Wojna domowa w Libii 2011

Epizod 1

​

Libia była rządzona przez pochodzącego z Syrty pułkownika Muammara Kaddafiego od 1 września 1969 roku, kiedy to stojąc na czele Związku Wolnych Oficerów przeprowadził zamach stanu, odsuwając od władzy skorumpowanego i skompromitowanego króla Idrysa I. Kaddafi szybko wypracował unikatowy, jedyny w swoim rodzaju system rządów, którego założenia zostały zawarte w Zielonej Książeczce. Libię przekształcono w Dżamahirijję, opartą na złożonym z 2700 członków Powszechnym Kongresie Ludowym, Sekretariacie Generalnym, Generalnym Komitecie Ludowym, a przede wszystkim na Przywódcy Rewolucji 1 Września, czyli samym Kaddafim. Dyktator prowadził umiejętną politykę wewnętrzną, jednocząc libijskie plemiona i zapewniając pokój w granicach kraju, przeprowadził także ogromne projekty takie jak rozbudowa rafinerii naftowych czy Wielka Sztuczna Rzeka dostarczająca wodę z podziemnych zbiorników do libijskich miast. Kobiety pod rządami Muammara Kaddafiego cieszyły się niespotykanymi w innych krajach muzułmańskich prawami, zaś darmowa woda i wysoki poziom życia mieszkańców wyróżniały Libię na tle państw afrykańskich.

​

Na początku XXI wieku definitywnie zakończyła się izolacja polityczna Libii, co otwierało przed tym krajem zupełnie nowe możliwości. Przede wszystkim, zaczęto wychodzić z zacofania technologicznego, a Kaddafi stał się stałym bywalcem europejskich i światowych salonów. Libijska ropa zamieniana była na miliardy dolarów, co z kolei owocowało olbrzymimi projektami, rozbudową przemysłu w różnych częściach kraju i dalszym podnoszeniem poziomu życia.

​

Mimo iż Libia liczyła jedynie 7 milionów obywateli, utrzymywano dużą, jak na te realia, 80-tysięczną armię. Pułkownik Muammar Kaddafi podpisywał liczne kontrakty z Wenezuelą, Rosją oraz Chinami, mające na celu modernizację sił lotniczych oraz rakietowych. Mimo to, większość sprzętu pamiętała czasy Związku Radzieckiego i nie mogła konkurować z państwami położonymi po drugiej stronie Morza Śródziemnego.

​

W teorii Libia była państwem dobrobytu, w którym nie brakowało obywatelom dóbr tak bardzo potrzebnych w innych częściach świata. Skąd więc protesty, które zaowocowały wybuchem powstania?

*******************

Oto i mój nowy mini-AAR, do którego przymierzałem się od dłuższego czasu Mam nadzieję, że się Wam spodoba, enjoy! Liczę na mnóstwo komentarzy! Chciałbym także, aby AAR spełniał funkcję edukacyjną i osoby, które go śledzą, mogły przy okazji się czegoś dowiedzieć ^^

 

Epizod 2​

XXI wiek przyniósł kolejne potwierdzenie tezy Muammara Kaddafiego - wojny z reguły toczą się tam, gdzie jest ropa. Stało się jasne, że kto ma ropę, ten ma władzę, czego najlepszym przykładem był sam dyktator. Gdyby nie bogactwa Libii, kraje europejskie nie interesowałyby się Dżamahirijją. Przeróżne siły próbowały jednak, pod zmyślonymi pretekstami, zapewnić sobie źródła tego surowca oraz dominację na tym obszarze. Stąd wyniknął atak na Irak, niewielu obserwatorów także zauważyło, że w czasie wojny w Gruzji Rosjanie za główny cel obrali rurociągi. Wszyscy zdawali się zapomnieć o tych, którzy naprawdę potrzebują pomocy. Libia Muammara Kaddafiego, aby sprostać globalnym wyzwaniom i potencjalnym niebezpieczeństwom, cały czas wdrażała nowe programy zbrojeniowe, zaopatrując swoją armię w różnego rodzaju sprzęt.

​

Przyczyny tzw. Arabskiej Wiosny Ludów w krajach Bliskiego Wschodu z pozoru wydają się być dosyć oczywiste. Pogarszająca się sytuacja materialna ludności oraz zacofanie krajów takich jak Egipt czy Syria zdaniem wielu analityków powodowało zmianę nastrojów społecznych. Przywódcy tych państw w oczach obywateli nie byli już w stanie zaspokoić ich potrzeb, co połączyło się z ideałami młodzieży zachłyśniętej demokracją. Wielu uważało, że demokracja rozwiąże wszystkie problemy. Nastroje te podsycała Al-Kaida oraz inne fundamentalistyczne organizacje islamskie, pragnąc uczynić z krajów północnej Afryki swoje przyczółki. Zaczęło się w Tunezji - to właśnie tam obywatele wyszli na ulicę po raz pierwszy. Po kilkunastodniowych protestach zdecydował się uciec z kraju 14 stycznia 2011 roku. Dużo bardziej gwałtowny charakter miały demonstracje w Egipcie - oczy całego świata śledziły plac Tahrir, Marsz Miliona i mającą tam miejsce rewolucję. Także tam prezydent Hosni Mubarak, chcąc zapobiec rozlewowi krwi, oddał dobrowolnie władzę, lecz nie opuścił kraju. Tymczasowo na stanowisku 11 lutego zastąpił go marszałek Tantawi, dowódca armii i wielki autorytet.

​

Wszystkie wymienione czynniki w Libii nie odgrywały jednak aż tak wielkiego znaczenia. Opozycja de facto nie istniała, al Kaida nie dysponowała żadnymi wpływami na terenie kraju, a poziom życia obywateli był znacznie większy niż w Egipcie. Warto jednak zwrócić uwage na fakt, które z miast stało się główną twierdzą rebeliantów i gdzie się wszystko zaczęło. Odpowiedź brzmi: w Benghazi, gdzie swoje wpływy roztaczało niezwykle wpływowe plemię Senussi, od lat skonfliktowane z Muammarem Kaddafim. Warto zauważyć, że z owego rodu wywydził się obalony król Idrys. Przypuszcza się, że Senussi bardzo chętnie obserwowali fascynację młodzieży Arabską Wiosną Ludów, a w późniejszym okresie finansowali rewolucję. Pierwsze zamieszki wybuchły w Tobruku, Dernie, Bengazi już pod koniec stycznia. Władza przystąpiła do krwawego tłumienia wystąpień, rozpędzano manifestacje, porywano ich członków, zamykano i blokowano strony internetowe, uciekano się do gróźb. Metody Muammara Kaddafiego nie poskutkowały jednak, ponieważ z czasem po stronie protestujących zaczęli stawać żołnierze, opuszczając koszary i kradnąc broń. Głośny był przypadek dwóch samolotów, które wylądowały na Malcie, ponieważ ich piloci nie chcieli bombardować manifestantów.

​

Dyktator nie zamierzał jednak oddawać swojej władzy. Należało wykorzystać moment, kiedy rebelianci byli słabi, niezorganizowani. Już 16 lutego 2011 roku siły Kaddafiego podjęły próbę przywrócenia porządku w owładniętej wystąpieniami Syrcie, rodzinnym mieście Kaddafiego. Doniesiono także, że z koszar w trypolitańskim kompleksie Bab al-Azizija wyjechała kolumna czołgów i skierowała się na wschód, w kierunku Misraty.

​

Gorzej sytuacja przedstawiała się na wschodzie Libii, gdzie siły Kaddafiego nie były w stanie stawić oporu powstańcom. Tobruk, Bir Hakim i inne miasta były w rękach powstańców i nie zagrażali im żołnierze reżimu.

​

Ciąg dalszy nastąpi!

 

Epizod 3

​

23 lutego siły Kaddafiego zaczęły bombardować Misratę, którą zdołano odizolować od reszty terytoriów opanowanych przez rebeliantów. Wojska powstańcze w Misracie były słabo wyposażone, używały jedynie broni domowej roboty, zdobycznej oraz tej, której dostarczyli zbuntowani żołnierze. Bombowce dyktatora były bezlitosne - bombardowano każdy dom, każdą kryjówkę, które tylko mogły posłużyć za schronienie renegatom. Wieczorem, 29 lutego do miasta wjechały czołgi, opanowując je w kilka godzin i biorąc do niewoli wielu powstańców.

​

Na wschodzie Libii w ręce rebeliantów wpadało miasto za miastem. Generał Yunis Yaber, dowodzący oddziałami wiernymi reżimowi Kaddafiego podjął próbę ofensywy. Starcia o Aujilę trwały od 6-9 marca i zakończyły się klęską kadafistów. generał ad-Dżalil stawił zdecydowany i zorganizowany opór, co było całkowitym zaskoczeniem dla lojalistów.

​

16 marca cały świat obiegła wiadomość o niezwykle krwawym stłumieniu zamieszek przez prezydenta al-Asada w Aleppo, w Syrii. Tę datę uznaje się za początek syryjskiej rewolucji, ponieważ wystąpienia ogarnęły inne miasta w niespotykany dotąd sposób.

​

W połowie marca zapadła decyzja o ataku na Bengazi. Wybrzeża terytoriów opanowanych przez rebeliantów już wcześniej były blokowane przez flotę Kaddafiego, teraz postanowiono uderzyć z morza. Dokonano jednak strasznego odkrycia - Francja, od dawna zainteresowana libijską ropą pomogła rebeliantom, wysyłając amunicję, zaopatrzenie, broń małego kalibru. Ponadto powstańcy, którzy zdobyli aresenały Muammara Kaddafiego, zdołali utworzyć regularne, choć prowizoryczne i nie najlepiej wyposażone oddziały. Dotyczyło to także sił powietrznych - ci z lotników, którzy wypowiedzieli posłuszeństwo Kaddafiemu, przeszli na stronę jego wrogów. W takiej sytuacji atak, który nastąpił 21 marca, nie miał szans powodzenia i należało szybko wycofać wojska.

​

Ciąg dalszy nastąpi...

​

Co do pytań, które mi zadano - każda wojna domowa w mds-ie (Sudan, Somalia, Afganistan, Libia) została rozwiązana w taki sposób, że rebelianci dysponują własnymi państwami. I tak mamy do czynienia z Darfurem, Unią Trybunałów Islamskich, Talibanem i Rewolucyjną Libią

Przedział czasowy AARa dotyczy tylko wydarzeń od lutego 2011 roku. Dlaczego? Ano dlatego, że cała gra zaczyna się w roku 2003 i zanim byśmy dobrnęli do 2011 roku, zanudziłbym wszystkich Dałem tylko kilka przykładowych screenów, żeby rozreklamować odrobinkę MDSa

Alojz, bardzo mi schlebiasz Co do NATO, długo się zastanawiałem jak rozwiązać ten problem. Gdyby zrobić tak, że powstańcy wchodzą w sojusz z NATO, nie broniłbym się nawet tygodnia. Wybrałem rozwiązanie z eventami. Z czasem pewnie i tak... a, nie będę zdradzał najsłodszych tajemnic AARa

 

Epizod 4​

28 marca 2011 roku na pozycje wojsk Muammara Kaddafiego w Al Aqeila spadł silny atak rebeliantów. Powstańcy uderzyli z ogromną zaciekłością, biorąc do niewoli pewną ilość lojalistów. Telewizje arabskie podawały, że przypadkowi świadkowie walk odkrywali liczne ciała, mające spętane na plecach ręce, ubrane zarówno w mundury żołnierzy Dżamahirijii, jak i przepasane flagą używaną przez powstańców. Obie strony nie szczędziły sobie okrucieństw. Aby odeprzeć atak, generał Yunis Yaber zmuszony był wezwać na pomoc lotnictwo, które bombardowało pozycje przeciwników. Po trzech dniach ofensywa rebeliantów została odparta, zmuszono przeciwników do ucieczki.

​

Dyktator Muammar Kaddafi stanął jednak przed ogromnym problemem - jego armii zaczynało brakować zaopatrzenia. Nie mógł liczyć na handel zza granicą, gdyż okręty brytyjskie i francuskie zatrzymywały libijską żeglugę, nie mógł także liczyć na pomoc byłych sojuszników - prezydenci Ben Ali oraz Hosni Mubarak, z którymi pozostawał w dobrych relacjach, utracili władzę. Pułkownik zdecydował się więc na szaleńczy krok - 1 kwietnia 2011 roku armia Kaddafiego przekroczyła granicę z Tunezją, argumentując agresję chęcią zablokowania tunezyjskich dostaw dla rebeliantów w Libii.

​

W teorii posunięcie było mistrzowskie: pogrążony w chaosie po niedawnej rewolucji kraj, niezorganizowany, bez silnej władzy centralnej nie mógł stawić zdecydowanego oporu. W praktyce jednak spowodował ogromny międzynarodowy sprzeciw:

Wystąpienie Baracka Obamy:

Muammar Kaddafi nie przejął się tym jednak ani trochę i już 11 kwietnia 2011 roku doszło do pierwszej poważnej bitwy z siłami tunezyjskimi. 6 dywizji pod dowództwem samego dyktatora, stanowiące elitę libijskiej armii, zaatakowało słabo wyposażone i nędznie dowodzone wojska Tunezji. Opór trwał raptem kilka godzin i już 12 kwietnia cała południowa Tunezja, z miastem Gabes, znalazła się pod panowaniem dyktatora.

​

Atak na Tunezję zdawał się zwiększyć determinację rebeliantów. 14 kwietnia ponownie uderzyli na miasto Al Aqeila, tym razem większymi i lepiej wyposażonymi siłami. Obrońcy Kaddafiego, zasileni także najemnikami ze środkowej Afryki, z ogromnym trudem i heroicznym wysiłkiem odbili atak. Bitwa trwała do 20 kwietnia. Zwycięstwo okazało się pyrrusowe, ponieważ powstańcy zniszczyli wiele magazynów i arsenałów dyktatora, a samym jego dywizjom zadano dotkliwe straty. Generał Yaber słał do Trypolisu rozpaczliwe prośby o posiłki, utrzymując, że może już nie dać rady odeprzeć kolejnego ataku.

​

25 kwietnia Muammar Kaddafi wydał rozkaz ataku na Tunis. Obrońcy stawili zorganizowany opór. Od samego rana rząd prowadził akcję ewakuacji obywateli zagranicznych, pragnąc zapewnić im bezpieczeństwo - akcja odbywała się pod patronatem Francji. Bitwa z czasem zamieniła się w hekatombę - walczono o każdy dom, każdą barykadę i każdy skrawek ulicy. 28 kwietnia obrońcy jednak skapitulowali, oddając całą Tunezję w panowanie libijskiego dyktatora.

Chociaż w przeszłości Kaddafi proponował unię wielu krajom ościennym, w tym Tunezji, jego marzenie miało spełnić się dopiero teraz.

​

Żołnierze Kaddafiego zdołali opanować tunezyjskie magazyny, co znacząco poprawiło sytuację lojalistów w wojnie domowej. Zaobserwowano jednak amerykańskie loty nad libijskim terytorium, a wywiad donosił o ich lądowaniu na lotniskach opanowanych przez rebeliantów. Czy to zwiastun wojny?

​

* * *

Jak widzicie, drodzy czytelnicy, staram się, aby AAR nie był nudny i mam nadzieję, że mi się to udaje Zapowiadam także kolejne niespodzianki! Tunezja nie była zbyt wymagającym przeciwnikiem, wkrótce czeka mnie gorsza przeprawa

 

Epizod 5​

Dzisiejszy epizod będzie znacznie dłuższy niż poprzednie, w ramach rekompensaty za długą przerwę ^^ Dlatego liczę też na odpowiednio liczniejsze komentarze, tym bardziej że się postarałem

2 maja w późnych godzinach wieczornych libijscy komandosi zostali zrzuceni na pustynne miasto Zallah. Miejscowość, dotychczas pozostająca w rękach buntowników miała znaczenie strategiczne, ponieważ między innymi to właśnie tu znajdowały się podziemne studnie, z któryś Wielka Sztuczna Rzeka wyprowadzała wodę. Opanowanie Zallah spowodowało przywrócenie dostaw wody do Al Aqeili i Syrty, rodzinnego miasta Kaddafiego.

​

13 maja buntownicy po raz kolejny uderzyli na Al Aqeilę. Był to najliczniejszy, chociaż najmniej zorganizowany i przemyślany atak. Generał Yunis Yaber, od początku wojny odpowiedzialny za ten odcinek frontu z łatwością odparł atak, 16 maja całkowicie wypierając agresorów z miasta. Zachęceni tym sukcesem lojaliści postanowili przejść do kontrataku. 19 maja żołnierze Brygady Chamisa, dowodzeni przez jednego z synów Kaddafiego, wylądowali w Dernie, obalając władze islamskiego emiratu, które wcześniej się tam uformowały. Był to szok dla powstańców, których zmuszono do przegrupowania sił. 30 maja, gdy ściągnięto drogą morską zaopatrzenie oraz dodatkowe posiłki zdecydowano się na kolejny desant, tym razem na Bir Hakim. Zajęcie tego miasta było niewyobrażalnym sukcesem, gdyż nieopodal znajdowało się ważne centrum przemysłowe.

​

Sukcesy lojalistów nie były jednak trwałe. Już 10 czerwca zmasowany atak rebeliantów zmusił kaddafistów do odwrotu, natomiast 29 czerwca potężne siły powstańcze zaatakowały Dernę. Mając przed sobą pięciokrotnie silniejsze wojska wroga, Chamis Kaddafi musiał po kilku godzinach ulec, poddać miasto i drogą morską wycofać uszczuploną dywizję.

​

Pojawił się natomiast kolejny problem - 3 lipca 2011 roku większość państw NATO zdecydowało, że nie będzie się dłużej przyglądać destabilizacji regionu i powzięło decyzję o interwencji, zarówno lotniczej jak i lądowej. Inicjatorami akcji były Francja, Włochy, Turcja, Wielka Brytania i Stany Zjednoczone, potężnego wsparcia udzieliło także Cesarstwo Japonii. Władimir Putin z kolei potępił akcję państw na specjalnej konferencji prasowej, z kolei Hu Jintao, przywódca Chin odwołał dwa ostatnie dni swojej wizyty w Tokio, chcąc w ten sposób zaprotestować przeciwko udziałowi Japonii w interwencji.

​

Dyktator libijski doskonale uzmysławiał sobie, że sytuacja stała się krytyczna. W radiowym przemówieniu wzywał mieszkańców Libii do "świętej wojny" przeciwko krajom NATO, "usunięcia szkodników z granic naszego kraju" oraz zapowiadał rozdanie broni jego zwolennikom. Zgodnie z groźbami Muammara Kaddafiego, uzbrojonych miało zostać milion obywateli.

Lotnictwo Dżamahirijji nie ograniczyło się do samych gróźb. 6 lipca dokonano ataku na powietrzne dywizjony Polski i Wielkiej Brytanii, stacjonujące na udostępnionych przez Maltę bazach. Mimo ciężkich strat, zdołano na kilka dni uniemożliwić bojowe loty nad wybrzeżem libijskim i tym samym zneutralizować zagrożenie dla marynarzy wiernych Kaddafiemu.

​

Dzień później, 7 lipca, jakby w odwecie za nalot na Maltę, lotnictwo NATO zbombardowało pozycje lojalistów pod Tunisem i Trypolisem. Począwszy od następnych dni do akcji nalotów włączały się kolejne kraje, bombardowano nowe miasta, a ataki te trwały aż do końca wojny.

​

9 lipca amerykańscy Marines wylądowali na plażach północnej Tunezji. Po kilku godzinach walk wyparli armię libijską z Tunisu, stolicy kraju, a wkraczając do miasta witani byli przez wiwatujących mieszkańców. Jeszcze tego samego dnia Europa wstrzymała oddech - Libijczycy dokonali zaciekłego desantu morskiego na Maltę. Mimo niesłychanej zawziętości nie zdołano wyprzeć stacjonującej tam dywizji brytyjskiej. W trakcie walk o Maltę zginęło 27 Brytyjczyków, 13 Maltańczyków oraz 629 lojalistów Kaddafiego. Mimo klęski wojsk dyktatora, agresja wywarła ogromne wrażenie na całej Europie i wzmogła poczucie zagrożenia ze strony libijskiego przywódcy.

​

13 lipca, we wczesnych godzinach rannych, Kaddafi po raz kolejny zaszokował Europę. Brygada Chamisa, znana ze wcześniejszego spektakularnego ataku na Dernę i Bir Hakim, dokonała powietrznego desantu na południową Sycylię. Zapanował chaos informacyjny, zgodnie z najbardziej optymistycznymi liczbami żołnierze libijscy dokonali mordu na 49 policjantach włoskich w walkach zginęło też 213 żołnierzy tego kraju. Nie czekając na reakcję Włochów, armia libijska rozpoczęła rajd w stronę Mesyny, dokonując przy okazji rzezi na mieszkańcach okolicznych miejscowości i wiosek. Szacuje się, że w czasie tzw. Rajdu Sycylijskiego Brygada Chamisa zdołała zadać śmierć około 2300 obywatelom włoskim. Berlusconi jeszcze tego samego dnia postawił wszystkie służby oraz wojsko w najwyższy stan gotowości, skierował też 4 dywizje w kierunku utraconych terenów.

​

14 lipca dowództwo NATO uznało, że sytuacja stała się zbyt poważna i aby ją opanować, postanowiono użyć niemieckich i brytyjskich korwet rakietowych. W kierunku wybrzeża Libii skierowano kilka okrętów tych właśnie państw. Po krótkiej bitwie morskiej zmuszono flotę libijską do wycofania się do portów.

​

16 lipca Turcja przeprowadziła desant morski niedaleko Misraty. Lojaliści Kaddafiego byli jednak świetnie przygotowani - lądujących żołnierzy powitał potężny ostrzał artyleryjski, bombardowania z powietrza, zasieki, okopy i bunkry. Bitwa była na tyle zajadła, że 19 lipca szala zwycięstwa zaczęła przechylać się na stronę Libijczyków, mimo że wciąż nie było niczego do końca wiadomo. Tego samego dnia spadł atak nowoczesnych wojsk brytyjskich na stolicę, Trypolis. Po kilku godzinach bitwa na plażach zakończyła się zwycięstwem Brytyjczyków, a wojska agresora zaczęły zbliżać się w kierunku samego miasta i siedziby dyktatora...

19 lipca był także dniem, w którym Brygada Chamisa opanowała Mesynę. Znani ze swojej "waleczności" włoscy żołnierze, przerażeni okrucieństwem syna Kaddafiego poddali miasto. W niewolę Libijczyków dostało się 186 przeciwników, zdobyto też magazyny broni.

​

Wyniki bitew zostaną przedstawione w następnym odcinku

 

Epizod 6​

Dzisiejszy epizod będzie natomiast wyjątkowo krótki pod względem czasu trwania odcinka (19-26 lipca), ale jak zobaczycie, wiele się wydarzyło ^^

Wojna w Libii, stan na 26 lipca. Kolorem zielonym wyróżniono tereny zajęte przez wojska Kaddafiego, czerwonym obszary objęte buntem, zaś niebieskim - opanowaną przez Brytyjczyków stolicę Libii.

​

19 lipca na Libię spadły dwa skoordynowane ataki - turecki na Misratę oraz brytyjski, skierowany na trypolitańskie plaże. Oprócz tego, połączone siły brytyjsko-włosko-amerykańskie, wsparte lotnictwem polskim i japońskim, poważnie zagroziły siłom dyktatora stacjonującym w południowej Tunezji. Na Al Aqeilę, od wielu miesięcy potężny bastion zwolenników Kaddafiego, buntownicy kierowali kolejne, czwarte już uderzenie, wywiad donosił także o planach odbicia miejscowości Zallah. Jednym słowem, panowanie Muammara Kaddafiego nad Libią stało się poważnie zagrożone.

Mimo ogromnego zaskoczenia w Misracie, obrońcy stawili agresorowi zacięty opór. Turcja, uciekając się do ostrzału dzielnicy portowej, precyzyjnych nalotów lotniczych oraz użycia barek desantowych, uderzyła w najbardziej newralgiczny punkt obrony. Garnizon obrońców liczył około 8 tysięcy żołnierzy, z czego 2 tysiące pochodziło z Afryki Równikowej, służąc armii Libii jako najemnicy. Siły tureckie z kolei, 12-tysięczne i o wiele lepiej wyposażone przez pierwszy dzień nie były w stanie wkroczyć do miasta, zatrzymywane przez potężny ostrzał moździerzowy i rakietowy, stworzono także specjalne rowy przeciwpancerne oraz pola minowe po to, aby pojazdy tureckie nie były w stanie skutecznie przeprowadzić ofensywy. Pierwszego dnia zginęło aż 600 żołnierzy tureckich, co obok wielokrotnych faz bitwy o Al Aqeilę stanowiło jedno z najkrwawszych starć w tej wojnie. 20 lipca ponowiono jednak atak, tym razem z o wiele skuteczniejszym wsparciem lotniczym oraz lepszej współpracy z brygadami saperskimi. Efekt był taki, że zdołano wkroczyć do miasta od strony zachodniej. Żołnierze Kaddafiego wycofali się z jednej dzielnicy, pozostawiając na stanowiskach jedynie saperów, aby zadać maksymalnie duże straty armii tureckiej. Wieczorem, 20 lipca 2011 roku generał Oktar Ataman wraz ze swoimi siłami dotarł do centrum Misraty, gdzie powitały go prowizoryczne barykady oraz czołgi libijskie, gotowe prowadzić ostrzał nawet w gęsto zabudowanych warunkach. Efekt walk był taki, że nad ranem 21 lipca Al-Warfalli zdołał odepchnąć Turków i zadać ciężkie straty przeciwnikom. Przez cały dzień żołnierze Kaddafiego, wspierani przez bardzo wrogo nastawioną do armii tureckiej ludność, wypierali wrogów z miasta. Bitwa zakończyła się ostatecznie 22 lipca, wojska tureckie wycofały się do opanowanego już przez Brytyjczyków Trypolisu.

​

Bitwa o Trypolis poprzedzona była potężnymi bombardowaniami - na kilka dni przez atakiem, lotnictwo amerykańskie i japońskie przeprowadziło zmasowane operacje lotnicze, obracając w puch stanowiska artyleryjskie obrońców i punkty obrony przeciwlotniczej. Armia brytyjska wylądowała bez przeszkód na plaży oddalonej o 20 km od Trypolisu i w szybkim tempie zaczęła kierować się w stronę miasta. 20 lipca wkroczono do stolicy Libii, przełamując opór obrońców i rozpoczęto likwidację wszystkich punktów oporu. przestarzała armia Kaddafiego nie mogła stawić zorganizowanego oporu. Ciężkie walki stoczono o rządowy, ufortyfikowany kompleks Bab al-Azizija, który przy pomocy RAF-u opanowano jednak 21 lipca. Nigdzie nie znaleziono jednak dyktatora, odkryto jednak podziemny kompleks tuneli, rozciągający się pod całym Trypolisem. Przypuszczalnie to właśnie tam ukrył się Kaddafi z garstką najwierniejszych zwolenników, reszta zaś w obawie przed pojmaniem przez Brytyjczyków lub całkowitym rozbiciem, wycofała się do Tunezji i na pustynię, gdzie dalej zamierzano kontynuować opór.

​

W obawie przed postępującą inwazją, z Sycylii ściągnięto drogą lotniczą Brygadę Chamisa, która miała bronić prowincji Fazzan oraz nowej siedziby kierownictwa lojalistów, Sabhy. 26 lipca na lotniskach niedaleko Sabhy wylądowała też chińska pomoc - mimo, że mocno spóźniona, mogła stanowić cenne wsparcie dla obrońców.

​

25 lipca, podczas czwartego ataku, padła Al Aqeila, broniona z takimi sukcesami już od tylu miesięcy. Muammar Kaddafi, mimo iż miejsce jego pobytu pozostawało nieustalone, w przemówieniu radiowym nakazał swoim wojskom bronić najcenniejszych miast Libii - Syrty oraz Misraty, wezwał także do przeprowadzenia obrony na pustyni i wyczyszczenia Trypolisu z okupantów. Zapowiedział także odbicie Benghazi i Tobruku, mimo iż nikt nie traktował tego poważnie. Brytyjczycy zapowiedzieli negocjacje z Narodową Radę Libijską w sprawie przeniesienia jej stolicy do Trypolisu.

​

Czy wojskom Dżamahirijji uda się ocalić państwo? Tego dowiecie się w następnym epizodzie

Zamieszczam ankietę i proszę o sugestie, jak dalej ma wyglądać moje działanie

 

Epizod 7

​

Reżim Kaddafiego upadał i nikt nie mógł mieć co do tego żadnych wątpliwości. Na wschodzie szalała rebelia, w rejonie Trypolisu i północnej Tunezji resztkom armii dyktatora zagrażali Brytyjczycy, Włosi i Francuzi. 1 sierpnia 2011 roku wojska włoskie odzyskały kontrolę nad Sycylią, zaprowadzając tam z powrotem ład i porządek.

​

6 sierpnia na dywizje Kaddafiego spadł brutalny atak Brytyjczyków. Byli oni mniej liczni, ale znacznie lepiej wyposażeni i wyszkoleni, dysponowali także wsparciem z powietrza. Sztab libijski najbardziej martwiły właśnie natowskie bombowce, i to je usiłowano zwalczyć w pierwszej kolejności. Po początkowych sukcesach (wygrana bitwa powietrzna nad południową Tunezją oraz wygonienie Japończyków znad Misraty) przyszły porażki - dowództwo NATO zorientowało się, że zagrożenie ze strony libijskich myśliwców wciąż jest aktualne i postanowiło zareagować. Francuskie siły powietrze zmusiły Libijczyków do wycofania sił powietrznych na południe kraju, gdzie nie były w stanie przeszkodzić bombardowaniom. Ponadto, wieczorem 8 sierpnia atak na Gabes został wsparty kolejną dywizją włoską, co praktycznie przesądziło o losach bitwy. 10 sierpnia południowa Tunezja wpadła w ręce krajów NATO, a cały kraj świętował wyzwolenie.

​

Tego samego dnia, 10 sierpnia, powstańcy wściekle uderzyli na Syrtę, rodzinne miasto Kaddafiego. Napotkali jednak potężny opór, wojska dyktatora dowodzone były przez znakomitego Yunis Yabera oraz Chamisa al-Kaddafiego, wśród nich znajdowały się najbardziej elitarne jednostki. Ilość sprzętu i zaopatrzenia zgromadzonego w mieście zatrważała. Łącznie w Syrcie przebywało około 70 tysięcy (!) żołnierzy reżimu, przeciwko nim wystąpiła podobna ilość rebeliantów. Kilkugodzinny szturm na zamienione w fortecę miasto nie powiódł się i powstańcy przystąpili do regularnego oblężenia Syrty.

​

Jako że sytuacja stawała się dramatyczna, 11 sierpnia z Sabhy wyleciała do Pekinu delegacja dyktatora, chcąc prosić Chiny o pomoc w wojnie domowej. Azjatyccy partnerzy, mimo zapewnień o życzliwym nastawieniu i pełnym wsparciu, unikali dalej idących deklaracji, chociaż nie wykluczyli jakiejś formy interwencji w przypadku dalszego naruszania przez którąkolwiek ze stron przepisów międzynarodowych.

​

Wojna nabierała rozmachu. NATO zintensyfikowało naloty, w tym na Sabhę, ponieważ zorientowano się, że właśnie tam ulokowano centrum dowodzenia Muammara Kaddafiego. 16 sierpnia o godzinie 18 Brytyjczycy uderzyli na ciężko bombardowaną Misratę z porażającym skutkiem - już o dwudziestej pierwszej Libijczycy w popłochy wycofywali się z miasta. Ostatnimi bastionami reżimu Kaddafiego pozostały oblężona Syrta oraz bombardowana Sabha.

​

 

Epizod 8
​

[video]http://www.youtube.com/embed/0f_1bFSzSO4?rel=0[/video]

Przed inwazją NATO Libijczycy cieszyli się jednym z najwyższych standardów życia w całej Afryce, korzystając z udogodnień takich jak darmowa energia elektryczna, woda, system rozdawnictwa mieszkań i ogromne dopłaty dla młodych małżeństw. W Libii nie istniało takie zjawisko jak dług publiczny, a sam Muammar Kaddafi usiłował przeprowadzić ambitny plan uniezależnienia gospodarki od dolara.

​

Nieprawdą jest, że większa część narodu libijskiego stała po stronie buntowników. W lipcu organizowano na ulicach Trypolisu ogromne manifestacje, na których gromadziło się do 1,7 mln osób (1/3 populacji Libii) w proteście przeciwko niszczeniu kraju przez NATO. Opór najeźdźcom stawiało 95% populacji stolicy kraju, a po klęsce ci, którzy byli w stanie jeszcze walczyć, wycofali się w stronę Syrty i Sabhy, aby tam kontynuować opór.

Na przełomie lipca i sierpnia Sabha zamieniła się w prawdziwą twierdzę. W mieście, w którym do niedawna zamieszkiwało niecałe 200 tysięcy osób, zgromadziło się pół miliona Libijczyków - często nie mieli gdzie spać, nie mieli co jeść ani pić, a na dzielnice mieszkalne spadały bomby krajów Zachodu. Ich jedyną nadzieją była topniejąca armia Kaddafiego.

Rozpaczliwa sytuacja humanitarna na ogromnych obszarach Libii stała się przedmiotem zainteresowania wielu krajów, w tym Rosji i Chin. Przywódcy tych mocarstw słali apele, aby zaprzestać stosowania przemocy, wzywali do zawieszenia broni, lecz nie spotkało się to z reakcją krajów zainteresowanych. Oliwy do ognia dolewały rewelacje francuskich dzienników donoszących o tajnym porozumieniu pomiędzy rebeliantami a francuskimi koncernami dotyczące udziału w wydobyciu ropy - sprawdzały się tezy Kaddafiego o wykorzystywaniu rewolucji przez Zachód.

W godzinach wieczornych 16 sierpnia chiński konwój powietrzny z pomocą humanitarną dla Sabhy został ostrzelany przez brytyjskie lotnictwo, co stało się bezpośrednią przyczyną zaangażowania militarnego Chin w wojnę w Libii.

​

Już 17 sierpnia rządy Japonii, Tajwanu, Korei Południowej, Stanów Zjednoczonych, Filipin, Francji, Niemiec, Polski, Hiszpanii, Włoch i innych krajów NATO zwróciły się do Pekinu z żądaniem zaprzestania udzielania domniemanej pomocy militarnej Kaddafiemu i nienadawanie incydentowi znad Sabhy dalszego biegu. Żądania te nie spotkały się z odzewem, co w praktyce oznaczało eskalację konfliktu brytyjsko-chińskiego i wojnę z całym Paktem.

Działania zbrojne zaczęły rozwijać się w bardzo szybkim tempie. Już w godzinach rannych 17 sierpnia NATO-wskie satelity odnotowały gigantyczne ruchy wojsk chińskich w rejonie Azji Centralnej i Południowej. Wykryto także tysiące startujących samolotów wielozadaniowych, zmierzających w kierunku zachodnim.

​

24 sierpnia doszło do wielkiej bitwy morskiej, Chińczycy odparli japońskie okręty usiłujące zastosować blokadę Szanghaju i w ten sposób zmusić Pekin do kapitulacji. W odpowiedzi na to kraje NATO rozpoczęły bombardowania chińskich miast na ogromną skalę. Cały świat wstrzymał oddech, obawiając się wybuchu wojny nuklearnej, ale na szczęście obie strony obawiały się użycia tak drastycznego środka.

​

18 sierpnia padło rodzinne miasto Kaddafiego, Syrta. Niedobitki obrońców zdołały przebić się na pustynię i zmierzały w stronę Fazzanu po to, aby dotrzeć tam w połowie września i wzmocnić garnizon Sabhy. Ochronę powietrzną ostatniemu bastionowi dyktatora zapewniało lotnictwo chińskie, usiłując przynajmniej w ten sposób przedłużyć obronę Dżamahirijji.

​

Orędzie Kaddafiego emitowane w jednej z lokalnych libijskich telewizji:

Czy sojusz z Chinami stanie się punktem zwrotnym? Tego dowiecie się w następnym odcinku!