Auld Lang Syne, czyli historia rodu MacSevów

Dlaczego za mało? 2000 to kawaleria, w tym 500 ciężkich, a z pozostałych 2500 retinue aż 2100 to ciężka piechota. Pikinierzy też są wliczani jako ciężka piechota.

Co do pozostałych kwestii, to zobaczysz w następnym odcinku

 

A tak sie spytam , skoro poruszono ten temat . Jaki jest najlepszy zestaw "drużyny"

400 ciężkozbrojnych + 100 łuczników ?

Próbowalem się bawić z łucznikami konnymi , ale coś słabo się spisywali. (albo to moje odczucie było ?)

 

Ja najczęściej robię 10 oddziałów po 400 hi i 100 a, 2 100 hc i 400 lc a reszta(8) zależy co mam.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 60




​

W sierpniu 1116 roku w związku z nadmierną zdaniem Lachlana obecnością Królestwa Portugalii na Wyspach Brytyjskich podjął on kroki w celu zniszczenia stabilności portugalskiego państwa. Pierwszym sposobem, na który wpadł, było zabicie króla Taneta II. Dopiero po drugiej próbie udało się pozbyć Taneta, a na jego miejsce przybył król Hoel II. Jego również Lachlan postanowił zabić. Na dworze portugalskim chyba niewielu lubiło instytucję króla, gdyż chętni do jego zabicia pchali się drzwiami i oknami. Nowy król władanie rozpoczął od ataku na maleńkie Królestwo Anglii.

​

W lutym 1117 wymarł bezpotomnie patrycjuszowski ród Tewdwr, a jego miejsce zajął ród Buellt.


W czerwcu w bandyckim napadzie życie postradał król Portugalii Hoel II. Na jego miejsce koronowany został dziewięcioletni Tanet III.


W lipcu urodziła się druga córka Lachlana nazwana imieniem Eleanor.


1 lutego 1118 roku po krótkiej chorobie zmarł książę Henryk MacSev, ojciec miłościwie panującego króla Lachlana. Lachlan odziedziczył po nim Księstwo Orleańskie w tym czasie okrojone do minimalnych rozmiarów.

​

W marcu 1118 roku król Lachlan rozpoczął spisek na życie króla Taneta, który dopiero co koronował się na władcę Anglii po podboju tych ziem. Lachlan jeszcze wtedy nie wiedział tego, ale tracił bezpowrotnie okazję, aby włączyć całe Królestwo Anglii pod swoją jurysdykcję bez zabijania Taneta. Właściwie to była niepowtarzalna okazja, żeby w ogóle zająć te ziemie dla swego rodu. Niestety, okazja została zmarnowana wraz ze śmiercią Taneta. Gdyby Lachlan wybrał rozwiązanie militarne, to jego żona przejęłaby zapewne tytuł Królowej Anglii. Jedynym plusem było oderwanie się od Królestwa Portugalii (tytuł królestwa Anglii został rozwiązany) hrabstwa Cumberland, które objął earl Eastmund. Tutaj Lachlan nie zmarnował szansy i natychmiast w imię roszczeń swego brata wypowiedział wojnę.

​

Dysproporcja sił była oczywista, więc i wojenka relatywnie prosta. W bitwie pod Burgh earl Eastmund stracił całą armię liczącą nieco ponad tysiąca siedmiuset ludzi. Rozgromiła ich prywatna armia królewska, która następnie przystąpiła do oblegania zamku Burgh. Jednocześnie starając się nie tracić czasu król Lachlan wypowiedział wojnę kolejnemu małemu odpryskowi po Anglii, a mianowicie hrabstwu Worcester. Na południe pomaszerowało ponad siedem tysięcy żołnierzy z królewskich domen, żeby spotkać w bitwie pod Eynsham tysiąc trzystu przeciwników. Cudu nie było, Anglicy zostali zmasakrowani.


W tym samym czasie król Lachlan dowiedział się, że diuk Dugald II z Ulsteru usiłuje sfabrykować roszczenia do tytułu króla Irlandii. Dla Lachlana niebezpiecznym byłoby w tym momencie rozprawienie się z Dugaldem, chociaż oferowało to ciekawe perspektywy. Mógłby wypromować na księstwo ulsterskie kogoś bardziej mu oddanego i ułagodzić tym wasali, lecz jednocześnie w razie niepowodzenia aresztowania Dugalda ryzykowałby wojnę domową, której lojalność części lenników byłaby wątpliwa. Król ostatecznie wybrał wyjawienie przed księciem, że zna jego plany i rozkazanie mu, aby od nich odstąpił. Dugald rozważył wszystkie pro i contra, a następnie ukorzył się przed seniorem.

​

Hrabstwa Worcester i Cumberland stały się częściami Królestwa Szkocji w sierpniu 1119 roku. Obydwaj earlowie zostali grzecznie wysiudani ze swoich posiadłości i wysłani gdzieś na Berdyczów (podobno na jakimś barbarzyńskim wschodzie Europy, ale jaki cywilizowany Szkot by zgłębiał takie niuanse). Po zajęciu tych terenów sytuacja polityczna na Wyspach Brytyjskich była zarazem prosta i skomplikowana. Lachlan nie posiadał roszczeń do żadnych ziem na południu. Mógłby oczywiście w bardzo drogi sposób budować roszczenia przy pomocy swojego kanclerza, jednakże to byłoby efektywne tylko wobec dwóch małych hrabstw, ale nie rozbiłoby Królestw Kentu i Gloucester. Póki co król usiłował poprzez zabójstwo Hoela III ponownie zdestabilizować sytuację polityczną w Portugalii.

​

Jednakże Hoelowi się upiekło, gdyż bez dodatkowego udziału Lachlana w Królestwie Portugalii wybuchła wojna domowa. Zbuntowali się irlandzcy lennicy Hoela III, a król Szkocji postanowił to wykorzystać do skubnięcia hrabstwa Ossory od diuka Selbacha z Leinster. Pod St Birgit królewska armia rozbiła to, co wystawił Selbach na początku buntu. Następnie Szkoci ruszyli do Leinster, aby nie demolować niepotrzebnie Ossory, które miało być przekazane hrabinie Ormond. Niestety, plan wypalił jedynie częściowo. Selbach zagrożony utratą Ossory padł na kolana przed Hoelem i ponownie złożył mu hołd lenny, zaś Hoel go przyjął. Szkocka armia musiała odstąpić od oblężenia.








-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

Spoiler

Byłbym zapomniało o odcinku. Oficjalnie koniec zapasu i brak rozgrywki do opisania. Pewnie w weekend zagram.

 

Będą jakieś problemy z powodu ziem we Francji?

 

Nie wiem, ciężko powiedzieć. Niemniej jest to obiecujące, bo claimy Księstwa Orleanu obejmują trzy prowincje cesarza Francji.

 

Masz 4 hrabstwa łatwe do zjedzenia, 2 księstwa będące drzazgą za palce, i 2 spore.
Na Kent i Gloucester opłaca się ściągnąć kogoś z claimem, wymieniasz osobę na tronie i całość twoja, jak szybko zdobędziesz tytuł króla Anglii to życie jest dużo prostsze, bo te hrabstwa będą pchały się drzwiami i oknami i dostaniesz claimy na resztę.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 61




​

We wrześniu 1120 roku wybuchł kolejny konflikt na łonie Szkocji. Jak zwykle ogniskiem zapalnym były Orkady, lecz tym razem wojna nie toczyła się o nie same, lecz o Galloway. Earl Lachlan z Orkadów wsparł roszczenia jednego z krewnych diuka Galloway i zebrawszy koalicję wspartą przez diuka Lothian i Nothumberland zaatakował Findlaya. Sprawa Orkadów najwyraźniej miała na wiele lat zantagonizować stosunki pomiędzy rdzennymi księstwami Królestwa Szkocji.

​

W czerwcu 1121 roku król Lachlan scedował tytuł Księcia Orleańskiego na swojego brata Malise. Liczył tym samym, że zesłany wiele mil na południe za Kanał Angielski krewniak nie będzie mógł korzystać ze swoich wpływów na szkockim dworze, a jednocześnie stawiał go przed trudnym zadaniem utrzymania okrojonego księstwa, które miało roszczenia wobec Cesarstwa Francji. Działało to również w drugą stronę – gdyby cesarz Francji zamarzył sobie, że chce odzyskać hrabstwo Vendome i zagarnąć tytuł Księcia Orleańskiego, to Lachlan nie czyniłby mu w tym wstrętów.


W końcówce roku 1121 król sprowadził na swój dwór kilku możnych, którzy mieli otwarte roszczenia wobec Królestw Kentu, Cornwall i Gloucester. Liczył, że może uda się w ten sposób oderwać część ich ziem lub doprowadzić do inkorporowania całego terenu do Królestwa Szkocji, lecz to było trudne zadanie. Atak na Kent wiązał się z naprawdę wielkimi problemami, gdyż krewniacy szalonego i okrutnego Elfsige II byli liczni i wysoko postawieni. W razie wojny musiałby się liczyć w wystąpieniem królestw Kastylii, Bretanii, Wschodniej Francji oraz Włoch, a także licznymi mniejszymi państwami. Łatwiejszym celem było Królestwo Gloucester, które miało relatywnie mniej sojuszników i o wiele słabszych. Do tego jego władca był niepełnoletni i kierowany przez regenta. W związku z tym król Lachlan zdecydował się poprzeć roszczenia Eadrica Eadraedssona wobec księstwa Gloucester stanowiącego niemal połowę królestwa.

​

Pod Winchcombe sześć tysięcy żołnierzy Lachlana starło się z ponad czterema tysiącami wojów królestwa Gloucester. Na samym początku od zabłąkanej szczęśliwej strzały zginął dowódca lewego skrzydła wroga, co dodatkowo osłabiło najsłabszą formację przeciwnika. Widząc śmierć swojego wodza żołnierze Gloucester utracili bojowy zapał i zostali rozpędzeni na cztery wiatry przez dwa tysiące ludzi Dugalda de Dunfermline. Dugalda tym razem poniósł entuzjazm i stary wojak ruszył na czele szarży atakującej centrum przeciwnika. Dzielnie sobie poczynając rozpłatał pierwszego przeciwnika od lewego obojczyka po prawe biodro, podciął gardło drugiemu i roztrzaskał czaszkę rękojeścią miecza trzeciemu, lecz za nimi niezauważony pojawił się czwarty wróg i wraził Dugaldowi włócznię prosto w prawe oko. Wódz prawej flanki królewskiej armii natychmiast wyzionął ducha nie wiedząc nawet co się stało. Nieszczęśliwy ten wypadek nie wpłynął negatywnie na ducha bojowego Szkotów. Ponad połowa angielskiej armii poległa lub dogorywała na polu bitwy ku uciesze licznie ściągających kruków, wron i wilków. Szkoci pochowali swoich poległych w zbiorowym kurhanie, a wrogów po złupieniu porzucili dla ścierwojadów.

​

Los armii Gloucester dokonał się pod Salisbury. Nadal zdemoralizowani Anglicy zaatakowani zostali przez moralnie lepszą armią szkocką. Mimo wspaniałego dowodzenia przez głównego wodza Anglików porażka była nieunikniona. Przy stracie zaledwie dwudziestu trzech ludzi Szkoci zdołali wysiec niemal tysiąc stu przeciwników, a niecałych ośmiuset zdołało uciec przy poświęceniu reszty. Pod Bristolem armia Gloucester została doszczętnie rozbita. Od tego momentu rozpoczęły się nudne działania oblężnicze, do których skierował Lachlan jeszcze jedną armię. Król Gloucester w akcie desperacji zbierał żołnierzy gdzie się tylko dało, lecz te wojska były zbyt słabe, żeby cokolwiek zdziałać, a zarazem nie stanowiły wystarczającego zagrożenia, żeby warto było odstępować od któregoś z oblężeń.

​

Gloucesterczycy dokuczliwi byli tylko poprzez szkodzenie handlowi republice Gwynedd. W lipcu 1122 roku udało im się zająć punkt handlowy Glamorgan, lecz to zwycięstwo w żaden sposób nie wpływało na wynik wojny.


W październiku 1122 roku papież Benedykt IV postawił króla Lachlana w niezwykle niezręcznej sytuacji. Benedyktowi zamarzyło się, aby odwołać biskupa Lincoln i samemu zająć jego miejsce, więc wysłał ultimatum do Króla Szkocji. Lachlan miał kiepskie pole manewru – w razie odmowy spadała jego religijność w oczach papieża (piety -50), a w razie zgody pozbywał się biskupstwa ze swojej domeny bezpośrednio mu podległej. Cóż, wobec perfidnego szantażu Lachlan uległ i przekazał biskupstwo Lincoln Benedyktowi IV.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

Spoiler

Wczoraj zagrałem trochę, a dzisiaj w przerwie między pacjentami napisałem Jakoś dziwnie byłoby mi bez odcinka

 

Ale jak to - papież zabiera biskupstwo dla siebie? To się nadaje do tematu Ciekawe screeny.

 

No tak - wyskoczył event, że chce biskupstwo dla siebie i mam do wyboru dać mu to albo nie. Dając zyskuję 50 piety, a jak nie daję, to -50

 

Będzie konwersja do EU4? Może będzie mi dane zobaczyć Szkocką Amerykę...

 

Nie wybiegajmy za daleko w przyszłość - nie zakończyłem rozgrywki, nie mam konwertera i nie mam EU4

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 62




​

Po zajęciu Bristolu król Gloucester Ethelwulf musiał uznać swoją porażkę i zgodzić na wszelkie żądania Lachlana. Złożył swoją koronę do skarbca i zadowolić się musiał tytułem księcia Somerset, zaś popierany przez króla Szkocji uzurpator przejął księstwo Gloucester.

​

28 sierpnia 1123 roku Lachlan stał się najszczęśliwszym człowiekiem w Szkocji. Jego żona urodziła syna, którego nazwał imieniem Morgan – słynnym już od wielkości jego dawnych posiadaczy. Chociaż Lachlan mógł zrobić podobnie, jak zrobił to Morgan Wielki i od razu obwołać swojego syna dziedzicem korony szkockiej i irlandzkiej, lecz było to ryzykowne. Mały Morgan byłby narażony na ataki zazdrosnych konkurentów i mimo szczelnego systemu ochrony mogło to się zakończyć tragicznie. Kuzyn Macbeth III jako potężny posiadacz ziemski miał więcej instrumentów do obrony swoich interesów, więc ewentualne ataki na niego jako następcy tronu były mniej prawdopodobne, a pozorne odsunięcie Morgana od dziedziczenia ratowało jego życie. Nie oznaczało to, że Lachlan zamierzał przekazać koronę do linii rodziny od strony wuja Macbetha II, gdyż jego celem było utrzymanie jej we własnej.

​

W październiku 1123 roku wydawało się, że misterny plan Lachlana pójdzie w diabły**. Król zachorował na tyfus – straszliwą chorobę, która w tamtych czasach zbierała śmiertelne żniwo wśród ludzi. Szczęśliwie po niepewnym miesiącu, gdy życie króla momentami wisiało na włosku, choroba wycofała się zwalczona skutecznie przez upartego Szkota.


W tym samym czasie chorował również diuk Colin, wuj Lachlana, który bo swej matce, a królewskiej babce odziedziczył we Francji Księstwo Valois. Wujaszka dopadła czarna ospa i miał niewielkie szanse na wygrzebanie się z niej. Niestety, nie było za bardzo jak wyrwać wujaszkowi jego księstwa i włączyć do Szkocji, bo miał licznych potomków i mało chętnych do zamordowania go dworzan.

​

W grudniu Szkocja zaatakowała hrabstwo Warwick. Słaba armia lokalnego earla padła bez problemów, a sojusznicy go opuścili. Wojna była formalnością i jedyną komplikacją był jednoczesnym chłopski bunt w Clydsdale. Prawie trzy tysiące dwustu chłopów porzuciło pracę na roli i zbrojnie stanęła przeciwko swym feudalnym panom. Lachlan wezwał armię z księstw Albany i Wysp, a następnie wysłał ją przeciwko buntownikom. Pod Dumbarton królewskie wojska przetrąciły kręgosłup rebelii.

​

W lipcu 1124 roku Lachlan uwiódł żonę swojego młodszego brata. Udało mu się zachować cały romans w tajemnicy, co było szczególnie trudne, gdyż zakończył się on narodzinami „bratanka” imieniem John. Dugald był przekonany, że to jego własne dziecko, a Lachlan go z błędu nie wyprowadzał. Romans zakończył się wraz z przedwczesną śmiercią Virginii, która odeszła z tego świata kilka miesięcy po narodzinach syna.

​

W 1124 roku konflikt między księstwami Moray i Galloway zaostrzył się w momencie, w którym diuk Moray przekonał papieża co do celowości ekskomunikowania diuka Findlaya z Galloway. Nie żeby Findlay sobie nie zasłużył – od dawna zachowywał się dziwacznie, unikał kościoła, podobno wyczyniał jakieś rytuały, które mniej postawionej osobie zafundowałyby stos.


Nieco wcześniej ekskomunikowany został książę-biskup Eadric z Gloucester na stanowisko wyniesiony wskutek zbrojnej interwencji Lachlana. Niestety, Eadric nie wykazał krzty wdzięczności i nie złożył królowi Szkocji hołdu lennego. Gdyby to zrobił, to zapewniłby Lachlanowi wystarczająco wiele ziem, aby mógł się on ogłosić również królem Anglii. Niewdzięczna gnida nie ułatwiła jednak życia MacSevowi, więc należało go pokarać. Na ziemie hrabstwa Oxford od niedawna zęby sobie ostrzył earl Haldor (musiał mieć jakiegoś Żyda wśród przodków, bo mimo rangi earla posiadał już tyle ziem, co niejeden diuk). W imieniu jego roszczeń król wypowiedział wojnę Eadricowi.

​

Straciwszy swoje pierwsze dość nieliczne wojska diuk Eadric przystąpił do formowania nowych. Lachlan nie był zadowolony z tempa postępu wojny, więc zebrał drugą armię, którą wysłał do oblężenia Gloucester.


8 września 1125 roku urodził się Henry, drugi króla Lachlana.


Na przełomie 1125 i 1126 roku daleka portugalska wojna o Tangier zawitała w okolice Wysp Brytyjskich wraz z lądowaniem sześciotysięcznego korpusu wojsk muzułmańskich, które to przystąpiły do zajmowania portugalskich posiadłości w tym rejonie. Wezwani przeciwko nim Templariusze wcześniej musieli dostać już jakiś łomot, bo ich siły były śmiesznie małe.






-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty
** Czy może bardziej tradycyjnie po polsku - „i cały misterny plan w pizdu” jako rzekł Siara

 

Nie bójmy się cytować klasyków polskiego kina!

No ale rzeczywiście - dzieje się, dzieje. Czekam na drugą koronę na MacSevowej skroni!

 

Ogłoszenia parafialne:
1) Chwilowo wstrzymuję wrzucanie nowych odcinków do momentu zrobienia sensownego zapasu. Mam coraz więcej godzin pracy i nie mam zbyt wiele czasu na pisanie.
2) Aktualnie zapas odcinków wynosi 3,5, a rozgrywka pociągnięta jest na kolejne 2-3.
3) Kwestia pod ankietę: mam claima ma Norwegię i jeśli się sprawa nie sypnie jakimś głupim przypadkiem, to mogę go wykorzystać. Usilnie zastanawiam się nad atakiem i teraz pytanie do Was - chcecie, żebym dokonał inwazji na Norwegię? Ankieta będzie ważna przez następne 4 dni. Od jej wyniku zależy dalsza rozgrywka

 

W ankiecie przewagą niemal tak dużą, jak wyniki wyborów prezydenckich na Białorusi, wygrywa póki co opcja inwazji na Norwegię. Możliwe, że skrócę czas ankiety, gdyż w związku z mniejszą liczbą pacjentów miałem więcej czasu i w pracy napisałem parę odcinków. W tym momencie skończyłem właśnie odcinek siedemdziesiąty, więc mam w sumie osiem odcinków w zapasie. Kończą mi się screeny do opisania, więc w razie skrócenia ankiety pociągnę rozgrywkę dalej i na dniach wrócę do codziennego rytmu wrzucania kolejnych odcinków.

PS. Dałbym jakiś spojler na podgrzanie ciekawości, ale cokolwiek mi przychodzi do głowy, to ujawnia zbyt wiele

 

Napisz tylko czy będziesz cesarzem w przewidywalnej przyszłości?

 

Zobaczysz Draken

 

To zacznij wrzucać odcinki jak masz taki zapas.
Nie myślałeś ,żeby zająć Islandię?
Norwegia nie jest wiele warta jaśli idzie o podatki ,ale przyda się do ataku na jakieś państwa w jej pobliżu

 

Może dzisiaj wieczorem zakończę ankietę albo jutro i puszczę dalej rozgrywkę. Obecnie mam lżej w pracy, ale przyszły tydzień to jedna, wielka niewiadoma. Odcinki zapewne zacznę wrzucać od niedzieli. W tym momencie jestem w przychodni na necie mobilnym, więc uploadowanie screenów odpada na pewno. Zresztą i tak cokolwiek mogę robić w przerwach między pacjentami.

O Islandii nie myślałem. Nie kusi mnie ta skała.

 

Tak samo ja nie zamierzałem rozjechać Wikingów ze Skandynawii dopóki nie zaczęli mnie denerwować, a Islandzcy są bardziej upierdliwi bo na katolicyzm szybko nie przejdą.

 

Najazdy Wikingów praktycznie zakończyły się. W następnych odcinkach zdarzy się tylko jeden. Od wielu lat nic się nie działo z nimi

 

Ankieta będzie zakończona dzisiaj i pociągnę dalej rozgrywkę gdy tylko pozałatwiam kilka spraw. Wygrywa opcja norweska, czyli odwet na śledziożercach za lata najazdów

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 63




​

Wraz z rozbiciem armii Eadrica pod Salisbury zakończyła się wojna o hrabstwo Oxford. Earl Haldor dostał to, co chciał, a króla Lachlana już tylko posiadanie jednego hrabstwa dzieliło od ogłoszenia się królem Anglii. Od króla Anglii zaś zaledwie jeden krok był do stania się cesarzem. Zarazem jednak earl Haldor stał się jednym z potężniejszych lordów Szkocji posiadając aż cztery hrabstwa. Był to zaskakujący rozwój jak na podbitego szlachcica.


Powiększenie ziem skutkowało również możliwością zwiększenia armii królewskiej. Lachlan powołał do służby cztery setki ciężkiej piechoty oraz setkę łuczników zgrupowanych we wspólny oddział.


Tymczasem Portugalia otrzymywała od muzułmanów ciężki łomot. Było to nieco nie po myśli Lachlana, ponieważ przy trwającej wojnie z islamem nie mógł on podjąć kroków w celu zajęcia hrabstwa Hereford. Gdyby teraz utworzył tytuł księcia Hereford i wypowiedział wojnę, to spotkałby się z powszechnym potępieniem świata chrześcijańskiego.

​

W marcu 1127 roku earl Haldor wypowiedział wojnę księciu biskupowi Eadricowi z Gloucester. Mógł tego dokonać bez żadnych konsekwencji, gdyż Eadric był ekskomunikowany. Szybko do wojny po stronie Haldora dołączyli się diukowie Findlay z Galloway i Macbeth z Lancaster oraz earl Thomas z Dunbar.


W tym samym czasie król Lachlan szukał dalszych pretekstów do podboju angielskich ziem, gdyż niewiele brakowało mu do ogłoszenia się królem Anglii. Tym razem udało się pod pozorem roszczeń barona Mael-Maedoca z Eynsham względem Glamorgan wypowiedzieć wojnę królowi Cenfusowi z Somerset. Po przejęciu Glamorgan zostałaby jeszcze jedna prowincja i korona byłaby Lachlana.

​

Armie króla Cenfusa z Somerset nie były żadnym przeciwnikiem dla wojsk Lachlana. Zostały starte z powierzchni ziemi nim zdołały cokolwiek zdziałać. Wojna zakończyła się 21 marca 1129 roku całkowitym zwycięstwem króla Szkocji.


5 kwietnia 1129 roku rozpoczęła się Trzecia Krucjata Grecka. Wielkie dokonania Zakonu Najświętszej Maryi Panny z okresu Drugiej Krucjaty Greckiej zostały zaprzepaszczone. Na miejscu wypartych Karpatczyków utworzyła się grecka Achaja wierząca w bałwochwalcze bóstwa Tengri. Ostoją chrześcijaństwa greckiego pozostała kupiecka republika Amalfi oraz stosunkowo świeże państwo najemników z Białej Kompanii.

​

19 kwietnia 1129 roku wielki smutek zapanował na dworze w Scone. Najstarszy syn króla Lachlana, z którym wiązał tak wielkie nadzieje, zmarł. Morgan MacSev, który miał wpisać kolejny rozdział losów swego rodu wielkimi, złotymi literami, zmarł w wieku pięciu lat na tyfus. Ojcowiznę po Lachlanie teraz miał przejąć Henryk, lecz nadal nie wiedział o tym kuzyn Macbeth, który zapewne wówczas mógłby podjąć działania przeciwko życiu dziecka.


Na koniec roku Lachlan ku pamięci swojego ukochanego syna wyprawił wielki turniej rycerski, na który ściągnęli najznamienitsi z całego kraju. Przez dwa miesiące w Scone trwały uczty przeplatane starciami rycerzy – w szrankach i na udeptanej ziemi. Używano broni długiej, mieczy, toporów i wszelkiego innego uzbrojenia. 5 stycznia jeden z uczestników turnieju, baron Maerleswegn z Mitford, został w walce tak nieszczęśliwie raniony obuchem topora, że strzaskana została piszczel i strzałka lewej nogi. Baron już nigdy nie miał chodzić inaczej, niż kulejąc. Turniej zakończył się 8 lutego zwycięstwem króla Lachlana. Zaiste, nie mógł on świetniej uczcić pamięci zmarłego syna, niż poprzez zwycięstwo w turnieju.

​

Rok później król nawiązał romans z nisko urodzoną Alicją, żoną Magnusa de Dingwall, królewskiego dworzanina.


W maju 1130 roku król wyprawił letni festyn, dzięki czemu zyskał wiele popularności wśród prostego ludu.


W lipcu zakończyła się Trzecia Krucjata Grecka. Papież ogłosił wielki sukces, lecz było to oszukiwanie rzeczywistości. Armie krzyżowców nie wygrały tej wojny – wygrali ją muzułmanie z państwa Halilidów. Potężny kalif Samir Sprawiedliwy zgarnął Grecję sprzed nosa chrześcijan i tym samym rozgniewał obie potężne religie, z którym walczył. Skutkowało to niedługo potem świętą wojną Tengri wymierzoną w niego.

​

27 listopada 1130 roku król dorobił się nieślubnego syna ze swoją kochanką Alicją. Na szczęście nikt nie wiedział, że mały Thomas jest królewskim dzieckiem. Wszyscy byli przekonani, że to syn Magnusa de Dingwall.


5 grudnia król ciężko zachorował na nieznaną przypadłość. Złośliwi powiadali, że związaną z rozpustą, lecz nie ośmielali się mówić tego głośno. Niedługo później król wezwał swego kapelana, wyspowiadał się i przyjął ostatnie namaszczenie.






-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Ile masz procent ziem do utworzenia cesarstwa?
Tak bardzo brakuje pretekstów do wojen? Czemu nie zająłeś się spacyfikowaniem resztek Walii?