Auld Lang Syne, czyli historia rodu MacSevów

Nie będzie niespodzianką, ale następcą tronu jest książę Macbeth

 

Jako, że chciałbyś opanować Wyspy Brytyjskie: Najpierw bierzesz się za Irlandię, czy Wielką Brytanię?

 

Sądzę, że najpierw Irlandia, a potem Anglia i Walia.

 

A na koniec Empire of Britannia i podbój losowego nowego świata w EU IV?

 

Imperium Brytyjskie byłoby miłym uwieńczeniem, ale EUIV nie mam i nie planuję w najbliższym czasie zakupu

 

Obawiasz się inwazji Azteków? Czy masz włączone to DLC?

 

Tak, mam włączone to DLC, także pewnie inwazja się odpali

 

Czyli, jeśli nie zjednoczysz Wysp przed inwazją, to skończysz na ołtarzu, albo uciekniesz na drugi koniec mapy.

 

Ciekawa wizja końca gry

 

a potem na EU4 gdzie ci co robią inwazję mają 100% wydajność badań

 

A Gargamel Okrutny? Co się stało z biedaczkiem i jego kotem po skurczeniu się jego imperium? :<
... czy jak się tam zwał ten władca państwa Templariuszy...

 

Gargamelowi dawno się zmarło - stąd pewnie ta ekspansja niebieskich francuskich smerfów na dawnym imperium Templariuszy

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 48




​

Do świętej wojny o Derby w styczniu 1066 roku dołączyło fryzyjskie hrabstwo Westfriesland, gdzie nadal utrzymywały się nordyckie wierzenia. Było to bezsensowne, gdyż ta wojna była już faktycznie rozstrzygnięta. Mogło to zająć jeszcze wiele miesięcy, lecz wynik mógł być tylko jeden. Żółw nie powstrzyma szarżującego byka, Derby nie wygra ze Szkocją.


W lutym w wiek dorosły wstąpił książę Macbeth, starszy syn Severusa. Oczywiście zaaranżował mu małżeństwo – z księżniczką Liedwin rodu de Montferrat, panującej dynastii w Świętym Cesarstwie Rzymskim. Było to politycznie ważne małżeństwo umacniające więzy z europejskimi rodami panującymi. Do tego jeszcze Severus mianował swego syna seneszalem królestwa.

​

We wrześniu 1066 roku ostatecznie upadła Krucjata Grecka. Z racji odległości i relatywnej egzotyczności jej celów nie cieszyła się ona powodzeniem wśród możnych tego świata.


W kwietniu 1067 roku Derby poddało się Severusowi, który w międzyczasie z racji poważnej i posiadającej tendencję wzrostową tuszy nazwany został Grubym. Dzielny ten wojownik nie przepuszczał na stole okazji do stoczenia pojedynku pieczonym wieprzkiem. Z ochotą rozprawiał się z szeregami srogich udźców wołowych. Niczym burza siał spustoszenie wśród kapłonów. I tylko spoglądał głodnym wzrokiem gdzie jeszcze więcej jedzenia jest, a z brody kapał tłuszcz...

​

W lipcu nadeszła najwyższa pora, aby osadzić księcia Macbetha na własnej ziemi, aby wprawiał się w arkana władzy oraz zyskiwał konieczny dla przyszłych rządów prestiż. Szczęśliwie (dla króla, bo przecież nie dla siebie) earl Argyll wyzionął ducha, a że był bezdzietny, to lenno wróciło do korony. Severus podarował Argyll swemu pierworodnemu, a na dokładkę utworzył tytuł Księstwa Wysp. Oczywiście pierwszym księciem odrodzonego księstwa został jego syn. Miało to dodatkowy „efekt uboczny”. Książę Wysp automatycznie stawał się elektorem królestwa. W sytuacji, gdy do tej pory swoje głosy elektorskie na Macbetha oddał król i księżna Lothian, a książę Ulsteru wstrzymał się od głosu, poparcie samego siebie czyniło z młodego arystokraty pewniaka do objęcia tronu.

​

W okresie październik-listopad 1067 Severus mocno się pochorował. Nieżyczliwi mówili, że z obżarstwa i pewnie coś w tym było, bo ciągle odczuwał mordercze bóle w prawym podżebrzu promieniujące do łopatki. Do tego gorączkował, nie miał apetytu, a jak już coś zjadł, to wymiotował. Wreszcie po miesiącu objawy ustąpiły, a król wrócił do życia, chociaż wymizerowany.


W 1068 roku arcybiskup z radością poinformował, że udało się nawrócić na prawdziwą katolicką wiarę pogan z Derby. Wiązało się to wprawdzie ze sporą ilością misjonarskiej roboty i licznymi przepełnionymi bożą miłością stosami dla zatwardziałych, którzy nie chcieli otworzyć serca dla Chrystusa, lecz kto by tam się przejmował kosztami.


W grudniu mistrz szpiegów pilnie prosił o spotkanie z królem. Severus z trudem oderwał się od pełnego przysmaków stołu i dał mu posłuchanie. Okazało się, że doradca nie przesadzał. Podejrzewana od dawna o konszachty z diabłem Stephania Kurtikainos zaczęła snuć intrygę mającą na celu zabicie królewskiej córki Fenelli. Starej wariatki należało się pozbyć. Nocą wtargnęli do jej komnaty uzbrojeni gwardziści królewscy i przemocą zatargali staruchę do lochów. Po sesji z mistrzem katowskim wyśpiewała wszystko niczym na spowiedzi. W akcie łaski król pozwolił ją zamknąć do końca życia w ciemnicy. Alternatywą był widowiskowy stos na rynku miejskim. Wielu żałowało, że Severus nie wybrał drugiej opcji, bo dawno nie było w Scone dobrej rozrywki, a palenie wiedźmy to zawsze pierwszorzędna zabawa.

​

15 lutego 1069 roku w dalekiej Rusi ducha wyzionął Blathmac 'Ironside', dawny król Alby. Niestety, nie wygasały przez to roszczenia irlandzkiego rodu do tronu Szkocji.


Kolejne lata upływały pod znakiem odbudowy Szkocji po jej podboju przez Morgana Zdobywcę. W tym czasie Severus Gruby zainwestował wielkie sumy w zwiększanie potencjału militarnego i gospodarczego swojej domeny, a głównie Księstwa Albany, które stało się dziedziczną domeną królów. Wzrost jej bogactwa był również oczywisty dla Wikingów, którzy złożyli do 1071 roku trzy czy cztery wizyty w poważniejszym gronie. Z jednej z ich wypraw nawet ktoś wrócił żywy!


W sierpniu 1071 roku Severus musiał w końcu rozwiązać sprawę Księstwa Moray. Wasale z tamtych ziem patrzyli na ten tytuł łakomie, jak kot na sperkę. Jakby ich zamknąć w jednej sali, dać miecze i rozpocząć grę, to pewnie by się wymordowali byleby zostać księciem. Król musiał w końcu to załatwić, chociaż wiedział, że to nie będzie końcem problemów. Księciem ogłosił earla Edgara z Moray – młodego i ambitnego szlachcica. Polepszyło to relacje z wasalami, lecz zarazem narodziła się nowa kość niezgody – hrabstwo Buchan. Severus w życiu nie oddałby rodowego gniazda MacSevów nikomu, a diuk Edgar bardzo chciałby je mieć...











-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Będzie wojna domowa, intryga, czy frakcja?

 

Okaże się

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 49




​

Na przełomie sierpnia i września 1071 króla Severusa znów dopadły skutki jego obżarstwa. Tym razem po chorobie wyglądał gorzej, niż poprzednio, lecz gdy apetyt wrócił, to wróciły również stare przyzwyczajenia.


W ramach rozrywki po chorobie i zyskania w oczach diuka Ulsteru król Severus w październiku 1071 wypowiedział wojnę hrabstwu Tyrone w ramach jego podległości de iure do ziem Królestwa Szkocji. Earl Ealdread z Tyrone nie był zachwycony, że Szkocja wyciąga łapy po jego niepodległość, więc podjął walkę.

​

Earla Tyrone wspomógł earl z jakiegoś małego zadupia w Anglii. Na niego Severus zmobilizował tysiąc siedmiuset ludzi z Yorku, Gwynedd i Derby. Dziewięciuset żołnierzy earla miało zaiste twardy orzech do zgryzienia. W tym czasie główna armia maszerowała do Tyrone, gdzie czekało dwa tysiące obrońców. Niemal w tym samym czasie rozegrały się: na północy bitwa pod Coleraine i na południu bitwa pod Stafford. Obydwie zakończyły się zwycięstwami dla Szkocji.

​

W marcu 1072 roku zmarła królowa Cededa. Król Severus Gruby nie zwlekał z nowymi zaślubinami. Akurat pod ręką była norweska księżniczka Gyrid, dzięki której mógłby uzyskać roszczenia do paru hrabstw. 2 kwietnia w Scone zaczęły się uroczystości ślubne i weselne. Severus dobrze sobie pofolgował w trakcie niekończących się uczt i... 16 kwietnia nagle zmarł w swym łóżku. Połączenie młodej żonki oraz potwornych mas jedzenia i alkoholu nie było zbyt zdrowie. Władca umarł w wieku zaledwie czterdziestu siedmiu lat.

​

Tron w Scone przejął młody książę Wysp Macbeth, najstarszy syn Severusa. Król Macbeth znał się o wiele lepiej na kwestiach zarządzania, niż ojciec, więc mógł bezpośrednio rządzić większym terytorium (osiem domen). Śmierć Severusa nie wstrzymała również wojny o Tyrone, która ściśle powiązana była z osobą diuka Dugalda Ulsterskiego. We wrześniu wygrana była na wyciągnięcie ręki, lecz chwilowo Macbeth musiał przerwać działania oblężnicze, gdyż w Ulsterze wylądowała wyprawa łupieżcza Wikingów. Wtedy właśnie earlowi Tyrone udało się skaptować do pomocy króla Portugalii, który zupełnie przypadkowo jednocześnie był królem Bretanii i miał cztery hrabstwa w Irlandii.

​

Wikingowie zostali rozbici, Portugalczycy dostali łupnia i... wojna się skończyła. Diuk Dugald zmarł 8 października 1072 roku, a tym samym wygasło jego roszczenie. Macbeth poważnie się zirytował tym faktem i z miejsca po raz kolejny wypowiedział wojnę earlowi Tyrone w imieniu Ulsteru. Przetrzebione wojska Tyrone nie miały jak się bronić przeciwko elitarnym oddziałom królewskim – Macbeth nie uznał za potrzebne powoływanie żołnierzy z domeny. Gdy wojna toczyła się swoim spokojnym rytmem, należało się zająć sprawami wewnętrznymi. Kanclerz Szkocji, earl Gilbert z Carrick (notabene – kuzyn) jeszcze za panowania ojca namawiał możnych do poparcia roszczeń wuja Briana MacSeva. Teraz jeszcze popierał obniżenie praw koronnych, które postulował earl Clydesdale.

​

Podbój Tyrone zakończył się w sierpniu 1073 roku. Od tej pory earl Ealdread podlegał władzy młodego diuka Henry'ego z Ulsteru. Wdzięczność dzieciaka (osiem lat) była tak wielka, że stał się jednym z najsilniejszych stronników króla Macbetha.


W marcu 1074 roku królowa Ledwin zaszła w ciążę. W październiku urodziła się córka imieniem Morag.


W czerwcu nadeszły zatrważające wiadomości ze strony muzułmanów. Kalif Pol ogłosił erę odnowionego Dżihadu w odpowiedzi na postępy chrześcijan w wojnach na Półwyspie Iberyjskim, ale zwłaszcza z powodu niespodziewanej potęgi Tengri.

​

W grudniu król Macbeth zaręczył swoją niepełnoletnią córkę Fenellę z lotaryńskim królem Bertrandem III. W razie dojścia do ślubu byłby to sojusz z nową potęgą europejską. Lotaryngia powstała na gruzach starych porządków była najsilniejszym królestwem w obrębie Świętego Cesarstwa Rzymskiego, a do tego ze sporą autonomią działania.

​

Panowanie Macbetha generalnie było nudne. Kontynuował linię ojca w zakresie rozbudowy militarno-gospodarczej kraju, lecz nowych wojen nie toczył. Usiłował oczywiście podejmować kroki w celu zwasalizowania nowych terenów, lecz jego potęga musiała być zbyt słaba, aby wytworzyć odpowiedni respekt. W 1076 roku Macbeth nieco zaszalał i jednego lata zafundował letni festiwal dla pospólstwa oraz wielki turniej rycerski dla szlachetnie urodzonych. Obydwie imprezy odniosły sukces i podniosły prestiż króla w oczach lenników i poddanych.






-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Można prosić o screena Twoich techów?

@down

Dzięki

 

Stan na rok 1108

Spoiler

 

Jakie plany na przyszłość Walia się wydaje łatwa do utworzenia

 

Walia jest trudniejsza do opanowania, niż chociażby Irlandia.

Odcinek niedługo - dopiero wróciłem do domu po załatwianiu szeregu ważnych spraw.

 

Walia ma chyba ograniczenie kulturowe co do jej stworzenia, tzn. postać musi mieć kulturę welsh, by utworzyć ten tytuł.

 

To juz chyba dotyczy tylko postaci kierowanych przez AI, człowiek może stworzyć dowolny tytuł.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 50




​

Spośród swoich dwóch synów: Macbetha i Henry'ego, król faworyzował od zawsze młodszego Henryka. Pierworodny i imiennik władcy od najmłodszych lat miał problemy ze zdrowiem, a do tego był po prostu strasznie brzydki. Jego brzydota i słabość fizyczna odrzucała ojca, który skupił się na Henryku. Jego namaścił jako swojego następcę. Jego nauki podjął się osobiście pozostawiając losy Macbetha w rękach zaufanego opiekuna. To Henryk miał się stać następnym królem Szkocji.


W maju 1078 w walijskim Perfeddwald wybuchło powstanie kierowane przez byłego żołnierza szkockiej armii królewskiej. Nazywał się on Gila-Iosa i kariery nie zrobił, więc po opuszczeniu króla wykorzystał swoje umiejętności do zbuntowania chłopów. Jako naturalny lider objął nad nimi dowodzenie i starał się wykroić kawałek tortu dla siebie. Najwidoczniej nie zapamiętał dobrze nauk, jakie łożono mu w armii albo zapomniał jakiej klasy są wojska Macbetha.

​

Ponad siedem tysięcy ludzi, w tym doborowe dwa i pół tysiąca wojsk królewskich, pomaszerowało na południe. W bitwie pod Rhuddlan chłopska armia poniosła klęskę, w której straciła trzy czwarte swoich ludzi. Kawaleria króla w liczbie setki ciężkich rycerzy i tysiąca dwustu lekkich konnych przejechała po brzuchach wieśniaków. Czego nie zmietli kawalerzyści, to dobili piechurzy. Pod Caernarfon zebrane przez Gila-Iosa resztki chłopskie zostały wycięte w pień, a on sam schwytany. Bunt wygasł, a złamany duchem przywódca rebelii wylądował w lochu. Macbeth byłby nawet skłonny wykorzystać tego człowieka do swoich celów, lecz Gila-Iosa patologicznie wręcz nienawidził króla i uważał go za tyrana.

​

W grudniu 1078 roku król Macbeth utworzył tytuł Księcia Galloway. Do tej godności wyniósł dotychczasowego earla Galloway Dugalda de Perth.


W marcu 1079 roku król wsparł roszczenia młodocianego earla Cathalana z Oriel wobec hrabstwa Breifne. Wedle pierwotnych zamierzeń miał to być krótki i szybki podbój, lecz Macbeth nie docenił earla Patraica, który cieszył się zasłużoną sławą człowieka obrzydliwie wręcz bogatego (1500+). Earl wydał kupę kasy i dla asysty swoich skromnych dość wojsk zebrał znaczną ilość najemników. Gwardia królewska Macbetha wykonała przepisowe w tył zwrot i wycofała się w celu uzupełnienia przed poważną bitwą.

​

Dopiero w czerwcu licząca siedem i pół tysiąca żołnierzy armia króla Szkocji udała się do hrabstwa Breifne, gdzie Patraic czekał dufny w siłę najemników. Earl powinien jednak był bardziej wysilić kiesę i wynająć więcej mieczy, gdyż Macbeth zebrał niemal dwa razy tyle wojsk, co Irlandczyk, a nie był to koniec jego możliwości mobilizacyjnych. Pod Kells earl Patraic stracił niemal trzy tysiące dziewięciuset ludzi. Jedynie pięciuset przeżyło. Znów na polu bitwy rządziła kawaleria, w tym chorągiew ciężkiego rycerstwa, która niczym taran miażdżyła szeregi wrogiej piechoty otwierając jej szyki na własnych piechurów. Wojska Macbetha zostały uszczuplone jedynie o ośmiuset wojów.

​

Resztki armii earla Patraica zostały rozbite pod Clones. W tym czasie pod Aberdeen w hrabstwie Buchan burmistrz Colin poprowadził dwa tysiące ludzi przeciwko Wikingom, który wylądowali w tym rejonie i systematycznie go pustoszyli. Niemal dwie trzecie najeźdźców poległa, a reszta uciekła na swoje łodzie unosząc większość ze zrabowanych łupów.

​

Gdy na froncie ścierały się wojska, Macbeth musiał rozwiązywać również inne problemy. Księżna Isabela z Lothian mimo ledwie trzynastu lat już ostro oceniała ludzi, a za swoim seniorem oględnie mówiąc nie przepadała. Król również uważał, że jej następczyni byłaby bardziej układna, więc zawiązał spisek na życie księżnej. Zaskakująco wielu chętnie widziałoby ją martwą, więc sprawa się rozwijała dynamicznie. Biskup Colban przygotował widowiskowy upadek młodej księżnej z wieży zamkowej, lecz durny baron Duncan z Richmond wygadał się o planie podczas pijackiej biesiady. Dopiero 21 lipca 1079 udało się doprowadzić do zgonu Isabeli, a bezpośrednio nie dało się jej śmierci powiązać z działaniami króla.

​

3 lipca urodziła się królewska córka Cecilia.


Earl Patraic po rozum do głowy poszedł za późno i gdy jego pierwsza armia została rozbita, to dopiero wtedy wynajął kompanię kondotiera Paskoala liczącą ponad dwa i pół tysiąca ludzi. Gdyby zrobił to dwa miesiące wcześniej, to miałby szanse, lecz w tym momencie najemnicy mogli pójść tylko w objęcia lodowato zimnej śmierci. W bitwie pod Cavan zginęło ich siedem i pół setki. Pozostali również nie mogliby się cieszyć z zarobionych pieniędzy gdyby nie to, że earl Patraic musiał uznać swoją porażkę. Przynajmniej zdołał ewakuować swój zasobny skarbiec, żeby dostatnio żyć na wygnaniu.








-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Przeczytałem wreszcie wszystko - mam do powiedzenia tylko jedno na razie: MOAR! No i życzę ci, żebyś wyrobił się przed przybyciem Azteków - przy takim bałaganie w Europie będzie ich powstrzymywać pewnie dopiero Carpathia - i to gdzieś nad Dunajem.

 

Moar w tym wypadku oznacza przynajmniej 4 odcinki, ponieważ tyle mam obecnie gotowych Wszystko zależy od tego, ile będę miał godzin pracy w tygodniu (póki co relatywnie niewiele), kiedy zacznę dyżury w nocnej i świątecznej opiece zdrowotnej (trzeba dorobić ) oraz jak często Goliat, Profik i Ostry będą mnie na różne coopy wyciągać (zanosi się, że często ).