Auld Lang Syne, czyli historia rodu MacSevów

W sumie wtedy brakowało mi może z 8 hrabstw do cesarstwa. Zajmuję to, na co mam claimy. W Walii ziemie posiada Portugalia głównie, a nie chcę z nimi robić wojenki.

 

Ale chaos w Azji Mniejszej się zrobił... dograłeś już do pojawienia się Azteków? Co będzie po śmierci obecnego władcy, którym sterujesz?

 

Aztekowie się jeszcze nie pojawili. Póki co cisza w tej materii jest. Wyjawienie kulisów śmierci Lachlana za dużo by wydało przedwcześnie W każdym razie niedługo powinniście zobaczyć reformy Lachlana Wielkiego

 

Jak mówisz niedługo zakładam ,że kolejny odcinek mody na sukces ukarze się dzisiaj?

 

Nie, kolejny odcinek będzie jutro. A tak na pogrzanie spekulacji cesarskich...

Spoiler

Ród MacSevów sięgnie po cesarską koronę, ale... czy brytyjską?

Spoiler

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 64




​

Po dwóch miesiącach wyczerpującej choroby, w trakcie której wielokrotnie wydawało się, że król nie wyjdzie z tego, Lachlan wyzdrowiał. Nadal był bardzo słaby, lecz zdecydowanie miał się ku dobremu. Choroba dała mu wiele do przemyślenia w kwestiach dziedziczenia oraz praw królestw mu podległych. W miesiąc później Lachlan koronował się na króla Walii. W czerwcu 1131 roku król utworzył tytuł księcia Hereford, a następnie nadał go earlowi Haldorowi, który i bez tego był jednym z jego najpotężniejszych wasali. Tytuł ten dawał roszczenia wobec ziemi Hereford, która nie była pod szkocką jurysdykcją. We wrześniu król własną opieką objął swego jedynego obecnie syna (z prawego łoża) Henryka stając się jego nauczycielem i mentorem.


W czerwcu „zmarł” kolejny król Portugalii. Pomógł mu w tym wynajęty zabójca, który zepchnął go z wieży. Niestety najemnika złapano i po delikatnym przesłuchaniu (wyrywanie paznokci, przypalanie podeszw stóp, obdzieranie ze skóry i innego tego typu atrakcje) wyduszono z niego kto był zleceniodawcą.


W lipcu 1132 roku okazało się jak bardzo dobrą decyzję podjął Lachlan dając Haldorowi księstwo Hereford. Ambitny Haldor nie mógł zostawić w spokoju swojego roszczenia wobec hrabstwa Hereford, więc wypowiedział wojnę królowi-biskupowi Gloucester. Szybko wsparł go również diuk Macbeth oraz baron Gilchrist z Crichton.

​

W marcu 1134 roku wojna Haldora zakończyła się zajęciem Herefordu. Dzięki temu Lachlan mógł koronować się na króla Anglii, czego dokonał 7 marca 1134. Uzurpował sobie również księstwo Gloucester pozbawiając tytułu pokonanego przez Haldora księcia-biskupa Oswulfa (jego status spadł). Przed siłowym odebraniem mu tytułu Oswulf nie myślał nawet o złożeniu hołdu, a później zaparł się w swoim stanowisku jeszcze mocniej. Lachlan nie miał wyjścia i zlecił jego morderstwo. Oswulf został zabity w czerwcu, a jego następca Oswine przekupiony odpowiednią sumką złota z radością padł do nóg swego nowego króla.

​

We wrześniu z inspiracji Lachlana zginął król Kentu Elfsige III Okrutny. Lachlan liczył, że wraz z jego zgonem następczyni tronu będzie bardziej chętna do negocjacji, lecz się przeliczył.


W styczniu 1135 roku starsza córka Sileas wyszła za mąż za następcę tronu królestwa Akwitanii.


W marcu urodziła się Gunnhildr, córka króla Lachlana i jego kochanki Alice. Znów nie wydało się kto jest prawdziwym ojcem.


Również w marcu 1135 roku Lachlan rozpoczął wielką reformę w czterech królestwach. Spodziewał się, że zmiany będą niepopularne, ale nie przeczuwał, że aż tak skomplikuje mu to życie. Reformę zaczął od Królestwa Szkocji, gdzie bez większych problemów udało mu się zdobyć poparcie większości wasali. Niestety, wśród oponentów znaleźli się potężni diukowie Moray, Galloway, Lothian i earl Carrick. Następnie zmiany zostały wprowadzone w Irlandii, gdzie również nie spotkały się z aprobatą najmożniejszych feudałów, czyli diuków Munster, Ulsteru i Leinster. W Walii poszło szybko dzięki wsparciu wielkiego burmistrza Gwynedd, patrycjusza Arthwysa. O wiele trudniej było w Anglii, gdzie wiele głosów elektorskich znajdowało się poza zasięgiem władzy Lachlana. Niemniej również i tutaj udało się wprowadzić wysokie prawa koronne.

​

Drugi etap zmian był dramatycznie trudniejszy i dotyczył praw dziedziczenia tronów poszczególnych królestw. Lachlanowi byłoby o wiele łatwiej gdyby był cesarzem, lecz dysponował zbyt małą potęgą, aby móc się koronować. 14 września 1135 roku zniesiona została elekcyjność w Królestwie Szkocji. Od tej pory obowiązująca była agnatyczno-kognatyczna primogenitura. Oznaczało to, że królem miał zostawać najstarszy syn obecnego króla, a w razie braku męskich potomków tron objąć miała najstarsza córka. Dopiero w razie wygaśnięcia jednej linii królewskiej tron mogła objąć kolejna gałąź rodu. Ten typ dziedziczenia faktycznie wykluczał dotychczasowego następcę tronu diuka Macbetha III, który był zaledwie kuzynem Lachlana. Ich ostatnim wspólnym krewnym był dziad, król Macbeth I. Póki co kontakty między kuzynami były dobre, lecz to mogło się w każdej chwili zmienić.

​

Niestety, nie było jak przeforsować primogenitury w królestwach Irlandii, Walii i Anglii, gdyż zmiany prawa mocno dotknęły wielu wasali, a do reform konieczne było ich poparcie. Lachlan jako pierwszy ze swojego rodu doznał tak niesamowitego spadku popularności – jeszcze niedawno nazywano go Lachlanem Wielkim. Dzisiaj niejeden wasal z premedytacją nie miał zamiaru przyjmować zaproszeń na uroczystości w Scone. Mówiło się, że niektórzy zainwestowali większe sumy w zbrojenia wietrząc wojnę domową...

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Wieszcze wojnę domową.

 

nie lubie tego momentu , gdy prawie wszystcy wasale wypowiadaja wojnę , tworza po trylion osobnych armii , które gonie po mapie ,a oni w tym czasie spokojnie zdobywaja zamki

 

Wystarczy ,że Imperium zrobi przed buntem i da królestwa lojalnym wasalom.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 65




​

Stosunki z ogromną większością wasalów zostały zepsute zmianami w prawach czterech królestw. Mogło to nawet zagrozić prawom dziedziczenia w trzech z nich. Zniechęceni do szkockiego króla lennicy mogli wybrać nowego władcę. Kanclerz królestwa starał się jak mógł, lecz w tym wypadku nie mógł za wiele. Przypominało to sytuację żonglera, który usiłował żonglować zbyt wielką ilością piłeczek, a do tego jeszcze każda z nich płonęła żywym ogniem. To nie mogło skończyć się dobrze. Od razu zaroiło się do frakcji, a szczególnie groźną była ta założona przez diuka Findlaya z Galloway. Tym samym diuk podpisał na siebie wyrok śmierci.

​

W lutym 1136 roku król ufundował pierwszy uniwersytet w tej części Europy. Zlokalizowany był on w hrabstwie Gowrie w mieście Perth.


W maju znacznie wzrosła siła frakcji założonej przez diuka Northumberland, a domagające się dla tego księstwa niepodległości od szkockiej korony. Lachlan nie miał najmniejszego zamiaru na to pozwolić.

​

W sierpniu wybuchło w Shrewsbury chłopie powstanie rozniesione dosłownie na mieczach pięciu i pół tysiąca najlojalniejszych ludzi króla. Wysieczono dwa tysiące buntowników.


W listopadzie 1136 rok od zatrutego wina na uczcie zmarł diuk Findlay z Galloway. Udział króla wydał się, gdyż złapano osobę, która doprawiła książęce wino trutką. Nie podniosło to notowań Lachlana. Zrozumiałym było, że piętnastoletni diuk Findlay II nie przepadał za swoim seniorem.


W listopadzie 1137 roku król ufundował wielką ucztę i zaprosił na nią wszystkich swoich wasali. Każdy zaproszony wiedział, że odmowa oznacza policzek dla Lachlana, ale dwie osoby podjęły takie ryzyko – biskup Edward z St Machar oraz diuk Wulfgeat z Nortumberland. W przypadku tego drugiego był to już drugi policzek. Wulfgeat nie mógł dostać kolejnej szansy.

​

9 stycznia 1138 roku urodziło się czwarte nieślubne dziecko króla Lachlana, a jednocześnie trzecie z długoletnią kochanką Alicją. I tym razem jej mąż przekonany był, że to jego syn, a tymczasem z czwórki ich dzieci aż troje było owocami łóżkowych działań króla.


Wielka uczta rozpoczęła się dziewiętnastego stycznia i do ósmego lutego. W tym czasie skonsumowano niezliczone ilości jedzenia i wchłonięto imponujące objętości alkoholu. Niektórzy z tym drugim solidnie przeholowali i w oczach króla jedynie stracili. Należeli do nich biskup Patrick z Cartmel oraz burmistrz Tegwyd z Glasgow. Obaj wielokrotnie byli wynoszeni z głównej sali przez służbę gdy tracili przytomność w trakcie swoich pijackich ekscesów. Gdyby to jeszcze potrafili urżnąć się jak prawdziwy Szkot i nie robić wstydu, ale nie. Nie obeszło się i bez przelewu krwi. Niezdarny służący wylał wino na szatę barona Rodericka z Louth, nowego zamku w hrabstwie Lincoln, a ten wyniesiony z gminu nuworysz poderżnął mu gardło. Lachlan musiał robić dobrą minę do złej gry, więc opłacił służących i kazał pozbyć się ciała, chociaż najchętniej pozbyłby się zwłok Rodericka. Generalnie jednak wielka uczta była wydarzeniem udanym.

​

W dwa tygodnie później okazało się, że diuk Ethelwaerd z Lothian spiskuje w celu wysunięcia roszczeń wobec królestwa Szkocji. Może liczył, że ze względu na dalekie pokrewieństwo Lachlan spojrzy na to przez palce. Może uważał, że sprawa się nie wyda i dokona takiego przewrotu, jak nie tak dawnymi czasami Morgan Zdobywca. Któż to wie. Lachlan nie miał zamiaru tolerować jego głupich spisków i wydał od razu rozkaz do aresztowania diuka. Gwardziści królewscy pochwycili Ethelwaerda, lecz wskutek nieostrożności źle założyli mu knebel. Diuk zdołał wezwać głośnymi krzykiem swoich żołnierzy, którzy wysiekli gwardzistów króla. Uwolniony diuk podniósł wojennej sztandary przeciwko seniorowi.

​

Bunt diuka Ethelwaerda bardzo głęboko zirytował króla Lachlana. Do tego stopnia, że aż Jego Wysokość zaniemógł ciężko i zmuszony był pozostać w łożu swej sypialni w zamku Scone zamiast osobiście poprowadzić wojska do zgniecenia buntu tego nikczemnika z Lothian. Na szczęście przewidując możliwe kłopoty z wasalami król sprowadził do Gowrie pięć i pół tysiąca swych prywatnych wojsk, które do niedawna stacjonowały na południu kraju. Łącznie z wojskami z księstwa Albany (prócz hrabstwa Buchan) król Szkocji wystawił niemal dwanaście tysięcy ludzi do zmiażdżenia rebelii. Diuk Ethelwaerd posiadał nieco ponad trzy tysiące swoich żołnierzy, więc wynik był z góry przesądzony. Lachlanowi jedynie zależało na tym, żeby oszczędzić życie tylu swoich żołnierzy, jak to tylko możliwe, gdyż diuk Lothian nie mógł być ostatnim buntownikiem wobec nowych praw.






-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Dobrze, że nie zjednoczyli się w jednej frakcji... albo i źle, bo teraz wiadomo jaki będzie wynik.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 66




​

W bitwie pod Torphichen wojskami Lothian dowodził sam diuk Ethelwaerd. Chociaż był dobrym taktykiem i relatywnie skutecznie dowodził swoimi wojskami, to nie miał większych szans przeciwko przewadze ilościowej i jakościowej oddziałów królewskich. Sam korpus królewskiej kawalerii był liczniejszy, niż cała armia Lothian. Diuk walczył dzielnie, lecz poniósł druzgocącą porażkę. Ponad dwa tysiące jego ludzi wysieczono na polach Torphichen, zaś on sam jedynie dzięki rączemu rumakowi zdołał uciec przed śmiercią lub niewolą.

​

Pod Dumbarton i Ednam wycięto w pień kolejne dwa mniejsze oddziały diuka Ethelwaerd. Pozostało mu zaledwie kilkudziesięciu wiernych wojów oraz garnizony miejskie i zamkowe w posiadłościach. Armia Lachlana rozłożyła się oblężeniem pod zamkiem Turnberry w hrabstwie Carrick, gdzie w obrębie murów zamknęli ponad dwa tysiące obrońców. Oblegających sił był aż nadto, więc armia została podzielona na pół. Jedna połowa została pod Turnberry, a druga pomaszerowała oblegać Dunbar. W październiku 1138 roku dobre wieści wojenne postawiły Lachlana na nogi. Wielomiesięczna choroba dała o sobie znać znacznym wychudzeniem i osłabieniem jednego z najlepszych rycerzy w królestwie, lecz najważniejsze było, że znów wróciła królowi chęć do życia.

​

Od momentu rozbicia głównych sił diuka Lothian bunt wygasał. Inny możni królestwa widząc jak sprawnie król Lachlan spacyfikował wojska rebelianckie, nie garnęli się do wsparcia Ethelwearda. Chociaż diuk wysyłał emisariuszy z prośbami o pomoc, to niechętnie nastawieni do króla wasale woleli chronić swoją skórę zupełnie nie myśląc o tym, że zbierając się razem mogliby zagrozić władzy Lachlana. W lipcu 1139 roku było po wszystkim. Ethelwaerd dał się zakuć w kajdany i wsadzić do lochu w Scone, gdzie w niedługim czasie miał skonać z powodu złych warunków. Kolejnym diukiem Lothian został jego syn, który za śmierć ojca króla nienawidził.

​

27 sierpnia 1139 roku nowa wiadomość uderzyła Lachlana niczym obuchem. Oto na prośbę jego kuzyna, diuka Macbetha III z Lancaster, papież Benedykt IV ekskomunikował króla Szkocji. Nie mogło to poprawić relacji z wasalami, a szczególnie zależało Lachlanowi na Irlandczykach, gdyż ich głosami następnym królem Irlandii miał być portugalski książę Lorcan II. Walka o władzę zaostrzała się skoro dotychczas wierny Macbeth zdecydował się obrócić przeciwko królowi. Nadchodził czas poważnych rozstrzygnięć, w trakcie których powinna polać się znaczna ilość krwi i spaść sporo głów.

​

Król Lachlan nie miał zamiaru być tym, który wykona drugi ruch i pozbawi się tym samym inicjatywy. Należało z miejsca ukręcić kilka głów podnoszącej się hydrze tak, aby ją chociaż czasowo osłabić. Największymi zagrożeniami byli diuk Wulfgeat z Northumberland oraz diuczesa Cecylia z Hereford, córka słynnego Haldora. Obydwoje stanowili rdzeń opozycji antykrólewskiej i obydwoje zostali aresztowani 4 kwietnia 1140 roku. Tego samego dnia król Lachlan rozpoczął działania w celu zabicia diuka Gilla-Brigte z Connacht. Jego następca był przychylniej nastawiony do króla i można byłoby liczyć na poparcie w sukcesji irlandzkiej. Zdecydowane działania Lachlana na pewien czas sparaliżowały opozycję, która w każdej chwili spodziewała się kolejnych aresztowań. Lachlan uważał, że to odpowiedni stan i dwa tygodnie później bezpośrednią groźbą wytrącił opozycjonistom kolejny atut z ręki. Zastraszona diuczesa Elflaeda z Lothian wycofała się z wszelkich spisków na ubocze głównego nurtu politycznego Szkocji.

​

Mimo zdecydowanych działań elektorzy nadal sprawiali Lachlanowi niespodziankę. Przed zmasowaną akcją przeciw opozycji król zagrożony był utratą tylko tytułu irlandzkiego na rzecz portugalskiego księcia Lorcana, lecz pod koniec kwietnia 1140 w razie jego śmieci Henryk dziedziczyłby tylko Szkocję. Anglię objąłby diuk Findlay z Galloway, a Walię diuk Lancaster, kuzyn Macbeth III. Wiązałoby się to również z utratą Księstwa Yorku, które od wielu lat posiadało status osobistych ziem królów z rodu MacSev. Odebranie Yorku byłoby policzkiem dla króla.

​

18 stycznia 1141 roku diuk Macbeth III w osobistej rozmowie poprosił króla Lachlana o uwolnienie diuczecy Cecylii z Hereford. Lachlan był zaskoczony tę prośbą i na szybko przeprowadził kalkulacje. W razie jej uwolnienia zyskałby w oczach wasali, lecz zarazem miałby na wolności niebezpieczną osóbkę, która mogłaby mu sporo nabruździć. Z drugiej strony wzrósłby prestiż Macbetha jako człowieka, który namówił Lachlana do uwolnienia więźniarki. Chociaż było to ryzykowne, to Lachlan zgodził się na wypuszczenie Cecylii z lochów. Ponad pół roku w ciemnicy nie zmieniło za specjalnie nastawienia księżnej z Anglii do króla. Nadal szczerze go nienawidziła.










-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Polecam spowodowanie buntu wszystkich frakcji, potem jest spokój przez jakieś 50 lat.

 

Spokoju miałem aż nadto. Teraz czas na zabawę

 

Zabawnie się robi jak nagle rebelia dostaje 3 stacki po 70k i są na drugim końcu kraju...
Kiedy wojenki z kimś innym niż Brytowie albo buntownicy?

 

Z Norwegią.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 67




​

W marcu 1141 roku wobec średniej skuteczności metody kija król Lachlan sięgnął po marchewkę. Nadal do rozdysponowania miał sporo dworskich stanowisk honorowych i uznał, że nadeszła pora na ich wykorzystanie. Diuk Macbeth III został w ten sposób podczaszym, a diuk Alexander z Munster wielkim koniuszym. Również w marcu król wpadł na pomysł jak zachować sukcesję swojej linii rodowej. Przekonywanie do siebie ponownie kolejnych diuków i zmiana praw były procesem czasochłonnym, a Lachlan posuwał się już w latach. Było prawdopodobnym, że nie zdoła za swojego życia zapewnić primogenitury w każdym z czterech królestw. Jednakże był sposób na zachowanie zwierzchności nad nimi bez potrzeby bycia królem. Wystarczyło podbić kilka dodatkowych hrabstw i sięgnąć po koronę cesarską.

​

Zdobycie cesarskiej korony stało się podstawowym priorytetem króla Lachlana. Najoczywistszym kierunkiem działania była południowa Anglia. Najsłabszym przeciwnikiem w tym rejonie było Królestwo Szlezwiku uwikłane w dwie wojny na wschodzie, a samo składające się zaledwie z dwóch hrabstw. Gdy królewskie wojska maszerowały nad granicę z hrabstwem Norfolk, nadeszła z Rzymu wiadomość od kanclerza. Po wielu miesiącach starań udało mu się zmienić opinię papieża Benedykta IV, zwanego Starym, na temat króla Lachlana. Zmiana była tak korzystna, że udało się go namówić również do cofnięcia ekskomuniki. 12 maja 1141 roku Lachlan wrócił na łono Kościoła Katolickiego. Dzięki temu zagrożone było tylko dziedziczenie w Anglii, gdyż wraz ze zniesieniem ekskomuniki wasale Irlandii i Walii uznali prawo Henryka do objęcia tronów tych królestw.


W maju 1141 roku Lachlan zaatakował Królestwo Szlezwiku. Jego celem było zajęcia hrabstwa Norfolk. Pod Norwich zostało rozbitych sześciuset przeciwników, a armia przeszła do oblężenia zamku Thetford. O wzroście znaczenia Szkocji świadczył fakt, że na wezwanie do walki odpowiedział król Akwitanii.


W lipcu po raz pierwszy od niepamiętnych lat Gowrie zostało zaatakowane przez Wikingów. Szkoci zdążyli niemal zapomnieć o takim zagrożeniu. Schrystianizowani Normanowie odstępowali już od łupieżczych rajdów po Europie, lecz niektórzy nadal nie chcieli przyjąć jedynej i prawdziwej wiary. Dwa tysiące Wikingów stanęło do boju pod Errol i niemal połowa z nich padła przy bardzo umiarkowanych łupach. W tym samym czasie również dwutysięczna armia Szlezwiku wylądowała w Lincoln, gdzie zaskoczyła oddział rycerstwa z tego hrabstwa. Z siedmiuset ludzi połowa zginęła, a reszta wycofała się do Norfolk. Z ratunkiem do Lincoln przybyła królewska armia, która dosłownie zmiażdżyła wroga.

​

8 września w wiek dorosły wstąpił książę Henryk. Nie był on jednostką wybitną i jedynie umiejętnością zastawiania sieci z przychylnych słówek wyróżniał się spośród tłumu. Zdolności dyplomatyczne powinny mu oddać znaczne usługi w przyszłym władaniu krajem, lecz to nie wszystko. Z tego powodu Lachlan wyszukał mu żonę, która błyszczała intelektem niczym Gwiazda Polarna na nocnym niebie. W końcu król doskonale wiedział, że żona powinna być najlepszą podporą dla męża, a czasem nawet nim delikatnie kierować jeśli zbaczałby z dobrego kursu. Nie dotyczyło to oczywiście kwestii łożnicy, gdyż tutaj Lachlan zdecydowanie uważał, że układ żona + kochanka jest lepszym wyjściem. W końcu przypadkiem ta czwórka nieślubnych dzieci się nie zrodziła. Wracając do tematu – król ożenił swego syna z szkocką szlachcianką z hrabstwa Dunbar. Christina była córką barona Gilchirsta z Crichton.

​

Dla podniesienia statusu swego syna, król mianował go seneszalem królestwa, za którym to urzędem szedł prestiż i pieniądze. W przyszłości zamierzał go również mianować diukiem Wysp z siedzibą w hrabstwie Argyll. Prestiż Henryka musiał stale rosnąć, gdyż w razie śmierci Lachlana krajem wstrząsnęłyby poważne problemy. Obecnie niestety wskutek ożenku z niżej postawioną szlachcianką prestiż młodego MacSeva jedynie zmalał, lecz Lachlan uważał, że słuszniejszym będzie wprowadzenie do rodu świeżej krwi inteligentnej kobiety, niż jakiejś księżniczki, której jedynym walorem byłyby roszczenia do jakiegoś terenu.


W styczniu 1142 roku w Lincoln wylądowała kolejna armia Szlezwiku licząca prawie dwa tysiące trzystu żołnierzy. Król Lachlan niechętny był odstępowaniu oblężenia Norfolk, a jednocześnie nie był zadowolony z tego, że pustoszone jest jedno z jego hrabstw, więc wysłał siedem tysięcy ludzi z księstwa Albany na południe.


22 marca Lachlan okazał łaskę diukowi Wulfgeatowi z Northumberland i uwolnił go. Zyskał tym w oczach swoich wasali, lecz twardego serca diuka nie zmiękczył. Nadal należał on do najaktywniejszych opozycjonistów wobec władzy króla Lachlana MacSeva.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Sev nie zapomniałeś o odcinku dzisiaj?
Daj mapę religijną świata.
Wojenka w Anglii, a potem Norwegia?

 

Bardzo... ciężki... dzień...

Niech to wystarczy za tłumaczenie. Dopiero skończyłem kolację. Bardzo dużo pacjentów, trudne przypadki, w tym m.in. wezwanie karetki do dziecka w przychodni.

Później wrzucę.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 68




​

4 kwietnia 1142 rok doszło do starcia siedmiotysięcznej szkockiej armii z liczącymi dwa tysiące trzystu ludzi jednostkami Szlezwiku. Bitwa rozegrała się niedaleko miasta Newstead. Wroga armia składała się wyłącznie z lekkiej piechoty oraz łuczników, a u Szkotów samej ciężkiej piechoty było więcej, niż wszystkich przeciwników razem wziętych do kupy. Nie można było wrogowi odmówić waleczności. Bili się bardzo dzielnie i położyli trupem ponad pięciuset ludzi króla Szkocji, lecz jednocześnie stracili swoich mocno ponad tysiąc sześciuset. Mimo najlepszych chęci sama lekka piechota i łucznicy nie są w stanie zatrzymać masy kawalerii i ciężkiej piechoty.

​

Porażka Szlezwiku pod Newstead przesądziła faktycznie o wyniku wojny. Królowa Szlezwiku straciła w niej przynajmniej cztery tysiące żołnierzy oraz główną warownię hrabstwa Norfolk. Królowa Ealhswith Mazowiecka z bólem serca przyznała się do porażki i zgodziła na cesję Norfolk na rzecz Szkocji. Jeden krok w kierunku ogłoszenia się cesarzem został wykonany. Nową ziemię król przekazał Johnowi MacSevowi – oficjalnie swemu bratankowi, a nieoficjalnie, synowi z nieprawego łoża.


13 czerwca 1142 roku król Lachlan wprowadził prawo primogenitury w Irlandii. Ugłaskani częściowo wasale znowu się zirytowali, że król zmienia nabyte prawa odcinając im możliwość zdobycia korony.


Półtora miesiąca później opłaciła się inwestycja sprzed wielu lat, gdy król zaprosił na swój dwór angielskiego szlachcica z roszczeniami wobec księstwa Somerset. Lata wcześniej podobne roszczenia pozwoliły na rozbicie Królestwa Gloucester na księstwa Golucester i Somerset, z których to pierwsze stanowiło już lenno Szkocji. Teraz nadeszła pora na Somerset. Pierwsza granicę przekroczyła królewska armia, która z miejsca zajęła się znoszeniem kolejnych mobilizowanych oddziałów wroga. Pod Corfe wyrżnięto w pień pięciuset pięćdziesięciu Somersetczyków, a pod Winchester z dwóch tysięcy żywcem z pola bitwy uciekło jedynie dwustu osiemdziesięciu. Pod Salisbury ostatnich pięciuset ludzi króla Cenfusa Okrutnego padło trupem, a Somerset było praktycznie podane na talerzu.

​

W tym momencie wyniki wojny były już przesądzone (postęp zwycięstwa rzędu 73%), a po stronie króla Szkocji znów opowiedział się król Akwitanii. Dla przyspieszenia podboju Lachlan zmobilizował wojska ze swoich domen, dzięki czemu zebrał w Somerset ponad trzynaście tysięcy żołnierzy. Do tego kilka tysięcy swoich dorzucił król Akwitanii, także postęp działań oblężniczych był szybki.

​

23 czerwca 1143 roku królowi urodził się pierwszy wnuk w linii męskiej. Syn Henryka i Christiny otrzymał imię Severus. Od najmłodszych lat miał zdradzać ponadprzeciętne przymioty umysłowe, co zapewne był dziedzictwem po zdolnej matce (trait: quick - +3 do wszystkich atrybutów).


12 października 1143 roku wojna o Somerset zakończyła się. Popierany przez Lachlana uzurpator przejął księstwo i natychmiast złożył hołd lennych swojemu dobroczyńcy włączając swe ziemie do królestwa Szkocji. Szczodra oferta hołdu lennego przekazana królowej Ecgfridzie Saksońskiej z Kentu spotkała się z oziębłym przyjęciem. Władczyni Kentu nie potrafiła zrozumieć, że wraz ze złożeniem hołdu stałaby się jedną z najbardziej wpływowych osób w królestwie z największymi własnymi lennami. W sytuacji jednak, gdy odmawiała, stawała się automatycznie jednym z przyszłych celów wojennych Szkocji.


W międzyczasie rozkwitała działalność frakcji w Królestwie Szkocji. Kuzynka z Orleanu intensywnie lobbowała za uznaniem jej niepodległości – zapewne jedynie w tym celu, aby złożyć hołd cesarzowi Francji i odzyskać pozostałe de iure jej ziemie orleańskie. Zapewne liczyła na tak szybką karierę, jaką rozwijał książę Colin, królewski wuj, który robił furorę na dworze cesarza Świętego Imperium Rzymskiego. Wybiegając nieco w przyszłość: Colin w ciągu kilku następnych lat miał zostać królem Francji i jednym z większych wasali cesarza, lecz kontrolował jedynie niewielki wycinek całego kraju. Niemniej wracając do sytuacji wewnętrznej czterech królestw – najwięcej frakcji żywo było zainteresowanych tym, kto włada Anglią. Jedna z nich nawet usiłowała już teraz wynieść księcia Henryka na tron, jeszcze za życia jego ojca. Diuk Alexander bezskutecznie próbował zebrać zwolenników do swojego projektu obniżenia praw koronnych w Irlandii, zaś podobny pomysł w Anglii diuka Wulfgeata z Northumberland wspierała diuczesa Hereford. Nie trzeba przenikliwego umysłu by zobaczyć, że tę ostatnią frakcję tworzyły osoby, które poznały smak przebywania w królewskim lochu.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 69




​

W związku z rozbudową sił frakcji w królestwie potrzebna była kolejna zwycięska wojenka, ale nie byle jaka. Tym razem Lachlan zamierzał upiec dwie, a nawet trzy pieczenie na jednym ogniu. Właśnie trzy cele miała ta wojna. Pierwszy: ugłaskanie dumy własnej wasali poprzez zwycięstwo. Drugi: zdobycie hrabstwa Hereford, aby mieć już pięć z sześciu potrzebnych rejonów, bez których nie mógłby się ogłosić cesarzem. Trzeci: zajęcie Hereford dla diuczesy Herefordu, córki Haldora, której tylko tej ziemi brakowało do wypełnienia ambicji skompletowania swego księstwa. Zdobycie w imię jej roszczeń tego hrabstwa powinno znacznie poprawić wzajemne kontakty na linii Gowrie-Hereford. Jedynym problemem był fakt, że sporna ziemia znajdowała się pod kontrolą małoletniego króla Siana III z rodu Langonnetów, władcy Portugalii.

​

Na trzecią już wojnę radośnie ruszał król Raimond-Berenguie Stary z Akwitanii, któremu wiek nie przeszkadzał w wojaczce u boku teścia swego syna. Przyznać należało, że Akwitańczyk był niezwykle honorowym człowiekiem, prawdziwym klejnotem swych czasów. Zaiste, wielkim smutkiem była dla Lachlana śmierć swej córki Sileas, dzięki której zawiązany był ten wspaniały sojusz. Raimond honorowo nie wycofał się z tej wojny, chociaż praktycznie więzy sojusznicze wygasły ze śmiercią Sileas.

​

Zmobilizowane armie szkockie i akwitańskie przystąpiły do oblężenia zamków Hereford i Caerwent w posiadłościach portugalskich na terenie Walii i Anglii. Ku absolutnemu zaskoczeniu Szkotów król Sion nie wykroił do tego konfliktu praktycznie żadnych sił. Przez długie miesiące wojna sprowadzała się tylko do wysiadywania pod murami.


We wrześniu 1144 roku wyszło na jaw, że diuk Alexander z Munsteru poszukuje dokumentów, które potwierdzą jego roszczenia do irlandzkiej korony. Lachlan w pierwszym odruchu chciał niepokornego diuka wsadzić do ciemnicy, lecz po zastanowieniu dał mu znać, że o wszystkim wie i domaga się, aby poniechał działania. Alexander po zastanowieniu zgodził się.


W lipcu 1145 roku król podarował swojemu synowi hrabstwo Argyll oraz całe księstwo Wysp. Lachlan uznał, że najwyższy czas, aby jego spadkobierca rozpoczął budowanie swojego własnego prestiżu oraz wprawiał się w rządzeniu zanim otrzyma swój spadek.

​

Młody książę szybko zaczął szaleć. Już w niecały miesiąc po objęciu swojej domeny usiłował odwołać earla Gilchrista z Innse Gall. Oczywiście stary earl odmówił żądaniu młokosa i wybuchła wojna. Lachlan przed oczyma miał wydarzenia opisywane mu przez matkę, gdy jego ojciec, nomen omen również Henryk, w podobny sposób pozbawił się swego dziedzictwa przegrywają również z earlem Innse Gall. Lachlana kusiło żeby włączyć się do wojny po stronie swego syna, lecz wiedział, że to dopiero nadszarpnęłoby reputację młodego księcia. Póki co miał zamiar przyglądać się konfliktowi z boku.


W sierpniu wojska Lachlana wkroczyły do portugalskich posiadłości w Irlandii. Po drodze musiały rozbić oddział czterystu żołnierzy króla Siona III, lecz to faktycznie był absolutny koniec aktywnego zbrojnego oporu. Najwidoczniej Lachlan nie docenił wyczerpania Portugalii w wojnach z muzułmanami na południu, które musiało być znacznie większe, niż w pierwotnych szacunkach. Niemniej z dziką rozkoszą Lachlan przystąpił do demolowania posiadłości diuka Leinster, który przez lata miał zakusy na królestwo Irlandii.

​

W styczniu 1146 roku w Westmorland wybuchło kolejne chłopskie powstanie. Pechowo dla rebeliantów nie tak daleko znajdowała się armia maszerująca z Walii do Irlandii, która natychmiast zmieniła marszrutę. Dwa i pół tysiąca chłopów musiało stawić czoła sześciu tysiącom zaprawionych w bojach wojowników. Pod Cartmel bunt spłynął krwią wieśniaków. Trzy piąte z nich zostało na polu bitwy martwych lub dogorywających, a wilcy w nocy nie przejmowali się tym, czy któryś z nich dycha jeszcze czy też odszedł z tego świata. Pod Carlisle rebelia została utopiona we krwi chłopskiej. W ciągu czterdziestu dwóch dni bunt został zdławiony, a jego przywódca wtrącony do lochu, gdzie zmarł kilka miesięcy później. Były to najkrótsze chłopskie rozruchy w historii Szkocji.

​

W marcu 1146 roku wojna domowa rozpoczęta odmową oddania swych ziem przez earla Gilchrista rozrosła się. Gilchrist dla swojej sprawy pozyskał earla Alexandra z Powys, zaś książę Henryk uzyskał wsparcie earla Donncuna z Carrick (władającego dwoma hrabstwami, lecz preferującego tytuł Carrick) oraz barona Gilchrista z Crichton. Ku zaskoczeniu, ale i radości Lachlana, Henryk mądrze rozpoczął działania wojenne i unikając starcia połączył sojusznicze siły, dzięki czemu starł pomniejsze oddziały zbuntowanego earla.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Kto straci ostatnie hrabstwo potrzebne do utworzenia cesarstwa?

 

O tym jutro

 

Daj mapę świata, bo coś za ładnie niektóre miejsca wyglądają. Nie rozważałeś zajęcia Bretanii?

 

Aktualnie w grze mam 1164 rok. Mapa świata zbyt wiele by odkryła