Wikingowie AAR'y

Великое княжество Московское​

​

* * *​

W roku pańskim 1419, na tron Wielkiego Księstwa Moskiewskiego wstąpił Sasza I Sachow, przez poddanych zwany Mr. Wódka, Winiacz, Car, Call me Bad Boy, 69 lover etc etc. Nie odznaczał się on zbyt wielką urodą za to przejął po swoim ojcu, Sułtanie Militaryzacyjnej Turcji Mad ibn Maxie, umiejętności handlowe. W 1422 roku Wielki Car Król Pan Zdobywca Sasza, wizytował centrum handlu w Nowogrodzie. Książe gdy zobaczł Litwina(Homo Litwinus Litwinus - gatunek na wymarciu, bardzo ważne trofeum myśliwskie. Największe jego zbiory posiada Wielki Książe Moskiewski. Homo Litwinus Litwinus odznacza się sumiastym wąsem i wielkim sadłem, które jest wielce poszukiwane na dworze Maha Jagiellona) natychmiast wsadził mu jego długaśny sztylet w bebech. Na dwór w Vilniusie przyszłą następująca wiadomość: "Nowogród: w wyniku rywalizacji z Moskwa tracisz kupca". Książę prosto z Moskwy był bardzo uradowany. Śmierć kupca z Litwy, dobrze rokowała na przyszłość, władca miał nadzieje ze może teraz uda mu się upolować Szweda, a może nawet Wenecjanina!

Wielki Książę nie miał przyjaciół. Nie bez powodu był zwany Call me Bad Boy.
Moskwa lat 1419-1455 była wymiataczem. Gangowała wszystkich wkoło. Na pierwszy ogień poszedł Nowogród z jego zacnym centrum handlu. Republikanie mieli mniej kobiet, przykro mi 1:0 dla Moskwy.
Lata 1430-1445 to czas podczas którego Książe się nudził. Zaowocowało to powiększeniem terytorium Moskwy o ziemie Ordy Kazahstanu, Ordy Nogaja, a na tą trzecią Ordę księciu nie starczyło limitu Bad Boy. Nawet tak wspaniały Władca jak on ma Limit BB.
Chciał to wykorzystać Wspaniały Imperator Ottomana mianowicie Skorpion. Nie wyszło mu, 160k kawalerii Moskwieskiej zajęło całą azję mniejszą. Ślicznie prawda ?

 

Francja 1419-1455

Rok 1419 zaczął się dla Francji podpisaniem ugody z Anglią. Anglia zrzekała się rdzennie francuskich ziem, które zdobyła i okupowała podczas wojny stuletniej, w zamian za co król Francji Omarois de Valois (czyt. omarła de valua) zgodził się zapłacić Anglikom pokaźną sumę pieniędzy i zrzekł się praw do czterech niderlandzkich prowincji, w tym także centrum handlowego w Amsterdamie. Trudno powiedzieć, czy była to umowa korzystna, grunt, że dała Francji wolną rękę w rozwiązywaniu innych problemów.

A problemów było wiele. Pierwszym z nich była bezprawna okupacja centrum handlowego (Bretania) przez jedno z celtyckich plemion. Problem ten został rozwiązany w szybkim tempie. Następnie francuski władca ruszył, aby wyzwolić inne centrum handlowe (Moguncja), także okupowane, tym razem przez jedno z plemion germańskich, o zgrozo, dowodzone przez arcybiskupa. Po drodze francuscy żołnierze podporządkowali sobie Lotaryngię i Palatynat.

Ponieważ elektor Brandenburgii Eltoreinberger uciekł ze swego kraju zajmowanego przez wojska polskie, król Francji Omarois stwierdził, co następuje:

Wojska francuskie wkroczyły wgłąb Rzeszy, na tereny, które zgodnie z nieważną już umową, przypaść miały elektorowi. Armia posuwała się bardzo szybko, aż do granic księstwa Hanoweru. Prowincję tę w swoje posiadanie wziąć chciał zarówno król Francji, jak i władca polski Machusław. I tak jak przeszło pięć wieków później Francuzi ustąpili Anglikom pod Faszodą, dzięki czemu ułożyli z Wielką Brytanią dobre stosunki, tak i teraz ustąpił król Omarois. - Hanower niewart jest mszy. - miał wtedy powiedzieć.

Następnie Francja uporządkowała sprawy wewnętrzne, aby w końcu dołączyć do wojny przeciwko Austrii, Wenecji i księstwu Moskiewskiemu, które napadły bezbronną Turcję. Jak się to potoczyło – dowiecie się Państwo już niebawem.

 

Imperium Romanum Sacrum
Nationis Germanicae


​

"Gorze nam się stało" - były to jedne z ostatnich słów arcyksięcia Mikaela I, który na łożu śmierci rozmyślał nad sytuacją Imperium Habsburskiego i przewidywał rozwój sytuacji za rządów swoich następców. Dworzanie, a nawet większość ministrów, nie rozumiała słów mądrego władcy - terytorium Austrii dwukrotnie się powiększyło, państwo cieszyło się prestiżem w Europie, wygrywało wojny, prowadziło zwycięskie krucjaty, gospodarka rozwijała się. Arcyksiążę widział jednak więcej, niż oni. Każda historia ma jednak swój początek, ta też.

Roku pańskiego 1419 Austria była stosunkowo małym i słabym krajem. Prestiż na europejskich dworach zapewniał jej jedynie tytuł cesarza rzymskiego, zapewniający formalne zwierzchnictwo nad wszystkimi władcami państewek Rzeszy Niemieckiej. Cesarz zdecydował się to zmienić, za namową swoich ministrów decydując się raczej na politykę zbrojnych aneksji zamiast wasalizacji i stopniowego przejmowania pełni władzy od uzależnionych książąt. Było to spowodowane obawą przed aneksjami ze strony bardzo zaborczych państw, takich jak Polska czy Francja. Ze względu jednak na powszechnie uznany zwyczaj nieatakowania lenników władcy-seniora, obawy te okazały się nieuzasadnione, zaś agresywna polityka wciągnęła Austrię w szereg wyczerpujących wojen z koalicjami zagrożonych księstw Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Szczególnie trudna była wojna z koalicją Czech, Bawarii i Wurzburga, zakończona wprawdzie całkowitym zwycięstwem, która na tyle osłabiła państwo, że naraziła je na cios...

Turcji! Cesarz przekonany był, że wschodnia granica jego państwa jest całkowicie bezpieczna. Wszak w 1419 roku został podpisany z Imperium Osmańskim 30-letni pakt o nieagresji i porozumienie granic. W 1437 roku został on jednak brutalnie złamany przez niewiernych Turków. Z tego wydarzenia cesarz wyciągnął odpowiednie wnioski, przekonał się, że nie należy spodziewać się przestrzegania przez Turcję żadnych traktatów. Pomimo pięknego zwycięstwa w bitwie pod Lublaną i rozbiciu ponad dwukrotnie liczniejszej armii sułtańskiej, przewaga liczebna azjatyckich hord nadal była miażdżąca i umęczona poprzednimi wojnami Austria była zmuszona zgodzić się na utratę Pesztu.

W okresie pokoju arcyksiążę zreformował państwo i wzmocnił armię. Zawarto sojusz z Wenecją i Państwem Moskiewskim wymierzony bezpośrednio w Osmanów. Mikael I doskonale zdawał sobie sprawę ze słabości wojsk sułtańskich w bezpośredniej walce, gdy siły są wyrównane. Swoim generałom wydał rozkaz rozbicia Turków w walnej bitwie na samym początku wojny, a następnie jak najszybsze zajęcie reszty kraju i uniemożliwienie zwerbowania kolejnej armii. Sprzymierzona flota wenecka miała za zadanie zamknąć pozostałą część wojsk tureckich w Azji Mniejszej i zapobiec ich przerzuceniu do Europy. Plan ten został perfekcyjnie zrealizowany przez generałów i żołnierzy, a sztandar krzyżowców i dwugłowy orzeł Habsburski wkrótce miał górować za murami Konstantynopola! Niestety, atak Francji od zachodu znacznie skomplikował sytuację...

 

Imperium Romanum Sacrum
Nationis Germanicae

Wprawdzie wojna z Imperium Osmańskim została wygrana, a jej rezultatem były odzyskanie Pesztu i podbój Serbii, jednak nacierająca na zachodzie armia francuska stanowiła nadal śmiertelne zagrożenie. Wojna toczyła się ze zmiennym szczęściem, przewaga Francuzów stawała się coraz bardziej wyraźna. Przełomem miało się stać przymierze ze Szwecją. I rzeczywiście, Francja została zaskoczona atakiem Skandynawów, a wojska austriackie przeprowadziły udane kontrnatarcie, zmuszając Francuzów do wycofania się za linię Renu. Niestety, haniebna zdrada regenta polskiego przekreśliła wszystko i Austria zmuszona była skapitulować, oddając Francji Schwyz, Polsce Erz o zrzekając się zwierzchnictwa nad Czechami i Szwajcarią.

Tymczasem Republika Wenecka chwiała się w posadach. Doża Borek I zrzekł się stanowiska, wskazując cesarza Austrii jako swojego sukcesora (inni mówią, że po prostu uciekł nie zostawiając żadnej wiadomości i decyzję podjęli oligarchowie), a Senat zaakceptował ten wybór, widząc w tym posunięciu jedyną szansę na ocalenie państwa. Wenecja miała stać się monarchią rządzoną przez Habsburgów.
Francja i Hiszpania nie zaakceptowały jednak tej decyzji. Wybuch wojny o wenecką sukcesję stawał się niemal pewny. Na szczęście mediacja cara Saszy, którego umiejętności dyplomatyczne były wprost proporcjonalne do liczebności jego armii, zapobiegła kolejnemu rozlewowi krwi w Europie. Oprócz przejęcia władzy w Wenecji, która to operacja wcale nie przebiegła pokojowo, ponieważ najbogatsi oligarchowie sprzeciwili sie władzy cesarza i dążyli do uratowania republikańskiego ustroju, wystawiając prywatne armie do walki z wojskami austriackimi, francuskimi i hiszpańskimi, ale ich opór został szybko stłumiony. Podobnie jak opór dawnych wasali Wenecji, którzy próbowali wybić się na niezależność (w przypadku Modeny oficjalnym casus belii był niewielki dług wobec cesarstwa). Ostatecznie książęta włoscy zmuszeni zostali do złożenia hołdu lennego.

Dzięki bogatym ziemiom weneckim Austria zaczynała odzyskiwać dawny blask. Zaczęły powstawać manufaktury, rozwijały się miasta, wzrastały wpływy z podatków.
Dla cesarza najważniejsze było jednak uzyskanie dostępu do Morza Śródziemnego i wodowanie pierwszej galery, "Jaszczembia". Wg włoskiego konstruktora miała ona być niezatapialna i zapewnić cesarstwu dominację na morzach. Wkrótce wybudowano 2 kolejne bliźniacze okręty. Austriacka armada wkrótce miała zasiać strach na morzach i oceanach
​

 

[size="+3"]Polska 1500[/size]​

Ostatnie lata przyniosły Polsce i jej sojusznikom wiele nieszczęść. Drapieżna polityka zagraniczna władców europejskich doprowadziła do upadku wiele wspaniałych rodów i wiele imperiów. Bretania czy Aragonia nie wytrzymały naporu wrogich armii.
Król Polski z wielkim bólem spoglądał na nieszczęście narodów europejskich. Pierwszym z jego sojuszników, który odpadł z rywalizacji była Brandenburgia – naród dzielnych ludzi i pięknych kobiet, z którym od wieków łączyły Polaków serdeczne stosunki. Została rozdrapana przez sępy, które zwietrzyły łatwy łup. Wiele nieprzespanych nocy kosztowało władcę Polski zaakceptowanie niesprawiedliwości, które dotknęły obywateli tego bohaterskiego państwa. Przedstawiciele upadłej dynastii uszli z życiem i zamieszkują obecnie na Wawelu.
Drugi wierny sojusznik Polski, Wenecja, utrzymała się nieco dłużej. Po stoczeniu zwycięskiej kampanii przeciwko plugawym poganom tureckim naród włoski został dosłownie rozsmarowany przez wojska francusko-austriacko-hiszpańskie. Bohaterski naród włoski nigdy nie zaakceptował utraty niepodległości przez wenecję, na terenie prowincji włoskich działa ruch oporu, którego działania są sprawnie organizowane z tajemnego obozu szkoleniowego w Pradze czeskiej.

[size="+2"]Zagrożenia[/size]​

Wywiad Polski w osobie Pana Zbyszka dotarł do tajnych materiałów opisujących plan rozbiorów Polski przez ościenne mocarstwa.

Za aara poproszę -5 bb, potrzebuję mieć większy zapas w związku z nadchodzącymi wojnami.
Długa cisza=>Zamykamy=>w razie chęci kontynuowania PW do administracji
Serek