Wszechrosyjski AAR

Wstęp​

Przystępując do Wielkiej Wojny w 1914 roku, Imperium Rosyjskie dążyło do rozszerzenia swego panowania na wszystkie narody słowiańskie. Działania wojenne od początku przebiegały jednak dla Rosji niepomyślnie. Z wyjątkiem ofensywy gen. Aleksieja Brusiłowa w 1916 roku, wojska rosyjskie nie odniosły żadnych poważnych sukcesów. Wojna, która miała zakończyć wszystkie wojny, przyniosła nie tylko upadek caratu, lecz była też jedną z przyczyn wybuchu rewolucji bolszewickiej. Gdy w zachodniej Europie po raz pierwszy od czterech lat umilkły działa, na wschodzie ogień wojny wciąż płonął. Oprócz konfliktów pomiędzy narodami pragnącymi uniezależnić się od Rosji, trwała wojna domowa pomiędzy bolszewikami chcącymi urzeczywistnić marksistowską ideę dyktatury proletariatu - Czerwonymi, a siłami kontrrewolucyjnymi – Białymi.

By uniknąć chaosu na terenach dotąd nie zajętych przez bolszewików, główni dowódcy wojsk Białych na kongresie w Omsku w 1919 r. zdecydowali się uznać zwierzchnictwo rządu Aleksandra Kiereńskiego. Choć zjednoczony front wszystkich ugrupowań i oddziałów walczących z komunistami odniósł kilka sukcesów na różnych frontach, nowoutworzona Armia Czerwona wciąż miała przewagę nad siłami kontrrewolucjonistów. Szybko stało się jasne, że bez wsparcia z zewnątrz Rosja ulegnie pod naporem Czerwonych. Jednak działania ententy były niezdecydowane, ograniczyły się jedynie do wysłania kilku korpusów ekspedycyjnych w przygraniczne rejony dawnego Imperium Rosyjskiego. Jedyną siłą zdolną przeciwstawić się bolszewikom wydawała się odrodzona Polska. Początkowo Biali generałowie nie chcieli w ogóle słyszeć o współpracy z, jak twierdzili, „zbuntowaną prowincją”, lecz brak perspektyw na zwycięstwo z Czerwonymi zmusił ich do zawarcia porozumienia na polskich warunkach. Rząd Kiereńskiego nie tylko musiał zaakceptować istnienie niepodległego państwa polskiego, lecz także uznać Ukrainę, Białoruś i kraje nadbałtyckie za polską strefę wpływów. Mając zagwarantowaną kontrolę nad wyżej wymienionymi terytoriami, Naczelnik Państwa Józef Piłsudski niezwłocznie zarządził ofensywę przeciwko bolszewikom. Choć na początku zwycięstwo nie było przesądzone, jednak bolszewicy byli stopniowo wypierani z kolejnych terenów, aż w końcu we wrześniu 1921 r. siły polsko-rosyjskie wkroczyły do Petersburga, gromiąc w bitwie na przedpolach miasta ostatnie oddziały Armii Czerwonej, po czym krwawo rozprawiły się z przywódcami bolszewickimi.

Ostateczne zwycięstwo na rewolucjonistami nie oznaczało końca problemów gnębiących rząd i naród rosyjski. Po ustanowieniu Republiki Rosji, Kiereński został wybrany przez Dumę na urząd prezydenta. Liberalno-demokratyczny ustrój oparty na wzorcach zachodnich okazał się niestabilny i korupcjogenny oraz niezdolny do jakichkolwiek poważnych reform. W wyborach powszechnych żadna partia nie mogła uzyskać znaczącej przewagi, toteż przez kilkanaście lat zazwyczaj utrzymywała się chwiejna koalicja dwóch głównych stronnictw, kadetów i eserów. W dodatku nowa republika jest niezwykle podatna na zgubne wpływy obcych mocarstw, dążących do gospodarczej dominacji nad Rosją. Chaos w państwie pogłębił Wielki Kryzys, który pogorszył i tak tragiczną sytuację większości rosyjskich warstw społecznych, w szczególności chłopów – w wielu rosyjskich wsiach panowały nędza i głód. Kryzys ogarnął też armię, obecnie niezdolną do poważniejszych działań zbrojnych, oraz nie wystarczającej do obsadzenia całej długości granic.

Rząd Republiki Rosyjskiej w 1936 r.
​

Rosja wkracza w rok 1936 jako państwo destabilizowane przez konflikty polityczne, przeżarte korupcją od góry do dołu, niewydolne gospodarczo, niemal z każdej strony pozbawione części terytorium. Starcia uliczne pomiędzy bojówkami poszczególnych ugrupowań są na porządku dziennym, podobnie jak protesty robotników i chłopów domagających się poprawy swojej sytuacji. Przyszłość kraju jest niepewna, wiadomo jednak, iż stan permanentnego kryzysu państwowego nie może trwać wiecznie i albo pojawi się siła zdolna przywrócić porządek, albo państwo zwyczajnie rozpadnie się, stając się łupem obcych mocarstw…

Europejska część Rosji
​

Info:
-mod All The Russias
-poziom trudności normal/normal
-ustawiona data zakończenia gry to 1952, lecz prawdopodobnie zakończę wcześniej
-częstotliwość pojawiania się nowych odcinków: planowo co tydzień w okolicach weekendu, jednak zapewne w zależności od mojego czasu i chęci odcinki mogą pojawiać się rzadziej lub częściej
-być może od czasu do czasu będę wrzucał jakieś wstawki fabularne, lecz nie będą one dłuższe niż połowa tekstu (jak będzie w praktyce, zobaczymy )

Jako, iż jest to mój pierwszy AAR, proszę o wszelkie uwagi i sugestie, które mogłyby się przydać przy tworzeniu następnych odcinków.
Cel gry to oczywiście restauracja Imperium Rosyjskiego i rozszerzenie jak najdalej jego granic i wpływów.

 

Odcinek 1. - Przewrót​

Рожденные в года глухие
Пути не помнят своего
Мы - дети страшных лет России
Забыть не в силах ничего.​

​

Niewielu ludzi wiedziało dokładnie, co wydarzyło się dnia 3. stycznia 1936 r. Stolica Republiki Rosji – Moskwa – była wówczas ogarnięta strajkami robotniczymi inspirowanymi przez lewe skrzydło Partii Socjalistyczno-Rewolucyjnej i mieńszewików. Tego dnia prezydent Republiki Aleksander Kiereński zamierzał wygłosić orędzie do narodu w Dumie. Dziwnym zbiegiem okoliczności trasa przejazdu prezydenta niemalże przecinała kierunek pochodu demonstrujących mas, wśród których było sporo niemalże zawodowych bojówkarzy partyjnych, czekających na okazję, by w odpowiednim momencie sprowokować starcie z siłami porządkowymi. Gdy policjanci zatrzymali pochód, by umożliwić przejazd samochodowi przewożącemu prezydenta wraz z eskortą, demonstranci zaatakowali nielicznych funkcjonariuszy policji oddzielających ich od przejeżdżających. Z rozkazu ministra spraw wewnętrznych, gen. Piotra Wrangla (który, nawiasem mówiąc, był jedynym ministrem spoza partyjnych układów, a jego zadaniem miało być utrzymywanie porządku w okresie wzmożonych niepokojów społecznych), w skład konwoju chroniącego prezydenta wchodzili żołnierze regularnego wojska, uzbrojeni, jakby wciąż trwała wojna. Rozgorzała uliczna bitwa pomiędzy protestującym tłumem, a policją i wojskiem chroniącym głowę państwa. W momencie, gdy szofer Kiereńskiego próbował wydostać się poza obszar walk, kierowany przez niego samochód został ostrzelany. Nie wiadomo do końca, która strona otworzyła ogień do prezydenckiego samochodu. Faktem jest, że pojazd został dokładnie ostrzelany z każdej strony, zatem o przypadku nie mogło być mowy. Później narodziło się mnóstwo teorii spiskowych na ten temat. Niektórzy twierdzili, że za zamordowaniem Kiereńskiego stoi gen. Wrangel, przygotowujący się wraz z grupą oficerów do przejęcia władzy, inni zrzucali całą winę na lewicowych bojówkarzy, którzy mieli rzekomo rozpocząć nową rewolucję.

​

Po śmierci pierwszego (i jak pokaże historia – jedynego) prezydenta Rosji we władzach zapanował kompletny chaos. Rządowa koalicja kadetów i eserów rozleciała się, pogrążając się w sporach partyjnych. Paweł Miliukow, szef rządu i lider kadetów podał się do dymisji. Sytuację w kraju bacznie obserwowała generalicja, na czele z szefem sztabu i dowódcą armii Antonem Denikinem. Większość generałów reprezentowała poglądy konserwatywne i monarchistyczne, toteż niechętnie patrzyli oni na republikańsko-demokratyczną formę rządów. Wobec zagrożenia kraju całkowitą atrofią instytucji państwowych i zanarchizowaniem życia politycznego postanowili działać. Gen. Denikin, nie przejmując się i tak martwą już konstytucją rozkazał wprowadzić wojsko na ulice miast. Żołnierze zajęli wszystkie państwowe instytucje w stolicy i większych miastach. Wprowadzono stan wojenny, a Duma została rozwiązana. Denikin zawiesił konstytucję Republiki, skupiając w swych rękach funkcje głowy państwa i szefa rządu zarazem. Wstępem do przywrócenia porządku w kraju była pacyfikacja wszelkich demonstracji. W ciągu kilku dni we wszystkich większych miastach rozpędzono wszystkie zgromadzenia. Szacuje się, że pacyfikacje pochłonęły kilkuset zabitych i ponad tysiąc rannych. Okazały się jednak skuteczne, przynajmniej część instytucji i urzędów mogła podjąć normalną pracę.

Generał Anton Denikin​

Zagraniczni dziennikarze i politycy poświęcili stosunkowo mało uwagi przewrotowi Denikina, skupieni raczej na konflikcie włosko-etiopskim, czy poczynaniom narodowych socjalistów w Niemczech. Zachodnia prasa liberalna i lewicowa wypowiadała się nieprzychylnie o nowych władzach w Rosji, jako stosujących niedemokratyczne metody i dążących do wprowadzenia autorytarnej dyktatury z Denikinem jako przywódcą. Z drugiej strony, niekiedy porównywano działania generała do przewrotu majowego przeprowadzonego przez Józefa Piłsudskiego w Polsce w 1926 r.

​

Nowe władze nie zamierzały próżnować. Przywracanie stabilności w kraju zaczęły od spraw gospodarczych. Choć większość gałęzi przemysłu rosyjskiego była słabo rozwinięta, a w rolnictwie stosowano przestarzałe i mało skuteczne metody upraw, Rosja miała ogromny potencjał w zakresie wydobycia surowców i rozliczywszy się ze skorumpowanymi urzędnikami, rozpoczęto handel nimi na wielką skalę. Głównymi odbiorcami były kraje dawnego Imperium, jak Kazachstan, Mongolia, Związek Dońsko-Kubański, czy państwa kaukaskie. Była to część planu pełniącego obowiązki ministra spraw zagranicznych Borysa Stürmera. Rosja, wykorzystując więzi ekonomiczne z sąsiadami miała stopniowo zwiększać swoje wpływy w różnych regionach. Oprócz tego rozpoczęto długofalową rozbudowę przemysłu w Moskwie i okolicach, planowano powstanie wielu nowych zakładów i fabryk w celu zwiększenia potencjału państwa i zapewnienia pracy robotnikom. Wraz z planami rozwoju przemysłu przygotowywano się do wdrożenia programu reformy armii z naciskiem na modernizację jednostek artylerii i piechoty, wyposażonych w działa i karabiny pamiętające początek Wielkiej Wojny, oraz rozbudowę sił powietrznych. Opracowano też wytyczne co do sformowania dywizji strzelców górskich, w założeniach zalążka elitarnego korpusu przeznaczonego nie tylko do walk w trudnych terenach, ale też jako narzędzia interwencji zbrojnej w obronie rosyjskiej ludności poza granicami państwa.

​

Wszystko to jednak było w przeważającej części dopiero w fazie planowania. Po kilku tygodniach, gdy gen. Denikin zapewnił sobie zbrojnie kontrolę nad aparatem państwa, konieczne stało się pozyskanie choćby minimalnego poparcia społecznego przy wprowadzaniu reform. Potrzebna była również koordynacja działań nowego rządu. Rozwiązaniem było powierzenie stanowiska premiera odpowiedniej osobie. Rozważano trzy kandydatury: Pawła Miliukowa, lidera kadetów i dotychczasowego premiera, Władimira Puryszkiewicza, lidera nieformalnej senackiej frakcji reakcyjnych arystokratów i posiadaczy ziemskich oraz patriarchy Michaiła Polskija, politycznego i duchowego lidera większości rosyjskich konserwatystów. Denikin od razu odrzucił możliwość kontynuacji rządów Miliukowa, jako skompromitowanego partyjnymi sporami oraz jednego z twórców obdarzonego powszechną niechęcią demokratyczno-liberalnego ustroju Republiki. Puryszkiewicz był pod względem ideowym akceptowalny, lecz wybór arystokraty mógł spowodować niezadowolenie uboższych warstw społeczeństwa, na co tylko czekali socjaliści, by sprowokować kolejne protesty. Generał przez krótki czas planował sam objąć to stanowisko, jednak ostatecznie zaproponował je Patriarsze. Michaił Polskij został 18. stycznia desygnowany na premiera. Był to bez wątpienia dobry krok. Cerkiewny dostojnik darzony powszechnym szacunkiem przez wszystkie warstwy społeczeństwa idealnie nadawał się na symbol jedności narodowej.

​

Patriarcha zaakceptował większość ministrów zaproponowanych przez Denikina. Mianował jedynie nowego ministra zbrojeń i szefa wywiadu. Za zbrojenia i przemysł odpowiedzialny był teraz Nikołaj Krasnow, powszechnie uważany za kompetentnego administratora. Kierownictwo nad wywiadem objął Jan Bierzin, mający według wytycznych skupić się na obserwowaniu badań technicznych w innych krajach z pożytkiem dla rosyjskiej gospodarki. Rząd opracował uproszczoną formę konstytucji w miejsce zawieszonej konstytucji republikańskiej. Nowy „Akt Państwowy” znacznie zwiększał uprawnienia Szefa Państwa, a także umożliwiał Radzie Ministrów wprowadzanie nowych ustaw bez udziału parlamentu. Zniesiono też nazwę „Republika Rosji”, w dokumencie używany jest zwrot „Państwo Rosyjskie”, albo po prostu „Rosja”. Socjalistyczne i liberalne gazety w ostrych słowach krytykowały poczynania nowego rządu, nazywając go m.in. „klerofaszystowskim”, przy czym było to jedno z łagodniejszych określeń. Siedziby redakcji tych pism były w ciągu kilku dni niszczone przez nieznanych sprawców, albo zamykane pod pretekstem szerzenia treści antypaństwowych.

​

Jedną z inicjatyw nowego szefa rządu było zlecenie sporządzenia obszernego raportu o perspektywach rozszerzenia wpływów na kraje powstałe po upadku Cesarstwa. Jego powstanie nadzorował minister spraw zagranicznych Borys Stürmer, stąd też jego nazwa – Raport Stürmera. Minister, mimo podeszłego wieku (w momencie obejmowania urzędu liczył sobie prawie 88 lat) energicznie zabrał się do nowego zadania, zapewne pragnąc zrekompensować swoje niepowodzenia okresu końca Wielkiej Wojny, gdy na krótko objął stanowisko premiera. Na bieżąco zbierał informacje od ambasadorów i szpiegów operujących w poszczególnych państwach. By zmylić obce wywiady, podawano czasem, iż raport dotyczy przestrzegania praw ludności prawosławnej w sąsiednich krajach.

Bieżącymi sprawami międzynarodowymi rząd rosyjski nie poświęcał na razie zbyt wiele uwagi, zająwszy się jedynie zawieraniem jak najkorzystniejszych umów handlowych. Wobec ewentualnych działań nieprzychylnych Moskwie mocarstw unikano retoryki godzącej w status quo na kontynentach europejskim i azjatyckim. Z niepokojem przyjęto zmianę rządu w Polsce 22. lutego, lecz podobnie obawiano się każdej zmiany na stanowisku szefa rządu w tym kraju, bojąc się, że premierem Polski zostanie jakiś agresywny militarysta, których według Rosjan wśród „pułkowników” nie brakowało. Mariana Zyndrama-Kościałkowskiego zastąpił wówczas gen. Felicjan Sławoj-Składkowski. W nowopowstałym propaństwowym dzienniku „Rossija Siegodnia” wyrażano zdziwienie, iż w katolickim kraju kalwiński protestant zastąpił na stanowisku szefa rządu wolnomularza. W Rosji, zwłaszcza pod rządami Denikina i patriarchy Michaiła taka sytuacja byłaby nie do pomyślenia.

***

Był 7. marca, w większości regionów Rosji wciąż było mroźno, lecz tego dnia w Moskwie o dziwo od czasu do czasu zza szarych chmur przebijały się promienie słońca. Oświetlały majestatyczny Kreml, jeszcze niedawno dumną siedzibę carów Rosji. W tej chwili urzędował tam Szef Państwa, gen. Anton Denikin. Zajmował się właśnie podpisywaniem kolejnego pakietu ustaw, opracowanych przez rząd patriarchy Polskija. W pewnym momencie odezwał się stojący na biurku telefon, przerywając spokojną pracę generała.
-Słucham.
-Z tej strony Stürmer. Mam interesującą informację, mianowicie dziś rano oddziały niemieckie wkroczyły do Nadrenii, dotąd zdemilitaryzowanej.
-Cóż z tego, są obecnie ważniejsze sprawy, niech pan zadzwoni, gdy zacznie się tam jakaś wojna… – odrzekł zniecierpliwiony Denikin.
-Raporty wywiadu wskazują, że Polska może zechcieć interweniować zbrojnie, pod pretekstem nieprzestrzegania postanowień Traktatu Wersalskiego i takich tam. Rozumie Pan, że może to stworzyć wspaniałą okazję do…
-To co innego. Informujcie mnie na bieżąco. – Szef Państwa odłożył słuchawkę.
Po kilku godzinach telefon zadzwonił ponownie.
-Jak przedstawia się sytuacja? – zapytał od razu Denikin
-Żadnej reakcji ze strony polskiej. – tym razem w słuchawce rozbrzmiał głos szefa wywiadu, Jana Bierzina – Z danych współpracującej z nami siatki czechosłowackiej wynika, że Polacy zabiegali u Francji o wspólną interwencję zbrojną, lecz wobec odmowy postanowili nie podejmować żadnych działań.
-Zatem miejcie baczenie na sytuację. – rzekł generał i rozłączył się.
Denikin wpatrywał się w aparat telefoniczny, rozmyślając intensywnie. Rosja nie była obecnie gotowa do wojny z kimkolwiek, lecz gdyby Polska skoncentrowała większość oddziałów na zachodzie kraju, stwarzałoby to okazję do przejęcia kontroli nad Ukrainą i Białorusią niewielkim kosztem. Jednak wobec takiego biegu wydarzeń, pozostaje czekać…

​

---------------
Pierwszy pełnowymiarowy odcinek, komentujcie zatem - czy mają być dłuższe/krótsze odcinki, czy dużo/mało obrazków itp.

Jeżeli będziesz chciał kontynuowac Aar - pisz do któregokolwiek z moderatorów działu w celu jego otworzenia.
Pozdrawiam M.