Wawelskie wzgórze

Zainspirowany MontSalvym i jego "Od Rusi do Rosji" postanowiłem po raz kolejny spróbować swoich sił przy pisaniu AARa. Mam nadzieję, że tym razem wytrwam dłużej. Dzisiaj zamieszczam prolog, który stanowi krótkie streszczenie historii Polski do koronacji Bolesława Śmiałego, z perspektywy średniowiecznego kronikarza. Mam nadzieję, że taki styl, którym zamierzam kontynuować przypadnie wam do gustu. W sumie ciężko mi ocenić jak mi to wyszło, dlatego będę wdzięczny za komentarze. Dodaję ankietę, w której będziecie mogli zdecydować gdzie skierować ekspansję. Enjoy!

Prolog​

Korzenie sławnego rodu władców Polski sięgają aż do nieprzebytych puszcz i kniei nad rzeką Wartą. Władcą tamtejszych szczepów był okrutny kniaź Popiel, który twardą ręką rządził i dopuszczał się niezliczonych bezeceństw. I polańskie plemię bunt przeciw Popielowi podniosło, rozbiło drużynę jego i grody jego zdobyło. I zebrał się wiec, i obradował długo, aż na stolec książęcy powołan został Piast, syn Chościska. I władał Piast Polanami, aż władzę odziedziczył po nim syn jego Siemowit, zwierzchność sprawujący nad wszystkimi szczepami Wielkiej Polski. Syn zaś Siemowita Lestek, i Siemomysł będący Lestkowym synem rozciągnęli władzę Polan dalej niż jakikolwiek inny kniaź przed nimi.

​

Tak to kolejny książę z piastowskiego rodu Mieszko Siemomysłowic władał rozlicznymi szczepami, a zwierzchność jego rozciągała się od wielkiej rzeki Odry aż po rzekę Bug. I dań składali mu Mazowszanie, Sieradzanie, Lędzianie, Lubuszanie i Pomorcy. Pobiwszy zaś Luciców i okrutnych Normanów z Jomsborga dobył Mieszko grodu wielkiego, Wolinem zwanego. Za żonę zaś wziął sobie Mieszko Dobrawkę, córkę kniazia czeskiego Bolesława, pobożnym przez lud przezwanego. I stało się tak, iż Mieszko porzucił pohańskich bożków i chrzest święty przyjął, a w grodzie Poznaniu italskiego biskupa Jordana osadził, który kraj począł chrystianizować. I z bożą pomocą pobił pod grodem Cydzyną zwanym, okrutnego margrabiego łużyckiego Hodona, który ziemię Polan nawiedził, gwałt i zbrodnie szerząc pośród prostego ludu. A działo się to Anno Domini 972. Wojował też Mieszko z cesarzem germańskim Ottonem, i zdołał Ottona ze swych ziem wyprzeć, wielkie straty mu przy tym zadając. I uderzył na szwagra swego, Bolesława, zwanego okrutnym i wydarł mu Śląsk, a także Małą Polskę wraz z grodem Krakowem i górującym nad nim wzgórzem wawelskim.

​

I władzę po Mieszku syn jego Bolesław objął, któren to władzę swą rozszerzył dalej niż ktokolwiek wcześniej. I wysłał książę Wojciecha z rodu Sławnika na misję do pohańskich Prusów, gdzie ten śmierć męczeńską poniósł, a sprowadził Bolesław jego ciało na powrót do Polski. I w roku tysięcznym zjechał się Bolesław z cesarzem niemieckim, który grób świętego Wojciecha nawiedził i ujrzał potęgę bolesławowego państwa w całym majestacie. I tak się stało, iż Otton, trzeci tego imienia za namową Bolesława w Gnieźnie ustanowił nową stolicę arcybiskupią, a na stolcu arcybiskupim osadzono Radzima, brata męczennika Wojciecha. I udali się Bolesław wraz z Ottonem aż do odległego Akwizgranu, gdzie grobowiec Karola Wielkiego wespół otworzyli, a Bolesław w darze otrzymał jego tron. Wkrótce cesarz dobry zmarł jednak i zjechali się książęta Rzeszy by nowego władcę sobie obrać. I przyjaciel Bolesława, możny Ekkehard zdradziecko zamardowan został i władzę w Niemczech objął bawarski Henryk. Widząc to Bolesław ruszył ze swoją drużyną i zajął Milsko, Łużyce oraz Miśnię, gdzie osadził brata swego przyrodniego Guncelina. A książęta Rzeszy słabymi będąc, zmuszeni byli jego zwierzchnictwo nad tymi terenami przyjąć. I zjechali się Bolesław z Henrykiem oraz książętami rozlicznemi w grodzie Merseburgu. I targnięto się tam na życie polskiego księcia, któremu udało się jednak uniknąć zamachu. I powrócił Bolesław do kraju, lecz widząc sromotę i bezprawie jakie szerzyło się w owym czasie w Czechach zwołał ponownie swych wojów i zajął Pragę, księciem się ogłaszając. Nie podobało się to jednak niemieckiemu Henrykowi i uderzył on na Bolesława, który z Pragi ustąpić musiał, a zajął ją był książę Oldrzych. Lecz zostały przy Polsce Morawy i Słowaczyzna. I począł wojować Bolesław z Henrykiem, wielką sromotę i hańbę mu przy tym zadając. I trwała wojna lat szesnaście i wielkie wiktorie odnosił w niej Bolesław. Zjechał się w końcu Bolesław z Henrykiem w grodzie Budziszynie, gdzie cesarz ukorzyć się przed nim musiał. A działo się to Anno Domini 1018.

​

I tego samego roku pojawiła się na niebie kometa jasna, zdarzenia jakieś zwiastując nadzwyczajne. Ruszył więc Bolesław przeciw ruskiemu kniaziowi Jarosławowi, spotkawszy się z nim nad rzeką Bug. I śmiało przeprawiwszy się przez rzekę wielką klęskę Jarosławowi zadał. Tchórzliwy kniaź zbiegł aż do Nowogrodu, na dalekiej północy położonego. Bolesław zaś przybył pod gród wielki i bogaty Kijów, i dobył go. I tak władza Bolesława rozciągała się od Łaby po Dniepr. I osadził w Kijowie zięcia swego Świętopełka, sam zaś wrócił do kraju z bogatymi łupami i siostrą Jarosławową Przecławą. I zmarł Bolesław, zwany wielkim Anno Domini 1025, lecz tego samego roku przyozdobił swe skronie koroną królewską. I wielka żałoba nastała w Królestwie.

​

Po Bolesławie zaś władzę objął syn jego Mieszko. A był to mąż wielce uczony i w walce nieustraszony. Ruszył więc Mieszko na Sasów i pobił ich, bogate łupy biorąc. Bracia Mieszkowi spiskowali jednak przeciw niemu i stało się tak, że na kraj napadli cesarz niemiecki i kniaź kijowski. I nie mógł Mieszko obronić się przed dwoma naraz wrogami, choć dzielnie stawał. I władzę w kraju objął brat jego okrutny i małym rozumem obdarzony Bezprym, któren dobrowolnie był zrzekł się korony. Mieszko zaś zbiegł do Czech, gdzie pochwycon i pohańbion został przez zdradliwego kniazia Oldrzycha. W kraju zaś swój ohydny łeb podnosili pohańcy, którzy do obalenia krzyża dążyli. Okrutny Bezprym zaś zamordowan został. I powrócił Mieszko do kraju wraz z krewniakami Ottonem i Dytrykiem. I próbowali rosnący zamęt powstrzymać. Zmarł jednak Mieszko Anno Domini 1034, kraj zaś w walkach wewnętrznych pogrążył się całkowicie. I najechał, niczym tchórz, na pozbawioną ochrony Polskę czeski Brzetysław, i tak jak burza gwałtowna przetoczył się on przez kraj paląc przy tym wszystko co napotkał na drodze. Dobył on grodu Gniezna, który splądrował i zniszył, a relikwie świętego Wojciecha pohańbił i zrabował. I tak długo zniszczone grody pozostały w opuszczeniu, że dzikie zwierzęta legowiska swe w nich założyły. Syn Mieszkowy Kazimierz przebywał wówczas na Węgrzech, skąd udał się do Niemiec. I uzyskał on wsparcie od cesarza, możni zaś licznie ściągali pod jego sztandary. Poskromił więc Kazimierz dzikich pohańców, pobił też zbuntowanych możnych i porządek w kraju przywrócił. Odnowiwszy w ten sposób dziedzinę swą zmarł Anno Domini 1058.

​

A po Kazimierzu nastał syn jego Bolesławem, na cześć wielkiego pradziada nazwany. Brat zaś jego Władysław Mazowsze otrzymał w lenne władanie. I wojował Bolesław w Czechach, na Węgrzech i Rusi. Poparł też Ojca Świętego, w jego sporze z bezbożnym cesarzem niemieckim Henrykiem. I udał się Bolesław do Gniezna, gdzie arcybiskup Bogumił koronował go na króla. A wydarzenie to odbiło się szerokim echem w całej Europie. Działo się to Anno Domini 1076. Nie poprzestał na tym jednak mężny Bolesław. Dalsze jednak jego poczynania zostaną opisane na kolejnych kartach tej kroniki.

​

 

Historical Immersion Project.

 

No generalnie za mało z rozgrywki (odcinek wprowadzający), aby cokolwiek oceniać. Osobiście liczę na konflikty z cesarzem, rozbicie dzielnicowe, bratobójcze wojny itp. zamiast blobowanie od Kilonii do Permu.

EDIT

Jeżeli chodzi o ankietę to oczywiście zachód. Polska wschodem zainteresowała się tylko przez to, że kierunek zachodni został całkowicie zablokowany. Skoro teraz jeszcze blokady nie ma to trzeba tam wykurzyć Germańców.

 

Głosowałem na zachód, bo Polska ówczesna większość swego wysiłku militarnego kierowała na północ i zachód a nie na wschód. Mam nadzieję, że będzie dużo map i obrazków bo ciekawym jestem tego moda. On jest dostosowany do ostatnich dlc i patchów?

 

Zachód i życzę ci rychłego przyjęcia wyższej kultury niemieckiej!

 

https://forum.paradoxplaza.com/foru...orical-immersion-project-download-faq.748775/
Generalnie mod ogromny, z bardzo rozbudowaną mapą, ale i strasznie zamulający w późniejszych latach gry.

 

O ile pamiętam tjord wspominał, że ten mod
https://forum.paradoxplaza.com/foru...traits-a-modular-flavor-and-tweak-mod.652025/
bardzo zamulał swoimi eventami przez ich złą konstrukcję.
Poza tym mapa z HIPa nie została zaktualizowana od czasu RoI, przez co mapa nie zawiera Indii i dalszych stepów.

 

Jak widzę z wielką przewagą wygrała ankietę opcja prozachodnia. Zastosuję się więc do tej sugestii. Najnowsza wersja HIPa jest już rozszerzona o stepy i część Indii. Zapraszam na pierwszy odcinek, w którym między innymi spróbowałem wyjaśnić niewyjaśnialne, czyli skąd system feudalny na wzór francuski pojawił się w Polsce. ;D

Rozdział I
​

A był Bolesław człekiem wielkiej postury, wojennym i dzielnym nadzwyczaj. Niewielu było w stanie sprostać mu w walce, a gwałtownością wielką się wykazywał. Był przy tym król niezwykle gorliwym i sumiennym, umiłował też sobie prostaczków i ubogich, iście chrześcijańską szczodrobliwością i miłosierdziem wykazując się.

​

I miał Bolesław sojusznika w szwagrze swym, czeskim kniaziu Wratysławie, który zaślubion był siostrze królewskiej Świętosławie. Podobnie do Bolesława, Wratysław wielce był w sztuce wojennej biegły, pozostawał jednak przy tym bojaźliwy niezwykle, co sprawiało, że nie był w stanie dorównać polskiemu królowi.

​

Suzerenem zaś Wratysława był cesarz niemiecki, Henryk Salicki. Pozostawał on w sporze z papieżem. Sprzeczali się oni zaś o prawo do inwestytury. Ojciec Święty Grzegorz, sprzeciwił się śmiałym zamierzeniom Henryka obkładając go klątwą. Bolesław zaś poparł papieża we wszystkich jego zamierzeniach.

​

Od południa sąsiadował Bolesław z królem Węgier i kuzynem swym Gezą. Pozostawali oni w przyjaznych stosunkach. Geza wszak był człekiem wielce rycerskim , jednakże przy tym żądnym władzy i zaszczytów.

​

Na wschodzie za sąsiada miał Bolesław Jaropełka, księcia Halicza i Włodzimierza oraz dziedzica Turowa. Nie był Jaropełk wielkim wodzem, wszak cała Ruś wiedziała o jego podstępnej i przewrotnej naturze.

​

Ziemie na północ położone od Bolesławowej dziedziny opanowane były przez dzikich i okrutnych pohańców. Byli to kolejno Lićwini, pod przywództwem kunigasa Świętargisa. Po nich następowali Jaćwięgowie i wódz ich Manwydas, następnie Prusowie, przewodzeni przez Milzasa, gorliwie wiarę w Perkunasa i innych bożków pohańskich wyznającego. Za rzeką Wisłą poczynali sobie wyznawcy Świętowida i Trzygłowa. Byli to Pomorcy z ich wodzem Święciborem oraz Lucice połączeni związkiem z Obodrzycami, a przewodził im wojennik wielki Krutoj.

​

Bolesław zaś po koronacji królewskiej, która była się odbyła w Gnieźnie powrócił na Wawel, gdzie miał swą siedzibę. I zwołał król posiedzenie rady w skład której pięciu doradców wchodziło. Urząd kanclerza sprawował natenczas żupan grodu w Wieluniu, Gościwojem zwany. Podkanclerzym i zastępcą jego był żupan wojnicki Snowid. Urząd palatyna dzierżył wójt Kostrzyna Dobiesław, podkomorzego zaś wójt grodu Krakowa Gościwuj. Ponadto w skład rady wchodził był opat klasztoru w Rudzie, który dzierżył funkcję nadwornego kapelana.

​

I stało się tak, iż na Wawel przybył Władysław, brat królewski. I prosił Władysław o rozciągnięcie władzy swej nad gród w Czersku, gdzie władzę sprawował Rocław, potomek dawnych szczepowych kniaziów. I przystał Bolesław na prośbę brata swego.

Lato Anno Domini 1077 spędził król na ucztowaniu i polowaniach. A nie skąpił on sobie ni trunków, ni mięsiwac i rej wodził na biesiadach. Na jesieni przybyło wszak poselstwo ze smutnymi wieśćmi o śmierci biskupa Bogumiła. Zaś następcą jego został Bończa, człowiek o brzydkim obliczu, lecz przy tym wielkim sercu. I potwierdził Bolesław jego godność arcybiskupią i zwierzchność jego nad duchownymi Królestwa.

​

Zima Anno Domini 1078 przyniosła na Wawel kolejne smutne wieści. W Płocku zmarł chory już od czasu dłuższego brat Bolesława i namiestnik Mazowsza Władysław. I pogrążył się Bolesław w żałobie, lecz zachował na tyle przytomności umysłu by władzę nad Mazowszem przekazać czerskiemu Rocławowi. Kujawy zaś otrzymał Świętobor z Inowrocławia, podobnie jak Rocław, potomek dawnych szczepowych kniaziów. I zatrzymał Bolesław osobistą zwierzchność nad Łęczycą. W Sieradzu zaś władzę dzierżył starosta Warcisław. Ten jednak wkrótce zmarł spadając z murów sieradzkiego grodziska. A nieżyczliwe języki przypisały ten wypadek wysłannikom króla. Bolesław przybył jednak osobiście do Sieradza. I wjechał do grodu samotrzeć wraz z dwoma przybocznymi. I wjazdem tym dumnym uciszył swych przeciwników.

​

Wkrótce wiek lat sześciu osiągnął syn Władysława. I mimo, że pochodził on z nieprawego łoża, król w miłosierdziu swym wziął go pod opiekę. I przybył na Wawel gnieźnieński Bończa, aby urząd nadwornego kapelana objąć.

I wydał król rozkaz rozbudowy murów i fortyfikacji w grodach królestwa. I umocnił je poczynając od grodu sandomierskiego, kończąc zaś na Santoku i Krośnie. A wspierał Bolesław handel i rozrosły się za jego rządów podgrodzia.

Zebrał też król wojów swych i raciądzów z królestwa całego wyprawę szykując. I spod Sandomierza ruszył pod Lublin, przeciw Jaropełkowi, który to gród prawnie należący się królowi polskiemu trzymał. I spotkał się Bolesław z Rusią pod grodem warownym Kockiem. I wraz z osobistą drużyną uderzył w sam środek sił wroga, zamęt wielki pośród Rusi czyniąc. I podniósł się krzyk triumfalny pośród wojów Bolesława, Ruś zaś poczęła uchodzić z pola bitwy. A żywa noga spod Kocka nie uszła. Podzielił więc król wojska swe. Sam pierścieniem szczelnym okrążył gród lubelski, zaś wojewodę mazowieckiego Rocława, wojennika wielkiego, posłał w głąb Rusi. I pobił Rocław pod Bełzem gromadzące się siły Jaropełka. Dotarł aż pod Pińsk, gdzie w proch rozbił posiłki od Izasława z Turowa, który ojcem Jaropełkowym był. I powrócił w wielkiej chwale i obciążon licznymi łupami Rocław pod Lublin, który to wkrótce padł.

​

I musiał ukorzyć się Jaropełk przed Bolesławem i odstąpić mu Lublin i inne grody z nim sąsiadujące.

​

Powrócił więc Bolesław do Krakowa i począł biesiadować, świętując zwycięstwo nad Rusią odniesione. Z nastaniem zaś lata zwołał Bolesław wielki zjazd możnych w Sieradzu. I zmarł w czasie zjazdu dzielny wojewoda Rocław. A w uznaniu zasług dzielnego wojennika zgodził się Bolesław na objęcie namiestnictwa nad Mazowszem, przez jego małoletniego syna, po objęciu wieku sprawnego. Zakrzyczeli na to jednak Włost Dunin z Wrocławia i Świętobor z Kujaw, żądając takich samych praw dla swych dziedziców. I ugiął się Bolesław, w zamian jednak ograniczył wolności namiestników, które wciąż były znaczne po buntach, jakie miały miejsce w latach wcześniejszych. Poczęli więc od tego czasu namiestnicy zwać się książętami. Otrzymał więc Włost Śląsk jako dziedziczną dzielnicę, Świętobor Kujawy, a Rocław Mazowsze, lecz dopiero po osiągnięciu wieku sprawnego.

​

Tak też zakończył się zjazd w Sieradzu. A polecił Bolesław Włostowi Duninowi udanie się do grodu Głogowa, którego mieszkańcy wypowiedzieli posłuszeństwo Ojcu Świętemu, głosząc życie w ubóstwie. Działo się tak w całym chrześcijańskim świecie, a to na skutek upadku moralnego autorytetu skłóconego Kościoła. Wszak Anno Domini 1078 król Francji Filip Kapet najechał na ziemie cesarza Henryka i poparł Filipa sam papież, który uprzednio obłożył niemieckiego króla klątwą. Zbuntowały się też italskie prowincje cesarstwa, które uzyskały niezależność. I stało się tak, że Filip rozbił legiony cesarskie i zrzucił Henryka z tronu. Zebrali się więc książęta Rzeszy i na nowego cesarza obrali Hermana z Zähringen, margrabiego Werony. I zjechali się papież Grzegorz i cesarz Herman w mieście Wormacji, gdzie doszli do ugody, kończąc spór o inwestyturę. W ten oto sposób po obaleniu dynastii Salickiej, znalazł się Bolesław w obozie zwycięzców. Nie zakończyło to jednak sporu w kościele. Dawny sojusznik papiestwa Filip Kapet poróżnił się okrutnie z Ojcem Świętym. I wysunął Filip własnego kandydata na Stolicę Piotrową, a był nim biskup Beauvais. Zmarł zaś papież Grzegorz, zebrało się więc kolegium kardynałów i nowym papieżem ogłosiło Normana, który przyjął imię Innocentego. Buntowniczy Filip odmówił jednak uznania nowego Ojca Świętego. Taki to dawał przykład swym wyznawcom Kościół Chrystusowy. I szerzyło się kacerstwo i herezja w Europie.

​

 

Witam! Publikuję kolejny odcinek wcześniej niż zamierzałem. A to dlatego, że widzę że czytacie, są polubienia pod postem, są wyświetlenia, ale naprawdę byłbym wdzięczny za komentarze. Nawet krótkie, w stylu "Dobra robota", albo "Nie da się tego czytać!", będą mnie motywować do pisania. Mam już materiał na cztery kolejne odcinki, a dograne jest na przynajmniej kolejne trzy. Mogę zatem obiecać, że będzie się działo. I polecam zwrócić podczas czytania uwagę na osobę księcia mazowieckiego Rocława, bo odegra on jeszcze sporą rolę w dziejach Polski. Także na zachętę wrzucam już teraz odcinek o dalszych losach Bolesława Śmiałego, a przy okazji chciałbym życzyć wszystkim forumowiczom szczęśliwego nowego roku oraz udanej i bezpiecznej zabawy sylwestrowej!

Rozdział II​

Na Wawelu zaś lata sprawne osiągnął Mieszko Bolesławowic. A było to Anno Domini 1085. I był Mieszko człekiem wielce w sztuce gospodarowania obeznanym i ponad wszystko sprawiedliwość miłującym. A zawsze w swych uczynkach kierował się swą pobożnością wielką, choć zdarzało mu się w latach młodzieńczych nieco opieszałym bywać.

​

Tego samego roku przywołał Bolesław do Krakowa książąt Włosta ze Śląska i kujawskiego Świętobora. I powierzył im miejsca w radzie swej, urzędy kanclerza i palatyna nadając im. Podkanclerzym nowym został Sulistryj, wolny w służbie króla. Zaś córkę swą Ryksę oddał Bolesław na wychowanie księciu Włostowi. I narodziła się kolejna córka Bolesławowi, Elżbietą przezwana.

​

​

I rozpoczął Bolesław przygotowania do wojennej wyprawy, wiele czasu spędzając na naradach z wojewodami. I uderzył król na pohańskich Pomorców, by wschodnie Pomorze z grodem Gdańskiem wydrzeć im. A działo się to Anno Domini 1087. Nakazał więc palatynowi swemu Świętoborowi wici rozesłać. I zebrali się raciądze pod Gnieznem. A w sukurs przyszli im najmici z Prus, Jaćwieży i Normanowie byli też pośród nich. I ruszył Bolesław na Pomorców, spotkał się z nimi pod grodem Kołobrzegiem. Ruszył król na czele swych chorągwi, lecz nagle wielki krzyk rozległ się na tyłach. To zdradziecki Krutoj z Weligradu uderzył wraz z Lucicami na tyły wojsk Bolesława. I choć stawał dzielnie musiał król zbiec wraz ze swymi raciądzami.

​

I tak to znalazł się kraj na łasce sprośnych pohańców. Musiał więc Bolesław srogi trybut Pomorcom wypłacić, by dziedzinę swą ochronić. I zadłużył się okrutnie król u kupców żydowskich.

​

Powrócił więc Bolesław do Krakowa, poprzysiągłszy Krutojowi zemstę okrutną. I wezwał na swój dwór młodego Rocława Rocławowica z Mazowsza, aby wziąć go na wychowanie. A doszły w owym czasie na Wawel wieści iż kunigas litewski Świętargis pobił Prusów, i Żmudzinów, i Jaćwież, wielkim kunigasem ogłosiwszy się. W Głogowie zaś pomyślne czasy nastały, gdyż Włost położył kres kacerzom, którzy byli się tam osiedlili. I w Krakowie radowano się wielce, gdyż kolejna córka Bolesława na świat przyszła, a nazwana została Jadwigą.

​

Wkrótce zmarł też kujawski Świętobor, a palatynem nowym obrał Bolesław bratanka swego Zbigniewa, który wielkim wojennikiem był. A córkę Świętobora Kennę wziął król na wychowanie, wielki zaszczyt tym jej czyniąc.

Nie przestawano się jednak radować na Wawelu, gdzie odbyły się zaślubiny Mieszka Bolesławowica z Anastazją, córką Jaropełka Halickiego, z którym Bolesław był się pogodził, dawne spory porzucając.

​

Nie była jednak Anastazja dobrą małżonką, gdyż Mieszko wkrótce o niewierność ją oskarżył. A Bolesław latawicę ukarał sprawiedliwie. A Mieszko urząd podkomorzego otrzymał i sprawował odtąd pieczę nad królewską szkatułą. I porodziła Anastazja syna Mieszkowi, Kazimierzem na cześć dziada przezwanego. A działo się to zimą Anno Domini 1090. I spłacił wkrótce Bolesław swe zadłużenie u żydowskich bankierów. I począł ponownie zbierać siły przeciw pohańcom. Naradziwszy się zaś z możnymi otrzymał od nich obietnicę większych posiłków na przyszłe wojny.

​

Wspierał zaś Bolesław handel i rzemiosło, i stało się tak, że na dwór jego przybyła grupa rzemieślników, którym zgodził się król udzielić pożyczki.

​

Źle jednak działo się na Mazowszu. Otóż kacerze znów podnieśli swój ohydny łeb i wystąpili przeciw księżom. Wysłał więc Bolesław ludzi swoich aby heretyków przyprowadzili przed jego oblicze. Ci jednak oparli się i pozabijali byli królewskich ludzi. A prowadził ich dawny drużynnik Bolesława, zebrał zaś wokół siebie dwadzieścia setek ludzi, obległszy warowny gród w Pułtusku.

​

Podniósł więc Bolesław chorągwie w Wielkiej Polsce, Sieradzu, Łęczycy i na Kujawach, i na Mazowszu, i ruszył na czele wojsk przeciw kacerzom. Ci jednak ruszyli pod Płock i pobili tam Mazowszan, i płocki gród oblegli. Nie wahał się jednak Bolesław, i przez rzekę Wisłę się przeprawiwszy okrutną zadał im klęskę. A wdzięczny był mu jego wychowanek Rocław.

​

​

I zaprowadziwszy pokój wrócił Bolesław do Krakowa, a córkę swą Elżbietę powierzył Włostowi Duninowi. Córka narodziła się też Mieszkowi Bolesławowicowi, a przezwana została Dobrawką, na cześć żony pierwszego z Mieszków.

I tak mijał siódmy rok od klęski kołobrzeskiej, gdy na Wawel przybyło poselstwo z Weligradu z wieśćmi o chrzcie Luciców. Wiedział jednak Bolesław, iż Krutoj fałszywym jest chrześcijaninem, nie wahając się rozesłał więc wici, chcąc ponieść ogień i wojnę na jego ziemie. Lecz gdy szykował się do wyruszenia na wojnę przybyli do niego lubelscy rzemieślnicy, spłaciwszy Bolesławowi z nawiązką pożyczkę, jakiej im dawniej udzielił. I radował się król widząc, iż kraj jego kwitnie.

​

Ruszył więc Bolesław pod Poznań, gdzie zbierali się jego raciądze. Krutoj jednak przebiegły granicę przekroczył i wziął grody w Krośnie i Lubuszy, okrutne rzezie przy tym czyniąc. Wymaszerował więc Bolesław na Luciców i spotkał się z nimi pod Krosnem. Ruszył więc król osobiście do boju pod czerwoną chorągwią z białym orłem. I stało się tak, że pancerni Bolesława przemogli Luciców Krutoja i okrutną klęskę im zadali. Odzyszczył więc Bolesław Krosno i Lubusz, a widząc to ukorzył się Krutoj i przyrzekł królowi wypłacenie trybutu wielkiego ze wszystkich swych ziem oraz dostarczenie posiłków na wojnę. I dokonał Bolesław zemsty na pohańcach zdradzieckich. A działo się to zimą Anno Domini 1095.

​

I na wiosnę tego samego roku przybyło do Krakowa poselstwo z Badeni odległej. I prosił w nim Herman z Zähringen, syn samego cesarza o rękę Ryksy, najstarszej córki Bolesława. I w ten oto sposób zawarł Bolesław sojusz z niemieckim królem. Posłał więc Bolesław posiłki do Rzeszy, gdzie bunt podniosła zachodnia część Frankonii i Lotaryngia. I stanął na czele posiłków wojewoda Sieciech i gród Colmsberg obległ.

Ciąg dalszy nastąpi...​

 

Rozdział II, ciąg dalszy​

W Krakowie zaś osiągnął wiek sprawny mazowiecki Rocław, na wielkiego wojennika wyrósłszy obran został palatynem w miejsce Zbigniewa. Jeszcze tego samego roku narodził się Mieszkowi Bolesławowicowi syn drugi, na cześć dziada Bolesławem nazwany. A doszły na Wawel wieści z północy, gdzie Pomorcy wzorem Luciców ochrzcili się.

​

I zmarł w Haliczu stary kniaź Jaropełk, a syn jego Jarosław objął władzę po ojcu. Nie rządził on jednak długo, gdyż w zasadzkę zbójecką wpadłszy z polowania wracając, śmiertelnie ranion został. I dziedzinę objęła po Jarosławie córka jego Przemysława, lecz faktyczną władzę na Rusi objął podstępny Świętopełk Mikulinicz z Trembowli. I widząc sromotę jaka szerzyła się na Rusi zebrał Bolesław swych wojów i ruszył przeciw Świętopełkowi, by dziedzinę swej synowej zabezpieczyć.

​

I wstawił się też za sprawą Anastazji książę Nowogordu i cesarz sam Herman z Zähringen. I pobił Bolesław pułki Świętopełkowe pod Łukowem, po czym dobył grody Bełz, Czerwień i Lubaczew. I przybył Krutoj z przyobiecanymi posiłkami i wespół z Niemcami pobili pod Brześciem wojska zmierzające do Świętopełka z Połocka. I zmuszony był poddać się Świętopełk, wydzielił więc Anastazji dzielnicę z Chełma i Bełza. Otrzymała też Anastazja gród w Słucku.

​

I powrócił Bolesław do Krakowa, gdzie oczekiwało na niego poselstwo od nowego francuskiego króla Hugona z Poitiers, który pobił Filipa Kapeta i znów jeden papież panował między chrześcijany. A był to w owym czasie pobożny italczyk Innocenty, trzeci tego imienia.

​

Kwitło więc państwo pod rządami Bolesława i liczni kupcy ściągali do Krakowa. A byli wśród nich Czesi, Frankowie, Bawarowie, Szwabowie, Sasi, Italczycy, Rusowie, Normanowie i Grecy, a nawet ci z Turków i Arabów, których włości graniczyły z posiadłościami greckiego króla. I dochodziły do Polski wieści ze świata dalekiego, a były wśród nich opowieści o asasynach, zabójcach saraceńskich z odległej Persji i Syrii.

​

Lecz również poddani Bolesława przybywali złożyć mu pokłon na wawelskie wzgórze. I przybyli do króla cieśle z grodu Poznania i prosili o zgodę na założenie zrzeszającej ich gildii. A Bolesław w swej mądrości pozwolił im na to. I kochał lud swego króla, który tak mądrze krajem rządził. I minęło sto lat równo od słynnego gnieźnieńskiego zjazdu. A było to Anno Domini 1100

​

 

To jest bardzo dobre. Do tej pory nie zauważyłem ani jednego błędu ortograficznego, a styl jest bardzo klimatyczny. Oby tak było dalej!

 

Ja to bym chciał żebyś zrobił coś szalonego. Zmienił dynastię, kulturę, religię czy coś.

 

Np. wziasc Etiopska księżniczkę jako żonę dla następcy.

 

Albo wyemigrować w ogóle gdzieś. Na Kaukaz np. Stracić Polskę i założyć Polskę 2.0 w górach :3

 

A potem byli by Polscy terroryści w Czeczeni

 

W końcu ta durna przeróbka "Kaczafi" by miała sens xD 1873 - POWSTANIE IMAMA LECHIYYA KACZAFIEGO WRAZ Z KAUKASKIMI GÓRALAMI PRZECIWKO WŁADZY CARSKIEJ ROSJI.

O taką właśnie Polskę nic nie robiłem <3

 

A ja liczę na najazd niemiecki, upadek i odbudowę.

 

Znany świat Anno Domini 1100, część I

Skandynawia



Anno Domini 1000 jest podzielona Skandynawia na trzy królestwa odrębne, które przemóc się wzajemnie nie mogą. A są to Dania, przez króla Haralda III Estrydenidę rządzona, sprawiedliwym przez lud zwanego. A wiedzieć trzeba, iż ród swój Harald wywodzi od słynnego Haralda Sinozębego. Po Danii następuje Królestwo Szwecji, gdzie na tronie zasiada Hakan, synem Stenkila będący. I jest jeszcze Norwegia, mroźne królestwo, gdzie Magnus III włada, wnukiem okrutnego Haralda Hadrydy będący. Lecz solą w oku jest Magnusowi jarlostwo Viken, gdzie kuzyn jego, bękart Hakon, włada sobie niczym książę udzielny. A żyją na wschód od północnego morza i władztwa królów chrześcijańskich dzikie pohańce, żadnej władzy nie uznające. Lecz jednoczą się ludy północy w razie zagrożenia i krzyżowi skuteczny odpór jak dotąd dają.

Wyspy Brytyjskie



Brytania zaś władana jest przez trzech królów. Na południu wyspy władztwo króla Roberta Normandzkiego, nad Anglią panującego, rozciąga się. A jest Robert synem samego Wilhelma Zdobywcy, i choć sam Normanem jest i mową Franków się posługuje, prostaczkowie i raciądze pomniejsi język angielski nad francuszczyznę wynoszą. Lecz nie lękają się mocnego Roberta walijscy władycy i dzielą Walię na pół między siebie. Na północy zaś szkockie królestwo leży. A na tronie ichnim zasiada król Dunkan, z dynastii Dunkeldów wywodzący pochodzenie swoje. A wojuje Dunkan z Norwegami, którzy północną cześć wyspy trzymają. I jest jeszcze królestwo wysp, przez wikingów ongiś założone. A włada wyspami król Gudrod Crovan, który wszak porzuciwszy swych przodków obyczaje z Irlandczykami bratać począł się. Irlandczycy wszak na wyspie swej liczne królestwa mają, a do porozumienia nijak dojść nie mogą. I tak to 10 państw na wyspie leży, a wszystkie słabe wielce.

Zachodnia Europa



Na zachodzie Europy potężne Królestwo Francji leży, a królowie jej karolińskimi spadkobiercami mienią się. I włada Francją Hugon z Poitiers, który z papieżem skłóconego Filipa Kapeta obaliwszy, sam przywdział na skronie swe królewską koronę. I ustalili od tej pory możni francuscy, iż króla spośród siebie wybierać będą, tak jak to w Cesarstwie się czyni. I podzielona jest Francja na część południową i północną, które językiem i obyczajami różnią się. A sam król Hugon z południa się wywodząc Oksytańczykiem jest, tak jak diukowie Tuluzy i Akwitanii, a odmiennie od diuków Andegawenii, Burbonu, Burgundii i innych. A władzę Franków uznają też Flamandowie, którym hrabia rządzi. Lecz solą w oku jest dla Hugona Normandia, przez angielskich królów władana, po tym jak Wilhelm Bękart koronę był dla siebie zagarnął. I są jeszcze w zachodniej Europie Bretania, na samym krańcu świata jakby leżąca, przeze księcia Alana VI władana. I jest też hrabstwo Prowansji, przez hrabiego Jaufreta III rządzone, i niewielkie hrabstwo Lyonu, gdzie uniezależniwszy się od Cesarza siedzi hrabia Artau. Lecz nie tylko on spod władzy germańskiej się wyrwał. Wszak nie jedna jest Burgundia lecz dwie. A książę burgundzki podlega francuskiemu królowi, lecz jest jeszcze hrabia-palatyn, który wespół z Lyonem na niezależność od Cesarstwa był się wyrwał. I są też książęta cesarzowi wierni. I siedzi w Sabaudii książę Piotr, w górnej Lotaryngii włada Dytryk z Chatenoy, w dolnej zaś Lotaryngii władzę sprawuje książę frankoński Konrad, synem obalonego niegdyś przez Filipa Kapeta Cesarza Henryka będący. A wielki mir ma Konrad w Rzeszy i znaczną szansę ma na zdobycie diademu cesarskiego w przyszłości.

Iberia



Na północy iberyjskiego półwyspu trzej dobrzy katoliccy królowie panują, ku uciesze swych poddanych. W Nawarze, u stop Pirenejów włada młodociany Muno, w Aragonii zaś stary Sancho. Lecz są to królowie słabi i większego znaczenia pozbawieni. Co innego w Kastylii i Leonie, których których korony dzierży krewniak ich z Jimenezów dynastii, Roman, wnukiem samego Ferdynanda Wielkiego będący. I skuteczny opór dają Kastylijczycy Maurom z południa. Lecz prawdziwie dla sprawy rekonkwisty przysłużyli byli się hrabiowie Barcelony. Niegdyś pozbawieni większego znaczenia, zdołali Guadalajrę i Toledo, mahometanom wydrzeć. I przyczółki swe w Iberii ma też Hugon z Poitiers, a włada on Castellonem i Denią. Lecz panują wciąż muzłumańscy emirowie nad południową i wschodonią częścią półwyspu. A najmocniejsi z nich są emirowie Kordoby z rodu Abbadydów oraz Aftasydzi, z zachodniej części półwyspu. Nad Balearami zaś władzę swą sprawuję hrabiowie Prowansji.

Italia i Bałkany



Najsilniejszą pozycję w Italii mają, królowie Sycylii. Lecz są oni jedynie tytularnymi tej wyspy władcami, a faktyczną władzę sprawuję jedynie nad południową częścią półwyspu. A jest królem sycylijskim Roger de Hauteville, syn sławnego Roberta Guiscarda, o którym niegdyś w całej Europie głośno było. Nie uznaje jednak władzy Rogera hrabia Sycylii Jordan, który sam jest bękarcim potomkiem Ruggiera de Hauteville, brata Roberta Guiscarda. I sąsiadują też z królestwem Sycylii Atenulf IV Dobry, władca na Kapui oraz Grek Sergios VI Sprawiedliwy, któren w Neapolu władzę dzierży. A w środkowej Italii części w potęgę wielką urósł książę Bertold, Sasem sam będąc, lecz od władzy cesarskiej się wyzwoliwszy. A każe się on tytułować księciem Modeny, Reggio, Spoleto, Lucci i Toskani. Lecz wojnę on musi toczyć ze zbuntowanymi Italczykami, którzy sami chcieliby na niepodległość wybić się. Lecz centrum Italii stanowi Wieczne Miasto Rzym, gdzie papież Innocenty siedzi, władzę na całym chrześcijańskim światem sprawując. I są też w Italii państwa, przez mieszczan władane, a Res Publicami, to jest Rzecz Publiczna, na wzór Greków starożytnych zwać się każą. A są to Wenecja, Genua i Piza. Ta ostatnia zaś niemal nad całą Korsyką i Sardynią władzę swą rozciąga. I wielka jest potęga owych Res Public, gdyż handel oraz żeglugę w całej północnej części śródziemnego morza one kontrolują. Sama północ zaś w rękach książąt Mediolanu, Piemontu i Como jest, którzy wiernymi lennikami Cesarza są. Na wschód zaś od italskiego półwyspu państwa Słowian leżą. I są to królestwo Chorwacji Przez młodocianego Jiteja Trpimirowicia władane oraz serbskie królestwo Dukli i żupanat Raszki, przez członków rodziny Wojsławijewiciów dzierżone. I jest jeszcze miasto Ragusa nad adriatyckim morzem, które na wzór italski przez mieszczan i kupców rządzone jest. Nad Grecją zaś panuje niepodzielnie Bizantyński cesarz. A w Wołoszy Pieczyngowie siedzą, którzy chrzest z Carogrodu byli przyjęli.​

 

Zapraszam do zapoznania się z drugą częścią podsumowania sytuacji na świecie. Zapraszam też do komentowania. Polski na kaukazie raczej nie będzie, bo jednak będę starał się zachować klimat piastowskiej Polski. Niestety cesarstwo jest w CK2 bardzo mało ekspansywne, nawet na najwyższym poziomie trudności, ale jeśli nie najazd to być może będę ingerował w ich sprawy wewnętrzne, także niemiecka krew na pewno się jeszcze poleje Wie ktoś może dlaczego tak rozrzuciło mi tekst?

Znany świat Anno Domini 1100, część I​

​

Europa Środkowa



A w samym Europy sercu leży Królestwo Polski, przez Bolesława zwanego Śmiałym żelazną ręką rządzone. I płaci trybut Bolesławowi Krutoj z Lucickiego związku, który choć chrzest przyjął wciąż jedynie plemiennym wodzem pozostaje, nie zaś książęciem udzielnym. Na wschód zaś od ziem Luciców Księstwo Pomorza leży, gdzie stary Święcibor jako książę włada, na wzór zachodni szczepowych kniaziów poskromiwszy i chrzest od Niemców przyjąwszy. Na południe zaś od Bolkowej dziedziny Królestwo Czeskie leży, a królem jest tam Ota, pięknym przez lud przezwany. I jest Ota lennikiem wiernym Cesarza Rzymskiego i niemieckiego króla Hermana z Zähringen, który przez książąt Rzeszy obran, wielce potężnym państwem włada. A do najmożnejszych lenników Hermana należą Ekbert Brunoning, miśnieński margrabia. Książę Szwabii Balderich z reńskiej dynastii oraz saski Magnus z Billungów się wywodzący. Za rzeką Bug zaś księstwa ruskie leżą. I jest za Bugiem niewielkie i słabe wielce księstwo Bełza, gdzie synowa Bolkowa, Anastazja siedzi. W Haliczu, Włodzimierzu i Turowie panuje wszak Przemysława młodociana, i choć jest ona kniahinią potężną to krajem jej wuj i brat bełskiej Anastazji Jaropełk Jaropełkowicz włada. I jest jeszcze nadbałtyckie władztwo Litwinów, gdzie kunigas litewski Świętargis podporządkowawszy sobie plemiona rozliczne i Żmudzinów, i Jąćwięgów, i pruskie szczepy władzy swej poddał. I zmarł Świętargis męskiego potomka nie pozostawiając, a wiec krewniaka jego Ginvilasa no nowego kunigasa wielkiego był obrał.

Ruś



Ruskie władztwo szerokie jest i wielkie krainy ono obejmuje. I rozciąga się od Bugu, aż po wielkiej rzeki Wołgi źródła, i od Korsunia na stepie, aż po Ładogę. Lecz podzieleni są ruscy kniaziowie, a najpotężniejszym z nich jest Włodzimierz, wnuk mądrego Jarosława, któren na swą siedzibę Włodzimierz nad Klaźmą obrał, lecz i Kijowem włada, i obszarami wielkim miedzy grodami obiema. Lecz jest jeszcze kniaź Gleb, który na Nowogrodzie siedzi, Ruś przed północnym pohaństwem osłaniając, i jest też Gleb Jarosława mądrego wnukiem. I drugi Gleb w grodzie Połocku siedzi, sam będąc potomkiem odległym wielkiego Włodzimierza. I zmagać się musi Gleb z najazdami łupieżczymi przez pohańskich Litwinów czynionymi. Na stepach zaś, od Kijowa na południe plemiona dzikich Połowców walczą między sobą. Lecz na zgubę wydają się one być skazane, gdyż z Mołdawii, Pieczyngowie prawosławni prą na nich, a za Donem krewniacy ich z ordy kipczackiej do najazdu szykują się.
​

Step



Za Rusią zaś morza traw ciągną się wielkie, a na północy knieje są potężne i bory, których żaden człowiek nie przemierzył jeszcze. I włada stepami potężny Chan Kipczaków, a władztwo jego rozciąga się od Donu, aż po odległe krainy na wschodzie, gdzie żyją pono Karlukowie, Kirgizi i inne dzikie hordy jeźdźców. Nad rzeką Wołgą zaś, na północ od kipczackiego władztwa Bułgarzy żyją i potężne miasto Bułgar trzymają, a jest to gród większy od wszystkich grodów w Polsce, na Węgrzech czy Rusi. A wyznawcami Mahometa są owi Bułgarzy. i mówią kupcy ze wschodu o innym mieście potężnym, a Samarkandą je zwą. I są w owej Samarkandzie cuda wielkie, i włada nią Sułtan Ahmad, lecz bogactwa jego miasta innych pretendentów do tronu przyciągają. A graniczą włości Ahmada z państwem Seldżuckich Turków potężnym, którzy łapy swe chciwe, aż na stepy wyciągają.

Persja i Arabia



I trzymają Seldżukowie władze nad Persją całą, a zwierzchność ich uznaje i część Arabii, i Jerozolima, i Damaszek. A władzę nad krainami tymi rozległymi sprawuje z bajecznego miasta Isfahanu sułtan Al-Mua'azzam. Lecz bajają kupcy ze wschodu, iż niegodne życie sułtan wiedzie, winem i dziewkami otaczając się, a o sprawach państwa nie myśląc wiele. I buntownicze nastroje ponoć wśród Mahometan panują, i obalić złego Sułtana poddani jego mogą zapragnąć. A widząc postępowania pana swego kalif Bagdadu, możny Al-Muqtadi, zwierzchność jego był zrzucił i z Turkami na chwałę kalifatu wojuje. I są jeszcze w Arabii państwa koczowniczych Hassamidów, którzy nad pustynią władzę sprawują. I są jeszcze Haszymidzi, święte miasta Islamu Medynę oraz Mekkę trzymający.

Egipt i Abisynia



Sprawują władzę nad Egiptem niepodzielną potężni szyiccy kalifowie, z Fatymidów dynastii. A wywodzą Fatymidzi pochodzenie swe od samego proroka Mahometa, co wielki mir wśród poddanych im zapewnia. Nad pustynią zaś władzę sprawują koczownicy, islam w sunnickiej postaci wyznający. Dalej jeszcze na południe, nad Nilem górnym i na pustyni żyją Nubijczycy czarni, a państwo ich zwie się Alodią. A dalej jeszcze na krańcu świata znanego Etiopczycy żyją, a kraj ich to Abisynia. I ludy te choć Europejczykom nieznane bliżej wiarę Chrystusową praktykują i Koptami są.

Afryka Północna i Sahara, i dalsze jeszcze krainy



Z władców pustyni najpotężniejsi są Almorawidzi berberyjscy, a sułtan ich Yusuf żelazną ręką włada terenami wielkimi od słupów Heraklasa, przez pustynne szlaki aż po Czarną Afrykę, gdzie ludy rozliczne żyją, wiarę w proroka przyjąwszy. A są wśród nich najsilniejsi władcy krainy Ghaną, a przez miejscowych Wagadu zwaną, gdzie lud Soninke żyje, a dalej jeszcze na krańcu świata Mali leży. Na wschód zaś od Almorawidów władztwa Emirat Tahartu leży, a dalej zaś państwo koczowniczych Rijahidów, którym Sułtan Tunisu podlega. Pustynią zaś na południe od Tunisu położoną liczne ludy koczownicze żyją przez Berberów jak i Arabów władane.



​

 

Czy Polska będzie brała udział w krucjatach?

 

Specjalnie klimatyczne by to nie było, chyba że będzie to jakoś dobrze uzasadnione fabularnie. Chyba że pójdzie krucjata na heretyków w Europie (raz mi się zdarzyła w tym modzie na Anglię, czyli trochę za daleko) lub na Litwę czy Liwonię (nie zdarzyło mi się jeszcze na tym modzie).
UWAGA SPOILER!

Spoiler

Front walki z muzłumanami do połowy XII wieku przebiega w Ziemi Świętej

 

Mam już napisane dość dużo odcinków, dograne jeszcze dalej. Ale wkrótce pewnie zabraknie mi czasu na dalsze tworzenie, dlatego zdecydowałem, że od dzisiaj będę publikował kolejne odcinki co piątek. Także zapraszam na kolejną część przygód Bolesława Śmiałego! Zapraszam do komentowania i dawania podpowiedzi ;D

Rozdział III
​

I przyniosła zima Anno Domini 1100 wieści o śmierci Krutoja, wroga Bolesława zaciekłego. I zebrał się wiec Luciców, i Obodrzyców, i innych plemion Połabia. I obrał wiec na wodza swego Kajetana Krutojowica. Lecz nie uznali tego wyboru ni Ranowie, ni Czerezpianie i odłączyli się od weleckiego związku. I zaprzestali Lucice dań Polsce składać.

​

W Krakowie zaś poróżniła się okrutnie królowa Wyszesława z Włostem Duninem. I odsunął Bolesław Włosta od godności kanclerskiej, i powrócił
Włost do Wrocławia. Pozostawał on wszak w przyjaźni z królem. A urząd kanclerza królestwa objął był Marcin, wolny w służbie Bolesława.

A przybył zimą Anno Domini 1101 na Wawel Oldrzych Przemyślida, syn króla czeskiego Konrada. I szukał poparcia Oldrzych przeciw wujowi swemu, który w Czechach był rządził.

I polecił Bolesław palatynowi Rocławowi wici rozesłać i zebrały się wojska królewskie pod Gnieznem, i uderzyły na pomorskiego Święcibora, i rozbiły jego wojska pod Tucholą. I obległ Bolesław Świecie, a bratanka swego Zbigniewa wysłał był pod Starogard. I dobyły królewskie wojska owych grodów. Lecz wkroczyli harcownicy Święcibora do kraju, gwałt okrutny i spustoszenie czyniąc. Posłał więc Bolesław palatyna Rocława i rozprawił się Rocław z nimi.

​

I udali się posłowie Święcibora do Połocka, o pomoc kniazia tamtejszego żebrząc. I jesienią wkroczyła Ruś na Mazowsze, gród Pułtusk szczelnym pierścieniem okrążając. Ruszył więc palatyn Rocław przeciw Rusi, a był z nim wojewoda Sieciech. Spotkali się więc Rocław i Sieciech z Rusią, nieopodal grodu Wizna, gdzie okrutną bitwę stoczyli. I ruszył Sieciech na czele jazdy pancernej i pobił skrzydło ruskie. I przybył w samą porę w sukurs Rocławowi, który nie mógł przemóc Rusi. I zwyciężyli Rocław z Sieciechem w bitwie pod Wizną, lecz wielu dobrych raciądzów życiem opłaciło tą wiktorię.

​

I dojrzał Święcibor, że znikąd pomocy, poddał się więc Bolesławowi i trybut ze wszystkich swych ziem mu przyrzekł wypłacać, i posiłki dostarczać na wojny przyszłe.

Wrócił otoczony chwałą wielką Bolesław do Krakowa. I stało się tak, że pewnego dnia przybył na Wawel kmieć wolny i oskarżył palatyna Rocława o gwałt na córce swej. Nie wierzył w to jednak Bolesław, wszak Rocław był dla króla niczym syn rodzony. Odesłał on jednak palatyna i pieczę nad posiłkami powierzył mu, które szły ze wsparciem dla szwagra Bolesławowego, kniazia Nowogrodu, który z Połockiem był wojował. Ruszył więc Rocław na czele trzydziestu setek dobrych wojów i dobył grody Izasław i Mir, wspomagając Nowogród w wojennym wysiłku, wielkie łupy przy tym zdobywając.

Ciąg dalszy nastąpi...​

 

Rozdział III, ciąg dalszy​

A począł się Bolesław otaczać w Krakowie niemieckimi doradcami, co nie podobało się wielu możnym. I urząd kanclerski powierzył król Bertoldowi z Zähringen, szurzemu cesarskiemu. Podkanclerzym zaś został Bawar Liutrid. I była rada królewska pełna umysłów wielkich, i znaną w całej Europie stała się.

​

I do lat sprawnych doszła córa Bolesławowa Elżbieta. I wydał był ją Bolesław za jarla Halandii Sigtryga, z królewskiego rodu Estridów.

​

I doszły do Krakowa wieści o śmierci Ojca Święgo Innocentego, i zastąpił go Szwab, imię Celestyna przyjąwszy.

​

Zimą zaś Anno Domini 1105 zmarł Włost Dunin w wieku lat sześćdziesięciu. A śląską dzielnicę odziedziczył po nim syn jego Wielisław Włostowic.

A na Wawelu do lat sprawnych doszła kolejna córa Bolesława, Jadwiga. I posłał ją w swej mądrości Bolesław na dwór węgierski, gdzie poślubiła króla Donata. A działo się to w czasach niezwykle wojennych, gdyż posłał Bolesław raciądzów swych przeciw Lucicom, aby gród Cydzynę zdobyli, pod którym niegdyś tak dzielnie stawali Mieszko i Czcibor, przeciw Hodonowi.

​

Dobył więc Bolesław Cydzyny i ruszył pod gród Chojna, który też wkrótce wziął. I ruszył Bolesław pod Branibór. Powrócili jednak Lucice, którzy w wojnę na północy zaangażowani byli, i Cydzynę oblegli.

​

Ruszył więc Bolesław na odsiecz Cydzynie, i pod Chojną starł się z Lucicami, pobiwszy ich okrutnie. I zgodzić się Lucice musieli na pokój, i oddali byli grody zdobyczne Polsce. Zburzył więc Bolesław wały wokół Cydzyny i nowe obwarowania postawił.

​

W Krakowie zaś zmarł Bawar Liutfrit, a godność podkanclerską powierzył król Gniewomirowi, który w owym czasie żupanem Drzenia był. I zmarł też arcybiskup Bończa, a na stolec gnieźnieński wynieson został Piskla niejaki. Nie zaprosił jednak król Piskli do rady swej, gdyż arcybiskup nowy nieco ociężałego był umysłu. I kapelanem nadwornym został opat sulejowskiego klasztoru Bogumił.

​

I doniósł wkrótce podkanclerzy Gniewomir o spisku na życie królowej Wyszesławy. Pochwycił więc Bolesław opata Witosza, który zmowie był przewodził, i do lochu wawelskiego go wtrącił.

I zdecydował w swej mądrości Bolesław o rozbudowie podgrodzia wawelskiego, które zależnym tylko od króla pozostawało. I liczni prostaczkowie ściągnęli pod Wawel gdzie byli się osiedlili. A nieprzychylnym okiem patrzył na to krakowski wójt, gdyż podgrodzie wawelskie miastu jego poczęło zagrażać. Król uspokoił jednak wójta i ławników krakowskich, prawo składu grodowi nadając. I wzbogacił się wielce na tym przywileju Kraków. Musiał wszak odtąd każdy wędrowny kupiec zatrzymać się w mieście i towary swe wystawić.

​

I przybyło na Wawel poselstwo od zięcia Bolesławowego, Donata węgierskiego. I prosił w nim Donat o posiłki. A trzeba wiedzieć, że zmagał się w owym czasie Donat z buntem wielkim w Transylwanii i najazdem Chorwatów, którzy na Ostrzyhomiu matkę chorwackiego króla Jiteja, Ilonę Arpad, osadzić pragnęli.

​

Zebrał więc Bolesław wojska swe, lecz doszły do niego wieści z Bełza niepomyślne, gdzie synowa jego Anastazja ze stolca kniaziowego zrzucona została. A władzę objął był tam uzurpator Włodzimierz. Ruszył jednak mimo to Bolesław przeciw Chorwatom, by zięcia swego wesprzeć. I wydał Chorwatom bitwę pod grodem Kolonvar, nie doczekał się wszak wsparcia od Węgrów i dotkliwą klęskę poniósł.

​

Zadał on jednak wrogowi wielkie straty, a w Chorwackim obozie bunt podnieśli najemnicy sascy, wierność Bolesławowi deklarując. I ruszył król ponownie na Chorwatów i zniósł był ich pod Tihanami. I powrócił Bolesław do kraju, gdyż wojska jego wielce wycieńczone były.

​

A poza granicami Polski działy się w owym czasie rzeczy ekstraordynaryjne wielce. Na Pomorzu zmarł stary Święcibor i władzę objął syn jego Oldrzych, który odmówił płacenia trybutu Bolesławowi.

W Rzeszy zaś zmarł był cesarz Herman z Zähringen, sprawiedliwym przez lud zwany. I zjechali się książęta Rzeszy nad Renem i na króla Niemiec obrali byli zięcia Bolesławowego Hermana syna Hermana. Nie miał on jednak poparcia u wszystkich elektorów, a przeciwnikiem jego był margrabia Miśni Ekbert. I zamach zorganizował Ekbert przeciw Hermanowi, w Akwizgranie ceaarski pałac otoczywszy i zmusiwszy Cesarza do abdykacji. I tak oto Ekbert na tron niemiecki był wstąpił.

​

W odległej Francji zaś chaos i wojna szerzyły się. Wszak po obaleniu Filipa Kapeta zjechali się możni i postanowili po śmierci króla wybierać nowego władcę spośród siebie, na wzór niemiecki to czyniąc. I rozochociło to możnych francuskich i bunt przeciw królowi Hugonowi z Poitiers podniósł hrabia Flandrii Filip. I zdobył on koronę. A oburzyli się na to inni możni i każdy swą kandydaturę wysunął. I w ten oto sposób podzieliła się Francja na siedem obozów, a każdy walczył tam z każdym, wielce kraj przy tym wyniszczając

​

 

Nie zapomnij, aby w przyszłości zrobić egzamin z polskiego - "Soczewica", "Koło", "Miele", "Młyn" i wiadomo, kto do tiurmy a kto do dworu

A poza tym - jak władztwo w Cesarstwie się trzyma? I kiedy złożysz hołd Cesarzowi Rzymskiemu? Nie godzi się, aby katolicki władca nie uznawał Cesarza za swego suwerena.

 

Zapraszam na kolejny odcinek żywotów polskich królów. Póki co wciąż Bolesław Śmiały zasiada na wawelskim tronie i bynajmniej nie próżnuje. Zachęcam do lektury, bo akcja zaczyna się rozwijać. Liczę też na komentarze, wskazówki, pytania, bo to właśnie one motywują mnie do tworzenia. Pozdrawia i życzę miłej lektury!

Moskalu, to że uznaję Cesarza za suwerena to jedno, a to czy faktycznie nim on jest to zupełnie co innego ;D. Póki co królowie niemieccy, mają większe problemy niż zwierzchność nad Polską, cały czas zmieniają się dynastie, wybuchają walki wewnętrzne itd. Czasami staram się też dolać piastowskiej oliwy do niemieckiego ognia. Niestety CK2 w żadnym niemal stopniu nie oddaje realiów średniowiecznego cesarstwa tj. postępującej decentralizacji, zwierzchności de iure nad innymi katolickimi władcami, wypraw do Rzymu po koronę, odrębnego statusu Italii, Burgundii i Niemiec, konfliktów z papą itd.

Rozdział IV​

Z Węgier wróciwszy pomyślał Bolesław nad inwestyturą dla bratanka swego Zbigniewa. A wychował król Zbigniewa, niczym syna własnego go traktując, i służył mu Zbigniew wiernie, jako dobry palatyn i wojewoda. I tak oto został Zbigniew komesem grodu w Wojniczu.

​

I zamiarował król nad zebraniem wojów i wyprawą ponowną na Węgry, by zięcia swego wesprzeć przeciw Chorwatom, do których posiłki z Neapolu dalekiego przybyły. Lecz przyszło do Bolesława poselstwo od Donata, z wieśćmi, iż król chorwacki pojman został w jednej z potyczek, i poddać się Donatowi był zmuszon, i trybut wielki mu wypłacić. Zapanował więc pokój w królestwie i spędzał czas Bolesław grody swoje objeżdżając, i krajem rządząc. Lecz począł król w otępienie i depresję popadać, i dość miał już ziemskich spraw, jakimi był przez cały żywot swój obarczon.

​

​

Ruszył więc znów Bolesław na wojnę, i wyprawił się na ziemie Przemysławy halickiej, nad którymi pieczę jako regent sprawował wuj knegini Wiaczesław Jaropełkowicz. I zawezwał król na pomoc Donata węgierskiego. I dobył Bolesław grodów rozlicznych, i wielkie łupy ze sobą zabrał. Próbowała się mu opierać Przemysława, lecz wojska jej pod Kockiem rozgromione zostały okrutnie. I wróciły do królestwa grody Przemyśl, i Sanok, i Jarosław, i Wiśnia, gwałtem niegdyś przez Jarosława, mądrym na Rusi, a w Polsce tchórzliwym zwanego, oderwane od macierzy.

​

Lecz nie pocieszyło to Bolesława, gdyż żona jego Wyszesława, od dawna już z łoża nie wstająca, zmarła nagle. I okryło się królestwo żałobą wielką po dobrej królowej. I wziął sobie Bolesław nową żonę, a była to Anastazja, córka wielkiego kniazia włodzimierskiego i kijowskiego, Włodzimierza, a była to niewiasta wielce sprawiedliwa i towarzyska, lecz łatwo w gniew wpadająca.

​

I doszły do wojującego z Rusią Bolesława wieści z Rzymu odległego, gdzie Ojciec Święty Celestyn Drugi ogłosił możliwość zwołania wypraw krzyżowych, które miałyby na celu ochronę świętych miejsc chrześcijaństwa i obronę pielgrzymów. I wyraził papież zgodę na formację zakonów rycerskich, których członkowie mieliby służyć jako rycerze-mnisi sprawie krucjat.
I powrócił z dworu swej żony w Słucku do Krakowa Mieszko Bolesławowic. I powierzył mu ponownie Bolesław urząd podkomorzego królestwa. I nadał król swemu synowi zarząd nad ziemią przemyską.

​

I przybyło na Wawel poselstwo z wieśćmi o śmierci niemieckiego króla Ekberta. I zjechali się książęta Rzeszy i na władcę swego Konrada Salickiego z Lotaryngii obrali. A trzeba wiedzieć, iż był Konrad synem Henryka, niegdyś przez Filipa Kapeta zmuszonego do zrzucenia cesarskiego diademu.

Rok zaledwie minął od zdobycia Przemyśla, gdy ruszył Bolesław na wyprawę kolejną. A zamyślił król by pokarać Pomorców, którzy uiszczania trybutu zaprzestali byli. I ruszył Bolesław przeciw pomorskiemu Oldrzychowi, i zawezwał na pomoc sojusznika swego, króla duńskiego Holgera, którego brat jarlem Halandii był i małżonkiem córy Bolesławowej. I ruszył król pod Świecie, które zdobył. A doszły do króla słuchy, iż Wisława niejaka przeciw synowi jego Mieszkowi spiskuje. I wtrącił król niewiastę przewrotną do lochu najgłębszego.

​

I dobywał kolejnych grodów Bolesław, a Oldrzych obawiał się mu bitwę wytoczyć. I zdobył tak Tucholę i Starogard, i Gdańsk, i Oliwę, i Gniew, i Białogard, i Kołobrzeg. A oblegli Duńczycy gród w Dąbiu, oldrzychową stolicę. A wybuchł na Wolinie bunt przeciw władzy Oldrzycha. I odstąpić musiał on Bolesławowi wschodnie Pomorze.

​

​

​

A wojna ta przyniosła królowi ukojenie, i znów jak za młodych lat poczuł się. Rozesłał więc Bolesław wojów i powrócił do Krakowa ze swą drużyną przyboczną. A liczyła drużyna już tysiąc raciądzów, a wyposażenie byli raciądze Bolesławowi w najlepsze kolczugi, i lance, i miecze, i tarcze migdałowate.

​

Ciąg dalszy nastąpi...
​