AAR Niemcy 1.06

Upadek Japonii - zastanawiające jest to , ze Japończycy nie posiadaja słabej armii, a ich flota jest liczniejsza od floty amerykańskiej, w lotnicwie też nie jest tak źle.

 

Atakuje 12 dywizoinami naraz (na tyle pozwala zdolnośc marszałka lotnictwa) - z lotnictwem jest chyba tak jak z marynarka im więcej na polu tym wieksza kara - napewno nie opłaca sie wysyłac 24 dywizjonów na raz (skuteczność około 20%). Chyba do 6 dywizjinów ta kara jest zerowa a później rośnie ale gdzie jest optimum (czyli ile warto naraz użyć) tego nie wiem.

Oj lotnictwo strategiczne jest strasznie drogie - wogóle sobie je odpuściłem, chociaz jak teraz ruscy nie maja myśliwców to byłyby to łatwe misje.

 

WIELKIE PRZYGOTOWANIA (październik 45 – luty 46), krzyże nad Anglią, druga bitwa o Stalingrad, wielkie przegrupowania.

Po zamknięciu pierścienia okrążenia pod Stalingradem, dywizje na froncie wschodnim zaprzestały dalszych działań czekając aż głód zmiękczy obrońców miasta Stalina.
W tym czasie Goring postanowił rozpocząć drugi punkt operacji inwazji na Anglię – wywalczenie panowania w powietrzu. W tym celu na wybrzeżu kanału La-Manche skoncentrowano prawie całe niemieckie lotnictwo myśliwskie w sumie (licząc 50 samolotów na dywizjon) 1150 myśliwców (23 dywizjony). Podstawowym modelem samolotu był Fw-190 (950 maszyn), mniej było przestarzałych Me-109 (200 maszyn).
O przeciwniku wiedziano niewiele, nad Anglią nie pokazywano się dość dawno (jedynie rakiety od początku wojny wleciały w przestrzeń powietrzną Anglii), posiadano wprawdzie drobiazgowe dane wywiadowcze według których RAF nie posiadał ani jednego myśliwca, a siły bombowe przeciwnika wynosiły około 1000 maszyn. Nie wiadomo jednak było nic o dyslokacji sił lotniczych USA – które były w porównaniu do naszych ogromne, około 5000 maszyn w tym co najmniej 2500 myśliwców.
Plan zakładał wciągnięcie sił myśliwskich przeciwnika do walk nad kanałem i dopiero po ich pokonaniu atak na lotniska w południowej części wyspy.
Operacja rozpoczęła się 7 października gdy 600 myśliwców pojawiło się nad kanałem, jednak żaden samolot wroga nie ruszył do walki. Rozpoznanie jednak wskazało że w Coventry znajdują się dość duże siły lotnicze nieprzyjaciela. W dniu 10 października postanowiono zmienić plan 12 dywizjonów (marszałek Lotzer) zaatakowało angielskie siły lotnicze w Coventry. Spodziewano się znacznej kontrakcji sił myśliwskich nieprzyjaciela prawdopodobnie znajdujących się w głębi wyspy. Jednak i tym razem przypuszczenia okazały się błędne. Gdy o 7 rano niemieckie myśliwce pojawiły się na niebie Coventry spotkały w powietrzu tylko bombowce i samoloty torpedowe (22 dywizjony) . Walka trwała długo, w dzień nasi lotnicy uzyskali dużą przewagę niszcząc wiele maszyn (głownie przestarzałych samolotów torpedowych), z chwilą nadejścia nocy dowódca brytyjski (Dowding – night flyer) stawił bardziej zacięty opór zwiększając nasze straty. Jednak z nadejściem poranka Anglicy nie mieli już sił aby dotrwać do kolejnej nocy, i zostali zmuszeni do ucieczki. Następnego dnia rano nad lotniskami angielskich dywizjonów ponownie pojawiły się nasze myśliwce (pozostałe 11 dywizjonów), tym razem opór był już znikomy. Po kilku jeszcze nalotach, na lotniskach Coventry nie można już było znaleźć żadnego sprawnego samolotu nieprzyjaciela. Powietrzna cześć bitwy o Anglie została wygrana, straty wroga wyniosły 1100 samolotów (22 dywizjony), nasze zaledwie 210 maszyn (413 strenght).

Wygrana nad Anglią przyspieszyła decyzję o zlikwidowaniu kotła Stalingradzkiego – chciano bowiem szybko zwolnic dywizje przeznaczone do inwazji na wyspę (operacja Neptunos). Na początku Listopada skierowano więc na Stalingrad uderzenie 19 dywizji, w tym czasie siły obrońców skurczyły się do 39 dywizji – dlatego uważano, że opór będzie symboliczny.
Zanim jednak wojska dotarły do Stalingradu Rosjanie wyprowadzili nieoczekiwany kontratak, który miał na celu rozerwanie pierścienia okrążenia. 7 Listopada na pozycję 25 dywizji niemieckich w Saratowie (wszystkie szybkie) spadło uderzenia 50 sowieckich dywizji (głownie piechoty ale też zmechanizowanych i milicji). Walka przybrała wyrównany charakter, uważano jednak że uda się odeprzeć ten kontratak lub opóźnić go tak, że Stalingrad padnie (tym bardziej że aktywnie działały stukasy). Jednak z każdym dniem walk, obrońców ubywało w mniej więcej takim samym tempie jak atakujących, jednak atakujących było 500 tys. a obrońców zaledwie 250 tys. Wreście 11 Listopada ku rozpaczy dowództwa musiano się wycofać. Jednostką atakującym Stalingrad brakowało już tylko 2 dni drogi (atak wstrzymano), jednak straty w Saratowie (130 tys. i całkowicie zniszczona dywizja pancerna) nie pozwoliły na zdobycie Stalingradu w tym podejściu. Straty Rosjan atakujących Saratow wyniosły około 150 tys.
Od tej pory obrońcy Stalingradu znów dostali zaopatrzenie, cześć z nich załadowano na transporty kolejowe i wywieziono z zagrożonego miasta – wydawało się że szansa zniszczenia 40 sowieckich dywizji została zaprzepaszczona. W kilka dni po porażce dywizje pancerne i zmechanizowane dotarły do naszych pozycji w okolicy Saratowa. Po uzupełnieniu braków okazało się że cześć korpusów nadaje się jeszcze do walki (org=30) dlatego postanowiono jeszcze raz zamknąć pierścień okrążenia. Jako że do ataku nie były zdolne wszystkie korpusy atak wzmocniono dywizjami piechoty do tej pory osłaniającej tylko flanki operacji Cormorann. W sumie 22 Listopada 39 naszych dywizji uderzyło na Saratow broniony przez 23 dywizje wroga. Wynik walki mógł być tylko jeden po 30 godzinach Stalingrad znów był okrążony. Jednak część okrążonych uciekła – i w drugim podejściu zamknięto w kotle zaledwie 22 dywizje. Przez następne tygodnie „zmiękczano” głodem obrońców by 6 styczni uderzyć na czele 80 dywizji w samo centrum miasta. Obrońcy okazali się być wyczerpani oblężeniem i poddali się bez walki. W tym momencie zdecydowano się ponownie skrócić front i wycofano się na pozycje zbliżone do tych sprzed operacji Cormorann pozostawiając w naszych rękach jedynie Stalingrad. Opuszczony Saratow i Volziskij Rosjanie zajmują 28 I., Proletarsk 30 I., Krasnodar 2 II. W tym czasie wszystkie szybkie dywizje są odwoływane do Francji w celu dokonania desantu na Wielka Brytanię. Na froncie wschodnim pozostają już tylko niemieckie dywizje piechoty oraz dywizje sojuszników. Do Francji zmierzają też dywizje z zachodniej Afryki zluzowane tam przez nowo sformowane dywizje piechoty.
Operacja Neptunos zaczyna nabierać tempa.

 

Stany znaczących sił na 14 luty 46

Armia:

USRR - 572 dywizje (358 piechoty, 44 Zmech, 15 PZmot, 2 Panc, 150 milicji, 5 innych)
USA - 227 dywizji (106 piechoty, 57 Zmech, 7 PZmot, 13 Panc, 43 Marines)
UK- 107 dywizji (70 piechoty, 17 Zmech, 9 PZmot, 4 Panc, 4 marines)

Germany - 270 dywizji (178 piechoty, 29 Zmech, 20 DPZmot, 28 Panc)
Japan - 116 dywizji (81 piechoty,7 PZmot, 11 Marines)

Lotnictwo:

USA - 127 (62 myśliwce, 29 bombowców nurkujących, 26 bombowców morskich)

Germany - 69 (34 myśliwce, 11 nurkujących, 14 taktycznych, 8 morskich)
Japan - 45 (24 myśliwce, 16 torpedowych)

Flota:

USA - 160 (4 niszcyciele, 31 OP, 125 TP)

Japan - 186 (7 krążowników, 55 niszczycieli, 3 lotniskowce, 42 OP, 79 TP)
Germany - 137 (4 pancerniki, 2 krążowniki, 11 niszczycieli, 96 OP, 24 TP)
Italy - 50 (4 OP, 46 TP)

 

Niestety Japończycy całą swoja flotę skoncentrowali w jednej (widziałem ja raz jak przepływała obok posiadłości sojusznicze Portugalii - ponad 50 jednostek. Ponadto Amerykańce zrobili znaczne postępy na wyspach japońskich od ostatniego screena, również brytole ich ze strony Indii kąsają.
Z tym odcięciem od zaopatrzenia to może juz tak byc tylko jak Japońce widza kikadziesiąt dywizji na danym polu to za Chiny (he he) nie zaatakują nawet jak oni będą mieli zerową organizację. Amerykańce tymczasem doślą posiłki z metropolii i tymi posiłkami ich wykończą.