Wielki Step

[SIZE=+3]Wielki Step[/SIZE]
[SIZE=+2]Wprowadzenie[/SIZE]

​

Ludy Wielkiego Stepu Azji Środkowej pod wpływem różnych czynników migrowały ze swych pierwotnych siedzib. Część z nich najechała Europę i osiedliła się tu. Dwa najważniejsze dla naszej historii plemiona- Kumanowie utworzyli swe państwo na terenach na północ od Morza Czarnego zaś Pieczyngowie osiedlili się na terenach Mołdawii i Wołoszczyzny.

Kumanowie i Pieczyngowie zachowywali swoją kulturę i szamańskie wierzenia, ale sąsiedztwo w jakim się znaleźli spowodowało przenikanie kultury i religii chrześcijańskiej. Część koczowników zaczęła przejmować wierzenia europejskie. W Kumaniu przywódcą chrześcijan był ambitny Bakir z rodu Kharbahkuhnów. W miarę jak szeregi wyznawców Jezusa rosły, wzrastała też pozycja Bakira w Kumaniu. Chan, słusznie obawiający się konkurencji, gdyż Bakir nie krył się ze swoimi ambicjami, postanowił zniszczyć Kharbahkuhnów i ich popleczników. Rozkazał im w 1054 zrzeczenie się swej ziemi i powrotu do praktyk szamańskich. Bakir, człowiek stawiający swoje plany i dumę ponad wszystko, zbuntował się i uderzył na Kipczak, stolicę Chanatu. Pokonał on wojska wierne chanowi i przystąpił do oblężenia. Chan w tym czasie uzyskał pomoc Bułgarów z nad Kamy, Chazarów, Alanów i Pieczyngów. Nie była to pomoc bezinteresowna- po rozbiciu armii buntowniczej w 1055 „sojusznicy” przystąpili do grabieży włości Bakira i jego popleczników.

Ten zrozumiał że celem Chanatu i innych koczowników jest całkowita eliminacja buntowników, toteż wezwał swych sojuszników do wyjścia z Kumania. Po zebraniu wszystkich dostępnych sił w 1055 rozpoczął się exodus. Bakir na czele 30 tysięcznej grupy przeszedł przez ziemie Pieczyngów, gdzie przyłączył się do nich Kabuksin z Muntenii lider miejscowych klanów wyznających chrześcijaństwo ze swymi poplecznikami. 40 tysięczna teraz kolumna podążyła dalej na zachód przez ziemie Bizancjum i Chorwacji .Władcy wymienionych państw, zaniepokojeni ruchami koczowników wymogli w Belgradzie, na Bakirze i Kabuksinie przysięgę iż nie osiedlą się na terenach Wschodniego Cesarstwa i Chorwacji, w zamian bez przeszkód ich przepuścili.

​

Uciekinierzy w 1056 dotarli do Krainy. Miejscowy hrabia, Otto z Weimaru, na samą wieść o nadciągających Kumanach i Pieczyngach uciekł. Oni zaś postanowili się tu zatrzymać. Zamek Krainburg, siedziba władzy nie chciał udzielić żadnej pomocy przybyłym i zamknął swe bramy. Po tygodniowym oblężeniu upadł a Bakir rozkazał wymordować wszystkich jego mieszkańców ich ciała zaś ułożyć na stos i spalić. Warunki życia koczowników przybyłych do Krainy nie były do pozazdroszczenia- mało terenów gdzie zgodnie z wiekowymi tradycjami mogli by wypasać swe stada koni i bydła, małe zapasy żywności i wrogo nastawieni Słowianie, zamieszkujący te tereny. Ludzie zaczęli szemrać przeciw Bakirowi.

Ten rozumiał że jedyną szansą na przetrwanie swego ludu i zachowanie władzy stanowią najazdy na sąsiadów. Kabuksin zajął Istrię i uderzył na Akwileję, zaś Bakir na czele swych wojowników złupił Karyntię i Styrię, zmuszając tamtejszych książąt do poddaństwa i kontrybucji. Uprowadzono do Krainy i Istrii wielu rzemieślników i rolników, aby pracowali dla przetrwania koczowników. Najazdowi towarzyszyły straszne okrucieństwa- Kumanie i Pieczyngowie byli zdesperowani swą beznadziejną sytuacją, co pchało ich do mordów i niszczenia miast i wsi, jeśli te odmawiały im pieniędzy i żywności. Robiono to w jeden sposób który stał się tradycją postępowania z opornymi- mieszkańców mordowano, ich ciała palono na ogromnym stosie, a miasto było równane z ziemią.

Kabuksin i Bakir spotkali się w 1059 pod Innsbruckiem gdzie rozbili armie południowych niemieckich feudałów atakując i niszcząc później Wiedeń i Monachium. W końcu roku 1060 wyruszył przeciwko nim sam cesarz na czele armii lotaryńsko- saskiej. Mimo przewagi nad siłami Bakira w bitwie pod Eichnall z 1061 r. został zaatakowany niespodziewanie przez Kabuksina który przyszedł z pomocą Kumanom. Ocalałą część armii cesarskiej razem z samym władcą wzięto do niewoli. Bakir wściekły na niepowodzenie w czasie bitwy nakazał wymordować wszystkich jeńców (a było ich 6 tysięcy) na oczach cesarza. Ten przerażony okrucieństwem koczowników przystał na warunki Bakira, oddając mu i Kabuksinowi Istrię, Krainę i Akwileję a także zwierzchność nad Styrią i Karyntią. Zapłacił też ogromny wykup za swoją osobę.

​

Powstałe na danych koczownikom terenach państwo było małe i borykało się z ogromnymi problemami na które jedyne remedium stanowiły najazdy na sąsiadów. Doszło również do rywalizacji Bakira z Kabuksinem o to kto obejmie władzę nad wszystkimi klanami. Kabuksin zginął w niewyjaśnionych okolicznościach w czasie jednej z wypraw. To wzburzyło Pieczyngów którzy zaczęli spiskować przeciwko Bakirowi. Ten zrozumiał że utrzyma się przy władzy tylko wtedy jeśli będzie miał poparcie wojska. Aby je uzyskać bez wytchnienia najeżdżał Włochy, wszystkie niemal łupy rozdając walczącym za niego żołnierzom. Sprawiło to że jego popularność bardzo wzrosła. Okrucieństwo i bezwzględność wobec przeciwników również składały się na legendę Bakira jako wielkiego wodza.

W czasie jednego z najazdów na Włochy w 1064 zawarł przymierze z Rzymem. Papieże wskazali koczownikom nowy cel- Bałkany. Liczyli też że koczownicy staną się ich zbrojnym ramieniem w konfliktach z władcami świeckimi i pomogą podporządkować wschodni kościół. W zamian ofiarowali pomoc dyplomatyczną i pieniężną w razie jakichś najazdów na wschód oraz zbudowanie mu administracji na bazie kościołów i całkowitą chrystianizację koczowników, co miało spoić Kumanów i Pieczyngów. Bakir rozumiejący jaką pozycję mają papieże, skwapliwie przystał na te warunki, zwłaszcza że liczył na pomoc w utworzeniu sojuszu który pomoże mu zemścić się na władcach państw Pieczyngów i Kumanów za doznane upokorzenia. Wiedział także że jedyną z najważniejszych rzeczy spajających koczowników którzy za nim podążyli jest chrześcijaństwo. Przestał najeżdżać Włochy. Zyskał mir zdobywcy i przywódcy dzięki najazdom i układom dyplomatycznym. Przez zgromadzenie klanów z początków roku 1066 został uznany Chanem na Krainie, Istrii i Akwilei. Jedynym panem koczowników zamieszkujących zachód. Bakir-chan miał ich wkrótce poprowadzić na Bałkany po ziemię i łupy…

Zamykam AAR-a, bo od dawna nie był aktualizowany. Jeżeli chcesz go dokończyć, wyślij prośbę na priva do mnie lub innego moderatora działu.
Pozdrawiam,
kloszard​