„Wolność albo śmierć” - Grecki AAR

Techniczne:
# Europa Universalis 2 - wersja 1.09;
# Dodatki: AGCEEP154 Deluxe, MyMAP v. 1.65;
# Kampania: MyMap - Grand Campaign;
# Z dodatkami: Random Events, Fantasty Events,
# Poziom trudności: Normal;
# Agresywność AI: Normal;


Od siebie:
- Powróciłem pod dłuższej przerwie, mam teraz wszystkie dodatki do EU2 od nowa zainstalowane. Wszystko deluxe. Postaram się średnio co tydzień wstawiać odcinki.
- AAR ma na celu od dziś taką powolną ekspansję a bardziej politykę zagraniczną umocnić. Grecja będzie zagrożona jeszcze ok. 5 razy ze strony różnych państw ale się nie podda
- Mój cel to zdobyć hegemonie w świecie prawosławia oraz wypędzenie z Bałkan Turczyzny. Chce aby Grecja przejęła rolę Carstwa Rosyjskiego irl – trzeciego Rzymu.
- Budować chce państwo według zasady: im większe i silniejsze, tym silniejsze zagrożenia i więcej trzeba będzie dać z siebie.

(-)(-)(-)(-)(-)(-)(-)(-)(-)(-)(-)(-)(-)(-)(-)(-)(-)(-)(-)(-)(-)(-)(-)(-)(-)(-)

Królestwo Grecji
Część 1.
( 1419 – 1428 )

„Jak to powstało? Czyli swego rodzaju prolog.”​

Ελευθερία ή θάνατος
„Wolność albo śmierć”​

Wstęp:

Upadek państwa Hellenów nastąpił już wtedy kiedy Rzym podporządkował sobie te ziemie. W ten sposób Grecy nie tylko na wieki utracili niepodległość ale również utracili nadzieje na kiedykolwiek wolne Ateny. Okupacja rzymska, później panowanie Bizancjum a następnie wyprawy krzyżowe i upadek a w konsekwencji podział państwa greckiego, sytuacji nie uratował. Niechętne zjednoczeniu państwa i prowadzące własną politykę monarchowie w obliczu ekspansji państwa Osmanów w wyniku upadku potęgi „drugiego Rzymu” były skazane na porażkę. Inaczej się działo na krańcach Peloponezu, na ziemiach bezpośrednio uratowanych od pożogi wojny oraz starań państw bałkańskich w walce o uratowanie Europy przed Islamem. Dynastia Paleologów panująca w Despotacie Morei a konkretniej: Teodor II Paleolog rozpoczął bardzo szerokie starania dyplomatyczne mające na celu obudzenie świadomości odrodzenia „Greckiego Państwa” ze stolicą w Atenach. Dążyli oni do stworzenia jednolitej monarchii greckiej lecz do uzyskania tak prestiżowego tytułu nie wystarczyła sama Morea i jedyną drogą do sukcesu była wojna.


Pierwsza wojna:
( 1420-1422 )

​

Pierwszym wrogiem Teodora tym razem nie była skłócona z nim Republika Wenecka a Księstwo Aten, które prowadząc politykę lawirowania pomiędzy Konstantynopolem, krajem Teodora a stolicą sułtana wyraźnie odnosiła się negatywnie wobec propozycji odrodzenia greckiego pod „szyldem” Paleogów. Pierwsze sprzeczki dyplomatyczne pomiędzy oba poselstwami szybko przerodziły się na pola bitew. To wszystko wykorzystał Teodora, który widząc możliwość „bezpiecznego ataku” oraz neutralności Osmanów, którzy wówczas prowadzili wojnę ze światem chrześcijańskim – ruszył ostatecznie na czele 10 000 armii z rezerw budżetu państwa swego na Ateny. Armia odtąd zwana „I Armią Grecką” (propaganda Teodora wówczas rozpoczęła działania) po błogosławieństwie przez duchownych prawosławnych ruszyła z Mistrii mijając Korynt i ruszając na Attykę. Siły Księstwa Aten pod dowództwem Antonio I Acciajuoli skromne nie były, choć mniej doświadczone i zmęczone w wyniku okupacji weneckiej we wcześniejszych latach. Zdolne były do dobrej obrony i liczyły ok. 9000 żołnierzy w większości najemników z zachodu. Zbliżająca się bitwa o Ateny była poprzedzona szeregiem wysyłanych poselstw morejskich w których Teodor w zamian za kapitulację wojsk ateńskich zobowiązał się zwrócić wolność rodzinie księcia a także wręczyć mu tytuł księcia Aten dożywotnio. Ku zdziwieniu obrony ateńskiej w parę godzin przed ostatecznym szturmem na stolicę, Teodor zawarł sojusz z Cephalonią, która zagrożona atakiem ze strony weneckiej współsprzymierzyła się z Teodorem. Sojusz ten bardzo przypadł do gustu obu władcom. Obaj mieli podobne poglądy polityczne choć dzieliło ich podejście do religii chrześcijańskiej. Carlo I Tocco chciał w celu zapewnienia bezpieczeństwa dla swojego kraju starał się o wzmocnienie religii rzymsko-katolickiej i wpływów Stolicy Apostolskiej. Szturm Aten czy też zwana przez większych patriotów „bitwa o Ateny” przybrała zupełnie inny charakter i zjednoczone armie Karola i Teodora ruszyły dokładnie o świcie zaskakując wszystkich obrońców miasta. Wszystko przebiegało dobrze i na korzyść sojuszu Teodora póki nie niespodziewany atak ze złogów rannej mgły przez armię Antonia, który raniąc omal nie zabił Teodora gdy ten się odwrócił. Towarzysze Greka na ten dość śmiały czyn szybko zareagowali zadając cios nożem księciu Aten, który poległ na polu bitwy. Przegrana Księcia Aten i podpisana przez władze księstwa doprowadziła również do ucieczki wielu Włochów i Francuzów, którzy osiadli się tam za sprawą wcześniejszych historycznych zdarzeń. Pokój był prosty: Despotat Morei anektuje katolickie księstwo Aten oraz otrzymuje tytuł Wielkiego Księcia Aten, zaś Despotat Epiru otrzymuje bardzo wysoką kontrybucje oraz skarby dynastii Acciajuoli. 1 Lipca 1422 r. – podpisanie pokoju kończonącego pierwszą wojnę grecką obił się szerokim łukiem po wszystkich dworach europejskich, które różnie na fakt zdobycia Aten przez „prawosławie” postrzegali triumf Teodora.



Wielkie Księstwo Ateńskie i Królestwo Grecji:
( 1423 – 1428 )


Triumfalny powrót do Mistrii w roku 1423 był dla państwa morejskiego bardzo ważny. Rozpoczęło się posiedzenie specjalnego na ten cel przez Teodora „Senatu Greckiego”, który zdecydował o przeniesieniu stolicy do Aten. Równocześnie proklamowano w wyniku rezolucji Senatu - Wielkie Księstwo Ateńskie z monarchią dziedziczną z czyć nie może. Nie tylko ze względu, że już i tak Cesarz Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego posiada tytuł króla Greków ale również dlatego, ze nie chce doprowadzić do nowej wojny. Ambicje Teodora były powstrzymane przez poselstwa senatu weneckiego, republika bowiem wyrażała się bardzo negatywnie obawiając się agresji ateńskiej na Królestwo Tessaloniki. Na szczęście wszystko to zaczęło się na salonach…

- Czegoś oczekujecie od skromnej mej osoby, Wenecjanie? – rzekł Teodor.
- Tego Panie, aby swój kraj uratować! Horda Osmańska zagrożeniem jest a ty Panie katolików pod Sąd Boży wysyłasz. – rzekli z pogardą. Tego mamy oczekiwać od chrześcijanina – śmierci?! – rzekli zdumieni.

​

Lecz pokój dla Wielkiego Księstwa nie trwał długo, zaraz nastąpiła kolejna wojna i to nie z powodu Greków, słabe Cesarstwo Rzymskie zaatakowane przez Republikę Wenecką obawiając się powtórki ze zdobycia Konstantynopola przez Krzyżowców wezwało Teodora na pomoc. Teodor mając już przygotowaną armię nie zwlekał, szybko zaatakował Królestwo Tessaloniki oraz Euboue. Wenecja była bardzo silna ale o sukcesach armii ateńskiej przeważyła siła dyplomacji, kiedy wówczas Wielkie Księstwo Toskanii ruszyło na papiestwo stając w obliczu wielkiej wojny we Włoszech. To wszystko uniemożliwiło inwazję wenecką a armia ateńska wygrała pokonując tylko drobne: tysięczne oddziały. Ostatecznie pokój w Atenach opisano gdzie zdobyte ziemie: wyspę Kretę, Nanos oraz Eubeo (z królestwem Tessaloniki) w zamian za wysoką kontrybucję (która zmusiła do zaciągnięcia pożyczki) przyłączono do Wielkiego Księstwa. Teodor miał okazję aby już i tak koronować się na króla, lecz tego nie zrobił. Był bardzo pamiętliwy - 3 miesiące później zaatakował Despotat Epiru (sojusznika), bowiem Despotat mimo sojuszu z Teodorem i Bizancjum sojusz zhańbiło. Wojna ta była zwana dziwną, ponieważ armia epirska skupiła się na wojnie obronnej a posiadała tylko dobrą flotę, którą ostatecznie przejęto. Pokój podpisano: lądową część Epiru włączono do państwa Teodora zaś sam Despotat złożył hołd lenny. Nieoczekiwanie dwa dni po podpisanym pokoju – 1428 roku we wrześniu Teodor poważnie zachorował. Nie zdolny do prowadzenia państwa: Teodor abdykował dając władze synowi swemu: Konstantynowi. Powody były niezależne od niego, słaby stan zdrowia władzy w zarażenia przez nieznaną nikomu chorobę pogarszał się z dnia na dzień. Wydał on w końcu ostateczny akt zaakceptowany przez Senat gdzie władzę przekazał swojemu synowi: Konstantyn dokończył dzieła, mianował się i proklamował Królestwo Grecji - koronacja w Atenach była bardzo doniosła, przybyło również poselstwo Despotatu Epiru na czele z władcą tamtejszym. Przed Konstantynem stała teraz nadzieja na wolną Grecję, przed pierwszym królem Greków nie tylko stała potrzeba odbudowy administracji ale również potrzeba rozegrania kart w dyplomacji, dość nieprzyjazna Paleologom opinia na dworach doskwierała i na rzadko którym państwie można by polegać…. Wszyscy byli niemal pewni upragnionego pokoju, lecz tym razem zagrożenie wypłynęło zewnątrz kiedy chorobę Teodora wykorzystali…

 

Królestwo Grecji
Część 2.
( 1428 – 1439 )

„Pierwsza, głupia wojna.”​

Ελευθερία ή θάνατος
„Wolność albo śmierć”​

Wstęp:

Koronacja Konstantyna na pierwszego koronowanego Króla Grecji w roku 1428 była bardzo doniosła, praktycznie całe 3 dni koronacji były oparte – początkowo na obrządkach ale następne to okres już zabawy, tańców i piwa, które oświetliły Ateny przez 3 dni. Wszyscy się cieszyli, ponieważ odrodzono kraj a teraz trzeba będzie jedynie jego pozycję umocnić. Element koronacji to też ślub jaki Konstantyn zawiązał z serbską księżniczką: Marą, którą poślubił mimo wszystko na względy polityczne, sojuszu grecko-serbskiego jaki został zawarty. Ostateczne też młoda para królewska osiadła w odnowionej posiadłości byłych książąt Aten na Attyce. Świat prawosławnego chrześcijaństwa cieszył się, bo nawet koronacji króla greckiego dokonał przede wszystkim główny patriarcha Konstantynopola z innymi mu podopiecznymi w Atenach. Oczywiście nie zabrakło również cesarza rzymskiego: Manuela oraz kilku innych prawosławnych władców i samego Teodora, który mimo braku sił wszystko to zobaczył. Niestety zmarł w 9 dni po koronacji. Pogrzeb również uroczysty był, bo lud grecki to właśnie jego zapamiętał jako pierwszego „niekoronowanego władcę” i bohatera. Został mu na rynku w Atenach pomnik wybudowany a pracę pod „Teodorowe Mauzoleum” rozpoczęto z polecenia Konstantyna czym prędzej.

Konstantyn I Paleolog:
Król Grecji, Wielki Książę Ateński, Książę Epiru, Krety, Naxos, Tessaloniki, Peloponezu, Pan Sparty, Koryntu i Aten. ​

Konstantyn I Paleolog:

Sytuacja wydawała się ustabilizować. Liczne szeregi poselstw, które wyruszyły na najważniejsze dwory całej Europy tylko z pozoru wydawały się skromne. Trzymały one piękne sukna oraz wyroby, które tylko dla Greków są znane. Wyrażał on bardzo niepozorne poparcie dla koalicji antytureckiej w której nawet brał udział podczas spotkania w Stolicy Apostolskiej z innymi władcami. Jednym słowem – szanowali go, bo cóż jest bardziej lepszego: lawiranckie księstwa czy jeden silny sojusznik? Konstantyn z natury był bardzo wojowniczo nastawiony na walkę z innowiercami Allahowskimi. Uważał i wysuwał tezę, że przyczyną chaosu na Bałkanach, upadku Cesarstwa Rzymskiego jest właśnie ekspansja turecka, która dzieliła chrześcijan. Zdawał sobie sprawę, że dziś Królestwo Grecji na atak przygotowane nie jest. Był także bardzo niepewny, bo każdy następny dzień stał po znakiem zapytania czy sułtan będzie chciał podporządkować sobie walecznych Greków – jeszcze nieprzygotowanych. Aby odnieść sukces wiedział, że musi mieć dobrze przygotowane państwo tak aby było przyjazne dla wszystkich Greków z elementami tradycji „starożytnej Grecji”. Senat został zwołany na 3 miesiące a pracę zakończyły się sukcesem. Określono mianowicie następujące zasady: Królestwo Grecji zostało podzielone oficjalnie na „peryferia” czy inaczej zwane hrabstwa na których czele stał Pierwszy Senator powoływany przez króla greckiego a także 3 mu pomagających tzw. „senatorów mniejszych”, którzy powoływani co 5 lat również zasiadać w Senacie mogą. Konstantyn bardzo ambitnie naciskał na zwiększenie siły monarchy i aby Senat był mu bardzo silnie podporządkowany. Posiedzenie Senatu zwołane przez króla na dzień 2 lipca 1429 rozpoczęło się punktualnie, przyjęto wyżej wymienione ustalenia a także przypieczętowano nowe symbole narodowe i władze Króla, który coraz bardziej uzyskiwał dodatkowe przywileje władzy. Największym, pierwszym zwycięstwem Konstantyna okazał się zjazd na Cyprze gdzie zagrożone królestwo, z obu stron naciskane stało pod znakiem zapytania istnienia. Ta grecka wyspa która miała bardzo napięte stosunki z kupcami włoskimi a państwem Mameluków weszła w sojusz militarny zwany później „Unią Ateńską”. Zjazd ten był oczywiście tylko wstępem do spotkania, które zachęciło Janusa Cypryjskiego do współpracy. Miał do wyboru albo podporządkować się Mamelukom, Wenecji lub popatrzeć jak o jego kraj walczą inni. Efektem starań stworzenia kompleksowego sojuszu na czele z Konstantynem okazała się „Unia Ateńska” czyli unią: Królestwa Grecji, Serbii, Cypru z Gruzją skierowana przeciwko rosnącej dominacji sułtanatu w regionie. Podporządkowane sułtanowi Cesarstwo Rzymskie objęło natomiast nieoficjalny patronat.




A miało być tak pięknie:

Okres począwszy od spotkania wszystkich ważnych monarchów w Atenach do roku 1432 można nazwać „wiecznym spokojem”. Konstantyn widząc ogromne skutki wojny oraz wyczerpanie wojną przez wszystkich greckie prowincje zdał sobie sprawę z polityki finansowej na najbliższe lata. Wysyłał on przede wszystkim masy kupców do Konstantynopola gdzie zysk z handlu doprowadził przede wszystkim do ustabilizowania salda rocznego. Nie było innego wyjścia, bo przejęte przez Paleologów złoto książąt ateńskich oraz skarby epirskie musiały wystarczyć aby utrzymać rezerwy jakie Konstantyn przechowywał w Koryncie – w skarbcu. Te „korynckie sumy” znane były niewielu, ponieważ władca chciał to wszystko utrzymać w konspiracji. Na co miały iść te sumy? Przede wszystkim na wyposażenie armii greckiej i jego szybką rekrutację.

​

Lata mijały lecz na nieszczęście Greków „rozjuszeni Serbowie”, którzy nalegali na szybki atak ofiarowali bardzo dużo w zamian za poparcie oraz wyruszenie na bój. Ostatecznie – dokładnie 5 marca 1432 roku Królestwo Serbii a wraz z nim Gruzji i Cesarstwo Trapezuntu ruszyło na sułtana. Konstatantyn miał mieszane uczucia i z wypowiedzeniem wojny zwlekał do końca. Przede wszystkim dlatego, że wenecka ludnośc kolonizatorów na Krecie zbuntowała się zajmując wyspę a żeby ją odbić potrzebowano nie tylko ok. 10 000 ale również dużą flotę, która pozwoliłaby przetransportować armię. Senat i monarcha zdecydowali… rozkazano wycofać armię z wyspy porzucają oblężenie i skierować ją na Tesalię. Królestwo Grecji po raz pierwszy wypowiedziało sułtanowi wojnę. Wojna była bardzo dobrze zaplanowana, nie tylko tutaj ogromne zasługi ma kunszt wojenny Konstantyna ale również opracowanie jego przebiegu, bo dla Grecji najgorsze były dwa fronty: front bałkański i macedoński. W końcu I Armia Ateńska o liczebności około 16 000 żołnierzy z trzecim poziomem na czele z Konstantynem ruszyła na ziemie tureckie. Wszystko układało się dobrze za wyjątkiem wojny z Królestwem Albanii, ofensywa owego państwa była bardzo trudna do pokonania i zdecydowano poszukać sojuszników w wojnie, Konstantyn bowiem namówił kilka państwa włoskich do starcia z sojuszem sułtana, szczególnie tutaj chętna była Republika Wenecka, która widziałaby podporządkowanie Albańskiego państwa jako weneckiej prowincji. Skutkiem tego był transport armii albańskiej na terytorium Serbii i weneckich posiadłości. Konstantyn po części sukces uzyskał ale nadal potężna armia turecka była zbyt blisko. Władca grecki wychodził z założenia, że Turkowie prędzej czy później ruszą na Greków oblegających ziemie tesalskie – póki sułtan walczył z Węgrami Serbami Grecy mogli czuć się spokojnie. Po zajęciu Tesalii oraz zagrożeniem płynącym z armii tureckiej zdecydowano się wycofać z ziem tureckich i ruszyć na Albanię, która niemal pokonana przez Wenecjan i Serbów otrzymała ogromny cios w plecy po zajęciu południowych krańców państwa przez Greków. Pokój z tym państwem podpisano, południowe ziemie albańskie włączono do Królestwa Grecji zaś samo państwo musiało się z wojny wycofać i zapłacić duży trybut wojenny Serbom na dalszą walkę. Wzmocniony skarbiec grecki przez dobry bilans finansowy pozwolił na rekrutację kolejnych 7000 ludzi, którzy dołączyli do armii na froncie macedońskim. Ostateczne nastąpiło starcie z Turkami pod Vardarem kiedy 22 000 armia turecka musiała pokonać Konstantyna, który w obawie przed przegraną już wysłał regencje do Aten i propozycję pokoju dla sułtana w wypadku bezgranicznej porażki. Obie armię stosunkowo daleko od siebie stacjonowała, Konstantyn liczył na posiłki serbskie zaś dowódca turecki oczekiwał na przyjście „trzydziestu tysięcy” na podporządkowanie sobie Grecji. Wszystko to skoncentrowało się nieopodal miasta Bitoli, która okazała się bardzo dogodnym geograficznie miejscem do walki. Początek bitwy rozpoczął się od najazdu jazdy tureckiej, która rozbiła całkowicie Greków, sytuacja zaś pogarszała się z minuty na godzinę a sam Konstantyn planował wielki odwót w obawie wielkiej armii zamierzającej w jego kierunku aż nie wkroczyły wojna serbsko-cypryjskie które w liczbie 15 000 słabnącą armię turecką rozgromiły, dowódców zaś tureckich pojmano i przetrzymywano do czasu pokoju. Bitwa pod Bitolą oceniania przez monarchę była dwuznacznie, z jednej strony świetną wiadomością był fakt, że Turków pokonano, z drugiej zaś Konstantyn nie uważał bitwy na wygraną przez Greków, ponieważ naród grecki wygrał przy pomocy Serbów, którzy z obliczu swojej dość dużej jak na państwo „potęgi”, zaczęli bardzo dużo żądać. W ten sam sposób Konstantyn zrezygnował z dalszej wojny podpisując „Tesalski Układ” (1439) zakładający oddanie zajętych ziem Grekom (Vardar i Tesalia)zamian za wysoką kontrybucję oraz rozwiązanie sojuszu serbskiego – Królestwo Serbii wyrzucono, protestów reszty członków nie było, bo zgodzono się jednomyślnie na takie warunki sułtana. Od tego czasu Konstantyn zaczął odczuwać potrzebę sojuszu z Imperium Osmańskim w osiągnięciu celu – zdobycia wysp na morzu Egejskim z rąk Włochów a także odbicia Macedonii. …
Długa przerwa=>Zamykam=> W celu kontynuowania PW
Serek