróciła w ręce dawnej metropolii, lecz w przeciwieństwie do czasów kolonialnych, kraj cieszył się szeroka autonomią. Syn Marii Teresy - Antonio przyłączył do rządzonego przez niego królestwa sąsiadujące ziemie hiszpańskie, lecz po wojnie z Portugalią musiał część z nich przekazać Republice Banda Oriental, a sam zmuszony do abdykacji. Na tron w 1808 wstąpił portugalski książę Jan III d'Alberquerque. Jemu to Królestwo La Platy zawdzięcza konstytucję spisaną w 1810 r., czyli dwa lata po koronacji. Kraj jest skonfliktowany z Hiszpanią o przynależność Falklandów, lecz społeczność międzynarodowa odbiera to tylko jako "wymachiwanie szabelką", nie biorąc na poważnie pretensji terytorialnych La Platy.

​

Przy omawianiu granic w Ameryce Południowej, należy także wspomnieć o portugalskiej enklawie w Porto Alegre - bazie morskiej i handlowej iberyjskiego królestwa, do której pretensje rości sobie Paragwaj. Jak powiedział prezydent Castro "Paragwajska flota jest w nieustannym niebezpieczeństwie z powodu obecności portugalskich najeźdźców w Porto Alegre. Celem naszym jest wyeliminowanie tego zagrożenia drogą dyplomatyczną, lub na drodze wojny.".

 

1. STYCZNIA ROKU PAŃSKIEGO 1836

SYTUACJA NA ŚWIECIE:

AFRYKA

Na północy kontynentu najwięcej ziemi posiada bez wątpienia Italia. Najważniejszym państwem jest Królestwo Egiptu, które jest częścią Korony Włoskiej razem z Królestwem Jerozolimskim, o którym będzie mowa w jednym z następnych odcinków. Włochy są obecne w Afryce 1493 r., kiedy to Karol V Wettyn wyruszył na wyprawę krzyżową przeciwko Sułtanatowi Mameluków, pomagając utworzonemu przez krzyżowców Królestwu Jerozolimskiemu. Po około 22 latach walk z hordami niewiernych, zajęto zachodni brzeg Nilu, a jako podziękowanie za szerzenie Chrześcijaństwa Karol V został panem Ziemi Świętej (Głównie dlatego, że państwo zakonne nie miało realnych szans na przeciwstawienie się Muzułmanom, decyzją papieża koronowano Króla Neapolu na władcę Jerozolimy.). W następnych latach z mniejszym lub większym skutkiem broniono zdobyczy przed Turkami, aby w końcu zniszczyć potęgę militarną Osmanów w kolejnych wojnach. Niezdolni do obrony swych braci w wierze, nie ważyli się obronić Trypolitanii i Tunezji, atakowanych przez Europejczyków w kolejnych kampaniach.

​

Na zachodzie istnieją dwa muzułmańskie sułtanaty: Maroko i Algieria. Uległy one naporowi Hiszpanów i Portugalczyków: na ich wybrzeżach znajdują się enklawy tychże krajów wraz z niezbędnymi bazami morskimi, niezbędnymi do prowadzenia efektywnej wymiany handlowej z koloniami w Indiach Wschodnich i w basenie Morza Śródziemnego. Największe tego typu tereny to hiszpański Oran, Melilla, Wyspy Kanaryjskie, a także portugalska Madera.

​

Idąc wzdłuż wybrzeża na Południe: rozciągają się już terytoria zamorskie kolejnych państw. Francuska Sahara Zachodnia, portugalski Dakar, Brytyjska Afryka Zachodnia, Włoskie Złote Wybrzeże, portugalskie i francuskie kolonie Afryki Równikowej. W głębi Czernego Lądu istnieje cała masa państewek plemiennych, które nieustannie toczą ze sobą walki. Dotychczas biały człowiek nie zapuszczał się w tamtejsze tereny głównie przez niesprzyjające temu warunki klimatu, jaki tam panuje.

​

Na samym dole kontynentu, Europejczycy założyli już większych rozmiarów kolonie: wybrzeże Atlantyku należy do Portugalii. Rzeką graniczną pomiędzy ziemiami Portugalczyków i Włochów jest Oranje (nazwana tak przez flandryjskich osadników). Za nią rozciąga się pustynia Kalahari, która jak wiadomo stanowi przeszkodę w dalszej ekspansji. Stolicą posiadłości włoskich jest Porto Leopoldo - w ten sposób upamiętniono zwycięską kampanię cesarza Piotra Leopolda przeciwko Austrii. Na północy ostało się plemiona Suazi i Lesotho, także niezbadane, więc nie mam możliwości podania większej ilości informacji na ich temat. Idąc na zachód, dotrzemy do francuskiego Mozambiku i Madagaskaru.

​

Dalej na północ znajduje się muzułmański Sułtanat Zanzibaru, następnie plemiona Somalijskie Geledi i Majeerteen. Wejście do Morza Czarnego przez Zatokę Adeńską jest bronione przez Osmańskie twierdze w Adanie i archipelagu Sokotra. Południowa część jego zachodniego wybrzeża jest kontrolowana przez muzułmańską Nubię, bojującą z państewkami etiopskimi Shewa i Gonder.

​

Tak, zdaję sobię sprawę, że za dużo pokazałem na screenach. Zgodnie z tradycją wszystko postaram się opisać w nadchodzących odcinkach. W kolejnych omówię (podaję kolejność): Australię i Pacyfik, Daleki Wschód i Azję Mniejszą, a na końcu Europę i zaczynamy rozgrywkę

 

1. STYCZNIA ROKU PAŃSKIEGO 1836

SYTUACJA NA ŚWIECIE:

AUSTRALIA, INDONEZJA, INDOCHINY, AZJA PÓŁNOCNA, WYSPY PACYFIKU

Pozwolę sobie zacząć od Indochin: W zdecydowanej większości podporządkowała go sobie imperialna Francja, tworząc Malaje Francuskie ze stolicą w Malacce. Na południu znajduje się enklawa brytyjska - Singapur. Jest to oficjalna siedziba Brytyjskiej Kompanii Indii Wschodnich, kontrolującą koloniami Republiki na wschodniej półkuli od południka 30°. Mniej ważne, niecywilizowane państwa w tej części świata to Syjam i Dai Nam (Wietnam).

W Indonezji rywalizują ze sobą Hiszpania i Wielka Brytania. Pierwsza, która co prawda, kontroluje większe połacie lądu lub wysp, jak kto woli (Nowa Gwinea, Sumatra, Północny Celebes, Borneo, Filipiny oraz inne, mniejsze wyspy na Pacyfiku), lecz silna gospodarka Brytyjczyków pozwala im coraz poważniej myśleć o przejęciu dominacji w tamtym rejonie. Na dzień dzisiejszy stan posiadania Anglików to: Północna Jawa, Południowe Sulawesi. Swoją obecność zaznaczają również Holendrzy posiadający faktorie na Wyspach Sundajskich i pomiędzy Singapurem, a Borneo. Jedynym państwem, które oparło się podbojowi Europejczyków jest Sułtanat Brunei - niecywilizowana monarchia absolutna.



Terra Australis skolonizowana została przez wyżej już wymienioną Brytyjską Kompanię Indii Wschodnich. Organizacja powstała w połowie XVII wieku, kiedy to Król Jerzy I nadał jej szerokie uprawnienia dot. wymiany z Indiami. W ciągu kolejnych lat zakładano w tamtych rejonach coraz to nowe osady oraz plantacje (głównie herbaty). W XVIII wieku angielski żeglarz James Cook podczas swych wypraw odkrył Australię i Nową Kornwalię. W 1769 roku założona tam pierwszą osadę - Melbourne, a w Nowej Kornwalii najważniejszym ośrodkiem jest Wellington. Kompania posiada szerokie uprawnienia: posiada własną armię oraz flotę handlową. Ma także prawo do utrzymywania flotylli do ochrony szlaków wymiany handlowej, jednak tym zadanie zajmuje się de facto Republican Navy. Wracając do Australii, East India Company kontroluje jej wybrzeże, gdyż w głębi kontynentu znajdują się bezkresne pustynie. Coraz głośniej mówi się natomiast o wyprawie, mającej na celu zbadanie południowo-wschodniej części tej wyspy.

​

​

Cesarstwo Japonii także oparło się sile kolonizatorów. Dzięki polityce izolacji, kraj ten zdołał z powrotem zjednoczyć Kazuhito Hosokawa. Jest to tylko zjednoczenie częściowe: co prawda ród Hosokawów nadal kontroluje najwięcej ziemi, lecz cesarz musi się liczyć ze zdaniem innych klanów takich jak Tokugawa, Toyotomi Mogami... itd.. Po unifikacji , Japończycy nadal widzą zagrożenie w kontaktach z białym człowiekiem, jednak aby stać się potęgą, muszą przyjąć zachodnie wzorce. Kraj wschodzącego słońca w poprzednim wieku podbił Wyspy Kurylskie, Sachalin oraz Formozę.

​

 

1. STYCZNIA ROKU PAŃSKIEGO 1836

SYTUACJA NA ŚWIECIE:

WSCHÓD

Po długoletnim bezkrólewiu po śmierci ostatniego cesarza z dynastii Ming , z powodu braku prawowitego następcy, w Chinach zapanowała anarchia. Poszczególni władcy feudalni ogłosili niezależność, doprowadzając do podziału ziem cesarstwa, zagrożonego ciągłymi łupieżczymi najazdami Mongołów. Przez kolejne lata odbyło się kilka takich "wypraw", jednak utracono jedynie przygraniczne wschodnie tereny. Na przełomie XVII i XVIII wieku Mongolia chwilowo przestała zagrażać Chinom - ich role przejęła Hiszpania, Portugalia i Wielka Brytania. Kraje te próbowały ustanowić tam swoje kolonie - na południowym wybrzeżu i na Przylądku Jiaozhou. Chaos w rozbitym na państwa feudalne wykorzystali Mandżurowie z północy. W połowie XVIII wieku hordy mandżurskie przekroczyły granicę Wielkiego Muru Chińskiego. Ogarnięte bezprawiem i walką wewnętrzną oraz powstaniami chłopskimi poszczególne dzielnice nie były zdolne do odparcia najazdów. Po kolei wchłonięte zostały królestwa: Song, Yue, Wu i Guangxi oraz enklawy państw europejskich. W ten właśnie sposób dynastia Qing ustanowiła swoją władzę we wschodnich Chinach. Pod koniec 1835 roku po długoletnim oblężeniu zdobyto z rąk Mongołów Pekin - dawną stolicę dynastii Ming, przenosząc tam juz na stałe dwór mandżurski. Nie był to koniec krwawych walk. Na przełomie 1835/1836 stoczono walną bitwę z siłami Chana Nagubeja III Chagatayida bitwę pod Baoding. Źle dowodzeni i lekko uzbrojeni Mongołowie zostali rozgromieni i zmuszeni do odwrotu, podczas którego wojska Qingów krwawo rozprawiły się z niedobitkami. Ekspansja Cesarstwa Mandżurskiego na położone na wschodzie bezkresne stepy rozpoczęła się. Dodatkowym przeciwnikiem jest także lokalny ród Yunnan panujący na południowym zachodzie.

​

Na Półwyspie Dekan liczą się jedynie trzy państwa. Portugalia ze swoją kompanią wschodnioindyjska w 1624 r. założyła tu pierwszą faktorię w prowincji Północny Konkan. Na przestrzeni lat, wykorzystując konflikty między lokalnymi władcami dokonała ekspansji wzdłuż wybrzeża, zajmując Goa (1690) na południu i Gujarat (1695) na północy. Dalsze lata przyniosły dalszy rozwój kolonii - dotarto do prowincji Khandesh(1727), Bijapur (1770), a w 1799 upadł Vijayanagar - niegdyś jedno z dwóch najsilniejszych państw w regionie, które miało wystarczające siły, aby powstrzymać ekspansję kolonistów. W 1807 r. król Porugalii Filipe VIII de Avis założył na Cejlonie swą prywatną kolonię, a 1823 jego następca - Filipe IX włączył ziemie kompanii do Portugalii. W Indiach swoją obecność zaznaczają Francja (Pondicherry) oraz Rep. Brytyjska (Venad).
Ciągle istnieje jeszcze Królestwo Mewaru - znacznie osłabione po serii buntów chłopstwa, władców feudalnych oraz przemarszami portugalskich wojsk. W wyniku tych rewolt powstało wiele pomniejszych państewek na terenach dawnych południowych prowincji. Maharaja Mokal III Khan posiada tylko jednego wasala - władcę położonego w niedostępnym terenie Tybetu.

Sikhowie, rezydujący w Pendżabie i Kaszmirze, dzięki kontaktom z Imperium Osmańskim zaczęli modernizować swoje państwo, wdrażając w nim tureckie wzorce. Wysłannicy państwo Europejskich oceniają, że pełna westernizacja powinna mieć miejsce za około 40 lat.

​

Hormuz, zwany przez mieszkańców Starego Kontynentu Persją, rządzony jest przez dynastię Khorsydów, której przedstawicielem jest Szach Mohhamad Ali I. Należy także dodać, iż jest to jedyne szyickie państwo świata, niechętne w kontaktach z otaczającymi je sunnickimi sąsiadami. Dużą rolę w polityce państwa odgrywa Zakon Safawidów, którego siedziba mieści się na wyspie Hormuz. Rządzi nim Szejk Abu Talib II Ormuski. Po ostatnich porażkach w wojnach z Osmanami, podczas których utracono m.in. Irak, pozycja Szacha jest zagrożona - do władzy w każdej chwili dobrać mogą się islamiści.

Na Półwyspie Arabskim największą rolę odgrywa Sułtanat Hedjazu ze stolicą w Mekkce - stolicy Islamu. W rejonie istnieja jeszcze dwa państwa - Oman i Jemen. Są one zagrożone wpływami Turcji, która po dotkliwych porażkach w Europie zwróciła swe oczy na wschód i południe.

​

 

1. STYCZNIA ROKU PAŃSKIEGO 1836

SYTUACJA NA ŚWIECIE:

EUROPA:

Ład Paryski wyróżnił najpotężniejsze kraje, które niedługo później zdominowały globalna politykę. Są to Republika Brytyjska, Cesarstwo Francji, Elektorat Brandenburgii-Prus, Cesarstwo Austriackie, Imperium Włoskie, Królestwo Niderlandów, Rzeczpospolita (zwana Polską), Cesarstwo Hiszpanii, Królestwo Portugalii, Królestwa Skandynawii, Święte Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego (z dominującą w nim Bawarią), Carstwo Rosyjskie, Imperium Osmańskie. Pokój, który zawarto w 1818 roku, miał zakończyć falę nastrojów rewolucyjnych i uratować życie monarchów, zagrożone przez niezadowolony lud, jednak niektórych zmian nie można było już cofnąć. Coraz większą popularność zaczęły zyskiwać ruchy liberalne, postulujące między innymi demokratyzację życia politycznego w ogarniętej absolutyzmem Europie poprzez wprowadzenie rządów republikańskich, konstytucyjnych, lub zwiększeniu roli istniejących parlamentów, oraz rozdzielenie władzy na ustawodawczą, wykonawczą oraz sądowniczą. Niejednomyślna opinia monarchów dotyczące tychże ruchów w konsekwencji może doprowadzić do ich rozwoju, a w nawet do objęcia rządów przez te ugrupowania...

Wielka Brytania:

​

Powstała wskutek olbrzymiej fali niezadowolenia po krótkotrwałej (trwała mniej niż rok) unii z Francją. 12. marca roku pańskiego 1801 zmarł ostatni król Anglii, Szkocji i Irlandii Willam V. Z powodu jego bezdzietności, tron odziedziczył jego bliski krewny - cesarz Francji Karol XII Wettyn. Wiadomości tej lud angielski nie przyjął ze spokojem, gdyż oznaczało to totalną kompromitację polityki dynastycznej Zjednoczonego Królestwa, którego głównym wrogiem była właśnie Francja. Pospiesznie utworzony parlament zdetronizował nowego monarchę. Wybuchła krótkotrwała wojna dziejąca się głównie w Indiach, lecz zrzekając się Indochin, Anglia uchroniła sie przed rewanżem francuskim za Wojnę Stuletnią. Republika Brytyjska po dwudziestoleciu izolacji międzynarodowej zaczyna stawać na nogi: zniesienie embarga na angielskie produkty znacznie ożywiło jej gospodarkę, oraz zwiększyło możliwości jej rozwoju. Najsilniejsza flota Świata umożliwiła jej wyjść obronną ręką z prób zainstalowania jedynego słusznego ustroju, jakim jest monarchia przez państwa Świętej Koalicji. Pozwoliła jej również zbudować imperium kolonialne w Afryce i na Dalekim Wschodzie.

Irlandia:

​

Poszczególne irlandzkie księstwa wykorzystały chaos jaki panował na terenie Wielkiej Brytanii, wyzwalając sie spod panowania Anglików w 1802 roku. 3. grudnia tego roku rozpoczęły się pertraktacje w Dublinie, mające na celu utworzenie konfederacji, jednak w wyniku ciągnących się obrad, earl Tyrone i Meath, Art III MacLochlainn, opuścił je. W zaistniałej sytuacji, dyplomaci Conacht, Leinster i Desmond utworzyli osobne Państwo Irlandzkie. Po pokonaniu Francji przez wojska koalicji, władca Tyrone zgodził się na przemarsz jej wojsk przez swe ziemie w celu przywrócenia porządku na Wyspach Brytyjskich. Decyzja ta okazała się ostatecznym gwoździem do trumny. Wspólna interwencja Irlandii i Republiki Brytyjskiej ostatecznie zmusiła MacLochlainn'a do abdykacji.

Francja:


​

Częściowe odwrócenie oczu od swojego państwa przez Karola XII dało czas jego przeciwnikom na zorganizowanie spisku. Wyjazd cesarza do Bordeaux w celu inspekcji wojsk broniących port przed oblężeniem angielskim rozpoczął powstanie mas mieszczaństwa obciążonego dodatkowymi taksami, mającymi na celu doinwestować pustoszejący w zastraszającym tempie cesarski skarbiec. Zacięte walki miejskie rozprzestrzeniły bunt na resztę kraju. Niepewna sytuacja na Południu, wojna z Anglią doprowadziły do ścięcia Karola XII i utworzenia republiki, na czele której stanął Pierwszy Konsul Antoine de Saint-Omer, sprawujący tę funkcję aż do kresu istnienia państwa. Przejściowym sukcesem jakobinów było odzyskanie Tuluzy w zamian za sojusz, lecz parę lat później w wyniku konfliktów wewnątrz parlamentu nie udzielono pomocy Republice Rzymskiej. Jej upadek oraz powstanie marionetkowego rządu z regentem Giovannim di Savoia i zbrojna interwencja monarchistów osadziła na francuskim tronie cesarskim hrabiego Carcassonne Ludwika de Foix, który odtąd zwał się cesarzem Ludwikiem XI. Dużym dla niego sukcesem na Kongresie Paryskim okazała się postawa Fryderyka Wilhelma, dzięki któremu Francja nie utraciła Tuluzy, a nawet otrzymała rekompensatę za Bar i Lotaryngię w postaci Prowansji. Dzięki reformom wprowadzonym za republiki, Francja startuje z drugim, co do wielkości przemysłem na świecie.

Skandynawia:

​

Pomimo wstąpienia do koalicji na konferencji w Dreźnie Skandynawii, następca Christiana I- jego syn Fryderyk I Oldenburski nie wysłał ani jednego swojego żołdaka do walki z republikańską zarazą. Ograniczył się do wspierania finansowo i materiałowo poszczególnych członków sojuszu. W zamian dostał w Paryżu naprawdę sporo - Kurlandię Pruską, niemieckich wasali w Oldenburgu, Bremie, Szlezwiku i Holsztynie, jednak w porównaniu do zdobyczy Austrii było to tak naprawdę nic. Poparł więc Fryderyka III, wysyłając pułk piechoty do zajęcia Hamburga. Czyn ten ochłodził relacje Królestwa Skandynawskiego z pozostałymi państwami w Rzeszy Niemieckiej.

Austria:


​

Główny inicjator zawiązania koalicji, podżegacz wojenny. Niewdzięczny naród, który odpłacił sie za protekcję przed Prusami (Układ Berliński z 1787 roku, oddający Linz Austrii). Po upokarzającym Włochy pokoju zabierającym im wszystkie ziemie węgierskie, bośniackie , chorwackie i serbskie oraz Czechy i Siedmiogród od Prus, powiększyła swoje terytorium niemal dwunastokrotnie. Cesarstwo stało się monarchia wielonarodową z liczną "mniejszością" węgierską, a więc Niemcy stanowią 25% ludności we własnym państwie. Nauczeni poprzednimi doświadczeniami z Koroną Św. Stefana Austriacy rozwinęli swe siły zbrojne, aby zdusić ewentualną rebelię.

Elektorat Brandenburgii-Prus:


​

Dzięki zmianie kierunku polityki zagranicznej przez praktycznie bezkrwawą restaurację monarchii w Prusach, Fryderykowi Wilhelmowi I zachciało się prowadzić bardziej pokojową politykę zagraniczną. Prusy, które były o krok od zjednoczenia Niemiec, zadecydowały, że rozdadzą ziemie podbite krwią własnych piechurów na lewo i prawo "prawowitym" właścicielom. Elektor miał nadzieję, że krok ten zwiększy i ugruntuje jego pozycje w Europie, lecz jego nadzieje rozwiały się: Bawaria i Austria stały się pretendentami do panowania w Świętym Cesarstwie. Władca Prus próbował naprawić swój błąd, zajmując na znak protestu portowe miasta Północnych Niemiec, lecz zamiast korzyści, krok ten przyniósł wyłącznie popsucie opinii, poprawionej w Dreźnie. W przeciągu dwóch pod wpływem presji Stanów Generalnych Fryderyk Wilhelm musiał abdykować na rzecz swego syna Wilhelma III. Zastał on swój kraj jako potęgę militarną oraz potencjalnego potentata przemysłowego.

Bawaria i pozostałe księstwa niemieckie:


​

Mówiąc o pozycji Bawarii, należy popatrzeć przez pryzmat obecności tegoż państwa w Rzeszy. Aktualnie naród ten odgrywa w niej pierwsze skrzypce, dzięki wyborowi księcia Christopfa I na Cesarza Niemieckiego. Posiada on swoich wasali: Lotaryngię i de facto Ziemie Imperialne (zgodnie z Traktatem Akwizgrańskim z 1820 roku, stanowią one niedziedziczne ziemie oddawane "pod opiekę" nowo wybranym cesarzom). Elektorat Bawarii pozostaje dominujacą strona w unii personalnej z Hospodarstwem Wołoskim, które odbiera z tego korzyści w postaci modernizacji przestarzałych wzorców w państwie. Pozostałe księstwa (Saksonia, Anhalt, Badenia, Wirtembergia) są zmuszone liczyć się z wzmocniona pozycją cesarza Rzeszy. Na uprzywilejowanej pozycji znajduje się Królestwo Niderlandów - czwarte po Prusach, Austrii i Bawarii państwo w ŚCR. Choć z prawa podlega ono Kaiserowi, to prowadzi w pełni niezależną politykę.

Hiszpania:


​

Niegdysiejsza potęga, mająca w posiadaniu olbrzymie połacie ziemi. Aktualnie zadłużona, wplątana w walkę podjazdową z rewolucjonistami meksykańskimi, mająca problemy z administracją i tak już skurczonego terytorium. Żyje jeszcze głównie za sprawą włoskich i francuskich reparacji, które za 2-3 lata wyczerpią się. Chłopi na północy buntują się, Katalończycy żądają autonomii, jaką posiadali za Włochów, mieszczaństwo domaga się reform w duchu liberalizmu, szlachta pozostaje konserwatywna, monarchiści wykorzystują swe wpływy, aby prowadzić prywatne interesy. A pomyśleć, że to wszystko zaczęło się od przegranej z Portugalią...

Portugalia:


​

Główny sprawca stoczenia się Hiszpanii z pozycji wielkiej potęgi. Swój status zawdzięcza rabunkowej gospodarce w Indiach, siłę militarna również tworzy hinduski szeregowy. Nic dziwnego, że ten rolniczy kraj pilnuje jak oka w głowie swą "perłę w koronie".

Rzeczpospolita:


​

Ostatnim kandydatem na światowe mocarstwo jest państwo Polsko-Litewskie. Dominującą pozycję w tej dualistycznej monarchii (choć głową państwa jest król, sprawuje on raczej rządy jako dożywotni prezydent) ma Królestwo Polskie, które przyznało sobie Wielki Księstwo Ruskie po unii z Litwą. Jedynym jego oknem na Świat jest port w Rydze w Inflantach Polskich. Lennem polskiego władcy jest Mołdawia oraz Gruzja. Po nieustających wojnach z Wszechrusią, których wyniki były różne, kraj potrzebował lat pokoju na rozwój. W czasie wojen z koalicją, raz był po stronie Republiki Rzymskiej, a raz po stronie monarchistów. Pozwoliło to uniknąć grabieży dokonywanych przez obce wojska na własnym terytorium.
Do wielkich potęg nie załapało się Carstwo Rosyjskie, uważane przez zagranicznych obserwatorów za najbardziej zacofane drugorzędne państwo świata.

​

 

VENI VIDI VICI

ODCINEK XXIV

1. STYCZNIA ROKU PAŃSKIEGO 1836

​

Z racji przebywania potomków Wiktora Amadeusza I w Królestwie Niebieskim, utworzona została rada regencyjna. Jej przewodniczącym została, jak nie trudno się domyślić pierwsza osoba w państwie, czyli Giovanni di Savoia (Sabaudzki). Jednym z kandydatów do obsadzenia tronu był cesarz Hiszpanii Alfons XI Wettyn. Wzbudziło to stanowczy sprzeciw Austrii, Bawarii i Francji, które poczuły się zagrożone oraz okrążone przez potencjalną unię Hiszpańsko - Włoską. przeciwko osobie jaśnie cesarza przemawiały ogromne problemy tonącej w długach Hiszpanii, cierpiącej na zbytni rozrost administracji, która nieskuteczna we własnym "imperium", miałaby bez wątpienia problemy z Italią i jej posiadłościami. Żelazną Koronę Lombardii proponowano także regentowi, jednak ten jednoznacznie wyśmiał ten pomysł, stwierdzając, że nie jest godzien godności imperatorskiej. Po ciągnącym się interregnum, zaczęto poważnie traktować osobę księcia Erfurtu, Fryderyka Christiana Saskiego. Pozwoliłoby to na propagandowe ogłoszenie powrotu starej dynastii na tron, a ponadto pozostanie w przyjaznych stosunkach z krajami niemieckimi. Poważnym atutem młodego księcia był także jego stan cywilny. Zaproponowano mu objęcie rządów w Italii na początku czerwca 1825 roku. Propozycję tę przyjął i wkrótce triumfalne wjechał do Rzymu. Nie pobył tam długo, gdyż miasto to było cieniem swej dawnej potęgi dzięki Bawarczykom, którzy dokonali katastrofalnego w skutkach szturmu na wieczne miasto. Uroczystości koronacyjne odbyły się 3 stycznia w Neapolu. Zanim jednak umieszczono koronę na jego głowie, został zobowiązany do podpisania artykułów gwarantujących przywileje arystokracji. W dniu zaprzysiężenia nowego monarchy odbył się także jego ślub z księżniczką hiszpańską Katarzyną Aragońską. Była to mariaż ze względów politycznych, albowiem jego zwieńczeniem było podpisanie rok potem sojuszu z Hiszpanią. Nowy imperator ustanowił również nowy herb Cesarstwa (widoczny powyżej) - Orła Hohenstaufów z herbem dynastii oraz Żelazną Koroną. Symbolizuje on nadrzędną pozycje Księstwa Neapolu i Sycylii pod panowaniem Wettynów nad zjednoczoną krwią, żelazem i dyplomacją Italią.

Fryderyk Christian von Wettin - z łaski Bożej imperator Italii, król Egiptu, Jerozolimy, książę Neapolu i Sycylii, Sardynii, Sabaudii, Lombardii, Modeny, Parmy, Ferrary, Urbino, Wenecji, Genui, Toskanii, Sieny, Krety, Aten, wielki mistrz i protektor Suwerennego Rycerskiego Zakonu Szpitalników Św. Jana, z Cypru i Malty etc.
​

 

VENI VIDI VICI

ODCINEK XXV

1. STYCZNIA ROKU PAŃSKIEGO 1836




​

Nowy władca od początku swojego panowania musiał stawić czoła spłacie reparacji za nie swoją wojnę. W tym celu podwyższył podatki klasom odpowiedzialnym za bezsensowny rozlew krwi, czyli biedocie i średniemu mieszczaństwu. Aby zapewnić odpowiednie warunki do rozwoju rodzimych manufaktur, utrzymał cła na poziomie 30%. W 1834 roku spłacono ostatniego dukata, dzięki czemu finanse włoskie wyszły na prostą. Od początku wiedziano, że czasy agresywnej polityki, nieustannych wojen i podporządkowywania słabszych państw siłą odeszły w zapomnienie. Jak nigdy dotąd cesarz musiał liczyć się z opinią i zawiłymi zależnościami między graczami polityki światowej. Aby Włochy znów zaczęły odgrywać decydującą rolę na arenie wielkich mocarstw, potrzebny był rozwój przemysłu, zwiększenie siły militarnej i podniesienie prestiżu osoby Fryderyka Christiana.

Aby podejmować właściwe decyzje, władca musiał zasięgnąć opinii swych doradców.

Ustrój Imperium to monarchia absolutna, marginalizująca rolę społeczeństwa w rządach. Cesarz posiada pełnię władzy, może mianować Radę Cesarską, zwołać od czasu do czasu Stany Generalne. Zrzeszanie się w grupy "próbujące obalić jedyny słuszny ustrój" jest zakazane. Stosowana jest cenzura prewencyjna, w praktyce oznaczająca podporządkowanie prasy interesom dworu w Neapolu.

​

W kwestiach gospodarczych decyzje podejmują zaufani urzędnicy, mający fundusze na budowę nowych zakładów. Oczywiście w cywilizowanym państwie zatrudnianie dzieci jest ograniczone. Na ich edukację stać jedynie elity: dworzan, arystokrację i inne zamożne grupy społeczne.

Pod koniec 1835 roku, kraj zamieszkiwało 41,85 miliona ludzi w tym 10,46 miliona mężczyzn w wieku produkcyjnym. Populacja w większości była katolikami włoskiej narodowości, jednakże wciąż istniał znaczący odsetek prawosławnych Greków, czy Muzułmanów w Północnej Afryce oraz dzikich ludów afrykańskich. Los tych ostatnich uległ poprawie, gdyż na Kongresie Paryskim, zdelegalizowano niewolnictwo. Wracając do narodowości: kluczowe urzędy jak i ziemie posiadają w 99% włoscy panowie. Większość ludności trudniła się uprawą roli. Dużą część populacji obejmują rzemieślnicy i robotnicy. Młodych mężczyzn do wstępowania do armii przyciąga chęć awansu społecznego i prestiż z tego płynący, a także dwuletni obowiązek odbycia służby wojskowej. Po porażce liberalnej zarazy, lud stał się nieufny wobec jakobinów. Zyskał ruch konserwatywny. Niewielki, bo 7-procentowy odsetek uważa się za monarchistów.

​

Armia Cesarska nie jest może zbyt liczna, jednak jej liczebność wystarcza na zaprowadzenie porządku na ulicach w razie ewentualnego buntu. Podzielona jest ona na 3 jednostki stacjonujące w Genui, Palermo i Neapolu. III. Armia jest dodatkowo wzmocniona ze względu na bliskość granic z Francją, Bawarią i Austrią. Istnieje także ciągle tworzona Flota Śródziemnomorska. W razie zagrożenia monarchia jest w stanie powołać po broń rezerwistów o liczebności dwudziestu regimentów.

Umundurowanie kawalerzysty włoskiego
​

 

VENI VIDI VICI


ODCINEK XXV

1. STYCZNIA 1836 - 26. LIPCA 1840
​

Jednym z pierwszych ważniejszych ustaw podpisanych przez Fryderyka Christiana I było "Rozporządzenie o koloniach" (wł. "Regolamento di colonie" ). Ustanawiało ono stałą administracje włoską we Włoskiej Afryce Środkowej, Włoskiej Afryce Południowej i Indiach Zachodnich oraz zaczęto kolonizować Południowy Trypolis i zachód Pd. Afryki. Równocześnie zaczęto formować regimenty kolonialne: 2 pułki huzarów oraz 3 piechoty w Egipcie. Ustawa zagwarantowała również rozwój infrastruktury: na granicach zaczęto budować umocnienia, a stare przystanie zaczęto modernizować. Rozwój budownictwa wojskowego przeforsowano również w granicach Morza Śródziemnego. Sztandarowym jego przykładem będą Ateny, Adana, Akka oraz Adrianopol - strategiczne ważne twierdze-porty.

​

Coraz większą wagę przykładano do rozwoju Floty Cesarskiej: za 2/3 lata zamierza się wyposażyć ją w okręty napędzane silnikiem parowym. Pomysł ten sięga końca XVIII w. Przez liczne niedoskonałości w konstrukcji oraz wysoką awaryjność jednostek napędowych projekt porzucono. Badania nad nową technologia trwały do 1838 roku. Minie jeszcze kilka lat, zanim zastosuje się ją we flocie, teraz sztab konstruktorów zajmuje się budową eksperymentalnych kolei.

​

12. Stycznia 1836 r. zmarł prezydent USA G.F Sherman. Oznaczało to koniec niczym nieograniczonej władzy wykonawczej i oddanie części kompetencji Kongresowi Kontynentalnemu. Odejście przywódcy bardzo zaniepokoiło Teksas, bowiem był on "gwarantem" jego niepodległości. Nowy prezydent Jeffrey McDowell w porozumieniu z rządem, postanowił zaprowadzic porządek w zbuntowanym stanie. Słaba armia teksańska nie miała szans w starciu z bardziej licznym nieprzyjacielem. Co gorsza, Zjednoczone Prowincje Ameryki Środkowej udzieliły pomocy swemu aliantowi. Na tę barbarzyńską napaść nikt w Europie nie zwrócił uwagi - mocarstw nie interesował los malutkiego państewka zza Oceanu. Tymczasem w sąsiednim Meksyku ciągle trwała rebelia przeciw hiszpańskim panom. Iberyjczycy pokonali siły rebeliantów w bitwie pod El Paso. Po tej dotkliwej dla buntowników porażce w Zacatecas zawrzało. Tłum demonstrantów wyszedł na ulice z żądaniami ustąpienia Zaragozy. Panujący niepokój umożliwił Hiszpanom rozdzielenia zbuntowanego wicekrólestwa na Północ i Południe. W 1840 r. podeszli aż pod Seattle, a ponadto zdobyli El Paso. Koniec Meksyku wydawał się być kwestią czasu...

​

Nowy sposób zarządzania koloniami nie spodobał się tubylcom. Biuro Kolonialne w Lagos od początku obowiązywania rozporządzenia informowało cesarza o wzroście agresywności "dzikusów". Kulminacją ich agresji był pierwszy tydzień kwietnia 1838 roku: dochodziło do coraz większej ilości incydentów granicznych, mordowano wysokich ranga urzędników oraz misjonarzy, palono osady, pola z uprawami i kościoły. Władze w Neapolu nie zamierzały bezczynnie obserwować rozlewu krwi własnych obywateli. Posłano na zachód 9-tysięczny oddział Wojsk Kolonialnych pod przywództwem Allesandro Diaza, aby dokonać zemsty na tubylcach. W bitwie o Benin pokonano ich równie liczne, lecz słabiej uzbrojone i zdezoragnizowane armie. Niedobitki uciekły wgłąb lądu. Interwencja zakończyła się 26 lipca 1840 roku ostatecznym zwycięstwem nad plemionami.

​

 

VENI VIDI VICI

ODCINEK XXVI

26. LIPCA 1840 - 1. STYCZNIA 1846
​

W grudniu 1842 roku zwodowany pierwszy okręt parowy Floty Cesarskiej. Parowiec "Napoli" w swojej pierwotnej postaci był przeznaczony jako statek handlowy, lecz po dozbrojeniu i kilku mniejszych modyfikacjach wykazał się dużą szybkością i siłą ognia porównywalną do przestarzałych już fregat. Włoscy konstruktorzy widzieli duży potencjał w okrętach nowego typu, postanowili zwodować do 1845 roku 16 bliźniaczych jednostek.

24 czerwca 1845 roku, wyżej wspomniany parowiec "Napoli" odbył kurtuazyjną wizytę do Buenos Aires. Po dwudniowym postoju w porcie, załoga wypłynęła w pełne morze, kierując się do Neapolu - głównej bazy Marina Imperiale. Ok. pół kilometra od brzegu statek eksplodował. Prasa włoska zaczęła spekulować na temat możliwego sabotażu Argentyńczyków. Włoski ambasador w Buenos Aires zażądał wszczęcia śledztwa mającego na celu znalezienie i ukaranie bezczelnych bandytów. Po upływie kilku miesięcy sprawa straciła pierwotny pogłos, ucichła. Dyplomaci, jak i lud nie pamiętał o tym "drobnym incydencie".

parowiec typu "Napoli"
​

W Europie miało miejsce wielkie "przebudzenie" giganta w postaci Carstwa Rosyjskiego. Paweł IV Rurykowicz zamierzał przybliżyć swój kraj do zachodu w pełnym tego słowa znaczeniu: w latach 1836-1840 prowadził wojnę z Turcją o Krym. Podczas zwycięskiej kampanii zajął całe osmańskie Bałkany i Konstantynopol. Sułtan osmański zmuszony był zbiec ze szturmowanego miasta i przenieść swoja stolicę do Ankary. Po zdobyciu Krymu, ruszył na pomoc powstaniu ruskiemu na Ukrainie. W odpowiedzi na początkowe sukcesy wojsk Rzeczypospolitej, zostały ściągnięte dodatkowe regimenty z Dalekiego Wschodu, które w bitwie pod Pskowem rozbiły połączone siły Polski i Litwy. W Pokoju Kijowskim Rzeczpospolita zrzekła się Ukrainy Prawobrzeżnej i województwa smoleńskiego.


Początkiem wiosny 1844 wystartowała druga ekspedycja oddziałów gen. Alessandro Diaza. Tym razem nie czekał na polecenie Neapolu, lecz podjął decyzję samowolnie. Uzupełniony w nowych rekrutów, 21-tysięczny oddział przekroczył Niger i zajął tereny należące do plemienia Warri, zdobywając kolejne połacie afrykańskiej ziemi potrzebne włoskiemu osadnictwu. Samowolka Diaza kosztowała Italię 11,5 punktów infamii. W stosunku do dowódcy nie wyciągnięto większych konsekwencji.

​

W kraju ukończono budowę pierwszej linii kolejowej. Połączyła ona dwa najważniejsze miasta imperium - Neapol i Rzym. Pierwszym jej pasażerem był oczywiście cesarz, który najpierw dokonał jej uroczystego otwarcia. Z Rzymu udał się do Florencji, gdzie dokonał otwarcia odnowionej Akademii della Crusca - najbardziej prestiżowej szkoły j.włoskiego założonej w XVI wieku.

​

11 czerwca 1841 wojska hiszpańskie zdobyły oblegane Zacatecas. Oznaczało to kres rewolucji. Aneksja miała jedynie wymiar formalny, gdyż na terenie kolonii dalej działały oddziały partyzanckie. Kampania nadwyrężyła możliwości Hiszpanii, głównie skarbiec. Zwycięstwo w dużej mierze było zasługą zagranicznych pożyczek i włoskich subsydiów wojennych, ale i tak cztery lata później państwo zbankrutowało.

​

BADANIA:


​

AAR zamknięty z powodu nieaktywności. Jeżeli autor będzie chciał kontynuować proszę napisać do jednego z modów/adminów o otworzenie
moskal