Auld Lang Syne, czyli historia rodu MacSevów

Ilkhanate - 1216.
Golden Horde - 1224
Timu - cos po 1300.

 

Książę Henryk, diuk Wysp dorobił się syna i jego przyszłego dziedzica.

 

I jak mu idzie wojenka z tym earlem?
Od kiedy zaczniesz wrzucac nowe odcinki?

 

Opis wojenki z earlem Innse Gall będzie niedługo, a nowe odcinki to już kwestia max. paru dni. Aktualnie mam w połowie rozpisany odcinek osiemdziesiąty drugi i zaraz siadam do dalszej rozgrywki, bo mi screenów brakło.

 

Masz juz 11 odcinkow?
Laclan jest chyba najdluzej rzadzacym wladca Szkocji?

 

Musiałbym sprawdzić, ale na pewno jest jednym z najdłużej panujących.

Edyta: spośród głównej linii MacSevów od czasów zdobycia tytułu Księstwa Albany najdłużej panującym był Bran Śmiały (54 lata). Drugi był Morgan Zdobywca - 52 lata. Lachlan wielki w tej konkurencji jest na trzecim miejscu. Swoją drogą Lachlan jest dopiero czwartym królem Szkocji z rodu MacSevów, a pierwszym cesarzem

 

Rozwaz czy nie zabic Henryka jesli jego syn bedzie mial lepsze traity niz on.
Nie myslal odcinka dzisiaj dac?

 

Nie zabijam potomków ze względu na ich staty.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 72




​

Frakcjoniści działali Lachlanowi na nerwy, lecz starał się nie okazywać tego. Do standardowego zestawu osłabionego nieszczęśliwą śmiercią diuczesy Cecylii (kara boska li to na pewno była za podnoszenie ręki na boskiego pomazańca Szkocji!) dołączyła frakcja usiłująca wynieść kuzyna Macbetha III na tron walijski. Nie przeszkadzałoby to Lachlanowi i pewnie sam by dał mu to stanowisko gdyby nie fakt, że oznaczałoby to wzmocnienie Walii dużym księstwem angielskim. Byłoby to zaburzenie balansu między królestwami i powód do przyszłych wojen.

​

W listopadzie 1150 roku cesarz dorobił się nowej kochanki – atrakcyjnej Kastylijki Nicor Lopez de Ejea, żony swego dworzanina. Miesiąc później zmarła synowa cesarza, Christina z Wherwell.


W lipcu 1151 roku niemal cała Norwegia znajdowała się pod kontrolą wojsk Lachlana. Biała Kompania dostała rozkaz udania się do norweskiej Karelii by tam zakończyć ten konflikt zajęciem ostatnich zamków wroga.

​

27 sierpnia 1151 roku urodził się Duncan de Dingwall, syn Magnusa de Dingwall i jego żony Nicor Lopez. Właściwie to Magnusowi się wydawało, że to jego syn, gdyż nie zorientował się, że cesarz przyprawił mu rogi. W rzeczywistości Duncan był kolejnym (piątym bodajże) nieślubnym dzieckiem Lachlana MacSeva.


W lutym 1152 roku zakończyła się inwazja na Norwegię. Szkocka cesarzowa Eldrid przejęła koronę normańskiego kraju. Po śmierci obojga rodziców Norwegia stać się miała piątym królestwem Cesarstwa Szkocji.

​

Również w lutym 1152 roku wybuchł wewnętrzny konflikt w cesarstwie między earlem Tyrconnell i hrabiną Dublinu z jednej strony, a z drugiej z diukiem Henrykiem Ulsterskim, wielkim burmistrzem Gwynedd oraz earlem Carrick. Earl Hugh z Tyrconnell zamarzył sobie, aby zainstalować na ulsterskim księstwie kuzyna diuka Henryka, Andrzeja. Przecenił on swoje siły i bardzo szybko znalazł się w odwrocie gromiony przez wojska wierne obecnemu diukowi Ulsteru.


W marcu cesarz Lachlan odniósł wielki sukces dyplomatyczny. Dawno już miał potężny apetyt na wchłonięcie królestwa Kentu do struktur swojego państwa, a tu nadarzyła się odpowiednia okazja. Stosunki z królową Ecgfridą Okrutną nigdy nie układały się tak dobrze, a szczodry dar w złocie i kosztownych przedmiotach jedynie mógł je poprawić. Stara i doświadczona Saksonka wiedziała do czego to prowadzi, lecz uznała, że lepszym będzie proces pokojowy. 14 marca na uroczystości w Scone złożyła hołd lenny wobec cesarza Lachlana włączając swoje państwo do Cesarstwa Szkocji.

​

Zwiększenie rozmiarów cesarstwa miało bezpośrednie przełożenie na rozbudowanie liczebności wojsk prywatnych Lachlana, których liczebność sięgnęła siedmiu tysięcy.


W styczniu 1153 roku zagrożenie ze strony diuka Wulfgeata zostało ostatecznie zażegnane. Główny opozycjonista zakończył życie z gardłem przebitym strzałą nieznanego, samotnego łucznika przyczajonego koło leśnej dróżki. Schedę po ojcu objął piętnastoletni, kulawy diuk Thoraed, który żywił cieplejsze uczucia względem cesarza.

​

Na przełomie roku 1153 i 1154 w hrabstwie Moray pojawiło się dwa tysiące czterystu Wikingów w łupieżczej wyprawie. Szkockie ziemie przez ostatnie lata niemal zapomniały jak to jest być celem wypraw krwiożerczych Normanów, lecz nie osłabiło to reakcji cesarstwa. Siedem tysięcy wyborowych wojów Lachlana pomaszerowało na północ, a zadufani w sobie łupieżcy zbytnio ociągali się chcąc jak najwięcej dobra z bogatej krainy zrabować. Pod zamkiem Urquhart wojska cesarza zmusiły wroga do stawienia im pola. Tylko środek formacji Wikingów pod przewodnictwem ich dzielnego wodza zdołał przez jakiś czas stawiać skuteczny opór. Gdy skrzydła zostały wycięte w pień, cała potęga szkockiej armii uderzyła na przeciwnika i zgniotła go niczym karalucha, który w zuchwałej wyprawie po żywność zbyt blisko góralskiej gospodyni się pojawił. Wyrżnięto napastników do ostatniego, a nieliczni, którzy o pardon prosili, pardonu zaznali na widok publiczny w wiklinowych klatka wywieszeni, gdzie umierali długo bez kropli wody i kruszyny chleba. Jedno z ostatnich pogańskich państw normańskich ulokowane na wyspach u wybrzeża Niderlandów straciło swych doborowych wojowników.

​

W grudniu 1154 roku kalif Samir II ogłosił świętą wojnę, Dżihad, w celu odbicia Andaluzji utraconej na rzecz chrześcijan. Dawne potężne państwo muzułmańskie, które zajmowało cały Półwysep Iberyjski i mackami swymi sięgało do północnych wybrzeży Francji dzisiaj było już tylko cieniem i mirażem na pustyni czasu.










-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

Wróciłem. Zapas odcinków sięga obecnie odcinka nr 85, a 86. jest w trakcie produkcji. Tempo publikacji tradycyjne, jeden odcinek dziennie.

 

W tej rozgrywce przydało by się Mega-War z modu AGOT.

 

A na czym to polega?

Edit:

W związku ze znaną promocją już zakupiłem sobie Sons of Abraham i teraz pytanie - doinstalowanie tego dodatku nie rozwali sejwa?

 

Na tym, ze jak sie powiedzmy osobie siedzacej na pewnym krzesle zamarzy podbic kogos to wladcy Winterfell, Riverrun etc. walcza jako sojusznicy, a nie jako poddani. Czyli na czas wojny sa niepodlegli.

 

i tak przegrasz :>

 

Polega to na tym, że w momencie wybuchu wojny, wszyscy królowie w imperium są wzywani do walki jako niepodlegli władcy (na czas wojny) - mogą cię poprzeć, zostać neutralni lub wziąć stronę przeciwnika. Następnie każdy ich książęcy wasal ma możliwość wziąć stronę swojego bezpośredniego seniora lub się mu sprzeciwić.

 

Ciekawa sprawa. Szkoda, że nie ma tego w normalnym CK2, bo opłacałoby się wtedy trzymać królewskie tytuły "przy orderach".

Nawet nie wiesz jaką wtopę dzisiaj zaliczyłem Kosztowała mnie górę złota. Pewnie bym za to postawił spokojnie dwa miasta i zostałoby jeszcze na waciki Szczegóły jakoś w odcinkach 86-88

To jak z tym Sons of Abraham, zainstalowanie go nie rozwali zapisu? Ma ktoś jakie doświadczenia w tej materii?

PS. Za cholerę nie wiem dlaczego mi dorzuca ten bełkot do cytatu z Medka

 

Przez SoA masz na myśli nowszy patch? Nie powinno bo póki co wszystkie ale to wszystkie patche były kompatybilne wstecz, nawet teraz można byłoby bez problemów odpalić save z wesrji 1.01

 

Przez SoA mam na myśli cały ten dodatek, bo go wcześniej nie miałem - dzisiaj kupiłem dopiero na promocji CDP

 

Ta wpadka kosztowala 2000 zlota?
Nie myslal o wojowaniu w Norwegii, zajmowanie prowincji de iure etc.?

 

Owszem, kosztowała podobne kwoty. Zobaczycie dlaczego gdy dojdzie do tego akcja.

Działania w Norwegii - okryjmy to mgłą wojny. Zobaczycie.

 

SOA nie rozwali sejwa. Za dowód świadczy AAR trashing mada. On doinstalował ten dodatek i wszystko mu działa. Dopiero patch 2.x, który wyjdzie równocześnie z ROI może coś sknocić.

 

@S na wyspach niezalezne od wladzy szkockiej sa tylko posiadlosci Portugalii?

 

Oraz Kornwalia, która należy do Bretanii.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 73




​

Przyznać trzeba, że wytrwałości spiskowcom przeciwko Lachlanowi brakować nie stało nigdy. Gdy Wulfgeat, któremu przedwcześnie strzała przecięła żywota nić ducha wyzionął i zagrożeniem przestał być, na jego miejsce zaraz weszli kolejni. Szczególnie aktywna była kuzynka Forflissa Orleańska oraz earl-biskup z południa Anglii. Szczególnie groźna była aktywność Forflissy, która zdołała do swej sprawy skaptować diuka Thoreada (kulawego syna i dziedzica po nieodżałowanej pamięci Wulfgeat'cie) oraz diuka Baudoina z Kentu, syna zmarłej niedawno Ecgfridy Okrutnej. Baudoin zdecydowanie nie popierał linii działań swej matki w kwestii hołdu lennego i miał zamiar nabruździć tak, jak to tylko możliwe.

​

W lutym 1155 Lachlan został postawiony pod ścianą. W tej sytuacji miał cholernie wąskie pole manewru, ponieważ groziło mu niebezpieczeństwo z dwóch stron. Piękna Nikor miała swoje wymagania, a stara Eldrid dużą władzę. Lachlan usiłując zabawić młodą kochankę i uśpić czujność żony zorganizował bal, lecz w jego trakcie Eldrid dowiedziała się kto jest nową cesarską kochanicą. Awantura przez nią urządzona w cesarskich komnatach gwałtownością przypominała przynajmniej najazd Wikingów, a późniejsza zimna wojna między małżonkami mogłaby swoją temperaturą zamrozić Lapończyka na kość. Po tej kłótni Eldrid opuściła ze swoją świtą dwór na Scone i udała się do Norwegii. Lachlan mógł sobie figlować teraz do woli.

​

Diuczesa Forflissa w czerwcu 1155 roku uznała, że małżeński konflikt oraz wiek cesarza pozwolą jej na wysunięcie roszczeń i osiągnięcie niepodległości. Zdecydowanie się kuzyneczka przeliczyła, gdyż Lachlan nie miał najmniejszego zamiaru pozwolić jej na oderwanie tak znacznych połaci kraju. Na jej ultimatum gniewnie odmówił i rozesłał wici. Z księstw północnych oraz prywatnych wojsk sformował niemal trzynastotysięczną armię, która po kilku niedzielach przygotowań pomaszerowała najpierw na buntowniczego diuka Northumberland.

​

Diuk Northumberlandu miał potężnego pecha. Cała jego zebrana armia stanęła na drodze oddziałom Lachlana, który nie patyczkował się z buntownikiem. Pod Abercorn większość ludzi diuka Thoreada poległa, a on sam salwował się ucieczką na czele resztek swych wojsk. Lachlan bez większych problemów mógł swoją ogromną armią zdobyć zamek Stirling, lecz uznał, że nie będzie to konieczne i ważniejszym celem będzie zniszczenie wojsk rebelianckich. Pod Tyninghame tysiąc stu żołnierzy Thoreada poległo pozbawiając praktycznie armii księstwo Northumberlandu.

​

Rozbiwszy wojska diuka Thoreada Lachlan pomaszerował ze swoją armią na południe. W czasie tego marszu dogoniło go poselstwo od cesarzowej Eldrid, która wezwała go do udziału w wojnie przeciwko diukowi Ossorowi z Orkadów, który usiłował umieścić na norweskim tronie księcia Magnusa. Lachlan chętnie złośliwie odmówiłby pomocy, lecz Norwegia stanowiła przyszłe dziedzictwo dla jego syna Henryka i nie mógł tak lekką ręką zrezygnować z niej. Mimo małżeńskich swarów Lachlan zobowiązał się pomóc żonie w walce o królestwo.


W październiku 1155 roku doszło do walnej bitwy pod Bury, gdzie niemal czternaście tysięcy Szkotów (do armii Lachlana dołączyły wojska z lenn księstwa Yorku) uderzyło na cztery tysiące sześciuset ludzi diuka Kentu. Wojska diuka Baudoina dowodzone były w sposób zaledwie mierny, a do zwycięstwa potrzebny byłby im geniusz i wspaniałe morale. Zabrakło obu czynników, więc zdecydowała brutalna siła. Ciężka kawaleria Lachlana wdeptała w ziemię piechurów Baudoina, a piechota i lekka kawaleria dokończyły dzieła zniszczenia pozostawiając na polu bitwy trzy tysiące dwustu wrogów martwych lub rannych. Spośród ranionych większość miała w najbliższych dniach umrzeć na gangrenę i tężec, gdyż nie miał kto zająć się ich ranami, a poziom wiedzy medycznej stał na zatrważająco niskim poziomie. Jedynie najsilniejsi byli w stanie przetrwać.

​

Przeniesienie wojny na ziemie Forflissy było nierealne, gdyż Lachlan nie mógł ot tak popłynąć z wojskami na kontynent i pozostawić wyspy w ogniu. Konflikt musiał rozwiązać się w Anglii, a czyż nie najlepszym sposobem na to byłoby osłabienie gospodarki najmocniejszego z wasali królestwa? W tym wypadku oczywiście chodziło o osobę diuka Baudoina z Kentu, który w spadku po matce otrzymał bardzo liczne ziemie, chociaż relatywnie biedne w stosunku do szkockich. Królewskie wojska rozłożyły się w Essex, zaś wojska z domen powędrowały z powrotem na północ, gdzie pod swe sztandary ponownie werbował diuk Northumberland.








-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Ja tym tylko się zastanawiam gdzie Ty widziałeś tę promocję na SoA, bo akurat tego DLC nie widziałem w rozpisce tytułów ze zniżką, a i po dodaniu do koszyka (osobne wyszukiwanie) jego cena jest normalna, czyli coś około 30zł.

 

Gdzieś jakoś widziałem skoro takie zlecenie poszło:

I na półce w CDP mam:

To była szybka promocja, dziesięciogodzinna bodajże