Żelazny Krzyż AAR III Rzeszą HoI 2 Deluxe AoD

Niemcy w latach 1918 – 1936
​

​

Po zakończeniu Pierwszej Wojny Światowej, Niemcy znalazły się w obozie państw pokonanych przez społeczność międzynarodową, i zmuszonych do uległości za pośrednictwem tak zwanego „dyktatu wersalskiego”, który zabraniał Niemcom posiadania czołgów, samolotów bojowych, gazów bojowych, okrętów podwodnych oraz ciężkich okrętów pancernych. Na kraj nałożono duże odszkodowania, które w pełni realizowały spopularyzowane w Anglii i Francji hasło „Szwab zapłaci za wszystko”. Niemcy zostały również pozbawione wszystkich swoich dawnych posiadłości kolonialnych, oraz bardzo ważnego dla niemieckiej gospodarki regionu Nadrenii, którą objęto remilitaryzacją.

​

Tak szybki, pionowy wręcz upadek, był ciosem dla całego niemieckiego społeczeństwa, które zupełnie straciło zrozumienie dla panującej na świcie sytuacji i zaczęło popadać w skrajne nastroje, co łatwo udało się wykorzystać komunistom, którzy w przededniu zakończenia pierwszej wojny światowej, wywołali bunt marynarzy w Kilonii, oraz powstanie kierowane przez Związek Spartakusa w Berlinie. Działacze komunistyczni, ogłosili z balkonu pałacu cesarskiego powstanie Niemieckiej Republiki Socjalistycznej, jednak dwie godziny później podobnego aktu, powołującego do życia Republikę Weimarską, dokonał Philipp Scheidemann. W ten sposób powstał twór pozbawiony wszelkich korzeni zarówno pod względem politycznym, jak i ekonomicznym zmuszony do walki o własne granice i odroczenie długów, narzuconych Niemcom, przez zwycięskie państwa Ententy. Dodatkowym obciążeniem dla Niemiec, było powstanie różnego rodzaju państw narodowych, takich jak chociażby Polska, które zainteresowane były przejęciem części dawnych niemieckich ziem w Europie Środkowo-wschodniej (na przykładzie Polski, część Prus wschodnich, Wielkopolska oraz zasobny w surowce Śląsk).

​

Podobnie jak w innych państwach, których społeczeństwo, po 1918 roku, zostało zasilone dużą liczbą dawnych kombatantów i weteranów, w Niemczech nasilał się ruch kombatancki, którego członkowie, odnosili się do nowej władzy, skupionej na wielu różnych partiach, które ugrzęzły w sporach politycznych, z dużym dystansem, czy wręcz niezadowoleniem. Ludziom, po czterech latach siedzenia w okopach, zaczynało brakować munduru, jasnego i krótkiego przekazu ze strony dowódcy, czy przełożonego, powszechnej wspólnoty i braterstwa broni. Potrzeby, te niezaspokojone przez państwa powodowały, wzrost nastrojów radykalnych, na których fundamencie wyrosła nowa ideologia polityczno – filozoficzna, powszechnie znana jako faszyzm, który w Niemczech z czasem ewoluował w Nazizm. Na popularności ruchu faszystowskiego szybko zyskiwali różnego rodzaju zadymiarze, w rodzaju Adolfa Hitlera, który stanął na czele Narodowosocjalistycznej Niemieckiej Partii Robotników, po raz pierwszy próbował sięgnąć po władzę w 1923 roku, podczas nieudanego puczu monachijskiego, który zakończył się śmiercią kilkunastu zwolenników NSDAP, oraz aresztowaniem Hitlera.

​

Osadzony w więzieniu, nie porzucił jednak swoich ambitnych planów przywrócenia Niemcom należnego im miejsca w świecie, i pod wpływem odosobnienia, oraz przemyśleń jakie poczynił, przyszły wódz Niemiec, stworzył swoją pierwszą książkę, zatytułowaną Mein Kampf – „Moja walka”, w której przedstawił ambitny program polityczny, przewidujący podbój i eksterminację narodów słowiańskich, a w dalszej perspektywie obrócenie ich w niewolników, jak rasy niższej. Ziemie, zdobyte w ten sposób przez Niemcy, miały stać się swoistym Lebensraumem – przestrzenią życiową dla setek tysięcy Niemców. Od samego początku działalności politycznej, Hitler uważał za swój punkt honoru, ukaranie winnych, jego zdaniem za porażkę w pierwszej wielkiej wojnie, Żydów, komunistów oraz liberałów, których przedstawiał jako siły antyniemieckie, czy wręcz obce. W stosunku do Żydów, przywódca NSDAP, odwoływał się do starych antysemickich tradycji, które nakazywały totalną nienawiść do wyznawców religii mojżeszowej, których uważał za rasę podludzi, stojących na drabinie ewolucji jeszcze niżej od słowian. Ostatecznie, wszyscy przeciwnicy Hitlera stracili resztę złudzeń w 1935 roku, gdy wydane zostały tak zwane ustawy norymberskie, które pozwalały na pozbawienie Żydów obywatelstwa Rzeszy, ochrony prawnej i własności. Nie mogli również pełnić służby w urzędach państwowych ani w wojsku. Zakazano im również wywieszać flagę państwową. Wedle ustawy o ochronie krwi zabraniano zawierania małżeństw między "Aryjczykami" i "nie-Aryjczykami", zezwalano rozwiązywać już zawarte małżeństwa tego typu, zaś stosunki intymne między nimi podlegały karze (zhańbienie rasy – Rassenschande). Ustawy również definiowały kogo uznawać za Żyda, za mieszańca (mischlinga) i Aryjczyka.
Pomimo tego, jego partia zyskiwała sobie coraz więcej zwolenników – aż wreszcie stało się – w 1933 roku, w Niemczech odbyły się wybory, po których kanclerzem Rzeszy Niemieckiej został nie kto inny, jak tylko Adolf Hitler. Bardzo szybko zdelegalizowano wszystkie inne partie polityczne, co pozwoliło Hitlerowi, na sformowanie silnego rządu opartego na jednej partii, która raz zdobytej władzy miała już nie oddać.

Ernst Rohm​

Antydemokratyczne dążenia Hitlera, które uwidaczniały się również na gruncie partyjnym, bardzo szybko doprowadziły do likwidacji całej opozycji, która w przyszłości mogła przejąć władzę. Dążenia te dobrze oddają słowa, najbliższego współpracownika Adolfa Hitlera, Hermana Goringa, które skierował do przemysłowców niemieckich: „następne wybory będą za czterdzieści, albo czterysta lat”. Jednocześnie, wraz z delegalizacją partii komunistycznej, zamknięciem w więzieniach socjaldemokratów i ograniczeniem praw chadeków, postępował proces niszczenia opozycji wewnątrzpartyjnej, który polegał głównie na niszczeniu zbyt popularnych działaczy, którym w pewnym momencie ich działalności politycznej, przestała by odpowiadać rola stojącego z boku, spokojnego działacza. Do tej roli, idealnie nadawał się przywódca partyjnych bojówek, Ernest Rohm, znany głównie z powodu pewnych nie znajdujących pokrycia w rzeczywistości pomówień o homoseksualizm, który od 1933 roku, był w Niemczech uważany za przestępstwo, i chorobę psychiczną. Hitler, postanowił usunąć Rohma i jego zwolenników, jak najszybciej, by później móc już zupełnie spokojnie zająć się, działalnością innego rodzaju, jak np. tworzenie klimatu nieufności pomiędzy wschodem, a zachodem, co pozwoliłoby mu na uzasadnienie zwiększenia liczebności Wermachtu. 30 czerwca 1934 roku, funkcjonariusze Gestapo i Krippo, wkroczyli do willi należącej do jednego z przyjaciół Ernesta Rhoma, gdzie znaleziono go wraz z kilkoma oficerami jego sztabu przybocznego, in flagranti, w towarzystwie kilku młodych homoseksualistów, których natychmiast rozstrzelano. Jako, że dowódca SA, spaskudził się w oczach szefostwa partii, i szeregowych działaczy, którzy wzięli udział w jego aresztowaniu, złozono mu ofertę nie do odrzucenia – albo popełnisz samobójstwo, i w ten sposób zapewnisz sobie, choć cień szansy na honorowy pogrzeb, albo wywleczemy całą sprawę na wierzch i zniszczymy twoje dobre imię. Jako „ideowy” nazista, Rhom wybrał tą pierwszą propozycję. Tak wspomina to jeden z działaczy nazistowskich, biorący udział w tak zwanej, Nocy długich noży, Alfred Rosenberg:

W eskorcie oddziału SS, Führer dojechał do Wiesse i na miejscu zapukał delikatnie do drzwi Röhma. "Wiadomość z Monachium" - powiedział zmienionym głosem. "Dobrze, proszę wejść" - odpowiedział Röhm - "drzwi są otwarte". Hitler z impetem otworzył drzwi, dopadł leżącego w łóżku Röhma, złapał go za gardło i wrzasnął: "Jesteś aresztowany, ty świnio!". Wtedy przekazał zdrajcę SS. Z początku Röhm odmówił ubrania się, ale wtedy SS-man rzucił mu w twarz ubrania, aż ten zgodził się je nałożyć. W pokoju obok znaleźli młodych mężczyzn, którzy oddawali się aktom homoseksualnym. "I to są ci, którzy chcą być przywódcami Niemiec" - powiedział Hitler trzęsąc się…

Dane techniczne:
Wersja gry: Hearts of Iron 2 Deluxe Arsenal of Democracy, polska wersja językowa
Poziom trudności: normal
Poziom agresywności: normal
Mody: SKIFF, Zoor’s Flagpack oraz Eventy Historyczne Minimod
Cele gry: A cóż można osiągnąć grając Niemcami? Lebensraum!
Ostrzeżenie: AAR nie będzie poprawny politycznie, bardzo często przewijać będą się słowa, grafiki, zdjęcia, etc. które mogą godzić w tak zwaną polityczną poprawność, więc sugeruję osobom, które bardzo, ale to bardzo cenią sobie brak swastyk, określenia homoseksualistów mianem sodomitów, pedałów czy innych takich, opuszczenie tego tematu nim zaczniemy się wzajemnie oskarżać o faszyzm czy lewactwo. Pozdrawiam autor.

 

Rozdział pierwszy: Pierwsza wspólna zima

Badania naukowe, część pierwsza ciężki okręt podwodny

​

Na początku stycznia 1936 roku, w Niemczech rozpoczęto badanie kilku nowych, ważnych z wojskowego punktu widzenia technologii, których opracowanie powierzono prywatnym koncernom. Jedno z najważniejszych zamówień, przeznaczonych dla Krigsmarine otrzymała stocznia marynarki wojennej, której zlecono opracowanie planów nowego okrętu podwodnego, mającego pełnić rolę podwodnego krążownika, zdolnego nie tylko do przenoszenia torped i min na duże dystanse, ale również do skutecznego niszczenia nieprzyjacielskiej żeglugi. Co prawda naczelny dowódca U-bootwaffe, admirał Karl Doenitz, postulował skupienie się raczej na budowie okrętów typu VII, które jego zdaniem były bardziej przyszłościowe i stanowiły coś w rodzaju kompromisu pomiędzy gigantomanią na którą cierpiał Hitler, a realnymi możliwościami bojowymi okrętu podwodnego. Niestety, wbrew protestom złożonym przez admirała, oraz kilku najbardziej uzdolnionych oficerów dowodzących nielicznymi jeszcze okrętami podwodnymi, rozpoczęto prowadzenie badań nad nowym typem okrętu podwodnego, któremu nadano robocze oznaczenie Typ XB. Zgodnie z pierwotnym projektem, okręty tego typu, zamierzano uzbroić w osiem wyrzutni torpedowych, w przeciwieństwie do starego typu XA, które wyposażono w dwie wyrzutnie. Przedmiotem długiej dyskusji stało się rozmieszczenie wyrzutni torpedowych – z jednej strony konstruktorzy chcieli zapewnić załodze okrętu możliwość ataku, w przypadku, gdyby cel godny torpedy pojawił się za jednostką, z drugiej zaś strony, nie zamierzano rezygnować z silnie uzbrojonego dziobowego przedziału torpedowego. Ostatecznie, konstruktorzy zdecydowali się na umieszczenie na dziobie pięciu wyrzutni kalibru 533 mm, oraz trzech wyrzutni na rufie. Zapas torped wynosił, podobnie jak w przypadku francuskiego krążownika podwodnego Surcouf , 20 torped, co pozwalało na dość długi patrol. Dodatkowo okręty typu XB, zmierzano wyposażyć w wodnosamolot typu Arado, transportowany za kioskiem okrętu, oraz trały minowe. Okręt zaprojektowano do prowadzenia działań, na jak największym dystansie od baz, jednostki typu XB w każdym zakamarku kadłuba ukryte miały zbiorniki paliwa. Typ X B był mniejszy niż X A, posiadał kadłub sztywny o przekroju kołowym, otoczony obszernymi kadłubami lekkimi. W jego osi symetrii, przed kioskiem, usytuowano sześć szybów minowych, rozciągających się od stępki do rozdzielacza w kadłubie , przy czym w każdym z nich można było transportować trzy zestawy minowe. W przestrzeniach pomiędzy kadłubami, po obu burtach, znajdowało się po dwanaście krótszych szybów, z których każdy mieścił po dwie miny, otoczonych przez zbiorniki ropy i oleju. Kwestią sporną, pomimo zabiegów Doenitza, który stwierdził, że im prędzej zakończą się prace nad typem XB, tym lepiej dla U-bootwaffe, stało się również rozmieszczenie załogi – część inżynierów zdecydowanie odrzucała rozmieszczenie stosowane w typie VII, uważając go za mało wydajny, a w skrajnych przypadkach wręcz szkodliwy dla zdrowia przebywających w kajutach marynarzy. Ostatecznie zdecydowano się pozostać przy rozwiązaniu z typu VII, i pod koniec trzeciego tygodnia stycznia powstał pierwszy projekt, który przewidywał budowę okrętu o wyporności 1763 BRT (2177 BRT wyporność podwodna), napędzanego dwoma silnikami Diesla o mocy 4800 KM, oraz dwoma silnikami elektrycznymi o mocy 1100 KM. Typ XB według projektu przedstawionemu Doenitzowi miał mieć około 90 metrów długości oraz 10 metrów szerokości. Plany przewidywały, że jednostka będzie w stanie zanurzyć na 220 metrów, stwierdzono jednak, że przy zastosowaniu surowców wysokiej klasy, jednostki tego typu będą mogły swobodnie operować na głębokości około 250 – 270 metrów, pod poziomem morza.

Armia i wywiad​

W czasie gdy w krajach dawnej Ententy (Wielka Brytania, Francja, Włochy) powstawały pierwsze plany budowy nowych stałych linii obronnych, które miały zapewnić bezpieczeństwo państwom, które wyszły obronną ręką z Wielkiej Wojny, w Niemczech wprowadzono w życie plan mobilizacyjny Viking, który przewidywał sformowanie do połowy 1939 roku, 40 dywizji piechoty, wspieranych przez brygady artylerii średniej, która miała zapewnić oddziałom niemieckim przewagę ogniową nad przeciwnikiem. W ramach pierwszego rzutu mobilizacyjnego zamierzano powołać 20 dywizji piechoty, których formowanie rozpoczęło się w styczniu 1936 roku. Pierwszy dokument zatwierdzający powoływanie nowych oddziałów został oficjalnie wydany 2 stycznia 1936 roku, i przewidywał formowanie 16 dywizji piechoty, podzielonych na cztery rzuty, po cztery dywizje każda. Kolejne zezwolenie, zostało wydane kilka dni później, 6 stycznia 1936, i przewidywało rozpoczęcie formowania kolejnej „serii” czterech dywizji. Pierwszy rzut, złożony ostatecznie z 20 dywizji piechoty zamierzano wprowadzić do służby czynnej w styczniu – lutym 1937 roku. W zakładach produkujących uzbrojenie dla oddziałów piechoty, już zacierano ręce – trudno się dziwić, zamówienie złożone przez OKH, opiewało bowiem na nieco ponad pięćset tysięcy karabinów i pistoletów maszynowych. Wśród tych ostatnich największą popularnością cieszyły się popularne MP 34 Bergmann, które zamierzano przydzielić każdemu podoficerowi, a w brygadach artylerii co drugiemu żołnierzowi, co miało spowodować zwiększenie siły ognia na odcinku każdego plutonu. Trudno jednoznacznie oceniać taką decyzję niemieckiego sztabu generalnego, gdyż z jednej strony zamiar sformowania nowych oddziałów był przez większość oficerów i szeregowych żołnierzy obierany bardzo pozytywnie, z drugiej jednak nieco kontrowersji budziło podejście OKH, które nie przewidywało formowania żadnych nowych dywizji pancernych, co mogło w przyszłości okazać się bardzo niebezpiecznym posunięciem.

​

Do zdecydowanych akcji dojrzewał także szef niemieckiego wywiadu, admirał Wilhelm Canaris, którego podwładni od początku roku rozpoczęli polowanie na dwie groźne siatki wywiadowcze, które działały na terenie zachodnich Niemiec, gdzie zajmowały się szpiegostwem gospodarczym – według informacji uzyskanych przez Abwehrę, agentom francuskim udało się wykraść plany nowego samolotu szturmowego, nad którym pracowali inżynierowie firmy Junkers oraz Heinkel, którzy do czasu rozpoczęcia masowej produkcji nowego bombowca zdecydowali się połączyć siły. Jako pierwsi w ręce ponurego admirała wpadli Francuzi, których głównym obszarem działania pozostawała Kilonia, gdzie odnaleziono pierwsze ślady siatki, złożonej z pięciu mężczyzn i jednej kobiety. O dziwo, cała szóstka była bardzo dobrze znana w lokalnej delegaturze partii, dlatego też ich aresztowanie i postawienie w stan oskarżenia, wywołało spory odzew w środowiskach lokalnych – jako pierwszy w sprawie zatrzymania szczęściu agentów francuskiego wywiadu wypowiedział się, lokalny wysoki działacz partyjny, dr. Deulius, który stwierdził:
„W dzisiejszych czasach dzieje się wiele rzeczy, które zwykłemu człowiekowi nie mieszczą się w głowie – na przykład aresztowanie z 19 stycznia bieżącego roku, całkowicie mną wstrząsnęło. Nigdy nie dopuszczałem do siebie myśli o zdradzie kogokolwiek z naszych ludzi, a zwłaszcza radcy V., czy chociażby pana K., o którego nieposzlakowanej opinii sam wielokrotnie wspominałem w obecności Führera. Na szczęcie, dzięki czujności naszych służb kontrwywiadowczych udało się nam uniknąć prawdziwego nieszczęścia, jakim byłoby poznanie, któregoś z tych ludzi z naszym wodzem.”
W podobnym tonie o aresztowaniu i dość szybkim zniknięciu agentów francuskich wypowiedział się admirał Canaris:
„Francuska siatka wywiadowcza, działająca na terenie Kilonii, była bardzo dobrze zakamuflowana i zabezpieczona na wypadek wsypy jednego z członków. W ciągu zaledwie kilku dni, od aresztowania pierwszego agenta, stało się jasne, że nieprzyjaciel rozpoczął już zwijanie wszystkich znanych naszemu więźniowi kontaktów. Oczywiście nie mogliśmy na to pozwolić i po kilku przesłuchaniach otrzymaliśmy interesujące nas informacje, które dotyczyły siatki, zakonspirowanej w lokalnych strukturach NSDAP. Francuski wywiad wykazał się dużą zuchwałością i pomysłowością, umieszczając jednego ze swoich ludzi w biurze projektowym Heinkla, gdzie człowiek ten miał dostęp do najważniejszych projektów realizowanych przez szefostwo firmy”.

​

O ile pojawienie się w Niemczech francuskiej siatki wywiadowczej, nie było dla agentów Abwehry niczym niezwykłym o tyle zlikwidowanie na początku lutego norweskiej siatki szpiegowskiej było pewnym szokiem dla agentów admirała Canarisa, okazało się bowiem, że norwescy agenci przeniknęli do struktur 1 Flotylli Okrętów Podwodnych, stacjonującej w Kilonii, gdzie starali się zdobyć plany niemieckich okrętów podwodnych. Jak zeznał jeden z aresztowanych, ostatecznym celem całej siatki, była kradzież jednego z okrętów i przeprowadzenie go do Oslo, gdzie władze Królestwa Norwegii zamierzały poddać go testom, a następnie przekazać Brytyjczykom, z którymi współpracowali.

​

W tej sytuacji, wszyscy agenci kontrwywiadu wojskowego otrzymali rozkaz zachowania szczególnej ostrożności podczas badania przybyszy z Wielkiej Brytanii. Na rezultaty nie trzeba było długo czekać – 14 lutego, we wspomnienie świętego Walentego, do Niemiec nieudanie próbowało dostać się dwóch angielskich agentów, którzy podawali się za korespondentów sportowych. Brytyjczycy, byli już w rękach niemieckiego kontrwywiadu, jednak w ostatniej chwili przed odstawieniem ich do więzienia, udało im się zbiec, kilka dni później posterunek straży granicznej meldował, iż dwóch mężczyzn, odpowiadających rysopisowi poszukiwanych Brytyjczyków.

​

7 lutego w Niemczech pojawiła się nowa tajna służba, której zadaniem było wyszukiwanie i otaczanie troskliwą opieką wszelkich podejrzanych ludzi. Nowa służba powstała w Prusach Wschodnich, w czasie gdy przedstawicielem tej prowincji pozostawał jeden z czołowych przywódców partii nazistowskiej, namaszczony na następcę Fhurera, Herman Goring. „Gruby Herman” zapewnił swojemu najmłodszemu, i nawiasem mówiąc najbardziej krwiożerczemu dziecku, daleko idących uprawnień, które pozwalały funkcjonariuszom Gestapo, na aresztowanie każdego obywatela Niemiec, wkroczenie do każdego domu i mieszkania bez uzyskania nakazu sądowego, oraz co najważniejsze – długotrwałe przetrzymywanie owego delikwenta bez wyroku sądu. Początkowo przełożeni Geheime Staatspolizei, nie bardzo wiedzieli czym tak naprawdę mają się zajmować, co często doprowadzało do sporów pomiędzy nimi, a oficerami Kripo i Abwehry, wszystkie służby wchodziły sobie bowiem w pewnym stopniu w drogę, często utrudniając temu drugiemu wykonanie powierzonych mu zadań w określonym odgórnie czasie i miejscu. Jako, że rozszerzenie działalności Gestapo na całe Niemcy miało miejsce w trakcie IV Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Garmisch-Partenkirchen, początkowo oficerowie skierowani do pracy w tej niezbyt przyjemnej służbie porządkowej zajęli się głównie infiltracją przybyłych do Niemiec działaczy sportowych, sportowców (szczególną opieką otoczono Anglików, Francuzów i Polaków), później zaczęli przejmować część uprawnień Abwehry, skupiając się głównie na wydobywaniu informacji z zatrzymanych agentów wrogich wywiadów, oraz skupiając w swoim ręku pełnię działań kontrwywiadowczych na terenie Niemiec.

​

Podobnie jak w innych największych krajach europejskich, również w Niemczech zdecydowano się na tworzenie stałych linii fortyfikacji. Początkowo planowano zabezpieczyć w ten sposób całą wschodnią granicę Trzeciej Rzeszy, ostatecznie jednak kanclerz Adolf Hitler wyszedł z założenia, że najlepszą formą obrony jest atak i odrzucił koncepcję budowy potężnych umocnień wzdłuż granicy polsko – niemieckiej. Z jednej strony pozwalało to Niemcom na skierowanie dodatkowych funduszy na zbrojenia, z drugiej zaś, budowa fortyfikacji oznaczała by uznanie wschodniej granicy Rzeczpospolitej, co wiązało by się, z rezygnacją z rdzennie niemieckich terenów, położonych na wschód od obecnej linii granicznej. Ostatecznie po długich i burzliwych dyskusjach Hitler zaakceptował projekt ufortyfikowania Pomorza, na które spodziewano się zmasowanego polskiego ataku – chociażby z rejonu Bydgoszczy. Podobnie jak w Prusach Wschodnich, zamierzano zbudować całą sieć bunkrów i mniejszych stanowisk strzeleckich, które były by w stanie zatrzymać nacierającego nieprzyjaciela…

Badania naukowe, część druga: podstawowy samolot bezpośredniego wsparcia

​

Rola lotnictwa na nowoczesnym polu walki, zgodnie z nową niemiecką doktryną, wojny błyskawicznej, która zyskała oficjalne poparcie sztabu generalnego i przywódców politycznych, była bardzo duża. Jako, że współdziałanie wojsk lądowych i lotnictwa, wymagało od tego ostatniego wykonywania precyzyjnych, punktowych ataków na poszczególne cele, koniecznością stało się stworzenie samolotu, zdolnego do przeprowadzania takich dokładnych ataków bombowych. W tym celu, zdecydowano się na stworzenie lekkiego bombowca Junkers Ju – 87 Stuka, któremu nadano fabryczne oznaczenie B – od „Berta”, gdyż skierowany do masowej produkcji prototyp był drugą maszyną, w której zastosowano pewne innowacje nieobecne w prototypie oznaczonym jako „A”. Prace nad Stukasem, rozpoczęły połączone zespoły dwóch największych niemieckich potentatów jeśli chodzi o przemysł lotniczy, a mianowicie Heinkel Flugzeugwerke oraz Junkersa. Nowa maszyna miała być jednosilnikowym samolotem bombowym zdolnym do przenoszenia dość znacznego ładunku, który miał być zrzucany na cel z lotu nurkowego, stąd też wzięła się nazwa samolotu – Sturzkampfflugzeug, z języka niemieckiego, bombowiec nurkujący. Samolot został wyposażony w 12 cylindrowy, chłodzony wodą silnik Junkers Jumo 211 Da, który osiągał moc 1200 KM.
Nowy bombowiec nie był duży – jego rozpiętość skrzydeł wynosiła 13,8 m, długość 11,1 m, a wysokość nieco ponad trzy metry. Specyficznym szczegółem konstrukcyjnym samolotu, pozwalającym na rozpoznanie Sztukasa, było nie chowane w locie podwodzie, zabezpieczone za pomocą specjalnych kołpaków, nazywanych popularnie „łapciami”, na których umieszczono pewną niespotykaną do tej pory innowację – mowa oczywiście o tak zwanej „trąbie jerychońskiej” – małej syrenie, którą wprawiał w ruch pęd powietrza, wyzwalający się podczas wprowadzenia maszyny w nurkowanie. Produkcja Sztukasa była jednak znacznie bardziej kosztowna, od produkcji dwupłatowego samolotu szturmowego Henschel Hs 123, co spowodowało wprowadzenie do jednostek lotniczych obu maszyn, które miały się uzupełniać, w myśl zasady 50 na 50 – 50% samolotów w dywizjonie stanowiły Junkersy, zaś drugą połowę Henschele, które okazały się znacznie mniej odporne na ostrzał z ziemi i ogień myśliwców nieprzyjaciela. Chrzest bojowy obie maszyny miały przejść już niebawem…

Inne wydarzenia dotyczące bezpośrednio Niemiec, nie związane z wojskiem i wywiadem

​

6 stycznia w popularnej niemieckiej gazecie, Klerusblatt, skierowanej głównie do duchownych i wiernych kościoła Katolickiego, pojawiły się sformułowania, które jawnie nawoływały do popierania ustaw norymberskich, które skierowane przeciwko Żydom, bardzo przypadły do gustu, części niemieckich katolików. Zdaniem Kościoła, ustalenia i regulacje prawne, wprowadzone przez Hitlera do kodeksu karnego Rzeszy, pozwalały oddzielić od zdrowego chrześcijańskiego społeczeństwa tych, którzy wiele wieków temu, nie poznali się na swoim powołaniu, i zamiast obdarzyć Jezusa, należną czcią ukrzyżowali go pod zarzutem bluźnierstwa przeciwko Torze, i powadze kapłanów służących przy Świątyni. Oznaczało, to, że Kościół niemiecki bierze na siebie część odpowiedzialności, jaka w oczach światowej opinii publicznej spadła na partię nazistowską. Jednocześnie, taka, stricte antysemicka postawa Kościoła Katolickiego, stawiała pod znakiem zapytania pewne ideały – w tym chociażby miłosierdzie chrześcijańskie, wyznawane przez Kościół katolicki. Żydów przestawiano – również w Kościele, jako naród „od Boga przeklęty”, który na różne sposoby, stara się odciągnąć zbłąkane, lub wątpiące owieczki, z owczarni Kościoła. Żydzi mieli używać do tego celu różnego rodzaju niezgodnych z katolicyzmem sposobów – jak chociażby produkowanie i sprzedawanie fotografii pornograficznych. Co ciekawsze, cześć katolików niemieckich, nie zgodziła się ze stanowiskiem prezentowanym przez Klerusblatt, i jeszcze aktywniej podjęła się pomocy prześladowanym. Tych niestety było znacznie mniej niż prześladujących i prześladowanych…

​

5 lutego całe Niemcy przeżyły potężny wstrząs, związany z zabójstwem, jednego z czołowych niemieckich działaczy partyjnych, związanych z NSDAP, działających poza Rzeszą. Wilhelm Gustloff, czołowy działacz NSDAP, na terenie Szwajcarii, został skrytobójczo zamordowany, przez bliżej nieznanych sprawców. Ten straszliwy mord, otworzył władzom III Rzeszy oczy, na poważny problem działających poza granicami Rzeszy działaczy partyjnych, którzy bardzo często nie mieli przydzielonej żadnej ochrony, głównie z powodu oszczędności, związanych z akumulacją kapitału na terenie Niemiec.

​

Dwa dni po zamachu na niemieckiego działacza, w Garmisch-Partenkirchen rozpoczęły się IV Zimowe Igrzyska Olimpijskie, które okazały się pierwszym sprawdzianem dla Niemiec, przed przypadającą na okres letni olimpiadą w Berlinie. Trwające dziesięć dni Igrzyska, nie cieszyły się zbyt dużym zainteresowaniem czołowych niemieckich polityków, którzy znacznie bardziej interesowali się przygotowaniami niemieckiej kadry do igrzysk letnich, które miały rozegrać się w Berlinie. W igrzyskach, udział wzięły: Australia, Austria, Belgia, Bułgaria, Czechosłowacja, Estonia, Finlandia, Francja, Grecja, Hiszpania, Holandia, Japonia, Jugosławia, Kanada, Liechtenstein, Luksemburg, Łotwa, Norwegia, Polska, Rumunia, Stany Zjednoczone, Szwajcaria, Szwecja, Turcja, Węgry, Włochy, Wielka Brytania oraz oczywiście Niemcy. W klasyfikacji medalowej, pierwsze miejsce z 7 złotymi medalami zajęli Norwegowie, drugie miejsce przypadło w udziale Niemcom, a trzecie miejsce zajęli Szwedzi. Poza tym swoistym „podium” znaleźli się Finowie (4 miejsce), Szwajcarzy (5 miejsce) i Austriacy (6 miejsce).

​

27 lutego Hitler, wraz z urzędnikami ministerstwa gospodarki zainaugurował otwarcie fabryki samochodów Volkswagen w mieście Fallersleben, która miała dostarczyć tanich samochodów, dostępnych na kieszeń każdego Niemca. Jednocześnie, usunięte zostały wprowadzone jeszcze w czasach Republiki Weimarskiej regulacje dotyczące opłat fiskalnych za posiadanie i użytkowanie samochodu – był to tak zwany „podatek samochodowy”, którego zniesienie, wydatnie przyczyniło się do zwiększenia się liczby zainteresowanych zdobyciem prawa jazdy, oraz kupnem samochodu, z czego najbardziej cieszyły się jednostki odpowiedzialne za prowadzenie kursów samochodowych, oraz koncerny motoryzacyjne, które zaczęły notować coraz większe zyski związane ze sprzedażą nowych samochodów.

Wydarzenia ze świata styczeń – luty 1936

​

2 luty: Włochy, Francja i Anglia ogłosiły zakrojony na szeroką skalę program budowy fortyfikacji, który zwłaszcza we Francji zyskał sobie dużą popularność. Francuskie ministerstwo wojny i gospodarki, w ciągu kilku dni od ogłoszenia budowy linii Mareth, ogłosiło budowę tak zwanej małej Linii Maginota, powstającej na granicy z Włochami. Dodatkowo, francuskie władze oficjalnie wypowiedziały się pozytywnie w kwestii formowania armii zawodowej, opartej na ochotnikach, a nie jak to było do tej pory obowiązkowym poborze. Jednocześnie, każdy młody człowiek musiał odbyć przeszkolenie wojskowe.

​

15 stycznia: Japonia największy producent i sprzedawca opium na świcie, rozpoczął intensyfikację upraw położonych głównie na terenie uzależnionego do Cesarstwa, marionetkowego państwa Mandżukuo, na czele którego stoi były chiński cesarz Pu – Yi, który wobec niesprzyjającej koniunktury politycznej zmuszony jest do całkowitego posłuszeństwa względem swoich japońskich protektorów, którzy choć oficjalnie potępiają handel narkotykami na terenie półwyspu koreańskiego, gdzie trafia gros produkowanego na terenie Mandżurii opium, zdają się patrzeć na cały proceder przez palce, zapewne maczają w tym palce oficerowie i dowództwo Armii Kwantuńskiej – tajemnicą poliszynela jest, że oficerowie tej stacjonującej na terenie Mandżurii, części cesarskiej armii czerpią z handlu narkotykami olbrzymie zyski.

​

16 stycznia: Zamach stanu w Boliwii, odsunął od władzy dotychczasowego prezydenta tego biednego południowoamerykańskiego kraju Jose Louisa Sorzano, którego miejsce zajął David Ruilnova. W rzeczywistości, władzę w kraju sprawuje jednak łączący w jednym ręku urząd premiera i ministra gospodarki Enrique Finot, sprawujący władzę z tylnego siedzenia – nie wiadomo jak długo utrzyma się nowy rząd, wiadomo jednak, że ta zmiana na szczycie przeszła bez większego echa w Stanach Zjednoczonych, które złożyły nowemu prezydentowi i premierowi oficjalne gratulacje.

​

21 stycznia: Zmarł król Wielkiej Brytanii Jerzy V. Jego miejsce zajął młody, zamieszany w dość głośny romans z dwukrotną rozwódką następca tronu Edward VIII. Nie wiadomo jak potoczy się dalej sytuacja w Wielkiej Brytanii, gdyż odpowiadający za koronację nowych władców biskup anglikański, nie wyraża zgody na koronowanie żony młodego króla, na królową Anglii. Sytuacja jest bardzo napięta, gdyż konserwatywni Brytyjczycy nie uważają biskupa za pozbawionego racji, i w większości zdają się trzymać jego stronę.

​

25 stycznia: Świat obiegła wieść o otworzeniu w Portugalii, mieszczącego się na Wyspach Zielonego Przylądka obozu koncentracyjnego Tarrafal, lub dokładniej rzecz biorąc – Campo de Morte Lente – obozu Powolnej Śmierci, do którego trafiają głównie portugalscy komuniści i inni przeciwnicy dyktatury Antonia Oliviery Salazara.

​

7 luty: Na forum Ligii Narodów zapadła decyzja o nałożeniu na Włochy sankcji ekonomicznych i politycznych w związku z prowadzoną przez ten kraj wojną w Abisynii, która zdaniem społeczności międzynarodowej jest zupełnie nieuzasadniona, a ponadto jest doskonałym przykładem ludobójstwa na skalę masową – posuwające się do przodu wojska włoskie używają bowiem nie tylko zupełnie typowych środków prowadzenia walki jak lotnictwo, artyleria, czy pojazdy pancerne, ale również gazów bojowych, oficjalnie zakazanych przez część umów międzynarodowych.

​

22 luty: W okupowanej przez Japonię części Mongolii (tak zwana Mongolia Wewnętrzna) doszło do spotkania czołowych lokalnych polityków, które miało miejsce w klasztorze Bailigmiao, gdzie książęta z Chahar i Suiyuan odbyli naradę w sprawie dalszego statusu ich państwa, czy też terenów z których przybyli, w ramach Cesarstwa Japonii.

​

26 luty: Władzę w Japonii, na początku lat 30, przejęła grupa generałów, którzy uważali że tylko szybka militaryzacja Japonii, oraz siłowe rozwiązanie problemów japońskich w Chinach wprowadzi kraj na nową, lepszą drogę rozwoju. Paradoksalnie główną przeszkodą wobec siłowych rozwiązań w Chinach była część establishmentu japońskiego z premierem Okadą na czele. Na tym tle pod koniec lutego 1936 roku doszło w Tokio do próby zamachu stanu. 1500 żołnierzy z garnizonu tokijskiego dowodzonych przez młodych oficerów zaatakowało siedziby rządu, partii politycznych oraz rezydencje polityków przeciwnych kontynuowaniu interwencji w Chinach. „Incydent 2-26” – jak nazwano ową akcję – zakończył się klęską puczystów, choć udało im się zamordować kilku polityków (premier cudem ocalał). Kilkunastu oficerów zapłaciło głową, a kilkunastu generałów zdymisjonowano.

Czyszczę i zamykam, w razie chęci kontynuacji proszę o kontakt z funkcyjnymi działu.

Pozdrawiam
Goliat