Auld Lang Syne, czyli historia rodu MacSevów

Ostatnio miałem przyjemność stracić królów Ruthenii, Rusi, Norwegii i Szwecji przy okazji walcząc o tron Bizancjum dla następcy mojego tronu.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 56




​

Pod Rhuddlan resztki chłopski buntowników zostały wyrżnięte, a ich przywódca złapany i wtrącony do lochu. Drugie powstanie w Yorku zakończyło się bardzo szybko.


Królestwo Anglii, które powstało wskutek przemian w Królestwie Norwegii, obecnie obejmowało trzy hrabstwa. Jego królowa-małżonka jednocześnie była księżną Meath i posiadała hrabstwo Dublinu oraz dwa miasta na terenie Szkocji (co było cierniem w oku Macbetha). Oboje małżonków jednak zmarło w dość młodym wieku i na tronie pozostawili czternastoletnią Karin. Macbethowi na rękę było pozbycie się młodocianej królowej, więc zawiązał spisek na jej życie. Pierwsza próba w lipcu 1103 roku się nie powiodła. Dopiero za drugim razem dwa miesiące później Karin zginęła, lecz złapano zamachowca, który wyjawił udział króla Szkocji. Spowodowało to, że próby zabicia młodszego rodzeństwa Karin nie miały żadnych szans powodzenia.

​

W lutym roku pańskiego 1104 młody książę Lachlan MacSev, władca Księstwa Wysp, wstąpił w wiek męski i praktycznie od razu pomścił zniewagi poczynione na swoim ojcu. Earl Fergus z Innse Gall od dawna spiskował jak dokończyć swego dzieła i przejąć całe księstwo. Wraz z wiekiem dorosłym Lachlan odebrał Fergusowi jego włości. Dzielna postawa młodego księcia oraz jego ogólne zdolności zaskarbiły mu królewską uwagę. Mając z jednej strony niedojdę Colina i raczej przeciętnego wnuka Macbetha, faworytem został Lachlan.

​

W czerwcu 1104 roku Macbeth najechał na Księstwo Meath. Bitwa pod Mellifont była bez historii. Doborowa prywatna armia królewska zmiotła Irlandczyków z powierzchni ziemi. Szkoci stracili zaledwie dwudziestu dwóch ludzi wybijając tysiąc dwustu. W lutym 1105 roku było po wszystkim i Dublin przeszedł na własność Szkocji. Jedynie dwa miasta w Anglii uznały, że przechodzą na niezależność, co nie spodobało się królowi Macbethowi. Wypowiedział on wojnę biskupowi Furness oraz burmistrzowi Preston, gdyż obaj odrzucili wspaniałomyślne oferty wasalizacji. Oczywiście oba miasta szybko padły i musiały się ukorzyć przed szkocką koroną.


8 grudnia 1105 roku Macbeth MacSev koronował się na Króla Irlandii. Posiadał już większość ziem Zielonej Wyspy, a wspomagając się roszczeniami jako prawowity władca mógł przejąć resztę.

​

Oczywiście Macbeth nie czekał, gdyż wypatrzył idealną okazję – wybuchła kolejna norweska wojna domowa, a w Irlandii Normanowie kontrolowali dwa hrabstwa. Na pierwszy ogień poszło hrabstwo Hlymrek. W marcu 1106 roku szkocka armia przekroczyła granicę i zaatakowała. Zrewoltowani earlowie usiłowali bronić się, lecz Szkoci roznosili ich jednego po drugim. Dla większego ich osłabienia mniejszy oddział królewski przystąpił również do oblężenia hrabstwa Desmond. W sierpniu 1107 roku Hlymrek wpadło w ręce Macbetha, który zaraz wypowiedział kolejną wojnę – Desmond.

​

Angielskiego księcia władającego tą zapadłą irlandzką dziurą wsparła kuzynka z Królestwa Anglii. Wysłała tam niezwykle wartościową armię składającą się z aż ośmiuset pięćdziesięciu ośmiu ludzi. Po bitwach pod Furness, Macclesfield i Llanelwy z potężnych angielskich oddziałów zostały tylko sterty trupów. W tym momencie faktycznie Królestwo Anglii pozbawione zostało całej armii zdolnej wyjść w pole.


19 lutego 1108 roku kolejna linia rodu MacSevów wymarła. Przyrodni brat króla Osgar zmarł w wieku 44 lat. Kilka lat wcześniej zmarł jego jedynak.


W kwietniu tego roku książę Skule z Desmond stał się wasalem króla Macbetha. W Irlandii nie zostało już tak wiele ziem do podbicia, lecz należą one do Królestwa Portugalii. Wobec trudności z podbojami na ziemiach irlandzkich król Macbeth wzrok swój skierował znów do Anglii, gdzie niepodległość od słabej korony angielskiej uzyskał earl Ecgberth. Nieszczęśliwie dla niego roszczenia do obu posiadanych przez earla hrabstw mieli możni szkoccy. Na pierwszy ogień poszło Chester pożądane przez diuka Macbetha, królewskiego wnuka. Wojna wybuchła we wrześniu 1108 roku.

​

Tradycyjnie główną ofensywną siłą były prywatne wojska królewskie. Pod Halton przechwyciły one podzielone na dwie części wojska earla Ecghberta. Najpierw zadały potężne straty głównemu oddziałowi, a następnie rozproszyły mniejszy. Porażką w tej bitwie earl właściwie przypieczętował wynik całej wojny. Wojska królewskie Macbetha stanowiły zaledwie forpocztę tego, co zmierzało na południe, a tymczasem zwycięstwo było już zaledwie kwestią czasu.

​

Tymczasem... Wielki Kalif Samir ogłosił Dżihad na Sycylię. Jego głównym celem było wyparcie Republiki Amalfi z tej śródziemnomorskiej wyspy.







-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Dałbyś drzewko rodowe?

 

Prędzej dynastyczne, bo z rodowym to za wiele zabawy, a nie znam żadnego działającego generatora drzewek.

 

Chodzi mi o te, które wyskakuje po naciśnięciu na herb rodu.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 57 – (nie)specjalnej troski




​

Zgodnie z tytułem – odcinek bardziej techniczny i dla pokazania świata oraz królestwa. Na początek świat i Szkocja, a potem tylko Szkocja oraz jakieś przybłędy, które mi się wpakowały na screeny. Wybaczcie, wyciągam już długą i wielką pałkę... nie, to źle brzmi. Jeszcze raz: wyciągam już ostry miecz, którym ich stamtąd wytnę.

​

​

​

​

​

​

​

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

Spoiler

Odwrócony Hungaryball to efekt zamierzony i reklamacji nie przyjmuję. Deal with it

PS. Drzewko dynastyczne podrzucę przy jakieś okazji.

 

Jest i polandball!

 

Brakuje mi tu zdjęć z kulturami i religią na świecie

 

Ers, wywal tę sygnaturę, bo odcinki Seva są niewiele dłuższe...


Po za tym kiedy Draken zapyta kiedy odcinek?

 

Obiecane screeny:

Spoiler

 

Węgierski i tengryjski Konstantynopol - ten AAA nie przestaje mnie zachwycać

I jeszcze a propos tego screena z Irlandią:

Spoiler

Stare i niemodne, ale nie mogłem się powstrzymać.

 

A co ze starą linią Gilbertów?

 

Wiesz, mógłbym dać pełne drzewko, ale ono jest wielkie. Naprawdę wielkie.

 

Doskonale to rozumiem. Po prostu pytam się, co z nimi się aktualnie dzieje ^^

 

Od strony Gilberta większość krewniaków jest na moim dworze, komuś chyba nawet dałem kiedyś jakąś ziemię

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 58




​

Armia angielskiego earla została dobita pod Shrewsbury, a następnie Szkoci przystąpili do długich i nudnych oblężeń. W końcu komu chce się pchać do szturmowania murów, skoro ewentualna wbita w brzuch włócznia poważnie utrudnia żłopanie piwska? Znaczy, coś tam Gotlandia fikała, że niby są sojusznikami z tym tchórzliwym Angole czy coś w ten deseń, ale kto by się przejmował potencjałem militarnym bałtyckiej wysepki, na której nawet kozy muszą żywić się śledziami.

​

Jeszcze w styczniu 1109 roku zagrożone i to poważnie było dziedziczenie rodu MacSevów w Irlandii. Elektorzy królestwa ledwie przegłosowali, że następcą tronu będzie Lachlan, Książę Wysp. Jak w sam czas to było wyszło 18 marca 1109 roku. Tego dnia cichą i spokojną śmiercią do Królestwa Chrystusowego odszedł w glorii wielkości król Macbeth. Nowym Królem Szkocji i Irlandii, diukiem Albany, Yorku i Wysp, earlem Gowrie, Buchan, Atholl, Strathearn, Argyll, Innse Gall, Gwynedd, Yorku i Lincoln został dotychczasowy Książę Wysp, earl Argyll i Innse Gall, Jego Królewska Wysokość Lachlan I z rodu MacSev.

​

Śmierć króla o tak wielkim prestiżu jak Macbeth (5219 w chwili zgonu) i przybycie na jego miejsce niemal kompletnego świeżaka (282 w chwili koronacji) z miejsca pobudziło możnych Szkocji i Irlandii do próby ubicia własnych interesów. Jedną z silniejszych była frakcja niedawno włączonego do królestwa earla Haldora z Leinsteru, który optował za niepodległością swoich ziem. Wspierał go kolejny z „nowych nabytków” korony, a mianowicie earl Skule z Desmond, angielski książę krwi, który jednocześnie kombinował jakby tu obniżyć autorytet koronny w Irlandii. Potencjalnie najgroźniejsze były działania księcia Macbetha III, który chętnie widziałby na tronie młodszego brata króla – Dugalda. Przed Lachlanem stało trudne zadanie gaszenia pożarów nim zagrożą one stabilnością królestwa.

​

Jakby mało tego było, to obecna małżonka Lachlana nie błyszczała. Była naprawdę mocno przeciętna i nie można jej było określić jako solidnej podpory dla władzy męża. Wobec słabych wizji zgody papieża na rozwód, Lachlan sięgnął po stare i sprawdzone metody ostateczne. Zaskakująco wiele osób chciało mu przy tym pomóc.


W kwietniu 1109 roku Lachlan zdecydował się na śmiały krok i ustanowił na terenie królestwa republikę kupiecką. Walijski burmistrz Bedwyr z Caernarfon został najpierw wyniesiony do godności earla Gwynedd, a następnie diuka. O wpływy w nowej republice zaczęły zabiegać patrycjuszowskie rody Maelorów, Mochnantów, Meilyrów, Tewdwrów oraz Penllynów. Aktualnie wielkim burmistrzem Republiki Gwynedd został Bedwyr, senior rodu Maelorów. Lachlan liczył, że wraz z powstaniem republiki rozwinie się handel w królestwie i tym samym zwiększą przychody do skarbca.

​

Również w kwietniu król powołał nowy oddział schiltronu, drugi taki w królewskich wojskach. W międzyczasie próba zabicia królowej wydała się nie wpłynęła pozytywnie na relacje z małżonką. Ciekawe dlaczego... 22 maja nie miało to już większego znaczenia, gdyż królowa zginęła w „podejrzanym wypadku”. Lachlan nie umartwiał się długo i prawie od razu aranżował związek z norweską księżniczką Eldrid przypadkowo będącą spadkobierczynią tronu Norwegii w razie jakiegoś nieszczęśliwego wydarzenia, które mogłoby spotkać jej młodszego brata. Do tego posiadała roszczenia do królestwa Anglii. Żona idealna.

​

W czerwcu bałtyccy piraci przybyli pomóc angielskiemu earlowi, lecz wyświadczyli mu niedźwiedzią przysługę – rozbicie ich tysiąc czterystu ludzi przekonało Ecgberhta do uznania swojej porażki i oddania Chester.


W lutym 1110 roku Lachlan poczynił kroki w celu uszlachetnienia swojej małżonki dodatkowym tytułem. Musiał tylko usunąć małą przeszkodę z drogi – chłopca imieniem Harald II. Wszystko było na dobrej drodze, gdy w Norwegii zdarzył się mały przewrót pałacowy i Harald stracił koronę, ale zachował głowę. Królem stał się Rolf, więc jedynym możliwym sposobem na dochodzenie swoich roszczeń stało się rzucenie rękawicy do nóg Normana i skryte kopnięcie go w jaja.


Jakby porażka w przejęciu Norwegii to było mało, to jeszcze kolejnym możnym się w dupach powywracało. Szczególnie diukom Moray i Lothian, którzy sami nie wiedzieli czego chcą – zmiany władcy czy obniżenia jego uprawnień. Dureń z Lothian, powinowaty MacSevów (niestety), wsparł jeszcze earla Haldora w jego dążeniach do niepodległości, co wzmocniło siłę jego frakcji do jednej trzeciej sił królewskich. Do tego oczywiście jeszcze Irlandia, bo przecież te whiskożłopy nie mogą spokojnie popić, żeby zaraz nie zacząć rzucać jakichś buntowniczych myśli.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Na jakich grasz DLC, że masz takie portrety władców?

 

Niechybnie na DLC dodającym portrety władców...

 

Z portretami władców mam chyba niemal wszystkie DLC - African, Celtic, Mediterranean, Norse, Russian.

 

Planujesz zdobyć Norwegię siłą, czy zostawisz jak jest? Z frakcjami poradzisz sobie za pomocą wysokiej umieralności wasali w "nieszczęśliwych wypadkach" ?

 

Frakcje znikają szybko wskutek podnoszenia z nimi relacji, ale momentami kusi, żeby któregoś zabić. Co do Norwegii, to nie wiem sam, bo nie ma męskich potomków królewskiej pary i w razie śmierci króla nie ma spadkobiercy tych ziem, który mógłby je zjednoczyć pod jednym berłem. Kusi mnie mocno, żeby zaatakować, ale nie cieszy mnie wizja, że ziemia ta szybko wypada z moich rąk.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 59




​

Rok po pierwszych problemach z wasalami okazało się, że czasem nawet potrafią być przydatni. Diuk Richard z Moray wysunął roszczenia wobec norweskiego diuka Rolfa dotyczące Orkadów. Osłabiona Norwegia nie mogła zbyt wiele zdziałać, więc dla szkockiego diuka zdobycie Orkadów stało się formalnością, do czasu. Przynajmniej na razie nic nie groziło, gdyż koronę Rolfowi wydarł z rąk Wicher, który koronował się na następnego władcę. Z tym faktem nie pogodziła się większość wasali, co skutkowało porządną wojną domową.

​

W marcu 1113 roku król Lachlan zaoferował hrabinie Eadhburh z Ormond, aby została jego lenniczką. Młoda władczyni od razu pojęła, że nie ma za specjalnie wyjścia wobec tej szlachetnej oferty. Gdyby odmówiła, to na pewno straciłaby przynajmniej połowę swoich ziem, a tak może przyłączyć się do najsilniejszego gracza w tej części świata i zachować wszystko. Hrabina zgodziła się i złożyła hołd lenny Lachlanowi.

​

Miesiąc później Lachlan znalazł sposób na ugłaskanie earla Haldora. Ambitny normański szlachcic nigdy nie miał dosyć władzy, a od dłuższego czasu ostrzył zęby na hrabstwo Warwick leżące na południe od jego włości. Król Lachlan wypowiedział wojnę earlowi Lochlannowi w imię interesów Haldora i postawił tegoż Haldora na czele inwazyjnej armii. W bitwie pod Dudley earl Haldor z Leicester poprowadził królewską armię do zwycięstwa. Słabe skrzydła wroga padły pod pierwszym impetem i wtedy centrum miało już kompletnie przekichane. Zwaliły się na nie wszystkie wojska Lachlana i rozgromiły. Faktycznie hrabstwo Warwick już przegrało, a kapitulacja była kwestią czasu. Haldor w bitwie utracił jedynie trzydziestu jeden ludzi.

​

Tymczasem wojna o Orkady rozwijała się, a właściwie to wchodziła w nową fazę. Jednocześnie o tę samą ziemię walczyli diuk Richard z Moray oraz diuk Colban z Galloway. Colbana wspierali: diuk Macbeth z Lancaster (nominalnie następca tronu), earl Simon z Tyrconnell oraz hrabina Bride z Fife. Pierwszy Orkady złapał diuk Richard i wtedy następił nieoczekiwany zwrot akcji – koalicja diuka Colbana zwróciła się przeciwko Richardowi. Wybuchła niewielka wojna domowa.

​

Colban szybko począł odnosić sukcesy w wojnie z Richardem. Sukcesy te jednak uderzyły mu do głowy zbyt poważnie, gdyż zaczęło mu się we łbie roić, że skoro skutecznie gnoi równego mu władzą, to może i po koronę by był w stanie sięgnąć? Samemu posiadając obecnie po wstępnych walkach nieco ponad pięciuset ludzi zaczął kombinować jakby tu wysunąć roszczenia do tronu. Zaślepiło go to tak poważnie, że nie zauważył bardziej, niż wyraźnej różnicy w potencjałach militarnych obu stron.


W lutym 1114 hrabstwo Warwick zostało dołączone do Królestwa Szkocji jako bezpośrednie lenno earla Haldora.


W marcu król Lachlan powołał do służby kolejny oddział kawaleryjskich wojsk królewskich. Łącznie jego prywatna kawaleria liczyła już tysiąc pięciuset ludzi, czyli trzecią część całości jego wojsk.

W październiku sycylijski dżihad upadł. Osławiona jedność muzułmańskiego świata została wystawiona na ciężką próbę, skoro w świętej wojnie nie udało się zająć jednej niezbyt wielkiej wyspy niedalekiej do głównych krajów islamu.


W styczniu 1115 roku w hrabstwie Ormond w Irlandii wybuchło chłopskie powstanie. Irlandzka lenniczka zwróciła się do królewskiego majestatu o pomoc w opanowaniu zbuntowanych chłopów. Lachlan do prośby się przychylił i wysłał do walki swoje prywatne wojska. Ponad cztery tysiące twardych niczym stal wojowników ruszyło na rebeliantów i wycinało ich metodycznie i bezemocjonalnie niczym żniwiarze łan zboża. Pod Gowran ledwie sześciuset chłopów zdołało uciec w byle jakim porządku. Ich wyrżnięto później pod Fethard. Starym zwyczajem złapani żywcem z bronią chłopi zostali wypuszczeni do domów – bez prawej ręki uciętej toporem i przypalonej pochodnią.

​

W kwietniu 1115 roku Lachlanowi życie zaczęło wreszcie wydawać się jakby łatwiejsze. Perspektywy zaczęły być jaśniejsze. Jego prestiż rósł, a coraz mniej wasali usiłowało kwestionować jego władzę. Do pełni szczęścia brakowało mu już tylko syna, któremu mógłby przekazać kiedyś koronę. (Lachlan stracił trait „Stressed”).


W lipcu diuk Colban z Galloway odebrał Richardowi z Moray Orkady. Właściwie patrząc na to pod innym kątem, to skłócenie się tych dwóch silnych książąt było nawet na rękę królowi.


W kwietniu 1116 roku urodziła się królowi córka imieniem Sileas.








-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

Mam jeszcze tylko jeden niezakończony odcinek w zapasie, a sporo pracy, więc mogą być przestoje.

 

Spoko, i tak już dużo napisałeś- ja nie będę na ciebie zły, tym bardziej, że jesteś lekarzem.

 

Ok, jutro odcinek będzie. Pojutrze - na 80% nie. Nie mam rozgrywki podciągniętej, a chcę jeszcze sobie dzisiaj na spokojnie dograć event w War Thunderze. Poza tym mam trochę dodatkowych zajęć

 

Sev nie za mało ciężkiej piechoty masz?
Jakie masz szanse na szybkie zjedzenie ostatniego księstwa w Irlandii?
Po Irlandii Walia czy Anglia?