Wszech-Alter-Rosja

Cutizzini · 6 Sierpień 2009

Wszech-Alter-Rosja
AAR Rosją od roku 1520 do końca świata
Część I - Europa Universalis II
Kliknij aby rozwinąć...

Kreml nocą - widok współczesny

Rozdział 0

- Moskwa – stolica Rosji i największe miasto tego kraju. Jest także największym miastem Europy, liczącym 10,4 mln mieszkańców (2006), przy czym cała aglomeracja liczy 14,6 mln. mieszkańców (2007). Pod względem powierzchni należy także do największych miast świata. Jeden z najważniejszych ośrodków politycznych, gospodarczych, kulturowych, religijnych, finansowych, edukacyjnych, komunikacyjnych oraz turystycznych Rosji i całego Świata. - głos przewodniczki przeszył na wylot uszy podróżnych z Władywostoku, którzy pierwszy raz w swoim krótkim życiu mieli okazję przybyć do tegoż jakże ważnego miasta. Wśród nich były najróżniejsze osoby, choć w większości byli to uczniowie ostatnich klas podrzędnej szkoły w ostatnim rosyjskim cywilizowanym mieście nad Pacyfikiem. I większość cała ta wycieczka zupełnie nie interesowała pod kątem zwiedzania stolicy, nie, zdecydowanie lepszym pretekstem do przemierzenia połowy świata była okazja na przeżycie kilku dni, niewielu chwil, z dala od rodziców, bądź z wódką, bądź to z ukochaną osobą. - Najstarsze ślady osadnictwa na terenie Moskwy pochodzą z IV-III wieku p.n.e. W IX wieku osada muromska, od ok. 862 roku w granicach Rusi. Najstarszy zachowany zapis dotyczący Moskwy pochodzi z 1147 roku, kiedy to Jerzy Dołgoruki wydał rozkaz zbudowania na Wzgórzu Borowickim drewnianej baszty, dając tym samym początek kremlowi moskiewskiemu. W 1156 roku miasto zostało otoczone murami obronnymi. - kolejne słowa oczywiście nie robiły żadnego wrażenia na prawie-że-azjatyckich przybyszach ze wschodu. Para, dwoje osób, dziewczyna i chłopak, oboje już po skończeniu 18 lat korzystając z okazji, jaką było masowe patrzenie się na strzelistość wież Kremla postanowiło dać przysłowiową nogę, a że z historią związani są mocno, to i czytelnikowi oszczędzone zostanie dalsze słuchanie historii powstania Moskwy. I tak, jeżeli jest wystarczająco bystry jest, łatwo namierzy skąd szanowna pani przewodnik swój wykład wzięła, gdzie źródło wiedzy jej bije.

Tymczasem zakochani, a co najmniej na pierwszy rzut oka wyglądający na zakochanych, weszli w jakąś ciemniejszą uliczkę, pomiędzy dwoma okazałymi biurowcami. Budynki pełne urzędników zapewniły im osłonę i odpowiednią ilość intymności, a także jakże potrzebnego im spokoju. Popatrzyli na siebie, krótka wymiana spojrzeń i szybkie przejście do wymiany zdań. Zaczyna mężczyzna, jakby wbrew wszelkim kanonom ustalonym na drodze umowy społecznej przez świat, która to umowa zapewniała kobietom pierwszeństwo w wielu sprawach. Chociaż tak po prawdzie, to gdyby rozmowa była kanoniczna to kobiecie usta by się nie zamykały ani na chwilę. Tym razem górą jednak było zmęczenie boleśnie odczuwane przez jej małe stopy, zmęczenie nie pozwalające na tworzenie jakichkolwiek ciekawszych tematów do rozmowy typu buty, ciuchy, czy to jak głupie są ich wspólne koleżanki. Tego ostatniego pod żadnym pozorem nie należy wiązać z niefajną cechą ludzkiej osobowości jaką jest zazdrość. -Jak się idzie? - zapytał, licząc, że z czasem temat się samemu rozwinie. Zawsze miał problemy z tym pierwszym krokiem w jej kierunku, zdarzało się, że oboje siedzieli na przeciwko siebie nie odzywając się w ogóle ze względu na coś, co chyba było nieśmiałością, lecz równie dobrze mogło być jakąś nieodkrytą jeszcze do tej pory chorobą. -Nijak, nogi mnie bolą... - odpowiedziała panna, nie kłamiąc, co zwykła czynić przy każdej okazji. Co najmniej tak uważała opinia publiczna w jej mieście, będąca zawsze naprzeciw naszej bohaterce – po prostu jej nie lubili, z tych samych powodów co ona ich. -Poczekamy tu aż wycieczka wróci. Co robimy przez ten czas? - kontynuował przedstawiciel płci rzekomo silniejszej, pytanie było jawnym wyrazem tego, że zaraz dojdzie do końca rozmowy i zapanuje cisza. -Nic, wymyśl coś. - odpowiedziała białogłowa potwierdzając to, co i tak było pewne. Zapadła zapowiadana cisza. Trwałaby zapewne dłużej, aż do zbawiennego nadejścia wycieczkowego peletonu, lecz sytuację uratował kamień. Mały, rzekomo niczym nie wyróżniający się kamień, który – metaforycznie – wpadł w niebieskie oko Aleksji. Dostrzegła go, wzięła do ręki i dokładnie obejrzała. Swoim kształtem przypominał serce, lecz z miłosnego, a nie chirurgicznego punktu widzenia. -Zabawne – pomyślała – taki sam mam u siebie w domu, leży u mnie na biurku. Po chwili tę samą myślą podzieliła się z Konstantym, zwanym również „Kotem”, co było swoistym skrótem od jego przydługawego imienia.

Brak rozmowy został przerwany przez zadziwiająco szybko powracającą ekipę podróżnych, a sam nieszczęsny kamień pofrunął w kierunku jakiejś zupełnie nieistotnej dziury. Jak się okazało, dziura miała ukryty sens i znaczenie, a dalszy splot nieszczęśliwych zdarzeń zakrawa na cud. Oto bowiem nasz kawałek skały wpadając w otwór trafił w jakieś bliżej nieznane kontinuum czasoprzestrzenne i wylądował idealnie 1 stycznia 1520 roku na głowie niczego niespodziewającego się Wasyla Iwanowicza Rurykowicza. Wielki Książę, tytularnie już od czasów swojego ojca – Car, padł na ziemię niczym rażony piorunem, mając w głowie przedziwne myśli o nagich pannach, po których – gdy już wstał – długo spowiadał się swojemu popowi. Jednak oprócz urody młodych Rusinek widział on również plany, a raczej wewnętrzny głos przekazał mu je. Plany te zakładały nic innego jak podbój całego znanego człowiekowi świata na chwałę Boga i Rusi. A, że Kniaź raczej o spokojnym i zrównoważonym rozwoju, po pokonaniu Litwy, myślał to wnet myśli swoje zrewidować musiał, na bardziej stanowcze i agresywne. Toteż zwołał naradę z bojarami i ustalono – z Moskwy Car całym światem sterować będzie i basta. Jak pomyślał – tak uczynił, lecz o tym żaden Rosjanin w roku 2009 nie wiedział i wiedzieć nie mógł. Nie wiedziała Aleksja, nie wiedział Kot, nie wiedziała pani przewodnik.
Kliknij aby rozwinąć...

Malunek przedstawiający wyobrażenie snu

Rozdział I

Było już późno, po męczącym dniu Aleksja kładła się w swoim łóżku w schronisku dla turystów, gdzieś na obrzeżach Moskwy. Wszyscy współtowarzysze dawno już spali, bądź to pod wpływem zmęczenia, bądź jako efekt niezłego melanżu jaki odbył się w tajemniczy przed opiekunami. Panna brzydziła się alkoholem, co było bardzo niesłowiańską cechą jej charakteru, była częścią niesławnej sekty „soczkowców”, a jeżeli już musiała wypić coś mocniejszego to piła wino – wytrawne. Narażała się przez to na różnorakie niedogodności, lecz świadomość, że rano obudzi się bez bólu głowy, że nie będzie musiała upadlać się w toalecie, oraz inne plusy brały górę. Chłodna kalkulacja. Łóżko, na którym miała spać nie wyróżniało się niczym od innych ustawionych w pomieszczeniu – kilka desek i materac, prosty i solidny mebel, lecz niezbyt wygodny. Miał z nią być przez dwie najbliższe noce, chcąc nie chcąc – musiała polubić jego nocne towarzystwo, mimo że zapewne wolałaby spędzić ten czas z przedstawicielem płci przeciwnej. Lecz niestety, wszyscy tacy w jej otoczeni śmierdzieli wódką i leżeli na swoich łóżkach w pokoju obok. Mogłaby wprawdzie pokusić się o gwałt na śpiącym alkoholiku, lecz to zupełnie nie w jej stylu, w przeciwieństwie do autora tekstu nawet o tym nie pomyślała. Ubrawszy się w koszulę nocną zgasiła lampkę i położyła się. Przeszkadzało jej zbyt duże ciepło, więc nie przykryła się kołdrą, a komary szczęśliwie omijały jej ciało. Nie wiedziała, że tej nocy zacznie się coś zupełnie nowego, coś co odmieni życie jej i nie tylko. Przez cały sen rzucała się, podobno nawet coś krzyczała, spała bardzo niespokojnie, lecz współlokatorek to nie obudziło. Patrząc z góry, ktoś by pomyślał, że ma do czynienia z opętaną, lub nawet i gorzej – zważywszy na jej płeć pewnie padłyby i podejrzenia o to, że jest czarownicą. Podobno warto zapamiętać co się śniło pierwszej nocy w nowym miejscu i jak się w trakcie snu spało. Ona na pewno zapamięta.

Rano obudziła się jako pierwsza, zlana potem, z szeroko otwartymi oczami, była przerażona tym co widziała. Szybko rozejrzała się dookoła i upewniła, że jest już na jawie. Trochę się uspokoiła, przemierzyła raz jeszcze wzrokiem swoje koleżanki i wiedząc, że już nie śpią udała się czym prędzej pod prysznic, typowo schroniskowy, lecz tym razem bez grzybu na kafelkach. Po wszystkich czynnościach porządkowych, po wybraniu ciuchów na nowy dzień wyszła na dwór, pooddychać świeżym porannym powietrzem. Powietrze okazało się być wątpliwej świeżości, lecz mokra trawa spodobała się dziewczynie tak, że pochodziła po niej przez chwilę boso rozmyślając o minionej nocy. Chwila ta okazała się trwać długo, tak że dobiegł do niej głos, iż oto śniadanie zostało podane i ma natychmiast wracać, co uczyniła. W stołówce szybko wypatrzyła Kota, siedział sam gdzieś na samym końcu sali. Szybkim krokiem dotarła tam i przysiadła się mówiąc najładniej jak potrafiła „Dzień dobry”, odpowiedział jej tym samym, lecz dużo bardziej niedbale. Popatrzyła przez moment w jego zielone oczy i zaczęła mówić. – Słuchaj! Muszę Ci opowiedzieć mój sen, straszny był! Ale fascynujący! - powiedziała z nieskrywaną ekscytacją w głosie. - A co Ci się śniło, księżniczko? - zapytał, trochę ironizując ostatnim wyrazem. - Oj, nie śmiej się ze mnie. Opowiem Ci po śniadaniu, dobrze? - Dobrze. I rozpoczęło się oczekiwanie na śniadanie. Na stół przyniesiono chleb, suchy, do tak zwanego śniadania „zrób to sam”. Polegało to na niczym innym jak posmarowaniu sobie pieczywa masłem, a następnie wybraniu dowolnej szynki, lub dowolnego sera, pokrojeniu pomidora i skonsumowaniu własnego dzieła. Ona wolała ser, on szynkę, ona zjadła powoli, on szybko, przez co musiał na nią czekać. Przez ten czas myślał, co mogło się jej przyśnić. Podejrzewał, że to może on, że wreszcie dojdzie do jakiegoś przełomu między nimi skoro jest tak tym zaaferowana. Dlatego też, gdy skończyła udali się na ławkę przed schroniskiem, gdzie miała mu wyjawić sekret swej nocy.

- Słuchaj teraz, powiem Ci co mi się śniło! Pamiętam wszystko bardzo dobrze, tak jakby się wydarzyło przed chwilą. Powinno Ci się spodobać! - zaczęła panna. - Zamieniam się w słuch. - powiedział pan. - Więc od początku, um... Sen miał miejsce chyba w średniowieczu... Nie, później, XVI w., coś koło tego, ale na początku o tym nie wiedziałam. Widziałam jak wielki czarny dwugłowy orzeł wzlatuje nad kulę ziemską, gdzieś na zachodzie Rosji, w kierunku Białorusi. Poleciał, przeleciał i zawrócił, a ja obserwowałam z góry wszystko. Trzy armie rosyjskie, szły w kierunku zachodnim, to była wiosna, świeciło słońce. Stali pod zamkami, a gdy spadł śnieg weszli do nich, ci z północy poszli chyba na Mińsk, a ci z południa zdobyli Kijów, gdzie przedtem stoczyli jakąś walkę. Potem, znowu latem, weszli do Mińska i gdzieś na zachód od Kijowa. Gdy to się stało, jakiś człowiek z trzema koronami na głowie uderzył w orła, aż ten spadł na ziemię i z trudem zaczął się podnosić. Północni poszli na Wilno, a potem jeździec na koniu pomógł orłowi wstać za to, że wojsko orła przestało atakować. Nie minęło dużo czasu, a w okolica St. Petersburga rozpoczęła się walka, którą przegraliśmy, a wróg zajął miasto. W tym samym czasie nad Kijów nadleciał biały orzeł i nie dopuszczał tam nikogo. Oddaliśmy chyba trzem koronom to, co zajęli, bo nie byliśmy w stanie ich zatrzymać. Kilka miesięcy jeszcze biliśmy się na wschodzie, aż człowiek, na którego wołali „zdrajca” przegnał całkowicie białego orła. - Aleksja wzięła głęboki oddech, co zręcznie wykorzystał Kot - Dziwne, przypomina wojnę z Litwą z początku XVI w., lecz wynik jest chyba trochę inny. Był pasjonatem historii, lub za takiego go uważano, znał bardzo dobrze wszystkie opowieści na temat jednoczenia Rusi, lecz nie mógł sobie w żaden sposób przypomnieć zdobycia Kijowa przez wojska rosyjskie w tamtym czasie.

Ona zaś kontynuowała – Dalej, nastąpił takie ciche czasy, nic się nie działo zupełnie, aż w końcu znalazłam się w Moskwie, jakaś kobieta powiedziała mi, że car Wasyl nie żyje i, że na tronie jest teraz jego żona. Popatrzyłam się w kierunku Kremla i widziałam jak różni ludzie pchali się w kierunku tronu. Krzyk był przy tym tak wielki, że tylko ja usłyszałam jak posłaniec mówił, że Turcy zajęli Krym i, że teraz wielkie zagrożenie czeka na nas na południu. Chciałam coś krzyknąć, ale nie mogłam, a posłaniec pocieszył mnie, że te czasy miną szybko i władcą zostanie ktoś wielki. - Iwan IV Groźny – wtrącił Kot. - Taaaak, on. Gdy przegonił tych, co chcieli stać się carami Moskwa zaczęła płonąć, a ja uciekłam, nie wiem gdzie. Mimo to pisał on ciągle prawa jakieś i wydawał, krzyczał, że teraz tego trzeba słuchać i, że to uczyni Ruś mocną. Zbudował wielką armię, z setkami armat i ogłosił, że idzie na wojnę z Tatarami. Wszystko działo się bardzo szybko, a biegający w koło ludzie jęczeli, że Kijów wzięty, kto inny zaś mówił, że Kazań padł i Car Chanat do Rosji włączył. Potem pop z cerkwi wymówił, iż bóg nas opuścił, bo wielka plaga nawiedziła Psków i Nowogród. To było straszne – widziałam setki martwych ludzi na ulicach i nikt im nie chciał pomóc, bałam się niemiłosiernie, lecz wtedy jakiś wojskowy wziął mnie na koń i razem pojechaliśmy na południe. Szybko przejeżdżaliśmy przez kolejne miasta i wsie przybijając na bramach pieczęcie. Doszliśmy aż pod wysokie góry, Kaukaz chyba i wtedy wojna się skończyła. Kot patrzył na nią oniemiały z wrażenia, nie miał pojęcia, że jego ukochana może mieć aż tak skomplikowane sny, to zawsze było jego domeną, to on śnił o niestworzonych rzeczach, cofał się w czasie – nie ona. Niepokoiło go to, że dziewczyna przekręca historię świata, lecz tłumaczył to sobie jej nieznajomością tematu. Mówiła jednak dalej.

- Car Iwan był dobrym carem, lud mówił o nim „zwycięzca”, lecz on wprowadził terror, jego urzędnicy surowo egzekwowali prawa, tylko żołnierze mogli cieszyć się przywilejami, dlatego że często brali udział w wojnach. Kolejnym atakiem było skierowanie się w stronę morza i na Syberię, pobiliśmy ich gładko i włączyliśmy ogromne stepy do naszego państwa. Szybko jednak wrócili Turcy, pobili nasze armie i chcieli zabić orła, lecz orzeł biały nadleciał i ich przegonił, przez co nic się nie stało. Za to podbite ludy się zbuntowały i ostatecznie zajęliśmy tylko połowę ich ziem, pamiętam mapę, jaka wisiała w Kremlu, nie wiem jak się tam znalazłam, ale pamiętam ją dokładnie. Potem orzeł biały wchłonął jeźdźca na koniu i tu się obudziłam. Zupełnie nie rozumiem tego. Odsapnęła i skończyła. Jedyny słuchacz jej długiej opowieści zastanowił się chwilę, a następnie spytał ją – Pamiętasz tę mapę z Kremla bardzo dobrze? - Tak. - odpowiedziała bez wahania. - Mam pomysł, pójdziemy po jakiś atlas, a Ty mi to dokładnie wszystko opiszesz, dobrze? Zgodziła się i poszła z nim do schroniskowej biblioteki, gdzie znaleźli zbiór map. Gdy wszystko mu wytłumaczyła zdecydowali się więcej o tym nie rozmawiać i spędzić resztę czasu na czymś milszym duszy i sercu, a na pewno przewodnikom – czyli na dalszym wędrowaniu w ramach wycieczki. Tym razem zwiedzali cerkiew Wasyla Błogosławionego, tę samą, która przyśniła się Aleksji, nie czuła ona jednak niepokoju. On zaś czuł się przy niej dużo lepiej. Od tej pory wiedział, że jest kimś, komu można zaufać i wyjawić tak intymną część swojego życia jak sen. Szedł więc dumny niczym paw u jej boku, rozmawiając z nią na wszelakie tematy, tak blisko niej nie był nigdy. Z tym, że jak zwykle nie wiedział jak z tego faktu skorzystać.

Po zakończeniu dnia, po zjedzeniu kolacji, po kolejnym melanżu nasza bohaterka znów kładła się spać. Nie pamiętała już zbytnio tego, co stało się ubiegłej nocy. Jej silna wola doprowadziła do tego, że zapomniała o carze Iwanie, o wojnach z Turkami i podbojami na zachodzie. Zapomniała też o Kocie, który z taką życzliwość słuchał jej opowiadań, pamiętała jak zwykle – tylko o sobie i o tym, że to jej ostatnia noc przed powrotem do domu, do Władywostoku, do rodziców, do nielicznych koleżanek. Nie była pewna, czy była zadowolona z tak odległej podróży, na którą namówił ją jej adorator. Całkowita obojętność ogarnęła jej umysł. I w takiejże obojętności poszła ona spać. Dobranoc.
Kliknij aby rozwinąć...

Mapa Rosji w 1570 roku na podstawie opowieści Aleksji

W następnym odcinku
Wujek Iwan "nie-tak-Groźny" opowie o wewnętrznych szczegółach Rosji. Pojawiają się jednak pytania. Czy Turcja uderzy ponownie? Czy sojusz z Rzeczpospolitą przetrwa? Gdzie skieruje się ekspansja Wszechrusi? Co z Astrachaniem i wielką ryazańską enklawą? Dlaczego naszej bohaterce śnią się niehistoryczne wydarzenia osadzone w historycznej rzeczywistości? Kim jest Grigorij Szypow? Czemu Konstanty nie potrafi rysować dokładniejszych map? Jak czują się mieszkańcy Lwowa pod mołdawską okupacją? Dlaczego w AAR-ze narracja prowadzona jest z 2009 roku? Na te, oraz wiele innych (tak, da się więcej zadać) pytań odpowiedzi otrzymacie w następnych odcinkach rosyjskiego AAR-a popularno-naukowego. Do widzenia.
Kliknij aby rozwinąć...

"AAR" oczyszczony i zamknięty.
Maciej

Zaloguj

Wszech-Alter-Rosja

Cutizzini User

Poleć forum

Zaloguj

Wszech-Alter-Rosja

Cutizzini User

Poleć forum

Szybkie Linki