W stepie szerokim - Ukraina AAR

Temat na forum 'EU III - AARy' rozpoczęty przez leszlong, 9 Kwiecień 2012.

Status Tematu:
Zamknięty.
  1. leszlong

    leszlong Znany Wszystkim

    Jest to kontynuacja AAR z CK pt. "Wielkie Księstwo Kijowskie". Zapis gry skonwertowałem mechanicznie, a tam gdzie to było konieczne to ręcznie poprawiłem. Dynastie wpisałem, te które były w Mrocznych Wiekach. Nazwy państw uaktualniłem, jednak większość jest zgodna z tytulaturą z CK.

    Technikalia: EU3 DW, ilość złota z CK podzieliłem przez 100 (minimum to 50), dodałem każdemu po dwóch urzędników. Trudność wysoka, agresywność normalnie, szczęśliwe państwa losowo, reszta domyślnie.

    Wkrótce prolog.
     
  2. leszlong

    leszlong Znany Wszystkim

    PROLOG

    Sytuacja wewnętrzna

    [​IMG]
    Mapa Ukrainy w 1452 (bez 3 ziem, eksklaw)

    Wielkie Księstwo Kijowskie określane również jako Ukraina w połowie XV wieku było jednym z lepiej rozwiniętych państw w Europie, mimo średniego zasięgu terytorialnego. To co stanowiło o sile Rusi Kijowskiej była zawartość skarbca. Kniaziowie kijowscy w ciągu 400 lat zgromadzili ok. 267 tysięcy grzywien srebra, co stanowi w połowie XV wieku wartość 2670 złotych dukatów. Inne państwa europejskie mają najwyżej 1200 dukatów. Dzięki temu Kijów nie musi pożyczać, aby państwo mogło funkcjonować oraz nie musi ograniczać wydatków.

    [​IMG]
    Wykresy dotyczące Ukrainy

    Państwo podzielone jest na 20 okręgów zwanych ziemiami, przy czym 3 z nich są eksklawami czyli nie mają bezpośredniego połączenia ze stolicą. Są to Chołm, Tuła oraz Ołoniec. Liczba ludności oceniania jest na ok. 238 tys. dusz, z czego największa liczba ludności zamieszkuje Wołyń (26.800). Religią dominującą jest prawosławie, brak jest większych skupisk innowierców. Większość mieszkańców Ukrainy określa siebie jako Rusinów, jednak w niektórych rejonach z powodów historycznych przeważa ludność białoruska (Polesie i Mińsk) oraz rosyjska (Kursk, Ołoniec i Chołm).

    [​IMG]
    Ustawienia dotyczące sytuacji wewnętrznej

    Sytuacja gospodarcza

    [​IMG]
    Podstawowe produkty oferowane przez Ruś Kijowską

    [​IMG]

    [​IMG]
    Pozostałe produkty wytwarzane na Ukrainie


    Gospodarka Ukrainy opiera się na uprawie zbóż oraz produkcji wełny, co czyni ją wrażliwą na klęski żywiołowe. Reszta produktów jest wytwarzana w śladowych ilościach. Handel prawie nie istnieje. Istniejące manufaktury były niewielkie i produkowały jedynie na rynek lokalny, często na potrzeby właścicieli. Dobra sytuacja ekonomiczna i wewnętrzna pozwala na wpływy podatkowe szacowane w wysokości ok. 180 dukatów podatku gruntowego, płaconego od każdego łana ziemi.

    [​IMG]
    Wykaz największego rocznego przychodu z podziałem na państwa


    Wojskowość

    [​IMG]
    Wykaz państw z największymi zasobami mobilizacyjnymi

    Armia ukraińska składała się z 7 pułków: 5 piechoty i 2 jazdy. Jak na wielkość i potrzeby była ona zbyt mała, tym bardziej, że żadne z sąsiednich państw nie było przychylnie nastawione do Ukrainy. Jednak z uwagi na liczbę mieszkańców Rusi Kijowskiej zwiększenie wojsk nie stanowiło żadnego problemu, gdyż w połowie XV wieku Ukraina mogła wystawić do 40 pułków wschodniej piechoty średniowiecznej oraz jazdy rycerstwa wschodniego.

    [​IMG]
    Wykaz państw z największymi armiami

    Sytuacja międzynarodowa

    [​IMG]
    Mapa Europy w 1452 roku

    W Europie dominowały dwa państwa – Szwecja oraz Burgundia. Największe, wojownicze, ekspansywne. Prędzej czy później dojdzie do konfliktu między nimi, toteż wiele zależało od dużych i średnich państw takich jak Galicja, Bułgaria, Ukraina, Nowogród, Neapol. Sytuację dodatkowo komplikował fakt istnienia Rzeszy Niemieckiej czyli luźnego związku państw, dawniej niemieckich, nad którymi nominalną władzę miał wybieralny cesarz. W chwili obecnej był to król burgundzki – Hugo von Wetterau. Jeśli jeszcze dojdą do tego wzajemne koligacje rodzinne, gdzie przedstawiciele dwóch największych dynastii – d`Ardennes oraz Trpimirović – często byli ze sobą skonfliktowani, to mamy prawdziwą beczkę prochu z tlącym się lontem. W każdej chwili może dojść do wojny. W tej sytuacji Ukraina musiała szybko przygotować się do wojny, tym bardziej że w każdej chwili mogą uderzyć koczownicy ze wschodu. Syberia, Murom i Kazań tym razem mogą nie wytrzymać najazdów ze strony Ordy Nogajskiej, Kazachskiej czy też Timuridów. Sama Ukraina chętnie sięgnęłaby po Ruś oraz Grodno, obecnie we władaniu Burgundii. Ciekawostką jest fakt ekspansji kultury polskiej w wielu państwach Europy. Potomkowie polskiej szlachty rządzili na Cyprze, we Frankfurcie, Saksonii, Anhalt, Czechach, Polsce, Syberii.

    [​IMG]
    Mapa religijna Europy

    W Europie dominuje religia katolicka, przez co Ukraina jest odbierana jako państwo heretyckie i może stać się celem krucjaty ze strony papiestwa, które dąży katolicyzacji obszarów prawosławnych, do czego doszło na dawnych ziemiach bizantyńskich.
    W Azji Mniejszej istnieją dwa państwa islamskie, przy czym jedno z nich – państwo Osmańskie – rządzone jest przez grecką dynastię Atouemesów. Stricte islamski jest Sułtanat Dżalaryidów z dynastią Hassanów. Islam jako religia jest w odwrocie, zachował się jedynie z niewielu prowincjach Azji Mniejszej oraz na Półwyspie Arabskim.
     
  3. leszlong

    leszlong Znany Wszystkim

    Rościsław II Trifonowicz z rodu Ruryka


    [​IMG]

    żył w latach 1438-1477
    panował w latach 12.02.1452-09.07.1477



    Rościsław przejął stolec kniaziowski w Kijowie po swym dziadku Dmytrze w lutym 1452 r. mając 14 lat. Jego ojciec Tryfon zmarł 11 lat wcześniej tj. w 1441 r. będąc słabowitego zdrowia. Nowy kniaź z powodu młodego wieku korzystał z porad tych samych doradców, co swój poprzednik. Za namową kanclerza Rogwołoda Rurykowicza ukrócił władztwo bojarów nad poszczególnymi ziemiami, oddanymi im pod zarząd. Odtąd bojarzy byli tylko pozbawionymi większych praw politycznych wielmożnymi, nie zaś samodzielnie działającymi we własnym tylko imieniu. Mogli zbierać się w sobory poszczególnych ziem. Aby dodatkowo ukrócić ich władztwo oraz wzmocnić kontrolę nad ziemiami, Rościsław powoływał poborców podatkowych. Zaś, aby pospólstwo nie było podburzane przez część bojarów, nakazał Rościsław budować nowe cerkwie, gdzie duchowieństwo nauczało posłuszeństwa wobec wielkiego kniazia. Każdy bunt był grzechem, ponieważ występowało się przeciw Pomazańcowi Bożemu.

    [​IMG]
    rada kniaziowska w 1452 roku

    [​IMG]
    W ciągu swego panowania Rościsław nie wahał się przed sprzedażą tytułów szlacheckich. W ten sposób próbował stworzyć warstwę szlachty lojalnej wobec siebie, kiedy starzy bojarzy nie zawsze popierali politykę reform.

    Z uwagi na zachodzące w międzyczasie procesy tj. likwidowanie kolorowej mozaiki państw na mapie świata, Rościsław rozbudowywał armię i flotę wojenną. Starał się, aby była silna, sprawna i mogła uchronić Kijów przed napaścią ze strony groźnych sąsiadów. W ciągu 5 lat wybudowano 17 galer, grupując je w 2 flotach działających na Morzu Czarnym. Następnie w ciągu 13 lat zwiększył wielkość armii lądowej do 53 pułków zgrupowanych w 6 armiach. Co do wielkości była to 3. armia na świecie. Dodatkowo w celu zwiększenia morale w wojsku, kniaź nakazał kilkukrotnie w ciągu roku przeprowadzać ćwiczenia.

    [​IMG]
    obraz przedstawiający wojnę z państwami ruskimi

    W Europie następowały zaskakujące czasami zmiany terytorialne. Dotychczas potężne Królestwo Szwecji, po zmianie nazwy na Królestwo Skandynawii w wielu wojnach zaczęło tracić swoje ziemie na Wyspach Brytyjskich na rzecz Anglii oraz we Francji na rzecz Burgundii. Na Półwyspie Iberyjskim Królestwo Galicji porządkowało chaotyczną mapę. Podobnie działo się w Azji Mniejszej, gdzie Bizancjum oraz Otomani próbowali na sąsiadach zdobywać ziemie.

    [​IMG]
    aneksja Riazania w 1462 r.

    Niemrawo próbowała także czynić to Ukraina, która w latach 1459-1462 była w stanie wojny z Twerem i jej sojusznikami - Meklemburgią, Tyrolem, Muromem, Riazaniem. Jedynymi zyskami była aneksja Riazania i czasowa okupacja tamtych terenów. We wrześniu 1473 r. Rościsław zdecydował się na utworzenie wasalnego państwa Riazania z Iwanem IV Potiomkinem na tronie.

    [​IMG]
    pokój z Bośnią z 1471 r.

    Druga wojna trwająca od września 1469 do lipca 1471 z Bośnią, Chorwacją, Kurlandią, Al-Hasa i Król. Galicji przyniosła lepszy zysk, w postaci ziemi mohylewskiej. Nowa prowincja zamieszkana przez katolickich Białorusinów poddana została przymusowej prawosławnej ewangelizacji. Z tego powodu co pewien czas wybuchały bunty niezadowolonych mieszkańców.

    [​IMG]
    doktryny wprowadzone za czasów Rościsława

    Rościsław pierwotnie planował pozbyć się trzech ziem, które były samotnymi wyspami, oddalonymi od ziem Ukrainy właściwej. Jednak w trakcie rządzenia zmienił zdanie. W tym celu nakazał kolonizację Półwyspu Kolskiego oraz Karelii, co pozwoliło na wzmocnienie gospodarki Ukrainy. Wysyłając kupców do Nowogrodu, Rościsław momentami uzyskiwał monopol na sprzedaż futer. Kupcy wysyłani byli także do Lubeki oraz Wenecji, bez większych skutków.

    Doceniając rolę polityki zagranicznej, kniaź kijowski wzmacniał więzi pomiędzy swymi sąsiadami za pomocą mariaży. W ten sposób uzyskał wpływy na dworze władców Muromu, Zaporoża, Bizancjum. Jednak państw prawosławnych było niewiele, a katolickie nie chciały zacieśniać więzów.

    [​IMG]

    Latem 1475 r. ludność Krymu poparła uzurpatora do tronu kniaziowskiego i przyłączyła się do niezadowolonych mniejszych bojarów z reform. Sam pretendent nie ujawnił się, jednak mimo tego 8 pułków słabo uzbrojonego pospólstwa ruszyło w kierunku Kijowa, aby wywalczyć dla niego władzę. Jak można było się domyślić, przy pierwszej bitwie rozbito te hałastrę. Mimo tortur zadawanych złapanym dowódcom, nie udało się wydobyć z nich kto był owym uzurpatorem. Rościsław jednak podejrzewał swego 24-letniego kuzyna Iwana.

    [​IMG]

    W styczniu 1476 r. podczas polowania następcy tronu przydarzył się śmiertelny wypadek. W ten sposób utorował drogę do tronu dla swego dziewięcioletniego syna Mychajła. Półtora roku później wielki kniaź kijowski zmarł w lipcu 1477 r. Wśród ludu krążyła plotka, że ze zgryzoty na wieść o zanegowaniu pochodzenia z rodu Ruryka jego praprababki.
     
  4. leszlong

    leszlong Znany Wszystkim

    Mychajło I Rościsławowicz z rodu Ruryka


    [​IMG]

    żył w latach 1467-1527
    regencja 10.06.1478-27.01.1482
    panował w latach 27.01.1482-01.12.1527




    [​IMG]

    Przez pierwsze 5 lat rządziła rada regencyjna w imieniu młodego kniazia, który był małoletni. Po przejęciu w pełni władzy kniaziowskiej Mychajło za wszelką cenę chciał się wykazać, że on też jest godzien miana wielkiego kniazia tak jak jego przodkowie. Ruś Kijowska po raz kolejny miała . Jego agresywna polityka zewnętrzna początkowo przynosiła same korzyści. Wpierw upomniał się o Podlasie, ponad 400 lat temu należące do Rusi Kijowskiej, a teraz będące we władaniu Zakonu Krzyżackiego. Mychajło zaryzykował wojnę z zakonnikami, pomimo ich sojuszu obronnego z Anglią, Zaporożem i Kurlandią. Przy okazji kniaź chciał utrzeć nosa swym sąsiadom i dalekim krewnym z Zaporoża.

    [​IMG]
    wynik prowadzonych działań wojennych

    Wojna wybuchła w lutym 1482 r., w porze roku nieodpowiedniej do prowadzenia działań wojennych. Zakon prawie nie miał armii, więc po niecałym rocznym oblężeniu Białegostoku w lutym 1483 r. Podlasie przeszło w ręce kijowskie, zaś państwo zakonne uległo likwidacji. Na drugim froncie armie kijowskie rozbiły w tym czasie armię zaporoską i zajęły Czerkask oraz Kubań. Po podpisaniu pokoju z Zaporożem Ruś Kijowska weszła w posiadanie kolejnej nowej ziemi - czerkaskiej. Jednak nie zakończyło to działań wojennych. Orda Nogajska uderzyła od razu na swoich nowych sąsiadów. Zagony tatarskie nie potrafiły dotrzymać pola wojskom ruskim. Kijowianie zajęli Kałmucję doprowadzając tym samym do rozejmu.

    [​IMG]

    Sytuacja wewnętrzna po tych podbojach skomplikowała się. W państwie ukraińskim oprócz mniejszości białoruskiej i rosyjskiej znalazła się kulturowo obca pruska. Prusowie wyznający do tego katolicyzm mogli być rozsadnikiem państwa. W styczniu 1486 r. wybuchła rebelia pruska. W wyniku lekceważenia przeciwnika i nonszalanckiego dowodzenia wojska kijowskie przegrały bitwę pod Bielskiem Podlaskim. Ogarnięci szałem zwycięstwa Prusowie zdobyli zamek w Białymstoku i ostatecznie w czerwcu wyparli resztki wojsk kijowskich z Podlasia. Na wieść o tym Mychajło zapadł na zdrowiu. Medycy leczący władcę cichcem powiadali, że młody Rurykowicz tak mocno zdenerwował się, że na trzy dni wpadł w katatonię. Nie był to jednak koniec problemów wojskowych Ukrainy. Wielokrotne wojny z Anglią, Nowogrodem, Skandynawią zaowocowały utratą Koli na rzecz Skandynawii, czasową okupacją południowych ziem przez wojska angielskie oraz ujawnieniem słabości militarnej Kijowa.

    [​IMG]
    stradioti - lekka jazda bałkańska

    Kniaź kijowski szybko zrozumiał, że ze słabym wojskiem nie można wygrać wojen. Zapóźnienie technologiczne, słabe morale żołnierzy, brak manewrów, starodawna taktyka. To wszystko powód podjętych reform. Mychajło inicjował wzmacnianie lokalnych zamków. Udało mu się to w ziemi chersońskiej i połtawskiej. Wespół z doradcą zadecydował o zmianie roli jaką miała grać jazda na polu bitwy. Odchodzono, na wzór zachodni, od ciężkiej jazdy, która zadawała cios decydujący. Wprowadzono lekką jazdę nadającą się do szybkich uderzeń, szarpania wroga. Zorganizowano wpierw jazdę na sposób bałkańskich stradioti, a następnie po 6 latach na sposób węgierski czyli czyniąc z niej husarię wschodnią. Piechota począwszy występująca jako wschodnia piechota późnośredniowieczna została przez Mychajłę formowana jako milicja czyli uzbrojone oddziały chłopskie. Potem pod wpływem doświadczeń z wojen z Anglikami oraz Skandynawami, wprowadzone formacje pikinierów. Dodatkowo pojawiła się artyleria służąca do wsparcia ogniowego piechoty oraz do szturmu. Mimo tych reform wciąż armia ukraińska była słabsza od armii zachodnich królestw. Rozwój floty był ograniczony z powodu małego zainteresowania morzem u kniaziów kijowskich.

    [​IMG]
    Husaria wschodnia - lekka jazda zorganizowana na wzór węgierski

    W kwestii bezpieczeństwa wewnętrznego zaszły pozytywne i negatywne zmiany. W ziemi mohylewskiej po dziesiątkach lat działalności misjonarzy prawosławnych, udało się zachęcić oraz zmusić do konwersji całą ludność. Nowo zdobyte Podlasie było jedyną ostoją innowierstwa aż do lutego 1495, kiedy to pewien mnich z klasztoru napisał otwarty list do papieża, oskarżając go o nepotyzm,schlebianie próżności i korupcję. Rankiem na drzwiach cysterskiego klasztoru Dafni wierni mogli zapoznać się z treścią tego listu. Król Nero II Serra otoczył opieką zbuntowanego mnicha i pod wpływem rozmów z nim, zdecydował zarządzić dokonanie reformy religijnej. Tym samym Ateny stały się pierwszym państwem protestanckim. 26 grudnia 1497 r. król duński Ulaszlo I Ali postanowił zerwać łączność z Rzymem. Powodem było przesyłane świętopietrze. Dania potrzebowała pieniędzy na prowadzone wojny. Oficjalną religią duńskiego królestwa stał się kalwinizm czyli kolejna wersja zreformowanego chrześcijaństwa. W odpowiedzi na te ruchy, papież oraz królowa burgundzka Maria I von Wetterau w Nicei w styczniu 1520 r. ogłosili wyniki prac komisji papieskiej, która zaproponowała dokonanie częściowej reformy katolicyzmu, jednak nie tak dogłębnej jak kalwinizm czy wyznanie ateńskie. Miała ona dać siłę katolikom na odpór rosnącej fali konwersji na wyznania protestanckie. Stąd powszechnie określano ją jako kontrreformacja. Ukraińskie ziemie dotknęła ta fala zmian religijnych. W Karelii (w sierpniu 1509 r.) oraz Ołońcu (we wrześniu 1517 r.) ludność ruska ochoczo i masowo odeszła od prawosławia na rzecz kalwinizmu.

    [​IMG]

    Ukraina ekonomicznie próbowała nadgonić dzielący ją dystans do państw zachodnioeuropejskich. W grudniu 1509 r. powołano Bank Narodowy jako instytucje mającą nadzorować jakość bitych monet. Dzięki temu posunięciu udało się utrzymać inflację w ryzach. We wrześniu 1526 r. skarbnik kijowski przekazał Mychajle złe wieści. Kniaziowski mincerz podkradał złoto przekazywane mu na bicie złotych dukatów. W ten sposób osłabił zaufanie do kijowskich dukatów wśród kupców, przez co wartość tych monet spadła. Próbując uniezależnić się ekonomicznie od Nowogrodu, Mychajło w październiku 1515 r. nakazał założenie ośrodka handlowego w Połtawie . W zasięgu jego działalności znalazła się prawie cała Ukraina. Dzięki temu udało się zwiększyć wydajność rolnictwa z ziemi czerkaskiej oraz wysokość zbieranych podatków rolnych. Mimo tego kroku kupcy ukraińscy skarżyli się na cła i podatki, co powodowało wzrost niezadowolenia wśród ludności, która czasowo była pozbawiana możliwości sprzedaży i nabycia różnych dóbr wskutek celowej opieszałości kupców.

    [​IMG]

    Polityka zagraniczna Ukrainy prawie nie była prowadzona. Do 1520 r. skupiała się jedynie na przesyłaniu wypowiedzeń wojny. Po tej dacie, Mychajło starał się polepszyć stosunki z sąsiadami. Zawarto królewski mariaż z Nowogrodem, którym wedle zamierzeń kniazia partnerem strategicznym. W pojawiających się sporach o przebieg granic, władca kijowski rościł pretensje do ziem okolicznych. Taka sytuacja była z Polską (spór o Grodno), Nowogrodem (Smoleńsk) oraz Węgrami (Troki). Prowadzenie skutecznej polityki zagranicznej utrudniały działania krewnych kniazia. Jego daleki kuzyn Mykoła, namiętne rozpowiadał publicznie w czasie spotkań z ambasadorami o planach kniazia. Mychajło zdecydował się na zgładzenie członka rodziny za zdradę, co wywołało niepokoje wśród szlachty i bojarstwa. Podobnie czynił jego syn, Fedir. Jednak Mychajło nie mógł ukarać swego syna i następcy tronu śmiercią. Dodatkowo jego syn prowadził styl życia nieodpowiadający pozycji. Niejako Opatrzność sama wymierzyła karę. W sierpniu 1506 w czasie wojny z Anglią, pierworodny kniazia kijowskiego zmarł po 3 dniach silnej gorączki. Następcą tronu został jego młodszy brat Rościsław.

    1 grudnia 1527 r. zmarł wielki kniaź kijowski Mychajło.
     
  5. leszlong

    leszlong Znany Wszystkim

    Rościsław III Michajłowicz z rodu Ruryka


    [​IMG]

    żył w latach 1499-1542

    panował w latach 01.12.1527-16.04.1542

    [​IMG]




    Te 15 lat panowania nowego kniazia nie obfitowało w wielkie wydarzenia. Rościsław, w odróżnieniu od swego ojca i dziadka, nie prowadził żadnych wojen. Co prawda pod koniec jego panowania planowano wystąpienie zbrojne przeciw Danii, która jak uważano powszechnie w Wielkim Księstwie Kijowskim bezprawnie okupuje Kubań. Jednak zagrożenie północnych ziem ukraińskich ze strony przeciwnika, oddalonych od stolicy państwa ziemiami nowogrodzkimi, spowodowało odłożenie na przyszłość wojnę o tę ziemię.

    [​IMG]

    Wielki kniaź wolał bardziej administrować krajem niż nim rządzić. Wspierał każdą inicjatywę rozpowszechniania wiedzy i propagowania nauki. Za jego czasów drukarnie drukowały przedruki wszelakich książek sprowadzanych z zachodu Europy. Książki coraz mniej kosztowały, przez co coraz więcej szlachciców i mieszczan, a i bogatych chłopów mogło sobie pozwolić na ich zakup. Tym sposobem poddani Rościsława nabywali wiedzę konieczną do unowocześniania państwa. Ten cel postawił sobie kniaź na początku. Tylko nowoczesne państwo może być silne. Jednak zapóźnienia w badaniach nad techniką morską ujawniły się w konserwatyzmie ukraińskich szkutników, którzy dali wyraz swojego przekonania, że nie należy przeznaczać dukatów na rozwój sztuki szkutniczej.

    [​IMG]
    Oddzielone od matecznika kijowskiego ziemie: karelska, ołoniecka i chołmska. Ich obrona w razie wojen jest nieekonomiczna.

    Wraz ze swymi doradcami, kniaź obmyślił plan sprzedaży niektórych ziem, celem zwiększenia bezpieczeństwa kraju. Miano zaproponować carowi Nowogrodu Dawidowi III Gorczakowowi nabycie Karelii, Ołońca i Chołmu. Ostatecznie nie rozpoczęto rozmów z uwagi na wysokość podatków, jakie wpływają do skarbca w Kijowie. Na razie te ziemie są dla Kijowa zbyt cenne także ze względu na futra zwierząt, które następnie są sprzedawane w Nowogrodzie Wielkim. Jednak z uwagi na strategię obronną, Ukraina wyszłaby lepiej na sprzedaży tych ziem, gdyż nie musiano by się liczyć z każdorazową utratą ich w razie wojen z państwami skandynawskimi lub Anglią, co pokazały już wojny prowadzone z tymi królestwami.

    [​IMG]
    Zmiany kulturowe w ziemi kurskiej wskutek nasilonego osadnictwa z zachodniej Ukrainy.

    W lutym 1531 r. rodzi się następca tronu kijowskiego Iwan z rodu Rurykowiczów. Bezpośrednia linia kniaziów jest zabezpieczona. Rościsław III umiera 16 kwietnia 1542 roku. Wielkie Ksiestwo Kijowskie znów jest rządzone przez Radę Regencyjną pod przewodnictwem Zofii z rodu Wieljaminowów, matki małoletniego kniazia Iwana.
     
  6. leszlong

    leszlong Znany Wszystkim

    Iwan I Rościsławowicz z rodu Ruryka


    [​IMG]

    żył w latach 1531-1589

    panował w latach 25.02.1546 - 7.12.1589
    Rada Regencyjna 16.04.15452 - 25.02.1546

    [​IMG]



    Wielkie Księstwo Kijowskie znów jest rządzone przez Radę Regencyjną pod przewodnictwem Zofii z rodu Wieljaminowów, matki małoletniego kniazia Iwana. W skład Rady wchodzą ponadto kanclerz Mieczesław Bogoljubow, naczelnik poborców Światosław Pogorjełow i reformator armii Bojko Pryma. Ich zadaniem było utrzymanie Ukrainy w spokoju do czasu osiągnięcia pełnoletności przez Iwana. Jesienią 1544 r. duchowieństwo z Ławry Pieczerskiej uznało filozofa przyrody Mykołę Kuzańskiego za heretyka. Jego koncepcje dotyczące niemożności poznania natury Boga przez człowieka dały podstawę do ataków na niego. Głosił on, że mamy wprawdzie wiedzę o istnieniu Boga, lecz brak nam wiedzy o tym, czym jest Bóg. Jest on Maksimum i Minimum. Rada nie chcąc zwiększenia wpływów Kościoła prawosławnego i niepokojów wśród coraz bardziej wykształconych warstw szlachty, odmówiła wydania nakazu wydalenia uczonego. Ponadto, w lipcu 1545 r. buntownicy białoruscy z ziemi wileńskiej pod wodzą Fadieja Durskiego wtargnęli na ziemię mińską i oblegli Mińsk. Dzięki zdecydowanemu działaniu wojsk kijowskich udało zdusić w zarodku zarzewie buntu, który groził rozlaniem na resztę Ukrainy zachodniej.

    [​IMG]
    Kijowscy wojewodowie często narzekali na zbyt defensywny sposób prowadzenia wojen. Z ich zdaniem zgadzał się Iwan, jednak nie chciał zbyt radykalnej zmiany taktyki​

    Młody Iwan samodzielnie zaczął rządzić od końca lutego 1546 r. Jego jedną z pierwszych decyzji było poprawienie stosunków z coraz potężniejszym sąsiadem – Nowogrodem. Ustabilizowanie sytuacji na północno-wschodniej rubieży było podstawą do dalszego rozszerzania granic Ukrainy. W tym celu wysłał dary i list adresowany do cara Dawida III Gorczakowowa, w którym zapewniał o odwiecznej i dozgonnej przyjaźni książąt ruskich. Na potwierdzenie tych słów Iwan w lutym 1550 r. pojął za żonę córkę cara Nowogrodu Jelenę, która półtora roku później powiła następcę tronu Wasyla. W marcu 1569 r. podpisano traktat gwarantujący przemarsz wojsk ukraińskich przez terytorium Nowogrodu. Dzięki temu będzie można skutecznie bronić enklaw Chołmu, Ołońca i Karelii. Dodatkowo zabezpiecza umowa ta bezpieczeństwo państwa kijowskiego przed wojną z Nowogrodem.

    [​IMG]
    Warunki pokoju z Zaporożem

    Iwan nawiązując do starych koncepcji swych poprzedników postanowił zwiększyć wpływy Rusi Kijowskiej na terenach krajów sąsiadujących. Wpierw wyprawił się na Zaporoże, będące jako zbuntowana prowincja w stanie wojny z Królestwem Danii. Szybka kampania wojsk ukraińskich zaowocowała traktatem, dzięki któremu Kozacy utrzymali swoje własne państwo za cenę wasalizacji wobec Kijowa. To był przejaw nowej polityki Kijowa wobec sąsiadów. Wcześniej dominował pogląd aneksji po wygraniu wojny bądź odrywania poszczególnych ziem. Teraz kniaź Iwan doszedł do wniosku, iż bezpieczniej jest budować sieć państw wasalnych, które zawsze można wcześniej czy później przyłączyć do państwa kijowskiego. Kolejnym celem takiej polityki stał się Murom, który stanowi pomost do pierwszego wasala Ukrainy - Riazania. Toteż zawarto mariaż pomiędzy rodami Rurykowiczów a Możajskich. Zaś w październiku 1586 r. zawarto z Muromem sojusz wojskowy. W ten oto sposób przygotowywano się do rozprawy na zachodzie czyli z Węgrami. Kością niezgody stała się ziemia ruska z Lwowem jako stolicą. Od X w. jako przynależna Węgrom po ich najeździe po wodzą Almosa. Z archiwów kijowskich Iwan nakazał wydobyć dokumenty potwierdzające prawa Rusi Kijowskiej do tych terenów. Od sierpnia 1561 r. Ukraina oficjalne zgłaszała pretensje do Lwowa. Wojna z zachodnim sąsiadem mogła wkrótce wybuchnąć. Jednak do końca swego życia Iwan nie zdecydował się na wojnę z Węgrami.

    [​IMG]
    Brak szerszych kontaktów z państwami zachodnimi ugruntowywał złą opinię o Iwanie jako okrutnym władcy. Często to kijowscy bojarowie niezadowoleni ze zbyt małego udziału w rządzeniu szerzyli takie pogłoski w Europie.

    Zwrotowi w polityce zagranicznej towarzyszy odpowiednio prowadzona polityka wewnętrzna. Władcy kijowscy trzymają się kursu poprawy statusu chłopstwa ustalonego przez Mychajłę I. Dzięki temu wzrasta morale armii, gdyż podstawą wojsk ukraińskich (piechoty) są powoływani najczęściej bezrolni chłopi lub ci, którzy nie mają szans na odziedziczenie kawałka ziemi po rodzicach. W ogóle armia oraz ekonomia to dwa elementy polityki Ukrainy, na które szczególny nacisk kładli kniaziowie. Wzmacnianie obu potencjałów to podstawa niezależności Kijowa. W zakresie wojskowości wprowadzono w maju 1557 r. patenty oficerskie. Odtąd dowódcą sotni lub roty mógł zostać jedynie szlachcic, który odebrał patent czyli potwierdzenie swoich zdolności przywódczych, którymi wykazał się na polu bitwy. Jedynie kureniami można dowodzić bez posiadania patentu, wedle samego pochodzenia. W ten sposób kadra dowódcza wojsk ukraińskich ma zostać zasilana wyselekcjonowanymi ludźmi o potwierdzonych walorach.

    [​IMG]
    strielec uzbrojony w piszczał i berdysz


    W październiku 1558 r. dotychczasowe jednostki piesze pikinierów zastąpili formowani wedle wzorów zachodnich muszkieterowie. Strielcy uzbrojeni w piszczał oraz berdysz wzmacniali siłę ogniową armii kijowskich, mimo że byli formacją czysto obronną. Dodatkowo Ukraina cieszyła się prestiżem wynikającym z opinii dobrze wyszkolonej armii. Prawda była jednak inna. W starciu ze słabszym przeciwnikiem radziła sobie dobrze, jednak nie zdała ona testu podczas wojen z Anglią czy Skandynawią. W lipcu 1586 r. wprowadzono reformę armii lądowej, wprowadzając możliwość awansu społecznego osobom spoza szlachty dzięki zasługom na polu bitwy. Dodatkowo pojawiły się regularne ćwiczenia w ramach poszczególnych kureniów.

    [​IMG]
    Kniaź Iwan celowo zaniedbywał rozwój floty i badań jej dotyczących

    Bez dobrej gospodarki ekonomicznej długo nie można prowadzić wojen. W tym celu przyjęto w lipcu 1560 r. prawo o piractwie oraz rozpoczęto budowę winiarni w Kaffie. Dodatkowo ulepszanie uprawy roślin i hodowli zwierząt na Podlasiu oraz ziemi lubelskiej przynosiły efekt w postaci zwiększonego wpływu podatków. Iwan w lutym 1574 r. zdecydował się wprowadzić nowy typ rządów kniaziowskich. Ukraina przestała być monarchią typu feudalnego, a stała się administracyjną. Jednak zmiana ta spowodowała, że kilka starych rodów bojarskich wystąpiło w listopadzie 1586 r. z żądaniami powrotu do starych metod rządzenia. Iwan odmówił, skutkiem tego było osłabienie stabilności. W celu wzmocnienia wizerunku władcy, na zlecenie kniazia kijowskiego sfabrykowano dokumenty świadczące o powiązaniach genealogicznych Rurykowiczów z rodziną Gajusza Juliusza Cezara.

    [​IMG]
    Obraz z XIX wieku przedstawiający strielców patrolujących Kijów

    Iwan umiera 7 grudnia 1589 r. po długim panowaniu, a na tron wstąpił syn jego Wasyl I.
     
  7. leszlong

    leszlong Znany Wszystkim

    [video=youtube;FTnRCbpkieU]http://www.youtube.com/watch?v=FTnRCbpkieU&feature=related[/video]
    podkład muzyczny

    Wasyli I Iwanowicz z rodu Ruryka


    [​IMG]

    żył w latach 1551-1616

    panował w latach 7.12.1589 – 16.06.1616

    [​IMG]



    [​IMG]
    umundurowanie wojsk ukraińskich na przełomie XVI i XVII w. - poz. 1-3

    Wasyl wstąpił na tron kniaziowski w wieku 38 lat z uwagi na długoletnie rządy swego ojca. Kniaź kontynuował zasadniczo politykę swego ojca. Z jego inicjatywy w grudniu 1589r. Rozpoczęto budowę w ziemi charkowskiej własnej wytwórni broni palnej, zarówno ręcznej jak i artylerii. Pozwoli to na uniezależnienie się od zewnętrznych dostawców oraz stworzy możliwości eksportu broni. Kolejna inwestycja czyli budowa manufaktury sukna na Polesiu w listopadzie 1594 r. spowodowana była koniecznością wyposażenia wojsk ukraińskich w jednolite umundurowanie. Dopiero od tej chwili żołnierze dostawali od państwa sorty mundurowe, a nie musieli we własnym zakresie się wyposażać. Armia ukraińska przestawała być kolorowym wojskiem. Kolor szarawarów oraz sukman zależał od pułku. Podejmowane reformy armii lądowej wzbudziły niepokój wśród oficerów marynarki, którzy nie byli zadowoleni z zaniedbań rozwoju floty. Jednak rządzący kniaziowie zgodnie utrzymywali kurs nieinwestowania w rozwój sił morskich, skoro Ukraina to państwo lądowe.

    [​IMG]
    Po raz pierwszy w historii Ukrainy i Rusi kijowskiej oficjalnie za życia władcy namaszczono jego następcę

    Wasyl równie energicznie wziął się za pozostałe dziedziny. Reforma administracji kniaziowskiej polegała na wprowadzeniu premii dla urzędników, wypłacanej za skuteczność działania. Ponadto, w październiku 1603 r. rozpoczęto budowę nowego uniwersytetu w Kijowie. Poprzedni, powstały w 1284 r. za czasów Włodzimierza Wołodarowicza Apostaty i wzorowany na Uniwersytecie Konstantynopolitańskim stał się zbyt mały. Obecnie nowa fundacja uniwersytetu pozwolili na kształcenie większej liczby chętnych. Pozwoli również na stały dopływ wykształconej kadry urzędniczej. Dodatkowo w celu utrzymania jedności religijnej i etnicznej, kniaź w lipcu 1597 r. wydaje edykt o uniformizacji religijnej. Odtąd udział w nabożeństwach prawosławnych staje się obowiązkiem, zaś księża mają informować o osobach wyłamujących się spod tego edyktu. W celu stabilizacji sytuacji wewnętrznej, Wasyl zdecydował się 28 kwietnia 1599 r. na oficjalnie przedstawienie kniaziewicza Mychajły jako następcy tronu.

    [​IMG]
    edykt kniazia Wasyla o jedności narodowej i religijnej

    Ukraina wciąż próbowała nadgonić zapóźnienie gospodarcze. Inwestowano w różne pomysły domorosłych innowatorów, które czasami pozwalały na zwiększenie produktywności. W kwietniu 1603 r. wybuchł w państwie kijowskim kryzys solny. Z uwagi na toczące się wojny w Europie, na rynku zaczęło brakować soli. Nie było możliwości importu, a nie było możliwości zwiększenia wydobycia w kopalniach albo uzyskiwania z solanek na wybrzeżu Morza Czarnego.

    [​IMG]

    [​IMG]
    Porównanie Ukrainy i Węgier na początku wojny o Ruś oraz warunki pokoju

    W polityce zagranicznej Wasyl był równie energiczny co w wewnętrznej. W marcu 1592 r. Wasyl zdecydował się najechać na osłabione długoletnią wojną Węgry. Powodem był zadawniony spór o Ruś halicką. Jednocześnie Ukraina musiała prowadzić wojnę z sojusznikiem Węgier, Połockiem. Wojna trwała krótko, ledwo nieco ponad pół roku. Armia węgierska nie była w stanie zagrozić wojskom kijowskim, mimo lepszego uzbrojenia oraz wytrenowania. Armiami ukraińskimi z powodzeniem dowodził wojewoda Nykon Krawczuk. Wkrótce w lutym 1593 r. wskutek porozumienia z carem nowogrodzkim Mścisławem VII Gorczakowowem dokonano korekt wspólnej granicy. W połowie lat dziewięćdziesiątych XVI w. Węgry zaanektowały swojego wasala Połock. Jednak wkrótce wybuchają walki o oderwanie ziem byłego państwa ruskiego – Połocka – od Węgier i ustanowienie niezależności. Udaje się to powstańcom w lipcu 1599 r., jednak od razu nowo powstałe państwo staje się celem akcji zbrojnej Ukrainy, która dąży do zagarnięcia ziemi połockiej, aby mieć dostęp do własnej ziemi chołmskiej. Po przeszło roku walk Połock zgadza się na zawarcie pokoju. Odtąd jest wasalem Ukrainy budującej wokół siebie sieć wasalnych państw ruskich. Wasylowi skutecznie udało się zmniejszyć napięcia pomiędzy Ukrainą a szeregiem państw ościennych. Wysyłani osobiści posłowie przekonywali, że poczynania państwa kijowskiego to nie próba zmiany status quo w Europie, lecz tylko ochrona ziem ruskich przed innymi państwami, które gnębią mieszkańców tych ziem.

    [​IMG]

    W ciągu panowania Wasyla wybuchły dwa wielkie bunty chłopskie. Obydwa miały to samo podłoże – zbyt duże podatki nałożone na niższe warstwy ludności. Pierwszy z nich w grudniu 1593 r. na Połtawszczyźnie, gdzie 10 tysięcy czerni poszło za Petrem Samojłenką. Drugi o mniejszym zasięgu w Besarabii, w listopadzie 11 lat później. Zostały one krwawo stłumione. Chłopi nie tylko walką wyrażali swoje niezadowolenie. W listopadzie 1596 r. zaczęła się emigracja chłopów prawosławnych z luterańskiej ziemi ołonieckiej do ziemi kijowskiej. Z uwagi na klimat, niepokoje religijne oraz gorsze warunki do gospodarowania Ołoniec wyludniał się.

    [​IMG]

    Wasyl zdecydował się zawiązywać sojusze wojskowe z państwami Europy Zachodniej, w przeciwieństwie do swych poprzedników. W marcu 1603 r. przystał na propozycję burgundzkiej rady regencyjnej dotyczącej zawarcia paktu obronnego. Osiem lat później, Ukraina wstąpiła do sojuszu z Wielką Brytanią. Pokłosiem tego paktu była formalna wojna prowadzona przez Kijów z państwami indiańskimi – Aztekami, Huronami oraz Inkami.

    16 czerwca 1616 Wasyl I umiera, a jego syn Mychajło II wstępuje na tron. Ciągłość władzy została zachowana.
     
  8. leszlong

    leszlong Znany Wszystkim

    [video=youtube_share;2Kxxqm7b_ys]http://youtu.be/2Kxxqm7b_ys[/video]

    Ukraina na początku XVII wieku



    [​IMG]
    Europa, Północna Afryka oraz Bliski Wschód na początku XVII w.

    [​IMG]
    Ukraina w 1616 r.


    Ukraina na początku XVII w. nie przypominała państwa sprzed 150 lat. Wówczas na kontynencie europejskim tylko dwa państwa były od niej silniejsze – Szwecja i Burgundia. Niestety wzrost roli handlu oraz odkrycia geograficzne, i co za tym idzie kolonizacja nowych terenów, spowodowały osłabienie znaczenia Rusi Kijowskiej. Najbliższy sąsiad, Nowogród, rośnie w siłę dzięki włączaniu w skład swego terytorium terenów na wschód od Wołgi. Węgry po okresie stagnacji, znów wzrosły w siłę, pochłaniając silną dawniej Chorwację oraz podbijając częściowo Polskę. Na Półwyspie Iberyjskim Królestwo Galicji powoli anektuje kolejne prowincje oraz z impetem kolonizuje Nowy Świat i Afrykę. Oprócz nich w chwili obecnej na kontynencie liczą się jeszcze Burgundia, która umacnia swoją obecność w Azji Środkowej; Skandynawia (dawniej Królestwo Szwecji) kontrolująca tereny we Francji oraz w Azji Mniejszej, Wielka Brytania (dawniej Anglia) konkurująca z Galicją w kolonizacji oraz Ukraina wzmacniająca się gospodarczo i militarnie. Silna dawniej Polska spadła do roli małego państwa, które trwa w zagrożeniu ze strony zachodnich i południowych sąsiadów. Jej znaczenie polityczne jeszcze wynika z częstego sprawowania przez władców polskich władzy cesarskiej w Rzeszy Niemieckiej. Na Bliskim Wschodzie Jerozolima kosztem muzułmańskich państewek wzrosła w siłę. Liczne państwa hinduskie konkurują z europejskimi w rozszerzaniu wpływów na Półwyspie Arabskim oraz w Afryce. Daleki Wschód powoli włącza się w rywalizację z Europą na polu kolonizacji.

    [​IMG]
    Wykresy dotyczące Rusi Kijowskiej

    Ukraina dzięki lawirowaniu i odpowiedniej polityce w chwili obecnej niezależna. Granica wschodnia jest zabezpieczona, Nowogród i Kijów utrzymują dobre stosunki od ponad 50 lat wzmacniane koneksjami małżeńskimi. Riazań, Zaporoże i Połock będąc państwami wasalnymi, tworzą swego rodzaju mur obronny i strefę wpływów kijowskich. Kniaziowie ceniący dawniej brak jakichkolwiek zobowiązań sojuszniczych, w przeciągu ostatnich 40 lat zmienili zdanie. Przekonali się o sile sojuszy w czasie trwania wojen. Obecny sojusz z Burgundią, Wielką Brytanią oraz Muromem ma zapewnić bezpieczeństwo Ukrainie. Chociaż ten ostatni sojusznik, słaby militarnie, jest efektem świadomego wyboru, w celu zapewnienia wpływów Rusi Kijowskiej w tym państwie.

    [​IMG]mapa religijna

    Pod względem religijnym Ukraina stanowi państwo prawie jednolite. Reformacja jedynie na dwóch ziemiach zyskała przewagę tj. w Karelii oraz Ołońcu, które odcięte od macierzy stały się podatne na wpływy kalwinizmu ze Skandynawii. Ponadto na nowo przyłączonej ziemi lwowskiej dominuje katolicyzm, wyznawany przez ludność węgierską. Resztę ziem ukraińskich tj. 22 zamieszkują prawosławni wschodni Słowianie. Kulturowo Ukraina jest bardziej urozmaicona. Dominują Rusini, którzy stanowią większość w 17 ziemiach. Rosjanie i Białorusini to mieszkańcy łącznie 6 ziem nadgranicznych. Podlasie oraz Ruś Halicką zamieszkują Prusowie i Węgrzy i na tych terenach można się spodziewać ewentualnych buntów. Mimo wszystko, dzięki odpowiedniej polityce wewnętrznej Ukraina jest spokojnym państwem wolnym od buntów.

    [​IMG]

    [​IMG]
    Na zielono technologia wyższa niż na Ukrainie, na czerwono niższa.

    Pod względem technologicznym Ukraina w stosunku do państw zachodnich jest nieco zacofana. Mimo to, udaje się kniaziom dotrzymywać kroku państwom zachodnioeuropejskim w rozwoju. Kluczem do tego jest wzmacnianie siły ekonomicznej. Zbudowanie ośrodka handlowego w Połtawie było decyzją polityczną ukazującą niezależność Kijowa od Nowogrodu. Jednak z uwagi na wartość zawieranych umów handlowych, jest to jeden z mniejszych ośrodków i być może wkrótce zniknie z powodu zbyt małego zainteresowania ze strony kupców. Dodatkowo gospodarka ukraińska opiera się głównie na eksporcie żywności oraz wełny. Obecnie ich nadprodukcja i niskie ceny są powodem słabości gospodarczej Kijowa. Kniaziowie próbują przeciwdziałać temu zwiększaniem fiskalizmu oraz budową manufaktur. Roczne dochody np. w 1615 r. wyniosły 1296 dukatów, zaś wydatki 505 dukatów. Pod względem wysokości przychodów, Ukraina znajduje się na 6. miejscu na świecie. Upośledzenie ekonomiczne przekłada się na zacofanie w dziedzinie wojskowości. O ile o armia lądowa jest oczkiem w głowie kniaziów, o tyle flota celowo modernizowana jest w minimalnym tempie.

    [​IMG]

    W zakresie polityki wewnętrznej konsekwentnie poprawiana jest sytuacja mieszczaństwa i chłopstwa. Zmniejszane są ograniczenia przywiązania do ziemi, pańszczyzna jest zmniejszana w zamian za czynsz płacony gotówką bądź wytworzonymi dobrami. W celu zmniejszania różnic technologicznych kniaziowie stawiają na rozwój innowacyjności i swobody intelektualnej.

    [​IMG]


    Armia liczy łącznie 58 pułków z czego 35 piechoty (defensywni muszkieterowie wschodni), 6 artylerii (działa 32 funtowe) oraz 17 kawalerii (husaria wschodnia). Całość wojsk lądowych podzielona jest na 5 armii (1., 1. Konna, 2., Kijowska oraz Południowa). Ukraina bez szwanku na gospodarce może utrzymać do 65 jednostek, co oznacza że możliwe jest wystawienie kolejnej armii bądź wzmocnienie istniejących. Z uwagi na nieco przestarzały system podziału, w p;przyszłości możliwa jest reorganizacja. Flota zorganizowana jest w 3 floty, stacjonujące na Morzu Czarnym oraz Białym i liczy łącznie 18 statków, w tym 1 transportowy, 16 galer i 1 karaka. Możliwości rekrutacyjne Kijowa umożliwiają obecnie wystawienie 82 pułków, przez co Ukraina znajduje się w czołówce państw na świecie. Ustępuje minimalnie np. Cesarstwu Ming.

    [​IMG]
     
  9. leszlong

    leszlong Znany Wszystkim


    Mychajło II Wasylewicz z rodu Ruryka


    [​IMG]

    żył w latach 1581-1620

    panował w latach 16.06.1616-01.12.1620
    [​IMG]


    [​IMG]

    Mychajło II panował jak na warunki ukraińskie bardzo krótko. Ledwo 4 lata, które mimo wszystko były w pewnym sensie przełomowe. Prawdopodobnie jako kaprys należy odczytać podjętą decyzję o dołączeniu do grupy państw kolonizujących nowo odkryte tereny. Od października 1616 r. wysyłano wielokrotnie grupy kolonizatorów ukraińskich na tereny Afryki Zachodniej w rejon Rio de Oro. Dopiero w sierpniu 1618 r. udało się założyć osadę. Jednak w niedługim czasie uległa on zniszczeniu przez tubylców. Kniaź cały czas wierzył w sukces misji kolonizacyjnej. Uważał, że pozwoli to na zwiększenie prestiżu Kijowa w Europie.

    W czerwcu 1616 r. kniaź wysłał grupę misjonarzy prawosławnych do ziemi lwowskiej w celu konwersji katolickich Węgrów. Jest to jedyna ziemia, gdzie dominują chrześcijanie podlegający władzy papieżowi. Dodatkowo, Mychajło chce w ten sposób utrącić wszelkie pretensje Węgier do tej ziemi.

    [​IMG]

    W trakcie formalnej wojny odziedziczonej przez Mychajłę II od swego ojca królestwo Konga wielokrotnie przesyłało propozycje pokojowe, w których żądali poniesienia przez Kijów repatriacji wojennych. Z powodów oczywistych te bzdurne i absurdalne żądania były odrzucane. Wojna zakończyła się w 1617 r. rozejmem podpisanym przez Wielką Brytanię i Kongo, który obejmował także Ukrainę. Jednak już 2 stycznia 1618 r. Ukraina przystępuje do nowej wojny ze Skandynawią i Grenadą po stronie swego sojusznika - Wielkiej Brytanii. Jednak niespodziewanie po 5 dniach, na prośbę posła Grenady, kniaź decyduje się na rozejm i przerwanie działań wojennych ze strony Kijowa. Przedstawiciele brytyjskiego sojusznika wyrazili swe oburzenie na takie zachowanie kniazia, opuszczając stolicę Ukrainy.

    [​IMG]

    Początkiem lutego 1619 r. Mychajło II wydał ukaz o zwiększeniu limitu wojska o 1/3 z uwagi na zapewnienie bezpieczeństwa swemu państwu. Utworzono nową armię - 3. w sile 6 regimentów piechoty oraz regimenty jazdy, która będzie stacjonowała w Karelii zabezpieczając ziemie północne Ukrainy. Odtąd armia lądowa została w sposób jednoznaczny wskazana jako podwalina bezpieczeństwa Ukrainy. Podwyższony limit wojska jest dodatkowym dowodem na wzrastające ekonomiczne możliwości państwa utrzymania większej liczby żołnierzy.

    Początkiem sierpnia 1619 r. strefa wpływów ukraińskich została rozszerzona o Zaporoże. Dzięki temu posunięciu Kijów wzmocnił swe więzi z wasalem i jednocześnie jasno pokazał, że zamierza bronić swych marionetek. Powoli Kijów wzmacniał swe więzi z wasalnymi sąsiadami, mając na względzie ich późniejsze wchłonięcie.
    Wskutek zakulisowych działań dyplomacji brytyjskiej, w grudniu 1619 r. Burgundia wypowiedziała wojnę Skandynawii, wspierając wojskowe działania swego sojusznika na terenach francuskich. Tym samym największe państwa Europy toczą ze sobą wojnę. Ukraina jeszcze nie jest w stanie wojny, jednak kniaź się zastanawiał nad przystąpieniem do niej.

    Niespodziewanie początkiem grudnia 1620 r. umiera kniaź Mychajło II, a stolec w Kijowie obejmuje jego syn Iwan II.
     
  10. leszlong

    leszlong Znany Wszystkim



    [video=youtube;yAboR8s5kRk]http://www.youtube.com/watch?v=yAboR8s5kRk&feature=share&list=PLanC8LEtKrW7cIIL3lMEiBUPkbupSiUn_[/video]

    Iwan II Mychajłowicz z rodu Ruryka


    [​IMG]

    żył w latach 1605-1657

    panował w latach 01.12.1620-17.11.1657

    [​IMG]


    Panowanie Iwana II było zapowiedzią zmian jakie nadchodziły. Dotychczasowa sytuacja polityczna w Europie zmieniała się w tempie zastraszającym. Skandynawia w wyniku wojen i niepokojów wewnętrznych utraciła swoje ziemie w Europie Zachodniej. Pod koniec listopada 1621 r. poszczególne państwa francuskie wybijały się na niepodległość kosztem dotychczasowego swego ciemiężyciela. Pojawiły się małe i słabe państewka takie jak Nevers, Szampania, Gujenna, Hainaut oraz Francja określana jako rewolucyjna z uwagi na sposób uzyskania niezależności. Masy chłopskie oraz mieszczaństwa uderzyły na garnizony w miastach w Orleanii. W czerwcu 1629 r. podczas kolejnej zawieruchy wojennej w Skandynawii uniezależniło się Berry. Również w Carstwie Nowogrodzkim wrzało. W styczniu 1622 r. wybuchło powstanie uzbeckie, które miało na celu oderwanie wschodnich terenów i utworzenie niezależnego chanatu. Zostało ono brutalnie stłumione w ciągu pół roku. W styczniu 1623 r. Ukraina wywiązując się sojuszu z Burgundią była w stanie wojny z nowo powstałymi państwami Hesją, Westfalią i Muensterem. Po dwóch latach bezczynności, Iwan II podpisuje biały pokój. Maj 1629 r. był miesiącem wybuchu nowej wojny o zasięgu europejskim. Król Galicji chcąc zjednoczyć do końca ziemie na Półwyspie Iberyjskim pod swym berłem, wykorzystał jako pretekst do wojny ekskomunikę króla Wielką Brytanię. W lipcu tego samego roku sojusznicy - Dania i Francja – uderzyli na słabnące królestwo skandynawskie. W ramach odwetu władca napadniętego postanowił zwiększyć sobie liczbę wrogów poprzez wypowiedzenie wojny Wielkiej Brytanii. W maju 1630 r. kolejny raz sojusz ukraińsko-burgundzki toczył wojnę z Westfalią i Hesją. W październiku 1639 r. wybucha w Skandynawii wojna chłopska, która nie przynosi większych szkód temu państwu. We wrześniu 1642 r. Węgry stają do walki przeciwko sojuszowi Bułgarii, Polski oraz Frankfurtu. W lipcu 1647 r. Wielka Brytania zaproponowała podpisanie nowego sojuszu wojskowego Ukrainie. Kniaź kijowski popełnił błąd, jak się potem okazało, wyrażając zgodę. Dwa miesiące potem Ukraina o mały włos nie została wciągnięta w konflikt ogólnoeuropejski. Iwan II zdał sobie sprawę, że grozi mu wojna z Galicją, Jerozolimą, Augsburgiem, Toskanią, Czechami i Trypolitanią. Zerwał sojusz, narażając się na potępienie ze strony innych państw za niedotrzymywanie umów. Niepokoje społeczne dotknęły również Polskę, która od połowy 1651 r. przeżywała kłopoty społeczne i ekonomiczne. Dawne duże państwo, obecnie zostało zredukowane do małego, a niedołężne rządy obcej dynastii spowodowały chaos w państwie.

    [​IMG]
    Ewentualne konsekwencje przystąpienia Ukrainy do wojny po stronie Wielkiej Brytanii we wrześniu 1647 r.

    Polityka zagraniczna kniazia nie obfitowała w spektakularne wydarzenia. Początkiem stycznia 1623 r. W. Brytania zerwała sojusz wojskowy łączący ten kraj i Ukrainę. Było to osłabienie pozycji Kijowa, jednak Iwan II uznał, że nie warto szukać nowego sojusznika, lecz wzmacniać militarnie państwo. W tym celu zainicjował budowę w możliwie największej liczbie ziem. Miało to dodatkowe znaczenie z uwagi na rosnące zagrożenie ze strony Nowogrodu. Dotychczas stosunki łączące Kijów i Nowogród były dobre, jednak car nowogrodzki Wsiewołod IV Gorczakow w listopadzie 1623 r. wydał ukaz gwarantujący niezależność Ukrainy. Iwan II uznał to za próbę powolnego wciągania Kijowa w strefę wpływów wschodniego sąsiada. W czerwcu 1633 r. car Michaił III Gorczakow nałożył zakazał wjazdu kupcom ukraińskim do Nowogrodu. Był to ruch polityczny niż ekonomiczny, gdyż rynek nowogrodzki nie był zbytnio darzony atencją ze strony Kijowian. Jednak takie decyzje były bezpośrednim dowodem na pogarszanie się stosunków Kijowa z Nowogrodem z uwagi na rywalizację o prymat nad ziemiami ruskimi. W odpowiedzi na to Iwan II w maju 1642 r. wysunął pretensje do ziemi briańskiej jako należnej Kijowowi, jako spadek po Rurykowiczach. Od stycznia 1644 r. kniaź finansowo wspierał buntowników z ziemi rżewskiej, mając na celu destabilizację w tym regionie i sprawienie kłopotów Nowogrodowi. Kolejnym posunięciem prowokującym Kijów do wystąpienia zbrojnego było powtórzenie w styczniu 1648 r. gwarancji niezależności państwa ukraińskiego przez Michaiła III Gorczakowa. Dopiero pewne wydarzenie sprowokowało kniazia kijowskiego do wypowiedzenia wojny Nowogrodowi.

    [​IMG]
    obraz z XIX w. ukazujący ostatnie chwile życia umierającego Wasyla, następcy tronu ukraińskiego oraz jego ojca, Iwana II

    15 październik 1652 r. jest cezurą w historii Ukrainy. Tego dnia umiera chory od kilku dni następca tronu kijowskiego, Wasyl. Panowanie dynastia Rurykowiczów na Ukrainie jest zagrożone, bowiem Iwan II nie ma żadnych następców. Śmierć syna spowodowała depresję władcy oraz stała się pożywką dla jego fantasmagorii. Kniaź doszedł do wniosku, że z poduszczenia władcy Nowogrodu jego syn został zarażony śmiertelną chorobą. Iwan II postanowił zemścić się wszczynając wojnę ze wschodnim sąsiadem. W październiku 1654 r. Iwan II w przesłanym liście do cara nowogrodzkiego oznajmił, że odtąd wojska ukraińskie nie będą korzystały z prawa przemarszu przez ziemie Nowogrodu. 2 miesiące później Ukraina i Nowogród toczyły już wojnę. Pretekstem oficjalnym były roszczenia do ziem, wywodzące się jeszcze z XIII w. W tym czasie Nowogród od prawie pół roku toczył wojnę z sojuszem toskańsko-jerozolimskim i był wyczerpany działaniami wojennymi. Dodatkowa wojna była dla niego ciężarem, który mógł spowodować rozpad państwa. Początkowo armie nowogrodzkie radziły sobie z ukraińskimi, jednak prowadzenie wojny na kilku frontach czyni swoje. W czerwcu 1655 r. wojska ukraińskie zdobyły Smoleńsk, stolicę caratu. Katastrofa dla Nowogrodu nadchodziła. W ciągu kolejnego półrocza padł Briańsk i Moskwa. W tym czasie wojska toskańskie okupowały ziemię nowogrodzką, pskowską, rżewską oraz Ingrię. Nowogród stracił prawie wszystkie ziemie zachodnie na rzecz najeźdźców. Można powiedzieć, że los uratował Nowogród. Przed wojną kijowsko-nowogrodzką, we wrześniu 1654 r. ruscy mieszkańcy ziemi kolskiej podnieśli bunt przeciwko koronie brytyjskiej i przyłączyli się z powrotem do Ukrainy. Jednak idylla nie trwała długo. Po półtora roku, zwolennicy decentralizacji i partykularyzmu w tej ziemi podnieśli kolejny bunt. Kniaź nie mógł sobie pozwolić na oderwanie Koli od Ukrainy. Celem pacyfikacji wysłana została armia, która dotychczas oblegała Archangielsk. Spokój przywrócono natychmiast.


    [​IMG]
    Dzięki wprowadzeniu patentów oficerskich armia ukraińska może liczyć na dobrych generałów

    Polityka zagraniczna kniazia w postaci zawierania małżeństw z dworami zachodnioeuropejskimi spowodowała osadzenie dynastii Rurykowiczów we Frankfurcie, gdzie na tronie zasiadł August I Rurykowicz w marcu 1637 r., dziedzicząc tron po Karolu Teodorze IV Jagiellonie. Podobna sytuacja miała miejsce w Hainaut. Po śmierci małoletniego Wilhelma V Guillame, władzę przejął Jan III Rurykowicz od lutego 1656 r. Jednak zgodnie z zawartymi umowami przez Iwana II z tymi władcami, nie mieli oni praw do tronu w Kijowie. Był to kolejny błąd, jak się potem okazało, gdyż zamiast uniknąć ewentualnych roszczeń ze strony zachodnich Rurykowiczów, uniemożliwił im przejęcie tronu po śmierci Iwana II.

    [​IMG]
    Mapa ukazująca kolonie ukraińskie w 1657 r.

    Nietypowa dla Ukrainy polityka kolonizacyjna była kontynuowana. Po kilku nieudanych próbach z powodu ataków ludności tubylczej, kniaź postanowił wysłać 4 regimenty piechoty. Specjalnie wybrano jednostki najemne – irlandzkiej piechoty galloglaigh. Miały one być gwarantem stabilności i bezpieczeństwa. Kolejny bunt w styczniu 1629 r. krajowców dostarczył pretekstu do masakry tubylców. Od tej chwili koloniści ukraińscy mogli bez przeszkód osiedlać się w Afryce. W listopadzie 1638 r. Ukraina zakupiła od Burgundii dwie sąsiednie kolonie – Trarza i Arguin. Nowi koloniści ukraińscy zaczęli tam napływać. W kwietniu 1641 r. Iwan II nakazał zająć nową ziemię – Braknę. W ten sposób stan posiadania afrykańskich ziem Ukrainy zwiększył się z 1 prowincji do 4.


    [​IMG]
    skład rady kniaziowskiej po włączeniu Jewhenija Antonowycza

    Sytuacja wewnętrzna Ukrainy była jak na owe czasy spokojna. Co prawda pod koniec roku 1624 kupcy ukraińscy zagrozili bojkotem i przejściem pod skrzydła innych władców, jednak poluzowanie polityki merkantylistycznej przez kniazia uspokoiło gorące głowy. W październiku 1626 r. jeden z bojarów, Fedir Antonowycz, ogłosił swoje prawa do tronu kijowskiego stając na czele rewolty na Polesiu. Reakcja kniazia była natychmiastowa. Armia Piwdień w sile 17 tysięcy żołnierzy rozbiła 6 tysięczną armię uzurpatora. Iwan II postanowił nie karać zwyczajowo rodziny buntownika, lecz zawarł ugodę z jego młodszym bratem Jewhenijem. W zamian za łaskę i brak konieczności sprzedaży majątku na poczet kary, młody Antonowycz udał się na dwór w Kijowie celem wiernej służby kniaziowi. Jako rybałt miał sławić kniazia i jego dokonania.
    Ukraina przeżywała też zawirowania polityczne. Wielu bojarów publicznie wyrażało swoje zaniepokojenie polityką zagraniczną oraz wewnętrzną. Dla nich kolonizacja Afryki było zerwaniem z tradycją. Według nich Ukraina miała pilnować swojego interesu w obrębie ziem ruskich oraz basenu Morza czarnego. Dodatkowo w średniowieczu, przypominali kniaziowi, Kijów co jakiś czas dyscyplinował królestwo węgierskie aby zanadto nie urosło w siłę.
    W trakcie panowania Iwana II zachodziły zmiany również w uprawie ziemi oraz hodowli zwierząt. Wprowadzanie nowych gatunków zwierząt domowych czy roślin powodowało wzrost wydajności hodowli i co za tym idzie wzrost zamożności. Zmiany te dotknęły ziemię kijowską, lwowską i podolską. Kniaź kontynuował politykę swego ojca w zakresie przebudowy stolicy i w styczniu 1639 r. zakończono kolejny etap. Zgodnie ze zwyczajem użyto armii do tego zamiast wydawać pieniądze.


    [​IMG]
    efekty powołania Banku Narodowego

    W kwietniu 1640 r. udało się dokonać na Rusi Czerwonej przymusowego nawrócenia katolickich mieszkańców na prawosławie. Był to początek do zmiany kulturowej w tej ziemi.
    Ważną zmianą w polityce wewnętrznej było wydanie 4 sierpnia 1643 r. dwóch ukazów przez kniazia. Pierwszy z nich dotyczył wprowadzenia Soboru jako swoistej formy parlamentu, który mógł w określonych sytuacjach podejmować decyzje, m. in. w razie bezpotomnej śmierci władcy. Drugi nakazywał budowę rozwiniętej sieci szkół przycerkiewnych. Szlachta ukraińska oraz bojarzy, mimo zatwierdzenia Soboru jako zgromadzenia kontrolującego częściowo kniazia, żądali głębszych zmian w systemie władzy. Kniaź według nich powinien być tylko pierwszym pośród równych sobie. Odmowa Iwana II na takie zmiany spowodowała dodatkowe podejrzenia o chęć wprowadzenia monarchii na wzór Nowogrodu, gdzie władca był niczym nie ograniczany.
    Poczynione inwestycje w budowę manufaktury broni czy też powolny rozwój szkolnictwa przynosiły korzyści w postaci przyspieszenia niektórych badań nad bronią palną.

    [​IMG]
    mapa Europy Wschodniej oraz postępów armii ukraińskiej w czasie wojny z Nowogrodem.
    żółta obwódka - tereny zajęte przez Ukrainę
    turkusowa obwódka - tereny zajęte przez Jerozolimę, która przejęła po Toskanii ciężar prowadzenia wojny
    niebieska obwódka - tereny zajęte przez buntowników


    [​IMG]
    Stan wojny ukraińsko-nowogrodzkiej w listopadzie 1657 r.

    15 listopada 1657 r. umiera kniaź kijowski Iwan II. Tym samym zakończyła prawie sześćsetletnie panowanie rodu Rurykowiczów w Rusi Kijowskiej. Prawie natychmiast zebrany Sobór, jeszcze przed pogrzebem, za namową silnego stronnictwa zapadników pod przywództwem bojarów Mykoły Sadkowskiego i Pańki Drozdowycza, zdecydował o wyborze władcy Gujenny Henriego IV Hamelm na władcę Ukrainy i o unii personalnej.
     
  11. leszlong

    leszlong Znany Wszystkim



    [video=youtube;PnWFw4mC94Q]http://www.youtube.com/watch?v=PnWFw4mC94Q&feature=share&list=PL3A858F8CB4386C23[/video]

    Henry IV Hamelm


    [​IMG]

    żył w latach 13.11.1626-22.07.1676

    panował w latach 17.11.1657-22.07.1676

    [​IMG]


    [​IMG]
    delegacja bojarów witająca nowego kniazia Henriego IV Hamelm

    Nowy władca Ukrainy został wybrany niecodziennie. Naprędce zebrany Sobór głosami stronnictwa zapadników, za namową ich przywódców Mykoły Sadkowskiego oraz Pańki Drozdowycza, zdecydował o unii personalnej i wyborze księcia z Gujenny na stolec kniaziowski. Kandydatura ta była do przyjęcia przez bojarów, gdyż Henry IV Hamelm był skoligacony z Rurykowiczami poprzez swoją matkę, Zofię Kurakin, kuzynkę zmarłego Iwana II. Młody książę z zaskoczeniem przyjął koronę kniaziów kijowskich. Spodziewał się, że większe prawa do niej mają książę frankfurcki August I Rurykowicz albo książę Hainaut Jan III Rurykowicz. Jednak umowa narzucona przez zmarłego Iwana II tym dwóm władcom, w zamian za zgodę na objęcie przez nich tronów, wykreślała ich z listy spadkobierców korony. Nowy władca przybył do Kijowa pod koniec listopada 1657 r., zaś koronował się w dniu 1 grudnia. Postanowił on unowocześnić i wzmocnić państwo kijowskie i w tym celu wydał dwa ukazy. Jeden z nich zapowiadał głębokie reformy ustrojowe, przybliżające Ukrainę do Europy Zachodniej. Drugi ukaz, w ramach modernizacji ustrojowej, wprowadzał sądownictwo nadzorujące egzekucję stanowionych przez władcę praw. Dotychczas strona wygrywająca spór sądowy musiała zapewnić sobie sama realizację wyroku.

    [​IMG]
    Reformy kniazia kijowskiego

    [​IMG]
    warunki pokoju z Nowogrodem

    W tym czasie car nowogrodzki Ruryk IV Gorczakow, wykorzystując sytuację wewnętrzną Kijowa, zwrócił się do nowego władcy Ukrainy z prośbą o pokój. Henri IV za namową doradców wyraził zgodę. Uratowało to Nowogród od klęski i konieczności walki na kilku frontach. Jednak rozpadu państwa to nie zatrzymało. Plemiona tureckie ogłosiły powstanie niezależnego państwa na terenie ziem Samarkandy i Taszkientu początkiem 1658 r., zaś Kazachowie uczynili to samo 9 miesięcy później.

    [​IMG]
    hojność bojarów

    Modernizacja państwa ukraińskiego i jego przeobrażanie w nowoczesne państwo stanowiło dla Królestwa Węgier niebezpieczeństwo, które postanowił król Lajos III Świętosławić zażegnać. Sojusz państw skupionych wokół zachodniego sąsiada Kijowa tj. Anhalt, Al Hasa, Turyngia, Ulm, Hesja wsparł jego działania wojenne. Węgry dążyły do odzyskania Rusi Czerwonej, którą utraciły na rzecz Ukrainy w 1593 r. Ukrainę wsparły Gujenna oraz Litwa w ramach łączącego ich sojuszu. Działania wojenne toczyły się wyłącznie na terytorium węgierskim bądź ukraińskim. Wkrótce zaniepokojone Ateny wypowiedziały wojnę Węgrom, które dominowały na Bałkanach. Armia Piwdień w sile 20 tysięcy, dowodzona przez atamana koszowego Światosława Mytropolskiego, ze zmiennym szczęściem stoczyła kilka bitew z Węgrami. Wpierw w grudniu 1658 r. zatrzymała 18 tysięczną armię nieprzyjaciela pod Lwowem, a następnie maszerując w kierunku Tarnowa, została pokonana miesiąc później przez 38 tysięczną armię główną, dowodzoną przez Lajosa III. W trakcie prowadzonej wojny, Gujenna jako strona dominująca w sojuszu, korzystała z zawieranych traktatów pokojowych. Armie ukraińskie wciąż podejmowały akcje obronne, tocząc wyniszczające bitwy z wkraczającymi wojskami węgierskimi. Przykładowo we wrześniu 1569 pod Przemyślem, ataman koszowy Kyryło Hłuszkow dowodząc 20-tysięczną armią zatrzymał 25-tysięczny korpus pod dowództwem marszałka Karoly Ozoray. Za cenę wyższych strat niż najeźdźca, Ukraińcy uniemożliwili dalszy marsz w kierunku Lwowa. Stan wojny wpływał na niezadowolenie ludności, toteż w ziemi kolskiej ponownie buntownicy postanowili oderwać się od Kijowa, jednak stacjonujący tam dwutysięczny oddział wojsk ukraińskich rozbił ich.
    Król węgierski widząc bezcelowość podejmowanych działań i zagrożenie ze strony Burgundii, podpisał z nią i z Litwą pokój w grudniu 1569 r. Miało to pozwolić na skierowanie wszystkich armii przeciwko Ukrainie. W tym czasie 25 stycznia padła węgierska twierdza w Temeszwarze po trzech miesiącach oblężenia. Była to przyczyna podjęcia rozmów pokojowych króla węgierskiego, który podpisał traktat z Gujenną, a Ukraina nic na tym nie zyskała. Zawiedzione bojarstwo kijowskie zrozumiało, że Henry IV traktuje tron kniaziowski jako okazję do zyskania i umocnienia prestiżu swego macierzystego kraju.

    [​IMG]
    Efekty modernizacji Ukrainy

    W trakcie pierwszej wojny o Ruś Czerwoną, kupcy wykorzystując sytuację, zaprotestowali przeciwko zakazowi eksportowania nie przetworzonych dóbr. Ich zdaniem, zbyt mała liczba manufaktur nie jest w stanie dostarczyć odpowiedniej ilości przetworzonych towarów, a oni będą stratni na tym. Kniaź wycofał się z tego pomysłu. W połowie sierpnia 1659 r. Henry IV ogłosił, że tron kijowski po jego śmierci obejmie Jan de Vallaloid, jako efekt zawartego porozumienia z Królestwem Jerozolimy.

    [​IMG]
    W maju 1665 r. Henri IV Hamelm ufundował budowę nowego uniwersytetu na Ukrainie. Była to druga po kijowskiej uczelnia wyższa.

    Henry IV w czerwcu 1663 r. postanowił ustabilizować Ukrainę i wydał ukaz o wprowadzeniu obowiązku uczęszczania do cerkwi. Na niewiele się to przydało, gdyż wiosną 1664 r. bojarstwo stwierdziło, że różnice kulturowe są zbyt wielkie pomiędzy katolicką Gujenną a prawosławną Ukrainą. Nakaz noszenia nowych ubiorów czy golenia bród mierził bojarów. Arystokracja oponowała przeciwko wprowadzaniu zachodnich obyczajów i naruszaniu ich przywilejów. Władca kijowski wbrew oporowi, kontynuował politykę modernizacji państwa. Część niezadowolonych bojarów we wrześniu 1669 r. pod przywództwem Kyryły Bogoljubowa wzniecili bunt w Besarabii i starli się tam z armią kniaziowską. Czerń kozacka i biedna szlachta nie sprostała regularnym oddziałom. Na świętego Mikołaja 1669 r. poświęcono nową katedrę, wybudowaną z inicjatywy kniazia. Miała ona być symbolem jedności Zachodu ze Wschodem, a jej patronem został wspomniany święty. Miesiąc później kniaź wykazał się dobrą wolą, odstępując od konieczności wprowadzania innowacji na terenie kolonii, gdzie
    groziła rewolta ze strony konserwatywnie nastawionych kolonistów.

    [​IMG]
    stan armii i floty na dzień 20 marca 1667 r.

    W lutym 1668 r. Ukraina została uwikłana w wojnę francuską. Republika Francji próbując jednoczyć ziemie, wszczęła wojnę z innymi państwami francuskimi, m. in. z Gujenną.
    Podjęte działania nawracania innowierców w Koli powiodły się w sierpniu 1668 r., kiedy to ostatni mieszkańcy tej ziemi zostali przymusowo ochrzczeni.

    [​IMG]
    porównanie potencjału militarnego państw w lipcu 1670 r.

    W czerwcu 1670 r. Węgry wraz ze swymi niemieckimi sojusznikami po raz drugi z powodu Rusi Czerwonej wszczynają wojnę z Kijowem. Tym razem Burgundia nie postanawia włączyć się do wojny po stronie Ukrainy i Gujenny. Jedynie Polska widząc okazję do odzyskania zagarniętych ziem decyduje się na działania wojenne przeciwko Królestwu Węgier. Ataman koszowy Meczesław Łysenko w sierpniu 1670 r. pod Białogrodem Dniestrzańskim doznał sromotnej porażki z rąk Petera Lackovicia i z garstką swojej armii uszedł do ziemi chersońskiej. Była to zapowiedź krwawego konfliktu. Jesienią padł zamek w Białymstoku zdobyty z zaskoczenia. Pół roku później Łysenko wziął srogi odwet i zaskoczył przeciwnika podczas forsowania Dniestru armię dowodzoną przez Ferenca Zrinsky`ego. Majem 1671 r. Skandynawia rozpoczęła działania wojenne przeciwko Ukrainie celem odzyskania Ołońca. Nieoczekiwanie Państwo Papieskie stanęło po stronie Kijowa i Gujenny, jednak niewiele to wpłynłęó korzystnie na sytuację Ukrainy. Dodatkowe działania wojenne na północy skomplikowały sytuację. Nie przeszkodziło to w czerwcu Łysence pokonać króla węgierskiego Alberta I w bitwie pod Lublinem, pod koniec oblężenia. Uratowało to obrońców zamku, którzy ostatkami sił stawiali opór 27 tysięcznej armii węgierskiej. Zdecydowane działania wojsk ukraińskich oraz niewielkie postępy Węgrów przyczyniły się do podpisania białego pokoju przez Gujennę i Madziarów w listopadzie 1671 r. W tym czasie padła mała twierdza w Czupie, oblegana przez wojska skandynawskie. Trudne warunki pogodowe oraz brak większych postępów na wojnie ze strony Skandynawii na półwyspie Kolskim i zajęte ziemie we Francji przez Gujennę, przyczyniły się do podpisania traktatu pokojowego w grudniu 1672 r. Po raz kolejny małe księstwo zyskało na wojnie, Ukraina nic. Przechyliło to czarę goryczy ze strony bojarów. 18 listopada 1673 r. Sobór zmusił kniazia Henriego IV do zerwania sojuszu Ukrainy z Gujenną. Dodatkowo władca francuski formalnie zachował tytuł kniaziowski. Jednak z uwagi na odległość dzieląca Kijów i Auch, brak stałej obecności w stolicy Rusi Kijowskiej wpływał na obniżenie prestiżu i stwarzał zagrożenie utraty władztwa, Henri IV wyznaczył swego pełnomocnika, który go reprezentował w Kijowie. Został nim szlachcic Basil de la Tour, który chcąc zjednać sobie sympatię wkrótce przeszedł na prawosławie i przyjął imię Wasyl.
    Henri IV jako książę Gujenny potrzebował sojuszu wojskowego z Ukrainą i naciskał na swego zastępcę, by ten, mimo braku zgody Soboru, podpisał w jego imieniu odpowiedni traktat. Basile (Wasyl) de la Tour jednak starał się usamodzielnić od swego francuskiego władcy i odmawiał.

    [​IMG]
    W maju 1672 r. kniaź kijowski nakazał zmianę taktyki użycia piechoty.
    Odtąd nowym szykiem bojowym było tercios dostosowane do warunków wschodniej Europy.

    Na przełomie lat 1674 i 1675 umierają dwaj atamani koszowi, Kyryło Hłuszkow oraz Meczesław Łysenko, którzy skutecznie dowodzili powierzonymi im wojskami w czasie wojen z Węgrami.

    [​IMG]
    Od lata 1672 r. Ukraina znajdowała się w stanie kryzysu

    22 lipca 1676 r. doszła do Kijowa wiadomość o śmierci Henriego IV Hamelm. Tym samym stolec kniaziowski ponownie stał się przedmiotem zabiegań osób zainteresowanych.
     
  12. leszlong

    leszlong Znany Wszystkim



    [video=youtube;olB5Jwx90lU]http://www.youtube.com/watch?v=olB5Jwx90lU[/video]

    Wasyl II de la Tour


    [​IMG]


    panował w latach 22.07.1676-18.01.1689

    [​IMG]



    Po śmierci poprzedniego kniazia, ponownie bojarzy stanęli przed wyborem nowego władcy Ukrainy. Wasyl de la Tour starał się zapewnić sobie jak największe poparcie poprzez przekupstwo oraz składane obietnice wzmocnienia pozycji popierających go rodów. Przy tej okazji niektóre rosnące w siłę rody bojarskie postanowiły wykorzystać okazję na umieszczenie figuranta na stolcu kniaziowskim, by zza jego pleców rządzić Ukrainą i przywrócić przywiązanie chłopstwa do ziemi czy wzmocnić pozycję arystokracji. Oczywiście Wasyl też nie zamierzał zrealizować swych obietnic, gdyż interesowało go oparcie swojej władzy się na średniej szlachcie oraz rosnącemu w siłę mieszczaństwu. Tak więc Sobór wybrał Wasyla de la Tour na kniazia Rusi Kijowskiej. Z tej samej dynastii pochodził władca Szampanii, Henri VI.

    [​IMG]

    Kryzys ekonomiczny dalej trwał, Ukraina traciła tradycyjne rynki zbytu dla swego zboża i drewna – Wielką Brytanie i Galicję – wskutek akcji kolonizacyjnej państw europejskich. Dodatkowo z powodów historycznych, kupiectwo nie było popierane przez kniaziów, toteż ciężko było znaleźć nowe rynki dla towarów. Kniaź próbując zaradzić tym problemom, w lutym 1677 r. powołał do Rady Mykołę Bogoljubowa, obiecującego młodego kupca z Połtawy. Jego zadaniem było koordynowanie działalności kupców w celu uzyskania większej skuteczności. W lutym 1684 r. Bogoljubow nakłonił jednego z najbogatszych kupców kijowskich do zapisania w testamencie 336 grzywien złota na rzecz Ukrainy. Kupiec ten dodatkowo namówił Wasyla II do budowy manufaktury wyposażenia okrętowego w Mińsku, którą ukończono na początku grudnia 1687 r. Dzięki temu posunięciu Ukraina miała eksportować gotowe produkty, a nie sam surowiec.

    [​IMG]
    nowy ukaz o monopolach wprowadzony w maju 1688 r.

    Mimo takich zasług, kniaź kijowski w maju 1688 r. nie zawahał się usunąć Mykoły Bogoljubowa z Rady. Powodem takiego kroku była różnica zdań co do dalszej liberalizacji handlu. Wasyl II uważał, że należy w dalszym ciągu promować wolny handel jako panaceum na słabość gospodarki Ukrainy. Na to nie mógł się zgodzić Bogoljubow, zwolennik umiarkowanego liberalizmu w handlu. Jego zdaniem kniaź miał decydować jakie towary mogą być przedmiotem handlu, przez co ograniczałby możliwość zakupu ważnych produktów przez wrogie Rusi Kijowskiej państwa. Wymagało to według Bogoljujbowa zmuszenie warstwy kupieckiej do podejmowania czynności handlowych w uzgodnieniu z władcą. Na jego miejsce w skład Rady wszedł Marko Filitow, młody kupiec z Kaffy. Pod wpływem jego namów, Wasyl II ogłosił deklarację o monopolach, która dawała większą niezależność kupcom w działaniach na rynkach.

    [​IMG]
    W celu wzmocnienia morale wojsk i ludności Wasyl II ogłosił w grudniu 1685 r., że każdy kto wykaże się w bitwie może liczyć na szczodre podarunki

    W styczniu 1677 r. kniaź Wasyl poinformował Radę, że następcą tronu będzie Jurij z węgierskiego rodu Ali. Jak się bowiem dopiero później okazało, za pożyczkę w wysokości 1000 grzywien złota, Wasyl zobowiązał się do umieszczenia na tronie kijowskim członka szlacheckiego rodu z Węgier.
    Z tego powodu pojawiły się pierwsze niesnaski między władcą a jego Radą. W lutym 1678 r. wydany został i rozpowszechniony na dworze kijowskim pamflet ukazujący Wasyla II jako sprzedawczyka dziedzictwa Rurykowiczów oraz okrutnego kniazia, który zmusza bojarów do porzucania tradycyjnych zwyczajów i przyjmowania zachodnioeuropejskich, a szczególnie francuskich. Sytuacja powoli wymykała się spod kontroli kniazia. Napięcia społeczne rosły. Na Wołyniu 5 tysięcy drobnej szlachty wywołało rokosz w sierpniu 1679 r. pod przewodnictwem Bohusława Stojki. Żądali oni zrzeczenia się tronu przez Wasyla II. W bitwie pod Włodzimierzem Wołyńskim wojska kniaziowskie rozbiły oddziały buntowników. Jednak była to zapowiedź kolejnych buntów. W lutym 1680 r. bojarzy protestowali przeciwko planom całkowitego zniesienia pańszczyzny. Wskutek ich biernego oporu, podatki należne Kijowowi były płacone z wielomiesięcznym opóźnieniem. W kwietniu 1680 r. Dmytro Drahomanow oponował przeciwko planom dalszego wprowadzania zwyczajów zachodnioeuropejskich. Zagroził nawet swym odejściem, na co kniaź nie chciał się zgodzić, gdyż doradca ten uchodził za gwaranta spokoju na Ukrainie. Niewiele to pomogło. Buntująca się szlachta, inspirowana ze strony możnych rodów, w sierpniu 1682 r. wywołała rokosz w ziemi mińskiej. Tym razem ośmiotysięczna grupa pod dowództwem Boryski Skorochoda ruszyła w kierunku Kijowa, jednak niewiele przeszłą, gdyż pod Maryjną Górką zaskoczyła ją 1. armia i rozgromiła.

    [​IMG]
    jednostki armii ukraińskiej sprzed reformy w sierpniu 1682 r. wprowadzającej zamiast taktyki hiszpańskiej tercios bardziej ofensywną taktykę piechoty ustawionej w linii

    Intensywne działania misjonarzy prawosławnych prowadzone od dziesięcioleci spowodowały kolejne nawrócenia w ziemi karelskiej (czerwiec 1683 r.) oraz ołonieckiej (styczeń 1684 r.). Z uwagi na liczne bunty w ziemi boguczarskiej i możliwość oderwania Czerkaska od Ukrainy, w lipcu 1683 r. Wasyl II nakazał wzmóc akcję osiedleńczą ludności ukraińskiej w ziemi czerkaskiej. Miało to na celu zmianę proporcji etnicznych i utwierdzenie władzy Kijowa nad tym terenem.

    [​IMG]
    typowy żołnierz piechoty ukraińskiej pod koniec XVII wieku


    Kniaź chcąc zapewnić sobie poparcie ludności ukraińskiej mieszkającej w koloniach afrykańskich, stopniowo ogłaszał poszczególne ziemie za rdzenną część Rusi Kijowskiej. Deklaracje te miały utwierdzić kolonizatorów w przekonaniu, że w razie potrzeby Kijów przyjdzie im z pomocą i będzie ich bronił za wszelką cenę. Rio de Oro w listopadzie 1677 r., zaś Arguin i Trarza marcu 1688 r. zostały włączone do państwa ukraińskiego jako integralna część. Dodatkowo w lipcu 1679 r. kniaź zezwolił na wyjazd grupy wykształconych medyków do Afryki celem poprawy stanu zdrowia tamtejszych mieszkańców. Dotychczas kniaziowie odmawiali. Na wieść o tym w ramach podziękowania, mieszkańcy Rio de Oro wybudowali za własne pieniądze warsztat produkcyjny.

    [​IMG]
    Reforma aparatu skarbowego przyniosła owoce w postaci zwiększonego poboru podatku w 1686 r.

    W październiku 1688 r. Wasyl II de la Tour spotkał się z carem nowogrodzkim Konstantym II Gorczakowowem na kremlu moskiewskim. Spotkanie to było utrzymane w tajemnicy przed Radą i Soborem, gdyż dotyczyło ono aneksji Riazania przez Ukrainę. Car dał zgodę na to posunięcie w zamian za sprzedaż Nowogrodowi ziemi moskiewskiej oraz kasimowskiej. Dodatkowo Nowogród miał dopłacić 580 grzywien złota. Wasyl II przystał na to i na dowód zawartej ugody, aby żaden z władców nie odstąpił od ustaleń, spisano na papierze treść umowy. Władcy wasalnego Riazania Iwana IX Potiomkina nikt nie pytał o zdanie. Początkiem listopada tego samego roku wysłano poselstwo do kniazia riazańskiego wraz z żądaniem zgody na włączenie Riazania w skład Ukrainy. Iwan IX zastanawiał się przez kilka dni co należy uczynić, jednak z ciężkim bólem serca 10 listopada wyraził zgodę. Stronnicy Wasyla II w Soborze przekonywali o wielkim sukcesie dyplomatycznym. Radość była przedwczesna. Wpierw w dzień św. Szczepana 1688 r. car nowogrodzki przyjął tytuł cara Rosji tj. Wszechrusi czyli wszystkich ziem ruskich, w tym i Rusi Kijowskiej. Jego pełny tytuł brzmiał: Мy, wielki hospodar Konstanty, z bożej łaski car i wielki kniaź całej Rusi, Włodzimierski, Moskiewski, Nowogrodzki, Pskowski, Riazański, Twerski, Jugorski, Permski, Wiacki, Bułgarski etc. Carstwo Nowogrodzkie zmieniło nazwę na Carstwo Rosyjskie, było też zwane odtąd Imperium Rosyjskim. Krok ten spowodował wysunięcie roszczeń terytorialnych do ziem Rusi Kijowskiej, co spowodowało zaniepokojenie bojarstwa ukraińskiego.

    [​IMG]
    sprzedaż ziem moskiewskiej i kasimowskiej zgodnie z ugodą zawartą na kremlu moskiewskim

    Wkrótce były kniaź riazański w ramach zemsty spotkał się z wrogimi Wasylowi II przedstawicielami rodów bojarskich, tj. Bohowitynów, Zenowiewów, Iljiniczów i Kopysteńskich. Okazał on wykradzioną przez opłaconego szpiega z kremla kijowskiego kopię umowy Wasyla II i Konstantego II. Bojarzy poczuli wiatr w żagle. Oto mieli w ręku kopię, która wysadzi z siodła Wasyla II i pozwoli na cofnięcie wprowadzonych reform.
    Natychmiast doszło w 11 stycznia 1689 r. do zwołania Soboru z inicjatywy wspomnianych rodów, na którym przedstawiono ugodę moskiewską jako dowód zdrady interesu Ukrainy przez jego władcę. W tej sytuacji po burzliwych kilkudniowych obradach, a raczej kłótniach, postanowiono wypowiedzieć posłuszeństwo obecnemu władcy i nie wybierać nowego kniazia. Wedle pisemnej deklaracji bojarstwa ukraińskiego, kniaź może zostać li tylko Rurykowicz, prawosławny i pochodzenia ukraińskiego. Ponieważ nie ma na razie takowego kandydata, na czele Ukrainy stanie wybieralny hetman z Radą starszyzny generalnej jako ciałem doradczym. Odtąd co 4 lata zwoływany będzie oddzielny Sobór celem wyboru nowego hetmana bądź kniazia w razie pojawienia się kandydata spełniającego wymagane warunki.
    Odtąd Ukraina miała być republiką z wybieralnym hetmanem na czele jako głową państwa i organem wykonawczym jako administrującym Ukrainą. Parlament czyli Sobór miał pełnić funkcje ustawodawcze i nadzorcze w stosunku do hetmana. Rada była ciałem doradczym i jednocześnie pełniła funkcję rządu.
    18 stycznia miał zostać wybrany hetman Ukrainy spośród 4 kandydatów. Pierwszym z nich był Wasyl II, który został zgłoszony pro forma, jako że nikt na niego nie zamierzał głosować. Drugim kandydatem był Andrij Werchowyniec, wychowanek uniwersytetu kijowskiego, który głosił program przebudowy administracyjnej, po której ma nastąpić konfrontacja z Rosją o wyzwolenie spod ich jarzma ziem należnych Ukrainie. Popierany był przez rody średniej szlachty. Kolejnym był Wołodymyr Horbaczow, były poseł kijowski w Budzie. Jego zdaniem Ukrainę należy wzmocnić poprzez sojusze wojskowe i umowy państwowe, które spowodują powrót zagrabionych ziem do macierzy. Ostatnim kandydatem był Maksym Pryma, popierany przez możne rody mające posiadłości na wschodzie Ukrainy. Czuły się one zagrożone przez Rosję i jej program powrotu ziem ruskich w obręb Nowogrodu.
    Po burzliwych obradach wybrano na hetmana … Ale o tym w kolejnym odcinku.
     
  13. leszlong

    leszlong Znany Wszystkim



    [video=youtube;gRuffeFBPI0]http://www.youtube.com/watch?v=gRuffeFBPI0&list=PL3A858F8CB4386C23[/video]

    Andrij Werchowyniec


    [​IMG]


    panował w latach 18.01.1689-16.01.1721

    [​IMG]



    Wybór Andrija Werchowyńca na hetmana nie przebiegł spokojnie. Wpierw jednoznacznie odrzucono kandydaturę Maksyma Prymy, który jako kandydat możnych bojarów mających majątki na wschodzie Ukrainy, oznaczał rychłą wojnę z Rosją. W tej chwili nie potrzebowano tego z uwagi na rozruchy społeczne. Po kilku dniach przepychanek słownych oraz zakulisowych machinacji na hetmana Ukrainy wybrano Andrija Werchowyńca, który jako sprawny administrator i człek znający się na rzemiośle wojskowym był gwarantem uspokojenia Rusi Kijowskiej. Nowy hetman szybko rozpoczął rządy od rozbudowy fortyfikacji nadgranicznych oraz infrastruktury wojskowej. Zreorganizował armie, które dotychczas były nie dość efektywne. Na podstawie dotychczasowych doświadczeń hetman wraz z Radą doszli do wniosku, iż należy utworzyć 2 armie przeznaczone tylko i wyłącznie do staczania bitew i rozbijania wrażych armii. Docelowo liczyć miały po 30 tysięcy, po połowie piechoty i jazdy. Do tego sformować należało 2 armie oblężnicze, które mają mieć niewiele jazdy bądź w ogóle. Z uwagi na trudność w utrzymaniu tak dużej liczby żołnierzy, reformę przeprowadzono połowicznie.

    Stan wojska ukraińskiego pod koniec 1689 r.:

    Armia Kijewska – 30 tys. (15/15/0) – ataman Daniło Ohłobłyn
    7.Armia – 15 tys. (10/4/1)
    4. Armia – 20 tys. (10/10/0) – ataman Mykoła Łysenko
    1. Armia – 15 tys. (10/0/5)
    3. Armia – 9 tys. (6/2/1)
    Armia kolonialna – 6 tys. (6/0/0)


    Pierwsza okazja by przetestować nowe rozwiązania pojawiła się początkiem marca 1690 r., kiedy to Andrij Werchowyniec postanowił wykorzystać zaangażowanie wojenne Tweru w wojnie z Rosją o ziemię jarosławską. Do Abchazji wtargnęła 1. Armia, której celem było zdobycie twierdzy w Suchumi. Po stronie Tweru do wojny przystąpiła Kurlandia, która mogła tylko zagrozić koloniom ukraińskim w Afryce Zachodniej. Już w trakcie oblężenia Suchumi, wielu niższych dowódców wojskowych sugerowało zmianę strategii wojennej na bardziej defensywną z uwagi na trwające prace fortyfikacyjne w całym kraju. Werchowyniec jednak był zwolennikiem ofensywnych działań i zmuszania przeciwnika do wykrwawiania się podczas dużej liczby bitew i oblężeń. Pod koniec czerwca w bitwie morskiej u wybrzeży Mauretanii 2. Flota zatopiła kurlandzki transportowiec wiozący żołnierzy prawdopodobnie w celu desantu. 17 października oblężenie twierdzy suchumskiej dobiegło końca, a 26 marca 1691 r. zawarto pokój z Twerem.

    [​IMG]
    Warunki pokoju kończącego wojnę z Twerem

    Błędem było w tej wojnie nie zajęcie kolonii kurlandzkiej, która znajdowała się tuż zaraz obok nowej kolonii w Namibii. Hetman postanowił dalej wykorzystać okres pokoju w celu dalszego wzmocnienia bezpieczeństwa kraju. Powstawały nowe obozy wojskowe, drogi wzmacniano, rozbudowywano umocnienia, jednak nie zapominano o infrastrukturze cywilnej. Jednak okres pokoju nie trwał dla Ukrainy długo.

    [​IMG]
    Porównanie sił państw zaangażowanych w wojnę o Czerkask

    W sierpniu 1695 r. car rosyjski Konstantyn II Gorczakow rozpoczął działania wojenne przeciwko Ukrainie w celu przyłączenia Czerkaska. Po stronie najeźdźcy stanął Mediolan, a za Ukrainą Litwa oraz Frankfurt. Wojna zaczęła się niekorzystnie dla Werchowyńca, gdyż po zaledwie 3 tygodniach padł Mohylew. Armie ukraińskie skoncentrowane były wzdłuż zachodniej granicy z Węgrami i potrzebowały czasu, aby dotrzeć do rejonu działań wojennych. Armia carska (26 tysięcy) po udanym szturmie ruszyła na północ, na Ołoniec aby tam rozbić 3. Armię w sile 9 tysięcy, która ochraniała północne ziemie Rusi Kijowskiej. W grudniu 1695 r. car rozbił wspomnianą armię, zaś w tym czasie oblegająca Riazań armia rosyjska (9 tys.) pod wodzą Marka Kasimowskiego toczyła nierówny bój z 4. Armią (20 tys.). Po przegranej bitwie Rosjanie uchodzili w kierunku Moskwy, jednak skuteczny pościg za nimi pozwolił Ukraińcom na całkowite rozbicie w styczniu rosyjskiej armii. Mohylew odzyskano 13 stycznia 1696 r. wskutek działań oblężniczych i szturmowi 7. Armii. W tym czasie tj. 7 lutego 1696 r., 4. Armia rozbiła pod Rjażskiem 3 tysięczną awangardę wojsk rosyjskich. Jednak nie zawsze wojskom ukraińskim dobrze szło. W ziemi ołonieckiej ataman Daniło Ohłobyn na czele Armii Kijewskiej nie dotrzymał pola armii carskiej i ustąpił kierując się podczas odwrotu do Karelii. Car nie kontynuował pochodu za uciekinierami, gdyż doszły do niego wieści o rozpoczętym oblężeniu stolicy Rosji. Armia carska ruszyła na odsiecz twierdzy. 7. Armia w kwietniu odstąpiła od oblężenia z uwagi na niekorzystny stosunek sił w razie dojścia do bitwy z nadchodzącymi wojskami rosyjskimi. W sierpniu Andriej Werchowyniec przesłał umyślnego z propozycją pokoju na określonych warunkach. Urażony car miał gotową odpowiedź.

    [​IMG]
    Odrzucone w sierpniu 1696 r. przez cara warunki pokoju

    Wojna trwała nadal. Hetman postanowił zintensyfikować prowadzenie działań wojennych. We wrześniu Armia Kijewska ruszyła z ziemi chołmskiej na Smoleńsk, by 21 października zdobyć po udanym szturmie stolicę Imperium Rosyjskiego. Jednocześnie 23 tego samego miesiąca, 4. Armia atamana Mykoły Łysenki pobiła spieszącą się na odsiecz armię cara pod Riazaniem. Daniło Ohłobyn początkiem listopada ruszył na Rżew, by sparaliżować Rosjan. 11 grudnia pada wspomniana wcześniej twierdza. To nie koniec złych wieści dla cara. 17 grudnia zdobyta została Wiaźma przez żołnierzy 7. Armii. W ziemi włodzimierskiej początkiem grudnia ponownie Mykoła Łysenko pokonuje cara, by 20 grudnia tego roku zdobyć kreml we Włodzimierzu. W ciągu 4 miesięcy Rosja utraciła kontrolę nad 4 ważnymi ziemiami. W tym przypadku każdy miesiąc prowadzenia wojny groził carowi gorszymi warunkami pokoju. Ostatecznym dla Michaiła IV Gorczakowa argumentem za podpisaniem pokoju z Ukrainą było zdobycie przez wojska Armii Kijewskiej Nowogrodu Wielkiego 28 stycznia 1697r.

    [​IMG]

    29 stycznia 1697 r. na kremlu moskiewskim Andrij Werchowyniec podpisał traktat pokojowy z carem rosyjskim, kończąc tym samym wojnę. Przyszedł czas wyciągnięcia wniosków. Hetman i Rada postanowili zmodyfikować nieco plany sprzed wojny. Armie tzw. uderzeniowe czyli do staczania bitew sprawdziły się również podczas oblężenia i szybkich szturmów. Tracono niewiele żołnierzy, zyskiwano czas. Taktyka ta została podpatrzona u Rosjan i zaadaptowana. Zdecydowano się rozbudować armie. Liczebność 4. Armii miała zostać zwiększona do 30 tysięcy czyli Ukraina dysponowałaby dwiema armiami o takiej sile. Dodatkowo zreorganizowano jednostki kawalerii. W miejsce jazdy tzw. południowych Kozaków uzbrojonych w rohatyny i łuki, zaczęto tworzyć jazdę kozacką, która ostrzeliwała przeciwnika z bandoletów oraz pistoletów.
    29 czerwca 1699 r. zawarto sojusz z Burgundią, co wydatnie zwiększyło bezpieczeństwo Ukrainy. Nowy sojusznik dominował wojskowo w Europie i ochoczo brał udział w wojnach. Miało to na przyszłość zabezpieczyć Kijów od ewentualnej wojny na dwa fronty.


    [​IMG]
    W lutym 1707 roku Ukraina wpadła w kryzys gospodarczy, który niekorzystnie odbił się na administracji. Z uwagi na rosnące ceny żywności, niedostatecznie opłacani urzędnicy rezygnowali ze służby.

    Nie wszystkim podobał się styl rządzenia Werchowyńca. Początkiem marca 1708 r. arystokracja postanowiła zbrojnie wymusić zmianę na stanowisku hetmana. Zebrane wojsko w sile 19 tysięcy zawiązało konfederację połtawska i ruszyło pod dowództwem Mykoły Szarkowskiego w kierunku Kijowa. Na drodze stanął im ataman koszowy Mykoła Łysenko, bohater wojny z Rosją, i jego 4. Armia (30 tys.). Zahartowani żołnierze nie ustąpili pola walki i doszczętnie rozbili wojska konfederatów. Od stycznia 1703 r. hetman Ukrainy postanowił poprawić stosunki z wasalami tj. Zaporożem i Połockiem oraz Polską, która w zamyśle Werchowyńca miała w przyszłości stanowić równowagę dla Węgier. Popierając roszczenia Polaków do ziem administrowanych przez Madziarów, hetman przygotowywał przyszły sojusz.

    [​IMG]
    Skład Rady Hetmańskiej na dzień 4 grudnia 1708 r.

    Hetman świadomy roli morale i dyscypliny wojskowej, zaprosił do Rady Ernesta Bruduinet z Liege, który miał wprowadzić większą dyscyplinę w wojskach ukraińskich. Spokój na granicach ukraińskich wciąż trwał. Królestwo Węgier przeżywało kryzys wewnętrzny. W czerwcu zbuntowane ziemie ogłosiły niepodległość – Śląsk (Racibórz), Zakon Joannitów (Dalmacja) i Czarnogóra (Kosowo). Podczas kolejnych wybrów na hetmana w styczniu 1717 r., Andrij Werchowyniec obiecał, że kolejne ziemie pod władzą Rosji wrócą do Ukrainy. Okres wojenny zbliżał się nieuchronnie.

    [​IMG]
    Plan działań wojennych armii ukraińskich przeciwko Rosji

    26 stycznia 1717 r. armie ukraińskie wkroczyły na tereny rosyjskie. Werchowyniec zakładał, że Murom stanie po stronie swego sojusznika Rosji i tym samym w przyszłości zostanie poddany aneksji. Jednak Rosja w tym starciu miała walczyć osamotniona. Murom, Oldenburg i Mediolan obawiały się potęgi Kijowa. Ponadto ich kolonie sąsiadowały z ukraińskimi i na pewno stałyby się celem agresji w Afryce. Przygotowany plan wojenny był prosty. Wpierw zdobyć ziemie do których Ukraina ma roszczenia, a następnie bić nadchodzące armie rosyjskie w pasie przygranicznym. Nie wciągać się w głąb Rosji, gdzie grozi zagłada poprzez konieczność toczenia bitew wyniszczających. Z danych uzyskanych od szpiegów wiadomo było, że jedynie 2 carskie armie mają liczebność rzędu 25-30 tysięcy żołnierza, a jedna z nich jest dowodzona przez samego cara. Toteż na północy 3. Armia miała zdobyć Biełoziersk, a następnie ruszyć ku Archangielskowi. 1. Armia pod wodzą atamana Oleksandra Czobeskiego miała zająć ziemię rżewską i uniemożliwić odbicie zajętych ziem tj. Biełozierka, Rżewa oraz Smoleńska. Cel postawiony Armii Kijewskiej to zdobycie stolicy Rosji – Smoleńska. Po jego realizacji, ruszyć miała ona na południe w kierunku Briańska, gdzie wespół z 4. Armią atamana Myrosława Wańtucha czekać miały na ewentualne nadejście carskiej armii. 7. Armia miała zająć pozycję defensywną i bronić Tuły, aby ziemie wschodnie – Riazań, Włodzimierz i Murom nie zostały zajęte przez wroga. Zgodnie z planem i bez żadnych przeszkód 25 lutego padła stolica Rosji Smoleńsk, zaś 24 marca Biełoziersk. Carskie armie dopiero zbierały się w Kostromie, by uderzyć na wschodnie rubieże Ukrainy. Car nie reagował, jakby nie wierzył w to co się dzieje. Początkiem kwietnia 1717 r. oddział płastunów działający jako zwiad w ziemi woroneskiej, zauważył maszerujące dwie armie carskie w kierunku północno-zachodnim, traktem na Briańsk. Natychmiast wiadomość ta została przekazana do Wańtucha, który podjął decyzję - doprowadzić do bitwy spotkaniowej, w której koniecznie trzeba pobić te dwie armie. W tym czasie, po krótkim oblężeniu 27 kwietnia padł Rżew.

    [​IMG]
    wojska ukraińskie przed bitwą

    1 maja 1717 r. pod wieczór awangarda rosyjska natknęła się na jeden z oddziałów płastunów, którzy patrolowali trakty w ziemi briańskiej. Car Michaił IV Gorczakow podjął decyzję o wydaniu bitwy nazajutrz. Z uwagi na zajęcie przez Ukraińców wsi Konotop, Rosjanie rozstawili się w polu. 2 maja, około godziny 8, zakończyło się ustawianie formacji. Siły nie były wyrównane. 60 tysięcy Rusinów przeciwko 29 tysiącom Rosjan. Ataman Wańtuch w trakcie bitwy nie przejmował się dużymi stratami, gdyż zamierzał mimo wszystko pobić cara i zmusić go do wycofania do Rosji. Ostatecznie bitwa zakończyła się zwycięstwem atamana Wańtucha nad wojskami carskimi za cenę pięciokrotnie wyższych strat. Car wycofał się do Wiaźmy.

    [​IMG]
    obraz przedstawiający bitwę pod Konotopem

    Pod koniec maja padł Archangielsk. Werchowyniec posłał posłańca do cara Michaiła z propozycją pokoju. Warunki nie były zbyt dotkliwe - Rżew i Biełoziersk zostaną włączone do Ukrainy, Rosja zapłaci 450 grzywien złota tytułem rekompensaty. Wojna zakończyła się po niecałym półrocznej kampanii. W grudniu 1717 r. wybuchła rebelia Kozaków Kubańskich w Abchazji pod wodzą Bohdana Prymy. Wysłana armia nie miała żadnych problemów z zakończeniem buntu.
    Hetman po zapewnieniu sobie bezpiecznej granicy wschodniej, zwrócił swoją uwagę ku zachodowi. Realizując przygotowania do osłabienia Węgier i wzmocnienia Polski, w maju 1719 r. Werchowyniec zagwarantował niepodległość i nierozerwalność Polski. Planował zawarcie sojuszu z Polską celem jej wzmocnienia po przyłączeniu okupowanych przez Węgry ziem polskich.

    [​IMG]
    wjazd Werchowyńca do Kijowa po podpisaniu pokoju z carem Michaiłem IV Gorczakowowem w 1717 r.

    5 lutego 1689 r. wypłynął kolejny statek z kolonistami kierując się do Damaralandu w Namibii. Po półrocznej podróży ukraińscy chłopi bezpiecznie dotarli do celu i założyli nową osadę w pobliżu wioski tubylców, którzy zachowywali się na razie spokojnie.
    W maju 1690 r. wybuchła epidemia cholery wśród niewolników w Arguin, a duża śmiertelność spowodowała przerwanie sprzedaży niewolników z ukraińskich kolonii. Pod koniec marca 1691 r. nowa grupa kolonistów założyła osadę na Złotym Wybrzeżu. Werchowyniec pomny kłopotów tubylcami w przeszłości, polecił przetransportowanie 2 tysięcy żołnierzy z Afryki Zachodniej. Było to prorocze, gdyż mimo początkowo poprawy stosunków z ludami z grupy Aszanti, w marcu 1694 r. tubylcy zaatakowali osadę. Krwawa pacyfikacja kilku wiosek uspokoiła Afrykańczyków. We wrześniu 1696 r. oraz marcu 1697 r. część z nich uzyskała prawo do osiedlenia się w obrębie kolonii, zwiększając tym samym liczebność kolonii. Kacykowie tracący poparcie swoich poddanych, w lecie 1697 r. znów sprowokowali walki z żołnierzami ukraińskimi. Rozwój kolonii na Złotym Wybrzeżu spowodował zainteresowanie się kolonizacją Afryki w tym rejonie. Nowe tereny określane przez tubylców jako Worodugu stały się przedmiotem zainteresowania Ukrainy od początku XVIII w. W 1714 r. hetman zezwolił na sprzedaż niewolników z tamtych rejonów.

    [​IMG]
    Wprowadzone nowe prawa przez hetmana Andrija Werchowyńca

    Na początku swego władania Ukrainą nowy hetman zdecydował się na pobór podatków państwowych poprzez hierarchię prawosławną, co tylko rozjątrzyło unikających płacenia mieszkańców Ukrainy. Mało kto chciał mieć do czynienia z odmową posługi kapłańskiej, gdyby okazało się że nie uregulował danin na rzecz Ukrainy. Z uwagi na zwiększającą się rolę handlu w gospodarce ukraińskiej Werchowyniec nie mógł ignorować głosów protestów kupców na zmianę zwyczajów. Toteż hetman nie zawiesił czasowo narzucane ograniczenia handlowe. W intencji dobrych rządów w lutym 1691 ukończono budowę nowej katedry w Charkowie pod wezwaniem Świętej Równej Apostołom Marii Magdaleny.
    Toczona wojna spowodowała wzrost przemytu, a marcu 1704 r. zagroził on już państwu ukraińskiemu. Była to zapowiedź nadchodzącego kryzysu ekonomicznego, który w lutym 1707 r. dotknął Ukrainę. Mimo wciąż rosnącej siatki kupców, mniejsza liczba wojen spowodowała niższe zapotrzebowanie na ukraińskie zboże. Dodatkowo kler prawosławny, dawniej ochoczo wspierający Rurykowiczów, władzy hetmańskiej nie darzył sympatią. Werchowyniec nakazał duchownym ściąganie części podatków na rzecz państwo, co powodowało wzrost nienawiści chłopstwa i mieszczaństwa wobec kapłanów. Z tego też powodu część kleru rozgłaszała, że władza nie pochodząca od Boga, lecz jedynie dana przez ludzi, nie jest godna szacunku. Hetman postanowił wobec tego wśród warstw niższych szerzyć oświatę. Toteż pod koniec września 1709 r. we Włodzimierzu Wołyńskim otwarto Akademię Sztuk Pięknych, gdzie pod patronatem państwowym osoby uzdolnione plastycznie uczyły się pisać ikony, malować obrazy czy rzeźbić. W listopadzie 1713 r. hetman zapowiedział podczas Soboru, że odtąd Ruś Kijowska będzie więcej wydawać na naukę, na budowę szkół, opłacanie nauczycieli w biedniejszych rejonach i budowę nowych uniwersytetów. Ma to być panaceum na zapóźnienia względem bardziej rozwiniętych technologicznie państw jak i podniesienie ogólnego poziomu wykształcenia. Podobną rolę odgrywało wprowadzanie nowych metod upraw, koncentracja ziemi rolnej czy też zmiany w zakresie przechowywania płodów rolnych. Efekty w postaci zwiększonej wydajności zbiorów warzyw, owoców czy też zbóż przychodziły nierównomiernie. Opór bowiem stawiali konserwatywnie nastawieni chłopi, drobna szlachta czy też możnowładcy. I tak na przykład zainicjowana reforma rolna w ziemi lubelskiej odniosła skutek w czerwcu 1690 r., zaś w ziemi czerkaskiej dopiero w październiku 1714 r.

    [​IMG]

    [​IMG]

    16 stycznia 1721 r. Sobór dokonał wyboru nowego hetmana Ukrainy. Andrij Werchowyniec z uwagi na podeszły wiek postanowił nie kandydować.
     
  14. leszlong

    leszlong Znany Wszystkim



    [video=youtube;tImpfx8hk00]http://www.youtube.com/watch?v=tImpfx8hk00&list=RD02Alux8lv0AWM[/video]

    Nykon Antonowycz


    [​IMG]


    panował w latach 16.01.1721-17.01.1753

    [​IMG]




    16 stycznia 1721 r. Sobór dokonał wyboru nowego hetmana Ukrainy. Andrij Werchowyniec z uwagi na podeszły wiek postanowił nie kandydować. Nowym hetmanem obwołano Nykona Antonowycza, który zapowiedział kontynuację polityki swego poprzednika. Dla części szlachty słowa te były potwierdzeniem dalszego wzmacniania stanu chłopskiego oraz mieszczańskiego kosztem szlachty. Było to dla nich nie do przyjęcia. Jednak ta buntowniczo nastawiona grupa ograniczyła się na razie do głośnego wyrażania swego niezadowolenia. Stan ten długo nie potrwał. Już w marcu 1724 r. przeciwnicy zmian na modłę zachodnią wystąpili zbrojnie pod wodzą Fedira Petryszyna przeciwko hetmanowi na Zaporożu. Antonowycz nie zmienił swej polityki. Niezadowolenie społeczne wciąż rosło. Na Wołyniu pod koniec lata rebelianci ponownie zawiązali rokosz pod wodzą Jarosława Wańtucha. Ledwo dwa miesiące utrzymali się grabiąc ziemię wołyńską. W związku z tym by nieco zmniejszyć napięcia, Antonowycz zdecydował się na zwiększenie autonomii poszczególnych ziem. Jednak nie zadowoliło to przeciwników zmian. W październiku 1725 r. bojarzy zawiązali kolejny nieudany rokosz na Podolu. Z tego powodu w Soborze pojawiła się grupa przeciwników hetmana, którzy wykorzystując nacisk społeczny doprowadzili do czasowego wstrzymania reform na Ukrainie. Uspokoiło to sytuację, ale tylko do czerwca 1727 roku, kiedy to w nowej kolonii w Konianie zbuntowali się tamtejsi konserwatywnie nastawieni mieszkańcy pod wodzą Meczesława Olejnika.

    [​IMG]
    Powitanie Nykona Antonowycza jako nowego hetmana Ukrainy

    Wojna węgiersko-ukraińska odsunęła na pewien niepokoje społeczne. Jednak w czerwcu 1736 r. doradcy sprzeciwili się nawrotowi reform i hetman musiał ustąpić. Ukłon ten w stronę reakcji wzburzył liberalnie myślących posłów do Soboru i na wiosnę 1737 r. w ziemi charkowskiej zawiązali rokosz pod wodzą Krystjana Maksymowicza. Został on natychmiastowo stłumiony przez wojska hetmańskie. Brakowi stabilizacji sprzyjała również polityka hetmana, który wbrew stanowisku bojarów nie chciał powrotu poddaństwa chłopstwa i osłabienia mieszczaństwa. W wyniku tajnych rozmów Antonowycza z patriarchą Kijowa, wiosną 1739 r. duchowieństwo prawosławne zaczęło chwalić politykę prowadzoną przez hetmana jako realizację woli Boga. Biedniejsza szlachta zaczęła popierać politykę hetmana. W październiku 1742 r. w Abchazji wybuchło powstanie narodowe. Gruzińscy nacjonaliści liczyli na pomoc sąsiedniej Burgundii, jednak to właśnie wysłane oddziały wojskowe tego państwa wkroczyły na terytorium Ukrainy i zdławiły ruchawkę. Kolejny rokosz konserwatywnych bojarów zawiązany został pod koniec maja 1747 r. w ziemi kurskiej. Jak zwykle zostały wojska rokoszan pobite w walnej bitwie przez wojska hetmańskie. Kolejne nieudane ruchawki reakcjonistów wybuchły prawie rok później w Ołońcu oraz w ziemi chołmskiej. Mimo tych zbrojnych wystąpień hetman nie zamierzał oddawać władzy. Kolejne rokosze zawiązane zostały po krótkim okresie spokoju w styczniu 1750 r. w Briańsku i lutym na Wołyniu. Były to ostatnie zbrojne wystąpienia przeciwników Antonowycza.

    [​IMG]

    Hetman chętnie wprowadzał nowinki technologiczne do uzbrojenia bądź taktyki walki. Przykładowo w sierpniu 1741 r. w artylerii zaczęto używać moździerzy budowanych wedle pomysłu Menno van Coehoorna z Flandrii. W lipcu 1745 r. zaczęto formować i szkolić piechotę wedle wzorów państw niemieckich. Jednostki piechoty były jednolicie umundurowane. Wprowadzono kurtki koloru zielonego.

    [​IMG]

    Mocno promowana polityka osadnicza ukraińskiej ludności spowodowała zmiany kulturowe w niektórych rejonach Ukrainy. W ziemi czerkaskiej od lipca 1727 r. rosyjscy mieszkańcy po raz pierwszy byli mniejszością. W styczniu 1746 r. dominującą grupą ludnościową w Ołońcu stali się Ukraińcy. Kultura ruska stawała się coraz bardziej atrakcyjna dla innych grup etnicznych.

    [​IMG]
    Kryzys gospodarczy dotknął Ukrainę w 1744 r.

    Agresywna ukraińska polityka zagraniczna w ostatni stuleciu prowadziła do wielu sporów terytorialnych. Antonowycz idąc tropem swego poprzednika, w lutym 1729 r. wysunął roszczenia Kijowa względem Pskowem, będącego pod władaniem Kurlandii. Powołano się na stare prawa Rurykowiczów do tej ziemi. W tym samym miesiącu anulowano zezwolenie na przemarsz wojsk Muromu przez terytorium ukraińskie. Hetman planował włączenie tego państwa w skład Ukrainy. Rozwój kolonii wymusił konieczność ustanowienia połączenia lądowego pomiędzy dwiema częściami. Z tego powodu, hetman w lipcu 1731 r., w przesłanej nocie dyplomatycznej, uznał ziemię Bambuko za należną Ukrainie. Dodatkowym argumentem była niestabilność wewnętrzna szejkanatu Mali. Nykon Antonowycz zdecydował się doprowadzić do aneksji wszystkich wasali. Pierwsza taka propozycja została odrzucona przez księstwo Połocka w połowie listopada 1732 r. Niezrażony tym niepowodzeniem hetman pół roku później doprowadza do podpisania sojuszu wojskowego z Polską, a król Stanisław II z Piaseczyńskich nazwany został bratem hetmańskim. Zgodnie z tajnymi ustaleniami, Ukraina miała pomóc Polsce w odzyskaniu zajętych przez Węgry ziem. W marcu 1734 r. Ukraina ze względu na tarcia graniczne wkroczyła zbrojnie na terytorium węgierskie. Ponieważ hetman nie uzgodnił konkretnej daty tej akcji, nieprzygotowana Polska odmówiła wzięcia udziału w tej wojnie. Podobnie zachowała się Burgundia. Niezrażony Antonowycz postanowił kontynuować wojnę. Niecałe trzy tygodnie wystarczyły 4. Armii do zdobycia Sandomierza. Dzięki temu udało się odciąć północne ziemie węgierskie od Węgier właściwych. W odpowiedzi, w czerwcu na Zakarpacie wkroczyła madziarska armia, która pokonała pod Użhorodem Armię Kijewską atamana Stepana Mytropolskiego, jednak za cenę ogromnych strat. Węgrzy stracili prawie 16 tysięcy żołnierzy przy 5 tysiącach zabitych ze strony Ukraińców. Nadciągała w tym czasie w kierunku Zakarpacia 7. Armia, która w lipcu odrzuciła najeźdzców, po czym ruszyła w kierunku Koszyc, gdzie rozbiła 20 lipca wycofująca się z Zakarpacia armię węgierską. 2 dni później 4. Armia oblegająca Kraków pobiła nadciągających z odsieczą Madziarów. Niepowodzeń militarnych poddanych królowej de Leyburn nie było końca. We wrześniu pod Strekowem 7. Armia pokonała kolejną armię węgierską, zaś w październiku poddały się twierdze w Krakowie oraz Braszowie. Miesiąc potem padł Sieradz. Pod koniec listopada 1734 r. Antonowycz zaproponował Madziarom zawarcie pokoju na ciężkich warunkach. Pokonani nie mieli żadnych przeciwwskazań.

    [​IMG]

    Kilka dni po tym wydarzeniu na zamku poznańskim poseł ukraiński i król polski Piaseczyński podpisali akt sprzedaży ziemi sieradzkiej Polsce. Hetman dodatkowo, mimo wiarołomstwa sojusznika, ponownie zawarł w styczniu 1735 r. akt o wzajemnej pomocy wojskowej. Kolejne zdobyte ziemie odsprzedano Polsce w styczniu (Sandomierz) oraz październiku 1736 r. (Kraków). Tym samym zachodni sąsiad Ukrainy został wzmocniony gospodarczo i militarnie. Tylko 3 lata trwał okres pokoju. Tym razem areną starć miała stać się Afryka, gdzie Ukraina zasłaniając się przewagą cywilizacyjną i moralną, postanowiła zrealizować swoje roszczenia do Bambuk. W przeddzień św. Mikołaja 1739 r. ukraińska armia kolonialna wkroczyła do spornej ziemi i po 5 dniach oblężenia zdobyła fort w Kayes. W tym czasie 2. Armia wkroczyła do wschodniego Mali, gdzie zajęła Kumasi. W styczniu 1740 r. zajęto Wolof. Miesiąc później w ziemi Jenne, 2. Armia starła się z wojownikami Mali pod wodzą Haddu Deo i pokonała ich za cenę niewielkich strat (400 żołnierzy wobec 4400 poległych wojowników). Strategia działania dwóch armii na zachodzie i wschodzie Mali przynosiła efekty w postaci szybkiego zajmowania kolejnych ziem przy minimalnym oporze ze strony armii malijskiej. W ciągu trzech kolejnych miesięcy, mimo trudnych warunków klimatycznych, zajęto Gabu, Bure, Jenne i Segu. 23 maja 1740 r. Mali zgodziła się na zawarcie pokoju i utratę dwóch ziem zasobnych w złoto.

    [​IMG]

    Realizacja aneksji Połocka dokonała się 6 marca 1744 r., kiedy to kniaź Wasyli VI Szujski zgodził się na tę propozycję. Włączone ziemie wileńską i połocką zamieszkiwała ludność białoruska wyznania rzymskokatolickiego. Okres do wiosny 1750 r. charakteryzował się stagnacją na arenie międzynarodowej. Ukraina nie podejmowała żadnych ryzykownych kroków. Jednak z uwagi na niepokoje społeczne hetman zdecydował się wykorzystać nową wojnę z Węgrami jako swego rodzaju puszczenie krwi i obniżenie ciśnienia w państwie. Powodem rozpoczęcia działań wojennych były pozostające niektóre ziemie zamieszkane przez ludność polską, a pozostające pod władzą węgierską. W odpowiedzi na ten krok ostrą notę dyplomatyczną przesłała Kurlandia, która określała Ukrainę jako awanturnika europejskiego i groziła wojną w razie eskalacji konfliktu. Królestwo Węgier w tym czasie przegrywało wojnę z sojuszem państw niemieckich (Meklemburgią, Oldenburgiem, Luneburgiem i Liege). Dodatkowo część komitatów zajętych przez buntowników. Sytuacja wewnętrzna Madziarów skomplikowała się, gdy wojnę wypowiedziała Ukraina. W kwietniu 1750 r. Armia Kijewska atamana Stepana Mytropolskiego wkroczyła do ziemi mazowieckiej, gdzie pobiła Węgrów w bitwie pod Warszawą. W czerwcu padła twierdza w Braszowie. Król węgierski Matyas II de Leyburn przystał na ukraińskie warunki pokojowe i końcem października podpisał traktat. Kilka dni później Polska zakupiła od Ukrainy ziemię wrocławską za 260 dukatów.

    [​IMG]

    Najgorsze miało dla Ukrainy dopiero nadejść. 28 grudnia król polski poprosił o pomoc w jego wojnie z Litwą. Wkrótce okazało się, że krąg wrogów powiększyli Frankfurt, Holsztyn, Dania, Trypolitania, Szwecja, Sardynia i Rewolucyjna Francja. Natychmiast posłano armie na mroźną północ, gdzie w lipcu 1751 r. 7. Armia pobiła połączone wojska szwedzko-duńskie oblegające Kolę. Potem ruszono w kierunku Finlandii, gdzie po kolei zdobywano duńskie twierdze. W wyniku niepowodzeń Litwa w lutym 1752 r. podpisała pokój z Polską, na mocy którego m.in. zrzekała się Torunia. Jednak dalej trwała wojna z Danią i resztą państw. Wkrótce książę Maksymilian III Rurykowicz wyraził zgodę na aneksję Gdańska przez Polskę w wyniku działań wojennych. W ten sposób hetman pomógł w likwidacji państwa rządzonego przez gałąź rodu dawniej zasiadającego na tronach państw ruskich. W Afryce ukraińskie wojska kolonialne doznawały porażek z rąk wojsk duńskich i francuskich. Zajęcie duńskiej Finlandii oraz Szwecji pozwoliło na zawarcie oddzielnego pokoju Ukrainy z Danią utrzymującego status quo. Była to porażka dla hetmana. Flota i armia kolonialne były rozbite. Kraj potrzebował reform wojskowych, jeśli chce utrzymać swe aspiracje mocarstwowe. Osamotnionej w wojnie Polsce hetman sprzedał Płock w sierpniu 1752 r. Osłabienie militarne w koloniach próbowali wykorzystać nacjonaliści, którzy wzniecili bunt w ziemi Kumasi.

    [​IMG]
    Porównanie potencjału stron w konflikcie o Toruń w styczniu 1751 r.

    Kłopoty wewnętrzne nie przeszkadzały w kontynuowaniu dalszej kolonizacji Afryki. Kolejną zajętą ziemią przez Ukraińców był Konian, który od października 1724 r. przynależał do kijowskich kolonii (kość słoniowa). Po wojnie z Mali, ziemie położone w głębi Afryki stanęły otworem dla kolonizacji. Wagadugi w listopadzie 1740 r. włączono w skład kolonii Ukrainy. Ziemia ta stała kolejnym nieprzebranym rezerwuarem dla handlarzy niewolników. Rozrastające się kolonie wymogły na hetmanie wprowadzenie w grudniu 1742 r. urzędu posadników dla kolonii. Mieli oni zarządzać podległymi ziemiami w Afryce, tak aby przynosiły większe zyski. Cały czas trwała kolonizacja nowych terenów. Przyłączono Gurmę i Yatengę. .
    Dodatkowym impulsem do rozwoju gospodarki Ukrainy miała być budowa manufaktury sukienniczej na Zaporożu, która zakończyła się w marcu 1732 r. 28 marca 1730 r. doszło do wielkiego pożaru Kijowa. Cała stara drewniana zabudowa miejska spłonęła. Ucierpiały również przedmieścia. Zginęły tysiące mieszkańców. Trwająca reforma rolna przyniosła efekty w ziemi muromskiej i lubelskiej.
    W kwietniu 1742 r. wprowadzenie jednorazowej opłaty od kupców handlujących w ośrodkach handlu należących do Kijowa tj. Nowogrodzie, Połtawie i Bambuku przyniosło Ukrainie zysk w postaci 1700 dukatów. Pozwoliło to na sfinansowanie budowy kolejnej manufaktury, tym razem broni palnej, w ziemi czernihowskiej.

    [​IMG]
    Piechota ukraińska po reformie z 1745 r. wedle wzorców niemieckich

    W styczniu 1753 r. podczas obrad Soboru Nykon Antonowycz zrzekł się urzędu hetmana. Jednocześnie dokonano wyboru nowego.
     
  15. leszlong

    leszlong Znany Wszystkim



    [video=youtube;X0dbm9n3Afg]http://www.youtube.com/watch?v=X0dbm9n3Afg&list=PLanC8LEtKrW7cIIL3lMEiBUPkbupSiUn_[/video]​

    Wołodymyr Szekera


    [​IMG]


    panował w latach 17.01.1753-17.01.1781

    [​IMG]


    Nowym hetmanem niespodziewanie został Wołodymyr Szekera, z pochodzenia Madziar. Wszyscy obawiali się ewentualnej zmiany kierunku polityki zagranicznej w stosunku do Węgier. Jednak były to płonne obawy. Już tydzień po wyborze nowy hetman przystał na burgundzką propozycję zawarcia sojuszu wojskowego. Było to potwierdzenie tradycyjnego aliansu łączącego te dwa kraje. Początkiem marca 1753 r. Szekera wydał ukaz przypominający gwarancję wymienialności grzywien na złoto, gdyż część kupców ukraińskich wykorzystywała niewiedzę obcokrajowców i wymieniała monety na srebro. Samo złoto pochodziło z kopalni afrykańskich, więc kurs wymiany był w miarę stabilny. We wrześniu 1754 r. Ukraina stanęła po stronie swego sojusznika w mało ważnej wojnie z Mandżurią i jej azjatyckimi sojusznikami. Miesiąc później wybuchł tradycyjny rokosz zbuntowanej, konserwatywnej szlachty w Trarza. Powoli kolonie afrykańskie Ukrainy stawały się bastionem reakcjonistów, którzy chętnie emigrowali z kontynentu europejskiego do Afryki. Było to na rękę liberalnej części społeczeństwa, gdyż kanalizowało to ewentualne niepokoje społeczne.

    [​IMG]
    Rysunek kirasjera pułku pskowskiego

    Nowy hetman po zaznajomieniu się z raportami pisanymi podczas wcześniejszych wojen, zwłaszcza po bitwach z Danią czy Francją, doszedł do wniosku, że należy zmienić taktykę dotyczącą użycia kawalerii w starciu. Według niego, powinno się zrezygnować z tradycyjnej jazdy kozackiej, która głównie ostrzeliwała piechotę, a w starciu była słaba, na rzecz typowej ciężkiej jazdy przełamującej linię piechoty. W ten sposób wprowadzono kirasjerów tzw. wschodnich. Różnili się oni od zachodnich odpowiedników posiadaniem pancerza ochronnego. Podobne reformy dotknęły flotę. Rozpoczęto budowę stoczni w Arguin oraz w Akrze, unikając w ten sposób konieczności przerzucania uzupełnień do flot kolonialnych aż z Krymu. Chcąc dorównać innym państwom na morzu, Szekera nakazał budowę statków pełnomorskich jako potwierdzenia wielkomocarstwowych aspiracji Ukrainy. Docelowo dwie floty kolonialne miały liczyć 10 ciężkich i lekkich okrętów (4. Flota) oraz 5 okrętów tj. galery oraz transportowce (2. Flota). Na Morzu Czarnym stacjonować miała jedna flota licząca 15 okrętów bojowych (1. Flota), na Morzu Barentsa 10 okrętów (3. Flota). Z uwagi na nagły wzrost zamożności państwa, wydatki na cele wojskowe przyczyniały się do zmniejszenia zagrożenia inflacją.
    Tydzień przed Wigilią 1755 r. Kijów wypowiedział wojnę Muromowi. Armia Kijewska Stepana Mytropolskiego pokonała skromną armię Jarosława V Możajskiego i pod koniec stycznia 1756 r. zdobyła twierdzę w Woroneżu. Z ogromnym bólem serca pokonany kniaź wyraził zgodę na włączenie jego państwa w skład Ukrainy. Jednak pokój nie trwał długo. W połowie wiosny 1756 r. Polska musiała stawić czoła nowej koalicji duńsko-węgiersko-badeńskiej. Jako gwarant niepodległości zachodniego sąsiada i sojusznika Ukraina, mając casus belli wobec Węgier, wkroczyła na ziemie madziarskie. Niestety po raz kolejny Burgundia okazała się wiarołomnym państwem i nie stawiła czoła wrogom Ukrainy. Podobna sytuacja przytrafiła się Węgrom, które osamotnione musiały stawić czoła ukraińskiej potędze wojskowej. Do lutego 1757 r. łatwo opanowane zostały Prusy oraz Mazowsze. Wiosną tego samego roku 4. armia zaczęła wyzwalać ziemie Polski spod władzy buntowników, którzy rozpanoszyli się na południu. Armia Mytropolskiego w tym samym czasie pustoszyła ziemie Węgier właściwych. Do końca czerwca zdobyła zamek braszowski i w Peczu oraz rozbiła dwie armie węgierskich buntowników. Władca węgierski przystał na ukraińskie warunki pokojowe. Hetman Szekera zaproponował Burgundii sojusz wojskowy, traktując to bardziej jako zabezpieczenie granic Ukrainy niźli zapewnienie sobie pomocy zbrojnej na wypadek własnej akcji zaczepnej. Początkiem sierpnia 1758 r. buntownicy ogłosili powstanie Nowogrodu obejmującego ziemię boguczarską, dawniej wchodzącą w skład Bułgarii. Na tronie zasiadł krewny carycy Anny I, kniaź Jaropełk IV Gorczakow. W marcu 1760 r. Polska zakupiła ziemię mazowiecką od Ukrainy za kwotę 200 dukatów. Październik 1769 r. był dla mieszkańców ziemi Bambuk początkiem życia wedle zasad nowej religii.

    [​IMG]

    Włączanie nowych ziem zamieszkiwanych przez innowierców wymagało wzmożonej akcji duchownych prawosławnych w kierunku konwersji. W czerwcu 1760 r. patriarcha Rusi Kijowskiej ogłosił sukces na tym polu wobec katolickich Białorusinów w ziemi połockiej. Dziesięć lat później podobnym sukcesem zakończyły się nawrócenia w Kumasi, gdzie ludność tubylcza przeszła na prawosławie. Mieszkańcy ziemi wileńskiej ostatecznie przeszli na prawosławie końcem sierpnia 1772 r.

    [​IMG]
    Problemy handlowe na początku maja 1760 r.

    Pod koniec listopada 1760 r. hetman nie usunął gubernatora w Braknie mimo dowodów jego korupcji. Rozzłoszczeni koloniści starli się w armią, niszcząc wiele budynków w stolicy ziemi – Aligh. Lecz nie był to koniec niepokojów na Czarnym Lądzie. W grudniu 1761 r. islamiści pod przewodnictwem Hammadi Deo przejęli kontrolę nad prawie całą ziemią Kumasi. Ich celem było wyswobodzenie się spod więzów Kijowa. Wysłana 2. Armia miesiąc później przywróciła porządek.
    W maju 1762 r. archiwiści ukraińscy przekazali Szekerze dokument potwierdzający prawa Kijowa do ziemi newskiej jako części składowej domeny kniaziowskiej Nowogrodu Wielkiego za czasów Mścisława Nowogrodzkiego.

    [​IMG]
    Porównanie sił państw biorących udział w wojnie o Toruń

    Król polski we wrześniu 1764 r. przesłał do hetmana prośbę o pomoc wojskową w ramach sojuszu w wojnie przeciwko Danii, Rewolucyjnej Francji, Szwecji, Sardynii i Holsztynowi. Znów przyszło Ukrainie stawać przeciwko państwom skandynawskim wzmocnionym Francuzami. Opracowany plan działań był prosty. Z terenów Karelii wyruszą dwie armie celem zajęcia duńskiej Finlandii, a następnie ruszą w kierunku maleńkiej Szwecji. W tym czasie armie i floty kolonialne będą miały za zadanie odpierać ataki duńskich wojsk. Dodatkowo, jedna lub dwie armie ukraińskie wejdą na tereny polskie w razie zagrożenia całkowitego zajęcia Polski przez wrogie wojska. 23 października 1764 r. zreformowana i wzmocniona flota kolonialna zatopiła 3 statki duńskie u wybrzeży Mauretanii. Był to początek chwały marynarzy ukraińskich w tej wojnie. 1 grudnia kolejne okręty duńskie zostały zatopione w tym samym miejscu przez 4. Flotę. Podjęte kroki przez Szekerę przyniosły owoce w postaci panowania na wodach okalających kolonie ukraińskie. W ciągu dwóch ostatnich miesięcy 1764 roku Ukraińcy pobili 19 tysięczną armię Eryka Thomsena oraz zdobyli Kexholm. Nowy rok rozpoczął się od zwycięskiej bitwy z armią Thomsena w Karelii, a miesiąc później całkowitą zagładą pospiesznie zebranej kolejnej duńskiej armii Petera Ebbesena w Savolax. Widmo utraty Finlandii spowodował przesunięcie kolejnych duńskich wojsk do zagrożonego rejonu. W marcu armia Olufa Petersena doznała porażki z rąk 3. Armii, a w kwietniu z rąk atamana Bohdana Łysenki i jego 7. Armii w Oesterbotten. W międzyczasie ukraińscy buntownicy w liczbie 13 tysięcy, zagrażający Wilnu, zostali rozbici. Do końca czerwca 1765 r. w rekach ukraińskich znajdowały ziemie Oesterbotten, Savolax, Kexholm, zaś dwie armie polskie oblegały twierdze w Boga i Arbo. W sierpniu padł Wyborg, a pod koniec października Borga. Jesienią armia Olufa Pallesena próbowała odbijać utracone ziemie, jednak spotkała na swej drodze połączone armie polsko-ukraińskie pod wodzą Patryka Tarnowskiego pod Kexholm. Po przegranej bitwie Duńczycy wycofali się w kierunku Wyborga. Tam w połowie listopada dopadła ich kolejna grupa armii polsko-ukraińskich pod wodzą samego króla polskiego, Zygmunta III Piaseczyńskiego. Pechowy Petersen dał rozkaz odwrotu na Nyland. Tam pod Borga czekał Tarnowski ze swoimi podkomendnymi. Ostatecznie ostatnia duńska armia na terenie Finlandii została 4 grudnia unicestwiona. Na Trzech Króli 1766 r. Polska zawarła pokój z Danią, kończąc wieloletnią wojnę.

    [​IMG]
    11 września 1765 r. hetman Ukrainy wydał ukaz o powołaniu i opłacaniu szkółek dla dzieci z biednych rodzin

    Hetman z niepokojem obserwował ruchy wyzwoleńcze w koloniach państw europejskich na kontynencie amerykańskim. 2 kwietnia 1766 r. ogłosiły niepodległość Stany Zjednoczone. Składały się one z byłych jerozolimskich kolonii Ungava, Labradoru i Innu. Burgundia szybko zareagowała i wypowiedziała wojnę młodemu państwu, uzyskując pomoc Ukrainy. 1 lipca 1769 r. byłe kolonie Trypolitanii ogłosiły niepodległość jako Królestwo Brazylii, z władcą z dynastii von Mecklenburg. 18 lipca 1772 r. na bazie kolonii oldenburskiej powstaje republika rewolucyjna Kolumbii z konsulem Josephem Franzem na czele. Ostatnim państwem na kontynencie amerykańskim, które wybiło się na niepodległość był Meksyk. Znów na ruinach dawnych kolonii Oldenburga powstało państwo, które musiało toczyć wojnę o swoje przetrwanie. Gubernatorzy w koloniach informowali o wystąpieniach lokalnych liderów ruchów na rzecz niezależności. W styczniu 1764 r. w Arguin pojawił się lokalny prowodyr, a w czerwcu 1771 r. w Yatenga. Zachęceni bierną obserwacją ze strony gubernatorów, koloniści ukraińscy w Rio de Oro powołali swoje stronnictwo na rzecz niezależności od Kijowa. Po wojnie z Mali, 23 maja 1780 r. w Futa Jallon szlachta ukraińska wznieciła największy rokosz na czarnym Lądzie. 11-tysięczna armia pod wodzą Wasyla Czołeskiego obległa twierdzę w Timbo. Ściągnięta w szybkim tempie 2. Armia rozgromiła cąłkowicie buntowników, tracąc jedynie 10 żołnierzy i jednego kawalerzystę.

    [​IMG]
    Ukraina przeciwko koalicji kurlandzko-francusko-holsztyńskiej

    W połowie sierpnia 1768 r. wojska ukraińskie najechały Kurlandię w celu przyłączenia Pskowa do macierzy. W odpowiedzi agenci z Kłajpedy wzniecili bunt nacjonalistów białoruskich z Połocka. Zostali oni rozbici dopiero w połowie grudnia przez atamana Jarosław Werchowyńca.
    Pod koniec października trzy armie ukraińskie oblegały twierdze w Pskowie, Trokach i Kiesiu, zaś armia kurlandzka zamek wileński. W dzień świętego Mateusza flota kolonialna zatopiła francuską eskadrę u wybrzeży Gambii. Kurlandzką propozycje pokoju hetman odrzucił jako niedorzeczną. Tuż przed Nowym Rokiem obrońcy Pskowa poddali twierdzę, a 9 dni później uczynili to samo obrońcy Troków. 26 lutego pod Mitawą ataman Jarosław Werchowyniec rozbił doszczętnie 21-tysięczną armię kurlandzką oraz wziął do niewoli króla Karola II Giedyminowicza. Mimo tego, dumny jeniec zaproponował tylko pokój status quo. We wrześniu 1769 r. Karol II zaproponował oddanie Kiesia, Pskowa i Ingrii, jednak hetman nie chciał aż tak okrajać swego sąsiada. Propozycję kurlandzką zredukował do Ingrii, Pskowa i zapłaty 625 grzywien złota. Wojna zresztą przeciwników trwała. Próba zajęcia kolonii Holsztynu okazała się klęską. 2 tysiące najemnej irlandzkiej piechoty zginęło na plaży w trakcie desantu powstrzymanego przez wojska Holsztynu. Porażkę tę osłodziło rozbicie francuskiego desantu pod dowództwem Szymona de Vergennes na Złotym Wybrzeżu. Francuzi nie przejęli się tym i wysadzili desant w styczniu 1770 r. w Arguin. 4. Flota w bitwie morskiej pokonała silniejszą flotę francuską i przejęła dwa okręty liniowe - „le Marquis” i „le Regente”. Zaś pod koniec tego samego miesiąca, 10. Armia rozbiła francuski desant pod wodzą Gui de Tocqueville. Dumny król francuski przesłał skandaliczne warunki pokoju – zerwanie układu wasalnego z Zaporożem. Wreszcie wojna zakończyła się 4 listopada 1770 r. status quo. Centralizm i rosnące tendencje niepodległościowe powodowały niepokoje społeczne na Ukrainie. W maju 1770 r. buntownicy w Ingrii próbowali opanować ziemię. Udało się to 6 grudnia w kolonii Nupe zbuntowanej szlachcie, która w ciągu miesiąca została rozbita przez wojska kolonialne.

    [​IMG]

    W związku z pojawiającymi się stale buntami warstw niezadowolonych oraz możliwością utraty kolonii, hetman Szekera postanowił wprowadzić konstytucję, która jasno określała prawa i obowiązki mieszkańców Ukrainy. 25 sierpnia 1771 r. podczas obrad Soboru uchwalono ustawę zasadniczą. Od teraz Ukraina była republiką konstytucyjną. Państwową religią było prawosławie, inne religie były tolerowane. Obywatelem był każdy, kto mieszkał na terenach Ukrainy kontynentalnej oraz Ukraińcy w koloniach. W ten sposób Murzynów wyjęto spod prawa do czasu przyznania im obywatelstwa. Musieli udowodnić, że wyznają religie państwową oraz mieszkają i opłacają podatki przez okres 15 lat. Nie był to koniec zmian. Hetman postanowił zainicjować budowę nowych budynków. W Jałcie rozpoczęto budowę Admiralicji, w Mohylewie pomnika na cześć zwycięskich wojen. W czerwcu 1775 r. w celu zapewnienia aprowizacji dla wojsk także na czas wojny w okresie zimowym, w Kursku rozpoczęto budowę magazynów zboża.

    [​IMG]

    Szekera postanowił zapewnić większe bezpieczeństwo koloniom ukraińskim poprzez zajęcie ziem należących do szejkanatu Mali, a które to ziemie pozwalałaby na bezproblemowe przemieszczanie wojska lądowych bez konieczności przerzucania ich droga morską. 3 listopada 1773 r. wojska kolonialna wkroczyły do Mali. W ciągu bez ani jednej porażki Ukraińcy rozbili wojska malijskie oraz zdobyli twierdze w Timbuktu, Wasuju, Segu, Bure. Warunki pokojowe były ciężkie dla pokonanego. Utracił on dostęp do Atlantyku. To nie był jednak koniec zmian terytorialnych dla Kijowa. Odrzucona na jesieni 1776 r. propozycja aneksji przez Zaporoże stała się przyczyną rozwiązania stosunku wasalnego z tym państwem na wiosnę roku następnego. Tym samym hetman zdecydował się na zbrojne przyłączenie ziemi kubańskiej do Ukrainy. Krótka, bo trwająca ledwie 2 miesiące, wojna zakończyła się po myśli Szekery. Kubań stał się ukraiński. Rosja zachęcona tą aneksją, latem 1779 r. najechała sąsiedzki Nowogród i go anektowała. W celu usprawnienia rządów caryca Anna I Gorczakowa wprowadziła monarchię administracyjną. Ostatnią wojną za kadencji Szekery był konflikt z Bizancjum na prośbę Polski. Ukraina ograniczyła się jedynie do wysłania 1. Floty celem blokady Bosforu. Po pół roku wróg zaproponował przystępne warunki pokojowe – zapłatę 106 grzywien.

    [​IMG]
    Sobór końcem października 1776 r. uchwalił nadzwyczajny podatek podymny na okres 2 lat.

    Wołodymyr Szekera postanowił nie kandydować po raz kolejny na funkcję hetmana. Swoją decyzje ogłosił w trakcie Soboru elekcyjnego 17 stycznia 1781 r. W tym samym dniu wybrano jego następcę.
     
  16. leszlong

    leszlong Znany Wszystkim



    [video=youtube;42x4ZNHx-Ww]http://www.youtube.com/watch?v=42x4ZNHx-Ww[/video]

    Ołeksander Stojko


    [​IMG]


    panował w latach 17.01.1781-01.1809

    [​IMG]



    [​IMG]
    Dwukrotnie w czasie rządów Stojki, koniunktura ekonomiczna przynosiła Kijowowi nadzwyczajne zyski.

    Za czasów kolejnego hetmana tradycyjnie wrzało na Ukrainie. Od października 1782 r. aż do sierpnia 1806 r. co dwa, trzy lata niezadowoleni heretycy, reakcjoniści lub nacjonaliści w koloniach czy też na Ukrainie kontynentalnej próbowali wywalczyć zbrojnie realizację swoich celów. Jednak państwo ukraińskie było na to zbyt silne, pomimo wrzenia nawet w trakcie prowadzonych wojen. Dzięki rozsądnym decyzjom poprzednich hetmanów czy też wielkich kniaziów, dość było sił wojskowych, aby stłumić ruchawki.

    [​IMG]
    W celu zwiększenia stabilizacji Ukrainy, hetman postanowił wykorzystać potencjał tkwiący w religii prawosławnej. Państwo ukraińskie od stycznia 1792 r. dofinansowywało pozłacanie carskich wrót.

    Polityka zagraniczna opierała się w dalszym ciągu na sojuszu wojskowym z Polską i udzielaniu jej w razie konieczności pomocy. Działo się tak podczas konfliktu z Węgrami, Badenią i Luneburgiem (listopad 1782 – styczeń 1785), z Węgrami i Badenią (marzec 1804 – sierpień 1804), Kurlandią, Saksonią-Anhalt i Magdeburgiem (sierpień 1804 – lipiec 1807)
    Poza tym Ukraina starał się realizować swoje cele poprzez konflikt zbrojny. W czerwcu 1795 r. Stojko zdecydował się upomnieć o ziemię newską, należącą wówczas do Królestwa Jerozolimy. Z uwagi na brak wspólnej granicy lądowej, starcia rozgrywały się na morzach i oceanach. Wpierw 28 lipca 1. Flota pobiła przeciwnika na Morzu Egejskim. Następnie 4. Flota u Wybrzeży Mauretanii udaremniła desant floty jerozolimskiej. Na świętego Andrzeja padła twierdza w Szlisselburgu (Noeteborg). Królestwo Jerozolimy w połowie czerwca 1796 r. podpisała pokój na warunkach satysfakcjonujących Kijów.

    [​IMG]
    Armia ukraińska cieszyła się dobrą opinią o jej zaciętości w walce.

    W każdej tej wojnie armia ukraińska wykazywała swoją wyższość technologiczną, moralną i szkolenia. Można by powiedzieć, że lepszego żołnierza nad ukraińskiego nie było. Podobnie było podczas wojny z Mali (styczeń - maj 1808), która wybuchła z powodu prowokacji tego afrykańskiego państwa. Pod koniec roku 1807 ujawniono siatkę szpiegowską, która miała na celu inicjowanie buntów ludów tubylczych. Po szybkim zajęciu zajęciu całego kraju Mali, przywódca sojuszu – Malezja – zdecydował się na opłacenie kontrybucji wojennej w zamian za pokój.

    [​IMG]
    Hetman dbał również o rozwój kultury i sztuki. W Biełoziersku powstała Akademia Sztuk, gdzie gromadzono zbiory malarstwa europejskiego.

    Na Ukrainie nowy hetman intensywnie inicjował powstawanie nowych manufaktur produkujących wyroby na potrzeby głównie wojska. W Chersoniu w maju 1786 r. ukończono fabrykę sukna, w Biełoziersku rok później wmurowano kamień węgielny pod wytwórnię wyposażenia okrętowego. Modernizacja armii postępowała nadal. W październiku 1787 r. wprowadzono nową taktykę piechoty. Odtąd żołnierze po oddanej salwie mieli jak najszybciej przemieszczać się w kierunku wroga, by w walce wręcz szukać zwycięstwa. W styczniu 1797 r. wprowadzono zasadę furażowania. W marcu 1805 r. zaczęto tworzyć pułki w oparciu konkretne ziemie, tak aby żołnierze bronili swego zakątka kraju.

    [​IMG]

    Ruchy niepodległościowe na świecie na przełomie wieków spowodowały powstanie nowych państw (w obu Amerykach) oraz ponowne wybicie się na niezależność starych na pozostałych kontynentach, takich jak Haiti (III 1782 r.), Kastylia (VI 1784 r.), Kanem-Bornu (XI 1786 r.), Japonia (VI 1787 r.), Wenecja (X 1788 r.), Bośnia, Akwileja i Transylwania (XII 1788 r.), Luizjana (IV 1791 r.), Kazachstan i Twer (III 1803 r.), Stany Zjednoczone (VI 1808 r.), Nowogród (I 1809 r.). Spowodowane było to albo buntami w koloniach albo w wyniku prowadzonych wojen.

    [​IMG]

    Ukraińskie kolonie w Afryce rozwijały się, jednak Kijów bacznie obserwował pojawianie się tzw. ojców założycieli. Na Złotym Wybrzeżu w październiku 1783 r. pojawił się kolejny prowodyr nawołujący do zrzucenia jarzma ukraińskiego i powołania niezależnego państwa. Kijów z pobłażaniem przyglądał się z uwagi na mizerne skutki tych wystąpień. Bowiem wszelkie wykryte nieprawidłowości były surowo karane. Przykładowo skorumpowane władze kolonialne w Trarza, Bambuk, Bauchi, Worodugu i Borgu zostały odwołane, a szkody naprawione. Dodatkowo masowo nawracano mieszkańców przyłączonych ziem na prawosławie – Gabu (II 1785 r.), Futa Jallon (IX 1789 r.), Wolof (X 1793 r.), Sierra Leone (VII 1799 r.). Niewątpliwym sukcesem kolonizacji ukraińskiej było przyjęcie przez ludność malijską w Kumasi języka i kultury ruskiej jako własnej.

    [​IMG]
    W marcu 1806 r. do Rady Hetmańskiej włączony został kupiec Maksym Ohłobłyn, który dorobił się majątku na handlu kością słoniową. Jako wybitny przedstawiciel stanu średniego, jego awans dodatkowo wzmacniał tę warstwę społeczną.

    W tym czasie kolonizacja Afryki przez Ukrainę trwała dalej. W lutym 1781 r. Pindinga została włączona w skład Ukrainy, jednak była to ostatnia niezajęta ziemia na tym kontynencie. W marcu i lipcu 1807 r. wysłano wyprawy na wyspę Halmahera i Ceram, by tam założyć kolonie ukraińskie. Tak oto otworzyła się nowa karta w historii ukraińskiej kolonizacji.

    [​IMG]
    Zbyt niskie nakłady finansowe na flotę spowodowały regres marynarki.

    [​IMG]
    Właściwa polityka edukacyjna oraz liczne i dostępne dla większości ludności uniwersytety oraz szkoły wyższe powodują wzrost intelektualny ogółu społeczeństwa.

    Ołeksander Stojko w połowie stycznia 1809 r. zrezygnował z funkcji hetmana, tłumacząc się coraz gorszym stanem zdrowia oraz podeszłym wiekiem. W trakcie posiedzenia Soboru Ziemskiego wybrano nowego hetmana.
     
  17. leszlong

    leszlong Znany Wszystkim

    [video=youtube;9SwgrypJtvk]http://www.youtube.com/watch?v=9SwgrypJtvk&list=PLanC8LEtKrW7cIIL3lMEiBUPkbupSiUn_[/video]


    Myrosław Doroszenko


    [​IMG]

    panował w latach 17.01.1809-16.01.1821


    Objęcie władzy hetmańskiej przez Myrosława Doroszenkę nie spowodowało zmianę zasadniczo dotychczasowej polityki. Hetman postanowił poprawić stosunki ze wschodnim sąsiadem, Rosją, gdyż uważał, że wspólny w przyszłości sojusz Ukrainy, Polski oraz Rosji zagwarantuje wspólną hegemonie w Europie, bądź nawet na świecie. Jednak na razie były to mrzonki. Rosję rozdzierały bunty chłopskie. Jej zachodnie ziemie opanowane były przez bandy zrewoltowanego chłopstwa, zaś na wschodzie armie carskie zaangażowane były w wojnę z Kazachstanem. Tymczasem, podczas spotkania z Doroszenką w czerwcu 1809 r., kupcy ukraińscy wystosowali apel o zaprzestanie trwania przy zachodnich obyczajach i częściowego zamknięcia rynków dla ich konkurencji z innych państw. Spotkali się z hetmańską odmową. We wrześniu 1810 r. w ziemi Nupe zwolennicy partykularyzmu w liczbie tysiąca buntowników próbowało zakłócić spokój. Pacyfikacja przebiegła bez żadnych problemów. W sierpniu 1812 r. w ziemi Wolof pojawił kolejny demagog, głoszący idee oderwania tej prowincji od macierzy i utworzenia nowego państwa. Zgodnie z dotychczasową polityką, władze nie zawracały nim sobie głowy.

    [​IMG]
    Nie zawsze kolonizacja przynosiła sukces.

    15 sierpnia 1812 r. Ukraina przystąpiła po stronie Polski do wojny z Kurlandią. Pół miesiąca później, flota ukraińska wraz z polską zatopiły kurlandzkie fregaty w bitwie na Południowym Bałtyku. Tym samym Kurlandia zdana była na łaskę Polski i Ukrainy. Co prawda król kurlandzki próbował zawrzeć separatystyczny pokój z Doroszenką, jednak ten uparcie odmawiał. W połowie maja 1813 r. desant wojsk kurlandzkich spowodował wybuch powstania tubylców na wyspie Ceram. Znajdująca się tam 5. Armia uporała się bez problemów z zagrożeniami. Koloniści ukraińscy założyli tam wielkie plantacje przypraw – pieprzu i muszkatołowca. Z uwagi na ten krok, Jerozolima zamknęła swoje rynki dla kupców z Ukrainy w obawie przed naruszeniem ich pozycji w handlu przyprawami.

    [​IMG]
    Jednak odpowiednia polityka wobec tubylców przynosiła czasami owoce.

    Nastroje społeczne wciąż się pogarszały. Pod koniec czerwca 1816 r. na Kubaniu wzniecony został bunt drobnej szlachty, która była nastawiona antycentralistycznie. Bardzo szybko został on spacyfikowany, jednak nie zapobiegło to kolejnym zbrojnym wystąpieniom w przyszłości. Pod koniec października 1819 r. na Rusi Zakarpackiej węgierska średnia szlachta i arystokracja wznieciła rokosz pod hasłami wolności dla ich ziemi. Z podobnym hasłem w grudniu tego samego roku wystąpili reakcjoniści z ziemi pskowskiej. Obydwa bunty zostały utopione we krwi.

    [​IMG]

    Zmiany na mapach światowych trwały na dobre. W sierpniu 1809 r. kolonie brytyjskie na Cejlonie wybiły się na niepodległość. Na przełomie maja i czerwca 1814 r. pojawiły się nowe kraje Owernia i Berry, które wyzwoliły się spod jarzma Francji. Kanada w lipcu 1818 r. uniezależniła się od Algieru, a dwa miesiące później to samo uczynił Chanat Czagataja uwalniając się spod władztwa Kazachstanu. Ostatnim państwem, które się pojawiło za rządów Doroszenki była Pattana. Początkiem stycznia 1821 r. wyzwoliło się to państwo spod rządów Malezji.

    [​IMG]
    Mapa świata na początku 1821 r. Ukraina zaznaczona w barwach narodowych.​
     
Status Tematu:
Zamknięty.

Poleć forum

  1. Ta strona wykorzystuje ciasteczka (cookies) w celu: utrzymania sesji zalogowanego Użytkownika, gromadzenia informacji związanych z korzystaniem z serwisu, ułatwienia Użytkownikom korzystania z niego, dopasowania treści wyświetlanych Użytkownikowi oraz tworzenia statystyk oglądalności czy efektywności publikowanych reklam.Użytkownik ma możliwość skonfigurowania ustawień cookies za pomocą ustawień swojej przeglądarki internetowej. Użytkownik wyraża zgodę na używanie i wykorzystywanie cookies oraz ma możliwość wyłączenia cookies za pomocą ustawień swojej przeglądarki internetowej.
    Zamknij zawiadomienie