W grze o tron zwycięża się albo umiera...

Od Autora: Podejmuje się wielkiego wyzwania napisania AARa z Crusader Kings, choć jestem w tej grze niemal zupełnie zielony. Mam nadzieję, że pójdzie mi łatwiej z powodu używanego moda - War of the Usurper, który przenosi akcję to znanej z serii Pieśń Lodu i Ognia krainy Westeros. Żeby nie tracić czasu - oto prolog:

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

​

Stary maester westchnął i po raz kolejny spojrzał przez niewielkie okienko na wzburzone morze. Białe, pieniące się bałwany pojawiały się i znikały, a fale rozbijały się o skały położone pod wierzą w której pracował siwowłosy starzec. Maester odwrócił wzrok od okna i umoczył pióro w kałamarzu.

Pisał o wydarzeniach minionych lat, które niespodziewanie wstrząsnęły całym kontynentem Westeros i położyły się cieniem na jego historii. Ciągłe wojny i niepokoje kosztowały życia wielu ludzi, zarówno bezrolnych chłopów, jak i szlachetnych lordów, czy koronowanych głów.

Wszystko zaczęło się niewinnie, od turnieju rozgrywanego w zamku Harrenhal. Niespodziewanie, jego zwycięzca – książę Rhaegar Targaryen, na Królową Miłości i Piękna wybrał Lyannę Stark, a nie swoją żonę Elię Martell. Sytuacja ta zdecydowanie zepsuła stosunki między królewskim rodem Targaryenów, a pochodzącymi z północy Starkami, być może zdołano by ją jednak zażegnać, gdyby Lyanna i książę Rhaegar po jakimś czasie nie zniknęli bez śladu.

Uznając to za porwanie, brat Lyanny - Brandon Stark, ruszył wraz z czterema towarzyszami do Królewskiej Przystani aby tam żądać sprawiedliwości od króla – Aerysa Targaryena, zwanego niekiedy w zaufanym towarzystwie, Szalonym. Niestety, król w pełni zasłużył na swój przydomek, gdyż Brandon został oskarżony o nastawanie na życie księcia. Obowiązek obrony honoru synów spoczął na ojcach aresztowanych, którzy mieli stawić się w Królewskiej Przystani i poddać się próbie, która miała udowodnić brak winy ich synów.

Aerys Targaryen nie dotrzymał słowa. Rickard Stark, ojciec Brandona został upieczony żywcem we własnej zbroi, zaś jego syn musiał się temu przyglądać z pętlą owiniętą wokół szyi. Gdy szarpnął się, aby ratować ojca, pętla zacisnęła się, a uduszony Brandon wydał swoje ostatnie tchnienie. Śmierć spotkała także jego towarzyszy i ich ojców, przedstawicieli szlachetnych rodów Westeros. Jednak wtedy miarka się przebrała. Jon Arryn, dotychczas wierny sługa króla Aerysa, zbuntował się przeciwko władcy. Swoje oddziały zebrali także Eddard Stark, który został dziedzicem leżącego na północy Winterfell i Robert Baratheon, władca Końca Burzy.

Król Aerys II Szalony - czyżby ostatni król z rodu Targaryenów?​

Nie mieli oni jednak dostatecznej siły, aby rozprawić się raz na zawsze z szalonym królem. Eddard Stark i Jon Arryn obiecali więc wziąć sobie za żony córki lorda Hostera Tully, w zamian za sojusz wojskowy i wspólną walkę przeciwko Targaryenom. Także lord Tywin Lannister, posiadający ogromne bogactwo i wpływy opowiedział się po stronie rebelii, zbierając swoje wojska i maszerując w stronę Królewskiej Przystani. Niestety, po stronie króla pozostały rody Tyrellów i Martellów, którzy kontrolują południowe ziemie Westeros. Zapowiadał się długi i wyrównany konflikt, który miał przynieść wiele nieszczęść i żalu ale także niósł nadzieję na obalenie zepsutej i słabej dynastii Targaryenów.

Nie wiadomo było jednak kto obejmie władzę po upadku Aerysa. Wielu lordów dysponowało na tyle silną pozycją, że mogło pokusić się o próbę sięgnięcia po koronę. To jednak groziło kolejną, tym razem jeszcze dłuższą i bardziej krwawą wojną. Wiadomo było jedno – Westeros po zdarzeniach 283 roku, nigdy nie miało już wyglądać tak samo.

Większość informacji o tych doniosłych wydarzeniach zostało już dawno spisanych, Maester planował jednak zająć się losami jednego z pozornie mniej ważnych rodów, który mimo to odegrał ogromną rolę w nadchodzących wojnach – Blackwoodów z Raventree.

Lord Tytos Blackwood


I mapa władanych przez niego terenów.


Mapa wskazująca ziemie rodu Tullych i ich chorążych, w tym także Lorda Blackwooda, którego wasalem jest obecny władca Fairmarket - Lord Halmon Paege​

​

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~​

Mam nadzieję, że prolog się spodobał. Niestety, obowiązki na uczelni nie pozwalają mi wrzucać odcinków w takim tempie, w jakim bym chciał, nie wiem także jeszcze jakie okresy czasowe będzie obejmował jeden odcinek. Na początek pozdrawiam wszystkich, którym chciało się tu zajrzeć i zapraszam do czytania!

 

Lata 282 - 293 po lądowaniu Aegona
​

Pod koniec 282 roku po lądowaniu Aegona było już jasne, że w Westeros nie da się utrzymać pokoju. Eddard Stark, Robert Baratheon, Jon Arryn i Hoster Tully zebrali swoje armie i szykowali się do uderzenia na Królewską Przystań. Po stronie Targaryenów stanął zaś jedynie Mace Tyrell z Wysogrodu i Doran Martell z Dorne. Niepewna była wciąż postawa bogatego rodu Lannisterów, gdyż Tywin , będący głową rodziny wciąż nie opowiedział się ani za królem Aerysem, ani przeciwko niemu.

​

Tymczasem, w Raventree władzę sprawuje lord Tytos Blackwood, poddany rodu Tullych. Jako jeden z nielicznych lordów panujących na południe od Przesmyku, zachował on wiarę w Starych Bogów, której nie odrzucił na rzecz Siódemki mimo że większość mieszkańców władanych przez niego ziem już dawno porzuciła stare wierzenia. Kwestie wiary nie pozostawały w tej sytuacji bez znaczenia – spowodowały bowiem konflikt między Tytosem, a panującym w Stone Hedge położonym na południe od Raventree lordem Lahrysem Brackenem. Szczęśliwie, lord Blackwood miał także sojuszników. Halmon Paege był wiernym chorążym Tytosa, równie dobrze jak na polu bitwy sprawdzającym się gdy dochodziło do negocjacji. Niestety, mniej sprawny okazał się być w łożu. Poprzednia żona dała mu dwie córki, z których niestety tylko jedna dożyła dorosłego wieku.

W przeciwieństwie do lorda Paege, Tytos Blackwood nie musiał obawiać się o sukcesję swojego tytułu. Żył bowiem jego ośmioletni syn, owoc poprzedniego związku, a lord Blackwood podołałby zapewne próbie spłodzenia kolejnego dziedzica, gdyby zdecydował się ożenić po raz kolejny.

​

Wojna rozgorzała na dobre. Liczył się każdy mężczyzna zdolny dźwigać miecz lub potrafiący strzelać z łuku, gdyż siły przeciwników były wyrównane. Armie Eddarda Starka maszerowały już na południe, a Robert Baratheon odpierał zaciekłe ataki lordów wiernych Targaryenom. Gdy ludzie Starka wkroczyli na ziemie Tullych, Hoster nakazał wysłać kruki do swoich chorążych. Każdy z nich miał zebrać jak najwięcej ludzi i stanąć po murami Riverrun. Tytos Blackwood nie zamierzał zwlekać i na czele swojej armii, liczącej niespełna 1000 ludzi, skierował się w stronę siedziby Tullych. Nie wszyscy lordowie wykazali się jednak takim zapałem. Wielu długo zwlekało z wystawieniem wojsk, podczas gdy wrogie armie stały pod murami Końca Burzy, fortecy Roberta Baratheona. Gdyby zamek został zdobyty, rebelia szybko by upadła, jednak wysokie mury i strzeliste wieże zdołały zatrzymać szturmy Targaryenów. W końcu, na początku 283 roku, siły Tullych wkroczyły nie napotykając oporu na ziemie wiernych szalonemu królowi rycerzy.

​

Hoster Tully ruszył w kierunku Egderton, z którego to ledwie kilka dni drogi dzieli jego armie od stolicy utrzymywanej jedynie przez wątły oddział straży miejskiej, tak zwanych Złotych Płaszczy, wiernych Aerysowi. Wobec wielkiej przewagi wojsk rebeliantów i przeniesienia się walk na ziemie Arrynów i Baratheonów, część wojsk Tullych, w tym ludzie Blackwooda, mogli powrócić do domów.

Nie niepokojony przez żaden zorganizowany oddział pod sztandarem Targaryenów, Hoster Tully rozpoczął oblężenie Edgerton, a jego armie widać już z samej Krolewskiej Przystani. Król Aerys wpadł ponoć we wściekłość, kiedy ujrzał sztandary Riverrun z wież swojej fortecy. W gniewie, szalony władca miał wykrzykiwać, że żąda przebudzenia smoków, na czele których wyruszy walczyć z buntownikami. Królewski namiestnik, który starał się uspokoić władcę, został na jego rozkaz powieszony na murach fortecy.

W związku ze zwycięstwem Roberta Baratheona, który rozbił armie księcia Rhaegara i zbliża się do Królewskiej Przystani od południa część wojsk Tullych została odesłana do domu. Pod koniec 283 roku, lord Blackwood ku radości poddanych powrócił do domu. Żołnierze byli witani kwiatami i owacjami, a wieczorem urządzono ogromną ucztę w zamku lorda Blackwooda.

​

Niestety, następne tygodnie nie przyniosły dobrych wiadomości. Kruki, które przybyły z Muru, przyniosły wieści, jakoby wielkie armie dzikich ruszyły na południe, zagarniając przy okazji ziemie samozwańczych władyków. Miejmy nadzieje, że ogromna, lodowa ściana i dzielna Nocna Straż, powstrzyma napór hord z północy

​

Tuż po powrocie lorda Blackwooda, jego włości odwiedziła rodzina Leffordów, chorążych samego Tywina Lannistera. Wśród nich była młoda Cersei Lefford, piękna i młoda dziewczyna, która szybko wpadła w oko lordowi Tytosowi. Blackwood wiedział, że taka okazja może się już nie powtórzyć, był coraz starszy, a miał tylko jednego syna. Gdyby coś mu się stało, Blackwoodowie pozostaliby bez dziedzica, a do tego nie można było dopuścić. Po uzyskaniu aprobaty lorda Lefforda, Tytos poprosił więc Cersei o rękę. Dziewczyna wyraziła zgodę i kilka dni późnij odbył się ślub, a po nim huczne wesele.

Tymczasem kolejni lordowie władający ziemiami na północ od Raventree zgadzali się na rezygnację z niezależności i opiekę Tywina Lannistera lub Hostera Tully’ego. Halmon Paege podsunął więc Tytosowi pomysł przyłączenia do swoich ziem Oldstones, miasta należącego do neutralnego lorda Tristifera. Paege wiedział, że żaden z sąsiednich lordów nie sprzeciwi się zgłoszeniu pretensji do tych ziem przez Blackwooda, gdyż wszyscy zbyt obawiali się jego rosnącej siły wojskowej. Tristifer nie miał też żadnych przyjaciół ani sojuszników, którzy mogliby stanąć po jego stronie.

​

Po wypowiedzeniu wojny sytuacja potoczyła się szybko. Za Tytosem Blackwoodem wstawił się Hoster Tully, który zebrał część swoich żołnierzy w ramach demonstracji siły. Mimo to, Oldstones odrzuciło propozycję poddania się, a miasto zaczęło przygotowywać się do obrony.

​

Duża przewaga liczebna wojsk Blackwooda i Paege’a doprowadziła do porażki obrońców miasta, które zostało zdobyte szybkim szturmem. Nie mając wyboru, lord Tristifer zrzekł się swojego tytułu na rzecz lorda Tytosa Blackwooda.
Tymczasem na południu wciąż trwały walki. W 284 roku siły Baratheona przełamały opór obrońców Królewskiej Przystani i armia Roberta wdarła się do twierdzy. Miasto zostało kompletnie splądrowane, a wielu jego mieszkańców zostało zamordowanych przez głodnych krwi żołnierzy. Do zapadnięcia zmroku nad miastem unosiły się krzyki i płacze okradanych kupców, gwałconych kobiet i zabijanych obrońców ostatnich punktów oporu wojsk Aerysa. W końcu, Robert Baratheon na czele swoich rycerzy wkroczył do Czerwonej Twierdzy. Według świadków zastali tam Aerysa II Targaryena z poderżniętym gardłem i siedzącego na tronie królewskiego gwardzistę Jaime’go Lannistera z zakrwawionym ostrzem. Po chwili w sali pojawili się ludzie Roberta, którzy rzucili przed zdobywcę twierdzy ciała dzieci Rhaegara. Mimo przeszukania całej twierdzy nie znaleziono nigdzie Viserysa ani Daenerys, ostatnich pozostałych przy życiu Targaryenów.

3 tygodnie później Robert Baratheon koronował się na króla Westeros. Nowego władcę uznali jedynie Jon Arryn i Eddard Stark. Hoster Tully, mimo pozostawania z królem w serdecznych stosunkach nie pokłonił się mu. Podobnie jak Tywin Lannister, a także stojący w czasie wojny po stronie Targaryenów władcy Wysogrodu i Dorne. W dniu koronacji król Robert I ułaskawił pozostałą dwójkę dzieci Rhaegara, które z pomocą stronników ich ojca uciekły na Smoczą Skałę.

​

Jak się okazuje, szczęśliwe wydarzenia także chodzą parami, gdyż Tytosowi Blackwoodowi urodził się kolejny syn. Młody Wulfhere jest wielkim szczęściem dla młodej matki i ojca. Na wieść o narodzinach brata Raventree odwiedził także starszy brat Wulfhere’a, Lucas który przebywa jako giermek w Riverrun.

​

Niestety, nic co dobre nie może trwać wiecznie. Po raz kolejny przybyły kruki z odległego Muru. „Czarne pióra – czarne słowa” mówi mądre przysłowie, które tym razem także się sprawdziło. Zwiadowcy Nocnej Straży donoszą o ogromnych armiach dzikich, olbrzymów, mamutów i innych bestii zmierzających na południe. Według listów padł dwór Crastera, dzikiego który nie raz pomagał zwiadowcom w czarnych płaszczach. Nie czekając na nadejście wroga, zdolni do walki strażnicy Muru wyruszają na północ i ścierają się z przerażającymi hordami ludów z północy. Walki trwają dwa miesiące, kiedy w końcu dzicy zaprzestają dalszego marszu w kierunku południowym. Tym razem Nocna Straż dobrze wypełniła swoje zadanie, jednak dzicy zbierają siły i następnym razem odwaga może nie wystarczyć do ich odparcia.

​

Viserys Targaryen osiąga pełnoletniość w 288 roku. Młody książę jest wręcz opętany wizją zemsty na mordercach swojego ojca i dziadka, a podszepty doradców tylko zachęcają go do zebrania wiernych mu wojsk i ruszenia na Królewską Przystań. W połowie roku Viserys ulega ich namowom i rusza na czele swoich żołnierzy na siedzibę króla Roberta. Szaleńczy atak zostaje odparty, a Baratheon wysyła ogromną armię na Smoczą Skałę, która mimo zaciekłej obrony upada pod koniec roku. Książę Viserys wraz z siostrą po raz kolejny ratują się ucieczką, tym razem poza Westeros.

​

W Raventree coraz częściej słychać o niebezpiecznych złodziejach i bandytach, którzy terroryzują mieszkańców miasta i jego okolic. Tytos Blackwood zwiększył środki na walkę z przestępczością dzięki czemu zwiększyła się liczba strażników w Raventree. Kilka pokazowych egzekucji także odwiodło bandytów od przestępczego procederu i w ostateczności gildia została zlikwidowana. Niestety, okazało się, że złodzieje przenieśli się teraz do Oldstones, gdzie nadal kontynuowali swój proceder. Tym razem lord Blackwood nie mógł interweniować osobiście, był bowiem potrzebny zupełnie gdzie indziej…

​

Tytos doczekał się z Cersei Lefford jeszcze jednego dziecka – córki Gylii. Niestety, nie przeżywszy dwóch lat dziecko umiera z powodu choroby, a Raventree pogrąża się w żałobie.

​

Wkrótce po śmierci swojej siostry, do domu wraca Lucas Blackwood, który odsłużył już swoje jako giermek w Riverrun. Świeżo pasowany na rycerza chłopak pokazał już swoje umiejętności w kilku turniejach organizowanych przez Tullych. Jego młoda żona – pochodząca z południa lady Danica jest z kolei wybitną organizatorką i świetnie sprawdza się w zarządzaniu zamkiem. Lord Blackwood postanawia skorzystać z umiejętności tej dwójki, zapraszając ich do swojej rady.

289 rok po lądowaniu Aegona rozwiał wszelkie wątpliwości, że Westeros może zostać zjednoczone inaczej niż stalą i ogniem. Tywin Lannister zawiązał sojusz z władającym Przesmykiem Walderem Freyem. Przymierze było wyraźnie wymierzone przeciwko Tullym i Arrynom, którzy nie czekając na uderzenie, pierwsi wypowiedzieli wojnę Lannisterom. Po ich stronie opowiedzieli się Eddard Stark i król Robert Baratheon, którzy zaczęli zbierać swoje wojska.

​

Pierwsze tygodnie walk ujawniły małostkowość i chciwość Waldera Freya, któremu Lannisterowie z pewnością obiecali ziemie i bogactwa. Tymczasem wiązał on jednak większość sił Riverrun i Eyrie w krwawych bitwach, podczas gdy armie pod sztandarem lannisterskiego lwa bez przeszkód ruszyły na Riverrun. Tytos Blackwood wystawił po stronie Hostera Tully’ego ponad 4000 ludzi, obejmując dowództwo nad połową sił. Reszta przypadła młodemu Lucasowi, który szybko pokazał że jest nie tylko zdolnym rycerzem ale i dowódcą. W jednej z potyczek zdołał pokonać Hosteena Freya, jednego z synów Waldera i wziął go do niewoli licząc na sowity okup.

​

Niestety, toczyła się nie po myśli lorda Riverrun. Uszczuplone przez ciężkie walki z Freyami siły nie były w stanie pokonać oblegających Riverrun Lannisterów. Hoster zasiadł więc do rozmów z Tywinem, które zakończyły się dość szybko podpisaniem pokoju, stawiającego Tullym łagodne warunki. Jedyną stratą terytorialną władców Dorzecza było uznanie suwerenności lorda Lymana Darry, który zyskał pełną władzę nad swoimi ziemiami. Po zakończeniu rozmów siły Lannisterów ruszyły do Doliny Arrynów. Wysokie góry i gęste lasy utrudniały marsz Tywinowi i tworzyły dogodne warunki dla obrońców, którzy związali siły pod sztandarem lwa w ciężkich i krwawych walkach. W tym czasie Robert Baratheon i Eddard Stark jednocześnie uderzyli na niemal niebronione ziemie Lannisterów. Graniczne fortece szybko padły, a siły sojuszników maszerowały w kierunku Casterly Rock. W obliczu klęski Tywin Lannister, zgodził się na rozmowy pokojowe i ostatecznie podpisał traktat nakazujący Lannisterom wypłacić ogromną daninę w wysokości 21 milionów złotych smoków na rzecz króla i rodu Starków. Tym samym formalnie, w stanie wojny z Lannisterem byli już tylko Arrynowie.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~​

Tylko 10 lat gry ale jak widać dzieje się naprawdę dużo. Sam jestem bardzo ciekawy jak potoczy się ten konflikt, choć zapowiada się że zakończy się bez większych zmian terytorialnych. Ale to tylko lepiej, będzie pole dopopisu przy kolejnej wojnie Zapraszam do komentowania.

 

​

Królowie nie mają przyjaciół, tylko poddanych i wrogów.​

W owej kronice spisano losy lordów, królów i tych którzy się nimi obwoływali od upadku Aegona II Targaryena. Jako iż nie sposób spamiętać wszystkich szlachetnie urodzonych, a dawne księgi spłonęły lub zaginęły w licznych toczonych od tego czasu wojnach, niech ta księga będzie chociaż namiastką wiedzy o czasach dawnych, które przeminęły i uległy zapomnieniu niczym śniegi ostatniej zimy.

Król na Żelaznym Tronie i jego sojusznicy



​

Robert Baratheon, syn Steffona i Cassany Estermont od wczesnej młodości zapowiadał się na doskonałego rycerza. Przystojny i niezwykle silny mężczyzna znakomicie władał swoim ciężkim młotem, cechował się także konieczną na polu bitwy odwagą. Od razu poparł Eddarda Starka w jego konflikcie z Targaryenami i to jego wojska walnie przyczyniły się do zwycięstwa, pokonując siły Aerysa i jego syna Rhaegara w kilku krwawych bitwach. W jednej z nich, toczonej nad rzeką Trident, przepływającą przez ziemie Tullych, Robert starł się z głównymi siłami Targaryeńskiego księcia, pokonując je i ostatecznie zmuszając do odwrotu. To podczas tej bitwy Baratheon stoczył pojedynek z samym Rhaegarem i zabił go potężnymi uderzeniami swojego obucha.

Nic więc dziwnego, że to Robertowi zaproponowano objęcie Żelaznego Tronu, choć nie bez znaczenia było także jego pokrewieństwo z Targaryenami. Niestety, tuż po przejęciu władzy wyszły na jaw najgorsze cechy Roberta. Król często wpadał w gniew, a radość przynosiło mu tylko doskonałe wino i najlepsze jedzenie. Wielu powtarzało także plotki, jakoby król często opuszczał sypialnię swojej żony i odwiedzał inne kobiety, na to jednak nie było jeszcze wystarczających dowodów.

Niestety dla Roberta, po wojnie z Targaryenami nie wszyscy lordowie poparli go jako nowego króla. Mógł być pewien jedynie Jona Arryna i Eddarda Starka, a także Hostera Tully’ego, jednak inni lordowie nie ugięli przed nim kolan i wkrótce po upadku Targaryenów także koronowali się na władców. Jak przewidywano, Robert wpadł w furię i żądał natychmiastowego zebrania wojsk i ruszenia przeciwko zdrajcom, jednak już wkrótce miał okazję zmierzyć się z siłami jednego z nich.

​

Porażką zakończył się plan ślubu Roberta Baratheona i Cersei Lannister, który miał przypieczętować sojusz króla z władcą zachodu – Tywinem Lannisterem. Wobec licznych kłótni, zaręczyny zostały zerwane, a nową królową została Ryella Farring, która dzieliła z mężem miłość do turniejów i polowań. Kobieta dała Robertowi dwójkę dzieci – syna Cortnaya i córkę Gennę. Sam Robert nie obawiał się braku spadkobierców, żyli bowiem jeszcze jego młodsi bracia – Stannis i Renly, którzy także posiadali potomstwo.

​

Eddard Stark, syn Rickarda, był niemal zupełnym zaprzeczeniem swojego przyjaciela Roberta. Znano go jako człowieka uczciwego i sprawiedliwego, preferującego jednak ciszę i odosobnienie w Bożym Gaju, nad zgiełk wielkich miast i wystawnych uczt. Dobry wojownik i świetny dowódca, nie znał się jednak zupełnie na pałacowych intrygach, których starał się unikać jak ognia.

To sprawa porwania jego siostry Lyanny i śmierci brata Brandona rozpoczęła rebelię przeciwko Targaryenom, w której stanął po stronie Roberta. Wziął udział w wielu bitwach, z których najczęściej wychodził zwycięsko i pokonał wielu dowódców wiernych Targaryenom. Z pewnością pomógł mu w tym słynny i niezwykle ostry miecz z valyriańskiej stali zwany Lodem, którego używa w walce Eddard. Po pokonaniu Aerysa, poparł także pomysł obwołania Baratheona nowym królem Westeros.

​

Eddard, krótko przed zakończeniem wojny poślubił Catelyn Tully, z którą szybko doczekał się gromadki potomstwa. Cieniem na jego stosunkach z żoną kładzie się jedynie problem spłodzenia przez Eddarda syna z nieprawego łoża, którego lord przywiózł po wojnie do Winterfell, nikomu jednak nie mówiąc kim jest jego matka. Oprócz bękarta Jona Snow, synami Eddarda są Robb i Bran, a mały Rickon nie przeżył niestety pierwszego roku po swoim urodzeniu. Catelyn urodziła mu także córkę Sansę.Oprócz dzieci, Eddard posiada jeszcze żyjącego brata - Benjena.

​

Hoster Tully jest synem Medgara, który odziedziczył po nim Dorzecze i Riverrun. Znany jest ze swojej ambicji i uporu w dążeniu do celu, co w polityce Westeros jest cechą bardzo pożądaną. Choć ustępuje zdolnościami niektórym lordom i nie posiada tak dużych ziem jak jego przyjaciele i rywale, Hoster jest świadomy ważnej roli jaką odgrywa w królestwie. Ziemie Tullych są niezwykle zasobne, a ich wojska kontrolują najważniejsze dla handlu rzeki w całej krainie. Te dwa czynniki sprawiają więc, że z lordem Dorzecza musi się liczyć każdy.

Wartość armii Tullych dowiodła zarówno wojna przeciwko Tragaryenom, jak i późniejszy konflikt z Tywinem Lannisterem. Często wojska prowadził sam Hoster lub jego syn Edmure, aż do tragicznej śmierci w czasie potyczki ze strażą przednią wojsk Tywina. Śmierć Edmure’a była ogromnym ciosem dla starego lorda, który z żalu i smutku zaczął podupadać na zdrowiu. Szczęśliwie, przed śmiercią Edmure doczekał się dwójki dzieci, a jego syn Petyr obejmie tytuł i ziemie po dziadku. Żyje jeszcze brat Hostera, Brynden zwany Blackfishem, który przebywa obecnie w Dolinie Arrynów.

​

Jon Arryn, syn Jaspera i władca Doliny Arrynów, to człowiek który młode lata ma już za sobą. Mimo to pozostaje dobrym wojownikiem i doskonałym dyplomatą , powszechnie szanowanym za swoją uczciwość i podziwianym ze względu na niezwykłe zdrowie i wytrzymałość. Niezwykle silny organizm pozwolił mu przeżyć swoich młodszych braci, a także spłodzić kolejne dziecko mimo dość zaawansowanego wieku.

Robert Baratheon i Eddard Stark wiele lat przebywali na dworze Arryna, którego traktują teraz niemal jak ojca. Sojusz z Tullymi, przypieczętowało zaś małżeństwo Jona z córką Hostera – Lysą. Doczekał się on z nią dwóch córek, które jednak według praw Doliny Tullych mogą dziedziczyć tytuł i ziemie po ojcu. Pod znakiem zapytania stoi jednak postawa chorążych Arrynów, którzy mogą nie zaakceptować kobiet na tronie w Eyrie. Lysa jest jednak w ciąży i być może Jon doczeka się wreszcie syna. W kolejce do dziedziczenia jest także jego bratanek Denys, zdolny rycerz i dyplomata.

Królowie i lordowie niezależni



​

Tywin Lannister, syn Tytosa jest prawdziwą głową swojej licznej i potężnej rodziny. Dawniej pełnił rolę namiestnika króla Aerysa, jednak odmowa wydania córki Tywina – Cersei za księcia Rhaegara i przyjęcie jego syna Jaimego do Gwardii Królewskiej ostatecznie przesądziło o rezygnacji Lannistera z funkcji. Mówi się, że uczynił to w samą porę, bowiem namiestnicy króla Aerysa niezwykle często kończyli swoje życie w sali tortur lub na szafocie.

W czasie wojny Tywin nie stanął po żadnej ze stron. Wiedział, że silniejszą pozycję może mieć jako niezależny władca, niż kolejny lord pod zwierzchnictwem Roberta. Za namową swoich krewnych koronował się więc na Króla Zachodu, wiedząc że będzie musiał stanąć przeciwko siłom króla. Wojna zmierzała już jednak ku końcowi i było niemal pewne, że Tywin Lannister zachowa swoje ziemie i koronę, tym samym potwierdzając słabą pozycję Roberta w Westeros.

Tywin jest dobrym dowódcą, a przede wszystkim doskonałym zarządcą swoich ziem, z których potrafi wycisnąć ogromne dochody. Nie bez powodu mówi się więc, że Lannisterowie zawsze spłacają swoje długi, a ich skarbce po brzegi wypełnione są złotem. W tych słowach musi być o wiele więcej prawdy niż w popularnym wśród gminu powiedzonkiem, jakoby Lannisterowie s***i złotem.

​

Związek Tywina i Joanny zaowocował trójką dzieci, z których Jaime i Cersei są bliźniakami. Chłopak od dziecka wprawiał się do zawodu rycerza i jako doskonały szermierz wstąpił w szeregi Gwardii Królewskiej. Z kolei dziewczyna, po nieudanej próbie zaaranżowania małżeństwa z Robertem Baratheonem wyszła za Garetha Farmana, a po jego śmierci za Andersa Baneforta, obu dając prawowitych potomków. Cersei doskonale czuje się na dworach, a jej żywiołem są intrygi, w których nie ma sobie równych. Niechętni Lannisterom powiadają, że to ona stoi za śmiercią swojego pierwszego męża, nikt nie ma jednak na to dowodów.

Ostatni z synów Tywina – Tyrion był prawdziwym utrapieniem swojego ojca. W czasie jego porodu zmarła Joanna, a młody Lannister urodził się niezwykle brzydkim karłem. Brak szacunku wśród dworzan i rodziny, oraz niepoważne traktowanie doprowadziło młodego Tyriona do załamania nerwowego, a następnie samobójczej śmierci. W tej sytuacji schedę po Tywinie przejmie jego młodszy brat Kevan.

​

Walder Frey to stary Lord Przeprawy i władca potężnej twierdzy zwanej Bliźniakami. To także głowa ogromnego rodu, który zarządza tymi niezwykle ważnymi pod względem strategicznym ziemiami. Przez Bliźniaki przechodzi jedyna droga łącząca mroźną północ i krainy południa, nic więc dziwnego że Walder marzy o większej pozycji swojego rodu. Sam Walder nie jest lubiany wśród rycerstwa i lordów Westeros, głównie z powodu swojej złośliwości, arogancji i tendencji do naginania faktów na swoją korzyść. Starego Waldera interesuje jedynie dobro swojej rodziny, które przedkłada nad wszystkie inne wartości.

Stary Frey przeżył osiem żon i dorobił się ogromnej ilości potomstwa. Jego następcą jest najstarszy syn Stevron, który posiada już wnuki, nie ma więc obawy o ciągłość rodu. Co bardziej ostrożni potomkowie Waldera obawiają się raczej bratobójczych walk wewnątrz rozległej rodziny, które mogą wybuchnąć po śmierci dotychczasowej głowy rodu.

Sojusz z Tywinem Lannisterem, miał pozwolić Freyom na uzyskanie większych posiadłości na żyznych ziemiach Dorzecza, oczywiście kosztem Tullych. Szczęśliwie dla Riverrun, dały o sobie znać podziały i animozje wewnątrz rodziny Freyów, których skutkiem był brak zorganizowania i jednomyślności przy ruchach wojsk dowodzonych przez potomków Waldera. Skłóceni synowie i wnukowie Lorda Przeprawy często zamiast z Tully'mi czy Arrynami toczyli potyczki między sobą, co doprowadziło ostatecznie do wycofania się ich sił na pozycje wyjściowe.

​

Balon Greyjoy to syn Quellona i władca Żelaznych Wysp, który koronował się gdy tylko usłyszał o upadku Targaryenów. Ponury król także pozostał neutralny w czasie konfliktu i wykorzystał czas, w którym inni lordowie toczyli między sobą walki, do zebrania poparcia wśród swoich krewnych i chorążych. Jego bracia – Euron zwany Wronim Okiem, Victarion, Urrigon i Aeron nie pałają do niego miłością lecz akceptują jako swojego władcę.

Balon, który za młodu dał się poznać jako odważny kapitan i wojownik doczekał się z żoną Alannys czwórki dzieci. Pozostaje jednak w konflikcie z najstarszym z nich – Rodrikiem, a Asha, jedyna córka Balona, zmarła wkrótce po porodzie swojego najmłodszego syna. Maron i Theon, młodsi synowie Balona lepiej rozumieją się z ojcem i przygotowywani są do przejęcia po nim odpowiedzialności za Żelaznych Ludzi. Greyjoyom marzy się władanie nad całą północą i Balon zrobi wszystko aby on lub jego synowie doczekali tej chwili.

​

Willas Tyrell jest synem Mace’a który zmarł w czasie wojny Roberta z Targaryenami na skutek choroby. Jego najstarszy syn jest człowiekiem skromnym i grzecznym, na dodatek słynącym jako znakomity hodowca koni. Za młodu był także dobrze zapowiadającym się rycerzem, jednak kontuzja nogi, której nabawił się na jednym z turniejów skutecznie przekreśliła te marzenia. Jego żoną jest Heloise Lefford, z którą Willas doczekał się już dwójki dzieci – Marwyna i Carolyn.

Tyrellowie pozostali neutralni w czasie wojny z Targaryenami i podobnie jak inni lordowie nie zaakceptowali zwierzchnictwa Roberta Baratheona, koronując się na władców Reach. Duża siła militarna Wysogrodu oraz duża liczba rycerzy gotowych poprzeć Mace’a a później jego syna, były czynnikami skutecznie zniechęcającymi pogromcę Targaryenów do zbrojnej interwencji. Południowe ziemie Westeros pozostają więc poza władzą Królewskiej Przystani lecz także poza wpływami Lannisterów, którzy chętnie sprzymierzyliby się z władcą silnym na tyle, aby wspólnie obalić króla Roberta.

Willas Tyrell posiada liczne rodzeństwo, z którym jest w dobrych relacjach. Jego brat Garian to honorowy i rycerski wojownik, podobnie jak młody Loras, który już w wieku 13 lat wydaje się być jednym z najlepszych szermierzy Westeros. Ich siostra Margaery doskonale za to czuje się na dworach, gdzie z łatwością znajduje sobie przyjaciół. Willas pozostaje także w dobrych stosunkach z władającymi Dorne Martellami. Wydaje się więc, że przed Tyrellami naprawdę dobre lata i to oni mogą w przyszłości rozdawać karty w politycznych rozgrywkach Westeros.

​

Doran Martell to władca Dorne i lord Słonecznej Włóczni, który również nie ugiął kolan przed Robertem Baratheonem, choć nie wystąpił przeciwko niemu zbrojnie. Pustynne i niegościnne ziemie Dorne nigdy nie były w centrum zainteresowania Królewskiej Przystani i Doran jest z tego faktu niezwykle zadowolony, gdyż bez większych oporów mógł koronować się na króla. Martell jest osobą niezwykle ostrożną i spokojną, cechuje się także umiejętnościami zarządzania swoją domeną. Upływ lat i postępująca choroba sprawiła, że Doran nie czuje się dobrze na polu walki, najczęściej oddając dowodzenie swojemu bratu – księciu Oberynowi zwanemu Czerwoną Żmiją, znanemu ze swojej rycerskości ale także ogromnego poczucia własnego honoru, co wielu uznawało za arogancję.

Najstarsza córka Dorana – Arianne, która miała zostać jego dziedziczką, niestety zmarła, przez co korona przejdzie w ręce jego syna Quentyna, a następnie jego spadkobierców. Oprócz tego król Dorne posiada jeszcze młodszego syna i dwie żyjące córki.

​

Martellowie mogą odegrać dużą rolę w przyszłych wydarzeniach w Westeros. Sojusz z Tyrellami, a także duża armia i przede wszystkim gorący klimat, nieprzyjazny dla ludzi z północy powodują, że władcy Dorne mogą nie obawiać się najazdu Roberta Baratheona, co więcej być może Doran, za namową swojego porywczego i skorego do walki brata, zgodzi się ruszyć na wojnę aby zająć bardziej urodzajne ziemie leżące na północy.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~​

Dzisiejszy odcinek powinien trochę rozjaśnić sytuację w Westeros, która zdążyła się już mocno rozjechać z wydarzeniami opisywanymi w książkach Pozdrawiam wszystkich czytelników i zapraszam do komentowania.

 

Lata 293 - 303 po lądowaniu Aegona​

Po długich i ciężkich walkach w Dolinie Arrynów, wojska dowodzone przez samego Jona musiały się wycofać. Po kilku krwawych porażkach z siłami pod sztandarem Lannisterów, większość armii wycofała się do zamków, licząc że Tywin nie będzie chciał dzielić swoich sił do utrzymywania oblężeń silnych fortec wasali lorda Arryna. Lannister ruszył prosto na Eyrie, utrzymywane jedynie przez niewielki garnizon. Wiedząc, że twierdza prędzej czy później będzie musiała się poddać, Jon Arryn zdecydował się na negocjacje pokojowe. Podpisanie pokoju przywracającego stan sprzed wybuchu konfliktu potwierdziło rolę Lannisterów i zdecydowanie podkopało pozycję Roberta Baratheona i jego sojuszników.

​

W czasie, gdy toczyły się jeszcze walki w Dolinie, Tytos Blackwood coraz częściej spotykał się z lordem Vyprenem. Daemon zapraszał go na uczty, a sam często bywał w Raventree Hall, odwiedzając swoje dzieci przebywające na dworze Blackwoodów i wyprawiając się z Tytosem i jego synem na łowy. Zbliżenie między dwoma rodzinami nie było przypadkowe, zarówno Tytos jak i Daemon wyznawali wiarę w Starych Bogów, podczas gdy większość ich sąsiadów oddawała cześć Siedmiu.

​

Zbliżenie między Blackwoodami, a Vyprenami nie było na rękę lordowi Brackenowi. Lahrys, od dawna skłócony z Tytosem obawiał się porozumienia między tymi dwoma lordami i zdecydował się spróbować przeciągnąć któregoś z sąsiadów Blackwoodów na swoją stronę. Wkrótce na dworze w Raventree Hall okazało się, że udało mu się przeciągnąć na swoją stronę Desmonda Grella z Martlet Bay, który także martwił się rosnącą pozycją Blackwoodów, związaną z ich nowymi przyjaźniami i zajęciem Oldstones.

Te smutne wiadomości spadły na Raventree w trudnym momencie. Żona lorda Tytosa od kilku dni czuła się coraz gorzej, więc Maester kazał jej przebywać w swoim łóżku. Mimo odpoczynku oraz podawania jej lekarstw, kobieta czuła się coraz gorzej i wkrótce jej stan stał się naprawdę ciężki. W ostatnich dniach życia Cersei nie odzyskała już przytomności i wkrótce świeca jej życia zgasła. Lord Tytos pogrążył się w żałobie.


Blackwood nie zdążył jeszcze zdjąć żałobnych szat, kiedy został zaproszony na turniej do Riverrun. W siedzibie lorda Hostera Tullyego mieli pojawić się najlepsi i najdzielniejsi rycerze, aby stanąć ze sobą w szrankach o wysoką nagrodę pieniężną oraz sławę i chwałę, która z pewnością otoczyłaby zwycięzcę. Lord Tytos nie wziął udziału w walkach turniejowych, w przeciwieństwie do jego syna Lucasa. Młodzieniec był gotów zaryzykować i spróbować dowieść swojej wartości, stając ze swoimi przeciwnikami w turniejowych szrankach. Lucas prędko obalił kilku wolnych rycerzy, został jednak zrzucony z konia przez młodego Lorasa Tyrella. Niezwykle przystojny i doskonale wyszkolony rycerz występujący w zdobionej motywami kwiatowymi zbroi był obiektem westchnień niemal wszystkich dam obecnych na trybunach. Wszystkie one wydały więc jęk zawodu, gdy kolejny przeciwnik Lorasa trafił go kopią i obalił na ziemię. Na chwilę nad polem turniejowym zapadła cisza, gdy widzowie przyglądali się leżącemu i broczącemu krwią z rany na piersi Tyrellowi. Szybko zaniesiono go do kowala, który zdołał zdjąć z niego pancerz, a następnie do Maestra, który zajął się rannym Lorasem.

Uczta towarzysząca turniejowi nie była tak radosna jak zwykle. Dodatkowo humor towarzystwu popsuła wieść o niesnaskach lorda Denysa Longthorpe’a z Hosterem Tullym. Władca Riverrun nie był zadowolony ze sposobu zarządzania ziemiami przez Denysa, ponadto zwlekał on niezwykle długo z wysłaniem wojsk Tullyemu co niezwykle rozgniewało Hostera. Postanowił on więc odebrać Longthorpe’owi jego zamek, co zakomunikował lordowi na uczcie. Czerwony z wściekłości Denys odmówił, krzycząc że skandalem jest odbieranie mu ziem należących do jego rodu od najdawniejszych czasów. Hoster Tully, równie zdenerwowany, zagroził że wyśle rycerzy aby zdobyli zamek Denysa i wygnali z niego lorda i jego ludzi. Ta decyzja nie spodobała się wielu lordom, którzy otwarcie wyrazili swoją dezaprobatę. Wśród nich był także Tytos Blackwood, uważający że odebranie rycerzowi zamku byłoby skrajną niesprawiedliwości, nie mógł on jednak wystąpić otwarcie przeciwko Tullyemu i zgodził się oddać mu pod dowodzenie swoje oddziały.


Walki z ludźmi Denysa Longthorpe’a nie mogły trwać długo. Lord liczył, że inni wasale Riverrun, którzy nie zgadzają się z polityką Hostera, otwarcie przyłączą się do buntu. Nastroje oporu co prawda wzrastały, jednak nie tak szybko jak to oceniał Denys. Nieliczne siły buntownika zostały pobite, a jego zamek nie opierał się długo przeważającym siłom oblegających. Longthorpe został mimo wszystko potraktowany łagodnie. Został zobowiązany do odnowienia swojej przysięgi wasalnej i przeproszenia Hostera Tully’ego za swoje słowa, zachował jednak swoje ziemie i zniszczony częściowo zamek.

Tytos nie brał bezpośredniego udziału w walkach. Jego ludzie nie ruszyli na ziemie Longthorpe’a, a stacjonowali w zamkach co bardziej opornych wobec Riverrun lordów. Siłom Raventree przyszło współpracować w czasie tej kampanii z ser Gordynem Keathem, który szybko zaprzyjaźnił się z Blackwoodem.

​

Po stłumieniu buntu Longthorpe’a Tytos skupił się na poszukiwaniach dla siebie nowej żony. Dwóch synów co prawda stanowiło pewne zabezpieczenie sukcesji, jednak Lucasowi rodziły się jedynie córki, a jego żona od dłuższego czasu nie zachodziła już w ciąże. Obawiając się o upadek dynastii w razie niespodziewanej śmierci Wulfhere’a Blackwood postanowił, że jego żona powinna być młoda i zdolna jeszcze do rodzenia dzieci. Dobrą kandydatką okazała się Jeyne Westerling, której rodzina zgodziła się na ślub. Wkrótce po hucznych uroczystościach weselnych okazało się, że dziewczyna jest w ciąży, a 9 miesięcy później na świat przyszedł trzeci syn Tytosa – Harold Blackwood.

Tym spokojnym, letnim czasom towarzyszyła coraz lepsza koniunktura gospodarcza. Skarbiec Blackwoodów był co prawda pusty z powodu długich wojen toczonych przez Riverrun, jednak rycerze, mieszczanie i chłopi powoli bogacili się. Różnice szczególnie widać było w regionie wokół ruin twierdzy Oldstones.

Kolejne lata to dla Dorzecza powstawanie coraz wyraźniejszych i silniejszych stronnictw dzielących poszczególnych lordów. Tytos Blackwood wziął stronę Daemona Vyprena w czasie jego kłótni z ser Artysem Hersy’m z Newkeep, powszechnie znanym stronnikiem Hostera Tully’ego. Poprawiały się natomiast stosunki Raventree i Stawu Dziewic, którego lord William Mooton był coraz częstszym gościem na licznych ucztach i polowaniach organizowanych przez Blackwoodów. W końcu zaczęto mówić o formowaniu się koalicji lordów opornych wobec polityki Hostera, często natomiast spotykających się we własnym gronie i dyskutujących w sprawach bieżącej i przyszłej sytuacji Dorzecza. Oprócz Tytosa Blackwooda i jego lennika, do stronnictwa zaliczano także Daemona Vyprena, Williama Mootona, a także cały ród Mallisterów.

Nikt nie wie, czy wiadomości te dotarły do Hostera Tullyego, zażądał on jednak hołdu od lorda oderwanego wcześniej w wyniku wojny z Lannisterami Darry. Stary Tully wiedział, że Tywin nie zgodzi się na przyłączenie tych ziem, wyczekał więc na wybuch konfliktu Króla Zachodu z Tyrellami, którzy już długo żądali oddania części terenów, będących przedmiotem sporu między Casterly Rock, a Wysogrodem.

​

Wojna Tyrellów i Lannisterów nie trwała długo, bo zaledwie kilka miesięcy. Nie wynikało to tylko z dużej przewagi militarnej Wysogrodu ale także z nagłego załamania się pogody. Dotychczasowe ciepłe dni szybko ustąpiły miejsca zimnym i deszczowym. Z północy zaczęły dąć zimne wichry, niosące ze sobą chmury barwy ołowiu, całkowicie zasłaniające życiodajne słońce. W takich warunkach wojna nie mogła trwać zbyt długo, a Lannisterowie, wyczerpani długimi konfliktami, zgodzili się oddać Wysogrodowi ziemie wokół zamku Redramble i zapłacić wysoką kontrybucję. Rycerze i powołani do armii chłopi powrócili na swoje ziemie, aby choć jeszcze raz tej jesieni posiać zboże, mimo że nikt nie miał wątpliwości że zbiory przy tej pogodzie będą mizerne. Marznący w swoich komnatach lordowie ziem południa coraz częściej powtarzali zaś niemal zapomnianą na tych terenach dewizę rodu Starków, „Nadchodzi zima”.

 

Lata 303 - 313 po lądowaniu Aegona​

Dni robiły się coraz chłodniejsze i nie wszyscy byli już pewni, że przed nadejściem zimy uda się zebrać kolejne plony. Nad Westeros nadciągnęły potężne deszczowe chmury, z których w dzień i w nocy lała się woda. Słońce nie mogło przebić się przez kurtynę ołowianych chmur, więc w dzień wydawało się być niewiele tylko jaśniej niż po zmierzchu. Wśród gminu niosła się plotka, że to świat pogrąża się w żałobie po śmierci wspaniałego rycerza, Lorasa Tyrella, którego zabiła zadana podczas turnieju rana.

Także Raventree pogrążało się w żałobie. Najmłodszy syn Tytosa, młodziutki jeszcze Baelor nie poradził sobie z chorobą i po wielu dniach walki z gorączką zmarł. Dawniej wesołe sale i korytarze zamku Blackwoodów wypełniła teraz cisza i smutek.

​

Ponury nastrój udzielił się także młodemu Wulfhere’owi. Nie było tajemnicą, że między nim a Yadrim, najmłodszym bratem Daemona Vyprena nie układało się najlepiej. Szalę goryczy przepełnił ponoć spór o uroki pewnej dziewki, na którą obu rycerzy ostrzyło sobie zęby. Urażony Wulfhere wyzwał swojego adwersarza na pojedynek i gotów był pojedynkować się z nim na śmierć i życie. Sytuację ułagodził sam Tytos, który gdy tylko dowiedział się o konflikcie, ruszył na miejsce planowanego boju. Napotkał tam szykujących się do walki rycerzy i stanął pomiędzy nimi zakazując rozlewu krwi. Chcąc, nie chcąc musieli oni podporządkować się lordowi.


Kolejne miesiące mijały w powoli w cichych i zimnych murach Raventree. Tytos wciąż rozmyślał nad przyszłością rodu Blackwoodów. On sam miał już swoje lata, a jego najstarszy syn Lucas nie doczekał się dotąd syna. To szczęście nie spotkało także Wulfhere’a który posiadał jedynie małą córeczkę, a co gorsza do zamku dotarła właśnie wiadomość, że z powodu choroby zmarła jego pierwsza żona.

​

Tymczasem złowróżbne wieści docierały z południa. Hoster Tully wysunął żądania do zamku Turnbridge, a wszyscy wiedzieli że jeśli chce zwyciężyć musi wykorzystać słabość Lannisterów, którzy wciąż nie mogli otrząsnąć się po przegranych wojnach. Przeczuwając nadchodzącą wojnę, Tytos polecił posłać po Perrę Mooton, młodą i urodziwą córkę lorda Stawu Dziewic, wiedząc że dziewczyna niegdyś bardzo spodobała się jego synowi. Stary Blackwood nie mylił się w swoich przeczuciach, zarówno dotyczących konfliktu jak i swojego syna. Stary Tully wypowiedział wojnę Lannisterom i nakazał swoim chorążym zbierać się pod Turnbridge. Wulfhere tuż przed wyruszeniem na wojnę poślubił piękną Perrę.

​

Ogromne armie Tullych i wiernych im lordów stanęły pod niewielkim zameczkiem Turnbridge. Plotki głosiły, że Lannisterowie maszerują z zachodu ale nikt nie spodziewał się ich prędkiego przybycia. Mimo to, Hoster zarządził szybki szturm na zamkowe mury i do poprowadzenia go wyznaczył Lucasa Blackwooda. Ambitny młodzieniec z radością przyjął to wyzwanie i na czele swoich ludzi ruszył do walki. Zaciekły atak złamał morale obrońców, którzy wraz z zachodem słońca poddali zamek. Niestety, przerażony Tytos nie mógł wśród zwycięzców odnaleźć swojego syna. Po długich poszukiwaniach, znaleziono go pod stosem trupów, żywego jeszcze lecz broczącego z wielu ran. Natychmiast zawołano po Maestrów, którzy zdołali ustabilizować stan Lucasa, jednak przez wiele miesięcy miał się on jeszcze nie podnosić z łoża.

Tymczasem na tyłach nadciągających wojsk pod dowództwem Tywina Lannistera, zaczął szerzyć się bunt. Kilku lordów pod przywództwem Addana Marbranda zerwało przysięgę lenną i odmówili wsparcia lwów w tym konflikcie. Obawiając się walki na dwa fronty, Tywin nie zdecydował się zdławić buntu lecz ruszył prosto na Riverrun. Mimo początkowych sukcesów, siły Tullyego zdołały obronić miasto, a nawet wkroczyć na ziemie podporządkowane Lannisterom.

Wojska dowodzone przez Tytosa miały za zadanie osłaniać lewą flankę sił Riverrun i maszerowały na północ od głównych armii Dorzecza. Zdawało się, że teren ten jest najbardziej bezpieczny i od dawna nie było na nim wojsk pod lannisterskim sztandarem. Zadaniem Tytosa było niepostrzeżone dotarcie na tyły zbliżającej się armii Tywina i atak na jego siły od tyłu, dlatego też pochód sił Blackwoodów miał odbyć się w absolutnej tajemnicy. Niepodziewanie, ludzie z Raventree zostali zaatakowani, napadnięci ze wszystkich stron przez wojska w czerwono-zlotych barwach Lannisterów. Mimo mężnej obrony, nieprzygotowani do walki ludzie Tytosa zostali rozbici, a sam lord dostał się do niewoli.

Gdy tylko usłyszał o tym Wulfhere, postanowił uczynić wszystko dla ocalenia swojego ojca. Rycerz doskonale czuł się raczej wśród dworskich intryg niż na polu bitwy i postanowił wykorzystać swoje umiejętności. We współpracy z Williamem Mootonem, ojcem swojej żony, zrekrutował szpiegów, którzy przeniknęli do obozu Lannisterów. Tam, przekupstwem zdołali przekonać zarządcę obozowego więzienia do mniej dokładnego pilnowania miejsca przetrzymywania Tytosa. Agenci zdołali wyswobodzić lorda i wydostać się z nim poza lannisterski obóz. Jednak zdradziecki zarządca musiał natychmiast po ucieczce Tytosa wszcząć alarm! Na nogi postawiono niemal wszystkie siły Tywina, a za uciekinierami ruszył pościg. Konni dopadli agentów i Tytosa w czasie przeprawy przez bród. Pozbawieni szans uciekinierzy nie mieli szans, ciało martwego lorda Blackwooda wyłowiono później z rzeki. Pogrążeni w żałobie Lucas i Wulfhere wyprawili ojca w ostatnią podróż do Raventree i wrócili do swoich oddziałów, w końcu wciąż trwała wojna.

​

Bitwy i potyczki między wojskami Casterly Rock i Riverrun wciąż trwały, a żadna ze stron nie potrafiła osiągnąć przewagi. Tymczasem z Bliźniaków dotarła do obozu sił Tullych wieść o śmierci starego Waldera Freya. Zgodnie z zasadami sukcesji, władzę objął po swoim dziadku znany ze swej rozpusty Ryman Frey, od dawna pozostający w dobrych stosunkach z lordami Dorzecza.

Śmierć Waldera Freya zbiegła się w czasie z narodzinami pierwszego syna Wulfhere’a. Była to wspaniała wiadomość, gdyż stan Lucasa wciąż nie był dobry i w każdej chwili jego zdrowie mogło się pogorszyć. Co prawda nowy lord Blackwood był już w stanie chodzić, a nawet powoli jeździć konno, nie było jednak mowy o ciężkim wysiłku, ani tym bardziej o dowodzeniu w bitwie. Podobno, szczególnie pomogła Lucasowi maść przygotowana przez tajemniczego medyka sprowadzonego do Raventree aż z Braavos.

Lucas pragnął kontynuować dziedzictwo ojca, który chciał silnych rządów Blackwoodów nad całym wybrzeżem. Konieczne do tego było jednak zdobycie niewielkiego zamku Gravesham. Doskonała okazja nadarzyła się niedługo po wznowieniu walk, wstrzymanych na czas niezwykle ulewnych deszczy. Lord Gravesham nie dotrzymał przysięgi i nie dostarczył swoich wojsk Lannisterom, licząc że uda mu się zachować niezależność. Czas pokazał jak bardzo się mylił, gdy pod murami jego zamku stanęła armia z Fairmarket dowodzona przez Willasa Paege’a. Zamek został zdobyty kosztem życia dowódcy, który poległ bohatersko zostawiając władzę bratu Gladdenowi, który szczycił się niezwykłymi zdolnościami w dowodzeniu wojskiem w polu.

​

Po śmierci Freya i Blackwooda, kolejni wielcy ludzie poprzedniego stulecia odchodzili do swoich przodków. W obozie zmarł Tywin Lannister, po którym władzę przejął jego skory do wybuchów gniewu bratanek Lancel. Z północy przyszła z kolei wiadomość o śmierci Eddarda Starka, po którym tytuł króla północy przyjął jego syn Robb.

​

Lucas Blackwood władał niecały rok, gdy i po niego przyszła śmierć. Stara rana nie dawała lordowi spokoju, a w ostatnich dniach życia przysporzyła mu wielu cierpień. Nie pomogły mikstury i makowe mleko, młody Lucas zmarł pozostawiając jedynie trzy córki. W takiej sytuacji władzę przejął jego młodszy brat, Wulfhere który swoje rządy rozpoczął od poprawy stosunków z sąsiadami. W ostatnich miesiącach poprawił się stan skarbca w Raventree, nowy lord rozesłał więc liczne podarki do Fairmarket i Bliźniaków. Wkrótce do zamku Blackwoodów przybyło poselstwo składające się z młodych Freyów, którzy zaproponowali Wulfhere’owi sojusz, na co lord z radością przystał. Ten akt przestał mieć niestety wkrótce znaczenie, gdyż Ryman zdecydował się ugiąć kolana przed Hosterem Tully. Ponoć starzec z Riverrun skłonił go do tego obietnicą ogromnych zysków po zwycięskiej wojnie z Lannisterami. Nikt nie spodziewał się bowiem, że młody Lancel będzie w stanie stawiać tak zaciekły opór jak jego stryj.

Czas pokazał, że Hoster Tully nie mylił się. Kolejna ofensywa sił Riverrun przepędziła Lannisterów z Dorzecza i zmusiła ich do podpisania pokoju sankcjonującego zajęcie Turnbridge przez Tullych. Lancel stworzył sobie tym samym możliwość do pozbycia się lordów, którzy na początku wojny zdradzili Tywina. Siłą zmusił do ugięcia kolan Marbranda, a przerażeni zagładą armii zwierzchnika rozłamowcy poddali się Lwom.

Wkrótce po podpisaniu pokoju Westeros obiegła wieść o śmierci króla Królewskiej Przystanii – Roberta Baratheona. Inicjator buntu przeciwko Targaryenom zmarł w swoim łożu i zostawił władzę swojemu synowi, Cortnayowi. Jego władzy nie uznała jednak część chorążych Roberta. Młodemu królowi brakowało jednak na razie poparcia, aby pokonać ich siłą.

​

Wulfhere doskonale czuł się w czasach pokoju, często przebywając w Riverrun, gdzie mógł do woli prowadzić rozmowy z innymi poddanymi rodu Tullych. Kontynuując politykę swojego ojca i brata, starał się budować stronnictwo przeciwne staremu Hosterowi, a także jego największemu przyjacielowi – Desmondowi Grellowi, rządzącemu w Martlet Bay.

​

Tymczasem kruki przyniosły straszne wieści z Muru, zaatakowanego ponoć przez ogromne siły Dzikich. Pojawiały się także pogłoski o Innych, którzy nocami podchodzili pod samą lodową barierę, a strzały strażników nie czyniły im żadnej szkody. Po wielu dniach ciężkich walk, zdziesiątkowane siły Czarnej Straży zdołały porozumieć się z dowódcami Dzikich. Mieli oni zaprzestać ataków za cenę wielu wozów towarów, o które niezwykle ciężko było na północ od Muru. Tak wysoka cena była jednak konieczna dla zachowania pokoju.


Wtedy przyszedł jednak moment, na który od lat czekali Blackwoodowie. Zmarł Hoster Tully, a władza przeszła w ręce jego dziesięcioletniego wnuka Aemona. Wulfhere odmówił podporządkowania się młodemu królowi Dorzecza, licząc na silny odzew wśród swoich stronników. Niestety, wbrew jego oczekiwaniom, liczący na korzyści i słabą władzę młodzieńca, zgodnie ugięli oni przed nim kolana. Odmówił tego jedynie Patrek Mallister, władca Seagardu, położonego na północ od ziem Blackwoodów. Wykorzystując zadufanie starego Patreka, Wulfhere wysunął żądania do jego ziem i rozpoczął zbieranie swoich wojsk. Niespodziewanie, liczniejsze wojska Blackwoodów przegrały pod Seagardem i zostały zmuszone do wycofania się. W czasie walk zginął jednak Mallister, a jego młodziutki syn nie był już tak zdolnym dowódcą. W czasie gdy wojska Seagardu stanęły pod Starymi Kamieniami, reszta armii Wulfhere’a wróciła pod zamek Mallisterów i szybko go zdobyła. Pozbawiony rodowych ziem Mallister musiał poddać się i uznać żądania Blackwoodów, którzy tym samym uczynili kolejny krok do władzy nad całym wybrzeżem.

​

Po wojnie o Seagard stało się jednak jasne, że ugięcie kolan przed młodym Tullym jest konieczne. Aemon miał ogromną szansę przejąć w spadku Eyrie, gdyż Jon Arryn nie miał męskiego potomka. Tak silne Riverrun byłoby niezwykle groźnym przeciwnikiem, więc Wulfhere ugiął się przed naleganiami swoich doradców i ruszył do Riverrun prosić Aemona Tullyego o przyjęcie go w poczet swoich chorążych. Zgodnie z oczekiwaniami Blackwooda, młody król zgodził się niemal natychmiast.

Rok zakończył się wieścią o śmierci kolejnego władcy północy. W czasie kłótni, która wybuchła podczas wesela między Robbem Starkiem i lordem władającym Fosą Cailin młody Król Północy został zamordowany. O Fosę Cailin natychmiast wybuchły walki, w czasie których potężna twierdza długo opierała się siłom wiernych Starkom oddziałów. W końcu jednak i ta forteca upadła, a władzę w Winterfell objął najstarszy syn zamordowanego, niepełnoletni jeszcze Ronnel.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~​

Cóż, jak to w Pieśni Lodu i Ognia, everybody dies

 

Lata 313 - 323 po lądowaniu Aegona​

Początek nowego roku przyniósł niezwykle istotną dla dalszych losów rodziny Blackwoodów decyzję młodego, zapalczywego Wulfhere’a. Lord postanowił ostatecznie objąć prawowitą władzą większą część terytorium położonego nad brzegiem zatoki. Wraz z Maestrem, Wulfhere sporządził więc dokumenty, które miały zapewnić uznanie jego władzy i posiadania przez ród Tullych oraz akceptację dla ambitnych planów młodego rycerza.

Nie był to jednak czas na wielką wojnę, która była konieczna dla zajęcia ostatniej, nienależącej do lorda Dorzecza prowincji położonej nad zatoką , a także dla zwiększenia jego autorytetu. Braki w skarbcu i niewielu możliwych do powołania pod broń ludzi skoncentrowały wysiłki Wulfhere’a na odbudowie i integracji ziem Blackwoodów, przynajmniej do czasu poprawy sytuacji budżetowej i powstaniu korzystniejszej sytuacji na politycznej arenie Westeros, a także wzmocnienia obrony Starych Kamieni, gdzie podjęto się znacznego powiększenia i dodatkowego fortyfikowania zamku. Dała o sobie znać jednak natura lorda, który nie mógł żyć bez kolejnych intryg i zbierani wszelkich informacji i plotek na temat innych lordów. Tym razem ofiarą jednego z niewielkich spisków Wulfhere’a padł Harrys Whent, który został ośmieszony podczas uczty w Riverrun. Niestety, dociekliwy lord dowiedział się o prowodyrach tego zajścia i poprzysiągł zemstę.

​

Tymczasem, pełnoletniość osiągnął najmłodszy brat Wulfhere’a i syn Tytosa, Harold Blackwood. Młodzieniec od najmłodszych lat wskazywał wielki talent i zapał do zdobywania wiedzy na temat dowodzenia wojskiem i czytania o starożytnych bitwach. Na cześć Harolda, Wulfhere postanowił wyprawić turniej, który miał odbyć się w samym Raventree. Decyzja ta okazała się straszliwa w skutkach. Młody Harold postanowił sam stanąć w szranki i stoczył kilka zwycięskich pojedynków. W tym momencie nastąpił jednak niezwykle nieszczęśliwy wypadek – drzazga ze złamanej kopii wpadła przez wizurę hełmu i trafiła Harolda w oko, oślepiając go zupełnie. Młodzieniec, mimo pomocy Maestrów nie odzyskał niestety wzroku i już na całe życie był skazany na ponure ciemności.

W międzyczasie na ziemiach południowych trwały liczne bunty lordów i znaczniejszych rycerzy przeciwko Tyrellom i Baratheonom. Królowie jednak jak do tej pory siłą i przekupstwem dławili wszystkie oznaki niezadowolenia.

​

Kilka miesięcy minęło zanim Wuflhere zdecydował się do podjęcia ostatecznej decyzji o ataku na Przylądek Orłów, należący do lorda pod zwierzchnictwem Greyjoyów. Pod murami Raventree i innych prowincji należących do Blackwoodów zaczęli zbierać się rycerze prowadzący swoje hufce, a do Riverrun i innych zamków ruszyli posłowie z wiadomościami od Wulfhere’a. Blackwood miał już zapewnione poparcie młodego Aemona i jego doradców, którzy także pragnęli wypędzenia Żelaznych Ludzi na ich rodzinne wyspy. W końcu Aemon Tully oficjalnie wypowiedział wojnę Greyjoyom, a jego wystąpienie poparł sam Ronnel Stark deklarując swoją pomoc armiom Dorzecza.

​

Plan Blackwooda zakładał pokonanie wojsk Greyjoyów na kontynencie i czekanie na kontratak, a następnie rozbicie armii Żelaznych Wysp już na ziemiach Dorzecza. Nikt nie spodziewał się, że możliwe byłoby skuteczne prowadzenie wojny na terytorium przeciwnika. Greyjoyowie i ich wasale byli znani z budowania doskonałych okrętów i najwspanialszych zdolnościach żeglarskich, mogliby więc łatwo utrudnić lub wręcz nie dopuścić do inwazji.

​

Obrońcy Przylądka Orłów szybko się poddali, wydając swojego poprzedniego lorda zwycięskiemu Wulfhere’owi. Po kilku dniach w niewoli zgodził się on przekazać Blackwoodom swój zamek w zamian za obietnicę wolności.
W tym czasie rozpoczęła się jednak ofensywa wojsk pod dowództwem Greyjoyów, którzy wylądowali pod Starymi Kamieniami. Na ich spotkanie ruszyły wojska Tullych i garnizon Fairmarket.

​

Bitwa była długa i ogromnie krwawa. Liczniejsze zastępy Żelaznych Ludzi ustępowały wyposażeniem i umiejętnościami armiom Dorzecza, jednak wkrótce zaczęli osiągać przewagę. Maron Greyjoy nie mógł jednak świętować zwycięstwa, na jego tyły uderzyły bowiem pozostałe armie Blackwoodów zmierzające z północy. Otoczone siły Żelaznych Wysp zachowały jednak szyk i odparły pierwsze uderzenie. W końcu jeden z lenników Tullych zaczął się wycofywać, a odwrót przerodził się w paniczną ucieczkę z pola bitwy. Greyjoyowie, zbyt wykrwawieni by ścigać wroga także wycofali się, bitwa pozostała bez rozstrzygnięcia.

​

Jak szybko się okazało, bitwa okazała się strategiczną porażką Żelaznych Ludzi. Większość ich sił była niezdolna do walki, podczas gdy nadciągały wciąż kolejne siły Tullych. Maron Greyjoy nie miał więc innego wyjścia, musiał podpisać pokój z młodym Aemonem i uznać swoją porażkę, wciąż jednak na północy toczył walki ze Starkami.

Wojna przyniosła ogromne straty nie tylko skarbcowi i stanowi sił zbrojnych Blackwoodów. Jej ofiarą padła także żona Wuflhere’a która podróżując została napadnięta przez zagubiony podjazd Żelaznych Ludzi, nie marnujących takich okazji. Zamiast jednak wziąć kobietę w niewolę i odebrać za nią sowity okup, żołdacy zamordowali żonę Wulfhere’a. Żałoba nie przeszkodziła Wulfhere’owi w tajemnych spotkaniach z Emonie, żoną swojego brata, o których jednak plotkowali niektórzy dworzanie w Raventree. Równocześnie lord poszukiwał także nowej partnerki, a wybór padł na młodziutką Anyę Tyrell.

​

W ciągu tych kilku lat znacznie zmienił się rozkład sił w Westeros. Umierali starzy władcy, jak na przykład Lancel Lannister, którego zastąpił jego syn Ben, co ciekawe ciemnowłosy co wzbudzało liczne śmiechy i plotki, jakoby nie był on wcale prawowitym dziedzicem. Wladca Dorzecza, Aemon Tully osiągnął już pełnoletniość i coraz częściej mówiono o rychłym zwiększeniu się stanu jego posiadania – Maestrowie potwierdzili, że zgodnie z prawem obejmie on spadek po wiekowym już i stojącym nad grobem Jonie Arrynie. Greyjoyowie z kolei zdołali pokonać siły Ronnela Starka i zdobyć ziemie należące wcześniej do Flintów, lenników królów północy. Zmarł także Cortnay Baratheon, nie tak silny i pełen wigoru jak jego słynny ojciec, nie przeżył plagi która nawiedziła Królewską Przystań. Ofiarą choroby padł także jego jedyny syn, władzę przejął więc brat Roberta – Stannis.

​

Tymczasem z każdym dniem robiło się coraz zimniej, a z północy dęły potężne wichry, niosące mroźne powietrze i opady śniegu. Ustały wszelakie konflikty zbrojne, odwołano turnieje i nadchodzące polowania, a lordowie spędzali większość czasu na ucztach w rozgrzanych salach jadalnych, przy ogniu, gorących daniach i grzanym winie. Na jednej z takich uczt, grupka nisko urodzonych rycerzy i biednych lordów próbowała przekonać Wulfhere’a do poparcia ich pomysłu przeciwstawienia się planom Aemona, który chciał nałożyć nowe podatki. Blackwood, wiedząc że pozycja Tullyego jest silna jak nigdy, zdecydował się odprawić pochwycić spiskowców i przekazać ich do Riverrun.

​

Ofiarą szerzącej się w całym Westeros plagi padł także Harold Blackwood, nieszczęśliwy i oślepiony młodzieniec zmarł pozostawiając swoją wciąż młodą i atrakcyjną małżonkę. Długi czas spędzany w zamku w Raventree uniemożliwił jednak Wulfhere’owi dalsze spotykanie się z Emonie bez wzbudzania niepotrzebnych podejrzeń. Niestety, niedługo po zakończeniu romansu okazało się, że kobieta jest w ciąży, a dziecko nie mogło już należeć do Harolda.

​

Z Doliny Arrynów nadeszły radosne dla Aemona Tullyego wieści. Stary Jon zmarł nie pozostawiwszy męskiego potomka, wszystkie jego ziemie i tytuły miały więc przypaść obecnemu królowi Dorzecza. Hołd lordów podległych wcześniej Arrynom i przyłączenie nowych ziem połączono z wielką ucztą i turniejem, który rozegrano w specjalnie do tego przygotowanej hali zamku Riverrun.

​

Niestety, na zmagania na otwartym polu nie pozwoliła pogoda. Od wielu dni w Dorzeczu sypał śnieg i utrzymywał się mróz.

​